Nie rozpamiętywać

[sibeliuss]

Dać spokój zmarłemu, nie wyć, nie powracać uporczywie do wspomnień.
Wiem, że to trudne, ale myślę, że to jest jakaś prawda. Boli, że
świeci słońce, że auta jadą, że świat się nie zatrzymał, że nikt nie
rozumie naszego dramatu. Mi też było i jest ciężko, ale po dwóch
tygodniach myślę, że powoli trzeba pozwolić na myslenie w czasie
przeszłym i nierozpamiętywanie, co byłoby gdyby Mama żyła.
Pozostanie w mojej pamięci.

[wiesia140]

niektórzy potrzebują wypłakania i wyładowania wściekłości

[wiesia140]

ale zatrzymać się tylko na tym nie wolno

[sibeliuss]

Żałoba ma swoje etapy, ale to tak jak z obgadywaniem - trzeba
przejść do codzienności. W sercu rozmyslam, ale to nie może być
temat przewodni, bo nie chciałoby mi się nawet wstać z łóżka. Z
drugiej strony czy godziny spędzone nad mogiłą coś zmienią?

[wiesia140]

nie zmienią, tylko wiesz jest taka choroba jak depresja i ona często
dopada ludzi w takich sytuacjach.

[sibeliuss]

Wtedy należy iść do lekarza.

[wiesia140]

tyle,że sama osoba dotknięta nie bardzo ma motywację iść do tego lekarza.
Depresja to straszna choroba zabiera wszelką wolę, tu potrzebna jest
druga osoba.

[sibeliuss]

I wtedy z tą drugą osobą rozpacza się na dwa głosy?

[wiesia140]

nie ta druga osoba jest po to , co by wysłuchać , powspierać , i w
razie czego zmobilizować do lekarza, optymalnie by było , gdyby każdy miał
taką osobę w realu.

[karnivora]

2ga osoba żeby wmusić pić i jesć

[sibeliuss]

Czyli jak nie ma tej drugiej osoby, to pogrążeni w żalu dołączamy do
zmarłej nam bliskiej osoby. Tyle, że nie pochowają nas nawet razem,
bo jak wiemy przepisy sanitarne na to nie pozwalają.

[wiesia140]

Nie zawsze , ale często dołączą się depresja i wtedy jest potrzebna ta
druga osoba, ,żeby pomogła się pozbierać w miarę normalnym funkcjonowaniu.
nie każdy ma tyle sił , żeby poradzić sobie samemu, mówię o realu,
czasem też są potrzebne słowa. Zgadzam się z tym ,że po pewnym czasie
należy pójść dalej.

[sibeliuss]

A co zrobić, jeśli tej drugiej osoby nie ma?

[wiesia140]

wyjść do ludzi, szukać wsparcia gdzie tylko można , rozmawiać z tymi, którzy
mają podobne doświadczenia i mogą pomóc przez to przejść , można tu na
forum powylewać swoje żale jak już się nazbierają , powiedzieć to czego nie
powiedziałoby się bliskim w realu, generalnie nie należy tego tłumić w sobie,
bo to szkodzi.

[kasik2222]

rozpamiętywanie jest częścią żałoby. Nie da się nierozpamiętywać.
Druga osoba bardzo wskazana. Musi nas zmusić do funkcjonowania.
Kiedy się nie chce nic. Kiedy depresja zżera i niszczy.

[sibeliuss]

Wspominać tak, to taka forma wsparcia w żałobie. Natomiast mi chodzi
to rozważania typu "co byłoby gdyby...".

[wiesia140]

co byłoby gdyby...
wydaje mi się ,że tego do końca nie da się uniknąć , zawsze pozostaje
to gdyby, owszem czym później ono przychodzi,czym jest słabsze to tym
lepiej.

[sibeliuss]

Pamiętam oburzenie znajomej, gdy powiedziałem jej, że pielęgnuje w
sobie żal i rozdrapuje rany.
Dopiero po latach przyznała mi rację.

[wiesia140]

Widocznie było jej to potrzebne,żeby właśnie dojść do takiego wniosku.

[wiesia140]

wiadomo ,że nie można w tym tkwić w nieskończoność , ale pewnych rzeczy
się na siłę nie przyspieszy, poza tym wszystko zależy od konstrukcji
psychicznej człowieka, jedni przechodzą to szybciej , drudzy wolniej , a
trzeci jeszcze potrzebują większej pomocy przy tym .