Mapa Miejsc Ciekawych

[monika_g8]

Zapraszam wszystkich chętnych do projektu
MAPA MIEJSC CIEKAWYCH organizowanego przez śląski magazyn internetowy Reflektor (www.rozswietlamykulture.pl).

Mapa Miejsc Ciekawych to projekt, którego celem jest nadawanie znaczeń: przywracanie pamięci miejscom / ludziom/ wydarzeniom, które minęły oraz tworzenie śladów o tych, które dzieją się obecnie.

Szczegóły:
www.rozswietlamykulture.pl/reflektor/mapa-miejsc-ciekawych/

[madohora]

Jestem zaciekawiona

[madohora]

USTROŃ, WISŁA, SZCZYRK

[madohora]

ŻUBRY JADĘ W SOBOTĘ POOGLĄDAĆ

[madohora]

ŚLADEM DWUGŁOWEGO SMOKA CZYLI ZABRZAŃSKA MODERNA

[madohora]

RUDA ŚLĄSKA HALEMBA

[madohora]

WISŁA

[madohora]

Czerna, wieś w dawnem hrabstw ie tęczyńskiem, dziś w powiecie chrzanowskim, 16 kil. od Chrzanowa na północny wschód, tyleż od Krakow a na zachód, 3 kil. od stacyi kolei żelaznej w Krzeszowicach napółn. i tyleż od Nwojowej-Góry a wsch. Obszar tej wrsi przy ty k a od północy do granicy Królestwa Polskiego, granicząc tu z wsią Gorcnicatni. Od wschodu naturalną granicę tw orzy potok Eliaszówka od gminy Paczołtowic i Czatkowic, aż nieco poniżej ujścia doń potoku Czernki; od południa z Czatkowicami a od zachodu z Miękinią i Bową górą. W edług obliczenia z r. 1870 ludności ma 642, z czego 320 mężczyzn a 322 kob. Chat 107. Obszar więk. własności roli ornej 17, łąk i ogr. 2, past. 13, lasu 380 morg. aust.; mniejszej zaś własności roli ornej 638, łąk i ogrodów 45, pastw isk 166, lasu 14 morg. a. Szkoły nie ma. Dzieci chodzą do szkoły w sąsiedniej wsi Bowej-Górze. Własność rtura hr. Potockiego. Wieś ta w uroczcm legła położeniu,
nad potokiem prawdziw ie górskim Czernką zwanym. Zajmuje ona południowy stok pasma wzgórz, leżącego między klasztorem Czerny a Bową-Górą. Bieco na północny wschód od wsi, w jej jeszcze obrębie, śród lasów
i nadzwyczaj pięknej okolicy na wyniosłem wzgórzu wznosi się kościół pod wezwaniem św. Eliasza i klasztor ks. karmelitów bosych. Tak kościół jak klasztor fundowała Agnieszka z Tęczyńskich Firlejowa, wdowa po Mikołaju Firleju wojewodzie krakowskim . Powód i przyczynę do założenia tej pustelni na granicy
Czerny i Paczołtowic, podał kś. Hugo Kołłątaj w nader dziś rzadkiej książeczce p. t. „Zabawki bardzo ciekawe i wesołe,“ w Krakowie u Ignacego Grobla, 1784 in. 12. Jest to atoli raczej podanie lub gadka rzucająca złe światło na oo. jezuitów. Według tego podania pewien jezuita otrzymał kapelanią u wdowy
Firlejowej. Ba tej to posadzie tak zręcznie umiał się kierować, iż wkrótce i sumienia i dworu całego został wielo w ładnym rządcą, umiejąc jednak tę swoją władzę do pewnego stopnia miarkować, tak, iż niektóre drobniejsze sprawy w gospodarstwie pozostawiał Firlej o sprzykrzyło się mu dzielić i tę małą cząstkę rządu z kobietą i aby tern łatwiej mógł przyjść w posiadanie wszystkiego, począł obrzydzać jej do reszty trudnienie się doczesnością, przedstawiać jej przyjemną spokojność od gospodarskich zatrudnień i przekładać jej najłatwniejszy interes zbawienia duszy. A natchnąwszy ją tern pragnieniem, dla pewniejszego osiągnienia
nieba, wmówił w nią pustelnicze życie. Pobożna pani usłuchała wszystkiego z wiarą, porzuciła marność świata i z niemi wszystkie dobra ziemskie, jako przeszkody do nabycia niebieskich, i śród lasów Czerny założyła sobie pustelnicze mieszkanie, do którego z nieliczną usługą i kapelanom z zamku tęczyńskiego się
przeniosła. Według innego nieco podania oo. jezuici mieli nad biedną Firlejow ą bardzo wielką władzę, łudząc Ją wizyam i niebieskiemi i obcowaniem ze Świętym i. Sami bowiem wyprawiać mieli tańce, biesiady i muzyki, przy których Firlejow a z nowieyuszami od św. Macieja, przebranymi zaś w. Aloizego i Stanisława Kostkę, tańczyła; od tej władzy jezuickiej wybawić ją miał kwestarz karmelita, który, przebrany za św. Piotra, miał ich ztąd powypędzać, a ona z wdzięczności kościół i klasztor wystaw ić mu miała. Właściwie
zaś rzecz tak się miała. G dy w r. 1635 morowe powietrze opanowało wschodnią część Polski i nawiedziło ciężką kieską miasto Lublin, wyniosły się karmelitanki lubelskie do wsi Kłoczowa, będącej wówczas własnością Prokopa Leśniowolskiego, starosty brzeszczańskiego, który, będąc przyjacielem i wielkim dobrodziejem zakonnic, chętnie ustąpił im dworu na mieszkanie i dopomógł do urządzenia tym czasowego
klaszt. Podówczas pozostawała na próbie w nowicyacie szlachcianka, wdowa po Ligęzie. A że nadeszła chwila złożenia ślubów i p rz y wdziania sukni klasztornej, przeto do odbycia tej uroczystości sprowadzono generalnego wizytatora klasztorów karmelickich ziem polskich o. Gerarda, genueńczyka, i sproszono z okolicy znakomitą szlachtę do Kłoczowa. Była tam także Agnieszka Firlejow a, mieszkająca we wsi
W ilcze-zęby a z Ligęzami spowinowacona, gdyż pierwsza żona Mikołaja Firleja, Elżbieta, była z rodu Ligęzów. Widok pokrewnej Ligęziny w zakonnych szatach, podobnie jak i ona osamotnionej wdowy, powaga uroczystości, serdeczne przyjęcie zakonnic a uprzedzająca w skromności usłużność o. Gerarda, tak ujęły
serce i w zruszyły umysł wdowy Firlejow ej, iż na razie oświadczyła chęć wstąpienia do klasztoru i uczynienia według możności karmelitom wszystkiego, co tylko byłoby ich pragnieniem. Skorzystał z tej chwili o. Gerard i przez swego sekretarza o. Andrzeja, szlachcica polskiego z rodu Brzechwo w, podał Firlejowej myśl i prośbę założenia klasztoru karmelickiego w jej dobrach. Firlejowa, będąc zajętą wychowaniem dzieci swoich, od zamiaru wstąpienia do klasztoru odstąpiła a ulegając wpływ om o. Brzechwy postanowiła dla krakowskich karmelitów bosych od św. Michała zbudować w swych dobrach klasztor. Niemałe trudności miała Firlejow a w wyborze miejsca na klasztor. Przyszedł jej atoli w tym
względzie w pomoc brat jej Jan hr. Tęczyński, wojewoda krakowski, który, przy spółudziale Wojciecha Mieroszowskiego, podwojewodziego krakowskiego, zakupił do jego rodziny dawniej należące Paczołtowice. Kupno przeprowadził Mieroszowski w r. 1628, najprzód na swoje imię nabywając Paczołtowice z Siedlcem i Żbikiem od ówczesnego właściciela Melchiora Gerstm ana. Następnie sprzedał Mieroszowski te dobra za sumę. złp. 46,000 Janowi Tęczyńskiemu, który aktem w grodzie nowo-miejskim korczyńskim w r. 1630 zeznanym odstąpił Paczołtowice na własności karmelitów bosych od św. Michała
w Krakowie. Wszystkie te akta kupna i sprzedaży odbywały się pozornie na obce imię, lecz wyłącznic za pieniądze Agnieszki Firlejowej, co w akcie erekcyjnym klasztoru tłumaczy sama Firlejow a. Firlejow a obrała na wzgórzu ponad Siedlcem przed Paczołtowicami miejsce na klasztor i fundamenta kopać i materyały
budowlane zwozić nakazrła. Miejsce to atoli z Krakow a przybyłym karmelitom nie spodobało się z powodu braku źródła i bieżącej wody. Wybrano nareszcie urocze miejsce obok granic Paczołtowic w obrębie gminy Czerny, nad potokiem dziś Eliaszówką zwanym. Na prośby Firlejowej odstąpił brat Jan Łęczyński
obszaru Czerny, jego własnością będącej, na rzecz karmelitów bosych. Ustąpienie to stwierdziła Firlejow a aktem przed sądem radzieckim w Nowej-Górze r. 1633 w obecności Andrzeja Kazańskiego, ekonoma dzierżawy tęczyńskiej, spisanym, którym włościanie czerniańscy Wojciech Skalny i Wojciech Swierczek po złp. 35, a Mikołaj Ziarno i Jakób Pera po złp. 25 ustępując grunta pod pustelnię, potwierdzili, iż otrzymali za to od Firlejow ej pieniężne wynagrodzenie. Akt erekcyjny tej pustelni podpisała p. Agnieszka Firlejow a 10 maja 1631 r. w Kogo wie wraz z karmelitam i krakowskiemi. Akt ten na pergaminie spisany, pieczęciami
Firlejowej, prowincyi karmelickiej i zakładającego się klasztoru opatrzony, znajduje się w archiwum klasztornem. Podajemy go tutaj w dosłownem brzmieniu: „Na cześć y chwałę Wszechmocnego w Troycy iedynego Boga Oyca, Syna y Ducha Świętego, tudziesz Przenaświętszej Rodzicielki Maryey Panny, świata wszytkiego Opiekałniczki y Paniey; tudziesz wszytkich wobecz Świętych Bożych, Archaniołów , A niołów i wszystkiego kościoła try u m fu jącego uczciwość y poszanow anie a w oiuiącego pożytek y pociechę, także w iern y ch dusz k a tolickich w Czyscu będących ra tu n e k y osłodę; tudziesz na oddanie y niesm iertelnycn dzięczynienie W ielow ładcy, N aw yższem u Bogu za nieogarnione, niezliczone y nieoszacow ane Dobrodzieystw a iego, w szytkiem u N arodow i ludzkiem u y mnie grzesznej, Rodzicom, P rzodkom, Potom kom y P o k rew n y m moim, dotądy od postanow ienia na początku św ia ta m iłosiernie pokazane y , k tó re ieszcze asz do skończenia w ieku po w sz y tk ie w szy tk ie w ieczności pokazane będą; tudziesz za w szytkich grzechy, niedostatków , obraz y niedbałości przez me P rzodki y Potom ki moie przeciw ko
M aiestatow i le g o S. popełnione, odpuszczenia otrzymanie

[madohora]

Obiekt wpisany do rejestru zabytków nieruchomych województwa małopolskiego:
Klasztor w Czernej

[madohora]

CZY WARTO ODWIEDZIĆ ŚLĄSK - www.jaw.pl - 12.12.2022

[madohora]

KLĄTWA W TWORKOWIE - www.msn.com.pl - 26.12.2022

[madohora]

MIEJSCE JAK Z BAJKI CZYLI SKANSEN W NOWYM SĄCZU - www.msn.com.pl - 26.12.2022

[madohora]

Nazwa Kleparza. Nazwa Kleparza podług miejscowego podania, miała pocho dzić od zwyczaju tutejszych mieszkańców, którzy tak przy powi taniu jak przy kupnie, klepali się przyjaźnie po ramieniu. Aneg dotyczne pochodzenie tej nazwy, jak również początek jej od kle pania boisk, na którem się zboże wymłaca, a które jako handlujący zbożem mieć musieli, ustąpić musi przed trzecią prawdopodobniej szą wersyą. Podanie to mówi, że na Kleparzu mieszkało dużo bednarzy, którzy klepki do beczek klepali i stąd nazwano miasto Kleparzem a ich Kleparzanami. Mieszczanie krakowscy nazywali ich żartem „kleparskiemi muchami u , młodzieńców stamtąd pocho dzących „bąkami kleparskimi

[madohora]

ŻYWY SKANSEN CZYLI CHOCHOŁÓW W MAŁOPOLSCE - Gazeta - 10.01.2023

[madohora]

POMYSŁY NA FERIE ZIMOWE GODZINĘ DROGI OD KATOWIC - Dziennik Zachodni - 14.01.2023

[madohora]

ROCZNICA ŚMIERCI CADYKA. OBCHODY W LELOWIE - www.tvp.pl - 29.01.2023

[madohora]

NAJPIĘKNIEJSZE RYNKI NA ŚLĄSKU - www.msn.com.pl - 09.02.2023

[balzack]

Fajny pomysł. Jo tyż jest za

[madohora]

OSTRAVA

[madohora]

ŚLĄSKI OGRÓD ZOOLOGICZNY

[madohora]

Był tu kościół filialny wcielony do parafii Łaszów (Łaszew) po r. 1522. Kościół ten (drewniany z murowaną zakrystią) spalił się 7 lipca 1830 r. i nie został odbudowany. Obecnie, na rozdrożu, w pobliżu mostu stoi współczesny kościół parafialny Przemienienia Pańskiego (poświęcenie w 1990 r.), w którym jest godny zauważenia obraz art. malarza Jerzego Dudy-Gracza o powierzchni 25 m², na 6 zestawionych ze sobą płótnach. Obraz nosi tytuł "Przemienienie Pańskie", został namalowany w 1995 r. i podarowany parafii. Na plebanii artysta zostawił także obraz przedstawiający Częstochowską Madonnę. Z tyłu obrazu napis: „Z prośbą o modlitwę – Jerzy Duda-Gracz”. Artysta przez wiele lat był uczestnikiem plenerów malarskich, urządzanych corocznie w sąsiednim Kamionie przez Biuro Wystaw Artystycznych w Sieradzu.

[madohora]

Podniosę wątek po jest dość ciekawy

[madohora]

Okazało się, że w projekcie "grzebie" moja koleżanka

[madohora]

i JAK WAM IDZIE?

[monika_g8]

idzie świetnie
Strona już ruszyła, pierwsze teksty są już dostępne, będziemy ją aktualizować co jakiś czas, bowiem udało się zebrać całą masę ciekawych tekstów, także zapraszam do lektury

- www.mapamiejscciekawych.pl

[madohora]

Czytałam dzisiaj artykuł"Echu" - oczywiście zajrzałam na stronkę. Dalej trzymam kciuki za przedsięwzięcie.

[madohora]

No to w górę

[balzack]

Podnosza na wiyrch

[madohora]

No to w górę!!!

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora2]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

Warto podnieść wątek

[madohora]

***

[madohora]

***

[madohora]

[madohora]

OPUSZCZONE MIASTO WIDMO W POLSCE - www.msn.com.pl - 05.02.2023

[madohora]

Oby więcej takich inicjatyw. Muszę chwalić bo ktoś z moich znajomych brał udział w tym przedsięwzięciu

[madohora]

NA ŚLĄŚKIM SZLAKU VII

[madohora]

GOCZAŁKOWICE

[madohora]

USTROŃ

[madohora]

MYSZKÓW

[madohora]

RUDA ŚLĄSKA BYKOWINA

[madohora]

Stefanów – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie tomaszowskim, w gminie Rokiciny. Znajduje się przy drodze wojewódzkiej nr 716 (7 km na południe od Koluszek).
W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa piotrkowskiego.

[madohora]

NAJPIĘKNIEJSZE PAŁACE W POLSCE - www.msn.com.pl - 15.02.2023

[madohora]

NA ŚLĄSKIM SZLAKU IX

[madohora]

PIĘKNA NASZA POLSKA CAŁA

[madohora]

WŁADYSŁAWOWO

[madohora]

HEL

[madohora]

TRZEBIATÓW

[madohora]

WYBRZEŻE BAŁTYCKIE

[madohora]

GÓRY ŚWIĘTOKRZYSKIE

[madohora]

KARKONOSZE

[madohora]

ANDRESPOL, GAŁKÓWEK, JUSTYNÓW

[madohora]

JABŁONKA, ORAWKA, ZUBRZYCA

[madohora]

KRAKÓW NIECO INACZEJ

[madohora]

MIKUSZOWICE KRAKOWSKIE

[madohora]

PIELGRZYMOWICE

[madohora]

KOŃCZYCE WIELKIE

[madohora]

PAWŁOWICE

[madohora]

CISOWNICA

[madohora]

RUDA ŚLASKA NOWY BYTOM TROCHĘ FOTEK

[madohora]

W WIŚNIOWYM SADZIE

[madohora]

KOPALNIA WIREK W RUDZIE ŚLĄSKIEJ

[madohora]

PSZÓW

[madohora]

ŁAMANA SKAŁA

[madohora]

PIEKARY ŚLASKIE

[madohora]

RADIOSTACJA W GLIWICACH

[madohora]

[madohora]

Stefanów – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie gostynińskim, w gminie Gostynin.
Powstał na początku XIX wieku w związku z niemieckim osadnictwem. W 1884 roku wieś zamieszkana była przez 230 osób. Obecnie nie pozostały żadne ślady obecności kolonistów.
W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa płockiego.

[madohora]

TO JEDNO Z NAJCIEKAWSZYCH MIEJSC NA BRZEGU NASZEGO BAŁTYKU - www.msn.com.pl - 14.01.2023

[madohora]

LUBSKO NA ARCHIWALNYCH ZDJĘCIACH - www.msn.com.pl - 14.01.2023

[madohora]

NIEISTNIEJĄCY TUNEL W WAŁBRZYCHU - www.msn.com.pl - 16.01.2023

[madohora]

OPUSZCZONE MIEJSCA NA MAZOWSZU - www.msn.com.pl - 17.01.2023

[madohora]

OPUSZCZONE MIEJSCA NA MAZOWSZU - www.msn.com.pl - 17.01.2023.

[madohora]

Stefanów – część wsi Kopiec w pow. tomaszowskim, w gminie Żelechlinek

[madohora]

Stefanów – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie poddębickim, w gminie Dalików. Miejscowość wchodzi w skład sołectwa Brudnów.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa sieradzkiego.

[madohora]

Parafia św. Filipa Neri i św. Jana Chrzciciela w Studziannie – jedna z 11 parafii rzymskokatolickich dekanatu opoczyńskiego diecezji radomskiej.

[madohora]

Stefanów – część wsi Konstantynów w pow. opoczyńskim, w gminie Mniszków

[madohora]

Stefanów – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie łódzkim wschodnim, w gminie Brójce.
Do 1954 roku siedziba gminy Wiskitno. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do ówczesnego województwa łódzkiego.

[madohora]

Stefanów wydzielony został, jak wynika z ksiąg wieczystych, z dóbr Młogoszyn i podzielony był na dwie części: A i B. Zgodnie z dokumentami z 1916 roku Stefanów A (zawierający przestrzeń 439 mórg 208 prętów) rozparcelowano na 33 działki. Z kolei Stefanów B (jego powierzchnia wynosiła 36 ha 150 m²) składał się z dwóch działów gruntu podzielonych na 11 działek.

[madohora]

Młogoszyn – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie kutnowskim, w gminie Krzyżanów.
Przez miejscowość przebiega droga wojewódzka nr 702.
Prywatna wieś szlachecka Młogosino położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie orłowskim województwa łęczyckiego. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa płockiego.

[madohora]

Łęki Kościelne – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie kutnowskim, w gminie Krzyżanów.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa płockiego.
Zenon Świętosławski spędził w Łękach lata młodości. Na miejscowym cmentarzu jest pochowany aktor Zdzisław Jóźwiak.

[madohora]

katowice.gosc.pl/doc/8054601.Tychy-Powstaje-nowy-obiekt-na-Paprocanach

[madohora]

160 LAT TEMU WYBUCHŁO POWSTANIE STYCZNIOWE - www.tvp.pl - 22.01.2023

[madohora]

ości Śląska Cieszyńskiego będzie ostatecznie
rozstrzygnięta.
Ponieważ i Polska i Czechosłowacja doma
gały się przyłączenia ziemi Cieszyńskiej do sw o
ich terytorjów, dlatego sprawa nie była łatwa do
rozstrzygnięcia, tern mniej, że państwa zacho
dnie, mające w załatwieniu tej kwestji głos sta
nowczy, miały rozstrzygać pomiędzy państwami,
z których każde zaliczało się do ich przyjaciół.
Ostatecznie wybrano drogę plebiscytu i wysłano
do Cieszyna osobną Międzynarodową komisję
plebiscytową, która jednak nie brała się energicz
nie do dzieła i wskutek napotkanych licznych
trudności ze strony ludności robotniczej i także
inteligencji, domagającej się powrotu do rewiru
ostrawsko - karwińskiego wyrzuconej stamtąd
przez Czechów polskiej ludności robotniczej i u-
sunięcia stamtąd żandarmerii czeskiej, zwlekała
z przeprowadzeniem plebiscytu aż do lipca 1920
roku. Była to chwila, kiedy bolszew icy szli na
W arszawę. Polska była zmuszona prosić pań
stwa zachodnie o pomoc, która jej została przy
rzeczona, pod warunkiem jednak, że spełni pe
wne postulaty, do których należało także oddanie
im do załatwienia sprawy Cieszyńskiej. W łady
sław Grabski musiał w ów czas podpisać w Spaa
podział Śląska Cieszyńskiego pomiędzy Polskę a
Czechosłowację. Nieszczęśliwe to rozstrzygnię
cie znane jest pod nazwą traktatu paryskiego
z dnia 28. lipca 1920 r., mocą którego kraj cie
szyński został podzielony w ten sposób, że do
Polski przyłączono okrągło 1080 kilometrów kw.,
do Czechosłowacji zaś okrągło 1200 kilometrów
kw. Czechosłowacja otrzymała nietylko większy
obszar ziemi, ale prawie cały obszar przemysło
w y z kilkudziesięciu kopalniami, trzema wielkie-
щі hutami i wielką liczbą różnych innych zakła
dów przemysłowych. Polska zaś musiała się za
dowolić mniejszą częścią kraju, przeważnie rolni
czą. Tylko miasto Bielsko jakoteż Czechowice i
Dziedzice można zaliczyć do miejscowości prze
mysłowych, ale nie mogą one ani w części zrów
noważyć strat poniesionych na rzecz Czechosło
wacji. W Czechosłowacji pozostało około 140 000
polskiej ludności, która przy spisie ludności do
konanym w 1921 r. zredukowana została do po
łow y dzięki ogromnemu terorowi, stosowanemu
przez czeskich komisarzy spisowych. Po pol
skiej zaś stronie pozostało około 110 000 Pola
ków, którzy obecnie za rządów polskich posiadają
wszelkie prawa narodowe i zaopatrzeni są nale
życie w szkoły powszechne, średnie i zawodowe
i w wszelkie urządzenia kulturalne i oświatowe.
Najboleśniejszem jest to, że nasz Cieszyn,
centrum naszego życia narodowego, polityczne
go, gospodarczego, kulturalnego i oświatowego
został przepołowiony. Dwie trzecie miasta (16
tysięcy mieszkańców), położone na wzgórzach,
mieszczące urzędy państwowe, szkoły, koszary,
kościoły, cmentarze i strażnicę miasta wieżę Pia
stowską pozostały przy Polsce, bogatsza zaś
część tak zwana Saska Kępa z przyległościami
z przemysłem i wielkim dworcem kolei koszycko-
bogumińskiej przyznana została Czechosłowacji.
Stanowiła ona pierwotnie tylko jednę trzecią mia
sta Cieszyna (8 000 mieszkańców) ale przez bar
dzo intensywną rozbudowę, popieraną hojnie
przez rząd czeskosłowacki, zrówna się ona w
najbliższych latach z Cieszynem polskim. Nosi
ona nazwę Czeski Cieszyn, podczas gdy jego
polska część nazywa się Cieszyn, bez przymio-
D ziew czę w stroju cieszyńskim .
tnika polski. Utrapieniem naszego Cieszyna jest
brak dworca kolejowego, bo dodanie do jednego
toru, jaki istniał przed i podczas wojny, dwuch
innych, dworcem przecież nazwać nie można.
Rząd polski przyobiecał wybudować skromny
dworzec, ale dotąd jeszcze słow a sw ego nie do
trzymał. Wskutek różnych braków Cieszyn
nasz coraz więcej zamiera i staje się gniazdem
przemytników. Ludności polskiej pozostałej w
granicach republiki czesko-słowackiej grozi wiel-

[madohora]

Organizacja i sprawy kościelne.
Wskutek zmian politycznych zajdą także nie
bawem duże zmiany w stosunkach kościelnych.
Śląsk Cieszyński należał od najdawniejszych cza
sów do djecezji wrocławskiej. Obecnie, gdy
część ziemi Cieszyńskiej w eszła w obszar pań
stwa polskiego i zawarty został konkordat mię
dzy rządem polskim a kurją rzymską, utworzona
zostanie osobna diecezja śląska, do której także
włączone zostanie Księstwo Cieszyńskie, to jest
ta jego część wcielona do Polski. Chwilowo jesz
cze istnieje w Cieszynie Generalny Wikarjat,
podlegający księciu biskupowi wrocławskiemu,
.istniejący od r. 1770, jako owoc zmian politycz
nych, dokonanych przez króla pruskiego Fryde
ryka przez zabór przeważnej części Śląska.
Habsburgowie domagali się osobnego konsystorza
.w austr. części djecezji wrocławskiej, co się im
jednak tylko w części udało, bo biskupi w roc
ław scy stale się wszelkim usiłowaniom i dąże
niom, skierowanym do pełnej jurisdykcji Gene
ralnych Wikarjuszów sprzeciwiali i znaleźli jak
się zdaje, poparcie na dworze pruskim. Od 1770
aż do dnia dzisiejszego było 10 Generalnych W i
karjuszów, z których niejeden okazał się przyja
cielem ludności polskiej a kilku z nich przede-
wszystkiem ks. Mateusz Opolski rodem z W odzi
sławia, całkiem otwarcie popierał sprawę polską,
zakładając szkoły polskie i zaprowadzając w cze
skich wykład polski. On to w 1845 r. założył dla
polskich teologów w Ołomuńcu bibliotekę pol
ską, która dotąd w Cieszynie istnieje i popierał
ruch narodowy, nakłaniając duchownych i nau
czycieli do wstępowania na członków „Biblioteki
polskiej dla ludu kraju Cieszyńskiego“, założonej
w 1849 r. w Cieszynie.
Życie kościelne rozwinęło się na Śląsku Cie
szyńskim już w średniowieczu dosyć bujnie. W
r. 1447 było już 50 parafij, posiadających z bar
dzo małymi wyjątkami kościoły drewniane, oto
czone pasiekami i otulone lipami, by pracowite
pszczółki miały bliski pożytek. Podczas refor
macji był Śląsk Cieszyński prawie zupełnie pro
testancki, lecz po śmierci ostatniej księżnej Cie
szyńskiej Elżbiety Lukrecji, zmarłej w 1653 roku
Habsburgowie odebrali kościoły protestantom a
oddali je napowrót katolikom. Jedna trzecia lud
ności pozostała jednak protestancką aż do na
szych czasów.
Część polska- Cieszyna liczy obecnie trzy
klasztory, mianowicie: klasztor Braci Miłosier
nych, klasztor Elżbietanek i klasztor Boromeu-
szek. W Czeskim Cieszynie znajduje się klasztor
0 0 . Jezuitów

[madohora]

Ruch narodowy. — Zasłużeni pracownicy.
Mimo czeskiego urzędowania trwającego ca
łe wieki i mimo czeskiego śpiewu w kościołach
i czeskich książek w szkołach, utrzymała się na
rodowość polska w dosyć czystym stanie aż do
najnowszych czasów. Oderwana od Polski fak
tycznie już w XII w. nie posiadała ona świado
mości polskiej aż do połow y XIX wieku. Pierw
si, którzy zaczęli budzić wśród niej ducha naro
dowego byli księża katoliccy z ks. Mateuszem
Opolskim na czele. Paw eł Stalmach, którego się
zazwyczaj uważa za pierwszego budziciela pol
skości w Księstwie Cieszyńskim, nie był nim
w rzeczywistości, lecz ponieważ zaczął w ydaw ać
pierwsze pismo polskie, najprzód „Tygodnik Cie
szyński“ zamieniony później w „Gwiazdkę Cie
szyńską“, w ięc się mu nie co do czasu lecz co
do dokonanej dla ludu polskiego pracy pierwszeń
stwo należy. W tej pracy uświadamiającej ode
grał wielką rolę ks. Antoni Janusz, proboszcz
w Zebrzydowicach przez wydanie w 1857 w iel
kiego kancjonału katolickiego, który za jednym
zamachem wym iótł książki czeskie z naszych ko
ściołów i domów. W zestawieniu tego pomniko
wego dzieła wziął udział także Karol Miarka, gdy
jeszcze był nauczycielem i organistą w Pielgrzy-
mowicach. Oprócz ks. Janusza pracowali bardzo
gorliwie nad oświatą polskiej ludności katolickiej
ks. P aw eł Matuszyński i ks. Jan Żmijka. Ostatni
w ydał cały szereg doskonałych śpiewników i
książek do nabożeństwa.
Dobrym i gorliwym pracownikiem wśród
ludności katolickiej był ks. Ignacy Św ieży, który
już w 1873 r. założył towarzystwo wydawnicze
pod tytułem „Dziedzictwo bł. Jana Sarkandra
dla ludu polskiego na Śląsku“. Istnieje ono do
tąd i rozpowszechniło w ciągu półwieku przeszło
pół miljona dobrych książek na Śląsku Cieszyń
skim. Tenże ks. Św ieży wybrany został w la
tach ośmdziesiątych posłem do sejmu śląskiego
i do parlamentu austr., broniąc gorliwie i z wiel
ką znajomością rzeczy praw ludności polskiej.
Następcą ks. Świeżego i nie mniej od niego zna
komitym przywódzcą katolickiego ludu polskiego
w Cieszyńskiem jest od lat ks. Józef Londzin.
Urodzony w roku 1863, ks. Londzin pracuje
po wyświęceniu na kapłana (7. lipca 1890) w dusz
pasterstwie w Międzyrzeczu i Cieszynie a rów
nocześnie jako redaktor podtrzymuje w „Gwiazd
ce Cieszyńskiej“ ducha narodowego, broni praw
ludu, piętnuje nieustraszenie gw ałty w szechw ła
dnego w ów czas bujającego hakatyzmu i zbiera
składki na rozbudowę polskiego szkolnictwa,
mianowicie na gimnazjum polskie w Cieszynie.
To działanie naraża go na prześladowanie; prze
ciwnicy usiłują skłonić biskupa djecezji, ks. kard.
Koppa, ażeby go z Cieszyna w ysłał do jakiej da
lekiej wioski. Jednakże usiłowania te pozostają
bez skutku; sympatja i przywiązanie ludu do ks.
Londzina są tak wielkie, że nie ośmielono się
wystąpić przeciwko niemu
W gimnazjum polskiem, zbudowanem głównie
jego zabiegami, a otwartem 10. października 1895,
obejmuje obowiązki katechety i profesora i spra
wuje jako prawdziwy w ychow aw ca i duszpa
sterz do maja 1907. Czasy te b yły pełne ogrom
nego trudu i poświęcenia. Jako sekretarz „Ma
cierzy Szkolnej“ miał zadanie zapewnić nowemu
zakładowi, tymczasem prywatnemu, środki bytu.
Dla biednych studentów organizuje przy Pol
skiej Sodalicji Pań i Panien w Cieszynie tanią
kuchnię a nadto zakłada towarzystw o humanitar-
no - oświatowe: Opieka nad kształcącą się mło
dzieżą katolicką „im. błog. Melchiora Grodziec-
kiego“, aby zapewnić katolickiej młodzieży sto
sowne, zdrowe umieszczenie, nadzór pedagogicz-
ny i opiekę pozaszkolną, Nadzwyczajne jego za
biegi doprowadziły w e wrześniu 1912 do otwar
cia domu internackiego, zbudowanego w Bobrku.
Równolegle z tem wszystkiem dokonuje ks.
Londzin wielkiej pracy w tow arzystw ie oświa
to wem: „Dziedzictwo bł. Sarkandra“. Od roku
1904 jako skarbnik, tam umiejętnie kieruje finan
sami towarzystwa, że w ciągu 13 lat sw ego urzę
du doprowadza tow arzystw o do rozkwitu.
Na polu politycznem czynny był ks. Londzin
od pierwszej chwili publicznej swej pracy. W r.
1907 zostaje wybrany z ramienia Związku ślą
skich katolików posłem do parlamentu austriac
kiego. Mandat ten piastuje aż do końca wielkiej
wojny w r. 1918.
Po wielkim przewrocie, w październiku 1918,
razem z polskimi posłami innych obozów na Ślą
sku stanął na czele Rady Narodowej, w której
pracuje do utworzenia Komisji Rządowej. W
styczniu 1919 otrzymał mandat poselski do Sejmu
Konstytucyjnego, a 5. listopada 1922 do Sejmu
warszawskiego.
Obok tych prac znajduje się jeszcze czas,
aby jako gruntowny znawca historji Śląska, za
głębiać się w studjum dziejów Cieszyńskiego kra
ju, zbierając z pietyzmem wszelkie pomniki i za
bytki przeszłości, książki, druki, obrazy, meble,
stroje, wogóle wszystko, co kiedyś przodkowie
wytworzyli i co nam w spuściźnie po sobie zo
stawili. Towarzystwo ludoznawcze, wspaniałe
zbiory muzeum .śląskiego, skrzętnie nagromadzo
ne i pilnie strzeżone, to świadectwo jego gorącej
miłości do ziemi ojczystej, do ziemi piastowskiej,
do jej przeszłości, — to pomnik jego szczerego
przywiązania do ludu śląskiego, z którego w
szedł, dla którego przez 40 przeszło lat działał,
pracował i cierpiał.
Tak to Stalmach, rozbudził ruch narodowy
w ziemi cieszyńskiej, który wzrastał z każdym
rokiem dzięki pomocnikom, jacy w jego duchu
pracowali wśród katolików i ewangelików. Po
stronie ewangelickiej pierwszymi pracownikami
narodowymi byli Jerzy Cieńciała, pierwszy poseł
polski do pari, austr. i później do sejmu śląskiego,
jakoteż bracia pastor Franciszek Michejda i ad
wokat dr. Jan Michejda. Ostatni był również jak
ks. Św ieży posłem do sejmu śląskiego i do parla
mentu austr. W szyscy oni pracowali sumiennie,
by w yw alczyć polskiej ludności śląskiej lepszą
przyszłość. Nie w szy scy jednak doczekali się
tej upragnionej chwili.
Nie jesteśmy w stanie naszkicować dokładny
obraz ruchu narodowego, aniby też to nie było
może wskazanem ze względu na brak miejsca, ale
podnieść tu musimy wielkie znaczenie dla od
rodzenia ziemi Cieszyńskiej założonej przez Stal
macha w r. 1885 „Macierzy szkolnej“, od której
w szystkie „Macierze“ w Polsce w zięły swoją
nazwę. Ona to dopomogła do założenia w roku
1895 prywatnego gimnazjum polskiego w Cieszy
nie, które wydało dużo narodowej inteligencji, ona
zakładała dziesiątki innych szkół i tern samem,
położyła podwaliny pod odrodzenie Śląska Cie
szyńskiego, co w następstwie doprowadziło do
wcielenia przynajmniej części tegoż do wolnej i
niepodległej Polski. Obecnie mamy dwie „Ma
cierze szkolne“, jednę po stronie polskiej drugą
po stronie czeskosłowackiej. Pierwsza zmieniła
swój program, bo polska część kraju posiada do-
stateczną ilość polskich szkół państwowych; zaj
muje się więc obecnie pracą kulturalno - oświato
wą, urządzając odczyty, przedstawienia, zakła
dając czytelnie i biblioteki. Druga natomiast roz
winęła szeroką działalność, zakładając i budując
szkoły, by uratować przed wynarodowieniem
ten odłam narodu polskiego, który jęczy pod za
borem czeskim.

[madohora]

Obecnie ludność śląska doczekała się przy
łączenia do wolnej i niepodległej Polski. Potrze
ba jednak dalszej mozolnej pracy, bo jeszcze nie
w szystko zrobione. Całe wieki trwająca nie
wola w ycisnęła na ludzie śląskim swoje piętno,
które nie da się zatrzeć w krótkim czasie. Pra
cować trzeba sumiennie w dalszym ciągu nad
drogim nam wszystkim ludem śląskim, przede-
wszystkiem na polu kulturalno - oświatowem, aż
stanie on na równi z najbardziej kulturalnymi na
rodami. W tym celu potrzeba nam owych w y
trawnych pracowników, którzyby stanęli obok
starych i prowadzili nasz polski lud śląski na w y
żyny religijności, moralności i prawdziwego, szcze
rego patriotyzmu. Dotąd opiekował się nami Pan
Bóg, wzbudzając jak w Starym Testamencie Moj
żesza i proroków, by uczyli i prowadzili lud izrael
ski, tak teraz Stalmacha i Miarkę, by ludowi ślą
skiemu dopomagali do praw mu należnych. Prośmy
go gorąco, by wzbudzał w dalszym ciągu nieu
straszonych óbrońców, którzyby lud ten prowa
dzili bez względu na to, czy się to możnym tego
świata podoba. Dobro ludu powinno górować
ponad wszystkiem

[madohora]

UROKLIWY PAŁAC W NIENADOWEJ - www.msn.com.pl - 23.01.2023

[madohora]

Kościół Najświętszej Panny Marji
w Gietrzwałdzie na Warmji.
Wieczorem d. 27 czerwca 1877 wacała Ju
styna Szafrańska, trzynastoletnia dziewczyna,
wraz z matką swoją z Gietrzwałdu, uradowana
do domu, bo tego właśnie dnia złożyła egzamin
z katechizmu i wkrótce już miała przystąpić
razem z innemi dziećmi do pierwszej Komunji
św. Minęły już plebanję, gdy Justyna zatrzy
mała się w drodze, wpatrując się szeroko roz-
wartemi oczyma w klon przy pleuanji stojący,
bo na tym drzewie ujrzała dziwną jasność i
jakby postać człowieka. Nadszedł na to ks.
Pleban, a nie mogąc zrozumieć zadumania się
dziecka, przyprowadził je bliżej do owego klo
nu, a wówczas Justyna wskazała miejsce na
drzewie mówiąc, że widzi tam piękną w bieli
dziewicę z długiemi włosami, siedzącą na zło
tem, perłami wyszytem, krześle. Ks. Pleban
kazał je„ zmówić „Zdrowaś Marja“, i chciał
ją odesłać do domu. Lecz Justyna opowia
dała, że widzi jeszcze większą jasność, i dzie
cię z nieba zstępujące, wreszcie dziewicę
wraz z dziecięciem do nieba wstępującą; po
czem widzenie znikło. Justyna była tern wi
dzeniem nadzwyczaj wzruszoną i przestraszo
ną. Wróciwszy do matki, opowiadała jej, że
widziała pannę dziwnej piękności, w takim
blasku, że wytrzymać nie mogła. „Chciałam
uciekać, mówiła, a ruszyć się z miejsca nie
mogłam, chciałam krzyczeć, a ust me zdołałam
otworzyć“. Następnego dnia przy szła Justyna
z polecenia ks. Plebana pod wieczór na to
samo miejsce odmówić różaniec, a gdy przy
końcu różańca zadzwoniono na „ Aniół Pań
ski“, a nawet wcześniej, widziała Justyna
podobnie jak poprzedniego dnia prześliczną
dziewicę, a nad jej głową Aniołów, trzyma
jących koronę i berło; powyżej zaś krzyż ja
śniejący. Tożsamo powtarzało się dni na
stępnych. Justyna z polecenia ks. pro
boszcza zapytała się jaśniejącą Dziewicę,
czegoby żądała i otrzymała odpowiedź: „Żą
dam, abyście co dzień odmawiali różaniec“.
Innym razem na pytanie, kim jest, prześliczna
Dziewica odpowiedziała Justynie: „Jam jest
Najśw. P. Marja Niepok. Poczęta

[madohora]

Kościół i cud. figura Matki Boskie;
Bolesnej w Skrzetuszu.'
W archidiecezji Poznańskiej, niedaleko
miasta Piły, leży schludna i piękna wieś Skrze-
tusz, której okazały, drzewami okolony ko
ściół, widoczny z daleka na wszystkie strony,
zdaje się królować nad całą tą okolicą. Da
wniej, od niepamiętnych czasów, stał na tem
miejscu ubogi drewniany, kościółek, którym
się opiekował pleban miasta Wałcza. Dopiero
kiedy w tem miejscu Najśw. Panna cudami
zajaśniała, znalazł się i fundusz na utrzymanie
dwóch kapłanów i ra okazała świątynia po
wstała. Było to około r. 1575, kiedy heretycy,
napadli na kościółek we wsi Chwadym, koło
Tuczna, gdzie od dawnych czasów słynęła cu
dami mała figura Matki Boskiej Bolesnej,
i zrabowali złote i srebrne wota zdobiące cu
downą figurę, samą zaś figurę do kałuży
wrzucili. Niebawem jednak figura na wierzch
wypłynęła, co widząc Matulik. garncarz z Pi
ły, przylądkiem tamtędy przechodzący, świętą
figurę z rąk heretyckich wykupił pod pozo
rem, że ją zabierze dla dzieci swoich do za
bawki. Wracając do domu, wstąpił do Rkrze-
tusza; opowiedział co zaszło Katarzynie Ka-
dujskiej i na jej prośby tę figurę dla kościoła
Skrzetuskiego odstąpił. Kadujska trzymała ją
z początku kilka dni u siebie, ale upomniana
we śnie, a nadto widząc niezwykłą jasność
bijącą ze świętego wizerunku Marji, opo
wiedziała wszystko księdzu Benedyktowi, po
czerń święty ten wizerunek uroczyście do
Skrzetuskiego kościoła wniesiony został. Od
owej chwili ten kościół słynąć począł na całą
okolicę; niezliczonych bowiem łask doznawali
timże wierni, pomocy Marji wzywający. W
aktach parafjalnych przechowuje się pismo
z r 1777 ze spisem łask rozmaitych doznanych
w Skrzetuszu u Najśw. Panny. Roku 1660 ks.
Wojciech Tholiboski, biskup poznański, pod
czas wizyty kanonicznej powagą swą zatwier
dził wiarogodność łask spisanych od r. 1605
i stwierdzonych przysięgą, a ks. Stanisław
Witwicki, również biskup pozn., skrzetuską
figurę Najśw. Panny Marji za cudowną ogło
sił w roku 1697

[madohora]

0 kościele i obrazie Matki Boskiej
w Biechowb (Poznańsk.)
We wschodniej części Województwa Po
znańskiego leży bardzo dawna wieś, Biechowo,
oddalona o półtorej niili od Wrześni. Po
bożny lud spieszy chętnie do Biechowa,
aby się ' tam oddań w opieko Najświętszej
Bogarodzicy, przed jej ołtarzem, w parafjal
nym kościele od niepamiętnych czasów łaska
mi słynącym. Obraz ten, pięknie malowany
na drzewie modrzewiowem, mieści się w wiel
kim ołtarzu i przedstawia Najśw. Pannę z Bo
ską Dzieciną na ręku, a ozdobiony jest srebrną
sukienką i takiemiż koronkami. Pierwszy ko
ściół w Biechowie postawili prawdopodobnie
dziedzice tej wioski jeszcze w trzynastym
wieku. W szesnastym wieku należała ona do
Fampowskich, którzy, odstąpiwszy od katolic
kiej wiary, kościół ten za panowania Zygmun
ta Augusta obrócili na zbór, a dobra doń na
leżące oddali rv ręce heretyków. Dopiero w
siedemnastym wieku wrócił ten kościół do
katolików ale tak zniszczony, że ówczesny
proboszcz ks. Lasocki, zmuszony był go ro
zebrać i nowy drewniany na jego miejsce po
stawić. Poświęcił go w roku 1677 ks. Maciej
Kurski, biskup sufragan Poznański. W ośm-
na.stym wieku właścicielami Biechowa zostali
Smarzewscy. Jeden z nich: Świętosław Sma-
rzewski, kapłanem zostawszy, wstąpił do Zgro
madzenia księży Filipinów, wystawił dla nich
skromny klasztór z drzewa przy biechowskim
kcściele i postarał się u władzy duchownej
0 oddanie zarządu kościoła i parafji biechow-
skiej członkom tegoż Zgromadzenia roku 1718.
Późniejsi właściciele Biechowa: Franciszek
Kowalski, a po śmierci tegoż Bieńkowski, wy
stawili obecny murowany, okazały kościół
1 klasztór, która to budowa w roku 1765 wy
kończona została. Atoli w pięć lat później
(1770) piorun uderzył w kościół, spali! dach
i mury jego nadwyrężył. Wówczas 00. Fili
pini ze składeK pobożnych odbudowali kościół
i klasztór. Opuścili oni tę parafję r. 1803
i biechowska parafja przeszła ponownie w ręce
świeckich proboszczów.

[madohora]

Najśw. Maria Panua Niepokal. Poczęta
ad Cadowncgo Medalika, w Paryżu.
Katarzyna Laburé, Siostra Miłosierdzia ze
zgromadzenia św. Wincentego à Paulo, ujrzała
dnia 27 listopada 1830 roku w Paryżu, wśród
wieczornego rozmyślania, Najśw. Marję Pannę-
wj postawie stojącej, odzianą w szatę białą,
zapiętą u szyi, z wąskiemi rękawami. Na pal
cach rąk Jej zwróconych ku ziemi, zjawiły
się nagle kosztowne i drogiemi kamieniami
wysadzane pierścienie, z których nadzwyczaj
jasne wychodziły promienie. „Te promienie,
które widzisz, mówiła Najśw. Marja Panna,
są symbolem łask, jakie zlewam na tych, któ
rzy mnie o nie proszą“. Dalej otaczał Najśw.
Pannę pas, na którym znajdował się napis
złctemi literami: „O Marjo bez grzechu po
częta, módl się za nami, którzy się do T'icbic
uciekamy“ . Potem usłyszała głos mówiący do
niej: „Postaraj się o wybicie medalika we
dług tego wzoru; wszyscy, którzy go będą no
sili, dostąpią wielkich łask, szczególniej, je
żeli go będą nosili na szyi. Tych, którzy we
mnie ufają, wielu łaskami obdarzę“. Nagle
obraz się obrócił; na odwrotnej stronie ujrzała
literę M. z krzyżem w środku, a pod literą M.
Serce Jezusa otoczone cierniow ą koroną i Ser
ce Marji przeszyte mieczem. Taki też medal
wybito za zezwoleniem ks. arcybiskupa Pa
ryskiego r. 1832. Było to wyborne przygoto
wanie do ogłoszenia dogmatu o Niepokal.
Pocz. Najśw. Mařji Panny, podobnie jak ob
jawienie się Najśw. Marji Panny w Lourdes
i słowa Jej: „Jam jest Niepokalane Poczę
cie“, są niebieskiem zatwierdzeniem tego, co
namiestnik Chrystusa na ziemi, Pius IX, za
dogmat ogłosił. Statua Najśw. Marji Panny,
Matki łaski Bożej, ukoronowaną została w ka
plicy domu macierzyńskiego Sióstr miłosier
dzia w miejscu objawień w Paryżu dnia 26-go
lipca 1897 r. O tę koronację prosił Generał
Księży Misjoi arzy i Sióstr Miłosierdzia, a Oj
ciec sw najłaskawiej na nią zezwolił. Koro
nacji obrazu, w imieniu Ojca św., dokonał
kardynał Kii har

[madohora]

Cudowny obraz Najśw. Marji Panny
w kościele 00. Franciszk. w Przemyślu.
Ks. biskup Henryk Mora wystawił 00.
Franciszkanom w Przemyślu około r. 1236
drewniany kościółek, który później pożar
zniszczył. 00. Franciszkanie wystawili sobie
następnie inny mały kościółek, ale i ten
z końcem 18-go wieku chylił się ku upadkowi.
Wówczas zabrał się do budowy okazałej świą
tyni 0. Grzegorz Ostrowski, który przez 47
lat był gwardjanem. Tenże sprzedał należący
do klasztoru folwark i te pieniądze obrócił na
budowę nowej świątyni.
Równe cześnie z budową kościoła zaczęto
się starać o koronację obrazu Najśw. Panny,
który w dawnym kościele łaskami słynął.
Znaleziono bowiem księgę od stu lat zagu
biony, w której spisanych było bardzo wiele
łask i cudów przed tym obrazem doznanych.
I tak w r. 1659 o nieszpornej godzinie w ok
tawie Bożego Ciała, doznawał lud garnący się
przed tym obrazem wiele łask w różnych swo
ich potrzebach. 0 tejże chwili nieszpornej
Dzieciątko Jezus odwróciło się od Najśw.
Panny, co zaprzysiężeni świadkowie stwierdzili.
Lud wierny począł się z nową gorliwością
uciekać do Najśw. Panny cudownej w kościele
00. Franciszkanów i nowych tu łask dozna
wał. Zwłaszcza Sebastjan Morski, łowczy
czarnogrodzki, zachorowawszy śmiertelnie, gdy
już wszelką ziemską nadzieję zdrowia i życia
utracił, ofiarował się tutaj Najśw. Pannie
i wkrótce przyszedł do zdrowia. Z wdzięczno
ści za cudownie otrzymane zdrowie począł się
starać o koronację cudownego obrazu. Gor
liwość jego nadspodziewanie pomyślny miała
skutek. Już r. 1760 administrator diecezji ks.
Mikołaj Antoni Sikorski, wydał odezwę do du
chowieństwa i ludu, stwierdzając, jako obraz
Najśw. Panny w kościele 00. Franciszkanów
jest słynny cudami; a w pięć lat później pa
pież Klemens XIII zezwolił na jego koronację.
Kapituła Watykańska ofiarowała szczero-
ZiOte korony. Koronacja jednak przyszła do
skutku dopiero r. 1777, kiedy budowa nowego
kościoła ukończoną została

[madohora]

Kościół i cudowny obraz Hafśw.
Panny w Łopatynie.
W północno wschodniej części Galicji, nie
daleko Brodów, leży wioska Łooatyn, sławna
cudownym obrazem Najśw. Marji Panny. Jest-
tp kopja; cudownego obrazu Najśw. Panny z
Częstochowy, którą' stamtąd przywiózł Maciej
Niestojemski, cześnik Ciechanowski, r. 1754.
Umieścił on go najpierw w Rytkowie, we wła
snym-domu, gdzie od samego początku cud"
mi słynął. Tymczasem po dwakroć zgorzał
cały dwór Rytl owski, wyjąwszy pokoju, w
którym się obraz cudowny znajdował; co no
wym było dowodem cudowności jego. Z tej więc
przyczyny przeniesiono święty ten obraz dn.a
5 lipcj r. 1756 uo Łopatyna i umieszczono go
najpierw w kaplicy pałacu Mniszchów, a na
stępnie w kościele farnyin, gdyż kościół ten
we śnie objawionym został jako miejsce -z
nieba przeznaczone dla cudownego obrazu.
Fundacja tego kościoła należy do najdawniej
szych w Police. Fundował go r. 1414 Ziemio-
wit, książę Mazowiecki i Ruski, przywilejem
drnym w Bełzie, we środę pc Wiełkiejnocy.
Potwierdził ją później król Stefan Batory w
Toruniu r. 1576. Dzisiejszy zaś kościół nieda
wno murowany, poświęconym został pod we
zwaniem ■ Niepok. Pocz. Najśw. Panny i 1898.
Umieszczono tedy cudowny obraz w wielkim
ołta Tzu, ale, skoro coraz liczniejsze cuda co
raz liczniej ize także rzesze ściągały do Łópa-
tyna. władza duchowna, obawiając się. jakiej
zdrady szatańskiej (który według nauki Apo
stoła św. zwykł się także przemieniać w Anio
ła światłości), zamknęła i zapieczętowała do
czaru cudowny obraz. Dopiero po przeprowa
dzeniu duchownej komisji, która przeszło 30
zaprzysiężonych świadków przesłuchała, i li
czne cuda za prawdziwe uznała, ' arcybiskup
lwowski ks. Władysław Aleksander Łubieński,,
zatwierdził nabożeństwo do tegoż obrazu, o-
głosiwszy go za cudowny dnia 22 lutego roku
1750.' Wówczas śród serdecznej uroczystości
i powszechnej radości odsłonięto ku czci pu
blicznej cudowny obraz, i odtąd nowym stru -
mieniem spływać poczęły na wierny lud łaski
i błogosławieństwa zawsze miłosiernej Marji

[madohora]

TAK ZMIENIAŁ SIĘ ZAMEK 🏰 W RABSZTYNIE - www.msn.com.pl - 23.01.2023

[madohora]

STANISŁAWÓW MIASTO NA GRANICY ORLICH GNIAZD
Któż o tym myśli i kto o tym pamięta,
że słowo “Kresy” wciąż jest zdolne w tysią
cach Polaków budzić niezwykłe i silne wzru
szenia, wywołujące u niejednego wiele wspo
mnień. Tradycje stanowią wielki i uderzają
cy bogactwem rozdział w dziejach polskiego
życia zbiorowego i w historii kultury polskiej.
Kresy są jakby knieją, w której natura, czło
wiek i czas zapisali swe znaki, a dotyczą by
łych wschodnich obszarów polskiej państwo
wości .
Damą Tarnopola był kościół dominikański,
ifundowany »r 1749 r. przez hetmana Józefa Po
nickiego, kryjący ir sobie wspaniały grób fup-
latoru. Dziś służyjako cerkiew prawosławna.
Ekspatrianci ze Stanisławowa
>r drodze na Ziemie Odzyskane 1945
MIASTO WOJEWÓDZKIE STANI
SŁAWÓW: znajduje się na podgórzu Kar
pat założone w 1661 roku przez Andrzeja
Potockiego na miejscu wsi Zabłotowo. i na
zwane na cześć Jego syna, który zginął w
odsieczy wiedeńskiej. Do 1939 roku zamiesz
kały przez większość Polaków, Ukraińców i
Żydów, oraz duże skupisko Ormian. W przy
szłości ośrodek rzemiosła i handlu. Lata woj
ny przyniosły miastu wielkie zniszczenie,
przede wszystkim podczas okupa
cji sowieckiej, odbyły się masowe
deportacje ludności w głąb ZSRR.
Podczas okupacji niemieckiej nastą
pił pogrom ludności żydowskiej, nie
oszczędzano Polaków i Ukraińców.
Pozostałe zabytki z okresu
świetności miasta to kościół i klasz
tor Trynitarzy (wiek XVII), synago
ga, planty na terenie dawnych for
tyfikacji, pomnik Adama Mickiewi
cza,ratusz z kramami i wiele innych
budowli. Najpiękniejszym zabyt
kiem Stanisławowa był prześliczny
kościół Kolegiacki, ten w którym
przed obrazem św. Sebastian modlił
się często jezuita F.Karpiński. Sławę jednak
tego kościoła ugruntowało to, że z pisarskiej
woli Henryka Sienkiewicza pochowany w nim
został uroczyście najwspanialszy literacki
rycerz Rzeczpospolitej, pan Michał Wołody
jowski. Niosły się przez nawę tej świątyni sło
wa “Panie pułkowniku Wołodyjowski LA
RUM GRAJĄ !”
Dzisiaj to miasto, gdzie wkład pracy
Polaków byl bardzo znaczący, nazywa się
Iwan-Frankiwski zamieszkuje 250 tys. miesz
kańców: Ukraińcy.Rosjanie i kilkanaście ro-
dżin polskich.
Przemysł, to maszynowy-metalowy-chc-
miczny, produkcja cementu, środków trans
portowych, meblarstwo. Ogólnie handel roz
kwitły, trzy wyższe szkoły. Ruiny zamku Po
tockich z XVII w.
Wędrując po dawnych polskich kresach
z pełną świadomością ich głębokiego zako
twiczenia w polskiej przeszłości, z niezaprze
czalnym prawem do nostalgii po utraconych
terenach, trzeba zdać sobie sprawę, że jest to
podróż po Ukrainie czy Białorusi.
Prawdąjest, że miliony kropel polskiej
pracy twórczej pozostawiono na kresach.
Zostały one dla Polski zaprzepaszczone.
Grób Maurycego Gosiawskiego
»»’ Stanisławowie stan obecny.
mnóstwo owoców tej pracy poszło w niwecz,
zaś z ocalałych Polska nie korzysta. Ale w
polskim dziedzictwie na zawsze też zostanie
pamięć, iż tam gdzieś, na ziemiach które zwa
no "Kresami" mieszkają i pracują ludzie bli
scy nam Polakom mimo że w przeszłości róż
nie to bywało.
Wspomnienie o mieście miłym każde
mu Polakowi zakończę słowem pisarza ukra
ińskiego Tarasa Szewczenki!
Bratulyś z. wolnymy łachamy.
Paszałyś wolnymy stepamy-
Podaj że raku kozakowi
/ serce czysteje podaj !
I znowu Imenem Chrystusowym
My onowym nasz tychyj raj

[madohora]

W letniej urlopowej porze przepełnione pociągi dalekobieżne i podmiejskie wiozły spragnio
nych odpoczynku mieszczuchów na tak zwane “wywczasy” w kierunku majaczących na horyzoncie
iór. Tubylcza i wakacyjna młodzież, a także wtajemniczeni w hecę dorośli, gromadzili się na dworcach
poczynając od wypoczynkowej miejscowości Dora, kojarzącej się z damskim imieniem i urządzali
towo przybyłym niecodzienne powitanie.
Gdy tylko zdyszana wspinaczką pod góry lokomotywa zatrzymała się sapiąc astmatycznie i
plując dymem na wspaniałość natury, -wzdłuż torów rozlegały się chóralnie i rytmicznie skandowane
pkrzyki, egzotyczne i szokujące dla przybyszów z poza 1 łuculszczyzny. “HULESd 1U-LES.HULE-ES"
przntiało to dziwne powitanie, a góry oddawały wołanie zwielokrotnionym echem, od Dory po Woroch-
ę, poprzez Jaremcze, Mikuliczyn,Tatarów'. Trzeba było znać miejscowe zwyczaje,nie huculskie wręcz,
iżeby orientować się w niuansach letnich zabaw nudzących się pod chmurami “letników”.
A wzięło się to stąd, jak głosiła anegdota przekazywana z ust do ust, że przed laty pewna Berta
:zy inna Salcia pochodząca z zamożnej, prawdopodobnie kupieckiej branży, wybrała się na letnisko w
Carpaty wraz z mężem Hulesem i mnóstwem waliz i kufrów. U kresu podróży mąż o dziwacznym
mieniu zaw ieruszył się wśród tłumu podróżnych i mnóstwa bagaży, toteż przerażona dzikością gór
nałżonka, poczęła nawoły wać potężnym głosem swego zgubionego Hulesa. Takim to sposobem okrzyk
‘HULES” przeszedł do tradycji tamtycli stron i tamtych międzywojennych czasów.
Podobną rozrywkę skonstruowaną na zasadzie powyższej historii wymyśliła młodzież, męska
lojeżdżająca z terenu województwa do szkół średnich i gimnazjów w Stanisławowie. Gdzieś na trasie
‘kolei żelaznej”, pomiędzy Stanisławowem a Nadworną, chyba w Tyśmienicy, -złota młodzież zazna-
:zyła wrzawę wykrzykując celowo niegramatycznie tajemnicze słowa: "kto strzylał, kto strzylał !”.
,Vtedy machający chorągiewką konduktor wpadał z impetem do wagonu by poszukiwać wśród prze-
Iziałów nieuchwytnych, bo solidarnych sprawców. Okrzyki były oczywiście kierowane pod jego adre-
em. a on przecież był ważną personą w służbie państwowej.
Cała ta draka zaczęła się następująco. Młodzieńcom sfrustrowanym najpierw długimi lekcjami,
i także uciążliwością dojeżdżania, - dłużyła się podróż. Gdy po lekcji muzycznej mieli przy sobie
nstrumenty, wtedy urządzali w pociągu wielkie granie. Innym razem dla zabicia czasu strzelali na po-
tojach z korkowców. Wówczas przybiegał wspominanyjuż konduktor cały w nerwach, krzycząc histe-
ycznie: "kto strzylał ?!" Konduktor był służbistą, a na metalowych tabliczkach oprócz takich sloganów
ak "nie wychylać się przez okno”, w każdym wagonie było ostrzeżenie oznajmiające wszem i wobec,
:e w pociągu zabrania się przewożenia broni i materiałów wybuchowych. A tutaj taki skandal!
Kiedy do uszu jednego z szanujących prawo ojców dotarła hiobowa wieść o tym, jak to synalko-
vie zabawiają się w drodze powrotnej z przybytków wiedzy, oznajmił uroczyście synowi Aleksandro-
vi, że za karę nie pojedzie z rodzicami i rodzeństwem na Święta Bożego Narodzenia do wujostwa w
;óry. 1 tak się stało. Gdy po podróży saniami rodzina dotarła poprzez śniegi i zawieję do odciętego
ńemalże od świata Delatyna zasiadła z nabożeństwem do Wigilii, a rozżalona siostra pochlipywała
ikradkiem ze współczucia, nagle stanął w progu on sam, oblodzony, lecz z miną zwycięzcy. Nie od
larady nosił przecież imię Aleksandra Wielkiego, króla Macedonii.
Zmaterializował się w ciepłym mieszkaniu ubrany nie w zimowy płaszcz gimnazjalny, lecz w
esionkę. nowe półbuty i.... w kapelusz. Zanim wyplątał się z tych cywilnych atry butów dorosłości, na
todłodze powstała kałuża. Pokonał przecież kilkanaście kilometrów niesamowicie uciążliwej drogi po
o, by nie być odsuniętym w tak wielkie św ięto od rodziny i ...suto zastawionego stołu.
Udobruchany ojciec nie zabierał głosu "na temat", a wszyscy pozostali piali z podziwu i za liwy

[madohora]

Na lewym brzegu Opawicy, na północny zachód od Opawy położona jest, na pruskim Górnym
iląskti, urodzajna ziemia głubczycka, była własność czeskich królów. Ludność niemiecka nazywa je
JBŚ1C lub LIŚV1C. Jest to bardzo urocze miasteczko. W parku zobaczysz pomniki pruskich zwy
cięstw z lat 1864,1866,1870-71. Pięknie zbudowani ludzie patrzą na ciebie słowiańskimi oczyma,
choć już zapomnieli czeskiej mowy. W Głubczycach mają gimnazjum, seminarium nauczycielskie,
sielką fabrykę wyrobów bawełnianych i in. Ziemia głubczycka jest bardzo urodzajna, a nawet uwa
lana za najbardziej żyzną na Górnym Śląsku. Była częścią opawszczyzny, a władali nią opawscy
esiążęta z rodu czeskich Przemyślidów. Miasto było najbardziej znane za panowania naszego sław-
lego Przemyśla Ottokara 11 *1 , który się dobrze doń odnosił. W roku 1265 podarował miastu wielki
as (3930 magdeburskich mórg -) i dodał do tego jeszcze wiele przywilejów. Pozwolił również, aby
'amiast orła mieli w herbie czeskiego Iwa. Z wdzięczności miasto nazwało jedną z ule - ul. Ottokara
Ottokarstrasse) a inną "Kunigundenstrasse", a także postawiło królowi pomnik.
Wdowa po królu Ottokarze - Kunegunda 5 poleciła wybudować w Głubczycach kamienny ko
ściół z dwoma wieżami. Za panowania kolejnych książąt opawskich z rodu Przemyślidów miasto i
rkolica rozkw itały, a za władzy Mikołaja III 4 miało już osobne sądy, które jednak po jego śmierci
'ostały podporządkowane ziemskiemu prawu opawskiemu. Po Mikołaju III panował na ziemi głub-
;zyckiej Przemko (1394-1433), za którego przeniknęła tam nauka mistrza Jana Husa, ale mieszcza-
lie głubczyccy nie byli jego czcicielami; w roku 1426 husyci dotarli pod bramy miejskie, jednak nie
'dobywszy ich odeszli, niszcząc okoliczne dobra. W roku 1431 znów wojsko husyckie próbowało
ar/ez siedem godzin zdobyć miasto, po raz w'tómy bezskutecznie. W 1433 r. Bolesław - ostatni
<siązę głubczycki Jan Pobożny. Król Maciej Korw in ogłosił więc ziemię głubczycka lennem obuma
rłym, złączył ją nierozerwalnie z Krnowem. z którym od tej pory' dzieliła losy.
Starzy mieszkańcy tej ziemi byli Czechami, czy raczej, jak sami sobie określali Morawianami,
lednak nie było to tak zawsze; zwłaszcza za panowania królów pruskich (od r. 1742) teren ten powoli
ulegał zniemczaniu i pozostały w końcu już tylko trzy wysepki, a mianowicie koło Branic, Baborowa
i Nasiedla, ukryte przed germanizacją.
Za pruskim spisem ludności z roku 1910, Robert Hofrichter, autor książki pod tytułem “Ge-
schichtliches der einzelnen Ortschaften des Kreises Leobschutz” (Verlag von Max Engel, 1914, s.
560-564) podaje następujące liczby dotyczące liczb Słowian to znaczy Morawian i Polaków ze
Sutkowa i Tlustomostów a pozostających w gminach morawskich:
zakładano "Gazetę Katolicką” dla pruskich Morawian, nie wziął udziału w tej akcji żaden ksiądz
głubczycki, a prenumeratorów było tylko kilku. Napotykamy na dalsze wyjaśnienia sprawy ustana
wiania wikariusza generalnego tej części archidiecezji w Prusach z rejonu glubczyckiego, a nie hul-
czyńskiego (Sterz. Maiss, Nathan); pod naciskiem władz byli wybierani tacy, którzy nie byli przyja
ciółmi morawskiego ruchu, ale zapalonymi czcicielami panującego systemu. Tym właśnie można
częściowo tłumaczyć obojętny stosunek w obec języka morawskiego u większości tamtejszego du
chowieństwa.
Przy zawieraniu pokoju wersalskiego ustanowiono, że Głubczyckie bez miasta Głubczyc i jego
niemieckich okolic przypadnie państw u czeskiemu jeśli plebiscyt rozstrzygnie, że cały Górny Śląsk za
mieszkany przez Polaków zostanie w łączony do Polski. Plebiscyt, dzięki wrogiej i groźnej agitacji Niem
ców. mających w rękach silną władzę, wypadl dla Polaków i dla nas niepomyślnie. Polacy dostali z
Górnego Śląska tylko województwo katowickie i całe opolskie, a bytomskie zostało Niemcom. Urodzaj
na ziemia głubczycka, niegdyś należąca do korony czeskiej, nie została nam zwrócona, a 23 osady, w
których mówiło się po morawsku i częściowo po polsku zostały w ostrych szponach pruskiego orła. Z
tych 23 miejscowości - 22 należały od pradawna do archidiecezji ołomunieckiej (liczba Morawian we
dług spisu z roku 1910 - 9624) i odłączonych rozporządzeniem komisji granicznej od Elulczyńskiego - 7,
zatem razem 30 miejscowości z 17848 Morawianami zostało pod pruskim panowaniem.
Jak “szybko i łatwo” pruski spis ludności ( 1925 ) “zgubił” tych Morawian (niech im Pan Bóg
da jeszcze długie życie) z ksiąg urzędowych: tak. jak został wyrzucony przed 10-12 laty język mo
rawski z 10 kościołów głubczyckich na prośbę tam obecnych delegacji i kościelnych komitetów. Za
czasów zawieruchy wojennej i powojennej nikt tego w Opawie nie zauważył (choć mają do pierw
szych gospodarstw głubczyckich zaledwie 1 godziny), ani w Ołomuńcu, tym bardziej w Pradze i
dopiero tamtejsza inteligencja, zorientowana propolsko, zwróciła uwagę opinii czeskiej i polskiej na
to bezprawie. Ci właśnie inteligenci (w liczbie 9) utworzyli 12 IV 1927 roku "Związek inteligencji
słowiańskiej ziemi głubczyckiej na Śląsku pruskim", którego zadaniem była obrona praw ludu sło
wiańskiego w Głubczyckiem. Pierwszym prezesem został wybrany zapalony Słow ianin - Jan Kozel-
ka, proboszcz z Małej Dąbrówki koło Katowic. Urodził się w Baborowie, młodość spędził w Jaronio-
wie. studiował na Uniwersytecie we Wrocławiu. Jako kapłan spędził dwa lata (1898-1900) w Brani
cach u proboszcza .1. Nathana, ówczesnego wikariusza generalnego (mającego przekonania, że Mo
rawianom będzie lepiej, kiedy się zgermanizują). Stąd trafił do Hulczyna i tu wszedł w konflikt z
urzędnikami szkolnymi, gdy okazało się,że korzysta z czeskich broszur "Krótkie wskazówki do spo
wiedzi św." przy przygotowaniu do tego sakramentu. Inspektor regionalny i rada rządowa z Opola
znalazła te "eorpora delicti" i zgłoszono przewinienie kapłana ówczesnemu wikariuszowi generalne
mu w Kietrzu Sterzowi. fen przywołał do siebie “winowajcę” i zagrzmiał mu: "Wir wissen, dass sie
slawisch gesinnt sind. Die Regierung wird sie ganz unterbuttern. Bei uns konnen się auf Anstellung
ais Pfarrer nicht mehr rechnen”, to jest - wiemy, że jest ksiądz. Słowianinem - u nas nie może ksiądz
zostać proboszczem. Toteż nie pozostało mu nic innego, niż znaleźć sobie miejsce proboszcza mię
dzy ludem polskim, pomimo to jednak miłość do ludu morawskiego utkwiła mu głęboko w sercu.

[madohora]

Stefanów – część wsi Kąty w pow. włocławskim, w gminie Lubień Kujawski

[madohora]

Stefanów – kolonia w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie łęczyńskim, w gminie Cyców. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do ówczesnego województwa chełmskiego.

[madohora]

Stefanów – część miasta Góry Kalwarii (SIMC 0920350), w województwie mazowieckim, w powiecie piaseczyńskim. Leży w południowej części miasta, przy drodze na Czersk, w widłach ulic Grójeckiej i Wojska Polskiego.

[madohora]

W latach 1867–1948 w gminie Kąty w powiecie grójeckim. 20 października 1933 utworzono gromadę Marjanki w granicach gminy Kąty, składającą się z wsi Marjanki i wsi Stefanów

[madohora]

29 listopada 1948 gromadę Marianki (Marianki i Stefanów) wyłączono z gminy Kąty i włączono do Góra Kalwarii

[madohora]

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa siedleckiego. 15 lutego 2002 będące dotychczasową częścią wsi Budki zostały zlikwidowane jako osobna miejscowość

[madohora]

Budki – osada w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie elbląskim, w gminie Rychliki

[madohora]

Budki (niem. Buttken) – osada w Polsce, położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie oleckim, w gminie Kowale Oleckie.

[madohora]

Nazwa miejscowości pochodzi prawdopodobnie od pruskiego imienia Buteko albo Butko. Jednakże musiałaby ta nazwa geograficzna funkcjonować od dłuższego czasu i wydzielenie majątku w 1873 r. musiałoby nastąpić przy od dawna funkcjonującej nazwie Budki. 12 listopada 1946 r. nadano miejscowości polską nazwę Budki

[madohora]

W 1933 r. w miejscowości mieszkały 272 osoby, a w 1939 r.– 280 osób. W 1938 r. w Budkach, razem z Drozdowem i folwarkiem Winkowem, znanym też pod nazwą Nowe Drozdowo (niem. Salzwedel), mieszkały 272 osoby. W miejscowości działała w tym czasie jednoklasowa szkoła, do której w 1935 r. uczęszczało 29 uczniów

[madohora]

Na niemieckiej mapie z początku XX w. osada składała się z jednego gospodarstwa składającego się z trzech budynków i sadu oraz trzech budynków wzdłuż drogi, ze wskazaniem, że zamieszkiwana jest miejscowość przez 77 osób

[madohora]

STARTUJĄ FERIE ZIMOWE W WOJEWÓDZTWIE ŚLĄSKIM - Radio Katowice - 14.01.2023

[madohora]

TEN PAŁACYK W CZĘSTOCHOWIE BYŁ RUINĄ -www.msn.com.pl - 14.01.2023

[madohora]

NAJDZIWNIEJSZE NAZWY MIEJSCOWOŚCI - www.msn.com.pl - 14.01.2023

[madohora]

KRAKÓW. SEKRETY HOTELU FORUM - www.msn.com.pl - 14.01.2023

[madohora]

BAŚNIOWY LAS W WIELKOPOLSCE - www.msn.com.pl - 14.01.2023

[madohora]

NOWY SĄCZ NA STAREJ FOTOGRAFII - www.msn.com.pl - 14.01.2023

[madohora]

MIAŁ BYĆ GROBOWIEC, JEST KAPLICA - www.msn.com.pl - 14.01.2023

[madohora]

JASNA GÓRA OBCHODZI DZIŚ SWOJE ŚWIĘTO - Radio Katowice - 15.01.2023

[madohora]

HISTORYCZNY SPACER PO STARYM MIEŚCIE W GŁOGOWIE - www.msn.com.pl - 16.01.2023

[madohora]

DWÓR W BRZEŚCIACH NIEDALEKO WARSZAWY ZABYTKIEM - www.msn.com.pl - 16.01.2023

[madohora]

DZIWNE LOSY RYNKU W BYTOMIU - www.msn.com.pl - 28.01.2023

[madohora]

KRAINA SZCZĘŚLIWOŚCI W SAMYM ŚRODKU POLSKI - www.msn.com.pl - 05.02.2023

[madohora]

DOLNOŚLĄSKIE. WIEŚ NA DNIE JEZIORA - www.msn.com.pl - 05.02.2023

[madohora]

TAKIE BYŁY KIELCE - www.msn.com.pl - 05.02.2023

[madohora]

MIEJSCA KTÓRE WARTO ZOBACZYĆ W PODLASKIEM - www.msn.com.pl - 05.02.2023

[madohora]

MIĘDZY TAJEMNICAMI - www.tvp.pl - 05.02.2023

[madohora]

TAJEMNICA ZATOPIONYCH DZWONÓW - www.msn.com.pl - 05.02.2023

[madohora]

WIEŻA WODNA W ORZESZU STAŁA SIĘ ZABYTKIEM - www.slazag - 05.02.2023

[madohora]

HISTORYCZNE ODKRYCIE W ŻORACH -www.msn.com.pl - 05.02.2023

[madohora]

PERŁY DOLNEGO ŚLĄSKA - www.msn.com.pl - 05.02.2023

[madohora]

TAJEMNICZA ŚLĘŻA. TO ŚWIĘTA GÓRA SŁOWIAN - www.msn.com.pl - 05.02.2023

[madohora]

Wraz z Cystersami do Rud dotarł obraz, którego znaczenie - dla mieszkańców tego regionu, a nawet bardzo odległych miejsc-■ stało się ogromne. Cystersi otrzymali ten obraz w Krakowie w 1228 r. od księżęt Władysława i Kazimierza. Gdy wieść o szczególnie wysłuchiwanych modlitwach za wstawiennictwem Maryi rozeszła się, do Rud cięgnęli pielgrzymi z różnych stron. Niestety, w 1810 r. król pruski wydal dekret o kasacji zakonów, którego egzekwowanie nie ominęło także rudzkich Cystersów. Niewiele później wydano dekret zabraniający pielgrzymowania.

[madohora]

Położony w północno-zachodniej części nowo powstałej diecezji gliwickiej Lubliniec był największy radości;; dzieciństwa i wczesnej młodości Edyty Stein - czyli bl. Teresy Benedykty od Krzyża - niemieckiej Żydówki, nawróconej następnie na katolicyzm, karmelitanki, zagazowanej w Oświęcimiu-Brzezince 7 sierpnia 1942 r. Nie urodziła się jednak w Lublińcu, lecz we Wrocławiu 12 października 1891 r. W Lublińcu mieszkali jej dziardkowie ze strony matki -Courantowie. Do dziś stoi tu w pobliżu rynku u wylotu ulicy Edyty Stein duży narożny dom, a na nim widnieje oryginalny odrestaurowany napis firmowy dziadka Samuela „S. Courant”.
Gdy matka Augusta wyszła za mąż za Zygfryda Stein, rodzice Edyty po ślubie mieszkali przez kilka lat w naszym obecnie mieście diecezjalnym - w Gliwicach. Tu urodziło się troje jej starszego rodzeństwa. Na skutek problemów bytowych Steinowie wyprowadzili się jednak z Gliwic, „udali się oni w ojczyste strony
mojej matki”- jak zapisze później Edyta w swojej autobiografii pt. „Dzieje pewnej rodziny żydowskiej” - czyli do Lublińca i zamieszkali u rodziców matki, Courantów. Po przyjściu na świat kolejnej trójki rodzeństwa dość liczna już rodzina z powodu pogłębiających się trudności materialnych wyprowadziła się z kolei do miasta urodzenia Edyty - do Wrocławia. Jednak Lubliniec pozostał jej miastem ukochanym. Przyszła konwertytka, karmelitanka, męczennica oświęcimska i błogosławiona Kościoła katolickiego przyjeżdżała tu jako paroletnia dziewczynka i później do dziadków na wakacje. W swej wzruszającej autobiografii zanotuje: „Dom pozostał zawsze centrum dla tej szeróko rozgałęzionej i rozsypanej ro dziny. «.Jadę do domu» - mawiała moja sędziwa matka, gdy się tam wybierała. Dla nas, dzieci, nie było większej radości
jak wakacyjny wyjazd do krewnych w ,Lublińcu (...). W tym małym miasteczku cieszyłyśmy się wielki) swobody, gdyż specjalnie się nami nic zajmowano, oprócz, lego, by było nam dobrze i bysmy byli zadowoleni. W obszernym domu dziadka można się było zupełnie inaczej poruszać niż w naszym ciasnym mieszkaniu czynszowym we Wrocławiu w latach naszego dzieciństwa Znaliśmy tu każdy kąt i każdy radośnie witaliśmy (...). W dni targowe, kiedy do sklepu napływali gospodarze i nie starczało rąk, aby ich obsłużyć, mogliśmy - gdy już byliśmy więksi trochę w tym pomagać. Jaka duma nas rozpierała z powodu naszej znajomości okruchów polskiego narzecza śląskiego pozwalajęcej nam porozumieć się z klientami (...)”

[madohora]

STUDENCI BĘDĄ ZMIENIAĆ LIPINY