Irytacje pozajeżycjadowe

[aadrianka]

Czy są książki, których bohaterowie, sceny, wątki itp. przeraźliwie
Was irytują?
W tej chwili przychodzi mi na myśl tytułowa Pollyanna z powieści
E.H. Porter, w moim prywatnym rankingu zdecydowanie najbardziej
denerwująca heroina powieści ever.
Ponadto Irena z "Sagi rodu Forsythów". Poderwanie narzeczonego
przyjaciółki, a później poślubienie ojca tejże przyjaciółki jest w
porządku i niechaj sczezną przeciwnicy tych związków, ale jej syn
nie może ożenić się z córką jej byłego męża, bo były mąż zachowywał
się jak skończony brutalny bydlak. (Zachowywał się istotnie, ale co
ma do tego córka?)Zawsze widziałam w tym podwójne standardy moralne
i okropnie było mi żal bogu ducha winnej Fleur.
Numer trzy to Hans Castorp z "Czarodziejskiej góry" i jego reakcja
na zgubienie się w śnieżycy.

[ananke666]

Popieram Pollyannę, w połowie książki przy słowach "cieszę się" zęby mi się
zaciskały.

[pink_hamster]

Ja też nie rozumiałam tej całej sytuacji z Fleur i Jonem (zwłaszcza w świetle
tego, co wyprawiała Irena). Polyannę czytałam dość dawno, więc nie pamiętam
szczególnego rozdrażnienia.
Za to moim numerem 1 w prywatnym rankingu nieznośnych postaci jest Sara z "Małej
księżniczki". Nie wiem, może to efekt kreskówki na ten sam temat, ale zawsze
uważałam ją za postać do bólu słodką i grzeczną, po prostu świętą męczennicę -
koszmar mojego dzieciństwa. Przeczytałam tę książkę chyba raz, w wieku ok 8 lat
i potem nigdy do niej nie wróciłam, bo niesmak pozostał ;)

A ja Sarę lubiłam

[kooreczka]

książkową i serialową.
Już jako dziecko do tej książki podchodziłam "naukowo"-po pierwsze zdawałam
sobie sprawę, że ma przekazać przede wszystkim pewne wzorce, a po drugie, ze to
wzorce sprzed ponad 100 lat. Bawiło mnie wynajdywanie różnic między moimi
rówieśnikami i rodziną, a postaciami z książek.

[melmire]

Mnie dopiero po latach zaszokowal fakt ze dobroczynca Sary "dobro czyni" tylko
jej, zmieniajac jej poddasze we wspanialy salon. Wiedzac ze w tuz obok mieszka w
identycznych warunkach jej przyjaciolka. Ale coz, przyjaciolka ksiezniczka nie
byla, wyobrani nie miala, urody nie, to i dobroczynca mial ja w powazaniu.

[nessie-jp]

> Mnie dopiero po latach zaszokowal fakt ze dobroczynca Sary "dobro czyni" tylko
> jej, zmieniajac jej poddasze we wspanialy salon.

No nie, to niezupełnie tak

[slotna]

> No nie, to niezupełnie tak

[melmire]

Dokladnie tak. Nawet jedzenie dla Rozi przewidzial dopiero nastepengo dnia, zeby
Sara nie musiala sie dzielic. Z tego co pamietam Rozki wystarczal luksus
dodatkowego koca, ktory odziedziczyla po Sarze, zaopatrzonej w materac, poduchy,
koldre i nie pamietam juz co.

[nessie-jp]

melmire napisała:

> Dokladnie tak. Nawet jedzenie dla Rozi przewidzial dopiero nastepengo dnia,

A może. Za bardzo nie pamiętam, przyznaję się bez bicia.

W ogóle służba jako bohaterowie w powieściach raczej niezbyt hojnymi darami się
musiała zadowalać. Podarta kieca po jaśnie pani to był szczyt luksusów, którymi
można było służbę obdarować

[soova]

Mnie w "Małej księżniczce" zawsze zastanawiało, jak to było możliwe, że pan Carrisford szuka po całym świecie córki wspólnika, dziewczynki, która przebywała przez jakiś czas z ojcem w Indiach, i zaangażowane jest w to całe jego otoczenie. Natomiast gdy Sara pierwszy raz widzi w sąsiednim oknie Ram Dassa, rozpoznaje, że jest on Hindusem, odzywa się do niego w hindi, on jej odpowiada i jest szczęśliwy, że ktoś tu w tym paskudnym Londynie mówi w jego języku, i nie mówi swojemu chlebodawcy ani słowa, że w sąsiednim domu mieszka dziewczynka w wieku zbliżonym do poszukiwanej, która zna hindi, więc ma jakieś związki z Indiami! A przecież jego relacja z Carrisfordem nie była relacją pana i niewolnika, więc mógłby spokojnie o tym powiedzieć!

[slotna]

> Czy przed wojną (II światową) powstała w ogóle jakaś książka dla młodzieży i o
> młodzieży innej niż "dobrze urodzona", mieszczańska, dżentelmeńska? Nawet
> Makuszyński nie zniżał się chyba do pisania o dzieciach górników, stolarzy czy
> robotników fabrycznych. Dopiero powojennie Niziurski i Ożogowska?

Czytywalam dawno temu ze smakiem powiesc pt. "Dzieci", pamietam, ze byla o nastoletnich albo i mlodszych gazeciarzach, zebrakach i w ogole najubozszych w miedzywojennym Lwowie oraz autor nazywal sie Jan Brzoza. Byc moze pamietam niedokladnie oraz byc moze (a nawet najprawdopodobniej, hehe) napisana byla hen po wojnie - nie umiem tego porzadnie wyguglac.

[kooreczka]

W sumie pisali te powieści dżentelmeni i damy dla swoich dzieci, więc nie ma się
co dziwić.
Z opisu biednych- może "Serce", ale ono jest po pierwsze irytujące, po drugie,
też z perspektywy pańskiego dziecka.

[mmoni]

nessie-jp Czy przed wojną (II światową) powstała w ogóle jakaś książka dla młodzieży i o młodzieży innej niż "dobrze urodzona", mieszczańska, dżentelmeńska?

Nie wiem, czy chodzi Ci wyłącznie o literaturę polską, ale w angielskiej by się znalazło parę rzeczy, przede wszystkim George Macdonald Na skrzydłach Północnej Wichury, Księżniczka i koboldy, Kingsleya Wodne dzieci. Poza tym jest kupa słusznie zapomnianych łzawych historyjek pisanych na użytek szkółek niedzielnych w typie "biedna sierotka swoją niewinnością zmiękczyła serce starego kataryniarza i nakłoniła go, aby zaczął chodzić do kościoła". Aha, i w Tajemniczym ogrodzie cała rodzina Sowerby jest przedstawiona w bardzo pozytywnym świetle w odróżnieniu od kwękających arystokratów.

[nessie-jp]

> Nie wiem, czy chodzi Ci wyłącznie o literaturę polską, ale w angielskiej by się
> znalazło parę rzeczy,

O polską przede wszystkim, bo po wojnie wraz z przemianą ustrojową nastąpił
wręcz wysyp nienajgorszych powieści dla dzieci z "najniższych" warstw
społecznych, co mocno kontrastuje jednak z latami przedwojennymi...

Przytoczonych przez ciebie anglojęzycznych akurat nie znam, ale z Sowerbymi w
"Tajemniczym Ogrodzie" się nie zgodzę

[paszczakowna1]

> Nie wiem, czy chodzi Ci wyłącznie o literaturę polską, ale w angielskiej by się
> znalazło parę rzeczy

Dużo jest tego w literaturze amerykańskiej. Znaczna część powieści Horatio
Algera (nie wszystkie - ale te w miarę nadają się obecnie do czytania - "Ragged
Dick, or Street Life in New York" mogę nawet polecić, reszta nie) typu "z nędzy
do pieniędzy" jest o gazeciarzach, czyścibutach, chłopcach na posyłki itp.

W przedwojennej młodzieżowej literaturze polskiej sobie nie przypominam. Jest
parę (dość okropnych) powieścideł z głównym bohaterem/bohaterką rzekomo z nizin
społecznych, o nadzwyczajnych przymiotach, który/a okazuję się zaginionym w
kolebce dzieckiem z wyższych sfer. Poza tym nic - najwcześniejsze z lat 40-tych.

[paszczakowna1]

A przepraszam, przypomniałam sobie - Kazimierz Rosinkiewicz (Rojan). "Stary
Ćwirk", "Szara brać", "Hultaj" - wszystko o chłopskich dzieciach (no, dwie
pierwsze o zwierzętach głównie, ale trzecia nie, a na 100% pisana przed 1939,
akcja w czasie I WŚ). To chyba jedyne, co mi przychodzi do głowy. Zresztą dobre
książki, mógłby ktoś wznowić.

No kurde, no!

[senseeko]

paszczakowna1 napisała:


> W przedwojennej młodzieżowej literaturze polskiej sobie nie przypominam. Jest
> parę (dość okropnych) powieścideł z głównym bohaterem/bohaterką rzekomo z nizin
> społecznych, o nadzwyczajnych przymiotach, który/a okazuję się zaginionym w
> kolebce dzieckiem z wyższych sfer. Poza tym nic - najwcześniejsze z lat 40-tych
> .
Taż pisałam chwilę temu o Makuszyńskim! Głownym bohaterem "wyprawy pod psem" był
bodajże syn szewca i już nie pamietam jaki ciężki fach wykonywali rodzice jego
przyjaciół.
A gazeciarze?
A przymierający głodem i umierający na gruźlicę aktorzy czy studenci czy to w
Awanturze o Basię czy w innych jego ksiazkach? (Sama Basia zresztą też nie była
z takiej znów wysokiej sfery)
A szczerbaci marynarze i osierocony chłopak w "Wielkiej Bramie"?
"Lato Leśnych Ludzi" Rodziewiczówny czytałam wieki temu i już za wiele nie
pamietam, ale czy ci chłopcy byli aby z "wyższej" sfery? A ksiazka ewidentnie
młodzieżowa.
A co z Grabskim?
Jakby dobrze pokopać, to by się sporo tego znalazło. Tylko czytać trza ;P

[paszczakowna1]

> Taż pisałam chwilę temu o Makuszyńskim! Głownym bohaterem "wyprawy pod psem" by
> ł
> bodajże syn szewca i już nie pamietam jaki ciężki fach wykonywali rodzice jego
> przyjaciół.

Kolejarz i bodaj lekarz. Makuszyński się marginalnie łapie, ale jednak głównie
jego bohaterowi niezupełnie spełniają kryteria nessie.

> "Lato Leśnych Ludzi" Rodziewiczówny czytałam wieki temu i już za wiele nie
> pamietam, ale czy ci chłopcy byli aby z "wyższej" sfery?

Byli.

Rojana sprawdziłam, zmarł w latach 30-tych, a jego bohaterowie 100% się łapią.
Tytułowy "Hultaj" jest synem "rolnika i stolarza, takiego stolarza, co robił we
wsi trumny", główny (poza tytułowym) bohater "Starego Ćwirka" jest z kolei synem
wiejskiego szewca.

Mam też przed sobą rozłożone powieścidło wydane w czasie II WŚ jako wydanie
trzecie (więc raczej przedwojenne) pt "Skarb na wodzie" (autor Jan
Szczepkowski), gdzie główny bohater jest synem biednej komornicy. Przyjaźni się
co prawda z "paniczem", ale ten panicz to syn młynarza (bogatego co prawda),
więc niespecjalna arystokracja.

[a_weasley]

Paszczakowna1 napisała:

>> Taż pisałam chwilę temu o Makuszyńskim!
>> Głownym bohaterem "wyprawy pod psem" był
>> bodajże syn szewca

A matki nie miał wcale.

>> już nie pamietam jaki ciężki fach wykonywali
>> rodzice jego przyjaciół.

> Kolejarz i bodaj lekarz.

OIP, krawcowa. Zdzisław z kolei nie miał ojca, ci trzej chłopcy łącznie mieli
czworo rodziców.

[ananke666]

Z Makuszyńskim mam na pieńku za motywy głodu i głodowej śmierci w książkach dla
dzieci. Ja [cenzura], to [cenzura] jeden z gorszych rodzajów śmierci.

[mmaupa]

Jest
> parę (dość okropnych) powieścideł z głównym bohaterem/bohaterką rzekomo z nizin
> społecznych, o nadzwyczajnych przymiotach, który/a okazuję się zaginionym w
> kolebce dzieckiem z wyższych sfer.

Z przedwojennych zagranicznych tego typu jest np. "Bez rodziny". Straszny gniot.

[paszczakowna1]

> Jest
> > parę (dość okropnych) powieścideł z głównym bohaterem/bohaterką rzekomo z
> nizin
> > społecznych, o nadzwyczajnych przymiotach, który/a okazuję się zaginionym
> w
> > kolebce dzieckiem z wyższych sfer.

> Z przedwojennych zagranicznych tego typu jest np. "Bez rodziny". Straszny gniot

"Bez rodziny" nie jest jeszcze taka najgorsza, choć schemat ograny jest tysiące
razy (we wspomnianym Algerze też). W porównaniu z książkami typu "Wieś
szczęśliwa" Buyno-Arctowej czy "Rysiek z Belmontu" (autor/autorka wyleciał/a mi
z głowy), o których pisałam, to w ogóle arcydzieło.

[senseeko]

nessie-jp napisała:

> Czy przed wojną (II światową) powstała w ogóle jakaś książka dla młodzieży i o
> młodzieży innej niż "dobrze urodzona", mieszczańska, dżentelmeńska? Nawet
> Makuszyński nie zniżał się chyba do pisania o dzieciach górników, stolarzy czy
> robotników fabrycznych.

O przepraszam bardzo!!! A "Wyprawa pod psem"? A "uśmiech Lwowa?" Nawet "Awantura o Basię" czy "Panna z mokrą głową" czy czego byś nie wzięła - większośc bohaterów to osoby biedne jak myszy koscielne, niedojadajace i permanentnie głodne. 3/4 z nich to osoby albo nisko urodzone albo osierocone, albo jedno i drugie ("Wielka Brama" chociażby)
Tyle że Makuszyński opisuje to ich głodowanie i marznięcie w taki sposób, że młody czytelnik czyta o tym jak o świetnej zabawie.

No wkurzyłam się czytając takie pomówienie. Kto jak kto, ale Makuszyński piszący Dynastię? Brrr...

[nessie-jp]

> No wkurzyłam się czytając takie pomówienie. Kto jak kto, ale Makuszyński pisząc
> y Dynastię? Brrr...

Ale, na litość boską, jaką Dynastię? Co mają "lepsze sfery" do Dynastii?

"Lepsze sfery" to przed wojną były dzieci np. lekarza albo bardzo ubogiego
"posiadacza ziemskiego" ("Panna z mokrą głową" też przymiera głodem, ale to NIE
jest powieść o dzieciach stajennego w tym mająteczku, tylko głodującej i
biedującej panny "z dobrego domu"). Szaleństwa panny Ewy

przedwojnie

[jottka]

ja sie nie znam, ale skojarzyła mi sie helena boguszewska, ona programowo
pisywała bodaj od lat 20. książki o dzieciach czy młodzieży biednej i dla
takowej - 'czerwone węże' to jest taka historia o dziecku przyfabrycznym czy
przykopalnianym, no nie pamiętam, wieki temu czytałam:) ale to trzeba by szukać
wśród programowo lewicujących literatów.

tyle że pytanie jest chyba krzywo postawione - nikt nie pisuje z założenia
książki dla dziecka praczki vel barona:) pisarze eksploatują raczej pewne klocki
fabularne typu wspominane "z żebraka milioner" czy "od sierotki do królowej", a
przy okazji różne środowiska też malują. nędza to akurat w wielu powieściach
przedwojnia była oddawana, tyle że czytelnik zwykle nie chce czytać o podłym
losie robotnika, jeśli sam jest tym robotnikiem, tylko o hrabiach w złotych
pałacach wiodących luksusowe życie:)

[senseeko]

nessie-jp napisała:

> > No wkurzyłam się czytając takie pomówienie. Kto jak kto, ale Makuszyński
> pisząc
> > y Dynastię? Brrr...
>
> Ale, na litość boską, jaką Dynastię? Co mają "lepsze sfery" do Dynastii?
A to, ze tamci bohaterowie obracają się w jakimś takim świecie dolarowo-kandelabrowym (nie wiem dokłądnie, obejrzałam moze dwa odcinki a i to jako sumę kawałków. Na obejrzenie choć jednego w całości brakowało mi samozaparcia. W każdym razie to jest jakis tam świat szybkich samochodów, długich papierosów albo na odwrót)
>
> "Lepsze sfery" to przed wojną były dzieci np. lekarza albo bardzo ubogiego
> "posiadacza ziemskiego" ("Panna z mokrą głową" też przymiera głodem, ale to NIE
> jest powieść o dzieciach stajennego w tym mająteczku, tylko głodującej i
> biedującej panny "z dobrego domu"). Szaleństwa panny Ewy

[nessie-jp]

> No to wspomniana "wyprawa pod psem" - dzieciaki robotników jak na dłoni.

Tu nie będę polemizować, bo nie czytałam ze 25 lat i zupełnie nic nie pamiętam.

Co do reszty postu, to oburzyło mnie :) to założenie, że lepsza sfera = bogaci.
Nie o to chodziło. Biedny student, lekarz czy artysta to nadal jest "wyższa
sfera", niż bogata (jak na swoją sferę, no, nieprzymierająca głodem) praczka,
stolarz czy górnik.

Według dokonanej przez ciebie klasyfikacji, to Borejkowie są z niższej sfery, bo
matka swetry dzierga, a dzieci głodują i na wakacje nie jeżdżą ;)

[nessie-jp]

> to nadal jest "wyższa sfera"

To znaczy BYŁA

[kooreczka]

A co powiecie o "Dziewczętach z Nowolipek"? Niby nie zawsze głodują, ale wyższa
sferą nazwac je trudno.

[the_dzidka]

> Ile było przed wojną powieści dla dzieci bogatych górników albo
majstrów w
> fabryce? Dzieci dobrze prosperujących praczek?

A ja czytałam "Pokój na poddaszu" Wandy Wasilewskiej. I mimo tej
komunizującej otoczki, podobała mi sie.

[ananke666]

O, też to czytałam... słabo pamiętam, bo ponad dwadzieścia lat temu. I też mi
się podobała, za pozytywny przekaz. Nie wiem, jak to byłoby dzisiaj.

[slotna]

Bardzo, bardzo lubilam "Pokoj na poddaszu" (i zostalam za to wysmiana przez polonistke!!!), ale to powojenne przeciez.

[mama_kotula]

slotna napisała:

> Bardzo, bardzo lubilam "Pokoj na poddaszu" (i zostalam za to wysmiana przez pol
> onistke!!!), ale to powojenne przeciez.

"Pokój na poddaszu" kupiłam w zeszłym roku na Allegro.
Czytam bardzo często i za każdym razem ryczę (tak, możecie się śmiać).
Jak nie miałam dzieci, to nie ryczałam ;-)
Moja Andzia bardzo lubi jak jej to czytam. Też jej się zdarza popłakiwać... :>

[slotna]

> "Pokój na poddaszu" kupiłam w zeszłym roku na Allegro.
> Czytam bardzo często i za każdym razem ryczę (tak, możecie się śmiać).

Nie bede sie smiac, ale powiedz mi jak ci sie widza smazone sledzie? To byla zagadka mojego dziecinstwa - jak smakuja rolmopsy usmazone w panierce, bo tak je sobie wyobrazalam.

[mama_kotula]

Nie mam pojęcia, ale! moja mama zrobiła smażone śledzie bodaj 3 lata temu na
święta. I ponoć były dobre.
Ale one chyba nie były w panierce :D:D:D:D

[truscaveczka]

Oranyboskie :D Surowe śledzie, surowe smażone ;) I pyyyszne są,
tłuściutkie i mniam ;)

[dakota77]

Ksiazki nie znam, nie wiem jak podawano tam sledzie, ale przeciez jest
cos takiego jak normalne filety sledziowe, zadne rolmopsy, ktore mozna
smazyc spokojnie. U nas to malo popularne, sledzie w naszej kuchni
pojawiaja sie chyba zwykle wersji panierowanej. No ale nie znaczy to,
ze inaczej sie nie da:)

Kippers?

[nessie-jp]

A czy z tymi śledziami to nie chodzi przypadkiem po prostu o kippers, czyli

en.wikipedia.org/wiki/Kipper

Niezwykle kiedyś popularne śniadanie i podwieczorek

[kooreczka]

Myślę, że to co sprzedawano w sklepie Kwiryny to po prostu obsamażone w mące
ryby, taka przekąska do ręki.

[slotna]

> Ksiazki nie znam, nie wiem jak podawano tam sledzie, ale przeciez jest
> cos takiego jak normalne filety sledziowe, zadne rolmopsy, ktore mozna
> smazyc spokojnie. U nas to malo popularne, sledzie w naszej kuchni
> pojawiaja sie chyba zwykle wersji panierowanej. No ale nie znaczy to,
> ze inaczej sie nie da:)

Ale ja wiem o tym teraz, pisalam, ze zagadka z dziecinstwa! ;) Dla mnie sledzie byly marynowane: rolmopsy albo Lisnera w smietanie, ewentualnie w oleju z cebulka i nie kojarzylam ich ze zwykla ryba, ktora mozna smazyc.

[zuzzia1]

Czy przed wojną (II światową) powstała w ogóle jakaś książka dla
młodzieży i o
> młodzieży innej niż "dobrze urodzona", mieszczańska,
dżentelmeńska? Nawet
> Makuszyński nie zniżał się chyba do pisania o dzieciach górników,
stolarzy czy
> robotników fabrycznych. Dopiero powojennie Niziurski i Ożogowska?
Powstawalo calkiem sporo, zreszta dobrych ksiazek. Np wspomniana juz
Boguszewska /Czerwone weze, Za zielonym walem - kiedys bardzo je
lubilam :, Korczak (np. Bankructwo malego Dzeka), Gorska (Nad czarna
woda, Druga brama), Zurakowska

[nessie-jp]

> Powstawalo calkiem sporo, zreszta dobrych ksiazek. Np wspomniana juz
> Boguszewska /Czerwone weze, Za zielonym walem - kiedys bardzo je
> lubilam :, Korczak (np. Bankructwo malego Dzeka),

Ooo! KORCZAK! No przecież oczywiście! Chyba miałam jakieś zaćmienie umysłowe... :)

[pocieszka]

nessie-jp napisała:


>
> Czy przed wojną (II światową) powstała w ogóle jakaś książka dla młodzieży i o
> młodzieży innej niż "dobrze urodzona", mieszczańska, dżentelmeńska? Nawet
> Makuszyński nie zniżał się chyba do pisania o dzieciach górników, stolarzy czy
> robotników fabrycznych. Dopiero powojennie Niziurski i Ożogowska?
>
Maria Wardasówna pisała o chłopskich dzieciach, sama zresztą pochodziła z rodziny chłopskiej. O ile pamiętam, jej "Maryśka ze Śląska" wyszła jeszcze przed wojną.

[julian_arden]

pocieszka napisał(a):

> nessie-jp napisała:
>
>
> >
> > Czy przed wojną (II światową) powstała w ogóle jakaś książka dla młodzież
> y i o młodzieży innej niż "dobrze urodzona", mieszczańska, dżentelmeńska? Nawet
> > Makuszyński nie zniżał się chyba do pisania o dzieciach górników, stolarz
> y czy robotników fabrycznych. Dopiero powojennie Niziurski i Ożogowska?
> >
> Maria Wardasówna pisała o chłopskich dzieciach, sama zresztą pochodziła z rodzi
> ny chłopskiej. O ile pamiętam, jej "Maryśka ze Śląska" wyszła jeszcze przed woj
> ną.


Makuszyński jest tu mocno nietrafiony: chociażby "Złamany miecz", gdzie główny bohater okazuje się wprawdzie dziedzicem, ale i tak ubogim w stopniu niewyobrażalnym dla wspólczesnej "klasy średniej", zaś jego serdeczny przyjaciel i aide-de-camp jest synem nocnego stróża, opisanego w najciepleszych słowach. Jest też dużo innych książek tego autora, gdzie bohaterowie są niekiedy wręcz skrajnie ubodzy.

[kolczykizoldy]

Pat ze Srebrnego Gaju - dla mnie przebija ona nawet Polyanne.

[kooreczka]

Problem z Pat był taki, że ona zatrzymała się w rozwoju. Mając 30 lat
zachowywała się jak 6 latka, a to co urocze u dziecka naprawdę irytuje u
dorosłego. To uczucie względem brata wydaje mi się niezdrowe.
W tych książkach irytują mnie też inne rzeczy- przede wszystkim ta cholerna
"arystokracja" na domu, zagonie i dwóch wazonach, dumna, że klękajcie narody,
niech schowają się Wiśniowieccy z Czartoryskimi. Dla kontrastu- rodzina Binnych
(Kopców?), którzy jak coś powiedzą to tylko po to by się zbłaźnić, wieszają
jelenie w ramach i ma się im za złe nawet to, że "są w pewnie sposób rodzinni".
Ja tymczasem mam wrażenie, że dzisiaj dogadałabym się z Mają, robiąc jaja z jej
sfiksowanej szwagierki.
Ta maniera "porażki na całej linii" u Montgomery jest widoczna- jak niemiły to
prostak i NIC dobrze nie zrobi- choćby ciotka Gilberta, co zua jest i kfijaty
krzywo posadzi i jak specjalnie poleci serwis do herbaty kupić to będzie on
brzydki. Jak byłam mała- nie zauważałam tego, dzisiaj drażni mnie to niemożebnie.

[nessie-jp]

> "arystokracja" na domu, zagonie i dwóch wazonach,
> dumna, że klękajcie narody,

Autorka świetnie uchwyciła "purytańską dumę"

[julian_arden]

ananke666 napisała:

> Popieram Pollyannę, w połowie książki przy słowach "cieszę się" zęby mi się
> zaciskały.


"Och, nic mi się nie stało, proszę pani. Choć zaatakował mnie demon, nie zamierzam przez to tracić pogody ducha" (Polyanna w: "Liga niezwykłych dżentelmanów" Tom 1, A. Moore & K. O'Neal).

[ananke666]

Róża z Cudzoziemki. Zarąbać siekierą.
Co głupsze, lubię tę książkę.

[kooreczka]

Irytująca, neurotyczna, antypatyczna- ale czy źle napisana?

[ananke666]

Nie, napisana dobrze. Fragmentami bardzo dobrze. Książka czytana x razy. Ale
mnie nie wkurza książka, tylko bohaterka.

[kajaanna]

> Nie, napisana dobrze. Fragmentami bardzo dobrze. Książka czytana x razy. Ale
> mnie nie wkurza książka, tylko bohaterka.

Bo książka jest dobrze napisana. Bo Róża ma irytować swoim kabotyństwem. To samo
jest z Ludźmi bezdomnymi i oczywiście Nocami dniami.

[truscaveczka]

Wczoraj, pod wpływem foruma wypożyczyłam "Cudzoziemkę". Pochłonęłam
w jeden wieczór. Zatchnęło mnie. Teraz muszę kupić... Czemu mi się
zdawało, ze to ramota?
Pycha!
Polećcie coś jeszcze z takiej klasyki, ufam wam bezgranicznie, uf
uf :)

[rozdzial43]

ananke666 napisała:

> Róża z Cudzoziemki. Zarąbać siekierą.
> Co głupsze, lubię tę książkę.

Ja lubię i Różę i książkę. Co nie znaczy, że chciałabym mieć taką osobę w swoim
otoczeniu.

Irytuje mnie strasznie, no strasznie, Lilka z "Paladynów" (drugiej części
"Słoneczników"). Po prostu chciałoby się potrząsnąć tą postacią, wrzeszcząc:
Lilka, kretynko, dorastaj szybciej!!

[filifionka-listopadowa]

Bratnia dusza! Myślałam, że tylko mnie do szewskiej pasji doprowadza Irena, tymi
podwójnymi standardami.
Zawsze bardzo szkoda było mi biednej Juli(?), która straciła narzeczonego, na
rzecz przyjaciółki i pies z kulawą nogą się o nią nie zatroszczył, choć to ona
miała pełne prawo choć blada i smutna.
Plus ta sprawa z Fleur, nie wiem jak mogła nie zgadzać się na to małżeństwo i
unieszczęśliwiać syna. Czy nigdy nie czuła wyrzutów sumienia, że przez nią tyle
osób jest nieszczęśliwych?

A Pollyannę wytarzałabym w smole.
-
Powiedziała Rebeka Dew umykając do kuchni, zanim do siedzących przy stole
zdążyła dotrzeć treść jej słów.

[aadrianka]

Zawsze bardzo szkoda było mi biednej Juli(?),

Mnie się kołacze, że przyjaciółce na imię było June, ale głowy pod
topór za to przekonanie nie położę:)

[filifionka-listopadowa]

Chylę mózg mój w oczekiwaniu potępienia i wypinam pośladki czekając na karzący
palnik sprawiedliwości- oczywiście, że June!

[aadrianka]

Iii tam, zaraz potępienia. June, Juli, letnie miesiące i tyle:D

[onion68]

> Iii tam, zaraz potępienia. June, Juli, letnie miesiące i tyle:D

Swoją drogą, bardzo mi było żal June, że po Bosinney'u nie przeżyła już żadnej
miłości. Przecież była ładna, energiczna i niebiedna... Jeżeli wyjaśnieniem
byłoby to, że nie mogła już nikogo pokochać, to wydaje mi się to dziwne, w końcu
narzeczeństwo trwało krótko, a zaangażowanie obojga wydawało mi się nie bardzo
głębokie. Jak się tak zastanowić, to nawet mnie to irytuje ;)

[ginny22]

Najbardziej wkurzająca mnie bohaterka literacka ever to Tess
d'Urberville. Ksiązki nie skończyłam, bo tak mnie panna irytowała.
Równie silnie nie cierpię chyba tylko Jeżycjadowego Bernarda. Nikt
inny mi w tym momencie nie przychodzi do głowy.

[nessie-jp]

ginny22 napisała:

> Najbardziej wkurzająca mnie bohaterka literacka ever to Tess
> d'Urberville.

O tak. I to czysto z winy beznadziejnego autora. Drugiej tak głupio i słabo
skonstruowanej fabuły chyba nie widziałam

[anutek115]

nessie-jp napisała:

> > Najbardziej wkurzająca mnie bohaterka literacka ever to Tess
> > d'Urberville.
>
> O tak. I to czysto z winy beznadziejnego autora. Drugiej tak głupio i słabo
> skonstruowanej fabuły chyba nie widziałam
Musierowicz to przy Hardym geniusz fabularny.

Hardy ma na swoje usprawiedliwienie to, że był genialnym poetą ;))). Zawsze mnie
zdumiewało to, że ktoś, kto tak się wyraźnie męczy przy pisaniu powieści
(ewentualnie - sprawia wrażenie, że się męczy, a męczy tylko czytelników) pisze
tak wybitne wiersze, niby wiem, że jak ktos dobre wiersze pisze to niekoniecznie
się zaraz przekłada na talent fabularny, ale jednak miałam podskórne wrażenie,
że jakoś to się wiązać powinno... Potem gdzieś przeczytałam, że Hardy całe życie
czuł się poetą, ale uważał, że jako młody człowiek nie powinien publikować, bo
dobry poeta misi miec doświadczenie życiowe. Moim zdaniem pisarzowi też nie
zaszkodzi ono, no ale ja nie Hardy - w kazdym razie Hardy publikować jako poeta
zaczął późno, ze szkoda dla poezji. Wszystkim zniechęconym jego prozą poezję
szczerze polecam.


> A pierwowzór literacki Bernarda, czyli Harold Skimpole z "Samotni" Dickensa?
> Tylko że Dickens daje ostatecznie jasno do zrozumienia, że Skimpole jest
> postacią negatywną, a czytelniczki Jeżycjady są karmione fałszywie słodkim
> Bernardem do mdłości...

No i o to chodzi - u Dickensa jest pełno irytujących postaci, ale one są
negatywne. Irytują, względnie wkurzają do białej gorączki, ale to było zamysłem
autora. Choć pewnie nie zawsze. Zastanawiam się, czy Dickens świadomie wykreował
na AŻ tak wkurzającego dziadzia małej Nell z "Magazynu osobliwości". Dusiłabym
staruszka na wolnym ogniu długo i starannie, przy okazji zadając jeszcze inne
wymyślne tortury... na każdej stronie miałam nadzieję, że mu się zemrze...

[kolczykizoldy]

> Hardy ma na swoje usprawiedliwienie to, że był genialnym poetą ;))). Zawsze mni
> e
> zdumiewało to, że ktoś, kto tak się wyraźnie męczy przy pisaniu powieści
> (ewentualnie - sprawia wrażenie, że się męczy, a męczy tylko czytelników) pisze
> tak wybitne wiersze, niby wiem, że jak ktos dobre wiersze pisze to niekonieczni
> e
> się zaraz przekłada na talent fabularny, ale jednak miałam podskórne wrażenie,
> że jakoś to się wiązać powinno...

O, to podobnie jak Pasternak. Co prawda do jego wierszy mam stosunek obojetny, ale "Doktor Zywago" to moja kolejna wielka irytacja literacka, a wlasnie za te powiesc jest on najbardziej znany i ceniony. No wiec ja nie bardzo rozumiem dlaczego. Wiem, wiem, swiadectwo historyczne itd, ale IMHO to jest literacki gniot... Talent prozatorski, geniusz fabularny?! He, he, dobre zarty. Jesli chodzi o akcje, takiego nagromadzenia przypadkow i konotacji personalnych wielka Rosja dotad nie widziala. Jesli chodzi o jezyk - dosc ciezkawy. Bohaterowie - nie wzbudzajacy zadnych emocji. I w ogole, pomimo zawieruchy rewolucyjnej, nuda. Na studiach mi tlumaczono owe uchybienia tym, ze Pasternak tak naprawde z powolania byl poeta. Wielkim poeta. I dlatego, mimo wszystko, "Doktor Zywago" wielka powiescia jest. Taaaa....

Zaznaczam, oczywiscie, ze to wedle mojej jakze subiektywnej i nieprofesjonalnej opinii, wiec bez obrazy :) Moja tesciowa np. kocha te ksiazke. No i za cos te Nagrode Nobla w koncu Pasternak otrzymal ;)

[mmoni]

Łączę się z Tobą w niechęci do Doktora Żywago. Zaczęłam czytać to pod
wpływem wysłuchanego przeze mnie fascynującego referatu o topografii Moskwy w
tej powieści, jakie różne miejsca opisane w powieści mają znaczenie historyczne,
kulturowe, symboliczne itp itd. A potem powieść, którą na własny użytek
streściłam sobie tak: Syberia, minus trzydzieści, z lewej biali, z prawej
czerwoni, z przodu niedźwiedzie, z tyłu wilki, a w środku bohater tytułowy snuje
rozważania pt. czym jest sztuka albo podobnie wzniosły temat.

Jak również ciągłe podkreślanie wśród tych wzniosłości, że "Łara miała fajny
biust" jakoś mi tak zgrzytało.

[mmoni]

Ja znam wersję, że Hardy zaczął od powieściopisarstwa, bo powieści się lepiej
sprzedają, a na poezję się przerzucił, jak już był finansowo niezależny i miał
wyrobione nazwisko.

[ananke666]

Anna Karenina pogrążona w intymnej konwersacji po kątach z obcym facetem i
obcinająca Kitty zmrużonymi oczkami.

Judym.

[kolczykizoldy]

Juz wiem! Dorothea z "Middlemarch" na poczatku denerwowala mnie ta swoja
wzniosloscia niewymownie. Pozniej do niej przywyklam i nawet pod koniec
polubilam, ale zawsze pozostala dla mnie postacia "obca". Swoja droga, ksiazke
uwielbiam.

[onion68]

> Anna Karenina pogrążona w intymnej konwersacji po kątach z obcym facetem i
> obcinająca Kitty zmrużonymi oczkami.

Przyjmuję do wiadomości, lecz nie rozumiem :) Nawet w XIX w. mężatkom nie
zabraniało się towarzyskiej konwersacji z niespokrewnionymi/niezwiązanymi ze
sobą facetami. Zresztą Wroński (mniemam, że jego masz na myśli), nie był obcym
facetem, zostali sobie przecież przedstawieni.
Dopiero później Anna posunęła się dalej :-) Ale cóż, ludzie ani bohaterowie
literaccy nie muszą być ideałami.

[ananke666]

> Przyjmuję do wiadomości, lecz nie rozumiem :) Nawet w XIX w. mężatkom nie
> zabraniało się towarzyskiej konwersacji z niespokrewnionymi/niezwiązanymi ze
> sobą facetami. Zresztą Wroński (mniemam, że jego masz na myśli), nie był obcym
> facetem, zostali sobie przecież przedstawieni.

Czytałam dawno, ale pamiętam, że uderzyła mnie pewna ostentacyjność zachowania
Anny. Obecnym też wydało się to dość... nie tego. Cytatu nie podam, wrażenie i
tylko zostało.
No a Anna obcinająca młodziutką Kitty zmrużonymi oczkami wydała mi się wrednie
żmijowata.

Swoją drogą, całkiem możliwe, że Różę cudzoziemkę czekałby podobny los, gdyby
dopadła wymarzonego Michała i nawet zawlokła przed ołtarz. Zamęczyłaby go po
paru latach nadmierną miłością, egzaltacją i obsesyjną zazdrością.

[croyance]

CO ona jej robila oczami? Powaznie pytam :-/ Ze jej sie przygladala?

[tygrys2112]

Judym. W ostatniej rozmowie z Joanną.

[onion68]

> Ponadto Irena z "Sagi rodu Forsythów". Poderwanie narzeczonego
> przyjaciółki, a później poślubienie ojca tejże przyjaciółki jest w
> porządku i niechaj sczezną przeciwnicy tych związków, ale jej syn
> nie może ożenić się z córką jej byłego męża, bo były mąż zachowywał
> się jak skończony brutalny bydlak. (Zachowywał się istotnie, ale co
> ma do tego córka?)Zawsze widziałam w tym podwójne standardy moralne
> i okropnie było mi żal bogu ducha winnej Fleur.

A ja Irenę o tyle rozumiem, że czasami emocje, odraza czy uprzedzenie, niewiele
mają wspólnego z logiką i rozumem, ale niestety, wcale nie przestają przez to
istnieć. A nawet przeciwnie. Ponadto uważam, że Jon i Fleur na pewno byliby ze
sobą nieszczęśliwi.
Mnie natomiast wkurzają maciowaci bohaterowie Nienackiego. Kto lubi te książki
(ja też w sumie nadal lubię) i maczyzm nie przeszkadza mu, może tę opinie złożyć
na karb mojego zgorzknienia i braku poczucia humoru ;)

[nessie-jp]

> Mnie natomiast wkurzają maciowaci bohaterowie Nienackiego. Kto lubi te książki
> (ja też w sumie nadal lubię) i maczyzm nie przeszkadza mu

Ale jednak taki Pan Samochodzik był wybitnie niemaczo... Kobiety się z niego
śmiały, nie znał dżudo i źle wypadał w porównaniu z maczowatym Baturą :)

[onion68]

> Ale jednak taki Pan Samochodzik był wybitnie niemaczo... Kobiety się z niego
> śmiały, nie znał dżudo i źle wypadał w porównaniu z maczowatym Baturą :)


Ale nadrabiał, hm, autem ;) A pogardę wobec rodu niewieściego prezentował
identyczną, jak pozostali męscy bohaterowie.

[kkokos]

> > Ale jednak taki Pan Samochodzik był wybitnie niemaczo... Kobiety się z ni
> ego
> > śmiały, nie znał dżudo i źle wypadał w porównaniu z maczowatym Baturą :)


oj tam - oj tam, źle wypadał, ale samemu rogerowi moore'owi zaimponował!!! i z
nich dwóch to on był bliższy filmowemu świętemu niż ten mierny zachodni aktorzyna!

[slotna]

Oj byl maczo, byl! Tyle, ze niekanoniczny ;) Kobiety najpierw moze i sie podsmiewaly, ale potem na niego lecialy, jedna po drugiej, na jego miesnie komarze i seksi okularki. Scena z zalatwieniem Horpyny za pomoca dzudo nieodmiennie mnie rozwalala: ze niby dala sie zaskoczyc, taaa... agentka specjalna daje sie zaskoczyc muzealnikowi, co sobie trenowal z ksiazka w lesie przez 2 h. Cudo.

[ssssen]

> muzealnikowi co sobie trenowal z ksiazka w lesie przez 2 h. Cudo.

Ale przecież to właśnie było zaskakujące! :)))

[soova]

Ja w obronie Ireny.

Chciałam zwrócić uwagę na drobny fakt, że to nie Irena sprzeciwiła się związkowi syna z córką Soamesa, a Jolyon zabronił synowi w liście napisanym przed śmiercią małżeństwa z Fleur! Ot, taki szantażyk psychologiczny na koniec, bo ogólnie postać Jolyona jest prowadzona tak, że w zasadzie nie ma się do czego przyczepić, sympatyczny gość, którego życie nie pieści, znajduje wreszcie miłość swego życia, a na końcu taki ZONK. W ostatniej scenie w Robin Hill między Ireną, Soamesem a młodym Jolyonem matka wyraźnie mu mówi, że ma zrobić, co zechce. Jolyon odrzuca propozycję Soamesa, bo już przeczytał list ojca i nie chce unieszczęśliwiać matki, ale z jej strony nie ma nacisku.

Poza tym moim zdaniem związek Bosinneya i June od początku był skazany na niepowodzenie. Dziewczę 3 razy energiczniejsze od niego, które być może go na chwilę zafascynowało i doprowadziło do szybkich zaręczyn, a myślę, że nie bez znaczenia dla młodego architekta, a co najmniej dla jego rodziny, była też perspektywa wejścia do rodziny właścicieli nieruchomości, którym będzie mógł projektować rezydencje. To Irena była jego prawdziwą miłością i to on był chyba w tym związku tym mocniejszym, który namówił ją ostatecznie na opuszczenie Soamesa. Nie pamiętam dokładnie, jak to było w powieści, ale ona raczej chciała się wycofać, wiedząc, że jest narzeczonym przyjaciółki.

A co do meritum: denerwowała mnie Ania w Wymarzonym Domu czy na Złotym Brzegu. Pięknoduszna (?) i uwielbiana na klęczkach Królowa Ania przechadzająca się między rabatkami w ogrodzie i zachwycająca się różami i zachodami słońca, podczas gdy w domu i przy szóstce dzieci tyra Zuzanna, to jakieś oszucstwo. Ona nie ma nic wspólnego z tą Anią, która na Zielonym Wzgórzu upiła Dianę winem porzeczkowym, ufarbowała sobie włosy na zielono, czy sprzedała krowę pana Harrisona. :)

[kooreczka]

Tak się kończy pisanie książek na siłę.
Ja jeszcze zanim dowiedziaam się o kolejności pisania "Ani" zauważyłam, że
niektóre wątki, to przerobione opowiadania.

[tygrys2112]

trochę mi ta hostoria przypomina księżną de Cleves - książkę, którą wspominam jako irytację.
kobieta ma wpojone zasady. stara się o nią de Cleves, matka mówi jej, że miłość przychodzi z
czasem, żeby go przyjęła. przyjmuje. pobierają się. kobieta poznaje mężczyznę, którego kocha i
który zakochuje się w niej, ze względu na to, że ma zasady i nie romnsuje. Oboje odczuwają
miłość, ale ze względu na zasady ona jest wierna mężowi. Ok. Mówi mu o uczuciach, ale obiecuje,
że będzie mu wierna fizycznie. Mąż ją za to szanuje. Ok. Mąż jest zazdrosny. Kochanek zakrada się,
mąż widząc to podejrzewa ją o niewierność. Mąż po wypadku, zdaje się, że w związku z tą sprawą
(czytałam to tak dawno temu, że nie pamiętam), jest w stanie agonalnym. Ona przy nim jest. On
każe jej przysiądz, że nie poślubi tamtego mężczyzny po jego śmierci. Ona żeby go nie dobijać,
przysięga. Mąż umiera, kobieta zostaje sama, postanawia być wierna przysiędze, ona chyba
skończyła w klasztorze, a on cierpi. Kurtyna. :] Książka napisana dobrze, ale miałam ją ochotę rzucić
o podłogę.

Judym

[kajaanna]

Źle, bardzo źle wpajany w szkołach. Robi się z Judyma jakiegoś społecznika
walczącego z niesprawiedliwością świata.
Domagającego się a to darmowej pracy [lekarzy] a to nie mniej darmowego
wyposażenia szpitala.
A nie zwraca się uwagi na to, że Ludzie Bezdomni to powieść ośmieszająca program
pozytywistyczny.
To, że Judym ma pełne usta frazesów o Ludzkości i Braterstwie - bo przez bogatą
ciotkę spośród dwóch braci został wybrany tylko jako "ładniejszy", więc mógł
zostać lekarzem i zwiedzać Wersale. W tym czasie jego brat pazurami dorabiał się
stanowiska majstra w hucie, a bratowa tyrała w cygarfabryce.
Judymowi "Braterstwo Ludzkości" jakoś nie przekłada się na pomoc własnemu bratu.
Bo Judym, wspaniały doktor Judym jest karykaturą pięknoduchów pozytywistycznych.
I to jest jedna z tych świetnie napisanych powieści, które każą rzucać książką
na bok, bo bohater nas serdecznie wkuropatwia.

[kooreczka]

A nasza klasa sama doszła do tych wniosków. Polonistka dorzuciła od siebie, że
Judym to przysłowiowa baletnica i gdyby został z Joasią na bank obwiniałby ją o
wszelkie niepowodzenia

[senseeko]

kooreczka napisała:

> A nasza klasa sama doszła do tych wniosków. Polonistka dorzuciła od siebie, że
> Judym to przysłowiowa baletnica i gdyby został z Joasią na bank obwiniałby ją
> o
> wszelkie niepowodzenia

No to mieliście fajną polonistkę. Nas jeszcze uczono według schematu "Judym - cacy"
Ale mało ktory bohater tak mnie wkurzał i wkurza do dziś, jak Judym, czego zresztą nigdy nie ukrywałam, na lekcjach także.
Ale zauważyłam, ze faceci pasjami lubią i cenią i poważają i podziwiają Judyma.
Jeden kiedyś o mało mnie nie pobił jak bez ogródek powiedzialam co sądzę o takich typach jak Judym ;)
No bo jak to tak? On taki szlachetny, tak chce czynic dobro, tak sie poświęca, a ja mam czelność mówić, ze to głupek i nadęty bufon? I przy tym idiota.

grr... :)

[kooreczka]

To teraz znasz oficjalną szkolną wykładnię- bo ze względu na brak czasu baaardzo
byliśmy naprowadzani.
Judym-to-idiota-i-dobrze-mu-tak.

[nessie-jp]

kooreczka napisała:

> To teraz znasz oficjalną szkolną wykładnię- bo ze względu na brak czasu baaardz
> o
> byliśmy naprowadzani.
> Judym-to-idiota-i-dobrze-mu-tak.

Cholera, a my nigdy nie byliśmy naprowadzani. To znaczy naprowadzano nas raczej
na takie rzeczy, jak "przykłady naturalizmu" (brudna szklanka) albo "motywy
filozofii pozytywistycznej" (szał na pracę wiejską), ale tak żeby w kontekście
oceny bohatera to nie... Cholera, chyba muszę znowu to przeczytać! Bardzo
lubiłam Żeromskiego, miał facet pióro.

podbieram

[ananke666]

Kajaanna, pożyczam sobie wkuropatwianie do użytkowania, cudne określenie.

[kajaanna]

> Kajaanna, pożyczam sobie wkuropatwianie do użytkowania, cudne określenie.

Bierz swobodnie!

[ananke666]

I jeszcze wielki społecznik Witold z Nad Niemnem, który oprócz naprawy żniwiarki
czy co to tam było, zajmował się wyłącznie mieleniem ozorem. Pozytywista zafajdany.

[truscaveczka]

Ale to gówniarz raczej był, z rybakami jacicę na Niemnie łowił i w
ogóle taki niewypierzony, acz nafaszerowany ideami.
W Nad Niemnem mój dziki entuzjazm budzi Jan. No. Z łóżka bym
takiego nie wygoniła z jego mocarnymi.... ekhm. Tak. Właśnie.
Nieprawdaż. Mógłby nawet śpiewać w trakcie ;)

[kkokos]

truscaveczka napisała:

> W Nad Niemnem mój dziki entuzjazm budzi Jan. No. Z łóżka bym
> takiego nie wygoniła z jego mocarnymi.... ekhm. Tak. Właśnie.
> Nieprawdaż. Mógłby nawet śpiewać w trakcie ;)

ech, a ja nawet wiem, co tak naprawdę ci się w nim najbardziej podoba:

"Od ogorzałej cery jego twarzy silnie odbijały złociste, bujne wąsy"...

[truscaveczka]

Ja juz dawno się przyznałam, ze mój mąż ma wąsy. I bródkę. A la
d'Artagnan. Wobec czego ja jestem wąsożercą pierwszej wody.
Jednakowoż mocarnych wąsów to raczej nie miałam na myśli ;)

[ananke666]

> W Nad Niemnem mój dziki entuzjazm budzi Jan. No. Z łóżka bym
> takiego nie wygoniła z jego mocarnymi....

...pługiem i broną!
:D

[tygrys2112]

no u jeszcze jego stosunek do Joanny - najpierw jej zawrócił w głowie, planował, ona rzuciła dla
niego posadę guwernantki. A potem czuje, że zakiełkowałoby w nim "przyschłe nasienie
dorobkiewicza". Zrywa z nią i zostawia ją nie tylko jako kobietę, ale jako człowieka, który nie ma
żadnych żrodków materialnych - bo nie ma referencji i jest skompromitowana. Jakie to szlachetne.

[tygrys2112]

środków

[briar_rose]

Nie cierpię "Ludzi bezdomnych" (może poza rozdziałem "Przyjdź", który uwielbiam), a zwłaszcza Judyma, który nienawidził ludzi tak naprawdę (te opisy jego pacjentów i to powracające słowo motłoch, motłoch!). Szczęście, miałam taką polonistkę, która obok rzetelnego przygotowania nas do matury, chciała nas zarazić miłością do literatury (no i mnie zaraziła, choć wcześniejsze czynniki też wskazywały, że będę molem książkowym, ale dzięki niej sięgam teraz niemal wyłącznie po literaturę z wyższej półki), nie interpretowała z nami "Ludzi bezdomnych" na sposób szkolny, tylko wykazała, że heroiczna postawa Judyma tak naprawdę jest jakąś formą maski... I jeszcze ten pamiętnik Joasi... ech...

Szuje i szczeżuje literackie

[iwoniaw]

Najbardziej mnie irytował ten (...) Karol Borowiecki, w dodatku nie
wiedzieć czemu nie pokarany przykładnie przez autora, tylko ożeniony
bogato; nie mogę spokojnie przyjąć, że wykpiwa się od odpowiedzialności
za wszystko, co celowo i przypadkiem nawywijał. Grr, grr, grr.

[kajaanna]

Ziemia Obiecana jest o ludziach złych. Wszyscy są źli, albo głupi.
Karol Borowiecki jest jednym z nich.

[soova]

kajaanna napisała:

> Ziemia Obiecana jest o ludziach złych. Wszyscy są źli, albo głupi.
> Karol Borowiecki jest jednym z nich.

Nie wszyscy, jest kilka postaci szlachetnych i dobrych - Anka, doktor Wysocki, Adam Malinowski. Dobre serce ma też i Mada Muller i Maks, mimo że rozumem nie grzeszą. Jest nawet szlachetny fabrykant Trawiński, który najpierw stoi na skraju bankructwa, ale potem okazuje się, że jego polityka uszlachetniania stosunków w przemyśle długofalowo jednak zdała egzamin.

Ziemia Obiecana zupełny offtopic..

[mama_kotula]

Tak mi jakoś się przypomniało, przeklejam z fejsbuka. Mało ma to wspólnego z tematem wątku, ale za każdym razem jak sobie przypomnę to pokwikuję.

Z.O.
Osoby dramatu: Kotula myjąca okno, Matka Kotuli dotrzymująca towarzystwa rozwiązując krzyżówkę.

MK - Powiedz mi, co to jest: powieść z Borowieckim, Baumem i Weltem.
K - Nie mam pojęcia. A gdzie to ma być?
MK - Tutaj, dwa wyrazy. Pierwszy na Z a drugi na O.
...
MK - Zaraz, zaraz, czekaj. Borowiecki to był u Żeromskiego gdzieś?
K - Nie pamiętam, mamo, ja lektury z pamięci wymazałam zaraz po maturze albo i przed. Ale chyba tak. To będzie "coś opiekuna", tak z liter wychodzi, tylko nie wiem, co to będzie to coś.
MK - Zemsta.
K - Zemsta opiekuna. Idiotyczne. U Żeromskiego był Borowicz, a nie Borowiecki. Marcinek.
MK - No właśnie, w Syzyfowych pracach.
K - Nie wiem, nie czytałam. Czytałam bryk i wszystkie mi się mylą.
MK - Bój się Boga, ty żadnych lektur nie czytałaś? Klasyki też nie?
K - Zwłaszcza klasyki. Ty też chyba nie, bo nie pamiętasz tego Borowieckiego, Bauma i Welta, a to mi na klasykę wygląda.
....

MK - Nie tu nie będzie "zemsta". Trzecia jest "e", a nie "m".
K - Pokaż mi to na chwilę... Boże jedyny, Ziemia obiecana, a nie żadna Zemsta opiekuna, skąd ci do głowy przyszła zemsta opiekuna, ja nie mam pojęcia...

Nastąpił spazmatyczny wybuch śmiechu. Kurtyna.

[tygrys2112]

Kotulo, cudna scenka! :D

pani Barbara Niechcicowa

[kajaanna]

Kolejna wspaniała postać świetnej powieści psychologicznej. A która nieodmiennie
działa na nerwy.

Zakochana we własnym urojeniu. Urojeniu wizji Toliboskiego brodzącego w
mokradłach, żyjąca "obok" męża, przez lata nakręcająca swoją wyższość wobec niego.
Wysublimowana i nie poddająca się "schamieniu", a tym samym krzywdząca
wszystkich dookoła.

[meduza7]

Oooch, jak ja tej baby nie lubię! Wzbudza we mnie wielkie, wewnętrzne FUJ.
Ale to chyba głównie dlatego, że w wielu momentach rozpoznaję w niej własne
najgorsze cechy. Mogłabym być jak Barbara...

[truscaveczka]

Ja mam taką ciotkę. Jej mąż jest nieszczęśliwym człowiekiem :(

[baba67]

A ja babcie. Wiekszosc zycia wyobrazala sobie co by bylo gdyby mieszkala w
miescie. Ale ja mysle ze gdyby mieszkala to wcale nie bylaby wiele szczesliwsza.

[croyance]

Ja tez babcie. Ukochany ja zostawil, ona MU NA ZLOSC wyszla za mojego
dziadka, swojego wiernego wielbiciela, a potem cale zycie jeczala i
wzdychala do tamtego, ktory zreszta zostal ksiedzem w kosciele polskim
i sie ozenil. Jak dziadek zmarl, to babcia od razu zaczela tamtego
szukac po Polsce calej ;-/

[anutek115]

meduza7 napisała:

> Oooch, jak ja tej baby nie lubię! Wzbudza we mnie wielkie, wewnętrzne FUJ.
> Ale to chyba głównie dlatego, że w wielu momentach rozpoznaję w niej własne
> najgorsze cechy. Mogłabym być jak Barbara...

Ja wiem, że wątek nie ma tytułu "najbardziej wkurzające postacie, które biorę w
obronę" ;))), ale się jednak wezmę i odezwę.

Ja Barbarę rozumiem i jej współczuję. Im jestem starsza, tym bardziej. Książkę
czytam rzadko, bo nie mam na własność, za to serial oglądam przeciętnie raz na
pół roku i nie poradzę, ale współczucie mi się wzmaga za każdym razem. Ja widzę
tę biedną Barbarę w tych wszystkich Kalińcach i innych Serbinowach, walących
się, po okiennice w błocie, na pół zrujnowanych, gdzie żywina po pokojach
gościnnych lata, jak sobie ręce urabia po łokcie, to się jej wcale, wcale, ani
odrobineczkę nie dziwię, że czasem wieczorem sobie popłacze nad marzeniami z
młodości i pięknym Tolibośkim, który sobie dla niej garnitur w nenufarach
nurzał. Poczynię teraz wyznanie osobiste - sama tak mam. To znaczy, w moim życiu
nie było szczęśliwie żadnego Toliboskiego, a i parcia na małżeństwo żadnego nie
wykazywałam, ale zdarza mi sie czasem po jakimś szczególnie, excusez,
upierdliwym dniu, po użeraniu się z dziećmi, pracą, korepetycjami, domem,
ogródkiem albo innym remontem (jak, nie przymierzając, ostatnio) paść wieczorem
na łózko, podłogę, czy co tam płaskiego się trafi i pomyśleć, a i popłakać też,
nad młodymi laty, kiedy to "wszystko miało byc inaczej". A jestem szczęśliwym
człowiekiem bez skłonnosci do depresji. Więc rozumiem Barbarę, która, co warto
zauważyć, pomaga Bogumiłowi ile sił, opiekuje się jego matką, prowadzi te
wszystkie folwarki, odwala kolosalną robotę, tak, oczywiscie, nie docenia męża,
tak, narzeka i jęczy, ale (w przeciwieństwie do takiej Emilii Korczyńskiej)
wykonuje pracę, o której jej się w życiu nie śniło. A że żal jej marzeń? Że
czasem jej się zjawi przed oczyma Tolioboski, jak biegnie przez sień, by ją
porwać? Jakos nie umiem jej winić.

O zrozumienie dla Barbary apeluję! :))

[baba67]

Ja tez lubie Barbare-mnie ona bardziej bawi niz irytuje. Ale to nie zmienia
mojego przekonania ze z Tolibowskim moglaby wcale nie byc szczesliwsza niz z
Bogumilem. Ona bala sie swiata i te wszystkie leki nie mialy nic wspolnego z
Bogumilem czy z Serbinowem. Teraz poszlaby do psychologa albo i psychiatry,
dostalaby leki antydrepresyjne i bylaby zupelnie ina kobieta.

[kooreczka]

To po prostu taka natura- lękliwa, neurotyczna, uciekająca w marzenia. Cały czas
miałam wrażenie, że ten romans z panem T istniał raczej w wyobraźni Barbary- dla
niego była to raczej rozrywka.

[verdana]

A ja nie wiem, czy z nie bylaby jednak szczęśliwsza z Tolibowskim.
Gdyby mi kazano mieszkac na wsi, to pewnie powiesiłabym sie na
pierwszym malowniczo uschnietym drzewie. A wtedy wieś to
rzeczywiscie byla pustka, zero towarzystwa, brak książek, pracy -
nic. Mam kolezankę, ktora rozstała sie z facetem po 10 latach -
własnie dlatego, ze nie wytrzymała na wsi, a czasy mamy cokolwiek
inne.
No i jeszcze jedno - żadna z Was nie zauwazyła, ze przed śmiercią
Piotrusia pani Barbara wcale nie byla taka lękliwa i nieszczęśliwa.
Pio smierci dziecka stracila poczucie bezpieczeństwa, zyla w
świecie, gdzie w ciągu jednego dnia , bez zapowiedzi, można stracic
wszystko. Doszła do siebie, ale lęk musiał pozostać.

[soova]

Mój typ typów to Erlend. No po prostu większego pasożyta nie znałam i nie znam. Najlepsze było, jak to po wypuszczeniu z więzienia i konfiskacie majątku zostawił Krystynie całą "przyjemność" wyprowadzki z Husaby i przenosin do rodzinnego Jorund w towarzystwie 7 synów, a sam wypoczywał 2 tygodnie w klasztorze w Holmie. A na Jorund zajmował się głównie polowaniem w towarzystwie któregoś z synów, którego łaskawie dopuścił akurat do swego towarzystwa.

Z tym, że muszę się przyznać, że "Krystynę" czytałam po raz pierwszy, gdy byłam w jej wieku, gdy wdała się w romans z Erlendem. I podobnie jak ona uważałam, że Lawrans się niesłusznie czepia! :)

[kooreczka]

A ja będąc młodsza niż Krystyna czytając miałam cały czas przeczucie, że to się
tak skończy. Już wtedy byłam bardziej rozważna niż romantyczna.

[onion68]

> wił Krystynie całą "przyjemność" wyprowadzki z Husaby i przenosin do rodzinnego
> Jorund w towarzystwie 7 synów, a sam wypoczywał 2 tygodnie w klasztorze w Holm

A to nie było tak, że Erlend był wtedy chory w wyniku tortur, którym został
poddany podczas śledztwa? Co nie zmienia faktu, że nawet sprawny nie byłby
pewnie szczególnie użyteczny w przeprowadzce.

[kooreczka]

Markiza de Merteuil i Valomnt! Jak ja ich nie cierpiałam! Tak dla rozrywki
niszczyć czyjeś życie, zero empatii, refleksji. Dobrze uchwycili to w
"Valmoncie"- oni po prostu nie myślą. Ta cała ich pseudofilozofia to zapełnienie
pustych mózgownic. W "Niebezpiecznych Związkach" zrobiono z nich bógwico ze zuem
wypisanym na twarzy. Ale oni nie byli okrutni w sensie, ja wiem, bohaterów de
Sade. Oni po prostu byli jakoś upośledzeni.
Autor na szczęście podzielał moje nastroje i piorun trafił wesołe towarzystwo.

[slotna]

Tez wole "Valmont", pomijajac obsade, ktora mi znacznie bardziej odpowiada i kolorki, jest to jakos lzej pokazane - ot, znudzone chichoczace glupki. A w filmie Frearsa byli tacy ą i ę i wlasciwie nie wiem, po co to robili, ale na pewno mieli jakies wyzsze cele.

[tygrys2112]

Nie cierpię tych postaci, ale książkę przeczytałam jednym tchem. Ja to widziałam tak: Markiza de
Merteuil uprawiała swoją zabawę, a cała reszta była marionetkami w jej rękach, łącznie z
Valmontem. Dla mnie była próżna, ale cholernie sprytna, bawiła się z ludźmi, grała na ich emocjach.
Valmont dawał się jej ustawiać. Zdobył kobietę, którą kochał, ale Markiza de Merteuil zaczęła się
znów bawić. On był dla mnie natomiast pionkiem w jej rękach, nie miał żadnych skrupułów. Markiza
to dla mnie przykład osoby okrutnej, właśnie sadystycznej, która znajduje przyjemność w niszczeniu
innym życia.
Też się cieszyłąm, że oboje zostali ukarani.

[tygrys2112]

nie miała żadnych skrupułów

[mmoni]

Konstanty Lewin, za inteligentne pomysły jak to w ramach walki z zakłamaniem dawanie narzeczonej swoich dzienniczków z kawalerskich czasów do poczytania. Jak również za to, że jest ewidentnie ulubieńcem autora.

Mała Dorrit jako honorowa reprezentantka wszystkich heroin Dickensa (do Wielkich Nadziei) spod znaku "angel in the house".

[soova]

A co w tych dzienniczkach było? Bo zdaje się, że autor o treści szczegółowo nic nie pisze, natomiast drobiazgowo opisuje reakcję Kitty po lekturze, więc musiało tam być zapewne coś strasznego (wizyty w domu publicznym? akty pijaństwa na studiach?).

[mmoni]

Annę Kareninę czytałam 100 lat temu, ale zostało mi dosyć mocne wrażenie, że Lewin po to daje Kitty swoje dzienniki, aby się nie łudziła biedna, że on do łoża małżeńskiego jako ta dziewica przeczysta wstąpi.

[anutek115]

mmoni napisała:

> Annę Kareninę czytałam 100 lat temu, ale zostało mi dosyć mocne wrażenie
> , że Lewin po to daje Kitty swoje dzienniki, aby się nie łudziła biedna, że on
> do łoża małżeńskiego jako ta dziewica przeczysta wstąpi.

Bo Lewin nie był tylko ulubieńcem autora, ale więcej - alter ego autora, Tołstoj
zaś wykonał w zyciu ten sam numer i dał narzeczonej swoje dzienniczki przed
ślubem, w dzienniczkach zaś szczegółowy opis życia intymnego był, wszystkie te
chłopki, które zaliczył (a imię ich legion), oraz te, z którymi miał dzieci,
fantazje na ich temat i tym podobne, a wszystko dlatego, że nagle uznał, że
swojej 18-letniej narzeczonej oszukiwać nie może. Mało się to zerwaniem zaręczyn
nie skończyło, bo szczegóły narzeczoną trochę ogłuszyły, ale jednak nie
skończyło... a szkoda, bo Tołstoj był prywatnie koszmarnym człowiekiem, i mocny
kop w d... by mu specjalnie nie zaszkodził. IMHO. Oczywiscie.

[marslo55]

anutek115 napisała:
"Mało się to zerwaniem zaręczyn nie skończyło, bo szczegóły
narzeczoną trochę ogłuszyły, ale jednak nie skończyło... a szkoda,
bo Tołstoj był prywatnie koszmarnym człowiekiem, i mocny kop w d..
by mu specjalnie nie zaszkodził."
Czy on czasem nie zostawił potem tej żony z jakąś chorą liczbą
dzieci i nie ruszył w siną dal?
Obstawiam, że kop by nie pomógł. Filozofia Tołstoja zabrania
przemocy, a kto ją stosuje, ten jest zły i racja nie po jego stronie
z pewnością leży.

[mmoni]

marslo55 Czy on czasem nie zostawił potem tej żony z jakąś chorą liczbą dzieci i nie ruszył w siną dal?

Masz na myśli to, jak zwiał z domu tylko po to, aby umrzeć na stacji kolejowej?

Przy okazji polecam www.youtube.com/watch?v=aw72eJi_lgs

[jota-40]

Tołstoj był wyjątkowo wrednym, psychopatycznym dziadem i przydałby mu się nie tylko kop w tyłek, ale i solidne walenie ścierą po łbie!! Żona miała z nim krzyż pański i tyle. A żeby chociaż wdzięk miał, jak to często bywa z trudnymi w pożyciu sławami... Ale i to nie. Brrr.
Największa moja irytacja - to bohater noweli Dostojewskiego "Sioło Stiepanczykowo", czy jakoś tak. Zdaje się, że Foma mu było. Problem polega na tym, że on ma być irytujący w zamyśle autora, jak najbardziej. Facet robi w konia absolutnie wszystkich dookoła, wykorzystuje, jak się da, robiąc miny ofiary i niewiniątka: złośliwy, paskudny wampir, leń i cwaniak, wiodący wypasiony żywot na cudzy koszt. I jeszcze robiący wszystkim dookoła wodę z mózgu.
Nie, to jest nie do opisania, to trzeba przeczytać! Ja mało własnych rąk nie zjadłam ze złości w trakcie lektury! No, ale to cały Dostojewski. Kudy tam Tołstojowi do niego!

Irytacja, którą zapałałam w dzieciństwie i utrzymuje się do dziś - cholerny Mały Książę. Wyjątkowo irytująca, kabotyńska książka. Nigdy nie uwiodły mnie te wydumane, pseudo-filozoficzne dialogi od siedmiu boleści i zawsze zastanawiałam się, co też ludzie widzą w tym ponurym, nudnym, zawstydzająco bezsensownym bełkocie??...

Zła dziś jestem, to i dobrze mi się pisze o irytacjach ;)).

[baba67]

Ja wciaz duzo widze. Ani chybi naiwna i prymitywna jestem. Pociesza mnie troche
fakt ze jestem w duzym i dosc fajnym towarzystwie-Maly Ksiaze jest jedna z
najczesciej cytowanych ksiazek co zwazywszy na jej objetosc jest wypadkiem dosc
niezwyklym. Nie siegamy widac wyzyn prawdziwej filozofii...

[melmire]

Czego jak czego, ale "malego Ksiecia" ciezko nazwac opaslym tomiszczem :)
Przyznam sie ze do mnie tez on nie przemawia, ale jak widac TWOIM zdaniem to ja
jestem naiwna i prymitywna, bo skoro tylu ludzi...itp, itd.

[baba67]

Jest pewna subtelna roznica medzy napisaniem ze cos nie przemawia a
stwierdzeniem ze jest belkotliwe i prymitywne. Do mnie Dostojewski nie
przemawia, ale to nie znaczy ze uwazam jego ksiazki za pseudointelektualny
belkot a co za tym idzie tych ktorzy sie nimi zachwycaja za niedouczonych
pseudointelektualistow.
Tych ktorzy nie podzielaja moich gustow i tak uwazam za sympatycznych, nie moge
tak powiedziec o tych ktorzy oblewaja je pomyjami (ksiazki, nie bohaterow)

[slotna]

> Irytacja, którą zapałałam w dzieciństwie i utrzymuje się do dziś - cholerny Mał
> y Książę. Wyjątkowo irytująca, kabotyńska książka. Nigdy nie uwiodły mnie te wy
> dumane, pseudo-filozoficzne dialogi od siedmiu boleści i zawsze zastanawiałam s
> ię, co też ludzie widzą w tym ponurym, nudnym, zawstydzająco bezsensownym bełko
> cie??...

Dla mnie to wczesniejsza wersja Coelho. "Wielkie prawdy", niech je szlag.

[verdana]

Nienawidzę "Małego Księcia" - i jako postaci i jako filozofii.
Ckliwe do wypęku, podniosłe frazy, ktore dobrze brzmią, a po
głębszym namysle niewiele z nich zostaje("Kraj łez jest taki
tajemniczy!", podniosłe zdania, zawierające banalne prawdy ("Nigdy
nie jest dobrze tam, gdzie się jest") .
Mam wrażenie, z gdyby autor przezył wojnę, książka nigdy nie stałaby
się tak popularna.

[baba67]

Wlasna popularnosc te ksiazke zabila-zdania brzmia banalnie, bo wielokrotnie je
powtarzano, cytowano itp. No i wszystcy je znaja.
Najpiekniejsza melodia spowszednieje jesli sie jej codziennie slucha.
Ale wtedy gdy powstala-zachwycala, bo trafiala w tamte czasy i mentalnosc.Mnie
nadal zachwyca choc akurat nie cytatami (bo ta ksiazka to wiecej niz cytaty).
I tak jak Buszujacego w zbozu (w polskim przekladzie ksiazka irytujaca) MK
najlepiej czytac w oryginale(do czego bylam zdolna dawno temu-teraz nie zatem
nie czytam)

[melmire]

O kurcze, przypomnialas mi o "Buszujacym"! Raz zmeczylam, i do tej pory
zastanawiam sie o co ten szal, z tego co pamietam chlopak nie chcial wrocic do
domu na wakacje i poszedl w dluga? Czy moze zle pamietam?

[slotna]

> O kurcze, przypomnialas mi o "Buszujacym"! Raz zmeczylam, i do tej pory
> zastanawiam sie o co ten szal, z tego co pamietam chlopak nie chcial wrocic do
> domu na wakacje i poszedl w dluga? Czy moze zle pamietam?

"Buszujacego" mialam na liscie lektur na dlugie wakacje pomaturalne, wiecie, ksiazki, o ktorych czesto slyszalam, ktore nalezalo znac, blablabla. Pozyczylam od kolezanki i czytam. Czytam, czytam, czytam, pol juz przeczytalam, trzy czwarte... calosc. I NIC SIE NIE DZIALO!!! :D Podobne mialam ze "Sniadaniem u Tiffany'ego".

[melmire]

No wlasnie ja tez czekalam az sie akcja rozkreci, czekalam, czekalam, a ksiazka
sie skonczyla :)

[baba67]

Podobno ma specyficzny styl ktory trudno oddac w tlumaczeniu-tak slyszalam. Sama
jej w oryginale nie czytalam, ale zamierzam.Albowiem wierze natomiast ze
tlumaczenie moze duzo zepsuc.

[verdana]

A ja uwielbiam "Buszującego.." - za to m.in., ze nic sie nie dzieje,
a dzieje się tak dużo.

[baba67]

Rozpaskudzony kupa rodzinnej kasy smarkacz snuje jakies wyrypane w kosmos wizje
zycia w malej chatce .Zapominajac o szczegole ze w tej malej chatce trzeba za
cos zyc.Coz, wszystko jest lepsze od wziecia sie porzadnie do roboty.
Ksiazka na pewno jest dobra, bo postac glownego bohatera w kuropatwia mnie
prawie jak Krystyna corka Lawransa wybierajaca meza za pomoca doopy.Bardzo bym
chciala dostac ja gdzies w oryginale (Buszujacego, nie Krystyne)

[dakota77]

Ja z kolei Buszujacego znam tylko po angielsku,nigdy nie czytalam po
polsku:)

[mmoni]

baba67Bardzo bym chciala dostac ja gdzies w oryginale (Buszujacego,
nie Krystyne)

Nie widzę problemu “catcherin the rye” by John Salinger

W kolumnie "used" pominąć Amazona, bo z Amazon Marketplace nie wysyłają do Polski.

[mmoni]

Eeee, zły link wkleiłam. Jeszcze raz:
“TheCatcher in the Rye” by Salinger, J. D.

[kooreczka]

Nie prościej iść do księgarni anglojęzycznej albo zamówić w empiku?

[baba67]

Dzienks:-)

[filifionka-listopadowa]

fenomenu "Buszującego.." nie rozumiem, nawet po 2 przeczytaniu na przestrzeni 3
lat. Ale jestem otwarta na wyjaśnienia. Ogólne wrażanie z lektury to główny
bohater który uważał siebie lepszego od wszystkich, ale nie wyjaśnił dlaczego.
Bardzo chętnie dowiedziałabym się też dlaczego "Śniadanie u Tiffany'ego" jest
tak istotne w popkulturze, bo to historia o kłamiącej. lekkomyślnej utrzymance i
jej nudnym utrzymankowym tru-loffie.

[yo-a-ko]

Dołączam się do grona tych, którzy nie łapią, o co chodzi ze "Śniadaniem...". Co
tam zachwyca tych, których zachwyca? :-)

I - wprawdzie o tym mowa była jakoś sporo wcześniej, ale - uuuh! Pollyanna!
Wcielony brak empatii po prostu!

A niedawno zaczęłam czytać "Czułe słówka" - i Aurora, jak na razie, dobrze mi
się zapowiada na bohaterkę, hm, jak to ujmujecie, "wkuropatwiającą" ;-)

[truscaveczka]

Dzięki bogini nie tylko ja tak mam. Tzn. wąż, który pożarł słonia mi
się podobał. W przekroju. Li i jedynie.

[tygrys2112]

Ojej, kocham Malego Księcia, ale może dlatego, że czytałam wielokrotnie i za którymś razem do
mnie dotarło. Jako dzieciak uważałam to za dziwną opowieść.

[anutek115]

marslo55 napisała:

> Czy on czasem nie zostawił potem tej żony z jakąś chorą liczbą
> dzieci i nie ruszył w siną dal?

To już Mmoni odpowiedziała, że owszem,zostawił, ale po wielu latach, wszystkie
dzieci były dorosłe, a co najmniej jedno (tylko córkę pamiętam) towarzyszyło mu
w ostatniej podróży. Daleko nie odszedł, zmarł na jakiejś stacyjce...

> Obstawiam, że kop by nie pomógł. Filozofia Tołstoja zabrania
> przemocy, a kto ją stosuje, ten jest zły i racja nie po jego stronie
> z pewnością leży.

Tak, jasne, chyba, że to my się tej przemocy dopuszczamy (a różna jest przemoc
na świecie, psychiczna też, niekoniecznie trzeba żonę regularnie prać, by ją
wykańczać), wtedy to nie przemoc jest, tylko wyższy cel, którego maluczcy nie
pojmują. No uwielbiam takich apostołów prawdy!!!