Dzieci dorosły,powyjeżdżały; jak żyć?

[foto-manka]

Jak sobie radzicie w "opuszczonym gnieździe"?Mnie jest bardzo
trudno, bardzo pusto, bardzo źle!!! Teraz - niestety- wiem,jak
wygląda samotność.Może ktoś się do mnie odezwie???????????????

[grenka1]

foto-manka napisała:

> Mnie jest bardzo
> trudno, bardzo pusto, bardzo źle!!! Teraz - niestety- wiem,jak
> wygląda samotność.


Mnie też, ale co mam zrobić??????

[zajbel]

Ja mam inny problem , to ja mając 19 lat wywiałam 400 km od
domu.Początkowo mi to nie przeszkadzało, praca, małżeństwo, dzieci.
Starałam się utrzymywać więz z rodziną. Mam sześcioro rodzeństwa i
wszyscy mieszkają niedaleczko rodziców. Przyjeżdżałam raz, dwa razy
w roku na parędni i było dobrze. Ale w momencie gdy potrzebowałam
rady albo bodaj pożyczyć parę złotych musiałam liczyć na obcych
ludzi. Im jestem starsza tym bardziej czuję się poza codziennym
życiem mojej licznej rodziny. Całe szczęście że są teraz telefony,
internet i własny samochód. Ale nie zastąpi to bliskich kontaktów.
Twoje dzieci też będą tak mieć jak jak ja. A Tobie radzę znalezć
sobie zajęcie. jakiś cel , coś co pozwoli ci zapełnić czas i da ci
satysfakcję. Ja np teraz biegam i załatwiam sprawy związane z
wystawą, bo wyobraz sobie już trzeci raz organizuję w świetlicy
gminnej wystawę prac własnoręcznie wykonanych przez panie z mojej
gminy,są to i robótki na drutach, szydełku, stroiki, hafty malarstwo
a nawet rzezby. Tak sobie zaplanowałam i tak robię. A moje dzieci?
Są niedaleko ale i tak widuję je niezbyt często bo wszyscy pracują.
Ale mamy kontakt więc wiem co u nich się dzieje.Proponuję ci abyś
często zaglądała na forum to być może znajdziesz odpowiedzi na
trapiące cię pytanie. Pozdrawiam

[foto-manka]

Ja też kiedyś wyjechałam z domu rodzinnego, były listy, telefony,
potem - kiedy Mama została sama - przeprowadziłam się do miasta, w
którym Ona mieszkała; umierała mając mnie przy sobie.
Nie wymagam i nigdy tego nie zrobię - by moje dzieci uczyniły tak
samo.Wiem, że dzieciom najpierw należy zbudować gniazdo, a potem dać
skrzydła, aby mogły z niego wyfrunąć. No cóż...taka kolej rzeczy
chyba. A ze swoim smutkiem trzeba sobie radzić samemu.
Dziękuję za dobre słowa. Pozdrawiam i życzę sukcesów w tym, co
robisz.

[jaga_22]

Foto-manko,kiedyś już do nas zawitałaś, na początku roku.Jak Ci smutno,to czemu
do nas się nie przyłaczysz,będzie Ci napewno rażniej i nam z Tobą też.
Musisz się nauczyć od nowa żyć i radzić sobie sama.
A może nie jesteś tak całkowicie sama,tylko dzieci brak?
Pozdrawiam

[ditai-lutek]

Mam troje dzieci i wszystkie są ponad 400 km. od domu i się z tym pogodziłam, bo
mam jeszcze męża, ale czasem przydałby się ktoś młodszy. My jesteśmy już bardzo
wiekowi i nie wyobrażam sobie co będzie gdy któreś z nas zostanie samo.

[foto-manka]

Mieszkam na osiedlu, gdzie niby wszyscy mniej lub bardziej się
znają, ale tak naprawdę więzi nie ma żadnych. Obserwuję te kobiety,
które zostały same...spędzają czas na ławce przed blokiem - latem,
zimą z pewnością przed telewizorem; czasem idą do kościoła, a potem
odprowadzają się wzajemnie opowiadając, co kupiły w sklepie i jaki
jutro będzie obiad. Nie, to nie dla mnie, więc mam chyba gorzej od
nich. Całe szczęście, że jeszcze pracuję że są tacy pracodawcy,
którzy w emerycie widzą człowieka; no i dobrze, że wiosna coraz
bliżej!

[dede43]

Ja to mam szczęście. Córcia z rodziną mieszka w tym samym mieście.
Mam praktycznie dostęp do niej i do wnuków na każde życzenie.
Siostry z rodzinami mieszkają tylko godzine jazdy samochodem, więc
nawet bywamy u sibie na popołudniowych "kawkach", bo cóż to za
odległość.

[ira.mak]

Foto-manko ,tylko sie nie zasklepiaj w samotnosci .Mieszkasz w miescie teraz
nie są te czasy ze kobiecie samej nie wypada pojsc do kina czy na koncert.Są
uniwersytety III wieku,kluby seniora itp.Troche sie postaraj.Dzieci ci za ocean
nie wyfruneły wiec jakis kontakt bedzie a ty zacznij zyć dla siebie-bo warto.I
przede wszystkim zostań z nami.Tez jakis sposob-a tu sobie zawsze
pogadamy,troche sie juz znamy.Ja na tym forum piszę już prawie 2 lata.Pisalas że
fotografujesz-moze pokazesz nam swoje prace?

[genova51]

Moja starsza córka mieszka o rzut kamieniem, a widujemy się rzadko /nie z mojej
winy/. Druga jest w UK. Wróci za rok. Czasami czuję się bardzo samotna i nikomu
niepotrzebna. Została mi sunia, telewizor, biblioteka i forum. Acha, za dwa
tygodnie rozpoczynam drugi semestr na Uniwersytecie Trzeciego Wieku.

[ira.mak]

Powiedz sobie że zostało ci az tyle a nie ze mało.Będziesz chodzic na
wyklady,bedziesz wsród ludzi,masz nas.Pomysl wreszcie o sobie i sprobuj zyc dla
siebie a nie dla dzieci.One teraz maja swoje życie ,nie musisz juz ich
prowadzic za rączke ani niańczyc wnuki.To od ciebie zalezy co robisz i wreszcie
mozesz się zajac sobą.Nie uważasz że to ci sie należy?KOBIETO!!!

Irenko

[grenka1]

to może przy okazji doradzisz mi jak ja mam żyć?

Drzewa muszę sobie narąbać, węgiel potłuc i przynieść, wodę też
muszę sobie przynieść (mieszkam przy takiej ulicy, do centrum 15 min
piechotką), gdzie nie ma wody, ani kanalizacji.

Zdrowie to: nadciśnienie, cukrzyca, słup z kręgami do wymiany,
nerwica, kłopoty z sercem (było migotanie przedsionków z blokiem p-k
II - 2 x w szpitalu), dwukrotny wylew krwi na siatkówce lewego oka
(tym okiem widzę tylko zarysy - zakaz wysiłku fizycznego).

Ta moja emeryturka tak się skurczyła, że zastanawiam się czy mi
wystarczy na leki.
Tylko mi nie pisz, że mam zrezygnować z internetu.
Na jakąkolwiek pomoc z opieki nie mam co liczyć, ponieważ mam aż 524
zł emerytury.
Dorobić? Nie mam szans na żadną pracę ze względu na zdrowie.
Dzieci daleko. Jedno w Warszawie, drugie w Szczecinie.
Nająć kogoś do pracy fizycznej, nie mam za ile.
Natomiast "wziąć byle strupa, niech lepiej ugorem leży d..a".

[dorka556]

Drzewo rąbię, węgiel tłukę,zimą odśnieżam, latem koszę. Do domu mam
km pod górkę, poważnymi chorobami obdzieliłabym kilka osób. Mieszkam
sama, dzieci widzę najwyżej 2 razy w roku...i jestem bardzo
szczęśliwa, wcale nie czuję się osamotniona.
Kiedyś Kapuściński w Lapidariach napisał, żeby odróżnić samotność od
osamotnienia. Samotność jest wyborem, może być pożądana, może
sprzyjać człowiekowi, natomiast osamotnienie frustruje i niszczy.
Osamotnionym można być, mając nawet rodzinę przy boku.
Napisał, że nigdy nie jestem samotny, kiedy jestem sam. Prawdziwą
samotność odczuwam dopiero będąc wśród ludzi. Samotność to
niemożność dotarcia do innych, zespolenia się z nimi.
Zgadzam się z nim całkowicie. 10 lat temu poważnie
zachorowałam,jedną nogą byłam po tamtej stronie, teraz umiem się
cieszyć każdym podarowanym dniem.

[52ania]

W takim razie ja powinnam siedziec cicho i Bogu dziękowac trzy razy
dziennie.Trafnie zacytowałaś dorka,że samotnosc to niemoznosc
dotarcia do innych,zespolenia sie z nimi.Wszędzie trzeba widziec
pozytywy.Mnie na razie brakuje czasu i np nie mogę korzystac ze
wszystkich ofert UTW.Czasami śmieję się,że za wcześnie się zapisałam.

[grenka1]

Dobrze, że stać Cię na ten UTW. Przecież za każde zajęcie musisz
zapłacić (za semestr).
Bo w tej chwili, już mnie nie byłoby stać.
A po drugie, to ja nie mam siły. Przejdę kilkaset metrów i staję,
muszę złapać powietrza, bo mnie formalnie dusi.

[foto-manka]

Nie napiszę: mi miło, że inni też tak mają " bo to nieprwada.Prawdą
jest to, że samotność - to taka wielka trwoga - jak pięknie śpiewał
kiedyś Rysio Ridel; dodam jeszcze, że to przykre, iż tak wielu ludzi
dotyka.Każdy przeżywa ją na swój sposób.Chyba każdy ma swoją
samotność, i wiecie co mi jeszcze przyszło do głowy? Życie nie
powinno być tak "urządzone", że ludzie bliscy zostają rozdzieleni
czasem.Ktoś żył kiedyś - członkowie naszej rodziny - ktoś teraz, a
jeszcze inni dopiero sie narodzą; szkoda, że nigdy się nie spotkają,
nie pozwoli im na to czas.Gdybym mogła urządzić to inaczej? Może
gdzieś jest inny świat? gdzie wszyscy są razem i dla wszystkich jest
miejsce.
UTW - może to i dobre, jesli sie lubi tłum. Mam koleżankę, która z
tego korzysta, jest tam kilku panów ( określenie mocno na wyrost,
ale niech będzie) i większość "studentek" właśnie na nich poluje;to
żenujące.Nie twierdzę, że tak jest wszędzie...
Pozdrawiam wszystkich z samotnej soboty!!!

Foto-manko

[grenka1]

foto-manka napisała:

> UTW - może to i dobre, jesli sie lubi tłum. Mam koleżankę, która z
> tego korzysta, jest tam kilku panów ( określenie mocno na wyrost,
> ale niech będzie) i większość "studentek" właśnie na nich oluje;to
> żenujące.Nie twierdzę, że tak jest wszędzie...


Masz rację, tak jest wszędzie.
Idź na tzw. wieczorek dla emerytów i rencistów, to zobaczysz co się
dzieje.
Panów jak na lekarstwo, w dodatku takich szukających kobiet
zdecydowanych na szybki sex, ewentualnie z samodzielnym mieszkaniem,
gdzie mógłby mieć przygotowany obiadek z 3 dań + jeszcze coś.
Panie natomiast wystrojone conajmniej jak na bal sylwestrowy
dosłownie polują na tych pożal się Boże "amantów".

[ditai-lutek]

Greniu serdecznie Ci współczuję. Na prawdę musi Tobie być ciężko, jeszcze masz
tyle pozytywnej energii w sobie i chyba to Cię trzyma. Staraj się chronić to
zdrowie które Ci jeszcze zostało i nie dopuść do zapalenia oskrzeli o co z tą
niemocą płuc bardzo łatwo. Jeszcze 6 lat temu miałam działkę z kawałkiem lasu,
domkiem i kury. Dojeżdżałam rowerem ponad kilometr, bardziej się męczyłam idąc,
ale ze względu na uszkodzoną przegrodę nosową nie mogę oddychać nosem, więc
często miałam zapalenie oskrzeli, ostatnie w 2002 roku. Dziś jestem szczęśliwa,
gdy jest bezwietrzna pogoda, bo wtedy korzystam i mogę bez odpoczynku umyć sobie
głowę, a nawet pojechać do centrum handl. i wsparta na wózku pochodzić powolutku
między regałami. Mam przewlekłą obturacyjną chorobę płuc i podejrzewam, że masz
to samo, a przy tych czynnościach, które wykonujesz łatwo złapać zapalenie a
każde pogarsza stan chorych już dróg oddechowych.

Edytko

[grenka1]

ditai-lutek napisała:

> Greniu serdecznie Ci współczuję. Na prawdę musi Tobie być ciężko,
>jeszcze masz tyle pozytywnej energii w sobie i chyba to Cię trzyma.
>Staraj się chronić to zdrowie które Ci jeszcze zostało i nie dopuść
>do zapalenia oskrzeli o co z tą niemocą płuc bardzo łatwo.


To nie płuca. To serce. Dwa lata temu tak już miałam. Lekarz już
mnie nie wypuścił z gabinetu, tylko odwiózł do szpitala (lekarz z
przychodni).
W szpitalu leżałam na OIOM-ie dobę, bo stwierdzono: częstoskurcz
przedsionkowy z blokiem p-k II st. z tendencją do prawogramu. Na
drugi dzień zastosowano defibrylację, praca serca wróciła do normy i
po 4 dniach pobytu w szpitalu wróciłam do domu.
Niestety po 20 dniach sytuacja się powtórzyła i znó wylądowałam w
szpitalu.
Podejrzewam, że teraz też tak może być.

[ira.mak]

Grenka-zwrociłas sie do mnie cyt.:to moze mi napiszesz jak mam zyć....?Co ja ci
moge napisać?Podejrzewam ze wszystkie mamy mnóstwo dolegliwosci,tez mam
POCHP,okrutnie zwichrowany kregosłup,biore tabletki na nadcisnienie i całą kupę
innych a to że ja nie muszę nosic wody i węgla to nic nie poradzę .Ja poprostu
na twoim miejscu sprzedałabym budę ,bo z tego co zrozumialam to masz domek-
kupiła małe mieszkanie gdzies blizej dzieci.Miałabys przynajmniej
wygody.Zresztą inaczej sie radzi komus kto narzeka że jesst samotny,nie pisze o
swojej sytuacji w innym kontekście.

[grenka1]

ira.mak napisała:

Ja poprostu na twoim miejscu sprzedałabym budę ,bo z tego co
>zrozumialam to masz domek-kupiła małe mieszkanie gdzies blizej
>dzieci.Miałabys przynajmniej wygody.Zresztą inaczej sie radzi komus
>kto narzeka że jesst samotny,nie pisze o swojej sytuacji w innym
>kontekście.


Wiesz łatwo powiedzieć-sprzedaj.
To jest piętrowy dom o pow.około 90 m2. - 2 pokoje z kuchnią na dole
i pokojem z kuchnią na górze + strych, z którego można zrobić
dodatkowe mieszkanie.
Po 1/3 zapisałam każdemu z synów i 1/3 zostawiłam sobie (aby w razie
czego nie musieli później płacić wysokiego podatku).
A gdzie mam kupić to mieszkanie w Warszawie, czy w Szczecinie?
Jeden syn jest w Warszawie (pracuje w UdSKiOR), a drugi pracował też
w Warszawie, ale po roku pracy jego firma komputerowa(niemiecka) ze
względu na wysokie koszty wynajmu lokalu przeniosła się do Szczecina.
A z czego zapłacę później komorne?

[foto-manka]

src="fotoforum.gazeta.pl/photo/7/vb/cg/dqb7/qbIvdDGj9CjrQckgKB
.jpg" alt="Po szerokim stawie..." title="Po szerokim
stawie..." /></a>

[foto-manka]

to ja chyba nie powinnam tak sie rozczulac nad sobą, przynajmniej
zdrowie mi nie szwankuje;wiem,że to do czasu, ale narazie jest
ok.Cieszę sie, że Was "poznałam".Internet jest fajny, ale nie wiem
skąd jesteście, czy nie mozna tak chciaż w przybliżeniu podac skąd?
Ja-lubelskie.
Trzymajcie się kochane !Dziś życze już Wam dobranoc!

[ditai-lutek]

Ja mieszkam na tak zwanym żartobliwie "krowim ogonie" w samym Helu. Tu dzieci
chodziły do podstawówki (7 klasy). Licea pokończyły w Gdyni, a Studia w
Szczecinie i Gdańsku. W Helu nie miały możliwości podjęcia pracy, więc wszystkie
założyły rodziny tam gdzie miały pacę I tak zostaliśmy sami.

[dorka556]

Ja-Podhale, mały domek przy lesie.

[zajbel]

Ja obecnie czyli od 37 lat okolice Konina czyli wielkopolskie ale
urodziłam się i zanim ukończyłam szkołę średnią mieszkałam
niedaleczko Lublina a konkretnie Bełżyc. Tam też żyje i imieszka
cała moja rodzina. Na zdrowie nie narzekam bo jestem zdrowa jak
rzepa, na małą emeryturę też nie bo mam jak na te czasy wysoką,
dzieci udane , domek ciasny ale własny, mam hobby i zajęcie. Tak
więc emerytura nie jest dla mnie końcem świata ale możliwością
robienia tego co lubię. Nie wiem czy nie nazbyt się chwalę ale niech
tam. Tak jest i aby było jak najdłużej.

[52ania]

Grenka,moje studia kosztowały 30zł na cały rok.Dla mnie
najważniejsze jest to,że mogę raz w tygodniu wysłuchac ciekawego
wykładu,spotkac się z kolezankami,porozmawiac,zobaczyc jaka panuje
aktualnie moda...))))).Za darmo mogę też chodzic raz w tygodniu
na basen i horeoterapie(jedno w poniedziałek,drugie w czwartek,a
wyklady w srodę).Była też wycieczka na Jasną Górę i do planetarium.Z
okazji dnia Babci i Dziadka były występy artystyczne.Po wystepach
przy kawce i ciasteczku śpiewalismy i bawilismy się razem z
zespołem.Był też opłatek,ale za to trzeba było zaplacic 15 zł.(nie
skorzystałam,bo nigdy takich imprez nie lubiłam).Trzeba placic za
lektoraty językowe-7zł/1h(nie chodzę,bo nie mam czasu).Na innych UTW
są darmowe zajecia plastyczne,joga itp.Jak widzisz nie trzeba miec
wielkiej kasy.W moim miescie mamy 3 UTW i gdyby ktos się uparł, to
moze korzystac z trzech.Byc może są osoby,którym zalezy na
poderwaniu osobnika płci przeciwnej i dla mnie nie jest to nic
zdrożnego.Jezeli ona jest samotna i on samotny, to przecież we dwoje
zawsze raźniej.Na zajęcia przychodzi też dużo małzenstw.Moja
kolezanka np przychodzi z męzem,bo obydwoje są na emeryturze.Po
zajeciach razem wracamy do domu pieszo(ok.5km),bo mieszkamy w tej
samej dzielnicy.Razem z nami chodzi kolezanka(71lat)o której
pisałam,że w ubiegłym roku nauczyła się pływac.
Foto-manko,czasami dobrze jest nawet porozmawiac o tym,co ugotowac
jutro na obiad.Wywnioskowałam,ze bardzo tęsknisz za rodziną.Taką
pustkę cięzko czymś innym zastapic.Życzę Ci dobrych przyjaźni.

[genova51]

Moje zajęcia w UTW odbywają się dwa razy w tygodniu. W pierwszym semestrze były
wykłady z psychologii, socjologii, ekonomii, prawa i profilaktyki zdrowia. W
drugim semestrze będą zajęcia z komputerów i języki obce- do wyboru/ograniczona
liczba stanowisk komputerowych/.
Zapisałam się na komputer, bo ja w nim ledwo raczkuję. Poza tym będą zaproszeni
ciekawi ludzie z cyklami wykładów. Za każdy semestr płacę 20,- Jest nas prawie
600 osób, podzielonych na 6 grup. W każdej grupie, panów można policzyć na
palcach jednej ręki. Są też małżeństwa.Koleżanka namówiła mnie na te wykłady i
nie żałuję.

Aniu

[grenka1]

U mnie jest tylko jeden UTW i za każde zajęcie trzeba płacić osobno
co miesiąc pewną kwotę.
A to co by mnie najbardziej interesowało to jest najdroższe (język
angielski, bo w szkole uczyłam się tylko rosyjskiego i łaciny).
Lektorat tego języka u nas wycenili na 50 zł/m-cznie. Dla mnie drogo.

Samotnośc mozna oswoić...

[julinka601]

Na emeryturze jestem od kilku miesięcy.Bałam sie tego czasu
bezczynności zawodowej,bo praca porządkuje zycie,zmusza do
aktywności a ponadto lubilam swoja pracę...
Los zweryfikował moje obawy.Na starcie złamałam nogę więc w pozycji
horyzontalnej przewartoosciowalam swój świat.Z pokora przyjełam to
zdarzenie ,uznając je za znak i wskazówke co jest w życiu ważne ...

Nie narzekam na syndrom opuszczonego gniazda. /mimo,że mąż tez mnie
opuścił ,choć mieszka pod tym samym dachem nadal ale to tym większy
dyskomfort/Dzieci mają sie dobrze i to mnie cieszy.Szczerze
mówiąc ,choć bylam mamą "kwoką", nie wyobrażam sobie zeby nadal
tkwiły przy mnie.
To prawda mieszkaja w tym samym miescie i mamy częsty kontakt ale
np. weekendy staram sie spedzać osobno niechże oni nacieszą się
soba,swoimi dziećmi i pobędą rodziną bowiem w tygodniu dlugo pracują
i nie maja tego czasu dla siebie za wiele.

Powiem szczerze potrzebuję pobyć sama ze sobą.Mam tyle ksiązek do
przeczytania,gazety,filmy /w tym kino/czasami wypad do jakiejs
przytulnej kafejki z koleżanką ,nie zostaje zbyt wiele czasu na
komputer...

Dolegliwości zdrowotnych też mi nie brakuje choć staram sie nad nimi
panować.Emeryturę mam dobrą /choć to jest pojęcie względne /.
Ale ja tak lubie być szczęśliwa....

Mam taka swoja teorię ,że szczęsliwym trzeba chcieć być i to jest
niezależne lub prawie niezalezne od czynników zewnetrznych.
Bo przecież można być szczęsliwym w lepiance i nieszczęsliwym w
pałacu....Jak mnie nie stać na narty w Alpach to z radoscia
powędruję sobie z kijkami trekingowymi nad Odrą.Jakie to zdrowe i
przyjemne!

tak sie cieszę,ze wiosna tuz,tuż i noga mniej boli.
NIe czuję sie samotna bo lubie ludzi.Ale lubię pobyć sama.

Grenka a moze chcialabys kiedyś zrobić sobie wakacje to zapraszam do
siebie.Zakwaterowanie i wyżywienie zapewniam a i drobne atrakcje też.

Pozdrawiam wszystkie foremki i zyczę oswojenia samotności.

[ditai-lutek]

Oj dziewczyny, chyba nam się przyda taka świeża krew w naszym forum prawda?
Witaj Julinko i zostań z nami.

Edytko

[grenka1]

masz rację, bo podobno w kupie raźniej i weselej.
Zostań julinko, prosimy.

[ira.mak]

Już inny ton pobrzmiewa w tym co napisałyscie.Grenka -a ty przeciez dobrze
wiesz że nigdy nie jest tak żle żeby nie mogło być gorzej.A człowiek tyle
wytrzyma...Dla przypomnienia bo te dziewczyny z ktorymi jestem tu juz prawie 2
lata wiedzą że mieszkam w woj.dolnoslaskim-okolice Głogowa.Mieszkałam cały czas
w Polkowicach ale mojemu mężowi zachciało się przestrzeni i na stare lata
wybudowaliśmy domek.W koło lasy,jak wieje to taki szum jakbym byla na wzburzonym
morzu.I tak sobie tu żyjemy,z psami i kotami.
I gwoli przypomnienia-Julinka juz była z nami,nie pamiętasz Grenka?

[grenka1]

ira.mak napisała:

> Grenka -a ty przeciez dobrze wiesz że nigdy nie jest tak żle żeby
>nie mogło być gorzej.A człowiek tyle wytrzyma...> I gwoli
>przypomnienia-Julinka juz była z nami,nie pamiętasz Grenka?


Tak, Irenko wiem o tym, ale ja jeszcze dodatkowo cierpię na
depresję, i ta maupa od czasu do czasu mnie dopada. Tak jest w tej
chwili.
To jest takie cholerstwo, że zniechęca człowieka do jakiegokolwiek
działania. Nic się nie chce, bo po co, bo na co, bo nie warto, bo
dla kogo.
Wierzcie mi, że ja od wtorku nigdzie nie wychodziłam z domu.
A przecież przedtem, to co dzień wychodziłam jak to ja nazywam "na
lumpy" czyli na 3-4 godzinny spacer. Do biblioteki, na rynek, do
znajomej, połazić po sklepach, po lumpexach po to, aby stwierdzić,
że nic konkretnego dla normalnych kobiet nie ma, tylko wszystko jest
dla kobiet "glizdowatych".
Tak, teraz sobie przypominam, że julinka już była u nas, ale gdzieś
tak jakoś, się rozpłynęła.

-

[miszka52]

Witam wszystkich. Zajrzalam i pewnie na troche zakotwicze. Troche wiadomosci o
mnie w moim profilu. A tu chcialam wtracic swoje trzy grosze Apeluje do
samotnych - nie poddawajcie sie, nie spoczywajcie na laurach. Przeciez teraz
jestesmy panami siebie. Juz nie zwiazani (w wiekszosci) praca, odpadly obowiazki
zwiazane z wychowywaniem dzieci, czyli mozna wszystko!!!
Troche poruszanych w tym watku problemow stalo sie tez moim udzialem. Mala
emeryturka, problemy z kregoslupem, oddalenie od mojej rodziny... Na szczescie
jest maz, z ktorym dzielimy wszystkie radosci dnia codziennego - mnozone przez
dwa i rozne problemy - dzielone przez dwa... takie podejscie na pewno pomaga w
zyciu. Poza tym,jesli ma sie rozne zainteresowania,to nie ma czasu,zeby sie nad
soba uzalac i popadac w depresje. Ja akurat jestem raczej samotnikiem, nie lubie
tlumow, miasta, halasu... Dlatego najlepiej czuje sie w naszej samotni nad
jeziorkiem,gdzie - szczegolnie poza sezonem urlopowym - jest cudownie. Z moimi
dziecmi widuje sie tylko latem,gdy zjezdzaja nad jeziorko.Ale od czego jest
internet, telefony? Ja mam swiadomosc, ze w razie potrzeby mam sie do kogo
zwrocic i oni wiedza,ze moga na mnie liczyc. Nie trzeba byc ze soba caly czas,
zeby miec poczucie, ze sie jest ze soba blisko. Szczegolnie z dziecmi.
A jesli nie ma przy boku nikogo, a tego wlasnnie nam potrzeba do szczescia, to
trzeba sie rozejrzec wkolo. Moze rownie samotna dusza sie gdzies placze w
poblizu i okaze sie ta poloweczka, z ktora juz bedzie milej kroczyc przez zycie.
A jak nie ma w poblizu, to od czego jest internet?? Jest bardzo pomocnym
narzedziem, czego jestem najlepszym przykladem. A wiec nie poddawajcie sie,
witajcie dzien usmiechem, a zegnajcie nadzieja, ze jutro bedzie jeszcze lepiej
Pozdrawiam

Miszka 52

[grenka1]

Bardzo nam będzie miło jeżeli zapuścisz tutaj swoje korzonki.
Jest bardzo miło, tylko jest taka jedna, co jak jej się coś nie
podoba, to co ma na myśli to i na języku i wali równo.
A tą osobą właśnie jestem ja. Ale nie bój się to u mnie nie jest tak
na codzień, tylko od czasu do czasu muszę się wyżyć.
Reszta towarzystwa, to taka, że można z nimi konie kraść.
Zresztą jak poznasz je bliżej, to się sama przekonasz.

[ditai-lutek]

Greniu piszesz, że od czasu do czasu musisz się wyżyć. Jak Cię ta chwila
najdzie, a ma Ci ulżyć, to jestem do Twojej dyspozycji, wyżyj na mnie jeśli ma
sprawić Ci ulgę tylko daj mi znać, bo muszę się przygotować do riposty.
Pozdrawiam Cię Edyta

Edytko

[grenka1]

ditai-lutek napisała:

Jestem do Twojej dyspozycji, wyżyj na mnie jeśli ma
> sprawić Ci ulgę tylko daj mi znać, bo muszę się przygotować do
>riposty.
> Pozdrawiam Cię Edyta


Oki. Jeśli mnie taka chwila najdzie, to Cię przygotuję do niej,
ale na razie niczym mi nie podpadłaś.
Możesz spać spokojnie.
Pozdrówka i wesołego poniedziałku.

Witajcie

[jaga_22]

Foto-manko i miszka52 na naszym forum.
Julinkę też pamiętam bardzo dobrze i miło, że czasem wpadniesz do
nas w odwiedziny.
Miszko52 ,a gdzie to Twoje jezioro?
Ja jstem z warszawskiego Mokotowa.

Julinko

[grenka1]

Dziękuję Ci serdecznie jak nie wiem co za zaproszenie.
Może być może skorzystam, ale niestety na innych warunkach
niż Ty mi proponujesz. Mnie wystarcz, abym miała się gdzie przespać,
a co do wyżywienia to sprawa jest do omówienia.
Na razie się trochę podłamałam, bo niestety to serce mi coraz
bardziej dokucza, ale w poniedziałek "zadzieram kiecę i do lekarza
lecę", może mi coś poradzi.
Musiałam się wyżalić.

[dede43]

Ale sie temat rozrósł, jak rzadko który poza "dzień dobry". Witam
nowe koleżanki.

Dzieki Dziewczyny!

[julinka601]

Bardzo sie ciesze ,ze mnie jeszcze pamietacie.Kiedyś bardzo mi
pomoglyście.NIe zapomnę tego...
Potem odmładzalam się na innym ,milym forum .A teraz doszłam do
wniosku,ze czas zebym pozostała na własciwszym dla mnie forum.

Tak więc jestem.Choć przyznać muszę,ze tyle rzeczy w realu mnie
zajmuje,ze nie wiele czasu zostaje na komputer ale jak coś mnie
zainteresuje albo zechcę się czymś z Wami podzielić to odezwę sie.

Grenko,przypomnij mi skad jesteś /to a propos mojego zaproszenia/ bo
ja z Wroclawia.Buziaczki

Julinko

[grenka1]

ja to siedzę prawie w samym centrum Polski.
A dokładniej to Ci mogę napisać na pocztę.

[ira.mak]

Witajcie i mam nadzieje że zagoscicie na dłuzej.Grenka-ze starego skladu to
chyba ty ,Jaga i ja?Reszta sie jakos powykruszała.Nawet pia.ed znikła?I nie
chwal sie depresją bo mało kto jej nie ma hi,hi...Niedługo wiosna,przejdzie ci.

[jaga_22]

Zapomniałaś Irenko o Ani.Ja też się cieszę,że nas więcej.
Oby zakotwiczyły się na dobre.
Trzymajcie się dziewczyny,luty krótki,a za pasem upragniona WIOSNA.

www.mediarodzina.com.pl/nowa/fragmenty/z_gorki3_wiosna.jpg

[grenka1]

Irenko nie myl chandry z depresją.
Wejdż na Google i poczytaj sobie trochę na ten temat.

[ira.mak]

Bez wchodzenia na google wiem co jest co ,nie muszę czytać.Nie chce tego
wspominac ,leczyłam sie rok -o dluzszej kuracji nie moglo byc mowy bo stanełam
przed dylemater albo sie pozbieram albo dzieci rodzina czy państwo wychowa.Co
nieco zostało do tej pory- wiec nie mow mi co jest co.

[foto-manka]

Witajcie! jakże się cieszę, że temat tak się przyjemnie
rozwinął.Wczoraj tu nie zaglądałam, bo czasami narzucam sobie dzień
bez komputera. Ja też serdecznie zapraszam do Lublina - oczywiście
bez zobowiązań ze strony osoby, którą będę miała przyjamnośc gościć.
Może to jest jakiś sposób na oderwanie się od codziennych myśli?
Wprawdzie trochę obco się tu czuję na tym forum, Wy się - jak widzę
świetnie znacie, mam nadzieję, że i ja do czegos sie tu przydam.
Pozdrawiam bardzo gorąco - skądkolwiek jesteście!

[ira.mak]

A czemu masz się obco czuć?Nawet ci nie wypada! Kazda z nas zaczynała tak
samo.I gdyby było zle czy sztywno to nie miałybysmy tu takiego stazu-więc sie
nie przejmuj.Zgodnie z nickiem podrzuć czasem jakies fotki!Bo my tu czasem
wklejamy linki do swoich albumów.

[jaga_22]

Foto-manko,postaraj się nas czytać.Prawie każda Ci odpisała gdzie mieszka.
Wystarczy,że wytrzymasz z nami przez krótki czas i poczujesz się
jedną z nas.My naprawdę nie mamy takiego problemu i bardzo się cieszymy
z Twojej obecności.

Jest miejsce dla wszystkich w tym serduszku.

img440.imageshack.us/img440/4798/walentynki1vg2.gif

[elazosia]

Witaj fotomanko droga.Ja też jestem z Lublina,moje dzieci też
wywiało-daleko.Jestem właśnie u nich,bo moja ukochana wnusia ma
ferie.Pojechałam w odwiedziny i trochę sie zasiedziałam.Wracam pod
koniec lutego.Odezwę sie napewno.Nie jesteś sama z takimi
problemami.Głowa do góry-damy radę samotności i
tęsknocie.Serdecznie pozdrawiam -na razie z bardzo daleka,Ela

Witaj eluzosiu

[grenka1]

Dawno Cię u nas nie było.
Co słychać w eleganckim świecie?

[elazosia]

Właśnie dorwałam sie do komputera syna/wcześniej zawirusowało go
ale już jest ok/Wariuję z radości z wnuczką cieszę się każdą chwila
z nią spędzoną,bo przecież niedługo wyjeżdżam. Czytałam was kochane
często.A potem trafił sie wirus-jeszcze nie widziałam czegoś
podobnego, jadło wszystko w oczach.Obiecuję jak tylko wrócę do
siebie zaraz sie odezwę,a może jeszcze stąd?-jak będzie wolny
komputer.Pozdrawiam bardzo serdecznie ściskam i ślę buziaki.Teraz
jestem szczęśliwa.Zaraz idziemy na spacerek.U nas + 12 fajnie i
ciepło.Słoneczko świeci-w ogóle jest OK.

[jaga_22]

Zguba się znalazła.Bardzo się cieszę,że nie było Ciebie tylko chwilowo.

[iryska2604]

No i chyba dotrzymasz slowa i będziesz z nami.

[joann-a1911]

nie wiem kiedy wyjechały twoje dzieci i jak daleko ale bardzo cie
rozumiem.mój syn od 4 lat jest w Irlandii,wł.aśnie od niego wróciłam
tesknie ogromnie nie potrafie sobie z ta tesknota poradzić i z tą
złością na nasz rząd .nic nie robia żeby zatrzymać młodzież w
kraju.serce krwawi jak sie widzi po 300 osób lecących z małymi
dziećmi na obczyznę do pracy .chętnie porozmawiam na ten
tematpozdrawiam

[elazosia]

Kochane moje.Korzystam z okazji,że komputer wolny-syn z synową
zajeci sobą/kochane dzieciaki/i troszke popiszę.Syn pierwszy
wyjechał w styczniu zaraz po nowym 2004 roku,rozejrzeć sie.Została
synowa z wnuczką.
I tak jak przypuszczałam,nie mógł żyć bez rodziny,a znalazł pracę
już po 3 dniach.
Więc my tzn.synowa wnuczka i ja poleciałyśmy do niego już po
miesiacu.Znalazł wszystko pracę,mieszkanie,no i tym sposobem
wszyscy czworo znalezliśmy sie w Anglii.
Nie było łatwo.Wnuczka 18 miesieczna,synowa jeszcze bez pracy,ale
wszyscy szczęśliwi,że razem.
I tak pomalutku-synowa znalazła pracę/dobry angielski/syn
awansował,no i mnie sie oberwało,ponieważ synowa mnie również
znalazła pracę po południu,na 3 godziny.
I tak przeleciało ponad 2,5 roku.
Ponieważ rok,w którym urodziła sie moja wnusia w UK rozpoczynał
naukę w szkole,zapisali ją rodzice do szkoły-no i mogłam wrócic i
odpocząć,a byłam zmęczona sakramencko.
Rano z dzieckiem wieczorem w pracy,a nie jestem małolatą-czasami
miałam dosyć wszystkiego,oczywiście cały dom na mojej głowie,bo
dzieci pracowały.
Wróciłam i się zaczęło.Rozpacz,tęsknota,rozgoryczenie na cały
świat,-dlaczego tak jest?
Ale moje kochane takie jest życie.Nie mogę żyć z nimi,bo to jest
chore.
Ale mogę i lubie latać.I latam.I znów wracam zmęczona
sakramencko,do domu /ale juz nie pracowałam/odpocząć tęsknić,płakać
za moim skarbem,które nota bene tak mnie zmasakrowało,nie ruszając
sie ode mnie ani na krok.Z babusia do szkoły,z babusią na spacer,z
babusia spać,jeść bawić sie/a moje biodro ledwo zipie/.
No ale cóż,miłość dodaje skrzydeł,zapomina sie o bólu,i gania sie.

Ale długo nie będę tęskniła,ponieważ na Wielkanoc przyjeżdżają na
cały miesiąc.
A potem aby do czerwca i lecęęęęęę niańczyć moją miłość,moją 4-
letnia uczennicę,która jest bardzo tą rolą przejęta jest bardzo
grzeczna,zaczyna pięknie mówić po angielsku i czasami poprawia
rodziców,że nie tak sie mówi-hi hi hi.
Ale sie rozpisałam - za wszystkie czasy.
Kochane Dziewczyny,bądżcie zdrowe,radosne,szczęśliwe-tak jak ja
teraz-pomimo zmeczenia.Jutro gdzieś napewno pojedziemy,bo syn ma
wolna sobotę-to może cos jeszcze napiszę.
Pa śpijcie dobrze-kolorowych snów.Ela

[iryska2604]

Dzis takie odległosci własciwie nic nie znaczą-wsiadasz w samolot i
lecisz.Przynajmniej macie okazje pozwiedzać.Siedzac na miejscu nie wiadomo czy
bylaby taka okazja.A co tu obwiniac rząd?Kazdy podejmujac taka decyzję jest
dorosły,tutaj-jak sie chce tez mozna znalezc pracę.

[foto-manka]

Teraz mam świeto, bo mój syn - student - w domu, jeszcze kilka
dni...a drugi - za granicą, wnuki,synowa ( kochane ) też.Dobrze-że
im dobrze, a nam? to już inna sprawa.Zrowia Wam życzę drogie
dziewczyny! i milego weekendu, choc zima wróciła i ziąb okrutny.

[52ania]

O rany,ale tu wesoło.Odnalazły sie zguby i mamy trochę
nowalijek.Witam Wszystkie i mam nadzieję,że zagoscicie na
dłuzej.Upieklam dzisiaj ciasto.Biszkopt przekładany masą
budyniową,posypany rodzynkami moczonymi w wódce z polewa
czekoladowa.Posyłam kazdej kawałek i życzę smacznego.

[dede43]

Dziękuję za ciasto. Biszkopt z masą,kremem lub bitą śmietana należy
do moich ulubionych.

[grenka1]

52ania napisała:

> O rany,ale tu wesoło.Odnalazły sie zguby i mamy trochę
> nowalijek.Witam Wszystkie i mam nadzieję,że zagoscicie na
> dłuzej.Upieklam dzisiaj ciasto.Biszkopt przekładany masą
> budyniową,posypany rodzynkami moczonymi w wódce z polewa
> czekoladowa.Posyłam kazdej kawałek i życzę smacznego.


Takie słodkości i pychotki o tej godzinie !!!
Ja bardzo dziękuję. Papierosów i słodyczy nie biorę do ust.
Chyba, że .......

[foto-manka]

A ja uwielbiam szarlotkę.Czy znacie jakieś ciekawe przepisy?

[dede43]

Foto-manko, "nie zajadaj" smuteczków, bo za nim sie spostrzeżesz,
będziesz kilka kilo do przodu.
A propos szarlotek, ja robie prawie jak "skubańca", czyli kruche
ciasto, potem jabłka, potem piana, potem kruszonka z kruchego
ciasta.

[aga-kosa]

Hej dziewczyny .Jestem nowa.Moim hasłem jest zdanie ''nawet babcia jest
dziewczyną dziadka''Podstawowy błąd zbyt póżne odcięcie pępowiny.Zobaczmy jak
jest wśród zwierząt; lwica przez 2 lata zajmuje się swoimi dziećmi.Uczy je
wszystkiego co lwiątku potrzebne w życiu.Poświęca mu cały swój czas .Po
ukończeniu 2 lat dziecię lwicy musi rozpocząć swoje dorosłe życie na własny
rachunek.LWICA ZROBIŁA SWOJE.W moim życiu chciałam i dałam dzieciom
przygotowanie do życia.Gdybym się teraz chciała wtrącać do ich życia,żyć ich
sprawami to by znaczyło,że popełniłam błędy wychowawcze.Nie chciałam żeby w moje
życie ingerowali moi rodzice nie mogę wchodzić w sprawy moich dzieci.A wolny
czas- jaki wolny czas- albo za szybko leci ,albo ja jestem niezorganizowana

[julinka601]

Aga-kosa,wyjęłaś mi to z ust.Mam takie samo zdanie.
Teraz pora cieszyc się z ich sukcesów,obserwować
jak "fuwają",dzielnie im sekundować,wierzyć w nich ale nie ingerować
i nie spieszyć nieproszona z poradami.Żyć wlasnym życiem i ufać,ze
ich wybory będą trafniejsze bo to ich czasy ,bardziej niz nasze.

Ja coraz częściej potrzebuje wyciszenia,czasu dla siebie a spotkania
i rózne wyjścia z przyjaciółmi są smakowitymi rodzynkami
okraszajacymi moją powtórna wolnośc i samotność /bez negatywnego
zabarwienia tego słowa/.

[jaga_22]

Różnie się układa w życiu.Nie należy ingerować w czyjeś życie,ale
też nie można być głuchym na prawdziwą potrzebę pomocy.
Na szczęscie to nie my potrzebujemy pomocy dzieci,ale kiedyś role mogą
się odwrócić.

[iryska2604]

Julinko-cieszy mnie to bardzo że doceniłas swoją niezaleznośc i chyba wcale ci
nie jest żle?Nie ma co żałować rozlanego mleka tym bardziej że nieco skisło....
A moja szarlotka jest taka:pierwszą warstwe podpiekam na złoto(kruche,oczywiscie
troche trzymane w lodowce)potem jabłka przesmazone z cynamonem.Na to piana z
białek z cukrem i drugą warstwę ścieram na grubych oczkach tarki.Po upieczeniu
posypuję cukrem-pudrem.

[dede43]

iryska2604 napisała:

> > A moja szarlotka jest taka:pierwszą warstwe podpiekam na złoto
(kruche,oczywisci
> e
> troche trzymane w lodowce)potem jabłka przesmazone z cynamonem.Na
to piana z
> białek z cukrem i drugą warstwę ścieram na grubych oczkach
tarki.Po upieczeniu
> posypuję cukrem-pudrem.
Ja tak samo robię - pycha, prawda irysko?

[jaga_22]

To chyba jest taki uniwersalny,ale bardzo dobry przepis,trudno
go sknocić.
Ja jeszcze jak ubijam białka to pod koniec dodaję parę łyżek cukru i łyżkę mąki
ziemniaczanej,lub budyń.
Można też dodać do białek pod koniec ubijania cukier i wiórki
kokosowe.

[dede43]

cukier do bialek dodaję, wiórki nie, już prędzej migdały do jabłek.

A powiedzcie mi moje kochane

[grenka1]

Co ma wspólnego jabłecznik z dziećmi.
Tak z poważnego tematu zdryfowałyście na gary.
A w necie jest tyle przepisów !!!

[aga-kosa]

grenka1 napisała:

> Co ma wspólnego jabłecznik z dziećmi.
> Tak z poważnego tematu zdryfowałyście na gary.
> A w necie jest tyle przepisów !!!
>
zwyczajnie po babsku -dzieci bardzo lubią jabłecznik.Poważnie mówiąc nasze
dzieci nie są naszymi dziećmi to gość, dar od Boga, który przyszedł do nas na
chwilę.Dajemy mu wszystko-w myśl powiedzenia ;gość w dom.Gość ma prawo w każdej
chwili wyjść a my mu się w życie nie wtrącamy

[dede43]

Kochani - młodym wszystko kojarzy się z seksem (kłania sie Freud), a
tym troche starszym z jedzonkiem!!!! Ot cała tajemnica

[jaga_22]

Moje wnuki wcale nie przychodzą na chwile,tylko na 5 godz dziennie.
prócz sobót i niedziel.Często pada pytanie ,babciu,masz coś słodkiego ?
więc staram się coś upiec żeby było szybko i niezbyt pracochłonne.

Koniec tematu,więcej nie będę.

Internetowe przepisy na ciasta

[grenka1]

Od koloru do wyboru.
www.gotowanie.wkl.pl/grp_przep.php?grp_prz=1

[jaga_22]

Grenka,własnie z tych przepisów korzystam,bo sprawdzone.

[aga-kosa]

Szybkie słodkie i mogące długo być w zapasie.60dkg herbatników rozwałkować na
stolnicy na proszek. W rondelku zagotować 3/4 szkl wody, 3/4 szkl cukru1/2
kostki masła ,4 łyżki kakao, Wsypać do tego herbatniki i wymieszać,Rozpłaszczyć
na 2kawałkach foli o wym 20x35 cm ,Następnie utrzeć trzeba jedno całe
jajo,z 1/2 kostki masła,3/4 szkl cukru pudru, Na końcu wsypać200gwiórek
kokosowych,wymieszać i rozłożyć na ciemnej masie i zawinąć jak makowca .Włożyć
do lodówki.Wychodzą dwie roladki po 60 dkg Wnuki to bardzo lubią więc mam
zawsze w zapasie

[foto-manka]

No proszę, jaki fajny przepis, wcale go nie znałam, dzięki, a ta
szarlotka - to też trochę dla mnie, bo jakoś trzeba sobie życie
osłodzić.Wszystkiego mogę sobie odmówić, ale dobrego ciasta do
herbatki - nigdy!

Dziewczyny

[grenka1]

a po co kruszyć herbatniki i jeszcze się paprać z pozostałymi
składnikami. Ja idę do sklepu i za 4 zł mam około 50 dkg ciasta
takiego na jakie mam ochotę.
Ostatecznie nie po to się żyje, aby jeść, tylko po to je, aby żyć.

[aga-kosa]

grenka1 napisała:

> a po co kruszyć herbatniki i jeszcze się paprać z pozostałymi
> składnikami. Ja idę do sklepu i za 4 zł mam około 50 dkg ciasta
> takiego na jakie mam ochotę.
> Ostatecznie nie po to się żyje, aby jeść, tylko po to je, aby żyć.
> z tej prostej przyczyny,że my babcie wkładamy do takich ciast jeszcze serce, a
to się da wyczuć nawet w zwykłym makaronie

[grenka1]

No ja swojego serca nigdzie nie będę wkładać,
bo mi już chwilami za szybko bije.
Wnuczki mam 100 km od mego miejsca zamieszkania,
a zdrowie i finanse zdrowie nie pozwalają na częste podróże.
A jeszcze synowa, by powiedziała, że byle gó...o wnuczkom
przywiozłam. Tak jak usłyszałam, gdy zawiozłam im własnoręcznie
zrobione sweterki z naturalnej wełny.

[aga-kosa]

sama słodkiego nie jadam ,jestem na żywieniu optymalnym ,ale czasami to końce
palców swędzą żeby upiec coś słodkiego i gdy wnuki nie przyjadą to szukam
"zjadliwej "sąsiadki, która nie boi się węglowodanów aga

[foto-manka]

fotoforum.gazeta.pl/3,0,1064582,3,49,1616.html

[nona10]

Odpowiadam na zadane pytanie.
Żyć po prostu - dla siebie. Tak jak żyłyśmy, kiedy same byłyśmy dziećmi.
Starość w którą wkraczamy, jest drugim dzieciństwem

[jaga_22]

Pozwolę sobie zauważyc nono10,że dzieciństwo prawdziwe nie ma nic
wspólnego z dziecinnością osób starszych.Dziecko czuje się bezpiecznie
pod patronatem rodziców,my nie zawsze tak możemy się czuć z bardzo różnych względów.
Nie możemy być dziecinni,bo to może nas drogo kosztować.

[aga-kosa]

Nona 10 -w dzieciństwie można było uciec do mamy,która była lekiem na całe zło
.Teraz w "dorosłości" z przerażeniem myślę., że kiedy będę zupełnie niesprawna
to co, mam się kazać zawieźć do moich dzieci,które mają swoje
dzieci,pracę,raty i w to wszystko mamę z tym " Niemcem co wszystko chowa
"Jedyne wyjście jest takie,żeby się nie dać starości.Ruch , zainteresowania,
nowe znajomości ,poszukanie kogoś kto będzie obok i będzie tylko oddychał.Nie
chcę się narzucać dzieciom boję się,że ich zaliżę jak "Elza kurczaka"na śmierć z
wielkiej zaborczej miłości aga

[nona10]

Tak ogólnie, to macie rację dziewczyny, bo dzieciństwo w dzieciństwie i
dzieciństwo na starość, do różnego (niestety)zmierzają celu. Ale przed jego
(celu)osiągnięciem, są często podobne:
Brak kasy, radość z podstawowych przyjemności, apetyt na słodycze, zależność od
innych, niezrozumienie współczesnej techniki, brak zainteresowania seksem, chęć
zabawy, zainteresowanie naturą, przyjemność z chodzenia na spacery, pociąg do
robótek ręcznych, zwiększona chęć do obserwacji, gadatliwość, stałe zadawanie
pytań - głównie "dlaczego"...
Wyliczać jeszcze?
W dzieciństwie, dawało to nam radość. Może znajdziemy ją i dzisiaj? No, pod
warunkiem, że nie będziemy myśleć o dalszych etapach podróży przez życie, a
będziemy się cieszyć tym, co jest dzisiaj.

[foto-manka]

a ja staram się poznawać ( w sensie użytecznym, bo technologicznym
to już się chyba nie uda ) współczesna technikę: fotografia cyfrowa,
komputer ( przecież Wy też-bo tu jesteście), a
ostatnio "zachorowałam" na GPSa - tylko się nie śmiejcie