kuchnia, to też ... poezja :)

[aretha04]

" O Hilarym" - Natan Tenenbaum

czyli Jak roztargnienie obżartucha
przyprawić może o ból brzucha

Kupił książkę kucharską łakomczuch Hilary
Przejrzał stron dziewięćdziesiąt i bardzo przejęty
Chwyta michę i przetak, chochlę, sagan, gary
Wyjmuje z szuflad sztućce, przyprawy i sprzęty
Z szaf — rzadko używane wyciąga talerze
Grzeje wrzątek, aż błyszczą rumieńce na twarzy
Trzy łyżki pszennej mąki żywo sypie w dzieżę
Ryż praży, kaszę warzy, bukiet z jarzyn smaży
Toż będzie rzeczywiście obiad godzien króla:
Wprzódy — zupa warzywna, danie główne — gulasz!
Inny — byle co pichci, by oszczędzić grosze
Mistrz bierze przedni produkt, gdyż nie ścierpi fuchy;
Świeżutką wieprzowinę i krzynę rzeżuchy —
Przyjść mają przyjaciele, wytrawni smakosze
(Trudno przy tym ukrywać, że wielkie łasuchy)
Trzeba dać szczyptę pieprzu ...i posolić chyba
Wrzucić łyżkę przecieru, pół marchwi i grzyba
Obrus płótnem przeczystym na stole się ścieli
...Gości wciąż jeszcze nie ma... Czyżby zapomnieli?
Nagle spojrzał w kalendarz ...w przerażeniu zastygł
Mieli przyjść trzydziestego, a dziś jest trzynasty!
— Trudno, westchnął Hilary, taka boża wola
...i wtrząchnął wszystek gulasz, aż go brzuch rozbolał

kuchnia, to też ... poezja :)

[aretha04]

"Obiad rodzinny" - Wojciech Młynarski

Nie ma nic milszego, niech, kto chce mi wierzy,
Niż rodzinny obiad w sielskiej atmosferze,
Obrus świeży leży, starsi znad talerzy do młodzieży
Szczerze szczerzą się.

Wujek Leon z punktu ku kuzynkom czterem,
Z odpowiednim żartem zmierza, czy duserem,
Dziadzio je z orderem, kuzyn z profelerem,
Ciocia tartym serem sypie w krąg.

Tak co dnia obiad trwa, wdzięku moc w sobie ma.

Obserwować można choćby z przyjemnością
Jak się wujek Leon zawsze dławi ością,
Czyni to z godnością, rzeczy znajomością,
Wuj z natury powściągliwy jest.

A ciotunia w każde danie wciąż sypie ser, tarty ser, żółty ser,
Bo pasuje do wszystkiego tarty ser,
Czasami kuzyn co ma profelef,
Twierdzi, że to jest nie fair.

A dziadunio tak zabawnie gryźć umie wąs, prawy wąs, prawy wąs
Bo przeszkadza mu w konsumpcji, prawy wąs
Kuzynki mają przez to oczopląs,
Nie chcąc sosów tknąć ni miąs,
Bo jak się na dziadzia zapatrzą to ... przepraszam.

Ciocia chciała kiedyś skonać na anewryzm
Bo dziadziowi nagle order wpadł w ordewry
I na pół go przegryzł podśpiewując:
Everybody love somebody smaczne to!

Tak to w atmosferze sielskiej i intymnej
Zwykł przebiegać zawsze obiad nasz rodzinny,
Wuj się dławił siny, kuzyn robił miny,
A ciociny tarty ser mdlił nas.

Mdliłby tak do dziś dnia, gdyby nie sprawa ta...

Że raz dano zraz, czy bitki zdobne w nitki,
A do zrazu zrazu chrzan, a potem grzybki,
No i przez te grzybki, chłód rodzinnej kryptki,
Nazbyt szybki dał obiadkom kres.

kuchnia, to też ... poezja :)

[aretha04]

"Dumna zupa" - Andrzej Waligórski

W Dreptakowej, hen, chałupie
Zakochał się krupnik w zupie
Mruga na nią jedną krupą
I bulgota: - Buzi, zupo.
Ale zupa, jak to zupa,
Na ten krupnik z furią chlupa.
- Twe amory mi są zbędne,
Bo kochają mnie ząb z dębem.
- Ejże - krupnik rzekł ubogi. -
- Czy nie za wysokie progi?
Ząb i dąb do zwykłej zupy?
Zostaw, zupo, te wygłupy.
Na to zupa jak wąż sykła:
- Ze mnie zupa jest niezwykła.
Za to tyś nie Antonioni,
Krupa w tobie krupę goni.
Liczykupa, dziad, chałupnik.
Aż się spłakał biedny krupnik,
Jęknął, otarł z oka krupę
I zapytał wredną zupę:
- Powiedz zupo, mnie ciemnemu,
Tyś niezwykła? Niby czemu?
Widzę w tobie trochę grochu
I kartofli zwykłych trochu...
Zupa w krzyk: - Ach, ty krupniku,
Podłej rasy krasy byku,
Drzeć by z ciebie trzeba pasy,
Za to, że nie czytasz prasy,
Gdzie jest artykułów kupa,
Że nie jestem zwykła zupa.
- A co? - Bardzo atrakcyjne
Danie regeneracyjne.
Krupnik na to znieruchomiał:
- Fajnie, to ja jestem koniak.

kuchnia, to też ... poezja :)

[aretha04]

"Ode To a Haggis" - Robert Burns

Fair fa’ your honest, sonsie face,
Great Chieftan o’ the Puddin-race!
Aboon them a’ ye tak your place,
Painch, tripe, or thairm:
Weel are ye wordy of a grace
As lang’s my arm

The groaning trencher there ye fill,
Your hurdies like a distant hill,
You pin wad help to mend a mill
In time o’need
While thro’ your pores the dews distil
Like amber bead

His knife see Rustic-labour dight,
An’ cut you up wi’ ready slight,
Trenching your gushing entrails bright
Like onie ditch;
And then, O what a glorious sight,
Warm-reeking, rich!

Then, horn for horn they stretch an’ strive,
Deil tak the hindmost, on they drive,
Till a’ their weel-swall’d kytes belyve
Are bent like drums;
Then auld Guidman, maist like to rive
Bethankit hums

Is there that owre his French ragout,
Or olio that wad staw a sow,
Or fricassee wad mak her spew
Wi’ perfect sconner,
Looks down wi’ sneering, scornfu’ view
On sic a dinner?

Poor devil! see him owre his trash,
As feckless as a wither’d rash
His spindle-shank a guid whip-lash,
His nieve a nit;
Thro’ bluidy flood or field to dash,
O how unfit!

But mark the Rustic, haggis-fed,
The trembling earth resounds his tread,
Clap in his walie nieve a blade,
He’ll mak it whissle;
An’ legs, an’ arms an’ heads will sned,
Like taps o’ thrissle

Ye pow’rs wha mak mankind your care,
An’ dish them out their bill o’fare,
Auld Scotland wants nae skinking ware
That jaups in luggies;
But, if ye wish her gratefu’ pray’r,
Gie her a Haggis!


i przekład Ewy Bieńczyckiej

"ODA DO HAGGIS, CZYLI DO SZKOCKIEJ KISZKI"

Piękna twarz szczęśliwej kiszki
wśród puddingów tylko błyszczy.
Wielbią ją wybredne pyski,
lagę siekaną.
Flak w jelicie dymi wszystkim,
długi, jak ramię.

Jęk wydaje pod nią misa,
wzgórze siedzeń. Przy niej przysiadł
patyk z rożna: pęka rysa
(nim naprawić młyn
też można). Cieknie miodowa
ciecz. Lśni, jak bursztyn.

Nóż z talentem tnie w ferworze,
przekłuwa się, by w oporze
wejść w sokoupojne wnętrze!
W pragnienia rowie
to, co ogląda namiętnie,
dymi dostojnie.

Łyżka za łyżką, jeść szczerze,
rozgrzanym ucztą! Weselej,
do diabła rozbrat z talerzem
i z brzucha z męką!
Wzdęty jest bęben jedzeniem,
beka z podzięką.

Czyżby francuskiego ragoût,
flaków w oleju zachciano,
innych frykasów? Niesmak, do
ich wyrzygania!
Pogardy „nie wiadomo co”
warte są dania.

Diabeł biedny, co jak śmiecie
wysuszoną trzciną świecił,
nogi chude i pięść gniecie
jak pusty orzech…
Pole krwi przemierzył w bitwie,
och, mój Boże…

Gdy serwują haggis, mocniej
depcze ziemię człowiek Szkocji!
Zaciśniętym mieczem w pięści
wroga tnie ostrym!
Ręce, nogi, głowy w części!
Lecą, jak osty!

Mając opiekuńczą pieczę
nie karm nigdy cienkim śmieciem!
Nie daj Szkocji co chlupocze,
to, co cię zdradzi!
Lecz daj gębom samą ucztę,
daj Szkotom haggis!

[smutas13]

Świetne!
Więcej, więcej, więcej...

[roseanne]

nie ma to jak menuecik z oscia

[buka007]

sliczne! dziekuje arethko!

na dokładkę Bigos z IV Ksiegi "Pana Tadeusza"

W kociołkach bigos grzano; w słowach wydać trudno
Bigosu smak przedziwny, kolor i woń cudną;
Słów tylko brzęk usłyszy i rymów porządek,
Ale treści ich miejski nie pojmie żołądek.
Aby cenić litewskie pieśni i potrawy,
Trzeba mieć zdrowie, na wsi żyć, wracać z obławy.

Przecież i bez tych przypraw potrawą nie lada
Jest bigos, bo się z jarzyn dobrych sztucznie składa.
Bierze się doń siekana, kwaszona kapusta,
Która, wedle przysłowia, sama idzie w usta;
Zamknięta w kotle, łonem wilgotnym okrywa
Wyszukanego cząstki najlepsze mięsiwa;
I praży się, aż ogień wszystkie z niej wyciśnie
Soki żywne, aż z brzegów naczynia war pryśnie
I powietrze dokoła zionie aromatem.

Bigos już gotów. Strzelcy z trzykrotnym wiwatem,
Zbrojni łyżkami, biegą i bodą naczynie,
Miedź grzmi, dym bucha, bigos jak kamfora ginie,
Zniknął, uleciał; tylko w czeluściach saganów
Wre para, jak w kraterze zagasłych wulkanów.

jak Pan Tadeusz,

[aretha04]

to i śniadanie w domu Sędziego

Księga druga

/…/ Wszczął się naprzód szmer, potem gwar i krzyk wesoły,
Jak w ulu pustym, kiedy weń wlatują pszczoły:
Był to znak, że wracali goście z polowania
I krzątała się służba około śniadania.

Jakoż po wszystkich izbach panował ruch wielki,
Roznoszono potrawy, sztuczce i butelki;
Mężczyźni, tak jak weszli, w swych zielonych strojach,
Z talerzami, z szklankami chodząc po pokojach,
Jedli, pili lub wsparci na okien uszakach,
Rozprawiali o flintach, chartach i szarakach;
Podkomorstwo i Sędzia przy stole, a w kątku
Panny szeptały z sobą; nie było porządku,
Jaki się przy obiadach i wieczerzach chowa.
Była to w staropolskim domie moda nowa;
Przy śniadaniach pan Sędzia, choć nierad, pozwalał
Na taki nieporządek, lecz go nie pochwalał.

Różne też były dla dam i mężczyzn potrawy:
Tu roznoszono tace z całą służbą kawy,
Tace ogromne, w kwiaty ślicznie malowane,
Na nich kurzące wonnie imbryki blaszane
I z porcelany saskiej złote filiżanki;
Przy każdej garnuszeczek mały do śmietanki.
Takiej kawy jak w Polszcze nie ma w żadnym kraju:
W Polszcze, w domu porządnym, z dawnego zwyczaju,
Jest do robienia kawy osobna niewiasta,
Nazywa się kawiarka; ta sprowadza z miasta
Lub z wicin bierze ziarna w najlepszym gatunku
I zna tajne sposoby gotowania trunku,
Który ma czarność węgla, przejrzystość bursztynu,
Zapach moki i gęstość miodowego płynu.
Wiadomo, czem dla kawy jest dobra śmietana;
Na wsi nietrudno o nię: bo kawiarka z rana,
Przystawiwszy imbryki, odwiedza mleczarnie
I sama lekko świeży nabiału kwiat garnie
Do każdej filiżanki w osobny garnuszek,
Aby każdą z nich ubrać w osobny kożuszek.

Panie starsze już wcześniej wstawszy piły kawę,
Teraz drugą dla siebie zrobiły potrawę:
Z gorącego, śmietaną bielonego piwa,
W którym twaróg gruzłami posiekany pływa.

Zaś dla mężczyzn więdliny leżą do wyboru:
Półgęski tłuste, kumpia, skrzydliki ozoru,
Wszystkie wyborne, wszystkie sposobem domowym
Uwędzone w kominie dymem jałowcowym;
W końcu wniesiono zrazy na ostatnie danie:
Takie bywało w domu Sędziego śniadanie./…/

[aretha04]

i Księga dwunasta

/…/ Tu Wojski skończył opis i laską znak daje,
I wnet zaczęli wchodzić parami lokaje
Roznoszący potrawy: barszcz królewskim zwany
I rosół staropolski sztucznie gotowany,
Do którego pan Wojski z dziwnymi sekrety
Wrzucił kilka perełek i szutkę monety
(Taki rosół krew czyści i pokrzepia zdrowie).
Dalej inne potrawy, a któż je wypowie!
Kto zrozumie nie znane już za naszych czasów
Te półmiski kontuzów, arkasów, blemasów,
Z ingredyjencyjami pomuchl, figatelów,
Cybetów, piżm, dragantów, pinelów, brunelów;
Owe ryby! łososie suche, dunajeckie,
Wyżyny, kawijary weneckie, tureckie,
Szczuki główne i szczuki podgłówne, łokietne,
Flądry i karpie ćwiki, i karpie szlachetne!
W końcu sekret kucharski: ryba nie krojona,
U głowy przysmażona, we środku pieczona,
A mająca potrawkę z sosem u ogona.

Goście ani pytali nazwiska potrawy,
Ani ich zastanowił ów sekret ciekawy,
Wszystko prędko z żołnierskim jedli apetytem,
Kieliszki napełniając węgrzynem obfitym.

Ale tymczasem wielki serwis barwę zmienił
I odarty ze śniegu już się zazielenił,
Bo lekka, ciepłem letnim powoli rozgrzana
Roztopiła się lodu cukrowego piana
I dno odkryła, dotąd zatajone oku;
Więc krajobraz przedstawił nową porę roku,
Zabłysnąwszy zieloną, różnofarbną wiosną.
Wychodzą różne zboża, jak na drożdżach rosną,
Pszenicy szafranowej buja kłos złocisty,
Żyto ubrane w srebra malarskiego listy
I gryka wyrabiana sztucznie z czokolady,
I kwitnące gruszkami i jabłkami sady.

Ledwie mają czas goście darów lata użyć,
Darmo proszą Wojskiego, żeby je przedłużyć,
Już serwis, jak planeta koniecznym obrotem,
Zmienia porę, już zboża malowane złotem,
Nabrawszy ciepła w izbie powoli topnieją,
Już trawy pożółkniały, liścia czerwienieją,
Sypią się, rzekłbyś, iż wiatr jesienny powiewa;
Na koniec owe chwilę przedtem strojne drzewa,
Teraz, jakby odarte od wichrów i śronu,
Stoją nagie; były to laski cynamonu
Lub udające sosnę gałązki wawrzynu,
Odziane zamiast kolców ziarenkami kminu.

Goście pijący wino zaczęli gałązki,
Pnie i korzenie zrywać i gryźć dla zakąski.
Wojski obchodził serwis i, pełen radości,
Tryumfujące oczy obracał na gości./…/

"Karnawał w Soplicowie" - Andrzej Waligórski

[aretha04]

Zagrano poloneza. Podkomorzy rusza
I z lekka zarzuciwszy wyloty kontusza
Podaje rękę Zosi odzianej w atłasy
Gdy wtem stanął i mruknął: - Cóż to za hałasy?
Faktycznie, w sali trwała wrzawa niepojęta,
Ci stronę asesora, ci brali rejenta,
Jedni byli za Kusym, drudzy za Sokołem,
Już też pierwsze butelki fruwały nad stołem,
Już Jankiel, który właśnie szedł podlewać kwiatki
Dostał nagle po pejsach półmiskiem sałatki,
Kiedy zacny ksiądz Robak wskoczył na kominek
I krzyknął: - Niech rozstrzygnie ten spór pojedynek!
- Tak racja, pojedynek! - goście zakrzyknęli
I obu adwersarzów ku sobie popchnęli.
Rejent za bok się schwycił, lecz nie miał rapieru
Więc warknął: - Ha, sprowadzę ja cię do parteru!
Jakoż i rzeczywiście, złapawszy za kłaki
Szarpnął i asesora stawił na czworaki,
Ten jednakże na atak odpowiedział godnie -
Dwakroć kłapnął zębami i przegryzł mu spodnie.
Ugodzony w słabiznę, biedny rejent z bolu
Wrzasnął, skoczył i zawisł był na żyrandolu.
Chwilę wisiał, jednakże żyrandol starawy
Urwał się i wpadł z trzaskiem we środek zastawy.
Rozprysły się po izbie mięsiwa i sosy.
Aromatyczne miody, treściwe bigosy.
Obie podkomorzanki spryskała musztarda,
Telimenie za dekolt wskoczyła pularda
Tylko co upieczona i jeszcze skwiercząca,
Ta zasię, gdy nie mogła wytrzymać gorąca
Zrzuciła przyodziewek, tracąc prawie zmysły,
Aż hrabia mruknął kwaśno: - Hm... biuścik obwisły,
Teraz widać dopiero, gdy braknie stanika,
Że przypomina uszy mojego jamnika,
Którym szczułem niedźwiedzie z Nalibockich lasów
Wraz z baronem Dreptakiem i z księciem Denasów!
Nie skończył jeszcze mówić, kiedy wpadł nań Ryków,
Skłębiony z całą kupą innych biesiadników,
Zaś staruszek Gerwazy wydał grzmiący poryk,
Wsadził w omszałą pochwę prastary scyzoryk
I mruknął, uśmiechnięty od ucha do ucha:
- Nu ot, miał być karnawał - wyszła rozpierducha!

Wersja II
I zawołał na widok walczących szlachciców:
- Chroń nas, Panie, od ognia, wojny i kibiców!

"Bankiet włoski" - Wacław Potocki

[aretha04]

To sam, będąc w kościele, to przez swoje sługi
Prosił mnie Włoch, w Krakowie, na cześć raz i drugi,
Żebym od jego syna jechał w dziewosłęby.
Głupi, kto na cudzy chleb swej żałuje, gęby,
Pomyśliwszy, stawię się; gdy przyszło do stołu,
Po konfektach wyglądam kapłona z rosołu.
Obrus z śniegiem, z zwierciadłem talerz o met chodzi,
Pięknie wszytko. Ja spluwam, apetyt się rodzi.
Aż z rzodkwią młode masło, przetykane chwastem,
Pierwszym przed mię gospodarz stawia antypastem;
Aż niosą zuppenwasser, polewkę z pietruszki,
Przyprawny móżdżek z główką i cielęce kruszki,
Ślicznym kwieciem upstrzone. Z wczorajszego postu
Nie wąchać, ale mi się dziś jeść chce po prostu.
Kładzie przed mię dobyte z onej główki członki,
A ja wyglądam z czosnkiem wołowej wędzonki,
Ledwie drzwi skrzypną, albo sztuki mięsa z grochem;
Ze główki nierad jadam, przysięgam przed Włochem.
Aż na upstrzonej misie w rozmaite wzory
Dwanaście wróblów niosą z kaulefijory;
I na ząb mi nie padnie, chociem ich zjadł kilka:
Biednież się najeść mięsa, gdzie kość jako szpilka.
Nastąpią malowane galarety za tem;
Myślę, co dalej czynić mam z tym odrwiświatem:
Czy ja krowa na głąbie, czy koza na kwiatki?
Gniewam się i tylko mu nie wspomnię pań matki.
Toż ślimaki, ostrygi, podobno i żaby:
Rozumiejąc prawdziwie, że wieprzowe schaby
Albo jakie misternie upieczone ptastwo,
Siągnę z nożem do misy, aż ono plugastwo.
Wytrząsa Włoch skorupy, kosteczki osysa.
Aż znowu druga po tej następuje misa:
Para w nie zasuszonych gołąbiątek pałkach,
Tamże rznięte kogutom grzebyki przy jajkach,
Toż kochane blomuzie. Na samo przezwisko,
Miasto jedzenia, już mi do ublwania blisko.
Wety za tym z dawnego nastąpią zwyczaju:
Naprzód rozmaitego sałaty rodzaju,
Szpinaki z selerami, szparagi z karczochem,
Białe grzanki, jakimsi przysypane prochem,
Parmezanu jak papier i orzechów garstka.
Wziąwszy potem kieliszek,; mało od naparstka,
Z rozlicznymi figlami, jako krzyształ czysty:
Bon proface, senior, ,de lacrima Christi!
Pije do mnie, ja sobie po polsku tłumaczę,
Że od głodu, za stołem, tylko nie zapłaczę.
Więc co przytknie do gęby, to patrzy, to słucha,
Więcej nie połknie, tylko jako jedna mucha;
Za każdym razem kląśnie i oka przymruży,
A mnie tym bardziej ckliwo, im smakuje dłużej.
Za czym, ledwie mnie dojdzie, wszytko oraz całkiem,
Że nie z kieliszkiem, jednym połknąłem michałkiem.
Upuściwszy nóż z garści, pojźry na mnie krzywo,
Że tymże haustem wino, którym piję piwo.
Więc że drugiego czekać na mnie było długo,
Dziękuję za on obiad, obiecuję mu go
Odwdzięczyć; prowadzi mnie na ostatnie wschody.
Zbieram nogi co prędzej do swojej gospody;
Już czeladź po obiedzie: "Złodzieje, czemuście
Zjedli?" "Jeszcze została słonina w kapuście,
Jest i bigos cielęcy." A ja krzyknę głosem:
,,Dawaj po włoskiej uczcie kapustę z bigosem!"
Walę łyżką oboje; toż wysławszy boki,
Wypiwszy garniec wina, przysięgę, że póki
Włoszy w Krakowie i ja póki żywy będę,
Do włoskiego bankietu na czczo nie usiędę.
Nazajutrz każę chłopcu, żeby miał nóż myty:
"Pójdę znowu do Włocha, pójdziesz ze mną i ty."
Dopieroż ten niecnota pocznie kląć i łajać:
"A kiegoż tam nieszczęścia - rzecze - nożem krajać?"
I po gębieć tam mało, prócz jednego nosa,
Gdzie jeść nic, tylko wąchać: delicata cosa.

"Kuchnia polska" - Andrzej Waligórski

[aretha04]

Bekwarku, z zazdrości spuchnij
I nogi za pas weź -
Oto jest pieśń o kuchni,
Wysokich lotów pieśń!
Nad sadybami Słowian
W dorzeczu Odry i Brdy
Wicher historii, gdy powiał -
Zapachy kuchenne z nim szły.
Piekły się w skalnych bratrurach
Jesiotry, niedźwiedzie lub
Udźce z łosia i tura,
Jak również żubr, względnie bóbr.
Wrzucano do owej dziczyzny
To brukiew, to pencak, to groch,
A później - pęczki włoszczyzny
(gdy Bona przywiozła ją z Włoch).
Pan Kolumb odkrył ziemniaczki,
Car Iwan kabaczki nam dal,
Gdy Henryk Walezjusz zjadł flaczki,
To zaraz do Francji zwiał.
Batory się otruł rzodkiewką,
Król Staś wydawał obiady,
Horeszko czarną polewką
Nakłonił Soplicę do zdrady.
Przez Polskę, gdy jechał, Suworow
Do adiutantów rzekł swych:
Ech, skolko zdzieś pomidorów,
A skolko witamin w nich!
Stek, zrazy, pierogi, kołduny,
Wędzonych kiełbas dym...
Ułani jak jasne pieruny
Walczyli po wikcie tym!
Nasz rodak popuszczał szelek
(gdy nie stać go było na pas)
I mawiał: - O, kuchnia Felek,
To kuchnia w sam raz dla mas!
Dziś w kuchni też nie jest pusto,
Lecz nudno, że niech ja zdechnę:
- Poproszę schabowy z kapustą,
Pół litra i "Słowo Powszechne"!

"Kolacja" - Andrzej Waligórski

[aretha04]

W strojne szaty odziani, piękni jak bogowie,
Pełni niewymuszonej i wytwornej gracji,
Do obfitego stołu siedli Dreptakowie
W celu skonsumowania pożywnej kolacji.
Całkiem jak na obrazie mistrza Leonarda
Siedzieli. Jedni wąsy mieli, inni biusty
A przed nimi na stole leżała pularda,
kilka pęczków rzodkiewek i micha kapusty.
Najstarszy dziadzio Dreptak, ongiś słynny strzelec,
Ucałował szarmancko rączkę swojej żony,
Wbił w dymiącą pulardę srebrzysty widelec,
Spojrzał ciepło na wszystkich i rzekł rozczulony:
- Wątpię moi kochani, czy w skłóconym świecie
Na który tyle klęsk już i makabry spadło,
Drugą taką porządną rodzinę znajdziecie,
Takie pełne tradycji i godności stadło...
Na to odparł łagodnie inny Dreptak, stryjek
z czołem pięknie sklepionym, jak gotyckie okno:
- Za twe mądre słowa drogi dziadziu piję!
Wypił, czknął w czystą chustkę i w ramię go cmoknął.
Natychmiast wszystkim wokół oczy się zamgliły,
Babcia Wera objęła ciotunię Emilię,
A dziadunio chcąc wzruszenie ukryć, z całej siły
Zaczął dzielić pulardę pomiędzy familię....
Jednym dał smaczne łapki a innym skrzydełka,
Jednemu z wujów szyjkę, drzgiemu kuperek,
A ciotuniom ze środka kurzego truchełka
Wyjął piękną wątróbkę w otoczeniu nerek
Tamtemu brzuszek wręczył, a owemu grzbiecik,
Wydłubał wszystko mięsko z każdego zakątka,
I złożył na talerze co najmniejszych dzieci...
A wtem stryj spytał cierpko: - A gdzie są piersiątka?
W dziadka jakby grom strzelił, względnie szlag go trafił,
Widać było przez chwilę, że ze sobą walczy,
Ale że w żaden sposób zdzierżyć nie potrtafił,
Chwycił stryja za halsztuk i rzekł: Ty padalcze!
Tu pchnął go, a stryj upadł, a za nim skorupy,
Garnki, szklanki, talerze, widelce i tace,
Atoli stryjna chochlę wyciągnąwszy z zupy
Gwizdnęła dziadka krzepko w promienistą glacę...
Dziadek postawił zeza, zaklął po łacinie,
Przetłumaczył przekleństwo jędrnym słowem: - Dziwka!
A w miejscu uderzenia na zacnej łysinie
Rosła mu z cichym gwizdem fioletowa śliwka...
Tutaj już wszyscy naraz jęli się naparzać,
I kto komu co może nawzajem doradzać,
I po splamionych tłuszczem dywanach się tarzać
I jedni drugim głowy do kapusty wsadzać....
A wtem ciotka Emilia głosem z głębi łona
Krzyknęła: - Stop! Przerwijcie bratobójcze waśnie!
Nie pulardeśmy widać jedli, lecz kapłona,
I w tych piersi dlatego brak na pewno właśnie!
Więc zaczęli się jednać, oczyszczać z pasztetów,
I znów dowodzić że są mesjaszem Europy.
A najgodniej dziadunio, choć w głębi sztybletów
Skradzione kurze piersi cisnęły go w stopy.

Wielkanoc gastropaty Konstanty Ildefons Gałczyński

[aretha04]

Jajek nie można,
szynki nie można,
takoż nie można
szaszłyka z rożna.

Indyk - katafalk,
kura - agonia,
piwo - gaffa,
morderstwo - koniak.

Mięso cięlece
ani pół deka,
chrzanik - noc w męce,
chyba do lekarstw.

Sosy - satyra,
kabul - testament,
zupy - cholera,
zamęt i lament.

Kawa - dyspepsja,
wizje niedobre,
rum - epilepsja,
cygaro - obłęd.

Ani fistaszków,
ani pistacji,
wszystko prowadzi
do prostracji.

Torciki - zgaga,
mazurki - zgaga,
mazurek szkodzi,
tort nie pomaga.
Pytam lekarza: - Co?

A na to lekarz: - Gdybyś był bladszy,
niech pan spokojnie w niebo popatrzy.

"Zwycajne zycie moje - o żywocie poćciwej gaździny

[aretha04]

Zwycajny dom zwycajny stół nowy
Plastyckowy
Na stole zwycajno kiełbaska
W kiełbasce zyły i kostusie
Flaska
I gornusie
Stuka i krupy i dwie kiski duze
Kotuś sięgo łapeckom
I pazdurkiem struze
Takie syćko zwycajne - rano we dnie w nocy
Takie syćko zwycajne - jako widzom ocy

A dopiyro pod stołem
- Ze dwa grzychy gołe
Cebrzyk dnem do góry
A na nim Smok Waluś wyłazi ze skóry
I kochanek w miodzie
Bioły jak orzesek
I scęścio pucienka
Waryjactwa miesek
Burniawy kurniawy toty i nietoty
Wyłazom podłazom i cyniom mi psoty
To skubnom to dziubnom z tyj i hawtyj strony
Jakoz warzyć chłopu pańskie makarony?

Wanda Czubernatowa

żurek ...kulinarna poezja

[bodzia50]

Młynarski :
Jakaś przykrość nawet nieduża
Pech przypadek zły losu traf
Innych ludzi od razu wkurza
Wciąga niby w błotnisty staw
Zaś mną zły los zakolebie
Chcąc mnie wprawić w psychiczny niż
To ja wszystko to biorę w siebie
A na zewnątrz marmur i spiż
W środku wulkan na Filipinach
Co udaje tylko że śpi
A na zewnątrz ironia kpina
Lekkie ramion wzruszenie i
Krok do domu kieruje prędki
i gdy z nerwów trafia mnie szlag,
ściany mojej skromnej kuchenki
są cichymi świadkami jak...

Marcheweczkę ciach ciach ciach,
pietruszeczkę ciach ciach ciach
porek i selerek trach- siekam.
I nastawiam gaz na full,
rosołeczek bul bul bul,
a ja siadam jak ten król-czekam.
Śmietaneczka- tak tak tak,
zasmażeczka- co za smak,
kiełbaseczka sucha jak wiórek.
Tak gotuję sobie przez
dłuższy czas, aż gotów jest
najwspanialszy lek na stres- żurek!

Aż się nasze życie odmieniło tak nagle że
Nie musiałem uciekać w żurek
Chociaż nerwy wciąż żarły mnie
Rok 89 czerwiec radość i w oczach blask
I nadziei promyczek złoty że się
Zaczął wspaniały czas
A po chwili potwarz i obmowa
W polskim piekle ślina i żółć
A kto z kotła wychyli głowę
Zaraz inni wciągną go w dół
I gazeta leci mi z ręki
I nerwowy trafia mnie szlag
I znów ściany mojej kuchenki
Są cichymi świadkami jak...

Marcheweczkę ciach ciach ciach....

Tu wam dodam tak jak stoję
Myśl niegłupią która brzmi
Że ten żurek przeciw komunie
Jakby lepiej smakował mi
Dziś mój żurek i to mnie smuci
Nie bulgocze jak złoty sen
Jakich przypraw bym nie dorzucił
A smak psiakrew jakiś nie ten
I tak chciałbym we własnym domu
Wreszcie życie normalne wieść
Nie jeść przeciw czemuś lub komuś
No po prostu usiąść i zjeść
Tu Tadeusz mści się z Lechem
Tam ucichnie pretensji sto
Jest normalnie miło jest w dechę
A ja wtedy co robię, no...

Marcheweczkę ciach ciach ciach....

a dlaczego NIKT nie pomoże? :) n/t

[aretha04]

a do żurku obowiązkowo- chleb -

[bodzia50]

Chleb
Wiecznie tak samo jeszcze jak za czasów Piasta,
Po łokcie umączone ręce dzierżąc w dzieży,
Zakwasem zaczyniony chleb ugniata świeży
Przejęta swym odwiecznym obrządkiem niewiasta.

Gdy wedle doświadczenia niechybnych probieży,
Nazajutrz ugniot miary właściwej dorasta,
Pierzyną ciepłą kryje pulchne ciało ciasta,
Kędy cierpliwie pory wypieku doleży.

I uklepawszy w płaskie półkule miąższ miękki
W gorący piec je wsuwa na długiej kociubie,
Skąd roztaczając zapach kuszący i miły

Wychodzą wnet pożywne, razowe bochenki,
Brunatne i okrągłe - ku piekarki chlubie -
Jak widnokrąg zoranych pól, co chleb zrodziły.

Leopold Staff

-------
Pozdrawiam w s z y s t k i c h.

"Abecadło o chlebie" - Władysław Bełza

[aretha04]

ABC
Chleba chcę,
Lecz i wiedzieć mi się godzi,
Z czego też to chleb się rodzi?

DEF
Naprzód siew:
Rolnik orze ziemię czarną
I pod skibę rzuca ziarno

HKJ
Ziarno w lot
Zakiełkuje w ziemi łonie,
I kłos buja na zagonie.

Ł i L
Gdy już cel
Osiągnięty gospodarza,
Zboże wiozą do młynarza.

MNO
Każde źdźbło,
za obrotem kół, kamienia,
W białą mąkę się zamienia.

PQS
To już kres!
Z młyna piekarz mąkę bierze
I na zacier rzuca w dzieże.

RTU
I co tchu
W piec ogromny wkłada ciasto,
By chleb miały wieś i miasto.

WXZ
I chleb wnet!
Patrzcie, ile rąk potrzeba,
Aby mieć kawałek chleba.

" Bochen chleba dał Bóg" - Emily Dickinson

[aretha04]

Bochen chleba dał Bóg wszystkim ptakom –
Mnie dał tylko okruchy liche –
Nie śmiem jeść ich – chociaż głoduję –
Oto mój cierpki zbytek –

Posiadać okruch – dotykać –
Dowieść – że okruch mam w ręce –
Zbyt szczęśliwa z mojej szansy wróbla –
Żeby posiadać więcej –

Choćby głód panował dokoła –
Mnie nie brakłoby nawet kłosa –
Mój spichlerz taki dostatni –
Obfitość na stole – tak radosna –

Ciekawam jak się czują bogacze –
Kupiec – lord – co z bogactwem czynią –
Sądzę, że z mym okruchem –
Jestem ich wszystkich władczynią –

przełożyła Ludmiła Marjańska

"Pieśń o chlebie" - Sergiusz Jesienin

[aretha04]

Oto ono, okrucieństwo chciwe,
gdzie ból ludzi - pierworodny wszędzie!
Rżnie sierp kłosy ociężałe tkliwie,
tak jak się gardła rżnie łabędzi.

Nasze pole jest od dawna znane
z sierpnia, który wziął poranny ślub.
Wiążą w snopy ciało żniw słomiane,
każdy snopek jest jak żółty trup.

I na wozach, jak na katafalkach,
wiozą je w cmentarne krypty szop.
Jakby diakon na kobyłę warknął,
czci cmentarny ceremoniał chłop.

Potem snopy ostrożnie, bez złości,
płową głową po klepisku wloką,
i cepami ich maleńkie kości
wybijają z wychudzonych boków.

I nikomu w głowie nie zaświta,
że ta słoma - także ciałem jest!...
Ludożerca-młyn kosteczki żyta
łamie, dając im zębami chrzest.

I z tej mąki ciasto zakwaszając,
zaczynają stosy jadła piec...
Wtedy niosąc białej trwogi jajo
w dzban żołądka jad zaczyna ciec.

Ogniem liżąc każdy pokos żyta,
międląc żeńców okrucieństwo w żółć,
mięso słomy jedzącym do syta
żarna jelit będzie jadem truć.

I gwiżdżąc przez kraj cały, jak jesień,
kuglarz, złodziej i morderca pędzi...
Dlatego, że sierpem kłosy rżnie się,
tak jak się gardła rżnie łabędzi.

tłum. Tadeusz Nowak

" Kanapka z człowiekiem" - Jacek Kaczmarski

[aretha04]

według obrazu Bronisława Wojciecha Linkego "Kanibalizm"

Ostry nóż wchodzi w chleb
Deszcz okruszków sypie się
Grzęznę w tłuszcz, z oczu łzy
W ciepłych strużkach płyną mi

To cebuli żółte młyńskie koła
Przygniatają mnie do kromki
Wsmarowali mnie od czoła
Aż po kręgi i korzonki

Przyprawiają według karty
Sól mnie szczypie w nos, pieprz wierci
A ja wcale nie chcę być pożarty
Mnie nie spieszy się do śmierci

Jakim prawem starcy ludojady
Przyrządzają sobie tę kanapkę
Wrzeszczę przygnieciony i bezradny
Wciskam w tłuste masło łapki
Jeszcze sokiem z cytryn mnie spryskują
Żebym przed spożyciem skurczył się
Przecież ktoś się musi za mną ująć
Tak po prostu wszak nie zjedzą mnie!

Drgnął mój chleb, unosi dłoń go wzwyż
Boże!
Czuję dech, zgłodniały widzę pysk!
Może
To jest żart, czy śmiać się mam czy łkać?
Patrzę
W lśnienie warg, co zaczynają drgać!
Nagle
Otchłań ust i zębów biała grań
Woni
Zgniłej chlust! Ruchomą widzę krtań!
Bronię
Się co sił... wtem trzask i mrok mnie skrył!!!

Masło świetne, chleb wspaniały
Człowiek z lekka był zgorzkniały


www.youtube.com/watch?v=ro7DM8Qk8AA

" Chleb z Supraśla" - Tadeusz Gicgier

[aretha04]

Ludmile Marjańskiej

Łakoma dziejów dawnych,
znużona dziejami współczesnymi,
przybyłaś, pani, do Supraśla,
wędrowaliśmy ulicami miasteczka
wśród domów i ogrodów, gdzie słońce północy
pali się w pelargoniach i w kwiatach nasturcji,
a dogasając, jeszcze płonie
w kroplach żywicy na schnących bierwionach,
wtedy delikatnymi nozdrzami poetki
wyłowiłaś zapach starej piekarni,
tak inny od zapachu bazyliańskich murów,
ksiąg murszejących,
które były niegdyś pokarmem dla ducha,
i oto niesiesz na liściu dłoni
chleb ciepły, zdjęty z klonowego liścia,
delektując się jego skórką rumianą,
niesiesz ten chleb do rynku,
skąd powiezie cię autobus,
to są twoje dożynki,
chleb niesiony godnie
z Supraśla do Stolicy.


z dedykacją dla Qbraczka

[qubraq]

aretha04 napisała:

> Łakoma dziejów dawnych, znużona dziejami współczesnymi, przybyłaś, pani, do Supraśla,
> wędrowaliśmy ulicami miasteczka wśród domów i ogrodów, gdzie słońce północy
> pali się w pelargoniach i w kwiatach nasturcji, a dogasając, jeszcze płonie
> w kroplach żywicy na schnących bierwionach, wtedy delikatnymi nozdrzami poetki
> wyłowiłaś zapach starej piekarni, tak inny od zapachu bazyliańskich murów,
> ksiąg murszejących, które były niegdyś pokarmem dla ducha, i oto niesiesz na liściu dłoni
> chleb ciepły, zdjęty z klonowego liścia, delektując się jego skórką rumianą,
> niesiesz ten chleb do rynku, skąd powiezie cię autobus,
> to są twoje dożynki, chleb niesiony godnie z Supraśla do Stolicy.

Jakie to piekne... w ogole wszystkie te utwory są takie "serdceszczypatielnyje"...

> z dedykacją dla Qbraczka

dzieki serdeczne! Wiesz, kiedyś do "Sklepu na górce" przywozili z piekarni w Łapach fantastyczny chleb "wileński" i ja wstawałem rano o szóstej zeby zdążyć go jeszcze kupić bo przywozili tylko kilka skrzynek a ludzie go natychmiast wykupywali; tyle lat tam jeżdżę ale jakos
nie trafiłem jeszcze do piekarni; zawsze kupowalem sobie pieczywo w "Sklepie na górce"
Warto jednak być na dorocznym "Uroczysku" na które okoliczni rzemieślnicy przywożą swoje podlaskie czasem niespotykane nigdzie wyroby...

dzięki Qubraczku :)

[aretha04]

bo juz myslałam, że to tylko takie pisanie „sobie a muzom”

[qubraq]

aretha04 napisała:

> bo juz myslałam, że to tylko takie pisanie „sobie a muzom”

O, to Ty jesteś Krakuską! Tośmy krajanie bo ja też z Galicji tyle że ze Lwowa...

bodzia50

[aretha04]

dziękuje za pomoc i szukaj dalej

[smutas13]

Fajnie się czyta - Dzięki

(przy wierszach Młynarskiego, mimowolnie podśpiewywałam sobie)

smutas13

[aretha04]

śpiewaj, śpiewaj i nie bądź smutasem

www.youtube.com/watch?v=30_kr5zCQ78
www.youtube.com/watch?v=9cbboB2LKiQ

[smutas13]

aretha04 napisała:

> śpiewaj, śpiewaj i nie bądź smutasem
>
> www.youtube.com/watch?v=30_kr5zCQ78
> www.youtube.com/watch?v=9cbboB2LKiQ
>
Dzięki za linki
Miałam "smutny" tydzień. Ale już wracam i dalej się zachwycam
Mój nick, jest trochę przewrortny - dla zmylenia

[aretha04]

przewrotny? kobiecy

/.../ "A że Pan Bóg ją stworzył, a szatan opętał,
Jest więc odtąd na wieki i grzeszna, i święta,
Zdradliwa i wierna, i dobra i zła,
I rozkosz i rozpacz, i uśmiech i łza,
I gołąb i żmija, i piołun i miód,
I anioł i demon, i upiór i cud,
I szczyt nad chmurami, i przepaść bez dna,
Początek i koniec - kobieta, acha!" /.../

Julian Tuwim

[smutas13]

aretha04 napisała:

> przewrotny? kobiecy
>

"Obżarstwo i pijaństwo" - Jan Lechoń

[aretha04]

Od wspaniałych się zastaw ciężko stół ugina,
Białe strzępy chryzantem pośród gorsów bieli,
Nalewam wciąż kieliszek, choć nie lubię wina,
Ale będę pił dzisiaj, aby mnie widzieli.

Jutro przyjdę tu także. Nic mnie to nie męczy:
Już trzecią noc się bawię bez zmrużenia powiek,
Nie tańczę, ale słucham, jak muzyka brzęczy.
Nie jestem gorszy od nich. Jestem zwykły człowiek.

Lecz nagle myśli jak piorun: "Skąd tu ja we fraku?"
Z hukiem pęka butelka, ciśnięta o ścianę.
Idioci! Wasze wino - wszystko fałszowane.
Żeby pić takie świństwo - trzeba nie mieć smaku.

" Piosenka" - Konstanty Ildefons Gałczyński

[aretha04]

Moja mała bardzo lubi rosół,
moja smagła, moja smukła.
Gdy je rosół, to ja jestem wesół,
bo to szczęście, gdy jest rosół i bułka.

W oberży dla bezrobotnej inteligencji,
pod afiszem Ligi Morskiej i Rzecznej,
moja mała ma miejsce bezpieczne,
dużą łyżkę trzyma w małej ręce.

Tuż w szachy grają dwa biedne diabły –
śnieg, śnieg po Wilnie hula.
Kreślę na dłoni smukłej i smagłej
drogę dla bajki o Trzech Królach.

"Potrawy różnych narodów" - Wacław Potocki

[aretha04]

Niech przy swym winie Węgrzyn je z czostkiem słoninę,
Holender samo masło, Anglik baraninę,
Włoch żaby do sałaty, cytryny i figi,
Francuz potazie, Duńczyk śledzie i ostrygi,
Niemiec szołdrą na zimno, Turczyn żyje ryżem,
Moskwa bobrem po wódce palonej z hanyżem,
Orda pszonem, Żyd gęsią, odarszy ze skóry,
Ślęzak rybą jak wydra — każdy do natury.
Polak pieczenia z wołu, zwłaszcza jeśli spaśny,
Będzie się kontentował przy kapuście kwaśnej,
Bo choć to wszytko, prócz żab, co tamte narody
Jada, przecież pieczenia chodzi na stół wprzódy.
U starych tak i mężnych bywało Polaków;
Już się dziś jęli żółwi i brzydkich ślimaków -
Poczekawszy, imą się żab i ostryg jadać
(Inszych plugastw wspominać i grzech o nich gadać),
Stąd mało serca, mniej sił ani zdrowia wiele
W niedołężnym być może z wiotchych potraw ciele

" Kuchnia wschodnioeuropejska" - Charles Simic

[aretha04]

Kiedy markiz de Sade oddawał się perwersjom –
W tym samym czasie mniej więcej, gdy Turcy
Przypiekali moich przodków na rożnach –
Goethe pisał „Cierpienia młodego Wertera”.

Był zimny, słotny, przygnębiający dzień,
Siorbaliśmy fasolówkę z plasterkami wędzonej kiełbasy,
Przy Drugiej Avenue, gdzie przed laty widziałem, jak szkapa
Ciągnie wóz z wielkim stosem materaców z domu noclegowego.

Tak czy inaczej, z ustami pełnymi golonki i wina
Mówiłem właśnie wujowi Borysowi: - Gdy oni
Trzymali się za rączki i wzdychali pod kolorowymi
Parasolkami, nas wieszano za języki.

- Ja tam nie robię różnicy między jednym a drugim draństwem -
Odparł, i miał na myśli wszystkich, ich i nas:
Plemię, na które składali się pomocnicy morderców,
Węszący odór zła terminatorzy z izb tortur.

Co kazało nam zamówić nową butelkę węgierskiego wina
Oraz półmisek knedli ze śliwkami, które
Pochłonęliśmy w milczeniu, gdy Turcy tymczasem
Walili dalej w swoje bębny i cymbały.

Na szczęście obsługiwał nas ten kelner z Siedmiogrodu,
Ekskomunikowany ksiądz, były nauczyciel tańca,
Co do którego zalet byliśmy w zupełnej zgodzie,
Jako że nie zapomniał wraz z rachunkiem przynieść wykałaczek.

tłum. Stanisław Barańczak

Odwódki

[buka007]

Odwódki Wisi Szymborskiej :

Od samogonu utrata pionu.

Od koniaku finał na haku.

Od palinki wstrętne uczynki.

Od maraskino spadaj rodzino.

Od pejsachówki pogrzeb bez mówki.

Od śliwowicy torsje w piwnicy.

:):):) Odwódki c.d.

[aretha04]

pozwolę sobie, Buka, uzupełnić Odwódki

Od whisky iloraz niski.

Od żytniówki dzieci półgłówki.

Od likieru równyś zeru.

Od burbona straszna śledziona.

Od martini potencja mini.

Od sznapsa wezmą cię za psa.

Od rumu pomruki tłumu.

Od drinka czarna godzinka.

Od sherry nogi cztery.

Od żywca wyje spożywca.

Od madery rypią nery.

Od wina wszędzie lysina.

Od cinzano konwulsje rano.

Od brandy swedzenie wszędy.

Od calvadosu wartyś donosu.

Od alaszu byt w rozgardiaszu.

Od porto powrot z eskortą.

Od xeresu bieg do sedesu.

Od siwuchy w brzuchu rozruchy.

Od borygo uschniesz lodygo.



Niestety, nie mam książki Wisławy Szymborskiej "Rymowanki dla dużych dzieci", w której są m.on. Odwódki
a jak pisze Autorka - "Musze tu jednak z całym naciskiem podkreslić, ze nie jestem nieprzyjaciólka alkoholu. W każdym wymienionym tu przypadku ostrzegam tylko przed jednym kieliszkiem za dużo. Moje totalne potępienie dotyczy wyłącznie płynu borygo i win domowej roboty".

Lepieje

[aretha04]

z "Rymowanek dla dużych dzieci" - Wisława Symborska

Lepiej złamać obie nogi,
niż miejscowe zjeść pierogi.

Lepiej mieć życiorys brzydki,
niż tutejsze jadać frytki.

Lepiej w glowę dostać dragiem,
niż się tutaj raczyć pstrągiem.

Lepiej mieć horyzont wąski,
niż zamawiać tu zakąski.

Lepiej wynieść się z osiedla,
niż tu przełknąć choćby knedla.

Lepszy ku przepaści marsz,
Niż z tych naleśników farsz.

Lepszy piorun na Nosalu,
niż pulpety w tym lokalu.

Lepiej mieć horyzont wąski,
niż zamawiać tu zakąski



Lepieje z akcentem prorodzinnym

Lepiej w domu zjeść konserwę,
niż mieć tutaj w życiu przerwę.

Lepsza w domu świekra z zezem,
niż tu jajko z majonezem.

Lepsza ciotka striptizerka,
niż podane tu żeberka.

Lepiej nie być w żony guście,
niż jeść boczek w tej kapuście.

"Szkodzi trunek na frasunek" - Wacław Potocki

[aretha04]

Nad intratę żył szlachcic o jednej wsi szumno,
Trefunek przyniósł, że mu pogorzało gumno.
Więc żeby, jako mówią, szkoda szła na poły,
Każe w hucie na szkleńce przetopić popioły,
Ostatek wsi przedawszy. Znacznie się pokrzepił,
Bo nimi wszytkę swoje substancyją przepił.
Z pogorzelca topielec, zgorzawszy utonął.
Więc niżli umarł, niźli ostatni raz zionął,
Ten sobie wiersz przy kuflu pisze przed kominem:
Dobrze ogień zalewać wodą, a nie winem.
Widzicie, znalazło się i w martwym popiele,
Co mi drogę do nędze, ba, do śmierci ściele.
Chciałem winem frasunek po swej zalać szkodzie,
Aż mi przyjdzie i duszę położyć o wodzie.
Przeto moim przykładem, jeśli się kto sparza,
Pierwej się niechaj w wodzie niź[li] w winie narza.
A kto jeden frasunek chce wypędzić winem,
Nie wie, kiedy i jako uplące się inem.

"Toasty" - Andrzej Waligórski

[aretha04]

Ech, krzyk i rewelacja,
Atmosfera paniczna,
Bo z Francji delegacja
Przybyła zagraniczna,
Nawiązać z nami kontakt,
A szef tej delegacji
Podpisze nawet kontrakt
W sprawie kooperacji!
Ot problem, daj go katu,
Jak przyjąć zagranicę?
Dyrektor kombinatu
Rozmawia ze swym "vice"
Jak uczcić przedsięwzięcie
By elegancko było?
Jak urządzić przyjęcie?
Po pół litra na ryło?
Może po całym litrze?
I co? Winiak czy czysta?
I może by na cytrze
Grał w kącie Karapystka?
Może by przy nakryciach
Asparagus pierzasty?
I jakie podczas picia
Należy wznieść toasty,
Żeby było frymuśnie,
Ale przy tym z fasonem.....
- Może "chluśniem bo uśniem"?
Rzekł ktoś niepewnym tonem.
- Owszem, to niezły wierszyk,
Ale gdzieś tak pod koniec!
- "Zdrowie pań po raz pierwszy"!
Krzyknął kasjer Piotr Dzwoniec.
- To nam też nie podejdzie
Bo przybyli bez kobiet.
- "Prosiemy, bo śkłem przejdzie!"
Zawołali księgowi.
- Ba, któż to przetłumaczy,
Chociaż brzmi, dość ambitnie....
Szef kadr rzucił w rozpaczy:
- "Pierdykniem, bo odwykniem ?"
A francuska ekipa
Już do jadalni zmierza,
Nie wiadomo, czy stypa,
Czy ostatnia wieczerza?
Smutno acz uroczyście,
Coś skwierczy w jarzeniówkach
I wódka lśni srebrzyście
W czterdziestu półlitrówkach,
A dla niektórych osób
Nawet koniak francuski,
I słychać próby rozmów:
- Gawaricie po ruski?
Wreszcie główny szef powstał,
I wszyscy nań spojrzeli:
Twarz, myśląca choć prosta
W prawicy rżnięty kielich.
Urodziwy jak Drozda
A natchniony jak w transie
Po francusku się rozdarł:
Hende hoch! Aby nam sie...
Zabulgotała czysta,
Zaczęły się narady
Zbliżono stanowiska,
Podpisano układy,
A szef błagał tłumacza
Gdy szli do toalety:
- Jezu, sprawdźcie no Kawczak,
Czy to znów nie Berliety!

" Trzy obiady" - Wielemir Chlebnikow

[aretha04]

Wieczór. Jadłodajnia do takiej to a takiej godziny.
Udziec wieprzowy z plastrami
Purpurowej padliny.
Świńskie kiszki,
Tłuszczem nabite,
Chrupiąca skórka rumiana
Młodego w liściach sałaty cielątka,
I paszcza roześmiana
Różowiutkiego prosiątka.
W tłuszczu pływają gorące uszka,
Chleb i sery łzy ronią,
Szkarłatne jadło mięsne, zdrowe!
A od mięsa czerwonego głos: „Jesz krowę!”
Szkarłatnych jabłek góry,
Ogórków wilgotno-zielonych wzgórza.
Przechodzę w podartych białych trzewikach.
Gawiedź – pieniądza kapłanka surowa.
Malinowej szynki okrawek w ustach znika.
Rozmowy o przeprawach z nożem,
Z pijatyką,
I o handlowych sztuczkach
Ludzi o twarzach zielonych, szkarłatnookich.
Szklanice herbaty, wszystkie z mlekiem,
Barszcz. Kury dymią.
Na kawałku sera łzy i dziury.
Czysty, szanowny
Samowar w kłębach białej pary,
Czarodziej, co szumi i kipi.
Twarz jego ze srebrnej blachy fajkę kurzy,
Siwy śpi nad piwem.
W jeziorach krwi i trawy zielonej
Wśród wiórów chrzanu mięsiwo gorące.
Patrzy miłośnie
Czerwone jak kolano.
Wystają wydłużone wargi
Łeb wierzchopląsa.
Na ścianie wiszą
Po śmierci radosne
Próżne rozpaczy, ale nie porywcze,
Złotem prześwitujące przez czerwoną skórę,
Na stole śmieją się ich pyszczki,
Miękki tłuszcz kapie
Przejrzyście, złoto się rozlewa.
W łunie czerwieni purpurowa wołowina.
Rozprawy o tych, którym kres pisany
Na słupie z poprzeczką.
Cześć mięsu czerwonemu!
Nóż wbity, szkarłatne skaleczenie
Na ciemnozielonym arbuzie –
Łańcuszek na brzuchu.
Kucharka ma piórko na fartuchu.
W chrupiące, białośnieżne mięso
Wgryzajcie się, ludzie!
Jeszcze dymi mięso bycze,
Zieleniny i chleba stogi,
Pełnokrwiste wory ludzkich gąb
Gotowe żreć,
Słowa z zapachem sprawy,
Psu, co zaszczekał, rzucić ochłap: „Na!”
I purpurowo-złote barszczu misy
W okach tłuszczu na wierzchu.
Rudy kot
Z czerwonymi oczami
Na półmisku szklanym,
Miękkie pieczywo,
Rozpływa się w ustach,
Chrupiące ciasteczka,
Kruche rurki
Z białą śmietaną,
Ręce sprzedaż kupno,
Czerwone wargi jedzą.
Zwierciadło nowych panów,
Potwornie do nich podobny
Z pomarszczoną fałdzistą skórą
Tłusty szczeniak
Z długimi uszami
Wskoczył na stół
I wrzasnął z gniewu i pogardy,
Gdy mu rzucili
Razowego chleba.
Nóż czerwony, kwiat zielonej gruszy
I mięso – my zawsze sąsiady!
Jak białe kwiaty
Przesypywały się tu żywe twarze
W krwistych obrożach,
Szczelnych worach sadła i krwi.
„Dziś ja, jutro ty!”
głosił bezgłośnie tępy spokój.
Radosna była twarz świniaka,
Gdy słuchał o pędzeniu samogonu.
A gdyby tak wstać i krzyknąć: „Muuu!”,
Rogi nachylić i skoczyć przez stół
Pełen twarzy i krzeseł: „Dość!”
Jak się rozbiegną wtedy wszyscy! Precz!
Nadchodzi rogaty gość!

tłum. Anna Kamieńska

" Łącka śliwowica" - Adam Ziemianin

[aretha04]

Błękit po sadzie się kładzie
delikatnie - ale z nadzieją
ten błękit prawie nieziemski
wielka siła bije od niego

Pańskie oko śliwki liczy
węgierki na chłodno rozbiera
będzie trochę śliwowicy
a potem trochę wesela

Piosenka z dzieciństwa
dziarsko ciśnie się na usta
gospodarz trochę śpiewa
lecz jeszcze bardziej się wzrusza:

U dziadunia w sadzie
błękitni się śliwa
dziadziuś ją posadził
wnuczek śliwki zrywa

Kolorowe śliwki
meszek aż niebieski
i ja też dziaduniu
nie wyrzucę pestki...

Nauka w las nie idzie
lecz w sadzie zostaje
bo trzeba przestrzegać
rodzinne zwyczaje

Jeszcze tylko podpis
na makatce zwisa:
"Daje krzepę krasi lica
nasza łącka śliwowica"


dobrze zrobi, po sutym obiedzie

tylko z umiarem bo potem... strasznie męczy

"Kac" - Wanda Czubernatowa

Kto nimioł kaca
Nie wiy co to smutek
Kie kufa drewniano
Ocka ropom skute
Kie koty łupiom raciami o blachy
A wróble w bębny bijom
I dziurawom dachy
Suchość w cłowieku
Od krztonia do dusy
A bolom cie pazdury i kudły i usy
Nie pochodzis
Nie legnies
Jesce gorzy siedzieć
A co kwila ci sie beko
Przedwcorajsym śledziem

Moze i som jest tacy co kaca nimieli
Ale coz oni w zyciu culi
Coz oni widzieli?

kawa

[smutas13]

Witaj mi, witaj wonna czarna mokki!
Kocham twą duszę o płynny hebanie.
Aromatyczne pary twej obłoki,
Którymi buchasz w polewanym dzbanie
Kiedy kipiące twych ziaren gotowanie
Cały glob ziemski czyni mą dzierżawą;
Oto spoczęłaś w białej porcelanie
Arabskich pustyń córo, czarna kawo!

Antoni Lange

Czerwone wino - Jan Lechoń

[smutas13]

Bardzo wcześnie jest jesień,
Coraz wcześniej słońce
Za jezioro z ołowiu
W drżące spada trzciny
Dzień jest po to,
By sennie płynęły godziny
A wieczór, by oglądać
Gwiazdy spadające

Renoir chyba
W sadzie pomalował śliwy
Tak ich skórka zielona
A brzegiem liliowa
I wszystko tu coś znaczy
Tylko brak na słowa
Ach, jak tuodpowiedzieć
Czy jestem szczęśliwy?

Jak nurek schodzi
W mroki tajemniczych głębin
Gdzie przepych korali
Bogato rozpina
Tak ja wypijam wzrokiem
Czerwoność jarzębin
Lub próbuję wargami
Czerwonego wina.

ooo, dzięki Smutasku:)

[aretha04]

nie znałam "Czerwonego wina"

"Filiżanka kawy" - Agnieszka Osiecka

[aretha04]

Biedna ta miłość,
cała się zmieści w filiżance kawy.
Smutna ta miłość,
niech się napije, kto ciekawy.

Mała czarna - tęsknota,
duża czarna - nadzieja.
Czy to można tak kochać.
kiedy nic się nie zmienia?

Filiżanka czarnej kawy
z maleńkim kruchym szczęściem.
Niecierpliwość, nuda, zawiść,
Filiżanka codziennie i częściej.

Filiżanka czarnej kawy
z okruchem smutku na dnie,
z pachnącą goryczką obawy.
Powiedz - nie będzie już ładniej?

Mała czarna - tęsknota,
duża czarna - nadzieja.
Czy to można tak kochać.
kiedy nic się nie zmienia?

Filiżanka czarnej kawy
z ukrytym na dnie cierniem,
na lenistwo dla zabawy,
filiżanka codziennie i częściej.

Oceany czarnej kawy
zastygły między nami.
Rozbitkowie w filiżance kawy
Mięciutkiej jak czarny aksamit.

Mała czarna - tęsknota,
duża czarna - nadzieja.
Czy to można tak kochać.
kiedy nic się nie zmienia?

Biedna ta miłość,
cała się zmieści w filiżance kawy.
Smutna ta miłość,
niech się napije, kto ciekawy.

" Herbatka" - Jeremi Przybora

[aretha04]

Z rozkoszy tego świata
ilości niepomiernej
zostanie nam po latach
herbaty szklanka wiernej
i nieraz się w piernatach
pomyśli w porze nocnej
ha, trudno, lecz herbata,
herbaty szklanka mocnej

Dopóki ciebie, ciebie nam pić
Póty jak w niebie, jak w niebie nam żyć
Herbatko, Herbatko, Herbatko
Dopóki ciebie, ciebie nam pić
Póty jak w niebie, jak w niebie nam żyć
Herbatko, Herbatko

O, jakżeś bliska chwilko,
jesienne pachną kwiaty
a my pragniemy tylko
już tylko tej herbaty
za oknem deszczyk sypnął -
arrivederci lato
gdy wtem drzwi cicho skrzypną
i witaj nam, herbato

Tak wdzięczni, że nas darzysz
pod koniec już sezonu
o tobie będziem marzyć
twój zapach czule chłonąc
a potem syci woni,
poprzestaniemy na tym
bo doktor nam zabronił
picia mocnej herbaty

I po co, i po co nam żyć
kiedy nie będzie, nie będzie nam wolno już pić
herbatki, herbatki...

www.youtube.com/watch?v=4fGCLIhF98c

Addio pomidory - Jeremi Przybora

[smutas13]

Addio pomidory

Minął sierpień, minął wrzesień, znów październik
i ta jesień rozportarła melancholii mglisty woal.
Nie żałuję letnich dzionków, róż, poziomek i skowronków,
Lecz jednego, jedynego jest mi żal.

Addio pomidory
Addio ulubione
Słoneczka zachodzące za mój zimowy stół,
Nadchodzą znów wieczory sałataki niejedzonej
Tęsknoty dojmująceji i łzy przełkniętej wpół.

To cóż, że jeść ja będę zupy i tomaty
Gdy pomnę wciąż wasz świeży miąższ...
w te witaminy przebogaty...
Addio pomidory, addio utracone
Przez długie złe miesiące wasz zapach będę czuł.

Owszem była i dziewczyna i miłości pajęczyna
co oplotła drżący dwukwiat naszych ciał,
Porwał dziewczę zdrady poryw
i zabrała pomidory te ostatnie com schowane przed nią miał.

Addio pomidory
Addio ulubione
Słoneczka zachodzące za mój zimowy stół
Nadchodzą znów wieczory sałatki niejedzonej
Tęsknoty dojmującej i łzy przełkniętej wpół

To coż, że jeść ja będę zupy i tomaty
Gdy pomnę wciąż wasz świeży miąższ...
w te witaminy przebogaty...
Addio pomidory, addio utracone
Przez długie złe miesiące wasz zapach będę czuł.

www.youtube.com/watch?v=BlxelewpCY4

O grzybach i grzybobraniu - Jan Sztaudynger

[smutas13]

Do borowika

Z taką stoisz brawurą
Z tak wojskowym szykiem,
Że Cię pieśń mianowała
Grzybów pułkownikiem.

Obyczaje grzybiarzy

Im pełniejsze kosze grzybów człowiek niesie,
Tym bardziej klnie się,
Że pustka w lesie.

Do maślaka

Oślizły jesteś trochę, maślaku przyjacielu,
Jak grzybów mało, ale ludzi wielu.

Niewdzięcznik

Zostawiam wszystkie rydze,
Kiedy prawdziwka widzę.

Zasłona

Gdy z Tobą idę na rydze,
To wcale rydzów nie widzę.

Zamiłowanie

Zapraszałem nieraz różne panie,
Na grzybobranie.
Powtórnie chciała iść na grzyby
Ta tylko, z którą zbierałem na niby.

[aretha04]

mój ulubiony Sztaudynger, bo ... mój krajan

kiedyś byłam na Jego "Wiieczorze Autorskim", trzepał tymi fraszkami jak z rękawa

ktos z sali "rzucał" jakieś słówko, a Sztaudynger odpowiadał fraszką

O rozkoszach stołu...

[aretha04]

Kto lubi jeść dobrze, może z głodu umrzeć
Konfucjusz

Jedzenie, picie, sen, miłość cielesna - wszystko z umiarem.
Hipokrates

Człowiek nie żyje, aby jadł, ale je, aby żył.
Autor: Sokrates

Od czasu wynalezienia sztuki kulinarnej ludzie jedzą dwa razy więcej niż wymaga tego od nich natura.
Benjamin Franklin

Po dobrym obiedzie człowiek jest skłonny wszystkim wybaczać.
Oskar Wilde

Posiłki mają ogromny wpływ na człowieka, choć wino szybciej uwidacznia swoje działanie, a jedzenie wolniej, ale równie skutecznie.
Georg Christoph Lichtenberg

Bóg stworzył jedzenie, a diabeł kucharzy.
James Joyce

Książki kucharskie powinny podlegać cenzurze.
Stanisław Jerzy Lec

Myślenie o jedzeniu, gdy jest się głodnym, jest niewątpliwie innego rodzaju przyjemnością niż samo jedzenie. Myślenie jest przyjemnością psychiczną, jedzenie - przyjemnością fizyczną. Przewaga myślenia polega na tym, że przyjemność przez nie wywołana nie zmniejsza się w miarę upływu czasu, podczas gdy przyjemność jedzenia maleje w miarę jedzenia
Stefan Kisielewski

O kuchni miłości...

[aretha04]

Miłość stanowi przyprawę życia. Może je osłodzić, ale także uczynić zbyt słonym.
Konfucjusz

Wszystkiego zażywaj z umiarem: jedzenia, picia, snu i miłości cielesnej.
Hipokrates

Każda noc powinna mieć swoje menu.
Honore de Balzac

Nie ma powodu, by uważać, że fantazje łoża są bardziej dziwaczne od kulinarnych. Alphonse de Sade

Dusza i ciało podlegają takim samym prawom, ponieważ przy życiu utrzymuje je odpowiednia strawa.
Luc de Clapiers

O, jakże uroczy jest ów upór kochanki, który tylko po to opóźnia chwile rozkoszy, by nabrały smaku.
Giacomo Casanova

O winie...

[aretha04]

Wino oświetla zacienione zakamarki duszy i czyni cuda, uwalniając utrudzone serca z nieznośnych ciężarów.
Horacy

Tam gdzie nie braknie wina, tam smutki i troski nie trafiają.
Owidiusz

Wino czyni ubogiego bogatym w fantazje, a bogatego biednym w rzeczywistość.
Platon

Wino to cudotwórca, bowiem rozwiązuje języki i uwalnia niezwykłe historie.
Homer

Wino pite w umiarkowany sposób, otwiera umysł człowieka. Rzadko kiedy posiada mądrość ten, kto jest zupełnym abstynentem.
Talmud

Bóg podarował nam tylko wodę, ale to człowiek stworzył wino
Wiktor Hugo

Wino to poezja w butelkach.
Robert Louis Stevenson

Piwo jest wytworem ludzi, zaś wino elementem stworzonym przez Boga.
Martin Luther King

Wino raduje serce człowieka, a radość jest matką wszelkich zalet i cnót.
Johann Wolfgang Goethe

Wino to nauczyciel smaku, wyzwoliciel duszy i światło inteligencji.
Paul Claudel

Wino to duchowa część posiłków. Mięsiwa to zaledwie ich materialna strona.
Alexander Dumas

Wino czyni codzienne życie lżejszym, mniej wymagającym, pozbawia je napięć i uzbraja w tolerancję.
Benjamin Franklin

Wszystko, czego oczekuję od wina, to aby się nim cieszyć
Ernest Hemingway

Szampan jest jedynym winem, po wypiciu którego kobieta pozostaje piękną.
Madame Pompadour


Stare wino i młoda kobieta
to racjonalna dieta.
Można na niej dożyć późnego wieku
lecz skąd wziąć zdrowia dla takiego leku
Jan Izydor Sztaudynger

O kawie i czekoladzie...

[aretha04]

Kawa musi być gorąca jak piekło, czarna jak diabeł, czysta jak anioł, słodka jak miłość.
Charles-Maurice de Talleyrand

Chociaż krowie dasz kakao, nie wydoisz czekolady.
Stanisław Jerzy Lec

Kawa nigdy nie może być za mocna, a piękna kobieta – za słaba.
Jerzy Andrzejewski

[smutas13]

aretha04 napisała:

> mój ulubiony Sztaudynger, bo ... mój krajan
>
> kiedyś byłam na Jego "Wiieczorze Autorskim", trzepał tymi fraszkami jak z rękaw
> a
>
> ktos z sali "rzucał" jakieś słówko, a Sztaudynger odpowiadał fraszką
>
>
Zazdroszczę Ci