Czy osoba niepełnosprawna ma szansę na szczęście

[adaaaaam18]

Witam jestem niepełnosprawny od 18lat i jak myślicie czy mam prawo być
szczęśliwy mieć swoją rodzinę żonę dziecko bo ja już tracę na to powoli nadzieje

[tenshii]

Masz prawo.
I będziesz.
Jeśli w to uwierzysz.

Ty sam sobie musisz dać szansę

[adaaaaam18]

Ale ze wszystkimi co rozmawiam i dowiedzą się że jestem niepełnosprawny to nagle
odwracają się ode mnie co ja mam w tej sytuacji zrobić:(

[tenshii]

Może zbyt dramatycznie o tym mówisz...
Według mnie Twoja niepełnosprawność jest dla nich przeszkodą bo po Tobie ewidentnie widać, że jest przeszkodą dla Ciebie.

Pisałam tu już o tym w jednym wątku.
Zaakceptuj siebie to inni Cię zaakceptują.

a po co mowic

[sylwek07]

ze jestes niepelnosprawny,no chyba ze to widac..
najpierw zobacz z kim masz doczynienia,pochodz troche i wtedy
powiedz co i jak ..

[adaaaaam18]

sylwek07 napisał:

> ze jestes niepelnosprawny,no chyba ze to widac..
> najpierw zobacz z kim masz doczynienia,pochodz troche i wtedy
> powiedz co i jak ..

właśnie że to jest widoczne bo poruszam się za pomocą wózka inwalidzkiego i co
ja w tej sytuacji mam zrobić

[tenshii]

Ja natomiast zawsze mówię od razu.
Co tu ukrywać?

znam kilku facetow niepelnosprawnych..

[mama_niepelnosprawnego]

na wozkach ktorzy maja super/zdrowe/dziewczyny.
daj czas.jezeli ktoras cie pokocha to takiego jakim jestes a nie
zlote slowka.
uszy do gory.dbaj o siebie podrywaj a nuz cos sie uda.
tego zycze.

[lomka]

pewnie ja mam chlopaka na wozku i wcale nie przeszkadza mi to! jest cudownym
chlopakiem.. i on o mnie walczyl! wystarczy uwierzyc w siebie i bedzie pieknie!!
wiele facetow na wozkach ma dziewczyny!

[lilka_31]

Każda osoba ma prawo do szczęścia. Co do rodziny, to wiele zdrowych
osób pragnie jej, a nie ma. Ja jestem niepełnosprawna a mam męża i
dziecko. Nie patrz na siebie tylko przez pryzmat
niepełnosprawności, gdyby tylko to decydowało o szczęściu, wszyscy
zdrowi byliby z założenia szczęśliwi. Patrząc na samotnych
znajomych, mam wrażenie, że tak desperacko pragną związku,
że "płoszą" potencjalnego partnera. Nikt nie pokocha Cię za to, że
jesteś niepełnosprawny ale ktoś może pokochać Cię mimo tego. Daj
się poznać jako fajny człowiek. Ludzie nie odwracają się od Ciebie,
bo jesteś niepełnosprawny, tylko dlatego, że nie wiedzą, jak
powinni się zachować. Nie gadaj o swojej niepełnosprawności na
początku znajomości, bo jeśli jest widoczna, to wiadomo, że jest, a
jeśli jej nie widać, to może nie jest taka istotna.

[jacek1982]

adaaaaam18 napisała:

> Witam jestem niepełnosprawny od 18lat i jak myślicie czy mam prawo być
> szczęśliwy mieć swoją rodzinę żonę dziecko bo ja już tracę na to powoli nadziej
> e



szanse masz takie jak w dużym lotku 1 na 100000000000 jeśli szukasz dziewczyny
zdrowej to sobie daruj sadzać po cyfrze w twoim wieku to masz 18 lat a 18 u
dziewczyn to jest gó..arstwo imprezki i zdrowi faceci. Kobiety zdrowe są
wyrachowane i wygodnickie dlatego nie chcą mieć "kaleki na głowie" bo równie
dobrze mogą mieć bezproblemowego pełnosprawnego faceta, a z niepełnosprawnym
trudno o jakiś spontan np wycieczka nad morze czy w góry bo nie zawsze można
podjechać bo jak wiesz są bariery architektoniczne. Jeśli nie jesteś uprzedzony
do niepełnosprawnych kobiet to sprobuj uderzyć w ten target ale też nie daje
gwarancji bo niepełnosprawne kobiety też szukają zdrowych facecików :PP :))
Powodzenia!!

[lilka_31]

A ty Jacek masz taką dogłębaną wiedzę o kobietach i takie bogate
doświadczenie? Może Twoje niepowodzenia w związkach wynikają z
Twojego niebywałego uroku, a nie niepełnosprawności?

[jacek1982]

przekazuje swoją wiedzę młodszemu koledze co sie czepiasz ?:D

[nerri]

lilka co chcesz:) On też zbyt stary nie jest;))

Faceci chyba tak mają do pewnego wieku-bez względu czy pełnosprawni
czy nie;)

Ps. Mój prawie mąż jeździ na wózku,gdy go poznałam miałam 20 lat i -
jakoś nie uciekłam;)

[myszek6]

Dobrze nerri, że napisałaś "Faceci chyba tak mają do pewnego wieku". Nie mniej,
Twój mąż ma wyjątkowe szczęście. Znam małżeństwa osób niepełnosprawnych ze
sprawnymi, które trwają już lata. Kulisy tych małżeństw nie są jednak takie, jak
to wygląda na zewnątrz.

[dorota_elzbieta]

myszek6 napisała:

> Dobrze nerri, że napisałaś "Faceci chyba tak mają do pewnego wieku". Nie mniej,
> Twój mąż ma wyjątkowe szczęście. Znam małżeństwa osób niepełnosprawnych ze
> sprawnymi, które trwają już lata. Kulisy tych małżeństw nie są jednak takie, ja
> k
> to wygląda na zewnątrz.

A jakto wygląda rzeczywiście?

[agagrusz]

Widzę, że masz bogate doświadczenia w tym temacie...
Jesteśmy z moim juz mężem razem od trzynastu lat, zaczeliśmy byc
razem jak mieliśmy oboje 19 lat - mąż od urodzenia jest
niepełnosprawny, porusza się głównie na wózku i trochę o kulach. I
wiesz co? Nie przeszkadza nam to zupełnie w, jak to ująłeś,
spontanach w stylu wycieczka nad morze. Wszystko jest kwestią
podejścia i organizacji. Dla mnie jest to najwspanialszy człowiek na
świecie, od trzynastu lat co dzień nasza miłość jest jeszcze większa
i to sprawia, że chyba nie ma bardziej szczęśliwych ludzi od nas.
Mimo wózka, barier architektonicznych dajemy sobie świetnie radę,
zwiedzamy świat, jeździmy na wycieczki i imprezy. Żyjemy jak
normalni ludzie. I są tylko dwie rzeczy, jakich nie możemy robić -
iść w góry i kochać się na stojąco :)) Ale to też jakoś specjalnie
nam nie doskwiera :)

Nie wiem skąd u ciebie poglądy typu:
"Kobiety zdrowe są wyrachowane i wygodnickie dlatego nie chcą
mieć "kaleki na głowie" bo równie dobrze mogą mieć bezproblemowego
pełnosprawnego faceta,"

Może nie trafiłes na tą odpowiednią osobę? Ale raczej nie
wkładałabym wszystkich w takie szufladki, bo to nie jest prawda.
Kiedyś, gdyby ktoś mi powiedział, że zwiążę się z osobą na wózku,
postukałabym mu w głowę, bo nie jestem typem "matki teresy".
Dzisiaj nie wyobrażam sobie, że moglibyśmy nie być razem.
Pozdrawiam i życzę szczęścia

[jacek1982]

no wlasnie kwestia organizacji a ze zdrowym takiego problemu nie ma pakujesz
ubrania do plecaka i jedziesz :-))

[jacek1982]

oczywiscie sa wyjatki ale te wyjatki potwierdzaja regule porazajace wiekszosc
niepelnosprawnych to single bez zadnych doswiadczen w zwiazkach bez
JAKICHKOLWIEK doswiadczen w stosunkach k-m. :))

[katarina607]

ja również mam niepełnosprawnego meża od wypadku minęło 10 lat a
jesteśmy razem ponad 15.Jest dobrze ,wózek w niczym nie przeszkadza
i też bywaja szalone spontaniczne wypady.Ja tego wózka nie zauważam.
Najwazniejsze jest aby sie naprawde kochać.

[logos17]

Agagrusz,

Y
Uprzejmie proszę o kontakt na mojego maila. Chciałabym zadać kilka
pytań, stoję przed dylematem czy związać sie z osobą niepełnosprawną.

[marcinpietka1]

Gów..o wiesz! Cyt."...szanse masz takie jak w dużym lotku 1 na 100000000000 jeśli szukasz dziewczyny zdrowej..."
Jestem niepełnosprawny, mam od 8 lat narzeczoną a wcześniej miałem 3 dziewczyny (zdrowe). Wygląda na to ze już 4 razy wygrałem w "lotka"!
Jesteś młody gó...arz, mało wiesz o życiu, o kobietach a modrzysz się jak wyrocznia.
Cyt." ...Kobiety zdrowe są wyrachowane i wygodnickie dlatego nie chcą mieć "kaleki na głowie" bo równie dobrze mogą mieć bezproblemowego pełnosprawnego faceta..." - wspólczuje Ci kobiet z którymi się spotykasz. Niestety jesteś na tyle ograniczony że nawet nie zdajesz sobie sprawy że takie "typy" jak opisujesz to nie jest cała populacja kobiet (na szczęście). Są też bardziej wartościowe, dla których "zabawa, dyskoteki itd." to zbyt prostacka rozrywka. Wolą spędzić czas z kim ciekawym, wartościowym, inteligentnym. Z kimś dojrzalszym od rówieśników. A często tak bywa że osoby niepełnosprawne, nastoletnie czy 20-sto letnie, są bardziej dojrzałe, poważniejsze niż rówieśnicy (nie bede Ci tłumaczył z czego to wynika). I często właśnie taka osoba staje się "partnerem" dla dziewczyny bo jej rówieśnicy, koledzy "to mało poważni gó...arze którym tylko zabawa, dyska i wóda w głowie".

[myszek6]

adaaaaaaaaaaaaaaaaaaaam18
Nie masz wielkich szans (nie chcę Cię całkiem dołować), ale musisz trafić na
kobietę w stylu "pielęgniarka" lub na taką której się w życiu coś powaliło :(
Pozostają Ci tylko turnusy rehabilitacyjne itp. żeby kogoś poznać.
Pozdrówka T.

[agagrusz]

Jasne, z takim myśleniem zostaje Wam tylko narzekanie i użalanie się nad sobą.
Jaki to ja biedny jestem, nikt mnie nie kocha i jedyne co mogę robić, to
narzekać. Dzięki bogu, że mój mąż nie ma takiego podejścia, bo też pewnie nigdy
byśmy się nie poznali...

[jacek1982]

ja im sie nie dziwie bo ileż można udawać szczęśliwego i pozytywnego ?

[tenshii]

Po co udawać?
Można byc szczęsliwym...
Ale skoro sami siebie przekreślacie.... Wasza sprawa

[jacek1982]

myszek6 napisała:

> adaaaaaaaaaaaaaaaaaaaam18
> Nie masz wielkich szans (nie chcę Cię całkiem dołować), ale musisz trafić na
> kobietę w stylu "pielęgniarka" lub na taką której się w życiu coś powaliło :(


albo taka ktorej nikt nie chcial :D

[tenshii]

Z tego widzę Ciebie nikt nie chce i jakoś nie znalazłęś jeszcze żadnej zdesperowanej :]

[nerri]

Ale wnosząc po postach w jego przypadku to nie wina
niepełnosprawności a ... podejścia do życia i ludzi;)

[tenshii]

Eh.. no dlatego walę ironią, bo już nie mogę patrzeć na te gorzkie żale....

[madzia899]

Osobiom niepełnosprawnym trudniej jest być szczęśliwym. Codziennie
maja oni do pokonania pewne bariery, częsta sa skazani na pomoc
innych. Jedni sie tym godzą inni nie. ON często świadomie lub nie
izoluje sie od innych. ON trudniej sie zyje. Trudno jest być
pogodnym i szczęsliwym wiedząc, że w pełni nie mozna korzystać z
życia. Sama jestem osoba niepełnosprawną. Jestem osobą
słabosłysząca. Ukończyłam liceum w tym roku rozpoczne studia. Mam
paru naprawdę dobrych znajomych, mimo to czuje jakoś pustke, czuje
sie w pewnym sensie gorsza od innych.

[jacek1982]

madzia899 napisała:

> Osobiom niepełnosprawnym trudniej jest być szczęśliwym. Codziennie
> maja oni do pokonania pewne bariery, częsta sa skazani na pomoc
> innych. Jedni sie tym godzą inni nie. ON często świadomie lub nie
> izoluje sie od innych. ON trudniej sie zyje. Trudno jest być
> pogodnym i szczęsliwym wiedząc, że w pełni nie mozna korzystać z
> życia.

no wlasnie oto chodzi

[myszek6]

Jednak adaaaaam18 próbować musisz, mimo, że porażki trafić się mogą. Zaczerpnij
trochę optymizmu od tenshii , a ja Ci życzę wytrwałości i duuużo cierpliwości..
Masz przed sobą kupę życia. Tak jak pisałem wcześniej: turnusy, sanatoria,
jakieś spotkania integracyjne. Byle nie siedzieć w domu.
Pozdr.

[dorota_elzbieta]

Do wszystkich Malkontentów i Optymistów.
Ludzie tak jest, Jest nam trudniej i będzie. Do póki nie zmienimy
rzeczywistości. Ale tejże nie da się zmienić tylko na graniu swoją
niepełnosprawnością. Na litość boską sami się skreślacie, a potem się dziwicie,
że jest tak a nie inaczej. Pewnie jakbym była zdrowa, to bym się wystraszyła
takiego podejścia jak prezentuje Jacek1982. W życiu nie jest nic czarne albo
białe a bycie pełnosprawnym, choć wiele ułatwia (brak barier archiwalnych) nie
czyni człowieka ani dobrym, ani inteligentnym, ani seksownym ani,,,nie przydaje
mu atrakcyjności. Tyle, że nie da się życia przeżyć naprawdę udając dzielnego
niepełnosprawnego człowieka(sic)Ja wiem, że będę mieć udane,satysfakcjonujące
życie - nie tylko erotyczne, ale te także, a co!. Już jestem szczęśliwa bo robię
w życiu to co lubię, a i osiągnełam w życiu nie jedno a tyyyyle życia przede mną.
I nie nakładam na siebie odraniczeń. Ale to ja, a ludzie mają różne
doświadczenia, króre różnie ich kształtują, więc moe oceniam,,,

[zen42]

Ma....ale musi miec niebywale szczescie zeby trafic na swoja druga
polowke.
Znalezienie kogos przez net graniczy z cudem,bo albo druga osoba
mieszka na drugim koncu kraju a w przypadku ON odleglosc jest bardzo
wazna.
Dojechac wozkiem z dajmy na to Katowic do Gdanska to istny
koszmar,wiem cos o tym...a wozkiem elektrycznym wprost niemozliwe:(
Bez osobistego kontaktu kazdy zwiazek kiedys sie rozpadnie..tez wiem
cos o tym :((
Znalezienie (przez ON ) sobie zdrowego partnera na portalach typu
Sympatia czy randki na wp. tez graniczy z cudem.
Sa tam panie i panowie ktorzy maja tam swoje anonsy calymi latami i
podejrzewam ze nigdy nikogo nie znajda ,no ale przeciez nie spotkaja
sie z ON (choc maja podobne zainteresowania i oczekiwania od zycia)
bo co by rodzina i znajomi na to powiedzili..

Wlasciwie (tu sie zgadzam z jednym postem) osoba ON ma najwieksza
sznse kogos znalesc na turnusach mw szpitalu czy na obozach dla ON...
Owszem zdarzaja sie wyjatki..(tez wiem cos o tym),ale jest to
naprawde ulamek procenta.
Osobnym zjawiskiem jest sama postawa osob ON...
Kilka razy spotkalo mnie cos takiego z enapsalem do dziewczyny ON a
ta jak sie dowiedziala ze jestem chory na to czy na tamto to....nie
raczyla nawet napisac-"sorry ,nie jestem zainteresowana"
Wiec pytam...kto nas ma szanowac jesli my sami sie nie sznujemy??

[lilka_31]

Wydaje mi się, że szukanie partnera w serwisach randkowych, choć z
pozoru oczywiste, jest najgorsze. Zobaczcie ile osób zdrowych jest
w powalonych związkach, typu "on ma żonę i dzieci" mimo, że nigdy
nieodpowiedzieliby na ogłoszenie osoby, która napisałaby, że ma
żonę i dzieci. W serwisie randkowym nikt nie zainteresuje się ON,
bo nie chce mieć problemów. Zapisz się na jakiś kurs albo gdzieś,
gdzie będziesz miał szansę, aby ludzie Cię poznali nie przez
pryzmat tego, czy chcą się z Tobą związać.

[katarina607]

Oczywiście że masz szansę, znam wiele par,,mieszanych " jak również
gdy oboje są nepełnosprawni. Mój maz również jest osobą
niepełnosprawną. Bardzo sie kochamy.mamy córke. Trzeba tylko trafić
na odpowiednią osobę. Trzeba wyjśc do ludzi. Pozdrawiam

[lacido]

skoro pytasz to chyba nie wierzysz w to, że możesz założyć rodzinę.
A to jest możliwe pod warunkiem że nie będzie to Twym jedynym celem.

Jestem niepełnosprawny, jestem szczęśliwy!

[marcinpietka1]

Jestem:
niepełnosprawny od urodzenia
pracuje - od 19 roku zycia
mam narzeczoną - od 8 lat
jestem szczęśliwy!
Można! Nadejdzie taki moment w Twoim życiu w którym pomyślisz: "Chwilo trwaj, jestem szczęśliwy!"

[marcinpietka1]

p.s.
Czytam Wasze posty i ... (wybaczcie) ale jesteście żałośni.
Teksty w stylu: "możesz próbować ale i tak Ci się nie uda/nie masz szans" lub "ewentualnie próbuj ale tylko na turnusach reh./w szpitalu" - po prostu mnie rozwalają.
Sami tworzycie wokoło siebie bariery! Otaczacie się murem, kisicie się w swoim własnym sosie. Widzę że najchętniej sami zamkneli byście się w gettcie. ŻAŁOSNE.
Powiedzcie sobie wreszcie: MAM PRAWO!:
- być szczęśliwym i walczyć o to.

[limanowa2]

marcinpietka1 napisał:

> p.s.
> Czytam Wasze posty i ... (wybaczcie) ale jesteście żałośni....

Czytam Twoje wypowiedzi i żałosny, a dokładnie o bardzo ograniczonym myśleniu
jesteś Ty.Powiedz to tetraplegikowi żeby jeszcze było ciekawiej pod respiratorem
(on jest także osobą niepełnosprawną, ale chyba inaczej niż Ty prawda?)niech
wychodzi z domu i pozna kobietę :))) samarytankę, założy rodzinę i pójdzie do
pracy zarabiać na nią-śmiech na sali. O życiu to mało wiesz Ty, nie patrz na
niepełnosprawność przez pryzmat swojej niepełnosprawności, bo jest
niepełnosprawność, a niepełnosprawność-pojmujesz to? Ci ludzie siedzą w domach
lub DPS-ach i nawet nie wiedzą jak wygląda życie. Punkt widzenia zależy od
punktu siedzenia.
Ktoś tu pytał czy może dostać grupę i jakieś ulgi z tytułu utraty kciuka, chyba
więc o kogoś takiego Ci chodziło-myśl więc zanim coś napiszesz, bo niektórych
niepełnosprawnych brażasz płytkością swojego myślenia.

[gwiazda35]

no właśnie, w pełni się zgadzam z tą wypowiedzią

[tenshii]

Hmm.. Ale są osoby sparaliżowane, które są w małżeństwach (i to te, które zawarły małżeństwo już będąc chore), osoby na wózkach w ciężkim stanie, spastyczne, które mają mężów i żony.
Sama znam takiego człowieka. Jest na wózku, baaardzo spastyczny, ślini się dość obficie - generalnie nieciekawy widok dla kogoś "z ulicy". Ale od roku ma piękną żonę. Dlaczego? Bo jest pozytywny, bo nigdy nie smęcił, nie narzekał, bo zawsze się śmiał, ŻYŁ.
Można? Oczywiście, że można.
Można choćby próbować.
Liczy się umysł, ciało to tylko narzędzie, które zawsze może się zepsuć. Kto ma zwrócić uwagę na człowieka, który od progu mówi że NIE. To jak samospełniające się proroctwo - poczytajcie o tym.
Jest naprawdę bardzo wielu ludzi, którzy patrzą na nas pozytywnie, boją się jednak nie tyle fizycznych niedogodności, co psychicznych wątpliwości (naszych).
Jeśli ktoś chce być szczęśliwy niech przynajmniej próbuje o to walczyć, a jeśli naprawdę uważa, że nie da rady - niech poświęci swoją energię na zaakceptowanie swojej sytuacji a nie na wiecznie smęcenie jak mu źle.
Samo się nie zrobi.
Wszystkim życzę Szczęśliwego Nowego Roku

[marcinpietka1]

Jesteście nepełnosprawni ale mentalnie! Psychiczne i mentalne kaleki. A do Waszej informacji: mam Igr inw. z ZUS i to dożywotnio. ZUS nie daje takich "za brak kciuka lub iine pierdoły"....

[gwiazda35]

Na Twoim miejscu nie rzucałabym takich uogólnień, bo być może nie
znasz historii wszystkich tu wypowiadających się osób. Nie masz
zatem prawa oceniać kto w jakim stopniu i zakresie jest
niepełnosprawny.

Tobie się udało - gratuluję i cieszę się Twoim szczęściem. Każdy ma
prawo do szczęścia, nie każdemu jednak udaje się je osiągnąć, bo to
zależy od bardzo wielu czynników...

Są też różne wymiary szczęścia... Ale każdy musi dojść do tego sam i
nikt nie ma prawa obrażać kogoś innego tylko dlatego, że myśli
inaczej.

Pozdrawiam.

[limanowa2]

Czytaj marcinpietka1 ze zrozumieniem tu nie chodzi o nazwy chorób, grupy itd.
Tylko o to co taka osoba może dać drugiej leżąc 24 godziny w łóżku pod
respiratorem, wymagająca opieki i pomocy nawet przy przysłowiowym
gombrowiczowskim dłubaniu w nosie-pojmij to. Ona leżąc tak przez załóżmy 20 lat
trwania takiego małżeństwa nie jest w stanie dać z siebie NIC, oprócz słowa
kocham i to także z trudem wypowiadanego.Dalej masz wąskie myślenie.
Dla ścisłości znam osobę ze stwardnieniem rozsianym, której I grupę (tą o której
piszesz zaproponowano 30 lat temu i odmówiła), do dziś chodzi, pracuje i ma
własną na dniach emeryturę, ale znam drugą osobę ze stwardnieniem rozsianym,
która wyszła za mąż idąc do ołtarza na własnych nogach w wieku 22 lat, a trzy
lata później zmarła.Tępy jesteś, rzadko komu tak brzydko piszę, ale Twoja
płytkość jest porażająca, tym bardziej, że sam jesteś osobą niepełnosprawną.

[marcinpietka1]

Wole być (jak piszesz) tępy ... ale szczęśliwy niż .....
"siedzieć" na forum Gazety i użalać się nad sobą. Jakie to życie ciężkie, brutalne, nikt nas nie kocha i jak nam źle...
Powodzenia - "kiście się" dalej w swoim sosie! Ja nie mam na to ani czasu ani ochoty.
Koniec dyskusji.

[gwiazda35]

marcinpietka1 napisał:

> Wole być (jak piszesz) tępy ... ale szczęśliwy niż .....
> "siedzieć" na forum Gazety i użalać się nad sobą. Jakie to życie
ciężkie, bruta
> lne, nikt nas nie kocha i jak nam źle...
> Powodzenia - "kiście się" dalej w swoim sosie! Ja nie mam na to
ani czasu ani o
> choty.
> Koniec dyskusji.

Doprawdy Marcinie, nie rozumiem Twojego jadu i złośliwości. To
zupełnie nie przystoi człowiekowi szczęśliwemu. Jesteś szczęśliwy -
w porządku. Nie musisz nikogo o tym przekonywać.

Pozwól jednak innym mieć właśne definicje szczęścia i drogi do
niego. Być może dla kogoś, "siedzenie na forum gazety" jak piszesz
jest szczęściem, ponieważ to jedyna aktywność jaką może wykonywać i
jedyna metoda jaką może komunikować się ze światem. Uszanuj to
chociaż, skoro nie potrafisz zrozumieć.

Teraz możemy zakończyć dyskusję.

Pozdrawiam.

[agaugus]

Prawo oczywiscie masz, ale nie wierze w taki uklad. Choc moze i
czasem bym chciala

[juditt89]

Jasne ze masz kazdy czy to pelnosprawny czy nie ma prawo do
szczescia a nadzieja to podstawa by wierzyc ze czeka cie milosc do
tej przyslowiowej deski. Wiem ze to nie latwe by non stop czekac by
non stop pytac kiedy nastapi ten przelomowy moment i moje zycie sie
zmieni? no ale nic nie ma za darmo a za cierpliwosc czlowiek moze
naprawde wiele dostac jak to mowia wystarczy chciec. Mam nadzieje ze
po przeczytaniu tej wiadomosci chodz o troche wzroscie twoja
nadzieja pozdrawiam :D

[wsb123]

a ja jednego nie rozumiem czemu w polsce panuje stereoty czlowieka
niepelnosprawnego ze jest to czlowiek najczesciej na wozku lub po
porazeniu lub z uposledzeniem umyslowym????
tez jestem inwalida II grupa czemu jestem od razu streotypowo
wrzucany do jednego worka??? czy nie ma lub nie moze byc inna
niepelnosprawnosc ktora jest mniej widoczna???

a wracajac do tematu mamy prawo do szczescia ale sadze ze nie do
konca bedziemy pewni osoby ktora sie z nami wiaze ja np mam syna ale
jestem po rozwodzie sam zlozylem pozew, delikatnie mowiavc
niezgodnosc charakterow ale postawie inne pytanie czy dlatego ze
jestesmy nie w pelni sprawni jestesmy skazani na innych ludzi
zdrowych np ale z innymi niedociagniecami? np nie w pelni sprawny
ale z dobra praca i zarobkami tez nie moze znalezc kobiety rownej
wyksztalceniem statusem spolecznym etc. gdyz mimo powiedzmy rownego
statusu prawie zawsze stoimy na przegranej w jakims stopniu pozycji
bo mimo wszystko prawie zawsze zdrowy jest na lepszej pozycji
a co do wieku to nie zgadzam sie fakt 18 latki szukaja ekscytacji
etc ale widze ze to z wiekiem nie mija :) choc sa wyjatki

[jacek1982]

ciekawe co słychać u autora czy znalazł "lepsza polówkę" hehehehe :D

[lacido]

fakt
od lipca kawał czasu minął a walentynki tuż tuż :)))

[adaaaaam18]

niestety nie znalazłem drugiej połówki i już trace nadzieje że wogóle
kiedykolwiek ją znajde

[lacido]

oj nie łam się
ja też nie mam i żyje - wiem marne pocieszenie ;////

[ak-69]

Ja nie mam, nie miałem i pewnie nigdy nie będę miał drugiej połówki,
ale się tym nie załamuję. Cieszę się, że w innych dziedzinach lepiej
mi się ułożyło.

[jacek1982]

co was tak wszystkich na te polowki wzielo ?

[lacido]

no wiesz: połówka, 0,5 - tematy około weekendowe :)))