Czy któras z Was jest samotną matką z wyboru?

[edithea]

I czy teraz tego żałuje czy uważa że to była jedna z najlepszych decyzji w jej
życiu? Pytam bo zaczęłam rozważać urodzenie dziecka i wychowywanie je samemu,
od początku. Jestem w takiej sytuacji że już nie mogę dłużej czekać, chociaz
oczywiście wolałabym aby było zupełnie inaczej, ale czasu nie cofnę.
Zastanawiam się czy to jest bardzo trudne wychowywać samemu dziecko, co jest
najtrudniejsze a co pomocne. Będe wdzięczna za różne rady.

[kleksa]

Na pewno załozycielka tego forum jest samotną matką.:)

[aguska27]

Zostałam samotna mamą w 8 miesiacu ciązy.
Wydawało mi się że nie dam rady ale kobiety mają bardzo dużo siły. Nie sądziłam
że tak świetnie sobie będę radziła. Wszyscy mówia na mnie matka polka :)
Nie taki diabeł straszny, sądzę ze gorzej jest mieć kogoś, urodzic dziecko a
potem zostać z nim sama... to o wiele bardziej okrutne i dla kobiety i dla
dziecka.
Mój synek ma rok i trzy miesiące i jest baaardzo przeze mnie kochany:) Nad
Tatusiem się zastanawiamy oboje, czy w ogóle go teraz chcemy. Wiesz, obiadki,
pranie, prasowanie... Do czego mi teraz chłop, chyba że do wycierania obsikanej
deski ;-)

Pozdrawiam
Aga

Czy któras z Was jest samotną matką z wyboru?

[sara21-21]

Może Aguska ma rację ,jak sama od początku zmagasz się z samotnością to dajesz
szybciej sobie radę ,nie liczysz na nikogo,bo wiesz ,że tej pomocy nie
ma.Natomiast ,jak opuści Cię partner,króry wcześniej miał jakieś tam obowiązki
to o wiele trudniej się przyzwyczaić do bycia samej i wzięcia na swoje barki
całości obowiązków.Wiem jedno ,to Ty musisz sama zdecydować ,podjąć decyzję a
potem konsekwentnie ją realizować .

[edithea]

Dzięki :) Coś w tym jest. Bo od poczatku człowiek się na to nastawia i wie że
poradzić musi sobie sam, ewentualnie z pewną pomocą najbliższej rodziny - a ja
na nią mogę liczyć. Moja mama byłaby przeszczęśliwa, niezaleznie z kim to
dziecko bym miała ;)

[inu_30]

Rozstałam się z mężem pół roku temu. Mam synka, który niedługo kończy trzy
latka. Nie powiem, jest mi trudno. Nie mogę sobie poradzić z niektórymi
problemami. Maluch po odejściu ojca zmienił się. Musiałam się dużo napracować,
aby zwalczyć w Nim agresję. Dziś nie mam już z Nim problemów.
Czasami czuję się jak pijane dziecko we mgle...ale muszę sobie radzić. Robię to
dla Mojego Malucha. Dla Niego muszę być silna ;).

[trelcia_alone]

Podziwiam aguska twoją samodzielność i zaradność. Ja osobiscie
potrzebowałam wsparcia - nie mezczyzny ale najblizszych. Wiele się
mówi o "samodzielnych" matkach - moim zdaniem określenie to jest nie
do końca trafne - w koncu każdy z nas potrzebuje czasem wsparcia
innych, zwłaszcza kiedy jesteśmy odpowiedzialni za inne istnienie.
Bardzo podobał mi się post na który trafiłam w sieci o wychowywaniu
dziecka w pojedynke: www.republikakobiet.pl/watek/Re-
Samodzielne-ale-nie-samotne,index,749.html. Lepiej bym tego sama nie
napisała...

[fast.makula]

ja jestem samotna matka z wyboru i nie zaluje choc jest nam ciezko ale staram
sie nie poddawac zaczelam zycie odnowa .mieszkalam zagranica 8 lat ucieklam od
ex .mieszkamy teraz w polsce inne realia biedniej ale szczesliwa i bez stresu

[kraksa2]

hahahah, ale sie obsmialam z tej obsikanej deski :D Popieram. Ja jestem sama
mama (nie samotna, raczej samodzielna) od 5 tygodnia ciazy, moja mala ma teraz
15 miesiecy i jestesmy superszczesliwe. Szczerze mowiac nie biore w ogole pod
uwage zwiazania sie z kimkolwiek. Przydaloby sie to gdy bede chciala zmieniac
mieszkanie na wieksze, kredyt we dwoje latwiej dostac heheheh.
A ustosunkowujac sie do pytania: jestem sama z wyboru, bo wybralam, ze urodze
moja malutka, a nie jak sugerowal tatuncio, zakoncze problem za pare tyskow w
brudnym gabinecie ginekologicznym. Nie bylo takie opcji w moim rozumowaniu.
Jestem sama ale przeciez nie sama, bo jestesmy we dwie :))) I jest super.

no to sie wypowiem

[skrzydlate]

Decyzja o poczeciu dziecka i wykorzystaniu do tego nieswiadomego dawcy genow
widzi mi sie mocno cyniczna. To tak jakbys sobie pieska albo kotka wziela.
Oczywiscie bywa, znam taki przypadek osobiscie. Ja tez w pewnym stopniu takim
jestem, co prawda ojciec moich dzieci chcial miec mlode, ale ja bylam swiadoma
faktu, ze on slabo sobie poradzi w tej roli i ze spadnie to na mnie. Wiele
kobiet tak ma w tym kraju zapelnionym po brzegi matkami-polkami, taka juz ta
nasza tradyszyn ;) Niejako nie mialam wyboru bo nie umialam inaczej wtedy. Wiec
jestem osobą ktora swiadomie weszla w te sytuacje, urodzila, utrzymala i
wychowala dwoje dzieci, bo nie widziala innego wyjscia. Ojciec sie dziecmi
bardzo interesuje i jest w mocnej relacji uczuciowej... ale nigdy nie
wspolpracowal ze mna i mnie nie wspieral ani nie pomagal, chyba ze w gre
wchodzil sąd i komornik.. to tyle..

Mam niejasne poczucie ze dziecko jest dzielem dwojga i powinien byc w tym chetny
i wspolny, swiadomy udzial dwojga. Taka teoria, wiem... Jak sie potem inaczej
ulozy to inna para kaloszy, ale nie podoba mi sie planowanie poczecia dziecka
przy jednoczesnym traktowaniu jego rodzica przedmiotowo, ten punkt planu budzi
moj sprzeciw. Cóż, gusta nie podlegają dyskusji. :)))

Moim zdaniem przeszkadza w wychowaniu dzieci najbardziej brak pomocy ze strony
bliskiej osoby i brak autorytetu, ew. wzorca dla mlodych, mlode sa różne i
niektore bardzo potrzebuja. Jestem swiadoma faktu ze wzorzec w postaci ojca
alkoholika czy pracoholika tez nei jest okej.

Pomaga isntnienie w miare stalych i obecnych wujkow :)) oraz rodzina o ile jest
chetna. Duzo kontaktow z rodzina, zostawianie czasem mlodego z kims innym tez
bliskim, (ja mialam tez pomoc sasiadek). Zeby dziecie nie bylo skazane tylko na
mamusie. Pomaga nienormowany czas pracy, aby mozna bylo poswiecic czasem caly
dzien, kiedy cos sie naglego stanie, ja bylam w domu kiedy wracaly dzieciaki ze
szkoly... bo takto sobie zorganizowalam.... Pomaga posiadanie dobrze, bardzo
dobrze platnej pracy. Mlode połykaja kupe kasy, zwlaszcza jak urosną. No i mozna
cos im ofiarowac fajnego, na przyklad fajne wspolne wakacje z atrakcjami. Dobrze
jest miec duzo mlodych, lepiej sie chowaja.


Moje juz 19 i 17 :)))

[edithea]

Cześć Skrzydlate ;)
No ja to wszystko wiem dlatego mam watpliwości, gdybym nie miała to bym się nie
zastanawiała. Ale z drugiej strony kochana ja mam już 37 lat i jeszcze trochę a
pozbawię się szansy urodzenia dziecka na zawsze. Kto wie czy w tej chwili nie
miałabym problemów, nie wiem bo nie próbowałam. To jest jakby nadrzedny problem
w tej chwili i wszystkie inne sa mniej ważne bo jeśli wezmę je pod uwagę to
równie dobrze moge stwierdzić że nigdy w życiu nie zostanę matką. A dlaczego??
Czy ja komuś zrobiłam coś złego że mnie los tego pozbawia? Jestem zdrowa, nigdy
nie miałam zadnych problemów, mam mieszkanie, kochającą rodzinę, mamę która
prosi o wnuki i która na bank mi pomoże. Mam siostrę i szwagra - może zostac
wujkiem, lubi dzieci ;) Nie mam chyba innego wyjścia, jak będe czekac jeszcze
dłużej to przekwitnę, moja mama bedzie już na tyle schorowana i starsza że mi
nie pomoże.
Takie sa fakty a nie idee.

[skrzydlate]

rozumiem Cie i nie podejmuje dyskusji, bo kazda sytuacja jest inna


nota bene, kiedy w klasie u moich mlodych pani zapytala ktore z dzieci jest
wychowywane przez samotnego rodzica, podniosl sie las rąk, normalnie ameryka
panie dziejku ;)

[skrzydlate]

aha, ja myslalam o takich wujkach co u Ciebie beda nocowali, mialam jakis czas
takiego i z przyjemnoscia widze ile moj syn sie od niego nauczyl, polknal co sie
dalo w tym krotkim czasie kiedy ten "wujek" ze mną mieszkal :)

[edithea]

Tak naprawdę to fajnie by było po prostu znaleźć faceta, który bedzie i ojcem i
zamieszka i spędzi się się z nim życie :) Ja przeciez tego nie wykluczam. Ale
ileż można szukac, do emerytury?;) Może najpierw zajść a potem się wszystko
ułoży?? Sama nie wiem, wszystkie moje związki sie rozpadają i jak tu cokolwiek
zrobić.
Zobaczymy.

[samanta455]

macierzyństwo to wielka odpowiedzialność za drugiego człowieka i wiele
wyrzeczeń.....pozdrawiam, czas cię jednak goni...masz dylemat...

[edithea]

Zdaję sobie sprawę że macierzyństwo samotne jest trudne. A czemu ten czas mnie
goni? Tego właśnie nie rozumiem. Czuję sie świetnie, lepiej niż przed 30stką,
nie choruję :) O co chodzi z tym czasem. Dziś kobieta 40 letnia to chyba nie to
samo co 10 czy 20 lat temu.

[paulajal]

Ale to chyba z dawcą nasienia? Bo w przeciwnym razie bardzo by to nie fair było
wobec ojca i dziecka jednak.

myslę, ze jest b ciężko, zalezy też od sytuacji finanswoej (jak masz mieszkanie
i stać Cię na nianię, to na pewno o wiele latwiej).

Tak czy inaczej dla rodzica dziecko to największy skarb:-) Myslę, ze nie ma
większej miłości i radości.

[anula36]

nie chcialabym byc dzieckiem samotnego rodzica i nigdy swiadomie nie zdecyduje
sie na samotne macierzynstwo.
co innego kiedy ojciec byl i sie zbyl ale zostaly zdjecia, wspomnienia, jakies
kontakty, kawalek waznej dla dziecka przeszlosci i historii, jakies korzenie -
a co innego kiedy nosi ono w sobie pietno anonimowego plemnika.

[skrzydlate]

mnie bylo bardzo ciezko, teraz kiedy na to patrze - nie rozumiem jak
wytrzymalam, naprawde, nic nie rozumiem, skad mialam sily na to wszystko, teraz
mam z gorki.. wiec sie odprezylam

[kraksa2]

Wiesz co, edithea, mam w rodzinie ciotke, prawie 60letnia. Tak zwana, brzydko
zwana, stara panna, bez dzieci. Niedawno mi powiedziala, ze ja to mam szczescie.
Gdyby ona mogla cofnac czas, to by poszla do banku spermy i sobie urodzila
dziecko. Nie chodzi o to ze jest samotna, nie jest, ma duuuuuza rodzine. Ona po
prostu zaluje, ze nie mogla wydac na swiat, kochac i wychowac dziecka, patrzec
jak rosnie, jak daje radosc, kocha. Pomyslalam, ze gdyby nie fakt ze mi sie moja
malutka "przydarzyla", to tez bym nie miala dzieci. Ja jestem za i jesli
zdecydujesz sie na ten krok, to na pewno sobie poradzisz, szczegolnie ze Twoja
mama rwie sie do pomocy :) Trzymam kciuki.

[kiwki]

bycie samotna matka jest bardzo trudne, bez względu czy jesteś nią od początku
czy w trakcie,kiedy jesteś w zwiazku.Moze nawet wtedy jest jeszcze gorzej bo
wowczas spadaja na Ciebie wszytskie obowiazki, które kiedys rozkladały sie na
dwie osoby. Ale w zyciu trzeba, niestety,czasami dokonywac takich wyborów i
podjąć ryzyko bycia samemu. Ja je podjelam dla dobra moich dzieci, dla spokoju
w domu dla bezpieczeństwa, Jest trudno, cholernie trudno czasami ale nie
załuję, choć czasmi bardzo brakuje tej drugiej połówki która pomoże,wesprze,
przytuli i dzieci i mnie...

[dziunia2b]

Nikt nie zaprzeczy że życie jako takie jest ciężkie...
Ale czy napewno z druga połówka jest lżejsze ?
Nie powiedziałabym... zdarza sie że bywa jeszcze gorzej
Nie każda druga połówka potrafi przytulić, pomóc czy wesprzeć w potrzebie
Czasem to własnie "on -ta połówka " jest przyczyną konfliktów i łez
I choc czasem smutno i ciężko jest samemu , to i tak lżej i bezpieczniej...

[kiwki]

Masz rację, z pewnością , czasami będąc z połówka jesteśmy bardzo osamotnieni,
też to przechodzialam i wiem o czym mówisz.Tymczasem udaje sie w kierunku
mojego pustego łóżeczka i życze kolorowych, milych snów...

[dziunia2b]

Życze spokojnej nocy .. kiwki ...
img419.imageshack.us/img419/7991/anio3222wg4.gif

[anna-studentka]

Witam! Sama nie jestem jeszcze matką, ale znalazłam się na tym forum w innym
celu. Mam do was ogromną prośbę. Jestem studentką V roku Pedagogiki i właśnie
piszę pracę magisterską. Na temat pracy obrałam sobie zagadnienie, które już od
dawna mnie interesowało, mianowicie problematykę samotnego macierzyństwa. W
związku z tym muszę przeprowadzić badania. I w tym tkwi moje zapytanie i
prośba. Czy któraś z was wypełniłaby mi ankietę na temat samotnego
macierzyństwa? Najbardziej zależy mi na matkach wychowujących dzieci w wieku
szkolnym. Oczywiście wyniki nie będą nigdzie publikowane ani pokazywane. Służyć
mi będą wyłącznie do opracowania pracy magisterskie i pogłębienia mojej wiedzy
w tejże problematyce. Za okazaną pomoc z góry bardzo dziękuję. Podaje swoje gg:
3460041. P.S. Ankiety przesłałabym e-mailem.

[edithea]

Kurcze jak tak was czytam to wygląda jakby samotne macierzyństwo było jakąś
drogą przez mękę!! A czemu?? Czy dziecko nie daje radości, nie uskrzydla, nie
daje sił? Trochę to dziwne, słyszałam zupełnie przeciwne rzeczy. Jak to jest
takie cierpienie to po co miec dzieci?
A w tą 2 połówke to bym za bardzo nie wierzyła, niestety gro facetów nawet jak
jest się tą pełną rodziną bierze niewielki udział w wychowywaniu dzieci i
niestety i tak wszystko spoczywa na głowie kobiety. Mi się wydaje że tego faceta
może zastąpić wujek, kolega, babcia, rodzina, ciotki. Ja mam rodzinę :) Zreszta
bardzo dobrą.
A tak poza tym to wcale nie zakładam że będe czegoś zabraniac ojcu dziecka, a
niech sobie ma do niego dostęp kiedy tylko chce, niech zabiera na lody, do kina
i na rower ile wlezie. Nie jestem osoba zaborcza więc chyba się nagle nie
zmienię o 180 stopni.

a propos czasu

[agi40]

Ja urodziłam majac prawie 37 lat zdrową córkę.
Tu, gdzie mieszkam wiele kobiet rodzi pierwsze dziecko ok. 40. Moj gin
stwierdzil kiedys, ze oczywiscie z wiekiem ryzyko powiklan wzrasta, ale to
glownie dane statystyczne. Wazny jest tzw. wiek biologiczny, czyli jak
zylas...jesli jestes zdrowa, nie palilas, itd. to masz szanse na zdrowego dzieciaka.
To tak, zebys sie AZ tak bardzo nie stresowala uplywem czasu (choc i ja zaluje
troche, ze wczesniej nie zdecydowalam sie na dziecko, bo jednak pochlania to
mnostwo sil fizycznych. Trzeba miec krzepe, naprawde!

[samanta455]

wszystkie dzieci są nasze, a rodzcie sobie kiedy chcecie i ile chcecie, i tak
dzieci są najpierw matki, dopiero potem ojca....to tak refleksyjnie...pyskują,
buntują sie, ale i tak są kochane, pozdrawiam serdecznie

[kaska2007]

Na to forum trafiłam przypadkiem - nie jestem samotną matką, choć samotną jak
najbardziej. Podziwiam was kobitki za dzielność! Zawsze twierdziłam i zdania już
nie zmienię, że lepszy żaden facet niż beznadziejny facet!

[2i2tocztery]

Dla mnie urodzenie dziecka tylko dla tego ze to ostatni dzwonek to troche za
malo.EGOIZM!Inaczej nie da sie tego nazwac.Ja wychowuje syna sama(ma 7 lat)bo
mimo usilnych prob nie dalo rady inaczej i widze co on przezywa...Mam za soba
wiele trudnych rozmow i chwil.Nie ma chyba nic smutniejszego w samotnym
macierzynstwie kiedy dostrzegasz ze mimo twoich usilnych staran twoje dziecko
cierpi i czuje sie gorsze od innych.Teraz juz potrafie otwarcie(na jego
poziomie)z nim rozmawiac ale wiem ze tak do konca On sie z tym nie godzi.Byc
samotnym rodzicem to przede wszystkim ciagla mozolna praca nad soba,bez chwili
psychicznego oddechu.

[tina73]

witajcie. jestem samotna mamą 12-sto letniego syna. jego ojciec porzucił nas
gdy maly mial latek 4.owszem , na początku bylo ciężko ale tylko i wyłącznie
psychicznie-byłam totalnie rozbita. natomiast z cała odpowiedzialnościa
twierdzę że materialnie , organizacyjnie lepiej daję sobie rade sama.drogie
mamy , nie piszcie że poczecie dziecka bo to ostatni gwizdek " jest podejsciem
egoistycznym, bo pozniej dziecko cierpi. to nie tak , dzis dzieci tego tak
bardzo nie odczuwaja , wiekszośc dzieci pochodzi jednak z rodzin rozbitych lub
niepelnych z innych przyczyn.a chyba lepiej dziecku w spokojnym domu bez
awantur niz w domu w ktorym rodzice bez przerwy tworza napietą atmosfere ktora
jak by nie bylo jest bardziej szkodliwa dla dziecka niz to ze nie ma w domu
taty.moj syn nie ma zadnego kontaktu z ojcem od 6 lat , i nawet o niego nie
pyta. pytal na poczatku , przez rok moze dwa. a teraz ma inne "" problemy "" :)
na głowie :):)

[2i2tocztery]

Oczywiscie ze w sytuacji kiedy sa klotnie i awantury to lepszy dla dziecka jest
wariant bez Taty.Autorce watku chodzi jednak o posiadanie dziecka w pojedynke z
zalozenia a to zupelnie inna sprawa...Nie wiem w jakim srodowisku sie obracasz
ale twierdzenie ze wiekszosc dzieci jest z rodzin rozbitych uwazam za lekka
przesade.

[tina73]

pochodzę z normalnego środowiska , mój syn chodzi do normalnej szkoly
podstawowe i na 32 dzieci w klasie 24 jest z rodzin niepelnych.i uwierz mi
rodzina niepelna nie musi być z marginalnego środowiska.a wuchowanie dziecka w
pojedynkę nie jest niczym strasznym, mam kolezanki które zostaly z dzieckiem
same z wyboru , nigdy nie wychodziły za mąz i sa szcześliwe, nie doznały tych
wszystkich uszczerbków na zdrowiu psychicznym jak rozwódki , a matka szczesliwa
i cieply dom - to szczesliwe dziecko.

[2i2tocztery]

Widze ze mamy zupelnie inny poglad na te sprawe.Jesli to nie za obiste pytanie
to jestem ciekawa z jakiej rodziny Ty pochodzisz? Nikt mnie nie przekona ze
dziecko wychowujace sie z jednym rodzicem to zaden problem.Oczywiscie wiem ze
to nic strasznego bo tez sobie radze ale rodzina to matka i ojciec.

[tina73]

juz ci napisalam , pochodze z normalnego przeciętnego środowiska i normalnej
rodziny. zgadzam się z tym że pelna rodzina to matka i ojciec. ale niestety
mamy takie a nie inne realia. małżeństwa zawierane w dzisiejszych czasach
rozpadają najczęściej już przed upływem 7 roku trwania, a jesli trwa to jest to
tylko gra przed ludzmi , zas w tych domach najczesciej jet lodowata atmosfera ,
co niestety takie dziecko jeszcze bardziej przezywa.kazde z rodzicow żyje
wlasnym życiem co nie wplywa pozytywnie na tworzenie tego " rodzinnego
spokoju " dla dziecka. a przeciez to dziecko bedzie mialo kontakt z ojcem ,
tego mu nikt nie zabroni .jego ojciec nie umarł , on jest , tyle tylko ze nie w
tym samym domu.

[2i2tocztery]

I bedzie sie spotykac z ojcem co 6 lat jak Twoj syn? Koncze dyskusje z Toba na
ten temat bo rece mi opadaja...Strasznie wszystko upraszczasz...A tak swoja
droga to nie wierze ze Twojemu synowi jest to takie obojetne.Chociaz przy
takiej statystyce to szkoda mi tej 8 dzieci z pelnych rodzin to sie dopiero
musza czuc jak dziwolagi jakies:)przy takim podejsciu jakie prezentujesz jest
bardzo prawdopodobne ze rowniez Twoj syn zostawi kiedys zone z
dzieckiem.Pozdrawiam

[tina73]

moja droga , moj syn wlasnie jest w takiej a nie innej sytuacji bo wyszlam za
mąż dla tego ze tacy ludzie jak ty mnie do tego natarczywie namawiali. gdybym
zostala sama z dzieckiem ulozyla bym to wszystko inaczej, a skoro uwazasz ze
świadome posiadanie dziecka przez samotną matke jest egoistyczne ,i za wszelką
cene twoim zdaniem trzeba wychodzic za mąz , nie wżne przecież że taka pani juz
ma podejżenia że to nie jest osoba która sprawdzi sie w roli ojca i meza ,
trzeba brac slub i tyle , bo tak nakazuje etyka , tak ?? ps. nie napisalam ze
mojemu synowi jest wszystko jedno , tylko ze juz od dawna nawet nie pyta o
ojca. jest juz nastolatkiem i pewne rzeczy rozumie. z reszta , nie ma o czym
dyskutowac , bo widze to nie ma sensu , z twoich wypowiedzi wynika ze kobieta
samotnie wychowująca dziecko jest na pewno z nieciekawego srodowiska , i wogóle
to takie marginalne według ciebie przypadki. pozdrawiam, a założycielce wąku
życze trafnych decyzji podjętych w spokoju i nie pod wpływem naciskających
ludzi.

[kraksa2]

No coz, osmiele sie nie zgodzic, ze rodzina to matka i ojciec. Moja rodzina to
matka i corka i to jak najbardziej rodzina, wcale nie gorsza czy smutniejsza od
innych rodzin.

[dori-dora]

nie jestem samotna matką wręcz odwrotnie mam męża i prawie 3 letnia córkę.A mała
pojawiła się na świecie jak miałam 31 lat więc nie byłam w sytuacji podbramkowej
pod względem wieku. Tak się tylko zastanawiam czy takie na zimno kalkulowanie
dotyczące znalezienia dawcy nasieni i potem samotne macierzyństwo to dobra
sprawa.Akurat znam przypadek koleżanki, która urodziła dziecko w wieku 36 lat i
oczywiście oszukiwała swego ówczesnego faceta że sie zabezpiecza. Trochę
klasyczny przykład próby złapania faceta na dziecko. Jednak facet sie wypiął i
raczej ma żal do tej koleżanki że go tak wrobiła. Co prawda spotyka się raz na
tydzień z dzieckiem ale nigdzie z nim nie jeździ; zresztą znalazł sobie młodsza
dziewczynę i jest z nią szczęśliwy. A patrząc na tę koleżankę, owszem ma dziecko
ale naprawdę jakoś nie widzę szczęścia u niej. Tyle że tu była sytuacja odwrotna
ona chciała być z tym facetem a on z nią nie. Zastanawiam się tylko jak dziecko
podrośnie co ta koleżanka mu powie. Jak wytłumaczy, że ojciec nie chciał z nią
być. To łatwe sprawy kiedy dziecko jest małe ale kiedy dorasta pewnie jest już
gorzej i trudno przekonać malucha że jest inaczej niż u innych. Jak mówię nie
wiem ale tak do końca nie wierze w takie szczęśliwe samotne macierzyństwo.

[kraksa2]

Ja tez nie wierze w szczesliwe samotne macierzynstwo, ale w szczesliwe
samodzielne macierzynstwo jak najbardziej. Jestem szczesliwa sama mama
szczesliwej malej coreczki :)

[2i2tocztery]

edithea napisała:
Pytam bo zaczęłam rozważać urodzenie dziecka i wychowywanie je samemu,
> od początku. Jestem w takiej sytuacji że już nie mogę dłużej czekać

Czy Ty aby nie gubisz tematu?Przeciez watek nie dotyczy samotnej matki bo
autorka takowa nie jest tylko chce nia byc.Staraj sie czytac spokojnie bez
emocji ze zrozumieniem.


edithea napisała:

< Bo od poczatku człowiek się na to nastawia i wie że
poradzić musi sobie sam, ewentualnie z pewną pomocą najbliższej rodziny - a ja
na nią mogę liczyć. Moja mama byłaby przeszczęśliwa, niezaleznie z kim to
dziecko bym miała ;)>

Ja od poczatku i we wszystkich wypowiedziach trzymam sie wylacznie tematu
jakiego watek dotyczy.Nie wypowiadalam sie na temat samotnych matkach."Samotna
matka z wyboru" to jest temat!Oczywiscie ze my jako samotne matki tez
musialysmy dokonac wyboru,ale jestesmy same bo nam sie rodzina rozpadla.Nasze
dzieci w wiekszosci przypadow poczely sie z milosci i sa pozbawione drugiego
rodzica bo nie dalo rady inaczej.W moim przypadku tak bylo i czuje sie za to
odpowiedzialna.Roznica jest wiec zasadnicza edithea jeszcze nawet nie wie kogo
ma wybrac na ojca...Wlasnie takie traktowanie macierzynstwa uwazam za
egoistyczne!Myslalam ze sie rozumiemy.

edithea napisała:

<Moja mama byłaby przeszczęśliwa, niezaleznie z kim to
dziecko bym miała;)>

I to jest dla mnie swego rodzaju patologia...
Pozdrawiam

[tina73]

no przyznaję , ze przeoczylam to co zacytowalaś. myślałam bardziej ze edithea
ma partnera ale nie chce sie z nim wiązac na stałe poprzez małżeństwo i dla
tego roważa możliwosc urodzenia dziecka i wychowanie go samotnie.w tym
przypadku jednak myśle że powinna sie mocno zastanowic , bo co powie dziecku ?
że kto jest jego ojcem ? NN? ojciec nieznany ? nie wyobrażam sobie tego.

[anna-studentka]

Witam! Sama nie jestem jeszcze matką, ale znalazłam się na tym forum w innym
celu. Mam do was ogromną prośbę. Jestem studentką V roku Pedagogiki i właśnie
piszę pracę magisterską. Na temat pracy obrałam sobie zagadnienie, które już od
dawna mnie interesowało, mianowicie problematykę samotnego macierzyństwa. W
związku z tym muszę przeprowadzić badania. I w tym tkwi moje zapytanie i prośba.
Czy któraś z was wypełniłaby mi ankietę na temat samotnego macierzyństwa?
najbardziej zalezy mi na samotnych matkach posiadających dzieci w wieku
szkolnym. Oczywiście wyniki nie będą nigdzie publikowane ani pokazywane. Służyć
mi będą wyłącznie do opracowania pracy magisterskie i pogłębienia mojej wiedzy w
tejże problematyce. Zmierzam ku zakonczeniu badan i rozpoczęciu analizy
materialow, lecz brakuje mi jeszcze kilka ankiet. Za okazaną pomoc z góry bardzo
dziękuję. Podaje swoje gg: 3460041. P.S. Ankiety przesłałabym e-mailem.

[suncity1]

możesz przesłać do mnie taką ankietę, wypełnię i odeślę - pozdrawiam :)

[tu_nia]

wiatm wszystkich.ja teraz stoje przed podobnym dylematem. pognic ojca dziecka
juz-jestem w 5 miesicu ciazy-czy byc z nim za wszelka cene-przy czym to tez nie
takie pewne. i czy ta cena nie za wysoka? dzieli nas wszystko, wiek-20lat,
wyksztalcenie- ja mam studia on zawodowke, ja jestem z rodziny intyligenckiej,on
chlopskiej, za rok odchodzi na emeryture i planuje wyjechac w swoje rodzinne
strony,na wies w polnocnej czesci kraju gdzie stoja dwa domy a do najblizszego
sklepu jest 2km, gdzie chce byc rolnikiem- malorolnym, a mnie zaprzac tam do
pracy w gospodarstwie. do tego ma zone w swoim wieku ktora nie moze miec
dzieci, obiecuje sie rozwiesc.. na poczatku szatnatozowal mnie ze jesli z nim
nie wyjade to dziecko bedzie polsierota, gdy sie na to nie zgodzilam to laskawie
zgodzil sie zamieszkac u mnie, ale pod warunkiem ze rodzice zapisza mi dom, bo
inaczej on nie dolozy grosza do nasego urzadzenia sie, ma dlugi,a reszte pensji
wysyla na wies do szeroko pojetej rodziny, wiec to ja muslabaym nas utzrymywac-
mam niezle platna prace, ale na troje nie wystarczy. nie wiem co robic, on nie
wykazal odrobiny dobrej woli, nawet nie wniosl pozwu rozwodowego, w swoim
telefonie ma mnie wpisana jako waldek- pewnie zeby zona sie nie dowiedziala,
miszka z nia w mieszkaniu sluzbowym i spi w jednym lozku-ale jak twierdzi pod
osobnymi koldrami. mam wrazenie ze mnie ciagle oszukuje, co nie przeszkadza mu
slac smsow pt. bardzo cie kocham chce byc tylko z wami, chce byc mezem i
ojcemdla naszej corki. a ja przeczuwam ze on robi to tylko po to, zeby jszcze
przez rok, bo tyle mu zostalo do emerytury, miec u mnie cieply kat, a potem itak
wyjedzie, poniewaz zupelnie nie mysli o tym zebysmy sie jakos urzadzili, to ja
mam wyremontowac mieszkanie a on laskawie zamieszka w nim, i bedzie jezdil do
tej swojej wsi co miesiac na tydzien i psakowal tam cala kase jak to robil przez
20 lat malzenstwa. gdybym mogla cofnac czas... boje sie ze on itak odejdzie,
wiem to prawie na pewno, i boje sie ze wtedy nasza corka bedzie to przezywca
gorzej niz jesli tatusia wcale nie bedzie od poczatku. ja go nie przekreslam to
on przekresla nas, tylko slowa kocham, a nie robi nic.

[anja07]

Ja właśnie, tak jak edithea zastanawiam się nad tym - czy mogę stworzyć dobry
dom dla mojego dziecka będąc samotną matką? Czy Małe będzie cierpiało z tego
powodu? Z mojego doświadczenia wynika że znajomi moim raczej cierpieli z powodu
nienorlamnych stosunków w rodzinie przed rozwodami lub przez same drastyczne
rozwody swoich rodziców.
Zbliżam się do momentu takiego że zdaję sobie sprawę że nie ułoże sobie życia z
kimś a nie wyobrażam sobie życia tylko z kotami :) Co myślicie?A może ktoś z Was
jest wychowany przez jednego z rodziców jedynie?

[kamila492]

Mam prośbę.Piszę pracę licencjacką.Mój temat to matki samotnie
wychowujące dzieci.Prosiłabym wszystkie samotne matki na odpowiedź
na moje pytania z kwestionariusza i przesłanie ich na meila
[e-mail] pytania:
PYTANIA DO BADAŃ
Pytania są skierowane do matek samotnie wychowujących dziecko/dzieci.
1. Ile ma Pani lat?
2. Jakie jest Pani wykształcenie?
3. Z jakiej przyczyny jest Pani samotną matką?
4. Gdzie Pani mieszka?
5. Jakie są Pani źródła dochodu?
6. Czym się Pani zajmuje?
7. Pod jaką opieką zostaje dziecko podczas Pani nieobecności?
8. Jakie jest Pani życie towarzyskie?
9. Czy poszukuje Pani życiowego partnera?
10. Jakie są Pani plany wobec przyszłości dziecka?
Byłabym bardzo wdzięczna

[kamila492]

Mam prośbę.Jestem studentką i piszę pracę licencjacką na temat Matki
samotnie wychowujące dzieci.Prosiłabym wszystkie samotne matki o
wypełnienie mojej ankiety.
1. Ile ma Pani lat?
2. Jakie jest Pani wykształcenie?
3. Z jakiej przyczyny jest Pani samotną matką?
4. Gdzie Pani mieszka?
5. Jakie są Pani źródła dochodu?
6. Czym się Pani zajmuje?
7. Pod jaką opieką zostaje dziecko podczas Pani nieobecności?
8. Jakie jest Pani życie towarzyskie?
9. Czy poszukuje Pani życiowego partnera?
10. Jakie są Pani plany wobec przyszłości dziecka?
Bardzo dziękuję.

[jadwigan2]

Witaj, odeszłam od męża 10 lat temu (mam trójkę dzieci i wzięłam je ze sobą).Z
perspektywy czasu powiem tak; nigdy nie zdecydowałabym się na bycie samotną
matką z wyboru.W mojej sytuacji podjęcie takiej decyzji było
koniecznością.Dzieci powinny mieć ojca i matkę. W przeciwnym razie cierpią.
Pozdrawiam.Jadwiga

[ligeis]

wiesz myślę, że trzeba uściślić to, co masz na myśli. Ja przez pierwsze
dwadzieścia miesięcy życia mojej córeczki (plus ciąża oczywiście) byłam
fizycznie z mężem. Natomiast moja samotność była dotkliwa. Karmiłam piersią,
zarabiałam na dom, w weekendy zostawałam z dzieckiem, kiedy on musiał się
odstresować po całym tygodniu nic nie robienia. Po dwudziestu miesiącach
wymiękłam i wyprowadziłam się - na szczęście. Nie żałuję decyzji, nie mogłam z
nim być. On natomiast bardzo kocha Małą i wspólnie się nią zajmujemy. On ma
drugą żonę, ale mnie to nie przeszkadza, dla mnie istotne jest to jaki ma
stosunek do córki. Ja na pewno nie chciałabym z nim być i nasze małżeństwo
byłoby bardzo toksyczne, więc uważam, że obecny układ jest dla Małej lepszy. Ale
najlepiej jest gdy dwie dojrzałe i kochające się osoby zakładają rodzinę i mają
świadomość pełnych konsekwencji. Nie radzę z premedytacją zostawać samotną
matką. Dlaczego za wszelką cenę chcesz mieć dziecko? Ono powinno być owocem
miłości i chęci obojga rodziców. Nie zapominajmy, że dziecko nie jest dla nas, a
dla samego siebie, nie rodzimy dzieci po to, aby nam było lżej, ale po to by
mogły optymalnie rozwijać swój niezależny byt. A samotne macierzyństwo
obiektywnie rzecz biorąc optimum nie jest. Trzy miesiące temu straciłam dziecko,
w ciąży z drugim mężem. Mąż wykazał się kompletnym brakiem odpowiedzialności i
zwiał od problemów, a mój Synek odszedł cichutko. Choć to strasznie bolesne
zdałam sobie sprawę, że nie zauważałam wad męża po to by za wszelką cenę mieć
drugie dziecko. Ale maleńki to wyczuł i nie chciał przyjść na świat w takich
warunkach.
W atmosferze, miłości, akceptacji i odpowiedzialności dużo lepiej jest
wychowywać dziecko. I dużo lepiej nie musieć robić tego samej.
pozdrawiam

[martaczapiewska26]

tak jestem samotna matka z wboru. Juz bedac w ciazy wiedziałam ze
bede sama, nie powiem ze jest łatwo ale jakos daje sobie rade. Moj
skarb ma juz 8miesiecy. Pomagaja mi tez rodzice i moji bracia. nie
żałuje mojej decyzji wiem jedno nie kochałam tego faceta ktory jest
ojcem mego syna, po tym jak dowiedzialam sie ze jestem w ciazy
wiedzialam ze niae bedzie mi dobrze z nim i sie nie mylilam do tej
pory nie mama kontaktu z nim ani ja ani moj skarb

[mamalinka]

Ja jestem taką mama.Musiałam uciekać od ciągle pijanego chłopaka który wyzywał
się na mnie. Dłużej nie mogłam tego zniesć. Zabrałam synka i wyprowadziłam się
do rodziców.
Chłopak ma w dupie mnie i dziecko wódka jest dla niego najważniejsza a o jakiś
alimentach mogę zapomnieć.
zsapytasz może czy jestem szczęsliwa a ja odpowiem tak i to bardzo nie trzeba mi
współczuć.Mam to malutkie szczęscie które już spi w swoim łóżeczku,mam prace z
której jestem w stanie w miare sie utrzymać.Nie jest więc wcale tak zle jakby
mogło sie wydawać.
Oczywiscie przychodzą gorsze dni kiedy stwierdzam że juz dełużej sama nie dam
rady ale wtedy patrze na mojego roześmianego brzdąca i mysle sobie jak to nie
dam rady mam synka i dla niego to wszystko.

[studentka03]

Witajcie! Zwracam się do Was z ogromną prośbą. Zapewne domyślacie
się już, że potrzebuję Waszej pomocy w pisaniu pracy magisterskiej.
Chodzi mi o przeprowadzenie kilku rozmów na interesujący nas temat i
jeśli któraś z Was zgodziłaby się pomóc, będę wdzięczna za wszelki
kontakt :) To numer mojego gg:10404502. Kobietki, liczę na Was!
Z serdecznymi pozdrowieniami Aneta.

Do studentek i moderatorek

[babie_lato1]

Wydaje mi się, że posty-prośby o udział w badaniu powinny być w
osobnych wątkach. Nie są tu zbyt eleganckie ani na temat. Ktoś cię
pyta, czy ma zostać samotną matką, a ty mu na to - może weźmiesz
udział w badaniu, mam kilka interesujących pytanek. No, sory.

[magda-50408]

Ja także z wyboru wychowuje sama dziecko.Nie mam zamiaru wysluchiwać
ciągle że wszystko co jest żle to moja wina.Kiedy byłam w ciąży moj
partner ciągle miał do mnie pretensje o wszystko a szczególnie o
to,że się żle czułam,że byłam śpiąca i wykończona jak wracałam z
pracy....Do końca mojej ciąży przeżywał jak to na początku mojej
ciąży on wogóle sie dla mnie nie liczył,ciągle chciał być na
pierwszym miejscu,tylko on i on...To,że bylam w ciąży i żle sie
czulam nie mialo żadnego znaczenia.Mało tego,niedlugo przed porodem
powiedział że to nie jego syn pnieważ podczas pierwszego stosunku z
nim nie krwawilam,porażka,facet bez rozumu.Mam 19 lat i to był mój
pierwszy partner seksualny. Dwa tygodnie przed terminem porodu
powiedziałam dość!Wcale nie muszę być z gościem tylko ze względu
dziecko,to i tak prędzej czy później by runeło.Więc moje kochane my
samotnie wychowujące musimy być silne i cierpliwe a to wsztystko dla
naszych dzieci. pozdrawiam

[buliczka22]

[maqinga]

Buliczko..... na Twoim miejscu bym sie nie wahała i odeszła! Masz
racje, nie ma nic gorszego niż widok pijanego tatusia, czy słuchanie
kłótni, awantur, czy przekleństw rodziców. Ale cos za coś - teraz
masz u swego boku faceta i mimo iz jest okropnie nieodpowiedzialny,
to jest.... jak odejdziesz - zostaniesz z dziećmi ze świadomościa,
że jesteś sama.... choć z nadzieją, że trafi sie Wam lepszy
mężczyzna... Przemyśl wszystko spokojnie i podejmij decyzję. Ale
jesli postanowisz rzeczywiscie od niego odejść to później trwaj w
tym wytrwale i się nie wahaj, czy wrócić bo może on jednak się
zmieni.... wiem po sobie - faceci pięknie improwizują! obiecują
złote góry, przez krótki okres są super, a później znów zachowują
sie tak samo o ile nie gorzej.... Powodzenia!!!!!!

[pedagozka_wro]

Witam serdecznie:) Właśnie zaczynam pisać pracę magisterską (z
pedagogki).W obszarze moich zainteresowań są "samotne matki z
wyboru". Jeśli któraś z Pań mogłaby podzielić się ze mną swoimi
refleksjami na ten temat byłabym bardzo wdzięczna.Gwarantuje
anonimowość.
To mój e-mail: [e-mail]
Z góry dziękuje i pozdrawiam :)

[mconti]

ja jestem samotna matka z wyboru

[mama-buby]

Tak. zostawiłam męża bo miałam dość czekania na zbawienie że "się zmieni".
odeszłam od niego gdy mój synek miał rok czasu. teraz czekają nas już 3
urodziny. z biegiem czasu jak patrzę na moją decyzję wiem że była to jedna z
najwspanialszych i najgenialniejszych decyzji jakie mogłam podjąć. Nie żałuję
tego, i nie żałowałam przez ani jeden moment. Nie twierdze, że bycie samotną
matką nalezy do prostych i idzie wszystko gładko, ale szczęście i uśmiech mojego
dziecka rekompensuje każdą przepłakaną noc w której byłam gotowa stwierdzenia
'już dłużej tak nie dam rady' ..

[samotna2525]

Jestem samotną matką, ale nie z wyboru. Miałam chłopaka, chodziliśmy przez rok,
ja w nim zakochana po uszy, on wydawało mi się że we mnie jeszcze bardziej.
Świetny facet, moja rodzina bardzo go polubiła. I wpadka. Myślałam że się
ucieszy bo kiedyś rozmawialiśmy o dziecku, a tu nagły zwrot akcji- powiedział że
nie chce jeszcze dziecka i że nie chce się żenić. Zaproponował mi jakieś
tabletki na poronienie, potem chciał wysłać do jakiegoś lekarza, który miał mi
"pomóc". Nie godziłam się na to a on się denerwował. Powiedział że to koniec,
kazał mi wybierać między nim a dzieckiem. Przekonywał mnie tym argumentem, że
dziecko może urodzić się chore, bo trochę chorowałam i że zmarnuje mu życie.Nie
życzę nikomu tego co ja wtedy przeszłam, to był taki stres,rozdarcie, ataki
furii, płaczu i agresji, czułam że życie mi się rozsypuje. Wolałam poronić
samoistnie niż bym miała usuwać, nigdy bym nie usunęła, nie mam do tego prawa.
potem on wyjechał za granicę na 2 m-ce a ja w tym czasie urodziłam, 2 m-ce przed
terminem, wcześniak. On wrócił zobaczył dziecko, wziął mnie za rękę i powiedział
dziękuję- bardzo się nią zachwycał i powiedział jej że ją kocha. Mi też
powiedział że mnie kocha, ale że do życia w małżeństwie się nie nadaje. I
rozstaliśmy się, potem go widziałam jeszcze na imprezie, kłóciliśmy się, pytał
ile chce alimentów, powiedziałam że nic, bo uważam że jak nie chce widywać się z
dzieckiem to po co ma płacić. Nie potrzebuję łaski, nic na siłę. Zatańczyłam z
innym to on wpadł w furię, zaczęli się bić i ochrona go wyprowadziła, tyle go
widziałam. Dziecko ma już rok a on się nią w ogóle nie interesuje. Mi wysłał
życzenia na urodziny a o dziecka urodzinach już zapomniał. Ja pracuję i mam
ogromne wsparcie ze strony rodziny. On nie pracuje i jego rodzina nie intresuje
się nic. A mieszkamy od siebie bardzo blisko 2 km. Cały czas noszę w sobie
piętno zostawionej, opuszczonej, niechcianej. I bardzo się boję że jak mała
podrosnie to też będzie nosiła to w sobie i cierpiała.Mimo że mam kochającą nas
rodzinę i mnóstwo przyjaciół. Nie jestem szczęśliwa, bo nie mam faceta, ale
nigdy nie żałowałam że urodziłam Klaudię bardzo ją kocham. A najgorsze jest to
że kocham jeszcze jej ojca. Zaznaczam że jestem jeszcze młoda, mam 24 lata i
wiem mało o życiu. Dlatego proszę o jakieś obiektywne sugestie co dalej?