Czuję się samotna.

[agaks5]

Mam za sobą terapię grupową. Uświadomiłam sobe parę rzeczy, lecz
nadal nie wiem jak radzić sobie z ludźmi, jak znaleźć i utrzymać
przyjaźń. Zranienia bardzo mnie bolą, nie potrafię sobie z nimi
radzić. Wtedy uciekam i zrywam kontakty, a ludzie nie walczą o ich
podtrzymanie. Co jest nie tak?
Chcę spróbować przez internet licząc na kontakty i informacje
zwrotne. Pozdr :)

[agaks5]

Dodam, że mamkochającego męża. W tej dziedzinie mi się układa, ale
nim mu zaufałam przez 15 lat go sprawdzałam.

[asaofetida]

u mnie to jest tak roznie bo sa okresy w zyciu, ze nawiazuje
kontakty bezz problemu i mam tez duzo przyjaciol...ale ostatnio
ludzie porozjezdzali sie po swiecie...ja zreszta tez ...no i trzeba
od naowa szukac a ciezlko czasem kogos znalezc. Co do zranien to
trzeba sie czasem okryc gruba skora...ale ludzi, ktorzy rania z
premedytacja lub z glupoty lepiej unikac...

[7monly]

Witaj!
Rozważ,może warto było by Tobie wrócić na terapię(nie koniecznie tę samą).Ja nie
mam zbyt dużego doświadczenia,bo sama zaczęłam dopiero pracę w grupie,
ale z tego co czytam, niektórzy ludzie tu na forum podejmują wiele terapii w
swoim życiu i to im przynosi jeszcze lepsze efekty pracy nad sobą.

"Odrzucenie jest pożyteczne,bo dzięki niemu pozbywamy się tych,którzy nas nie chcą."

[7monly]

Chciałam dodać jeszcze, że ja też kiedy czuję się samotna i jest mi zle
,zaglądam tu na forum.Kiedy czytam i piszę z ludżmi ,którzy mają te same
problemy,jest mi potem łatwiej bo wiem że nie jestem sama.Pomaga mi to bardzo.

"Nie musisz nic robić,aby zasłużyć na miłość.Jesteś warta miłości innych ludzi."

[agaks5]

Dzięki za odpowiedź. Na kolejną terapię się nie piszę. Słyszałam o
syndromie terapeutowicza, nie chce biegać z jednej na drugą. Nie
chcę rozgrzebywać starych spraw. Od 20 lat jestem niezależna, nie
utrzymuję kontaktów z rodzicami, ani z rodziną. To sprawa zamknięta.
Mój problem dotyczy emocji, jak sobie z nimi radzić, jak czuć się
spełnioną na gruncie towarzyskim, zawodowym i społecznym. A
marzeniem moim jest mieć tzw. "bratnią duszę", kogoś kto trwa,
czuje, rozumie...

[emilaxx]

Ja rowniez czuje sie samotna, nie mieszkam w swoim rodzinnym miescie
i nie mam tutaj praktycznie nikogo z kim moglabym pojsc na kawe i
sobie porozmawiac.Wiem z wlasnego doswiadczenia ze nie warto szukac
kogos na sile, bo potem sie okazuje ze to nie ta osoba z ktora chce
sie spotykac, ze po prostu nie warto, bo nie ma sensu.
Poniewaz zaczelam terapie indywidualna i w tej chwili najwiecej
czasu poswiecam problemom DDA, wpadlam na pomysl by zprponowac tutaj
na forum spotkania towarzyskie, by porozmawiac z kims o DDA(i nie
tylko;-)), poczuc zrozumienie, wyjsc z domu, oderagowac od
codziennych obowiazkow.
Moje wczesniejsze znajmosci konczyly sie niepowodzeniem, bo od
znajmoych oczekiwalam pomocy.Zachowywalam sie jak czlowiek z kula u
nogi i w drugiej osobie szukalam litosci i akecptacji.Dopiero
terapia i zrozumienie tego problemu spowodowalo, ze w tej chwili juz
nie potrzebuje litosci od nikogo, chce byc samodzielna i sama chce
radzic sobie z problemami.To buduje moja wartosc.Czuje sie dumna z
siebie.

[agaks5]

Chyba mamy zbliżone potrzeby. Mnie zastanawia tymczasowość moich
relacji. Dlaczego się kończą? Dlaczego odnoszę wrażenie, że coś nie
haczy? Miałaś podobne odczucia? Jeżeli tak, to jak sobie z nimi
radzisz? Pozdr :)

[ladynemeyeth]

U mnie jest tak, że sama zaprzestaję kontaktów i wcale o nie nie
dbam, jakby mi nie zależało. Potrafię nawiązywać znajomości dosyć
łatwo, ale to nie zmniejsza poczucia pustki u mnie. Nie sprawia mi
to żadnej przyjemności i wolę być sama.
U mnie w domu, a potem w większości relacji, byłam od wysłuchiwania
czyichś problemów. Byłam powiernicą mojej matki i w ogóle zwracano
na mnie w domu uwagę tylko wtedy, kiedy trzeba sie było komuś
wyżalić. Niestety to nie działało w dwie strony, co pogłębiało u
mnie poczucie samotności.
Dlatego nie staram się zbytnio utrzymywać kontaktów z ludźmi,
ponieważ niewiele radości z nich czerpałam do tej pory. Ile można
tylko z siebie dawać?
Jestem na etapie powiedzenia "dosyć". Dosyć wysłuchiwania żalenia
się mojej matki, z którego ja nic nie mam, bo nigdy nie będe mogła
liczyć na wzajemność. To samo z moją siostrą! Jak z nimi rozmawiam,
mam wrażenie, że one niby słyszą, ale nie słuchają i nie obchodzi
je, co ja w rzeczywistości mówię; nie słuchają, żeby rozumieć, tylko
żeby to przeleciało przez uszy.
Nie mam ochoty być dłużej tylko w ten sposób użyteczna.

[agaks5]

Mnie zależy na ludziach. Chyba jestem stworzeniem socjalnym, choć
nie tak jak niektórzy. Tacy, którzy muszą spotykać sie co kilka dni,
bo w przeciwnym razie kontakt zamiera.
Nie bardzo pojmuję jak można żyć w obrębie tych samych pytań i
odpowiedzi, bez ludzi? A może niewłaściwie zrozumiałam? Wyjaśnisz?
Pozdr:)

[ladynemeyeth]

Nie wiem, czy wyjasnię, bo nie wiem, czy potrafię.
Jest kilka takich osób, z którymi bardzo lubię sie spotykać i nawet,
kiedy się widzimy po latach, to jest o czym rozmawiać.
Natomiast ja sama nie szukam kontaktu z ludźmi. Nie muszę
przykladowo co tydzień się spotykać ze znajomymi, nie musze chodzić
na imprezy, na wakacje nie muszę miec oprocz męża jeszcze innych
znajomych, ponieważ nie czuję, aby mi to bylo do czegos potrzebne.
W tej chwili czuję, że spotkania i rozmowy o pierdołach nie są mi
potrzebne i bardzo chętnie korzystam z momentów ciszy i samotności
w wolnym czasie. Spotykam się z ludźmi rzadko, bo mi to odpowiada.

[agaks5]

Nie jestem typem imprezowicza, kontakt z mężem również zaspokaja
mnie w dużej mierze, lecz jednak od czasu do czasu potrzebuję
urozmaicenia. Gdy się takie cudo zdarzy oboje czujemy się odswieżeni.
Jestem osobą wierzącą. Przeżyłam coś na kształt doświadczenia Boga.
To mnie zmieniło. Stałam się bardziej świadoma, a moje życie lepsze.
Pewien czas po tym doświadczeniu potrzebowałam odosobnienia,
wystarczało mi dokładnie to co mam, teraz się to zmieniło, pojawiła
się potrzeba pracy nad swoim życiem w wielu aspektach. Pozdr:)

[magnetx]

Hej

Ja troche podobnie mam, bo tez nie podtrzymuje znajomosci i jakos same
"wygasaja". Jestem introwertykiem itd., ale jednak u mnie samotnosc poszla chyba
za daleko i z zazdroscia patrze jak ludzie sie spotykaja np. na piwo w piatek
wieczor. Ja jakos po prostu "nie potrafie" zyc z ludzmi ot tak. W pracy dobrze
mi idzie dogadywanie sie z ludzmi, ale w zyciu osobistym wielka pustka. Moze
gdybym mial partnerke to byloby inaczej, ale niestety ta dziedzina u mnie nie
funkcjonuje. Zbyt duze leki przed powtorzeniem sytuacji z domu miedzy rodzicami.
Moze po terapii..

Pozdrawiam

[ladynemeyeth]

Ja mam w sumie spore szczęście, ponieważ to ludzie chcą się ze mną
widywać pomimo moich jakichś tam oporów. Idę z nimi na piffko, jest
fajnie, gadka się klei. Potem wracam do domu, ze dwa dni mam posmak
fajnego spotkania, a potem wcale nie chcę tego powtórzyć ...
Dziwne, nie?

[magnetx]

Heh, sam nie wiem juz jak to jest.
Mi sie wydaje, ze u mnie nie funkcjonuje prawidlowo "system dzialan i nagrod". Ciezko mi znalezc inne slowa. Po prostu jak robie cos, co teoretycznie powinno mi sprawic przyjemnosc, to jednak przyjemnosci brak... (a jak robie cos nieprzyjemnego to oczyscie tym bardziej przyjemnosci brak :P)
Wlasnie tak jest w kontaktach z ludzmi. Jak siedze sam w weekend jak teraz na wynajmowanej stancji, to samotnosc az piszczy, ale jakby ktos zadzwonil i chcial sie umowic na piwo i bym nawet poszedl(bo niestety mam odruch wykrecania sie), to pewnie niezrecznie bym sie czul. Mi odwrotnie - gadka sie nie klei w takich sytuacjach. Wrecz "na sile" czasem musze cos wymyslac, co by tu powiedziec, zeby nie siedziec jak kloc drewna...
Podsumowujac ten przyklad: jestem samotny -> korzystam z nadarzajacej sie okazji do spotkania z innymi ludzmi -> przyjemnosci brak ze spotkania... :(

Albo jak sobie kupie cos fajnego, niewazne co, to zamiast lepszego samopoczucia moge miec np. poczucie winy za "niepotrzebnie wydane pieniadze"...

Czy ktos ma podobnie?

Moze po prostu mam zrypany mozg. Czasem na prawde zastanawiam sie, czy nie mam jakiegos po prostu biologicznego uszkodzenia itp. Wiem ze sa czasem takie rzeczy ;p

Pozdrawiam

[monia123-only]

Cześć ja mam tak samo.Czuję się samotna ale kiedy mam gdzieś z kimś
wyjść , nie mam na to ochoty to dlatego że poszukujemy kogoś kto nas
bardzo dobrze zrozumie , kto nami się zainteresuje. Ja tak mam ale
zawsze trafiam na ludzi ktorzy mnie zostawiają.

[5pifko]

hej
Mam podobny problem dawno wyprowadziłam się od rodziców mieszkam sama.
Niektórzy się dziwią, może na początku brakowało mi ludzi, teraz już nie. Za to
w pracy mam bardzo dobre relacje z innymi.Wiem że boję się po prostu innych
kontaktów niż powierzchowne,nie potrafię tego jednak zmienić.Uciekłam od każdej
znajomości jak tylko zaczęła być czymś więcej.

[asaofetida]

u mnie jest tez czasami tak, ze najpierw zalezy mi na jakiejsc
znajomosci i staram sie do tej osoby zblizyc ale jak ta osoba
zaczyna zblizac sie za bardzo do mnie to uciekam...wsumie trzymanie
dystansu do ludzi jest dobre bo unikniemy wielu zranien i
rozczarowan...z drugiej strony zycie to ryzyko i poliigon
doswiadczalny wiec jesli nie rzucimy sie w wir zycia nic nie
przezyjemy...ja rzucalam sie zawsze w wir zycia i wiele przezylam
dobrego i zlego i nie zaluje tego...ale ostatnio stalam sie
ostrozniejsza...

[agaks5]

Myślę podobnie. Zastanawia mnie jednak fakt, z jaką łatwością
potrafię się zaangazować i zerwać znajomość, potem znowu trudzić się
by zyskać czyjąś sympatię. A w takich momentach jak teraz intryguje
mnie czemu czuję się sama, czemu ludzie nie walczą o mnie jak ja o
nich, czemu tak łatwo o mnie zapominają. Gdy przychodzą momenty, gdy
nikogo nie ma zastanawiam się czy coś ze mną nie tak, bo to nie
normalne by na cały świecie była tylko jedna osoba, która jest
zawsze. pozdr:)

[desy]

Dolaczam do grona samotnych :)
Utrzymuje wirtulny kontakt z paroma tylko kolezankami (glownie ze
studiow) i co chwila mam wrazenie, ze im sie narzucam :( Ze tylko mi
na tej znajomosci zalezy a druga strona odpisuje czasem wlasciwie
przez grzecznosc. A jesli tylko cos takiego wyczuje (nie wiedzac do
konca czy to prawda), wycofuje sie. Zaprzestaje kontaktow. Jak
poznaje kogos nowego, to wszystko fajnie przez krotki okres a potem
to sie jakos rozplywa i znow zostaje sama :( Mysle wiec, ze
widocznie jestem beznadziejna skoro te kontakty sie urywaja.
Na szczescie mam obok siebie kochajacego faceta :D Bo inaczej to
nie wiem :S

[agaks5]

Może sprObujemy razem, na wstępie ustalając, iż szczerość na
pierwszym miejscu. Po kilku postach lub gdy pojawi się odczucie
odrzucenia, bądź kontaktu przez grzeczność podzielimy się
informacjami zwrotnymi. Co takiego sie stało, że mamy dość, albo co
może nas boleć w tych kontaktach. Kto wie może wyniknie z tego coś
dobrego, wartościowego, mądrego i trwałego? Co wy na to? pozdr:)

[desy]

Ja jestem za :) Moze w koncu sie cos wyjasni.. A moze nawet zawiaza
sie jakies dluzsze znajomosci. Tylko mysle sobie czy nie lepiej
przez poczte zamiast na forum.. Byloby to chyba bardziej naturalne.

[agaks5]

Ok. Piszmy na pocztę.pozdr:)

[mag_1809]

Witam! Jestem tu nowa, ale bardzo chciałabym się przyłączyć. O tym, że jestem
DDA wiem wprawdzie od dawna, ale nie poczyniłam jeszcze żadnych kroków
terapeutycznych. Jak przeczytałam posta desy to aż mnie olśniło... ja mam
dokładnie tak samo - ciągle mam wrażenie, że się narzucam znajomym i niby kilku
ich mam, ale czuję się strasznie samotna i mam wrażenie, że nikt mnie nie rozumie...

[agaks5]

Witam! i pozdrawiam.

[desy]

Ja Cie doskonale rozumiem z tymi znajomymi. Witaj na forum :)

[mag_1809]

Dzięki za powitanie. Ja również serdecznie pozdrawiam.
Tak mi jeszcze przyszło do głowy, że ja to może po prostu za dużo wymagam od
tych znajomych. Mam takie wrażenie, że ja chcę albo dozgonnej przyjaźni na
śmierć i życie albo "fora ze dwora". Jak tylko kontakty zaczynają słabnąć to się
odcinam od takich znajomych, mimo że w sumie to chciałabym mieć z nimi kontakt.
Mam też wrażenie, że te kontakty towarzyskie nie tak powinny wyglądać, tzn. oni
mi się zwierzają a ja jednak nigdy do końca się nie odkrywam. Nawet jak bardzo
kogoś lubię.
Czy Wy też tak macie? Czy to też może w związku z DDA?

[mamamisiasia]

tez mam tak samo. Trzymam ludzi na dystans. Z jednej strony chce miec znajomych,
z drugiej unikam ich. I tak sobie zdalam sprawe, ze mam niskie poczucie wartosci
i tak naprawde nie czuje sie warta jakichkolwiek znajomosci. Poza tym nie moge
nikomu zaufac, nie jestem w stanie opowiadac i sie wywnetrzniac. A gadka-szmatka
to juz czarna magia dla mnie. Podziwam ludzi, ktorzy potrafia wypowiedziec
tysiac slow, a nie przekazuja zadnej tresci. Chociaz nie zawsze im zazdroszcze
:) Ale takie gadane w zyciu sie przydaje.

[desy]

No wlasnie. Albo przyjazn na 'smierc i zycie' albo do widzenia. Jak
czuje, ze dla kogos jestem tylko zwykla znajoma, ktorych ma na
peczki, to znikam, bo nie czuje sie wystarczajaco wazna :S To
oczywiscie boli, bo potem zostaje znow sama :(
Ja z kolei sie odkrywam, bo chce wyrzucic to co we mnie siedzi i
oczekuje tego samego do innych. Jak ktos nie opowiada mi tyle co ja,
to czuje falsz, ze skoro mi nie ufa, to pewnie nie lubi itd.
grrrrrrrrr

[mag_1809]

Ja nawet bym się może i odkryła, ale widzę od razu taki cielęcy wzrok u drugiej
strony - to chyba przez kompletne niezrozumienie tematu. Niby jak ktoś ma
zrozumieć takiego popaprańca, jak miał w miarę normalne życie. Poza tym ja w
sumie w życiu jakoś tam się ustawiłam, więc pewnie myślą sobie że szukam dziury
w całym. Zauważyłam też, że ciągle nawiązuję właśnie kontakty z ludźmi, którzy
nie mieli podobnych problemów, tak jakby ciągnęło mnie do nich najbardziej, jak
dla mnie bije od nich jakaś taka normalność (nie wiem jak to wytłumaczyć).
Gadka szmatka u mnie też nie wchodzi w grę. Tak naprawdę w grupie czuję się
samotna i czasami zastanawiam się co ja tutaj robię mimo, iż wszyscy wkoło
dobrze się bawią. Pamiętam też z czasów szkolnych, że zazdrościłam ludziom tej
gadki szmatki przy odpowiedziach, zwłaszcza ustnych. Ja zawsze albo byłam
przygotowana do lekcji bardzo dobrze albo wcale. Pamiętam, że zazdrościłam takim
tupeciarzom, którzy tą gadką szmatką potrafili zawsze wybronić się na 2 bądź 3
mimo, że czasami nawet nie wiedzieli jaki to przedmiot.
Coraz bardziej zdaję sobie sprawę z tego, jaki ze mnie dziwoląg...

[desy]

Wsrod 'normalnych' czuje sie nienormalna i wiem, ze nie moge o
wszystkim mowic, bo i tak nie zrozumieja. 'Wole' znajomych z
dziecinstwem podobnym do mojego. W kontaktach z ludzmi
z 'normalnych' rodzin, gram kogos innego niz jestem i czuje, ze do
nich nie pasuje.
W grupie tez czuje sie samotna, bo chyba nie czuje wystarczajacego
zainteresowania moja osoba. W szkole to samo bylo co u Ciebie mag.
Albo wszystko albo nic. Niesmiala jestem (a bylam jeszcze bardziej),
wiec wolalam ndst niz blaznic sie przed innymi.
Tez jestem dziwolagiem ;)

[log222]

Po czym poznajesz normalnych?

[desy]

Nazywam 'normalnymi' tych, ktorych rodziny znam i wiem, ze nie maja
problemu alkoholowego. Jesli nie mam informacji na ten temat, to nie
widze ich w tych kategoriach. Slowo 'normalni' jest pewnie nie
trafione. Chodzi moze bardziej o 'swoich', z podobnymi przezyciami.

[agaks5]

A co w tym złego, ze szukasz swoich? Nie wiem co jest normą...
Mnie ci tzw. normalni wydają się powierzchowni i cwaniaczkowaci, co
może zaowocować w przyszłości alkoholizmem. Z moich doświadczeń
wynika, że grupki tworzą ci, którzy razem piją, moja odraza do
alkoholu jest wyczuwalna, to może być dla nich bolesne zwierciadło.
A co do uprawiania gatki-szmatki, to znam kolesia, który przechodząc
główną ulicę w Łodzi uprawia ją przynajmniej z kilkoma osobami, z
ironią mówi o sobie że jest socjopatą, bo tak naprawdę nigdy nie
wychodzi poza gatkę-szmatkę. A przyjaciela ma jednego. To i tak
sporo, jak na współczesne czasy.

[desy]

Chyba cos pokrecilam w ostatnim poscie. 'Swoi' czyli ci z podobnymi
przezyciami, czyli tzw.'nienormalni' (w dobrym tego slowa
znaczeniu!) ;)
I jak najbardziej nic w tym zlego. Norma w tym kontekscie jest
niepijaca, kochajaca sie rodzina.
Tez mam takie odczucie, ze skoro mieli w miare szczesliwe
dziecinstwo, nie widzieli rodzicow pijanych, to maja inne podejscie
do zycia i pewnie inne problemy. Czy sa powierzchowni? Cos w tym
jest.

[mag_1809]

No właśnie... ja mam wrażenie, że ludzie bez alkoholu w rodzinie kompletnie mnie
nie rozumieją. Jak dla mnie nie są nawet powierzchowni tylko chyba po prostu nie
wiedzą o czym mówię, więc już nie próbuję wchodzić z nimi w jakieś głębokie
dyskusje. Może dlatego, że ja zewnętrznie mogę wyglądać na osobę, której się w
życiu powiodło. Niestety to pozory, o czym wie mój mąż i moja rodzina, a przede
wszystkim ja sama.

[moonnika1]

Wtrącę się:):)też jestem DDA. Myślę sobie, że może ci "normalni",
nie tyle są powierzchowni, co nam się może wydawać, ile po prostu,
mieli zupełnie inne życie, i nie mają tych wszystkich problemów "ze
sobą" co my, inaczej patrzą na świat, na życie, na ludzi, w innych
kategoriach:)i dla nich ta powierzchowność to normalny tryb życia
(po co martwić się czymśc błachym, po co sprawiać sobie problemy -
oni tego nie znają), to nie jest powiezchowność
tylko "normalne"życie - dla nas może wydają się pustymi nieraz
(przynajmniej mnie)osobami, gadającymi trzy po trzy i mającymi w
związku z tym wielu przyjaciół, znajomych itd. Ja równiez należę do
waszej samotnej grupy, właściwie mam może z 3-4 koleżanki, z mężem
wspólnych znajomych, ale w sumie nie czuję, że mam tych znajomych -
właśnie traktuję te znajomości zbyt powierzchownie chyba:(chociaż
mam dwie koleżanki, które znam dłuuugo - nie potrzfię nazwać je
przyjaciółkami, niewiem dlaczego, boję się, że one wcale tak nie
myślą o mnie, hmmm?chyba tak!Boję się narzucać, i odrzucenia się
boję strasznie!!!A jeszcze bardziej mam tego dosyć, chciałabym być
taka powierzchowna, bez problemów!!!

[martencja75]

Przeczytałam wszystkie posty w tym wątku i pod większoscia mogłabym
sie podpisać. To znaczy - moje znajomosci są krótkotrwałe (poza
jedną), mam wrażenie, że gdybym ja o nie nie zabiegała róznymi
sposobami to spotkania nie miałyby wogóle miejsca. Myśle, ze gdybym
powiedziała o sobie prawdę, co czuję naprawdę, co myslę zamiast
udawać normalną to taka znajomosc zakonczyłaby sie natychmiast. Moja
rozmowczyni z pewnościa czuaby się zażenowana moim otwarciem się.
Zauważyłam, że wieksze powodzenie u innych mają Ci którzy sa
dowcipni, potrafia gadac o pierdołach, sa przebojowi. Kto lubi
smutasów i popaprańców takich jak ja? Dlatego czasami uciekam sie do
dosc żałosnych zabiegów - udaję wesołą i szczęśliwą. Ale na dłuższa
metę to nie działa, przynajmniej u mnie. Mam wrażenie, że moja
potencjalna koleżanka, odczuwa ten dysonans i nie wiem co sobie tak
naprawde mysli o mnie jako o osobie. Skutek jest taki, że utrzymuję
2-3 powierzchowne znajomości. Mąż jest do bólu ,,normalny", miał
szczęśliwe dzieciństwo i moje problemy są mu całkowicie obce. Nie
moge w żaden sposob liczyć na zrozumienie z jego strony. Patrzy na
swiat zupełnie innymi oczyma. Kontakt z rodzicami mam sporadyczny i
zimny (wiadomo dlaczego). Tak, że samotnosc w moim życiu aż piszczy.
Jesli moge dołaczyć do waszego ,,mailowego" grona to proszę dajcie
znać. Pozdrawiam