zycie po amputacji

[myszka255]

Witam, mam 26 lat i jestem po amputacji nogi. Ciekawa jestem jaki inni radza
sobie w takiej sytuacji.Bo ja miewam czasami bardzo trudne dni, bywa ze jest
ok, staram sie cieszyc zyciem i zyc normalnie ale dopada mnie tez
przygnebienie, smutek tak jak teraz, szukanie odpowiedzi czemu ja, czemu mi
nikt nie uratowal mojej nozki, buu czy mozna sie z tym kiedys pogodzic?
Pozdrawiam M.

[agaugu]

Chcialabym Cie jakos pocieszyc, ale zdaje sobie sprawe, ze wszelkie slowa sa
tutaj banalne.
Chce Ci tylko powiedziec, ze Twoja prawdziwa wartosc tkwi w Tobie. Jak mowil
(nie pamietam, kto) w "Malym Ksieciu" - to, co wartosciowe, jest zakryte dla
oczu.
Dluga droga przed Toba, ciezka praca - musisz siebie polubic taka, jaka teraz
jestes. I wtedy duzo latwiej bedzie ruszyc z miejsca
Pozdrawiam
agata (tez ON)
--
agaugu

[toop.toop]

głowa do góry. ktoś wyżej nad tym panuje.
uśmiechaj się częściej, mimo iż jest ci ciężko.

[c-leg]

Droga myszko,

to co napisze, moze wydac Ci sie nieco oschle lub wrecz brutalne, ale uwierz,
ze to wynika z checi pomocy Ci. Pisze z wlasnego doswiadczenia – sam stracilem
w wypadku prawa noge powyzej kolana.

Musisz przede wszystkim zaakceptowac siebie taka jaka teraz jestes. Noga
niestety nie odrosnie. Ale dostaniesz (lub juz masz) proteze. To twoja nowa
noga!
Sprobuj wycisnac z niej najwiecej ile sie da. To pozwoli wrocic Ci do w miare
normalnego zycia. Zobaczysz tez jak duzo satysfakcji daja te chocby najmniejsze
sukcesy.
Poczatki sa trudne i czasem bedzie Ci sie wydawalo, ze stoisz w miejscu. Ale
tak nie jest – kazdy dzien (nawet kazdy krok) przynosi nowe doswiadczenia.
A kiedy upadniesz, wstan. Kiedy cos nie bedzie wychodzilo, probuj od nowa. Zdaj
sobie tez sprawe, ze nie wszystko bedzie dla Ciebie osiagalne. Poznaj swoje
granice i zaakceptuj je.

Bardzo wazne jest, zebys miala dobrze dopasowana proteze – to w zasadzie
podstawa przyszlego sukcesu. Dobry protetyk wie to i bedzie poprawial ja az do
skutku.

Sprobuj tez znalezc dobra szkole chodzenia – czesto nawet niewielkie wskazowki
pomagaja przezwyciezyc duze trudnosci.

I przestan zadawac sobie pytanie “dlaczego Tobie sie to przytrafilo?”. To
prowadzi donikad.
I tak nikt Ci na nie nie odpowie. Porozmawiaj z dobrym psychologiem. Nie wiem
czy Ci to pomoze, ale na pewno nie zaszkodzi (mi pomoglo).

Zobaczysz – z czasem smutek i bezsilnosc moga zamienic sie w dume. W dume z
tego, co uda Ci sie zrobic z tej sytuacji. A mozesz zrobic bardzo duzo.

Jezeli mialabys jakies pytania, to napisz. Chetnie podziele sie z Toba wlasnymi
doswiadczeniami.

Trzymaj sie mocno.

c-leg

[agaugu]

No właśnie, zapomniałam o tym napisać - nie zdawaj sobie pytania "Dlaczego
ja?". Nie znajdziesz odowiedzi na takie pytanie. A poza tym będziesz stała w
miejscu, kręciła się w kólko i ciągle tkwiła w jakimś upiornym miejscu.

Ja już znalazłam pewną odpowiex - mniemoja niepełnosprawność trochę ubpgaciła i
zmusiła do przemyślenia wielu spraw. Mogę powiedzieć, że trochę jej zawdzięczam.
Paradoksalne, co???????
Ale tak jest
Pozdrawiam
agata
--
agaugu

[myszka255]

dziekuje, pozdrawiam wszystkich bardzo cieplutko

dobry link

[c-leg]

Czesc.

Pod ponizszym linkiem znajdziesz sporo informacji o amputacji i protezach:

www.proteza.com/protiort.html

[tbmp]

Witaj,
Mam 35 lat, miałam amputowaną nogę jak byłam w 5 klasie. Operacja była
planowana, bo urodziłam się z nogą średnio spełniającą ogólnie przyjęte
standardy ;)
Nie chodzę idealnie - osoby które wiedzą jak wygląda chodzenie z protezą pewnie
łatwo to rozpoznają, inni widzą po prostu że lekko utykam. Były momenty w życiu
kiedy mi to bardzo przeszkadzało - wkurzało mnie jak się na mnie jakieś 'głupie
baby' gapiły, jak miałam przejść przez jakąś dużą salę, czy kościół na oczach
wszystkich. Z czasem przejmowałam się tym coraz mniej. Wybrałam zawód, który
wręcz wystawia mnie na 'ogląd publiczny' bo jestem nauczycielką, więc cały czas
jestem pod obstrzałem kilkunastu par oczu :-)
Mam wielu przyjaciół, którzy naprawdę widzą we mnie więcej niż moją nogę :-)
Pewnie, że zwykle przy pierwszym/ drugim spotkaniu z nową osobą pada niemal
sakramentalne pytanie - co ci się stało? - całkiem normalna ciekawość - zwykle
zbywam to odpowiedzią 'mam mały problem z nogą'. Zazwyczaj to koniec rozmowy na
tematy zdrowotne i przechodzimy do normalnej konwersacji :) Przyznaję, nie
dojrzałam jeszcze do tego, żeby ludziom odpowiadać o swojej nodze szczerze -
moja noga , mój problem, nie chcę o tym gadać - to jest zwykle moja postawa.
A co do względów techniczno medycznych. Zgadzam się z przedmówcą - dobra
proteza to podstawa!!!! Można z nią po prostu normanie żyć, chodzić biegać,
grać w tenisa, jeździć na rowerze itd. W zasadzie nie pamiętam innego życia, bo
od dziecka posługiwałam się takim czy innym aparatem wspomagającym chodzenie i
w sumie nie wyobrażam sobie nawet jak wyglądałoby życie bez żadnego
oprzyrządowania ;)I chyba nie chciałabym być już inna - takie mam życie,
całkiem mi pasuje - gdybym miała wybierać - noga wraca na swoje miejsce, ale
kosztem czegokolwiek z innych cech, czy umiejętności które mam - ZA NIC bym się
nie zamieniła. Byłoby mi szkoda :))
Jakbyś chciała pogadać, napisać, to również służę mailem - chętnie powymieniam
doświadcznia.
Serdecznie pozdrawiam
Teresa
PS. Sorry, ze sie rozpisalam, ale jest prawie 3 w nocy i zwięzłość myślenia już
nie działa ;)

Sven Decaesstecker

[abborygenka]

A'propos życia po amputacji - jest taki belgijski sportowiec, który "świeci
przykładem" (w jak najbardziej pozytywnym sensie :) - Sven Decaesstecker. W
zeszłym roku wziął udział w fajnej kampanii społecznej, obejrzyj sobie spot tv z
tej kampanii: www.look_at_me.republika.pl (ten spot jest też na YouTube; w komp
trzeba mieć plugin AdobeFlashPlayer, żeby film się odtworzył).

Mam wywiad z tym gościem przetłumaczony z jęz. flamandzkiego na angielski.
Przetłumaczę go na polski i wkleję tutaj. Chłopak mieszka w Belgii, a nie w
Polsce, ale to co mówi jest aktualne i u nas.

pozdrowienia :)

Wojtek Czyz

[c-leg]

Abborygenko,

nie musimy tak daleko szukac - Wojtek Czyz - zdobywca trzech zlotych medali w
Atenach, dwukrotny rekordzista swiata - jest tego najlepszym przykladem.

Jednoczesnie, choc tacy ludzie sa wspanialymi przykladami, ile mozna osiagnac.
Nie nalezy przykladac miary do ich osiagniec. Kazdy amputowany ma inna
historie. Kazdy z nas ma inny kikiut.
Niech celem bedzie dla kazdego z nas, nastepne co jest mozliwe.

:-)

Kasia Rogowiec

[abborygenka]

Hej,

Ja wcale nie twierdzę, że każdy musi zdobywać medale na olimpiadzie, ba, ja
nawet nie twierdzę, że każdy musi uprawiać sport. Miałam na myśli tylko to, że
trzeba się koncentrować na tych rzeczach, które można nadal robić - zamiast
koncentrować się na tym, czego już nie można :) To wymaga dyscypliny myślowej,
ale to jest chyba jedyna droga do wyjścia z dołka psychicznego, jeśli ktoś wpadł
w taki dołek.

Z polskich sportowców po amputacji, kojarzę Kasię Rogowiec, naprawdę niesamowita
dziewczyna. Był o niej duży artykuł w styczniowym >Zwierciadle< również bardzo
go polecam. Kasia ma amputowane obie ręce w okolicy łokci, to chyba jest bez
porównania gorsze niż brak nogi, jeśli w ogóle jest sens robić takie porównania.
Mimo tego jest piękna, samodzielna, sama mieszka, jeździ samochodem, ma faceta,
i przy okazji jeszcze uprawia sport. I też przechodziła trudne momenty, wcale
nie od razu jej się udało.

:)

:-)

[c-leg]

Bardzo podoba mi sie to co napisalas. Jest madre i moze pomoc :-)

abborygenka napisała:


> trzeba się koncentrować na tych rzeczach, które można nadal robić - zamiast
> koncentrować się na tym, czego już nie można :)

[abborygenka]

:)

Ale nie ja to wymyśliłam, tylko Sven Decaesstecker :)))) Dlatego tak go lubię.

Właściwie to przypuszczam, ze on też tego nie odkrył - pewnie już dawno temu
jakiś mądry starożytny filozof na to wpadł :)) Tak sądzę ;)

[c-leg]

abborygenka napisała:

> Ale nie ja to wymyśliłam ...

Obojetne, ale od Ciebie to znam.
Pozwolisz, ze "sprzedam" to innym amputowanym?
Niewiele slow, a duza pomoc :-)

[abborygenka]

c-leg napisał:
> Pozwolisz, ze "sprzedam" to innym amputowanym?

Proszę bardzo, sprzedaj w dowolnej ilości :)

Cieszę się, że napisałam coś do rzeczy, naprawdę.

Generalnie trochę czuję się hmmmm... jak oszust, bo ja sama wcale nie jestem po
amputacji, tylko mam dwie takie osoby w bliskim otoczeniu, tzn. ktoś z rodziny,
i bliska koleżanka. Dlatego tak się "wymądrzam" na ten temat. Uff, przyznałam
się, co za ulga :)

Ale, z drugiej strony, w tytule tego wątku nie było napisane - dwunożnym wstęp
wzbroniony...

:)

[c-leg]

Abborygenko,
mysle. ze to bez znaczenia. Napisalas - mi to pomoglo, pomoze moze i innym?
A to czy jestes dwunozna? To naprawde niewazne.
Pozdrawiam serdecznie :-)

krótkie postscriptum

[abborygenka]

Moja amputowana koleżanka zaczyna już znów logicznie myśleć, więc chyba sobie z
nią poradzę (a ona ze sobą ;)

Będzie lepiej :)

pomocy...

[sweetultrix]

hej, mam na imię Monika. mój tata przeszedł wczoraj amputację nogi na poziomie
podudzia, poniżej kolana. chciałabym Was poprosić o wszelkie informacje, które
mogą być przydatne- to, co już wiecie na bazie własnych doświadczeń w wielu
aspektach tej trudnej sytuacji... będę bardzo wdzięczna.
pozdrawiam.

pomocy...

[sweetultrix]

hej, mam na imię Monika. mój tata przeszedł wczoraj amputację nogi na poziomie
podudzia, poniżej kolana. chciałabym Was poprosić o wszelkie informacje, które
mogą być przydatne- to, co już wiecie na bazie własnych doświadczeń w wielu
aspektach tej trudnej sytuacji... będę bardzo wdzięczna.
pozdrawiam.

[sweetultrix]

nikt tu nie zagląda???

[c-leg]

sweetultrix napisała:

> nikt tu nie zagląda???

Owszem. Zaglada nas tu wielu.
Monika, poszukaj w napisanych juz postach. Znajdziesz na pewno wiele
przydatnych informacji.
Poza tym na pewno wielu z nas chetnie dopisze odpowiedzi na konkretne pytania.

Twoj ojciec stracil noge. Sa gorsze rzeczy, ale do tego wniosku dojdzie on
dopiero za jakis czas (jezeli w ogole). Teraz potrzebuje profesjonalnej pomocy.
Pomocy psychologa, ortopedy, a przede wszystkim technika.
Nie wiem w jakiej jestescie sytuacji - stan kikuta? kraj? finansowanie protezy?
Dobrze dopasowana proteza jest podstawa!
Teraz - krotko po amputacji nie bedzie to proteza ostateczna. Za jakis czas
tuleja bedzie musiala byc dopasowana. Poza tym wazna jest jakas "szkola
chodzenia".
Wszystko wymaga czasu. ale z czasem bedzie lepiej.
Niech Twoj ojciec nie stawia sobie od razu zbyt ambitnych celow.
Drobne kroki daja satysdfakcje. a satysfakcja wyzwala nowa energie i wiare w
siebie.
Pisz, jezeli masz konkretne pytania.
Nie ma glupich pytan!
Sa najwyzej niemadre odpowiedzi ;-)

tata- podobna sytuacja

[szopina1]

czesc Monika , mam na imie Kasia i moj tata tydzien temu przeszedl amputacje
dwóch nog i tez jakos srednio sie w tym odnajduje ....emocjonalnie i
logistycznie ,generalnie jest ciezko ..szukam caly czas jakis grup wsparcia i
ludzi w podobnej sytuacji ..ja tego potrzebuje jak i moj tata ..nie chce zeby
sie zalamal.
Jakby co podaje mojego maila [e-mail]

[zabamala]

Hejka,
Kochana nie będę ci prawić mądrości, bo amputacja jest koszmarem zarówno dla
chorego jak i wszystkich jego bliskich. Ale muszę ci cos powiedzieć: to ogromne
szczęście zachować kolano! To najważniejszy staw w nodze. Staw skokowy można
łatwo zastąpić protezą, kolano to już wyższa szkoła jazdy. Dlatego w całym
nieszczęściu, możecie cieszyć się że tata ma kolano. Naprawdę wykonanie protezy
stopy i stawu skokowego a potem nauka chodzenia i posługiwania się protezą jest
dużo prostsza... i tańsza. Super stopa, w której można nawet uprawiać sport
kosztuje ok. 10 tys. złotych. Według mnie najlepsze są stopy Otto Bocka, ale
podobno każdy kto nosi proteze mówi co innego. Bo prawda jest taka, że trzeba
wypróbować różnych protez: Ossura, Otto Bocka. I nie dajcie się nabrać na jedną
jedyną pracownie ortopedyczną, trzeba ceny negocjować i sprawdzać u innych.
Właściciele tych pracowni zarabiają na naszym nieszczęściu, dla nich to zwykły
biznes, a nie troska o nasze zdrowie. Prawda jest taka, że z NFZ dostaniecie
marny ochłap. Dofinansowanie z Funduszu raz na kilka lat tak naprawdę starcza
na klocka, który tylko przypomina protezę. Teraz czeka was prawdziwy egzamin.
Cała rodziną musicie wspierać tatę i załatwić mu najlepszą protezę na jaką was
stać. Czasem trzeba sie zapożyczyć, ale warto. Bo dobra proteza to powrót do
normalnego życia.
I jeszcze jedno, nie bójcie się skorzystać z porad psychiatry. Dla was
wszystkich to szok i może będziecie potrzebowali wsparcia farmakologicznego.
Zwłaszcza tata. U nas jest to jeszcze temat tabu, a przecież na Zachodzie
ludzie po stracie kotka wspierają sie antydepresantami. U nas na pastwę losu
zostawia się: ofiary wypadków, ludzi po amputacjach, ludzi którzy stracili
najbliższych. Bo dadzą sobie radę. Jestem zdania, że nie zawsze można - po
prostu - dać sobie radę w takiej chwili. Życzę wszystkiego co najlepsze i
wierzę w to, że tata wróci do normalnego funkcjonowania już niebawem.

Nie wiem skąd jesteś. Może ten link ci się przyda
isi.idn.org.pl/techno/placowki.htm

[sweetultrix]

dziękuję za ciepły list:)
mój Tata jest już w domu i czekamy aż mu się zagoi noga.. a potem jedzie do
stocera. na razie radzi sobie- wyjątkowo dobrze, aż jestem zdziwiona- jest
bardzo dzielny:))
dobrze, że jest takie forum:) że się nie jest samemu w takiej sytuacji...
pozdrawiam Was wszystkich bardzo serdecznie:)

[ania3111]

Witam Was wszystkich. Nie jestem osobą po amputacji. Pracuję w firmie, która
zaopatruje zakłady ortopedyczne w części z których zbudowane są protezy. W
związku z tym, że nasza firma istnieje już kilka ładnych lat, chcielibyśmy
zrobić coś, co może pomóc osobom po amputacjach. W czerwcu kończymy prace nad
poradnikiem dla osób po przebytych amputacjach. Będzie to publikacja bezpłatna
obejmująca wskazówki dla osób bezpośrednio po amputacji (bandażowanie kikuta,
metody kontroli objętości kikuta, ćwiczenia, aspekt psychologiczny itp.) oraz
zawierająca podstawowe informacje o protezach. Poradnik będzie dostępny w
większości zakładów ortopedycznych i mam nadzieję w szpitalach.
W najbliżeszej przyszłości chcielibyśmy założyć stowarzyszenie osób po
przebytych amputacjach. Cele stowarzyszenia to wolontariat na oddziałach
szpitalnych i informowanie pacjentów jak żyć po amputacji, wymiana informacji i
doświadczeń, wspólne wyjazdy i spędzanie czasu. To tak bardzo w skrócie...
Poszukujemy osób po przebytych amputacjach, które chciałaby się włączyć w prace
nad powstaniem stowarzyszenia.
Pozdrawiam
Ania
nasza strona: www.ortocentrum.com.pl

[evamari]

witam,
naprawdę amputacja nie musi być barierą. Tak już tu ktoś mówił-podstawa to dobra
proteza. Rzeczywiście warto się rozejrzeć-wokół nas wiele przykładów osób
niepełnsoprawnych którzy odnoszą wspaniale sukcesy. jestem pod wrazeniem osób, o
których poczytałam na stronie www.solpolska.com.pl w zakładce (NIEPEŁNO)SPRAWNYM
BYĆ - ten nawias naprawdę jest tam niezbędny:)pozdrawiam
--
Jeśli nie chcesz się zachłysnąć, nie pij. Ale wtedy umrzesz z pragnienia!

[evamari]

www.solpolska.com.pl/new/

--
Jeśli nie chcesz się zachłysnąć, nie pij. Ale wtedy umrzesz z pragnienia!