alternatywny plan na życie - bezdzietność

[Gość: ellf]

Od 3 lat bezskutecznie próbuję zajśc w ciążę. Ostatnio chyba dojrzewam
do "darowania sobie". Ale trochę się boję tego "alternatywnego planu na
życie". Stopniowo wszyscy wokół nas założą rodziny, będą mieć dzieci i ich
zycie kręcić się będzie wokół tego. Zaczniemy odstawac od otoczenia ze
względu na odmienne punkty widzenia, motywacje, priorytety ... będą nas
uważać za godnych politowania, upośledzonych ludzi. Chorych na egoizm,
innych, nie znających "cudu rodzicielstwa". Będą myśleć, że nasze życie
pójdzie na marne, bo niczego/nikogo po sobie nie zostawimy. Na koniec
naszego życia - ukradkiem będą oceniać swoje szanse spadkowe (bo przecież
staniemy się prawdopodobnie bardziej majętni niż rodziny z dziećmi, które
dużo "trudu finansowego" muszą właśnie im poświęcać). Będą nam zazdrościć,
że podróżujemy, mamy swoje hobby (kosztowne), wydajemy na przyjemności.
Jeżeli nie nauczymy się spędzac świąt we dwójkę, zawsze będziemy jedynie
przylepką do czyjegoś rodzinnego ogniska. Wujkiem i ciocią, którzy przywożą
prezenty, którym podrzucac można dzieci i cieszyć się, że w ten sposób daje
się nam zaznać "tego cudu". Wszyscy "dzieciaci" będą uważac się za lepszych
od nas. Nasze małżeństwo tez będzie inne. Prawdopodobnie czeka nas jeszcze
wiele trudnych chwil pośrednio związanych z faktem bezdzietności. Jeśli
zdecydujemy się nna adopcję - to temat na oddzielny wątek. Otoczenie też
pewnie uzna nas za dziwaków.
Przyznajcie - bezdzietność to doprawdy wyzwanie.

[Gość: iza]

Coś powinno wypełnić Wam tę pustkę ,mój szwagier ze swoją żoną nie mają
dzieci ale tego po nich nie widać są aktywni udzielają się
stowarzyszeniu ,bywają w domu dziecka ,dużo pomagają bo ona jest prezesem
czegoś tam dla dzieci ,słowaem chyba nie mają czasu na tego typu
rozważania ,no i są bezdzietni z wyboru-to pewnie też coś zmienia.

[Gość: jot-23]

chyba za bardzo wczowasz sie w role "meczennika". Jak tak czarno widzisz
przyszlosc, przyjezdzajcie do nowego jorku, to just z milion homoseksualistow,
a wiec doroslych, bezdzietnych. w kupie razniej!

[Gość: iza]

I tu pies pogrzebany ,nie jesteśmy w nowym jorku -tu jest polska właśnie

[Gość: Antek]

Piętrzysz problemy.Róbcie karierę zawodową,zarabiajcie i wydawajcie pieniądze,
np. na dobre mieszkanie (dom), samochód, ciuchy, podróże,żarcie itp., a na
starość, jak dobrze wam pójdzie, odłożycie okraglą sumkę i zabezpieczycie
sobie byt. Znajomi najprawdopodobniej wam wtedy nie pomogą, a i z dziećmi
różnie bywa.To że jedynym celem życia jest posiadanie dzieci to stereotyp, mit
upowszechniany m.in. przez kościół.Fatalnie jest wmówić sobie, że jest się
odmieńcem, kimś gorszym i resztę życia przeżyć z kompleksem winy.Antoni
Słonimski twierdził, że dzieci to zakała ludzkości i może jest w tym ziarno
prawdy.

Niestety,

[Gość: A.]

to, co puszesz to w wielkim stopniu prawda. Tak wlasnie pewnie bedzie. A poza
tym moziwe, ze sie rozstaniecie i nawet siebie nie bedziecie mieli. Zycie bywa
niekiedy okrutne. Ale czy to powod, by miec dzieci jesli nie jestescie
przekonani do tego? Chyba nie. Piszesz o technicznej niemozliwosci posiadania
dzieci - to oczywiscie powazny problem, lecz nic nie piszesz kto tu
jest "winien". Obecnie medycyna wiele potrafi, sa programy zaplodnienia in
vitro, etc. Ale tylko dla naprawde chcacych. Niewiele mozna dodac do Twojego
wywodu - niektore komentarze sa naprawde zalosne, glownie dlatego, ze zakladaja
sukces finansowo-zawodowy. A tak być nie musi. Moze się to nie udać i mopzecie
nie mieć dzieci a do tego być biedni. Samo zycie. Oczywiscie tego nie zycze
Wam - rzecz jasna, ale ktos kto zaklada (jak jeden z komentatorow) same pcje
korzysta to madry nie jest. Robcie (zwlaszcza Ty) to, co Ci kaze sumienie i
intuicja. Nie chcesz miec dzieci - nie miej, ale wiele z doznań zycia stracisz
na pewno. Chcesz dzieci, a on nie - sprobuj go przekonac, a jak nie to moze
warto z kimś innym. Wiem, co piszę.

A.

[Gość: ellf]

A, chyba mnie nie zrozumiałaś/łeś.

Ja chcę miec dzieci - chciałam przez ostatnie 3 lata i jeszcze nie jestem
wolna od tego pragnienia. I chciałam je mieć co miesiąc, kiedy oczekiwałam na
okres. Potem przychodziło rozczarowanie. CO MIESIĄC. Niewazne, jak wielk abyła
moja nadzieja - co miesiąc cios - "znowu się nie udało. Pomnóż to razy ilośc
cykli, które mam za sobą. Może wtedy zrozumiesz, dlaczego zastanawiam się, czy
nie mam juz dość. TO TORTURA - próbować bez skutku tyle razy. Więc nie mów, że
nie jestem przekonana. Po prostu po tym wszystkim człowiek zastanawia się, co
dalej i chce zrobić coś, żeby nie podlegać tym wszystkim wzlotom i upadkom.
Takie są moje motywy. Jestem człowiekiem rozumnym, analizuję to co mi się
przytrafia. Chcę jakoś zmienić moje życie, żeby tak nie cierpieć. Postanowiłam
wyciągnąc wniosek, że widocznie nie jest mi pisane posiadanie dziecka. Musze
zmienić swoje nastawienie, żeby nie cierpieć. Musze wymyślec sobie
alternatywny plan na życie niż ten tradycyjny, na którym wierzyłam, że oprę
moje szczęście.

Chyba nigdy nie starałaś się zajśc w ciążę - ja tez kiedyś myślałam,
że "medycyna potrafi". In vitro z pewnych względów, w tym finansowych, nie
wchodzi w grę.

Moje komentarze brzmią żałośnie? Myślę, że jest w nich ziarnko prawdy. Jeżeli
obydwoje małżonków pracuje, a na utrzymaniu nie mają dzieci, to rzeczą
oczywistą jest to, że powodzi im się finansowo lepiej. A przy rozsądnym
gospodarowaniu pieniędzmi można sobie pozwolić na różne, nawet kosztowne,
przyjemności. Przy dzieciach rodzice zawsze najpierw oglądają się na ich
potrzeby - już tak jest.

Twój post jest chyba dowodem tego, czego sie obawiam. Zazdrości innych o
swobodę, większy zasób gotówki, przedłużoną młodość osób bezdzietnych. Chyab
życzysz mi, żeby moje małżeństwo się rozpadło. Przeczytałam to ze smutkiem.
Oczekiwałam rady, a nie zjadliwego ataku.

Na koniec powtórzę: my obydwoje chcieliśmy miec dziecko - i w tym momencie
nadal jeszcze to praagnienie w nas jest. Ale nie można wiecznie cierpliwie
próbować i przeżywac huśtawkę góra - dół. Czy znasz takie przypadki, że niby
wszystko jest OK, a jednak nie udaje sie zajśc w ciążę? Wiesz, jakie to
frustrujące? Trzeba w końcu coś postanowić i się oderwać od tego błędnego koła.

Piszesz - wiele doznań strace na pewno. I chyba sie z tego cieszysz,
wnioskując z twojego tonu. Oczekiwałam wsparcia, a nie podkreślania, czego
nigdy nie będę mieć.

Kocham mojego męża i dla samego posiadania dziecka przeciez go nie zostawię!
No i tak się składa, że tzw. "wina" jest raczej po mojej stronie.

Jestem jeszcze stosunkowo młoda. Jeszcze za młoda na adopcję. Nie negujemy
tego pomysłu, ale zdając sobie sprawę, jak powazne to przedsięwzięcie, dajemy
sobie jeszcze czas na dorośnięcie do tego.

Dziękuję wszystkim za odpowiedź.

[lola211]

> Twój post jest chyba dowodem tego, czego sie obawiam. Zazdrości innych o
> swobodę, większy zasób gotówki, przedłużoną młodość osób bezdzietnych. Chyab
> życzysz mi, żeby moje małżeństwo się rozpadło. Przeczytałam to ze smutkiem.
> Oczekiwałam rady, a nie zjadliwego ataku.

Mysle, ze mylnie odczytałas intencje A.Ona zauwazyła tylko ze moze istniec
takze ten mniej pozytywny scenariusz, nie wiesz co zycie przyniesie.
Co do zazdrosci, to sorry, ale naprawde nie ma czego zazdroscic.Zaden normalny
rodzic nie bedzie ci zazdroscił przedłuzonej młodosci, wojazy, oszczednosci,
lepszego samochodu- bo po pierwsze te dobra mają sie nijak do szczescia jakie
towarzyszy wychowywaniu dziecka, po drugie mozna te wszystkie luksusy
posiadac , bedac przy okazji rodzicem.Jedno dziecko to nie przeszkoda.Moze
trójka pociech stanowiłaby juz jakies ograniczenie.
W rodzinie najblizszej mam przyklady bezdzietnych, niestety- szara
rzeczywistosc.Nie są bogaci, zyja jak inni, pustke wypełniaja im najczesciej
uczucia do zwierzatek- pieski , kotki, taki substytut.
Co nie znaczy, ze ja sie nad nimi lituje, traktuje inaczej, nie.Natomiast
widze, ze stereotyp bogatych bezdzietnych karierowiczów i umeczonych
dzieciatych nie jest prawdziwy.

Moja mila,

[Gość: A.]

czy Ty nie mozesz założyć, że inni to nie zawistnicy, ktorzy źle życzą
pozostałym? Czy jak rodzc mowi dziecku nie szalej bo sobie nabijesz guza to on
mu zyczy tego guza? Nie, on po prostu wie, ze bieganie bez ladu i skladu moze
skonczyć się upadkiem. Czy nalezy go winić, ze wiedzę tą posiada i się z nią
dzieli ku przestrodze innych? Dawno nie zetknąłem sie z taką głupotą. Na jakiej
podstawie Ty zakladasz, ze będzie Ci sie dobrze w zyciu wiodlo, ze bedziesz
miala ciągle prace i pieniadze i znajomych i meza, etc? A moze to wszystko
utracisz wraz ze zdrowiem na przyklad? I skonczysz na ulicy. Myslisz pewnie: a
czy to samo nie moze mi sie przydarzyć jak bede miala dzieci? Oczywiscie, ze
moze, ale sa rzeczy na niebie i ziemi, o ktorych nie snilo sie filozofom, a
jedną z takich rzeczy jest to, ze Ci, ktorzy siebie poswiecają innym sa zwykle
pod opieką Opatrzności (mozesz sobie to nazwac wyrachowaniem jak chcesz). A
poza tym to coś krecisz niebywale - piszesz o dobrym statusie finansowym, a
jednoczesnie, ze nie stac cie na leczenie bezplodnosci. Przyjmij wiec do
wiadomosci, ze w Polsce leczenie jest bezplatne (!!!!!) i jak mi nie wierzysz
to idź do najbliższej kliniki leczenia bezplodnosci (panstwowej) a potem napisz
mi jakie to straszne rachunki Ci tam wystawili. Krecisz kobieto cos bardzo i
niewiele logiki jest w Twoim wywodzie. Mloda pewnie jestes jeszcze i glupawa,
ale ja tu nie jestem od pouczania. Przecież w zyciu jest tak, ze mozesz robić
co chcesz, ale za wszystko zostaniesz rozliczona. Puszczasz sie? To Twoja
rzecz, ale nie oczekuj, ze beda Cie mieli za swiętą? Lenisz się? OK, ale nie
dziw się, ze nie chcą Cię do pracy przyjąć? Bierzesz dragi? Twoja sprawa, ale
nie zdziw się, jak nikt normalny nie bedzie sie z Tobą zadawał? Robisz swinstwa
innym? Ok, ale nie dziw sie, ze nie masz przyjaciol. I tak dalej, i tak dalej.

To tyle

A.

[Gość: ellf]

A, ty naprawdę nie rozumiesz, o co mi chodzi. Starałeś/łaś się kiedyś
bezskutecznie o ciążę? Znasz kogoś takiego? Wydaje mi się, że nie i pewnie
dlatego uparcie wysyłasz mnie znowu na leczenie. Nie chodzi o koszty
finansowe, raczej o koszty psychiczne. Miałam to przez 3 lata i jak na mnie,
czuję, że to dość. Chcę się oderwać od tego wszystkiego, zapomniec o przykrych
rzeczach które mnie spotkały. Pragnienie macierzyństwa to coś na tyle
intymnego, siedzącego głęboko w tobie, że w przypadku trudności rodzą się
różne frustracje. Po jakimś czasie chcesz odpocząć.

Człowiek jest istotą zazdroszczącą. U jednych to tylko przelotna myśl, u
innych coś silniejszego.

To logiczne, że utrzymując 2 osoby z 2 pensji jest się w lepszej sytuacji
finansowej niż gdyby utrzymywało się z tych samych środkó więcej osób. To
twierdzenie nie wymaga dalszego uzasadniania.

Nie posiadając dzieci, można większą uwagę poświęcić małżonkowi. To też nie
wymaga uzasadniania.

Umieszczając post na tym forum, chciałam uzyskać wsparcie w przełomowej dla
mnei chwili. Pomyślałam, że może są i inni, którzy mają podobnie.

Bezpłodność to ciężki dopust. Ja staram się znaleźć pozytywy w mojej sytuacji,
ale ty, A, nie pozwalasz mi na to. Mówisz: wcale nie musi mi być dobrze.
Pocieszasz mnie, mówiąc, że moge stracić pracę, rozwieśc się z mężem. O co ci
chodzi? Powiedz mi, czy masz dzieci? Podejrzewam, że tak.

Wydaje mi się, że i życie bez dzieci, i życie rodzinne ma swoje pozytywy i
negatywy. Skoro spotkało mnie to pierwsze, tłumaczę sobie, że może dla mnie
tak będzie lepiej. Co ci tak w tym przeszkadza, A?

Dzielisz się ze mną swoją wiedzą, ku mojej przestrodze. CO chcesz mi
przekazać? Może to, że jeśli nie będę miała dziecka, moje życie nie będzie
miało sensu? Że tylko mając dziecko/dzieci będę poświęcac się innym, dawać coś
światu od siebie?

Nie jestem głupawa.

Czy chcesz powiedzieć, że za swoją decyzję o zaprzestaniu nieudanych prób
zajścia w ciążę będę "pokarana"?

Dla ciebie, A. , jest chyba tylko jeden pomysł na życie. Takiego podejścia się
właśnie boję: w sobie i w innych ludziach.

[xerxes99]

Witam wszystkich,
Najpierw parę słów o sobie (aby się uwiarygodnić): mam względny sukces
finansowy, w miarę szcześliwe małżeństwo i 3-4 l. okres "prób". Moje zdanie
jest takie: ja na Twoim miejscu zacisnąłbym zęby i kontynuował te próby. Wiem
że to jest cięzkie dla kobiety, ale jeśli jest cień szansy to warto. Jako
świeżo upieczony ojciec, mimo że zwłaszcza na początku dziecko potrafi
stworzyć w małżeństwie naprawdę kryzysowe sytuacje, wiem też, że w na dłuższą
metę je cementuje. - imho: większe kryzysy grożą Wam bez dzieci niż z nimi.
Poza tym niepotrzebnie ellfie upatrujesz niebezpieczeństwa w zazdrości innych.
Prawdziwe ryzyko rozpadu jest niestety w Was (tj. w Waszej psychice), co
wydaje mi się ze znajduje potwierdzenie w znanych mi sytuacjach
(znajomi/rodzina). Pozdrawiam zatem i życzę powodzenia.

[Gość: Tina]

Pozwolę sobie wtrącić się do dyskusji i to nie w kwestii światopoglądowej, choć ta jest mi bliska. Nie wprowadzajmy w błąd - leczenie niepłodności w Polsce nie jest bezpłatne - uzyskanie bezpłatnego skierowania na zwykłe badania hormonalne graniczy z cudem, nawet u lekarza, który ma podpisany kontrakt z NFZ. Nawet jeżeli wizyty są darmowe, leki już nie. A nie są refundowane w znakomitej większości. O procedurach bardziej skomplikowanych nawet nie wspominam. In vitro w państwowej klinice (Białystok) waha się w granicach 8-12 tys. zł.
To było zdanie w kwestii formalnej.
Autorka wątku ma na myśli stan na granicy depresji - bezsilność, konieczność przewartościowania swojego życia. I niestety zrozumieć to może tylko osoba, która sama przez to przeszła. I w tym niewiele jest logiki, wierz mi.

[camel_3d]

a adopcja?
na swiecie jest tyle dzieci bez rodzicow. Moze wyrto o tym pomyslec.

camel

[Gość: Antek]

Żyjąc bez dzieci, można wybrać - upraszczając rzecz - jedną z 3 dróg
życiowych: hedonizm, czyli konsumpcję (jeśli kogoś stać i to lubi),
poświęcenie (dla innych, nauki, pracy, pasji czy jakiejś idei, odmianą tej
opcji jest w pewnym stopniu adopcja, wymagająca - moim zdaniem - ogromnej
odwagi albo determinacji))lub wariant pośredni hedonistyczno-
altruistyczny.Wszystko zależy od Ciebie, Twojego światopoglądu oraz potrzeb
psychicznych.Mówienie (jak A.)o jakimś "rozliczeniu w przyszłości" (pewnie w
zaświatach)i o czuwaniu opatrzności nad tymi, którzy sie poświęcają, wyraźnie
wskazuje, z jaką opcją światopoglądową związana jest A. i dla takich jak ona
zawsze będziesz gorsza (w ogóle z tego typu sugestiami nie da sie polemizować
na gruncie racjonalnym), a argumenty ad personam (że jesteś "młoda i głupia")
są po prostu prymitywne. W przyszłości - jeśli nie będziecie mieli dzieci -
może być tak.Stopniowo będą się rozchodziły wasze drogi ze znajomymi mającymi
dzieci (inne problemy, prawdopodobnie - z czasem - zawiść o podłożu
finansowym - wam będzie chyba się lepiej powodziło itp.). Niektórzy znajomi
zapewne poproszą was o pożyczki, abyście zostali chrzestnymi ich dzieci
(będziecie zamożni!), ale prawdziwej więzi między wami raczej nie będzie,
będziecie dobrzy, jak będziecie się opłacać (być może nawet uwierzycie, że
szczerze was lubią i potrzebują).Potrzeba akceptacji społecznej może być tak
silna, że możecie stać się łatwym łupem wszelkiej maści wyłudzaczy i
manipulatorów, których celem będzie dobranie się do waszych pieniędzy (trudno
w takiej sytuacji zachować rozsądną miarę rzeczy, człowiek zazwyczaj staje się
zbyt sentymentalny i łatwowierny lub zbyt zgorzkniały i nieufny). Może to
cyniczne, co piszę, ale taki rozwój wydarzeń wydaje mi sie prawdopodobny (nie
pewny). Dlatego zaproponowałem hedonizm (karierę, konsumpcję, podróże czy inne
hobby - może politykę? Nie mylić z egoizmem. ).Oczywiście wszystko może
potoczyć się inaczej, po waszej myśli (czego szczerze Wam życzę),ale jeśli
będziecie sami, to wydaje mi się,że najlepiej jak najszybciej pozbawić się
złudzeń i korzystać rozumnie z krótkiego życia.

[Gość: madzik9]

Zgadzam sie w pelni z tym co napisałas,mialam okazje to odczuc,tez wszytko bylo
ok ale nagle wokol mnie zaczeli znikac znajomi kolezanki,zaczely sie dzieci o
niczym innym nie mozna bylo pogadac,pozniej jakos tracilam kontakty,czulam sie
jak to piszesz odtracona odstajaca.Zaczelo mi byc z tym naprawde zle,przyu
okazji czulam sie jakby pomijana,w koncu udalo mi sie zajsc w ciaze,obecnie
jestem w 5 m-cu chcoiaz caly czas sie boje zeby wszytsko bylo ok.Raptem jakby
kontakty odnowily sie kolezanki zaczely dzwonic wypytywac, dawac rady.Doskonale
wiem o czym mowisz, i masz pelna racje.Jednak wiesz nie zalamuj sie jeszcze,
nie dawaj za wygrana to ciezkie ale probuj.JA myslalam jeszcze o adopcji,
myslisz o tym?

[Gość: Joasia]

Przestan probowac na sile to bedzie wieksza szansa ze zajdziesz w ciaze.
Wyluzuj, przestan sie sama terroryzowac.
Organizm poddany ciaglemu stresowi broni sie przed jeszcze wiekszym stresem
jakim jest ciaza.

Niejedna para dopiero po pogodzeniu sie z tym ze zostana bezdzietni a nawet po
adopcji dziecka dorobila sie wlasnego.

[Gość: Hans Castorp]

To zależy w jakim środowisku się obracasz.
My, już po trzydziestce, z wyboru nie mamy dzieci (i mieć nie będziemy).
Wokół nas, tak na to patrząc bez liczenia, ale około 70% par bezdzietnych.
Są wśród nich różni ludzie - wcale jednak nie trzeba tego ujmować w jakieś
specjalne kariery ani finansowe szaleństwa.
Najważniejsze, czy Ty godzisz się z taką sytuacją.
Reszta będzie odbierać to przez ten pryzmat.

[Gość: Bębenek]

I tak macie świetnie! Przynajmniej nie jesteście uważani za zboczeńców!
Pocieszcie się, że homoseksualiści mają o wiele gorzej od was (chociaż... -
niektórzy decydują się na dzieci).

I tak macie dobrze

[Gość: Bębenek]

Poza tym życie bez dzieci ma swoje wielkie plusy. Rozumiem, że to nieprzyjemne
nie mieć tego co by się chciało mieć, ale cóż, jest parę rozwiązań. Jedno to
zaakceptować fakt, że nie będziecie mieli dziecka. Drugie - to mimo wszystko
próbować robić wszystko, żeby mieć dziecko (do rozważenia też adopcja).

[kiitek]

Gość portalu: ellf napisał(a):

> Od 3 lat bezskutecznie próbuję zajśc w ciążę. Ostatnio chyba dojrzewam
> do "darowania sobie". Ale trochę się boję tego "alternatywnego planu na
> życie". Stopniowo wszyscy wokół nas założą rodziny, będą mieć dzieci i ich
> zycie kręcić się będzie wokół tego. Zaczniemy odstawac od otoczenia ze
> względu na odmienne punkty widzenia, motywacje, priorytety ... będą nas
> uważać za godnych politowania, upośledzonych ludzi. Chorych na egoizm,
> innych, nie znających "cudu rodzicielstwa". Będą myśleć, że nasze życie
> pójdzie na marne, bo niczego/nikogo po sobie nie zostawimy. Na koniec
> naszego życia - ukradkiem będą oceniać swoje szanse spadkowe (bo przecież
> staniemy się prawdopodobnie bardziej majętni niż rodziny z dziećmi, które
> dużo "trudu finansowego" muszą właśnie im poświęcać). Będą nam zazdrościć,
> że podróżujemy, mamy swoje hobby (kosztowne), wydajemy na przyjemności.
> Jeżeli nie nauczymy się spędzac świąt we dwójkę, zawsze będziemy jedynie
> przylepką do czyjegoś rodzinnego ogniska. Wujkiem i ciocią, którzy przywożą
> prezenty, którym podrzucac można dzieci i cieszyć się, że w ten sposób daje
> się nam zaznać "tego cudu". Wszyscy "dzieciaci" będą uważac się za lepszych
> od nas. Nasze małżeństwo tez będzie inne. Prawdopodobnie czeka nas jeszcze
> wiele trudnych chwil pośrednio związanych z faktem bezdzietności. Jeśli
> zdecydujemy się nna adopcję - to temat na oddzielny wątek. Otoczenie też
> pewnie uzna nas za dziwaków.
> Przyznajcie - bezdzietność to doprawdy wyzwanie.

Nie przesadzaj-to nie te czasy,zeby na bezdzietnych patrzec krzywo.
W kazdej sytuacji mozna dostrzec plusy-nawet jak się jest bezdzietnymi.
Poza tym z tą adopcją to bardzo dobry pomysł
-tyle dzieciaków oddałoby wszystko by mieć kochającą mamę i tatę :-)

[ant777]

Gość portalu: ellf napisał(a):
Jeśli
> zdecydujemy się nna adopcję - to temat na oddzielny wątek. Otoczenie też
> pewnie uzna nas za dziwaków.

Gówno prawda. Przepraszam ale.. czemu myślisz tylko o sobie? Byłaś kiedyś w
bidulu (domu dziecka)? Ja tam nie pójdę, bo jestem cienki Bolek i pewnie się
rozpłaczę na widok tych dzieciaków odartych z dzieciństwa. W 100% te dzieci
mają rodziców, nie są biologicznymi sierotami. Najlepszy dom dziecka nie
zastąpi rodziny czy to adopcyjnej czy zastępczej.
Pomyśl o tych dzieciakach, wyrwij chociaż jedno z miejsca gdzie wszyscy wstają
o tej samej porze, mają te same szczoteczki do zębów, te same piżamki. 80%
bezdomnych i narkomanów to osoby z domów dziecka.
Moi znajomi nie mogli zajść w ciążę, pomogło wzięcie trójki dzieci na rok. coś
się stało i ich dzidziuś ma już roczek. może pomyslisz że trójka to dużo, znam
takich co mają dziewiątkę.

[orvokki]

A moim zdaniem ellf mądrze robi, że rozważa alternatywną wizję życia. Leczenie
bezpłodności jest przykre, drogie (nie wiem, skąd niektórzy mają informacje, że
jest bezpłatne... właśnie, że nie jest, poczytajcie forum nasz bocian - bardzo
drogie leki, nie mówiąc już o ogromnych kosztach in vitro) i nikt nie może
gwarantować skuteczności.
Ellfie - idziesz dobrą drogą. Skupcie się na pozytywnych stronach Waszej
sytuacji, dbajcie o siebie nawzajem, pielęgnujcie Wasz związek. Życie pisze
różne scenariusze, może kiedyś dojrzejecie do adopcji, może będziecie mieli
własne dziecko, a może znajdziecie w życiu coś zupełnie innego, co przyniesie
Wam dużo radości. I nie dołujcie się tak bardzo wizją utraty znajomych - po
pierwsze - nie będziecie jedynymi bezdzietnymi na świecie, a po drugie fajni
ludzie zawsze będą mieli znajomych, nawet jeśli z tymi znajomymi nie będzie ich
łączyć fakt posiadania dzieci.

[Gość: ogorek]

A ja uwazam, ze trudno Ci bedzie zaznac spokoju w Twojej sytuacji, bo zostalas
jakby odarta z mozliwosci wyboru. Trututu o "akceptacji" to sa trele morele: w
praktyce zawsze bedzie to wracalo do Ciebie jak bummerang. Niby juz
zaakceptowalas, ale nagle czytasz np. tu na forum o nowej metodzie, szansie i
krew w Tobie wrze ("a moze tym razem, a może to prawda?").

Co tu duzo mowic, chyba kazdy z nas przezyl podobny schemat: cos bardzo chce,
ale nie moge miec. Wiec wmawiam sobie, ze to nawet lepiej. I tak niby
akceptuje, ale sie nadal mecze...

Rozwiazanie to powiedzenie sobie jasno: Chce miec dzieci, nie rezygnuje z nich
i kiedys bede miala. Nie mam pelnej wiedzy o dostepnych metodach, ale bede je
systematycznie zdobywac, bede czytala m.in. o adopcjach, metodach in vitro i za
5 lat bede w stanie madrze wybrac. Dziecko bede miala na pewno!

Bedzie OK

[Gość: alex]

Przede wszystkim to ustalmy ze posiadanie lub brak dzieci nie stanowi o twojej
wartosci !!!!!
Wiem ze w Polsce czesto jeszcze pokutuje przekonanie ze w pewnym wieku trzeba
wychodzic z maz i w pewnym wieku trzeba miec dzieci bo w przeciwnym razie
sasiedzi zaczynaja szeptac ze "cos jest nie tak". Przykre to, ale mam nadzieje
ze ten stereotyp zostanie kiedys wreszcie przelamany. Podobnie jak temat
adopcji, czesto bedacy tematem niestety wciaz jeszcze wstydliwym.
Przedewszystkim to ci zycze, zebys miala dziecko, skoro tak bardzo go
pragniesz. Niestety im bardziej sie tym stresujesz, tym bardziej organizm
sie "blokuje". Dlatego czeste sa te histore o ludziach ktorzy adoptuja i nagle
sa w ciazy, bo przestali sie na tym koncentrowac. Ja osobiscie jestem goraca
zwolenniczka adopcji, ale tak jak sama powiedzialas to temat na osobna
dyskusje.
Jesli jednak zdazy ci sie ze nie bedziesz mama, to i tak masz przed soba cale
zycie i wiele do zaoferowania swiatu. Jesli znajomi sie odsuna to z
przykroscia stwierdzam ze powinnas znalezc innych znajomych !!!! Wnioskuje z
adresu ze piszez z Krakowa. Jak by nie bylo duze miasto, napewno sa w nim inne
bezdzietne pary, postaraj sie kilka poznac. (Przynajmniej wychodzac z nimi do
teatru nie bedziesz sie martwic z kim zostawic male)
Wczesniej padaly argumenty ze bezdzietne malzenstwo nie ma szansy na dlugi
zwiazek. Alez to bzdura. Popatrz ile malzenstw z dziecmi sie rozwodzi, albo na
tych ktorych zycie tak bardzo sie obracalo wokol dzieci, ze jak dzieci dorosly
i poszly na swoje to rodzice nie wiedza co ze soba zrobic, bo jedyne co mieli
razem to wlasnie dzieci. Posiadanie dzieci nie gwarantuje szczescia, podobnie
jak ich brak szczescia nie wyklucza.
Kochajcie sie, szanujcie sie, miejcie wspolne zaintersowania, jak wam pisane
zeby miec malenstwo to bedziecie je miec (wlasne lub przez adopcje) a jak nie
to tez mozecie miec interesujace zycie, ktore nie pojdzie na marne, bo mozecie
po sobie zostawic swiatu wiele innych rzeczy niz dzieci.
Moze w waszych karierach (nie mam zielonego pojecia czym sie obecnie
zajmujecie wiec strzelam) macie wynalezc lek na raka, napisac znaczaca pozycje
literatury, albo prowadzic rodzinny dom dziecka, lub przytulek dla samotnych
matek.
Otoczenie i tak bedzie mialo o was swoja opinie, bo jeszcze sie taki nie
znalazl co wszystkim przypadl do gustu :-)))
Zapewniam cie ze ludzka wartosc nie zalezy od ich zdolnosci rozmnazania.

[Gość: rusałka]

chcesz miec dziecko zeby nie byc gorsza???!!!mam wrazenie ze przeszkadza ci
nie tyle fakt ze nie mozesz byc matka, ile to jak będzie to odbierane. OLEJ
TO!!!! pomysl, ile zyskujesz mozliwosci rozwijania sie, zainteresowan,podrozy,
odpoczynku, wolnego czasu, pielegnacji związku, niezaleznosci,wolnosci,
moznosci zmiany- czyli tego wszystkiego czego dzieciaci będą ci po cichu
zazdrościc, choc nigdy sie nie przyznają. a ja z dziecinstwa jako ideał
pamietam bezdzietną przyjaciólke mojej matki, swietnie wyglądającą,
wyluzowaną... chciałam byc taka jak ona. a kasą sie ciesz, jesli ją macie!!!
pozdrawiam.

[lola211]

czyli tego wszystkiego czego dzieciaci będą ci po cichu
> zazdrościc, choc nigdy sie nie przyznają.

Ale banialuki.
Skad ty mozesz wiedziec, czego rodzice bedą zazdroscic, skoro nie jestes jedna
z nich? Tak sie składa,ze wiekszosci przejada sie ta wolnosc, odpoczynek,
nicnierobienie. I wydaje im sie takie zycie po prostu puste, dlatego je
zmieniaja.A ty piszesz- "zazdroscic"- dobre sobie.

[Gość: ,]

,

Adopcja...

[Gość: camel]

czemu nie?
tyle dzieciakow czeka na dom, a wam podroze w glowie, samoluby.

[Gość: Maxia]

Jedna ze znajomych trzy razy poroniła i nie mogła mieć dzieci.
Za to adoptowali troje dzieci na raz z domu dziecka. Chyba rodzeństwo, bo takim
najtrudniej niestety znaleść rodznę. Nie widziałam jeszcze tak kochającej się
rodziny i tak spokojnych, szczęśliwych dzieci.

I jeszcze coś, takie powiedzonko:

" Chcesz rozśmieszyć Pana Boga? - Opowiedz Mu o swoich planach"

[Gość: Maria]

Mój brat i bratowa długo starali się, aby począć dziecko. Ciągle coś robili,
działali w tym kierunku. Zmieniali środowisko, jeździli do różnych
specjalistów. Bez efektu. Trwało to 16 lat. W końcu odpuścili sobie. Ich zycie
przestało się kręcić wokół spraw związanych z poczęciem dziecka. I dopiero
wtedy stało się to , na co czekali 16 lat. Bratowa zaszła w ciążę. Wnioskuję,
że w wielu przypadkach trudność zajścia w ciążę wynika z dużego obciążenia
psychicznego, że należy, wypada, chce się, itd. itp. A więc wyluzujcie się, nie
przejmujcie się że nie macie dzieci i że ktoś będzie czychał na Wasz spadek.
Nie zastanawiajcie się, co pomyślą o Was inni. Przede wszystkim musicie wyrobić
w sobie poczucie własnej wartości, bo z zamieszczonego postu wnioskuję, że tego
brakuje Wam najbardziej.
Pozdrawiam :))

[ela1001]

Jeżeli mogę Ci coś doradzić to przyjmij zasadę, że to Ty kształtujesz w sobie
poczucie sensu istnienia .
Nie daj się zdołować przez "życzliwe" Matki-Polki wysyłające Cie na siłę na
zabieg in vitro czy też wzbudzające poczucie winy że nie zdecydowałaś się na
adopcję.
To są zbyt osobiste decyzje .
Moja sytuacja była podobna . Jestem mężatką już 20 lat nie mając dzieci.
Mam świadomość tego , że pewne doświadczenia i radości związane z
rodzicielstwem ominęły mnie niestety bezpowrotnie ale nie czuję się z tego
powodu ani gorsza ani mniej wartościowa. Po prostu w pewnym momencie po latach
leczenia powiedziałam sobie "Trudno - widocznie nie było mi to pisane".
Mój mąż też pogodził się z tym faktem.
Nie raz dyskutowaliśmy o ewentualnej adopcji - to że nie podjęliśmy takiego
wyzwania wynikało bardziej z rozsądku a nie z egoizmu.
Obydwoje stawiamy sobie i innym wysoką poprzeczkę - obawialiśmy się , że biorąc
dziecko z domu dziecka nie poradzilibyśmy sobie w razie problemów wychowawczych
z poczuciem , że ewentualna wina leży w obcych , być może patologicznych
genach.Nie chcieliśmy nikogo unieszczęśliwiać swoim brakiem tolerancji.
Niestety , najgorzej wobec nas zachowywała się nasza najbliższa rodzina.
Każde moje imieniny , święta itp były uprzyjemniane "życzeniami potomka" jakby
to miało stanowić podstawowy warunek małżeńskiego szczęścia.
Kolejnym etapem było pezpardonowe wtrącanie się poprzez "doradzanie" lekarzy,
klinik , ośrodków adopcyjnych oraz wszelkiej maści szarlatanów mających sposoby
na "dzietność".
Niektórzy bardzo nam "współczuli" i próbowali "uszczęśliwiać" poprzez próby
upychania swoich dzieci na nasze urlopowe wyjazdy.
Miało to stanowić swoistą "terapię" w naszym "nieszczęściu".
Niestety w takich sytuacjach trzeba być stanowczym i konsekwentnie nie pozwlać
na tego typu "akcje".
W końcu dali sobie spokój.
Tobie też dadzą jeżeli Ty sama będziesz pewna czego oczekujesz od życia.
Dziecko na prawdę nie stanowi warunku dla sensu istnienia. Znajdźcie w sobie
jakieś pasje, zainteresowania. Nie zamykajcie się w czterech ścianach. Wyjdźcie
do ludzi.
Mamy dużo znajomych z dziećmi z którymi się spotykamy bez żadnych kompleksów i
nawet jesteśmy w stanie podyskutować o ich problemach.