Miłość/podświadomość/przeznaczeni e

[loveley]

Nie wiem, na ktorym forum najwłaściwiej byłoby umieścić ten wątek, dlatego
umieściałm go na kilku forach. Jestem ciekawa, czy ktos z Was gdy spotkał
poraz pierwszy swoją drugą połowę, to w jakiś sposób świadomy lub podświadomy
czuliście, że to właśnie Ten, z którym spędzicie życie...? Co wtedy czuliście
podając na przywitanie rękę tej drugiej osobie, czy podświadomość coś Wam
podpowiadała, że los Was zwiąże z tą osobą?
Ja do tej pory nie spotkalam tej właściwej osoby, ale według jednej wróżki
powinnam niedługo spotkać, ale nie wiem po czym ją poznam, bo wokół tylu
fałszywych przyjaciół i adoratorów...A może to porostu się wie? A może nie ma
czegoś takiego jak Przenaczenie, i tak do końca nigdy niewiadomo, czy będziemy
z daną osobą czy nie, bo wszystko zależy od nas samych lub jak ktoś woli - od
kapryśnych i zmiennych sił wyższych? Bardzo jestem ciekawa Waszych opinii,
piszta proszę
Pozdrawiam

[agnitum]

Cześc

Moge zacząć ja? Ja ja!
Musze Cie rozczarować. Mój punkt widzenia jest taki, że nie ma "połówek na całe
życie" (Alkoholicy nie mylić! ).

Są ludzie, którzy nam się wydają być stworzeni "na zawsze". Ale wynika to z:
- wibracji podświadomośći w danej chwili lub okresie
- zgodności na wielu płaszczyznach
- pokrewieństwa dusz
- przyrzeczeń preinkarnacyjnych itp
I nie jest sensem na pewno życia czy zamysłem Boga abyśmy byli z jednym
partnerem/partnerką do końca tego wcielenia.

Również śmiem twierdzić, że jesteśmy na tyle zmienni (np. wewnętrznie), że może
okazać się że po 10, lub n-stu latach wielka miłość już nią nie jest i to mimo
najszczerszych chęci.
To oczywiście nie zmienia faktu, że o związki trzeba dbać, w ten sposób znacząco
zwiększamy szansę jego przetrwania, może nawet "do końca".
Oczywiście że nie ma czegoś takiego jak przeznaczenie i to w każdym aspekcie
życia, również jeśli chodzi o związki.

Kiedyś sądziłem inaczej...

Ps.
Często zdarza się że wiele osób na tej planecie zbyt mocno temat "związków" ma
przerobiony by szukać podświadomie drugiej połówki mimo... swoich najczystszych
chęci świadomych jej posiadania. To tzw. opinia publiczna i narzucony
filozoficzno-egzystencjonalny tryb życia narzuciło ludziom, że jeśli nie łączą
się w pary to coś jest z nimi nie tak. Jest to złudne. Bo naszym celem nie jest
szukanie drugich połówek, tylko ... dojście do sensu z samym ze sobą...
Stąd też w przeważającej ilości... "produkuje się ludzi wyłączających" swoje
dążenie, naukę zaraz po ślubie/potomku?

Agnitum

[loveley]

Przyznam się szczerze, że osobiście nie mam wyrobionego zdania w tej kwestii,
czasami wierzę w przeznaczenie a czasami nie więc ciągle się waham...Wierzę
wtedy gdy coś przeczuwam jakiś czas a nic nie wskazuje na to, że tak będzie, a
to się potem dzieje...Ale z drugiej strony poznałam człowieka, czułam, że to ten
mi przeznaczony, na początku było super, ale rozpadło się z głupiego powodu, a
tak poza tym to "coś" istaniało tylko w mojej wyobraźni, on tego tak nie
czuł...Ale do tej pory czujemy przyciaganie, nie potrafimy zerwać kontaktu
korespondencyjnego i zwierzamy się sobie z problemów...
A z tym co napisałeś w pełni się zgadzam, tylko dlaczego tak czasem dziwnie się
w życiu układa, że robimy coś, czego nie da się racjolnie wytłumaczyć, że
kończymy udany związek a pakujemy się w związek bez przyszłości zupełnie nie
wiedząc dlaczego tak postępujemy, może to właśnie przeznaczenie? Może takie
doświadczenia są nam w jakiś sposób potrzebne by coś zrozumieć? Przeznaczenie na
ogół kojarzy się nam z czymś dobrym, ale często bywa inaczej... Dlaczego jeden
ma taka rodzinę a nie inną, jednym się w życiu udaje a innym nie? Ktoś by
odpowiedział, że każdy jest kowalem swego losu, ale ja się nie zgodzę bo
wszytsko zależy od tego, kto jaki start miał w życiu, dzieciństwo jest tu bardzo
ważne oraz na jakich ludzi w życiu trafiał...

[agnitum]

Witam
Weszłaś na dalszą część tematu. Znacznie obszerniejszą...
Istnieją wytłumaczenia i to sensowne wszystkiego co się nam w życiu przydarza
Czy to ze strony rodziny, czy partnera/partnerki, innych ludzi.
Jeśli nie zaczynamy pracować nad sobą, uświadamiać sobie swoje energie to nie
zapanujemy nad skutkami. Wówczas dość często jest to nazywane "przeznaczeniem".

Ale tak naprawdę przeznaczenie, to wyłącznie cecha ludzi, płynących z rzeką, bez
jakichkolwiek prób zrozumienia, inicjacji zmian.
Gdyby każde zdarzenie miało nas czegoś nauczyć to biorąc pod uwagę czasami
kilkaset wcieleń jakie średnio każdy z nas ma za sobą, to łatwo ten mit obalić.
Otóż nie wydaje Ci się, że wiele zdarzeń już się odegrało w naszym życiu? i to
nie raz? A dlaczego nieraz?

Piszesz: "Ktoś by odpowiedział, że każdy jest kowalem swego losu, ale ja się nie
zgodzę bo wszytsko zależy od tego, kto jaki start miał w życiu, dzieciństwo jest
tu bardzo ważne oraz na jakich ludzi w życiu trafiał..."

Każdy jest kowalem swojego losu, bez względu w jakiej rodzinie się urodził,
jakie ma dzieciństwo, na jakie wydarzenia/ludzi trafiał. A nie pomyślałaś że jak
nowo wrodzone dziecko obrałaś sobie taką a nie inną drogę? Takich a nie innych
ludzi? Takie a nie inne wydarzenia? Należy zacząć od czestego zadawania sobie
takich pytań. Odpowiedź na 100% nadejdzie.
Odpowiedź pozwoli sterować własnym życiem, dogłębnie poznać przyczyny swoich
niepowodzeń/powodzeń. I zmienić to dowolnie na własną potrzebę

Pozdrawiam,
Agnitum

[tlingel]

> tylko dlaczego tak czasem dziwnie się
> w życiu układa, że robimy coś, czego nie da się racjolnie wytłumaczyć, że
> kończymy udany związek a pakujemy się w związek bez przyszłości zupełnie nie
> wiedząc dlaczego tak postępujemy, może to właśnie przeznaczenie?

jak dla mnie to nie 'przeznaczenie' tylko 'popieprzenie' w kwesti związków.
pomieszaknie w umyśle na temat tego po co tu jestem, jak ma wyglądać moje
życie, na co zasługuję a na co nie i 'gdzie jest moje miejsce' na tym świecie
tudzież w związku
a przyanajmniej tak było w moim przypadku - z moją ukochaną rozstawaliśmy się
kilka razy, wlaśnie z powodu takiego popieprzenia i lgnięcia do innych,
destrukcyjnych związków. Ale na szczęście mamy to już zasobą i wkońcu możemy
się cieszyć tym co boskiego, konstruktywnego i budującego daje nasz związek.

Pozdrawiam i powodzenia

[wandal1]

chyba nie ma takiego czegos jak druga polowka ( mi sie w zyciu wydawalo juz z
3 razy- pomimo ze nieskromnie powiem ze mam dobra intuicje). sa natomiast
bratnie dusze. a ich moze byc kilka ( kilkanascie ? ). osoby w towarzystwie
ktorych dobrze sie czujesz ( w sensie samopoczucia ), lubisz spedzac duzo
czasu, dobrze sie rozumiesz - moga pretendowac na taka osobe. i jesli serce
mowi tak- to warto sprobowac stworzyc zwiazek z taka osoba. taka jest moja
opinia.
przeznaczenie istnieje w sensie ogolnym - tzn. zadan zyciowych jakie osoba ma
do przepracowania w danym zyciu i trudow zyciowych jakie przyjdzie nam przejsc
( stad rodzimy sie w takim a nie innym srodowisku, rodzinie ). to czy bedziemy
podazac sciezka, ktora sobie wybralismy przed wcieleniem, czy z niej zbladzimy,
to juz nasza indywidualna sprawa. dlatego tez twierdze ze kazdy jest kowalem
wlasnego losu ( ale w warunkach jakie przyszlo nam zyc ), bo mamy wolna wole i
mozemy wybierac. dlatego tez pewnie osiaganie doskonalosci nie jest takie
proste..

[wandal1]

"Co wtedy czuliście podając na przywitanie rękę tej drugiej osobie, czy
podświadomość coś Wam podpowiadała, że los Was zwiąże z tą osobą?"

gdy pierwszy raz sie spotkalem z kobieta ktora jest teraz moja zona, pomyslalem
sobie - moglaby byc moja partnerka zyciowa. no i sie stala

PS. mamy oboje wrazenia ze znamy sie jakby od wiekow, ale to przeciez moze byc
tylko subiektywne odczucie.

[sanyu]

ja tak mam po kilku latach prób wprawdzie ale w końcu wiem że to już TEN! to
się czuje wiesz trudno wyjaśnić racjonalnie sposób w jaki się dopełniacie,
jak na patrzycie w tym samym kierunku itp..to trzeba poczuć

[loveley]

Przyrwacacie mi wiarę w przeznaczenie ale wciąż się waham, czasem wydaje mi
się, że życie to jeden wielki przypadek eksperymentalny, a istota, która nas
"programuje" stale ulepszając nasz kod genetyczny, nie jest wcale doskonała bo
stale uczy się na błędach, i nie wie do końca, do czego zmierza i co chce
osiągnąć...Tylko bawi się światem i ludźmi jak marionetkami, dlatego świat jest
pełen chaosu...To tak na marginesie, aczkolwiek narazie poznaje różne teorie i
ciągle się waham, która jest prawdziwa...
A wracając do przeznaczenia, to u mnie było tak...Poznałam gościa, nie
przypadliśmy sobie początkowo do gustu, ale coś mi podpowiadało, żelos nas
połączy, i może to zabrzmi głupio - ale, ze zostanie moim mężem...I faktycznie
po roku takiej "przymusowej" niezbyt udanej zanjomości zbliżyliśmy się do siebie
i zaczęłam czuć, że to ten mi przeznaczony...Odtąd wszędzie byliśmy razem i nie
wyobrażałam sobie, jak mogliśmy wcześniej nie cierpieć siebie na wzajem...Nasza
znajomość ciągle zmienia charakter ale nie jesteśmy już parą, to była totalna
pomyłka, człowiek nie dla mnie i jakby z nie tego świata...Czy ktoś potrafi mi
wytłumaczyć, dlaczego ludzie idąc za głosem intuicji czasami padają ofiarami
takich totalnych pomyłek...? Może komuś przydażyło się to co mi, bo wcześniej
moja intuicja mnie nie zawiodła

[motyvvacja]

a istota, która nas
> "programuje" stale ulepszając nasz kod genetyczny, nie jest wcale doskonała bo
> stale uczy się na błędach, i nie wie do końca, do czego zmierza i co chce
> osiągnąć...Tylko bawi się światem i ludźmi jak marionetkami, dlatego świat
jest
> pełen chaosu.

Hje hje hje.Tez tak kiedys myslalam i bylam pelna oburzenia
Ale czlowiek jest processem,processem wychodzacym ze swiata zwierzecego
Taki pomost laczacy swiat duchowy ze swiatem zwierzecym.
Dlatego tyle dolkow ,i wpadek.Dlatego czasem mecza nas rozne intencje ze swiata
zwierzecego
DLatego tyle kompleksow ,ktore sie wziely z mowienia NIE cialu-bo z drugiej
strony to robic co by sie chcialo to 'sodoma i gomora'
..a my przeciez.....jestesmy ludzmi''czlowiek to brzmi dumnie''i caly rekaw
kompleksow)
wiec sie krecimy wokol zwierzecej czesci,pomalu urabiajac nasze instynkty.
A wszystko to bo ciebie kocham...lecz nie wiem jak ma z toba dluzej zyc
i kompleks nienawisci do samej siebie bo nasze cialo pozada cos co jest
grzechem.. o i nastepny kompleks bo cialo duzo je,, o i jeszcze jeden..jest
zachlanne...

Zaakceptowac cialo jako czesc swiata zwierzecego,potraktowac uprzejmie i
serdecznie,aczkolwiek nie dac sie jemu ponosic,a bedzie dobrze

Faceci to w 3/4 zwierzeta udomowione,ja nie szukam takiej polowki!
Po co ci facet?,ja mam kota.

[loveley]

Wiem, że to zabrzmi staroświecko, ale nie potrafię samotnie normalnie
funkcjonować. O ile mam przy sobie chopa, to mi wszystko w życiu przychodzi
łatwiej, mam motwacje do działania. Nie potrafię istnieć sama dla Ciebie, i może
to zabrzmo dziwnie, ale całe życie odczuwam brak tej drugiej połowy, jakbym była
jakaś wybrakowana i potrzebowała połączyc się ze swoją zagubiona drugą półówką,
tą silniejszą i twardo stapającą po ziemi, bo ja za bardzo bujam w obłokach i
potrzebuje kogos trzeźwo myślącego...Czuje, że gdzieś jest, ale nie potrafię Go
odnaleźć, nie zaznam w życiu szczęścia, dopóki Go nie odnajdę...Być może On
istnieje tylko w wyobraźni, ale myśl o Nim pozwala mi przetrwać w tym okrutnym
świecie, on jest moją nadzieją na szczęście. Nie wiem, czy ktoś z Was czuł to
samo co ja, snuł o nim plany, rozmawiał w myśli, mam nadzieję, że to nie jakaś
choroba psychiczna typu schizofrenia...?
A kociaka miałam cudownego przez chwilę, i przepadł...Do tej pory mam po nim
żałobę, poza tym całymi dniami pracuje i nieraz muszę wyjechać na kilka dni, i
biedaczysko męczyłby się tylko tak sam w zamknęciu...A nie lubie więzić
zwierząt, co innego gdybym miała więcej czasu...Ale z drugiej strony z kotem nie
pogadasz, a facet a i owszem się czasem przydaje

[motyvvacja]

nie zaznam w życiu szczęścia, dopóki Go nie odnajdę...

to mozesz miec troche klopotow,bo to jest odwrotnie.Jak zaznasz w zyciu
szczescie,to dopiero go odnajdziesz(swojego ksiecia)..Lekcje zregoly tak
wygladaja.

Ten twoj wymarzony jest reprezentantem twoich wlasnych ukrytych TALENTOW-ktore
opierasz na obiekcie ksiecia.
Ty to masz w srodku,wydobadz to bez potrzeby koronowania nimi faceta.
Bo on tak wlasciwie nic nie robi.To nie rob.Wszystko wychodzi z ciebie.
Uwierz w siebie i swoja moc.To wszystko.
Ksiaze przyjdzie-ale taki z ktorm sie bedziesz dzielic moca.
A przedewszystkim obydwaj bedziecie wiedzieli ze nie potzrebujecie sie
wzajemnie.
Jestescie tylko dlatego ze tak chcecie.

Inaczej bedziesz sie zle czula,i zawsze mniejsza-pamietaj!

pzdr.

[loveley]

To fakt, faceci lgną jak pszczoły do miodu do optymistek, wiecznie uśmiechnętych
i z wszystkiego zadowolonych...i najlepiej do tego jeszcze ładnych i
niewymagających... A kobieta to przecież też człowiek i nie może być idealna i
wiecznie taka, jaką chcą ją widzeć mężczyźni...Ja tam jednak wolę być sobą bo
dobrze mi z tym. Między innymi pwowodem rozpadu mojego ostatniego związku było
to, że nie zachowywałam się tak jak on chciał, tzn. jak jego ideał kobiety
(macochy), do której stale mnie przyrównywał i zaczęły się kłótnie...A ja
chciałam być tylko sobą...A gdybym była szczęśliwa i zdowolona z życia, to facet
nie byłby mi już do nieczego potrzebny, skupiłabym się na sobie i mógłby być
ewentualnie dodatkiem do mnie...Oj, wszystko wskazuje, że będe sama bo nie dąże
do ideału każdego meżczyzny ale co mi tam, może jednak przygarnę kota, jest
łatwiejszy w obyciu?
Dzięki za mądre rady, i na pewno coś jest w tym, co piszesz, bo szukam kogoś
podobnego z charakteru do mnie, kogoś na wzór ojca, kto mnie poprowadzi przez życie.
Ale jak to jest? - na brak powodzenia nie narzekam, ale każdy facio chce ze mnie
odrazu zrobić nałożnicę więc ewentualni kandydaci po przejściu krótkiego testu
odpadają na starcie, a pozostałych przeraża moja silna osobowość i dają
nogę...Ale nie poddaje się i czekam dlaej na nadejście "księcia" z bajki

Pozdrawiam serdecznie

[tlingel]

oj tak.... sprostanie wygamaniom bycia idealną kobietą czyli "taką jak mama" to
ciężki orzech do zgryzienia
Podobnie jak rola bycia idealnym mężczyzną, "takim jak tata"...
No właśnie. Nie chcesz być "mamą" dla partnera, wkurza Cię to. A jednocześnie
chcesz by on był "na wzór ojca"... czy to aby nie brak konsekwencji ?

Jeśli chodzi o "prowadzenie przez życie" to polecam intuicje/boga/wyższe ja*
*)niepotrzebne skreślić

> A gdybym była szczęśliwa i zdowolona z życia, to facet
> nie byłby mi już do nieczego potrzebny, skupiłabym się na sobie i mógłby być
> ewentualnie dodatkiem do mnie..
Smutna (dla podświadomości) prawda jest taka, że facet nie jest do niczego
potrezbny kobiecie (ani kobieta facetowi). I tak, jest tylko dodatkiem. A
raczej "AŻ" dodatkiem
Związek to pozwolenie aby druga osoba wniosła do naszego życia to na co się
otwieramy, to czego chcemy doświadczać.
Może to być czułość, troskliwość, delikatność, łagodność, życzliwość.
A mogą to być presje, wymagania, pretensje, oczekiwania....
tak czy inaczej, związek jest tylko jednym z możliwych sposobów doświadczania
tego, czego doświadczyć chcemy

[wandal1]

>Smutna (dla podświadomości) prawda jest taka, że facet nie jest do niczego
>potrezbny kobiecie (ani kobieta facetowi). I tak, jest tylko dodatkiem. A
>raczej "AŻ" dodatkiem

a mi sie wydaje ze ludzie boja sie samotnosci i to jest chyba naturalny odruch
ludzki ( podobno Bog stworzyl czlowieka bo nie mial sie kim swoja wspnialoscia
dzielic )

[tlingel]

a paradoksalnie to właśnie 'samotność', przebywanie sam-na-sam z sobą prowadzi
do szczęścia

iluzje iluzje iluzje
iluzja że jesteś sam, iluzja że to jest straszne, iluzja że świat jest "tam" a
nie "tu"... ech...

[wandal1]

> a paradoksalnie to właśnie 'samotność', przebywanie sam-na-sam z sobą
prowadzi do szczęścia

to zalezy na jakim poziomie rozwoju- slyszalem o ludziach ktorzy przebywajac w
klasztorach popadali w glebokie depresje

[agnitum]

No wiesz Kochana Motywacjo Kot nie we wszystkim się sprawdzi, w czym się
sprawdzi facet

Agnitum

[motyvvacja]

No jasne.ALe przynajmniej macie podobna ceche-chodzicie wlasnymi
sciezkami.Dumnie mruczycie ,laszac sie z ogonkiem w gorze
Ja naprawde nie widze roznic
Kochany Agnitum

[agnitum]

Ale po co Ci wiara w przeznaczenie? Czyżby dla Ciebie było to tak ważne? Czyżby
zmysł asekuracyjny?


Agnitum

[loveley]

Wiara w przeznaczenie pomaga mi wierzyć, że światem nie żądzi chaos, że skoro
istnieje przeznaczenie to wszystko z czym się spotykamy w ciągu życia ma jakiś
sens, a wydarzenia, które nas spotykają to nie tylko zwykły przypadek lub zbieg
okoliczności... Bo skoro jest przeznaczenie, to jakaś istota wyższa musiała nam
wyznaczyć nasz los, a to, że bardzo cierpimy lub spotyka nas nieszczęście ma
wówczas jakiś głębszy cel a nie cierpienie dla samego cierpienia...Podobnie gdy
spotykasz miłość swego życia i wierzysz, że jest ci ta osoba przeznaczopna, to
nie obawiasz się tak samotności i odrzucenia, jesteś spokojny, że zwykły
przypadek nie odbierze ci twego szczęścia.
A tak posumowując, to od zawsze mimo moich usilnych prób jestem w życiu zupełnie
sama, pewna mądra osoba przepowiedziała mi, że samotność to moje przeznaczenie,
ale odmieni się mniej więcej w wieku, który osiagnęłam, i stworzę wówczas udany
związek z mężczyzną o podobnym pobelmie do mojego, zostanie moim mężem i
założymy szczęśliwą rodzinę...Może brzmi to śmiesznie, że uwierzyłam obcej
osobie i tylko wiara w tę jej przepowiednię sprawia się, że jakoś sie trzymam.
Mama nadzieje, że to nie tylko utopia i nie wierzę w coś, co nie nastąpi...

[agnitum]

Ech tyle źle pojętych rzeczy - moim zdaniem.

_Niewiara_ w przeznaczenie nie oznacza że światem rządzi chaos. Oznacza, że
każdy z nas odpowiada za swoje czyny, każdy w sposób świadomy i to co
najważniejsz - nieświadomy kreuje swoją rzeczywistość a przez to przyszłość..
Żadna istota wyższa czy to Bóg czy kto inny nie wyznacza nam drogi. To MY ZAWSZE
JĄ WYZNACZAMY.
Proponuje Ci lekture jednego watku... (pisałem go jako sc200):
forum.gazeta.pl/forum/72,2.html?f=25670&w=23502687&v=2&s=0
forum.gazeta.pl/forum/72,2.html?f=468&w=17317073&v=2&s=0
To co dana osoba Ci kiedyś powiedziała, to była interpretacja pewnej drogi
życiowej, nakreślanej w czasoprzestrzeni przez Twoje podświadome pragnienia (bo
zakładam że świadomie nie chciałaś dopiero mając dokładnie x lat spotkać
partnera). Ta interpretacja mogła się zmienić już na wiele sposobów.
To że teraz czytasz ten tekst (uświadamiając, budząc się do poznania niższego
ja) zmienia już Twoje "przeznaczenie" czyli prawdopodobny przebieg wydarzeń.

Zacytuje to co pisałem jako sc200:
"Współczuje (mówie to całkowicie poważnie) że masz takie przekonanie o
"zaplanowaniu swojego życia". Oczywiście skoro w to wierzysz, to jest to Twoja
prawda a co więcej będzie zawsze się ona sprawdzała w Twoim życiu (do czasu
aż się uwolnisz od tej iluzji rzecz jasna )

Piszesz:
"Nasze życie jest z góry dokładnie zaplanowane!Nie ma w życiu przypadków. Ale
nie będę cię przekonywać o moich racjach, bo wtedy musiałabym wyjawiać źródła
mojej wiedzy, a tego nie wolno mi robić."

Drugie zdanie nie zaprzecza i nie potwierdza pierwszego.
Nie ma w życiu przypadków oczywiście. Wszystko co się dzieje wynika z naszych
intencji do siebie i do życia.

Jeszcze raz to powoli wyjaśnie.
Nasze życie można porównać do rejsu na dużym oceanie.
Jeśli kapitan (My) podejmie decyzje że płynie na wschód, to jest jasne, że tam
płyniemy - to jest nasz cel. oczywiście kapitan może sobie wyciągnąć los z
wielkiego kapelusza gdzie płynie (jest to analogia do działania podświadomosci,
jeśli nie żyje się świadomie). I w jego mniemaniu zdaje się wówczas na ten
przysłowiowy "los". Ale oczywiście nie ma tu przypadku.
Płynąc oglądamy horyzont. Horyzont jest słabiej widzialny, choć pewnie duże
obiekty będa (duże obiekty = ważne wydarzenia w analogii) wyraźne i co wiecej
będzie można dość dokładnie określić czas spotkania się z nimi. To bliższe jest
widoczne coraz lepiej i coraz trudniej jest to wyminąć...
Tak samo działa tarot. Widzi wyraźnie to co blisko, i mało wyraźnie to co dalej
( z wyjątkiem teo "dużego obiektu". Wszelkie metody prekognicyjne tak działają.
Każda dobra wróżka zaczyna tekst od "To są tendencje do wystąpienia określonych
zdarzeń, jeśli pan/pani nic nie zrobi aby było inaczej". Magii to tu za bardzo
nie ma. To są podstawowe prawa wszechświata. Każdy z nas ma ten program
podświadomościowy na życie. Tarot znajduje ten element w nas (Zauważ: że to MY
SAMI WYBIERAMY (przeważnie) KARTY, My = nasze niższe Ja) i wyciąga niejako na
powierzchnie.
Oczywiście, że tarot jest doskonałym narzędziem (mam na myśli w działaniu
prekognicyjnym tylko!!!) dla ludzi, którzy mają zakłóconą bądź wręcz zablokowaną
komunikacje między trzema składnikami swojego jestestwa. Jeszcze raz powtarzam,
dyskutujemy o tarocie w kontekście prekognicji (spełnia bowiem też inną role).

To co piszesz, można niejako potwierdzić od jednej strony. Otóż to nasza
podświadomość zna skutki obecnego programu i to ona jest skarbnicą naszej
przyszłości (oczywiscie myślokształty oraz kreacje astralne odbywają się na
poziomie innego swiata a dopiero później spływają jako kreacje fizyczne np. na
ziemie --> polecam lekture Osho). Mając tak blisko źródło jesteśmy go w stanie
indywidualnie zmienić.

Einstein już kiedyś powiedział, że tylko głupcy wierzą w przeznaczenie.
na wszystko w życiu mamy wpływ. A jeśli nawet ktoś tego nie rozumie, to i tak
nie zmieni jednego z podstawowych praw wszechświata.
"

Pozdrawiam
Agnitum

[motyvvacja]

Jeszcze mi powiedz agnitum,ze na tej oazie dzieci bozych byles w Rafaczowkach

Oaza?

[agnitum]

?

Agnitum

[motyvvacja]

Yep.Czytalam w twoim poscie-fakt ze na pol spiaco juz.ALe pisales cos o
odwiedzaniu klasztorow uczestniczac w oazie.
Przypomnialam sobie ze jako malutka dziewczynka bynajmniej przed
komunia.Wyslali mnie na ta oaze dzieci bozych w gory.Przyjechalam
znerwicowana,budzilam sie w nocy,plakalam.Film 'saun' zrobil na mnie takie
wrazenie ze mialam zwidy.bylem pewna ze widzialam diabla
Horror dla dziecka a nie oaza.

....hmm agnitum ,a moze ty byles ministrantem
przyznaj sie
Podkladajac tacke pod zaslinione usta wiernych lol
przepraszam musialam to napisac

[agnitum]

Aaa to był cytat z tekstu kiedyś pisanego.

Mam podobny pogląd. Uważam Oazy za niezłe pranie mózgu.

Ps.
Nie byłem nigdy ministrantem Jako dziecko raczej mnie od KK odstrączało.
Najbardziej jak pamiętam przeszkadzał mi fakt straszenia mnie karą za grzechy
oraz mówienia o jedynie słusznej drodze... Ach te czasy... kontrowersyjne
rozmowy z księdzem na obowiązkowej religii.

Agnitum

[motyvvacja]

Ja mialam siostre Loyole-i nigdy nie potrafilam wypowiedziec jej imienia.
No powiedz Loyola? no powiedz...widzisz...nie da sie

A co do prania mozgu,to tak sobie czasami mysle jak to jest.
Jezeli czlowiek ma wolna wole,i jest w stanie zmienic swoje wnetrze,zrozumiec
kim naprawde jest:cialem powiazany ze swiatem zwierzat,ogolnie zeby zyc tu na
ziemi.Psychika ktora jest czystym programem i mozna ja zmienic (odkompleksic-
zrozumiec swoje schematy,odpowiedziec sobie dlaczego?to czy tamto.
I duchem czyli miloscia-zakochaniem-kochaniem-odczuwaniem milosci.
Bez obiektu-czyste uczucie biorace sie znikad i do nikogo szczegolnego,ktore po
rozlaniu sie na nasze (cialo i psyche) zmienia nas do cna.
Promieniujemy(jak to zakochani czynia) .Z tym ze promienie te zostana juz na
zawsze-poniewaz milosc gdy zaczela sie rozchodzic,samoistnie zlikwidowala
kompleksy,agresje,zazdrosc,potzrebe drugiego czlowieka do wlasnych celow.
Jednym slowem WOLNOSC.Dlatego duch daje o sobie znac gdy jestesmy zakochani.
A ze czlowiek ma wprogramowany swoj system ,milosc poprostu umiera zdeptana
emocjami lub wykorzystana do wlasnych celow.Milosc to magnez-ale dosc czesto
ludzie chca nia uzupelniac swoje wlasne braki,o dziwo nie swoja miloscia do
siebie,lecz czyjas..I zawsze kwituja z niczym.Bo wiecej maja emocji niz
czystej milosci,i tak naprawde to nie maja sie czym dzielic-klamczuchy
wstretne!

Pozatym ja tak sobie mysle ze przekaz chrystusa byl ok.ALe ludzie zaczeli zla
interpretacje,zaczeli nasladowac,a nie starac sie odkryc go w srodku siebie.
Manipulacja wziela gore i wladza kk.

A tym straszeniem za grzechy to tylko powodowali strach pzred bogiem,a nie
milosc.Cialo ze jest zwierzece ,ma instynkty i hormony-hmm.Trudno utrzymac na
wodzy taka sile zwierzecego swiata
No i zwierz swoje, rozum swoje, i poczucie winy gwarantowaneBo pzreciez tak
nie mozna!! swintuszko ty lol
Pzdr

[mskaiq]

Mysle Loveley ze bardzo czesto zakochujemy sie i obie strony zaczynaja kochac
tak jak umieja.
Zwykle kiedy nie umiemy kochac siebie wtedy nie umiemy kochac partnera. Po
prostu nie rozumiemy co rani a co zachowuje milosc. tego musimy nauczyc sie na
sobie.
Bez zrozumienia na czym polega milosc nasze dzialania nie maja nic wspolnego z
miloscia. Potrafimy sie klocic, nie potrafimy wybaczyc, chcemy miec zawsze
racje, chcemy ulegac partnerowi, itp.

[loveley]

W moim przypadku problem polegał raczej na braku uczucia i zaangażowania w
"związek" ze strony partnera. Ja go kochałam i kocham, ale mam swoje granice
wytrzymałości i w końcu wybuchłam, gdy poraz enty wypomniał mi, czemu nie
zachowuje się jak jego ideał kobiety (znajoma). W moim przypadkun kłótnie nie
były spowodowane brakiem uczucia, ale ciągłą krytyką i odrzuceniem. Wybaczyłam
mu to, ale nie potrafię o tym zapomnieć,a z jego strony jest tylko chłodna
obojętność

[mskaiq]

A jednak byl z Toba. Mogl Cie kochac, tylko w taki sposob jak piszesz. To
bardzo trudny sposob kochania, wszystko co robil bylo przecieko Tobie.
Kiedy spotykam sie z takim zachowaniem czlowieka to wiem ze zachowuje sie
podobnie w stosunku do Siebie.
Kiedy czlowiek potrafi kochac siebie wtedy rozdaje milosc bo ja ma, kiedy jej
brak rozdaje to co jest w nim, czesto jest to cierpienie.

[loveley]

Tak, i zdawało mi się przez pewien czas, że kocha, wyczuwałam od niego uczucie,
ale egoizm zwyciężył, przestałam to czuć, nie mógł znieść, że miewam swoje
zdanie. Dodam, że jest człowiekeim, który nie potrafi kochać, sam to przyznał,
że życie w parze go męczy i lubi samotność, a zrywając powiedział, że to m.in.
dla mojego dobra. Poza tym bardzo szybko się zniechęca niepowodzeniami lub tym,
że coś nie idzie po jego myśli i rezygnuje z tego...Fakt, nie wszyscy są jednak
stworzeni do miłości, może ja też nie, ale potzrebuje jej jak ryba wody żeby istnieć

[motyvvacja]

To dlaczego nie zrozumiesz ze ja masz ,skoro kogos kochalas, musialas go czyms
kochac z siebie samej.Nie spadlo to z nieba(a moze).A Ty to czulas,zabieraj sie
za czytanie ,za rozwoj duchowy.A znajdziesz ja w sobie ,i zaczniesz byc jak
woda ktora pozwala ryba zyc

i musze cie zasmucic faktem ze to my kochamy z siebie,a czlowiek jest tylko
obiektem ktorego obdarowujemy miloscia(bo glupio bylo by ponoc kochac bez
obiektu nie?).Ta druga osoba tez-dlatego bedac razem odbijacie swoje cechy jak
w lustrze.
Poczytaj sobie na poczatek pia melody-'toksyczna milosc',znajdziesz ja na
emule.
Poprowadzi cie od poczatku uzaleznienia.
Puzniej susan forward 'toksyczni rodzice' -odpowie ci jak do tego uzaleznienia
doszlas.
A puzniej cos duchowego-co udowodni ci ze to tylko programy
...a puzniej wszystko wywal i szukaj w sobie
pozdrawiam

TAK....

[monami5]

Hmm moze to zabrzmi dziwnie, ale ja, majac juz pewien "bagaz doswiadczen" w dziale zwiazkow
niedawno poznalam kogos - przez internet - i moge rzec, iz niemalze od pierwszego maila wiem..... ze
to chyba "ten". Nasze spotkanie w realu - zarowno to pierwsze, decydujace ponoc, jak i kolejne (nie
bylo tego wiele na razie, oczywiscie) - tylko to odczucie potwierdza i wrecz rozwija, jesli tak moge to
ujac..... Podajac mu reke, usmiechajac sie i spogladajac sobie w oczy po raz pierwszy wlasnie poczulam
jakby....hmm... rozpoznanie. Ze to "on"..... Tak naturalnie.....

Z jego strony jest chyba tak samo..... podejrzewam, nie pytalam bo o takich rzeczach chyba sie nie
rozmawia?... - ale sie czuje. Mam wrazenie, ze jestesmy sobie po prostu przeznaczeni. Aha, wazna
sprawa jest, ze oboje jestesmy w zyciu w ogole bardzo szczesliwymi ludzmi..... Tzn. nawet zanim sie
poznalismy tak bylo. I dlugo bylismy takze sami......
Od zawsze w to wierzylam - ze spotkam "tego jedynego"..... Mam nadzieje, ze to on. Trzymajcie kciuki
prosze!....

Pozdrawiam i mimo wszystko - zycze " niedowiarkom" tego typu spotkan, bo to cos pieknego.

[loveley]

Widzisz moja droga, nie to abym chciała Cię zdołować, ale ja czułam to samo co
Ty, stąd ten wątek o przeznaczeniu...Tyle, że nie od pierwszego spotkania, ale
mniej wiecej po roku znajomości, po prostu nie potrafię teraz uwierzyć (chociaż
pół roku już nie jesteśmy razem), że serce mogło się pomylić, i przeczucia też
zawiodły... Naprawdę nie wiem, co o tym wszystkim myśleć...
Ale z Wami to pewnie inna styuacja, jeśli mówicie sobie wszystko wprost i nie ma
niedomówień, to znaczy że wszystko gra, mnie mój były długo trzymał w
niepewności, aż w koncu stwierdził, że mnie nie kocha. W przeciwięństwie do Was
my z kolei byliśmy bardzo nieszczęśliwymi w życiu ludźmi i to nas połączyło
Trzymam kciuki i dużo szczęścia życzę, fajnie jest wierzyć w przeznaczenie
choćby to nawet była bajka
Pozdrawiam serdecznie

Temat ocean, hehe... no to moja kropelka :0)

[oldpiernik]

Nie wierzę w przeznaczenie.
Spotkałem moją wybrankę na schodach szkoły, bo na jej piętrze zepsuła się
spłuczka. Właściwie nie tyle spotkałem, co zobaczyłem. Piękne dziewczę z długim
warkoczem, zbiegające (w pośpiechu) po schodach. Zjawiło się i znikło.
Szczęśliwie spłuczka psuła się regularnie, więc zjawisko powtórzyło się kilka
razy... Później ustało. I nic.
Minął może rok, albo trochę więcej.
Przy okazji jakiegoś towarzyskiego spotkania miałem okazję porozmawiać z
interesującą dziewczyną. Było w niej coś znajomego, lecz nie od razu pojąłem,
że to właśnie ona, była właścicielka warkocza. :0)
Jesteśmy razem od ćwierćwiecza, formalnie nieco krócej.
Mamy diametralnie odmienne temperamenty, co sprawia, że wciąż pracujemy nad
naszym związkiem, bo razem jest lepiej, niż osobno.
Mam nadzieję na kolejne, wspólne ćwierćwiecze. :0)

Myślisz, że zepsuta spłuczka to przeznaczenie?
Jakoś bardziej pasuje mi do tego leniwy konserwator.
Jednak to lenistwo dawno mu wybaczyłem, hehe...

OLDPARTNER

[i33]

szcęściarz! Old..
ja wciąż czekam--aż przy okazji prozaicznej naprawy lub innego codziennego
wydarzenia-a najlepiej żeby to był "złota rączka"---spotkać i usidlić "połówka"-
i niech tam mówi sobie kazdy co chce,że nie ma połówek albo że ich jest
dużo,lub że dopóki-nie będziemy szczęśliwi sami ze sobą -to nie ma co oczekiwać
spotkania I stopnia--i iskrzenia na całej podwójnej linii
...ja żyję tą nadzieją że jest ktoś dla mnie i ja dla niego-
byleby sie tylko nie minąć
a tak poza tym--samowystarczalność w kwestii męskich zajęć-typu hydraulika itd-
nie wchodzi w rachubę------więc czekam---z pękniętą uszczelką
-bo co to byłoby za życie-bez nadziei na WIELKĄ MIŁOŚC
życzę wszystkim poszukującym obu płci znalezienia partnerów z odpowiednimi
wibracjami

[wandal1]

alez to wlasnie jest przeznaczenie, to ze wybraliscie to sama szkole
podswiadomie ( intuicyjnie ), to ze urodziliscie sie w ym samym miescie itd.
( w tym sensie przeznaczenie nie oznacza czego z gory okreslonego ). nie
oznacza to wcale ze tak musialo dojsc, poprostu istnialo wysokie
prawdopodobienstwo tego spotkania.

[wandal1]

w ten sam sposob spotkalem swoje trzy polowki ( to juz chyba cwiartki )
a z czwarta sie ozenilem

[motyvvacja]

no tak,ja nie wiem jak tam z tymi polowkami,ale facet raczej bardziej sie do
stada nadaje ALez oczywiscie wybaczcie panowie,nie chcialam was urazic,choc i
tak wiem ze malo w was urazy-raczej duma, ze kazdy sprawdzil by sie jako pan i
wladca..Zeby jeszcze tylko kasy bylo wbrod,to kazdy z was polowke odnajdywal by
co 10 minut:
... i prosze nie zaprzeczac
nieznosze klamstw

to tyle jesli chodzi o cielesnosc,o morale was nie podejrzewam

[wandal1]

trafials w sendo. nic ujac moze troche dodac.
z biologicznego punktu widzenia facet ma naturalna ( tzn. biologiczna )
sklonnosc do bycia z wieloma partnerkami. tak przynajnmniej czytalem w jednym z
wydan Gazety Wyborczej dlaczego faceci zdradzaja. i nic na to nie poradzimy.
zastanawiam sie, gdyby wprowadzono ( i zalegalizowano ) poligamie, to ilu
facetow okreslajacych sie jako monogamistow pozostaloby z jedna partnerka..
PS. luknalem sobie na mapke panstw w kotrych poligamia jest zalegalizowana..
pl.wikipedia.org/wiki/Grafikaolygamy_world_map.png

[motyvvacja]

JAsne wandal.Bo ludzie zapomnieli ze ciala pochodza ze swiata zwierzat.
Walka z cialami trwa i dlatego kompleksow cala masa.Sa dumni Egowo ze swojej
ludzkosci
Zamiast sie nauczyc kierowaniem procesu (wzrastania -wychodzenia ze swiata
zwierzat)Sluchali nauk KK i omotali sie jak choinka lancuszkiem,niskich
samoocen,poczucia winy itd.Zdanie sobie sprawy z ciala ktore ma
hormony,instynkty i swoje potzreby -a nie dumnie sie wypierac i zaprzeczac temu
ze jestesmy rodzina ze zwierzetami.
Poto dostalismy ciala zeby nimi kierowac-madrze,a nie pluskac sie w poczuciu
winy ze je wogle mam ,i ze ono ma taka sile.
-nie bzykaj sasiadki bo pojdziesz do piekla
niezle wytlumaczenie-akurat cialo cie poslucha
a ty ze to twoje cialo,za bzykanie sasiadki sie obwiniasz,bo powiedzmy masz
zone,i to jeszcze jeden grzech.
To nie grzech a uleganie instynktom,niepotrzebne uleganie.
Ale jak tu nie ulegac skoro Ego teraz ci otworzy nastepna perespektywe drugiej
polowki,zebys nie musial sie moralnie taplac w poczuciu winy?
I tak sie bawimy,raz tak, raz inaczej,oklamujac siebie zeby sie lepiej poczuc.
A nie lepiej sie zastanowic skad to sie wogle wzielo?Sama swiadomosc prawdy juz
zmiensza intensywnosc wielu rzeczy
ALe przeciez tak milo ulegac cialu,a przy tym jeszcze sobie dodamy historie
milosna i juz mozna sie bzykac smialo
W tym kontekscie wydaje mi sie ze kobieta ma wiekrze poczucie winy-bo i nawet
samo jej cialo odmawia szybkiego sexu.Samiec musi sie starac i spelniac jakies
warunki.Wiec opowiesci jak z bajki,o milosci zyciaZeby bylo lzej ulegac-bo
tak malo w nas poczucia wartosci i tym samym zagluszony zwierzecy instynkt
kobiecy.Poplatanie z pomieszanym
Ale czyz to nie jest cudowne,a ile emocji przy tym

[motyvvacja]

a co do tych poligamistow,to oni akurat z powodu bzykania innej (a musi to byc
1,2,3 lub 4 zona)poczucia winy nie maja.
Zobacz jak sie roznia od siebie co.
Ops wygladalo by to na to, ze socjalizacja jest odpowiedzialna za poczucie
winy
A ktoz by inny
Szkoda tylko ze tam kobieta nie ma takich prawTroche nie fair

Programy programy i jeszcze raz programy,fajnie bylo by sie odprogramowac zeby
zaczac sluchac siebie samego.Ale najpierw trzeba sie poznac,kim sie jest bez
oprogramowania.

[p-marian]

Też podzielę się swoim zdaniem na ten temat.
Po pierwsze uważam, że sami kreujemy swój los i mamy wolną wolę, więc
kwestia "losu" jest wyłącznie naszą zasługą. Co do podświadomości to ponieważ
jest ona zbiornikiem naszych emocji - przeżyć i wzorców można logicznie
wywnioskować, że by zaufać podświadomości trzeba by mieć tylko pozytywne wzorce
w umyśle.
Świadomość zaś oparta o logikę nie pomoże nam w kwestii uczuć aczkolwiek może
stanowić pomoc gdy emocje nie powoduja całkowitego zaślepiania.
Co do wróżek to zakładając, że jest jasnowidzem to może coś tam widzieć (czyli
naszą przyszłość na daną chwilę), aczkolwiek my decydujemy jaką drogą idziemy i
w każdej chwili możemy zrobić zwrot i przestjemy podlegać wróżkom, horoskopom
itp.
Co zaś się tyczy Sił Wyższych wg mnie zawsze nam sprzyjają jeśli tylko
potrafimy z nich skorzystać.

P.S.
loveley - wysłałem Ci wiadomość na priv, może Cię zainteresuje

[ollaboga77]

A jak odciąć się od kogoś kto był moim przeznaczeniem? Jak o nim zapomnieć?
Jak poukładac sobie życie kiedy nie cziuke soę wew rónowagi hm?

[vestalinka]

Prawda jest taka, że nie wiemy na 100 procent co kieruje naszym życiem - z góry
ustalone przeznaczenie czy nasza wolna wola,a może jedno i drugie przenikając
się wzajemnie.Nie mamy tej pewności bo nie jesteśmy wszechwiedzący.Stwierdzenia
typu:rządzi przeznaczenie,rządzi wolna wola, są tylko domysłami. Jak jest
naprawde wie tylko TEN na górze,nie musimy i nie będziemy wiedzieć wszystkiego.
Uważam że nasze wybory i wolna wola są mocno ograniczone...

[motyvvacja]

Jasne vestalinka -Ten na Gorze wie wszystko,a my jestesmy malymi wijacymi sie
robakami,przybitymi szpilka do tarczy na ktorej pisze wolna wola,i
przeznaczenie.
Coz my poczeci z grzechu mozemy wogole wiedziec o zyciu...

[vestalinka]

TEN na górze wie wszystko,co nie znaczy że my jesteśmy wijącymi się robakami,o
grzechu mówi żydowska biblia,a ENERGIA która stwarza życie jest miłością.Wolna
wola powoduje że przed narodzeniem wybieramy sobie swój plan życia,gdzież tu
przyszpilenie szpilką do tarczy? Jedynie taka teoria wydaje mi sie
sprawiedliwa,ale pozostaje jedynie teorią dopóki sama nie sprawdzę jej w praktyce

[loveley]

Witam Odpisałam na WP. Serdecznie pozdrawiam

[loveley]

Po przeczytaniu wszystkich odpowiedzi na mój wątek, umieszczony na 3 forach,
nadal się waham, czy przeznaczenie jest czy go nie ma Jedni twierdzą, że
jest, inni że go nie ma, zdania są podzielone mniej więcej jak 1:1...Nasuwa mi
się wniosek, że to czy jest przeznaczenie czy go nie ma zależy od naszego punktu
widzenia, bo myśl ma moc sprawczą, nasz świat jest taki jakim go widzimy, a
nasza przyszłość jest sumą naszych pragnień, obaw, wzorców postępowania, złych
lub dobrch uczynków itd...Sami sobie kreujemy swój świat, a to jakim go widzimy,
zależy od mnóstwa czynników, m.in. dzieciństwa, wpojonych nam zasad moralnych,
zakazów i nakazów, wpływu ludzi, z jakimi mieliśmy w życiu styczność...
Może Ktoś z Was potrafi mi odpowiedzić na jedno pytanie...Otóż (nie pamiętam czy
już o tym pisałam wcześniej), raz w życiu czułam, że mój znajomy to osoba mi
przeznaczona, nie odrazu ale po jakimś czasie...Byliśmy krótko razem, ale on
zerwał bo mnie nie kochał i zaczęło się źle dziać między nami, nawet nie wiem
kim dla niego byłam, bo jest bardzo skryty, ale mamy ze sobą regularny kontakt
"wirtualny" i to wszystko...Próbuje o nim zapomnieć, czasami myślę, że już nic
nie czuje, gdy dowieaduje się, że wokół niego kręci się jakaś kobita, to
wszystko powraca, uczucie odżywa, staram się wtedy zapomnieć, ale nie mogę bo On
wysyła mi emaile a ja nie potrafię Go ot tak poprostu zignorować...Co dziwne,
nic nie wskazuje na to, abyśmy byli kiedyś jeszcze razem, nie łudzę się, że
wrócimy do siebie bo nawet nie jest to wskazane z uwagi na to, że zaczynał się
do mnie źle odnośić, ale ja nadal czuje, że to Ten mi przenaczony...Uwierzcie
mi, że próbuje ułożyć sobie życie bez Niego, zapomieć, obiecuje sobie, że więcej
nie zajrzę do poczty, ale to jest silniejsze ode mnie...Coś wewnątrz mnie
krzyczy, że będziemy razem i to tylko kwestia czasu, żebym nie wdawała się w
chwilowe związki bo to nie przetrwa... Jednak są dni, że przestaje już w to
wierzyć, próbuje poznać ludzi i znowu to samo...To takie dziwne przyciąganie,
jakbym była od Niego uzależniona jak od narkotyku, jakaś siła pcha mnie w Jego
strone i nie potrafię jej się przeciwstawić...
Może Ktoś z Was potrafi mi wytłumaczyć, co to takiego, dlaczego nie mogę się od
Niego uwolnić? Do tej pory jeśli ktoś wyrządził mi wielka krzywdę, zrywałam
znajomość natychmiast bez żadnych wyrzutów sumienia, szybko zapominałam o nim,
ale tym razem tak nie potrafię, chociaż bardzo bym chciała...Co się ze mna
dzieje, chciałabym skończyć z tym raz na zawsze i poznać kogoś z kim będe
szczęśliwa, ale myśl o Nim mi nie pozwala...Myślałam o tym, żeby zmienić miejsce
zamieszkania, numer telefonu, adres email ale to trochę głupie, łatwiej jest
powiedzieć, żeby do mnie nie pisał, ale też pewności tej nie mam i z tęsknoty
pewnie napisałabym pierwsza do Niego..Poza tym nie mam za bardzo dokąd wyjechać,
tak w ciemno, bez pracy?

[wandal1]

przejdzie z czasem, jesli nic z tego nie wyjdzie lepiej oficjalnie
zakonczyc znajomosc ( po co sie meczyc ? ), przy okazji powiedziec ( napisac )
mu co w Tobie siedzi, wyrzucuc wszystkie zale i smutki. zrzucisz ciezar swoj, a
do poczty juz nie bedziesz zagladala bo znajomosc bedzie juz finalnie
zakonczona. a z czasem przestaniesz o nim myslec. takie jest moje zdanie

[nadia338]

loveley napisala gdzies wyzej, cyt: Widzisz moja droga, nie to abym chciała Cię
zdołować, ale ja czułam to samo co
Ty, stąd ten wątek o przeznaczeniu...Tyle, że nie od pierwszego spotkania, ale
mniej wiecej po roku znajomości, po prostu nie potrafię teraz uwierzyć (chociaż
pół roku już nie jesteśmy razem), że serce mogło się pomylić, i przeczucia też
zawiodły... Naprawdę nie wiem, co o tym wszystkim myśleć...

u mnie bylo podobnie. wiedzialam, ze to TEN i tak bylo przez kilka lat, potem
nasze drogi sie rozeszly. na poczatku jak ty, nie moglam zrozumiec, jak moglam
sie tak pomylic. zrozumialam jednak, ze to bylo TO, moje uczucia mnie nie
zawiodly, po prostu po kilku latach obydwoje bylismy na innych etapach rozwoju,
zrozumienia i juz nie moglismy byc razem. co nie oznacza, ze w momencie, gdy
sie poznalismy, nie bylismy bratnimi duszami, bo tak bylo. czy zwiazek musi byc
na cale zycie?? mysle ze nie, niektore zwiazki sa po to, zeby nas czegos
nauczyc, potem sie rozchodzimi aby poznac kogos innego. nie zapominaj, ze gdy
zamykaja sie jedne drzwi, otwieraja sie inne. i to jest piekne.

[wandal1]

bo poczatek milosci to poprostu... chemia ciala ( lub inaczej hormony ).
chyba juz kazdy slyszal o tym doswiadczeniu przeprowadzonym przez naukowcow
na probce ilus tam kilkuset par zakochanych. zakochanie ma mniej metafizyki niz
nam sie wydaje, a wiecej chemi, biologi ciala. owe zakochanie trwa do 1 roku (
dla par mocno zabujanych w sobie ), lub 2 lat dla mniej zabujanych, a czesto
sie i zdarza ze nawet do 4 lat. Zastanawialiscie sie skad sie biora kryzysy
malzenskie po 4-5 latach ?
Milosc przechodzi a zostaje szara rzeczywistosc - walka o lepszy byt ( ktorej
skutkiem jest czesto harowa w pracy a przez to i "wypalanie sie" ), wrzeszczace
dziecko i pieluchy ( jak tu sie wyspac do pracy jak maly drze sie cala noc ),
odmienne punkty widzenia na pewne sprawy ( a przeciez tak sie doskonale
dogadywalismy przed i zaraz po slubie ) a przez to klotnie, wrogosc, poczucie
osamotnienia ..itd.
Stad czesto zdrawdy i nowe kobiety - zrodla nowych fascynacji a moze i nawet
zakochania.. Czy tak w kolko, chyba nie..bo przeciez zwiazek powininnem chyba
byc partnerski i opierac sie takze na przyjazni..a ta moze trwac nawet do konca
zycia.

[i33]

jakoś tam się grupują,przyciągając bardziej lub mniej,a że w chemii istnieją
systemy-parowania się, tzn. dobierania się i pewnej symbiozy i współpracy lub
też odpychania i niszczenia,weżmy np.teorię naszego rodaka Grzeszczuka-o
haptenach,gdzie autor twierdzi-iż niektóre typy antygenów są wrecz smiertelne
dla partnera-tym tłumaczy wiele przypadków nieudanych,toksycznych związków...i
chorób...............
a co do 2-letnich okresów miodowego miesiąca-to owszem racja to że ogien
miłośći różnie płonie----a i nalezy go podtrzymywać-raczej razem-bo jak 1 gasi
dugie wznieca-to o dobraniu nie ma mowy...
a tak z własnych obserwacji i doświadczenia----zdradę chwilowe upadki można
wybaczyć-----------ale totalnej nielojalności, a wręcz niszczenia, czy walki w
związku nie ma co na siłę utrzymywać--ale myślę że jak 2 ludzi pod wieloma
względami są dopasowani---to utrzymanie związku ma duże szanse[ze swego
podwórka wiem że duży wpływ często mają osoby 3 i one skuteczniej od
zainteresoawanych zalewają ognisko]----
natomiast jeśli chodzi o związki--gdzie ludzie są na innym poziomie i pod
większąścią względów inaczej widzą świat, swoje role w zwiąku, sposób
wychowywania dzieci itd itp-----to nie sa one ewidentnie sparowane,nawet jak
sie utrzymają---sa martwe
nie jestem zdania że możemy tworzyć udane związki prawie z każdym,raczej wydaje
mi się--że w dużej mierze ma tu wpływ karma, a szcególnie to co nie
zostało "dokończone", no i wzorce z dzieciństwa...

[i33]

często też-kształtujęc czy rozwijając siebie-zmieniamy poglądy na świat...i
okazuje się że potrzebujemy innego partnera niż 10 lat wcześniej lub inaczej--
dobiero uświadamiamy sobie co jest dla nas ważne, z kim tak naprawdę
chcielibyśmy być do końca, poszukujemy bardziej trwlszej przyjażni niż
wielkiego iskrzenia------ale jakże cudownie by było
żeby wbrew "wyborczej" i chemii--iskrzenie było co 2 miesiace przyjażń
dozgonna....
a tak naw.-ktoś tam kiedyś powiedział--że każdą miłość dobrze jest traktować
zawsze jak 1 i największą...

[oldpiernik]

Męski szowinista powinien zrejterować po Waszych wpisach.
Dramatyczne oskarżenie KK (kukułek?) o wszystko, powinno zniechęcić ornitologa.
Analiza odzwierzęcych instynktów podparta nutką fizjologii mogłaby odstręczyć
pięknoduchów.
Więc co u licha ja tu robię?
Nadal nie wierzę w przeznaczenie. :0)
Wolno mi, nieprawdaż?
Podtrzymywanie zauroczenia związkiem (partnerskim) wykracza daleko poza
feromony, genotyp, kodeks karny czy kanoniczny. Możecie się ze mną nie zgodzić.
Wolność jest atropiczna. :0)

Wystarczy chcieć, oczywiście razem.
OLDWYRWANYZKONTEKSTU?!

[i33]

wolną wolę rozumiem jako możliwość sterowania czy przesterowania swego życia...
nie zawsze sprzyja aura i czasem trzeba mieć siły i nadzieje przeprowadzic
statek przez szkwały i nawałnice-każdemu inna nauka w rejsie...
sa kapitanowie z fajką w zebach i są z odciskami na rękach od trzymania steru...
doświadczenie jest drugą naturą człowieka...
ale czasem bruzd za dużo i wypacza nature...

[i33]

czy wystarczy chcieć?
o ile sęp zrozumie delikatność kolibra...
czy kukułki
i czy koliber jest w stanie zostać padlinożercą
czasem trzeba chcieć-a czasem nauczyć się nie chcieć
z tolerancją mają problem i szowiniści i pięknoduchy chcące na siłę coś tam
gdzieś na siłę naprawić

[oldpiernik]

Zgoda.
Nic na siłę.
Od samego początku.
Jak często widzę polowanie na partnera/kę za wszelką cenę.
Pośpieszne szukanie szczęścia.
Równocześnie wielu zrezygnowanych, bo to i tamto.
Co chcę powiedzieć?
Korzystanie z doświadczeń, własnych i cudzych, daje możliwość przewidywania.
Nic nie daje pewności.
Próbować warto.

OLDCOMAŁATWO ;0)

[i33]

tak -zawsze warto próbować...
doświadczenie uczy też szacunku do siebie i..reakcji na jej brak w stosunku do
siebie---i pobiezne być może mylne i co gorsza krzywdzące sądy...

nie sądze by byli tacy co mają wszystko i zawsze "łatwo"
mamy różnie
doświadczamy i radości i trosk-trudów, mamy różne predyspozycje-na indywidualny
sposób- i zgadzam się z tym że czerpać można i z cudzego doświadczenia--
pokonywania trudów----... ale i też umiejętności cieszenia się życiem-----
to tez sztuka!
pozdrawiam

[wandal1]

oldpiernik zapomniales jeszcze o karmie i bratnich duszach ( nie tylko w
sensie ezoterycznym ale takze psychologii spolecznej )

[i33]

czy-nie odnosisz wrażenia,że karma--jest dla wielu czymś wątpliwym
bo skoro--przyczynę i skutek[nieodwołalny---do odpracowania,chyba że zniesie
prawo miłość,o ile dobrze wiem]---możemy traktować jako przeznaczenie-bo
przecież jak nie odrobimy to jeszcze bardziej gmatwamy i sobie i nast.
pokoleniu---więc dobrowolna zgoda na mus...[nieunikniony]

a wielu jak widze nie wierzy w przeznaczenie....!

a może do pewnego stopnia w pewnym względzie ..lub do czasu az z pokorą i
miłością "zrobimy porządek"--wtedy dopiero mamy pełne pole do działania z wolną
wolą, a jeśli...
zanim pojawimy się na ziemi wybieramy sobie "roboty naziemne"bojowe zadania itd
to czemu----u licha----nie wiemy czy już tego dokonaliśmy, odrobiliśmy...
i czy----można zapędzić się w "odrabianiu" doświadczaniu-------ZA DALEKO?

powiem może inaczej--jak odczuć---że dość--że czas na kreację---czy wtedy kiedy
opada poczucie winy a wzrasta----"zaraz mnie też coś sie należy"?

[i33]

a i jeszcze jedno mnie nurtuje
może ktoś coś na ten temat wie,czuje----
przy "okazji" czyszczenia rodu-wolno komuś zwalić na głowę-trochę za dużo do
odrobienia----jeśli tak to czemu -czyżby to ktoś kto najwięcej narozrabiał?
pytam z pokorą...

[motyvvacja]

Czesc iczka
Tak mi sie wydaje ze szukasz wytlumaczenia na to co nas spotyka.Szukasz jakiej
klamki,drzwi przez ktore mogla bys przejsc i najchetniej zmienic wszystko,bez
uszczerbku.(Takmi sie wydaje-moge sie mylic).Ale wytlumaczyc mozemy tylko sobie
sami,to czym sie otaczamy,jak przyszlo nam zyc.Odpowiedz znajdziesz w srodku
siebie.Oczywiscie jesli zadasz odpowiednie pytanie.Bo wszystkie odpowiedzi
sa,problem w tym ze nie ma odpowiednio zadanych pytan.Polepszenie zachodzi
tylko i wylacznie wtedy,gdy kierujemy sie do srodka nas samych.Jedna jedyna
droga na zmiane.

Co do 'oczyszczania rodu',to moje zdanie na ten temat jest takie.
Cialo dostalam rodowe,ale tylko cialo.Za co dziekuje serdecznie moim pra,pra.
A oczyszczic to ja musze sie sama.Z oprogramowan destrukcyjnych,ktore mi
chciano,lub nie chciano-wprogramowano.Zycie i rozne sytuacje,socjalizacja i
moje oceny,sprawily ze mialam o sobie takie a nie inne zdanie.Zazwyczaj
falszywe No coz tym falszowanym zdaniem czlowiek sie kierowal,i natrafial na
swojej drodze na ludzi rowniez do nas samych podobnych..
Trudno po rozpoznaiu ROZWALIC cale ulozone zycie,i zaczac fruwac ze szzcescia
ze zrozumielismy swoja falszywke.Na wszystko przychodzi czas.
AKcja-reakcja.Cala karma.
Dlatego wiem i pewna jestem,ze proces karmiczny u mnie sie dopiero zaczyna.I
jestem pewna ze bedzie to cudowny czas
Dlatego poznawanie siebie jest tak cudownie exscytujace.Bo widzisz na wlasne
oczy ze masz moc kreowania zyciem.
Zmien akcje-a zmienisz reakcje.
Zamien strach na milosc,a miloscia bedziesz zyc.Milosc rozdawac,milosc odbierac.
To jest najtrudniejsze,ale pod kazda nasza akcja ktora wprowadza nas w tarapaty
znajduje sie strach.Pomysl ile mogla bym w zyciu zrobic gdybym sie nie bala?
Ile nowych drog by sie otwarlo,ile nowych pomyslow?.Mowila bym co czuje bez
krepacji,stawala bym we wlasnej obronie.Byla bym otwarta na ludzi.
Nie bala bym sie zmian,a tym samym poczucie bezpieczenstwa wzroslo by.
Te niewidzialne granice podsycane sa niczym innym niz strachem.
Modlmy sie o milosc,a strach odejdzie.Zmiany nadejda w nas,a tym samym powoli i
w naszym zyciu.Musza !-bo takie jest prawo zycia,karmy:jest akcja-musi byc
zyciowa reakcja.

z pozdrowieniami i promykiem szczescia dla ciebie dobra duszyczko iczko

[i33]

Moti---mnie się wydaje że ja sie niczego już nie boję,i nawet osłabły ucichły
popędy i chcenia-bardziej nazwałabym swój stan wypalaniem się -zmęczeniem,ja
tylko rzucam hasła i ciekawa jestem doświadczem poglądów ,,nie szukam
rozwiązania dla siebie ---cały czas próbuje rozwiązywać swoje supły--całkiem
realnie i racjonalnie-może tylko za mało satysfakcji...
pozdrawiam

[wandal1]

te zadania bojowe wypelniamy cale zycie i tylko smierc je zakancza.
na pocieszenie powiem ze swojego doswiadczenia ze nigdy nie jest pod gorke, a i
moze byc juz do konca z gorki wiec glowa do gory
skad wiadomo ? chyba po tym ze czujesz sie pod kazdym wzgledem spelniona, ale
jesli juz jest to po czesci to juz duzy sukces

[oldpiernik]

przecież nie zapomniałem
bratnie dusze karmią się sobą ;0)

nie przywiązuję być może odpowiedniego znaczenia do nazw
odpowiedniego w sensie ważności
no ale - patrz sygnaturka :0)

[wandal1]

z tego co wiem ludozerstwo wyszlo juz z mody