Czy mozna się zmuszać do kociej łapki?

[pamig]

Nareszcie znalazłam takie forum - malootka czytałam Twój wątek i zaczynam
nowy, ale czuje się w dużym stopniu podobnie jak Ty...
Ale - Nigdy NIE POWIEM mojemu chłopakowi, ze chcę ślubu!!! Ja wiem, że on nie
chce - mówił mi o tym, bo ma za sobą długie i nieudane małżeństwo - ja nie
mówiłam, ze chcę, tylko,że chcę budowac dojrzały związek - stabilizacja,
rodzina, dzieci i te sprawy. Mam 27 lat i dojrzałam do tego i mam dość bujania
się z niewłaściwymi partnerami. Nie wiem, czy do tego potrzebny jest ślub, ale
powoli dochodzę do tego że "konkubinat" to taki wolny związek, on nie daje
takiej pewności, poczucia stabilizacji,bezpieczeństwa...

Po prawie roku znajomości zaczęłam mieć żale - ze on nie mówi o naszej
przyszłości, a ja mówię - że chce ze mną być, kocha, ale co z tego, jak w
każdej chwili może wyjechać, bo chce czuć się dobrze również kiedy mnie nie
ma. Ja go pokochałam, to był pierwszy mezczyzna, przy którym poczułam, ze mogę
mieć normalną rodzinę, dziecko, ale brakuje mi tej formalizacji, i to chyba
chodzi o zaręczenie, może ślub cywilny w dalszej kolejności. Nie liczę na to,
że on do tego dojrzeje i że będzie tego chciał.
Nie będę go o to prosić, ani wymagac tego od niego, po prostu albo ja odejdę
albo to się samo rozwiążę w końcu. Nie chce tracić nerwów, po prostu myślę, że
ludzie są ze sobą na próbę, a jeśli okazuje się, że mają tak różne potrzeby w
fundamentalnej kwestii "bycia razem" to po prostu się rozchodzą.
Ja go kocham i zawsze go będę mieć w sercu, cokolwiek się wydarzy.
Ale mam też takie marzenie i cenię też się na tyle, żeby mieć odwagę mieć
takie pragnienie, (no cóż feministka ze mnie kiepska w tej konkretnej
sytuacji), że to przyniesie mi ten bukiet róż i szepnie wreszcie bez lęku, że
to ze mną chce być do końca życia...i wszyscy będą to wiedzieć, bo będzie mnie
tak traktował przed nimi, a nie jak koleżankę, kumpelę, przyjaciółkę,
współlokatorkę (słowa jego matki).

[deczi]

Pamig, do niczego nie można się zmuszać. Nie można też kogoś zmuszać.
Nie bardzo rozumiem z Twojej wypowiedzi, czy rozmawialiście o tej sprawie
otwarcie. Czy on wie, jakie jest Twoje stanowisko?
Konkubinat nie daje poczucia bezpieczeństwa, ale małżeństwo też go nie daje.
Poczucie bezpieczeństwa to ułuda, można mieć tylko zaufanie do partnera, że
chce naszego szczęścia i do siebie, że chcemy szczęścia partnera. A jak to
szczęście będzie wyglądać, to już inna kwestia.
Wydaje mi się, że Twój partner nie ma pewności. Pytanie tylko, z czego to
wynika. Jesteś chyba jednak na tyle otwartą osobą, że zdołasz rozwiązać ten
problem.
Powodzenia.

Scenariusz jak z postu Krzysztofa

[pamig]

No proszę, oto scenariusz jaki moze się w mojej relacji pojawić (patrz post
wyżej), drodzy panowie, wniosek taki, ze kobiety potrzebują słów, zapewnień,
konkretnych deklaracji, a nie samej samej miłości i czułych gestów. Kobiety są
potwornie interesowne, a może to jest po prostu pragmatyzm życiowy?
Nie wiem juz co mam o sobie mysleć, czy jestem wredna, że mi ta sama miłość i
deklaracja od partnera nie wystarcza już?

Dzięki deczi, za uwagę - rozmawialiśmy kiedyś o tych sprawach, owszem, ja go
rozumiem, że nie dąży do ślubu, bo ma złe przezycia, i formalność go odstrasza,
a z drugiej strony on wie, ze ja jestem otwarta,ale nie naciskam, bo nie
wyobrażam sobie chciec ślubu,kiedy druga strona nie jest na to gotowa. Wogóle,
wydaje mi się, że ludzie pod wpływem różnych sytuacji zmieniają zdanie, mój
chłopak na przykład, zanim zaczęliśmy być razem twierdził, że nie planuje juz
rodziny i dziecka kolejnego, głównie z powodu obciążenia finansowego. Kiedy
między nami zaiskrzyło, nie kryłam się od samego początku, że ja rodziny pragnę
i być może nie powinnismy zaczynać ze sobą. Ale uczucie było zbyt silniejsze i
on stwierdzil, że kiedy poznał mnie to zmienił zdanie.

Wczoraj potrzebowałam "odświeżenia tych naszych decyzji" i nic się nie
zmieniło;)Ale mimo wszystko jestem czujna, na razie mówię o swoich konkretnych
potrzebach i akurat potrzeby formalizacji nie zaliczam do "konkretnych" ale do
"przemyśliwanych". Przykład Krzysztofa niestety pokazuje mi jakąś drogę naszego
"związku" - tak też może się zdarzyć, nie chcę tego zakładac oczywiście, ale w
momencie kiedy przestanę otrzymywać te "konkretne" deklaracje i zapewnienia od
mężczyzny to poczuję zbyt wielką wolność, żeby chciec pozostawac w takim związku.

[malootka2]

Pamig, gdy uslyszalam ze moj chlopak po prawie 5 latach bycia razem nie
zgodzilby sie na slub, "wycofalby sie" jak on to powiedzial, bo "nie jest
pewien" - (czy chce ze mna byc do konca zycia - to juz sobie sama
dopowiedzialam, ale tak to odczulam) to wiesz jak sie poczulam? Nie bede
przesadzac ze poczulam sie jak szmata. Meczylo mnie to dobre 3 tygodnie, bo
podobnie jak Ty powiedzialam, ze nigdy nie bede ja pierwsza rozmawiac z facetem
o slubie. To on powinien wyjsc z inicjatywa. ALe poniewaz moja psychika byla
juz w rozsypce a przez to rowniez zwiazek, postanowilam dzialac. Kilka dni temu
mu powiedzialam ze chce miec w przyszlosci normalna rodzine, meza i dzieci. A
jesli on tego ze mna nie planuje, niech lepiej odejdzie teraz niz mialby to
zrobic za kilka lat, kiedy bede chciala miec dziecko. POwiedzialam mu jeszcze
ze jesli on zdecyduje sie, zdeklaruje ze chce byc ze mna, chce spedzic ze mna
zycie, niech nie mysli ze bede go sila ciagnac do oltarza, bo nie mam zamiaru
do niczego go zmuszac. Zreszta ja sama chyba jeszcze nie jestem gotowa. Ale
potrzebuje pewnosci ze mezczyzna z ktorym jestem mysli o mnie powaznie,
uwzglednia mnie w swoich planach na przyszlosc. Glownie zalezalo mi zeby
wiedzial, ze chce miec rodzine i planowalam to wlasnie z nim. Dzisiaj mamy
wlasnie o tym porozmawiac, poznam jego stanowisko na ten temat (nie widzielismy
sie kilka dni i nie bylo jak pogadac). POwiedzial mi wtedy ze od razu mi nie
odpowie bo chcialby uporzadkowac swoje mysli. Powiedzial tylko to ze nie
odejdzie. Ale to nie znaczy ze tez chce miec ze mna dzieci - nie wiem, troche
boje sie tej rozmowy. Ale przynajmniej bede wiedziec "na czym stoje". Moze tez
porozmawiaj o tym ze swoim chlopakiem. A ja na pewno sie odezwe jak juz
bedzie "po". Pozdrawiam serdecznie :))

Malootka

[pamig]

Trzymam kciuki;)ale za to byś była silna i gotowa usłyszeć prawdę.I żebys była
gotowa odejść, jesli okaże się,że macie skrajnie różne potrzeby.Wydaje mi się,
że facet kiedy przeczuwa, że Ty chcesz ślubu, to znaczy, że Tobie czegoś brakuje
z jego strony, tzn, - że ON CIę NIE KOCHA WYSTARCZAJąCO. ALBO - JEST NIE
DOJRZAłY I BOI SIę "UZIEMNIENIA", ALBO MA ZłE DOśWIADCZENIA W PRZESZłOśCI (to
jest motyw mojego, jego pierwsze małżeństwo sie rozpadło)ALBO BOI SIę , żE JAK
JEST DOBRZE, TO śLUB, FORMALNOSC TO POPSUJE.

Jeśli Ty chcesz mieć dzieci - to trudno kochać kogoś,kto tego nie chce. Sama się
przekonasz. Ja już mam taką rozmowę "odświeżenia zdania" - odbyła się ona w
niedzielę, nic nie planowałam, ale po kolejnym żarcie, że "odbija mi się, to
normalne u kobiet cieżarnych" - a on na to - za 10 lat chce to usłyszec (a ja
skończę niedługo 27, i perspektywa dziecka za 10 lat mnie przeraża...). Po
prostu strzeliłam focha i się obraziłam. Jakiś czas potem wyjąsniłam mu, bo nie
wiedział o co chodzi, a nie jestem z tych co każą się facetom domyslać, że takie
żarty mnie głęboko dotykają i że ja myślę o tym poważnie, i że potrzebuję siętak
zrealizować i nie potrafię tego tłumić w sobie. A jeśli on tego nie chce - to po
prostu się rozejdzmy.

Usłyszałam - po długiej ciszy (faceci długo myslą i trzeba to zrozumieć, ich
intelekt nie jest tak błyskotliwy jak nasz w kwestii wglądu w swojąosychikę,
chacha), że on teraz dziecka nie chce, bo nie może sobie na to pozwolić
finansowo, ale wogóle to by chciał, I żE byłabym wspaniałą mamusią, ale on nie
potrafi chcieć dziecka, jesli wie, że nie jest mu w stanie zapewnić przyszłości.

Tyle. No coż, nie mogę tego nie uwzględnić- taka jest prawda- nie ma warunków
narazie na założenie rodziny.

Ja coś czuję, że po prostu potrzeba dziecka jest dla mnie ważniejsza od slubu,
ale oczywiście, jakby chciał mnie poprosić o rękę, nie miałabym nic przeciwko.
Generalnie wychowywałam się w rodzinie niepełniej, i nie mam takiego modelu z
własnego życia, że musi być ślub, ale taki model z zewnątrz, że ślub dobrze
mieć, kiedy dziecko się pojawia, ze względów formalno-prawnych.

A w Twojej sytuacji,po 5 latach, jak najbardziej masz prawo oczekiwać czegos
bardziej konkretnego i walcz o to! Tzn. chodzi mi bardziej o szacunek do samej
siebie i godność i brak poczucia winy, że ma się takie a nie inne potrzeby. Nie
mów mu (tak jak ja to zrobiłam), że Ty chcesz mieć z nim ślub, tylko, że ślub i
rodzina są dla Ciebie bardzo ważne, kolejnym etapem realizacji związku, bo w
przeciwnym razie stoi on w miejscu...a to męczy i frustruje. Ja wierzę, że jeśli
kobieta jest naprawdę gotowa na takie doświadczenie to w koncu tak się stanie,
nawet za cenę zerwania wieloletniej relacji.

mogłabym jeszcze tak dużo pisac, ale muszę wracać do pracy, no i mimo wszystko:
trzymaj się i miej szacunek dla swoich pragnien i marzeń przed wszystkim!;)

[malootka2]

Ja mam 30 lat i na dziecko moge jeszcze te 3 - 4 lata poczekac. Ale chcialabym
wiedziec ze za te 3 lata moj ukochany nie powie, ze "jeszcze nie dojrzal"...

[dzk35]

malootka, proszę napisz jak przebiegła rozmowa... denerwuję się i trochę
martwię, nie możesz zmuszać mnie do trzymania kciuków jeszcze jeden dzień!

[myszmagda]

Podziwiam Cię, Malootka, za to, że miałaś odwagę zacząć z Połówkiem taką
rozmowę. Myślę, że bardzo mądrze podeszłaś do tematu: niech Połówek zna Twoje
pragnienia, ale niech wie też, że do niczego go nie chcesz zmuszać, że oboje
macie prawo decydować o własnym życiu. I niech zapowiedzi Twojego potencjalnego
odejścia nie traktuje, jak szantażu, tylko jak drogi do realizacji swych
marzeń, ktorych nie chcesz realizować jego kosztem, na siłę. On żyje, tak samo
chyba Twoje słowa sprowokują go do wybiegnięcia myślami w przyszłość i
przyznania się przed samym sobią do własnych zamiarów. A potem do podzielenia
się tymi planami z Tobą... Życzę, by Twoje słowa podziałały na niego jak
pozytywny kop :) Może dzięki nim zrozumie, że nie można w nieskończoność być
niepewnym uczuć i zamiarów względem partnerki, bo można obudzić się potem z
ręką w nocniku... Czuje, że u mnie tego typu rozmowa wisi na włosku. Nie o
ślubie ona będzie na razie i nie o dziecku, ale o tym, czy jesteśmy skłonni do
kompromisów, do większej wyrozumiałości wobec partnera i wymagania więcej od
samego siebie, czy też nie chcemy pracować nad związkiem i dla własnego
nerwowego zrowia się rozchodzimy. Boję się jednak tej rozmowy, bo obawiam się,
że przyniesie nam koniec...

[malootka2]

Jeszcze nie przebiegla, niestety.... Jak wspomnialam o tym przedwczoraj, ze
mial sie ustosunkowac do moich przemyslen, powiedzial ze jeszcze nie poukladal
mysli, ze nie mial kiedy... Ze najlepiej bedzie jak napisze mi to co chce
powiedziec, bo nie wie czy bedzie umial "na zywo" ubrac w slowa to o czym
mysli. Dziewczyny, daje mu czas do niedzieli. W niedziele najpozniej na pewno
sie odezwe. Pozdrawiam Was!!! A Ty, Myszmagda, moze tez z polowkiem
porozmawiaj. Bo szkoda zdrowia, zeby sie zadreczac. Ja po tym jak to wszystko
wyrzucilam z siebie, powiedzialam mu wszystko co czuje, poczulam sie o
wieeeeleeee lepiej, jest mi jakos lekko w srodku, mimo ze jeszcze nie wiem co z
nami bedzie dalej... :)

[myszmagda]

Przedwczoraj rozmawialiśmy, a raczej wykrzyczeliśmy sobie wszystkie żale. Oboje
poczuliśmy, że stoimy na rozstaju i żadne z nas nie wie, jak potoczą się losy
naszego związku. Połówek chyba wreszcie zrozumiał, że rozstanie, o jakim
ostatnio mu kilkakrotnie wspominałam, to nie złośliwość czy szantaż z mojej
strony, tylko poważnie traktowana ewentualność. Przestraszył się. Przestalismy
wrzeszczeć i zaczęliśmy gadać. Zaczął mi mówić, że nie jest mu dobrze ze mną
taką, jak obecnie, że chciałby, abym znów była taka, jak na początku związku.
Ja powiedzialam mu to samo. Wiem, że się zmieniłam, ale wpływ na to miały
zmiany, jakie zaszły w nim. Powiedział mi, że nie dostrzegam jego starań, że
przecież walczy z nawykami, które mnie złoszczą. Faktycznie, ograniczył trochę
czas spędzany przy kompie, ale za to zrobił się bardziej agresywny, więc trudno
było mi to poczytywać za zmianę na lepsze. Oboje doszliśmy do wniosku, że
jedynym okresem, kiedy było nam ostatnio dobrze razem, były wakacje. Połówek
powiedział mi, że wtedy byłam taka, jak dawniej, a ja jemu, że chciało mi się
starać dla człowieka, który mnie dostrzegał, miał dla mnie czas i chęć do
wspólnych rozrywek. W domu wrócił komp, telewizor i czasu na spacery,
romantyczne kolacje, czy wspólne wypady znów brakło... Połówek wziął sobie
chyba rozmowę do serca i wczoraj cały dzień nie wybuchnął złością, a nawet po
przyjściu z pracy schował do szafy ubranie, którego rozkładanie po domu
wypomniałam mu w kłótni (to smieszne, że poróżniają nas nawet takie drobiazgi).
Wolałabym jednak, żeby zmienił inne rzeczy, bo bałagan to nie jest największy
problem i gdyby było dobrze między nami, to mógłby wieszać koszule nawet na
żyrandolu, a mnie by to ni przeszkadzało. Może to jednak pierwszy krok.
Zobaczymy...

[malootka2]

Zycze Wam, zeby to byl ten pierwszy krok. I na pewno wszystko sie ulozy :) A ja
w koncu mam za soba rozmowe z polowkiem i wreszcie czuje, ze zyje. Pisalam
kiedys o tym, ze on powiedzial, ze nie jest pewien czy jestem ta osoba na cale
zycie. A ja pisalam ze chcialabym miec dzieci w przyszlosci a on nie przejawia
takich checi. No wiec okazalo sie, ze: on ma watpliwosci poniewaz wie na pewno
ze chcialby w przyszlosci miec rodzine, dzieci, a u mnie jak dotad nie zauwazyl
instynktu macierzynskiego ani jakichs checi posiadania dzieci. Bylam w szoku.
Ja z kolei bardzo dobrze sie kamuflowalam z tym, ze juz czuje, ze moglabym miec
dziecko nawet teraz. Kamuflowalam sie, bo sie balam, ze jak on zobaczy, ze
odezwal sie we mnie instynkt, ucieknie gdzie pieprz rosnie. Albo w najlepszym
razie juz sie do mnie nie dotknie ;) Wszystko sobie wyjasnilismy, ja sie
dowiedzialam, ze on chce miec dzieci, on sie dowiedzial, ze ja tez. I mysle, ze
teraz moze byc juz tylko lepiej... :) Wreszcie bede mogla przy nim ogladac w
markecie rozne fajne drobiazgi dla dzieci ;) A nie udawac, ze tego nie widze i
szybko przebiegac miedzy polkami, zeby bron boze nie pomyslal, ze o "czyms"
mysle. Pozdrawiam wszystkie kobietki majace dylematy podobne do moich. Czasem
wystarczy szczera rozmowa, aby wyjasnic watpliwosci. Oczywiscie nie obylo sie
bez lez i sporej ilosci wina, ale coz, tak juz jest... Pozdrowionka!!! :)

[myszmagda]

Nawet nie wiesz, jak miło czytało mi się Twojego posta, Malootka. Po prostu
sama do siebie się uśmiechnęłam :) To wspaniale, że tak to się rozwiązało! I
zabawne: oboje mieliście wątpliwości, bo każde z Was podejrzewało partnera, o
to, że ten nie chce mieć dziecka, a podejrzenia brały się stąd, że oboje
kamuflowaliście się z własnymi pragnieniami. Hihi - trochę, jak scenariusz
komedii, chociaż z pewnością przed tą rozmową obojgu Wam do śmiechu nie było...
Dobrze, że miałaś odwagę sprowokować tę rozmowę. Naprawdę, warto rozmawiać, bo
bez rozmowy o podobne nieporozumienia łatwo. Życzę Wam wszystkiego naj i udanej
rodzinki w przyszłości :)

[malootka2]

Dzieki :) A u Was jak sprawy sie ukladaja?

Raz na wozie raz pod...;)

[pamig]

Dołączam się do gratulacji myszymagdy dla Ciebie malootka;)to są miłe chwile
ulgi,jakie przeżywasz.
U mnie się trochę wiruje, znowu ważne kwestie wyszły na wierzch, a mianowicie
sprawa porozumień między nami w sytuacjach konfliktowych, no jest na razie
ciężko:(Ja potrzebuję sobie wyjaśniać, on ucieka przed Tym, nie konfrontuje się.
Może tacy są faceci, nie potrafią rozmawiać o problemach jak dorośli. Wasi też
tacy są?....
Na razie w każdym razie odechciało mi się związków z nimi, zakładania rodziny
itd, itp, jak to ma być taka nerwówka, wrrr...ale moze to minie na wiosnę;)

[myszmagda]

U nas, póki co, lepiej. Nie kłociliśmy się już 4 dni, a po ostatnim
półtoratygodniowym maratonie, to na prawdę coś fajnego. Dodam, że dotychczas
nidy wcześniej nie zdarzały nam się takie nieustanne konflikty. Fakt, nie
byliśmy idealiną parą, spieraliśmy się, ale z jakąś normalną częstotliwością.
Może więc gorący okres minął wreszcie i znów będzie jak kiedyś. W tym jednak
sęk, że nie chciałabym tego "jak kiedyś". Wolałabym, żeby było inaczej, bo
chyba właśnie to "jak kiedyś" stanęło u podstaw obecnego kryzysu. I jeśli
niektore sprawy się nie zmienią, to wkrótce czeka nas pewnie powtórka z
rozrywki. Chciałabym, żeby było dobrze mędzy nami, ale już nie jestem
stuprocentowo nas pewna. A właściwie siebie, bo w uczuciach Połówka,
paradoksalnie, się utwierdziłam. Kiedy ja tracę nadzieję i mówię o rozstaniu,
on rękami i nogami się przed tym broni. Nawet w chcwili trwania awantury nie
przyjdzie mu do głowy myśl, by odejść. Z drugiej strony jednak nie jest skłonny
do starań, by awantur nie prowokować.
Co do Twojego pytania, Pamig, to faktycznie, mój Połówek też nie lubi rozmawiać
o trudnych kwestiach. Kiedy zaczynam, traktuje to jak atak na siebie,
mówi: "Znowu chcesz się kłócić?" i wgapia się w monitor komputera. Czasem też
mówi: "Zdążymy jeszcze pogadać. Wszytsko będzie dobrze", a gdy przychodzi co do
czego, oczywiście nic nie jest dobrze, bo nie chciał mnie wysłuchać, albo
udawał, że nie słyszy i potem postępuje po swojemu.
Przykład Malootkiej pokazuje jednak, że rozmowa to nie nasza babska fanaberia,
tylko konieczność, podstawa porozumienia w związku...

[malootka2]

Myslicie ze moj lubi? Nasza rozmowa byla w "odcinkach" bo nigdy nie byl na to
dobry moment. Polowek ciagle odwlekal, ja powiedzialam co mi lezy na sercu, a
on musial "zbierac mysli" i trwalo to UWAGA: DWA TYGODNIE! Pomoglo mi tylko to,
ze bylismy zaproszeni na obiad do rodziny polowka. Powiedzialam, ze jesli nie
skonczy tej rozmowy, nigdzie nie pojde. Zaczal pol godziny przed wyjsciem....
Oczywiscie nie zdazylismy, ale sedno sprawy zdradzil wtedy. I zaplakana
pojechalam na obiad. Zaplakana ale tez wreszcie spokojna.... To juz tak jest ze
oni nie lubia "powaznych rozmow", ale ja przyznam szczerze, ze tez nie
przepadam.... :)

[pamig]

Właśnie, malootka "Zaplakana ale tez wreszcie spokojna...."...ja tam cięzko
znoszę taką "manipulację emocjonalną" typu: ja się otwieram, inicjuję rozmowy,
chce rozwiązywać problemy, jestem otwarta na trudne rozmowy itd...a on na każde
moje takie otwarcie zamyka się jeszcze bardziej, chowa się w sobie, ucieka,
reaguje wrogością,obojętności i chłodem. Więc przestałam mowić, wyjaśniać sama z
siebie, bo "facet to jak dziecko, trzeba go tak traktować". Nie piszę tutaj o
kwestii zakładania rodziny, bo o niej rozmowa się udała, ale o umiejętności
porozumiewania się w trydnych momentach! Warunkiem rodziny jest mocny związek,
ja w to wierzę, to jest dla mnie fundament i od tego trzeba zaczynać, bez
względu czy to jest kocia łapa czy małżeństwo. No i ta sprawa porozumienia,a
więc i związku, sypnęła się w mojej sytuacji mocno i poważnie.

Ja chcę związku partnerskiego i oczekuję, że on też będzie umiał poruszać ważne
tematy i dażył sam z siebie do wyjaśnienia nieporozumień. Nie zamierzam go
tresować. Niech dojrzeje do tego z własnej woli, bo teraz jest od kilku dni
między nami poważny kryzys, właśnie z tego powodu. Skomplikowane to wszystko
cholernie i cholernie boli, bo muszę byc przygotowana na to, że on może po
prostu nie być gotowy na taki związek. No trudno, ja w tych trudnych dniach
poczułam, że zależy mi na nim i go kocham tak bardzo serio;)Ale być razem to
trudna sztuka, moze dla niektórych trudniejsza i może ta miłość da mi siłę dać
mu prawo do bycia sobą i do zrozumienia pewnych spraw we właściwym dla niego
czasie, a nie wtedy, kiedy ja tego potrzebuję.

muszę się uodpornić na ten ból,widocznie on jest nierozłaczny z kochaniem...

[myszmagda]

Pamig, niestety w związkach damsko-męskich to norma, że my potrzebujemy więcej
mówić o uczuciach, emocjach, problemach, a mężczyźni zamykają się w skorupie i
milczą. Też mnie to złości, czasem boli, ale tak zostalismy stworzeni i
niewiele się na to poradzi. O ile nam rozmowa przynosi ulgę, pozwala czuć się
bezpieczniej, daje poczucie kontroli nad sytuacją, jest możliwością
poszukiwania rozwiązania, konfrontowania naszych wyobrażeń i oczekiwań z
wyobrażeniami partnera, o tyle dla facetów to jest obnażenie się, wystawienie
na ciosy, pokazanie swojej słabości, a tego chcą uniknąć. Dla nas jest to
głupie i dziecinne, bo przecież oni przed swoimi kobietami nie muszą grać
twardzieli, ukrywać myśli, ale to jest, niestety, silniejsze od nich. Wiem, że
różni są faceci: jedni bardziej, inni mniej otwarci, ale generalnie tych
zamkniętych w sobie jest więcej. Nie mówie tego tylko od siebie, ale cytuję
reguły psychologiczne. Więc chyba nie pozostaje nam nic innego, jak tylko się
do tego przyzwyczaić, ewentualnie powolutku pracować nad naszymi mężczyznami,
nie zrażając się, gdy nic z tego nie wyjdzie...

[malootka2]

Wlasnie, oni nie odczuwaja takiej potrzeby pogadania... ALbo nie maja odwagi
sie otworzyc, obnazyc - raczej to drugie.

O komunikacji naszych facetów

[pamig]

Myślę, że to też zależy od osobowości, jednym łatwiej się otworzyć, innym
trudniej, tak jak w przypadku kobiet - tylko my jesteśmy psychicznie i
biologicznie lepiej predysponowane do stosowania "empatii" czyli "wczuwania się
w czyjąś sytuację, w okolicznościach gdy ktoś nie potrafi mówić o swoich
potrzebach i problemach. To ma związek z instynktem macierzyńskim, jego wyższą
formą- opiekowaniem się dziećmi, dbaniem o ich komfort psychiczny. Tak ogólnie
sądzę.

I tak jak wiele lat miałam możliwość opiekowania się różnymi dziećmi ze względu
na moje studia pedagogiczne, i wyraźnie rozgraniczam to co mogę zrobić dla
dziecka, a co dla dorosłego faceta! Myślę, że nalezy być ostrożnym w stosunku do
ich braków umiejętności rozwiązywania problemów emocjonalnych i nie wchodzić w
rolę terapeutki tak szybko! Zgadzam sięz Tobą myszmagdo, że nalezy pracować -
nad sobą przede wszystkim (ja muszę pracować nad swoją cierpliwością, bo szlag
mnie trafia, kiedy zrozumienie jakiegoś problemu sytuacyjnego, wybuchu złości
itd, mi zajmuje niewiele czasu, a jemu kilka dni a nawet dłuzej, i tak często
nie osiągamy takiej płaszczyzny porozumienia, jakiej potrzebuję, ale ja nie
potrafię być taka wyrozumiała jak Ty, która pisze, że trzeba się do tego
przyzwyczaić...

Jeśli nie będziemy razem nad tym pracować, to uczucia zgasną, bo porozumienie
jest bazą związku i tyle, a ja nie potrafię z kimś być tylko z przyzwyczajenia.

[annie_laurie_starr]

Przeczytalam Wasze posty i zrobilo mi sie strasznie smutno. Dlaczego nie mozna
powiedziec ukochanemu wprost, ze chce sie slubu, dziecka, albo dwoch i czego tam
jeszcze? Dlaczego to musi byc jego inicjatywa? Ja jestem za tym zeby otwarcie
mowic o czego sie chce w zyciu. Kilka lat temu powiedzialam mojemu mezowi,
ktory wahal sie ze slubem, ze chce slubu i przynajmniej jednego dziecka.
Dzisiaj gdy to mam i gdy zastanawiamy sie nad drugim dzieckiem nie zaluje mojej
pro-aktywnej postawy.

Trudno zrozumiec mezczyzn, ktorzy potrafia spedzic 3-5 lat z kobieta i dalej nie
byc pewnym, czy jest ona na cale zycie. Bardzo to jest nie fair wobec kobiety.
Ja bym wolala wiedziec juz po 6 miesiacach, ze nie jestem na cale zycie.

[ta_kochana]

Hejka,
Gdzieś czytałam ciekawą opinię: Nasz organizm kobiecy jest tak
zorganizowany, że jeśli w ciągu 2-3 lat bycia za partnerem nie
zajdziemy z nim w ciążę, to organizm biologicznie stwierdza, że coś
jest z tym partnerem nie tak.. ;o) Ten okres może się różnić
zależnie od osobnika, no i może być 1000 różnych innych powodów, że
para razem się trzyma i jest szczęśliwa, ale to jest taki chemiczno-
biologiczne ostrzeżenie... ;o9 Od tego czasu się nad tym
zastanawiam, czy to u mnie już działa... hihihi... czy po prostu po
3 latach wspólnego życia po prostu zna się na tyle partnera, że już
się na niego nie patrzy przez różowe okulary i jakoś trzeba na nowo
się zakochać (choć kochać można cały czas...)..

[malootka2]

Dziewczyny, co u Was? Juz tu nie zagladacie? Odezwijcie sie, u mnie znowu
zawirowania....

[kornelia111]

Pamig, nie zamierzam Cię obrazic, ale nie wykazałaś się mądrością życiową, jakiej starały się nas nauczyć nasze matki i babki. Skarżysz się, że chcesz ślubu, ale Twój mężczyzna tego nie chce. Dlaczego miałby chcieć? Przeciesz zaspokajasz jego potrzeby (nie wnikam, czy seksualne, czy ekonomiczne i inne), a on w zamian do tej pory nie musiał całkowicie zaspokajać Twoich (stabilny związek, dzieci). Dostaje wszystko czego potrzebuje i jest całowicie wolny w sensie prawnym od jakichkolwiej zobowiązań. Czyli, jeśli trafi się osoba, która będzie dla niego pod jakimś względem atrakcyjniejsza, to po prostu cię zostawi i nie będzie musiał tracić czas na rozwody i inne głupoty. Sama wmanewrowałaś się w związek na próbę, a teraz narzekasz. Postaw sprawę jasno. Albo Twój mężczyzna traktuje Cię poważnie, a skoro tak to bierze pod uwagę Twoje oczekiwania, albo znajdź sobie innego poważnego faceta i nie daj się drugi raz nabrać na brednie w stylu "jego pierwsze nieudane małżeństwo", "za wcześnie na mówienie o małżeństwie" (kiedy nie będzie za wcześnie) itp. Szanuj siebie, a niezdecydowanego pajaca wyślij w siną dal. I nie słuchaj idiotek, które będą przekonywać Cię, że dążenia do stabilnego i sformalizowanego związku to przeżytek i ciemnogród. Powodzenia.

[roger45]

Cenne masz uwagi, tyle, ze (nie wiem czy zauwazylas) piec lat po ich dyskusji....
Obecnie te pary moga juz o sobie nie pamietac, byc po rozwodzie lub w nudnym zwiazku.

[silesiusrex]

Calkowicie sie zgadzam. Gdy (znow) poznalem moja przyszla zone wiedzialem, ze to ONA. Trzy miesiace pozniej poprosilem ja o reke. Osiem miesiecy pozniej bylismy malzenstwem. Po roku bylismy rodzicami.
Pisze "znow", poniewaz znamy sie od urodzenia i 17 lat stracilismy sie z oczu. Ja wyjechalem z kraju, ona zostala. Ktoregos wieczoru wracalem z pracy do domu i nudzilo mi sie w samochodzie, wiec zadzwonilem do miedzynarodowej informacji telefonicznej i...otrzymalem numer telefonu w Polsce...
Rozmawialismy, jakbysmy sie wczoraj ostatni raz widzieli. Ku mojemu zaskoczeniu moja zona wyznala mi pozniej, ze liczyla sie z moim telefonem... (?)
Tak, czy siak, spotkalismy sie 10 miesiacy pozniej pierwszy raz...a trzy miesiace pozniej bylismy zareczeni, ale to juz pisalem...

Pozdrawiam

[maryflorabell]

Piękna miłość, gratuluję, Twoja żona ma duże szczęście, że trafiła na takiego wartościowego mężczyznę, zazdroszczę jej ;)

[quba]

pamig napisała:

Nigdy NIE POWIEM mojemu chłopakowi, ze chcę ślubu!!!

Dlaczego nie? To twoje życie. Dlaczego pozwalasz na to, by jakiś facet marnował twoje życie, bo on nie chce stabilizacji i związku.
Wiesz, powiem ordynarnie, z Tobą mu taniej, niżby miał chodzić do burdelu,
bierze Cię do łózka i pewnie o to tylko mu chodzi,
ma w domu dziewczynę, i bez żadnego wysiłku, i sprzątaczkę, i kucharkę, i kochankę.
Naprawdę to ci odpowiada?
Kim jesteś teraz?

> mówiłam,że chcę budowac dojrzały związek - stabilizacja,
> rodzina, dzieci i te sprawy. Mam 27 lat i dojrzałam do tego i mam dość bujania
> się z niewłaściwymi partnerami.

A taki związek jest wg ciebie dojrzały? Że robicie wyłącznie wszystko wg jego widzimisię

powoli dochodzę do tego że "konkubinat" to taki wolny związek, on nie daje
> takiej pewności, poczucia stabilizacji,bezpieczeństwa...

No to odkryłaś Amerykę.
>
> Po prawie roku znajomości zaczęłam mieć żale - ze on nie mówi o naszej
> przyszłości, a ja mówię - że chce ze mną być, kocha, a
Ja go pokochałam, to był pierwszy meżczyzna, przy którym poczułam, ze mogę
> mieć normalną rodzinę, dziecko, ale brakuje mi tej formalizacji, i to chyba
> chodzi o zaręczenie, może ślub cywilny w dalszej kolejności. Nie liczę na to,
> że on do tego dojrzeje i że będzie tego chciał.
> Nie będę go o to prosić, ani wymagać tego od niego, po prostu albo ja odejdę
> albo to się samo rozwiążę w końcu.
> Ja go kocham i zawsze go będę mieć w sercu, cokolwiek się wydarzy.

co ty możesz widzieć o tym, czy będziesz go miała zawsze w sercu?
Zaręczam Ci że, jeśli taak dalej będzie, za 10 lat go będziesz nienawidzić)



Jeśli chcesz mieć go za męża, to zażądaj, by się z tobą ożenił, a jeśli chcesz mieć dziecko, to je miej, a nie pytaj o zgodę,
to nie podwórko, żebyś miała się pytać czy możesz wziąć sobie do zabawy czyjąś procę.
Jeśli będzie wykręcał się od małżeństwa to go zostaw, pókiś młoda.
Takie życie na "kocią łapę" jemu się znudzi, gdy ty będziesz miała 40 lat, a on się wówczas ożeni z młodszą od ciebie o 15 lat dziewczyną.
Nie zgadzaj się na jego wygodnickie życie twoim kosztem.
Nie zgadzaj się, i to z uśmiechem ( a przecież niepewnym) na twarzy, by jakiś cwaniak zmarnował ci życie.
Ten jego poprzedni związek właśnie może dlatego się rozpadł, że myślał iż uda mu się przejść z tamtą panią - wariacko - parę latek, bo on "jeszcze nie dojrzał", to jeśli nie dojrzał, to przede wszystkim nie dojrzał do łóżka. A to ono może spowodować poważne zmiany w Twoim życiu.
Jesteś bardzo młodziutka, po co dajesz się wpędzać w lata, jakiemuś palantowi, który ewidentnie chce przejść cwaniacko przez życie, paru dziewczynom, przy okazji je marnując.

--
Tradycja to dąb, który tysiąc lat rósł w górę. Niech nikt kiełka małego z dębem nie przymierza. Tradycja naszych dziejów jest warownym murem, to jest właśnie kolęda, świąteczna wieczerza... To jest ludu śpiewanie, to jest ojców mowa, to jest nasza historia, której się nie zmieni. A to co dookoła powstaje, od nowa, to jest nasza codzienność, w której my żyjemy.

[baba67]

Godzenie sie na niekonczacy sie konkubinat kiedy sie chce miec tradycyjna rodzine to brak szacunku sie siebie i zwykle frajerstwo.Co innego jesli sie ma naprawde wizje zycia oparta na wolnych zwiazkach. Nie kazdy jest religijny, wiekszosc spoleczenstwa nie jest i jesli komus odpowiada pomieszkiwanie przed slubem z plusami i minusami takiego rozwiazania to niczyjej babci interes.Niemniej zmuszanie sie do kociej lapy kiedy wypadaloby podjac jakies decyzje do dawanie sie wykorzystywac.

[renata1152]

Proponuję wszystkim kobietom przeczytanie poradnika 'Dlaczego mężczyźni poślubiają zołzy'
Książkę napisała Sherry Argov.
Wstawię cytat z książki.

Zanim się ożeniłem ,byłem z innymi kobietami.
I tak jak ja każdy facet wie,że po roku,góra po dwóch latach,
kobieta traci coś ze swojej godności.
I prawdę mówiąc,traci się szacunek dla kobiety,
jeśli ona nie odchodzi,bo na pewnym etapie facet wie,
że związek stał się jazdą na gapę.
Wie ,że czerpie wszelkie korzyści ,nie dając nic w zamian.
Jeśli kobieta chce wyjść za mąż,a on przez kilka lat się miga,
to wie,że ją wykorzystuje.Albo wie,że może grać na przeczekanie,
aż sam będzie gotów odejść.
Jeśli ona jest skłonna w tym tkwić,facet sobie myśli;
'Świetnie.Nie muszę się z nią żenić'.
'Dlaczego ona toleruje moją jazdę na gapę?.
Coś jest z nią nie tak'.



'Jeśli dasz sobą łatwo manipulować,on przyjmie,
że nie musi wkladać zbyt wiele zaangażowania w to,
żeby cię nie stracić.''''''


''''''Gdy kobieta reaguje emocjonalnie,
mężczyźni zyskują trzy rzeczy;
uwagę,panowanie nad sytuacją i poczucie ważności.'''''''''




Nic nie piszesz czy mężczyzna w którym się zakochałaś ma dzieci.
A to jest bardzo ważne,ponieważ on może ich już nie chcieć.
Znam sytuację gdzie kobieta jest w związku z rozwodnikiem,który ma
dwójkę dorosłych dzieci i nie w głowie mu były następne .
Kobieta weszła w wiek ,że już dzieci nie będzie miała a liczyła na to
O małżeństwie też nie ma rozmów.

Bardzo ważne pytanie''''''dlaczego rozpadło się małżeństwo tego pana''''?.

Mam wrażenie ,że kobiety nad tym się nie zastanawiają wierząc w opowiastki tylko z jednej ręki.
A to jest bardzo istotne.


''''''Jeśli małżeństwo jest dla ciebie niezmiernie ważne
i jesteś gotowa ustalić datę ślubu,
nie wprowadzaj się do faceta,póki nie masz
pierścionka zaręczynowego i ustalonej daty.'''''''''''''



Najważniejsze jest podejscie tego pana do danej sytuacji.
Może być mu to na rękę.
Fakt, że jakiś mężczyzna z tobą sypia
wcale nie znaczy że myśli o przyszłości.
Facet powinien wiedzieć, że potrafisz dyktować warunki.
W obecnej chwili doskonale wie,że to on rozdaje karty.

Koniecznie przeczytaj książkę.Jest bardzo dobra.
Polecam ją wszystkim kobietom jako poradnik na różnych etapach
pożycia z mężczyznami.
Jeszcze jedna książka tej autorki

''''Dlaczego mężczyźni kochają zołzy''''''.

[quba]

Śluby wymyślono dawno temu, jako ochronę kobiety, przed niecnym wykorzystywaniem jej, przez podłego zwykle faceta.
nie uwierzę nigdy, że którejś kobiecie to pasuje.
Jako konkubina nie możesz nic, jako zona - masz wszelkie prawo, tak do decydowania o waszym związku, jak i do majątku, nawet do takiej bzdurki, jak przestawienie mebli w domu.
Pozdrawiam.

[odczepcie_sie]

Mnie by w ogóle życie na kocią łapę nie kręciło.

[falowod]

Wylazi z tego postu brak znajomosci psychiku tzw przecietnego faceta.Patrzysz na niego jak na kobiete z kutasikiem jiedzy nogami a to jest ktos zupelnie z innego swiat i pora abys sobiety i inne kobitki zdala sobie z tego sprawe.
Kazdy facet generalnie chce miec poczucie wolnosci wyboru.Jak mu to zabierzesz to stracisz faceta.
Skoro chcesz zwiazku to go buduj a nie gadaj.Stworz taka sytuacje zeby on nie mial ochoty cie zostawic.Aby perspektywa odejscia napawala go zimnym dreszczem.
Formalne malzenstwo to uluda poczucia bezpieczebnstwa.czy myslisz ze nie sotawi cie bo laczy was papier? Zwiazek jest wtedy gdy chca tego obie strony.Jesli jedna sie wypisuje to znaczy nie ma zwiazku.!
Facet ma 4 podstawowe potrzeby w zwiazku/Jelsi je spelnisz to nie bedzie mus sie chcialo od ciebie odejsc
1.Potrzeba regularnego seksu.Jak bedziesz grymasic i robic fochy to odejdzie.On musi miec gwarancje ze codziennie otworzysz mu bramy do niebios:)
2.Potrzeba "carteringu".Gotowanie posilkow, pranie , opieka w chorobie, prasowanie ... itd itp
3.Potrzeba bycia jedynym a wiec nr1 w zyciu kobiety.On to musi czuc z twoich ralcji z nim.Klotnie wiec odpadaja.
4.Potrzeba uznania.Trzeba chwalic wszystko co dla ciebie zrobi .Nawet jak podniesie wykalaczke z podlogi.

Jesli zapewnisz mu zaspokojenie tych 4 potrzeb to nie opusci cie.ZAkotwiczy swe emocje w tobie!
Pragne zauwazyc ze porzeba regularnego seksu jest u faceta najwazniejsza! i jesli nie bedziesz grymasila i nie miala " bole glowy" to reszta potrzeb jakos od biedy moze mu zejsc na drugi a nawet 10ty plan.facet wszytsko ci wybaczy ale nie wybaczy tego ze wieczorem nie ma seksu.Tak ze wez sobie do serca i nawet jesli sie poklocicie na bij zabij to wieczorem inicjuj seks i niech on bedzie! Zwiazek sie utrzyma mimo huraganow :) . Jak zaczniesz sie wyzywac na nim odmawiajac codziennego seksu to ju po tobie.Nawet malzenstwa formalne z dlugim stazem tego nie wytrzymuja. Poszukaj sobie na YTB wywiadów z prof.Lwem Starowiczem i posluchaj co mow o zwiazkach! To seskuolog i terapeuta malzenski .Zeby zjadl na poradach dla malzenstw i zwiakow.

Jezeli widzisz ze facet zamyka sie przed toba, nie chce rozmawiac o przyszlosci, to jest to oznaka ze nie traktuje cie powaznie jako partnerki a jedynie jako partnerke do seksu.To sygnal ze pora odejsc bo czas leci a ty chcesz znalezc partnera na zwiazek a nie do ciupciania.
Celem kazdego zwiazku jest skrzyzowanie genow i wydanie na swiat potomstwa.To jest dla Natury najwaznijsze i n ie ludz sie ze atrakcyjnosc faceta polega na tym ze tak samo jak ty reaguje emocjonalnie. Przyciaganie plci polega na biegunowej odmiennosci.On musi byc inny niz ty ! Im bardziej odmienny tym twoja podswiadomosc odbiera go jako dobry material na ojca.