Dlaczego w Brodnicy jest ul. Św. Jakuba?

[Gość: Kuba]

Dlaczego jest ulica Św. Jakuba, a na stronie diecezjalnej w informacjach o
Brodnicy nie ma takiego kościoła? Kto mi to wytłumaczy - najlepiej z
datami. :)
Czy był taki kościół w Brodnicy? Kiedy?

[Gość: Kuba c.d.]

A przy jakiej ulicy stoi kościół poewangelicki i jakie było jego wezwanie?

Pomóżcie! Dlaczego jeszcze nikt nie odpisał?

[Gość: Kuba]

:)

[Gość: PolskiCukier]

Pytałem teścia który jest z Brodnicy. Nie przypomina sobie kościoła pod takim
wezwaniem.

[Gość: Jakub]

Dzięki za odpowiedź. To coraz ciekawsze. Może był taki kościół w bardzo
odległej przeszłości?

Albo coś okropnego w nim się stało i brodniczanie trzymają to teraz w
tajemnicy? :))

[Gość: PolskiCukier]

Ale możliwe jest też, że po prostu nazwano sobie kiedyś tak ulicę mimo że nigdy
nie było takiego kościoła. Chociaż też bym wolał żeby wiązała się z tym jakaś
fascynująca legenda ;)

[Gość: Jakub]

Musiało coś być związane ze św. Jakubem i dlatego zostało to w nazwie ulicy.

Chyba, że rada miasta obradowała akurat w dniu imienin burmistrza o imieniu
Jakub i sobie trochę wypili, i zrobili mu prezent ... :)

[Gość: Izotop]

Tak, to jest tajemnica Brodniczan i czesciowo Rypinian. Zwiazane z kosciolem
pod wezwanie sw. Jakuba sa nieslawne praktyki. Kosciol, wykleto i zburzono w
XVI - tym wieku. Od tego kosciola prowadzi tunel az do sredniowiecznego
kosciola w Rypinie. Teraz to wszystko zawalone, zasypane i nie wiem czy
znajdzie sie jakas informacja w parafalnym kosciele w Rypinie na ten temat. W
Rypinie, tez tajemice tego tunelu kosciol trzyma pod scisla kontrola. Jedni
mowia, ze tam wciaz sa pochowane srebrne i zlote misy z czasow Potopu
Szwedzkiego. W 1921 roku pewnien chlop, gospodarz ze wsi Strzygi, pomiedzy
Rypinen a Brodnica, natknal sie najprawdopodobniej na ten tunel i wydlubal
wejscie do tego tunelu, ale jakies morowe powietrze na niego stamtad buchnelo.
Ledwie trzymajac sie na nogach przyjechal furmanka na plebanie przy kosciele w
Strzygach i zaczal opowiadac niestworzone rzeczy, ze pelno tam bylo kosci i
czaszek, jak i zbroi rycerskich. Tak jak powiedzial to szybko wyzional ducha...
Swiadkiem tego wydarzenia byla gosposia owczesnego proboszcza ( czy tez
ksiedza). Noca, ow ksiadz z grupa ludzi, dotarl do miejsca gdzie chlop odkryl
tunel i wszystko zasypano i zamaskowano..... , pozniej posadzono tam drzewa.
Teraz to pewnie nie ma juz zadnego sladu po tym. Ale tunel z pewnoscia wciaz
istnieje. Izotop

[Gość: Irek]

Ten sredniowieczny tunel z Brodnicy to nie prowadzi do kosciola w Rypinie a
tylko do srodniowiecznej baszty przy szosie brodnickiej. Baszte i mury
sredniowieczne otaczajace baszte, Niemcy rozebrali w 1942 roku. Drugi tunel,
wiekszy od brodnickiego, idzie od kosciola w Rypinie do zamku w Golubiu-
Dobrzyniu, jak i do Radzik a podobno tez i do Skrwilna, gdzie w poznych latach
1950 tych odkryto nad tamtejszym jeziorem zakopane zlote i zrebrne skarby
(misy, bizuerie, kielichy). Na te skarby natknal sie wedkarz kopiacy robaki na
ryby. Przerazil sie ten wedkarz i zawiadomil wladze. Uwaza sie iz skarby te
pochodza z czasow wlasnie Potopu Szwedzkiego, a skarby te byly wlasnoscia
Skrwilenskiego wladcy, ktorego to rodzina jak i wladca zgineli w tamemniczych
okolicznosciach. Inni mowia, ze ich Szwedzi w pien wycieli, ale skarbow nie
znalezli. Te skrwilenskie wykopaliska (skarby) mozna wciaz ogladac w torunskim
muzeum. Podobno istnieje tez osobny tunel, ktory prowadzil od tej baszty do
kosciola jak i drugi do warowni w Starorypinie. Po starorypinskiej warowni nie
pozostal zaden juz slad a tylko krzakami pokryta gora i wawozy, tez niedaleko
szosy brodnickiej w kierunku Strzyg.

[Gość: kacha]

.. wówczas dowiedziono że telefonia bezprzewodowa znana była juz przed wiekam.W
trakcie tych poszukiwań bowiem kopano, kopano, kopano... ale kabla nikt pono
nie znalazł..

[Gość: Qrczak]

Chciałbym troche zdementować tych poglosek o skarbie znalezionym w Skrwilnie.
Rzeczywiście takie zdarzenie miało miejsce, ale nie w latach 50., ale 27. maja
1961 r. Znalazła go grupa studentów UMK pracująca na terenie
wczesnośredniowiecznego grodziska pod kierownictwem prof. Jadwigi Chudziakowej.
Grodzisko to nosi nazwę potoczną "okop szwedzki", stąd ten epitet pojawia się
przy okazji skarbu. Jednak bynajmniej nie pochodził on z tego okresu. Skarb
pochodził z XVIII w. i należał do właścicieli nie Skrwilna, ale Okalewa. I
został zakopany najprawdopodobniej dopiero przed II wojną światową.
To tyle co do faktów. Myślę, że nie ma co się bawić w tworzenie sensacji.
Historia skarbu i jego znalezienia jest dość prosta. Warto czasem poczytać
trochę książek, np. "Skrwilno i okolice" Romana Piotrowskiego. Gorąco polecam.
Informacje można też znaleźć na stronie Muzeum Okręgowego w Toruniu. Pozdrawiam

[Gość: Domena]

Mialem przyjemnosc poznac Pana Piotrowskiego, czlowieka o zamilowaniach
archeologicznych i historycznych okolic Rypina, ktory pracowal w Wydziale
Oswiaty. Skromny i ciekawy to byl czlowiek, drobny, nieduzej postury. W tamtych
czasach wiele legend krazylo po Rypinie o okolicznych grodziskach, tajemniczych
tunelach - o sredniowiecznej Bramie Sierpeckiej, Brodnickiej jak i o Bramie,
ktora stala w centrum Rypina przy aptece i dawnym postojem taksowek, a ktore to
bramy Niemcy w czasie wojny porozbierali. I rzeczywiscie skarb skrwilenski
zostal znaleziony w 1961 roku. Chociaz mowilo sie wtedy, ze natrafil na niego
przypadkowo jakis wedkarz kopiacy dzdzownice na przynety. Ale zapewne wiele
informacji znieksztalconych, a przez lata wyolbrzymionych i niekoniecznie
prawdziwych. No ale kto moze na 100% zagwarantowac, ze tak nie bylo??? A ja
mysle, ze okolice Rypina, Skrwilna, Starorypina, Golubia-Dobrzynia kryja
jeszcze wieeeele roznych tajemnic, gdzie powinno prowadzic sie wykopaliska
archeologiczne i to niekoniecznie przez zawodowych archeologow, ale tez i przez
amatorow na wlasny koszt. Bo jak powiedzial kiedys jeden Rypinianin..."Panie im
starsza moja zona, tym bardziej jestem nia zainteresowany". Jezeli tyle
zabytkow w Rypinie odkrywanych przez lokalnych archeologow to z pewnoscia rejon
ten wart eksploatacji a z jeziora Czarownica,kolo Rypina, pokaze sie jeszcze
kiedys jaki Loch Ness, co to wstrzasnie nie tylko ziemia Rypinska, ale tez i
caaaaalym swiatem.... Zycie jest wciaz peeeelne wszelakich tajemnic,a historia
wciaz zywa. Chociaz co niektorzy mowia, ze lepsza fikcja od histori, bo
historia pokazuje czlowieka jaki byl, a fikcja moze pokazac czlowieka jakiego
nie bylo, jakiego nie ma, ale jaki moglby byc i jaki powinien byc....hmmm....

[Gość: Kuba]

Czy gdzieś można przeczytać, że kościół św. Jakuba zburzono w XVI wieku?

[Gość: Izotop]

Nie wiem czy bedziesz mial jakas szanse aby do slowa pisanego o tym kosciele,
dotrzec Kuba. A zapiski owe znajduja sie w katakumbach (piwnicach, podziemiach)
rypinskiego kosciola sredniowiecznego, nie mylic z kosciolem ewangielickim).
Byl przed laty na plebanii w Rypinie mlody ksiadz co to archeologa mial
zaciecie i on tam sie do tych starych ksiag dostal i to wlasnie od niego wiem.
Jednak pewnego razu stary proboszcz z koscielnym i organista nakryli tego
mlodego ksiedza, ktory przy latarce lampie naftowej robil sobie kopie ze
zmurszalych czasem ksiag parafialnych. Zapiski mu zabrano i zniszczono ale
pewna czesc informacji zapamietal i mnie o tym powiedzial. Szybko tego ksiedza
przeniesiona gdzies w krakowskie i slad po nim zaginal. Pozniej doszly mnie
sluchy, ze on zdecydowal sie na misje w odlegle i dzikie strony Amazonii w
Poludniowej Ameryce. Byly to wciaz jeszcza lata PRL-owskie. Podobno on scisle
wspolpracowal ze znanym zakonnikiem Szeliga, ktory tera jest juz przeszlo 90
letnim starcem a ktory to znany jest z tego, ze leczyl tamtejszych Indian
preparatami, wyciagami z roslin, ktore to byly skuteczne na niektore rodzaje
nowotworow. Zreszta ten mlody ksiadz to byl niespokojny duch. Ja wtedy
uczeszczalem do rypinskiego liceum i wlasnie z nim wybieralem sie na nartach
zima na rozne wedrowki wlasnie po polach i lasach w okolicach wioski Strzygi.
Ksiadz Edward, mial zawsze przy sobie rozne zapiski jak i wykresy, takie jak
gdyby recznie odpisane kopie map lokalnych drog. Posiadal on rowniez wiele
wiedzy z dawnych czasow np. wybieralismy sie sie na calodzienna wedrowke piesza
bez prowiantu. Jednak potrafil robic takie wnyki czy sidla i zawsze albo to
zajaca schwytal w te sidla a juz w lapaniu kuropatrw na petelki przywiazane do
patykow w ziemi to ksiadz Edward byl mistrzem. Tak, ze wychodzilismy bez
prowiantu na te wycieczki ale wcale glodni nie wracalismy. W czasie urlopu
ksiadz Edward pojechal kiedys do Czestochowy. Tam studiowal i badal orginal
luku tureckiego, ktory do dzisiaj sie znajduje w klasztorze na Jasej Gorze. Po
powrocie przywiozl sporo, czarnobialych zdjec a zwlaszcza takich,jak to on
nazywal, makro zdjec, czyli zblizenia, przez jakas soczewke. I wlasnie, po
kilku miesiacach zrobil kopie tego tureckiego luku skladajacego sie z warstw,
paskow wysuszonego drzewa klonowego, klejonego klejem kazeinowym. W goracej
wodzie moczyl on rogi, bodajze krowie, Te rogi robily sie miekkie i wycinal z
nich paski ktore naklejal na jedna strone klonowych sklejek. Z lokalnej rzezni,
czy od gospodarzy dostal sciegna z tylu nog krowich, przy pecinach. Te sciegna
ksiadz Edward suszyl a pozniej je rozbila drewnianym i metalowym mlodkiem. Po
rozbiciu tych sciegien czesal je takim metalowym grzebieniem i te sciegna
robily sie jak wlosy. Maczal wiec pozniej te sciegna-wlosy w kleju kazeinowym i
je tak ociekajace nakladal na druga strone tych klonowych sklejek. Tak
posmarowane warstwy klonu, warstwe rogow jak i na drugiej stronie warstwe
sciegien owijal ciasno szpitalnym bandazem kilka razy. Gdzies chyba po miesiacu
w cieplym miejscu, na sloncu lub przy piecu, wysychajace sciegna i przyklejone
naturalnym klejem bialkowym (kazeinowym, jak kiedys uzywali szewcy)
odksztalcily ta cala klejonke w litere C
Na koncach luku porobil naciecia na cieciwe. A cieciwe tez ksiadz Edward robil
jako plecionke z jakis sznurkow. Po kilku miesiacach, jak luk dobrze wysechl,
nalozyl cieciwe, ktora to skrecal albo luzowal i jak ja napial odksztalcajac ta
klejonke o ksztalcie litery C w druga strone i wyszla z tego wszystkiego
replika dawnego, tureckiego luku, takiego jakiego uzywano kidys w Polszczej za
krolewskich czasow. Ksiadz Edward potrafil rowniez wyrabiac strzaly z
wysuszonego kawalka drzewa, ktore to drzewo rozszczypywal na grubsze drzazki a
ktore to obrabial nozem i papierem sciernym na okragle belty. Sam robil i
klepal z metalu na goraco groty jak i przyklejal lotki z pior, nacinajac
wglebienia z tylu strzaly do cieciwy. Pozniej te belty maczal w lakierze
bezbarwnym zabezpieczajac strzaly przed wplywem wilgoci. I tak ksiadz Edward z
tego luku, razem ze mna cwiczyl sie w strzelaniu w takim wawozie za Rypinem
gdzie nas nikt nie widzial. Luk byl wyjatkowo szybki i celny do tego stopnia,
ze ksiadz Edward potrafil w locie ustrzelic bazanta a zima to razem polowalismy
z tych lukow na sarny bo pozniej zrobil on mi jeden taki luk rowniez. Sila by o
tym zdolnym ksiedz pisac, ale nie mam na razie czasu. Moze jeszcze tutaj
wpadne, jak mi sie cus przypomi o kosciele sw. Jakuba w Brodnicy.

[soter_mlodszy]

ciekawe to wszystko ciekawe;-)

[Gość: Izotop]

Zapewne, ciekawe to wszystko jest i zapomniane prawie chociaz rypinski kosciol
kryje jeszcze wiele tajemnic jak chociazby ta dzwonnica. Bylo to jakos tak
jesienia, kiedy po mszy w niedziele przy wyjsciu z kosciola natknalem sie na
ksiedza Edwarda. Usmiechal sie dobrodosznie jak zazwyczaj i powiedzial, ze chce
ze mna porozmawiac. Wiec podazylem za nim do zakrystii i kiedy sie uciszylo,
kiedy ludzie wyszli z kosciola a ministranty porozbieraly sie z mszalnych szat,
ksiadz Edward powiedzial, ze potrzebuje mojej pomocy bo chce sie dostac do
dzwonow na dzwonnicy i zebym sie tam zjawil wieczorem o 11.00 tej. W tym czasie
prowadzono tam jakies remonty i na wieze, gdzie dzwony porobiono system
drewnianych drabin. Zjawilem sie juz prze 11.00 ta a tam juz czekal na mie
ksiadz ubrany w dresie po cywilnemu z niewielkim plecakiem. I sie zaczelismy
wspinac po tych chyboczacych drabinach, ja z latarka z tylu a ksiadz Edward z
lampa naftowa z przodu. I musze sie przyznac, ze sie okrutnie balem bo coraz
bardziej oddalalismy sie od ziemi.Byl to wietrzny dzien i od czasu do czasu
galezie sie lamaly starych kasztanow i z lomotem spadaly na ziemie. No ale juz
nie mialem odwrotu. Serce walilo jak mlot ze strachu a zwlaszcza gdy
wyploszylismy stamtad rozne ptactwa, jakies wrony, kawki co kraczaly jak i
dzikie golebie oraz turkawki co gruchaly a i nietoperze w nas uderzaly - istne
paskudztwo. Pelno tam jeszcze bylo najprzerozniejszej pajeczyny. W koncu
dotarlismy do tych dzwonow, ksiadz Edward podtrzymywal mnie wystraszonego i
rozpakowal z plecaka te swoje narzedzia jak i notatki. Ja mu swiecilem a on
rysowal, notowal z dzwonow chyba daty zapisywal jak rowniez zaczal wyciagac z
dzior rozne zardzewiale juz przedmioty metalowe. Sypal sie kurz okropny z tego
wszystkiego, ze az nas na kaszle suche bralo, ktore to w kapocie dusilismy aby
nas nie bylo sychac. Ubrudzeni kurzem w koncu zeszlismy po tych trzeszcacych,
wyschnietych drabinach na dol i jak widac ksiadz Edward byl bardzo z tej
wyprawy zadowolony bo mi uscisnal mocno reke, podziekowal za pomoc i oddalil
sie w kierunku plebani.

[anaiss]

powinieneś książki pisać :-)

[Gość: Izotop]

Dziekuje Onasis ( na greckie mi to nazwisko wyglada), ale zadnej ksiazki nie
odwazylbym sie pisac i nie wiele ksiazek w zyciu przeczytalem. A pisanie jak
pisanie, zdania zdaniami, moze z gramatyki nie jestem za tegi, ale chyba
zrozumiale pisze. Kiedys wchodze do plebani, do mieszkania gdzie Ksiadz Edward
mieszkal, pukam do drzwi ale nikt nie otwieral, wiec sie zawachalem i mialem
juz odejsc.... Jednak cus mnie tknelo, cus mnie korcilo wiec uchylilem drzwi i
wsunalem sie do srodka siadajac na krzesle przy stole i tu widac bylo, ze
ksiadz Edward byl w trakcie pisania listu. Na stole stal niewielki portret
pieknej kobiety z wielkimi niebieskimi oczami, zmyslowymi ustami i czarnymi
wlosami opadajacymi na ramiona. Zapatrzylem sie na to cudo i oczu nie moglem
oderwac gdy nagle uslyszalem kroki w korytarzu wiec sie od stolu odsunalem.
Wszedl, ksiadz Edward i byl jak gdyby zmieszany, zdenerwowany i nie pamietal
nawet, ze mnie zaprosil na lekcje filozofii tego wieczoru, wiec poczulem sie
niejako glupio. Jednak po chwili sie opanowal, list zlozyl i schowal do
szuflady a zdjecie trzymal i nie wiedzial co z nim poczac. "Ladna kobieta"
niezgrabnie wycedzilem a on rzucil na mnie te jego badawcze oczy, lekko sie
usmiechnal jak gdyby zz komplement dla owej kobiety. Nic nie mowiac przez
chwile, wahal sie ale zdjecie to zaniosl w koncu do drugiego pokoju tzn. do
sypialni. Nie dawalo to mi spokoju. Wyjasnial mi ksiadz Edward pewne terminy
filozoficzne i juz nie pamietam jakie ale wydaje mi sie, ze
chyba "epistemologie", ktorego to terminu przez jakis czas nie moglem pojac.
Pozniej przeszedl do filozofii sw. Tomasza z Akwinu a mnie nic do glowy nie
chcialo wchodzic wiec znow sie zapytalem o owa kobiete o dziewczecym wygladzie
czy ona to mezatka a on przeszyl mnie wtedy tym jego piorunujacym wzrokiem na
wylot i juz wiedzialem, ze przesadzilem z moja wscibskoscia. "Prosze mi takich
pytan wiecej nie zadawac" wycedzil i zaczal szybko oddychac. Obawialem sie tej
niezrecznej sytuacji spowodowanej moja mlodziencza glupota i zaczalem sie
domyslac roznosci i jakos wpadl mi do glowy szalenczy scenariusz ksiedza
Edwarda, ktory musial miec jakis dosyc bliski zwiazek z kobieta na zdjeciu. On
tez czul sie glupio i przelykal sline. Chcac wybrnac z sytuacji zebralem swoje
notatki, podziekowalem mu za lekcje i udalem sie do domu.

[naata]

Lekkość wypowiedzi, zamierzony nieład, artystę zdradzają, nie wierzę, że książek nie piszesz ... Izotopie... tylko, nasz tu, forumowy Niko może Ci podołać .. ;))

[Gość: Izotop]

Ksiadz Edward byl wysokim, szczuplmym, wysportowanym mezszczyzna,ciemnym
szatynem o duzych, badajacych oczach na ktorym to czarna sultanna lezala jak
dobrze dopasowana zbroja. W tych jego czarnych i niezbadanych jak glebiny wod
oceanu oczach podkochiwaly sie mlode rypinianki - panienki jak i zamezne a
nawet i licealistki. I z tego to wlasnie powodu zrobila sie w miescie Rypinie
istna zadyma. Bo zanim ksiadz Edward do Rypina przyjechal to niewielu Rypinian
na stanowiskach chadzalo do kosciola, no bo byly to czasy prl-wskiej
nomenklatury i kazden prominent starajacy sie do lokalnego urzedu musial
krytykawac tak kosciol rypsinski jak i cala religie katolicka. Wiec odbywaly
sie rozne pochody z czerwonemi choragwiami, pierwszomajowe obchody ludu
manifestujacego poparcie dla panstwowych a przeto i lokalnych wladz i
przeciwko, rzekomemu ciemnogrodowi
religijnemu. Ale o dziwo..... Odkad w miescie pokazal sie ksiadz Edward,
wszystkie panienki rypsinskie dostaly jak gdyby religijnej odnowy. I nie tylko
panienki ale i zony paryjnych, lokalnych prominentow ( pospolitych pijakow co
to partii komunistycznej bezkrytecznie du...pe oblizywali). Ksiadz proboszcz, a
raczej ksiadz dziekan nie byl z sytuacji az tak bardzo zadowolony no bo
wszystkie, co ladniejsze i mlodsze kobitki, ustawialy sie w kolejce do
spowiedzi, do konfesjonalu ksiedza Edwarda - zaden chlop tam nie mogl sie
dostac ani zadna starsza pani. Ksiadz dziekan-proboszcz nawet nakazywal
babciom koscielnym z ambony, ktorych to spowiedzi musial wysluchiwac, aby
sobie usta szalwia plukaly bo taki od tych bezzebnych babc smrod z ust wanial.
Zenowalo to wszystko skiedza Edwarda, ktory byl, jak by nie bylo, skromnym
czlowiekiem. Ale prominentowny nie dawaly za wygrana i ksiedza na prywatne
audencje zaczely zapraszac i widac, ze kazda z ksiedzem pragnala niczego innego
jak tylko seksu. (czyli go na du..pe naciagaly mowiac wulgarniej). A platne
kapowniki rypsinskie tez mialy nielada dylemat - czy sie przyslugiwac
centralnej wladzy czy tez tej lokalnej. Wiec wisialo tych kapownikow cala
zgraja co to przed wejsciem do kosciola zdjecia robili, zapiski z nazwiskami na
donosowych formatach wiernie wypelniali. A jedna dentysktka, zona lekarza
rypsinskiego szpitala, to sie w ksiedzu Edwardzie na umor zakochala. W koncu
Wladze Centralne z Bydgoszy wyslaly do Rypsina naczelna Rajcowne co to sprawe
miala wybadac i formalny raport na rypsinki dziekanat wypelnic. Ta, podobno
przyjechala z Bydgoszczy "nicoguto", czyli potajemnie i do kosciola na
nabozenstwo weszla a zara po nabozenstwie stanela w kolejce na spowiedz do
ksiedza Edwarda.. Kolejka sie przedluzala no bo kazda "grzeszna" tak chciala
pokuty przez ks. Edwarda zadanych wysluchac jak i mu w oczy spogladac. Owa
Rajcowne bydgoska podobno taki plomien Odnowy ogarnal po spowiedzi, ze kobita
zglupiala i.. zaczela sie modlic goraco do Chrystusa Pana... Platne kapowniki
rypinskie to wszystko odnotowaly i ze szczebla wyzszego w Warszawie osoby
nastepne "incoguto" zaczely sie lemuzynami w Rypsinie pojawiac. Moze to i brzmi
nierealnie tera w swiecie swobod polityczno-ekonomicznych.. Ale wteeeedy???
Mlodzi to nie maja pojecia i biora sobie wszystko dobrym za nadobne, a moze i
ja myle tez pojecia. Zegnam, jednak tajemnice tak Brodnicy jak i Rypina, nie
pomijajac Golubia-Dobrzynia, wciaz mnie intryguja. Izotop

[Gość: Izotop]

Bylo to w Boze Cialo, kiedy to spotkalem ksiedza Edwarda na przykoscielnym
dziedzincu, gdzie bylo juz z ranka sporo ludzi odswietnie ubranych a i
motocyklami sie co zamozniejs gospodarze z okolicznych wiosek na ta uroczystosc
pozjezdzali. Zgielk i tlok zaczal sie robic, jakas muzyka odpustowa jak i
jarmarkowa bo po lewej stronie, przy wejsciu do bramy dziedzinca koscielnego
dziad Sokalski w wyswiechtanej kapocie, z dluga prawie do ziemi siwa broda
rzepolil cus religijnego na skrzypcach i liczyl na jalmuzne do jego niepranej
od 30 lat czapki. Rypinianie dobrzy ludzie i Sokoalskiemu grosze dawali z czego
uzbierala sie w capce spora tego grosiwa kupka. Po drugiej stronie bramy
natomiast, mial stanowisko inny zawodowy zebrak, tyz z capka na ziemi i broda
nieco krotsza ale pozlepianu z braku higieny. Ten jednak juz muzyke oferowal
jak i slowo spiewane. Byl to chyba imigrant z dalszych okolic Rypina bo go nie
znalem a i niezawsze sie na rypsinskich odpustach pokazywal. Ten mial stara,
cyganska gitare ale tylko z trzema strunami i rytmicznie na tej rozstrojonej
gitarze rzepolil tango:
Taaa, ta tam ta taaa, taaa, ta tam tam ta taaaa, i mocnym przepitym glosem
zaczal spiewac:
Z Rypsinskich lak, taaa tam ta taaa
Prylecial bak, ta tam ta taaa
Z poniedzialku na wtorek, ta tam ta taaa
Ugryzl mnie w sam worek, ta tam ta ta
Azem sie zlakl, ta tam ta taaa....itp, itd

W zgielku nikt nie zwracal uwagi na slowa nedzarza, ktory to byl swoimi slowami
coraz to bardziej rozochocony i widac, ze za pazucha wojskowego szynela mial
butelke wodki i sie co jakis czas do muru bramy odwracal i z tej butelczyny
pociagal, a twarz mu sie robila coraz bardziej podobna do buraka cukrowego. A
dobrzy Rypsinianie traktowali groszami gitarzyste a nawet i calymi banknotami
bo i muzyka zebraka jakos im mila sercu byla, a i liczyli tez i na odpusty
grzechow po smierci przed ich ewentualnym wniebowstapieniem.

Ksiadz Edward skinal na mnie a ja podazylem za nim w kierunku plebani.
Siedlismy sobie tam na lawce i zaczal mi mowic, ze ma powazna sprawe i ze
chcialby abym sie z nim wybral na wyprawe na Gory Starorypinskie i zebym
przygotowal kilof na ta wyprawe jak i dwie lopaty. Wiec sie umowilismy wczesnie
rano w sobote przy mostku strumyka przy szosie na Brodnice i drodze na
Swiedziebnie.Juz z daleka dojrzalem ksiedza,jego dluga sylwetke w dresie i
tramkach z plecakiem wojskowym na ramionach. Szybko zniknelismy w szuwarach
podazajac wzdluz strumyka. Stamtad zaczelismy sie wspinac na starorypinska gore
i zatrzymalismy sie na jej wierzcholku. Nikogo w okolicy nie bylo. Ksiadz
Edward wyciagna ten swoj zeszyt z notatkami i szkicami i zaczal cos porownywac.
Wyciagnal miare, kazal mi trzymac jeden jej koniec, cos zapisywal, pozniej juz
sam robil dalsze pomiary schodzoc z wierzcholka gory. I slysze jak mowi do
mnie tutaj...,, tutaj, chodz i przynies kilof i lopaty do kopania. Ziemia tam
juz byla dosyc wyschnieta i dobrze, ze wzialem siekerke z soba bo trzeba bylo
powycinac troche krzakow. Kopanie mi nie szlo wiec ksiadz Edward uchwycil w
swoje mocne rece kilof i zaczal tym kilofem ziemie traktowac. Kopalismy a to
kilofem a to szpadami na zmiane az w pewny momencie natchenelismy sie na cus
twardszego, cegly jak gdyby. Ksiadz zaczal te zmurszale wiekami cegly muru
odsypywac lopata delikatnie, zeby czego za mocno nie uszkodzic......

[Gość: Izotop]

Uuuups, przesadzilem tutaj w kilku zdaniach z etyka slowa pisanego, wiec
przyrzekam, ze sie poprawie i brzydkich slow uzywal nie bede, chociaz oddanie
rzeczywistosci jak i kolorystyki folkloru tamtych lat (naturalistyki,znaczy
sie), do takiego jezyka kusza. Ale jak obowiazuja pewne zasady, to trzeba sie
ich trzymac i tu musze czytelnikom powiedziec prosto i bez
ogrodek "przepraszam". Mimo iz mnie za to nikt tutaj jeszcze reprymendy nie
dal, to jednak sam do porzadku nalezytego, zawczasu sie przywolywuje. Izotop

[Gość: Izotop]

Zabralo nam wtedy z ksiedzem Edwardem na Gorach Starorypinskich sporo tygodni
nad wykopaliskami, bo co skonczylismy to musielismy na nowo zasypywac ziemia,
lisciami i szuwaramia ale nie dalo sie uniknac lokalnych wandali co to trud
tygodni nam rozwalali bo widac bylo przy wykopaliskach gazety, butelki po
wodce, piwie i winie patykem pisanym. Pewnej niedzieli udalem sie na msze do
kosciola gdzie ksiadz Edward wyglaszal kazanie. W tym kazaniu latwo
rozszyfrowalem wiadomosc dla siebie, w czym sie nikt z parafian jednak nie
orientowal. Wiec znow sie spotkalem z ks. Edwardem na Gorach Starorypinskich,
zonow kilofy i szpady-szufle w ruch, przy tych samych ceglanych umocnieniach
sredniowiecznych, jeno ze tym razem ks. Edward przyniosl z soba jakas zagadkowa
aparature tj. tranzystorowe, elektroniczne plytki, jak i elektryczne przewody,
kilkanascie plaskich baterii do latarek, jak i sluchawki nauszne. Po wyrzuceniu
ponownie ziemi i dostaniu sie do sredniowiecznych murow wzdluz ktorych, drazac
w prawo, byl dosyc spory wylom, gdzie widac bylo ciemna otchlan. Jednak
swiatlo mocnej latarki pozwalalo zobaczyc przestrzen o zapachu zmurszalego
drzewa, a raczej zgnilego zaduchu. i tu wlasnie ks. Edward uzyl tej swoje
wlasnie aparatury, ktora to on nazywal, detektorem do wykrywania metali. Wiec
ta aparaturke przymocowal do kija leszczynowego i wsadzil do wylomu owej
otchlani... Obserwowalem twarz ksiedza i jego twarzy wzrastajace napiecie... Po
pewnym czasie zdjal szybko sluchawki i nalozyl mi je na glowe a ja tam
slyszalem rozne piski a on podrecal potencjometry aparatu. W pewnym momencie
wykrzynkal "tam!!!!, wskazujac palcem"... Znieruchomialem a on zaczal rozbijac
cegly muru kilofem i
sie w koncu do tego zmurszalego pomieszczenia dostal po omacku bo latarka gdzie
sie nam zawieruszyla.... A ja polecialem na wierzcholek gory gdzie mialem
zapasowe zrodlo swiatla jednak nic nie widzac jak tylko dziure w murze, ale po
chwili dostrzeglem zarysy sylwetki ksiedza Edwarda, ktory sie a to tarzal a to
rzucal, zmienial kierunek i ruchy ciala i widac bylo, ze badal odlegle mury
owej piwnicy i byl tym niezwykle podekscytowany w tej jak by nie bylo
przestrzeni, czasem historii nienaruszonej.....

[Gość: Brodnica Naturale]

Oj, Izotopie, Izotopie, ales tutaj namieszal bo przecie nie chodzi tylko o
odkrycia archeologiczne, ktore sa dla Brodniczan waaaznymi, ale rowniez i o
odkrycia, jak i intelektualne konsekwencje idace w parze. Brodnica Naturale.

[soter_mlodszy]

namieszał, ciekawie się zrobiło i interesującą!

powracam do forum...

pozdrawiam

[Gość: Izotop]

A Rypin to onegdaj ciekawym miasteczkiem byl co sie powiatowego stopnia
administracyjnie dorobil. Jedna droga wylotowa na Sierpc-Warszawe druga na
Skrwilno, trzecia na Brodnice, czwarta na Torun a piaty wylot z miasteczka na
Plock prowadzil. Pelno w okolicy najrozmaitrzych jezior gdzie
Rypinianiewybudowali nad brzegami ktorych, swoje letnie rezydencje - nie do
pomyslenia wtedy jeszcze, za czasow Rzeczpospolitej Ludowej, no bo za PRL-u
kazden obywatel mial miec po rowno, czyli nic jak tylko ta komunistyczna
utopie, czyli swiadomosc ze w przyszlosci bedzie okrutnie majetny. I mnie te
utopijne obietnice sie udzielaly ale ksiadz Edward sprowadzal mnie na ziemie
wyjasniajac na prywatnych lekcjach filozofii, ze nie muskuly napedem i rozwojem
swiata jak tylko intelekt i koncepcyjne myslenie. "Popatrz", mawial,"ile na
swiecie muskul; wChinach, w Afryce, w Rosji czy w Krajach Arabskich, Indiach???
I co te kraje oferuja przecietnemu czlowiekowi????? Nedze!!!!" - gniewnie
konkludowal ksiadz. Mocne naciski na tych tajnych kompletach ksiadz Edward
kladl w nauczaniu,na takie pojecia jak wolnosc, jednostka, czlowiek,glos
rozsadku, cenzura a zwlaszcza na takie zagadnienia filozoficzne jak Metafizyka,
Epistemologia, Etyka,Estetyka, Polityka, Ekonomia a nawet i Psychologia. Z
poczatku bylem zupelnie przytloczony nieznanymi mi zupelnie terminami i juz
planowalem sie wycofywac z tych tajnych kompletow jednak ksiadz Edward
niezwykle ciekawie budowa lancuch nowej zupelnie dla mnie wiedzy,o ktorej to
wogole prawie nie slyszalem na lekcjach w Liceum Ogolnoksztalcacym mieszczacym
sie przy ulicy Kosciuszki u wylotu szosy na Torun, chociaz tam bylo grono
wyjatkowo dobrych profesorow, jednak trzeba pamietac, ze bylyto czasy scislej
kontroli umyslu, za wyrwanie sie spod ktorej grozily profesorom kary
pozbawiania nauczania jak i kary pozbawienia wolnosci.

[hrabia_potocki]

szczęściarz z Ciebie Izotop!;-)

[Gość: Izotop]

Czy ja wiem Hrabia, ze ja szczesciaz? Takie byly realia, takie byly wtedy
okolicznosci, jedni pili na umor, inni sie uczyli a jeszcze inni zabiegali o
komunistyczne posady, albo wogole o posady, bo przecie nie bylo zadnych innych
wyborow, wiec jestem dosyc ostrozny jezeli chodzi o krytyke mieszkancow tak
Brodnicy jak i Rypina. Humorystycznie czasami podchodze do egzystencji tamtych
czasow, starajac sie jednak aby nikogo z zyjacych nie obrazic, nie oczernic. I
gdybym mlodosc swoja przezywal w obecnych czasach to tez bym znalazl jak i
zaobserwowal cos ciekawego, cos raczej pozytywnego, niz negatywnego i nie
wartego uwagi. W kazdym zyciu, bez wzgledu na okolicznosci, mozna zawsze
zauwazac pozytywne aspekty. A Brodniczanie, to juz inna kategoria ludnosci bo
to ludzie nie az tak skorzy do zwad jak np. Rypinianie, ktorzy tez maja te
swoje zalety przedsiebiorczosci a czesto i talentu pisarskiego. Jednak skorosc
do zwad i niesnasek Rypinian, nie pozwala im na taki rozwoj, jaki osiagaja
Brodniczanie. Wiec moze Hrabio, aby wilk byl syty i owca cala, aby z jednej
spolecznosci wziac to co najlepsze i z drugiej to samo, to zalecajmy aby
rypsinianki wychodzily za maz za Brodniczan, albo na odwrot, tzn. niech sie
Rypinianie ogladaja za Laskami z Brodnicy, i oby nie wynikla tylko z tego
kiedys jaka Wojna Tojanska... Ale kto wtedy polozy (zainwestuje) na brodnicka
Helene a kto na rypsinskiego Kooonia???

[Gość: Izotop]

Uuuupps, cos tu pokrecilem, chociaz nie zupelnie, bo wszagze ekonomia nie jest
przeciez zagadnieniem filozoficznym jednak z filozofia ma wiele wspolnego z
ekonomia no bo jak w narodzie bedzie dominowala filozofia - swiadomie lub
podswiadomie- taka bedzie i polityka. A jaka polityka taka i ekonomia,
wyjasnial mi wtedy ksiadz Edward i do dzisiaj to mam utrwalone. Jednak jak to
on mnie przekonywal przykladami i wnioskami, ze cokolwiek bym od niego nie
uslyszal to sam mam sie odwolywac do swojego najwyzszego autorytetu tj. do
autorytetu wlasnego Rozumu. Bo jak mawial ksiadz "Stworca obdarzyl Cie darem
niezwyklym a dar ten nazwal Rozumem nie naprozno, a do tego daru dodal jeszcze
Ci Wolna Wole, wiec kieruj sie nia. I mimo, ze niewola tak mysli jak i wolnej
woli jest nam czasowo przez komununistow narzucona, to jednak nadejdzie czas
kiedy dyktatura ta padnie a to dlatego iz stoi ona na zupelnie blednych
przeslankach, ktore podwazaja to Naturalne (Boskie) Prawo Przyczyny i Skutku.
Wiec logicznie a przeto i ekonomicznie to komunizm nie ma szans na dluzsze
przetrwanie, przekonywal mnie ksiadz. A jak zawali sie ekonomicznie to zawali
sie tez i politycznie. Mowie do niego; "nie za moich to czasow nastapi, prosze
ksiedza", a on mi na, ze pewnie sie wkrotce zdziwie... Jakos nie moglem
uwierzyc ksiedzu w te bajkowe, jak mi sie wtedy wydawalo, przepowiednie. Jednak
teraz, po latach, jeszcze bardziej podziwiam niezwykla sile poznawcza intelektu
ksiedza Edwarda, bo kto wtedy mogl sobie wyobrazic, ze komuna w koncu i to juz
niedlugo, padnie.
Pewnego wieczoru,kiedy zjawilem sie na plebanii z zeszytami, zaczalem nekac
ksiedza Edwarda tematem cudow, ktorego to tematu ksiadz nie chcial
podtrzymywac, ale ja nie dawalem mu spokoju, no bo tak sobie pomyslalem, ze
jezeli ksiadz tak usilnie jest przekonany do Prawa Przyczyny i Skutku to jak
wytlumaczyc "Cuda", ktore przecie poza tym Naturalnym Prawem. Jednak ksiadz,
jak gdyby bawil sie ta moja dociekliwoscia, az wrescie opowiedzial mi o cudzie
Przyszlosci. Otoz, zaczal mi mowic, ze juz istnieja cuda, chociazby Cud
czlowieka w przestworzach, czyli loty kosmiczne. I dalej mowi, "wiesz, z
pewnoscia ludzkosc, wlasnym dorobkiem i sila Rozumu, dorobi sie do takiego
poziomu cywilizacyjnego, ze zbuduje taki kosmiczny pojazd, ktory pozwoli
czlowiekowi, zamiast po smierci do za zycia dostawac sie do Nieba i sobie u
dobrego Pana Boga o audencje prosic i moze dowie sie od Stworcy czegos o
tajemnicy tworzenia. Bedzie sie, byc moze, mozna wybrac w podroz kosmiczna do
Raju aby sie spotkac z Wszystkimi Swietymi. Ksiadz zbyl mnie tym, rozesmial sie
wesolo a mnie spokoju te jego zarty nie dawaly, bo wcale nie bylem przekonany,
ze byly to zarty, bo coraz bardziej zaczalem sobie zdawac sprawe o potedze i
rozwojowym potencjale cywilizacyjnym i z tego rowniez, ze ludzie zyja z roku na
rok dluzej i lepiej w zachodnich kulturach. I powiedzial mi jeszcze ksiadz
Edward na koniec naszej lekcji-dyskusji; "Izotopie, kto wie, jednak ty bedziesz
mial byc moze szanse na zycie do 150 lat a za twoich jeszcze czasow juz beda
ludzie z szansami na dozycie do 200 lat, kiedy to czlowiek nauczy sie budowac w
laboratoriach czesci zamienne do organizmu, jak i nauczy sie higieny dobrego
odzywiania bo jak narazie to pokarmy, ktore spozywa nie pokarmem sa ale czesto
tez i truciznami. Ksiadz, zawsze mi przypominal, ze jedna z najwiekszych
trucizn, ktore czlowiek spozywa to cukry i nie tylko cukry proste (rafinowane)
ale tez i cukry zlozone jak pieczywa z bialej, rafinowanej maki.

Mialem z ksiedzem rowniez i wesole momenty. Otoz w podziemnym bunkrze-pokoju,
przylegajacego do newego domu, ktory to moj ojciec wybudowal, mialem tam
tajemny warsztat jak i laboratorium, o ktorego to bunkru historii i koncepcie
mojego ojca napisze innym razem. Ksiadz Edward chcial mnie przekonac o
szkodliwosci palenia jak i o szkodzliwosci picia alkoholu bo wiedzial, ze
kurzylem pokryjomu a i pociagalem sobie w Malpim Gaju czesto wina patykiem
pisane z licealnymi kolegami. Wiec w tym laboratorium-warsztacie, do probowki
wrzucil tlacego sie papierosa,nakryl go gazikiem i wrzucil tam jakiegos
insekta. Dawka dymu tytoniowego byla dosyc silna, ze po czasie insekt ten
przestal sie ruszac, a ja mialem za zadanie opisywac moje obserwacje. Nastepnie
ksiadz Edward wzial nastepnego insekta ze szklanego sloiczka, wlozyl do innej
probowki i zalal go naparstkiem spirytusu. Oczywiscie insekt szybko
znieruchomial... Kazal mie wiec ksiadz Edward nie tylko moje obserwacje opisac,
ale tez i wlasne wnioski udokumentowac. Wiec napisalem to moje wnioski w takiej
oto wtedy formie "Kto pije i pali ten nie ma robali", ha ha ha.. I sie tak z
tego obydwoje z kiedziem Edwardem rechotalismy, ze nawet jak to pisze obecnie
to zbiera mnie na smiech, bo ksiadz Edward byl czlowiekiem o wyjatkowym
poczuciu humoru. Oczywiscie, ze palenie szybko rzucilem a picie uprawiam tylko
i wylacznie rekreacyjnie dobrymi zazwyczaj winami lub tez koktajlami - no bo
przecie trza sobie od czasu organizm odrobaczyc he he he....

[anaiss]

powieść w odcinkach :-)

[Gość: Izotop]

Moj ojciec byl przekonany, ze dojdzie wkrotce do nuklearnego konfliktu pomiedzy
wschodnim blokiem komunistycznym a zachodnim NATO. Ojciec byl
wysokowykwalifikowanym chemikiem i zazwyczaj nie bylo go w domu przez kilka
tygodni, bo byl wzywany do roznych fabryk tak w kraju jak i w krajach
osciennych bloku komunistycznego. Kilka razy nawet byl w Moskwie na
konferencjach naukowych, ale sam do partii nigdy nie nalezal, chociaz go
nekano, a nawet go i kiedys wywieziono i zamknieto w wiezieniu, nawet nie
wiedzialem co sie z nim stalo i nie moglem sie nigdzie dowiedzic. Ojca zawsze
tlumaczyl sie tym, ze jest osobo gleboko wierzaca i ze nie moze byc
jednoczesnie ateista-komunista i wierzacym. Z wiezienia wyszedl i pozniej juz
nie chcial do pracy zawodowej wrocic. Jednak przyjezdzaly do domu do nas rozne
osobistosci z Warszawy gdzie, mnie ojciec kazal wyjsc z domu do wojostwa a sam
z nimi prowadzil ostre czest rozmowy. Az wreszccie go widocznie udobruchali i
od tego czasu przyjezdzal po niego kierowca ze sluzbowym samochodem i juz nie
musial podrozowac pociagiem w delegacje. Ojciec byl sam i po smierci matki juz
sie nie ozenil. Czesto dyskutowal on z ksiedzem Edwardem polityke jak i razem w
trojkie wysluchiwalismy zagluszonych audycji Radia Wolna Europa jak i Glosu
Ameryki. Ojciec spotykal sie na roznych konferencjach z roznymi osobistosciami,
jak rowniez i z oficerami wojskowymi wysokiej rangi. Od nich sie wiele rzeczy
podowiadywal a zwlaszcza, ze oficerowie ci lubili sobi tego popic i wtedy im
sie czesto jezyk rozwiazywal. Mieszkalismy w starym, drewnianym domu za miastem
gdzie posiadalismy rowniez troche uprawnej ziemi. Ojciec zajal sie planami
budowy nowego domu murowanego, a przy tym pomagali mu jego mlodsi bracia. Wiec
bedac przekonanym, ze konflikt nuklearny rozegra sie nad Polska, w starciu z
Zachodem, ojciec zapobiegawczo i w tajemnicy, wybodowal, przylegajacy do domu i
gleboko w ziemi bunkier z roznymi urzadzeniami, pompami, lodowka, spizarnia jak
i woda pitna w zbiornikach. Budowal go z betonu ale przedtem gdzie nazwoscil
cale arkusze-zwoje, cienkiej olowianej blachy,ktore mialy chronic pomieszczenie
przed promieniowaniem. Byla tam tez i specjalna apteczka z lekarstwami a
zwlaszcza sporo Jodyna, juz teraz nie pamietam dokladnie tego zwiazku
chemicznego, ale razem z ksiedzem Edwardem doszli do wniosku, ze napicie sie
jodyny uchronic mialo gruczol bodajze tarczycy przed napromieniowaniem, ktore
to promieniowanie doprowadziloby do jakiejs tam paskudnej formy raka. Nie bylo
to tajemnica wielka wtedy, bo nawet nauczano tego na niektorych programach
wojskowych, obowiazywanych na studiach, ze ZSRR wraz z calym blokiem wschodnim
przygotowywuje sie powoli do ataku "obronnego" na Europe, czyli na NATO i ze
wlasnie ten atak jest podyktowany obronnoscia bloku sowieckiego. Natomiast co
rozsadniejsza, i inteligentniejsza czesc oficerow podleglego komunistom Wojska
Polskiego, zdawala sobie sprawe, ze jak Komunistyczna Nawala ruszy na Europe,
to NATO, w celach wlasnej samoobrony bedzie zmuszone zrzucic ladunki nuklearne
gdzies na srodek pasa Polski, co pozostawiloby tylko po ojczyznie smierc i
zgliszcza. Do twardoglowych taka doza zdrowego rozsadku nie dochodzila, no bo
byli oni slepo oddani Religii Komunistycznej samozaglady. Spostrzezenia mojego
ojca podzielal i ksiadz Edward, jednak on mial nadzieje, ze do takiej opcji nie
dojdzie. Pozniej, po latach dowiedzialem sie, ze ktos z wewnatrz sztabu, dawal
poufne i szczegolowe informacje dla CIA i dlatego Zachod ostrzegal Moskwe i
dawal jej do zrozumienia, ze zna koncepcje tego, rzekomego "ataku obronnego" na
Europe. Amerykanie grozili, ze kazdy taki krok bedzie samobojstwem calego bloku
wschodniego, i dlatego byc moze, do konfliktu nuklearnego nie doszlo. Rowniez i
Watykan, za czasow Pawla II, dostarczal cennych informacji o Wschodnim Bloku,
dostajac je tajnymi, watykanskimi kanalami, z roznych pouwnych zrodel. W tym
czasie do Rzymu, po kilka razy w miesiacu przyjezdzal owczesny Dyrektor CIA,
na "audiencje" do polskiego papieza. Komunisci zdawali sobie z tego dobrze
sprawe i dlatego tak intensywnie pracowali nad zgladzeniem, naszego dzielnego i
nieustraszonego papieza. Zaden papiez przedtem, nieodwazylby sie na zadna
wspolprace z CIA. Jednak papiez zdawal sobie sprawe z niebezpieczenstwa
konfliktu nuklearnej zaglady i korzystal z najlepszych "narzedzi", aby do
takiego konfliktu nie dopuscic, jak i po to aby w kocu doprowadzic do
wyeliminowania Imperium Zla.

[Gość: Izotop]

Bylo to wtedy kiedy ojca, zabrali tajniaki ze Sluzby Bezpieczenstwa tuz po
Nowym Roku. Ojciec nie wracal ranki i wieczory, nie pisal i nie telefonowal,
ani tez nie wysylal zadnego do mnie telegramu a zawsze, gdy przedluzano mu
delegacje to mnie zaraz telegramem a przewaznie telefonicznie powiadamial.
Zdawalismy sobie sprawe z tego, ze telefony w Rypinie byly na ciaglym
podsluchu nadgorliwcowow z bezpieki. Pieniadze mi sie juz zaczely wyczerpywac
jak i prowiant w lodowce. Ksiadz Edward przynosil mi jedzenie ale w koncu mowi
do mnie, ze czas na polowanie. Zalozylismy na nogi narty biegowki, do plecakow
wzielismy troche prowiantu jak i goracej herbaty do termosow i udalismy sie
rano o godzinie 3 ciej w 10 kilometrowa wedrowke po okolicznych polach,
zamarznietych jeziorach, szuwarach, wawozach gdzie krzyzowaly sie sarnie
sciezki, gdzie bylo sporo tropow zajeczych jak i bazancich, kuropatw i lisow..
Zima owego roku byla wyjatkowo mrozna jak rowniez nawalilo sporo sniegu a
zadymki i wichury porobily najrozmaitsze zaspy sniegu w okolicy. Nasze tureckie
luki wsunelismy do bialych pokrowcow, jak i mielismy na sobie cieple ubrania na
ktore narzucilismy biale kombinezony co to je nam moja ciotka uszyla z
przescieradel, tak ze przedzieralismy sie po snieznej polaci jak duchy noca,
ktorych trudno bylo dostrzec. Kazdy z nas mial w bialym kolczanie po dwa tuziny
strzal. Jedne byly z ostrymi grotami na sarny, inne mialy groty ostre a za
grotami stopery na zajace, bazanty jak i na kuropatwy. Bo jak sie strzelilo do
bazanta ostra strzala bez stoppera, to strzala momentalnie przeleciala przez
bazanta i juz jej nie mozna bylo znalezc a duzy, tlusty bazant jeszcze byl w
stanie przeleciec dluga droge w krzaki i szuwary wawozow gdzie go sie
przewaznie tez juz nie znalazlo. Na kuropatwy nie trzeba bylo wcale ostrych
grotow, wystarczyl na koncu strzaly luski od poniemieckich pistoletow, z
olowianymi wkladkami aby im nadac wiekszego ciezaru a przeto i wieksza sile
uderzenia, ktorej to szybkosc lotu strzaly z jej znacznym ciezarem wystarczyla
aby kuropatwe wytracic z lotu, czy tez powalic na ziemi. A zajac to juz byla
trwardsza sztuka. Na zajaca najskuteczniejsze byly wlasnie ostre groty z taka
kolczatka za grotem (stoperem) co to uderzyla bazanta ale na wylot przewaznie
strzala nie przeszla, ale zatrzymywala zajaca natychmiast w biegu albo powalala
go na ziemie stojacego. Moze to sie obecnie wydawac niezbyt przyjemne i krwawe
zajecie, jednak aby przetrwac ciezka zime to trzeba bylo sie i na to decydowac
a ksiadz Edward przytaczal mi fragmenty z bibli gdzie polowanie, jak i uboj
zwierzat byly Bozym zezwoleniem. Polowanie z luku zupelnie rozni sie od
polowania z broni palnej. Z broni palnej strzela sie na znaczne odleglosci,
badz to to w pojedynke czy tez zbiorowo a zwlaszcza z nowoczesnych sztucerow z
lunetami. Wiec mysliwemu z karabinem nie zalezy specjalnie na zachowaniu ciszy,
tropieniu i skradaniu sie. Z luku aby oddac pewny strzal i aby nie zranic
zwierzyne to trzeba tropic zwierza jak i podchodzic na jak najmniejsze
odleglosci gdzies do 15 najwyzej 30 metrow, a sarne do 40 metrow. Lucznik nigdy
nie poluje zbiorowo. Lucznik poluje samotnie, tropi i skrada sie samotnie. Wiec
zatrzymalismy sie z ksiedzem Edwardem przy szuwarach niewielkiego wawozu u
skraju lasu, zjedlismy kanapki i rozgrzalismy sie herbata a po tym on
powedrowal w swoja strone a ja w swoja, kazdy z dala od siebie i ciagle pod
wiatr aby nas zwierzeta nie zwietrzyly. Umowilismy sie w tym samym miejscu o
godz. 10 tej przed poludniem. Na razie ja podazalem niewielka iloscia tropow
roznego ptactwa, gdzie krzyzowaly sie tropy lisie zanim zobaczylem po sladach i
odchodach, ze przechodzla tedy spora grupka saren......

[Gość: Izotop]

Wyciagnalem luk z pokrowca, jak i kolczan z strzalami, ktory zarzycilem na
plecy. Na lewej rece mialem ciepla skorzana rekawice a na prawej mialem po
przyszywane do palca wskazujacego i dwoch nastepnych palcow rekawicy, grubsze
kawalki skory do naciagania cieciwy aby cieciwa nie uwierala palcow a rowniez
po to aby sie z tych dodatkowych latek skorzannych dobrze zeslizgiwala. Zreszta
i ksiadz Edward mial podobnie przygotowana rekawice. Kije do nart ukrylismy juz
uprzednio z ksiedzem w krzakach. Zalozylem strzale na cieciwe i zaczalem sie
bardzo powoli posowac na nartach wzdluz krzewow iglastego i lisciastego lasu.
Sarny reagowaly bardzo szybko na odlosy krokow, na sniegu, na skrzypienie
sniegu, jednak to co zauwazylismy z ksiedzem wybierajac sie czesto zimowe
wedrowki na nartach, ze sarny nie bywaly wyploszone gdy posuwalismy sie wlasnie
na nartach, z pewnoscia i biale okrycie pomagalo jako dobry kamuflarz do
snieznego otoczenia. Czekalem przez jakis czas ukryty za chojniakiem, ale sie
nic nie dzialo.... Zaczelo sie juz powoli przejasniac wiec zaczalem badac pole
jak i obrzeze lasu lornetka, ktora mialem zawieszona na szyi. Dytychczas bylo
bardzo cicho no i wciaz mrozno, jednak po chwili drzewa zaczely sie kolysac i
poczulem chlodny wiatr na policzkach. Byla to dobre zjawisko, jako ze odglosy
poruszania sie na sniegu jeszcze bardziej tlumil nadchodzacy wiatr. Po chwili
uslyszalem za soba jak gdyby trzask lamiacej sie suchej galazki, pozniej drugi
dochodzacy z lasu..... Opuscilem lornetke, strzale ponownie nalozylem na
cieciwe, ktora to lekko naciagnalem trzema palcami aby byc dotowy do oddania
strzalu, pozniej juz slyszalem jak leci wyploszone stadko saren z glebi lasu.
Odpialem narty i schowalem sie w szuwarach. W pewnym momencie nastapila cisza
a ja juz widzialem jedna sarne nastawiajaca uszu, ktora sie po chwili uspokoila
jednak ostroznie stapala... Serce zaczelo mi walic w piersi jak oszalale, jakos
na polowaniach nigdy sie tego podekscytowania nie moglem pozbyc. Sarny byly ode
mnie chyba ze 40 metrow a ja obserwowalem je peryferialnym widzeniem bo
uwazalem, ze patrzenie wprost zwraca uwage saren, tak jak patrzenie
drapieznikow. Sarny szly blizej i blizej i byly juz jakie dwadziescia krokow
ode mnie...... Zaczalem wiec powoli naciagac cieciwe upatrzywszy sobie
stosunkowo najwieksza sarne kiedy to nagle zwierzeta zerwaly sie do biegu wciaz
w moim kierunku.... i juz przelatywaly kolo mnie ukrytego moze z 15 krokow a ja
nie mialem innego wyboru jak tylko strzal w biegu. Naciagnalem wiec cieciwe do
policzka i prowadze strzale na sarne koncetnrujac sie na malenkiej ciemej
plamce, gdzies w okolicy pluc, tak jak mnie uczyl ksiadz Edward przypominajac
aby sie nie koncertowac na calej sarnie jak tylko skupic sie i wypalic dziure
wzrokiem bo jak nie to spudlowanie bedzie pewne. W pewnym momencie poczulem ta
pewnosc siebie, ten nie do opisania stan psychiczny calkowitej harmoni zmyslow
i ciala, gdzie blyskawicznie wyobrazalem sobie jeszcze nie wypuszczonej
strzaly, ktora kieruje sie do tego punktu i przeszywa sarne na wylot....
Zwolnilem strzale, ktora poleciala ciuchutko, jednak z wielka szybkoscia w
zamierzonym kierunku, utkwila w ciele sarny i wyleciala z drugiej strony,
padajac na sniegu co wskazywalo, ze strzal byl w miekka tkanke a nie w
zebra......., Reszta saren uciekla w krzaki kierujac sie do wawozu. Przeszyta
strzala sarna rzucila sie do ucieczki jak szalona, jednak gdzies po dziesieciu
metrach zaczela wyraznie slabnac az w koncu runela na ziemie...... Czekalem
jeszcze chwile, kedy uslyszalem z glebi lasu trzesk lamiasych sie galazek, wiec
szybko wyciagnalem nastepna strzale i nalozylem na cieciewe i bylem pewien, ze
to dalsza czesc stadka saren... Czekalem w napieciu i korcilo mnie zeby w
krzaki na oslep strzelic, za co mnie ksiadz Edward zawsze ganil i temperowal
moje zakusy..... Po chwili slysze jednak, ze to musial isc czlowiek..... Wiec
sie przerazilem bo myslalem, ze to gajowy jaki w lesie klusownikow szuka albo
drugi klusownik poluje gdzies w poblizu... Jednak go rozpoznalem.... Szedl
powoli i badal powloke sniezna a jednoczesnie strzale mial na cieciwie, wiec go
zawolalem, on drgnal i skinal zebym do niego przyszedl..... Okazalo sie, ze
ksiadz Edward strzelal z wiekszej odleglosci, trafil w sarne ale gdzies
zginela mu w krzakach... Podeszlismy do mojej sarny, ktora juz nie zyla...
Strzal byl prosto w pluca.. Ksiadz mi pogratulowal, wciagnelismy sarne glebiej
w las, zeby jej nikt nie zobaczyl przypadkowo i zaczelismy szukac sarny
ksiedza .... Po chwili ksiadz mnie wola.... Podszedlem i widzialem jak wyciagal
z szuwarow niezywe zwierze.. Jego strzal byl tuz za lopatka, a jednak sarna
jeszcze potrafila uleciec jakies 40 metrow..... Pogratulowalem i ja ksiedzu
Edwardowi doskonalego strzalu. P chwili wyciagnal on ze skorzanne pchwy
wlasnorecznie zrobiony noz i zabral sie do patroszenia.. Ja rownie wyciagnalem
moja ostra finke i tez zabralem sie do tej krwawej koniecznosci......

[Gość: Izotop]

Wypatroszone sarny powiesilismy na drzewach w gestwinie lasu a sami udalismy
sie na poszukiwanie innej zwierzyny a glownie kuropatw i bazantow. Widzilismy
kilka razy zajace ale byly z dala i niezwykle plochliwe, tak ze nie bylo szans
na zblizenie sie do nich na odleglosc strzalu. Plecaki jak i kije i narty
zostawilismy krzakach i zaczelismy zchodzic w doline gdzie sporo bylo krzakow i
szuwarow i widac bylo rowniez tropy kuropatw a dalej i tropy bazantow.
Porszualismy sie tak chyba z dwie godziny po nierownosciach, dolkach
zaglebieniach kiedy mi nagle spod nog prawie wylecialy dwa spore bazanty.
Zlozylem sie do strzalu, szybko wypuscilem strzale ale strzala przeleciala obok
jednego bazanta hybijajac, jednak zauwazylem, z zdrugiego, wiekszego koguta
posypaly sie piora, ptak jak gdyby zawisnal na chwile w powietrzu i zaczal
spadac na ziemie. Obejrzalem sie za siebie a ksiadz Edward sie usmiechal - to
byl jego strzal i jego bazant. Stoper (kolnierzyk) za grotem zrobil sporego
balaganu w wnetrnosciach ptaka. Ksiadz przypial bazanta rzemykiem do
szerokiego pasa wojskowego i dalej kontynuowalismy polowanie... Nagle...
unislem reke i dawalem znac ksiedzu aby sie nie ruszal.. Przedemna w dolku
przykucnely kuropatwy, bylo ich chyba ze siedem sztuk. Pochylilem sie do ziemi
i zaczalem sie na kolanach i rekach skradac w kierunku ptakow i mialem wciaz
dobra oslone tak ze mnie kuropatwy nie widzialy.. Strzale na luku mialem z
tepym grotem z luski od pistoletu. Naciagnalem plynnym ruchem luk skosnie do
ziemi, strzale do grotu, jej koniec do uch i spuscilem cieciwe... Kuropatwy
nawet sie nie poderwaly a strzala z mocny impaktem udezyla w srodek grupki..
Teraz juz spoloszne ptaki gwaltownie i glosno sie poderwaly a jeden zaczal sie
trzepotac w sniegu... Szybko do niego podlecialem i cierpienia jego ukrocilem.
Ksiadz obserwowal to cale zajscie i mnie skarcil. "Pewnie mierzyles do calej
gromadki kuropatw", spytal sie. Skinalem mu, ze tak. "To blad,blad, blad
powtarzal. "Musisz nabrac nawyku w swoja podswiadomosc i wylapywac najmnieszy
punkt na ptaku, na piorach i tam i tylko tam "wypalic" cala swoja koncentracje
na tym punkcie na nie nie strzelac do grupy, czy do kuropatwy". Z pewnoscia
mial racje, bo od dobrej techniki strzelania jak i dyscypliny w tym przepieknym
sporcie nie powinno sie odstepowac a zwlaszcza wlasnie w strzelaniu
instynktownym, bez celownikow, metodada tradycyjna, odruchowa. Ja rownie
przypialem sobie kuropatwe rzemykiem do paska i tak hasalismy az do poznego
popoludnia po dolinkach, pagorkach, po szuwarach i u skraju lasu az
wrocilismy tam gdzie zostawilismy narty i kije do nart. Ja juz po wtedy nic nie
upolowalem jak tylko stracilem okolo dziesieciu strzal chybiajac a to w bazanty
a to w kuropatwy a nawet skusilem sie na dlugi bo 80 metrowy strzal do zajaca,
ale tez chybilem nie odnajdujac juz w sniegu zadnej ze strzal. Ksiadz Edward
mi na dwie godziny zniknal, a kiedy mnie odnalazl mial jeszcze jednego bazanta
i kuropatwe przypiete do paska przy biodrach. Dotarlismy w koncu tam gdzie
zostawilismy sarny, ktore juz zesztywnialy. Zaczelismy razem z ksiedzem
Edwardem zdzierac skory ze zwierzat i je cwiartowac. Wszystko co wartosciowe
wsadzilismy do wielkich plecakow a reszte zostawilismy lisom, krukom i wronom.
Spalaszowalismy kanapki popijajac herbata i udalismy sie w dluga droge do domu,
juz o zmieszchu tak zeby nikt nas nie widzial z bliska i sie za bardzo nie
dopytywal co mamy w plecakach......

[Gość: Izotop]

Do Brodnicy ciagnelo mnie tak jak do zadnego innego miasta na swiecie, gdzie do
liceum uczeszczala tam moja przesliczna, niebieskooka, czarnowlosa Nina K,
najbardziej seksowna,ta z najbardziej romantycznych lasek, jakakolwiek i
kiedykolwiek w zyciu spotkalem. Nina uwodzila mnie w zyta pelne niebieskich
habrow latem, i z nia doswiadczalem nawspanialszych powabow glebi jej ciaaala.
Dopiero jak poznalem Nine, zycie mialo dla mnie ten szczegolny sens i bez
wzgledu na to co ksiadz Edward gadal o sensie istnienia, o Bogu i o Niebie to
jednak Nina byla Nadewszystko bo Ona byla moim Rajem, moim uniesieniem, moim
ciaglym marzeniem i natchnieniem.......

[Gość: Izotop]

Musze sie tutaj troche usprawiedliwic. Przeczytalem kilka ostatnich moich
wpisow i widze, ze pelno tam roznych bledow. Niestety tak to ja juz pisze,
szybko wszystkimi palcami, niestarannie, bez ogladania sie do tylu, nie robiac
zadnych przewaznie poprawek, nie piszac na brudno, po prostu z przyjemnoscia
wspominam tamte, mlodziencze lata, rekreacyjnie,chociaz wiele miejsc juz mi sie
zaciera, jednak glowne pryncypia wiedzy zycia, czy tez ramy odniesienia,
ktorych to sie uczylem tak w Liceum rypinskim, od ojca, czy ksiedza Edwarda, od
Rypinian, od Brodniczanm, wciaz pamietam, wciaz ta wiedze praktykuje, co
pozwala i na w miare dostatnie zycie, ktore i duchowo jest niezwykle bogatym. W
tym tygodniu bede dosyc intensywnie zajety, wiec bede kontynuowal moje
wspomnienia w nastepnym tygodniu. Do milego zobaczenia. Izotop

[Gość: Izotop]

Moj ojciec mial obsesje sluchania Radia Wolna Europa a zwlaszcza sluchania
programow radiowych na falach krotkich Glosu Ameryki. W czasie gdy wracal z
dlugich delegacji na kilkudniowe wolne to razem z ksiedzem Edwardem siedzieli
przy czeskim odbiorniku radiowym marki Tesla albo niemieckim Grounding i do
poznej nocy wsluchiwali sie w zagluszane przez Ruskich fale eteru. Czasami sie
obydwoje denerwowali bo zagluszenia tych fal byly dosyc skuteczne i nic nie
mogli uslyszec. A ja razem z nimi, kiedy odrobilem lekcje zadane z liceum,
przysuwalem sie z krzeslem do odbiornika z "magicznym okiem", czyli
dostrojeniowa neonowka i wsluchiwalem sie w zupelnie inna rzeczywistosc niz ta
ktora istniala i Utopie, ktora nam sowieccy i polscy komunisci obiecywali. Jak
zaklocenia byly zbyt mocne, to ojciec z ksiedzem szukali Glosu Ameryki po
angielsku jako, ze tak jeden jak i drugi jezykiem tym wladali biegle. Mnie
angielski nie szedl z poczatku tak dobrze, ale ojciec kladl scisly rygor,
zwracajac szczegolna uwage na gramatyke i byl nieublagalny, niewybaczalny a na
mentora nie tylko z filozofii ale i z angielskiego wyznaczyl mi ksiedza
Edwarda. Ojciec znal dobrze tez i jezyk niemiecki i zmuszal mnie do uczenia sie
tego jezyka rowniez, ale ja sie opieralem,buntowalem, bo ile mozna bylo w koncu
jezykow sie uczyc na raz; w liceum francuski, ksiadz Edward wymagal lacine a
ojciec angielski i niemiecki az powiedzialem dossssccc!!!! Angielskiego sie
chetnie uczylem, sluchalem tez czesto Glosu Ameryki po angielsku, rozumialem
juz niezle niemiecki ale jakos mnie te rozglosnie radiowe niemieckie draznily
bo zauwazalem u Niemcow te ciagoty do socjalizmow, pod pokrywa ich rzekomej
socjal-demokcracji. I tak sobie rozwazalem wtedy co to je ta demo-kracja i
wychodzilo mi ze demo to lud, czyli racja-ludu, racja wiekszosci, ludokracja.
Mowie wiec ojcu, ze przecie to nic innego jak opresja wiekszosci nad
miejszoscia, ze jak wiekszosc wyda wyrok, to mniejszosc nie ma nic do gadania,
tak jak Sokratesa wiekszasc Atenczykow w sadzie skorupkowym, skazala na smierc
mimo iz Sokrates nic zlego nie robil..... Ojciec byl wsiekly, ksiadz Edward
lagodzil a ja sie rzucalem jak kogut mowiac do ojca, ze przecie Niemcy w
demokratycznym glosowaniu wiekszosci, legalnie i demokratycznie wybrali
opentanca Hitlera do wladzy, kiedy nawet ten opentaniec nie kryl swoich
zaborczych i antysemickich planow, ktore to jasno i wyraznie przedstawil w
ksiazce Main Kampf. Ojciec nie mogl sie mi sprzeciwic, bo wiedzial, ze
wszystkie atuty po mojej stronie i chyba sie zorientowal, ze jajko robi sie
madrzejsze od kury... A do tego jeszcze dorzucilem.. " popatrz, wszyscy poparli
opentanca tak Luteranie, jak Katolicy razem z komunistami. Wszyscy oni sie
domagali swoich racji a Hitler im gadal; i wy Luteranie macie racje i wy
Katolicy nie wylaczajac was komunisci/socjalisci i podsumowal
wszystkich "zrobmy wiec totalna kontrole....." No i zrobili, krzyczalem do
ojca, i zrobili..... kicham na demokracje, na opresje wiekszosci, nie dla mnie
taka idea, nie dla mnieee. Ojciec sobie zara kielicha wodki nalal, jednego,
drugiego, ksiadz go lagodzil a ja polecialem na gore do swojego pokoju
rozdygotany..... Nie gadal do mnie przez kilka dni i bez slowa wyjachal w
delegacje... Tym razem do Dani, na jakies tam nastepne sympozjum naukowe
odnosnie paliw, w towarzystwie nieodlacznych "aniolow strozow", jak zawsze.

Ja sie zaczalem zaniedbywac w Liceum bo glowe zaprzatnieta mialem Nina K.
zamiast do lekcji to wsiadalem w autobus i jezdzilem do Brodnicy. Nina na mnie
zawsze czekala a w soboty kiedy to jej zamozni rodzice wyjezdzali z willi
samochodem na dwudniowe przyjecia do adwokactwa to caaaala chata byla do naszej
dyspozycji; zarcie, picie ale zaspokojeniom zadzy naszych cial nie bylo konca
bo Niny hormony sie gotowaly a moje wrzaly i wystarczyl nastepny dotyk,
nastepny szept aby znowu doprowadzac siebie do ilorazowych, szalonych Odlotow
na Ksieeeezyc....

[Gość: Izotop]

Ojciec, wracajac z delegacji zawsze przywozil mi nie tylko zylki, chaczyki na
ryby, kolowrotki, noze mysliwskie, czasami cos z ubioru. Przywozil mi rowniez
zagraniczna prase. Jednak byly to fragmenty artykulow, w formie okladki do
ksiazek albo gazet, w ktorych owiniete mial rozne mierniki laboratoryjne.
Pewnego razu przywizl mi zbior niezwykle ciekawych artykulow a zwlaszcza jeden
z nich zwrocil moja uwage i pamietam do dzisiaj jak sie zaczynal bo go tyle
razy czytalem, ze az w koncu zapamietalem caly ten artykul.. I juz nie pamietam
autora ale wiem ze tytul tego byl "Man's Rights", czyli "Prawa Czlowieka". A
zaczynal sie od slow:
The most profoundly revolutionary achivement of the United States of America
was THE SUBORDINATION OF SOCIETY TO MORAL LAW.... i moglbym odworzyc ten
artykul w agnielskim bez zajakniecia. Jednak przeloze go luzno na jezyk polski.

"Najbardziej zasadniczym i rewolucyyjnym osiagnieciem Stanow Zjednoczonych
Ameryki bylo PODPORZADKOWANIE SPOLECZENSTWA MORALNEMU PRAWU. Pryncypium praw
jednostki reprezentowalo rozszerzenie moralnosci w sfere systemu spolecznego -
jako ograniczenie wladzy rzadu, celem ochrony czlowieka przed brutalna sila
kolektywu, czyli przeciwko podporzadkowaniu prawa sile wladzy. Historycznie,
Stany Zjednoczone byly pierwszym MORALNYM spoleczenstwem na swiecie.

Wszystkie poprzednie systemy uwazaly czlowieka jako srodek do poswiecania go
dla celow innych ludzi, a cel spoleczny byl celem ostatecznym. Stany
Zjednoczone uwazaly czlowieka, iz jest on sam w sobie celem celem ostatecznym a
spoleczenstwo mialo sluzyc jako srodek do pokojowego, uprawomocnionego i
OCHOTNICZEGO wspol-istnienia jednostek. Wszystkie uprzednie systemy uwazaly, ze
zycie jednostki nalezy do spoleczenstwa, ze spoleczenstwo moze dysponowac
jednostka w taki sposob jaki uwaza, i ze jakakolwiek wolnosc czlowiek ma, to
wynika to z laski i przyzwolenia spolecznego, ktore to przyzwolenie moze byc
odwolane w kazdej chwili. Stany Zjednoczone utrzymywaly, ze zycie czlowieka
nalezy do niego, i ze wynika to z moralnego prawa i z Natury czlowieka. Ze
prawo jest wlasnoscia jednostki, ze spoleczenstwo, jako takie, nie posiada
praw, i ze jednynym moralnym celem rzadu jest ochrona praw jednostki."

Powyzsze slowa zrobily na mnie wtedy tak piorunujace wrazenie, ze zaczalem
sobie od razu robic notatki do poznej nocy. Zaczalem sie przygotowywac do
intelektualnego boju tak z ojcem jak i z ksiedzem Edwardem bo przecie mysli te
wyrazaly i gloryfikowaly nic innego jak tylko Egoizm tj. szczegolna forme
egoizmu, ktora to ja okreslalem Rozsadnym Egoizmem, Rozumnym Egoizmem albo i
Zdrowym Egoizmem, ktory bez wzgledu jak by go nie nazwac klocil sie i
sprzeciwial sie tak moralnosci jak i etyce kazdej religi, wlacznie z katolicka,
jak rownie byl w dychotomi z moralnoscia i etyka komunistow jak i socjalistow.
W moich szybkich notatkach, dochodzilem do wniosku ze przeciwienstwem
moralnosci Zdrowego Egoizmu jes moralnosc altruistyczna, ktora to moralnosc
jest nadrzedna moralnoscia tak komunistow jak i religii. Jedni kazali sie
poswiecac dla blizniego swojego tak jak i drudzy. Jedni uznawali moralnosc i
etyke samoposwiecania na ziemi a nawet i narazania zycia dla blizniego swego,
obiecujac najwyzsza nagrode po smierci a inni nakazywali sie poswiecac teraz,
za zycia, dla nastepnych pokolen. Dreczyly mnie te pytanie o ktorych sie
zwierzalem Ninie K. ale ona uwazala, nie rozumiejac niczego, ze chcialem jej
zaimponowac moja filozoficzna madroscia i mnie glaskala wtulala sie i zupelnie
czego innego ode mnie oczekiwala, wiec szybko temu nieboskiemu aniolowi
najwspanialszych wdziekow, ulegalem. Zapewne Nina, bezwzglednie byla
przekonana o sile i wyzszosci potrzeb ciala nad jakimkolwiek intelektem.....

[Gość: Izotop]

I sila by gadac nata, anaiss, toja i soter, jakich to czlowiek doswiadczal
wtedy Podrywow Wiosen, tam w Brodnicy i Rypinie gdzie spedzalo sie te swoje
najlepsze lata i gdzie wspomnieniom wciaz nie ma konca. I wystarczyl niewinny
wpis Kuby, o ulicy Sw. Jakuba, ktory to spowodowal lawine niekonczacych sie
mysli. Wspomnienia jednak, zawsze byly i sa motorem do dalszych moich,
zyciowych przedsiewziec, do dalszych marzen, zmagan sie z zyciem, co nie znaczy
iz jest to jakims cierpieniem. Zmaganie sie z zyciem to dazenie do polepszenia
wlasnego zycia, a przeto i postep, to kontynuacja kultury, a przete i
kontynuacja zachodniej cywilizacji. I jak mowie zachodniej to mam na mysli
Odrodzenie jak i Oswiecenie. A wogole to koncze bo staje sie zbyt powaaaazny.
Pozdrawiam Serdecznie. Izotop.

[soter_mlodszy]

Nic nie spoważniało!
Pisz! To ja trąba po nocy! Pozwala wstać i myśleć!

pozdrawiam

[Gość: naata]

Niko, Izotop, piszcie, bo naprawdę super Wam to wychodzi, nie chce sie juz
powtarzać .. no i co tu dodać poza czytaniem? ;-)Pozdrawiam

[Gość: Izotop]

Ksiadz Edward byl zapalony wedkarzem i tak wiosna jak i latem a zwlaszcza
jesienia, pakowalismy sprzet wedkarski do ram rowerow jak i plecaki do
rowerowych bagaznikow i udawalismy sie w kierunku albo Huty Nadroskiej albo do
odleglego Urszulewa, szosa sierpecka z namiotami ale tam to juz na kilkudniowe
wypady. Ja lubilem Hute-Sitnice bo tam bylo niewielkie ale przezroczyste,
glebinowe jezioro z bogata fauna i flora, moczarkami, kaczencami gdzie nurkujac
w masce widzialem pletore bogatego zycia biologicznego. Jezioro to wtedy bylo
zupelnie ignorowane przez Rypinian z wyjatkiem doktora Nielewodzkiego, ktory to
wybudowal tam sobie wlasnie letnia rezydencje z przystania kajakowa, a ja, z
ksiedzem Edwardem rozbijalem oboz nad piaszczysta gora jeziora gdzie byl ten
suchy, iglasty las, posrod mchow. Stawialismy tam zielony, dwuosobowy, wojskowy
namiot z przedsionkiem , gdzie kazdy z nas mial tam dmuchany materac, jak i
przedsionek, ktory sluzyl jako prowizoryczna jadalnia. Jednak nie tak wygody
biwakowe nas interesowaly, jak lowienie ryb.... Wiec wczesnie rankiem, gdzie
tafla jeziora, jak i otoczenie bylo, jak by zamrozone totalnym spokojem,
stapalismy z ksiedzem po piaszczystym dnie jeziora, w majtkach i podkoszulkach,
brodzadzac coraz to glebiej i zarzucajac wedki z dzdzownicami na haczykach,
dalej w glebie, w kaczence, gdzie ukwialy, gdzie ...I zaraz ksiadz podrywal
leszczynowy kij... a na koncu haczya trzepotala sie juz duuuza ploc, ktora to
ksiadz wkladal do wiklinowego koszyka u boku. Nagleee... I ja zauwazylem
drgania i wariacje splawika,... zacialem .. i tez walczylem z duuuza plocia...
Ale pozniej, jakos zarzucalem wedke a to z robakami, a to z okolicznymi
drewniakami (kludkami) i nie mialem zadnego brania... Po chwili jednak
uderzyla niewielka plotka, bo widzialem ja blyskajaca sie w czasie gdy ja
ciagnalem.. Az tu nagleee brrrrm... ., Woda sie zagotowala, zawirowala, zylka
sie napiela i juz czulem, ze mam cos wielkiego na malym, plotkowym haczyku....
I sam nie wiedzialem co poczac....., ale widzialem jak sporej wielkosci
szczupak zaatakowal plotke, polykajac ja i zaczal walczyc z moim miekkim kijem
leszczyznowym i ta walka drapieznika trwala chyba z 45 minut, zanim on oslabl,
zanim poddal sie, zanim go nie wciagnalem prawie martwego do wedkarskiej
siatki.

[Gość: Izotop]

Na drugim koncu jeziora Sitnica, Huty Nadroskiej,posrod bialych kaczencow i
wodorostow, odkrylismy z ksiedzem Edwardem istne krolestwo linow i dorodnych
karasi. Dno tutaj bylo juz muliste a woda juz nie taka przejrzysta jak tam
gdzie sie dojezdzalo od strony drogi na Lipno i Rypin. Do polowu linow
uzywalismy sztywniejszych koncowek leszczynowych, grubszych, mocniejszych zylek
jak i wiekszych haczykow, na ktore to zakladalismy grube, dlugie dzdzownice
albo i cale peczki mniejszych robakow. Splawki na liny robilismy sobie z kory
debowej, dlugie i pomalowane czerwona, wodoodporna farba z bialymi, dobrze
widocznymi paskami dookola. Liny nie braly tak szybko i gwaltownie jak plocie
leszcze, czy okonie. Liny "bawily" sie dlugo z przyneta bo a to kladly splawik
na wode albo go prowadzily w jedna lub w druga strone. Jednak gdy lin polknal w
koncu przynete to zaglebial wyraznie i stopniowo splawik, ktory odplywal od
wedkarza i ginal gleboko w wodzie. Trzeba bylo jeszcze odczekac chwile a
nastepnie dopiero zaciac, podrywajac gwaltownie ale z odpowiednim wyczuciem
wedke. Pierwszego, sredniej wielkosci lina, zacialem wierzgajacego sie na
leszczynowce w pozne i parne, sobotnie popoludnie kiedy to w lipcu wybralismy
sie na nastepna eskapade wedkarska z ksiedzem Edwardem tam wlasnie na Sitnice.
Ksiadz stal ode mnie dalej, po pas w kaczencach i dlugo nie mial zadnego
brania, wiec sie w wodzie powoli przesuwal wzdluz lini wodorostow. Gdzies po
godzinie chyba, widzialem jak zacial i zaczal walczyc z duza ryba. Leszczynowe
wedzisko wyginalo sie do granic wytrzymalosci, ale wtedy wlasnie ksiadz
popuszczal zylke z kolowrotka aby za chwile znowu ja nawijac na szpule.
Ryba nie dawala za wygrana i wydawalo sie, ze mijaja godziny, jednak w napieciu
obserwowalem zmagajaca sie faune z przewielebnym, ktory to w takich
okolicznosciach wydawal sie byc nieustepliwym homo sapiensem. I juz widac bylo,
gdy rybe wydostawal na powierzchnie, ze byl to okazalej wielkosci lin, ktory
znowu znikal w glebinie jeziora, jednak coraz bardziej slabl....W koncu ksiadz
Edward, wyczerpanego zupelnie lina wiodl leszczynowka na plycizny do brzegu i
tam wciaz sie trzepoczacego wyciagnal na brzeg....
Liny jak i karasie braly tego popoludnia wspaniale, wiec mielismy z ksiedzem
sporo wtedy zabawy. On zlowil cztery spore liny i kilkanascie garbatych karasi
a moja wedkarska siatka tez wypelniona byla tlustymi linami jak i karasiami.
Zwinelismy wedki przed zmrokiem i udalismy sie wzdluz brzegu jeziora, a pozniej
wspinajac sie po piaszczystej skarpie do gory spod podnoza lasu gdzie bylo
nasze obozowisko. Ksiadz Edward byl mistrzem w przygotowawaniu posilkow. Liny i
karasie wypatroszylismy, karasie z luski oskrobalismy a ja sie zabralem do
skrobania linow, jednak ksiadz mnie powstrzymal wyjasniajac, ze nie trzeba bo
luska na patelni sie przypiecze i skurszeje nadajac skorce lina chrupiacego
smaku. Pod czterema polnymi kamieniami palilo sie juz ognisko a na kamieniach
lezala druciana siatka na ktora ksadz polozyl patelnie z podgrzewajacym sie
olejem do ktorego dodal sporo wiejskiego masla. Liny umyl w wodzie,
posolil,obtoczyl w mace kadac je na goracy i pryskajacy tluszcz patelni. Obok,
tuz przy patelni gotowala sie woda w niewielkim czajniku na herbate. Zapach
smazacych sie ryb wywolywal istne soki z zoladka a przewielebny kucharz
przekladal widelcem kawaki pokrojonych ryb a to na jedna a to na druga strona a
ja kroilem juz swiezutki pachnacy bochenek chleba naleczowskiego z rypsinskiej
piekarni rodziny Kowalskich. W koncu doczekalem sie chrupiacych kawalkow lina i
karasi, ktore to ksiadz widelcem nalozyl mi na plaski, polowy talez.... I
powiem wam, ze nawet teraz po latach, czuje te nie do opisania kulinarne
zapachy polowej kuchni na lonie natury - istne Niebo w gebie!!!!!
Ksiadz Edward jednak niczego nie zaniedbywal ani niczego nie marnowal.
Wczesniej, zaraz po rozbiciu biwaku, znikal mi w lesie a jak wrocil to mial w
torbie troche bialawych grzybow jak i roznych ziol lesnych. Grzyby od razu
wymyl, pokroil, ugotowal i odcedzil z wody. Niespotykane to byl grzybobranie w
Lipcu no ale ksiadz zawsze potrafil cos tam w starych mchach odnalezc.
Pokrojona cebule wrzucil na olej w patelni po smazonych rybach, dodal ziol,
soli, pieprzu i dodal ugotowanych grzybow. Tak smazyl kilkanascie minut a
poznie dusil to wszystko pod pokrywa. Na koniec dodal kwasnej smietany i
wymieszal. Obok w garnku gotwal wywar z rybich glow tez z dodatkiem lesnych
ziol jak i przypraw. Po godzinie gotowania wrzucil do wywaru umyte i pokrojone
ziemniaki. Jak ziemniaki bylu juz miekkie to ksiadz zalal wywar rowniez kwasna
smietana..... I co to byla za rozkosz ucztowania na lonie natury gdzie ogarnial
nas dym z tlacego sie ogniska, gdzie w dole blyszczala znikajaca poznym
wieczorem, tafla jeziora Sitnicy Nadroskiej, przy akompaniamiencie kumkajacych
zab i pohukiwaniu nocnych sow. Jeszcze klepnalem kilka kasajacych komarow,
zanim nie zmorzyl mnie sen, a ja, jak pod wplywem jakiegos narkotyku, rzucilem
sie bezwladnie na materaz w namiocie i zapadlem w glebooooki sen.

Tajemnica zakonu w Oborach

[Gość: Izotop]

Za komunistow, wioska Obory (Zbojne), teraz czesc Szwajcarii Dobrzynskiej,
wydawala sie byc odpustowym zasciankiem, bo do takiej roli komunisci spychali
nie tylko religie katolicka ale tez i koscioly z ich najciekawszymi zabytkami
sakralnymi. Drogi wiejskie do klasztoru Karmelitanow w Oborach, bez wzgledu na
wieki, nigdy nie zanikaly. Wciaz pielgrzymki z Brodnicy, Rypina, Kutna,
Wloclawka i Warszawy tam docieraly. Bo klasztor w Oborach byl czyms wyjatkowym
w podziemniach ktorego, na pergaminowych ksiegach, zapisane byly nie tylko
historie ziemi brodnickiej, dobrzynskiej czy rypinskiej, ale rowniez i
tajemnice brodnickiego kosciola pod wezwaniem Swietego Jakuba, po ktorym to
kosciele slad calkowity zaniknal. I gdyby nie 95 letni ojciec Karmalita z
klasztoru w Oborach, to nigdy bysmy sie nie dowiedzieli wogole o istnieniu
kosciola pod wezwaniem Swietego Jakuba, bo on skopiowal recznie te pergaminy i
powysylal je do sasiednich kosciolow, a przede wszystkim do plebani kosciola
katolickiego w Rypinie w Marcu 1936 roku, krotko przed wybuchem Drugiej Wojny
Swiatowej, gdzie o dziwo, Niemcy, chociaz znali doskonale tak polozenie jak i
historie kosciola i klasztoru w Oborach to jednak pomineli te sakralne miejsce
i jak sie okazuje teraz to z wieeelkiej, mistycznej obawy i to bez wzgledu na
militarna strategie.
Otoz Hitler, jakimkolwiek byl realista to byl tez i bezgranicznym mistykiem.
Opentanca tego Globalnego panowania, w prywatnym zyciu interesowaly stare
zamki, koscioly, klasztory a jego oczkiem w glowie byl wlasnie tak kosciol jak
i klasztor w Oborach.. Jednak tak plany wojny, jak i losy tego zbrodniarza
nigdy nie pozwolily mu zajac sie tak naprawde sakralnymi zabytkami polskimi a
zwlaszcza dobrzynskimi Oborami. I nie sadze aby tam mial plany wybudowania
nastepnych obozow koncentracyjnych. Obsesja Hitlera byly podziemia
sredniowiecznych kosciolow, zamkow, tunelow, klasztorow...... I nie na prozno,
kilka razy w roku zachecal mnie ksiadz Edward do wycieczek rowerowych polnymi
drogami, przez zabytkowa wioske Zale, dolinami i gorkami do klasztoru
Karmelitanow wlasnie w Oborach, gdzie po cichu zakonnicy nam staaaary miod
podlewali, gdzie opowiadali, gdzie sie modlili, gdzie rozaniec odmawiali, gdzie
noca gwiazdy blyszczaly....cdn.
,

[soter_mlodszy]

ciekawe, ciekawe...mama odwiedzila zakon w Oborach, przepiekna okolica i ludzie
mdleją!

pozdrawiam opowiadacza-niko!

[Gość: Izotop]

Nie tylko ludzie mdleli Soter, ale byli tez i cudownie w kosciele jak i w
klasztorze tam ozdrawiani. Tak, Obory to piekna okolica o ciekawej tak florze
jak i faunie. I pomyslec,ze ludziska jezdza na zagraniczne wczasy i urlopy,
wydajac kupe pieniedzy a pomijaja tak przepiekny zakatek Polski w sasiedztwie;
raj dla wedkarzy, dla grzybiarzy, fotografikow, malarzy, dla przyrodnikow tak
jak i dla mysliwych. Nie daleko przecie od Brodnicy a blizej Golubia Dobrzynia
w Gminie Zbojno. Ukryta posrod pol, lasow i jezior, wymarzona ucieczka od
klopotow, zgielku miejskiego jak i od tlumow ludzi. To wlasnie tam zobaczylem
ja po raz pierwszy jak szla boso posrod falujacych zboz w upalne lato...
Plynela jak gdyby w zwolninym tempie unoszac sie ponad habrami, leciutko z
dlugimi, bialymi wlosami, smukla, wesola, zakrecajac sie co chwila, jak w tancu
i smiejac sie na cala okolice.... Skowronki wysoko na niebie wyspiewywaly cale
swoje kompozycje a ta piekna zjawa a to znikala w dolinkach a to sie ukazywala
i widzialem jej juz tylko ramiona i glowe z rozwianymi cieplym wiatrem wlosami,
az zniknela na dobre...... A mnie, samcowi nie wystarczal juz tej sexy nimfy
wizerunek na tle przyrody, bo mysli szalone przechodzily mi do glowy jak
wpisy do daaaawnych pamietnikow "lubie cie w sukni jasnej, wole cie w skorce
wlasnej"....Moje hormony wtedy wrazliwe byly na widok, na zapach, na slowa, na
dotyk a i bogata wyobraznia nieoczekiwanie doprowadzala krew do istnego ukropu
wrzenia!!!!!!!!!!!!!!!!

[Gość: Izotop]

Teraz, po latach to tak sobie Soterku mysle, czy ta moja brodnicka Nina i ta
Nimfa oborska to nie byly, przypadkiem "toja, naata, czy tez anaiss". I wcale
bym sie nie zdziwil gdyby......... Ja rownieze Ciebie Pozdrawiam Serdecznie jak
i wszystkich pojawiawiajacych sie na tych stronach a szczegolnie "toje, naaate
i anaiss". Izotop

[Gość: Izotop]

Ksiadz Edward byl jednak facetem niemozliwym. W oborskim klasztorze uzyczano
nam skromnego, jednak niezwykle goscinnego noclegu z wieczerza, przy wspolnym,
debowym i dlugim stole-lawie z innymi zakonnikami, w tradycyjnym odzieniu i z
zakonnymi kapturami na szyi - Szczesc Boze.......

[Gość: Izotop]

Modlmy sie, powiedzial Starszy wiekem Karmelitanin, chowajac smukle dlonie w
kieszenich zakonnego habitu. Z Pozdrowieniami. Izotop.

[naata]

Niko, piszesz, opowidasz, tak ciekawie, że i moja wyobraźnie pracuje na pełnych
obrotach ;-) Nigdy nie byłam w tamtych stronach, aż chce się pojechać
zobaczyć.. na pewno wspomniałabym Twoje opowiadanie!
Myślę, że jednak piszesz książki ;) Pozdrawiam, niesamowitego Izoptopa

[Gość: Izotop]

Gdybym kiedys napisal ksiazke, to nie w ten sposob. Przylozylbym sie bardziej
do jej zorganizowania, rozplanowania, staranniej zwracalbym uwage na budowanie
zdan, gramatyke, stylistyke, charakteryzacje na lepsza konkretyzacje
abstrakcji. Lepiej przylozylbym sie do akcji, do fabuly, lepiej bym przedstawil
wazne momenty kulminacyjne a zwlaszcza romans. Ale przecie to jest tylko
niewinne pisanie i wspomnienia do podzielenia sie. Nic wiecej, a raczej cos w
rodzaju forumowej przygody ha ha ha. Z Pozdrowieniami. Izotop.

[naata]

Rozumiem, że nam przedstawiasz szkic, zarys, przyszłej książki? he he he
Pozdrawiam skromnego Izoptopa. :)

[Gość: Izotop]

A Liceum Rypinskie to juz zupelnie innym swiatem karmione wtedy bylo. Oddalone
od miasta fizycznie, odizolowane od twardoglowych enklawa intelektualnie,
funkcjonowalo sprawnie i kultywowalo idee wolnosciowe a zwlaszcza pod wplywami,
niezyjacego juz profesora od matematyki Suszynskiego (Burasa)

[Gość: Izotop]

Profesor Buras nie tylko byl zdolnym matematykiem ale w przeciwienstwie do
innego tego przedmiotu pedagoga w owym czasie, byl oddany nauczaniu, byl on
ambitnym profesjonalista. Nie straszyl ale wyjasnial, nie karal a raczej
wynagradzal. Profesor Suszynski bedzie dla mnie zawsze przykladem czlowieka
Oswiecenia, przykladem czlowieka dobrej woli, czlowieka o okreslonych
Pryncypiach, czlowieka ktorego wartosci chce sie zawsze nasladowac.

[Gość: Izotop]

Bylo to Roku Panskiego kiedy wybralem sie z ksiedzem Edwardem nad jezioro
ostrowicke, jednak od strony Borzymina. Jezioro to bylo dosyc gleboke, nie
dojezdzajac do Ostrowitego od strony Rypina, po lewej stronie szosy. A na
tamtej, borzyminskiej stronie byly rowniez i torfniaki w ktorych to torfniakach
bylo dosyc sporo linow jak i szczupakow. Jechalismy rowerami, polnymi drogami
do jeziora z samej gory, gdzie wystrzeliwaly nam przed kolami rowerow, zajace.
W koncu znalezlismy dobre miejsce z ksiedzem na biwak, pomiedzy jeziorem a
szeregiem torfniakow jak i stawow. Lowienie linow w stawach jak i dorodnych
szczupakow na zywcowki w torfniakach uprzyjemnialo nam tam pobyt, gdzie ksiadz
kucharzyl jak i czytal mi bez konca stary jak i nowy Testament. Namiot,
plomienie ogniska, naftowa lampa. A mnie sie chcialo, powiem ja Wam dzisiaj do
dziewczat. Chcialo mi sie i marzylo aby sie nie tylko z nimi calowac ale i
zaglebiac sie rowniez w ich romantyczna psychike, glebie ciala jak i rozkosze
ciala szczegolow. Ksieza pewnie mnie potepia, a moze sie tez i rozmarza, bo
przecie ksiadz to nic innego jak czlowiek z krwi i kosci.. ha ha ha.
Pozdrawiam. Izotop

[Gość: Izotop]

Dojscie do wody torfniakow bylo dosyc trudne i nie wiele bylo dobrych miesc na
zarzucanie wedek. Jednak ksiadz Edward od razu zaczal sie uwijac. Gdzies
znalazl troche gliniastej, tlustej ziemi. Wysypal dzdzownice na gazeta i zaczal
je nozem kroic. Z ziemi i robakow porobil kulki wielkosci kotletow i te kulki
powrzucal do wody w oka gdzie byly wolne miejsce od wodorostow torfniaka a
zwlaszcza od moczarek. Po tym zabral sie do przygotowywania posilku w czasie
ktorego skladalismy nasze bambusowe juz teraz wedki z ruskimi, prymitywnymi
kolowrotkami. Po 3 godzinach tuz przed zachodem slonca, kazdy z nas z wedka,
przynetami i wiklinowymi koszykami udal sie nad sporej wielkosci torfniak w
miejsca gdzie ksiadz Edward powrzucal gliniano-dzdzownicowe zanety. Bylo parno
i zbieralo sie na burze. Ciemne chmury nadchodzily z okolic wsi Zale jak i z
wsi Obory. Co chwila slychac bylo jeszcze odlegle grzmoty i juz a to zaczal
popadywac cieply deszczyk a to przestawal. Zarzucilem wedke, z dlugim i
wysmuklym splawikiem na spokojna tafle wody torfniaka. Ksiadz Edward znalazl
wygodne miejsce po drugiej stronie i kilka razy probowal zarzucic wedke z
peczkiem dzdzownic na haczyku. Nie uplynelo dziesiec minut kiedy mialem juz
pierwsze branie, i wydawalo mi sie, ze lina. Ryba bawila sie przyneta, co widac
bylo po plynacym w rozne strony splawiku. Splawik a to odplywal a to przyblizal
sie, czasami kladl sie zupelnie plasko na wodzie, zeby po chwili stanac pionowa
i znowu odplywac. Jednak po czasie ryba widocznie zdecydowala sie na
skonsumowanie calego peczka robakow bo splawik zaczal powoli zanurzac sie w
wodzie. Jeszcze przez jakis czas koniec niego odplywal lub sie przyblizal az
zniknal calkowicie w ciemnej otchlani torfniaka. Byl to dobry moment na
zaciecie, wiec szybkim ruchem wedki, a raczej szczytowki poderwalem........
Szczytowka bambusowki wygiela sie od razu w palak i poczulem, ze na haczyku
mam duza rybe, ktora nie bardzo chcialem popuszczac z kolowrotka jako, ze
wszedzie bylo pelno wodorostow, przez ktore moglem stracic rybe. Chociaz tym
razem na kolowrotkach mielismy z ksiedzem dosyc grube zylki jak i wiekszych
rozmiarow haczyki. Wiec a to popuszczalem troche zylke z kolowrotka, gdy
wedzisko wyginalo sie do granic wytrzymalosci, a to popuszczalem gdy ryba sie
poddawala. I w pewnym momencie zobaczylem na powierzchni wody sporego bo chyba
z 2 kilogramowego lina, ktory natychmiast ginal pod powierznia wody. Ta walka z
linem trwala jeszcze nastepne pietnascie minut gdy wkoncu wyczerpanego lina
dociagnalem do brzegu torfniaka. Sliskiego, zlapalem przez szmate i staralem
sie wyciagnac mu haczyk ktory wbil sie w rybe gleboko w paszczy z boku. W tym
czasie widzialem jak ksiadz Edward walczyl ze swoja zdobycza gdzie kij mambusa
wyginal mu sie do granicy pekniecia. Jednak ksiadz Edward byl doswiadczonym
wedkarzem i umiejetnie walczyl ze ryba. Nagle.... buuuum...!!!!!!, jak nie
rabnelo glosnym loskotem gdzies w srodek jeziora, ktore znajdowalo sie tuz za
torfniakami....Za tym piorunem od razu lunela istna nawalnica deszczu...
Zrobilo sie ciemno a niebo pokrywaly blyskawice nastepnych piorunow i wydawalo
mi sie wtedy, ze to juz koniec swiata..... W pospiechu zaczelismy zwijac wedki
na lapu capu udajac sie szybko w strone naszego obozowiska gdzie wsunelismy sie
obydwoje do namiotu. Namiot jednak byl lichutki i zaczelo z niego przeciekac.
Mimo wszystko bylo to lepsze niz stanie na deszczu a i bezpieczniejsze niz
chowanie sie pod drzewami jako, ze pioruny w drzewa mialy tendencje uderzania.
I wydawalo sie, ze zemscie Natury nie bedzie juz konca..... Za jakie grzechy
mruknalem do ksiedza????? Chyba nie za te moje sex igraszki z brodnicka Nina,
pomyslalem sobie, nie czekajac na odpowiedz przewielebnego, chociaz wtedy to
liczylem w okrutnej obawie na Milosierdzie Boze, ktore jak mi tlumaczyl kiedys
ksiadz Edward, rzekomo nie mialo miec granic......

[Gość: Izotop]

W czasie gdy hymny pierwszomajowe wywolywaly pijanstwo narodowe roku Panskiego
1975- go, wtedy to moj ojciec, sluchajac radia Glosu Ameryki, wdal sie w
polityczna zwade z ksiedzem Edwardem - i nie bez przyczyny, jako, ze obydwoje
byli zwolennikami takiego samego, politycznie systemu, jednak nie tak ich
filozofia sie roznila jak tej filozofi etyka, a przeto, ekonomia jak i
ewentualne, funkcjonowanie wolnego panstwa.... Ale o tym, postaram sie
kontynuowac dalej. Izotop.

[soter_mlodszy]

oj, tak, matematycy to ludzie bardzo inni niż wszyscy...
bardzo oddaniswej dyscyplinie...silnie melancholijne romantyczni...
cudonie inni nałogowcy wiedzy, zgłębiają tajemnice wszechświata, człowieka i
duszy...!...

oj, tak uber alles MATEMATYKA!;-)))

pozdrawiam serdecznie podróżnika po wspomnieniach niko...!;-)

[Gość: Izotop]

O tak Soter, matematyka nie musi byc sztywnymi liczbami a raczej
przewidujacymi przyszlosc liczbami, jak na przyklad kalkulacje wloskiego
Fibonacciego, i nie wiem czy dobrz pisze, ale te princypia, odnosza sie do
konktretnego zycia, a spekulatorzy gieldy tak towarowej jak i rynku papierami
wartosciowymi, uzywaja systemu liczb Fibonacciego, z wielka dokladnoscia. A
propos; moj swietej pamieci ojciec uwazal Fibonacci, za geniusza, ale o tym
napisze, kiedy znajde wiecej czasu. Pozdrawiam Serdecznie Izotop.

[Gość: Izotop]

I musze tutaj poprawic, ze piszac o jeziorze Ostrowickim, to mialem na mysli
jezioro glebinowe "Czarownica". I nie wiem czy jest to prawda, ale tak w
jeziorze kleszczynskim, jak i w jeziorze Czarownica wylawiano onegdaj duze bo
50 sieciokiligramowe sumy......O Jezuuu,.. Szesc Boze.

Rypsinskie liceum

[Gość: Absolwent...]

Jak by nie bylo to jednak to rypsinskie liceum ciagle ma te zasadnicze
znaczenie, konkurujac z ogolnymi liceami w Poszczej. Jednak, powiem Wam, ze nie
bedzie juz takiego profesora nigdy, jakim byl, profesor od matematyki,
Suszynski. Pozdrawiam, czeee

Tajemnica zakonu, moralnosc a religia.

[Gość: Izotop]

Bylo to wpiatek, tuz przed Bozym Cialem, kiedy do ksiedza Edwarda przyjechal
jego przyjaciel ze studiow seminaryjnch, ksiadz, wikary Henryk S. Poznalem tego
milego i oczytanego ksiedza i zaprosilem do siebie na gospodarstwo w sobote
porozumiewajac sie z ojcem przedtem, ktorego sie spodziewalem wlasnie
nastepnego dnia tj. w sobote z delegacji w Kopenhadze. Ojciec juz byl w domu
rano, a ja lasy zagladalem mu do teczek bo nie moglem sie doczekac prezentow -
zylek, haczykow, splawikow i dwoch kolowrotkow, jako iz marzylem miec w koncu
dobry, nowoczesny kolowrotek. I tym razem sie na tacie nie zawiodlem bo
przywiozl mnie i ksiedzu Edwardowi po jednym, srebrzystym, nowoczesnym
kolowrotku sredniego rozmiaru. Kiedy po poludniu przyszli ksieza i pokazalem
ksiedzu Edwardowi te cacka i oznajmilem, ze jeden jest jego, to sie bardziej
wzruszyl niz niz nowym testamentem, w tekstach ktorego, czesto zastawalem go
zaczytanego. Cieszyl sie jak dziecko, oczy mu plonely, policzki sie rumienily.
Ksiadz ogladal uwaznie, pozniej probowal, odkrecal szpule, zakladal zapasowa,
znowu zmienial, przymierzal do bambusowego kija, ktore to kije zawsze mialem
pod reka rogu pokoju. Machal, wywazal, znowu krecil ta maszynka po czym schowal
kolowrotek do firmowego pudelka w ktorym byly uformowane do ksztaltu kolowrotka
dwie polowki steropianowe. Ksiadz wikary ogladal moj kolowrotek tez z
zciekawieniem ale juz nie z takim emocjonalnym zapalem jak ksiadz Edward. W
czasie gdy moja ciotka krzatala sie przy gotowaniu obiadu dla gosci i
przygotowywaniu stolu do uczty, ja poszedlem do warsztatu i przynioslem dwa
luki i dwa kolczany w ktorych to bylo po tuzinie strzal z cwiczebnymi grotami
do tarczy. Wyszlismy z ksiezmi na zaplecze domu gdzie w odleglosci 50 metrow
ustawilem dwie okragle, duze tarcze zrobione z plecionej slomy a do srodka
tarcz przymocowalem po jednym niewielkim nadmuchanym baloniku. Ksiadz wikary z
ciekawoscia obejrzal nasz sprzet luczniczy, bo luki te wygladaly bardzo
antycznie jak i drewniane strzaly z gesimi i indyczymi piorami, przyciete
tradycyjnie, co oko cieszylo nie tylko moje i ksiedza ale rowniez i wikarego
Henryka. Pierwszy zlozyl sie do strzalu ksiadz Edward. Stanal wyprostowany,
wysoki, spojrzal sie na tarcze i wzrok wbil w balonik po czy bez odrywania
wzroku plynnym ruchem siegnal prawa reka za siebie i wyciagna z kolczana na
plecach strzale wkladajac ja z wyczuciem bezposrednio na cieciwe po czym
plynnymi ruchem zaczal naciagac prawa reka cieciwe a jednoczesnie podnoszac luk
do poziomu troche wyzszego niz poziom balonika na tarczy. Robil to z wyczuciem
automatycznie i byl to rezultat czestych trenigow gdzie wypuszczalismy do celu
z ksiedzem tysiace, tysiace strzal. Czesto nas po tych przesadnych trenigach
miesnia okrutnie bolaly ale tego kogo lucznictwo tradycyjne, dawne, do
polowania nie wciagnelo, ten nie zna jaka to szalona pasja strzelania z luku i
gdyby tylko sil i dni starczylo, to zapalency przestrzalali by chyba cale swoje
zycie.....
Ksiadz Edward lewa reke mial zawsze wyjatkowo stabilna i bez drgniec, teraz
dociagal juz cieciwe, srodkowym palcem prawej reki do policzka tuz za kacikiem
ust. Zawahal sie przez chwile i jak posag bez drgniecia wypuscil strzale,
pozostajac bez ruchu w takiej samej, kamiennej pozie.....
Strzala wyleciala prosto, bez kiwania ogonem pior co swiadczylo o idealnej
formie strzelca, i trafila w srodek balonika, ktory z hukiem sie rozprysl.
Dopiero teraz ksiadz Edward sie rozluznil.... Poklaskalismy ksiedzu a zwlaszcza
glosno klaskal moj ojciez bo obserwowal nas z okna domu. Teraz ja sie zlozylem
do strzalu, szybciej i bardziej emocjonalnie niz ksiadz Edward, jednak strzala
utkwila w tarczy tuz obok mojego balonika. Wyciagnalem druga strzale, nalozylem
sprawnym ruchem na cieciwe i plynnie zlozylem sie do nastepnego strzalu,
strzala niestety utkwila z drugiej strony balonika.... Spojrzalem na ksiedza
Edwarda i juz widzialem w jego oczach jak mi daje do zrozumienia, ze cos zle
robie... Oczywiscie celowalem w caly balonik a nie skupialem sie na srodku
balonika, w ktorym to, jak wkladal mi do glowy ksiadz Edward, mialem "wypalic"
wzrokiem dziure, zanim jeszcze strzala nie wypuszczona... I zgodnie z
instrukcja mojego mentora sprawnie wypuscilem trzecia strzale, pozostajac w
pozycji jak posag, w czasie gdy strzala uderzyla prosto w sam srodek
balonika... Posypaly sie znowu oklaski przy udziale nawet mojej ciotki, ktora
odeszla od kuchni aby popatrzec na to wspolzawodnictwo pomiedzy
zdyscyplinowanym ksiedzem a swieckim, troche narwanym chlopakiem z dziurka w
nosie. I tak strzelalismy jeszcze przez dwie godziny. Ksiadz wikary tez
sprobowal, jednak nie szlo mu to najlepiej, bo ciezko, nieprzygotowanemu bylo
wogole naciagac cieciwe a co strzelil to cieciwa uderzala go w przedramie lewej
reki. Ksieza byli wprawdzie po cywilnemu jednak spuszczona cieciwa niewprawnemu
potrafi porobic spore siniaki na przedramieniu.

Po tych zawodach spuscilismy cieciwy z lukow i wsunelismy je do pokrowcow,
pozbieralismy strzaly a ciotka z ojcem juz zapraszali gosci do zastawionego
stolu... Potrawy pachnialy przyjemnie bo moja ciotka byla istna mistrzynia
kulinarna, wedlug staryc, wyprobowanych czasem i podniebieniami, przepisow.
Ojciec nalal w kielichy czerwonego wina no i zaczely sie Polakow rozmowy a
ksiadz wikary Henryk czesto w tych rozmowach odnosil sie do Boga i do niebios.
I nie bede sie juz rozpisywal dokladnie ale twierdzil wtedy, ze bez wiary w
autorytet Nadprzyrodzony, nie moze byc moralnych wartosci, zadnych
absolutyzmow moralnych, rozroznialnosci pomiedzy bialym a czarnym, zadnej lini
demarakcyjnej pomiedzy Zlem a Dobrem. Moj ojciec mu przytakiwal, ksiadz Edward
milczal i patrzyl na mnie juz zjezonego i wiedzial co sie swieci..... A ksiadz
wikary ciagnal dalej i nawiazywal do polityki, ze nawet prawdziwa, wolna
organizacja panstwowa powinna czerpac swoj autorytet od Boga, poniewaz tylko
religijna wiara moze zapewnic moralne zachowania w ludzkich przedsiewzieciach.
Wiec gdy ksiadz wikary nabral oddechu to mialem okazje do rzucenia szybkiego
pytania. "Czyli zdaniem ksiedza to nie istnieje racjonalna podstawa
powstrzymania sie od morderstwa, gwaltu, czy tez anarchizmu? Jezeli ksiadz tak
twerdzi to jest to niczym innym jak tylko irracjonalnym atakiem na sedno
moralnych wartosci." I tutaj mnie ojciec ostro zmierzyl i zwrocil uwage, ze
powinienem byc delikatniejszy i ostrozniejszy w wypowiedziach... Ksiadz Edward
zaczal lagodzic a ja wcale nie ustepowalem i czekalem na reakcje juz nie tak
asertywnego ksiedza wikarego, ktory tlumaczac sie, nie traktowal juz mnie jak
licealneg, pograzonego w slepej wiarze prowincjonalnego nastolata.....
c.d.n.

[Gość: pralat z N. Jorku]

Czytam te Twoje, Izotopie wypowiedzi z wielka uwaga. Jednak nie moge sie
polapac w fabule. Jestes wyjatkowo spontaniczny i powiedz jaki cel chcesz tym
Twoim pisaniem osiagnac?

[Gość: Jakub]

Jak to jaki? Odpowiada na tytułowe pytanie o kościół św. Jakuba.

[hrabia_potocki]

w spontaniczności jest potęga!
idealny porządek daje tylko matematyka!

fajnie się czyta Twe izotopie relacje...

[Gość: Izotop]

Dziekuje hrabio, i jak tylko znajde czas to bede kontynuowal sage ziemi
dobrzynskiej gdzie przecie nie tylko w sadze tej zamek w Dobrzyniu-Golubiu, ale
i sredniowieczne pozostalosci warowni w Starorypinie, Rypinie, Brodnicy, gdzie
zapiski na pergaminach w katakumbach rypinskiego kosciola, sugeruja myslenie o
konekcjach kanalowych laczacych tak miasta jak i osady Brodnicy, Rypina,
Starorypina, Strzyg i Golubia Dobrzynia....Trudno legende naukowo weryfikowac,
ale legende trzeba uszanowac a i z legenda da sie tez jakos zyc...Poprawcie
mnie o ile jestem w bledzie. Izotop.

[Gość: niko]

To prawda Hrabio, ze w spontanicznosci czesto idealny, w kontekscie
okolicznosci, porzadek ziemski, ktory daje li tylko matematyka o podwalinach
arystotelowskiej filozofi nadrzednosci rzeczywistosci. Idealny porzadek jednak,
w platonskiej nadrzednosci swiadomosc wyklucza to co sie dzieje i to co
jest.... Hmmmm? A szkoda... Ale tutaj naplotlem, a wolalbym byc bardziej
przyziemny niz filozoficzny...Hmmm Jeszcze raz zastanawiam sie nad zyciem, ja
student zycia doczesnego - co bylo a nie jest powinno brac sie w rejestr.
pozdr. niko

[soter_mlodszy]

i fizyka...która przeradza się w filozofię w miarę jej uprawiania!

[Gość: Izotop]

To prawda Soter, ze fizyka staje sie bardziej filozoficzna niz praktyczna, a
szkoda bo nie sprzyja to postepowi, chociaz roznie to bywa.

[soter_mlodszy]

Gość portalu: Izotop napisał(a):

> To prawda Soter, ze fizyka staje sie bardziej filozoficzna niz praktyczna, a
> szkoda bo nie sprzyja to postepowi, chociaz roznie to bywa.

lubię te filozoficzne fizyczne dociekania!;-)

[Gość: lucjan]

forum.gazeta.pl/forum/72,2.html?f=51&w=23941922

[Gość: małgosia]

wiara.pl/

[Gość: Izotop]

A jezeli chodzi o dzieje Brodnicy i o spalony, Kosciol Sw. Jakuba, to wiele
jest jeszcze do powiedzenia, jak chociaz by ten niewielki kosciol parafii w
Strzygach. Ilez on ten kosciol, kryje tajemnic jak i zapewne wiele miejsce
geograficznych tunelu, budowanego przez dwa wieki, z Brodnicy do
sredniowiecznego kosciola w Rypinie, poprzez grodowisko do Gor
Starorypinskich, niedaleko rozkrzyzowan do Skrwilna, Osieka a nawet i do
zamku w Golubiu Dorzyniu. Hmmmm?

[soter_mlodszy]

czy te podziemne ulice były weryfikowane przez Ciebie?
szedłeś nimi?

[Gość: Izotop]

Tam sie szlo krok po kroku Soter, ale przewaznie stopa po stopie, po
zawalinach, po zapasciach, po stechliznie gdzie czesto te fragmenty tunelow
zalane byly zupelnie woda i blotem. Jednak to minelo sporo wiekow. Stropy
kamienne jakos przetrwaly, drewniane wieki zzarly. Juz teraz nie bardzo
pamietam gdzie to bylo, bo jak wyjechalem z Rypina na studia to mi poginely i
rodzinne zdjecia jak i dawne notatki. Ktos mi ze stajenki podpedzil wszystkie
narzedzia a poniewaz dom byl niezamieszkaly przez lata po smierci ojca, to i
zlodzieje powynosili co i cenniejsze rzeczy a wraz z nimi moje ukochane luki,
kolczany i strzaly - pamiatki po ksiedzu Edwardzie, po ktorym sluch z czasem
zaginal. Chyba ze dwa lata temu bralem udzial w takim mini festiwalu
polonijnych filmow amatorskich w N. Jorku. Miedzy innymi, byl i tez film o
zakonniku, czy ksiedzu Szelidze z Amazoni i wydawalo mi sie, ze widzialem na
jednym z nich ksiedza Edwarda w habicie zakonnika i z dosyc dluga, siwa broda.
Jednak nie bylem pewny, bo taki wydawal mi sie juz stary, pomarszczony. Jedynie
te uwazne i badajace oczy przypominaly mi jego. Ale moze sie zupelnie myle.
Rozmawialem z autorami filmow ale oni nic mi na ten temat nie mogli powiedziec.

[soter_mlodszy]

czyli nimi szedłeś...
domyślam, iż czas pozalepial wejscia, jak piszesz wszystko przywalone,
sprochniale!

serdecznie

Jestem zawiedziony :(

[Gość: Kuba]

Dużo okolicznościowej literatury wspomnieniowej i żadnych faktów historycznych
o kościele św. Jakuba.

[Gość: poeta]

A na co Ty chlopie liczyles? Fakty historyczne znajdz sobie w googlach, a tu
jest forum gdzie kazdy o czym chce pisac morze. Wczoraj juz to gdzies napisalem ...

[Gość: Kuba]

Morze nie może pisać, może cię zalać, dziecinko.

[soter_mlodszy]

niko zapewne skrobnie parę faktów...
czekamy!

[Gość: Skarbow Odkrywca]

A jednak w tym cos jest.

[Gość: Gosc]

Zapewne w tym cos tajmniczego jest. Nie ulega to zadnych watpliwosci. Gosc

[Gość: dociekliwy]

Jak jest ulica to musi byc i historia.

[soter_mlodszy]

Gość portalu: dociekliwy napisał(a):

> Jak jest ulica to musi byc i historia.

oczywiście, np. ulica Słoneczna!

[Gość: domena]

albo ulica Ku Sloncu, bo i taka nazwa ulicy istnieje w sz-nie, jak i bodajze
najwiekszy cmentarz przy ul. Ku Sloncu.

[Gość: marazm]

?????

[hrabia_potocki]

pieknie KU SŁOŃCU!;-)

[Gość: Nataniel]

Wciaz Hrabio Potocki ulica i jeden z najwiekszy cmentarzy europejskich KU SLONCU w Szczecinie istnieje, do ktorego to miasta przypuszczalnie wybiore sie w Lipcu nastepnego roku, jak i zapewnie nie omieszkam zagladnac do tego niesamowitego i okrytego niezwyklymi legendami Rypina.
Zapewne nazwa piekna wciaz KU SLONCU i warta uwagi absolwentow rypinskich jaki i szczecinskich uczelni tudziez i tych studiujacych historie na germanskich uczelniach odnosnie faktow a nie tylko etnicznych legend . Nataniel

[Gość: Nataniel]

Moze niepotrzebnie tutaj pisze, zabierajac glos znajdujac sie jednoczesnie za Oceanami, ale wciaz wspominam te niesamowite 1960 siate lata cieszac sie nimi tak w Rypinie, w Brodnicy, w Toruniu a szczegolnie w Szczecinie.. Nieee,...Nieeee.. Jeszcze nie umieram a wrecz jestem pelen sil do roznych eksploatacji zycia tak w Amazonii jak i w Dominikanie... Nataniel

[Gość: Izotop]

Nie jest to czas Kuba nad zastanawianiem sie obecnie dlaczego i czy jest ulica Swietego Jakuba na stronie diecezjalnej w informacjach o Brodnicy, gdzie rzekomo nie ma takiego Kosciola obecnie.
I nie ma co bujac w platonskich, czy tez religijnych oblokach Nadrzednosci Swiadomosci, kiedy realne zagrozenie nie tylko dla Polski, ale i dla Europy obecnie istnieje, tak jak kiedys z bolszewickej Rosji, a teraz z Faszystowskiej, tej Putinowskiej roku Panskiego 2014 stego

[ifinity]

Chcialbym kiedys, tak po latach wrocic tuuu... do tych lat, jeszcze raz
I nie tylko..
I zapewne strona ta zupeeelnie juz teraz zapomniana..
Bez wzgledu to chcialbym uzytkowniom zlozyc Najserdeczniejsze Zyczenia Swiateczne. Nataniel
A Moze odnowimy ta strone, jeszcze raz, moze ten jedyny raz i nietylko. Nataniel...
I rozpoczalbym ta strone, chyba np. wagarami z licemu na te niesamowite Gory Starorypinske z udawaniem sie na Gleboczek, na Hute Nadrowska, Na Jezioro Czarownica, Do Urszulewo, na Sitnice i do podnoza, ponad Rypinice, sredniowiecznego Kosciola Katolickego, gdzie niesamowita konstrukcja dzwonnicy, gdzie w w kosciele zabytkowe Organy, na ktorych juz przypuszczalnie nie ma zadnego innego zabytku, ktoren by na nich zagral.

[ifinity]

Wracam tutaj, juz po latach Soter, Hrabio, Kuba, Malgosiu, Poeto, Lucjanie,Polski Cukier i inni mili uczestniczy tej strony. Zaraz spadam stad, ale bede wracal, czesto i intenstywnie. Do Milego, Nastepnego. Nataniel

[ifinity]

Wciaz powrcam do tej niezwyklej strony interesujacych zawsze wypowiedzi czytelnikow, i oby tak dalej. I nie omijacie, informujcie, intelektualne spostrzezenia zapisujcie, bez wzgledu na moja byc moze bledna pisownie. Ifinity