Wiersz dnia dzisiejszego

[bogatka1]

K.M Sieniawski - Epitafium dla Jesienina
Wściekła się wielka niedźwiedzica
I lecą z pyska płaty piany
Samotny szczeniak do księżyca
Zanosi jazgot obłąkany

Po mlecznej drodze wóz się toczy
Turkocze za nim piąte koło
Sponad zodiaku o północy
Ze mną ptak, ryba i dziwoląg

I Ruś cerkiewna, Ruś dawnej wiary
Szumi pomoriem w riazańskiej duszy
Huczy po karczmach krwawym pożarem
I Twoje brzozy pali, Sergiuszu

Brzozo wędrowna, czemu się śnisz
I tak cię zrąbią dla mnie na krzyż
Chato rodzinna płyń tam, gdzie kres
Niech się dzwoneczek śmieje do łez

Ryczy lew ranny ponad głową
Bliźnięta płyną rzeką modrą
Byk galopuje łąką płową
I pręży się na wadze skorpion

Tętni przez łąki koziorożec
Strzelec go tropi nieustannie
I płynie wodnik po jeziorze
Po utopionej płacze pannie

I Ruś jak panna niech płacze po nim
Święta Łagoda zejdzie do ziemi
Na bruku Moskwy klon oszroniony
Biblijny prorok - Sergiusz Jesienin

Riazańska matko skąd w oczach łzy
Karczemne szczęście, samogon, dym
Moskwo karczemna, płyń za mną, płyń
Pokochał zodiak riazański syn

Otwórzcie mi, stróże anieli
Błękitne podwoje dni
O północy anioł w bieli
Z moim wiernym koniem znikł

Koń mój Bogu niepotrzebny
Koń mój siła ma i moc
Słyszę, gryzie łańcuch srebrny
Rży żałośnie w głuchą noc

Widzę, pędzi wśród zamieci
Targa gniewnie gruby sznur
Jak z miesiąca z niego leci
Sierść bułana w kłęby chmur

Tutaj Jesienin w najśmieszniejszej z gier
Wybiegał w błękit zza karczemnej Moskwy
Riazańską łąką zakwitł w "Angleterre"
Sen pożegnalny, ostatni oktostych

Pomódl się, pomódl za Jesienina
Przeżegnaj wszystkie dalekie drogi
Wychyl wieczorem czareczkę wina
Ostatnie grosze rozdaj ubogim

Nie pragnął krzyku, odpoczynek snił
W sekundzie się przeżywał od nowa
A potem długo waliła do drzwi
Zniecierpliwiona służba hotelowa

Podróżną sakwę zarzuć na ramię
Wyjdź na gościniec do bramy nieba
Słyszysz, jak tętni przez śnieżną zamieć
Księżyc na nowiu, bułany źrebak

Weszli, krzyknęli, a jeden się bał
Bo spoza okien milczące niebiosa
A tam na stole, gdzie Jesienin stał
Snuł się powoli dymek z papierosa

Słyszysz, jak woła każdego ranka
Wiatr myszkujący po połoninach
Leci w dal z wiatrem rżenie bułanka
Pomódl się, pomódl za Jesienina

Kaczmarski Jacek - Samobójstwo Jesienina

[bogatka1]

Kaczmarski Jacek - Samobójstwo Jesienina

Znajoma Rosjanka nad kieliszkiem twierdzi,
Że poeta - poetą staje się po śmierci.
- Śmierć samobójcza pasuje poecie -
Mówi pokazując Jesienina zdjęcie
Po zdjęciu z pętli. Ale twarz poety
Jak każda twarz martwa wygląda niestety.

Śmierć jakakolwiek - to zrządzenie boskie.
Lecz w Związku Radzieckim pismem wielbić Rosję
To w latach dwudziestych igranie ze zgonem,
Gdy płomienie nadziei stawały się płonne,
Najcichsze słowo mogło zrodzić zemstę
A sam fakt życia stawał się przestępstwem.

Więc przypuszczenie myśl nieufną biesi:
Może Jesienin sam się nie powiesił...
Nim sakwojaż w paski pociął miast powroza
Ręką - potem białą - jak rosyjska brzoza,
Nim sprawdził, czy wytrzyma ciężar tak ogromny
Decyzji - mówią, że już był nieprzytomny.

Skąd rany na twarzy, jakby pisał czołem
Schylonym po śmierci nad odległym stołem?
Skąd ślady na ciele po pobiciu sine,
Jakby miał się bronić przed swym własnym czynem?
Ktoś musiał mu pomóc w przejściu w nieśmiertelność
W zamian za nieobecność w tym, czym jest codzienność...

Lecz znajoma Rosjanka macha na to ręką:
Zbrodnia dla niej - zwykłością, samobójstwo - męką.
Dać się zabić to klęska, słabość i pokora,
W samobójstwie poety - czyn i metafora!
Więc szepcze: "Gałubczik, tyś moim Sergiuszkiem..."
I wisi Jesienin. Wisi nad jej łóżkiem.

ROZPRAWA Z FILOZOFIĄ PESYMIZMU - A. Waligórski

[bogatka1]

Andrzej Waligórski (ur. 20 października 1926 w Nowym Targu, zm. 10
maja 1992 we Wrocławiu) – polski aktor, poeta, satyryk, dziennikarz,
długoletni współpracownik Polskiego Radia we Wrocławiu.

JANA DEZYDEREGO DREPTAKA ROZPRAWA Z FILOZOFIĄ PESYMIZMU
Jan Dezydery Dreptak zapoznał się kiedyś z Sartrem
(znaczy nie osobiście, tylko z jego twórczością)
I przeczytał że życie prawie nic nie jest warte,
Ponieważ i tak zagłada wisi nad ludzkością.
Następnie przeczytał również Levi-Straussa
(Którego snobi nazywają Levy-Sztrosem
Chociaż jest Sztraus i pochodzi z okolic Buczacza)
I zapłakał nad człowieczym losem,
Ponieważ tam wyczytał że nie ma dialektyki
I wszystko się rozwija w sposób dowolny i dziki.
Tu Dreptak sięgnął jeszcze do Schopenhauera
Przeczytał "Die Welt als Wille und Vorstellung"
I zawołał głośno: - O cholera!
Ta żeż to wszystko się dzieje bez celu!
Ot lepiej się powieszę, po co przedłużać ten bezsens?
I w samobójczych celach wydrapał się był na kredens,
Ażeby się powiesić na haku od obrazka
Przy pomocy sznura elektrycznego oderżniętego od żelazka.
Już sobie założył pętelkę, już miał się przenieść w zaświaty,
Już wyobrażał sobie siebie sztywnego, strojnego w kwiaty.
A wtem nagle jak naraz nie wrzaśnie, jak nie zeskoczy na ziemię:
Ot, byłbym się powiesił, a jutro mam dostać premię!
Co rzekłszy wziął Levy -Straussa i buch przez okno na deptak,
A stamtąd krzyk się podniósł: - Ożeż ty jakiś Dreptak!
Bo książka spadając, trafiła w sam środek kapelusza
Jednego rozrabiakę, Superfajczaka Tymoteusza,
Co widząc Dreptak się zaśmiał, na okiennej się oparł ramie
I wrzasnął: - Ja ci jeszcze dołożę, ty jakiś chamie!
I dawaj w niego Sartrem i Schopenhauerem Arturem!
... i co za głupota twierdzić, że życie jest złe i ponure?

[bogatka1]

Andrzej Waligórski - Jeszcze
...więc jak się już ma psa i kota, i miłe mieszkanko spółdzielcze,
I wszystko się w naszym życiu układa tak plus minus znośnie,
I gdy się w tym życiu już miało tę - pewną ilość - dziewczyn,
I właśnie jest popołudnie, i słońce świeci skośnie,
To dobrze jest usiąść w fotelu, a kot niech się zwinie obok,
I żeby w zasięgu ręki było koniecznie pół czarnej,
A radio niech gra Gershwina, a my, kiwając nogą,
W ten skośny promień puszczamy dym z papierosa carmen.

Na półkach piętrzą się książki i pył z nich wiruje w słońcu,
I wszystko jest złotobrunatne, a tylko rapsodia błękitna,
I trochę smutno, że trzeba to będzie zostawić w końcu,
I już się nie siądzie w fotelu, żeby Trzech Muszkieterów poczytać,
Bo może się kiedyś tak zdarzyć, że patrzysz - a ciebie już nie ma,
Chociaż jest kawa i fotel, i słońce na kociej sierści,
I chociaż wciąż jeszcze w powietrzu snuje się dym z carmena,
I równie jak dym błękitny wciąż snuje się ten Mister Gershwin.

...pies podniósł głowę i warknął, ale nikt jakoś nie wszedł,
Choć ktoś stał jakby za drzwiami, i jakby zamykał parasol...
Kot otwarł oko, popatrzył i mruknął: - Jesteś tu jeszcze?
Jeszcze tu jestem, mój kocie. I jeszcze wciąż trzymam fason.

[gerda11]

Asnyk Adam

Kościeliska

Oto tatrzańska sielanka
Łagodną wabi ponętą,
Jak dziewczę, co uśmiechniętą
Twarzyczką wita kochanka...
Przez skał rozdartych podwoje
Przegląda wąwozu łono,
Gdzie szumią srebrzyste zdroje
Melodię głazom nuconą -
Przez skał rozdartych podwoje
Świerk zwiesza konary swoje,
I słońca blask się przeciska... To Kościeliska!
Zielona skacze dolina
Przez strumień z brzegu do brzegu;
Gdzie potok wstrzyma ją w biegu,
Na góry łączką się wspina
I postać przybiera sielską,
Strojąc się w trawę i zielsko,
I kwiaty do swego wianka
Wplatając ręką niedbałą...
A dołem, skryta pod skałą,
Z marmurowego wciąż dzbanka
Czysta najada swe fale
W przejrzystym sączy krysztale
I strąca potok z urwiska... To Kościeliska!
Pionowo sterczące skały
Igłami świerków się jeżą,
W ciemną się zieleń ubrały,
Lecz w balsamiczną i świeżą,
Z której gdzieniegdzie szczyt biały
Kamienną wytryśnie wieżą,
Lub nagie wapienia ostrze
Szeroko pierś swą rozpostrze.
Za każdym drogi zakrętem
Cały krajobraz się zmienia;
Jakby w królestwie żakietem
W głaz zamienione marzenia,
Dziwaczne fantazji gmachy
Z wejrzeniem coraz to nowem,
Wiszące ściany i dachy,
Tłoczą się ponad parowem
Lub uciekają w lazury,
Ręką marzącej natury
Wypchnięte z ziemi ogniska... To Kościeliska!
Srebrzyste wstęgi katarakt,
Oprawne w zielony szmaragd
Mchów rozesłanych na skałach
I drobnolistnych paproci;
W powietrzu pełno wilgoci
I chłód rzeźwiący w upałach -
Zwalone kłody i mosty,
Łomy strącone z wierzchołków,
Rdzawe na głazach porosty,
Co woń roznoszą fiołków,
Żywiczne świerków oddechy,
Błękitnych niebios uśmiechy
I spokój dla duszy słodki -
I zawieszone wysoko
Nad niedostępną opoką
Gwiaździste, srebrne szarotki -
Wszystko się srebrzy lub złoci...
W kropelkach świeżej wilgoci
Tęczową barwą połyska... To Kościeliska!


14 sierpień 1879

[gerda11]

Twardowski Jan

Śpieszmy się

Annie Kamieńskiej

Śpieszmy się kochac ludzi tak szybko odchodzą
zostaną po nich buty i telefon głuchy
tylko co nieważne jak krowa się wlecze
najważniejsze tak prędkie że nagle się staje
potem cisza normalna więc całkiem nieznośna
jak czystość urodzona najprościej z rozpaczy
kiedy myślimy o kimś zostaje bez niego

Nie bądź pewny że czas masz bo pewność niepewna
zabiera nam wrażliwość tak jak każde szczęście
przychodzi jednocześnie jak patos i humor
jak dwie namiętności wciąż słabsze od jednej
tak szybko stąd odchodzą jak drozd milkną w lipcu
jak dźwięk trochę niezgrabny lub jak suchy ukłon
żeby widzieć naprawdę zamykają oczy
chociaż większym ryzykiem rodzić się niż umrzeć
kochamy wciąż za mało i stale za późno

Nie pisz o tym zbyt często lecz pisz raz na zawsze
a będziesz tak jak delfin łagodny i mocny

Śpieszmy się kochac ludzi tak szybko odchodzą
i ci co nie odchodzą nie zawsze powrócą
i nigdy nie wiadomo mówiąc o miłości
czy pierwsza jest ostatnią czy ostatnia pierwszą

Andrej Waligórski - Biały najemnik

[bogatka1]

Andrej Waligórski - Biały najemnik

Dziwne marzenie często mnie przenika,
Nie żebym chciał się wkraść do wyższych sfer,
Lecz chciałbym mieć białego najemnika,
Co by najemny i biały był jak ser.

Koledzy by po wywalali gały,
W ich wzroku podziw błyszczałby i hołd -
Na przedzie ja, za mną - najemnik biały,
I ja chwilami mu wypłacam żołd.

Powiedzmy, w knajpie siadam przy stoliku
I wykonuję dłonią władczy gest:
- Kelnera sprowadź, biały najemniku!
A on z angielska mówi krótko - Yes!

I już mi go dostarcza szybkościowo.
A kelner - lufę kolta czując tuż
Oraz trzymając ręce ponad głową
- Co podać? - pyta. - Kaszanka! Ale już!!!

Lub weźmy wiec. Zebrali się faceci,
Ktoś rezolucję swą na siłę pcha,
A potem groźnie pyta: - Kto jest przeciw?
A wówczas w ciszy mówię głośno: - Ja...!

A gdy mnie nazwać chcą degeneratem,
To chwytam gwizdek, gwiżdżę fiu fiu fiu
I wchodzi mój najemnik z taaakim gnatem,
I z białoruska pyta krótko: - Nu?

Ach, ten najemnik, jakież daje szansę,
Z jakąż pewnością mogę liczyć nań,
Jakież finezje stwarza i niuanse
Odnośnie pensji, strojów - ba! - i pań!

Więc najemnika chyba sprawię sobie,
To jest marzeniem moim skrytym, lecz
Uprzednio sobie na ten szpas zarobię,
Bo ten najemnik to kosztowna rzecz.

Napiszę o Panamie, Zanzibarze,
Że tu jest dobry rząd, a tam jest zły,
Względnie przeciwnie, tak jak szef mi każe,
Szef mnie wynajął... płaci... C'est la vie!

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska: Dnie, minęłyście

[bogatka1]

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

Dnie, minęłyście. Cóż się może zdarzyć?
Kości, bezradnie pod murawą trwacie,
A czas przechodzi po mnie i kaleczy
Serce ze wszystkim żyjące w rozbracie.

Gniewa mnie w tobie maj, auro niebieska,
Dla beznadziejnych posępny jak klęska!
Wszędzie, gdzie ludzie widzą nieskończoność,
Dostrzegam tylko duszny dach nad dachem -

Zieloną gałąź, gdzie dojrzewa gniazdo,
Pod jesień wicher ułamie z rozmachem.
To, co związały namiętność i rozum,
Los rozwiązuje z okrucieństwem błahem...

- Tu, gdzie się wszystko rwie, niszczy i zmienia,
Byłam źrenicą boskiego marzenia.

[bogatka1]

Halina Miga - List do Mikołaja

Mam tak dużo marzeń, chociaż jestem mała:
żeby moja mama więcej czasu miała,
by się moje lekcje same odrabiały,
a mój starszy bracik czasem stał się mały.
Górę czekolady! Pewnie czekolada
jest w Twym dużym worku? I żeby śnieg padał,
abyś mógł przyjechać do nas Mikołaju
i żebyś pozostał w naszym cudnym kraju.


Wierszyk napisany z dzieckiem. Tematycznie na jutro.

[bogatka1]

Iwona Adamiec 2008-11-16 16:14:13

spacer po mieście (6)
watahy bloków
mieszkańcy
miejsca nagrodzeń, siedliska wyroków

--------------------------------------------------------------------------------
Tomasz Filus | 2008-11-16 16:43:34

...zbyt jednookie spojrzenie
brakuje mi klatek
...mieszańców
...odchodów i podchodów
itd, itp...
a trasa WZ, a koniczynki
i inne serpentynki
...a kanały i schroniska
no NIE ?!
a rzut oka z balonu, zza szyby
a jazda na gapę i bez fotelikaOd monitora mgłą zaszły mi gały
i soczewki mi będą na białą plamą
MRUgały a spacer przy Lasce i z laską białą
czyż nie jest boską progułką zliniałą
wyjdż na przedmieście
i baw się w tekście, pa !

[bogatka1]

Modlitwa o śmiech /SDM/

śmiechu mi trzeba na te dziwne czasy
śmiechu zdrowego jak źródlana woda
niech mnie kołysze w tej wielkiej podroży
i niech prowadzi gdzie śmieszna gospoda

niech dźwięczy męczy aż do zadyszki
śmiechu mi trzeba przede wszystkim
niech się zatrzęsą od śmiechu ściany
niechaj na zawsze będę nim pijany

nie okrutnego nie cynicznego
śmiechu mi trzeba bardzo ludzkiego

Zabawa słowem z przed chwili

[polnaro]

Bogatko, dla Ciebie.

A przed nami...
Kolejny rok, krok, może bieg
Na spotkanie zdarzeń, ludzi, miejsc
Do początku, ciągu i pożegnań
Po smak, barwę i zapach chwil
Po słowa, myśli i czyny
Do znanych i nowych nadziei
Do radości, że zmienimy coś
Po odwagę, by zmienić na lepsze.

[bogatka1]

> Do początku, ciągu i pożegnań
> Po smak, barwę i zapach chwil
...........................Polnaro

Akt

Odważam resztki kolorów
Jak gdybym chciała zatrzymać spojrzenie
rozbłysk płomienia gdy gaśnie
Nieuniknione zderzenie
Wykreślenie z kartotek

Pastelowy akt z ukrytą twarzą
nie będzie miał wyboru.
Ktoś go zepnie klamrą img
Przypisze link jak kosteczki kręgosłupa

A ja będę grała na akcie, kryjąc
w nim najlepszą piosenkę z youtube
będę pachniała jego skórą
i smakowała lśnienie na łokciu.

[polnaro]

Dzięki, ale "resztki kolorów","wykreślenie z kartotek"?
Wiosna ubarwi dni i wieczory / wkrótce/,
Płomień rozpali oko lub ręka /dorzuć szybko jakieś polano do kominka/,
Twarz pięknie wygląda gdy myśląca /więc śmiało : ten akt twarz mieć musi/,
"Zderzenia" tylko marzeń z portfelem /więc rzeczywiście nie przesadzaj/,
"Wykreślenie" wszelkich braków wyboru, wybieramy ciągle i jeszcze, i znowu,
Linki przypisuj swoim aktom , a nawet własnym piosenkom / tego akurat nie
oddawaj innym/,
Graj więc, graj, skąd pomysł, że coś przykryjesz? Smakuj, wąchaj, baw się chwilą.

[polnaro]

M. Pawlikowska Jasnorzewska
Światu
Świat ten jest dla mnie i jam
jest dla świata,
który ciężarem serce mi rozgniata
jak nieprzytomny kochanek.
Daję mu wszystko nie
trwożąc się o nic,
choć grozi śmiercią, którą
trzyma w dłoni
mnie najwierniejszej
z kochanek.
Zabawki, skarby, umarłe
motyle
kładzie przede mną i leżą
przez chwilę,
aż znów je wicher rozmiecie.
Całuję usta jego wieloustne:
mów o miłości, nim na
zawsze usnę, w objęciach twoich, mój
świecie.

[del.wa.57]

Trzeba marzyć

Żeby coś się zdarzyło
Żeby mogło się zdarzyć
I zjawiła się miłość
Trzeba marzyć
Zamiast dmuchać na zimne
Na gorącym się sparzyć
Z deszczu pobiec pod rynnę
Trzeba marzyć

Gdy spadają jak liście
Kartki dat z kalendarzy
Kiedy szaro i mgliście
Trzeba marzyć
W chłodnej, pustej godzinie
Na swój los się odważyć
Nim twe szczęście cię minie
Trzeba marzyć
W rytmie wietrznej tęsknoty
Wraca fala do plaży
Ty pamiętaj wciąż o tym
Trzeba marzyć
Żeby coś się zdarzyło
Żeby mogło się zdarzyć
I zjawiła się miłość
Trzeba marzyć


Jonasz Kofta

[bogatka1]

Dla Delwy:

"Bywają takie dni, że tęcza się mieni,
i twe marzenia lśnią kolorem.
Bywają takie dni, że obłok nadziei
leniwie płynie ponad twoim domem.

I czasem bywa tak, że lato przychodzi,
choć mróz już rzeki tnie od dawna -
iskierek słychać trzask i śmiechu odgłosy.
To Przyjaźń przy kominku się rozsiadła.

Bo przyszedł właśnie ktoś,kto będzie wracał zawsze
i podał silną dłoń - spokojnie przy nim zaśniesz.
A kiedy chłód nastanie otuli ciepłym słowem
i kołdrą snów nad ranem,kto będzie wciąż przy tobie.

Bo przyszedł właśnie ktoś, kto dom zburzony z piasku
pomoże odbudować i kto w księżyca blasku,
polubić znów pomoże bezsenne , długie noce.
Kto powie: będzie dobrze - i rano wzejdzie słońce."

[del.wa.57]

Dziękuje Bogatko,śliczne!

[polnaro]

Chociaż dedykowany Delwie, jednym okiem przeczytałam /szare komórki wszystkie
zadziałały/, bardzo optymistycznie mnie nastroił.

Nie wiem czy mogę, ale gdybyś tę "zalotną biuściastą" wkleić chciała w wątek o
alkowie ludzi dojrzałych /na innym forum/?

[del.wa.57]

Polnaro,nie mam pojęcia gdzie szukać to forum,ale możesz skopiować
''całuska'' i wkleić na wspomnianym ''forumie''

[polnaro]

Przepraszam Del. prośba jest do Bogatki. Mnie podoba się ta krowia miss z postu
"Modlitwa o śmiech".

[del.wa.57]

Ojej,to moja wina Polnaro,nie doczytałam,wybacz''starej i ślepej''

[bogatka1]

polnaro napisała:
> Nie wiem czy mogę, ale gdybyś tę "zalotną biuściastą" wkleić chciała w wątek o alkowie ludzi dojrzałych /na innym forum/?

Ja też nie wiem, które to forum. Polnaro, skopiuj albo kliknij w tamtym poście "Odpowiedz" i masz gotowy link w "Odpowiadasz na"

Bogatko

[polnaro]

Na forum +/- 60, do wątku "Seniorzy odkrywają uroki alkowy", ale to już
spadający wątek; tę sexkrowę koniecznie trzeba będzie wylansować, jeśli nie
teraz to kiedyś tam wpadnie w temat.

[bogatka1]

Polnaro, podniosłaś mnie na duchu. To radość, że także jesteś z poezji.

"Nie ma zbyt wiele czasu, by być szczęśliwym. Dni przemijają szybko. Życie jest krótkie.
W księdze naszej przyszłości wpisujemy marzenia, a jakaś niewidzialna ręka nam je przekreśla. Nie mamy wtedy żadnego wyboru.

Jeżeli nie jesteśmy szczęśliwi dziś, jak potrafimy być nimi jutro?

Wykorzystaj ten dzień dzisiejszy. Obiema rękoma obejmij go. Przyjmij ochoczo, co niesie ze sobą: światło, powietrze i życie, jego uśmiech, płacz, i cały cud tego dnia. Wyjdź mu naprzeciw." — Phil Bosmans

[bogatka1]

Rozwidniły się w słońcu dwie otchłanie - dwa światy -
Myśmy byli - w obydwu...A dzień nastał skrzydlaty.

Nikt nie umarł w dniu owym - nie zataił się w cieniu...
I pamiętam, żem myślał o najdalszym strumieniu

Nie mówiłaś nic do mnie, lecz odgadłem twe słowa.
A on - zjawił się nagle... Zaszumiała dąbrowa.

Taki - drobny i nikły... I miał - ciernie na skroni.
I uklękliśmy razem - w pierwszej z brzegu ustroni.

W pierwszej z brzegu ustroni - w pierwszej kwiatów powodzi.
I zdziwiło nas bardzo, ze tak biednie przychodzi.

Ubożeliśmy chętnie - my i nasze zdziwienie...
A on - patrzał i patrzał... Cudaczniało istnienie...

Zrozumieliśmy wszystko! - I że właśnie tak trzeba!
I że można - bez szczęścia... I ze można - bez nieba...

Tylko drobnieć i maleć od nadmiaru kochania.
A to była - odpowiedź, i nie było - pytania.

I już odtąd na zawsze przemilczeliśmy siebie.
A świat znów się stał - światem...i czas płynął po niebie.

I chwyciłaś źdźbło czasu, by potrzymać je - w dłoni,
A on - patrzał i patrzał... I miał - ciernie na skroni.

[bogatka1]

Ewa Lipska - Miłość

Żadnych objaśnień. Odsyłaczy.
Przypisów. Haseł.
Libacja milczących winorośli.
Wszystko zależy od tego
jak długo będziemy zawsze.

Są tacy ludzie...

[del.wa.57]

Lekarze leczą ciało
Natura zaś uzdrawia
Piękno które syci oczy
W głąb naszej duszy przemawia.

Człowiek zapomina o smutku
Który na dnie serca drzemie
A śpiew ptaków sprawia
Że aż w sercu robi się przyjemnie.
●═══════♪ღ♪♥♪ღ♪═- ═════●
Wiosenne kwiaty swym pięknem
Rabaty przyozdabiają
Pękają pąki na drzewach
Ptaki wesoło śpiewają
Piękno natury daje duszy ukojenie
Wewnętrzny spokój i zadowolenie.

Człowiek także potrzebuje miłości
Jak kwiaty wody i słońca
Jeśli tego nie ma
Jest jak roślinka więdnąca.
●═══════♪ღ♪♥♪ღ♪═- ═════●
==============!//======
MIŁEGO I PEŁNEGO SŁOŃCA
Są tacy ludzie pośród nas, co pomagają dotknąć gwiazd i tęczę tkają pośród zim,
a świat jest lepszy dzięki nim. Są tacy ludzie ,jeszcze są! Co pomagają wznieść
nasz dom i przetrwać samotności dni, co ocierają nasze łzy. Są tacy ludzie obok
nas, co zawsze mają dla nas czas i nie żałują ciepłych słów i nie zadają pytań
stu... Są tacy ludzie, uwierz mi, co pomagają spełniać sny, i gdy po nocy
przyjdzie dzień - jawą się staje dobry sen. Są tacy ludzie, ja ich znam! I wciąż
poznaję tu i tam... To dobrzy ludzie .... a wśród nich widzę , że jesteś również
TY! Miłego dnia!
Bogatko

[bogatka1]

*•.¸*•.¸*•.¸*•.¸*•.¸*•.¸*•.¸*•.¸*•.¸*•.¸*•.¸*•.¸*•.¸*•.¸*•.¸*•.¸

Człowiek jest człowiekiem wtedy, gdy potrafi dać drugiemu człowiekowi chociaż odrobinę radości, okruszynkę nadziei, zrozumienia oraz serca. Gdy potrafi wywołać na twarzy drugiego człowieka nawet krótki szczery uśmiech. Myślę, że z Tobą w realu nawet milczeć jest przyjemnie.

*•.¸*•.¸*•.¸*•.¸*•.¸*•.¸*•.¸*•.¸*•.¸*•.¸*•.¸*•.¸*•.¸*•.¸*•.¸*•.¸

Dzięki Tobie, Delwuniu przypomniałam sobie ten wiersz:

Wisława Szymborska - Portret Kobiecy

Musi być do wyboru,
Zmieniać się, żeby tylko nic się nie zmieniło.
To łatwe, niemożliwe, trudne, warte próby.
Oczy ma, jeśli trzeba, raz modre, raz szare,
Czarne, wesołe, bez powodu pełne łez.
Śpi z nim jak pierwsza z brzegu, jedyna na świecie.
Urodzi mu czworo dzieci, żadnych dzieci, jedno.
Naiwna, ale najlepiej doradzi.
Słaba, ale udźwignie.
Nie ma głowy na karku, to będzie ją miała.
Czyta Jaspera i pisma kobiece.
Nie wie po co ta śrubka i zbuduje most.
Młoda, jak zwykle młoda, ciągle jeszcze młoda.
Trzyma w rękach wróbelka ze złamanym skrzydłem,
własne pieniądze na podróż daleką i długą,
tasak do mięsa, kompres i kieliszek czystej.
Dokąd tak biegnie, czy nie jest zmęczona.
Ależ nie, tylko trochę, bardzo, nic nie szkodzi.
Albo go kocha albo się uparła.
Na dobre, na niedobre i na litość boską.

Lubię

[del.wa.57]

Mój wiersz
Lubie.

Lubie jak ptaki poranny koncert grają
i lubie ludzi,którzy się uśmiechają)
Poranną kawę do papierosa..
..w rozczochranych włosach.

A potem,potem na moim balkonie,
oskubać zeschłe liście
z kwiatów pelargonii...
..i chłonąć zapach lawendy
kwitnącej i patrzeć lubie na krowy
pasące się na łące.

Lubie to moje życie i
mieszkanie i krzątaninię
w nim lubie a nawet
sprzątanie!!

Lubie moje marzenia
te skryte i te do..spełnienia,
i w lustrze lubie,moje odbicie
i to moje zagmatwane życie
Lubie...
----------------------------------

[off_nick]

Władimir Nabokow
***
O czym rozmyślam tu? O spadających gwiazdach...
Popatrz, tam jedna z nich, bezgłośna, niczym duch,
powietrze błyskiem tnie jej diamentowy ruch,
i nagle niebo-puste znów...

Nie pytaj proszę mnie, gdzie gwiazda się zwaliła.
O, błagam ucisz się, zatrzymać oddech chciej!
Bo czuję już-ona promiennie się rozbiła
w samej głębinie duszy mej.

26 sierpnia 1918

tłum. rybak

Forum Rybaka

[bogatka1]

Off_nicku, jesteś dla mnie tajemniczą osobą pomimo bogatej wizytówki.
Poleciałam na wskazane Forum Rybaka i nie mogłam oprzeć się temu:

*** Tak pragnę... Borys Pasternak, tłumaczył Rybak

Tak pragnę, abym dojść już mógł do sedna. Wszędzie:
w pracy, w poszukiwaniach dróg, w serca zamęcie

Do sensu mijających dni,do ich przyczyny.
Do rdzenia spraw, korzeni, i- do podwaliny.

Nieustająco łowiąc nić losów, wydarzeń -
myśleć i kochać, czuć i żyć, odkrycia ważyć.

O, gdybyż choć po części mi udało to się!
Pożarom bym poświęcił krwi wersów mych osiem.

Naturze ich i grzechom stu, biegom, pogoniom;
zdarzeniom nagłym - w lot - bez tchu! łokciom i dłoniom.

By namiętności odkryć tej prawo i źródło,
choć inicjały imion jej powtarzać trudno.

Jak sad prowadził wiersze bym- z oddaniem całym
Kwitłyby lipy rzędem w nim szpalerem białym.

Do wierszy wniósłbym tchnienie róż, aromat mięty;
łąki, turzyce zżęte już, burzy odmęty.

-Jak niegdyś Szopen zdołał wpleść żyjące cudo
folwarków, parków, mogił, drzew w swoje etiudy.

Mistrzostwo doścignięte zna mękę i sztukę:
Cięciwa naciągnięta gra napiętym łukiem.

[del.wa.57]

Piękne,mądre,sentymentalne i wcale mi nie obce ''pragnienia''B.Pasternaka.

[bogatka1]

Delwo, jestem wzruszona Twoim wierszem. Piszesz szczerze o swoim charakterze, o dniu codziennym. Taki wiersz każdy bierze jak swój, nawet jeśli nie lubi sprzątać, bo jest w nim luz i rozmarzenie. I wielu powtórzy za Tobą: "Lubię..."

[del.wa.57]

Dziękuję Bogatko a tak mnie kiedyś naszło i skrobnełam o tym co czuję,jaka
jestem,tak lubię to moje''zagmatwane''życie i w lustrze odbicie

[bogatka1]

Na początku nic nie było,
Tylko przestrzeń ciemna, pusta;
Wtem jej czarne błysły oczy
i różowe, świeże usta.

Od jej spojrzeń, od rumieńca
Zajaśniała świateł zorza,
A gdy pierwsze rzekła słowo,
Ziemia wyszła z głębi morza.

Gdy przebiegła ziemię wzrokiem
Śląc jej uśmiech, rój skrzydlaty
Wzleciał ptaków i motyli,
A spod ziemi wyszły kwiaty.

Lecz nie istniał jeszcze człowiek,
Tylko martwa gliny bryła;
Aż nareszcie swym płomiennym
Pocałunkiem - mnie stworzyła.

I zbudziłem się do życia
W cudowności jasnym kraju.
Lecz mnie również, tak jak innych,
Wypędzono z tego raju.

A.Asnyk

L.Staff 'Ogród przedziwny'

[del.wa.57]

Ogród przedziwny
W przedziwnym mieszkam ogrodzie,
Gdzie żyją kwiaty i dzieci
I gdzie po słońca zachodzie
Uśmiech nam z oczu świeci.

Wodotrysk bije tu dziwny,
Co śpiewa, jak śmiech i łkanie;
Krzew nad nim rośnie oliwny
Cichy jak pojednanie.

Różom, co cały rok wiernie
Kwitną i słodycz ślą woni,
Obwiązujemy lnem ciernie,
By nie raniły nam dłoni.

Żywim rój ptaków, co budzi
Ze snu nas rannym powiewem,
Ucząc nas iść między ludzi
Z dobrą nowiną i śpiewem.

I mamy ule bartnicze,
Co każą w pszczół nam iść ślady
I zbierać jeno słodycze
Z kwiatów, co kryją i jady.

I pielęgnujem murawę,
Plewiąc z niej chwasty i osty,
By każdy, patrząc na trawę,
Duszą, jak trawa, był prosty.
Leopold Staff

[bogatka1]

Delwuniu, własnie:
"I pielęgnujem murawę,
Plewiąc z niej chwasty i osty,
By każdy, patrząc na trawę,
Duszą, jak trawa, był prosty."

A na dzisiejszy dzień, jako że czerwiec w tym roku zimno - deszczowy:

Marek Kołodziejski - POCZĄTEK

Widok z okna rozpuszcza się tonie w błocie w szarościach
Ludzi nie ma są parasole
( . . . )Tak pewnie zaczął się potop Noe mieszka naprzeciwko



Senz Umbrella – aerodynamiczny kształt, po którym deszcz spływa za plecami.„ I’m singing In the rain…”
kolibeer85.wrzuta.pl/audio/aN7v6xV8B9h/mechanicy_shanty_-_pacyfik "Kiedy szliśmy przez Pacyfik, taki był cholerny sztorm"

[bogatka1]

Leopold Staff - Przedśpiew

Czciciel gwiazd i mądrości, miłośnik ogrodów,
Wyznawca snów i piękna i uczestnik godów,
Na które swych wyznawców sprasza sztuka boska:
Znam gorycz i zawody, wiem, co ból i troska,
Złuda miłości, zwątpień mrok, tęsknot rozbicia,
A jednak śpiewać będę pochwałę życia -

Bo żyłem długo w górach i mieszkałem w lasach.
Pamięcią swe dni chmurne i dni w słońca krasach
Przechodzę, jakby jakieś wielkie, dziwne miasta,
Z myślą ciężką, jak z dzbanem na głowie niewiasta,
A dzban wino ukrywa i łzy w swojej cieśni.
Kochałem i wiem teraz, skąd się rodzą pieśni;

Widziałem konających w nadziejnej otusze
I kobiety przy studniach brzemienne, jak grusze;
Szedłem przez pola żniwne i mogilne kopce,
Żyłem i z rzeczy ludzkich nic nie jest mi obce.

Przeto myśli me, które stoją przy mnie w radzie,
Choć smutne, są pogodne jako starcy w sadzie.
I uczę miłowania, radości w uśmiechu,
W łzach widzieć słodycz smutną, dobroć chorą w grzechu,
I pochwalam tajń życia w pieśni i w milczeniu,
Pogodny mądrym smutkiem i wprawny w cierpieniu.

Cierpienie zwierząt - bogaty stół wielkanocny...

[bogatka1]

TED HUGHES (tłum. Marek Obarski)

OWCA (fragmenty)

2.
Dlaczego w stodole znowu jest ciemno,
I jacyś ludzie zbijają mnie z nóg,
I wrzeszczą nade mną ochrypłymi głosami morderców
I zadają potworny ból?

Dlaczego pochwycili mnie za nogę i odciągnęli od stada,
Pośród którego ukryłam się bezpiecznie choć było gorąco?(...)

3.
Matki wróciły ze strzyżenia,
Stoją jedna obok drugiej za żywopłotem.
Lament owiec przypomina wieczór po bitwie,
Kiedy ustały walki i nadciąga chłód, i opada rosa,
Pochylone kobiety niosą wiadra z wodą,
By obmyć rany,

Matko, matko, matko płaczą jagnięta,
I płaczą osierocone matki.
Nikt nie zniesie żałosnego płaczu owcy,
Której zabrano jagnię, ani płaczu baranka
Za matką. Jagnięta szukają swych matek
Wśród ostrzyżonych obcych owiec.
Od pół godziny już lamentują,
Becząc rozpaczliwie.
Łyse, ostrzyżone matki beczą żałośnie
Jagniątka o płaskich języczkach,
Którym wkrótce odrąbią głowy,
Płaczą tak żałośnie, a ich serduszka
Wypełnia lęk, z ich maleńkich płuc wydziera się
Nuta skargi, żalu i rozpaczy, która sprawia, że owczarzowi pęka serce.

Lament matek i jagniąt łączy się w niesamowitą
Frazę rozpaczy. Niepokój zwierząt i ludzi rośnie
W oczekiwaniu najgorszego.
matki wydaja nagle wspólny ostateczny krzyk rozpaczy:
"Bee!", wierzgając racicami w głucha ziemię
I podnosząc dziko głowy ku niememu niebu.

Ich niepokój wzmaga się w skwarze czerwca.
Lecz z wolna rozpacz zamiera, płacz cichnie.
Jakby pogodziły się z tym, co nastąpiło.
---------------------------------------------------

^^^^^ ^^^^^ 2008-10-29 19:58:55
Szary róż

Kto by pomyślał, że zamrożone pstrągi
na kuchennym blacie przeniosą mnie tam,
gdzie po zimie tysiąclecia gwałtowny marzec
łączył strumienie w niewidzialne kręgi,
rozrywał groble, wypluwając po drodze spuchnięte

ryby, które teraz topnieją w sztucznym świetle,
zrzucając nalot z półotwartych pyszczków,
jakby chciały się pozbyć posrebrzanych larw.
Na szarych skórach widoki nabierają barwy
jak oka studni, w nich niebo pozbywa się różu,
ogorzała twarz siwej kobiety, co rozsypuje owies
albo księżyc, który podczas odpływów
wschodzi nad wyspą Wight w różowej aureoli.

Choć już oczom nie wierzę, pstrąg poruszył płetwą,
jakby zbudził się nagle z zimowego koszmaru,
zdumiony, że jednak przepłynął migotliwe kręgi.

[bogatka1]

W jednym oknie przeszłość - tylko wspomnienia zawiera,
w drugim pozostał ślad marzeń - ale kogo to wzrusza -
wewnątrz coś do spełnienia, coś, czego już nie muszę.
A w trzecim przyszłość, wiosennie, szeroko otwieram.



A może mijamy się za szybko o krok, o uśmiech, o uścisk dłoni -
i chwil co moglibyśmy dzielić, już nigdy nie uda się dogonić...
Kolejny dzień się znowu rozpędzi, by oczy pośpiechem zasłonić,
A kiedyś może być już za późno na krok, na uśmiech, na uścisk dłoni!

Wincenty Korab-Brzozowski, przetłumaczył z franc. Marian Stala - "Wiosna"

Więc ciągle Twoje oczy liczą fiołki leśne
- Jeden, sto, potem tysiąc - daleko od dróg?
I nie pozwolisz nigdy, bym kołysać mógł
Jak na huśtawce, Ciebie, pogrążoną we śnie?

Jesteś żywym obrazem między paletami
Ułożonymi z kwiatów - bzów i georginii,
Co światłością park zdobią. Tam głos ludzki ginie,
Aby łkał strumień, co wciąż odbiciem nas mami.

Niebo błękitne, niebo kwitnie motylami;
Powiedz, krzykniemy smutkom twoim: "Z jaskółkami
Uciekamy daleko, daleko w marzenie?"

Jak za ten pocałunek, co tak wzruszający,
Bo najprawdziwszy w świecie, nie dziękować słońcu,
Że Rosarium Miłości wznosi wśród pustyni!

[bogatka1]

MIŁOŚĆ

cierpliwa jest,
łaskawa jest.
Miłość nie zazdrości,
nie szuka poklasku,
nie unosi się pychą;
nie dopuszcza się bezwstydu,
nie szuka swego,
nie unosi się gniewem,
nie pamięta złego;
nie cieszy się z niesprawiedliwości,
lecz współweseli się z prawdą.

Wszystko znosi,
wszystkiemu wierzy,
we wszystkim pokłada nadzieję,
wszystko przetrzyma.
Miłość nigdy nie ustaje...



"Dobrze jest ustom dostarczyć smaku
a myślom podać słoneczną harfę.
Wtedy wiadomo, że jest nadzieja
a życie nasze jest wiele warte.

Wybiegnie czułość, radość się wplącze,
łagodność wprzędzie ziarenka chwili
i tylko patrzeć, jak się beztrosko
nawet wśród chłodów, słodycz wychyli.

Cicho podejdziesz z poranną kawą
i pyłem świtu, rytm dnia posłodzisz
a gdy zawołasz mnie po imieniu,
sercem odczuję miękkość pieszczoty." - autor nieznany



Nie ma drugiego człowieka takiego jak ty.
Jesteś jedyny w swoim rodzaju i wyjątkowy, całkowicie oryginalny i niepowtarzalny.
Nie wierzysz w to, ale naprawdę nie ma żadnego drugiego takiego jak ty.
I żaden człowiek, którego kochasz, nie będzie już zwyczajnym człowiekiem.
Jakaś osobliwa siła przyciągania promieniuje z niego.
I ty zmieniasz się pod jego wpływem. Jemu możesz nawet powiedzieć:
"Dla mnie nie musisz być nieomylny, bez błędów ani doskonały, bo:
Ja przecież Ciebie lubię!" — Phil Bosmans

[79.angelika]

Widzę ,że interesujesz się poezją .Masz jakiś wiersz który jest Ci
szczególnie bliski ? taki który jest Twoim ulubionym ? zamieściłabyś
go specjalnie dla mnie chętnie bym poczytała .Pozdrawiam
serdecznie.

[bogatka1]

Angeliko, mam mnóstwo ulubionych wierszy, i trudno nawet powiedzieć, który z nich najbardziej zasługuje na piedestał. Najbardziej jednak podoba się to, co sami tworzymy.

Angeliko, dla Ciebie...
Ze względu na wczorajsze święto przypomniał mi się ten mój wiersz, w Konkursie na wiersz o matce - uhonorowany I miejscem przez Dziennik Zachodni jakieś 10 lat temu:

Kochana mama

Bawię się myślami w berka,
mama to na zegar zerka,
to na ciasto, bo jest już gotowe prawie.

...Z moją mamą... jak? Ciekawie.
U mamy to najbardziej lubię,
że w żart zamienić umie mój smutek, swój gniew,
że nie mówi o pieniądzach, a ja ciągle coś gubię
i nie krzyczy, gdy gram na gitarze, mama lubi mój śpiew.

Moja mama to baśń nie napisana
Ukoronowana Jarzębina
Nie chcę nowej mamy, ani ładniejszej nawet.
- Usiądź, kochana mamo, właśnie robię ci kawę.

[79.angelika]

Dziękuję za recytację formową wiersza jest prześliczny .Nie
wiedziałam ,że masz takie zdolności i sukcesy na kocie jak zajęcie
pierwszego miejsca … czasami gdy poznajemy się bliżej odkrywamy
coraz to nowsze talenty danej osoby
Wydałaś kiedyś jakas książkę z wierszami lub o tym myslałaś ?

[bogatka1]

Mam książkę gotową do druku, wysłałam ją kilka lat temu e-mailem do Znaku, i została przyjęta, przysłali mi próbny wydruk książki do zaakceptowania, ale zrezygnowałam, bo syn dostał prawa wydawnicze i numery ISBN, jednak wkrótce potem dostał pracę w Niemczech. I tak książka (leży, ale jeść nie woła ) w trzech egzemplarzach (jeden to ten wydruk próbny, dwa wydrukowałam na własnej drukarce - jeden do oceny dałam redaktorowi Maciejowi Szczawińskiemu, drugi bindowany mam dla własnej przyjemności posiadania )
W sumie teraz nie chcę zamętu z książką, nie mam na to zdrowia ani młodości, a w wolnym czasie wolę teraz poezję w grafice

.....................•:::::•
........¸,.•´¨`•.( -.- ).•´¨`•.,¸
.......¨`•--•-¨( “(“ )¨-•--•´
*”~~”*°•._~”*°••°*”~_.•*”~~”*°•.
•°*”~_.•*”~~”*°•.*”~~”*°•._~”*°•
................................................................

A to z netu dla Ciebie:

[79.angelika]

Dziękuję za śliczny wiersz... wyczułam w Tobie ten talent , nie
zawsze spotyka się tak utlentowana osobę..jest ich kilka na
świecie ...serdecznie pozdrawiam.

[an.ta]

Bogatko! Jesteś drugą osobą znajomą mi która pisze wiersze!Mam
koleżankę w realu która podsyła mi swoje wiersze, a ja czasami
staram się je zilustrowac. Obie dobrze się przy tym bawimy.

[an.ta]

Myślę, że nic się nie stanie jak podeślę taka jedną próbkę

[bogatka1]

Świetny pomysł, od razu wiersz nabiera dostojności. Pozdrawiam koleżkę
Dodałam trochę mgły pod wiersz i złote ramki

[79.angelika]

stworzyłybyście niezły duet –pomysł jest fantastyczny

[bogatka1]

bo podobał mi się ten wpis Jendrka:

CytatSztuka polega na tym, o czym pisałem razy wiele,
grzech_o_1 26.05.10, 21:50 Odpowiedz
że Ty ustawowo jesteś wyłączona z tego typu konkursów wszelkich.
ZAKAZ UCZESTNICTWA!!!
Muzykolog nigdy nie mógł uczestniczyć w Wielkiej Grze z tematu -
muzyka!

-"Frodo poczuł, że Bilbo kręci się niecierpliwie u jego boku,
najwyraźniej rozdrażniony w imieniu przyjaciela, aż wreszcie wstał
i zadeklamował porywczo:

- Nie każde słowo blask okrywa.
Ani wędrowiec myli drogi.
Starość dojrzała siłą bywa.
Korzeni mróz nie sięga srogi.

Z popiołów płomień się zapali
I w mroku kiedyś skra zapłonie,
Złamaną klingę można scalić,
Wygnaniec siądzie znów na tronie"

- Nie jest to może poezja najwyższego lotu, ale bardzo odpowiednia
teraz, jeśli trzeba jeszcze coś dodać do słów Elronda. Skoro
jechałeś po nie sto dziesięć dni, to przynajmniej posłuchaj ich
uważnie".

Ps.
Wątek oczywiście ten.

[79.angelika]

Też ładny wiersz
Tak on też ma talety ...wiem bo go znam

[bogatka1]

Aniołku, też tak uważam, że tandem poeta - grafik jest pożądany.

A że mamy dzisiaj Dzień Dziecka, to dla wszystkich, którzy są dziećmi i tymi małymi w dorosłych.
Poeci to dzieci, z zadziwienia światem powstają najlepsze wiersze.




www.klamerka.pl/110-3-dla,dzieci.html
Jan Brzechwa - MRÓWKA

Wół miał odwieźć do szkoły stół.
Powiada do osła: "Na wieś stół ten do szkoły zawieź."
Osioł pomyślał: "O, źle!" I rzecze do kozła: "Koźle, odwieź ten stół, bardzo proszę, dostaniesz za to trzy grosze."
Zawołał kozioł barana: "Odwieź ten stół jutro z rana."
Baran był na podwórku, do psa więc powiada: "Burku, odwieź, bo mnie nie ochota!"
Pies wezwał do siebie kota i warknął: "Kocie-ladaco, ty zająć się masz tą pracą!"
Kot stołu wieźć nie zamierza, przywołał w tym celu jeża.
Jeż myśli: "Gdzie stół, gdzie szkoła?" Więc szczura do siebie woła i mówi: "Do pracy, szczurze, stół odwieź szybko, a nuże!"
Szczur chciał się myszą wyręczyć, lecz mysz nie lubi się męczyć, więc rzecze do żaby: "Żabo, stół odwieź, bo mnie jest słabo."
Żaba jaszczurkę zoczyła: "Jaszczurko, bądź taka miła, najmocniej proszę cię, zawieź stół ten do szkoły na wieś."
Jaszczurka w pobliskich gąszczach zdołała dostrzec chrabąszcza: "Stół odwieź, chrabąszczu drogi, bo bardzo bolą mnie nogi."
Lecz chrabąszcz to okaz lenia, powiada więc od niechcenia: "Wiesz, mucho, zamiast tak brzęczeć mogłabyś mnie wyręczyć."
Mucha do mrówki powiada: "Jest to okazja nie lada, stół trzeba odwieźć do szkoły. ty lubisz takie mozoły."
Mrówka, nie mówiąc nikomu ani słówka, chociaż nie była zbyt rosła, wzięła stół i do szkoły zaniosła.

[79.angelika]

...to pewnie z okazji dnia dziecka bo w każdym człowieku odrobina
tego dzieciaka siedzi

[bogatka1]

Kochać wiosenną radością,
kochać upojnym latem,
kochać jesienną zadumą
i kiedy zima rządzi światem.

Posyłać miłość w kwiatach,
promieniom słońca powierzyć,
na liściach jesiennych zapisać,
płatkami śniegu odmierzyć.

Dać wszystkim ludziom, co piękne,
co niesie radość i spokój,
rozdawać miłość garściami
przez wszystkie pory roku.

]

[79.angelika]

przepiękny i radosny wiersz

Wiktor Gomulicki. * Czemu*

[del.wa.57]

Czemu...

Czemu Bóg ci dał
Uśmiech tak uroczy,
Tak anielską twarz,
Tak szatańskie oczy?
Czemu Bóg ci dał,
Powiedz, moja luba,
Tygrysicy krew,
A ciało cheruba?

Jak diamentu blask,
Mienisz się zdradziecko,
Namiętnością - czart,
Marzeniami - dziecko.
Coraz inny strój
Zdobi czoło twoje:
Dzisiaj lilii kwiat,
Jutro bluszczu zwoje.

Kiedy srebrny zmrok
Na komnatę pada,
Smętnie chylisz skroń,
Zadumana, blada;
Kiedy płynie pieśń
Na powietrza fali,
Jak bachantka drżysz
I wzrok ci się pali.

Czasem kryjesz pierś
Nieczułości zbroją,
I kaskadą łez
Twarz zalewasz moją;
Czasem z cudnych ust
Dajesz pić słodycze -
Na przemiany: czart
Albo Beatrycze.

I piekło, i raj
W tobie się jednoczy.
Czemuż Bóg ci dał
Tak szatańskie oczy?
Czemu Bóg ci dał,
Powiedz, moja luba,
Tygrysicy krew,
A ciało cheruba?

[agas301]

Co myśli Pan Cogito o piekle

Najniższy krąg piekła. Wbrew powszechnej opinii nie zamieszkują go ani
despoci, ani matkobójcy, ani także ci, którzy chodzą za ciałem innych.
Jest to azyl artystów pełen luster, instrumentów i obrazów. Na pierwszy rzut
oka najbardziej komfortowy dział infernalny, bez smoły, ognia i tortur
fizycznych.

Cały rok odbywają się tutaj konkursy, festiwale i koncerty. Nie ma pełni
sezonu. Pełnia jest permanentna i niemal absolutna. Co kwartał powstają
nowe kierunki i nic, jak się zdaje, nie jest w stanie zahamować
triumfalnego pochodu awangardy.

Belzebub kocha sztukę. Chełpi się, że jego chóry, jego poeci i jego
malarze przewyższają już prawie niebieskich. Kto ma lepszą sztukę, ma
lepszy rząd – to jasne. Niedługo będą się mogli zmierzyć na Festiwalu Dwu
Światów. I wtedy zobaczymy, co zostanie z Dantego, Fra Angelico i Bacha.

Belzebub popiera sztukę. Zapewnia swym artystom spokój, dobre
wyżywienie i absolutną izolację od piekielnego życia.

K.Wierzyński./Ty jesteś/

[del.wa.57]

Ty jesteś taka ładna i twoje dziewczęce
Serce, jak bukiet, w słońcu kolorami płonie.
Podniosę cię do góry i wezmę na ręce,
A ty nad moją głową klaskać będziesz w dłonie.

Wyszukam ci przepiórcze gniazdo w polnej trawie,
Podkowę na gościńcu, miód w pszczelnej zamieci,
I będziemy dziś tacy, jak śmiech przy zabawie.