moja babcia umiera...

[justka931]

Moja babcia ma dopiero 54 lata... Jest w bardzo ciezkim stanie, umiera na raka... Choroba ciagnie sie juz od dwoch lat, babcia byla leczona na wszystkie mozliwe sposoby,na chwile obecna lezy w szpitalu, a lekarze poinformowali nas ze trzeba przygotowac sie na najgorsze... Jest juz bardzo zle, obawiam sie, ze to juz tylko godziny dziela ja od... Zaczelo sie od raka pluc, teraz przerzuty wystapily na piers, trzustke, watrobe i przelyk...
Czy to normalne, ze staram sie od tego uciec? Dlaczego tyle ludzi umiera na ta chorobe? Medycyna sie rozwija,ale nadal nie mozna nic zdzialac...Widze jak mama cierpi, za kazdym razem, gdy odezwie sie telefon zaczyna plakac. Wiem,ze tego nie da sie juz odwrocic...ale boje sie tego co bedzie...tym bardziej ze jestem bardzo przywiazana do babci... Prosze o odpowiedz.

moja mama umarła

[kate.83]

Justko,
wczoraj o godz. 18:30 umarła moja mama. 3 lata walczyła z nowotworem.
Niedawno lekarze powiedzieli że to kwestia tygodni,.. może dwóch,
może więcej... Nie było nawet dwóch... Miała tylko 53 lata.
Walczyła do końca, do końca nie wiedziała że to już ostatnia prosta,
chyba naprawdę wierzyła że jeszcze się uda... chyba tylko ona.
Nie zdążyłam dojechać do domu spoza miasta, nie zdązyłam trzymać jej
za rękę.

Odkrywamy życie na innych planetach, a nie znamy lekarstwa na
raka... i jak wierzyć... w co wierzyć?

Spędzaj z babcią tyle czasu ile możesz... nic innego nie jest
ważniejsze...

droga Kate

[justka931]

Bardzo dziekuje za odpowiedz... nie myslalam ze ktos tak szybko odpowie...
Bardzo chcialabym byc przy babci, ale to niestety nie jest mozliwe... Mieszkam
300km od niej, ale myslami i sercem jestem przy niej. zaledwie kilka dni temu
bylam tam, by sie pozegnac... ;( powiedzialam jej ze ja kocham i trzymalam za
reke...

[ariana1]

Justko, zazdroszczę ci tego, że mogłaś być przy babci i pożegnać
się. Ja tego nie zrobiłam, bo idiotka do końca wierzyłam, że mój
Tata wyjdzie z choroby. Wychodziłam ze szpitala żegnając się z Nim
rutynowo "do jutra". Odszedł 8 godzin później. To już prawie dwa
miesiące a ból nadal nie do zniesienia.... Musisz być silna, choć
sama potrzebuję takiej rady...

to juz koniec

[justka931]

babcia odeszla dzis o 9:40... nie wiem jak dalej zyc...

[ariana1]

Justko, przytulam cię. Twoja babcia była bardzo młodą babcią. To
okropne, że odchodzą ludzie, którzy mają dla kogo żyć, którzy
powinni żyć jeszcze 10, 20, 30 lat. Nie potrafię napisać nic
mądrego, co by ciebie pocieszyło. Jeszcze nikt na świecie nie
wymyślił nic mądrego na taką sytuację. Mogę tylko powiedzieć, że cię
rozumiem i twój ból...

[kate.83]

Przykro mi bardzo.
Zdążyłaś się z nią pożegnać... ja nie...
Jutro pogrzeb.

Trzymaj się Justka.

[justka931]

ty rowniez musisz byc teraz bardzo silna! masz dzieci, musisz byc przy nich.

[kate.83]

I bardzo mi smutno się zrobiło, że dzień wcześniej pisałaś o babci a następnego
dnia umarła...

Adriano, ja również nie myślałam że to sie stanie tego dnia... też wyjechałam
dając jej tylko całusa... wycałować mogłam ją już zmarłą...

pogrzeb

[justka931]

bylo strasznie ciezko...nie umialam odejsc od trumny... bylam tak blisko z
babcia... przeszlam to wszystko dzieki mojemu chlopakowi, byl przy mnie w tych
trudnych chwilach...bardzo mi pomogl... jestem mu wdzieczna ;*

[ariana1]

Pogrzeby znajomych, dalszych członków rodziny, to znałam. Były to
niewątpliwie smutne chwile. Ale pogrzeb Taty był najgorszym dniem
mojego życia. Niewiele pamiętam, bo cały czas od dnia śmierci byłam
na silnych lekach. Miałam wrażenie, że to jakiś męczący okropny sen,
z którego zaraz ktoś mnie obudzi. Szłam jak w transie jak mnie
prowadził mąż, siadałam gdzie mnie posadził, patrzyłam na nekrolog i
tabliczkę Taty i nie rozumiałam tego co tam napisane. Miałam
wrażenie, że uczestnię w pogrzebie jakiegoś całkiem innego człowieka
i dopadała mnie myśl, dlaczego nie ma tu Taty, przecież On zawsze
uczestniczył w takich uroczystościach. Do tej pory czytam jak patrzę
na jego tablicę nagrobną, to nie dociera do mnie, że to Jego imię i
nazwisko.
Justko, nie pocieszę cię, że po pogrzebie będzie łatwiej. Ja też tak
myślałam. Ale po dwóch miesiącach nadal boli tak samo. Niby
normalnie żyję, pracuję i zajmuję się codziennymi obowiązkami, ale
jak mam zły dzień, to kładę się do łóżka i ryczę.

[asia5512]

Jak ja doskonale znam ten ból. Wciąż nie mogę uwierzyć że mojego taty nie ma już
powoli 5 miesięcy. Pogrzeb to jeden z gorszych dni nie licząc dnia w którym sie
dowiedzieliśmy że nasz tata miał zawał. A okres od dnia śmierci do pogrzebu to
poprostu gehenna. Nie pamietam kompletnie co się ze mną działo. Ah jak to
boli.......

[justka931]

Niestety ten bol bedzie z nami do konca zycia... Wszystkie cierpienia beda nam
towarzyszyc, nikt nie jest w stanie przewidziec co nas jeszcze w zyciu czeka...
To takie straszne i okropne... Dzielnie trzeba przejsc przez zycie i walczyc z
tymi nieprzyjemnosciami...a i tak wszyscy umrzemy...

[justka931]

Mam dokladnie tak samo...Staram sie zyc normalnie, ale niestety nie potrafie
pogodzic sie z ta przykra prawda... :( Co wieczor placze, to wlasnie wieczorem
wszystko mnie dopada...po ciezkim dniu...zaczynam zdawac sobie sprawe z tego, ze
to wszystko dotyczy wlasnie mnie... Zalu i smutku nie da sie opisac...

[basia2012]

A ja zazdroszczę twojej babci też mam 54 lata jestem zdrowa i żyję
za to moja jedyna córka zmarła jak miała 31 lat i to też jest
niesprawiedliwe bo to ona miała życ nie ja ona miała byc zdrowa a
jest odwrotnie to mnie nic nie dolega a ona przeszła na drugą
stronę i wierz mi staram się ciągle i ciągle i nic z tego nie
wychodzi mija czas i nie zabiera wcale bólu tylko on jest i jest.