Jesień wierszem - Jesienny żart

[bogatka1]

Dzisiaj usłyszałam w radiowej jedynce:

Kazimiera Iłłakowiczówna - Jesienny żart

Klon krwawy i żółta lipa
liście, listeczki sypią.
Zrzuca je ptak lecący,
strąca osa niechcący.

Wiatrowi na płacz się zbiera,
że liście się poniewiera;
chodzi dołem
i górą i zbiera je oburącz,
i płacze nad nimi deszczem,
po gałęziach je mokrych wiesza.

Nic z tego ... Oczywiście.
Potem mówią, że wiatr zrywa liście.

[bogatka1]

Maria Jasnorzewska Pawlikowska

JUŻ JESIEŃ
rodzi się w moich oczach .
Króluje przez kilka miesięcy
i odchodzi
JESTEM JAK JESIEŃ złota ,
szczera ciepła
zimna .
KOCHAM JESIEŃ
Kiedyś przysypie mnie liśćmi
JESTEM JESIENIĄ...
Widzę , że przemijam.

[gerda11]

Astry

Jakże smutna teraz jesień!
Ach, smutniejsza niż przed laty,
Choć tak samo żółkną liście
Więdną kwiaty
I tak samo noc miesięczna
Sieje jasność, smutek, ciszę
I tak samo drzew wierzchołki
Wiatr kołysze
Ale teraz braknie sercu
Tych upojeń i uniesień
Co swym czarem ożywiały
Smutna jesień
Dawniej miała noc jesienna
Dźwięk rozkoszy w swoim hymnie
Bo anielska, czysta postać
Stała przy mnie
Przypominam jeszcze teraz
Bladej twarzy alabastry,
Krucze włosy - a we włosach
Srebrne astry...
Widzę jeszcze ciemne oczy...
I pieszczotę w ich spojrzeniu
Widzę wszystko w księżycowym
Oświetleniu...


Adam Asnyk

[gerda11]

Jesień


Zanurzać zanurzać się
w ogrody rudej jesieni
i liście zrywać kolejno
jakby godziny istnienia


Chodzić od drzewa do drzewa
od bólu i znowu do bólu
cichutko krokiem cierpienia
by wiatru nie zbudzić ze snu


I liście zrywać bez żalu
z uśmiechem ciepłym i smutnym
a mały listek ostatni
zostawić komuś i umrzeć

Edward Stachura

[gerda11]

Znowu jesień...



A oto już i jesień. Ptaki są jak dłonie,
jak dłonie pożegnalne nieba dla złej ziemi.
Płaczmy czasu, ach, płaczmy z sercami żywemi,
smutni tacy, samotni, nie nazwani dniem.
Już nam pokazał Bóg czy szatan krwawe miasta,
w których jeno się dymy z wolna unosiły
jak umęczony anioł nad kolebką śmierci.
Już nam ten nóż przytknięty aż do serca wrastał,
tak długo trwał przy piersi, a gruzy mówiły
i każde drzewo martwe wraz z nimi śpiewało:
"Otoć się w proch obracasz, nieobaczne ciało".
Jestże coś ponad ciemność? - pytaliśmy płacząc,
gdy spośród stolic martwych nikt nie wyszedł do nas,
i staliśmy w ciemności, gdzie się nie napotka
dłoń z dłonią, a wzrok bliźni widać tylko w gromach.
I tylko dudnił wiatr przez ulic puste groby,
i śnieżyce powoli nakrywały głazy,
i byliśmy jak mroczne, niewierne wyrazy,
gdy świat opadał z powiek jak gwiazda czy łza.
Jak poznać ziemię głuchą? jak nazwać te lądy,
gdzie dzieci konające są jak starcy we śnie
i już nie znają słów, nim je pojęły jeszcze,
i kraje, gdzie się nigdy nie usłyszy mowy,
a dłonie, każde dłonie, są jak mroźne kleszcze"
A to już i jesień. Drzewa są na nowo
żaglami martwym domom, skrzydłami martwym snom,
jakby nie powstawały nad rozrąbaną głową,
jakby nie było kolumn roztratowanych rąk.
I człowiek idzie obok, ach, chyba już nie człowiek,
pień taki, wypalony, co znów zapomniał nieba,
i krzyczy, kiedy we śnie na poczerniałej słomie
przychodzą znów boleśni, milczący aniołowie.


Krzysztof Kamil Baczyński

[gerda11]

Jesień na Kaszubach

Jesień już od dawna wici swe wysyła
Oplątując babim latem zszarzałe ścierniska

W opłotkach jeszcze kwitną astry w złotych pyłach
a przez żółknące brzozy promień słońca błyska

Puste już gniazda bocianie, jaskółki pomknęły hen w dal,
i tylko fujarki gdzieś granie - żałosne i tęskne, żal ...

Czerwone jarzębiny i złociste klony
rzucają garściami kolory porankom zamglonym

Krople rosy we wrzosach opalem się mienią
i drżą w pajęczej sieci jesienią.

Ostra woń dymu łzę z oczu wyciska
i ściele się nad ziemią daleka i bliska ...

Na miedzy Boża Męka zdobna w polne kwiaty
błogosławi w krąg ludziom, zwierzętom i roli

O Panie! racz zstąpić pod dach naszej chaty
I niechaj się stanie według twej woli

Jadwiga Lipińska

[gerda11]

Jesienne przędze babiego lata

Późną jesienią srebrzyste przędze
Babiego lata,
Lecą po ścierni w smutnej włóczędze
Na krańce świata.

Świeci im jeszcze w drogę gasnąca
Słońca poświata,
Lecą,- wraz z niemi i konająca
Miłość ulata.

Władysław Florjański
Na podstawie rękopisów autora opracował Edward Gill

Tuwim Julian - Kapuśniaczek

[bogatka1]

Tuwim Julian - Kapuśniaczek

Jak wesoły milion drobnych, wilgotnych muszek,
Jakby z worków szarych mokry, mżący maczek,
Sypie się i skacze dżdżu wodnisty puszek,
Rośny pył jesienny, siwy kapuśniaczek.

Słabe to, maleńkie, ledwo samo kropi,
Nawet w blachy bębnić nie potrafi jeszcze,
Ot, młodziutki deszczyk, fruwające kropki,
Co by strasznie chciały być dorosłym deszczem.

Chciałyby ulewą lunąć w gromkiej burzy,
Miasto siec na ukos chlustającą chłostą,
W rynnach się rozpluskać, rozlać się w kałuży,
Szyby dziobać łzawą i zawiłą ospą...

Tak to sobie marzy kapanina biedna,
Sił ostatkiem pusząc się w ostatnim dreszczu...
Lecz cóż? Spójrz: na drucie jeździ kropla jedna.
Już ją wróbel strząsnął. Już po całym deszczu.

Zobacy, dwa listy Tuwima do mego Ojca i dedykacja

[wlodekbar]

dla Brata w tomiku LOKOMOTYWA
www.fotosik.pl/pokaz_obrazek/19e9e330c438d7f9.html
www.fotosik.pl/pokaz_obrazek/871e6ca896142bbd.html
www.fotosik.pl/pokaz_obrazek/2543a6fd03fce2e3.html

[gerda11]

Jesień

Minęły słońca letniego skwary,
łaskawa jesień dzieli swe dary:
gdziekolwiek tylko wzrok się mój toczy,
jest czym ucieszyć i napaść oczy.

Ciągną na wozach ogromne woły
snopki, którymi rwą się stodoły;
wesołe dziewki, raźni młodzieńce
niosą, śpiewając do dworu wieńce.

Nie dba na żądła brzmiącej hałastry
chłop, podcinając z kanaru plastry;
a w spore beczki i duże kadzie
wdzięczny pijakom prowijant kładzie.

Rozlicznych wetów moc niezliczona
łamie ciężarem drzewom ramiona.
Żaden nie sięga, żaden nie szczypie:
sam dobrowolnie owoc się sypie.

Masz, gospodarzu, zapłatę za to,
żeś przepracował wiosnę i lato;
ciesz się z czeladką; a kto próżnuje,
niech głodny gardziel piaskiem ładuje.

Adam Naruszewicz

autor: Leopold Staff - DESZCZ JESIENNY

[bogatka1]

Przeklejone z forum Gerdy:

DESZCZ JESIENNY - autor: Leopold Staff
O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny
I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,
Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...
Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną
I światła szarego blask sączy się senny...
O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny...

Wieczornych snów mary powiewne, dziewicze
Na próżno czekały na słońca oblicze...
W dal poszły przez chmurną pustynię piaszczystą
W dal ciemną, bezkresną, w dal szarą i mglistą...
Odziane w łachmany szat czarnej żałoby
Szukają ustronia na ciche swe groby,
A smutek cień kładzie na licu ich miodem...
Powolnym i długim wśród dżdżu korowodem
W dal idą na smutek i życie tułacze,
A z oczu im lecą łzy... Rozpacz tak płacze...

To w szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny
I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,
Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...
Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną
I światła szarego blask sączy się senny...
O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny...

Ktoś dziś mnie opuścił w ten chmurny dzień słotny...
Kto? Nie wiem... Ktoś odszedł i jestem samotny...
Ktoś umarł... Kto? Próżno w pamięci swej grzebię...
Ktoś drogi... wszak byłem na jakimś pogrzebie...
Tak... Szczęście przyjść chciało, lecz mroków się zlękło.
Ktoś chciał mnie ukochać, lecz serce mu pękło,
Gdy poznał, że we mnie skrę roztlić chce próżno...
Zmarł nędzarz, nim ludzie go wsparli jałmużną...
Gdzieś pożar spopielił zagrodę wieśniaczą...
Spaliły się dzieci... Jak ludzie w krąg płaczą...

To w szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny
I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,
Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...
Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną
I światła szarego blask sączy się senny...
O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny...

Przez ogród mój szatan szedł smutny śmiertelnie
I zmienił go w straszną, okropną pustelnię...
Z ponurym, na piersi zwieszonym szedł czołem
I kwiaty kwitnące przysypał popiołem,
Trawniki zarzucił bryłami kamienia
I posiał szał trwogi i śmierć przerażenia...
Aż, strwożon swym dziełem, brzemieniem ołowiu
Położył się na tym kamiennym pustkowiu,
By w piersi łkające przytłumić rozpacze,
I smutków potwornych płomienne łzy płacze...

To w szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny
I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,
Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...
Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną
I światła szarego blask sączy się senny...
O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny...

[bogatka1]

wiersz Eli Galoch z tomiku ""Wszystkie jesteśmy Ingrid Bergman",
Liberum Arbitrium 2007,

„Pożegnanie z poetą”:

W szpitalu zgaszony poeta nad kieliszkiem światła
zadaje pytania - a niebo nie ma ust - tylko na szybach
linie papilarne szeleszczą jak ciężkie ściegi
w szorstkim jesiennym swetrze
znajomi nie przychodzą w jego przedostatnie dni
może ktoś zajrzy mu w oczy
jak w oddziałowej bieli zalęgnie się zima
nawet nie ma komu zanotować żaru papierosa
gdy w rwącym się oddechu ma już drogę
a pochyla się nad strzępami świata
zapominając uciszyć kaczkę pod kołdrą
albo sięgnąć po lekarstwa na stoliku przy oknie
aż noc obojętnieje na zbrązowiałych zdjęciach
od zbyt częstego rozpamiętywania
tylko dziewczyny z płócien magów
są jeszcze poematem

Zamiast pustych korytarzy od teraz śni mu się dzień wolności
w którym można śpiewać i milczeć
gdy daje krok poza możliwość wyobraźni jak w nieskończoność
zostawiając nikły ślad w wgłębieniu prześcieradła - za kratami
miasto
gdzie szóste piwo dopijają zawistni kumple od literackich dyskusji
wyciągnąć dłoń aby i tam nie usiadł jeszcze gęstszy zmierzch
lecz coraz trudniej utrzymać w sobie szare kwadraty obcych źrenic
kiedy gołębie ślizgają się po wychłodzonych dachówkach
tylko ludzie wolni od swoich myśli spacerują po peronach

Jednak dotykalna wolność jest dla niego niepojęta
choć kończy swój bieg: nie wie co z nią zrobić
przewraca się jak dziecko
w codziennym życiu za mało znaczy iż poeta
tak naprawdę nie umiera
że to ulice stają się barbarzyńskie a za kroplówką
ścieżka w ciemność opalizuje jak atłasowa apaszka
którą Chagall rzuca pod łapy zwierząt i koła gwiazd
- to nie jesień lecz początek końca cywilizacji
jak szybko rozprzestrzeniająca się metafora
kiedy już nie można rozpoznać
człowieka w żadnej twarzy

[bogatka1]

Ako Ros - Bukiet liści

Kruche bukiety stoją w wazonach
w kolorach brązu, ochry, czerwieni.
Takie życzliwe, takie uśpione,
czas oszukały, już ich nie zmieni.

Stoją dostojnie, zdobią i lato,
swoją urodą przypominają.
Ogród w bukietach skryty i oto
uśmiechy budzi. Można się zająć

ich oglądaniem, wybraniem miejsca,
na którym w końcu je ustawimy.
Uśpione życie w trawach i w liściach,
w owocach głogu i jarzębiny.

Przypominają stare kobiety,
gdy pogodzone już z przemijaniem,
szeleszczą, jak ten w czasie zaklęty
bukiet jesienny, wciąż takie same.

Ciche, spokojne i uśmiechnięte,
wśród wspomnień żyją. Czasem się przyśni
ktoś z ich młodości. Choć wszystko więdnie,
w pamięci został jak bukiet liści.

[liaana]

Za oknem smutno i ponuro.
Jesień żegna się z nami.




Tango jesienne


Jest chłodny dzień pąsowy i olive.
Po rżyskach węszy wiatr i ryży seter.
Aleją brzóz przez klonów leitmotiv
Przechodzisz ty, ubrana w bury sweter.

Od ściernisk ciągnie ostry, chłodny wiatr.
Jest jesień, szara, smutna polska jesień...
Po drogach liście tańczą pas-de-quatre
I po kałużach zimny ciąg ich niesie.

Dziś upadł deszcz i drobny był, jak mgła.
W zagonach błyszczy woda mętno-szklista.
Wyskoczył zając z mchów i siadł w pół pas.
Słońcempijany mały futurysta.

Po polach straszą widma suchych iw,
A każda iwa, jak ogromna wiecha...
Aleją brzóz przez klonów leitmotiv
Przechodzisz ty samotna, bezuśmiecha...

I tyle dumy ma twój każdy ruch
I tyle cichej, smutnej katastrofy.
Gdy, idąc drogą tak po latach dwóch
Ty z cicha nucisz moje śpiewne strofy...


Bruno Jasieński

[bogatka1]

"...Po drogach liście tańczą pas-de-quatre
> I po kałużach zimny ciąg ich niesie.
>
> Dziś upadł deszcz i drobny był, jak mgła.
> W zagonach błyszczy woda mętno-szklista.
> Wyskoczył zając z mchów i siadł w pół pas.
> Słońcem pijany mały futurysta." - Dziękuję, Marcel.

Krzysztof Stachnik - Słowa jesieni

[bogatka1]

Krzysztof Stachnik - Słowa jesieni

Jesienna chmura płacze w kałużę
plum, plum, plum

Las liściasty szumi bezlistnie
szum, szum, szum

Zając się skulił pod liściem łopianu
brr, brr, brr

Angielskiej żabie jesień zalała jamę
fuck, fuck, fuck

I tylko samotny świerk wegetuje
bez słów

Maciej Kaczka - kocham cię jesienny deszczu!

[bogatka1]

kocham cię jesienny deszczu!
- pani się na litość zbiera?
obiecuję pejczem nie szczuć
i brudasem nie pocierać

plwaj listopadowa słoto!
kwaśne smarki niech się ronią
dusznej aury mam już - potąd!
(tu klasyczny manewr dłonią)

(...)

Holy Golightly - Powtarzalność

[bogatka1]

Holy Golightly - Powtarzalność

jesień przyszła i poszła w za dużych rudych butach
drzewa gołe i bose rozebrane ze złota
park monochromatyczny i obcozimno cichy

ciepło łowię na wędkę zarzucając spojrzenia
każdy skrawek koloru przeglądając paletę
chwytam ciepłe oranże róże brązy i ugry
wyławiam czerwień z pieca tulę ciepłe kasztany

wypłukuję starannie wszystkie biele błękity
fiolety cyklameny oszczędzając zielenie,
w których już drzemią liści słabiutkie seledyny

na swoich cienkich nóżkach co dorosną szmaragdem,
zanim zetlą się w beże pomarszczoną suchością
urągając kolorom obiecanej jesieni

nie każdemu jest dane umierać purpurowo

[bogatka1]

Zbigniew Zam - jesień

na wieś zajechała jesień
stara panna
mówią że choć bogata i ładna
nie potrafi kupić kochanka
co by ramieniem objął
w posiadanie

wpierw
artystę głuptaka
zaciągnęła w redlinę kartofli
gdzie ją malował żółtą farbą
potem odcieniami czerwieni i brązu
chichotały kartofle aż pogubiły liście
a ona dyszała
w ciężkich klipsach jarzębin

teraz wędruje od chałupy do chałupy
roznosi bukiety białych i liliowych wrzosów

to dla moich tak licznych przyjaciół

a na wsi gadają
że kurwa
że głupi kto nie skorzysta
wiec biore w usta
jak inni
jej twarde i soczyste śliwki
wypluwam pestki

*wiersz z 1989 roku, już drukowany w tomiku "jednego mniej..." (SDK,
W-wa 1993)i w antologiach np. "Macie swoich poetów".

[bogatka1]

am / pm - Kołatka
to
je sień
nie pokój


bobas mały - Listopad
"Smutno mi boże"
Muszę
drzewa rozpoznawać po korze.


marfewka nać - to już
je sień
a i zeżarłby korytarz
żeby tylko na kamieniu
deska nie została

bo jego
bo boli
bo kurwa naniosła liści
a miała mu gotować

elegancki futerał
z kołatką

całe stada kołatków

znikopis ... - Kolejne latawce

[bogatka1]

znikopis ... - Kolejne latawce

znowu chłopcy na sznurkach
wyciągają z wiatru niebo

a ja zawsze pragnąłem
trzymać słońce na promieniu
wodzić ciepłem po zieleni

płynąć na ławce w parku
zamiast czasu
nosić kwiaty w zegarku

tak bardzo nie chciałem jesieni
zmian w oczach

słów czerwieni

znikopis ... - Nekrologi

[bogatka1]

znikopis ... - Nekrologi

kiedy wiatr pachnie umieraniem
drzewa chodzą po parku
z pełnymi garściami kolorowych ulotek

wziąłem jedną

drżało w niej jeszcze lato
pisali że kondukt ruszył

Holy Golightly - Ta jesień

[bogatka1]

Holy Golightly - Ta jesień

gdy duch twój aż do świtu boryka się z sobą
tej jesieni, cóż poczniesz, by zobaczyć przyszłość?

zbudziły się, uśpiwszy wpierw rozum, upiory
niech nic nie rani dłużej, cyt
zaśnij

nie lękaj się pór roku kolejnej przemiany,
że się zapadnie ziemia
i że zniknie niebo

niech się wypełni twoja dusza
tym, co tak małe jest, że wnętrza nie ma,
i takie wielkie, że bez granic

Karol Maliszewski - Rok w drodze: Jesień

[bogatka1]

Z Nowej Rudy (dolnośląskie)- nauczyciel Karol Maliszewski:
Rok w drodze: Jesień

Wystawialiśmy te swoje nagie ciała gdzie popadnie.
Tak samo drzewa.
Wymienialiśmy się liśćmi w upiornym tańcu nad ziemią.
Uporczywy rytm, głuche flamenco rdzy.

Pierwszy przymrozek pod stopą.

Wzięty za listonosza, mówię, że nie.
Mężczyzna przechyla butelkę -
rozgwiazdy piany znaczą bruk.
(Ma pan moją rentę?)

Ślimak przymarznięty do deski z rozbijanych rusztowań.
Brunatny liść przybity śluzem do krowiego brzucha.
Niepocieszony mijam lecznicę.

[bogatka1]

Karol Maliszewski - Zdania na wypadek śmierci

Być ojcem i spokojnie rozmawiać z synem.
Doprowadzić córki do miejsca, skąd same ogarną
pozostałość życia.

Być synem i spokojnie rozmawiać z ojcem przez ścianę
z trawy, gliny, przez korzenie, kłącza.

Nie spodziewać się czegoś nadzwyczajnego,
bo wszystko jest nadzwyczajne.

Groby, grzbiety fal, grzywy koni,
kościany grzebień u twojej skroni.
Sukienka matki, i twoja. Szmer
spodni w szafie, jęk szuflad.

Błądzący oddech trafi na poetę lub szewca
jak Boehme; pozostawi oddźwięk.
Już trzeba wierzyć w coś niezniszczalnego.

[bogatka1]

Przeklejone z forum Gerdy:

JESIEŃ

To już wrzesień, przyszła jesień.
Ozłociła liście w lesie.
Postrząsała z drzew owoce
i podszyła chłodem noce.
Grzyby w lasach posadziła,
ptaki w stada połączyła.
Na ścierniskach, kartofliskach
rozwiesiła dym z ogniska.
Zabroniła kwitnąć kwiatom
i zdmuchnęła babie lato.
Złote liście pod drzewami
ozdobiła kasztanami.
Pozwoziła plony z pola
i zamknęła dzieci w szkołach.

[bogatka1]

Podziękowanie dla Basi:

za powyższy wiersz i kasztanka:

[bogatka1]

Wiersz w Internecie zamieściła e-baba:

babie lato...

Piszą niektórzy, bardzo przeżywając pierwszy dzień jesieni,
że słońce teraz coraz wcześniej już zachodzi.
I choć przyznaję - piękne są drzewa w złocistej czerwieni
- to pomyślcie, że z kolejną jesienią jesteśmy coraz mniej młodzi.

Bo teraz, po powrocie z jesiennych spacerów,
oprócz wrażeń z przepięknych kolorów natury,
odnajdujemy w sobie pełno jakichś felerów,
na które nie pomaga nawet waloryzacja emerytury.

Nie włożysz ciepłego odzienia, bo tylko biegniesz po bułki
a tu natychmiast katar i kaszel, a nawet gorsza zaraza,
i niezbędne są ci różne lekarstwa i ampułki
- taka to już naszego jesiennego wieku skaza.

A ponadto już wiemy, jak mogą łamać kości
na zmianę pogody lub zgoła bez powodu,
a do tego dochodzą czasem bóle wnętrzności,
z którymi przecież nie można wziąć rozwodu.

Więc nie ma się co tak cieszyć, że nadeszła jesień
- po niej tylko zima, wiosna, no i lato,
po którym przecież nadejdzie kolejny wrzesień,
a nam będzie znów mniej smarkaczowato.

Podając swój wiek w jakimś ważnym urzędzie,
zadziwieni jesteśmy, że cyfra choć wysoka, znów o jedną wzrosła.
I stąd się bierze do Was to moje orędzie
- bo nie chcę i Was namawiam - być aż tak dorosła.

Co do wieku – na lato się zgadzam, ale na jesień za wcześnie
tłumacząc tak, wiem, że trochę Was wabię
ale proponuję, dla wszystkich chyba bezboleśnie
- zostańmy przy lecie, nawet jeśli będzie ono babie.

Tym sposobem połączymy dwie pory wspaniałe
- tę, która w dokumentach, z tą którą w sobie widzicie,
bo babie lato wspaniałe, cudowne jest całe
i sądzę, że po namyśle – wszyscy się z tym pomysłem zgodzicie.

Babie lato to czas, gdy natura odpoczywa po trudach tworzenia
i zadowolona bardzo z efektów swej pracy
przygląda się im z zachwytem, bo już może mieć lenia,
- więc życzę Wam wspaniałego odpoczynku, kochani rodacy.

[bogatka1]

Jesień idzie

Raz staruszek, spacerując w lesie,
Ujrzał listek przywiędły i blady
I pomyślał: - Znowu idzie jesień,
Jesień idzie, nie ma na to rady!
I podreptał do chaty po dróżce,
I oznajmił, stanąwszy przed chatą,
Swojej żonie, tak samo staruszce:
- Jesień idzie, nie ma rady na to!
A staruszka zmartwiła się szczerze,
Zamachnęła rękami obiema:
- Musisz zacząć chodzić w pulowerze.
Jesień idzie, rady na to nie ma!
Może zrobić się chłodno już jutro
Lub pojutrze, a może za tydzień
Trzeba będzie wyjąć z kufra futro,
Nie ma rady. Jesień, jesień idzie!
A był sierpień. Pogoda prześliczna.
Wszystko w złocie trwało i w zieleni,
Prócz staruszków nikt chyba nie myślał
O mającej nastąpić jesieni.
Ale cóż, oni żyli najdłużej.
Mieli swoje staruszkowie zasady
I wiedzieli, że prędzej czy później
Jesień przyjdzie. Nie ma na to rady.

"Wrzesień , to jesień" - Kalendarz Przyrody

[bogatka1]

"Wrzesień , to jesień", lecz na nocnem niebie
Coraz piękniejsze dla ócz uroczysko,
Bo co się latem za poziomem grzebie,
To teraz świeci ponad ziemią nizko.
Zwierzyniec z mleczną krzyżuje się drogą
I w świetne gwiazdy strop się nieba stroi,
A zanim w świetle gwiazdy się rozmogą,
Wpół wychylony, jak stal Strzelec stoi,
Bo przypadł czujnie na jedno kolano,
Odkąd na ziemi łowy obwołano,
Odkąd tam trąbka zagrała na lesie,
I już się zgoła wyżej nie podniesie.
Dwoma szlakami nad poziomem nizko
Przeszła mlecznica niebios okolisko .
Na wschód od Strzelca, który już nie kroczy.
Znacznie się wyżej Koziorożec mroczy.
Bo pomknął raźno przez turnie urwiste,
Rzuciwszy hale i doliny mgliste.
Nad głową Węża na zapadniej stronie
Jaśnieje klejnot w wspaniałej koronie;
Orzeł się waży nad ziemią wysoka,
A przy jaskrawej gwieździe jego znaku,
Pławi się Delfin przy mlecznicy znaku
Kiedy Wieloryb uchodzi dla oka,
Obiedwie Ryby w lewo od Wodnika
Płyną po niebie wyżej, wyżej nieco
I jasna gwiazda pyszczki ich odmyka,
Bo już ostatnie w starym kole świecą.
Pomiędzy świetnym klejnotem korony
I tym Lirnikiem, Herkul się rozpiera
Kiedy na wschodzie ścierniem przez zagony
Wybiegła Kwoczka i pisklęta zbiera.

Ten i kilka innych tekstów zamieszczonych na tej stronie pochodzą z
książki autorów Henryka Sandnera i Zdzisława Wójcika pt. Kalendarz
Przyrody, wydanej przez Wiedze Powszechna w roku 1966. Książkę,
która czyta się jak zajmującą powieść. wrzesi.w.interia.pl/

[gerda11]

Spacer jesienny

Pójdę do lasu ziół jesiennych nazbierać
Przystanę pod wielkim dębem
Czy ostra i długa
Będę tylko chwilę, spróbuj mnie odszukać!

I cisza szumiąca dookoła nam nie przeszkodzi
Powiedzieć kilka może nieistotnych rzeczy

A razem ścieżki od pajęczyn srebrne
Przecinać będziemy wracając

I cisza szumiąca dookoła nam nie przeszkodzi
Powiedzieć kilka może nieistotnych rzeczy.

[bogatka1]

Tak niedawno był maj,
byliśmy tak szczęśliwi,
uśmiechnięci i tkliwi,
któż te dni znów ożywi?
Chłodną rękę swą daj,
spójrz mi w oczy i powiedz,
czy mnie kochasz?
Ja wiem, to jest złudą i snem.
Jesienne róże,
róże smutne, herbaciane,
jesienne róże
są jak usta twe kochane.
Drzewa w purpurze
ostatni dają nam schron,
a serca biją jak dzwon,
na jeden ton...
Jesienne róże
szepcą cicho o rozstaniu,
jesienne róże mówią nam o pożegnaniu.
I w liści chmurze
idziemy przez parku głusz,
jesienne róże więdną już.
Ty nie kochasz mnie już,
tak jak dawniej to było,
całą uczuć swych siłą,
to się wczoraj skończyło.
Dzisiaj więdnie wśród róż
nasza miłość gorąca,
zanim zwiędnie jak kwiat,
pozwól odejść mi w świat.
Jesienne róże,
róże smutne, herbaciane,
jesienne róże
są jak usta twe kochane.
Drzewa w purpurze
ostatni dają nam schron,
a serca biją jak dzwon,
na jeden ton...
Jesienne róże
szepcą cicho o rozstaniu,
jesienne róże mówią nam o pożegnaniu.
I w liści chmurze
idziemy przez parku głusz,
jesienne róże więdną już.

[bogatka1]

Złota jesień - Andrzej Włast

Wiatr o smutku śpiewa i jak złota mewa
w dal nieznaną mknie za liściem liść.
Dni umierające, chore, blade słońce,
mówią, że mi czas od ciebie iść.
Choć nie patrzę w oczy twoje, pełne łez,
choć milczymy, wiem, że przyszedł kres!
Minie złota jesień, minie czas uniesień,
sen o szczęściu już na wieki sczezł.
Chcę jeszcze raz w oczu twych popatrzeć dal,
nim pójdę w świat, nim zabiję w sercu żal.
Wiem, czuję, że się miłość nasza kończy już,
jak w jesienne dni kwiat ostatnich róż.
Chcę jeszcze raz usłyszeć szept: "Ja kocham cię"...
I potem iść, potem uciec, nie wiem gdzie...
Nim liście z drzew opadną, nim zabraknie słów,
tę pieśń rzucam do twych stóp.
Pójdź pod złote drzewa,
tam, gdzie wiatr rozwiewa
liście, nuby smutki dawnych dni,
Nie płacz, usiadź blisko,
nim zapomnisz wszystko,
usta uśmiechnięte podaj mi.
Spójrz, babiego lata niknie srebrny len,
wszystko minie bez tragicznych scen.
Jeden uścisk ręki,
jedno słowo: dzięki,
dzięki ci za krótki szczęścia sen.
Chcę jeszcze raz w oczu twych popatrzeć dal,
nim pójdę w świat, nim zabiję w sercu żal.
Wiem, czuję, że się miłość nasza kończy już,
jak w jesienne dni kwiat ostatnich róż.
Chcę jeszcze raz usłyszeć szept: "Ja kocham cię"...
I potem iść, potem uciec, nie wiem gdzie...
Nim liście z drzew opadną, nim zabraknie słów,
tę pieśń rzucam do twych stóp.

[bogatka1]

[bogatka1]

Ani się spostrzec można, jak ten czas ucieka,
jak w niebie coraz wcześniej wieczór się zaczyna.
W kotlinach, mgłą zalanych leżą stawy mleka,
a z traw, jak siwa broda zwisa pajęczyna.

Rankiem na pajęczynie drży spłakana rosa
i stacza się po nitkach na dół bez szelestu.
Słońce popod gałęzie spogląda z ukosa.
Puste gniazda już widać przez gąszcze agrestu.

Niebo jest jakby wyższe i jaśniejsze noce,
gwiazdy strącone lecą w kurzawie promieni.
W sadach słychać, jak głośno spadają owoce.
Trudno, lato się kończy, nic tego nie zmieni.

[bogatka1]

strony.aster.pl/mira1/poezja-
jesien/Konstanty_Maria_Gorski/gorskim.html

Jesienne popołudnia kładą
Na gładki przestwór pól łagodną
Jasność różaną, ale bladą;
Mnie chłodno.

Drzewa się smutnie mienią w złoto
I w czerwień stroją różnorodną,
Patrzą na własny blask z tęsknotą;
Mnie chłodno.

Wśród uciech sam się myślą straszę,
Gdy lecą gwiazdy w noc pogodną,
Że przyszedł koniec na dni nasze;
Mnie chłodno.

[bogatka1]

Jesień na wsi

W polu gdy jestem czy jestem w lesie,
Piękno podziwiam jesieni.
Dopóki teatr barw gra muzykę,
Dopóki szron scen nie zmieni.

Liście czerwone, liście brązowe,
Już ochra przebija w trawie.
Lico zaś pieszczą: słońce z zefirem.
Już lecą klucze żurawi.

Swobodnie chodzę, lekko oddycham,
Przenikam welony mgiełki.
I babim latem skronie ustroję.
Ciszy posłucham - miast zgiełku.

[bogatka1]

Jan Sztaudynger - "Babie lato
Zdobi nitka siwizny głowę szpakowatą,
A żona się uśmiecha mówiąc: "Babie lato..."

[an.ta]

Pięknie napisał Sztaudynger, a ty zrobiłaś przepiękną ilustrację.

[bogatka1]

marzycielka - Niestałość

Raz pewien pan(nie powiem skąd)
Zakochał się w Wiosennej P(Ani).
Trafił go z nagła jakiś prąd
I już był gotów umrzeć dla niej.

Nie dała jemu większych szans.
Niewiele uszczknął z maja,kwietnia,
A że w miłosny popadł trans
Już go kusiła Pani Letnia.

Lecz gdy go znużył letni skwar
Z ulga powitał ciepły wrzesień
I spadł na niego nowy czar,
Jaki przyniosła Pani Jesień.

Gdy opustoszał z jabłek sad,
Zniknęły z pola wszystkie wrony,
On już w ramiona Zimy wpadł
Nawet tym bardzo nie zdziwiony.

I jak mam tobie wierzyć , gdy
Mam w swej pamięci tego pana?
Czy chociaż stały będziesz ty-
Mój wielki znaku zapytania.

[bogatka1]

Krzynio ...- chłodniej

zrozum, tu jest niespokojniej
nie żyjemy w przedwojniu
gdzie patriota modli się do chleba
nie moczymy pajdy w zupie
gorąca pizza potem resztki w śmietniku
w sercu trochę chłodniej

zrozum, lepiej znaczy modniej
ten płowy obraz z Matką Boską
nie wygląda teraz dobrze
full HD i ma lepszy kontrast
najnowszy obraz z Jamesem Bondem
w sercu trochę chłodniej

zrozum, na własnym wygodniej
o czym chcesz z nim mówić
kiedy on ściąga z kompa?
twój prawnuk nie przyjdzie
nad tą przepaścią nie ma już mostu
w sercu trochę chłodniej

[del.wa.57]

Wrześniowym polem płynie jesień.
Rude ma włosy i rudą suknię.
W warkoczach wpięte pierzaste astry,
a w rękach - kłosy i słodką gruszkę.
Idzie i pachnie powidłami,
z twarzą rumianą jak reneta.
Wśród mgieł porannych i szumu liści
już na październik w sadzie czeka.
A w listopadzie z niebem płacze,
stojąc samotnie w jakimś oknie.
Westchnieniem żegna zeschnięte liście,
jej rudy warkocz we łzach moknie ..........

Nie znam autora.

[del.wa.57]

Jarzębina

Już lato odeszło i kwiaty przekwitły,
a jeszcze coś w polu się mieni,
To w polu i w lesie czerwienią się, spójrzcie
korale, korale jesieni.

Idzie lasem pani jesień,
jarzębinę w koszu niesie.
Daj korali nam troszeczkę,
nawleczemy na niteczkę.

Włożymy korale, korale czerwone
i biegać będziemy po lesie.
Będziemy śpiewali piosenkę jesienną,
niech echo daleko ją niesie.

Idzie lasem...

Anna Chodorowska.

[bogatka1]

Helenko, tego poprzedniego wiersza nie znałam, ładny.
A ten drugi, znany z dzieciństwa, dobrze przypomnieć.



Jerzy Liebert - Przed domem jarzębina

Przed domem jarzębina
Ku ziemi się ugina.
Widzisz, coraz to śmielej
Jesień sobie poczyna.

Już z pożółkłych połonin.
Hucuł swe stada goni.
Weź pierwsze z brzegu ziele,
Rozetrzesz je na dłoni.

W garsteczce tego prochu,
W trembity ruskiej szlochu,
W obłokach, ach, we wszystkim,
Jesieni jest po trochu.

Zapisz te porę, zapisz,
Bo zaraz ja utracisz.
Pozbieraj ja, pozbieraj,
Jak umiesz, jak potrafisz.



Herman Hesse - Zwiędły liść

Jak owocu kwiat każdy pożąda,
Ranek pragnie się zatopić w mroku,
Nic wiecznego ziemia nie ogląda,
Zmianę jeno, zmianę rok po roku.
Najpiękniejsze nawet pragnie lato
Kiedyś poczuć jesień przemijania,
Tkwij, listeczku, cierpliwie i cicho,
Kiedy wiatru poryw cię dogania.
Grę swą graj, nikt z wiatrem nie wygrywa,
Niech się dzieje, co i tak się zdarzyć musi,
Niechaj wiatr, co od konaru cię odrywa,
Cichuteńko niech do domu cię unosi.



Zbigniew Barteczka - * * *

Jesienne liście wolno opadają
Na puste ozłocone parkowe alejki
Wiatr cicho szepce ciepłe słowa
Tylko kasztany nieruchomo trwają
We wiotkich dłoniach gałęzi
Ziemia poraniona kolcami postępu
Płacze nitkami chylących się wierzb
Pamięci pył miota się niespokojnie
Powracają obrazy - kontury dni, których
Nie zapomnisz już nigdy...