Okrutne słowo "nadzieja".

[mamaronja]

Nie cierpię, nie cierpię gdy ktoś znowu , po dwóch latach szukania,
budzi we mnie nadziję na znalezienie przyczyny zaburzeń rozwojowych
Mojego Skarba...
Pewien Bardzo Rozchwytywany Profesor zasugerował nam dalsze
szukanie, skierował do innego specjalisty, wg niego w końcu znajdą u
Małej jakiś problem metaboliczny - mimo, że już dyła pod tym kontem
diagnozowana w CZD... Jej, teraz nawet zaczynamy myśleć nad za
granicą, mimo, że znalezienie czegoś, co umożliwiłoby leczenie Małej
jest chyba b. mało prawdopodobne.
No i tak mi się w głowie znów ta głupia nadzieja obudziła, znów się
łudzę... To jest uczucie bliskie obsesji, obłędu, wszystko znów się
kręci wokół szukania rzeczy chyba na dzisijszy stan medycyny
niemożliwej...
Macie nadzieję, żę będzie lepiej lub całkiem dobrze ? Lubiecie
nadzieję ?

[mamaronja]

Przepraszam za literówki - emocje.

[guderka]

trafnie to ujęłaś..

my 3lata czekaliśmy na właściwią diagnozę-słyszeliśmy wiele
obietnic, dobrych i złych scenariuszy, informacje o mozliwości
operacji i calkowitym uzdrowieniu..
dzień w którym W KOŃCU usłyszlam diagnozę był dla mnie jak..jak
wypuszczanie powietrza z wielkiego balonu. bardzo mi ulzyło. pewien
etap został zakończenia i już miałam jakąkolwiek wiedzę na temat
chocby najbliższej przyszłości..
oczekiwanie jest potworne

przytulam..

[fajka7]

Mysmy kiedys szukali przyczyny, bo mogloby to cos wniesc, moze cos
waznego, ale sie w koncu poddalismy, bo ilez mozna sie tluc po
rozmaitych instytutach i wiecznie czekac a to w kolejce z innymi z
calej Polski, a to az jakis ordynator skonczy spotkanie, a to az pan
profesor dojedzie, bo sie spoznia i takie tam.
Od kilku lat nie jezdze i niedobrze mi sie robi jak ktos gdzies
znowu chce mnie wyslac. Zmusilam sie do wycieczki do ortopedy w
zeszlym roku, no ale to wazne i biezace bylo, a tak chromole. Dalam
z siebie tyle ile moglam.
Nadziei takiej wbrew zdrowemu rozsadkowi nie mam. Mam raczej
momentami takie marzenia Ale na codzien raczej na chlodno
kalkuluje ile jeszcze mozemy osiagnac i po prostu jasne jest, ze
nigdy nie bedzie jednak zadowalajaco. Zadowalajaco, to dla mnie
samodzielnosc dziecka. No wiec to jest niemozliwe. Zawsze bedzie
wymagal opieki.

[igge]

nienawidzę nadziei, rozkładała mnie psychicznie skłaniając do
wysiłku ponad siły
przyczyną niesprawności mojego dziecka jest moja lekkomyślność w
czasie ciąży
Ja też od kilku lat nie jeżdżę specjalnie po lekarzach, profesorach
etc, szkoda mi czasu, wysiłku, pieniędzy i nie wierzę, że to coś
zmieni a przecież i tak ciągle gdzieś latam w sprawach córki i z
córką
Nadzieję i marzenie mam, że mała będzie kiedyś miała zawód i
rodzinę. Będę zawsze jej pomagać o ile będzie tego chciała.

[igge]

aha i mam jednak gdzieś tam głęboko ukrytą nadzieję wbrew
rozsądkowi... no bo rizotomia w Stanach, komórki macierzyste etc

[zzz12]

czemu okrutna? Wedlug mnie nadzieja pozwala lagodniej przyjac
brutalna prawde, zamiast obuchem po glowie- stopniowe oswajanie
trudnej rzeczywistosci. Zamiast skoku o tyczce na wysokosc 10 pietra
powolne wchodzenie po schodach, stopniowanie informacji o takim, a
nie innym rokowaniu. Co najmniej w 2 sytuacjach nadzieja pozwolila
mi nie oszalec z bolu, pozwolila zaadaptowac sie do zupelnie nowej
rzeczywistosci.

[iwona.fa]

nadzieja pozwala mi przetrfać kolejne dni , nie słyszec krzyku
dziecka przy ćwiczeniach , nie mysleć - i po co ja to wszystko
robię , nie wiem co bedzię jak ją stracę...

[dorka1971]

A jeśli tej nadziei nie ma...

[iwona.fa]

nie wiem jak będzie ,jeżeli stracę nadzieję. Z jednej strony wiem ,
że moje dziecko nie będzie zdrowe , z drugiej strony liczę jeszcze
na jakis cud. Chociaz przważnie myślę oby nie gorzej , to kochane
pogodne dziecko , proszę nie zamieniaj się w roślinkę. To nie
znaczy ,ze przestanę ją kochac . Wiem ,ze na swój sposób ona jest
szczęśliwa (pomijając ćwiczenia)
Dorka , trzymaj się
Ps . ja też mam 36 lat , czuję się staro, myslisz ,że przez tą
sytuacje , czy przesadzam?

[dorka1971]

Dzięki Iwonko za dobre słowo,ale słowo nadzieja w życiu każdej z nas nabiera
innego znaczenia.Ja żyję z dnia na dzień i wciąż słyszę ,że będzie tylko gorzej
i nie ma nadziei...Może też czasem liczę na jakiś cud,ale sama nie wiem jak go
sprecyzować.Czy cud to samo przeżycie dziecka i dalsza walka o każdy kolejny
trudny dzień ? Innej opcji nie ma.Próbuję się w to wszystko nie wgłębiać bo mogę
rozwalić się psychicznie,a do tego najkrótsza droga.Jednakże życzę sobie i wam
wszystkim tej odrobiny nadziei,aby przetrwać te najcięższe chwile...

[gorgona_1]

Może nie ma nadziei na radykalną zmianę. I trzeba się z tym pogodzić.
Ale może są nadzieiki na to, że pod jakimś względem będzie ciut
lepiej?

[mamaronja]

Reasumując - nadzieja na to, że będzie ciut lepiej, że usprawnianie
dziecka da efekty - dopinguje, pomaga ćwiczyć Voytą i jeździć po
specjalistzch. Ale dana mi ostatnio nadzieja, że może być super,
pełna poprawa - to destrukcyjne uczycie. Mąci w głowie ustalony już
spokój i utrwalony stan rzeczy.

[gorgona_1]

Ja bym sprawdziła. W końcu radzi Ci tak nie kowal, a Rozchwytywany
Profesor
Na spokój bym nie liczyła Może kiedyś nie dawałoby Ci spokoju
pytanie, dlaczego nie spróbowałaś?