No my nie daliśmy rady...

[rima]

Niestety 25.02.2006 o godznie 22.25 moja mama odeszła. Nie mogę się
spozbierać, że choroba wygrała. Zawsze się bałam tego momentu, gdy choroba
zaatakuje z taką siłą tak mocno, że nic nie będzie można już zrobić. Tak też
było w naszym przypadku, kryzys przyszedł nagle i trwał dobę i zabrał nam
mamę. Ja wiem że wiele osób może pomyśleć, że można ją było zabrać z
paliatywnego oddziału i jeszcze ją wozić po Polsce, tylko że mama była za
słaba, ledwo sama trzymała się na nogach i była w pozycji leżącej. My długo
stosowaliśmy dobrą dietę, makrobiotyczną, po której się wszyscy dobrze
czuliśmy, ale przychodzi taki moment że chorobie już nic nie przeszkadza. Mam
jedynie ogromny żal do lekarzy niektorych że tak nie potrafili walczyc i
odbierali nam nadzieję.
Pozdrawiam i życzę wszystkim dużo siły w walce z chorobą.
Iza

[b_a_l_b_i_n_k_a]

Rima, ogromnie mi przykro. Jeśli tylko w jakiś sposób może Ci to pomóc, to
zostań z nami.
To "damy radę!", nie oznacza, że damy radę wygrać z chorobą, tylko to, że
będziemy walczyć, nie poddamy się. A Ty dajesz radę, byłaś i jesteś dzielna i
zrobiłaś wszystko dla Twojej Mamy, co było możliwe. Przesyłam Ci masę ciepłych
usmiechów i uścisków.

[ulaw2]

Cóż mądrego można powiedzić w takiej chwili.Bardzo Ci współczuję i rozumiem
Twój ból.

[olgajan]

Wiem jak się czujesz (chyba) moja mama odeszła zaledwie miesiąc temu 1 lutego
2006- po ponad dwóch latach walki z chorobą - nowotworem płuc. Wiem, ze
zrobiłaś wszystko co mogłaś. Moja mama zmarła w domu, trzymałam ją za rękę. Ja
też mam żal do lekarzy, którzy wciąż nam mówili jak jest źle, ze nie ma
nadzieji (choć mozna powiedzieć, ze przez dwa lata mama całkiem normalnie zyła,
ostatnie trzy miesiące dopiero było widać postęp choroby, przerzut do przełyku
zamkną go i mama musiała być odżywiana przez sondę). Myślę, ze byłoby nam
łatwiej, gdyby lekarze mieli inne podejscie do chorego a nie "kolejny
beznadziejny przypadek" Moze teraz powinnyśmy będąc juz po drugiej stronie
zacząć walczyć aby lekarze prawdę o chorobie przkazywali nam w sposób godny
naszych najblizszych aby nam nie odbierali prawa do nadzieji i walczyli do
końca o zycie naszych najbliższych, do ostatniej minuty ich zycia. Trzymaj się
mocno. Moze tam już naszym mamom jest lepiej... A pozostałym życzę dużo siły w
walce z chorobą, moze wam się uda wygrać ta walkę albo chociaz najdłuzej ją
toczyć i wygrywac na małych polach. Trzymam kciuki Ola.

[olgajan]

Wiesz moja mama tez odeszła na raka płuc, tez chorobę wykryli w 2003 roku i tez
zmarła wieczorem tylko ze o 21. 30. Jeszcze raz pamietaj, ze jestem z Tobą
duchowo. Jak płaczę to mój trzyletni synek mówi do mnie, nie płacz mama babcia
jest u aniołków, jest jej tam dobrze nie ma juz rurki (tak nazywał ta sondę do
karmienia) i ma juz babcia skrzydła (czerwone - bo to jego ulubiony kolor) a
jak znajdujemy jakieś piórko - to mówi, ze babcia mu zrzuciła z nieba i ze sie
nim opiekuje i w nocy głaszcze go po buzi swoim skrzydełkiem.
Ale czasami mnie sie pyta "dlaczego babcia musiała umrzeć, ze chce żeby z nami
była z powrotem" i wtedy mi serce za kazdym razem pęka. Trzymaj się.

[rima]

Dziekuje wam serdecznie za dobre slowo. Ja poki nie mysle to sie trzymam. Na
pewno nie odejde z forum, troche mnie laczy. Moze moja wiedza komus sie przyda.
Moja mama walczyla dzielnie przez 2,5 roku zx rakiem pluc i lekarze robili duze
oczy ze jeszzcez chodzi wsrod zywych,bo nie dawali jej wiekszych szans na
przezycie roku. Przeszlismy przez rece wielu lekarzy, ale takich naprawde3
dobrcyh porzadnych z sercem to mozna na palcach jednej reki policzyc. Ciagle
mysle ze moze moglam jeszcze cos zrobci, ale przeciez zrobilam tak duzo,
probowalismy prawie wszystkiego, lacznie z metaodami terapeutycznymi typu
wizualizacja i inne. Ta choroba jest okrutna io podstepna. najgorsze jest to ze
prawie wszysktie moje lęki kotre do tej pory tow3arszyyly mamie przelalam na
tate, ktory chwilowo mieskz au mnie, zeby nie musial przebywac w pustym
mieszkaniu bez mamy. jest ciezko, tej pustki chyba nikt nigdy nie zapelni, moze
jedynie zlagodezic objawy.
Czas podobno jest najlepszym lekiem. Zobaczymy. Mysle ze mamie jest tam lepiej.
Musi byc jak kazdej ososbie ktora tak cierpiala i odeszla.
Pozdrawiam i dziekuje
Iza

[jagodat]

(*)(*), serce pęka, ja jeszcze walczę, ale o przedmiotowym traktowaniu chorych
przez niektórych lekarzy dużo wiem ale jestem bezsilna - bo uzależniona.

[tolka3]

Rima ogromnie mi przykro, współczuję i wierzę, że Twojej mamie jest dobrze tam
na górze... Już nie cierpi. Trzymaj się, pisz i bądź z nami.

[liina]

Powinno sie walczyc z takimi zachowaniami, znam to tez.
Jesli nic sie nie bedzie robic, to bedzie tak samo albo gorzej. Psychika w
chorobie nowotworowej jest wydaje mi sie rzecza najwazniejsza i spora czesc
sukcesu zalezy od glowy.
Zdaje sobie sprawe np. , ze w pewnym stadium choroby chemia moze juz tylko
zaszkodzic, a nie pomoc, ale mozna by probowac np. pacjentow oszukiwac. Mowic
im, ze sie daje chemie, a dawac cos nieszkodliwego.Mysle, ze taka taktyka by
ludziom chorym zycie przedluzyla.Wiem, ze jest nie do zrealizowania wlasciwie,
bo taka informacja by sie jakos przedostala wczesniej czy pozniej do otoczenia,
chyba, ze kazdy lekarz by siedzial cicho i nie mowil o tym ani choremu ani
bliskim chorego, a nawet znajomym, ale spotkalam sie raz z taka sytaucja, ze
babcia mojej kolezanki jadla chemie w tabletkach podobno. Kiedys bedac
przekonana, ze takie cos wlasnie istnieje zapytalam onkologa o to, a on do mnie,
ze w zyciu o takim czyms nie slyszal i ze nie ma zadnej chemii w tabletkach.
Moze onkolog, ktory leczyl babcie mojej kolezanki testowal na niej wlasnie
potege umyslu?, a zyla dosyc dlugo, bo 7 lat od wykrycia raka i prawie 6 lat od
momentu przerzutow do kosci, ciagnela na tej chemii w tabletkach wlasnie...
Niestety babcia juz nie zyje i nie dowiem sie jak sie ta "chemia w tabletkach"
nazywala, szkoda.
Mysle po prostu, ze poza chemia i naswietlaniami trzeba jakos wykorzystywac sile
umyslu. Ktos pisal tutaj o wizualizacji,jest bardzo pomocna, ja probowalam z
moja mama ja cwiczyc, poki byla w jako takim stanie cwiczyla i pomagalo jej to
np. zasnac spokojnie.Teraz nie ma sily na wizulizacje, ale po tych wlasnie
seansach wystapila goraczka 40 stopni. Kto wie,moze to ma cos wspolnego z
wizualizacja wlasnie, moze jakos organizm pobudzila do dzialania.

A odnosnie lekarzy, to moze powinno sie zalozyc jakas fundacje, ktora by sie
zajmowala takimi zachowaniami lekarzy w stosunku do chorych na raka, bo chorzy
na raka, to osobny rodzial niz inni chorzy, ktorzy umieraja na inne choroby.
Taka fundacja powinna np. zbierac skargi od pacjentow, pomagac pisac je i
wysylac do dyrektorów szpitali, a wysylac dopiero wtedy kiedy np. na jednego
lekarza uzbiera sie 10 glosów. W masie jest wiecej sily, sam czlowiek nie da
rady.Jezli by sie takich ludzi wiecej zebralo, to by cos mozna bylo moze
zmienic.Z tym, ze jesli czlowiek jest uzalezniony od tych wlasnie lekarzy, to
tez ciezko, bo chyba tendencja wszedzie jest taka sama: "kolejny beznadziejny
przypadek".
POzdrawiam

[maciej5081]

BRAWO!Świetny pomysł na lekarzy żeby 10 opini i wysyłać do Dyrekcji Szpitali!
Pozdrawiam.

[liina]

To był tylko przyklad. Chodzilo o to, ze nie mozna wyrzucic z pracy lekarza na
podstawie jednej skargi raczej, ze aby podjac wobec niego jakies kroki, trzeba
zebrac wiecej takich skarg. To miała oznaczac ta liczna przypadkowa akurat 10.
Pavjentci tez sa rozni i czasem cos im sie moze nie podobac, co ze strny lekarza
jednak bylo sluszne, wiec nie mozna tez slepo lekarzy karac za kaza rzecz, ktora
sie pacjentowi nie podoba, ale jesli juz bedzie kilku pacjentow potraktowanych w
nieodpowiedni sposob, to wtedy mozna spokojnie myslec , aby cos z tym zrobic.

Prosty przykład z lekarzami, ktorzy brali lapowki. Ktos ich podal w koncu do
prokuratury i potem sie widzi komunikaty w telewizji, aby ludzie, ktoryz tez
dawali abo byli zle traktowani zglaszali sie do prokuratury. Widzialam taki
komunikat w mojej telwizji lokalnej jakis czas temu. PO prostu im wiecej
dowodow, tym lepiej. Jeden pacjent przewaznie nie wystarczy do tego aby lekaarza
ukarac, ale przykladaowo 10-ciu to jest juz cos.

[idgie_t]

29.06.2005 o 21.15 ja tez musiałam pożegnac moją ukochaną mamę i też z powodu
raka płuc .To co piszecie o przedmiotowym traktowaniu to niestety cholerna
prawda , a tym trudniej mi o tym pisać , że sama jestem lekarzem...
Walczyłyśmy tylko rok i cztery miesiące , ale i tak byłam z niej bardzo dumna.
Szczęśliwie mogłam byc z nią do końca , chociaz dla lekarza taka niemoc jest
tragiczna ,bo wiedziałam , ze nie wolno mi zacząć jej reanimować .
I dlatego staram sie zrozumiec onkologów , ktorzy muszą pochowac ponad polowę
swoich pacjentow i nie mogą się do nich przywiązywac , bo oszaleli by w końcu
nosząc ten cięzar. Ale to prawda , ze mogliby udawac.
Trzymaj się mocno , początek jest najgorszy . Pomysl o tym , ze kazde cierpienie
musi mieć koniec i kazdy żyje z tym tyle , ile wytrzyma...One widocznie wiecej
już by nie zniosły
Pzdr

[monique15]

Nie potrafię zrozumieć dlaczego masz taki straszny zal do lekarzy - oni
przecież zrobili wszystko co było w ich mocy aby pomóc. Niestety jak wiadomo
czasami mimo dużych wysiłków nie udaje się chorego uratować - i nie dotyczy to
tylko choró nowotworowych a co do odbierania nadziei to ich ( lekarzy)
obowiązkiem jest poinformować rodzinę o stanie chorego - nie mają prawa niczego
ukrywać.Ciekawa jestem co byś wtedy napisała gdyby lekarze wzbudzali w tobie
fałszywą nadzieję mając świadomość że chory wkrótce odejdzie.Pewnie byś
krzyczała że przez tych drani nie zdążyłaś się pożegnać z 'ukochaną' osobą.
Myślę że każdy człowiek ma prawo pozałatwiać jeszcze ostatnie swoje sprawy i
odejść spokojnie a oszukiwanie i ukrywanie prawdy sprawia że chory czuje się
jeszcze bardziej zagubiony. Zdaję sobie sprawę z tego iż to forum jest po to
aby się wzajemnie wspierać ale mimo to napiszę co uważam o takim podejściu i
może ci to da trochę do myślenia rimo.Otóż może zacznę od tego że ja również
straciłam ukoczaną osobę ( 26.12.2005) i właśnie dlatego nie potrafię zrozumieć
jak ty mogłaś oddać swoją mamę do hospicjium i skazać ją na SAMOTNĄ śmierć w
obcym miejscu wśród obcych ludzi. Czy nie sądzisz że oddając ją do takiego
miejsca odebrałaś jej ostatnią nadzieję i wolę walki?!Myślę że twój atak na
lekarzy jest próbą odwrócenia uwagi od samej siebie- bo dlaczego miałabyś
wymagać tak wiele od innych a od siebie nic? I nie pisz tu że być może się
uczysz czy pracujesz, że nie było warunków ,czasu itd bo przecież każdy z nas
wie że jeśli się tylko chce i naprawdę kocha to można wszystko zorganizować.A
swoją drogą jak ty byłaś mała i chora i potrzebowalaś aby cię przytulono i
potrzymano za rękę i może podano lekrstwa to ciekawa jestem czy twoja mama
oddała ciebie wtedy do przytułku tłumacząc się że nie ma czasu dla
ciebie .Dlatego wybacz ale uważam że zamiast atakować lekarzy zastanów się nad
sobą a być może kiedyś w przyszłości nie będziesz tak krzywdzić swoich
bliskich.

[b_a_l_b_i_n_k_a]

Monique, bardzo mocno napisane.
Bardzo was proszę nie oceniajmy swoich działań. Jestem przekonana, że każdy z
nas w trudnych sytuacjach postępuje w najlepszy według siebie sposób i przykro
potem słyszeć, że ktoś zarzuca nam, że nie zrobilismy wszystkiego co było w
naszej mocy.
Ocena lekarzy to inna sprawa. Lekarz to teoretycznie zawód jak każdy inny, tyle
że błędy w postępowaniu czy przygotowaniu do zawodu mogą mieć tragiczne
konsekwencje. W zmaganiach z chorobą mojej mamy (notabene wynikającą z
lekarskiego zaniedbania) zetknęłam się podobnie jak Wy z różnymi typami i
bywało miałam ogromny żal, że tak często pacjent jest na szarym końcu
lekarskiego zainteresowania.
Ale spotkałam się także z takimi, którzy bardzo, bardzo mamie pomogli. Dlatego
staram się generalizować, chociaż często to bardzo trudne.

ie zetknęłam się z różymi typami,

[rima]

Droga MOniko, Nie pozwolę obrażać ani mnie ani mojej rodziny. Bo nie oddalismy
mamy do hospicjum, i nie umierała wśród obcych ludzi. MOże gdybyś poczytała
wcześniejsze moje wątki to byś była wtajemniczona a nie rzucała się z krzykiem
i takimi tekstami. Przez 2,5 roku walki mamy z nowotworem nie była ani jednego
dnia sama... A ja byłam na każde skinienie ręki, i wstawałam o 4 nad ranem żeby
ugotować jej ukochaną potrawę, lub gdy ściśle trzymalismy się diety
makrobiotycznej zupę miso, żeby na 6.30 gdy się przebudzi na czczo ją piła i
żebym zdążyła ją dowieśc i wrócić do pracy. Do Szpitala na oddział paliatywny
sama chciała iśc, bo gdy zaczęła tracić nam przytomność to starsznie się bała
zamykać oczy że się już nie obudzi, gdy był koncentragtor tlenu który trzeab
było co dwie godizny na pół godizny wyłączać to w nocy wstawaliśmy jak była w
domu wszyscy, trzymalismy ją za rękę, śmielismy się do ostatniego xdnia i do
osttaniego dnia wierzylismy że zdarzy się cud. Chciała iść do szpitala bo,
cytuję: "A jak ja wam tutaj na dobre zemdleję, to co wy ze mną zrobicie, a my
sralismy, za przeproszeniem po gaciach, gdy coś takiego się działo, a jak będę
w szpitalu to przynajmniej tam zawsze jest lekarz." BYliśmy przy niej do końca,
do końca trzymała swojego ukochanego męża, który w szpitalu był o 6 rano a
wyjeżdzął gdy zasnęła, bo lekarki nei pozwalały mu zostawać na noc.
Więc twoje oskarżenia są zupełnie bezpodstawne, a ja ci tylko uświadamiam, że
nie było tak jak piszesz. A wolę walki to ona miała do końca, tak jak my
wszyscy.
CO do lekarzy, to nei chce wrzucać wsyzsktich do jenego worka, bo ejst maasa
lekarzy odpowiedzialnyc, i takich któreych spotkałam na onkolink. Ale gros
lekarzy niekoniecznie pwoinno się ich tak mianować. NIgdy nie twierdziłam żeby
lekarz oszukiwał rodzinę chorego. Bo jej trzeba powiedzieć wszystko ale można
czasami oszczędzić to choremu. A jak nazwiesz lekarzy pediatrów, którzy mówią
pacjentowi w grudniu że ma odwapnienie kości i trzeab zrobić uszctywnienie z
drutów na rękę, że najpierw zapisuję pacjenta na scyntygrafię, po interwencji
rodziny, a potem gdy rodizna odjeżdza oni pacjenta temu badaniu nie poddają. Ze
dokonują zabiegu na pacjencie chorym na raka a za połtora meisiąca mówią ze od
poczatku wiedzielie ze to rpzerzut do kosci ale nie chceli martwic pacjenta. To
jest fair?? Jak się ich pytałam wprost czy to nei rpzerzu to powiedzielsi ze w
zadnym wypadku, ze to odpwapnienei po chemiach, a potem odwracaja kota ogonem,
a leczenie moglo pojsc zupenie inaczej, bo byla zaplanowana chemia, ale mamie
tak sie ta reka dala we znaki ze gdy lekarze pediatrzy pwoedzieli ze zabieg
bedzie trwa godizne inastepmego dnia bedzie mozna wyjsc i wziac cvhemie to
wiadomo ze clzowiek sie decyzuje na taka opcje a potem sie okazuj ze to
przerzut i wszysyc rozkladaja rece. Nie zamierzam dalej dys,kutowac i
rpzekonywac cuie do swoich racji...
Z powazaniem
Iza

[b_a_l_b_i_n_k_a]

Iza nie tłumacz, to oczywiste, że dałaś z siebie wszystko. Ściskam Cię
moooocnooo :-)

[rima]

balbinko, nie chcę się tlumaczyc bo kazdy z nas wie ile zdrowia psychicznego i
niekiedy fizycznego kosztuje ta choroba, ale krew mi sie burzy gdy ktos zarzuca
mi nieprawde, gdy mowi ze mamcia umierala samotnie... Bo wszyscy doskonale
wiemy ile moglismy zrobic... I przez caly okres choroby staralam sie robic duzo
nie tylko dla siebie ale i la innych chorych na nowotwory: udalo mi sie
pozyskac z pomoca z\przyjaciol fundusze i sponsorow na warstztay
psychoonkologiczne wg c simontona i zarelko pelne dla tych osob... i tylko ci
co przy tym dzialali to wiedza ile to moze kosztowac pracy, ale robilam to z
potrzeby serca... i wiele innych dzialan, a gdy ktos mi zarzuca takei rzeczy,
to byc moze jeszcze za swiezo jest od odejscia mamy, ale za przeproszeniem krew
mnie zalewa...

[monique15]

Jak widać źle zrozumiałam całą sytuację, za co cię przepraszam rimo.

[rima]

Proszę bardzo... nie obrażam się... Każdy z nas cierpi, bo utrata bliskich nas
osób boli najbardziej i pattrzeenie na cierpienie ukochanych rodziców, gdy
człwoiek chciałby wyrwać swoje serce żeby im pomóc a niejednokrotnie jest
bezradny.
Nic się nie stało. Ja też mocno zareagowałam. Wszystkim którzy walczą życzę
dużo zdrowia i oby walka została uwieńczona su,cesem, bo tak sobie myslę, że
ktoś musi dac przykład.
POzdrawiam

[weronika99]

Zgadzam się z balbinką - nieoceniajmy. i tak każdemu jest ciężko. Każdy mógł
trafić na lepszego lub gorszego lekarza - łut szczęścia, przypadek. Zalezy na
kogo się trafi.

Lekarze wg mnie niektórzy jak nie ponad 70% - 80% (nie wiem czy nie więcej) -
nieciekawi - jeśli chcesz pogadać otwarcie z jakimkolwiek lekarzem o wszystkim
czego chcesz się dowiedzieć, zapytać - to raczej niemożliwe!!!!!!!!!

Lekarz mamy po operacji na żółtaczkę mechaniczną, po przyjściu wyników -
łaskawie odpowiedział na kilka pytań na temat stanu mamy - ale widać było u
niego zniecierpliwienie, że musi zajmować sie odpowiedziami na temat chorej,
która i tak "nie ma szans"..... Kolejnych pytań bałam się zadawać po udzielonej
odpowiedzi typu "Proszę pani wróżką nie jestem" - Zrobiło mi się głupio choć
nie powinno, bo chciałam tylko wiedzieć ile ewentualnie mamy czasu na szukanie
jakiegokolwiek ratunku. Nie powiem, bo lekarz prywatny na wizycie był miły i
nam wytłumaczył co i jak. Powiedział mniej więcej jaki okres życia jest
przewidywany jeśli chodzi o medycynę....

Ale ta odpowiedź lekarza "nie jestem wróżką" tkwi u mnie do dzisiaj.

Ja nie jestem specjalistą od medycyny, i nie muszę wiedzieć co i jak się
dzieje. Więc lekarz powinien się chociaż postarać odpowiedzieć na pytania choć
raz - nie męczyłabym Go więcej.

Mam nadzieje, że bioenergoterapeutka pomoże.
Mamę nie boli już 9 dzień - żadnego środka przeciwbólowego - jest bardzo
osłabiona, bo nie je - ale od niedzieli zaczęła wołać dużo picia.

Czy jest możliwe z punktu WSZECHWIEDZĄCEJ medycyny, żeby osoba, która ma
diagnoze raka trzustki z przerzutami na dwunastnicę i jelito (stwierdzone
16.02.2006, a podejrzenia lekarzy były już po operacji 9.02.2006)mogła teraz
już dziewięć dni wytrzymać bez żadnych środków przewiwbólowych, z mówieniem że
nic nie boli, z ciśnieniem stabilnym już od paru dni (ok 145/85), która sama
bez namowy już od niedzieli (26.03.2006) woła picia - co wcześniej było nie do
pomyslenia. I wypija teraz prawie cztery szklanki dziennie. Od trzech dni
przestała prawie wypluwać (bo to nie są wymioty ale bardziej ślina).

Pytam, czy to jest przy takiej diagnozie MOŻLIWE??????????
Bo ja sądzę, że przy tym rodzaju raka mama powinna już albo nie żyć albo
powinna cały czas być już na najsilniejszych lekach przeciwbólowych.

Jest 31.03.2006, więc po diagnozie z 16.02.2006 r. - czyli półtora mięsiąca
później mama nie ma żadnego bólu?????????!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!



I nie oceniałabym jak koleżanka wyżej w swojej relacji. Strach jest największym
wrogiem, a strach przed tym, że może nie będziemy potrafili pomóc komuś
najukochańszemu w jego cierpieniu - praliżuje tak, że...........
Jak mamę bolała wcześniej ta glowa - to nie wiedziałam co robić, jakie leki,
mama krzyczała z bólu -

[ulaw2]

Bardzo mądre słowa.Nie wierzę że, ktokolwiek tu piszący chciałby pozbyć się
ukochanej cierpiącej osoby i oddać ją do hospicjum dla własnej wygody.Co do
lekarzy to znacie moje zdanie na ich temat bo pisałam już wielokrotnie o
tym.Dla mnie osobiście lekarz może być ostatnim gburem i wcale nie musi kochać
pacjenta miłością bezgraniczną ale musi być profesjonalistą.On decyduje o
leczeniu i ma zrobić wszystko co jest możliwe a reszta należy do Boga.Niestety
często lekarze bawią się w Boga.

[monique15]

A mi się wydaje że lekarz to też człowiek i tak jak ksiądz powiedział ostatnio
w kościele że on też jest zwykłym grzesznikiem i również ma się z czego
spowiadać tak i lekarz ma prawo czasami nie pamiętać o wszystkim.Ciekawa jestem
czy choć jedna osoba która tu pisze na tym forum może z czystym sumieniem
powiedzieć że nigdy w swoim życiu zawodowym nie popełniła błędu? nie sądzę. Ja
również przeszłam trudną drogę diagnostyki i zbyt późno postawionego
rozpoznania ale potrafię zrozumieć lekarza który nie odrazu pomyślał o
najgorszym. Musimy też pamiętać o tym że wiele chorób ma identyczne objawy a
przecież lekarz nie może każdego chorego narażać odrazu na poważne badania
inwazyjne nierzadko powodujące ciężkie powikłania lub odsyłać na onkologię
gdzie i tak już są ogromne kolejki( nie z winy lekarzy ale z powodu braku
funduszy)

[weronika99]

Błędy oczywiście się zdarzają każdemu. My na forum bardziej chyba mówimy o ich
podejściu do pacjenta.
Chociaż nie powiem, żebym była zafascynowana lekarzem rodzinnym - który leczył
mame na nerwobóle zamiast może w końcu pomysleć że te nerwobóle nie przechodzą.
Dopiero drugi lekarz młodszy bardziej interesujący wysłał mamę na badania do
szpitala.
Najbardziej podoba mi sie wypowiedź, mojej znajomej - pielęgniarki, która
powiedziała sama, że lekarze teraz to już nie lekarze ale lekarze-
menedżerowie!!!!! Oni zajmują się leczeniem a nie wyleczeniem

[monique15]

A ten cytat Weroniko - nie potępiajcie.... oczywiście nie dotyczy lekarzy?

[ulaw2]

monique czyżbyś była lekarzem że, tak bardzo ich bronisz/
Owszem każdy jest omylny tylko na litośc boską my tu rozmawiamy o ludzkim życiu!
Wyobraź sobie że,kiedy zachorowała moja mama(rak szyjki macicy)to dwa miesiące
leczono ją na grzybice i starcze zapalenie pochwy.Dopiero po moich upierdliwych
sugestiach że, to może coś gorszego postanowili że trzeba usunąć wszystko.I
otworzyli i zaraz zaszyli bo niestety był już stan zaawansowany,nieoperacyjny.
Mam im wybaczyć bo się po prostu pomylili?

[kingax11]

myślę że nie chodzi tylko o pomyłki, czy błędy ale o złą wolę i to jest
straszne gdy chodzi o ludzkie życie, bo jak inaczej okreslić to że lekarce
poprostu niechciało się zrobić porządnie kolonoskopii, doszła do 20-30 cm i
stwierdziła że jest coś twardego ale to "pewnie" albo hemoroidy albo żle sobie
zrobiłam lewatywę, a to niestety był guz.
Tydzień przed operacją, z brzuchem jakbym była w ciąży i dziwnym kaszlem byłam
u lekarki która znów stwierdziła, bez badań , że to "pewnie" zapalenie pęcherza
i dała pigułki po których czułam się jeszcze gorzej. Myślę że chodziło o
oszczędność, o to żeby nie pokrywać kosztów badań. Żaden lekarz nie robił
badania "per rectum", co podobno powinno być obowiązkowe co jakiś czas.
Najbardziej mnie wkurza jak słyszę że to wina pacjentów bo zgłaszają się z
zaawansowanym nowotworem, ja chodziłam do lekarza, robiłam badania i co z tego,
zrobiłabym nawet prywatnie gdyby jakiś lekarz powiedział, że nie może dać
skierowania bo takie są przepisy, ale przydałoby się sprawdzić coś
niepokojącego.Ale niestety żaden tak nie powiedział
Kiedy miałam podwyższoną temperaturę przez długi czas słyszałam że "widocznie
taka moja uroda",jesli wypadały mi włosy w dużych ilościach to mam iść do
dermatologa ( co zresztą nic nie pomogło). Moja matka kiedyś zapytała o coś
lekarza -usłaszała że "za wykłady trzeba płacić".
To nieznaczy że nie ma dobrych lekarzy - np. mój obecny lekarz w przychodni
rejonowej, ale niestety jest ich mało.
A jeśli chodzi o to że inni w pracy też się mylą - pracowałam jako ksiegowa i
musiałam wszystko sprawdzać inaczej mogła mi grozić odpowiedzialność karna,
czy to znaczy że pieniadze są ważniejsze od ludzkiego życia, bo przecież
lekarze nie muszą się właściwie niczego obawiać nawet jak się pomylą, zapomną o
czymś,. Do moniki- ciekawe co byś powiedziała jeśli księgowa by się "pomyliła"
i nieprzelała ci pensji tylko komuś innemu.

[weronika99]

Nie ! błąd ja ich nie potępiam i nie będę. Mówię tylko, że wybierając ten zawód
powinni zdecydować czemu to robią?! Czy dlatego, że będą ważni, bo są
lekarzami, czy dlatego, że więcej pieniędzy przy takim zawodzie czy po prostu -
a przede wszystkim chcą pomagać ludziom i robią to z oddaniem.
To jest taki odpowiedzialny zawód, że......... To oni będą się rozliczać, nie
ja ich.

Jest mi po prostu przykro, że spotkałam lekarzy którzy są lekarzami, ale nie są
lekarzami z powołania. Wierzę, że niektórym pomagają, ale niestety nie
wszystkim.

Ja wybrałam zawód, który jest mniej odpowiedzialny, ale jestem na
odpowiedzialnym stanowisku i wiem, że jeśli coś jest źle robione, albo że
pieniądze się nie zgadzają to ja za to odpowiadam. I mam tego świadomość..

Na początku może każdy lekarz ma powołanie, ale z biegiem lat pracy to niestety
się zmienia.

Ktoś powiedział, że jeden zmarły to tragedia, ale setki, tysiące zmarłych to
już statystyka. A czy lekarze nie opierają się głównie na statystyce.

Ostatnio jak był lekarz z hospicjum u mamy - to nie mógł uwierzyć tacie, że
mamę nie boli dwa dni, bo jakże to możliwe przy raku trzustki tak zaawansowanym
i po takim czasie. Sądzę - tylko sądzę - że opierając się na statystykach
pomyślał pewnie, że Bóg dał mamie może te ostatnie dni na spokojną śmierć...
A badając mamę - jej brzuch - czuł, że ma miękki brzuch, a powinien po tylu
tygodniach (już sie gubię w tych tygodniach - chyba już cztery a nawet pięć)
nie wypróżniania się być twardy. Nie wspominając o raku, który powinien
rozrosnąć sie tak, że powinna mama mieć nie brzuch, a balon.
Czy kazał zrobić może jakieś badania ? - że może jest jakas poprawa, że może
mama jest tak "silna", że może sobie trochę z nim, z tym rakiem poradziła. Czy
jkośbardziej się zainteresował, że może podać jakąś kroplówkę żeby wzmocnić
mamę. Nie!!!!!!!!!! pomyślał pewnie, że mama już kończy życie i niedługo
odejdzie. A tata żeby się lekarz na nas nie zdenerwował, że nie podajemy jego
lekarstw przeciwbólowych powiedział tylko, że mama nie bierze przeciwbólowych
tylko dwa dni. A środków przeciwbólowych nie brała mama już wtedy osiem dni.
Tymbardziej, ze lekarz przepisał juz środki narkotyczne i chciał już zalecać
plastry, bo jak może mame nie boleć, przecież MUSI. Jak tata mu powiedział, że
mame nie boli niby te dwa dni to podszedł do mamy ( bo tacie nie wierzył i
myślał, że tata może nie chce mamie podawać narkotycznych, a mama cierpi) i
zaczął się pytać czy to nie boli czy tamto nie boli. A mama powiedziała, że nic
jej nie boli, że czuje się dobrze. Tylko pokiwał glową i kazał tacie podać
lekarstwa od razu jak tylko zaboli i kazał zapewnić tatę, że poda te leki, bo
chyba "Nie chce Pan, żeby żona cierpiała". Niestety nie zabolało do tej pory.
Nie mówię, że mama jest w doskonałej formie, bo nie jest jest bardzo słaba, ale
jej nie boli. A lekarz mógłby może zalecić jakieś badania. Przecież widać, że
mama ma coraz ładniejszą cerę - robi jej się ładniejsza niż moja. Język też ma
ładny - bez żadnych nawet przebarwień - naprawdę ładniejszy niż mój. MOże
powinno go zainteresować, że przecież osoba taka nie woła sama picia - tylko
się do wszystkiego zmusza - a mama pije jak spragniony człowiek

MOŻE mógłby się zainteresować nawet, że to nie są typowe objawy raka - jeszcze
tymbardziej, że już jest tyle czasu od diagnozy..........

Mam nadzieję, że niedługo jeszcze bardziej się zdziwi - jak mama będzie w
jeszcze lepszym stanie - bo bioenergoterapeutka mówi, że to osłabienie jest
mamie potrzebne i niedługo powinna zacząć nabierać ochoty także na jedzenie.

Pewnie jak mama będzie w o wiele lepszym stanie - to wtedy lekarz nie wytrzyma
i może zleci badania, gdy dla niego stanie się to coraz bardziej
nieprawdopodobne.
A nawet jeśli mamie się nie uda - w co wątpię - to z całym przekonaniem powiem,
ze bioenergoterapia pomogła 100 razy lepiej znieść jej te ewentualnie ostatnie
tygodnie niż medycyna zapisująca tylko coraz to większe leki przeciwbólowe...
A mam nadzieje, że mama wyzdrowieje - tak zapewnia bioenergoterapeutka - która
mówi, że z osłabienia to się nie umiera.

Nie potępiam, a wymagam płacąc ja, moja mama, mój tata i cała rodzina składki,
żeby ktoś się interesował każdym pacjentem.

Który lekarz z czystym sumieniem powie, że tak samo podchodzi do pacjenta ze
swojej rodziny i tak samo do pacjenta nieznanego.

Moja mama zawsze przyjmując interesantów do firmy, w której pracuje/"pracowała"
powtarzała nam jak te osoby przychodzą pytać się o pracę. Boją się wchodzić, bo
boją się że kolejne osoby je zlekceważą, a nawet bardzo źle przyjmą ich pytania
o pracę, a nawet o staż. Moja mama zawsze mówiła, że aż żal patzreć jak one się
boją zapytać - co niby nic nie powinno "kosztować" - a nieraz kosztuje bardzo
dużo. Mama tłumaczyła mi, ze ona ich traktuje tak jakby chciała, żeby ktoś
potraktował nas, gdybyśmy kiedyś, gdzieś musieli szukać pracy:)
Moja mama to naprawdę kochany człowiek i chciałabym być taka jak ONA

[monique15]

Nadal będę się upierać że lekarz to też człowiek chociaż myślę że większość z
nas podświadomie traktuje go jak Boga i stąd to wielkie rozczarowanie jeśli mu
się ne uda uratować chorego, bo jak wiadomo medycyna ma ograniczone możliwości.
Musimy też pamiętać o tym że każdy człowiek jest inny- jeden jestbardziej
interesujący a drugi mniej, jeden jest gadułą a inny nie, jeden ma wiećej
cierpliwości a drugi mniej itd. Brak czasu może też być przyczyną zbyt
pośpiesznego traktowania rodzin chorych - wystarczy posiedzieć pod gabinetem
lekarskim w przychodni aby się przekonać ile czasu ma lekarz na każdego
pacjenta - jeśli się zagada z jednym ( bo np rodzina będzie chciała się
dowiedzieć danych statystycznych co do długości przeżycia - a potem ma
pretensję jeśli te dane nie zgadzają się z danym przypadkiem-stąd myślę że
lekarz który powiedział że nie jest wróżką po prostu zdawał sobie sprawę z tego
że każdy przypadek jest inny a wszystko w rękach Boga- przecież nie raz
słyszeliśmy o tym że zdarzył się cud i chory z zaawansowaną chorobą nowotworową
wyzdrowiał mimo że medycyna nie dawała mu żadnych szans) wtedy będzie miał
znacznie mniej czasu dla następnych chorych - a przecież każdy z nas chce
zostać przyjęty i dokładnie zbadany. Bardzo się ciesze że twoja mama czuje się
coraz lepiej i trzymam kciuki żeby się wam udało.
Pozadrawiam

[weronika99]

Dziękuję Ci bardzo - mam taką wielka nadzieję.

Apropo traktowania lekarzy jak Boga - ja wierzę tylko w jednego i wiem, że
tylko On może wszystko. Moge być niesamowicie zdrowa, a jutro mogę zemdleć i z
nieznanej przyczyny mogę powędrować na drugą stronę.
Rozumiem brak czasu lekarzy - dziękuje im za to że w ogóle są - ale medycyna
taka ma może 200 lat, a wcześniej tez sobie jakoś musiał człowiek radzić- więc
tymbardziej nie traktuje ich jak Bogów.

Ale mi lekarz na powiedzenie o stanie mamy poświęcił pięć minut może osiem - i
zdążył powiedzieć, że "nie jest wróżką"

[weronika99]

monique15 napisała:

wtedy będzie miał
> znacznie mniej czasu dla następnych chorych - a przecież każdy z nas chce
> zostać przyjęty i dokładnie zbadany.


Teraz się "wczytałam" - właśnie każdy chce być przyjęty i dokładnie zbadany.
Ale jak lekarz będzie kazdego troszkę trzymał, bo nie ma czasu, bo musi zbadać
kolejnych pacjentów, których też musi jak najszybciej przyjąć, bo znowu kolejni
czekają - tak jak za przeproszeniem - chce on dokładnie zbadać. Przecież wtedy
musi każdego tak samo szybko odprawić - i przyjąć kolejnego, bo CZEKA.

U nas nie była to rozmowa w przychodni, ale na oddziale chirurgicznym, gdzie
nikt w kolejce nie czekał, a obchód na oddziale zrobił przed moim wejściem do
Niego. Jeszcze czekałam 20 minut aby skończył obchód, więc co miał takiego
ważnego!!!!!!!!!!!!! Bo sądzę, że moja mama, którą operował to też pacjent,
który chce być dokładnie zbadany i chce wiedzieć co jest u niego nie tak.

Z tego wynika, że pacjent z pewnym wyrokiem na czole - już nie ma prawa
zabierać czau lekarzowi, bo inni czekają!!!!!!!!!!!!!

Proszę pomyśleć nad tym, bo z Pani słów wynika, że każdy w końcu będzie
przyjmowany jak najszybciej, bo kolejny czeka, ten kolejny też szybko, bo
kolejny czeka. JAKOŚĆ CZY ILOŚĆ????????????????

[monique15]

A to pytanie należałoby zadać naszym politykom - dlaczego ciągle jest brak
funduszy na tak ważną sprawę jak zdowie naszego społeczeństwa . I tak np lekarz
w przychodni na zachodzie ma ok 30 min na zbadania pacjenta i rozmowę z nim
gdzie ten czas w Polsce wynosi ok 10-15min a więc jest okrojony przynejmniej o
połowę.Już nie mówiąc o tych wszystkich badaniach profilaktycznych jak np
mammografia, kolonoskopia, gastroskopia i wiele innych które powinny być
wykonane okresowo w pewnych grupach chorych a nie są - bo nie ma funduszy. A
ten lekarz chirurg może się spieszył do kolejnej operacji........ Nie chcę tu
bronić wszystkich lekarzy bo tak jak już piasałam jeden jest miły drugi mniej,
jeden jest bardziej cierpliwy a drugi tej cierpliwości nie ma ale na litośc
boską nie obwiniajmy ich za całe zło tego świata.

[weronika99]

Ale Pani próbuje Go wybronić??????????!!!!!!!!!!!!!

Przykro mi operacji też nie miał - bo operacje - miał wszystkie
rano!!!!!!!!!!!:) Z tym też się nie udało :)

My nie chcemy obwiniać ich za całe zło - tylko prosić o zainteresowanie, bo od
tego są żeby leczyć, a nie szybko się pozbywać, bo inni pacjenci czekają

[monique15]

To była odpowieź do Kingi na zapytanie co bym zrobiła gdyby...... Natomiast
oczywiste jest że pomyłka w postępowaniu lekarskim niesie dużo większe
konsekwencje co nie znaczy że lekarze są zupelnie bezkarni - przecież istnieją
jeszcze sądy lekarskie

[monique15]

Do Kingi. Otóż kilka lat temu kiedy byliśmy w trakcie budowy naszego domu
złożyliśmy w banku zlecenie na zaplacenie rachunku w wysokości 3 tys zł. Po
kilku dniach ( kiedy chcieliśmy dokonać zapłaty za kolejne rachunki) okazalo
się że nie mamy pieniędzy na koncie ponieważ osoba pracująca w banku pomyliła
się i zdjęła z naszego konta nie 3 ale 33 tys zl. Zlożyliśmy reklamację ale
niestety pieniądze odzyskaliśmy dopiero po 3 miesiącach. Byl to dla nas duży
problem ponieważ musieliśmy pożyczyć te pieniądze od wielu znajomych i nie
byliśmy specjalnie szczęśliwi z tego powodu ale potrafię zrozumieć panią która
po prostu się pomyliła - jest to tzw czynnik ludzki .Każdy człowiek ma prawo do
pomyłki i nie znaczy to wcale że jest źle przygotowany do zawodu - być może ma
tylko gorszy dzień - a może u niej w rodzinie też ktoś poważnie choruje lub ma
inne kłopoty? Miejmy więcej zrozumienia dla innych czego wam wszystkim życzę
Pozdrawiam

[estelka1]

Pomyłka pani z banku niesie za sobą utrudnienia, dyskomfort, sporo nerwów, ale
jest do naprawienia. Pomyłka lekarza to utrata czyjegoś zdrowia, a nawet i
życia. Tego drugiego nie da się naprawić... Cena jest za duża, żeby tak lekko
mówić, że lekarz to człowiek i może sie mylić

[weronika99]

monique15 napisała:

ale potrafię zrozumieć panią która
> po prostu się pomyliła - jest to tzw czynnik ludzki .Każdy człowiek ma prawo
do
>
> pomyłki i nie znaczy to wcale że jest źle przygotowany do zawodu



A ile lekarz może się pomylić - i nie mówimy o pomyłce, że złe leki przepisze -
ale o pomyłce śmiertelnej - ile????? wg tego tzw. czynnika ludzkiego:)

raz, dwa , pięć, dziesięć czy więcej "żyć".

Pamiętaj, ze odzyskałaś te pieniądze, ale gdybyś przez kogoś pomyłkę straciła
ukochaną osobę - to co napisałabyś skargę????????? I pewnie wszystko cofnęłoby
się i odzyskałabyś życie ukochanej osoby?????????

A nawet gdyby - dobra raz się lekarz pomylił - ktoś umiera z rodziny. Ojej mógł
się pomylić! OK
A co jak drugi raz się pomyli? I też OK

Są pomyłki (np pieniądze) i POMYŁKI (warte życia)!!!! Ja wolałabym, żeby Pani
jakaś pomyliła się w banku a nie w szpitalu - a Pani?????????

[monique15]

Zdecydowanie tak .Ale myślę sobie że chyba nie jest aż tak źle a większość
skarg tu zgłaszanych jest raczej natury psychologicznej. Myślę też a wręcz
jestem przekonana że w przypadku aż tak drastycznych pomyłek ( co nie sądzę
żeby się zdarzało szczególnie często)lekarze jednak odpowiadają przed sądem i
prawo do wykonywania zawodu jest im wtedy odbierane - a my jesteśmy
bezpieczni :) A więc głowa do góry i cieszmy się życiem i piękną wiosną

[weronika99]

No niech Ci będzie. Piękna wiosna - ale nie wszyscy mogą się nią cieszyć :)

Tylko nie życzę nikomu, żeby lekarz tak się interesował zdrowiem, że np: będzie
leczył tak jak moją mamę kilka miesięcy na nerwobóle, a nie na raka trzustki.
Taka mała pomyłeczka. W końcu czym się różnią nerwobóle od takiego RACZKA.
Prawie niczym. Małe różnice. A nawet gdyby - to te parę miesięcy leczenia na
nerwobóle to przecież tylko parę miesięcy małej pomyłeczki - też nie robią
różnicy...:)

[weronika99]

Zapomniałam dopisać:

I pewnie stanie przed sądem - tylko dopiero Bożym - za lenistwo w wykonywaniu
zawodu.

Faktycznie jesteśmy bezpieczni..................Do czasu :)

[monique15]

Myślę że każdy który żyje i jest świadomy może cieszyć się wiosną. Jeśli twoja
mama nie ma siły aby wyjść na dwór czy nawet spojrzeć w okno to spróbuj jej
opowiedzieć o tej wiośnie, jak pięknie świeci slońce,jak już pierwsze
przebiśniegi i krokusy przebiły się aby czerpać siłe z tych pierwszych ciepłych
promieni slonecznych, jak niedlugo pojawią się pączki na drzewach..........a
zobaczysz jak nabierze nowych sił niczym te małe przebiśniegi które tak
dzielnie daly radę przebić tę twardą pokrywę ziemi. A jeśli chodzi o lekarzy to
myślę że ani ja ciebie ani ty mnie nie przekonasz a więc nie będę się tu więcej
na ten temat rozpisywać. Mam swoje zdanie na ten temat które tu wyraziłam i
jeśli kogoś tym urazilam to z góry przepraszam. Ja po prostu staram się żyć
zgodnie ze swoim sumieniem i patrzeć na sprawę nie tylko z punktu swojego
siedzenia ale też i z drugiej strony - i nie dotyczy to tylko lekarzy :)

[kingax11]

jesli chodzi o tą panią w banku to myślę że taka pomyłka mogła jej się zdażyć
raz, nastepnym razem pewnie wyleciałaby z pracy.choć nawet ten jeden raz to za
dużo, moim zdaniem. A jeśli chodzi o lekarzy to ich odpowiedzialność jest
jeszcze większa, bo chodzi o czyjeś życie.
A w sądzie? Tylko że tam trzeba udowodnić, pani doktor która robiła
kolonoskopię nie napisała że zrobiła tylko część badania, że znalazła coś
twardego, napisała że przeprowadzono badanie i niczego nieprawidłowego nie
znaleziono - więc nic nie można udowodnić!Ona tylko mi to powiedziała.
( zastanawiam się teraz czy na każdą rozmowę z lekarzem nie chodzić z
dyktafonem żeby wrazie czego mieć dowody)
Jednego się napewno nauczyłam , tego że lekarzom nie można wierzyć. Teraz każdą
rzecz sprawdzam w internecie i w podręcznikach medycznych. I bardzo się boję
operacji której się muszę poddać - bo może znów ktoś się pomyli a ja nie będę
mogła tego sprawdzić.
Zastanawia mnie jeszcze jedno - pewność siebie lekarzy. Im dłużej się leczę tym
bardziej widzę jak medycyna jeszcze mało wie - to jest może 10-20 % tego jak
działa organizm ludzki co może zaszkodzić, co pomóc, jakie są mechanizmy
działania poszczególnych narządów i systemów naszego organizmu, a lekarze
zachowują się jakby "wszystko wiedzieli" - "nie mam dla pani chemii bo i tak
nic nie pomoże, dieta -to nic nie daje, bóle bioder i nóg, to pewnie po
chemioterapii" Skąd taka pewność?
Mnie to zadziwia, bo lubię wszystko sprawdzać. I nie rozumiem takiego
podejścia .

[ulaw2]

Do monique!
Czy Ty nie miałaś w życiu większych problemów niż te z bankiem?
Dziewczyno na miłość boską czy ty się droczysz z nami,nie potrafisz zrozumieć
co to znaczy patrzeć codziennie na cierpienie najbliższych?.I jeszcze radzisz
nam aby sie cieszyć wiosną.Wiesz ciebie chyba pogięło delikatnie mówiąc.

[monique15]

Jak najbardziej potrafię zrozumieć co to znaczy patrzeć kiedy najbliższa osoba
odchodzi, kidy cierpi a my nie możemy nic na to poradzić i wiem też co to
znaczy tęsknota kiedy ukochana osoba już odeszła. Myślę Ulu że to nie mnie
pogięło bo rozmawiałam z wieloma osobami i większość z nich właśnie dopiero
wtedy w obliczu ciężkiej choroby potrafiło docenić te małe radości w życiu i
cieszyć się każdym dniem spędzonym z najbliższymi. Nie wiadomo ile tych dni
zostało - być może wiele a być może nie i dlatego nie warto marnować tych dni

[ulaw2]

Wybacz ale chyba się nie rozumiemy.Piszesz: nie warto marnować tych dni...ale
na co nie warto ich marnować?
Wiesz chyba ja jednak jestem jakś nienormalna bo wcale nie potrafię się cieszyć
tymi ostatnimi chwilami.Jest wręcz odwrotnie.Rozpacz,żal,łzy wypełniają
ostatnio moje życie.I doszedł jeszcze strach.

[tolka3]

> Ale myślę sobie że chyba nie jest aż tak źle a większość
> skarg tu zgłaszanych jest raczej natury psychologicznej.

W takim razie wyobaraź sobie, że nie jest "aż tak źle", jest tragicznie i
proszę przyjmijcie to w końcu do wiadomości i świadomości swej(celowo piszę w
liczbie mnogiej, choć strasznie tego nie lubię, ale widzę, że przez Ciebie
przemawia zawodowa solidarność i ona przesłania zdrowy rozsądek trochę).
POczytaj wpisu tutaj, poczytaj na "porozmawiajmy o chemioterapii", na onkolinku
już nie poczytasz niestety, bop go już nie ma, zajrzyj na cudnowna stronę małej
dziewczynki, która niestety już odeszła (wpisz w wyszukiwarkę "Michalinka
Delekta" i trafisz tam, gdzie trzeba), ale której strona żyje, sprawdź, jakie
zaniedbania, wynikające chyba jedynie z bezmyślności i braku dobrej woli.
popełniają lekarze w diagnostyce (a raczej jej braku), w badaniach kontrolnych
(również ich braku). Jak można nie wykonywać badań kontrolnych, chociażby tych
podstawowych jak usg u pacjentów z remisją??? Ok może nie można, to jeszcze
potrafiłabym zrozumieć, ale czy poinformowanie ich o tym, że takie badania są
konieczne, nie ma na nie kasy, prywatnie prosze zrobić, czy to takie trudne?
Jak można mówić pacjentoce, że jest zdrowa, a krwawienie ma być i jest
najzupełniej normalne, bóle są normalne i też mają być, utrata wagi również i
badać ją tylko oczami o palcami swymi????? Takich przypadków jest wiele,
porozmawiaj z pacjentami (starszymi najlepiej) na pierwszym lepszym oddziale
onkologicznym, a potem tu wróć i napisz, co usłyszałaś. Ja już nie mam siły
pisać o tym wszystkim, spotkałam w swym życiu wielu wspaniałych lekarzy, ale
spotkałam też (tu chiałam napisać określenie, które jednak nie nadaje sią na
forum) takich, którzy lekarzami zwać się nie powinni, przez których mojaja mama
gaśnie, umiera w cierpieniu coraz większym, a ja nie mam zielonego pojęcia, jak
mam jej teraz pomóc. I wiesz, jakoś wiosną nie potrafię się cieszyć, w mojej
mami również nie wzbudza ona tak oczywistych emocji, jakie towarzyszą zdrowym,
szczęśliwym... Co do tej pomyłki bankowej, nie skomentuję, bo prawdę mówiąc
wstydziłabym się o czymś takim tutaj pisać. Chciałabym mieć takie problemy. Jak
będziesz miała takich więcej, napisz do mnie, ja lubię zajmować się drobnymi
pomyłkami.

[b_a_l_b_i_n_k_a]

Muszę się zgodzić z Tolką. Gdyby moja mama miała wykonywać badania kontrolne
zgodnie z zaleceniami CO w Warszawie to polegałyby one na patrzeniu w oczy co
pół roku i pobieżnym badaniu ginekologicznym. W ubiegłym roku mamie (mam jest
po r. szyjki m.) pobrano w końcu cytologię. Powiedziano, że jeśli nie zadzwonią
w ciągu 2 miesięcy to znaczy że wynik jest OK. Minęło kilka miesięcy, nikt nie
dzwonił, mam sie cieszyła. W listopadzie pojechała na Ursynów i co? Okazało
się, że wyniku cytologii nie ma bo źle pobrano materiał (mama nie ma szyjki,
trzeba pobierać ze sklepienia)!!!

[tolka3]

Balbinko, bo sami zainteresowani lub ich rodziny najczęściej się z tym
zgadzają, choć wolałabym, żeby było inaczej.

PS. Przy okazji przepraszam za literówki w poprzednim poście, ciężko się to
czyta, ale da się ;)