Jak sobie radzicie z Waszymi emocjami

[cyborgus]

czesc Dziewczyny. Zagladam tu od dawna, ale jakos nigdy nie moglam zabrac sie
za napisanie, wciaz nie bardzo wiedzac jak to wszystko ujac w calosc, co
dotyczy mojej corki. Mala ma 21 m-cy, i jest chyba nie tylko dzieckiem
wrazliwym, ale takze troche lekowym, jednoczesnie z raczej silna osobowoscia.

Ale dzisiaj mam inne pytanie - jak Wy, mamy wrazliwcow sobie z tym radzicie?
Bo ja chyba wlasnie przechodze kryzys, wciaz sie zastanawiam co jeszcze moge
zrobic, aby troche osmielic moja 21-miesieczna corke do innych dzieci, czy
doroslych. Czuje sie winna, ze mieszkam za granica, i mala nie ma rodziny na
codzien, co ulatwiloby na pewno jej kontakty z otoczeniem. Na dodatek gdy
bylam w ciazy to przeprowadzilismy sie, i powoli budujemy krag znajomych.
Nie mam jej z kim zostawic na pare godzin, probowalam przedszkola przy
silowni, chcialam pocwiczyc, dziecko wpadlo w histerie po mojej 10-minutowej
nieobecnosci. Potem przez kilka dni probowalam przywrocic poczucie
bezpieczenstwa...

Mamy tu klub dla mamusiek, gdzie spotykamy sie w domach aby dizeci mogly sie
pobawic (playgroups), biore ja na plac zabaw, ma zajecia 3 w tygodniu (45
minut), ktore uwielbia - ale wszedzie mama musi byc w zasiegu pol metra. gdy
jakies dziecko ja dotknie czy zaczepia, wycofuje sie, albo wrecz wpada w
panike i ucieka. jesli poszlabym do lazienki bez niej gdy jestesmy u kogos,
albo gdy u nas jest ktos obcy, mala wpada w panike i placze strasznie
intensywnie (nie jest to udawane), trudno ja potem uspokoic.

Czuje sie troche jak w pulapce - nie wiem, co jeszcze moge zrobic. z jednej
strony wydaje mi sie ze odpowiednie przedszkole na 2-3 godzinki dizennie to
jest cos czego wlasnie corka potrzebuje, zeby sie troche usamodzielnic,
przyzwyczaic do dzieci. z drugiej strony mam wrazenie, ze w tym momencie
bedzie to dla niej zbyt traumatyczne przezycie, i zrobi wiecej zlego niz
dobrego, i powinnam poczekac.
przy wychowywaniu dziecka wrazliwego?

I tak sie miotam i miotam, nie wiem co robic, czasami czuje sie emocjonalnie
wykonczona. I malo kto to rozumie, bo przy ludziach Sara jest spokojniutka i
grzeczna, i wszyscy mysla ze to taka sielanka.

wiem ze to wszystko jest napisane chaotycznie, sorki, jest 4 w nocy, a ja
probuje sie z tymi emocjami uporac. Jak wy sobie radzicie???

[sweet.joan]

Hej!
Córka jest jeszcze malutka. Najrozsądniejsze mi się wydaje dać jej czas. Na
razie, jak sama zauważyłaś, najważniejsze dla niej jest poczucie bezpieczeństwa
i bliskość mamy. Wydaje mi się, że najlepsze co możesz robić w tym momencie, to
wspierać ją, być przy niej, dawać poczucie bezpieczeństwa. Dobrym sposobem jest
znalezienie zaprzyjaźnionej rodziny/znajomych z dzieckiem. Być może po
zapoznaniu się z jednym dzieckiem, po przyzwyczajeniu się do niego, córka
przełamałaby się?

Co do emocji. Pamiętam swoje identyczne rozterki. Czasami popadałam w irytację.
Wiadomo, takie emocje nie pomagają. Może więc warto dać na luz, nie przejmować
się tak bardzo. Spokojnie "stwarzać dobre warunki" dla córki, ale do niczego nie
zmuszać, nie oczekiwać nagłej odmiany. Przebywać w miejscach z dziećmi, ale nie
mówić co chwila "No idź do dzieci, pobaw się z dziećmi". Ja ze swoim tak
robiłam. Szłam z nim do sąsiadki, która ma syna w podobnym wieku. Młodemu
mówiłam, że ja muszę do niej pójść, a on wcale nie musi bawić się z kolegą. Może
sobie siedzieć przy mnie jeśli chce, może pooglądać zabawki albo nie. Nigdy mu
nie mówiłam "Idziemy pobawić się z kolegą", bo wiedziałm, że on nie chce. Z
czasem syn "napoprzyglądał się" koledze, trochę sie z nim obył, poznał I bawił
się!
Mój syn ma już 4 i pół roku. Chodzi już drugi rok do przedszkola, wczesniej
przez rok chodził do żłobka. Dopiero od ostanich wakacji mogę powiedzieć, że syn
się rozkręcił. Że już nie jest "dzikuskiem". Nadal nie zainicjuje zabawy w
grupie, ale już odzywa się do kolegów, a nwet do nieznajomych
Spokojnie, w swoim czasie, z naszą niewielką pomocą, wszystko samo przyjdzie
Pozdrawiam

[cyborgus]

dzieki. chyba masz racje, trzeba jeszcze dac na wstrzymanie z usamodzielnianiem
jej. mala miala takiego kolege, ale gdy zaczela sie przy nim rozkrecac, to sie
wyprowadzili teraz spotykamy sie z dwiema mamami dosc regularnie, i corka
troszeczke sie rozkreca przy nich.
nigdy jej nie zmuszam do kontaktow, jesli nie chce. czasem zachece, i nieraz
daje to nawet efekt, ale tez oboje wychodzimy z mezem z zalozenia, ze nic wbrew
niej.

Dzieki za wsparcie, mialam strasznego dola jak to pisalam. ale samo
uswiadomienie sobie, ze jednak ta wrazliwosc coreczki na mnie tez wplywa
stresujaco chyba mi pomoze sobie z tym radzic.

Wesolych Swiat!

[mamaemilii]

No to jeszcze ja dodam cos od siebie, choc sweet.joan napisala dokladnie to, co
mysle. Moja corka rozkrecala sie dopiero po godzinie przebywania u znajomych.
Dopiero wtedy moglam na chwile wyjsc z pokoju, w ktorym sie bawila. Dluga ta
chwila nie byla
Dzis Emilka ma 3.5 roku, jest o wiele smielsza, dzieci jej nie przeszkadzaja,
jak wowczas. Wtedy po prostu potrzebowala mnie bardziej. Dlatego najwazniejsze,
by takim maluchom, jak Twoja, dac swoja bliskosc, gdy wyraznie tego im trzeba.

A jesli chodzi o moje emocje... hmmm... nie raz bylam zla, zalamana, zwlaszcza
gdy nie udalo mi sie wysiedziec u znajomych nawet pol godziny, a oni czuli sie
winni tej sytuacji. Kiedy jednak zrozumialam moja corke, ktora jest tak inna
ode mnie, bylo mi troche latwiej. Emocje jednak sie pojawiaja, to normalne.
Pojawiaja sie i przechodza. Nie czujmy sie winni tylko dlatego, ze takie
sytuacje nas wykanczaja nerwowo. Jezeli nie robimy krzywdy dziecku i wracamy do
rownowagi, to wszystko jest ok.

Cyborgus, jak ja ci zazdroszcze tego, ze masz sie z kim spotykac Nam jest
tak trudno na razie poznac kogos, a do tego jeszcze z dzieckiem... Na szczescie
przedszkole robi swoje, i to robi dobrze

[cyborgus]

dzieki mamaemilli. jakos mi latwiej teraz wiedzac, ze inne mamy tez czasem
przechodza przez chwile zwatpienia.czasami mam wrazenie ze mala potrzebuje ode
mnie wiecej, niz ja jej moge dac, i to mnie przeraza.... pociesza mnie jednak
to co piszecie, ze dzisiaj wasze dzieci jakos powoli zaczely sie rozkrecac i
radza sobie.
Ponoc kiedys w Polsce byla ksiazka o takich wrazliwcach pt. "Dzieci trudne do
kochania". Ja ostatnio odkrylam swietna ksiazke, ale chyba nie ma jej na rynku
polskim, polecam jednak goraco dla anglojezycznych:

Elaine N. Aron, Ph.D. - "The Highly Sensitive Child"

[alex_cz]

Doskonale rozumiem odczucia mojego synka, bo zachowywałam się podobnie. Bardzo
ważna dla mnie była obecność kogoś przy kim czułam się bezpiecznie.
Natomiast ja mam na innej płaszczyźnie problem. Nie radzę sobie zupełnie z
interakcjami podwórkowymi mojego dziecka.
Patrząc na zachowania innych dzieci względem mojego dziecka bardzo to przeżywam
i jeżeli ktoś coś niemiłego do niego powie rośnie mi wielki gul i mam ochotę gryźć.
Pamiętam doskonale jak bolały mnie jako dziecko takie nieprzyjemne odzywki,
które tak naprawdę z niczego nie wynikały. I dokładnie to samo obserwuję teraz -
Igor wchodzi na plac zabaw, ktoś (dziewczynka lat. ok 4)nie wiadomo dlaczego
zamyka mu drzwi i atakuje go tekstem "nie wejdziesz tu"(opisywałam w innym wątku
tę sytuację)
Ja tego kompletnie nie rozumiem. Raz, ze Igor ma dopiero dwa lata. Dwa, jest
spokojny, więc teoretycznie jego obecność nie jest dokuczliwa.
Nie chcę żeby był celem ataków jakiegoś dziecka. Bo jakkolwiek rozumiem, ze w
piaskownicy dzieci czasami poszarpią się o coś, to takich zachowań, jakie
opisałam wyżej ni w ząb.
I z tym właśnie sobie nie radzę. Z tą złością, która pojawia się w tym momencie.
OCzywiście opanowywuję się i próbuję rozwiązać sytuację. Jednak mam ochotę
ryczeć w poduszkę - tak, jak robiłam to będąc dzieckiem.