TO JEST WĄTEK - WSZYSTKO CO DOTYCZY ZWIERZĄTEK

[madohora]

[url=https://forum.gazeta.pl/forum/w,49353,72972796,72972796,To_jest_watek_pochwala_zwierzatek.html[/url]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

BYK GONIONY PRZEZ TŁUMY WPADŁ W PRZEPAŚĆ - Gazeta = 05.05.2023

[madohora]

SZCZECIN. INTRUZ OPÓŹNIŁ MATURĘ - Interia - 05.05.2023

[madohora]

SZALONA ZEMSTA ROWERZYSTY - www.msn.com.pl - 07.05.2023

[madohora]

[madohora]

[madohora]

NIKARAGUA. AUTOBUS WJECHAŁ W PASIEKĘ. SZEŚĆ OSÓB ZMARŁO PO UŻĄDLENIU PRZEZ PSZCZOŁY - Interia - 11.05.2023

[madohora]

[madohora]

Puma płowa jest drugim największym kotem Nowego Świata, zaraz po jaguarze. Rodzinnie bliżej jej jednak do jagarundi amerykańskiego oraz … geparda! Wielkie koty przed 8 milionami lat pokonały jednak pas lądu łączący współczesną Syberię z Alaską i osiedliły się na dobre na terytorium obu Ameryk.

[madohora]

Najsilniejszą relacją w życiu pumy jest jednak oczywiście związek matki z potomstwem. Wychowuje ona swe młode nawet przez 2 lata, co jest imponujące, jeśli wziąć pod uwagę, że w dzikim środowisku pumy żyją najczęściej od 8 do 10 lat. Preludium do macierzyństwa są oczywiście gody, które dla odróżnienia są pozbawione cierpliwości i lojalności.

[madohora]

Wilki w Polsce jeszcze 50 lat temu w ogóle nie mogły czuć się bezpiecznie. Ludzie stosowali wobec nich okrutne praktyki - truli, bezlitośnie strzelali oraz wybierali zwierzęta z nor. Wilki ukrywały się w górach, np. Bieszczadach lub w gęstej Puszczy Białowieskiej. Wilki wróciły do Polski, można powiedzieć, że się odrodziły, ale wciąż nie mają u nas tak bezpiecznego miejsca jak powinny. Naukowcy alarmują, że co roku w Polsce umiera nawet 150 tych drapieżników. Padają ofiara kłusowników, czasem giną w wypadkach drogowych lub zostają zastrzelone z broni (myśliwskiej).

[madohora]

[madohora]

Nawet zwierzęta mają dość biegaczy, którzy są już wszędzie....a tak na poważnie obiekt uciekał więc to coś na co się poluje

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

DO LEŚNEGO POGOTOWIA W MIKOŁOWIE TRAFIŁ BIAŁY ŁOŚ - www.misyjne.pl - 19.05.2023

[madohora]

[madohora]

ANGLIA. AGRESYWNE MEWY ATAKUJĄ PRZECHODNIÓW - Gazeta - 23.05.2023

[madohora]

[madohora]

NIEDŹWIEDŹ PRZEZ 17 DNI BŁĄKAŁ SIĘ PO TATRACH Z CYLINDREM NA GŁOWIE - Interia - 28.05.2023

[madohora]

MAŁY NIEDŹWADEK W CENTRUM NOWEGO SĄCZA - www.tokfm.pl - 30.05.2023

[madohora]

[madohora]

[madohora]

Jak rozróżnić czy łabędź to samiec czy samica?
- Rzuć chleb. Hak złapał to samiec a jak złapała to samica.

[madohora]

[madohora]

[madohora]

Europę zamieszkuje kilka gatunków, w większości dysponujących stosunkowo słabym jadem. Sprawny system opieki medycznej i produkcja surowic przeciwjadowych sprawia, że w Europie sporadycznie dochodzi do śmiertelnych przypadków pokąsań. Największy zasięg występowania w Europie ma dobrze znana żmija zygzakowata (jedyny krajowy gatunek) mająca kilka podgatunków i odmian barwnych. Oczywiście wbrew obiegowym opiniom o tym że najgroźniejsze są czarne żmije, toksyczność jadu żmij nie wynika z ich kolorystyk.

[madohora]

Ciało ważek podzielone jest na trzy części – głowę, tułów i odwłok. Głowa wyposażona w parę dużych oczu złożonych, zbudowanych z pojedynczych małych oczek nazywanych omatidiami. Jedno składa się z aż 30 tys. elementów. Mimo tego, że u tych owadów próżno szukać czułków, one również występują, tylko w zredukowanej formie. Obok nich wprawny obserwator, który złapie ważkę, może zauważyć tzw. przyoczka leżące u nasady czułków. Na spodzie głowy usytuowany jest aparat gębowy typu gryzącego zbudowany z parzystych żuwaczek oraz szczęk. Oba te elementy są odpowiednio umiejscowione na nieparzystych wargach – górnej i dolnej. Niewątpliwie żuwaczki i szczęki służą ważkom do rozdrabniania pokarmu. Niektóre gatunki mają tak mocno rozbudowane te elementy, że są w stanie przebić nawet skórę człowieka.

[madohora]

Tułów tworzą trzy segmenty – przedtułowie, śródtułowie oraz zatułowie. Inaczej bywają określane jako przedplecze, śródplecze i zaplecze. Przednia krawędź przedtułowia ruchomo łączy się z głową, dzięki czemu ważka może nią w miarę swobodnie obracać. Biorąc pod uwagę występowanie lub brak, a także układ ułożenia pasków grzbietowych, entomolodzy rozróżniają poszczególne gatunki. Na bokach tułowia są usytuowane przetchlinki, czyli aparaty układu oddechowego, które ciągną się aż na odwłok. Tułowie stanowi także ważny element ciała, ze względu na obecność na nim skrzydeł oraz trzech par nóg. Na podstawie kształtu tych pierwszych rozróżniono od siebie dwa rzędy ważek – równoskrzydłe, których para zarówno pierwsza jak i druga mają taką samą budowę oraz różnoskrzydłe posiadające dwie zupełnie różne pary skrzydeł, pierwszą większą, drugą nieco mniejszą. Na końcu każdego znajduje się tzw. znamię, czyli niewielka plamka na krawędzi skrzydła, która w zależności od gatunku lub płci ma inny kolor.

[madohora]

KOT, KTÓRY POMAGA LUDZIOM W SZPITALU - Interia - 11.06.2023

[madohora]

NOWE USTALENIA W SPRAWIE ATAKU REKINA W EGIPCIE - Gazeta - 14.06.2023

[madohora]

A co na to Sanepid?

[madohora]

[madohora]

[madohora]

INWAZJA OBCEJ SAŁATY W BAŁTYKU - Interia - 24.06.2023

[madohora]

[madohora]

"Słonie to jedyne ssaki, które nie potrafią skakać."

[madohora]

[madohora]

Dorosłe samice świetlików świętojańskich mają duży, wytwarzający światło narząd na końcu odwłoka. W nocy używają jasnego, stałego strumienia żółto-zielonego światła, aby przyciągnąć latające samce. W ciągu dnia chowają się pod ziemią, aby uniknąć drapieżników.

[madohora]

[madohora]

A u mnie w kolejce czekają żaby właśnie - Jackowski jakiś czy co?

[madohora]

Budowę ciała tego zwierzęcia określa się jako kształtną, wydłużoną. Skóra różni się w dotyku w zależności od regionu ciała. Podczas gdy na grzbiecie sprawia wrażenie gładkiej, delikatnej, lśniącej, na brzuchu i bokach ciała jest już chropowata[18]. Sprawia wrażenie błyszczącej, nie licząc osobników niedługo po opuszczeniu kryjówek zimowych[10]. Płaz wykazuje zmienność ubarwienia. Jego kolor zależy od pory roku, podłoża i wilgotności. Na grzbiecie przyjmuje zazwyczaj barwę zieloną, rzadziej spotyka się osobniki od ubarwionych jasnożółto do bardzo ciemnych[18]: brązowe, oliwkowozielone, ochrowe, czarniawe, a nawet niebieskie[10]. Zaobserwowano, że osobnik barwy intensywnie zielonej może w krótkim czasie stać się żółtawy, szary czy brązowawy[6]. Donosi się też o rzekotkach niemal czarnych czy niebieskich[19]. Po bokach ciała biegnie ciemna smuga rozpoczynająca się w okolicy nozdrzy, kończąca w biodrach[6], przebiegająca przez oko i błonę bębenkową wytwarzająca ponad udami ciemną, dużą zatokę[19] zwaną zatoką biodrową, dobrze widoczną w spoczynku[10]. Odgrywa ona rolę w doborze płciowym[24]. Stanowi ona cechę odróżniającą H. arborea od blisko spokrewnionego gatunku rzekotki śródziemnomorskiej. Brzuszna strona ciała przyjmuje kolor żółtawy[10], białawy czy białawoszary z zaznaczonym delikatnym groszkowaniem[19]. Ubarwienie ma charakter maskujący, siedząca na liściach czy gałązkach roślin rzekotka staje się prawie niewidoczna

[madohora]

Samice lisa rudego, po ciąży trwającej 2 miesiące, wydają na świat w dobrze ukrytej norze 4-8 młodych. W wieku jednego miesiąca szczenięta zaczynają bawić się na powierzchni ziemi i zjadają pokarm przynoszony przez rodziców. W wieku 8 tygodni opuszczają norę i rozpoczynają samodzielne polowania. stopniowo młode są coraz mniej tolerowane przez osobniki dorosłe i w wieku 4 miesięcy odchodzą, aby objąć w posiadanie własne terytoria.

[madohora]

TO JEST WĄTEK POCHWAŁA ZWIERZĄTEK

[madohora]

ZAKOPANE. TŁUM DO BRYCZEK KONNYCH - www.polsatnews.pl - 01.05.2023

[madohora]

ATAK NA SIEDLISKO KORMORANÓW NA JEZIORZE TARNOWSKIM - Interia - 01.05.2023

[madohora]

KENIA. DRAPIEŻNIKI I OFIARY W JEDNEJ NORZE - Interia - 01.05.2023

[madohora]

DRUHOWIE OSP POMOGLI BOCIANOM - www.tvp.pl - 01.05.2023

[madohora]

W Bałtyku u wybrzeży Polski pojawiły się tajemnicze plamy w kształcie wirów. Czy plażowicze mają się czego obawiać i nie powinni kąpać się w morzu? Naukowcy wyjaśniają.

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

Chwila, chwila
A potem na grilla

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

TRAGEDIA NA ZAWODACH JEŹDZIECKICH. NIE ŻYJE 15 LATKA - www.msn.com.pl - 03.05.2023

[madohora]

[madohora]

HYBRYDA KOTA I ŻBIKA ZAATAKOWAŁA W MAŁOPOLSCE - Interia - 04.05.2023

[madohora]

SOSNOWIEC. POLICJANCI ZNALEŹLI KROKODYLE NILOWE W GARAŻU - www.msn.com.pl - 04.05.2023

[madohora]

NIELEGALNY HANDEL ZWIERZĘTAMI W LIMANOWEJ - www.msn.com.pl - 04.05.2023

[balzack]

[madohora]

BESTIALSKO POWIESIŁ PSA - www.msn.com.pl - 10.05.2023

[madohora]

[balzack]

[madohora]

[madohora]

Warunki geograficzne wpływają również na styl życia pum. Choć większość osobników preferuje samotne patrolowanie swoich włości, na niektórych terytoriach zdominowanych przez samce alfa tworzą się małe grupki, które są ochotne dzielić się zdobytym pożywieniem. W tych niewielkich społecznościach obserwuje się nawet więzi towarzyskie.

[madohora]

Przy okazji warto dodać, że pumy jako jedyne wielkie koty nie potrafią ryczeć, bo po prostu nie mają na to krtani. Wydają z siebie jednak cały szereg interesujących dźwięków, od syczenia po miauczenie i zawodzenie, komunikując w ten sposób swoje potrzeby i opinie potencjalnym partnerom oraz podopiecznym.

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

GDAŃSK. WYLINKA WĘŻA W KRZAKACH - www.msn.com.pl - 20.05.2023

[madohora]

[madohora]

Gadożer jest dużym ptakiem drapieżnym z rodziny jastrzębiowatych. Jak sama nazwa wskazuje, żywi się głównie gadami. Jego znakiem rozpoznawczym są duże żółte oczy oraz jasne cętkowane nogi. Długość ciała gadożera wynosi od 62 do 67 cm, rozpiętość skrzydeł od 170 do 185 cm. Gadożera trudno spotkać w Polsce, gatunek jest bliski wymarcia. Nieliczne lęgi stwierdzono na Lubelszczyźnie, a także za granicą – na Słowacji i Węgrzech.

[madohora]

Jastrząb to przepiękny ptak z rodziny jastrzębiowatych. Jego znakiem charakterystycznym jest prążkowany spód i biała brew, która ma ochronić ptaka od oślepienia w trakcie lotu. Długość ciała dorosłego osobnika wynosi od 48 do 66 cm. Jastrzębia w Polsce najłatwiej spotkać w gęstych nizinnych lasach i na wyżynach. Ptaki te najliczniej występują na Śląsku i w Wielkopolsce, gdzie naliczono ich ok. 800 par. W Polsce jastrząb jest objęty ochroną ścisłą.

[madohora]

Sokół wędrowny ma smukłą sylwetkę i bardzo silne mięśnie. Jego cechą charakterystyczną jest jasne upierzenie z ciemnym poprzecznym prążkowaniem. Na policzkach ma "czarny wąs". Jego oko jest bardzo ciemne, źrenica praktycznie niewidoczna. Widzi ważkę z odległości ok. 800 m. Całkowita długość ciała ptaka wynosi ok. 41 cm. W Polsce sokół jest objęty ochroną gatunkową ścisłą.

[madohora]

U dorosłych rybołowów w upierzeniu przeważa kolor biały. Na szyi i piersi mogą pojawić się ciemne plamki. Zwierzę ma długie i wąskie skrzydła. Jego znakiem rozpoznawczym są długie szpony – idealne do łapania ryb oraz zamykane przy nurkowaniu nozdrza. Rozpiętość skrzydeł ptaka dochodzi do 183 cm. W Polsce rybołowa objęto ścisłą ochroną gatunkową. Najłatwiej zobaczyć go w północno wschodniej Polsce.

[madohora]

Puchacz jest jednym z największych ptaków w Polsce. Długość jego ciała to ok. 78 cm. Charakteryzuje się masywną sylwetką i dużą głową. Jego znakiem rozpoznawczym są "uszy", które stają, gdy zwierzę się niepokoi. Upierzenie puchacza zwykle jest brązowe, ptak ma wzór przypominający korę. W Polsce jest objęty ścisłą ochroną gatunkową. Ornitolodzy szacują, że w tej chwili w Polsce mieszka 270-380 par lęgowych tego gatunku.

[madohora]

Żurawie potrafią być bardzo hałaśliwe. Są bardzo towarzyskie i żyją w grupach.

[madohora]

Żurawie podczas lotu tworzą klucz w kształcie litery V co pozwala oszczędzać energię.

[madohora]

W Chinach żurawie symbolizują długowieczność i szczęście.

[madohora]

W Indiach po 70 latach urodziły się gepardy. Rodziców gepardziątek sprowadzono z Afryki aby odbudować populację tych zwierząt w Azji. Na całym świecie żyje teraz około 7 000 gepardów.

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

Sama rana jest często niezauważalna; dwa drobne „otarcia” naskórka, które jednak wkrótce zaczynają puchnąc i boleć, pojawia się duszność. Dorosły, zdrowy człowiek powinien takie ukąszenie przeżyć bez większych komplikacji, choć niebezpieczne mogą być ukąszenia w twarz i szyję, z uwagi na szybkie przemieszczenie się jadu w krwiobiegu. Mogą one być rzeczywistym zagrożeniem życia dzieci, jako że toksyczność jadu jest odwrotnie proporcjonalna do wagi ciała ofiary. Dlatego, jeśli już dojdzie do ukąszenia, należy szybko podać antytoksynę w zastrzyku. – wyjaśnia Edward Marszałek rzecznik prasowy RDLP w Krośnie.

[madohora]

Rozmiary
Długość ciała: 90 cm (rzadko do 120 cm)
Masa ciała: do 0,170 kg

[madohora]

Głównym pokarmem żmij są małe ssaki owadożerne (ryjówki, krety) i gryzonie (myszowate, nornikowate). Poluje także na żaby, jaszczurki, pisklęta ptaków i owady (prostoskrzydłe, biegaczowate). Młode odżywiają się głównie owadami, ślimakami, dżdżownicami, młodymi płazami i jaszczurkami.

[madohora]

Żmija zygzakowata występuje na terenach od północno-zachodniej Francji po wschodnią Syberię i Sachalin. W Skandynawii przekracza koło podbiegunowe, a na południe sięga do Włoch i Azji Mniejszej.

[madohora]

Działanie jadu i leczenie ukąszeń
Żmije rzadko kąsają człowieka, starając się raczej uciec. Jeśli zostaną zmuszone do obrony, ich ukąszenie często (30–60% przypadków) jest suche (tj. bez wstrzyknięcia jadu), jednak ze względu na możliwość martwicy, należy zawsze zasięgnąć pomocy medycznej przy potwierdzonym ukąszeniu żmii. Jad żmii zygzakowatej jest mieszaniną kilku toksyn o różnorakim działaniu: uszkadzającym układ nerwowy, powodującym martwicę tkanek, zmniejszającym krzepliwość krwi, zmiany rytmu pracy serca. Po ukąszeniu na skórze poszkodowanego zostają dwie charakterystyczne ranki. Ukąszenie jest szczególnie niebezpieczne dla dzieci i osób starszych. Jednakże nie jest śmiertelnym zagrożeniem dla zdrowego dorosłego człowieka. Leczenie swoiste polega na podaniu antytoksyny końskiej.

[madohora]

Zaskroniec zwyczajny jest gatunkiem o szerokim zasięgu występowania, spotykany jest na obszarze prawie całej Europy (północna granica jego występowania w Europie to 67°N – nie występuje także na Krecie, Balearach oraz w Irlandii, północnej części Płw. Skandynawskiego). Spotykany także w Azji Mniejszej i Środkowej (granica zasięgu to Bajkał) oraz w północnej części Afryki. Nic dziwnego, że na tak dużym obszarze wyodrębniło się kilka podgatunków, różniących się wielkością, ubarwieniem oraz zasięgiem występowania. Jest najczęściej spotykanym krajowym gatunkiem węża, podobnie jak inne gatunki naszych gadów podlega całkowitej ochronie

[madohora]

Gody zaskrońca zwyczajnego mają miejsce, w zależności od panujących temperatur od marca do maja. Kilka tygodni po kopulacji, w lipcu lub sierpniu samica składa kilkanaście jaj (przeważnie od 8 do 20, sporadycznie nawet do 50). Często zdarza się, że w jednej norze czy spróchniałym pniu jaja są składane przez wiele samic, w efekcie może się tam znajdować kilkaset (sporadycznie kilka tysięcy) jaj. W zależności od warunków temperatur, inkubacja jaj może trwać od 4 do 8 tygodni. Młode zaskrońce o długości ciała 15-20 cm lęgną się przeważnie w końcu sierpnia lub we wrześniu. Zdarza się że do godów dochodzi w lecie a nawet jesienią, wtedy samice zimują z zapłodnionymi jajami, które są składane wiosna, skutkiem czego młode węże pojawiają się wcześniej, nawet w maju.

[madohora]

Zaskroniec zwyczajny (Natrix natrix) zamieszkuje większą część Europy, północną Afrykę, środkową część Azji i Azji Mniejszej. W Polsce można go spotkać praktycznie wszędzie, za wyjątkiem wysokich gór. Jednak zaskroniec najbardziej upodobał sobie podmokłe lasy, łąki i okolice zbiorników wodnych. Z racji tego, że są to gady zmiennocieplne, wygrzewające się w porannym słońcu zaskrońce, to typowy widok w polskich lasach.

[madohora]

Zaskroniec zwyczajny w tylnej części głowy ma dwie jaskrawe plamy. To właśnie żółtym lub żółto-pomarańczowym kleksom „za skroniami” zaskroniec zawdzięcza swoją nazwę. Są to średniej wielkości węże, samce są mniejsze od samic, średnio 70-90 cm; samice mogą być znacznie większe, a zwłaszcza bardziej krępe, mierzące średnio 80-120 cm, maksymalnie do 140 cm. Ale istnieją też zapisy wskazujące na okazy, których długość dochodzi do 180-200 cm. Jednak nie zostały one potwierdzone. Jego głowa jest spłaszczona grzbietowo i słabo oddzielona od reszty ciała (ze względu na brak gruczołów jadowych). Jest dość owalna u młodych okazów, staje się grubsza, szersza i bardziej trójkątna u dużych osobników, zwłaszcza u samic. Średniej wielkości oczy mają okrągłą źrenicę i szarą, żółtawą, pomarańczową lub czerwoną tęczówkę, w zależności od podgatunku.

[madohora]

Od maja do lipca w diecie pojawiają się traszki, żaby i ropuchy. Czasami połaszą się na pisklęta, a także myszy czy nornice, zwłaszcza bardziej dojrzałe samice zaskrońca, ale takie przypadki są rzadkie

[madohora]

Co istotne – zaskroniec zwyczajny jest wężem niejadowitym i całkowicie niegroźnym dla człowieka. Ma bardzo spokojne usposobienie i jeżeli poczuje zagrożenie, w obronie zaczyna udawać martwego albo wypuszcza ciecz o nieprzyjemnym zapachu, która ma zniechęcić potencjalnego agresora. Z racji tego, że jest świetnym pływakiem, zagrożony często ucieka do wody. Mimo iż zaskroniec zwyczajny jest całkowicie niegroźny dla człowieka, co roku setki tych gadów giną z rąk wystraszonych turystów

[madohora]

Zaskrońce zwyczajne mają też swoich naturalnych wrogów. Szczury, ptaki, kuny gustują w jajach zaskrońców. Młode węże mogą paść ofiarą ryb, żab i ptaków, a dorosłe osobniki często stają się łupem bocianów, czapli, myszołowów, lisów i borsuków.

[madohora]

Zaskroniec zwyczajny (Natrix natrix) – gatunek niejadowitego węża z rodziny połozowatych (Colubridae). Zaskrońce występują w całej Europie (oprócz Szkocji, Irlandii, północnej części Skandynawii i Krety).

[madohora]

Zaskroniec zawdzięcza swą polską nazwę charakterystycznym żółtawym plamom „za skroniami”. Plamy te są bardzo wyraźne – pozwalają łatwo rozpoznać ten niejadowity i niegroźny dla człowieka gatunek, otaczają je czarne obwódki. Ubarwienie ciała zmienne, zazwyczaj szarozielone lub brązowawe. Białokremowy brzuch pokrywają nieregularne czarne plamy o podobnym do kwadratów kształcie.

[madohora]

Pospolity na nizinach i w górach. Ogólny zasięg obejmuje całą Europę, północno-zachodnią część Azji i północną część Afryki; Kindler i współpracownicy (2017) przenoszą jednak zachodnioeuropejskie populacje zaskrońca zwyczajnego do odrębnego gatunku Natrix helvetica. W Polsce najpospolitszy z węży, jest objęty ochroną gatunkową częściową. Czasami zaskrońce zapuszczają się niedaleko domów i ich ogródków, chętnie zwalczając szkodniki takie jak myszy lub młode szczury. Są całkowicie niegroźne i nieagresywne, wręcz unikają ludzi.

[madohora]

Podstawą diety padalca zwyczajnego są rozmaite bezkręgowce, przeważnie są to owady i ich larwy. Dieta ta jest uzupełniana o bezskorupowe ślimaki, dżdżownice oraz pajęczaki.

[madohora]

Wąż kojarzy nam się z czymś niebezpiecznym, zwierzęciem temperamentnym, trudnym do opanowania. Ogólnie lepiej nie wchodzić mu w drogę, a jak wejdziemy, to lepiej z tej drogi zejść niż iść w zaparte i ryzykować ukąszenie. W Polsce mamy tylko jeden gatunek jadowitego węża – to żmija zygzakowata. Jej ukąszenie przypomina użądlenie przez osę, czyli nic przyjemnego. Ukąszenie węża jest o tyle gorsze, że gadzi jad powoduje długotrwały obrzęk oraz zmiany ogólnoustrojowe jak gorączka czy nawet wymioty, a w najgorszym przypadku może doprowadzić do omdleń. Ale żmija atakuje w ostateczności, kiedy nie ma dokąd uciekać, wtedy sięga po swoją najsilniejszą broń. Otwiera pysk, wysuwa zęby jadowe i wkłuwa je w ciało przeciwnika, a na koniec wypuszcza jad, po czym oddala się zostawiając ofiarę ataku samą. Obrywa się nie tylko ludziom, również dostają ciekawskie lisy, niedoświadczone wilki, czy nie patrzące pod nogi niedźwiedzie. A padalec zwyczajny?

[madohora]

Padalec zwyczajny, czyli Anguis fragilis przysparza bardzo wiele problemów systematykom. Część z nich twierdzi, że obecnie w Europie mamy do czynienia z trzema rożnymi gatunkami padalców: padalcem zwyczajnym, padalcem kolchidzkim oraz padalcem greckim. Inni z kolei klasyfikują te zwierzęta jako podgatunki padalca zwyczajnego, zatem status systematyczny nie jest do końca wyjaśniony. Jasne jest to, że istnieje taki gatunek jak padalec zwyczajny i tego możemy się trzymać. Ale te zagwozdki systematyczne, to wierzchołek góry lodowej. Jeszcze ciekawiej jest, gdy zaczniemy śledzić jego filogenezę. Fascynujące kladogramy, a nawet setki kladogramów, które powinny nam dać do myślenia jak zawiłe są badania genetyczne. Kladogram to wykres obrazujący pochodzenie danego gatunku, coś na wzór drzewa genealogicznego ludzkich rodzin - kto z kim, kto od kogo pochodzi w najprostszej postaci można właśnie w ten sposób przedstawić.

[madohora]

Nie każdy z nas przecież musi się znać na gadach, nie musi ich rozróżniać, nie musi wiedzieć, który z nich jest niebezpieczny, a który potulny jak baranek. Nic nie musimy, ale są takie sprawy, o których wypadałoby mieć pojęcie. Po pierwsze należy być świadomym w kwestii ochrony gatunków zwierząt. Wbijmy sobie do głowy, że w Polsce wszystko co ma łuski, pełza bądź biega po lądzie na własnych nogach i wysuwa co chwilę język jest chronione! A skoro jest chronione to warto zostawić w spokoju spotkane zwierzę, oddalić się i nie wykonywać żadnych podejrzanych ruchów. To recepta na ocalenie swojego zdrowia oraz zwierzęcia. Mimo tego, że padalec to raczej skryty sąsiad, który żyje obok, nie wadzący nikomu, niestety bywa traktowany jak ucieleśnienie zła. Korzyści z jego obecności pośród nas są nieocenione. Gdyby nie te gady, to kto wie jakby wyglądały nasze ogrody czy uprawy? Zjadłyby nas ślimaki – ulubiony pokarm padalców. To wystarczy, by zainteresować się całą paletą pożytecznych zwierząt.

[madohora]

Gatunki z tego rodzaju maksymalnie osiągają długość około 50 cm. Grzbiet jest w kolorze brązowym (od jasnego do ciemnego i w różnych odcieniach), rzadziej ciemnoszary lub czarny. Spodnia strona ciała i boki są czarne. Padalce nie mają kończyn, przez co często mylone są z wężami, z którymi nie są jednak spokrewnione. Ich głowa jest mała, o zaokrąglonym pysku, nie wyodrębniona z tułowia. Zarówno grzbiet jak i spód ciała pokryte są dachówkowato na siebie zachodzącymi łuskami.

[madohora]

[madohora]

Gad poluje głównie na ślimaki nagie i dżdżownice, nie jest zbyt szybki. Porusza się, wykonując wężowate ruchy ciała. Rozmnaża się wedle różnych autorów żyworodnie lub jajożyworodnie. Ciąża trwa 11-13 tygodni, następnie na świat przychodzi od 6 do 26 młodych.

[madohora]

Kladogramy tworzone przez tych samych naukowców innymi metodami wykazywały pewne różnice. Obejmują choćby klad tworzony przez A. fragilis i A. colchica czy też A. fragilis i A. cephallonnica[

[madohora]

Jednakże wykonane w 2010 przez Gvodžíka i współpracowników badania genetyczne podważyły te poglądy. Różnice znalezione przez nich w DNA mitochondrialnym w obrębie kladu nazwanego przez nich Anguis fragilis sensu lato okazały się porównywalne z istniejącymi pomiędzy padalcem zwyczajnym a gatunkiem A. cephallonica. Sugeruje to, że poszczególne klady wchodzące w skład A. fragilis sensu lato zasługują na miano odrębnych gatunków. Jeszcze bardziej zaskakujące okazały się badania składu aminokwasowego zbadanego białka, wykazujące większe podobieństwo jednego z rozpatrywanych kladów w obrębie A. fragilis sensu lato z A. cephallonica, niż z pozostałymi grupami w obrębie A. fragilis sensu lato.

[madohora]

Anguis colchica (Nordmann, 1840),; lokalizacja typowa: Kaukaz Północny i Megrelia na zachodzie Gruzji, zamieszkuje Karpaty, region bałtycki i kaspijski (Litwa, północny wschód Polski, bardziej na południe wschodnie Czechy, Słowacja, w końcu Rumunia), Kaukaz (Rosja), sięga północnego wschodu Turcji

[madohora]

Wspomniany rodzaj zalicza się z kolei również jako jedyny lub jako jedyny prócz rodzaju Ophisaurus do podrodziny Anguinae. Nowsze dane (z 2010) uznają za jego grupę siostrzaną rodzaj Pseudopu. Podrodzina Anguinae znajduje się w obrębie rodziny padalcowatych Anguidae w obrębie nadrodziny Anguoidea oraz infrarzędu Anguinomorpha.

[madohora]

Zwierzę ubarwione jest szarobrązowo, brunatnobrązowo bądź szaro czy też rdzawo. Grzbiet określa się jako barwy brązu czy miedzi, jasnoszary bądź ciemnoszary, ołowianoszary, żółtawy czy miedziany. U części osobników ubarwiony jest jednolicie, u innych zdobią do podłużne ciemne linie w liczbie 2, 3 lub też 5. Mogą je tworzyć połączone lub oddzielone od siebie plamki lub kreski. Mogą też występować inne ciemne kreski. Nieraz obserwuje się również plamki koloru niebieskiego. Z kolei spodnia strona ciała stanowi przykład dymorfizmu płciowego. Przyjmuje barwy od ciemnoszarej do szaroniebieskiej. U samic osiąga barwy czarną, czarnoszarą, łupkowoszarą, zachowując jednolite ubarwienie. W przypadku samców brzuszną stronę ciała pokrywa deseń obejmujący niebieskawoszary wzór na żółtawym tle lub żółte piętna na tle łupkowoszarym. Barwą wyróżniają się również osobniki młode: są jasnoszare, ich wierzch jest jasnozłoty lub srebrny, zdobiony podłużną ciemną linią rozpoczynającą się od zdobiącej głowę plamy w kształcie kropli i ciągnącą się aż do końca ogona, a boki i brzuch są ciemne, brązowoczarne, stalowoszare lub czarne

[madohora]

Kończyny zachowały się jedynie w formie szczątkowej

[madohora]

W razie zagrożenia padalec potrafi odrzucić ogon, zarówno cały, jak tylko jego część. Dzięki temu zwierzę może ujść przed niebezpieczeństwem. Stracona część ciała odrasta w przyszłości, zazwyczaj jednak nie osiąga pierwotnej wielkości, różni się też kształtem.

[madohora]

Jego krew zawiera od 466000 do 1615000 erytrocytów na mm³, przy czym u samców wartości te są większe, niż u płci przeciwnej. Zależą one również od pory roku. Liczba leukocytów, w przypadku której dymorfizmu płciowego nie stwierdza się, zawiera się z kolei w przedziale 1000-5000 na mm³, wykazując jednak znaczne różnice pomiędzy zimą, kiedy jest największa, i latem, gdy jest mniejsza. Wydaje się, że za to zjawisko odpowiada jakaś przyczyna wewnętrzna. Nie stwierdzono go dotychczas u innych gadów

[madohora]

Główny okres jego aktywności przypada na zmierzch i początek nocy. Niekiedy spotyka się go jednak za dnia, wygrzewającego się na nasłonecznionych polanach, zwłaszcza wcześnie rano przy ciepłej pogodzie. Gad opuszcza również schronienie po deszczu, jeśli opad był ciepły. Głód może wywabić go na zewnątrz również inną porą dnia. Kiedy indziej przebywa w swej kryjówce, leżącej pod kamieniami, spróchniałymi pniami drzew czy innym drewnem.

[madohora]

Napotyka się różne informacje na temat cyklu życiowego zwierzęcia. Wedle części źródeł padalec wykazuje żyworodność, a na świat przychodzi do 25 młodych. Inne podają, jakoby był jajożyworodny. Zgodnie z nimi samica odbywa ciążę trwającą około trzech miesięcy. Gdzie indziej można znaleźć bardziej precyzyjne dane 11-13 tygodni. Jej dokładna długość wykazuje zależność od temperatury ciała ciężarnej samicy.

[madohora]

Potomstwo liczy sobie od 33 do 35 mm, choć spotyka się również dane mówiące o 70-90 mm. We włoskich Alpach nie znaleziono korelacji pomiędzy ich długością a długością matki, podobnie jak w przypadku żmii zygzakowatej z tych samych okolic. Taki sposób rozrodu spotyka się bowiem często u węży klimatu umiarkowanego, stanowi on natomiast rzadkość u rozmnażających się zwykle co najmniej raz do roku jaszczurek. Prócz padalca wyjątek stanowią tutaj Eumeces okadae i szyszkowiec olbrzymi. Postulowano wpływ dostępu pożywienia na rozwinięcie się takich strategii, jednakże istnienie znacznych odrębności w tym zakresie pomiędzy jaszczurkami a wężami przeczy tezie. Nie wydaje się, by sposób odżywiania się padalca miał duży wpływ na jego rozród. Sądzi się raczej, że konwergencja pomiędzy padalcem zwyczajnym i żmiją zygzakowatą powstała na skutek specyficznego klimatu alpejskiego

[madohora]

Zasięg występowania padalca zwyczajnego obejmuje prawie cały kontynent europejski. Na północy sięga Finlandii i Szwecji środkowej. Granica jego zasięgu występowania przebiega na 67° N, podobnie jak w przypadku żmii zygzakowatej. Jedynym europejskim gadem sięgającym dalej na północ jest jaszczurka żyworodna, osiągająca aż 70°N. Na terenach wysuniętych tak daleko na północ zwierzę radzi sobie prawdopodobnie dzięki swej żyworodności. W Europie nie występuje jedynie na północy Skandynawii, w Irlandii i na południu Hiszpanii, a wedle innych danych także na Krymie i wyspach Morza Śródziemnego. Południowe i wschodnie granice jego zasięgu wychodzą poza obręb Europy. Na południu sięga on bowiem Algierii, na wschodzie Kaukazu i Azji Mniejszej (Zakaukazie, Iran).

[madohora]

W całej Europie Środkowej zwierzę występuje pospolicie

[madohora]

Sposób poruszania się tego gada określa się jako powolny i niezdarny. Wobec powyższego często pada on ofiarą drapieżników. Zaliczają się do nich lisy, jeże, gniewosz plamisty, ptaki, jak bociany, czaple, kruk, ptaki drapieżne i domowe, dziki i świnie, łasicowate. Osobniki młode stanowią również pokarm młodych owadożernych, jak ryjówkowate jak również ropuch, jak ropucha szara, a także drozdów i młodych żmij zygzakowatych.

[madohora]

W górach osiąga regiel dolny, w Tatrach docierając aż do granicy kosodrzewiny. W Alpach występuje do wysokości 2000 m n.p.m., na Bałkanach 1500-1800 m, choć niektóre doniesienia podają 2400 m. W Polsce osiąga jedynie 1100 m, do takiej wysokości spotyka się go w Tatrach i na Babiej Górze, mimo że inne źródła podają jego obecność w Europie Środkowej tylko do 1000 m. W północnej części swego europejskiego zasięgu występowania zamieszkuje jedynie tereny równinne.

[madohora]

Ropucha zielona to średniej wielkości ropucha o wyłupiastych oczach, dużych parotydach i stosunkowo długich kończynach. Skóra chropowata z licznymi brodawkami. Jest jasnoszara lub beżowo-brązowa z licznymi, ciemnozielonymi plamami rozsianymi po całym grzbiecie. Niektóre brodawki, zwłaszcza te usytuowane na bokach ciała są czerwone. Strona brzuszna jaśniejsza, przeważnie kremowa. Samce są nieco mniejsze od samic.

[madohora]

Ropucha zielona zamieszkuje zróżnicowane środowiska, przeważnie jest spotykana na łąkach, polach uprawnych lub w sadach. Niekiedy w pobliżu zabudowań, gdzie zwabia ją obfitość pokarmu i kryjówek. Jest aktywna o zmierzchu oraz w nocy, dzień spędza przeważnie w kryjówce. W sen zimowy zapadają przeważnie w październiku, a budzą się w kwietniu. Podobnie jak inne krajowe płazy zimują najczęściej w norach wygrzebanych przez inne zwierzęta, ale mogą to być także np. chłodne piwnice, czy też stosy kamieni.

[madohora]

Za każdym razem kiedy spoglądam na nazwy łacińskie zwierząt, zastanawiam się co kierowało Karolem Linneuszem, by opisany gatunek nazwać tak, a nie inaczej? Podobnie było w przypadku ropuchy zielonej. Jej nazwa brzmi Bufo viridis. Podobno jeden ze znajomych Linneusza, którego biolog niezbyt lubił nazywał się Bufo. Chcąc go pognębić, szwedzki badacz użył jego nazwiska do określenia rodziny ropuch. Czy słusznie zwierzęta te w naszej kulturze są postrzegane jako wcielenie negatywnych emocji? Uważam, że nie ma żadnych przesłanek, żeby o ropuchach mówić źle. Zdecydowanie są naszymi dobrymi sąsiadami, a w przypadku ropuchy zielonej, sąsiadami umilającymi życie, czego nie można powiedzieć o wszystkich ludziach…

[madohora]

Jej lokalna liczebność uwarunkowana jest dostępnością różnego rodzaju sadzawek w okolicy. Im więcej takich siedlisk obok siebie, tym więcej ropuch zielonych. Zwierzęta te potrafią migrować na dalekie odległości, dlatego nie stanowi dla nich żadnego problemu sytuacja, w której jeden ze zbiorników wysycha. W przeciwieństwie do innych płazów, ropuchy nie są związane z danym źródłem wody. Ważnym czynnikiem prowadzącym do utrzymania populacji na dostatecznym poziomie jest przede wszystkim utrzymywanie wyżej opisanych rezerwuarów. Jeśli jednak dojdzie do takiej sytuacji, kiedy jedna z sadzawek wyschnie, powinna zostać zrekompensowana w nieco innym miejscu. Poza okresem rozrodczym ropucha przebywa w miastach, parkach, ogrodach, łąkach czy polach, a także na obszarze nieużytków o glebach lekkich, suchych, a przede wszystkim piaszczystych. Oczywiście wskazane są siedliska bogate w drzewostan, co po pierwsze wzbogaca potencjalną dietę ropuchy, a po drugie zapewnia odpowiednią bazę kryjówek.

[madohora]

Przez około 50 – 60 dni trwa rozwój jaj, a później kijanek. W momencie największego wzrostu larwy osiągają aż 4,5 cm, dorównując w ten sposób niektórym osobnikom dorosłym. I pomyśleć, że takie rozmiary można osiągnąć odżywiając się dietą roślinną, która wraz z przeobrażeniem zostaje diametralnie zmieniona. Płaz z roślinożercy staje się owadożercą. Uwielbia komary, muchówki, ale także nie pogardzi mięczakami. Naukowcy w przewodach pokarmowych ropuch zielonych znajdowali oprócz chitynowych pancerzyków, fragmenty strawionych ślimaków. Do przemiany kijanki w dorosłą ropuchę zieloną dochodzi w sierpniu, jednak ciężko jest wyznaczyć stałą granicę dla wszystkich osobników, ponieważ okres rozrodczy trwa przez trzy miesiące, a w tym czasie do kopulacji dochodzi niemal codziennie i bywają obserwowane larwy w różnych stadiach rozwojowych.

[madohora]

Do tego należy dołożyć pasożyty przenoszące niebezpieczne choroby, przed którymi ropuchy zielone nie wykształciły żadnych systemów obronnych. Mało tego stosując środki ochrony roślin wpływamy negatywnie na gospodarkę mineralno-hormonalną organizmu płaza, co ostatecznie prowadzi do śmierci zwierzęcia.

[madohora]

Są to zwierzęta o różnej wielkości ciała (do 25 cm). Charakterystycznymi cechami budowy ich ciała są: krępa, zwarta sylwetka, rozszerzona w odcinku tułowiowym, i krótkie kończyny tylne. W szczęce górnej i żuchwie brak zębów. W szkielecie brak żeber. Na skórze występują modzele. Język wąski, duży, nieprzyrośnięty z tyłu. Mają ucho środkowe i błony bębenkowe. Samce ropuch mają narządy Biddera. Ropuchy są mięsożerne.

[madohora]

[madohora]

Kladogram za Van Bocxlaer et al, 2009 ukazujący pozycję ropuchy zielonej wśród ropuchowatych. Widać, że umieszczane z nią dawniej w jednym rodzaju Bufo gatunki znajdują się w różnych miejscach kladogramu. Poza tym jeden z gatunków zaliczonych do rodzaju Pseudepidalea zajmuje miejsce oddalone od innych przedstawicieli rodzaju.

[madohora]

Za oczami o poziomych źrenicach widnieją wydatne gruczoły przyuszne. Występuje błona bębenkowa. Samce mają rezonatory używane do nawoływań.

[madohora]

Gruczoły ropuch wydzielają jad zawierający bufotalinę działającą na serce i bufogeninę (związek halucynogenny i uspokajający)

[madohora]

Podczas gdy wrodzony racjonalizm skłania jednak pumy do oddawania dzierżawy dużym misiom, rywalizacja z wilkami jest bardziej zaciekła. Wataha jest co prawda w stanie pochwycić kolację pumy, a nawet ją zabić, ale w pojedynkach jeden na jednego, kot zazwyczaj wygrywa. Problemu nie sprawiają mu również potyczki z mniejszymi drapieżnikami typu ryś, rosomak czy kojot. Z pumą mija się natomiast szerokim okręgiem.

[madohora]

Jest jeszcze jeden gatunek, który dzieli siedliska z pumą i to bez specjalnej przyjaźni. Zważywszy na to, że to człowiek wdarł się siłą buldożerów na terytorium dzikich kotów, kuguary pozostają dość ugodowe i jeśli mogą, unikają kontaktów z dwunożnymi niszczycielami. Ataki się jednak zdarzają i najczęściej wynikają z poczucia zagrożenia. Z badań północnoamerykańskich wynika, że tylko kilka procent spotkań oko w oko kończy się napaścią i zazwyczaj chodzi o samicę z młodymi. Tym niemniej śmiertelnych ofiar kuguarów na obu kontynentach nie brakuje, a niestety zazwyczaj są to dzieci, które nie mają szans na przeżycie starcia z mocnymi szczękami pumy. Survivalowe przewodniki radzą przy tym, aby spotkawszy lwa górskiego nie uciekać, nie stać bez ruchu i nie udawać martwego, ale raczej starać się zastraszyć zwierzę wrzaskiem i agresywnym zachowaniem.

[madohora]

Okres godowy traszek zwyczajnych (Lissotriton vulgaris) rozpoczyna się bardzo szybko, bowiem płazy już po wybudzeniu z zimowego letargu na przełomie marca i kwietnia przystępują do poszukiwania odpowiednich dla siebie terytoriów. Jak już znajdą miejsce, w którym na świat przyjdzie ich potomstwo, to samce muszą udowodnić samicom, że właśnie z nimi warto wejść w związek. Nawet tak małe organizmy, bo dorastające do 11 cm i ważące zaledwie 5 gramów traszki, wykształciły cały zespół zachowań oraz gestów, których pozazdrościłby niejeden Casanova. Tym wyczynom bacznie przygląda się pani traszka, przed którą odbywa się cały spektakl. Najpierw samiec patrzy jej prosto w oczy, po czym zaczyna wykonywać ruchy ogonem. Raz w lewo, raz w prawo, a czasami potrząsa samą końcówką. Przemieszcza się a to do przodu, a to do tyłu, wygina ogon i znowu potrząsa jego końcówką, tym razem skierowaną w stronę zainteresowanej samicy. Jakby krzyczał do niej: „Chodź ze mną! Zobacz jaki mam super ogon!” Ale na tym nie koniec godowych pokazów. Samiec odskakuje raz na lewo, raz na prawo, kręci się wokół własnej osi, po czym zwalnia, delikatnie podchodzi do samicy i wykonuje gwałtowny ruch, na końcu którego zgina ogon potrząsając nim z powrotem. Rytuał godowy, jak na tak małe zwierzę, jest bardzo rozbudowany. Oprócz języka ciała, ważne są także walory wzrokowe. Na ten szczególny czas, od głowy aż po ogon, na ciele samca wyrasta specjalny fałd skórny nazywany grzebieniem. Widoczny w wodzie, osiąga wysokość 10 mm i ma postrzępione krawędzie. Dochodzi do nabrzmienia tzw. warg kloakalnych – jest to oznaka, że narząd płciowy płaza nabrał gotowości do rozrodu. Brzuch przyjmuje żółte ubarwienie, a plamy na nim stają się większe, bardziej wyraźne. Samica ma przy tym bardziej niepozorną urodę. Nie jest aż tak bogato przyozdobiona, a na dodatek powierzchnia jej skóry ma chropowatą strukturę, z kolei u samca brak jakichkolwiek brodawek. W stanie gotowości rozrodczej traszki zwyczajnej trwają od maja do października w zależności od tego w jakich szerokościach geograficznych żyją. Potem wychodzą na brzeg i porzucają podwodne życie. Szukają wilgotnych kryjówek, jamek, piwnic, podziemnych norek po to, by przetrwać dzień, a następnie wyruszyć na nocne łowy. Zarówno w czasie godów, jak również poza nimi traszki zwyczajne wiodą głównie nocny tryb życia. Teoretycznie szansa na bycie ofiarą jest wtedy mniejsza, ale nie o to przede wszystkim chodzi. Nocą jest wyższa wilgotność, temperatura niższa, zatem traszka nie wyschnie. Poza tym jej potencjalne ofiary także wykazują wyższą aktywność dobową w świetle księżyca, aniżeli miałby być oświetlane przez słońce. Płaz odżywia się ślimakami, dżdżownicami, pająkami, larwami owadów oraz postaciami dorosłymi. Niestety na lądzie brak jej podwodnej gracji połączonej ze zwinnością lisa buszującego po kurniku. Ucieczka przed drapieżnikami w jej wykonaniu graniczy z cudem, dlatego natura wyposażyła traszkę zwyczajną w gruczoły jadowe ukryte w skórze.

[madohora]

Pula genów grupy jednych i drugich osobników ulega rozległym zmianom, które uwidaczniają się, np. poprzez różny wygląd zwierząt, zmiany zachowania, czy zmiany w fizjologii. Przymiotnik „sympatryczna” określa rodzaj tworzenia nowych istot. Stosujemy go wtedy, gdy mamy do czynienia z populacjami danego gatunku występującymi obok siebie i nie dzieli ich żadna granica, a pewna grupa zwierząt zaczyna specjalizować się w jakiejś dziedzinie. Na przykład gatunek „X” polujący na płazy oraz owady występuje w Polsce. Część osobników preferuje polowania na owady. Z czasem ta grupa zaczyna się wysoko specjalizować w polowaniu na te zwierzęta, że dochodzi do wykształcenia cech umożliwiających chwytanie owadzich ofiar na skutek izolacji rozrodczej. Tzn. osobniki wyspecjalizowane nabywają inne upodobania względem środowiska życia, a także całego rozrodu i ot mamy nowy gatunek „Xa”. Ten proces nie ominął traszek. Otóż traszka karpacka oraz traszka zwyczajna to dwa zupełnie różne gatunki. Najprawdopodobniej za wyodrębnieniem traszki karpackiej oraz uznaniem za odrębny takson, stał powyżej opisany proces. Oba płazy do dzisiaj występują na tym samym terenie, ich populacje przenikają się, a różnicowanie obu gatunków miało miejsce między miocenem oraz późnym pliocenem, czyli 6,3 mln – 3,7 mln lat temu. Ostateczny proces powstawania jednak dopiero był przed nami. 1,4 – 0,9 mln lat temu, gdy zaczynała się epoka lodowcowa, doszło do izolacji populacji karpackiej, co ostatecznie przełożyło się na powstanie nowego gatunku traszek w takiej formie, w jakiej ją znamy obecnie. Zlodowacenie przypieczętowało tylko procesy, które zaszły dużo wcześniej. Tak myślano do tej pory.

[madohora]