Czego nie rozumiem

[jadwiga1350]

1.Dlaczego Janka Pengly zaprosiła Di do domu? Przecież musiała
zdawać sobie sprawę,że gdy Diana pozna prawdę o "wpaniałej posesji"
przestanie koleżankę podziwiać i wielbić.Zrozumie że Pengley'ówna
tylko fantazjowała.Zwykły instynkt samozachowawczy powinien
nakazywać Jance trzymanie Diany jak najdalej od swojego domu.
Może Janka była mitomanką i sama wierzyła w to co mówi?

2. Dlaczego Ania reagowała tak a nie inaczej w sprawie noweli
wykorzystanej do reklamy proszku do pieczenia.Czy proszek do
pieczenia to coś wstydliwego?Jak Aweryla piecze ciasto to jest
dobrze, bo to zabarwia całą nowelę humorem, ale już wzmianka o
proszku do pieczenia danej firmy to wielki wstyd i hańba?
Nigdy nie mogłam pojąć czemu Ania się tak wściekała.
No i była bardzo nie fair w stosunku do Diany Barry.Nie każdy
umiałby się cieszyć z talentu przyjaciela. Nie każdy wsparłby
przyjaciela w walce o zainteresowanie wydawców i czytelników.

3.Dlaczego Gilbert i Ania są tacy pobłażliwi dla Zuzanny gdy ta
obraża ciotkę Mary Marię i jawnie okazuje jej niechęć.Ciotka ma
paskudny charakter i wszyscy oczekują z utęsknieniem końca jej
wizyty.Zuzanna jest lubiana i szanowana.
Ale jakby nie było, Mary Maria to krewna pana domu,a Zuzanna to
tylko służąca. Służąca powinna z szacunkiem odnosić się do gości
pracodawcy i nie okazywać swoich uczuć.A tu Zuzanna wtrąca się do
rozmowy pani domu z gościem i otwarcie okazuje pannie Blythe swą
antypatię.

[supervixen]

> 2. Dlaczego Ania reagowała tak a nie inaczej w sprawie noweli
> wykorzystanej do reklamy proszku do pieczenia.Czy proszek do
> pieczenia to coś wstydliwego?Jak Aweryla piecze ciasto to jest
> dobrze, bo to zabarwia całą nowelę humorem, ale już wzmianka o
> proszku do pieczenia danej firmy to wielki wstyd i hańba?
> Nigdy nie mogłam pojąć czemu Ania się tak wściekała.
> No i była bardzo nie fair w stosunku do Diany Barry.Nie każdy
> umiałby się cieszyć z talentu przyjaciela. Nie każdy wsparłby
> przyjaciela w walce o zainteresowanie wydawców i czytelników.

Bo Ania, mimo słusznego wieku dwudziestu lat, była wciąż jeszcze
przewrażliwionym miłośnikiem wielkich uniesień. Gdyby nie była, to by w ogóle
Pokuty Aweryli (która raczej wielkim dziełem nie była) nie napisała przecież.
Swoją drogą, ciekawy byłby wątek, że Diana wysyła jakieś stare opowiadanie Ani,
a potem biedna Ania pali się ze wstydu, że takie głupoty wypisywała ;)

A co do Diany, to Ania jak najbardziej doceniła motyw jej postępowania i
powiedziała jej, że jest najlepszą możliwą przyjaciółką czy jakoś tak, więc nie
widzę problemu.

[jadwiga1350]

> Bo Ania, mimo słusznego wieku dwudziestu lat, była wciąż jeszcze
> przewrażliwionym miłośnikiem wielkich uniesień.

Eee. Gdyby tak było to pisałaby do szuflady, sobie a muzom.A ona
pisze po to żeby nowela została wydrukowana,żeby zdobyć sławę i
uznanie wśród znajomych. Przecież Ania już widziała oczami duszy jak
czyta Maryli wydrukowaną w gazecie "Pokutę Aweryli"
Więc nie romantyczne uniesienie ale czysty pragmatyzm.
Anię wielce boli że jej ukochane "dziecko" służy do reklamowania
proszku do pieczenia.
Ale wcześniej gdy posyłała nowelę do róznych gazet nie bała się że
może wydawcy to jej "dziecko" skrytykują, wyśmieją.
Histeria Ani na punkcie tego proszku jest co najmniej dziwna.
Dla Ani najważniejsze było,żeby wydawca przyjął utwór i wydrukował
go. Dzięki Dianie tak się stało. Więc skąd te fochy?


Gdyby nie była, to by w ogóle
> Pokuty Aweryli (która raczej wielkim dziełem nie była) nie
napisała przecież.
> Swoją drogą, ciekawy byłby wątek, że Diana wysyła jakieś stare
opowiadanie Ani,
> a potem biedna Ania pali się ze wstydu, że takie głupoty
wypisywała ;)

Zawsze byłam przekonana, że te późniejsze dzieła Ani, już
przyjmowane przez wydawców nie były wcale lepsze od "Pokuty Aweryli"
Ania mimo upływu lat nie zmieniała się. Nadal była romantyczką z
zamiłowaniem do kwiecistych porównań. Nadal fascynowały ją zachody i
wschody słońca.Te patetyczne wywody Ani ze Złoteo Brzegu nie różnią
się właściwie od tyrad jedenastoletnie Ani z Zielonego Wzgórza!
Więc dlaczego zmiana miałaby nastąpić w jej twórczości? Dlaczego 20-
letnia Ania pisała żle, a 22-letnia dobrze?

Pokuta Aweryli nie mogła być taka najgorsza, skoro w końcu ktoś
zdecydował się ją wydrukować. Może była nawet lepsza od innych dzieł
Ani. Być może utworowi który miał reklamować jakiś produkt(i tym
wpłynąć znacząco na sprzedaż) stawiano wyższe wymagania niż utworowi
wydrukowanemu tylko dla przyjemności czytelników

Zawsze mnie dziwiło że dwudziestoletnia Ania śmiała się ze swoich
wypracowań napisanych w Klubie Powieściowym. Przecież w głębi duszy
nadal była tamtą, dwunastoletnią dziewczynką.

[supervixen]

> Eee. Gdyby tak było to pisałaby do szuflady, sobie a muzom.

Dlaczego? Nie rozumiem? Ania chciała opublikować Pokutę Aweryli, pewnie, ale
najgorszy grafoman też pewnie chce. Naprawdę uważasz, że pragnienie wywołania u
Maryli poczucia dumy to czysty pragmatyzm? Chyba czysty pragmatyzm to by był,
gdyby oczami wyobraźni już widziała te zarobione dolary.
Ania nie jest pierwszą artystką bądź nawet 'artystką', która obrusza się na
użycie jej twórczości w reklamie (zresztą bez jej wiedzy), więc nie wiem, co w
tym dziwnego. Ok, może nam się to wydać dziwne, że Ania nie chce widzieć swojej
nowelki na ulotkach reklamowych, ale to była Ania, ta od otchłani rozpaczy i
innych takich.

Natomiast co do późniejszych utworów Ani, tych drukowanych, to były to powiastki
dla dzieci - być może Ania odkryła, że romans i dramat to nie jej gatunek ;)

[spinelli]

> 3.Dlaczego Gilbert i Ania są tacy pobłażliwi dla Zuzanny gdy ta
> obraża ciotkę Mary Marię i jawnie okazuje jej niechęć.

Tu zgodze sie bardzo gorliwie.
Uwazam, ze Zuzanna powinna byla byc wychlostana i wydana za kare za maz za
Ksiezycowego Brodacza.

Spin

[jadwiga1350]

> Tu zgodze sie bardzo gorliwie.
> Uwazam, ze Zuzanna powinna byla byc wychlostana i wydana za kare
za maz za
> Ksiezycowego Brodacza.

He, he, niezłe! Tylko że od czasów Mary Marii do czasów Księzycowego
Brodacza daleka droga.

Spinelli,tak gorliwie lubisz zarzucać mi nieznajomość realiów danej
epoki, a teraz to Tobie można zarzucić ten brak znajomości.
Choć myślę, że tylko z przekory udajesz że nie wiesz gdzie w XIX
wieku było miejsce "państwa", a gdzie miejsce "służby".
Mam rację?

[spinelli]

jadwiga1350 napisała:


> Choć myślę, że tylko z przekory udajesz że nie wiesz gdzie w XIX
> wieku było miejsce "państwa", a gdzie miejsce "służby".
> Mam rację?
>

Nie Jadwigo, uznalam moj post za zart:)

[jadwiga1350]

> Nie Jadwigo, uznalam moj post za zart:)

Hm, a ja już ze złości konwulsji dostałam, a nawet ataku lumbago!

[kooreczka]

> 1.Dlaczego Janka Pengly zaprosiła Di do domu? Przecież musiała
> zdawać sobie sprawę,że gdy Diana pozna prawdę o "wpaniałej posesji"
> przestanie koleżankę podziwiać i wielbić.Zrozumie że Pengley'ówna
> tylko fantazjowała.Zwykły instynkt samozachowawczy powinien
> nakazywać Jance trzymanie Diany jak najdalej od swojego domu.
> Może Janka była mitomanką i sama wierzyła w to co mówi?

Tak, było to nawet wspomniane- Janka nie widziała różnicy między rzeczywistością
a stanem rzeczywistym. Kiedy zaś sprawa sie wydała szybko zmieniła otoczenie.

[jadwiga1350]

Jak już jesteśmy przy Jance Pengly to wspomnę że nigdy nie mogłam
zrozumieć przyczyn fascynacji Di tą dziewczynką.
Ktoś kto bez przerwy opowiada o własnym domu i rodzinie, a właściwie
nie tyle opowiada, co przechwala się, jest śmiertelnie nudny.Co
sprawiało że Diana tak wielbiła Jankę? Wychowana za Złotym Brzegu,
wśród luksusowych przedmiotów, nie powinna ulec wizji marmurowych
kominków i brylantowych naszyjników.

Co innego historia z Delilą. Nieszczęsna sierota dręczona przez
macochę działała na wyobraźnię.
Najlepsze jest to ściganie Delili przez macochę z rozgrzanym do
czerwoności pogrzebaczem po całym domu!
Delila mogłaby zafascynować każdego. Janka raczej nikogo.

[ajakajadwa]

Małe dziewczynki tak maja "wielbią" albo są "wielbione". Po za tym
Janka, jej dom, rodzina i losy wydawały się Di czymś egzotycznym, ba
magicznym.
Koleżanki ciotka była właścicielką psa giganta o groźnym wzroku.
Inna posiadala psa pluszaka. W wypadku awarii centralnego do wnętrza
pluszaka wchodziła cała rodzina celem ogrzania się.
Ja vmiałam w domu basen. W basenie mieszkały krokodyle - moi
przyjaciele. Kiedy tylko miałam kaprys nurkowałam, aby odwiedzić
kumpli.

[altariel2]

> 1.Dlaczego Janka Pengly zaprosiła Di do domu? Przecież musiała
> zdawać sobie sprawę,że gdy Diana pozna prawdę o "wpaniałej posesji"
> przestanie koleżankę podziwiać i wielbić.Zrozumie że Pengley'ówna
> tylko fantazjowała.Zwykły instynkt samozachowawczy powinien
> nakazywać Jance trzymanie Diany jak najdalej od swojego domu.
> Może Janka była mitomanką i sama wierzyła w to co mówi?
>
Jak juz ktos napisał ona sama ie bardzo widziała róznicę. Są takie dzieci. Sama miała w podstawówce taka koleżankę. Czegóż ona nie opowiadała o swoim domu. Przedstawiała go jako ogromną willę z mnóstwem wspaniałych pokoi i w ogóle. A prawda była taka, że była to niewielka chałupka w typie 'kostki mazowieckiej', do tego w zasadzie niewykończona. Dwa pokoje na wysokim parterze i jeden na pięterku. Do tego kuchnia, nawet bez łazienki i kanalizacji! Ale ta dziewczynka nie widziała własnie różnicy. Czesto też zapraszała koleżanki. Chwaliła się tą 'ruderą' jakby była rzeczonym pałacem i w końcu człowiek (ośmio czy dziewiecioletni podówczas) jak Di zaczynał sam wątpić czy kolezanka mówiła to czy tamto.

[lilimeye]

jadwiga1350 napisała:

> 2. Dlaczego Ania reagowała tak a nie inaczej w sprawie noweli
> wykorzystanej do reklamy proszku do pieczenia.Czy proszek do
> pieczenia to coś wstydliwego?

Ależ to oczywiste - po prostu Ania była bardzo ambitna. Reklama to komercja w
stanie czystym, utwory reklamujące towar [zwłaszcza w tamtych czasach - na długo
przed Warholem ;)] nie były uznawane za twórczość godną tego miana. Nawet w
dzisiejszych czasach poważny twórca reklamą sobie rąk nie "ubrudzi", a jeśli
nawet, to nie będzie tego uznawał za twórczość równej wartości co swoje
'prawdziwe' dzieła. Ania w swojej młodzieńczej naiwności uważała się za pisarkę,
a gdyby jej opowiadanie ukazało się w znanym tygodniku [wielu pisarzy tak
zaczynało] byłby to krok do kariery, natomiast odkrycie, że jej dzielo, w które
włożyła całe serce i mnóstwo pracy skończyło jako reklamówka było dla żyjacej
ideałami dziewczyny druzgocące :-)

[jadwiga1350]

Fakt,że wszyscy mieszkańcy Złotego Brzegu tak bardzo przeżywają
wieści o zbliżaniu się wojsk niemieckich do Paryża.Wręcz ich skręca
ze strachu. Rozumiałabym tę obawę gdyby Niemcy zbliżali się do
Londynu( nie wspominając już o Ottawie), ale do Paryża??

[aleska]

Anglicy byli w sojuszu z Francuzami. Zajęcie Paryża prawdopodobnie
pociągnęłoby za sobą kapitulację Francji. Plan zakładał, że po
pokonaniu Francji Niemcy przerzuciłyby siły na wschód i Rosja byłaby
szybciej rozgromiona. Wielka Brytania miała za małą ilość wojsk
lądowych na terenie Rosji i małe szanse na dosłanie posiłków (a
logistycznie było to też trudne i wymagało czasu). W tej sytuacji
istniało prawdopodobieństwo, że Rosja skapituluje albo podpisze
pokój z Niemcami. Wielkiej Brytanii pozostawałaby więc samotna
walka, najprawdopodobniej na morzach – istniało przekonanie, że
samotnie Anglia nie jest w stanie prowadzić wojny, więc obawiano się
jej kapitulacji, a co za tym idzie przejęcia kolonii brytyjskich
przez Niemcy i germanizacji (gdzieś nawet w „Rilli” padają uwagi, że
mieszkańcy Glen boją się zniemczenia).

Pozostając w sferze spekulacji najprawdopodobniej w takiej sytuacji
Niemcy nie podbiłyby jednak Anglii, lecz zawarły z nią pokój i
podzieliły się francuskimi koloniami. Rzucając się do walki z Wielką
Brytanią, która słabym krajem nie była, ryzykowaliby przecież utratę
tego co już wywalczyli na frontach, a po podpisaniu pokoju obie
strony mogły zyskać.

[jadwiga1350]

> Pozostając w sferze spekulacji najprawdopodobniej w takiej
sytuacji
> Niemcy nie podbiłyby jednak Anglii, lecz zawarły z nią pokój i
> podzieliły się francuskimi koloniami.

Więc Blythe'owie powinni raczej cieszyć się ze zbliżania się Niemców
do Paryża,a nie martwić.

[aleska]

Myśl o podziale łupów byłaby rozważana raczej na poziomie sfer rządowych. Zwykły obywatel myśli raczej w kategoriach "mamy sojusz z Francją, więc nie możemy jej zawieść, bo honor itp." Poza tym Francja uważana była jednak za potęgę. Przeciętny mieszkaniec imperium, nie mający pojęcia o zakulisowej grze dyplomatycznej, myślał: "Skoro Niemcy pokonały silną Francję, co za problem dla nich pokonać Anglię, ergo zostaniemy zgermanizowani."

[spinelli]

jadwiga1350 napisała:

> Więc Blythe'owie powinni raczej cieszyć się ze zbliżania się Niemców
> do Paryża,a nie martwić.

Mieli sie cieszyc z ewentualnego zwyciestwa agresora?

Poza tym najwiecej kanadyjskiej krwi zostalo przelanej wlasnie we Francji (i w
Belgii) - Vimmy Ridge, Verdun, Somme.
Blythowie jak wiekszosc kanadyjskich rodzin drzeli o zycie i los swoich chlopcow.

[jadwiga1350]

spinelli napisała:

>
> Mieli sie cieszyc z ewentualnego zwyciestwa agresora?

No pewnie. Agresor atakował wszak Francję, nie Wielką Brytanię.
Pokonana Francja, to silna Wielka Brytania.

> Poza tym najwiecej kanadyjskiej krwi zostalo przelanej wlasnie we
Francji

Trochę to śmieszne,gdy się pomyśli o niechęci jaka panowała w
Kanadzie(przynajmniej na kartach utworów LMM ) w stosunku do
Francuzów.

> Blythowie jak wiekszosc kanadyjskich rodzin drzeli o zycie i los
swoich chlopco
> w.

Chłopcy mogli siedzieć w domu.
Ciekawe czy Blythe'ów nie bolały serca, kiedy po zwycięskiej wojnie,
Anglia ( w osobie Lloyda George)na konferencji pokojowej działała
wyraźnie na rzecz pokonanych Niemiec.

[aleska]

> Trochę to śmieszne,gdy się pomyśli o niechęci jaka panowała w
> Kanadzie(przynajmniej na kartach utworów LMM ) w stosunku do
> Francuzów.

Między Francuzami i Anglikami zawsze (no, przynajmniej od wojny stuletniej) istniały pewne niesnaski, na przełomie XIX i XX w. było to raczej wzajemne poczucie wyższości kulturowej itp. Według mnie stosunek bohaterów książek LMM do Francuzów z Kanady (a przynajmniej z PEI) to właśnie nie niechęć, ale poczucie pewnej wyższości wobec gorzej sytuowanych (parobkowie, ubodzy rolnicy), słabiej wykształconych, mówiących innym językiem (akcentem), wywodzących się z innego kręgu kulturowego (ba, innego państwa!)oraz wyznających inną religię (katolicy!). Co do samej Francji to pojawiają się zarówno akcenty tego poczucia wyższości, ale także przejawy podziwu np. dla sztuki, mody - wyjazd do Paryża, noszenie paryskich sukien to pewnego rodzaju nobilitacja.

"Chłopcy mogli siedzieć w domu." - Walter siedział przez pewien czas po chorobie i oskarżano go o tchórzostwo.

> Mieli sie cieszyc z ewentualnego zwyciestwa agresora?
>
> No pewnie. Agresor atakował wszak Francję, nie Wielką Brytanię.
> Pokonana Francja, to silna Wielka Brytania.

Przed I wojną światową i w jej trakcie stosunki dyplomatyczne między F i WB układały się jednak inaczej - przypomnij sobie ze szkoły trójporozumienie i trójprzymierze oraz entente cordiale: historia.gazeta.pl/historia/1,98592,6488555,Przyczyny_wybuchu_pierwszej_wojny_swiatowej.html
www.historycy.org/index.php?showtopic=9141
Anglia ( w osobie Lloyda George)na konferencji pokojowej działała
> wyraźnie na rzecz pokonanych Niemiec.

Zamiarem Anglików na konferencji w Wersalu było utrzymanie równowagi europejskiej, tak aby żadne państwo nie było silniejsze od drugiego. Obawiali się, że Francja nadmiernie wzmocni się po wojnie kosztem NIemiec, więc starali się aby warunki traktatu pokojowego nie obciążały za bardzo Niemiec.

[sowca]

"Chłopcy mogli siedzieć w domu." - Walter siedział przez pewien czas
po chorobi
> e i oskarżano go o tchórzostwo.

Jadwigo, co miał znaczyć Twój komentarz: "Chłopcy mogli siedzieć w
domu"?. Skręca mnie, jak go czytam. Nie jestem specjalnie za
gloryfikowaniem poległych do granic obrzydliwości, ale mimo to łzy
mam w oczach, gdy czytam o Jimie i Walterze. Gdy Rilla odczytuje
ostatni list od Waltera i gdy Wtorek wita Jima na stacji. Odczuwam
do tych chłopców ogromny szacunek, choć są postaciami fikcyjnymi.
Jest to też komentarz nie tylko nie na miejscu, ale bez sensu -
chłopcy bowiem na wojnę poszli i trudno się dziwić, że Blythe'owie
drżeli o ich los. Gdyby Twoi synowie poszli na wojnę, nie
martwiłabyś się? Blythe'owie w ogóle bardzo przeżywają wojnę, co
jest świetnie przedstawione i poniekąd krzepiące. Patrzyli na wojnę
idealistycznie: chcieli zniszczyć zło, za jakie uważali agresorów. I
robili to, każdy na swój sposób i w granicach swoich możliwości.

[jadwiga1350]

> Jadwigo, co miał znaczyć Twój komentarz: "Chłopcy mogli siedzieć w
> domu"?. Skręca mnie, jak go czytam. Nie jestem specjalnie za
> gloryfikowaniem poległych do granic obrzydliwości, ale mimo to łzy
> mam w oczach, gdy czytam o Jimie i Walterze.


Rozumiem Cię, Sowco. Ja też miałabym łzy w oczach, ale wtedy, gdyby
jakiś kraj zaatakował Kanadę i chłopcy walczyliby w obronie swojej
ziemi. Gdyby Walter oddał życie za Kanadę, a nie za Francję.

[sowca]

A dla mnie to właśnie jeszcze bardziej imponujące! Że chcieli
walczyć w obronie innego kraju, z którym czuli się związani, a nie w
obronie ściśle swojej ojczyzny.

[nchyb]

a ja tu pozwolę sobie zauważyć, że dla wielu z tych chłopców tak
naprawdę nie było super ważne, czy walczą za swoją czy za cudzą
ojczyznę. Najczęściej tacy chłopcy widzą początkowo wojnę jako
wspaniałą rozrywkę i zabawę. Dopiero po czasie niestety okazuje się,
ze to nie tylko zabawa, ale i rany, ból, rozpacz i śmieć niestety...
Wystarczy wspomnieć chociażby przeminęło z wiatrem, gdzie młodzież
męska z radosną pieśnią na ustach ruszała do walki z wrednymi
jankesami. Ot, kolejna rozrywka, jak polowanie. Nie znali walk,
myśleli że to zabawa...

[jadwiga1350]

> Przed I wojną światową i w jej trakcie stosunki dyplomatyczne
między F i WB układały się jednak inaczej - przypomnij sobie ze
szkoły trójporozumienie i trójprzymierze oraz entente cordiale:

Anglia nie ma wiecznych wrogów, ani wiecznych przyjaciół, Anglia ma
tylko wieczne interesy.


Obawiali się, że Fra
> ncja nadmiernie wzmocni się po wojnie kosztem NIemiec,

Szybko z nich ta "serdeczność" wyparowała

[spinelli]

jadwiga1350 napisała:

>
> Trochę to śmieszne,gdy się pomyśli o niechęci jaka panowała w
> Kanadzie(przynajmniej na kartach utworów LMM ) w stosunku do
> Francuzów.


Jadwigo, chcesz prowadzic dyskusje to chociaz nie mysl pojec. Niechec w Kanadzie
panowala w stosunku do frankofonow nie Francuzow.
Francuskojezyczna Kanada to nie to samo co Francja.

Poza tym nie wiem czy Ci wiadomo, ale agresor oprocz Francji, zniszczyl i
wymordowal takze potezna czesc Europy - i z tego nijak normalnym ludziom nie
udaloby sie cieszyc.

Czemu kanadyjscy chlopcy szli na wojne dobrze wiadomo nawet z lektury Rilli. A
Rilla, jak malo ktora czesc serii odnosi sie do realiow tamtego czasu. LMM
zamieszcza w niej wrecz fragmenty swoich dziennikow a wiedze i pojecie o swiecie
miala dosyc rozlegle.

Moze jak poczytasz raz jeszcze, mniej pobieznie to zrozumiesz to czego nie
rozumiesz na poczatku tego watku:)

[jadwiga1350]

> Jadwigo, chcesz prowadzic dyskusje to chociaz nie mysl pojec.
Niechec w Kanadzi
> e
> panowala w stosunku do frankofonow nie Francuzow.
> Francuskojezyczna Kanada to nie to samo co Francja.


Skoro bratem nie wydaje się francuski Kanadyjczyk mieszkający za
płotem, to jakim cudem może wydawać się bratem Francuz mieszkający
za morzem? I to tak bardzo,że warto własne życie poświęcić, w
obronie "słodkiej Francji" przed "Hunami"?

> Poza tym nie wiem czy Ci wiadomo, ale agresor oprocz Francji,
zniszczyl i
> wymordowal takze potezna czesc Europy

Mylisz I wojnę z II wojną światową.

> Czemu kanadyjscy chlopcy szli na wojne dobrze wiadomo nawet z
lektury Rilli.

Ten wybuch entuzjazmu i patriotyzmu brytyjskiego w "Rilli" jest
zupełnie niezrozumiały.
W czasie kiedy toczy się akcja cyklu o Ani,I wojna światowa nie jest
jedyną wojną w jakiej brała udział Wielka Brytania.Kiedy toczyły się
wojny burskie, Gilbert Blythe, czy tam Tadzio, nie rzucali
wszyskiego i nie jechali do Afryki. Jakoś wtedy nikomu nie zależało
żeby walczyć w obronie swej ojczyzny, Anglii.
A w Rilli wszyscy owładnięci owczym pędem, na wyścigi jadą do
Francji.
A biednego Gilberta skręca ze strachu, że Niemcy zbliżają się do
Paryża.Tak jakby dla kogoś mieszkającego w Kanadzie była to sprawa
życia i śmierci.

> Moze jak poczytasz raz jeszcze, mniej pobieznie to zrozumiesz to
czego nie
> rozumiesz na poczatku tego watku:)

Czytam dokładnie, na pewno dużo dokładniej, niż Ty czytasz posty na
forum.

[spinelli]

jadwiga1350 napisała:

>
> Mylisz I wojnę z II wojną światową.
>

> Ten wybuch entuzjazmu i patriotyzmu brytyjskiego w "Rilli" jest
> zupełnie niezrozumiały.

Kiedy toczyły się
> wojny burskie, Gilbert Blythe, czy tam Tadzio, nie rzucali
> wszyskiego i nie jechali do Afryki.


> A w Rilli wszyscy owładnięci owczym pędem, na wyścigi jadą do
> Francji.


Jadwigo, jeszcze raz zaproponuje, zebys powtorzyla pewne wiadomosci. Trudno
dyskutowac z ignorancja. I to jeszcze z trollowatym charakterem.

Spin

[jadwiga1350]

Widzę,że lubisz leczyć na tym forum swoje kompleksy. Czy myślisz, że
jak mi zarzucisz ignorancję,to sama przez to będziesz mądrzejsza?
Zawsze gdy nie umiesz odpowiedzieć na pytanie,zarzucasz innym
niewiedzę?
Przestań wreszcie zajmować się moją wiedzą, czy niewiedzą, bo to
forum nie jest mi poświęcone tylko Lucy Maud Montgomery.

--

[sowca]

>
> > Mylisz I wojnę z II wojną światową.

Statystyki mówią o 10 milionach zabitych i 22 milionach rannych.

"Intensywność walk na frontach I wojny światowej powodowała, że
średnio 10% walczących żołnierzy ginęło (co jest bardzo wysokim
odsetkiem w porównaniu np. do 5% czasie wojny burskiej i do 4,5%
zabitych w czasie II wojny światowej). Siły brytyjskie i wojska z
dominiów straciły około 12% zabitych, a ogólny stosunek strat
wynosił 56%" (cytat z Wikipedii).

Więc o czym my mówimy? To była pierwsza wojna na tak ogromną skalę.
Trudno się dziwić, ze Kanadyjczycy tak ją przeżywali. A Blythe'owie,
którzy mieli na froncie 3 synów, musieli ją przeżywać szczególnie.

[jadwiga1350]

Oczywiście,że I wojna była niezwykle krwawa. Nikt temu nie może
zaprzeczyć.Odniosłam się do tego słowa "wymordował". Raczej trudno,
o żołnierzach siedzących w okopach i strzelających do siebie mówić,
że się mordują.Bo wtedy musielibyśmy też stwierdzić, że Francuzi i
Anglicy mordowali Niemców.Mordowanie, to stosunek wojsk do ludności
cywilnej.Cokolwiek by mówić o okrucieństwie I wojny, to przecież nie
dochodziło wtedy do masowych mordów ludności cywilnej, do tworzenia
obozów koncentracyjnych,tego wszystkiego co przyniosła nam II wojna.

[rain.drop1]

jadwiga1350 napisała:
> Ten wybuch entuzjazmu i patriotyzmu brytyjskiego w "Rilli" jest
> zupełnie niezrozumiały.
> W czasie kiedy toczy się akcja cyklu o Ani,I wojna światowa nie
jest
> jedyną wojną w jakiej brała udział Wielka Brytania.Kiedy toczyły
się
> wojny burskie, Gilbert Blythe, czy tam Tadzio, nie rzucali
> wszyskiego i nie jechali do Afryki. Jakoś wtedy nikomu nie
zależało
> żeby walczyć w obronie swej ojczyzny, Anglii.


Aby to zrozumieć, trzeba przestawić się na zupełnie inne kategorie
myślenia i postrzegania rzeczywistości.
Dobrze to zilustrują słowa osoby z tamtych czasów. Agatha Cgristie w
swojej "Autobiografii" tak opisała ten moment:

" Anglia przystąpiła do wojny. Stało się.
Trudno mi będzie wyłożyć różnicę między tym, co czuliśmy wówczas i
teraz. Teraz jesteśmy przerażeni, może i zdziwieni, lecz tak
naprawdę nie zaskoczeni tym, że wybuchają wojny, wszyscy bowiem
zdajemy sobie sprawę, że do wojen dochodzi; zdarzało się to w
przeszłości i może zdarzyć się znowu lada moment. Od ostatniej wojny
minęło ile lat? Pięćdziesiąt czy więcej? Co prawda, mieliśmy wielką
wojnę burską i utarczki w Pendżabie, ale nie były to wojny, które
dotykałyby nasz kraj - w gruncie rzeczy chodziło raczej o wielkie
wojenne manewry, utrzymywanie potęgi na odległych terenach. To
natomiast było co innego - znaleźliśmy się w stanie wojny z
Niemcami. "

To chyba wyjaśnia wystarczająco, co czuli ówcześni. Ponadto:

"Okazało się, że trudno wkręcić się do szpitala (przerobionego z
ratusza) i pielęgnować rannych - konkurencja była bardzo duża. Do
opieki ściśle pielęgniarskiej wybierano przede wszystkim osoby w
średnim wieku i takie, które miały jakieś doświadczenie w zajmowaniu
się mężczyznami w chorobie. Młode panny do takich zajęć się nie
nadawały. (...)

Ucieczkę starszych kandydatek na pielęgniarki przyspieszył fakt, że
najwcześniejsza partia rannych przybywała prosto z okopów z
opatrunkami polowymi i głowami pełnymi wszy. Większość dam z Torquay
nigdy na oczy nie widziała wszy - ja zresztą też - i szok wywołany
znalezieniem tego robactwa to już dla starszych nieszczęśnic był
zbyt dużym przeżyciem."

Wówczas ludzie nie zdawali sobie tak dokładnie sprawy z tego, czym
tak na prawdę jest wojna: nie ta wspaniała, z malarstwa
batalistycznego, ale ta prawdziwa, brudna i zła. Chłopcy, który tak
chętnie wyjeżdżali, też zapewne do końca nie byli świadomi, jak to
na prawdę będzie wyglądało.

[rain.drop1]

Agatha Christie, przepraszam za literówkę.

[nchyb]

> batalistycznego, ale ta prawdziwa, brudna i zła. Chłopcy, który
tak
> chętnie wyjeżdżali, też zapewne do końca nie byli świadomi, jak to
> na prawdę będzie wyglądało.
smutne to ale prawdziwe. Młodzież męska potrzebuje niemal jak tlenu -
siłowania się ze sobą. Już młode szczeniaki i lwiątka siłują się ze
sbą i walczą. Chłopcy też tego potrzebują. Czy to będą walki w stylu
Chłopców z placu broni, czy kłotnie międzupodwórkowe, czy też
potyczki i wojenki. Z opowieści rodziny wiem, że nawet powstanie
warszawskie czy też partyzantka, a zapewne i powstania listopadowe i
styczniowe to nie były tylko zrywy niepodległościowe - ale i
zwyczajna potrzeba sprawdzenia się młodych chłopców, którzy
wierzyli, że im się nic nie stanie, a to będzie dobra zabawa.
niestety, zazwyczaj nie była...

a co do wojny burskiej - to raczej wstydliwy okres dla brytanii i
swoimi własnymi obozami koncentrcyjnymi chwalić się nie lubią.

[blanacz]

Może w "Kanadzie" było podobnie jak w "Przeminęło z wiatrem", gdzie
służący miał prawo mówić, co chciał, i wręcz nie wypadało okazywać, że
słyszy się jego komentarze?

[jadwiga1350]

blanacz napisała:

> Może w "Kanadzie" było podobnie jak w "Przeminęło z wiatrem",
gdzie
> służący miał prawo mówić, co chciał, i wręcz nie wypadało
okazywać, że
> słyszy się jego komentarze?

To zupełnie inna sytuacja. W "Przeminęło z wiatrem", Mammy jasno
mówi co się jej nie podoba w postępowaniu Scarlett. Ale Mammy to
zaufana służąca,która zna swą panienkę od urodzenia.W stosunku do
innych osób, niania nie była taka bezpośrednia.Początkowo nie
cierpiała Retta Butlera,jednak zawsze była dla niego grzeczna i
uprzejma.
Ale żeby służąca niegrzecznie odzywała się do gościa swoich
pracodawców, to coś niesłychanego.Nawet jeśli jest zżyta z panią
domu i wie że gość nie jest mile widziany przez gospodarzy.

[blanacz]

A na początku książki? Bodajże Pork krytykuje wszystko, na czym świat
stoi. Relacja Mammy-Scarlett czy Mammy-Rhett to zupełnie inna para
kaloszy, przyznaję.

[sta-fraszka]

Jeszcze co do tych chlopcow na wojnie...
Historia Kanady jest z historia Wielkiej Brytanii bardzo scisle zwiazana. Nawet
dzis przeciez to Krolowa Elzbieta jest oficjalnie glowa panstwa, choc wladze
dzierzy premier.
Wiec do I Wojny przystapila Kanada automatycznie, wraz z deklaracja Wielkiej
Brytanii o przystapieniu. Na takich samych zasadach przystapila, zdaje sie, Nowa
Funlandia, wowczas oddzielne panstwo.

Wiec drza o Paryz, bo Londyn za kanalem :)

A co do sluzby... czym innym jest Poludnie w latach 60. wieku XIX a czym innym
wschodnia Kanada w wieku XX (skoro Rilla jest niemowleciem a potem maluchem, a w
roku 1914 ma lat NASCIE to wizyta ciotki nastapila najpozniej na przelomie
wiekow. Wiec obyczaje tez juz nie do konca te.
Do tego Zuzanna byla sluzaca niewatpliwie specyficzna, na co narzeka przeciez
(posrednio) nawet panna Kornelia.

[jadwiga1350]

> Historia Kanady jest z historia Wielkiej Brytanii bardzo scisle
zwiazana. Nawet
> dzis przeciez to Krolowa Elzbieta jest oficjalnie glowa panstwa

Pewnie, tylko w całej Ani mało mamy wzmianek o Wielkiej Brytanii a
patriotyzmu brytyjskiego wcale nie widać. Nie widać, że Wielka
Brytania jest ojczyzną, macierzą. Nawet takie ważne wydarzenie dla
całego imperium, jak śmierć królowej Wiktorii po 64 latach
panowania, nie znajduje odbicia u LMM. A przecież mniej więcej w tym
czasie toczy się akcja Ani ze Złotego Brzegu.
W Ani z Zielonego Wzgórza, czy w Wymarzonym domku Ani, ludzi
interesują wybory w Kanadzie i sprawy czysto lokalne, a nie to co
się dzieje w Anglii.
Dlatego dla mnie ten wybuch entuzjazmu i patriotyzmu w "Rilli" jest
nieco dziwny i mnie nie przekonuje.

> Wiec do I Wojny przystapila Kanada automatycznie, wraz z
deklaracja Wielkiej
> Brytanii o przystapieniu.

Więc chyba taka sama sytuacja była z wojnami toczonymi przez Wielką
Brytanię w Afryce. Gilbert powinien rzucić wszystko,jechać do Afryki
(może zostałby tam strażnikiem w obozie koncentracyjnym, kto wie?)i
pisać do Ani płonące tęsknotą listy.Ania powinna pękać z dumy, że
jej ukochany walczy za ojczyznę.


> A co do sluzby... czym innym jest Poludnie w latach 60. wieku XIX
a czym innym
> wschodnia Kanada w wieku XX

Wydaje się mi że służba była służbą,niezależnie od epoki, czy
szerokości geograficznej.Służba miała z pokorą i oddaniem służyć
państwu.
Zuzanna Baker powinna z wielkim uszanowaniem( nawet jeśli tego
nienawidziła)odzywać się do ciotki Mary Blythe:"tak proszę
pani", "nie proszę pani", "jak pani sobie życzy", itp., itd.
Jeśli odezwałaby się niegrzecznie,to pracodawcy podziękowaliby jej
za służbę.
Więc całe to pyskowanie Zuzanny do ciotki Mary Marii, trzeba włożyć
między bajki.

[supervixen]

No jakże to, przecież Ania sama mówi, że jest 'niezwykle lojalna' :D W rozdziale
Bezdroża wyobraźni, kiedy opowiada Maryli o tym, że wraz z Dianą odkryły jakąś
wysepkę i nazwały ją Wyspa Wiktorii, bo był to akurat dzień urodzin królowej ;)

[sowca]

adwiga1350 napisała:

> > Historia Kanady jest z historia Wielkiej Brytanii bardzo scisle
> zwiazana. Nawet
> > dzis przeciez to Krolowa Elzbieta jest oficjalnie glowa panstwa
>
> Pewnie, tylko w całej Ani mało mamy wzmianek o Wielkiej Brytanii a
> patriotyzmu brytyjskiego wcale nie widać. Nie widać, że Wielka
> Brytania jest ojczyzną, macierzą. Nawet takie ważne wydarzenie dla
> całego imperium, jak śmierć królowej Wiktorii po 64 latach
> panowania, nie znajduje odbicia u LMM. A przecież mniej więcej w
tym
> czasie toczy się akcja Ani ze Złotego Brzegu.
> W Ani z Zielonego Wzgórza, czy w Wymarzonym domku Ani, ludzi
> interesują wybory w Kanadzie i sprawy czysto lokalne, a nie to co
> się dzieje w Anglii.
> Dlatego dla mnie ten wybuch entuzjazmu i patriotyzmu w "Rilli"
jest
> nieco dziwny i mnie nie przekonuje.


Przez cały czas trwania poszczególnych części trwania "Ani..." nie
było aż takiej wstrząsającej sytuacji jak I wojna światowa.
Oczywiście, była śmierć Wiktorii, ale powiedzmy sobie szczerze -
smierć starej królowej jest wydarzeniem przykrym, ale dość
spodziewanym i nie na tak szeroką skalę. Natomiast I wojna światowa
była naprawdę wstrząsem i traumą - zauważmy, że chyba w Szumiących
Topolach Ania mówi, że nie wyobraża sobie, żeby Kanada mogła jeszcze
kiedyś wziąć udział w wojnie, że cywilizacja i tak dalej.

> Więc chyba taka sama sytuacja była z wojnami toczonymi przez
Wielką
> Brytanię w Afryce. Gilbert powinien rzucić wszystko,jechać do
Afryki
> (może zostałby tam strażnikiem w obozie koncentracyjnym, kto wie?)
i
> pisać do Ani płonące tęsknotą listy.Ania powinna pękać z dumy, że
> jej ukochany walczy za ojczyznę.
>

Mam wrażenie, że w ogóle nie rozumiesz, jak bardzo wyjątkowa, w
negatywnym znaczeniu, była I wojna światowa. Oczywiście, Wielka
Brytania prawie zawsze była uwikłana w jakis konflikt, podbijała
kraje, kraje się buntowały i tak dalej. Ale to nigdy dotąd nie było
na taką skalę, tak z zaskoczenia (przynajmniej dla niektórych: jak
Zuzanna lekceważąco potraktowała wzmiankę o zamordowaniu arcyksięcia
w Sarajewie!). Wojna, między dwoma cywilizowanymi mocarstwami,
musiała wzbudzić szok. A co za tym idzie, wielokrotnie chęć
przyłączenia się do walki w obronie Ojczyzny.

[jadwiga1350]

> Oczywiście, była śmierć Wiktorii, ale powiedzmy sobie szczerze -
> smierć starej królowej jest wydarzeniem przykrym, ale dość
> spodziewanym i nie na tak szeroką skalę.

Pewnie tak, ale żeby ani jednej malutkiej wzmianki? Czy o innych ważnych sprawach dotyczących całego Imperium?

To tak jakby dzisiaj ktoś napisał powieść, której akcja toczy się w latach 2010-2018, bohaterami są patrioci i monarchiści, a nie ma tam ani jednego wtrętu o ślubie Williama i Kate, narodzinach ich dzieci, itp.

[sowca]

Post pod postem, ale trudno, wytłumaczę Ci to na przykładzie: jak
myślisz, czy gdyby teraz jakieś państwo zaatakowało Polskę, to nie
obudziłby się w ludziach patriotyzm,nie ruszyli by do walki, czy
sprawa tej wojny nie byłaby na ustach wszystkich? Przypuszczam, że
tak. A przecież Polska bierze udział w operacjach (de facto, w
wojnie) w Iraku i w Afganistanie, a mimo to młodzieńcy nie rzucają
się tysiącami do walki.

[sta-fraszka]

jadwiga1350 napisała:

Wydaje się mi że służba była służbą,niezależnie od epoki, czy
> szerokości geograficznej.Służba miała z pokorą i oddaniem służyć
> państwu.
> Zuzanna Baker powinna z wielkim uszanowaniem( nawet jeśli tego
> nienawidziła)odzywać się do ciotki Mary Blythe:"tak proszę
> pani", "nie proszę pani", "jak pani sobie życzy", itp., itd.
> Jeśli odezwałaby się niegrzecznie,to pracodawcy podziękowaliby jej
> za służbę.
> Więc całe to pyskowanie Zuzanny do ciotki Mary Marii, trzeba włożyć
> między bajki.
>

No nie chciałabym być niegrzeczna, ale obawiam się, że może Ci się źle wydawać.
Czterdzieści lat, rasa (jakkolwiek okropnie to brzmi) i kompletnie inne tradycje
robią różnicę.

Nikt nie mówi, że zachowanie Zuzanny było propagowane, pożądane pochwalane, ale
bardzo możliwie, że mogło istnieć. Nie jako norma, bo kto by normę opisywał. Ale
nie było wcale takie niemożliwe.
Spójrz na Rebekę Dew w "Szumiących Topolach". Też się specjalnie nie cenzuruje.

[minerwamcg]

Ja w temacie Zuzanny.
Mam wrażenie, że większość moich szanownych Rozmówców czerpie wiedzę
o stosunkach między państwem a służbą z powieści o życiu
arystokracji albo ze wspomnień swoich babć-hrabin. Tam są realia, w
których mówi się "niech Józef zaprzęga", są panicze i panienki,
służące dygają i mówią "tak, psze pani", a jeśli ośmielą się odezwać
niepytane, to się je odprawia i przyjmuje następne.

Tymczasem ja nie jestem żadna hrabianka. Dziadek przed wojną miał
mały mająteczek i sklep, nawet w realiach galicyjskiego miasteczka
był człowiekiem zaledwie średniozamożnym. No dobrze, troszkę więcej
niż średnio. Ot, mniej więcej na poziomie prowincjonalnego doktora z
dobrą praktyką :)
Moja babcia miała służącą. O gafach i niewyparzonym języku Jasi
można było napisać książkę. Opowiadało się o nich w długie zimowe
wieczory. Mimo to babci w życiu nie przyszłoby do głowy odprawienie
Jasi - była członkiem rodziny, zrosła się z domem i wszędzie czuło
się jej obecność, jeszcze długo po jej śmierci. O dobrą służącą
bynajmniej nie było łatwo - zmiana takowej powodowała w
gospodarstwie domowym małe trzęsienie ziemi. Znaleźć kogoś, na kogo
można liczyć, komu by można zaufać, osobę pewną i bezwzględnie
uczciwą - to nie była łatwa sprawa. Poza tym babcia doskonale
zdawała sobie sprawę, że wierniejszej i bardziej kochającej niańki
dla swoich dzieci (mojej matki i wuja) nie znajdzie nigdzie, choćby
szukała ze świecą.
Dlatego Jasi wybaczało się wiele, a kiedy w latach 50. umarła,
babcia kazała ją pochować w rodzinnym grobowcu.
I tak myślę, że Zuzanna była dla Blythe'ów kimś podobnym.

P.S.

[minerwamcg]

Aha, i oczywiście Jasia nie mówiła do swoich podopiecznych panienko
i paniczu, tylko Ninusiu i Zbysiu. Dygać zaś chyba wcale nie
umiała :)

[jadwiga1350]

Fakt, że służąca nie dygała przed państwem, nie całowała pani w
rękę,czy nie używała formułek w rodzaju "proszę jaśnie wielmożnej
pani" nie znaczy że mogła czuć się w domu chlebodawców swobodnie i
mówić co jej się żywnie podoba.
Kontakty między państwem a służbą mogły być poufałe. Pani domu (z
braku lepszych rozrywek) mogła plotkowac ze służąca w kuchni, i w
ogóle "przyjaźnić się". Ale to nie zmieniało faktu, że służąca nadal
była służącą i jej świętym obowiązkiem było "służyć"
Jest rożnica między popełnianiem gaf, a świadomym obrażaniem gości
państwa domu. Chyba Jasia mimo swego niewyparzonego języka nie
obrażała gości swojej chlebodawczyni? ( Pani domu mogła nie znosić
kogoś, kto wprosił się z wizytą, ale takie szarogęszenie się
służącej było nie do przyjęcia, bo jednocześnie uderzało w pozycję
pani domu)
Można wybaczyć cięty język i brak manier, ale nie swoisty "zamach",
na prawa pani domu.

Jasia była traktowana jak członek rodziny. Ale gdyby już dorosły
Zbyś chciał poślubić Jasię,to nie wiem czy dla babci Minerwy,
służąca byłaby wtedy kimś "równym" i "członkiem rodziny". W życiu i
w litersturze jest cała masa służących,którzy dopóki byli członkami
rodzin swoich pracodawców,czy też ich przyjaciółmi, dopóki nie
próbowali z tego prawa korzystać i siedzieli cicho w kącie.

Zuzanna Baker, według słów Ani, była członkiem rodziny. Jednak Ania
nie traktowała Bakerówny,jak kogoś sobie równego. Stosunek pani
Blythe do służącej cechowała pobłażliwa życzliwość.
Natomiast Zuzanna wielbiła swoją "panią doktorową Blythe" i wręcz
padała przed nią plackiem.

Nawet w dzisiejszych czasach( gdy kwitnie równość i demokracja),
ktoś zatrudniający służącą(jeśli można tak powiedzieć)na pewno nie
pozwoliłby jej obrażać swoich gości

[sowca]

No nie powiedziałabym. Rebeka Dew zachowuje się identycznie w
stosunku do kuzynki Ernestiny czy jak jej tam było, w "Szumiących
Topolach". I choć ciocie stwierdziły, że było to skandaliczne, nie
zareagowały. Poza tym bez przeady, Zuzanna nie obrażała ciotki Mary
Marii tak bardzo.

[sta-fraszka]

Dokladnie tak - Rebeca jak i Zuzanna mowi co ma do powiedzenia (i ucieka do kuchni).

Ja mysle ze za malo wiemy na temat tego jakie uklady panowaly miedzy sluzba a
zamozna klasa srednia na przelomie wiekow w atlantyckiej Kanadzie.
Moze wlasnie bylo tak, ze ta sluzba mowila to, czego panstwu powiedziec nie
wypadalo ( I W TE PEDY UCIEKALA DO KUCHNI). I panstwo byli niewinni a na sluzaca
sie narzekalo.

Owszem, jest mozliwe ze Rebeca i Zuzanna sa wyjatkami. Ale mysle tez, ze gdyby
posunely sie za daleko ich pracodawcy zmusiliby je do przeproszenia.

Normalnie ZAINTRYGOWANA poszukam czegos na temat stosunkow miedzy sluzba a
pracodawcami w Kanadzie jak sie tylko biblioteka otworzy po swietach.

[jhbsk]

A jak kot, na którego Rebeka wiecznie narzekała został oddany, to przecież
Rebeka zrobiła piekielną awanturę.

[jhbsk]

Przepraszam za skuchę (podwójne użycie imienia Rebeka).

[serducho_m]

> Moze wlasnie bylo tak, ze ta sluzba mowila to, czego panstwu powiedziec nie
> wypadalo ( I W TE PEDY UCIEKALA DO KUCHNI). I panstwo byli niewinni a na sluzac
> a
> sie narzekalo.
hihihihi :)) calkiem mozliwe.
natomiast ja osobiscie mysle ze Zuzanna po prostu tak wrosla w rodzine, ze
czytajac nigdy nie mialam wrazenia ze jest sluzaca, a raczej wlasnie czlonkiem
rodziny... poza tym i Gilbert i Ania byli zmeczeni przedluzajaca sie wizyta
wrednej ciotki, a Zuzanna przeciez dla "panstwa doktorostwa" zrobilaby wszystko
prawda? :))

[minerwamcg]

> Jasia była traktowana jak członek rodziny. Ale gdyby już dorosły
> Zbyś chciał poślubić Jasię,to nie wiem czy dla babci Minerwy,
> służąca byłaby wtedy kimś "równym" i "członkiem rodziny". W życiu
i
> w litersturze jest cała masa służących,którzy dopóki byli
członkami
> rodzin swoich pracodawców,czy też ich przyjaciółmi, dopóki nie
> próbowali z tego prawa korzystać i siedzieli cicho w kącie.

Yyyy? A czy Walter chciał poślubić Zuzannę???

[pontecorvo]

> Yyyy? A czy Walter chciał poślubić Zuzannę???

Udana byłaby para:)))

[jadwiga1350]

Wyobraźmy sobie taką sytuację:
Gdzieś tak w czasie w którym toczy się akcja Doliny Tęczy, zamożny
doktor Blythe zatrudnia jeszcze jedną służącą. Powiedzmy
czternastolatkę,z rybackiej wioski,kogoś w stylu Karoliny
Czwartej.Chce w ten sposób ulżyć Zuzannie, która już się starzeje,
dzieci rosną, pracy w domu nie ubywa, a ukochana małżonka stroi
fochy i czuje się "zmęczona".
Na dorosłą służącą Gilberta nie stać, gdyż podróż po Europie
pochłoneła wszystkie jego pieniądze.
Jest więc ta czternastolatka, wierna pomocnica Zuzanny i pani
doktorowej Blythe, traktowana jak "członek rodziny".
Mijają lata, rosną dzieci Blythe'ów, dorasta też owa czternastolatka.
Nadchodzi rok 1914,dwudziestoletni Walter Blythe dostrzega urodę i
zalety ducha młodej służącej. Uświadamia sobie, że kocha ją nad
życie.Mówi dziewczynie o swoim uczuciu, a ona również wyznaje mu swą
miłość.
Walter powiadamia rodziców o swoich planach małżeńskich, mówi kim
jest narzeczona.
Jak Ania i Gilber to przyjmują????

Albo inna sytuacja:
Dorosły Walter Blythe spotyka przypadkiem Jankę Penglly. Dawna
koleżanka Di jest teraz piękną, dorosłą, kobietą.Nadal ma bujną
fantazję,która pociąga marzycielskiego Waltera. Młody Blythe
zakochuje się w Jance i prosi ją o rękę. Janka się zgadza.
Walter, ponieważ pamięta z dzieciństwa niechęć matki do rodziny
Pengllych, namawia narzeczoną na ślub w tajemnicy.
Po ślubie oboje udają się do Złotego Brzegu i wyznają prawdę
rodzinie.
Jak Ania powita nową synową w rodzinie? Czy otworzy przed nią
ramiona i przytuli do macierzyńskiego serca? Czy zapomni o czasach w
których uważała dzieci Pengllych za nieodpowiednie towarzystwo dla
swoich dzieci?

[spinelli]

> Jak Ania powita nową synową w rodzinie? Czy otworzy przed nią
> ramiona i przytuli do macierzyńskiego serca? Czy zapomni o czasach w których
uważała dzieci Pengllych za nieodpowiednie towarzystwo dla
> swoich dzieci?<<

Tu akurat moge mocno podejrzewac, ze jesli Ania reprezentuje te same wartosci
jakim holdowala jej literacka matka to zrobi to co LMM uczynila ze zwiazkiem
Stuarta z Joy Laird, ktorej najwiekszym przestepstwem bylo to, ze byla corka
pijaka - lokalnego bimbrownika z czasow prohibicji. Montgomery nie tylko rozbila
te budzaca sie ale paskudnie wyrazila sie o biednej Joy w swoich dziennikach.
Stuart - the good son - okazal sie zbyt slaby by sprzeciwic sie matce, ktora
mimo, ze w ciezkiej depresji z powodu choroby psychicznej meza, i ohydnego
prowadzenia sie starszego syna wciaz potrafila wywierac na mlodszym moralny
szantaz.

Byc moze Ania jako uosobienie macierzynstwa nie nakazalaby Walterowi tak ot
zerwac z niegodna Blyteów panna ale udane zemdlenie na kazda wzmianke o
niegodnej albo teatralne zlapanie sie za serce, ewentualnie mimochodne opowiesci
o wyrodnych synach bedacych powodem przedwczesnego zejscia matki do grobu
zrobilyby swoje.

Co do zas panien sluzacych jak Zuzanna to zupelnie insza inszosc - nalezy
poczytac Dzienniki, w ktorych stoi czarno na bialem jak ciezko bylo sie pozbyc
nawet niekochanej sluzacej - LMM przez lata nie mogla zwolnic Lily Meyers bo
obawiala sie plotek jakie ta moglaby rozsiewac (co z reszta i tak czynila caly
czas) na temat domu chlebodawcow. Maud znosila fumy i humory Lily rowniez
dlatego, ze ciezko bylo o pracowita sluzaca.

[jadwiga1350]

A co właściwie takiego złego robił starszy syn LMM?

[supervixen]

forum.gazeta.pl/forum/w,30357,90754303,93118525,Re_Spojlery_z_biografii.html

[supervixen]

A co do drugiej sytuacji, LMM opisała coś zbliżonego w drugiej części Pat.

PS. Ona się nazywała Janka Penny (Jenny Penny :))

[sta-fraszka]

A co do pierwszej - mlody Miller poslubia "takie nic bez nazwiska" czyli Mary
Vance w "Rilli". Rodzina Millera sie czepia a on robi swoje.
Ja wiem ze mlody sklepikarz Miller to nie to samo co Blythe'owie, ale zawsze.

No i jeszcze jest postrzeganie samej Ani przez rodzine Roberta - przeciez to
przepasc klasowa taka sama albo i wieksza.

Mysle, ze gdyby sie okazalo, ze dziewczyna, mimo ze sluzaca, jest z dobrego domu
(znaczy ma uczciwych rodzicow) i "znajaca Jozefa", wszystko by przeszlo.

Hmm... Albo majaca ambicje, jak Perry Miller w "Emilce", ktory moze i
Burnley'ownie do piet nie dorastal, ale mial to gleboko w nosie i siegal po co
mial ochote bez kompleksow.

Poza tym - w nawiazaniu do watku - jest roznica miedzy braniem slubu miedzy
klasami a wyrazaniem swojego zdania przez Zuzanne tudziez Rebecce.

Daj sie obronic, pojde szukac o stosunkach miedzy sluzba a panstwem w
atlantyckiej Kanadzie na poczatku XX wieku.
Mimo ze, droga Jadwigo, z calym szacunkiem uwazam ze sie lekko czepiasz.
Bo argumentow i przykladow padlo od groma i troche.

[jadwiga1350]

> No i jeszcze jest postrzeganie samej Ani przez rodzine Roberta -
przeciez to
> przepasc klasowa taka sama albo i wieksza.

Jakby tak było,to matka Roberta nigdy by się nie poniżyła do
złożenia Ani wizyty.

>
> Poza tym - w nawiazaniu do watku - jest roznica miedzy braniem
slubu miedzy
> klasami a wyrazaniem swojego zdania przez Zuzanne tudziez Rebecce.

Oczywiście, że jest duża różnica. Ten "ślubny wątek" tak mi się
rozwinął jako reakcja na "służącą-członka rodziny"

>> z calym szacunkiem uwazam ze sie lekko czepiasz

Okej, może nie mam racji w służebnym temacie.

[sta-fraszka]

jadwiga1350 napisała:

> Wyobraźmy sobie taką sytuację:
> Gdzieś tak w czasie w którym toczy się akcja Doliny Tęczy, zamożny
> doktor Blythe zatrudnia jeszcze jedną służącą. Powiedzmy
> czternastolatkę,z rybackiej wioski,kogoś w stylu Karoliny
> Czwartej.Chce w ten sposób ulżyć Zuzannie, która już się starzeje,
> dzieci rosną, pracy w domu nie ubywa, a ukochana małżonka stroi
> fochy i czuje się "zmęczona".
> Na dorosłą służącą Gilberta nie stać, gdyż podróż po Europie
> pochłoneła wszystkie jego pieniądze.
> Jest więc ta czternastolatka, wierna pomocnica Zuzanny i pani
> doktorowej Blythe, traktowana jak "członek rodziny".
> Mijają lata, rosną dzieci Blythe'ów, dorasta też owa czternastolatka.
> Nadchodzi rok 1914,dwudziestoletni Walter Blythe dostrzega urodę i
> zalety ducha młodej służącej. Uświadamia sobie, że kocha ją nad
> życie.Mówi dziewczynie o swoim uczuciu, a ona również wyznaje mu swą
> miłość.
> Walter powiadamia rodziców o swoich planach małżeńskich, mówi kim
> jest narzeczona.
> Jak Ania i Gilber to przyjmują????
>
> Albo inna sytuacja:
> Dorosły Walter Blythe spotyka przypadkiem Jankę Penglly. Dawna
> koleżanka Di jest teraz piękną, dorosłą, kobietą.Nadal ma bujną
> fantazję,która pociąga marzycielskiego Waltera. Młody Blythe
> zakochuje się w Jance i prosi ją o rękę. Janka się zgadza.
> Walter, ponieważ pamięta z dzieciństwa niechęć matki do rodziny
> Pengllych, namawia narzeczoną na ślub w tajemnicy.
> Po ślubie oboje udają się do Złotego Brzegu i wyznają prawdę
> rodzinie.
> Jak Ania powita nową synową w rodzinie? Czy otworzy przed nią
> ramiona i przytuli do macierzyńskiego serca? Czy zapomni o czasach w
> których uważała dzieci Pengllych za nieodpowiednie towarzystwo dla
> swoich dzieci?

Noz to masz takie dokladnie sytuacje.
Pierwsza w "Rilli", gdy mlody Miller oswiadcza sie "temu nic bez nazwiska" czyli
bylej sluzacej Mary Vance.
Rodzina srednio to przyjmuje. Miller ma to w nosie.

A druga w "Pani na Srebrnym Gaju" gdy Sid poslubia Maje Binne(y?). Rodzina jest
zdegustowana i zrozpaczona ale (JAKO ZE NIE WYPADA INACZEJ) robia dobra mine do
zlej gry i tylko przed Justysia sie zala.

[jadwiga1350]

> Noz to masz takie dokladnie sytuacje.

Odnoszę wrażenie, że to zupełnie inne sytuacje.

> Pierwsza w "Rilli", gdy mlody Miller oswiadcza sie "temu nic bez
nazwiska" czyl
> i
> bylej sluzącej Mary Vance.
> Rodzina srednio to przyjmuje. Miller ma to w nosie.

Tylko jak Miller oświadcza się Mary, to ona już dawno nie jest
służącą, tylko wychowanką ludzi dość zamożnych i mających pozycję w
swoim środowisku.Coś jak Ania Shirley, najpierw służąca u pani
Thomas,potem wychowanka Maryli Cuthbert.
No i panna Kornelia uważała, że to Miller jest nikim i
Mary "zmarnuje się" wychodząc za niego.
>
> A druga w "Pani na Srebrnym Gaju" gdy Sid poslubia Maje Binne(y?).
Rodzina jest
> zdegustowana i zrozpaczona ale (JAKO ZE NIE WYPADA INACZEJ) robia
dobra mine do
> zlej gry i tylko przed Justysia sie zala.

Fakt,Maja nie była lubiana przez rodzinę Gardinerów(z wyjątkiem Sida)
jednak na przyjęcia do Srebnego Gaju była zapraszana.
A czy Ania pozwoliłaby Di zaprosić Jankę do domu???
Sid już w dzieciństwie lubił Maję i nic nie ma o tym żeby matka
zabraniała mu się z nią spotykać czy przyjaźnić. Nawet jest coś o
kupowaniu przez Sida prezentu na gwiazdkę dla Mai.

[erwu76]

jadwiga1350 napisała:

> 2. Dlaczego Ania reagowała tak a nie inaczej w sprawie noweli
> wykorzystanej do reklamy proszku do pieczenia.Czy proszek do
> pieczenia to coś wstydliwego?Jak Aweryla piecze ciasto to jest
> dobrze, bo to zabarwia całą nowelę humorem, ale już wzmianka o
> proszku do pieczenia danej firmy to wielki wstyd i hańba?
> Nigdy nie mogłam pojąć czemu Ania się tak wściekała.
> No i była bardzo nie fair w stosunku do Diany Barry.Nie każdy
> umiałby się cieszyć z talentu przyjaciela. Nie każdy wsparłby
> przyjaciela w walce o zainteresowanie wydawców i czytelników.


To tak, jak zaprojektować i własnoręcznie stworzyć samochód,
który potem ktoś oblepi reklamą proszku do pieczenia... ;)

[nchyb]

Dla Ani nowelka była dziełem jej duszy, to nie był produkt
przeznaczony na sprzedaż, to była dla niej Twórczość, a nie źródło
zarobku, spłodzone na warsztatach kreatywnego pisania...

[pathsoul]

"(...) jeszcze jeden cios:
„Pamiętaj Redfern, że są rzeczy, których nie kupisz za żadne pieniądze. Na
przykład, nie kupisz sobie dziadka”. Cios był silny, a ja jeszcze na tyle
młody, że bardzo go odczułem."

Może teraz robię z siebie idiotkę, ale czemu u licha to był cios? Przecież nie chodziło o to na przykład, że nie wiadomo kto jest ojcem Barney'a, czy podobne sprawy? Nie kupi sobie czego? Jak to rozumieć...?

[0oo.owieczka]

Chodzi o pochodzenie i sposób dojścia do majątku. Redfern nie ma za
sobą dziesiątek pokoleń "dobrze urodzonych", którzy przekazywali
swym następcom dobra materialne. Po prostu, Edward nie jest "dobrze
urodzony".

[klymenystra]

Nie zgadzam sie. Moim zdaniem chodzi po prostu o to, ze dla wielu chlopcow dziadek jest kims wyjatkowym - kto opowiada historie, pokazuje swiat itd. Edward pewnie nie mial zyjacego dziadka i tyle.

[supervixen]

Ale Edward był już wtedy takim sporym chłopcem, bo te słowa usłyszał na
uniwersytecie :)

Zawsze to odbierałam tak jak owieczka, tzn jako wytknięcie Edwardowi
odpowiednich korzeni.

[supervixen]

*braku odpowiednich korzeni, oczywiście

[croyance]

O! Nigdy do glowy mi nie przyszla taka interpretacja. Zawsze mialam
wrazenie, ze chodzi wlasnie o cos w stylu 'moze i stac cie na wiele,
ale milosci i przyjazni sobie nie kupisz', stad ten dziadek (rodzina,
milosc, wazne sprawy, ktorych nie mozna kupic za pieniadze etc.).

[nasturcja0-1]

A ja nie rozumiem jednej rzeczy, która wyczytałam w Uwiezionej Duszy i to nie rozumiem do tego stopnia, ze musiałam sobie załozyc nowe konto bo zapomniałam hasła do starego zeby sie z Wami tym podzielic. Otóż Maud pisze, że mimo iz teskniła w dziecinstwie za matka, której nigdy nie dane jej było poznać, juz wtedy zdawała sobie sprawe, ze gdyby jej matka była taka jak jej poczciwe, lecz prozaiczne, przyziemne i szorstkie w obejściu ciocie, byłoby to duzo gorsze od jej smierci. Takie podejscie mnie zdumiewa.

[nasturcja0-1]

Sądzę, ze Maud ja idealizowała w swoich myslach, w koncu sama pisała, ze jako dziecko wielokrotnie myślała, ze gdyby matka zyła, byłaby ja w stanie zrozumiec w przeciwienstwie do w.w., a zatem zeby mogła ją zrozumieć, musiałaby być kims faktycznie niezwykłym.

[nasturcja0-1]

Nie rozumiem jeszcze jednego: dlaczego Maud musiała szukać porcelanowych piesków w sklepach z antykami, czy nie były one juz wiecej produkowane w jej czasach? Czy w przeszłosci były one tak popularne jako ozdoby domu, że Maud mogła wybrzydzać w wyborze bo wiedziała, że prędzej czy później i tak jakieś znajdzie w tym czy innym antykwariacie?

[pontecorvo]

w górę

[nessie-jp]

Przeczytałam wątek z zainteresowaniem, i chociaż dyskusja już bardzo stara, to chciałam dopowiedzieć jedną rzecz.

Otóż nieporozumieniem jest chyba traktowanie Zuzanny jak służącej znanej z polskiego systemu klasowego (a już szczególnie

[pi.asia]

A ja się jeszcze dołączę w temacie mezaliansów i służby. Miller poślubił "takie nic bez nazwiska jak Mary Vance".
Wstawcie inne dane personalne: Gilbert poślubił takie nic bez nazwiska jak Ania Shirley.

Sytuacja była identyczna! Chłopak - syn farmera, dziewczyna - sierota z przytułku. Mary zaliczyła chyba ten sam przytułek co Ania. Obie były przygarnięte jako dziewczyny do pomocy. I obie były taktowane nie jak służące tylko jak ktoś z rodziny, kogo posyła się do szkoły, dba o jego edukację (Mary będą u panny Kornelii zdaje się wykręciła się od nauki), wychowuje, zaprzyjaźnia.

Mamy całą galerię relacji "państwo-służba": Ania - Cuthbertowie, Zuzanna - Blythe'owie, Karolina Czwarta - panna Lawenda, Rebeka - ciocie Kasia i Misia. Nigdzie nie są to relacje oparte na wyższości, tylko na przyjaźni, lojalności, uczciwości i oddaniu. Służąca prowadzi gospodarstwo, ale poza tym jest istotą równą - Rebeka bodajże zasiada przy jednym stole z ciociami?
Dlatego nie było to takie dziwne, że Zuzanna i Rebeka głośno wyrażały swoje opinie. W tej klasie społecznej było to raczej normą, nie ewenementem. Co innego u takiej, np., panny Minerwy Tomgallon. Tam służba musiała być bezszelestna i bezwonna ;)

[0oo.owieczka]

pi.asia napisała:

> A ja się jeszcze dołączę w temacie mezaliansów i służby. Miller poślubił "takie
> nic bez nazwiska jak Mary Vance".
> Wstawcie inne dane personalne: Gilbert poślubił takie nic bez nazwiska jak Ania
> Shirley.

Ania nie była "takim nic bez nazwiska", bo jej rodzice byli nauczycielami, a to nobilitowało. Nie pamietam kto, ale chyba pani Linde zwróciła na to uwagę.

[nessie-jp]

> Ania nie była "takim nic bez nazwiska", bo jej rodzice byli nauczycielami, a to
> nobilitowało. Nie pamietam kto, ale chyba pani Linde zwróciła na to uwagę.

Nie wydaje mi się, żeby to "nobilitowało"

[ananke666]

Chyba jednak w jakiś tam sposób nobilitowało, o ile mieli etat w szkole i legitymowali się wykształceniem. Nauczyciele byli znani w społeczności, składali wizyty... niewiele, ale zawsze znacznie więcej niż bycie guwernantką.

[soova]

Czy na pewno nauczycielstwo było licho płatną profesją? Ania jest 3 lata nauczycielką (owszem, nawet kierowniczką) szkoły w Summerside - raczej nie dla przyjemności, a żeby nie siedzieć na farmie u Maryli w oczekiwaniu na ukończenie szkoły medycznej przez Gilberta, i żeby zarobić na nową drogę życia (podobnie jak wcześniej jest nauczycielką w Avonlea, żeby wspomagać finansowo wspólne z Marylą gospodarstwo i zarobić na college). Nauczycielką w Summerside jest też Julianna - też nie dla rozrywki, ale żeby zwrócić koszty swojego wykształcenia wujowi (i to się jej przecież udaje).

[kooreczka]

jak sama napisałaś Ania jest dobrze wykształconą kierowniczką dużej szkoły w mieście (i chyba właśnie wykształcenie zadecydowało o poprawie jej warunków- Julianna po seminarium też się starała). Jest poza tym samotna, więc odkładać może. Jako nastolatka po roku nauki przez trzy lata pracy w wiejskiej szkole odłożyła tyle, że starczyło jej chyba na pół roku w mieście, a resztę załatwił niespodziewany spadek- a miała mieszkanie i jedzenie z farmy i samą siebie na utrzymaniu.

[1mia1]

Mnie zastanawia co się stało z dziadkami Ani (całą czwórką), skoro Berta i Walter wzięli ślub w wieku około 20 lat, to ich rodzice nie mogli być jakoś bardzo starzy.

[lucy-lotta]

1mia1 napisał(a):

> Mnie zastanawia co się stało z dziadkami Ani (całą czwórką), skoro Berta i Walt
> er wzięli ślub w wieku około 20 lat, to ich rodzice nie mogli być jakoś bardzo
> starzy.

Rewelacyjne pytanie. Ciężko zakładać, że cała czwórka zupełnie nie interesowała się jedyną wnuczką...

[0oo.owieczka]

"Rodzice moi przybyli z bardzo daleka i wszyscy wokoło wiedzieli, że nie mają oni żadnych krewnych" - słowa Ani, które padły podczas drogi do Białych Piasków.
Rodzice Ani pewnie też byli sierotami, a do Bolingbroke przybyli w poszukiwaniu pracy.
W tamtych czasach śmiertelność była bardzo duża, a sierocińce pełne dzieci. Może rodzice zmarli podczas jakiejś epidemii, a może byli emigrantami, którzy nie przetrwali trudów podróży?

[vi_san]

Pewnie też umarli. No bo nie zakładam, żeby wszyscy czworo [dwie babcie i dwóch dziadków] zbiorowo ignorowali wnuczkę [jedyną!] oraz fakt, że wspomniana trafia do sierocińca a potem na wychowanie do obcych ludzi. Chociaż zaskakująca dosyć jest śmiertelność w tym kręgu...

jak to było z ilością egzemplarzy Sprzedawcy snów?

[yo-a-ko]

No, właśnie - czytam właśnie trzeci tom "Emilki" i się zastanawiam nad następującą sprawą: otóż Emilka, jak przypuszczam, miała przynajmniej dwa egzemplarze "Sprzedawcy...", tj pierwszy rękopis i wersję przepisaną na maszynie, wysyłaną do wydawnictw. Wiadomo, co się stało, gdy Dean przeczytał maszynopis i ocenił książkę jako marną... ale - w takim razie, choć LMM o tym nie wspomina, Emilka musiała pamiętnego dnia spalić i rękopis, i maszynopis?

[ayo2137]

Co do Zuzanny. W rodzinie ze strony mamy była taka gosposia, Wikcia. Też z niewyparzonym językiem.
Wikcia: Pani, co dzisiaj robimy na obiad?
Babcia: Hm, może pomidorowa i schabowe?
Wikcia: E, to ja zrobię ogórkową i mielone. Pani, pomidorowa była niedawno.

Raz jak do mojej mamy przyszli znajomi to wyłączyła wodę na herbatę, bo "żadne gówniane goście tu herbaty pić nie będą".
Albo w rozmowie z moją babcią: "Przyszła pani Zbańska." "E, co to za pani".
Jawnie okazywała antypatię, gdy kogoś nie lubiła.
Była traktowana jak członek rodziny, osoba zaufana. Mam spisanych więcej historii o Wikci, ale nie przy sobie. No i moja mama też coś spisuje.
A z kolei pradziadkowie mieli gosposię Mariannę, o której niewiele wiem,ale leży z nimi w grobowcu, więc opowieści o Zuzannie mogą być wywiedzione z podobnych doświadczeń.