kiedy najbliżsi odeszli a ty tu ciągle jesteś

[joa291]

13 czerwca odeszła moja teściowa (rak jelita z przerzutami) 30 czerwca odeszła
moja mamusia (rak płuc) a ja ciągle choć to boli zaglądam tu i czytam nowe wpisy
nie potrafie się zdystansować że ten temat mnie już nie dotyczy, czy ktoś z
Was tak jeszcze ma czy tylko ja się pogrążam
jak zwykle walczącym życzę dużo sił i czasu na bycie z najbliższymi

[lila123]

I bądź nadal, skoro tylko czujesz, że jest Ci to potrzebne i przynosi ulgę.
4 lata temu pochowałam siostrę (43) lata, przez pół roku nie mogłam wyjść z
depresji. Trzymałam się dopóki byłam potrzebna, łącznie z całodobowymi dyżurami
przy agoni. Po ostatecznym pożegnaniu jak gdyby powietrze ze mnie zeszło, nie
mogłam się pozbierać. czułam się taka samotna i osierocona. Wówczas nie było
2002/2003 takiego forum albo ja na nie nie trafiłam, bo myślę, że sama
świadomość zrozumienia przez innych działa kojąco. Ściskam Cię bardzo mocno i
łączę w obecnych przeżyciach. Przywołaj ze wspomień i zapamiętaj "mamy" z
okresu zdrowia - zadbane i uśmiechnięte. Bo kazda z nich zapewne tak zapisze
sie w twoim sercu. Ja o siostrze myślę już teraz z nostalgią ale już bez bólu,
widze ją jak nachla się nade mną i coś tłumaczy z uśmichem. czsami "rozmawam'
ze zdjęciem. Jednak pozwólmy najbliższym odejść i wracajmy do życia - dla
mężów, dzieci i siebie. Oni i tak będą nad nami czuwać. Ja to czuję. Pozdrawiam
lila.

[k1k2]

minely prawie dwa lata od smierci bliskiej mi osoby a ja caly czas czytam.
dobrze ze jestescie.

[mo.p]

witam!
to forum dalo mi siłe przetrwać ciężkie chwile kiedy chorował mój wujek, kiedy
odszedl w zeszlym tygodniu, w czwartek, nie mogłam i nie moge się pozbierać ale
czuje wewnętrzny spokój,że juz nie cierpi i jest mu dobrze. ale ja jak bumerang
wracam na to forum pozwala mi ono jakoś lepiej znosic Jego brak pozdrawiam
wszystkich pogrążonych w bólu po stracie bliskiej Wam osoby, to forum to rodzaj
terapi.

[joa291]

dziękuję że żescie sie odezwali, ja sobie tłumacze moje zaglądanie tym, że mam
dużo wiedzy na temat tych chorób i może komuś będe mogła pomóc, służyć radą i
wsparciem, ale z drugiej strony się zastanawiam dlaczego nie potrafię zamknąć
drzwi za sobą na klucz, one ciągle są otwarte - i choć teraz temat raka nagle
przestał mnie dotyczyć, każdego poranka i wieczora kiedy tu zaglądam wydaje mi
się że jeszcze mogę pomóc moim mamom...

[agnesrym]

Zgadzam się z Toba w zupełności.Jak mój tata jeszcze żył i dzielnie walczył z
choroba, bałam się wchodzić na forum, ponieważ ciągle widziałm nowe wpisy o
smierci najbliższych wam osób. Wiedziałam, ze kiedys też do was dołączę, ale nie
wiedziałam, że tak szybko...tata miał raka jelita grubego z przerzutami do
wątroby...walczył 3 lata baaaardzo dzielnie. Ostatnie parę dni były straszne,
bardzo cierpiał. Spuchły mu nogi baaaardzo od pasa w dół, nie mógł juz wstawać,
potem nie mógł juz mówić, chciał...bardzo się starał, ale nie mógł...To było
straszne...Odszedł przed swietami, trzymałam go za rękę...Tak bardzo mi go brak.
.. dopiero teraz mogę pisać na forum, ponieważ ma wielka potrzebe by pomagać
wam, walczącym z chorobą i dzielić sie doświadczeniami. Poza tym wiem, że mnie
zrozumiecie. Jestem z Wami i zgadzam się, że to forum jest dobra terapią.
aga

[coccinelle76]

Moj Tatus odszedl 28 czerwca. Tez chorowal na raka pluc. To moj pierwszy wpis
od momentu jego odejscia. Zbieram sie w sobie, zeby opisac tu na tym forum jego
walke z choroba, bo walczyl do konca i do konca mial nadzieje. Dla mnie byl
bohaterem... Mysle, ze kiedy opisze tu jego historie to zamkne za soba jedne
drzwi. Na razie nie mam na to sil. Ciagle nie moge uwierzyc, ze to juz koniec i
ciagle tu zagladam...

[d.dol]

mój tato odszedł 8 marca,po 8 miesięcznej walce
mimo ze zaglądałam tu codziennie,to bardzo rzadko się odzywałam
teraz też zaglądam tu regularnie i nadal wszystko bardzo przeżywam
każdego dnia,kiedy czekam aż załaduje się strona,mam niepokój,że znowu będzie
wpis :"mój tato/mama/siostra/brat odszedł":(
mój mąż regularnie usuwa mi link do forum z ulubionych,a ja regularnie go dodaję
to jest silniejsze ode mnie
pozdrawiam wszystkich i życzę dużo zdrowia
danka

[stasinel2]

Moja Żona odeszła 25 czerwca,
czerniak skóry przeżuty do płuc i do głowy,
Też często tu wracam i czytam to forum

[joa291]

tak bardzo mi przykro że tylu z nas cierpi... może powinniśmy mieć też jakies
swoje miejsce, gdzie będziemy mogli rozmawiać o różnych sprawach i wracać do
tych wszystkich chwil i rozmów do których nasi najbliżsi już nie chcą wracać.
Myślę że taka wymiana infornmacji w zależności od potrzeb tego co pisze, może
również pomóc tym co jeszcze walczą, wskazać im na co nalezy zwracać uwagę,
czego unikać, może też wspomóc w tych ostatnich chwilach. Sama nie wiem bo
jeszcze na nic nie jestem gotowa, ale wiem jedno że nie chce z własnego wyboru
narazie się tak jak i z Wami tak z tym tematem rozstawać.

[lynett]

moja mama odeszła 12 kwietnia r. a ja też nadal odwiedzam to forum codziennie
tak jak to było wcześniej, gdy jeszcze żyła. Nie wiem jak Wam, ale wydaje mi
się, ze chyba zaglądam tutaj żeby ją znaleźć. Ale też mocno trzymam kciuki za
tych, którzy walczą i ich bliskich, których najczęściej tutaj spotykamy.
Budujące jest to, ze nie jestem sama:)

[kol32]

Ja też mam tak jak Wy choć od śmierci mojego Taty minęło już 8.5 miesiąca. Dziś
są moje urodziny. Zawsze pamiętał, dzonił z życzeniami. W tym roku pierwszy raz
Go nie usłyszę...

Pozdrawiam Was wszystkich.
Kasia

[lila123]

A więc 100 lat. Zyj długo i ciesz sie zdrowiem i kazda chwilą, bo sama wiesz
jak są ulotne. Ściskam urodzinowo. lila

[kol32]

Wielkie dzięki.

Kasia

[namsto]

Witam.Odkąd zmarł Mój Brat minęło 7 m-cy ,miesiąc po nim zmarła Taty
siostra .Oboje mieli nowotwór raka nerki z przerzutami do kości.
Choc ostatnio nie piszę często odwiedzam forum.
Pozdrawiam wszystkich forumowiczów
i życzę dużo zdrowia
Ewa

[gontcha]

Kasiu,

Z okazji urodzin wszystkiego naj, naj, najlepszego.
Zdrówka, szczęścia, spokoju i spełnienia marzeń.

Pozdrawiam serdecznie,
Anka

[marysia19765]

16 dni temu czyli 24 czerwca odeszła Moja Ukochana Mamusia - niedrobnokórkowy
rak płuc. Czuję ogromną pustkę i nurtuje mnie tylko jedno - czy spotkamy się w
tym lepszym świecie, po drugiej stronie ??? Nie mogę o tym przestać myśleć. I
sądzę, że znów żyjąc tą nadzieją, jako tako funkcjonuję.
I zaglądam na to forum, może coś komuś podpowiem ? Napiszę jakiś szczególik
który komuś się przyda ?

WIECZNY ODPOCZYNEK TYM WSZYSTKIM KTÓRZY ODESZLI, a Wam, którzy pozostaliście -
dużo siły.

Marysia

[mamamarysi]

Mój najcudowniejszy Tata odszedł ponad 14 miesięcy temu, po 4.5 miesięcznej
walce z drobnokomórkowym rakiem płuc. I cóż... od tego forum baaardzo często
zaczynam dzień, rzadko się odzywam, ale jestem. Nie ma dnia, żebym nie myślała,
nie wspominała...I ciągle te pytania, dlaczego tak wcześnie, dlaczego On,
dlaczego wtedy... iedy Tata umarł mój synek miał 3 miesiące (urodził sie w
urodziny Taty). Nigdy nie pozna Dziadka, chociaż często mam wrazenie, że
Dziadek często przy nim jest...

Za Marysią powtórzę:

> WIECZNY ODPOCZYNEK TYM WSZYSTKIM KTÓRZY ODESZLI, a Wam, którzy pozostaliście -

> dużo siły

[aniawx]

Ja też tu jestem codziennie... Minęło 10 miesięcy od odejścia Patryka...

Trzymam za Was wszystkich kciuki...

Ania

[joa291]

nie widziałam że tak dużo osób których najbliżsi już sa po drugiej stronie
odwiedza to forum

Aniu czytałam o Patryku tule Cię mocno, silna jesteś nawet kiedy wydaje Ci się
że nie...
Kasiu wszystkiego co najlepsze, te życzenia nie zastąpią życzeń które składał Ci
tatuś ale wiedz że jesteśmy z Tobą
ddol moj mąż się denerwuje też że tu zaglądam, a ja inaczej nie potrafię
stasinel tak bardzo mi przykro, jak sobie radzisz?
lynett mi się też wydaje że jak tu jestem jestem bliżej niej
Ewo ciesze się że choć ostatnio nie piszesz odezwałaś się tutaj
marysiu mnie to też nurtuje co Ciebie, zastanawiam się czy jest to lepsze zyćie
czy mam szanse jeszcze kiedyś się do niej przytulić i poczuć jej rękę na mojej
głowie...
mamamaysi kiedy przeczytałam Twój post popłakałam się i uświadomiłam sobie że
każdy ma swój krzyż, ma on tylko różny ciężar, a każdy na swój sposób jest
ciężki, nie będę o nic pytała, jesli będziesz tylko miała potrzebę proszę napisz
coś wiecej, mocno Cie przytulam choć jestem daleko

Ciągle budze się kłade się i myślę o niej, czy wszystko zrobiłam, czy zamiast
skupiać się na lekarzach może powinnam sie była bardziej skupić na niej, tyle
pytań piętrzy się w mojej głowie, pewnie na wiele z nich nie poznam nigdy
odpowiedzi, tak czekam na jakiś znak od niej, snila mi się ale była chora - moj
umysl odtwarzał byłe dni

jutro za nią msza a w piątek za teściową

życzę Wam spokojnej nocy

[polimeraska]

kochani, miejcie tą swiadomość, że nie jesteście sami, że przeżywamy tą samą
tragedię, mamy te same rozterki, mysli, łzy mają tan sam smak...mój tato zaczął
właśnie walkę, my ją zazcęliśmy...dla mnie jesteście bohaterami zarówno WY jak
i Wasi najbliżsi, jesteście ludźmi godnymi powiedziec" zycie jest piękne, choć
kruche, należy doceniać to, co jest"...przesyłam Wam Najcieplejsze promyczki,
niech ogrzewają refleksyjne wieczory i mroźne poranki...niech dodają wiary w
przyszłość, niech rozzświeltają trudną drogę przez życie, niech będa Waszą
tarczzą i mieczem do walki ze złym losem, niech ogrzewają sny i wskrzeszają
najskrytsze marzenia, dają nadzieję , pokazują sens życia, sens Waszego
istnienia:*dziękuję Wam , że jestescie,z całego serca, dziękuje:*
Tobie Kasiu życzę spokoju ducha i zdrowia, zdrowia i jeszcze raz
nieskazitelnego zdrówka!

jestem tu stosunkowo nowa, ale dajecie tyle siły i wiary...
nie wystarczy być, trzeba jeszcze być potrzebnym...

cieplutko pozdrawiam Was

P.S.mój tato jutro ma biopsje, trzymajcie kciuki, by zakwalifikowali go na
terapie...

M.

[kol32]

Dziewczyny, dzięki za życzenia.

Trzymajcie się.

Kasia

[joa291]

dzień dobry
jak codzień pracę zaczynam od zaglądnięcia na tę stronę
polimeraska będę zaciskała mocno kciuki, a Ty daj znać jak wyniki, przede
wszystkim Tobie teraz życzę siły bo sama nie wiem kiedy jej więcej trzeba, kiedy
walczymy z chorobą, czy kiedy walczymi z palcącymi łzami i rozżaleniem że
naszych najbliższych już nie ma.
Walka z chorobą i pomoc zawsze dodawała mi sił, sama zastanawiałam się przy
chorobach dwóch mam jednoczesnie i wychowywaniu malutkiego dziecka, a oprocz
tego normalnej pracy i prowadzeniu domu, skąd te wszystkie siły się biorą. Teraz
czuję się kompletnie "wypluta" wstanie każdego dnia wydaje mi się ponad moje
siły, nic nie cieszy, czasem tylko usmiech małego brzdąca.
Wszystko się w zyciu przewartościowało, ma inny sens
ale tak samo boli
pozdrawiam Was serdecznie i życzę aby ten kolejny dzień był lepszy od poprzedniego

[joa291]

zadzwoniła dziś do mnie psychologa mojej mamy zapytać jak się mama czuje, bardzo
była zagubiona że mamy która się cieszyła w miarę dobrym zdrowiem już nie ma,
bardzo przepraszała że nie sprawdzila w karcie w hospicjum
ona też jest tylko człowiekiem, dzis przyszły kolejne paczki z ciuchami mamy ze
stanów wysłane przez nią, oprócz ciuchów tyle drobiazgod dla wnuczki mimo że
była tak chora zdołała zrobić zkupy
rozpakowywałam to i tak mi bardzo było źle
boje się kolejnych paczek które wysłała bo wiem że idą
haruje po 12 godzin bo wtedy zapominam
dziś psycholog z hospicjum wytrąciła mnie z rytmu mowiąć że praca i tabletami
usp. nie rozwiąże mojego bólu
kolejna noc bez niej, czarna noc bez jakiegokolwiek sensu

[binucha]

Moja mama odeszła rok temu, także nie ma dnia w którym bym o niej nie myślała i
wiem, ze taki dzień nie nastąpi nigdy.
Z czasem jest troszeczkę lepiej, ale tylko małe troszeczkę.
Lekarz z hospicjum także powiedział mi swego czasu, ze leki uspokajające nie
rozwiążą problemu, ze to wszystko trzeba przeżyć na trzeźwo, a po czasie będzie
lepiej.
Myślę jednak, ze czasem trzeba sobie pomóc, bo jeśli człowiek pracuje po 12
godzin dziennie, nie śpi do tego całe noce, to staje sie groźne już dla zdrowia.

[agata781]

Sto lat dla Kasi:)Moj ojciec(wlasciwie ojczym ale nie czuje potrzeby ani sily
aby używać takiego określenia)żyje,choc zdaje sobie sprawę że może odejść od nas
w każdej chwili.Jest w tej chwili w dobrej formie ale jutro znów może być tak
słaby ze nie wstanie z łóżka.Dzisiaj pojechali z mamą na zakupy mam strach kiedy
on jedzie samochodem bo"kopyto"ma ciężkie:)Kożystam z każdej chwili póki Go mamy
przy sobie...

[ewa96403]

moja kochana mamunia umarła 03,02,07 3dni przed swoimi urodzinami. Zaglądałam
tutaj przez całą jej chorobę-8 miesięcy i teraz często ,to jest silniejsze ode
mnie.Czytam i płaczę ,tęsknię za mamą.Dzięki Wam ,wiem,że nie jestem sama ,że
ktoś tak ja się boi,smuci,że ma(miał)nadzieję na wygraną.pozdrawiam

[polimeraska]

dziękuję z całego serducha za wsparcie:*
niestety biopsji nie udało się wykonać, nie mogli się do guza dostać(obraz z
usg był niewyraźny) jutro kolejne podejscie, modlę się żeby juz sie powiodło...

Kochani,chciałabym Wam zacytować ks.Twardowskiego,

"a piękno jest najbliżej gdy czas się oddala
żadna ryba nie traci nawet jednej łuski
sroka z wąskim ogonem powtarza dowcipy
rzeczy mają własną po umarłych pamięć
więc pamięta mą matkę czajniczek rozbity
dla słowika w czerwcu kazda noc za mała
ponieważ wierzy w miłość nie boi się ciała
śpiewa że serce żywe a juz nieśmiertelne
bocian dalej podnosi tylko lewą nogę

piszę list bo Cię przecież zobaczyć nie mogę
myślę jednak że chyba czasem Ciebie słyszę
bo skąd się nagle bierze ten szept kiedy zasnę..."

Kochani, wiem że to tak bardzo boli,kiedy pustka przenika każdą chwilę, a
każdy poranek traci sens, kiedy wydaje się ze tak naprawdę nic nie ma
sensu...ale musicie znaleźć to źródlo, ten promyk wiary, wiary w przyszłość,
wiary w siebie, w swoje życie, jesteście potrzebni, dzieciom,mężom, żonom,
które wyczekują z utęsknieniem na ciepłe slowo, na Wasze ramiona, w których
mogą się schować, na Wasze oczy w których muszą odnaleźć nadzieję, na Wasz
uśmiech , który musi dać im radość...musicie uwierzyć, poczuć obecnośc tych
bliskich, których już nie ma, ale którzy czuwają, cieszą się i płaczą razem z
Wami, musicie dla nich właśnie spełniać marzenia, odczuwać życie, stwaiać mu
czoła; tak jak wy troskaliście się swoimi rodzicami tak Wasze dzieci troskają
się teraz Wami, dajcie im siebie, przekażcie im to co ofiarowali Wam rodzice,
czego nauczyło Was życie...życze Wam naprawdę z całego serca tej siły i wiary,
które napędzają każdy dzień, każdą chwile, życzę Wam słoneczka co rano, i
spokoju kazdej nocy i tej nadziei, która koi obawy o przyszłość.

[joa291]

polimeraska w takim razie dalej gorąco myślę o powodzeniu biopsji, wierz znam
jest bardzo piękny, czasami prozaicznie Ci co są daleko są mimo wszystko bliżej
ewa kiedy zaczynałam ten temat pisać, tez myslalam że jestem tu sama, że raczej
ludzie odcinają się od swych przeżyć i nie zaglądają tu więcej - mylilam się,
też mam potrzebę bycia tutaj, jakbym przez to była bliżej mamy

[agaaga77]

Tata odszedł 29/10/07 zaledwie po 5 tygodniach od zdiagnozowania choroby... i
mimo, że nie miałam wtedy wiele czasu na czerpanie wiedzy z Waszych postów,
nadal czytam.

[polimeraska]

dziękuję, dziękuję, że pomimo tak wielu trosk jestescie i pomagacie...
tata już po biopsji, tradycyjną metodą nie udało się wykonać, ale zrobiono z
użyciem laparoskopii, teraz zcekamy na wynik, mam nadzieję, że już wszytsko
pójdzie bez pzreszkód i szybko tatuś dostanie chemie, żeby zatrzymac to
okropieństwo..

cieplutko pozdrawiam

[ania19771]

13 czerwca 2005 odszedł mój TATUS
Nie wiedziałam ze istniejecie
Napewno z Wami byłoby mi lżej

2 tygodnie-najdłuższe i najgorsze tygodnie mojego życia

Teraz zaglądam tu codziennie, nie wiem czego szukam,chyba potwierdzenia ze nie
tylko my to przeszliśmy, nie tylko my cierpimy

To od Was sie dowiedziałam jak bardzo chorzy nas potrzebują że to o nich
powinniśmy myśleć a nie o swoim własnym bolu- który nie mniej nas rozrywa

BO MY TU ZOSTALIśMY A ONI Są JUż TAM.....

Mimo wszystko bede do WAS zaglądać

Trzymajcie sie

[joa291]

aga, aniaa zaglądajcie, pozdrawiam serdecznie i życzę sił

[joa291]

tego samego dnia kiedy mama umarła tak było mi żle że przy tym uczestniczyłam i
chciałam to z pamieci wymazać, dziś bym dużo oddała żeby przezyc z nią jeszcze
raz tę dobę...
kiedy zacznie mniej boleć?

[malgoska182]

Witam wszystkich. 20 lipca minie 8 miesiecy od smierci mego Tatusia. Zagladam
tu prawie codziennie , sledze kto jeszcze walczy i chce dodac im sil, chociaz
nie zawsze mam sile sie odezwac. Czasami wiem ,ze moze powiedzialabym za duzo
na pewne posty typu dr.Jedrucha 'powinnismy nauczyc sie nie robic nic , nie
walczyc , dac chorym ,ktorych lekarze spisami na straty umrzec''.
My 20 lipca 2006 roku(tatusia imieniny dowiedzielismy sie ,ze "jak lekarz z
kliniki na Plockiej okreslil "tato umiera" a mimo to tatus przez 4 miesiace
chodzil , jadl , spacerowal, smial sie , denerwowal. 20 listopada odszedl. To
byl poniedzialek rano, jeszcze w srode przed smiercia poszedl okolo 300 metrow
do przychodni na badania krwi. My Go nie meczylismy, my chcielismy, zeby tatus
pomimo tego ,ze znal diagnoze(niedrobnokomorkowy rak plucz przezutami do
watroby, kregoslupa i zeber) nie czul ,ze to juz koniec ( Boze jak my
liczylismy na cud). On bardzo chetnie poddawal sie roznym badaniom, nie byly to
czeste badania ,ale przynajmniej raz na 2 tygodnie krew , usg jamy brzusznej 2
razy w przeciagu tych 4 miesiecy, radioterapia paliatywna, tomografia glowy,
Brat na wakacje przysla 2 lobuziakow (12 i 9 lat) zeby dziadziusiowi troche
poprzeszkadzali, tatus 3 razy jedzdzil w podroz prawie 3 godzinna na wies
gdzie przebywal przez cale prawie zycie(ostatnie 3 lata spedzil w Warszawie).
Ostatnia podroz odbyl na 3 tygodnie przed smiercia. Uwierzcie gdy ktos kto nie
wiedzial o tatusia chorobie zobaczyl Go nie mogl uwierzyc ,ze rak jest
praktycznie wszedzie. My z siostra mieszkamy za granica ,ale latalysmy na
zmiane do Polski( okres wakacyjny wolno nam jak zartowalysmy do tatusia ), bo
nie chcalysmy powiedziec mu ze chcemy spedzic z nim czas , ze nie wiemy ile nam
tego czasu zostalo na wspolne rozmowy, spacery. I w tym momencie chcialam
wszystkim podziekowac , ktorzy udzielali mi cennych rad (Majka-mamamarysi,
Robert-emgoro, Kasia-bas1213,ktorej ostatnio nie widze -kasiu odezwij sie i
napisz jak mama, Kasi-szpuklasia, z ktora spedzilam tez czas na rozmowach
telefonicznych i jestem jej wdzieczna za kazda rade , za kazde dobre slowo(mam
nadzieje Kasienko, ze u Ciebie wszystko w porzadku)i wielu innym. Ciesze
sie ,ze nigdy nie powiedzieliscie ,ze nie warto , ze to nie ma sensu ,ze przy
tak rozsianej chorobie juz nic nie powinnismy robic. Tatus zaslabl w niedziele
rano odmowil jedzenia , narzekal na bol w klatce a w poniedzialek odszedl.
Tydzien wczesniej zazcela sie niewydolnosc mechaniczna nerek(ktora zostala
uregulowana w Szpitalu im.prof Orlowskiego), ale tak jak ktoras z Was wtedy
odpisala do mnie ,ze w nowotworze pluc to standart(nerki ,pozniej niewydolnosc
oddechowa). Wszystkich , ktorzy cierpia z powodu odejscia najblizszej osoby
tule mocna i jeszcze raz dziekuje za wszystko.
Dzisiaj po raz pierwszy od 8 miesiecy odwazylam sie wlaczyc kasete ze swego
slubu i wesela , ktore bylo 6 lat temu i to prawda placze bardzo , gdy widze
tatusia szczesliwego, prawdziwego ,dumnego tate ,ktory wydaje za maz najstarsza
corke, ktora pomimo 10 lat spedzonych za granica na ten najwazniejszy dzien
swego zycia przyleciala do Polski, zeby tatus mogl uczestowac gosci, zeby
sprwdzal czy wszystko jest na stolach . Placze gdy ogladam nasz wspolny
taniec ,ale jestem szczesliwa ,ze On wtedy byl przy mnie , ze mialam Go w
najwazniejszym dniu swego zycia. Jednoczesnie usmiecham sie , bo czuje ,ze On
jest przy mnie , ze ja wielka placzka nie wyje juz tak jak zawsze , ze to On
osusza moje lzy.
Sciskam serdecznie
Goska

[majsterek2]

Witam
Dzisjaj w wielkich cierpieniach odeszła moja mama a ja znowu się zalogowałem....
pozdrawiam

[joa291]

pomodlę się razem z Tobą.....

[mo.p]

Witam!
Bardzo mi przykro Majsterek, jak sobie radzisz? jestem z Tobą, pozdrawiam Cie
serdecznie Monika

[lila123]

(*) Niech otulą Ją do snu skrzydła Anioła.

[malgoska182]

Wyrazy wspolczucia .

[gontcha]

Współczuję bardzo Majsterek :(

[kol32]

Majsterek, serdeczne wyrazy współczucia.

Kasia

[magda2123]

Moja mamusia odeszła 04.02.2007r
Minęło troche czasu ale ja zaglądam na forum kiedy tylko moge niewiem dlaczego
poprostu musze,mimo ze prawie za kazdym razem łzy stoją mi w oczach bo w każdej
chorobie widze jej chorobe i dalej wiem że jestem bezsilna i że nadal nie da się
nic zrobić.Nie wiem czy ktoś z was też się tak czuje ale mnie teraz bardziej jej
brakuje i bardziej boli niz zaraz po śmierci.
Pozdrawiam wszystkich życze dużo sił

[ania19771]

tak własnie jest
Zaraz po smierci jest lzej bo Kochana Osoba już nie cierpi a potem zostajemy
sami a TEJ Kochanej Najbliższej Osoby juz nie ma

Tesknota jest straszna

[koofel]

Majsterek,proszę przyjąć wyrazy współczucia.

[mamamarysi]

(*) (*) (*)

[sonja12]

Moja mama zmarła 20 stycznia tego roku, a ja codziennie tu zaglądam i czytam
wszystkie nowe wpisy. Musze przyznać ,że ja się uzalezniłam od tego forum,nie
wiem coś mnie tu ciągnie. Bardzo pomogło mi to forum,po smierci mamy,mimo iż
minęło (20 VI minie pół roku) . Pamiętam dokładnie ten dzień, kiedy znalazłam
to forum,zaczęłam czytać wątek:Jak sie to wszystko zaczęło ' czytałam i
płakałam ,łzy same leciały mi z oczu,nie zapomnę tego nigdy.
Nie ma dnia ,żebym tu nie zajrzała, nawet póżnym wieczorem, gdy jestem zmęczona
siadam i czytam. dziękuję wszystkim za dodanie otuchy, słowa wsparcia, chociaz
jest tak ciężko bez kochanej mamusi.Pozdrawiam wszystkich ewa

[joa291]

czy snią się Wam Wasi nablizsi? moja mam choc tak krotko czasu minelo od jeje
smierci sni mi się b czesto, zazwyczaj ze się dusi, dzis pierwszy raz przysnila
mi się inaczej, prozaiczna kuchenna rzecz związana z zywieniem, mojej rocznej
corki a ja bylam taka na nia zła, ona mnie przepraszala a mi ta zlosc nie
przechodzila
kiedy sie obudzilam bbyło mi tak bardzo zle ze się tak na nią wscieklam i
pomyslalam sobie ze moze na wscieklosc we snie to ten zal ze jej tu nie ma,,,,

[d.dol]

mój tato przyśnił mi się pierwszy raz dokładnie 2 tyg. po pogrzebie
w tym śnie odprowadzałam swoich znajomych na statek i kiedy im machałam ręką na
pożegnanie,obok zauważyłam stojącego tate,który też machał ręką i mówił "wracam
do domu"
tata w tym śnie był młody,zdrowy i silny - taki jakiego pamiętam....
częściej jednak nawiedzają mnie obrazy (ale już nie sny),że widzę tatę u kresu
życia,jak jest słaby i bezradny i z tym najbardziej nie moge sobie poradzić
myślałam,że czas leczy rany

[koofel]

Witam.Moj tato umarł 30 lipca 2 lata temu.Był bardzo trudnym
ojcem.Ostry ,surowy.Taki wojskowy dryl.Kiedy dorosłam,całe życie z nim
wojowałam w obronie mamy bo tylko ja miałam odwagę z nim wojować,inni tulili
uszy.A kiedy zachorował i było bardzo cięzko jechałam do niego sama umęczona
chemią i rozpamiętywałam,co żle robiłam,czego nigdy teraz bym nie
zrobiła.Byliśmy przy nim w chwili śmierci Mój mąż głaskał go pogłowie, a ten
surowy,szorstki człowiek patrzył na niego niewidzącymi oczami i uśmiechał
się.Przyśniłmi się natychmiast po pogrzebie.Snil mi się regularnie.Kładłam się
spać i mówiłam męzowi zaraz przyjdzie do mnie ojciec.I przychodził,ale nie ten
stary,schorowany tylko taki jakim go pamiętam z
młodości.Wysoki,elegancki,przystojny.Zawsze uśmiechnięty.Staje u mnie na
przedpokoju z ręką w kieszeni.Jest zadowolony,uśmiecha się.Bardzo często chodzę
do niego na cmentarz.Tylko się nie gorszcie.Zawsze mówię cześć tato ,przyszłam
do ciebie na kawę i sobie pogadać.Nikomu z rodzeństwa ,a miał nas pięcioro
nigdy się nie przysnił .

[joa291]

modlić się nie umiem, więc kiedy moi najbliższi składają ręce ja mówię - czesć
mamusiu przyszłam do Ciebie i opowiadam jej prozaiczne sprawy zycia codzienego i
jak bardzo tęsknie....
a tęsknie bardzo, zagłuszam to jak mogę ale to powraca i jest częstsze niż fala
w chwilach przypływu
czuję się taka osamotniona, tak bardzo chcialabym żeby mnie przytuliła,
usmiechnela się, tak zaluje tylu lat rozłąki
nie da się już niestety niczego cofnąć dlatego tak staram się abym nie
przegapiła czasu mojej córce
boli mam wrazenie ze mocniej niz mniej

[marianna72]

Tez tu jeszcze jestem od smierci mojej Tesciowej minely dzis dwa miesiace

Jestescie tu bardzo potrzebni!

[b_a_l_b_i_n_k_a]

Wiem ze ciezkie chwile za Wami a jeszcze wiele pewnie dopiero nadejdzie, ale
wasza obecnosc tu jest bardzo potrzebna. Kto ma pomagac tym, ktorzy dopiero
zaczynaja walke z choroba, jak nie wy?
Macie ogromne chociaz bardzo bolesne doswiadczenie, napewno mogloby sie ono
przydac.
Dlatego nie czytajcie tylko nowych wpisow, ale takze odpowiadajcie na nie.
Wierze, ze to moze pomoc, takze Wam, przejsc przez ten trudne chwile.

[koofel]

Witam.Wyżej napisałam króciutko o śmierci mojego taty,o tym ,że mnie odwiedza w
snach.Ale te sny ,są tak realne jakby to było naprawdę,a nie sen.Opowiem wam
mój ostatni sen i moją rozmowę z ojcem,może i wam będzie lżej.Najpierw
uprzedzę,że jestem osobą nie wierzącą.Albo inaczej powiem,ja wiarę
straciłam,ale to nie o tym chcę napisać.Moj ostatni sen miał miejsce jakieś 3
miesiące temu.Sni mi się,ze jadę autobusem,w swoim mieście ,które znam od
podszewki i widzę,że autobus mija przystanek na którym chciałam wysiąść i
wjeżdża w prześliczne miejsce.Jestem zdumiona i oczarowana.Jakto gdzie jestem i
dlaczego tu nigdy nie byłam ,przecież spędziłam tu całe życie.Mnóstwo zieleni.
fontanny,ludzie się nie spieszą,wszy6scy są dla siebie mili.Przy małych
sadzawkach wędkarze,a na rozległych polach porozmieszczane kanapy,fotele
sofy ,na których siedzą wypoczywają ludzie.Idę zadziwiona nizcegonie
rozumiejąca i spotykam mojego tatę.Mówię do niego ;tato przecież ty nie
żyjesz.Co ja powiem mamie,że od niej uciekłeś?Siedzimy na pięknej sofie i
rozmawiamy o tym pięknym miejscu i nagle mnie3 olśniło jesteśmy w raju i ja
pewnie też już nie żyję.Ale przechodzą kołomnie znajomi,kłaniają mi się.a
przecież zginęli w wypadku samochodowym.Jak to oni też tu są? przecież to byli
żli ,nieuczynni ludzie,oni teżsąw raju?to niesprawiedliwe.A mó tato mówi do
mnie:"Nie ma dziecko czegoś takiego jak piekło, czyściec,raj.To jest kraina do
której trafiają wszyscy po śmierci.To na ziemi jest dla jednych raj dla innych
czyściec ,a dla jeszcze innych piekło.Tu WSZYSCY są zsczęśliwi.I to bł ostatni
mój sen o tacie.Przestał mi się śnić.Musicie przyznać,że jak na osobę nie
wierzącą dziwny sen.To drugi dziwny sen osoby skazanej na co najmniej
czyściec.Kiedy zachoroeałam,przed operacją,na salę przyszedł,ksiądz z
sakramentem.Panie się spowiadały,przyjmowały Eucharystię i kiedy ksiądz doszedł
do mnie przecząco pokręciłam głową.Nie przyjęłam komuni a ni nie chciałam się
wyspowiadać,Rodzina rozpaczała.I pamiętam tylko nakładaną maskę na twarz
iiiiiiiii widzę stojącą nademną grupę aniołow.Są ogromne,sięgają sufitu.Są
przepiękne kobity ,mężczyżni i dzieci.Stoa nade mną maa ogromne delikatne
skrzydła ,pochylają się nade mną i machają delikatnie skrzydłami aby mnie
o9chłodzić.Nagle słyszę głos jednego z nich już dobrze,już jej nie jesteśmy
potrzebne,Biorą się za ręce i odchodzą,a ja biegnę do okna na sali operacyjnej
{nie pamięt5am,czy sala operacyjna ma w ogóle okna}i krzyczę za nimi żeby mnie
nie zostawiali.A Najdziwniejsze jest to ,ze przed salą operacyjną czeka na mnie
rodzina.Moja bardzo wierząca synowa pociesza mojego męża, że będzie dobrze ,uda
się.Wysłała do mnie anio9lżeby mnie miały w opiecę.Kiedy doszłam do siębie
opowiedziałam o moich aniołach oni oniemieli i powiedzieli jak to moja synowa
powiedziała im o swoich,którym powierzyła opiekę nade mną.O aniołach miał sen
czy omam przed operacją 31 miesięcy temu.Tato przyśnił mi się niedawno.Chyba
jednak coś w tym jest.Tam naprawdę mają spokój i szczęście.Może wam ,którym
odeszli najblizsi moje sny pomogą i przyniosą ulgę.Pozdrawiam i składam wyrazy
szczerego współczucia.Nadzia.

Do Koofel

[imarc]

Droga Nadziu(Koofel)! Bardzo niezwykłe i osobiste jest to co napisałaś.
Czytałem Twój post kilka razy i myślę że jest on wspaniałym świadectwem wiary i
nadziei! Wiele razy sam chciałem opisać swoje myśli i sny po śmierci Mamy,ale
zabrakło mi odwagi ,bałem się że nie potrafię przekazać na forum tego co
czuję.Bałem się że będę mało wiarygodny i nieudolny,bo jak słowami przekazać
najbardziej bolesne a jednocześnie często niosące radość i wiarę myśli? Ja się
nie odważyłem... Chciałem Ci gorąco podziękować za wszystkie Twoje wpisy na tym
forum,dla Takich ludzi jak Ty wciąż tu jestem choć moja Mama jest już po
'drugiej stronie'..Pięknie napisała bea53 w wątku "przemyślenia":"Tu na liście
życie jest pełne bólu ale prawdziwsze,nie cukierkowe,takie jaki jest..."Jestem z
Wami nadal bo spotkałem tu prawdziwych przyjaciół,ludzi potrafiących kochać i
często mimo cierpienia niosącym pomoc innym.Droga Nadziu i wszyscy
forumowicze,życzę przede wszystkim zdrowia ,niech nikt nie traci nadziei.. Modlę
się za Was i za swoich bliskich.Irek

[kizi10]

Za dwa tygodnie mija rok od śmierci mojego tatusia, spędziłam z Wami wszystkimi
dwa lata choroby taty i kolejny rok kiedy Go już nie ma. trudno odejść stąd
zupełnie, kiedy poznało się tylu ludzi, tyle tragicznych historii, wielu z nas
już nie ma lub ich bliskich, którzy chorowali, wielu przybywa, ale my jesteśmy,
nie zaglądam już tak często, ale nadal jestem na bieżąco. przy okazji pozdrawiam
wszystkich, nadal wiem co to znaczy choroba i śmierć bliskich, duuużo siły i
wytrwałości, pamiętajcie, że wielu mimo wszystko się udaje !

[joa291]

wzielam urlop wyjechalam odpocząć co prawda nie w piekne kraje zielone ale na
dzialke zeby się odciąć - nie odcielam sie a myslalam o Was caly czas czy Ci
ktorzy walczyli jeszcze walczą, mam wrazenie ze to jest jakies "naznaczenie" do
konca zycia
przeczytalam książke zycie po zyciu - pomagla choc troche, chcialam w to uwierzyc
lezalam w lozku nei spalam i uslyszalam jak mam mnie wola, pomyslalam ze to
nierealne a potem znowu - potem juz nic nie slyszalam a mam wrazenie a raczej
pewnosc ze naprawde tam byla
nie wiem tylko dlaczego mnie wolala co chciala mi przekazac
tule pogrązonych w żalobie i jak zawsze tym ktorzy jeszcze walczą odwagi i wiary

[merosia]

Dołączam kochani do tego grona. Mój Tatuś zmarł w zeszły wtorek, tj.
14.08.2007. Już wiem, że nadal będę odwiedzać to forum. Jest wielu
rodziców, którzy walczyli razem z moim Tatą i walczą nadal. Mój Tata
będzie Ich wspierał z Nieba, a ja nadal będę trzymać kciuki za
wszystkich walczących. Ciężko jest, byłam dziś na grobie taty,
którego pochowaliśmy wczoraj, oj ciężko...

[joa291]

merosia przykro mi bardzo tym bardziej że śledziłam Twoją historię....
czy ktoś tu jeszcze zagląda czy tylko ja?
macie może jakieś pomysły na ciepłe cytaty na nagrobki ? pora postawić nagrobek
i teściowek i mamusi, nie wiem co napisać żeby całego listu nie pisać

[joa291]

mam dziwne pytanie
mamusia umarła w szpitalu a ja choć mnie wzdryga mam jakieś takie nieprzeparte
uczucie że muszę tam pojsc, wejść tak jak żeśmy wchodziły razem za rękę, przejść
tymi korytarzami, zajrzec do lekarza gdzie tyle czasu spędziłam w dyżurca, być
bliżej niej, tylko nie wchodzić do pokoju w którym leżała nie chce zobaczyć że
Jej miejsce jest zajęte

[merosia]

Co do cytatów na nagrobki, to nie mam pomysłu. My Tacie nic nie
będziemy pisać, bo już wcześniej, zanim zachorował, mówił, że nie
lubi. Będzie miał prosty nagrobek, bez złoceń itd. bo tak Mu się
wcześniej podobało. Jeśli chodzi o odwiedziny na oddziale, to ja
byłam tam właśnie w zeszłym tygodniu. Podziękowałam lekarzom,
pogadałam, oddałam leki po Tacie itd. Jeśli tylko masz taką
potrzebę, to czemu nie. Mój Tata zmarł w domu, razem z całą rodziną,
więc inaczej odbieram szpital. Do szpitala jeździliśmy na chemię,
nakłucia opłucnej, badania i tylko 9 dni tata był na oddziale. Ale
rozumiem Cię i może taka wizyta przyniosłaby Ci ulgę. Ja teraz
prawie codziennie biegam na cmentarz, chociaż jest oddalony o 30 km
(Tata chciał być tam pochowany), bo mi po takich odwiedzinach jest
lepiej. Pojutrze wracam do pracy, więc będzie mi trudniej odwiedzać
grób, ale będę się starać. Ściskam mocno i jeśli tylko wspomnienia o
Twojej Mamie żyją gdzieś tam na korytarzach w szpitalu, to je tam
pozbieraj kochana:)

[annmaria]

Jestem tu. Moze dlatego ze daliscie mi wsparcie moze dlatego ze jak tu pisze
czuje zapach Tatusia. Moze ludze sie ze jeszcze moge pomoc ze dostane rade od
Was co robic zeby zyl.Wiem jedno ze bede. Choc Taty nie ma a serce mam rozdarte
na pol.Boze jak boli. Jeszcze nie moge pisac. Anka

CYTATY NA NAGROBKI

[aniawx]

Witam serdecznie, zebrałam kilka cytatów, jakie ludzie napisali na nagrobkach
bliskich.
"można odejść na zawsze, by stale być blisko"
Kochać Ciebie Mamusiu było łatwo, zapomnieć niemożliwe.
"Z zycia do zycia"
" TY NIE ŚPISZ,LECZ ZAMKNIĘTE MASZ POWIEKI,W NASZYCH
SERCACH BĘDZIESZ TRWAĆ NA WIEKI",
"Boże pomóż nam godzić się z tym czego nie możemy zmienić "
"Dla ludzi za wcześnie, dla Boga w sam raz"
„Można odejść na zawsze, by stale być blisko..."
"Boże - Żyłem Bo Chciałeś, Umarłem Bo kazałeś, Zbaw mnie Bo możesz".
"Dopiero żyć zacząłeś, Bo umierając kochałeś"
"i śmierć tak punktualna że zawsze nie w porę"
"Kochani nie umierają".
"Badz pamiecia ktorej nie da sie zapomniec"
"Są chwile i ludzie których się nie zapomina"
" Żegnamy się z Tobą na krótką chwilę, jaką jest życie".
"Nadzieja-została nam ona, że przemieniłeś się w pięknego Anioła"

Może się Wam coś spodoba...

ANia

pożegnałam tatusia dołączam do was

[ajkaa2]

28. sierpnia 2007 zmarł mój tato.tydzień chodziłam jak w
transie ...a teraz jest i ze mną i z mamą coraz gorzej.Łapie się na
tym że czekam na niego , myślę o nim jakbyśmy zaraz mieli się
zobaczyć , gdy nagle żal rozdziera serce i dociera , że to rozstanie
jest prawdziwe,że ngdy juz nie wrócą te chwile.....
Tato przygotował nas do śmierci choć cięzko mu było nas
zostawiać ..opowiadaliśmy sobie że kiedys się znów wszyscy spotkamy
i wtedy mu było lżej , był taki dzielny taki świadomy i mimo swojej
ciężkiej choroby nie narzekający .
Dzieki Wam kochani Merosiu, Snow , Mazuniu i inni złączeni chorobą
swoich bliskich, dzięki Wam moja walka z chorobą taty była
nieosamotniona , czułam Wasze wsparcie , to było dla mnie tak
wiele ...że nie ma takich słów , które by oddały moją wdzięczność za
to że byliście wtedy ze mną. Pozdrawiam .Asia

[annmaria]

Droga moja ! Moj Tatus odszedl tez 28 sierpnia. Tak jak u Ciebie pierwszy
tydzien zero snu i trans taki jakbym byla a mnie w ogole nie bylo. Teraz zycie
zaczyna wracac. I jest strasznie kazdy dzien jest gorszy i bardziej bolesny.Nie
wiem jak dalej zyc co zrobic z tym bolem wspomnieniami. Jak wstac rano i
normalnie funkcjonowac. Chodze po domu i mowie do Niego. Tak malo czasu minelo
jak Tatusiowie odeszli. Wiesz nigdy juz nie bedzie tak samo. Ale moze kiedys jak
troche czasu minie latwiej bedzie zyc. Cieplo Cie przytulam. Anka

[merosia]

Asiu, ze mną też jest coraz gorzej. Rozłożyło mnie na pogrzebie i
jakoś się nie mogę pozbierać. Dziś po raz pierwszy śnił mi się tata,
że lekarze się pomylili, zaczął zdrowieć, chodzić itd. Rozwala mnie
to od środka poprostu. Niby zaczęłam nową pracę, bo chciałam coś
zmienić w życiu po tym wszystkim i mam mniej czasu na rozmyślania,
ale weekendy są straszne. Tata ma już pomnik, wczoraj byliśmy na
cmentarzu zobaczyć... I co mi kurcze z nagrobka...? Może zacznie mi
ta cała złość, smutek i niemoc przechodzić, ale chyba nieprędko, bo
na razie to tylko gorzej. A co u Ciebie?

[ajkaa2]

U mnie huśtawka emocjonalna,wróciłam zaraz do pracy ale nic mi nie
wychodzi. Z moja mamą też jest coraz gorzej.
Raz do mnie to wszystko co się stało dochodzi ,a raz wogóle -nie.
tato śnił mi się zaraz po pogrzebie "było dużo ludzi wszyscy się
zjeżdżali a on siedział koło mnie w garniturze coś jadł i dawał
znak ręką ,że wszystko w porządku i nie będzie wymiotował ( z tym
mieliśmy największy problem w ostatnich dniach taty)"
Zaczeliśmy się teraz powoli rozglądać za pomnikiem dla taty .
Jak długo czekaliscie Merosiu na postawienie pomnika ?
muszę kończyć ...do syna przyszedł kolega -zwalniam komputer.
pozdrawiam. Asia

[joa291]

[joa291]

wybieram dzis trzeci dzien pomnik zdjecia pomiary wymiary takie to bezduszne a
serce tak boli oddałabym wszystko co mam zeby tu ze mną była nic nie moge zrobic
a takze nie moge sie z tym pogodzic współczuje bardzo wszystkim co w najblizszym
czasie pochowali najblizszych to prawda ze czas nie tyle goi rany co czasem
przytlumi ale potem przychodzi ten dzien kiedy wszystko boli 10 razy bardziej
tak bym chciala jeszcze raz przeczyc z Nią tez ostatnie 24 godziny choc tak
bolały dotknąć przytulić jeszcze raz, chce wierzyc i wierze mocno ze gdzies tam
jest i czuwa i sie zobaczymy inaczej bym zwariowała

[merosia]

Co do pomnika, to czekaliśmy 3 tygodnie, bo nie projektowaliśmy
pomnika sami, tylko wybraliśmy taki, który nam sie podobał, a był
już w zasadzie zrobiony. To chyba zależy od kamieniarza ile się
czeka. Trzymaj się jakoś, bo o byciu silnym nie mówię, ja nie
umiem...

[ulaw2]

22.12.2006 odszedł mój Tata
16.07.2007 odeszła moja Mama

Jestem z Wami każdego dnia.To jest inny świat niż ten otaczający
mnie wokół.Mój świat, odnajduję w nim cząstkę moich zmarłych
rodziców, znajduję ukojenie w bólu wiedząc że nie jestem sama.Świat
który otacza mnie na codzień jest okrutny,mój ból nie obchodzi już
nikogo.A boli coraz bardziej......Ula.

Ula, napisałam do Ciebie na priv

[b_a_l_b_i_n_k_a]

b/t

[snow22]

Dziewczyny kochane! Czytam te Wasze wpisy i myślę sobie, że kiedyś
też dołączę do tgo wątku... :( ale póki co tata ma się znakomicie,
jest w dobrej formie i świetnie się sprawdza jako niania swoich 7-
miesięcznych wnuczek :) Boję się tego co będzie później, staram się
o tym nie myśleć, ale to silniejsze ode mnie... :( Szczerze mówiąc
liczę na cud! :) Chciałabym żeby Wam nie było ciężko, żebyście
dawały radę, tylko jak to zrobić? Nie wiem... W 2005 roku zmarła na
raka jajnika moja koleżanka z pracy, miała 34 lata. Zostawiła męża i
dwójkę dzieci (12 lat i 2,5 roku)... Długo nie mogłam się z tym
pogodzić, ale Bóg wyznaczył spotkanie... i stało się... :( Myślami
jestem z Wami, wracam do Waszych wpisów, czytam jak dzielnie
walczyłyście, to dodaje mi sił, wiary i odwagi! Przytulam Was
ciepło! Ufam, że nadejdą jeszcze dla Was dni radosne i słoneczne!
Życzę Wam tego z całego serca!!
Gosia

[mazunia1]

i ja do Was dołączam Kochani....dziś wróciłam do pracy i nie mam
siły pracować, rozmawiam z mamą, chcę do niej dzwonić, pytać jak się
czuje, ale jej już nie ma

coraz gorzej ze mną, opadły emocje po pogrzebie i zaczyna to
wszystko do mnie docierać

Do mazunia.

[binucha]

Spokojnie, będzie troszkę lepiej może za jakiś rok, ale i tak jest to mało
znaczące polepszenie. Człowiek się jakby troszkę przyzwyczaja i jakoś tak idzie,
ale tylko na zasadzie jakoś.
Moja mama odeszła ponad półtora roku temu. Ostatnio dopiero pojechałam do
hospicjum oddać leki pozostałe po mamie. Jakoś wcześniej nie mogłam tam
pójść.Czas rzeczywiście troszkę pomaga, ale to i tak bardzo mała pomoc.

[miacasa]

3 września zmarła Mama mojego męża, Babcia moich dzieci i moja Teściowa,
niespełna trzy miesiące od diagnozy (rak trzustki z przerzutami do wątroby), na
tym forum znaleźliśmy informacje, które pomogły ulżyć Jej w cierpieniu jakie ta
choroba niesie a nam pozwoliły aktywniej wspierać Ją w tym potwornym okresie.
Dziękuj Wam za wiedzę, którą zechcieliście się tutaj podzielić, Wasza obecność
na tym forum niesie ogromną pomoc, jesteście potrzebni innym.

[lynett]

witam,
moja mama odeszla 12 kwietnia tego roku wiec wlasnie minelo 5
miesiecy - dopiero pięc miesiecy. Mieszkałyśmy w różnych miastach i
teraz też mam do niej daleko (mama jest pochowana 500 km ode mnie)-
jeżdze do niej przynajmniej raz w miesiacu. Nadal bardzo boli i
nadal jest pustka i ona bedzie juz do konca zycia. Przechodziłam
różne etapy - jak napisałam wyzej w tym wątku, był też taki weekend,
ze pojechałam do szczecina i jej szukałam. Przeszłam wszystkie
miejsca z nia związane, byłam w hospicjum, w którym umarła. I to też
pewnie był kolejny etap żałoby. Ale też od razu popogrzebie poszłam
do psychologa. Ponieważ nie miałam zbyt dużego wsparcia w rodzinie
od razu po pogrzebie znalazłam cudowną pania psycholog i spotkania z
nia bardzo mi pomogły. Kazdy z nas jest inny i potrzebuje zapewne
innych rzeczy. Nie chce was oczywiscie namawiac na terapie ale
chciałam sie podzilic wlasnymi doświadczeniami. Moze warto czasami
skorzystac z pomcocy "fachowców" gdy rany sa zbyt bolesne by samemu
je opatrzyc.
pozdrawiam serdecznie
kaska

[joa291]

Nie wiem czy macie tak samo, są dni które płyną zaprzątniete pracą domem,
dzieckiem, sa chwile kiedy tak boli a łzy same płyną, mineły ponad dwa miesiące
od pogrzebu a mi się czasem wydaje że nie pozwoliłam sobie jeszcze przezyc tej
żałoby jak powinnam, że ją w sobie tłumie, że ona jeszcze wybuchnie....
tulę Was mocno, myślę o Was a modlę się o Waszych najbliższych i siłę dla Was

[mazunia1]

a u mnie pierwszy weekend bez mamy /ten z pogrzebem jest jakby
snem/, było bardzo ciężko, macie rację, że TEJ PUSTKI nie da się już
niczym zastąpić. Mam chwile, gdy nie myślę i wtedy wydaje mi się, że
mama jest i w każdej chwili mogę do niej zadzwonić, porozmawiać. Są
tez chwile, gdy uświadamiam sobie, że jej nie ma i już nigdy nie
będzie. Te chwile bardzo bolą. Najgorsze jest, że zaczynam wąpić w
życie wieczne, jestem katoliczką, powinnam ufać, a mimo to coraz
częściej nachodzą mnie myśli, że smierć to koniec, że nic dalej nie
ma. Nigdy dotychczas nie miałam problemów z pogodzeniem się ze
śmiercią, wirzyłam, że nasi kochani odchodzą do lepszego zycia.
Teraz nie umiem sobie z tym poradzić i coraz bardziej brnę w tę
pułapkę i coraz trudniej mi z tym żyć

[joa291]

mazuniu to chybajest roznie z kazdym z nas ja jestem wierząca ale słabo
praktykująca wiec chyba raczej tak bardziej z nawyku rodzinnego...a teraz wierze
w zycie wieczne, w ktore nigdy nie wierzyłam, chce wierzyć bo pozwala mi to
przetrwać cięzkie chwile, chce wierzyc i wierze ze Ją jeszcze zobaczę, czy
przytuli mnie, uśmiechnie się i będzie....ostatnio przeczytalam książkę zycie po
zyciu i polecam Ci serdecznie, tam jest tyle opisow ludzi przeżywających smierc
kliniczną, będących po tamtej stronie a zarazem powracających, bez względu na
religie, rasy, wiek, narody, wychowanie, że łatwo uwierzyć że jednak po drugiej
stronie cos istnieje,,,,moja mamusia zmarła na raka płuc, tydzien przed diagnozą
kiedy jeszcze nie wiedziała że w ogole jest na cos chora przysnil jej się Jej
niezyjący ojciec ktory zgasił na jej łóżku papierosa (mama paliła) czyli był
jest i czuwał, przyszedł ją ostrzec i mam nadzieje ze jak umierałysmy (bo jak
ona umierała to ja czesciowa z Nią) to przyszedł po Nią - zresztą mama bardzo
chciała zyc, nie chciała umierac, a przyszedł pare godzin przed smiercia taki
moment, kiedy mnie przytuliła i powiedziała ze teraz juz bedzie wszystko
dobrze...może On już po Nia przyszedł i się nie bała....wierzę że jeszcze ją
spotkam, całuję Cie mocno

[sonja12]

Witam was, słuchajcie , ktoś na forum o załobie polecił przeczytanie
książki:Rozmawiając z niebem- James van Praagh. Polecam wam z całego
serca, ja przeczytałam raz , pobieznie , ale przeczytam jeszcze raz
dokładnie.Kosztuje tylko 5 zł, zamówiłam przez internet, w
księgarni "Tanie książki"Po przeczytaniu uwierzycie ,że tam cos
jest. Ja też chwilami nie wierze ,ale teraz zmieniłam
zdanie.Kupcie ,a nie pożałujecie, cena niewielka. Moja mama zmarła
20 stycznia , więc minęło już trohce czasu, ale tak jak pisała jedna
z was są dni kiedy mam tyle siły ,ze moge góry przenosić, a są
takie,że łzy same z oczu lecą.8 miesięcy przed mamy smiercią
wszystko mi się wysniło, że mama zachoruje na raka i tak było,
wydaje mi się ,że mój niezyjacy dziadziuś przyszedł do mnie , aby
mnie ostrzec, wierzę,że tam cos jest, przeczytajcie te książkę, a
zobaczycie,że to wszystko to nie wymysł czyjejś fantazji.
Wiem jak jest ciężko, mnie tak brakuje mamusi, codziennie pracuję w
ogrodzie ulubionym miejsu mamy i to mo pomaga. Moja mama tak lubiła
ogród , w czerwcu jak byłam na ogrodzie (możecie nie uwierzyć)
usłyszałam głos mojej mamy i nikt mi nie powie ,że to wytwór mojej
wyobrażni. Dwa razy mama wymowiła moje imię:ewa,ewa. To byl taki
smutny głos, ale głos mamy.Nie wiem co chciała mi powiedzieć, czy
przekazać. A poza tym przed mamy operacja , jak siedziałysmy obie w
kuchni i rozmawiałyśmy, słyszymy głos z dolnego korytarza, taki
damski, ochrypnięty głos , ja nazwałam go głosem z zaświatów, może
wam się to wyda dziwne, ale tak było i ja wiem na 100%,ze to był
czyjs głos z tamtego swiata. Nie opowiadam o tym , bo ktos powie ,że
jestem niepoważna, ale ja wiem jedno, to był czyjs głos z tamtąd(
pisałam o tym na jakims forum).
Ja też straciłam wiare w boga, zadawałam sobie setki razy pytanie
dlaczego moja mama musiała odejść, tyle w życiu przeszła, a teraz
chciała odpocząć i nacieszyć się życiem, a tu bóg ją zabrał.Szczerze
mowiąć chodze tylko na msze za mame, a tak nie chodze do kościoła,
zreszta nigdy nie bylam zbyt praktykująca.Moja mama chodziła do
kościoła , wierzyła i co z tego jej przyszło...???Nie wiem jak
przezyje świeta bez mamy, najchetniej bym je przespała, mama mi się
nie sni, a tak ją zawze prosze o sen ,aby mi powiedziała, jak Jej
tam jest. To jest takie ciężkie , wszystko przypomina mi mame ,
rzeczy, które wiszą, ubrania , chociaż poukładałam, jak otwieram
szafę, niczego nie wyrzuciłam , nie mogłabym .Pozostała pustka
straszna pustka, ale wierze ,że mama wyjdzie po mnie kiedyś. Kupcie
książkę , nie pożałujecie. Pozdrawiam was z całego serca. ewa

[magdam456]

Moja mama odeszła 3.09. Nie radzę sobie wcale, tak bardzo mi jej
brakuje. Miałam tylko ją,kochałam ją najbardziej na świecie, była
moją najlepszą przyjaciółką. Wiem, że życie toczy się dalej, że mam
męża i dziecko dla których muszę żyć, ale ja tak bardzo za nią
tęsknię. Nie udzielam się na forum, ąle każdego dnia tu zaglądam, to
silniejsze ode mnie.

[joa291]

Madzia na mnie tez w sumie malenkie dziecko wymusilo rytm dnia i jako tako
porządku tego dnia, jest trudno ale dobrze że masz dla kogo zyc zycze Ci sił i
wiary, zresztą czegokolwiek co Ci pomoze te chwile przetrwać i pisz,..nie jestes
sama

sinja dziękuje kupie tę ksiązkę na pewno, tez boje się swiąt tym bardziej że z
dwóch stron rodzinnych bedzie trudna do przezycia poniewaz nie mamy dwoch mam i
dwie rodziny zostały osierocone, pamietam swieta rok temu kiedy ukradkiem
ocieralam łzy kiedy dzownila z zyczeniami ona tam ja tu, w sumie tyle lat
ocierałam te łzy a nigdy się do tego nie przyzwyczaiłam, boje się 2 listopada,
wielu rzeczy się boje ale wierze i chce wierzyc ze czuwa i ze się na pewno
spotkamy pozdrawiam Cie serdecznie

bardzo się cieszę że jednak tu ze mną jesteście cały czas

[mazunia1]

i dla mnie tegoroczne święta będa smutne. Urządzimy je w domu
rodziców, tak jak co roku, tylko bez mamy.
Nie mogę spać w nocy, wydaje mi się, że mama przychodzi i chce mi
coś powiedzieć, ale nie czuję radości tylko niepokój. Czy to jest
normalne??

[annmaria]

Tatus snil mi sie codziennie od chwili smierci. Sny byly rozne poczawszy od
bardzo realistycznego obrazu agonii po kompletnie odjechane. Snil mi sie z Jego
psami ktore uwielbial a juz tez odeszly. Teraz jak rano wstaje mam kompletna
pustke w glowie a spie fatalnie. Wstaje sto razy w nocy wydaje mi sie ze ktos
otwiera dzwi i biegne w nadzieji ze On tam stoi. A jest tylko cisza i trudna do
zniesienia samotnosc. Mysle iz niepokoj bedzie dlugo bo martwimy sie jak Im tam
jest czy nie jest zimno.... mojemu Tacie ostatnio bylo ciagle zimno.Przekladam
zdjecia z kupki na kupke i tak strasznie bym chciala zeby dal mi tylko jeden
maly znak ze u Niego wszystko w porzadku. Moze kiedys... moze

[mazunia1]

Annmaria, ja też ciągle myslę, czy mamie dobrze tam gdzie jest, czy
jej nic nie brakuje, czy dobrze ją ubrałam /mamę ubraliśmy po
śmierci sami, ja i moi bracia, nie wyobrażaliśmy sobie, aby zrobił
to ktoś inny/. Ostatnio wyobraziłam sobie ją jak siedzi na skraju
wodospadu, razem z dziadkiem, jej tatą, który też już odszedł, potem
moja córka powiedziała, że mama jest w niebie i pije wodę. Te motywy
wody nie dają mi spokoju, jak mama umierała padał deszcz, w dzień
pogrzebu deszcz, a może tam gdzie leży jest mokro i daje mi jakieś
znaki?

[joa291]

tez czekam na jakiś znak, ale moja mama śni mi się chora, ostatnio coraz mniej,
za to tesciowa snila mi się dwa razy ale bardzo wymownie, raz przyszła do mnie w
moje imieniny złozyc mi zyczenia, wczoraj tuliła Julkę moją córkę - nigdy nic
nie mowi ale mam wrazenie ze jest i czuwa - dlaczego moja mama tak mi się nie
śni..bardzo bym chciala żeby mi dała znać że wszystko u Niej dobrze(

[nestill]

Wiedziałam, że przyjdzie mi do Was dołączyć, ale łudziałam się
nadzieją, ze jeszcze nie teraz... Tata zmarł 6.09. o 5.30 rano
(niedrobnokomórkowy rak płuc). Byłam z nim cały czas, do końca, nie
puszczałam ręki chcąc go zatrzymać, z drugiej strony modliłam się,
aby stało się to szybko... Od diagnozy, od 9.03. minęło zaledwie
pół roku, tacie dawano rok... Zaglądałam tu codziennie, czytałam,
szukałam promyka nadziei... Jak jest teraz - wiecie. Są chwile,
kiedy da się funkcjonować, są i takie, kiedy świat wali się na
głowę... Święta będą poza domem. Nie wyobrażam sobie ich tutaj, bez
taty... Tata śni mi się źle, zazwyczaj chory, łapiący oddech...
Prosiłam go tuż po śmierci, żeby dał mi jakiś znak. Czekam cały
czas, tak jak wy... Wieczorem przed śmiercią tata był już mocno
niedotleniony (pielęgniarka mówiła jednak, że to jeszcze nie tej
nocy...), pokazywał na koniec łóżka, chciał coś powiedzieć, w końcu
opadł z powrotem na poduszki i powiedział: " Zobacz mama, jak ja
wyglądam". To zdanie trzyma mnie przy życiu. Jeśli babcia, zmarła 4
lata temu, przyszła po tatę, to znaczy, że tata przyjdzie kiedyś po
mnie i że COŚ jest... Bo też miotam się strasznie między wiarą a
niewiarą, ufnością i strachem, nadzieją i beznadzieją... Z tatą
nigdy o śmierci nie rozmawialiśmy. Taką rozmowę mógł zresztą
zainicjować tylko on... Tęsknię za nim okropnie i nie umiem pomóc
jego niespełna 3 letniej wnuczce, którą uwielbiał, niewątpliwie
faworyzował i która również jego kochała chyba najbardziej na
świecie...

[magdam456]

Od dnia śmierci mamy prosze ją, żeby dała mi znak, że jest przy
mnie, że jej tam dobrze. A ona się nie "odzywa", przyśniła mi sie
tylko jeden raz jak wybrałam dla niej pomnik:( Tyle, że śmiała sie
w tym śnie i dlatego mam nadzieję, ze jest zadowolona.
Nie wyrabiam psychicznie:( Mam dni, że jakoś tak mniej o tym myślę,
ale częściej są takie dni, że chciałabym być tam razem z nia. Boli
mnie każda część ciała, nie mówiąc o duszy:(
Dlaczego ona mi to zrobiła??????

[sonja12]

Magdom456 nie możesz obwiniać swojej mamy o śmierć, przecież to nie
jej wina, tak zadecydował ktoś inny. Mojej mamy juz nie ma 8 miesiąć
dokładnie dzisiaj 20 , a jest mi ciężko. Ja tez proszę mame o jakis
znak, ale do tej pory nie przyszła do mnie. Jeżeli chcesz
porozmawiać to podaję swoje gg:[e-mail]. Ja pragnęłabym również
porozmawiać z kimś to doświadczył tego co ja. Pozdrawiam ewa

[sonja12]

Z tego wszystkiego nie podałam gg tylko meila. Teraz prostuję:4931998

[joa291]

nestil ja tez się tego trzymam że moja mama pare godzin przed smiercią
powiedziała "teraz juz bedzie dobrze" a wczesniej bardzo się bała i mam
wielkąnadzieję że z czegoś to musiało wynikać, bardzo Ci współczuje bo to u
Ciebie bardzo świeże, moja mam leczyla się w Stanach i tak bardzo wierzyłam że
tak jest większy postęp w medycynie - nic bardziej mylnego - od diagnozy
przezyla 5 mcy , a wrocila do POlski na ostatnie 2 tygodnie - niestety nie da
się czasu odwrócić ale wierzę albo chcę wierzyć że ten cały czas jest jeszcze
przed nami