Światem zaczęła rzadzić Jesień.

[palnick]

REMEDIUM - Maryla Rodowicz

(muz: Seweryn Krajewski, sł: M. Czaplińska)

Światem zaczęła rządzić jesień,
Topi go w żółci i czerwieni,
A ja tak pragnę, czemu, nie wiem,
Uciec pociągiem od jesieni.
Uciec pociągiem od przyjaciół,
Wrogów, rachunków, telefonów.
Nie trzeba długo się namyślać,
Wystarczy tylko wybiec z domu, i

Wsiąść do poci±gu byle jakiego, }
Nie dbać o bagaż, nie dbać o bilet. }
Ściskając w ręku kamyk zielony, )
Patrzeć, jak wszystko zostaje w tyle. } / x 2

W taką podróż chcę wyruszyć,
Gdy podły nastrój i pogoda.
Zostawić ciebie, łóżko, szafę,
Niczego mi nie będzie szkoda.
Zegary staną niepotrzebne,
Pogubię wszystkie kalendarze.
W taką podróż chcę wyruszyć,
Nie wiem, czy kiedyś się odważę

Wsiąść do pociągu byle jakiego ... / x 3

[iza.bella.iza]

I czerwone liście spadają z drzew:)))))))

Dobranoc.

[palnick]

iza.bella.iza napisała:

> I czerwone liście spadają z drzew:)))))))
>
> Dobranoc.
----------
Izuniu.
Masz jakąś fobię:))))?

[iza.bella.iza]

palnick napisał:

> iza.bella.iza napisała:
>
> > I czerwone liście spadają z drzew:)))))))
> >
> > Dobranoc.
> ----------
> Izuniu.
> Masz jakąś fobię:))))?


Nie - zauważam znaki czasu. :)))))))

[palnick]

iza.bella.iza napisała:

> palnick napisał:
>
> > iza.bella.iza napisała:
> >
> > > I czerwone liście spadają z drzew:)))))))
> > >
> > > Dobranoc.
> > ----------
> > Izuniu.
> > Masz jakąś fobię:))))?
-------------
Zwróć uwagę na znak "stop" :)
>
>
> Nie - zauważam znaki czasu. :)))))))

[sawa.com]

Wczoraj oglądałam czerwne dzikie wino oplatające płoty i ściany naszych domów.
Moja sąsiadka grabiła już zeschłe liście na ulicy przed swoim ogrodem.
Powietrze było (gdzieś jeszcze daleko w tle i na horyzoncie) już krystalicznie
chłodne.
Nieodmiennie zawsze kiedy patrzę na początek polskiej złotej jesieni słyszę w
pamięci wiersz Tuwima śpiewany przez Niemena.

Mimozami jesień się zaczyna
Złotawa, krucha i miła
To Ty, to Ty jesteś ta dziewczyna
Która do mnie na ulicę wychodziła

Od Twoich listów pachniało w sieni
Gdym wracał zdyszany ze szkoły
A po ulicach w lekkiej jesieni
Fruwały za mną jasne anioły

Mimozami zwiędłość przypomina
Nieśmiertelnik żółty październik
To Ty, to Ty, moja jedyna
Przychodziłaś wieczorem do cukierni

Z przemodlenia, z przeomdlenia senny
Oczu płakałem szeptanymi słowy
Młodzik z chmurek prześwitywał jesienny
Od mimozy złotej majowy

Ach czułymi, przemiłymi snami
Zasypiałem z nim gasnącym o poranku
W snach dawnymi bawiąc się wiosnami
Jak tą złotą, jak tą wonną wiązanką

Jesień

[bon.ton.bon]

Jesień


Jesiennego krwotoku nic już nie powstrzyma
czerwień kapie z parku na ulicę...
jesień żyły sobie rozcięła
i blednie z zimna,
jak śmiertelnie senna
Eunice...

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

[bialamyszkabiala]

Addio, pomidory!

Minął sierpień, minął wrzesień –
znów październik i ta jesień
rozpostarła melancholii mglisty woal…
Nie żałuję letnich dzionków –
róż, poziomek i skowronków,
lecz jednego, jedynego jest mi żal…

Addio, pomidory!
Addio, ulubione!
Słoneczka zachodzące
za mój zimowy stół!
Nadchodzą znów wieczory
sałatki nie jedzonej –
tęsknoty dojmującej
i łzy przełkniętej w pół…

To cóż, że jeść ja będę zupy i tematy,
gdy pomnę wciąż
wasz świeży miąższ
w te witaminy przebogaty.

Addio, pomidory!
Addio, utracone!
Przez długie złe miesiące
wasz zapach będę czuł...

Jeremi Przybora

[wlodekbar]

Aaaaa, znakomity Wiesław Michnikowski!:)

[wlodekbar]

Tzn. śpiewał :)

[palnick]

Ten wiersz Tuwima, jest jednym z najpiekniejszych jakie znam.

[nitka34]

palnick napisał:

> Ten wiersz Tuwima, jest jednym z najpiekniejszych jakie znam.


Taakk.

[palnick]

To dla przechowania watku do jesieni :-)

[ave.duce]

:P

:)))

[p.smerf]

Wiesz Pan Panie P. wiersz, jak wiersz, może i ładny (jak wiele innych tego
autorstwa), ale to pochodzenie. Ja nie wiem, czy Pan się Panie P. nie narażasz?

[palnick]

p.smerf napisał:

> Wiesz Pan Panie P. wiersz, jak wiersz, może i ładny (jak wiele innych tego
> autorstwa), ale to pochodzenie. Ja nie wiem, czy Pan się Panie P. nie
narażasz?
--------
Ja się nie boję braci Rojek,
co ja mam się braci bać?
:))

[p8]

ręce precz od Tuwima!

ps. "na pewnego endeka co na mnie szczeka"

"próżnoś repliki się spodziewał,
nie dam ci prztyczka ani klapsa,
nie powiem nawet pies cię jebał,
bo to mezalians byłby dla psa"

[palnick]

p8 napisał:

> ręce precz od Tuwima!
>
> ps. "na pewnego endeka co na mnie szczeka"
>
> "próżnoś repliki się spodziewał,
> nie dam ci prztyczka ani klapsa,
> nie powiem nawet pies cię jebał,
> bo to mezalians byłby dla psa"
----------
Doskonałe :)

Panie p8!, za "replikę"Tuwima DZIĘKI:-)) ,zapiszę

[henryk.log]

sobie, Q!..rozpaczy i "smutku rynsztoków":-))
--------------------------------------------
"na pewnego endeka co na mnie szczeka"

"próżnoś repliki się spodziewał,
nie dam ci prztyczka ani klapsa,
nie powiem nawet pies cię jebał,
bo to mezalians byłby dla psa"
>J.Tuwim<
---------------------------------------
Nie śmiej się bratku z czyjego przypadku
boś przypadkiem bratku sam śmiechu wart.

[wlodekbar]

A ja sie pochwale, ze pamietam Tuwima z dziecinstwa :), moj ojciec, kompozytor,
byl jego kolega.

[wlodekbar]

Dla mnie tez.
I piosenka, ktora wyspiewal Niemen jedna z najpiekniejszych jego piosenek.

Jesienne liscie;))

[aurora.we.mgle]

jesienny-pan.w.interia.pl/piosenki-jesien/zolty_jesienny_lisc.htm

[palnick]

Listopady

Władysław Broniewski

Cale zycie zrywam sie i padam,
jakbym w piersi miał wiatr na uwięzi,
i chwytają mnie złe listopady
czarnymi palcami gałęzi.

Ja upiłem się tym tchem, tym szumem,
niepokojem, który serce zatruł-
to dlatego spiewać już nie umiem,
tylko wołam wołaniem wiatru,

to dlatego codziennie sie tułam
po wieczornych, po czarnych ulicach
i prowadzi mnie wilgotny trotuar
w mgłę wilgotną, która bólem nasyca.

Acetylen słów płonie na wargach,
płonie we mnie bolesna maligna,
chodze błędny, jak ludzie w letargu,
zawsząd, zawsząd niepokój mnie wygnał.

Nie ma wyjscia, nie ma wyjścia, nie ma wyjścia,
muszę chodzić coraz dalej, coraz dłużej.
Jestem wiatr szeleszczący w liściach,
jestem liść zagubiony w wichurze.

Tylko w oczach mgła i oczy bolą,
tylko serce bije coraz częściej.
Jak błekitny płomień alkoholu,
płoniesz we mnie moje nieszczęście.

Muszę chodzić, muszę męczyć się wiecznie,
w mgłe za włosy mnie wloką wieczory,
lecą za mna, nieprzytomne, pospieszne,
moje słowa, mnoje upiory.

Muszę wiecznie zrywać się i padać,
jakbym w piersi miał wiatr na uwięzi.
Pochwyciły straconą radość
nagie gałęzie.

Przelatują, wieją przeze mnie
listopady chwil, których nie ma...

To-tylko liście jesienne.
To-pachnie ziemia.

[bialamyszkabiala]

Il pleure dans mon coeur

Il pleure dans mon coeur
Comme il pleut sur la ville ;
Quelle est cette langueur
Qui pénètre mon coeur ?

Ô bruit doux de la pluie
Par terre et sur les toits !
Pour un coeur qui s'ennuie,
Ô le chant de la pluie !

Il pleure sans raison
Dans ce coeur qui s'écoeure.
Quoi ! nulle trahison ?...
Ce deuil est sans raison.

C'est bien la pire peine
De ne savoir pourquoi
Sans amour et sans haine
Mon coeur a tant de peine !

Paul VERLAINE

[palnick]

Romantyczność

Już pożar złotych liści noc jesienna gasi,
I charty zasypiają na starym arrasie,
Prababki na portretach i królowie Sasi
Znikają wpośród zmierzchu. Smutno w takim czasie.

Nad wodą wiatr przegina wierzb garbatych pałki,
Za oknami zawieja i rozmokła droga.
Biedni ci, co nie mogą uwierzyć w rusałki,
Ani w duchy, we wróżby, ani w Pana Boga!

Jan Lechoń

[nitka34]

Dobrze że zrobiłam sobie zdjęcie na kolanach u Tuwima.Nie wiadomo jak długo
postoi.

[nitka34]

Piszę o pomniku oczywiście.

[bialamyszkabiala]

Posiedzi???

[palnick]

Jesień

Jabłka świecą na drzewach jak węgle w popiele,
wiatrak pęka ze śmiechu i powietrze miele.

Jak na fryzie klasycznym dziewczyny dostojne
z różowymi żądzami mężną wiodą wojnę.

Już kasztan się osypał i ochłodły ranki;
o, młody przyjacielu, poszukaj kochanki

z małym domkiem, ogródkiem, sennym fortepianem,
która by włosy twoje czesała nad ranem,

z którą byś po śniadaniu czytał Mickiewicza -
niech będzie silna w ręku, a piękna z oblicza,

jak jesień zamyślona, jak Jesień śmiertelna
i jako jabłka owe cierpka i weselna.

Konstanty Ildefons Gałczyński

[tojajurek]

Nareszcie jakiś ludzki temat. Świetny miałeś pomysł, Palnicku. Bo od tej
polityki człowiek czasem boi się podnieść klapę w WC. Ale to na marginesie.
Jeśli o mnie chodzi, to o tej porze roku najbardziej mi w duszy gra ballada W.
Wysockiego "Babie lieto". Oczywiście w oryginalnym wykonaniu - przekład polski
nie jest już tak świetny.
Niestety nie przytoczę słów z pamięci, ale polecam posłuchanie w jesienny
wieczór - jako zakąskę pod trzecią setkę zimnej wódki.

[palnick]

tojajurek napisał:

> Nareszcie jakiś ludzki temat. Świetny miałeś pomysł, Palnicku. Bo od tej
> polityki człowiek czasem boi się podnieść klapę w WC. Ale to na marginesie.
> Jeśli o mnie chodzi, to o tej porze roku najbardziej mi w duszy gra ballada
W. Wysockiego "Babie lieto". Oczywiście w oryginalnym wykonaniu - przekład
polski nie jest już tak świetny.
> Niestety nie przytoczę słów z pamięci, ale polecam posłuchanie w jesienny
> wieczór - jako zakąskę pod trzecią setkę zimnej wódki.
---------------
Muszę poszukać tej ballady, chyba mam ją na CD. To może być rzeczywiście pyszna
zakąska.
Bardzo się Jurku cieszę z tej ciszy wyborczej - to świetny pomysł. Szkoda, że
trwa tak krótko.
A emocji dziś nie brakowało. Oglądałem nasze siatkarki i do teraz mam nierówny
puls :)

Pozdrawiam serdecznie,
P.

[bon.ton.bon]

Oby nas nie czekały takie obowiązkowe jesienne ćwiczenia, mnie by one
nie P/i/Sowały...:

Gimnastyka poranna

Szykujemy ekspandery, wdech i wydech, trzy i cztery,
Dziarskość ciała, gracja, gestów plastyka
Pompująca krew do żył, dodająca rankiem sił jeśli w ogóle je masz
Gimnastyka!


Czyś niemowlę, czyś emeryt po sto pompek, trzy i cztery,
My pompkami pokonamy słabość ciał!
Na knowania wrogich kół, odpowiemy zwisem w dół,
Choćby nawet pot się z czół strumieniami lał!

Krąży gorszy od cholery wirus grypy, trzy i cztery,
Krzywa zachorowań w górę wciąż się pnie,
Tylko silny szanse ma, poświęcajcie więc co dnia
Chociaż parę chwil na nacieranie się!

Jeszcze kilka ćwiczeń jogi, podnosimy obie nogi,
Niech każdemu gimnastyka wejdzie w krew,
Dzisiaj nikt już nie zaprzeczy, że od wódki i tych rzeczy
Znacznie zdrowszy oraz lepszy jest WF!

Nie rozpraszać się, nie gadać, skupić siły na przysiadach,
Rześki uśmiech niech rozjaśni każdą twarz,
Gdy ubogi z ciebie człowiek, to nacieraj się czymkolwiek,
Ale dbać o swoje zdrowie stale masz!

Wszelki opór nie ma sensu, zaczynamy biegać w miejscu.
Taki bieg pomoże zwalczyć spleen i stress,
Nie ma tu wygrywających, nie ma tu przegrywających,
Wszystkich uszczęśliwiający sport to jest!

Włodzomierz Wysocki

[czuk1]

Przyznać się muszę, że Palnick zrobiłó mi przyjemność. Zacząłem dzień
od ulubionego wiersz (piosenki) stanowiącej - ostatnio - motto mojego
życia.
Poza tym jest lekiem na dzisiejszxy dzień wyborczy.
m

[czuk1]

.... oczywiście Palnick ZROBIŁ , a nie "zrobiło". Przepraszam.
m

[maureen2]

..ruszylem w stronę drzwi.Nim doszedlem
do rogu nastała jesień,ach wcale nie chcialem
dać się przystosować ani odurzyć,choć
liście jaśniały mocniej niż trawa na chodniku!
...
F.O'Hara

[palnick]

Przez dni jesiennych słodkie zamieranie,
przez dymy ognisk, jarzębin różaniec,
przez jaskółczane krótkie "do widzenia",
które wiatr wczoraj w ciepły deszcz pozmieniał -
proszę cię, święta i wieczna jesieni,
niech się już moje serce nie odmienia!
Przez liści tuman, co się w parku kręci,
przez szron na miejscach letnich sianożęci,
przez oddalenia i przez niepamięcie,
przez śmierć, co zawsze jest nie do pojęcia -
proszę cię, wierna i boża służebno,
niech zginie serce, jeślić jest potrzebne!
Jeśli tak trzeba i jeśli nie żal ci
rozkwitu lata, skoś to, coś skazała
- czy kłos, czy owoc, czy kwiat niedojrzały -
wytnijcie ogród mój, a dom podpalcie...
Ale przez obietnice i przez wypełnienia,
przez lęk miłości i mękę rodzenia
zaklinam ciebie, o święta jesieni,
niech się już moje serce nie odmienia!

Kazimiera Iłłakowiczówna

Jesień idzie

[trouble_maker]

Raz staruszek, spacerując w lesie,
Ujrzał listek przywiędły i blady
I pomyślał: - Znowu idzie jesień,
Jesień idzie, nie ma na to rady!

I podreptał do chaty po dróżce,
I oznajmił, stanąwszy przed chatą,
Swojej żonie, tak samo staruszce:
- Jesień idzie, nie ma rady na to!

A staruszka zmartwiła się szczerze,
Zamachnęła rękami obiema:
- Musisz zacząć chodzić w pulowerze.
Jesień idzie, rady na to nie ma!

Może zrobić się chłodno już jutro
Lub pojutrze, a może za tydzień
Trzeba będzie wyjąć z kufra futro,
Nie ma rady. Jesień, jesień idzie!

A był sierpień. Pogoda prześliczna.
Wszystko w złocie trwało i w zieleni,
Prócz staruszków nikt chyba nie myślał
O mającej nastąpić jesieni.

Ale cóż, oni żyli najdłużej.
Mieli swoje staruszkowie zasady
I wiedzieli, że prędzej czy później
Jesień przyjdzie. Nie ma na to rady.

I wersja "andrusowska" ;-)

[trouble_maker]

Wiesiek idzie

Raz staruszka błądzącego w lesie.
Ujrzał lisek przywiędły i blady.
I pomyślał: "Znowu idzie Wiesiek
Wiesiek idzie, nie ma na to rady"

I podreptał do nory po ścieżce
I oznajmił stanąwszy przed chatą.
Swojej żonie lisicy Agnieszce
Wiesiek idzie, nie ma rady na to.

Zaś lisica zmartwiła się szczerze
I machnęła łapkami obiema
Matko Boska! Bądź ostrożny, Jerzy
Wiesiek idzie, rady na to nie ma

Może przybyć już dziś albo jutro
Lub pojutrze, a może za tydzień
Może nieźle przetrzepać nam futro
Nie ma rady, Wiesiek, Wiesiek idzie

A był sierpień, pogoda prześliczna
I tętniło życie w zagajnikach.
Oprócz lisów nikt chyba nie myślał
O nadejściu Wieśka kłusownika

Ale cóż, one żyły dość długo
Łby na karkach miały nie od parady.
I wiedziały, że prędzej czy później
Wiesiek przyjdzie, nie ma na to rady

[aurora.we.mgle]

To polityczne niby:-)

Wprawdzie nie w intencji autora, ale faktycznie...

[trouble_maker]

...wystarczy pozmieniać imiona i tekst zyska nową świeżość ;-)

Światem zaczęła rządzić Jesień

[palnick]

„Jesień” - K.K. Baczyński

Drzewa na wieczną jesień schodzą w szare parki
przez pastelowe chwile przegniłej pogody;
w zamglonych nocach dni kucające o zmrok;
czai się pustą twarzą niebo bez obłoków.
Rano... znowu się budzę w przekroplonej ciszy,
sen odrasta w powiekach napęczniałych męką,
Szarość tańczy po szybach pajączkami pyłu,
pokój się wpół unosi na ugiętych rękach
i sennie mi spogląda w rozproszone oczy...
Rano... w szum odbiegają myśli już odległe
i ty odpływasz w zachód mgieł odeszłym...
ulice wchodzą oknem, blade bezobliczem,
szorstką powierzchnią bruków w szyby mgłami spierzchłe.

Dzień się prześliźnie długim, lepkim ślizgiem
aż spłynie wieczór gęsty z szarych tapet
i westchnie jesień odległych pociągów wysapem,
Szarość pokoi podpali się zgniłą purpurą chryzantem.
W nocy pies we mgle szczeka,
rozpruwa szwy ciszy
i czkawka echa kaszle z przegniłych płuc podwórz.
Nie chodź po zwiędłym zmroku, lepiej okno otwórz:
przestrzeń powiewa w usta gorzką, wonną jesień.

[palnick]

PAŹDZIERNIK

Ech, to byli chłopaki!
Mieli stare waciaki,
Nie tam żaden dziesiejszy ortalion!
Szturmowali Zimowy,
Poczem zmyto im głowy,
Bo ktoś zgwałcił Kobiecy Batalion.

Bagnetami zjeżeni
Przypadali do ziemi,
Podsadzali pod bramy petardy,
Obsiadali taczanki
Strojni w czapki uszanki,
A na czapkach czerwone kokardy.

Byli dzielni i prości,
Nieświadomi wielkości,
Nie równajmy się do nich, bo wstyd aż -
Od nich się agitacji
Oraz argumentacji
Mógłby uczyć współczesny dygnitarz.

Mamy fiaty i wołgi,
Samoloty i czołgi,
Przydział chleba, i cukru, i masła,
Produkcyjne narady,
Personalne układy,
Książki, wstążki, pieniążki i hasła.

Dla nas Rzymy i Krymy,
Gdzie zechcemy - jeździmy,
Rakietami latamy do nieba,
Młodzież coraz piękniejsza,
Nawet śmierć coraz lżejsza,
Czego, kurcze, właściwie nam trzeba?

Może właśnie fufajki
I machorki do fajki,
Żeby zamiast posady i kawy
I rozważań przy biurku -
Mieć karabin na sznurku
I na patrol iść, ważny dla Sprawy.

Andrzej Waligórski

11 listopada - wiersz wieszcza na dzis!

[aurora.we.mgle]

Kiedy nocą śpi scena, śnią maszyny huczne
I umilkły pioruny, burze, deszcze sztuczne,
Kiedy teatr bez widzów, jak kościół bez wiernych,
Jest tylko świętym domem tajemnic niezmiernych
Ci, co słońcem zrobili blask ramp migotliwy
I świat stworzyli bardziej niż życie prawdziwy,
Których wiecznie trwać będą miłość i cierpienie,
Schodzą się jako duchy i stają na scenie.
Was wzywam! Nasze bowiem słowa są ułomne
I nie dosyć są wielkie, i za mało skromne,
Nie dość żeśmy cierpieli, za mało walczyli,
Byśmy mogli cośkolwiek powiedzieć w tej chwili.
Ale ty, któryś poszedł za granicę świata
Wezwać pomsty na przemoc, co naród przygniata,
I słowa znalazł takie, żeś temi samemi
Od nas mówił do nieba, od nieba do ziemi,
I ty coś nie znał ziemskich pożądań marności,
Tylko cuda początku i słońce przyszłości,
Coś nad w grobie leżącą stał jak anioł złoty
I krew i łzy jej wszystkie przemieniał w klejnoty -
Wy mówcie! Ty, o którym nie wierzymy sami,
Jak to? On żył naprawdę i był między nami,
Ty, który w czas bez wiary i na wszystko głuchy
Przyszedłeś dać świadectwo, że są jeszcze duchy,
Patrz! Mroki się rozpierzchły i w otchłani giną,
Jakaś ręka spuszczoną targnęła kurtyną,
Konrada jakaś postać prowadzi bezglosa.
Kto to? Może robotnik albo dziewka bosa.
We wszystkich domach światła rozbłysły wśród nocy.
Uradujcie się w grobach, wolności prorocy!
Gdzie kat zaciskał stryczek wkoło dumnej głowy,
gdzie stała szubienica, jest krzyż Chrystusowy!
Płyniesz teraz przeszłości niewstrzymana falo!
Oto się nad Krakowem złote blaski palą,
Król Zygmunt milcząc patrzy, jak Wisła się wije,
I wtedy dzwon uderzył! Ten sam, co dziś bije!
Bij! I porwij nas w swoje chyboty ogromne,
Wołaj: "Bądźcie jak tamci, to was nie zapomnę,
A. wtedy ci, co przyjdą, gdy się wiek wasz prześni,
O was także pomyślą, słuchając mej pieśni,
A Ty, który jedyny możesz stać w tym dźwięku
I w Tobie jednym serce nie zadrży od lęku,
Bo kiedyś Ty go słuchał - to nienadaremno
I sam jeden powstałeś w niewoli noc ciemną,
Budź ospałych: niech głosem Twoim mówi cały
Tysiąc lat krwi i potu, i tej ziemi chwały,
I marzenia poetów, mogiły żołnierzy!".
Niech więc głowę pochyli, kto w cuda nie wierzy,
Ten, który umiał cierpieć, a radość go trwoży,
Kto nie stargał na szyi niewoli obroży,
I kto chce przyszłość wstrzymać, i kto przeszłość plami,
Niechaj wyjdą tą nocą. Bo dziś pod gwiazdami
Jakieś cienie po polach, po mieście się snują
I wśród płaczu padają. I ziemię całują.

Jan Lechoń

Światem zaczęła rządzić Jesień.

[palnick]

„Jesień” - J. Czechowicz

Szumiał las, śpiewał las,
gubił złote liście,
świeciło się jasne słonko
chłodno a złociście...

Rano mgła w pole szła,
wiatr ją rwał i ziębił;
opadały ciężkie grona
kalin i jarzębin...

Każdy zmierzch moczył deszcz,
płakał, drżał na szybkach...
I tak ładnie mówił tatuś:
jesień gra na skrzypkach...

[palnick]

„Oto widzisz, znowu idzie jesień...”

Jesienne lasy poczerwienione
goreją w cudnym słońca zachodzie.
Witam was, brzozy, graby złocone
i fantastyczne ruiny w wodzie.
Czemu się śmieją te jarzębiny?
Czemu dumają jodły zielone?
Czemu się krwawią klony – osiny?
płyną fiolety mgieł przez doliny
i jak motyle w barwnym ogrodzie
latają liście złoto-czerwone.

Tadeusz Miciński

[zabanowana.mysz.biala]

Jesień

Jesiennego krwotoku nic już nie powstrzyma
czerwień kapie z parku na ulicę...
jesień żyły sobie rozcięła
i blednie z zimna,
jak śmiertelnie senna
Eunice...

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

[palnick]

Żurawie

leżą
krzyżem na niebie
biczowane jesienią
o przebaczenie klangorem błagają
ich życie
to kłamliwa pielgrzymka
do obiecanej ziemi
więc płyną
w chmur krwiobiegu zaklęte
a ja pacierz z deszczu układam
by ktoś od nich nie ukradł
zaślepienia Południem
Twoich oczu

Henryk Mażul

[zabanowana.mysz.biala]

"Jesień"


O - ciernie deptać znośniej i z ochotą
Na dzid iść kły
Niż błoto deptać, ile z łez to błoto
A z westchnień mgły...
*
Tęczami pierwej niechże w niebo spłyną
Po złotszy świt -
Niech chorągwiami wrócą - a z nowiną
Na cało-kwit.
*
Bo ciernie deptać słodziej - i z ochotą
Na dzid iść kły,
Niż błoto deptać, ile z łez to błoto
A z westchnień mgły...

Cyprian K. Norwid

[palnick]

„To już jesień” - T. Chłopczyk

Trochę w szarość, trochę w zieleń,
deszcz na późnym kładzie lecie
mokrą okna akwarelę

– jak tak pada, to już jesień,
– jak tak pada, to już jesień.

Jeszcze tylko ciężkim słodem
rozpuszczone pachną włosy.
Jeszcze palce nawilgnione
od upojnej, gęstej rosy.

Jeszcze rozkurz nieprzebrzmiały
wiatr w zmęczone oczy niesie,
a tu: liście pordzewiały

– jak tak pada, to już jesień,
– jak tak pada, to już jesień.

[zabanowana.mysz.biala]

Barwy jesieni

Jesienne chmury znów pędzi wiatr
W dalekie strony, w daleki Świat.
Zielone drzewa, które chroniły nas,
W żółte kolory zamienił czas.


Dalekie ścieżki, po których ja
Błądziłem kiedyś w pogoni dnia
I kwiaty, które witały nas,
W żółte kolory zamienił czas.


Szeroką plażę i morza brzeg
Zakryje wkrótce głęboki śnieg.
Dziś tylko liście zdobią pusty las,
Na żółto drzewa maluje czas. /bis

Marek Gaszyński

[palnick]

„Złudne myśli“

Wokół górskiego szczytu
Unosi się gąszcz chmur,
Klucz dzikich gęsi odlatuje
Gdy księżyc chowa się
za sosną na grani.

Głęboko w górach
słychać jelenia żałosny ryk
depczącego ubarwione opadłe klonu liście
jesieni czuć smak
smutkiem brzemienny.

Izumi Shikibu

[zabanowana.mysz.biala]

Jesienna zaduma

Nic nie mam
Zdmuchnęła mnie ta jesień całkiem
Nawet nie wiem
Jak tam sprawy za lasem
Rano wstaję, poemat chwalę
Biorę się za słowo jak za chleb
Rzeczywiście tak jak księżyc
Ludzie znają mnie tylko z jednej
Jesiennej strony
Nic nie mam
Tylko z daszkiem nieba zamyślony kaszkiet
Nie zważam
Na mody byle jakie
Piszę wyłącznie, piszę wyłącznie
Uczuć starym drapakiem
Rzeczywiście tak jak księżyc
Ludzie znają mnie tylko z jednej
Jesiennej strony

Jerzy Harasymowicz

[henryk.log]

[palnick]

Rok Polski - K.I Gałczyński

Wrzesień, czyli September

Z racji służbowych przeniesień
niedobry jest miesiąc Wrzesień:

Drżą starostom wąsy, baki,
bo słońce wbiega w znak Wagi,

świat chwieje się jak od burzy
i na dwoje babka wróży;

cóż, kiedy z Wrześniem w staroście
słowiańska tęsknota roście,

poezja pęka jak bania
i stąd płyną zaniedbania;

olszynki, gaje, dąbrowy
najmilszeć w porach służbowych!

człek by rydzyków nazbierał,
ordery włożył w futerał -

niestety! niemało burz ma
urząd, bo służba nie drużba:

Już, już się drzemka zaczyna,
wtem premier jak ex machina

zza kaliny, co szerokiem
liściem szemrze nad potokiem!!

We Wrześniu w bieżącym roku
strzeż się, starosto, potoku

i spoczynku pod kaliną,
by cię stan spoczynku minął.

Zasię dla polskiej Armady
też mam w zanadrzu ćwierć rady:

Na wszystkie gwiazdy niebieskie!
wołam: - Precz z m/s "Sobieskim"!

Zmienić nazwę! zaraz! teraz!
żeby nie wyszedł komeraż,

Boy bowiem, śmieszne chłopisko,
jak mucha obsiada wszystko,

a Sobieski to też gratka
dla tego obsesjonatka.

W świecie natomiast prawdziwym
nareszcie dzieją się dziwy:

Masoni dostają w ucho
i nie ujdzie im na sucho.

Mimo masońską przebiegłość
zdobędziemy niepodległość

prawdziwą, nie papierową -
ręka z ręką, głowa z głową.

[zabanowana.mysz.biala]

Liście

Rumieńce lata pobladły.
Liść złoty z wiatrem mknie.
I klonom ręce opadły,
i mnie...

Maria Jasnorzewska-Pawlikowska

[palnick]

Rok Polski - K.I.Gałczyński

Październik, czyli October

Gdy słońce grzeje Skorpiona,
a niebios mierzchnie opona,

poeta Stanisław Czernik
mówi: - Ha, to już Październik;

za nim Dziuban, Ożóg, Starzec,
jako też inni pieśniarze

"tomiki" wydają skoro -
bo jesień jest taką porą.

(W tym względzie nic się nie zmieni:
tomik, tomik co jesieni!...)

Pewien liryk w naszym mieście
"tomików" ma coś czterdzieście:

"W poprzek", "Aby", "Głąb", "Iloraz",
"Siwy Arbuz", "Noga", "Oraz",

"Kłucia w boku", "Trzem nie potrza",
"Czarne dumy", "Krwawe ostrza",

"W uchu moim", "Nie mój nabój",
"Cisza wyżej", "Wojna krabów",

"Bij, Walenty", "Polsko, szalej",
"Gdym ci rym ci" i tak dalej.

Gdy wyjdzie spod prasy tomik,
poeta biega jak chomik,

nagina głowy i szyi -
wszystko dla tej Poezyi.

(Albowiem wszystko przemija,
lecz święta trwa Poezyja.)

Recenzent wielmożny zasię
zaraz pisze o niej w prasie:

"Pan Jóźwiak, znany skądinąd,
wydał tomik "Nad głębiną"

w bibliotece "Świata dziwy",
a talent ma niewątpliwy;

tylko w wierszu "Polne drogi"
co znaczy "patelnia nogi"?!

Wprawdzie rzeczownik "patelnia"
strofę bardzo wysubtelnia,

ale znowu, mówiąc szczelniej,
co ma noga do patelni?..."

Bardzo to jest orzech twardy
metafora awangardy.

W awangardowy Październik
mów na wiatrak, że to piernik.

Piernik zresztą do kakao
ma w sobie zalet niemało.

[zabanowana.mysz.biala]

Jesień


Zanurzać zanurzać się
w ogrody rudej jesieni
i liście zrywać kolejno
jakby godziny istnienia

Chodzić od drzewa do drzewa
od bólu i znowu do bólu
cichutko krokiem cierpienia
by wiatru nie zbudzić ze snu

I liście zrywać bez żalu
z uśmiechem ciepłym i smutnym
a mały listek ostatni
zostawić komuś i umrzeć

Edward Stachura

[henryk.log]

:D

[palnick]

Panie Heniu, pan się nie śmieje ale da coś z siebie!

[wlodekbar]

I jedna z najpiekniejszych polskich piosenek - muzyka i wykonanie Seweryn
Krajewski.

Tylko Mumio!

[gregorak]

Jesień
/sł., muz. D. Basiński/

Jesień, Jesień, Jesień
złote liście spadają z drzew
Jesień, Jesień, Jesień
dzieci liście zbierają na w-f

Jesień, Jesień, Jesień
złote liście spadają w dół
Jesień, Jesień, Jesień
Marcin znalazł tylko liścia pół

Jesień, Jesień, Jesień
za to Zosia aż cztery w całości
Jesień, Jesień, Jesień
Znowu piątka w dzienniczku zagości

Jeeeesień...

[echo_o]

Lektura tego wątku balsamem na duszę. Dla higieny psychicznej warto choć na
chwilę wyjść z jesiennego politycznego bagna i pobuszować w jesiennych
liściach. Na spacer! Panie, Panowie, na spacer ! :)

LESZEK DŁUGOSZ

DZIEŃ W KOLORZE ŚLIWKOWYM

Po czerni jeżyny
Po liściu kaliny
- Jesień, jesień już
Po ciszy na stawie
Po krzyku żurawi
- Jesień, jesień już
Po astrach, po ostach
To widać, to proste że
- Jesień, jesień już
I po tym że wcześniej
Noc ciągnie ze zmierzchem
- Jesień, jesień już

Po pustym już polu
Po pełnej stodole
- Jesień, jesień już
Strachowi na wróble
Już nad czym sie trudzić?
- Jesień, jesień już
I po tym że w górze
Wiatr wróży kałuże, tak
- Jesień, jesień już
I po tym że przecież
Jak zwykle, po lecie
- Jesień, jesień już

Ach, ten dzień w kolorze śliwkowym
- Berberysu i głogu ma smak...
Stawia drzewom pieczątki
- Żeby było w porządku
Że już pora
Że trzeba iść spać...
A my tak - po kieliszku, po troszeczku
Popijamy calutki ten dzień
- Próbujemy nalewki
Z dzikiej róży, z porzeczki
Żeby sprawdzić - czy zima
To wypić się da?
- To się w głowie nie mieści
Że tak szumi szeleści
Tak bliziutko, o krok, prawie tuż
Głębokimi rzekami, pachnącymi szuwarami
Idzie jesień
I prosto w nasz próg...
- Ale co tam! przecież taka jesień złota
Nie jest zła!
- Ale co tam! Przecież taka jesień złota
Niechaj trwa...

[papagena33]

Coś dla panów :-)

Z tej drogi, którą przeszło
Za wiosną swoją lato
Nie patrzę już na przeszłość,
Przed siebie patrzę za to.
Ze wzokiem na zakręcie,
Za którym jest już jesień
Wciąż czekam nieugięcie,
Że ona mi przyniesie...

Jesienną dziewczynę
Odmienną niż inne
Dziewczynę z chyzantemami,
Z chryzentamami.
Dziewczynę jesienną,
Dziewczynę bezcenną
I niezamienną już na nic,
Już na nic.

Wiosennych dziewcząt pełno
I letnich tyle ładych.
Jesienną znam tę jedną,
Zimowych nie ma żadnych.
O tamte zresztą mniejsza,
Gdy złoto i szkarłatnie
Zabarwi jesień pejsaż
Na przyjście tej ostatniej...

Jesiennej dziewczyny
Odmiennej od innych...

Wyciągnę ręce ku niej,
By tak nie przeszła mimo,
Bo ma we włosach promień
Ten, którym jaśniej zimą.
Bo zachód już w niuansach
Czerwieni gaśnie zimnej.
Bo to ostatni szansa.
Po której nie ma innej...

Jesiennej dziewczyny...

J.Przybora

Coś dla "sędziwych" panów :)?..Sliczne:-) Pzdr n/t

[henryk.log]

Światem zaczęła rzadzić Jesień i..oby "dłużej":-))

[henryk.log]

[tojajurek]

LISTY
(fragment)

...Ja sądzę
że każdy jesienny liść
to pożegnalny lata list
List zwykły
- liść zrudziały
List czuły
- liść purpurowy cały
List zatroskany
- liść czarno nakrapiany

Listami właśnie
cały świat jest usłany
Pełno listów
pod naszymi nogami
Nie wiem tylko
- co z listonoszami?
Skąd mamy wiedzieć
- który liść
do kogo jest adresowany?

A doręczyciel
- to może po prostu wiatr
A liść ważny
- to ten który nam u stóp spadł...

Wspaniały jest
ten pełen tajemnic świat...

U. Tomicka
(2001)

[palnick]

DESZCZ JESIENNY - Leopold Staff

O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny
I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,
Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...
Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną

I światła szarego blask sączy się senny...
O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny...
Wieczornych snów mary powiewne, dziewicze
Na próżno czekały na słońca oblicze...

W dal poszły przez chmurną pustynię piaszczystą,
W dal ciemną, bezkresną, w dal szarą i mglistą...
Odziane w łachmany szat czarnej żałoby
Szukają ustronia na ciche swe groby,

A smutek cień kładzie na licu ich miodem...
Powolnym i długim wśród dżdżu korowodem
W dal idą na smutek i życie tułacze,
A z oczu im lecą łzy... Rozpacz tak płacze...

To w szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny
I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,
Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...
Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną

I światła szarego blask sączy się senny...
O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny...
Ktoś dziś mnie opuścił w ten chmurny dzień słotny...
Kto? Nie wiem... Ktoś odszedł i jestem samotny...

Ktoś umarł... Kto? Próżno w pamięci swej grzebię...
Ktoś drogi... wszak byłem na jakimś pogrzebie...
Tak... Szczęście przyjść chciało, lecz mroków się zlękło.
Ktoś chciał mnie ukochać, lecz serce mu pękło,

Gdy poznał, że we mnie skrę roztlić chce próżno...
Zmarł nędzarz, nim ludzie go wsparli jałmużną...
Gdzieś pożar spopielił zagrodę wieśniaczą...
Spaliły się dzieci... Jak ludzie w krąg płaczą...

To w szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny
I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,
Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...
Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną

I światła szarego blask sączy się senny...
O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny...
Przez ogród mój szatan szedł smutny śmiertelnie
I zmienił go w straszną, okropną pustelnię...

Z ponurym, na piersi zwieszonym szedł czołem
I kwiaty kwitnące przysypał popiołem,
Trawniki zarzucił bryłami kamienia
I posiał szał trwogi i śmierć przerażenia...

Aż, strwożon swym dziełem, brzemieniem ołowiu
Położył się na tym kamiennym pustkowiu,
By w piersi łkające przytłumić rozpacze,
I smutków potwornych płomienne łzy płacze...

To w szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny
I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,
Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...
Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną

I światła szarego blask sączy się senny...
O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny...

[henryk.log]

......
A z oczu im lecą łzy... Rozpacz tak płacze..
.........
Leopold Staff

Jeśli wypłaczesz już wszystkie swoje łzy, zacznij się śmiać
Amos Oz
ps
P."pa.." ?????
Pzdr

[palnick]

Barwy Jesieni

Jesienne chmury znów pędzi wiatr
W dalekie strony, w daleki świat.
Zielone drzewa, które chroniły nas,
W żółte kolory zamienił czas.

Dalekie ścieżki, po których ja
Błądziłem kiedyś w pogoni dnia
I kwiaty, które witały nas,
W żółte kolory zamienił czas.

Szeroką plażę i morza brzeg
Zakryje wkrótce głęboki śnieg.
Dziś tylko liście zdobią pusty las,
Na żółto drzewa maluje czas.

Czerwone Gitary

[ius_et_lex]

Pierwszy siwy włos

Babie lato wolno płynie przez jesienny park.
Z dala ktoś na mandolinie kołysankę gra.
Chodźmy, miła, pod nasz stary dąb,
Jakże kocham ciepło twoich rąk,
Pomyśl, ile to już lat idziemy przez ten świat.

Spostrzegłem dzisiaj pierwszy siwy włos na twojej skroni
l widzisz, miła, przed wzruszeniem trudno się obronić.
Mam przecież w oczach dzień, gdy pierwszy raz ujrzałem ciebie.
Pamiętam każde słowo, każdy uśmiech twój.
Czas nie ostudzi ludzkich serc, gdy mocna miłość płonie.
Całuję pierwszy siwy włos, co zalśnił na twej skroni.
Tak piękną mamy jesień, miła, cichą i pogodną.
Spójrz, jak babiego lata płynie srebrna nić.

Jak obłoki dwa łabędzie przecinają staw.
Człowiek zawsze wracać będzie do lirycznych spraw.
Chodźmy, już się kryje słońca blask,
W domu dzieci oczekują nas.
Pomyśl, ile to już lat idziemy przez ten świat.
Spostrzegłem dzisiaj ...


Kazimierz Winkler

[palnick]

Czas nas uczy pogody

Widziałam wiatr o siwych włosach,
roznosił spokój wśród pól,
w ciepłe babie lato kości grzał,
a innym razem lasy kosił,
spadał ostrzem z gór,
młody był, Bogiem był i grał wolny tak.

Wiele dni, wiele lat, czas nas uczy pogody,
zaplącze ścieżki, pomyli prawdy,
nim zboże oddzieli od trawy.
Bronisz się, siejesz wiatr, myślisz jestem tak młody,
czas nas uczy pogody,
tak od lat, tak od lat.

Ilu ludzi czas wyleczył z ran,
zamienił w spokój morze krwi,
pewnie kiedyś tam, pod jesień tak,
też czoło wypogodzi i wygładzi brwi.

Widziałem dni w muzeach sennych,
o wnętrzach zimnych jak mrok,
starsi ludzie w rogach wielkich sal,
księgi pięknych myśli pełne,
pokrył gruby kurz,
herbaty łyk, kapci miękkich szum, spokój serc.

Wiele dni, wiele lat, czas nas uczy pogody,
zaplącze ścieżki, pomyli prawdy,
nim zboże oddzieli od trawy.
Bronisz się, siejesz wiatr, myślisz jestem tak młody,
czas nas uczy pogody,
tak od lat, tak od lat.

[zabanowana.mysz.biala]

Literka "E"

Gdy słońce świeci coraz słabiej,
Bieleją drzewa w rannej mgle,
Budzą się ze snu stare grabie,
Co mają kształt litery E.
Alejki parku czas oczyścić
Z opadłych z drzew jesiennych
Liści.

R.M. Groński

[palnick]

Pejzaż bez ciebie.

Wrzesień jak dywan,
jakich nie bywa
często ostatnio –
płowo-zielony
dywan zdobiony
słońcem dostatnio.
Pejzaż gorący
rżysk i stygnących
gwiazd w zimnym niebie –
smutku, co zawisł
kluczem żurawi –
pejzaż bez ciebie.

Dzień za dniem,
sen za snem,
pełnia i nów,
i słońce znów.
Noce i dni
wciąż nazbyt ładne –
zmierzchy i
świty bezradne.

Rower zmęczony
płosząc gawrony
sunie drożyną.
Jedzie listonosz –
już pod czerwoną
jest jarzębiną.
Na skwar narzeka,
ma tylko przekaz –
złotych sto dziewięć !
Tą samą drogą
wraca. Nikogo.
Pejzaż bez ciebie.


Dzień za dniem ... itd.


Na horyzoncie
topi się słońce
w złocie czerwonym.
Rzeką nadpływa
siwa flotylla
mgiełek wieczornych.
Idę przez pole
gdzie dwie topole -
drzewo przy drzewie -
patrzą z wysoka
w przestrzeń jak otchłań -
pejzaż bez ciebie.

Dzień za dniem... itd.

Chyba to sprawił
wrzesień, że prawie
nic już nie czuję.
Słucham, jak teraz
upał zamiera,
ciszą pulsuje.
Pewno ci dobrze
gdzieś o tej porze,
pewno przyjemnie.
A wokolutko-
pejzaż bez smutku
pejzaż beze mnie.

Noce i dni
O których nie wiesz
jesień i
pejzaż bez ciebie.

Grzegorz Turnau

[zabanowana.mysz.biala]

Jesień na wsi

Świeci dobre słoneczko
Nad drewniana, nad chatką.
Wietrzyk goni nad rzeczką
Wesołe babie lato.

Pachną dymy na łąkach
Płyną z wiatrem obłoki.
Jesień polem się błąka
Maluje wierzby, głogi.

Czasem plucha się skrada
Ma parasol dziurawy.
Lubi siadać na kwiatach
W pióreczka dmucha trawy.

Anna Przemyska

[basiapietrzak]

Z JESIENI Słowa i muzyka: J. Babczyszyn

Być jesiennym, być smętnicą szarą,
w lasach złotych pieścić się ich gwarą.
Mówią wszyscy, coraz to się gapią,
on z jesienią wypił czarci napój.

Ref. :

A ja mam lato za pasem,
w kieszeni kilka wiosen,
zimę w czapce gdzieś schowałem,
jeśli chcecie to przyniosę.

Jesień jesień - to już resztki lata,
szukam mysli, słowa w wiatry splatam.
Nie odejdę, póki się nie wzłocę,
muszę jasno mieć na swojej drodze.

Ref.:

Bo ja mam lato ...

A gdy zima, kiedy wiosna, lato,
schowam pieśń złoto-kudłatą.
Niech dojrzewa, czeka na powroty,
ja ją powtórnie wzbiję w czarcie loty.

Ref.:

Bo ja mam lato...

[papagena33]

Palnicku, sprostowanie: "Pejzaż bez ciebie" jest oczywiście pana Przybory :-)

[palnick]

papagena33 napisała:

> Palnicku, sprostowanie: "Pejzaż bez ciebie" jest oczywiście pana Przybory :-)
--------
Sorki :)

[palnick]

Jesienią

Bolesław Leśmian

Jesień, przez górskie idąc przełęcze,
Miast serca - liść mi szkarłatny wkłada -
Miast oczu - wtula dwie drobne tęcze
I śpiewa: "Ziemia kona już - blada,
Liść bez zieleni, kwiat bez motyli
Krew tysiącbarwną wysącza z siebie,
Jakby chciał w jednej odtworzyć chwili
Kolory wiosny - po jej pogrzebie!...
Tyś moim liściem, tyś moim kwiatem,
Bez żalu z całym żegnaj się światem!
Pij czar wspomnienia z jesiennej mgły!
Konaj i ty!"

- Konam! po całej konam przestrzeni
Od pól kobierca - do chmur kobierca!
Lecz pomnij - śmiercią piękna jesieni:
Człowiek jest kwiatem innego serca!...
Odkwitną kwiaty z śniegów powicia,
Gdy się odzłoci słońce na nowo!
Wyrwiesz je ze snu złotym kłom życia
I dawnych szeptów napełnisz mową!
Ale po mojej wiosny pogrzebie
Już nie odtworzysz blasków na niebie
I bezwładnego - w głębokim śnie -
Nie zbudzisz mnie!...

[basiapietrzak]

JESIEŃ W GÓRACH słowa: M.Turowska, A. Torbus muz.A.Mróz

Lato zamknięte kluczem ptaków
zostawia tylko swe wspomnienia.
Jesień odważnie stawia kroki,
zaczyna mgłami dyszeć ziemia.

Ref.:

A w górach nie ma juz nikogo,
niebo nas straszy niepogodą.
Lato do ciepłych stron umyka,
w skłębionych chmurach i strumykach.

Na niebie mokrym od jesiennej słoty
koczuje tabor żalu i tęsknoty,
a drzewa pogubiły liście
na wczesne mrozu przyjście.

Ref.:

A w górach...

Wiatr tylko plącze się dokoła,
na zboczach pajęczyny wiesza
i zasypiaja leśne sioła
jak smutne słowa tego wiersza.

Ref.:

A w górach...

[drzejms-buond]

fuck-tycznie...
:-(

[basiapietrzak]

:)

[palnick]

Kapuśniaczek

Jak wesoły milion drobnych wilgnych muszek,
Jakby z worków szarych mokry, mżący maczek,
Sypie się i skacze dżdżu wodnisty puszek,
Rośny pył jesienny, siwy kapuśniaczek.

Słabe to, maleńkie, ledwo samo kropi,
Nawet w blachy bębnić nie potrafi jeszcze,
Ot, młodziutki deszczyk, fruwające kropki,
Co by strasznie chciały być dorosłym deszczem.

Chciałyby ulewą lunąć w gromkiej burzy,
Miasto siec na ukos chlustającą chłostą,
W rynnach się rozpluskać, rozlać się w kałuży,
Szyby dziobać łzawą i zawiłą ospą...

Tak to sobie marzy kapanina biedna,
Sił ostatkiem pusząc się w ostatnim deszczu...
Lecz cóż? Spójrz: na drucie jeździ kropla jedna
Już ją wróbel strząsnął. Już po całym deszczu.

Julian Tuwim

[zabanowana.mysz.biala]

Złociste chryzantemy

Chryzantemy cudne, szczerozłote
Na wystawie czekały co dzień,
Wysyłając w przestrzeń swą tęsknotę
Od poranku aż po wieczorny cień.
l przyszedł ktoś tak smutny, zadumany,
Co w oczach miał kryształy srebrnych łez,
l w jesienny ranek zapłakany
Wyczekiwań chryzantem nadszedł kres.

Chryzantemy złociste
W kryształowym wazonie
Stoją na fortepianie,
Kojąc smutek i żal.
Poprzez łzy srebrnomgliste
Do nich wyciągam dłonie,
Szepcząc wciąż jedno zdanie:

Czemu odeszłaś w dal?
Nic mnie dzisiaj nie cieszy,
Gdy skończyły się sny.
Któż me serce uleczy
l otrze z oczu łzy?

Chryzantemy złociste,
Uśmiechnijcie się do mnie,
Może wśród dawnych wspomnień
Zaginie żal.

Z. Maciejowski

[palnick]

Kordian - fragment

(...)
Ta cicha jesień, co drzew trzęsie szczytem,
Co na drzewach liście truje,
I różom rozwiewa czoła,
Podobna do śmierci anioła
Ciche wyrzekła słowa do drzew: - Gińcie, drzewa !
Zwiędły - opadły.
Myśl śmierci z przyrodzenia w duszę się przelewa;
Posępny, tęskny, pobladły,
Patrzę na kwiatów skonanie,
I zdaje mi się, że mię wiatr rozwiewa.
Cicho. Słyszę po łąkach trzód błędnych wołanie.
Idą trzody po trawie chrzęszczącéj od szronu,
I obracają głowy na niebo pobladłe,
Jakby pytały nieba: Gdzie kwiaty opadłe?
Gdzie są kwitnące maki po wstęgach zagonu?
Cicho, odludnie, zimno... Z wiejskiego kościoła
Dzwon wieczornych pacierzy, dźwiękiem szklannym bije.
Ze skrzepłych traw modlitwy żadnéj nie wywoła,
Ziemia się modlić będzie, gdy słońcem ożyje...
Otom ja sam, jak drzewo zwarzone od kiści,
Sto we mnie żądz, sto uczuć, sto uwiędłych liści;
Ilekroć wiatr silniejszy wionie, zrywa tłumy.
Celem uczuć, zwiędnienie; głosem uczuć, szumy
(...)

Juliusz Słowacki

[zabanowana.mysz.biala]

koniec wakacji

Patrz jesień każda trawka dźwiga ciężkie kosze
Pełne ziaren przysadziste stoły
Szeleszczące bukiety żaglujące spichrze
Na powietrzu błękitnym warczące stodoły

A my

Anna Kamieńska

[palnick]

Jesień

Apollinarie Guillaume

Oddalają się wolno w mgle wieśniak kulawy
I woł jego roboczy w gęstą mgłę jesieni
Co kryje wioski ludzi i biedne ich sprawy

Idąc w mgłę przywiązaną spojrzeniem do ziemi
Wieśniak nucił piosenkę o swej miłości
Że utracił ktoś serce pierścionek i wiarę

Jesień jesień sprawiła śmierć lata radości

[zabanowana.mysz.biala]

Październik

Jesień po lesie chodzi
Na ucho bukom szepcze coś po cichu
I łza się kręci w oku października
Gdy liść - za pokutę - opada po liściu
Dzień w noc przechodzi nie wiadomo kiedy
Powiązani ze sobą niewidzialnym mostem
I tyle smutku jest w pustych konarach
Gdy jesień daje swój deszczowy koncert
Po okolicy w białych kołnierzykach
Brzozy odchodzą - za las - samotnie
A Matka Boska w dziurawej kapliczce
Przez cały czas z dzieciątkiem moknie
Nie naprawiają daszku miejscowi anieli
Na motorach muszą jechać na dyskotekę
Nie naprawiają - bo już zapomnieli
Więc jeszcze tylko chcą przekrzyczeć jesień

Adam Ziemianin

[palnick]

Spleen

Charles Baudelaire

Kiedy niebo, jak ciężka z ołowiu pokrywa,
Miażdży umysł złej nudzie wydany na łup,
Gdy spoza chmur zasłony szare światło spływa,
Światło dnia smutniejszego niźli nocy grób;

Kiedy ziemia w wilgotne zmienia się więzienie,
Skąd ucieka nadzieja, ten płochliwy stwór,
Jak nietoperz, gdy głową tłukąc o sklepienie,
Rozbija się bezradnie o spleśniały mur;

Gdy deszcz robi ze świata olbrzymi kryminał
I kraty naśladuje gęstawa wodnych smug,
I w mym mózgu swe lepkie sieci porozpinał
Lud oślizgłych pająków - najwstrętniejszy wróg;

Dzwony nagle z wściekłością dziką rozdzwonią,
Śląc do nieba rozpaczą szalejący głos
Jak duchy potępieńców, co od światła stronią
I nocami się skarżą na swój straszny los.

A w duszy mej pogrzeb bez orkiestr się wloką,
W martwej ciszy - nadziei tylko słychać jęk,
Na łbie zaś mym schylonym, w triumfie, wysoko,
Czarny sztandar zatyka groźny tyran - Lęk.

[zabanowana.mysz.biala]

JESIEŃ – JESIENIUCHA

Ale plucha cha, cha
Plucha cha, cha.
Ale dmucha cha, cha
Dmucha cha, cha.

Niech tam leje, niech tam wieje.
Ja się bawię, ja się śmieję.
Niech tam leje, niech tam wieje.
Ja się bawię, ja się śmieję.

[palnick]

Jesienna poro !
Bóg Ci dał dwie twarze.
I jedną ubrał
w słońce i uśmiechy
A drugą zrobił,
straszną jak cmentarze
Skąpiąc jej nawet
promienia pociechy .

Wiktor Gomulicki

[palnick]

Jesień

Jan Brzechwa

O, jakie rzewne widowisko:
Czerwone liście za oknami
I cienie brzóz, płynące nisko
Za odbitymi obłokami.

Pies nie ujada. Zły i chory
Omija cienie października,
Na tykach ciepłe pomidory
Są jak korale u indyka,

Na babim lecie, zawieszonym
Między drzewami jak antena,
Żałośnie drga wyblakłym tonem
Niepowtarzalna kantylena,

Rzednąca trawa, blade dzwońce,
Rozklekotane późne świerszcze,
I pomarszczone siwe słońce,
I ja - piszący rzewne wiersze.

[palnick]

Jesienny Pan

Choć nie wiem kto to jest
i nie wiem skąd go znam
Co dzień spotyka mnie
Jesienny śmieszny Pan

Parasol wielki ma
i zmartwień trochę też
przez pusty idzie park
w czerwony liści deszcz.

Lecz gdy ostatni liść
ze smutnych spadnie drzew
on razem z Białą mgłą
rozpływa się.

Gdy park pożółknie znów
powróci znowu tam
jesieni szukać barw
Jesienny śmieszny Pan.

A wtedy spotkam go
i pójdę z nim przez park
on będzie blisko tak
mych rąk mych warg.

Gdy park pożółknie znów
i biała wzejdzie mgła
będziemy razem szli
Jesienny Pan i ja.

Roman Orłow

[zabanowana.mysz.biala]

P O Ż E G N A N I A

Pamiętasz, była jesień,
Mały hotel "Pod różami", pokój numer osiem.
Staruszek portier z uśmiechem dał nam klucz.
Na schodach niecierpliwie
Całowałeś po kryjomu moje włosy.
Czy więcej złotych liści było wtedy,
Czy twych pieszczot, miły,
Dzisiaj nie wiem już.

Odszedłeś potem nagle, drzwi otwarte,
Liść powiewem wiatru padł mi do nóg,
l wtedy zrozumiałam: to się kończy,
Pożegnania czas już przekroczyć próg.
Pamiętasz, była jesień,
Pokój numer osiem, korytarza mrok.
Już nigdy nie zapomnę hoteliku "Pod różami",
Choć już minął rok.
.
Kochany, wróć do mnie, ja tęsknię za tobą.
l niech rozstania, kochany, nie dzielą nas już,
Pociągi wstrzymać, niech więcej już listonosz
Złych listów nie przynosi pod hotelik "róż".

[palnick]

Szekspir i chryzantemy

Kiedy nocą odpływał okręt do Arabii,
od fajerwerków huczną, a od bólu niemą,
długo jeszcze z pokładu twoje oko wabił
lunatyczny kochanek z białą chryzantemą.

Nie wierz temu kwiatowi: kochanek cię zdradza,
"prądem rzek obojętnych niesion w ujścia stronę" -
choć zielone twe oczy i usta czerwone,
jak nad tobą jest jego, nad nim inna władza.

Morze to teatr z wody i na tym teatrze
pójdzie grać swoją sztukę pośród trąb Szekspira -
ty jesteś taka mała, ty jesteś jak lira -
jego śladów na piasku żaden wichr nie zatrze.

Nie wierz mu: on jest wściekłym kochankiem Rimbaudów,
tyś jest sercem zgubionym na plaży pochyłej;
jego oczy są straszne, twoje - tylko miłe -
on to posąg i duma, i klęska narodów.

Nie płacz, przestań, bo przyjdą jeszcze cięższe noce -
wszak miłość jest cierpieniem, nie fraszką jałową.
Dosyć, kiedy smakując zamorskie owoce,
usta sobie przypomni, soczystsze nad owoc.

Konstanty Ildefons Gałczyński

[zabanowana.mysz.biala]

Dzikie gęsi

Idą chłody, idą słoty jesienne.
Dzionki krótkie, noce długie i ciemne.
Idą słoty, idą psoty i głody
zziębnie rola, zziębną lasy i wody.

Oj, już pora, oj pora
Odlatywać dzikim gęsiom z jeziora.
Hej, wy gąski, dzikie gąski żałosne,
a powróćcie do nas tutaj na wiosnę.

Ewa Szelburg Zarembina

[heliov]

dzięki Wam za chwile odpręzenia:-)))!

[drzejms-buond]

SMUTEEEK ...
i..
nostaaaalgia...
:-(

"....liście spadają masłem na dół...."

[palnick]

liściu

osłoń mnie zielenią
jestem jesienne nagie drzewo
z zimna drżę
wodo
napój mnie
jestem piaskiem
gorącej suchej pustyni
wiatr mnie przegarnia ręką
ogrzej mnie
ty który jesteś słońcem
przed którym stoję
ukryta w słowach jak w drzew cieniu
źródło bijące

Halina Poświatowska

[zabanowana.mysz.biala]

Sen o wrzosie

Szliśmy przez wrzosy
oplątane babim latem

Byliśmy bardzo młodzi
Trzymaliśmy się za ręce

On mówił
że mnie kocha

Dnia jednego
kiedy przekwitał wrzos
zabił się

We śnie
często idę z nim przez wrzosy

Trzymamy się za ręce
babie lato oplątuje nam twarze

Wiesz mówię
miałam taki zły sen
śniło mi się


Małgorzata Hillar

[palnick]

Jesienne słońce

Lubię jesienne słońce, wtedy
Gdy przez tłum chmurek i mgieł się przedziera
I rzuca blady swój umarły promień
Na drzewo, co sie od wiatru kołysze,
I na wilgotny step. Lubię słońce,
Jest coś takiego w żegnalnym spojrzeniu
Ogromnej gwiazdy, co w tajemnym smutku
Miłości oszukanej. Nie ostygła
Ona sama przez siebie, lecz natura,
Wszysko, co umie i czuć i dostrzegać,
Nie może ogrzać się w niej; podobnie
Serce: płonie w nim jeszcze ogień, ale ludzie
Niegdyś go pojąć czuciem nie umieli,
I odtąd w blasku źrenic juz nie błyśnie,
Policzków żarem więcej nie obejmie.
Po co raz jeszcze serce swe poddawać
Drwinie i słowom pełnym powątpienia?

Michaił Lermontow

[zabanowana.mysz.biala]

"Pieśń jesienna"

I

Niebawem nas ogarnie wstrętny mrok i plucha.
Żegnaj, żywa jasności zbyt krótkiego lata!
Już jak przeczucie końca do mojego ucha
Łoskot zrzucanych polan z podwórza dolata.
Duszę spowija zima: gniew dyszący wściekle,
Dreszcze, trwoga, nienawiść i trud wymuszony,
I niczym słońce w swoim biegunowym piekle,
Serce się w blok zamienia zimy i czerwony.
Drżąc nasłuchuję stuku każdego polana:
Szafot wznoszony nie brzmi echem tak niemiłym.
Mózg mój jest niczym wieża, która od tarana
Niezliczonych uderzeń opada bez siły.
Ten monotonny łoskot coś mi przypomina...
Tak - to jest gwoździ w trumnę pośpieszne wbijanie.
Dla kogo? Wczoraj - lato, lecz niedługo - zima...
Ten tajemniczy hałas dźwięczy jak rozstanie.

II

Lubię twych długich oczu światło zielonkawe,
Dziś jednak nic mnie pocieszyć nie może,
I ani blask kominka, ani miłość nawet
Nie zastąpi mi słońca, co świeci nad morzem.
Lecz mimo to mnie kochaj! Miej serce matczyne
Nawet dla niewdzięcznika, nawet dla nędznika.
Kochanko-siostro, daj mi ciepła odrobinę -
Ciepła złotej jesieni lub słońca, co znika.
Na krótko! Już mogiła czeka lodowata!
Pozwól u twoich kolan, nim się czas odmieni,
Napawać się, żałując gorącego lata,
Ostatnim ciepłem żółtych łagodnych
promieni.

Charles Baudelaire

tłum. Maria Leśniewska

[palnick]

Jesień w miłości.

Umilkły niepokoje serca
minął czas wielkich uniesień
odeszły w niepamięć zdrady i burzliwe powroty
miłość wibruje spokojem wiernego przyjaciela
czułego kochanka z filiżanka ziółek w dłoni

dopóki nie pojawi się samotność
i zamieni ją w tęsknotę


Teresa Fiech

[zabanowana.mysz.biala]

Pieśń jesienna

Dzisiaj odczuwam w mym sercu
gwiazd lekkie drżenie, lecz droga
zatraca się w duszy mgieł,
gubi się w gęstych obłokach.
Światło podcina mi skrzydła,
a smutków mych ból i rozpacz
zanurza moje wspomnienia.
A wszystkie róże są białe,
tak białe, jak moja rozpacz,
i nie dlatego są białe,
że to śnieg na nich
na nich pozostał
Dawniej mieniły się tęczą.
Lecz i na duszę śnieg opadł.
Strzępy scen dawnych i pieszczot
śnieg duszy zdołał
zdołał zachować
ukryte w ludzkiej pamięci
światłach lub w cieniu i mrokach.
Czy kiedyś śmierć nas zabierze,
stopnieją śniegi? Czy po nas
przyjdzie śnieg inny lub innych
róż doskonalszych aromat?
Czy pokój będzie nam dany,
jak Chrystus nam prorokował?
Czy tę zagadkę odwieczną
ktoś kiedyś rozwiązać zdoła?
A jeśli miłość nas zwodzi?
Kto życie da nam zachować,
jeżeli zmierzch nas zanurzy
w prawdziwą świadomość
świadomość Dobra,
którego, być może, nie ma,
i Zła, co tętni koło nas?
Jeżeli zgaśnie nadzieja,
a wieża Babel ogromna
powstanie, czy drogi Ziemi
rozjaśni jakaś pochodnia?
Co z poetami, jeżeli
śmierć tylko śmiercią jest zgoła?
Co czeka sprawy uśpione,
o których każdy zapomniał?
O słońce wszystkich nadziei!
Księżycu! Wodo klarowna!
O czyste serce dziecinne!
O duszo kamieni szorstka!
Dzisiaj odczuwam w mym sercu,
jak drży gwiazd jasność ulotna,
i białe są kwiaty róż,
tak białe, jak moja rozpacz.

Federico Garcia Lorca

nowe gwiazdy urodzą czy stoczą:)

[aurora.we.mgle]

O jesieni, o jesieni

Niech się wszystko odnowi, odmieni....
O jesieni, jesieni, jesieni .....
Niech się nocą do głębi przeźrocza
nowe gwiazdy urodzą czy stoczą,
niech się spełni, co się nie odstanie,
choćby krzywda, choćby ból bez miary,
niesłychane dla serca ofiary,
gniew czy miłość, życie czy skonanie,
niech się tylko coś prędko odmieni.
O jesieni!... jesieni! ... jesieni!

Ja chcę burzy, żeby we mnie z siłą
znowu serce gorzało i biło,
żeby życie uniosło mnie całą
i jak trzcinę w objęciu łamało!
Nie trzymajcie, nie wchodźcie mi w drogę
już się tyle rozprysło wędzideł ...
Ja chcę szczęścia i bólu, i skrzydeł
i tak dłużej nie mogę, nie mogę!
Niech się wszystko odnowi, odmieni! ...
O jesieni! ... jesieni! ... jesieni.

Kazimiera Iłłakowiczówna

[palnick]

Jesień

Cicho po urwisku jałowcem schodziła
Czesząc grzywę jesień - rudawa kobyła.

Ponad brzegu rzeki skłębione poszycie
Rozbrzmiewa jej podków granatowe bicie.

Wiatr-zakonnik, idąc zalęknionym krokiem,
Miętosi listowie za drogi wyskokiem.

I całuje krzak jarzębiny rozchwiany -
Niewidzialnego Chrysta purpurowe rany.

Sergiusz Jesienin

[dr.hab.prof.josef_t]

w zyciu sie nie spodziewalem ze po takim dniu poczytam sobie moich ulubionych poetow,a to cos ode mnie :

Piszesz mi w liście, że kiedy pada,
kiedy nasturcje na deszczu mokną,
Siadasz przy stole, wyjmujesz farby
i kolorowe otwierasz okno.
Trawy i drzewa są takie szare,
barwę popiołu przybrały nieba.
W ciszy tak cicho, szepce zegarek
o czasie, co mi go nie potrzeba.

Więc chodź, pomaluj mój świat
na żółto i na niebiesko,
Niech na niebie stanie tęcza
malowana twoją kredką.
Więc chodź, pomaluj mi życie,
niech świat mój się zarumieni,
Niech mi zalśni w_pełnym słońcu,
kolorami całej ziemi.

Za siódmą górą, za siódmą rzeką,
swoje sny zamieniasz na pejzaże.
Kiedy się wlecze wyblakłe słońce,
oświetla ludzkie wybladłe twarze.

Więc chodź, pomaluj mój świat
na żółto i na niebiesko,
Niech na niebie stanie tęcza
malowana twoją kredką.
Więc chodź, pomaluj mi życie,
niech świat mój się zarumieni,
Niech mi zalśni w_pełnym słońcu,
kolorami całej ziemi.

Więc chodź, pomaluj mój świat
na żółto i na niebiesko,
Niech na niebie stanie tęcza
malowana twoją kredką.
Więc chodź, pomaluj mi życie,
niech świat mój się zarumieni,
Niech mi zalśni w_pełnym słońcu,
kolorami całej ziemi.

Więc chodź, pomaluj mój świat
na żółto i na niebiesko,
Niech na niebie stanie tęcza
malowana twoją kredką.
Więc chodź, pomaluj mi życie,
niech świat mój się zarumieni,
Niech mi zalśni w_pełnym słońcu,
kolorami całej ziemi.

Więc chodź, pomaluj mój świat
na żółto i na niebiesko,
Niech na niebie stanie tęcza
malowana twoją kredką.
Więc chodź, pomaluj mi życie,
niech świat mój się zarumieni,
Niech mi zalśni w_pełnym słońcu,
kolorami całej ziemi.

Więc chodź, pomaluj mój świat
na żółto i na niebiesko,
Niech na niebie stanie tęcza
malowana twoją kredką.
Więc chodź, pomaluj mi życie,
niech świat mój się zarumieni,
Niech mi zalśni w_pełnym słońcu,
kolorami całej ziemi.

usnę w cudownym nastroju. Dzieki palnik , bialamyszkabiala i innym

Ps sorki za moj nick, to na potrzepy wyborow...

[palnick]

Na alejce
---
Na alejce

Spełnienia

Jesienny wiatr

Zamiata -

Pożółkłe liście

Słońce zachodzi

Na ławce

Spotkań...

Siedzimy

Ufni -

W miłości

Płaszczu...

Nie czujemy

Chłodu -

Północ

Wybija...

Ty drżysz

Z zimna ?

Zbigniew Barteczka

Astry

[aurora.we.mgle]

Znowu więdną wszystkie zioła,
Tylko srebrne astry kwitną,
Zapatrzone w chłodną niebios
Toń błękitną.

Jakże smutna teraz jesień,
Ach, smutniejsza niż przed laty,
Choć tak samo żółkną liście.
Więdną kwiaty,

I tak samo noc miesięczna
Sieje jasność, smutek, ciszę
I tak samo drzew wierzchołki
Wiatr kołysze.

Ale teraz braknie sercu
Tych upojeń i uniesień,
Co swym czarem ożywiały
Smutną jesień.

Dawniej miała noc jesienna
Dźwięk rozkoszy w swoim hymnie,
Bo aielska, czysta postać
Stała przy mnie.

Przypominam jeszcze teraz
Bladej twarzy alabastry,
Kruzce włosy, a we włosach
Srebrne astry.

Widzę jeszcze ciemne oczy
I pieszczotę w ich spojrzeniu
Widzę wszystko w księżycowym
Oświetleniu.

Adam Asnyk

Światem zaczęła rządzić jesień.

[palnick]

Jesienią


Powiędły róże,
Sczerniało wino...
Deszczu łzy duże
Po szybach płyną.

Z lampy ogniska
Smutny blask pada;
Martwo połyska
Książek gromada.

Wkoło noc głucha,
Cicho jak w grobie...
Żywego ducha
Nie mam przy sobie.

Myśl w przyszłość bieży
Ciemna i marna---
List przy mnie leży
Z pieczęcią czarną...


Wiktor Gomulicki

Solo' le pido a Dios Ana Belen

[maedith]

So'lo le pido a Dios,
que la guerra no me sea indiferente.
es un monstruo grande y pisa fuerte,
toda la pobre inocencia de la gente

So'lo le pido a Dios
que lo injusto no me sea indiferente.
Que no me abofeteen la otra mejilla,
despues de que una garra me arańo a esta suerte.

So'lo le pido a Dios
que el engańo no me sea indiferente
Si un traidor puede ma's que unos cuantos
que esos cuantos no lo olviden facilmente

[ius_et_lex]

Scherzo

I znów jak wczoraj będzie lało,
a sercu zda się: już tak zawsze...
listopad, tragik oszalały,
umiera w chmur amfiteatrze.
Skandując własny zgon na wietrze,
na miasto runął niewidomy
i tarza się w swym heksametrze
poprzez świadomość, poprzez domy.
Przez takie dni to sztuka przebrnąć:
gdzie tylko spojrzeć - czarna rozpacz,
a przy tym - byłoż mi potrzebne
tej nocy męczyć się, nie dospać?
Potrzebne było w noc się włóczyć,
wśród pocałunków w deszczu moknąć?
A z tego - zapalenie uczuć
i melancholii pełne okno.
Zdawało się i jeszcze zda się,
a w gruncie rzeczy - zda się na nic...
Zmądrzało serce poniewczasie,
a wtedy - buch! w irracjonalizm.
Listopad, tragik oszalały,
już skonał w chmur amfiteatrze.
Nie pytam serca, czy bolało,
bo ono swoje: "Już tak zawsze..."

Władysław Broniewski

[basiapietrzak]

SZKODA RÓŻ - Jonasz Kofta

Już chłód jesienne zwarzył kwiaty
I róż czerwony płomień nagle zgasł
A ja nie potrafię westchnąć: cóz
Gdy mówisz mi z usmiechem: szkoda róż

Szkoda róż, szkoda nas
Mówisz: jesień, a myślisz: to czas
Szkoda róż, szkoda nas
Nie zaczniemy już nic jeszcze raz
Szkoda róż, szkoda nas
Spoza chmur nie dojrzymy gwiazd
Tylko w ciemne oddale patrzymy po kres
Do łez, do łez, do łez

Nie pierwszy raz przecież
Są chmury tak nisko
Choć nic sie nie stało
To stało się wszystko
A może nam serca wiatrem owiało
Wyziębły do dna
Ale skąd taki żal
Taki żal, taki żal

Szkoda róż, szkoda nas
Spoza chmur nie dojrzymy już gwiazd
Tylko w ciemne oddale patrzymy po kres
Do łez, do łez, do łez

Czy z tym nie godzimy sie zbyt łatwo
Jak dym, świat przesłania szara mgła
Spójrz, koniec naszych dobrych wróżb
Już rozsypał wiatr
Zwarzone płatki róz

Szkoda róż...

Wiatr łzy nam osuszy
I słowa uniesie
Już nie ma miłości
Juz mieszka w nas jesień
A może to tylko
Smutek co mija
Niczyja jest dal
Ale skąd taki żal
Taki żal, taki żal

Szkoda róż, szkoda nas
Spoza chmur nie dojrzymy już gwiazd
Tylko w ciemne oddale patrzymy po kres
Do łez, do łez, do łez

[palnick]

J e s i e ń


Przez złoty park pies kosmaty goni
Wiewiórka w liściach rudy orzech
chowa
Opowiadaj mi moja mała żono
O srebrnych trąbkach wołających
w dąbrowach

Październik z trudem wiąże koniec
z końcem

Purpurowa kurteczka nie ukryje biedy
Usiadł sobie w gospodzie pod Nowym
Sączem
Żółte piwo popija na kredyt

A gdy ostatnią przepije kapotę
Wymknie się z wiatrem i złoty liść
przez okno rzuci
Ach opowiadaj mi o tym
Jak oszwabiony szynkarz się zasmucił

Jedzie zima w kożuchu na wozie
Nasze palta ostra igła podszywa
Będziemy patrzeć wieczorami w ogień
Jak nastroszył czerwoną grzywę.

Andrzej Bursa

[piaf.e]

Piszecie wierszyki pisowscy hipokryci i jednoczesnie pozbawiacie ludzi praw
obywatelskich.

Światem zaczęła rzadzić Jesień.:-)) zamiast up n/t

[henryk.log]

[palnick]

Kasztan

Najsmutniej jest wyjechać
z domu jesiennym rankiem
gdy nic nie wróży rychłego powrotu
Kasztan przed domem zasadzony
przez ojca rośnie w naszych oczach
matka jest mała
i można ją nosić na rękach
na półce stoją słoiki
w których konfitury
jak boginie ze słodkimi ustami
zachowały smak
wiecznej młodości
wojsko w rogu szuflady już
do końca świata będzie ołowiane
a Bóg wszechmocny który mieszał
gorycz do słodyczy
wisi na ścianie bezradny
i żle namalowany
Dziećiństwo jest jak zatarte oblicze
na złotej monecie która dżwięczy
czysto.

Tadeusz Różewicz

Deszcz, jesienny deszcz

[aurora.we.mgle]

Deszcz ,jesienny deszcz
Smutne piesni gra,
Mokna na nim karabiny,
Helmy kryje rdza.

Nies po blocie w dal,
W zaplakany swiat,
Przemoczone pod plecakiem
Osiemnascie lat.

Gdzies daleko stad
Noc zapada znów,
Ciemna glówka twej dziewczyny
Chyli sie do snu.

Moze wlasnie dzis
Patrzy w mroczna mgle
I modlitwa prosi Boga
By zachowal cie.
Deszcz ,jesienny deszcz
Bebni w helmy stal,
Idziesz, mlody zolnierzyku,
Gdzies w nieznana dal.

Moze jednak Bóg
Da ze wrócisz znów,
bedziesz tulil ciemna glówke
Milej twej do snu.