TO JEST WĄTEK WSZYSTKO CO DOTYCZY ZWIERZĄTEK

[madohora]

TO JEST WĄTEK POCHWAŁA ZWIERZĄTEK

[madohora]

[urkl=https://forum.gazeta.pl/forum/w,49353,124522504,124522504,To_jest_watek_pochwala_zwierzatek.html]TO JEST WĄTEK POCHWAŁA ZWIERZĄTEK[/url]

[madohora]

SZCZECIN. W WYNAJMOWANYM MIESZKANIU PORZUCILI 15 MAŁYCH KOCIĄT - wwwpolsatnews.pl - 15.01.2023

[madohora]

USA. PITBULE ZAATAKOWAŁY 11 LATKA - Interia - 15.01.2023

[madohora]

KOSZMAR W WIELKOPOLSCE. ZWIERZĘTA PADAŁY Z GŁODU - Interia - 15.01.2023

[madohora]

MIESZKAŃCY WSI RUDNA I PRACOWNICY SCHRONISKA PRZEZ MIESIĄC PRÓBOWALI ZŁAPAĆ BEZDOMNEGO PSA - Wyborcza - 16.01.2023

[madohora]

[madohora]

[madohora]

MĘŻCZYZNA ZNĘCAŁ SIĘ NAD ZWIERZĘTAMI - Wyborcza - 17.01.2023

[madohora]

PROSZOWICE. WYSZLI LICZYĆ PTAKI, NATRAFILI NA ORNITOLOGICZNĄ CIEKAWOSTKĘ - www.msn.com.pl - 17.01.2023

[madohora]

ZDERZENIE Z ŁOSIEM - www msn.com.pl - 17.01.2023

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

DWÓCH MĘŻCZYZN ZGINĘŁO PODCZAS WALKI KOGUTÓW - www.polsatnews.pl - 18.01.2023

[madohora]

HORROR NA PLACU ZABAW. PIES ZAATAKOWAŁ DZIECKO - www.msn.com.pl - 26.01.2023

[madohora]

TYSIĄCE WRON NAD KIJOWEM - www.msn.com.pl - 26.01.2023

[madohora]

manul, Otocolobus manul (Felis manul),
ssak drapieżny z rodziny kotowatych;
dł. ciała do 65 cm, ogona do 25 cm; sierść miękka i długa, na grzbiecie i po bokach ciemne pręgi; skaliste tereny i półpustynie Azji Środkowej.

[madohora]

Manul stepowy występuje w centralnej i południowo-zachodniej Azji. Spotykany jest od Iranu. po Mongolię. Zmniejsza swoją liczebność. W wielu miejscach poszczególne populacje tego kota są częściowo izolowane.

[madohora]

Długość ciała (bez ogona) 46–65 cm, długość ogona 20,6–31 cm; masa ciała 2,5–4,5 kg. Szata długa i gęsta, po stronie brzusznej blisko dwa razy dłuższa niż na grzbiecie. Maść szarawa do rudej, z niewyraźnymi ciemnymi pasami na łapach i ogonie oraz znaczeniami na głowie. Nieco dłuższy niż kot domowy, ma krótkie i masywne nogi, krótką, szeroką głowę z małymi, zaokrąglonymi uszami. Przez dłuższy czas zaliczano go do rodzaju Felis — sądzi się, że jest blisko spokrewniony ze żbikiem (F. silvestris). Jednak z powodu pewnych różnic w budowie czaszki oraz — wyjątkowej u małych kotów — okrągłej źrenicy, stworzono dla niego odrębny rodzaj Otocolobus.

[madohora]

Samica osiąga dojrzałość płciową po pierwszym roku życia. Ciąża trwa 66–75 dni. Przeciętny miot to 3–4 młode, zdarzają się mioty po 6 kociąt. Długość życia do 12 lat.

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

Jest formą udomowioną kura bankiwa (Gallus gallus). Jego udomowienie nastąpiło w III tysiącleciu p. n. e.

[madohora]

Kura domowa to ptak towarzyski, żyjący w stadach. W stadzie panuje porządek dziobania, osobniki najwyżej w hierarchii mają pierwszeństwo w dostępie do żywności. Gatunek poligamiczny. Gnieździ się na ziemi. Samica składa od 4 do 24 jaj. Najbardziej nośna kura rocznie może złożyć do 320 jaj. Jaja są różnorodniej barwy, od białych przez brązowe, zielone po purpurowe. Pisklęta są zagniazdownikami. Czas inkubacji trwa od dwóch do czterech tygodni. Samica pełni opiekę nad młodymi do kilku tygodni. Dojrzałość płciową w zależności od rasy osiąga między 5 a 18 miesiącem życia. Może dożyć od 5 do 10 lat, maksymalne do kilkunastu lat. Zwykle jednak żyje krócej. Kury hodowane na mięso żyją ok. 6 tygodni.

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

SKRAJNIE ZANIEDBANE PSY U STRAŻAKA OSP - Gazeta - 19.01.2023

[madohora]

W PUSZCZY BIAŁOWIESKIEJ ZAOBSERBOWANO OLBRZYMIE STADO ŻUBRÓW - Interia - 20.01.2023

[madohora]

AUSTRALIA. ZNALEŹLI GIGANTYCZNĄ ROPUCHĘ - Interia - 20.01.2023

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

HAWAJE. OCEAN WYRZUCIŁ MARTWEGO WIELORYBA - www.msn.com.pl - 05.02.2023

[madohora]

NIETOPERZE I SZCZĄTKI ZWIERZĄT W JASKINIACH - www.msn.com.pl - 05.02.2023

[madohora]

[madohora]

[madohora]

WPADŁ NA STAŁEGO BYWALCA SZRENICY - www.msn.com.pl - 05.02.2023

[madohora]

Niedźwiedzie, zw ierzęta n ależące do.
rzędu m ięsożerców . Są budow y ogru-
bnej i n iezgrabn ej, p o k ry te k u d łam i;
nogi pięciopalcow e, n asto p n e, pysk.
ściągły, uzębienie mniej d rap ieżn e, niż
u innych m ięsożerców , osobliw ie ząb
tn ący je st. słabo w y kształcony, d latego
też w szystkie, z w y jątk iem n ied źw ie
dzia białego, są przynajm niej za m łoda
roślino-żerne. U nas żyje niedźw iedź
b r u n a t n y. m ający 1— 2 m etrów d łu
g o ści a do 200 kilogram ów w a g i; na
w ysokiej północy b i a ł y , przeszło 2 1/ ‘2
m e tra długi, do 600 kilogr. w agi, 'iy-
w iący się głów nie fokami. U w agi go
dnjnn je s t p r a c z s z o p , ta k w ielki
ja k lis. tylko grubszy, barw y żółtaw o-
b rn n atn ej, o długim puszystym ogonie.
Ż y je w A m eryce. N azw ę ma od tego,
że p rzed jedzeniem płucze pokarm .
F u tro z niego znane je s t pod nazw ą
szopy.

[madohora]

Ptaki ie próżnują również zimą. Sikorki, zięby i kosy właśnie teraz wyjadają ukryte pod korą gąsienice owocówki i gąsienice innych owadów.

[madohora]

Najlepszym ptasim pokarmem są ziarna zbóż, nasiona słonecznika, maku, suszone owoce. Na sznurku wieszamy słoninę.

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

GoldenEye” to tytuł siedemnastego z serii filmów o Jamesie Bondzie, ale także angielska nazwa gągoła. Trzeba przyznać, że Brytyjczycy nie są aż tak pomysłowi w wymyślaniu nazw gatunkom zwierząt jak my. Zapożyczają je bezpośrednio albo z łaciny, albo po prostu określają cechy charakterystyczne danego zwierzęcia. W przypadku gągoła wzięło górę to drugie kryterium. Eye – to oko, gold – oznacza kolor złoty, czyli tłumacząc na polski gągoł to „złote oko” według mieszkańców wysp. Z pewnością jest wiele prawdy w takim określeniu tego gatunku kaczki. Wystarczy spojrzeć na oczy. Chociaż ze złota nie są, to kolorem tęczówek złoto przypominają. Zwłaszcza wyróżniając się pośród czarnych, zielono połyskujących w promieniach słońca piór głowy w przypadku samca lub brązowych jeśli mamy do czynienia z samicą. Osobniki płci męskiej są przede wszystkim białe poza wspomnianą głową i tułowiem. Szyja, wole, brzuch, podbicie ogona kontrastuje z czarnym tułowiem, co daje naprawdę ładny efekt optyczny. Dziób stosunkowo krótki i czarny. Pod nim znajduje się biała, okrągła plama. Samice mają nieco więcej różnego rodzaju barw. Głowa jest brązowa, natomiast szyja tułowie, ogon niebiesko-szare, a brzuch ma białe upierzenie. Dziób czarny z pomarańczową opaską na końcu. Obie płcie posiadają charakterystyczny, dość nietypowy kształt głowy, który stanowi kolejną cechę rozpoznawczą. Na wysokości potylicy linia nadająca kształt jest lekko wybrzuszona by potem kierując się w górę ostro ściąć swój przebieg, nadając całej głowie trójkątny kształt. Jak na prawdziwą grążyce przystało nogi umiejscowione z tyłu, i u obu płci mają pomarańczową barwę. Dorosłe osobniki dorastają do 50 cm, przy czym samice mogą być mniejsze. Rozpiętość skrzydeł wynosi 81 cm, a waga dochodzi do nawet 1,5 kg.

[madohora]

Chociaż w wielu źródłach można przeczytać, że gągoły rozpoczynają swoje widowisko w marcu, to wiele razy widywałem te kaczki tokujące już w pierwszej dekadzie lutego. Pierwszy raz nad Wartą, o czym napisałem we wstępie, a później od tamtego momentu ptaki spotykałem, bywając w owym miejscu, za każdym razem. Spotkanie z gągołami oczywiście nie ograniczało się tylko do Jeziorska. Także na Suwalszczyźnie, Pomorzu Zachodnim czy w Ujściu Wisły oraz nad Sanem widziałem jak samce puszyły się przed samicami. W mojej głowie utkwiły jednak gągoły z ujścia Wisły. Razem z Tatą i Sylwkiem Liskiem szliśmy wzdłuż rzeki po wale. Raz byliśmy wyżej nad wodą, a raz niżej. Strach o to, że się ześlizgniemy i wpadniemy do rzeki rósł wprost proporcjonalnie wraz z wysokością skarpy. Podążaliśmy w stronę morza, by popatrzeć na Zatokę Gdańską z innej strony, niż robiliśmy to jakieś dwa dni wcześniej. Wiał mroźny, silny wiatr, z resztą jak to nad morzem, a my dziarsko stawialiśmy mu czoło. Pchały nas w tamtą stronę perkozy rogate. Nigdy tych ptaków na oczy nie widziałem, mój tata również, dlatego tym chętniej i żwawiej kroczyliśmy w kierunku Bałtyku. Ścieżka mimo swego przebiegu wzdłuż Wisły przedziwnie skręcała, zawijała, prowadziła pośród zarośli. Patrząc z perspektywy czasu, doszedłem do wniosku, że to bardzo dobrze. Właśnie dzięki tymi wywijasom ubrani na zielono mogliśmy iść zlewając się z tłem, które stanowiły sosny. Kaczki będące wówczas na rzece ani myślały odlatywać, bowiem nie stwarzaliśmy dla nich żadnego zagrożenia. Nurogęsi wraz z krzyżówkami nie robiły sobie nic z naszej wędrówki. Głowy wtuliły w grzbiet i dalej sobie przysypiały. Na chwilę przystanęliśmy. Naszą uwagę zwróciły zebrane w większą grupę przedstawiciele kaczej rodziny. Lornetki na oczy, luneta na ziemię i patrzymy. Taka sytuacja nie powinna umknąć żadnemu miłośnikowi ptaków. Każde większe zgrupowanie to potencjalna szansa na wychwycenie jakiegoś ciekawego ptaka, akurat kręcącego się pośród innych, na ogół jednakowych i bardzo pospolitych gatunków. Tym razem padło na gągoły. Była połowa lutego, a samcom bardzo mocno musiał skoczyć poziom testosteronu. Kaczki wyglądały na takie, które mają już ochotę na zbliżenie z samicą, jednak przed nimi była jedna przeszkoda.

[madohora]

Drzewa dziuplaste są bardzo pożądanym towarem w świecie ptaków, a zwłaszcza tych, które do rozmnażania potrzebują wyłącznie dziupli. Do takich zalicza się także gągoł. Jako jedyna polska kaczka gniazdująca tylko w dziuplach, narażony jest na wiele problemów związanych z dostępnością odpowiednich miejsc do wyprowadzenia lęgów. Nie dość, że poszczególne osobniki muszą konkurować o wybrane przez siebie lokum z innymi gatunkami dziuplaków, to jeszcze na dodatek toczą bratobójcze walki o „mieszkania” między przedstawicielami własnego gatunku. Oczywiście w takich sytuacjach natura nie pozostaje bierna i pcha zwierzęta ku wykształceniu mechanizmów regulujących, które zapobiegają ograniczaniu się gatunku.

[madohora]

[madohora]

Foka obrączkowana, inaczej nerpa, nerpa obrączkowana (Pusa hispida) to najmniejszy żyjący obecnie gatunek foki. Jej nazwa nawiązuje do wyróżniającej cechy, jaką jest unikatowy wzór ubarwienia. U dojrzałych osobników na tle ciemnoszarego futra widoczne są charakterystyczne jasnoszare obręcze. W Polsce są być może rzadkim zjawiskiem, ale w praktyce stanowią najbardziej liczebny gatunek fok na świecie - dokładne liczby nie są poznane, ale ich populację szacuje się na ok. 2 mln osobników.

[madohora]

Każda kategoria życia tych fok jest ściśle powiązana z lodem, włączając gody. Jest to jedyny okres w ciągu roku kiedy rezygnują z samotniczego trybu życia, wychodząc na powierzchnię lodu wraz z początkiem wiosny i dobierając się w pary

[madohora]

Okularnik, ja d o w ity w ąż in d y j ski, długości n ieraz zw yż m etra. N a rzb iecie za g ło w ą m a p lam ę czarnia w ą w k sz tałcie okularów , sk ąd nazw a. W gniew ie p ro stu je przód ciała i w y dym a go za pom ocą p o ru szaln y ch żeber J e s t bardzo ja d o w ity , a ukąszenie j e go pow oduje w k ilk u god zin ach śm ierci

[madohora]

O sa, ow ad z rzę d u błonków ek,
cienki i sm ukły, m a k ałd u n cienkim
stylikiem do tu ło w ia u czep io n y ; je s t
czarna z żółtem i nak reślen iam i. Ż yje
grom adnie w g n iazd ach k u listy ch n ie
raz w ielkości głow y, k tó re w y g ląd ają,
ja k g d y b y z b ib u ły zrobione a zb u
dow ane są z bu tw iejący ch cząstek d rze
w nych, zm ieszanych ze śliną. U w iesza
ją je zw ykle n a drzew ach. Tam żyje
w iele sam ców , sam ic i ro b o tn ic ; sa
m ice i ro b o tn ic e kolą d o tkliw ie. Z a p a
sów m iodu nie robią, dlatego też cała
osada je sie n ią ginie, w y jąw szy k ilk u
sam ic, k tó re w o trętw ien iu pod k orą
drzew a lu b po d kam ieniem zim ę p rz e
byw ają, b y z p rzy szłą w io sn ą rozpo
cząć budow ę now ego g niazda. N ajw ię
kszą n aszą osą j e s t s z e r s z e ń , zw y
kle gnieżdżący się w dziuplach.

[madohora]

Owadoźerne, rząd ssaków , obej
m ujący zw ierzęta male, zw ykle n ie
zgrabnej budow y ciała. P yszczek ich
"jest w ydłużony, uzębienie drapieżne,
łap k i nästopne. Ż yw ią się głów nie
ow adam i, stą d ich nazw a. Z europej
skich g atunków należy tu ta j k ret,
jeż, sorki, z zagranicznych chochoł i inne

[madohora]

■Grapa ow iec c l i u g o - c i e n k o - o g o
n i a s t y c h obejm uje najw ięk szą liczbę
ras i zaw odów ow iec p o k ry ty c h bądź
włosem rdzeniow ym , bądź w ełną m ie
szaną, bądź w reszcie cz y stą w ełną
bezrdzenną. O w ce o w ełnie m ieszanej
dzielą n iek tó rzy n a g ó r s k i e i n i z i n
ne, inni n azy w ają j e k r a j o w e m i. Owce
górskie, zw y kle dość m ałe, o żyw ym tem
peramencie, chow ają n a niższych albo
wyższych, często dla innych zw ierząt
niedostępnych p astw iskach g ó rsk ich , dla
produkcyi w ełny, m leka i m ięsa, k tó re
dla sw ego odrębnego sm aku je s t u nie-
których odm ian cenionem . D o ow iec
tych zaliczają n. p. ow cę siedm iogrodz
ką O z u r k a n i g a lic y jsk ą ow cę p o d-
k a r p a c k ą , rozprzestrzen io n e w S ied
miogrodzie, k się stw ac h n ad d n n ajsk ich ,
na B ukow inie i P o d k a rp a c iu galicyj-
skiem; ow cę C i g a j a w S iedm iogro
dzie, Serbii i R um unii,, fra n cu sk ą owcę
L a r s a c , k tó rej m leka u ży w ają do
wyrobu sław nego se ra R oqu efo rt, n ie
które odm iany ow iec an g ielsk ich i szw aj
carskich. D o ow iec nizinnych znowu,
zwanych tak że krajow em i przez n ie
których, liczą ow cę p o l s k ą albo p o
m o r s k ą rozsiedloną; n a P om orzu,
w P ru sa c h w schodnich w P o znańskiem
i częściow o w K ró lestw ie Pol.skiem i B,o-
syi. J e s t ona bezrożna, w ysoka, n a no
gach, k tó re rów n ie ja k głow a, p o k ry te
są k ró tk ą , tw a rd ą siercią, podczas g d y
re sz ta ciała po ro sła w ełn ą m ieszaną
dość rzad k ą, koloru zw ykle białego,
lub sz aro -b ru n atn eg o . O w ce te są sk ro
m ne w w ym agan iach , w y trw a łe i b a r
dzo płodne, a trzy m ają je d la m ięsa,
w ełn y i m leka. P ew n y m poddziałem
tej ra s y są t. zw. Ś w i n i o w k i , b a r
dzo m ałe chłon sk ie ow ce, utrzym yw ać
ne gdzieniegdzie n a L itw ie , W o ły n iu
i w e w schodniej części K ró lestw a P o l
skiego. Owce a n g i e l s k i e należące
do tej g ru p y , dzielą n a d ł u g o -
i k r ó t k o w e ł n i s t e. Do p ie rw
szych n ależą C o t s w o l d y , o w iel
kich figurach, dobrze się opasające.
N ogi aż do kolan i g ło w ę 'm a ją poro
słe k ró tk ą, b ia łą siercią, tułów p o k ry ty
dość długą, fa listą i lśn iącą w ełn ą m ie
szaną, barw y białej. L i n c o 1 n y od
znaczają się bardzo długą, białą, lekko-
fa listą w ełną o je d w a b isty m p ołysku,
k tó re j używ ają do w yrobu lu s try n w eł
nianych. Do ow iec krótko-w ełnistych,
0 w ełnie m ieszanej, zaliczają S h r o p s-
h i r y, z głow ą i nogam i p o krytem i
krótkim , tw ardym , ciemnym w łosem ,
g d y re sz ta ciała porosła białą w ełną
m ieszaną. N ależą do lepszych ow iec
m ięsnych angielskich. Do owiec p o k iy -
ty c h czystym w łosem rdzeniow ym bez
dom ieszki w łaściw ej w e łn y , należy
oprócz ow cy a r a b s k o - s y r y j s k i e j
1 czerkieskiej, sław na ra sa opasow ych
ow iec angielskich L e i e e s t r ó w , u ży
w an y ch do krzyżow ania i popraw y
w ielu innych ra s angielskich. D uże,
nianych. Do ow iec krótko-w ełnistych,
0 w ełnie m ieszanej, zaliczają S h r o p s-
h i r y, z głow ą i nogam i p o krytem i
krótkim , tw ardym , ciemnym w łosem ,
g d y re sz ta ciała porosła białą w ełną
m ieszaną. N ależą do lepszych ow iec
m ięsnych angielskich. Do owiec p o k iy -
ty c h czystym w łosem rdzeniow ym bez
dom ieszki w łaściw ej w e łn y , należy
oprócz ow cy a r a b s k o - s y r y j s k i e j
1 czerkieskiej, sław na ra sa opasow ych
ow iec angielskich L e i e e s t r ó w , u ży
w an y ch do krzyżow ania i popraw y
w ielu innych ra s angielskich. D uże,
nianych. Do ow iec krótko-w ełnistych,
0 w ełnie m ieszanej, zaliczają S h r o p s-
h i r y, z głow ą i nogam i p o krytem i
krótkim , tw ardym , ciemnym w łosem ,
g d y re sz ta ciała porosła białą w ełną
m ieszaną. N ależą do lepszych ow iec
m ięsnych angielskich. Do owiec p o k iy -
ty c h czystym w łosem rdzeniow ym bez
dom ieszki w łaściw ej w e łn y , należy
oprócz ow cy a r a b s k o - s y r y j s k i e j
1 czerkieskiej, sław na ra sa opasow ych
ow iec angielskich L e i e e s t r ó w , u ży
w an y ch do krzyżow ania i popraw y
w ielu innych ra s angielskich. D uże,
kosm ki i stożki w łosów w ełn y na
b itej, g ęstej i re g u la rn ie karbikow a-
nej, z obfitym tłuszczopotem , jedw a-
b isto ść i m iękkość w łosu, z a ro st runa,
k tó re p o k ry w a sk ó rę od oczu i czoła
często aż do racic, stan o w ią ch arak te
ry sty c z n ą cechę m e r y n o s ó w , ró
żniącą j e od w szy stk ich poprzednio
w ym ienionych ra s owiec. N ajlep iej roz
w in ął się ten zaw ód ow cy w H iszpa
nii w t. zwT. ow cy h i s z p a ń s k i e j
m e r y n o s o w e j. T rz y głów nie pań
stw a zajęły się sprow adzeniem do sie
bie ow iec m erynosow ych, g d zie też
60. O w ca m erynos N egretti.
dobrze zbudow ane, pokryte są n a g ło
w ie i nogach podobnie ja k inne za
wody' m ięsnych ow iec angielskich, k ró t
kim w łosem ; resz tę tułow ia pokryw a
d ługi, błyszczący w łos rdzeniow y. Z po
w odu w czesnej dojrzałości i skłonno
ści do zapasania się, są mniej płodne.
G łów nym przedstaw icielem owiec, po
k ry ty c h czystą w ełną bezrdzenną, lecz
nie p ro stą, ale k a r b i k o w a n ą, k tó
ra od najdaw niejszych czasów ucho
d ziła za najcieńszą i n ajszlach etn iej
szą, je s t ow ca m e r y n o s o w a . W y
raźne ugrupow anie w liczne drobne
rozw inęły się one w trze ch w spom nia
n y ch typach, t. j. F ra n c y a , Saksonia
i A u stry a. F ra n c y a , do k tó rej wedle
podań niek tó ry ch m iano n ajp ierw spro-
dzić m erynosy, jeszcze w połow ie 17
w ieku, w ytw o rzy ła u sieb ie ty p owiec
ra sy czy k ie ru n k u R a m b o u i l l e t
(m ów : R am b u je), t. zw. od majątku
państw ow ego R a m b o u ille t, najw ięk
szych m erynosów o d o b ry ch figurach,
silnej b u d o w ie, z w ełn ą najdłuższą
z w ełn w szy stk ich ow iec cienkoweł-
n isty ch , lecz n ie zb y t cienką, t. zw.
w ełną czesankow ą, (obacz W ełna

[madohora]

[madohora]

OSTATNI BYK UCIEKINIER ZOSTAŁ ZŁAPANY - www.msn.com.pl - 01.03.2023

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

W KATOWICACH URATOWANO TRZY PSY - www.msn.com.pl - 03.03.2023

[madohora]

EKSPANSJA PLUSKIEW - www.msn.com.pl - 03.03.2023

[madohora]

[madohora]

[madohora]

Co za głupi tytuł? Przecież to sąsiad nie stanął na wysokości zadania.

[madohora]

CHOINKI ŚWIĄTECZNE WYLĄDOWAŁY NA DNIE ZALEWU ZEMBORZYCKIEGO - www.msn.com.pl - 05.03.2023

[madohora]

MIESZKAŃCY WSI POD CEDYNIĄ BOJĄ SIĘ WILKA - 🐺 - www.msn.com.pl - 05.03.2023

[madohora]

[madohora]

FUNDACJA MA POD OPIEKĄ 50 ZWIERZĄT - www.tvp.pl- 22.01.2023

[madohora]

[madohora]

[madohora]

Od dawien dawna już przedmiotem zacieka
wienia u szerokich w arstw ludu jest kukułka.
Wynika to także z tego, że prawie w e w szy st
kich językach, nawet w japońskim, nazwa jej o-
parta jest na jej charakterystycznem wołaniu:
kuku! Należy ona do tych ptaków, które poja
wiają się tak często w legendach i baśniach z naj
dawniejszych czasów. Już też w starożytności
wiadomym był istotnie niezw ykły szczegół, że
kukułka zw ykła składać jajka w cudze gniazda,
ale dzisiaj przynajmniej nikt nie w ierzy już w
twierdzenie, które dawniej uchodziło za rzecz
dowiedzioną, mianowicie w to, że kukułka jest
zarazem wzorem niewdzięczności, albowiem ma
pożerać swą wychow aw czynią!
Obecnie nauka zalicza kukułki i papugi do
jednej grupy, nazwanej ogólnie kukułkami, gru
pa ta zaś rozpada się na dwie klasy, na w łaści
w e kukułki i ptaki — bananowce tj. żyw iące się
bananami. Kukułki mieszkają i przebywają pra
wie w yłącznie w lesie. Każda posiada pewien
obszar, w którym jest w yłączną panią i w któ
rym nie znosi żadnej innej kukułki, a skoro się
pojawi druga, natenczas rozpoczyna się bitwa
zajadła, która nie ustaje prędzej, aż się przybysz
nieproszony znowu usunie. Ciekawym jest też
z pożycia rodzinnego ten szczegół, że kukułka
żyje — że się tak wyrazim y — w wielom ęstwie,
albowiem, każda samiczka ma kilku samców.
Skoro na kukułkę przyjdzie czas, wybiera się
w rewir, kędy żyją samce, wydając z siebie
krzyki, podobne nieco do przytłumionego śmie
chu: ha — ha —- h a ! Na ten znak zlatują się
samce i natychmiast powstaje między nimi woj
na, która trwa tak długo, aż jeden z nich po
kona drugich, współzalotników.
Kukułka, aczkolwiek to ptak mały, ma pe
wne znaczenie dla gospodarstwa krajowego, jest
on bowiem jedynym z ptaków europejskich, któ
ry zjada gąsienice włochate, wyrządzające takie
szkody w gospodarstwie rolnem i leśnem.
Ale zagadkowość u kukułki nie polega na
tych odrębnych właściwościach, lecz na sposobie
dochowania się potomstwa. Kukułka składa
bowiem jajka w gniazdka obcych ptaków, a więc
nie kukułek, i tym je w ysiadyw ać każe. Poja
wiające się od czasu do czasu twierdzenia, że
ktoś zauważył, iż kukułka w ysiadyw ała własne
jajka, dotąd zaw sze okazyw ały się ostatecznie
mylnemi. Przemyślna kukułka zabiera się przy-
tem do tej sprawy w dwojaki sposób: albo obla
tuje okolicę i wybiera gniazdko albo też śledzi
za ptaszkami, dokąd lecą, i tuż za nimi leci, aż
się przekona, gdzie się ich gniazdka znajdują i
czy są już w nich jajka.
Dalszą osobliwością u kukułki jest to, że
jajka jej w ielce się od siebie różnią. Jedna
samiczka składa takie, druga owakie jajka, ale
każda zaw sze te same, a co najdziwniejsza, jajka
kukułcze są zaw sze bardzo podobne do tych, któ
re już leżą- w gniazdku. Każda kukułka wybiera
dla sw ych jajek zaw sze też gniazdka jednego i
tego samego gatunku ptaków. Jedynie w osta
teczności, gdy nie może takich znaleźć, składa
jajka w gniazdka innych ptaków w swej okolicy,
gdzie oczyw iście bardzo się odróżniają. — P e
wien badacz angielski skinematografował kukuł
kę przy składaniu jajek i w taki sposób stwier
dził, iż kukułka składa jajka wprost w cudze
gniazdko i że mylnem musi być też twierdzenie,
jakoby kukułka jajka złożone na ziemi brała w
dzióbek i zanosiła w miejsce upatrzone. Go pra
wda, zauważono niejednokrotnie, że na jajkach
kukułczych widoczne b yły ślady ziemi i że znaj
dywano je w gniazdkach o tak małym otworze,
iż do nich kukułka nie mogła mieć przystępu, a
toby dowodziło, że jednak to twierdzenie ma
wiele prawdopodobieństwo

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

Niestety jest jeszcze większe, o wiele poważniejsze zagrożenie. Analiza tkanek tych zwierząt wykazała, że znajduje się w nich alarmująco wysoki poziom metali ciężkich i związków chloru, które mają negatywny wpływ na ich układ odpornościowy i hormonalny, skutkując zwiększeniem śmiertelności, szczególnie w okresach linienia, kiedy tracą na wadze i ich wrażliwość na choroby jest znacznie zwiększona. Zanieczyszczenia te pochodzą głównie z wysokowydajnych upraw. Na szczęście wraz z postępem nauki oraz większą regulacją prawną ich użycia obserwuje się stopniowy spadek zawartości wspominanych zanieczyszczeń w tkankach poławianych zwierząt. Nie jest to jednak łatwy do przerwania cykl, ponieważ jak wiadomo, w naturze wszystko krąży, a szkodliwe substancje przekazywane są wzdłuż łańcucha pokarmowego, co sprawia, że nagromadzone w dorszu, powędrują prosto do foki, a stamtąd do niedźwiedzia polarnego. W tym równaniu należy pamiętać także o rdzennej ludności Arktyki, której dieta w ogromnym stopniu opiera się o zamieszkujące ten obszar dzikie zwierzęta, a badania wskazują, że substancje te mają negatywny wpływ na działanie wątroby oraz zdolność rozrodczą. W 2012 roku zawartość rtęci w wątrobie fok osiągnęła tak duży poziom, że rząd Nunavutu – kanadyjskiego terytorium – zabronił kobietom w ciąży ich spożywanie, gdyż powodowały ogromne ryzyko wad płodu i poronienia.

[madohora]

Chociaż w przeszłości ten gatunek udowodnił, że jest zdolny do szybkiego przystosowania do zmian oraz ewentualnych przesiedleń na nowe terytoria w poszukiwaniu bardziej odpowiednich warunków, tym razem na Ziemi zaczyna brakować takich miejsc. Spadek populacji tych ssaków utworzyłby w łańcuchu pokarmowym ogromną dziurę, która niezałatana wywoła chaos w homeostazie podbiegunowego ekosystemu, pociągając za sobą wiele innych żyjących tam gatunków, w tym szczytowego drapieżnika, jakim jest niedźwiedź polarny.

[madohora]

Ataki rekinów nie są tylko filmową fikcją, ale rzeczywiście czasem się zdarzają. Najczęściej dochodzi do nich na wybrzeżach USA i Australii. Wśród wielu gatunków rekinów, dla ludzi najbardziej niebezpieczne są dwa: żarłacz biały i żarłacz tygrysi. Mimo medialnej nagonki ataki rekinów są dość rzadkie. W 2014 r. na całym świecie odnotowano tylko trzy zgony związane z atakami rekinów, a w 2015 było ich sześć.

[madohora]

Charakterystyczny beczkowaty tułów, krótkie nóżki i duża głowa – choć hipopotam wygląda dość sympatycznie, bywa bardzo niebezpieczny. Mało znany jest fakt, że zwierzęta roślinożerne są w stanie zabić człowieka. Choć jest niezgrabny, hipopotam jest najbardziej śmiercionośnym dużym ssakiem lądowym na świecie, zabijając w Afryce około 500 osób rocznie. Hipopotamy mimo, iż są zwierzętami roślinożernymi posiadają groźną broń – długie kły, którymi mogą zadawać głębokie rany. Jego zakręcone siekacze są ostre jak żyletki i mogą osiągać do 60 cm długości. Na domiar złego hipopotam potrafi otworzyć swoją paszczę na taką szerokość, że szczęki tworzą kąt 150 stopni. Dzięki czemu są w stanie bez większego trudu zgnieść łódź czy przeciąć kajak na pół. Zwierzę potrafi jednym ruchem szczęki zabić krokodyla, więc łatwo sobie wyobrazić co taki agresywny hipopotam może zrobić z człowiekiem.

[madohora]

Krokodyle niekoniecznie celowo polują na ludzi, ale są oportunistycznymi zabójcami. W samej Afryce rocznie dochodzi do kilkuset ataków krokodyli na ludzi, z których prawie połowa kończy się śmiercią, w zależności od gatunku. Szacuje się, że na całym świecie krokodyle zabijają około 1000 osób rocznie, znacznie więcej niż rekiny. Aligatory, które występują na wolności tylko w USA i Chinach, są mniej agresywne niż krokodyle, ale nadal mogą być niebezpieczne. Według władz stanowych w amerykańskim stanie Floryda od 1948 roku aligatory zabiły 22 osoby.

[madohora]

Najlepszy przyjaciel człowieka? Być może, ale są wyjątki. Wściekłe psy są odpowiedzialne za śmierć około 25 000 ludzi rocznie. Według WHO w krajach, w których psy często są nosicielami wścieklizny, są one powodem 99% zakażeń. Kraje o dużej liczbie bezpańskich psów, w tym Indie, są najbardziej dotknięte problemem. Według WHO około 36% zgonów z powodu wścieklizny na świecie ‒ czyli około 20 000 ‒ ma miejsce w Indiach. Zgony z powodu pogryzienia przez psy są znacznie rzadsze.

[madohora]

Ślimaki mogą wydawać się całkiem nieszkodliwe. Jednak mogą one, nie bezpośrednio, stanowić zagrodzenie dla ludzi. Ślimaki słodkowodne przenoszą chorobę pasożytniczą zwaną schistosomatozą, która zaraża prawie 250 milionów ludzi, głównie w Azji, Afryce i Ameryce Południowej. „To jeden z najbardziej śmiercionośnych pasożytów na świecie” - mówi Susanne Sokolow, ekolog od chorób w Hopkins Marine Station Uniwersytetu Stanforda. Ślimaki słodkowodne przenoszą pasożytnicze larwy S. mansoni, które trafiają do zbiorników wodnych, a następnie przez skórę do naszych organizmów. Po wniknięciu do ciała larwy zakażają ludzi chorobą zwaną schistosomatozą, która może powodować intensywny ból brzucha i krew w stolcu lub moczu. WHO szacuje, że schistosomatozie można przypisać od 20 000 do 200 000 zgonów rocznie.

[madohora]

Darniówka tatrzańska

Polska flora i fauna wydaje się nam mało egzotyczna i dobrze poznana. Wysokogórskie gatunki zwierząt są poddawane ciągłemu monitoringowi, dzięki czemu, co roku możemy dowiedzieć się o liczebności Tatrzańskich kozic, o trasach wędrówek niedźwiedzi brunatnych zarejestrowanych za pomocą obroży radiotelemetrycznych oraz o kryjówkach wilków uchwyconych przez fotopułapki. Jednak grupa ssaków, do której należy darniówka tatrzańska przysparza sporo problemów w obserwacji, w głównej mierze za sprawą małego rozmiaru, ale także nieuchwytnego trybu życia. Wszystkie te czynniki w połączeniu z faktem jej złudnego podobieństwa do innych gatunków wysokogórskich gryzoni sprawiają, że darniówka tatrzańska pozostaje w cieniu innych, bardziej reprezentatywnych ssaków Tatr, a jej liczebność i tryb życia są słabo zbadane do dziś.

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

DRAMATYCZNA INTERWENCJA POD KALISZEM - www.msn.com.pl - 06.03.2023

[madohora]

KTOŚ PRÓBOWAŁ ZABIĆ PSA - www.msn.com.pl - 06.03.2023

[madohora]

WILK PRZED MASKĄ RADIOWOZU - www.msn.com.pl - 06.03.2023

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

Skrytemu trybowi życia sprzyja także wygląd zewnętrzny darniówki – niewielkie, osiągające zaledwie 13-36 gramów, ciało pokryte jest brązowym futerkiem z kasztanowym odcieniem, perfekcyjnie maskującym ją na tle otoczenia. Cechą morfologiczną, która wyróżnia gatunki darniówek są ich małe, okrągłe oczy. Jeśli chcemy potwierdzić gatunek spotkanego osobnika, musimy przyjrzeć się gryzoniowi bliżej – pole wibrysów, czyli włosów czuciowych, wokół pyszczka darniówki tatrzańskiej jest większe oraz bogatsze, a same włoski – dłuższe. Najbardziej wyraźną różnicą będzie liczba modzeli, czyli charakterystycznych wypustek na podeszwach stóp tych gryzoni. Nornik darniowy będzie miał ich pięć, czyli o jedną mniej niż nornik tatrzański. Obie wspomniane różnice są jednak tak trudno zauważalne, że oba gatunki nornikowatych dla laika będą praktycznie nieodróżnialne. A problem z oznaczeniem nie kończy się na tylko na nich dwóch.

[madohora]

Okres rozrodczy tych gryzoni zaczyna się już wczesną wiosną, czasami jeszcze gdy świat pokrywa gruba warstwa śniegu, a kończy się wraz z końcem sierpnia. Samica wydaje w tym czasie na świat tylko jeden miot młodych, składający się z reguły od 2 do 4 łysych i ślepych osesków, które dojrzałość płciową osiągną dopiero po kolejnej zimie. Ze względu na długość życia darniówek nieprzekraczającą 18 miesięcy oraz przypadający rocznie tylko raz sezon rozrodczy, jednej parze będzie zwykle dane wydać na świat zaledwie jeden miot. Nie jest to godny podziwu wynik, szczególnie jeśli porównamy go do innych gatunków nornikowatych, które dojrzałość płciową osiągają w kilka tygodni, a rocznie mogą wydać na świat dziesiątki młodych. Warunki klimatyczne Tatr nie należą do najprzyjaźniejszych, a lato trwa krótko i zdarza się, że młode darniówki przychodzą na świat pod koniec sierpnia, gdy schyłkowi lata towarzyszą już nie tylko niskie temperatury, ale nawet opady śniegu. Dodać do tego cały arsenał drapieżników czających się na praktycznie bezbronne norniki – łasice, gronostaje, a od czasu do czasu również kuny i lisy – i przestaje dziwić niska liczebność populacji tych gryzoni.

[madohora]

Wysokogórskie obszary, w tym także Tatry to znane ośrodki turystyczne. Podczas gdy panujące tam trudne warunki utrudniają działalność człowieka pod względem budowy osiedli mieszkaniowych, tras komunikacyjnych czy też zakładów przemysłowych, a słabe gleby nie sprzyjają rolnictwu, często głównym źródłem utrzymania mieszkańców pozostaje turystyka. Inwestorzy wciąż poszukują okazji, by wycinać kolejne połacie lasów pod stoki narciarskie i przyciągać, tym samym, coraz to większe grupy turystów. Latem z kolei kwitnie popularność pieszych wędrówek po wysokogórskich szlakach. Tatry są jednym z najbardziej obleganych przez turystów obszarów Polski, goszcząc nawet 100 tys. turystów dziennie. Rozum podpowiada, że nie może pozostać to zupełnie bez wpływu na przyrodę. Zmiana naturalnej struktury lasów na uprawy monokulturowe, intensyfikacja procesów erozji oraz niszczenie zwartej szaty roślinnej to jedne z wielu konsekwencji intensywnej turystyki. Na tych zmianach szczególnie cierpią zamieszkujące te tereny gatunki dzikich zwierząt, w tym również darniówka. Chociaż udowodniono, że zimowa aktywność narciarzy przy wysokiej pokrywie śnieżnej nie zagraża bytowi tych gryzoni, ogromny problem stanowi tworzenie tras zjazdowych i wyciągów związany z całkowitym niszczeniem roślinności. Tak właśnie stało się we wspomnianym wcześniej Pilsku. Dzięki działaniom ochronnym populacja nornika pozostaje na stosunkowo stabilnym poziomie, a na liście IUCN ma status zagrożenia najmniejszej troski, ale stan ten może ulec gwałtownej zmianie. Różnorodność gatunkowa jest ważnym czynnikiem w każdym ekosystemie, a zachowanie gatunków endemicznych, do których należy darniówka tatrzańska powinna być absolutnym priorytetem w działaniach mających na celu ochronę przyrody. Korzystając z dobrodziejstw natury i spędzając czas na górskich wędrówkach musimy pamiętać, że każda ludzka działalność pozostawia za sobą ślad. Przestrzeganie takich zasad, jak pozostawanie na ściśle wytyczonym szlaku samo w sobie stanowi sposób na wsparcie tych działań i w efekcie umożliwia przetrwanie takim gatunkom jak darniówka tatrzańska.

[madohora]

Świstak to jeden z tych zwierzaków, który stał się pewnym symbolem. W USA wierzą, że od jego zachowania, a dokładniej od jego cienia, zależy kiedy przyjdzie wiosna. Coś w tym jest, bo zwierzęta ogólnie lepiej przeczuwają pewne zjawiska. Nawet powstał film, którego fabułę zbudowano wokół dnia tego zwierzęcia. Oczywiście w filmie nie chodziło o zwierzę, a coś zupełnie innego, to jednak świstak wielu będzie kojarzył się z popadaniem w wir codzienności. Czy jest „codziennym”, monotonnym zwierzakiem? Czy świstak cały czas śwista tak samo? Z pewnością nie, co Wam udowodnię!

[madohora]

Niestety zachowane zapiski odnoszą się raczej do metod polowania czy kulinariów. Dopiero w XVII i XVIII wieku zaczęły powstawać bardziej obrazowe opisy tego zwierzęcia, które aż do roku 1868 po polskiej stronie Tatr było odławiane na potęgę. Pisali o nim Gabriel Rączyński, Krzysztof Kluk czy Maksymilian Nowicki. Dopiero ten ostatni w roku 1865 opublikował pełny opis biologii gryzonia. To właśnie Nowicki opisując po raz pierwszy świstaka w sposób stricte naukowy, jak na tamte czasy oraz warunki przystało, użył łacińskiego określenia Arctomys – co w wolnym tłumaczeniu na język polski oznacza nic innego jak „misiomysz”. Genezy takiego określenia należy doszukiwać się w wyglądzie świstaka.

[madohora]

Zejszner pisał, że górale określali świstaka… świstakiem. Dlaczego? Ze względu na jego charakterystyczne „szczekanie” przypominające bardziej świst. Podobne pochodzenie ma nazwa łacińska. Marmota marmota – w tłumaczeniu na polski oznacza kogoś mamroczącego, marudzącego lub mruczącego. Głos jest niezwykle ważnym elementem komunikacji w kolonii świstaków.

[madohora]

Bez wątpienia świstaka można uznać za jedno z najciekawszych zwierząt żyjących w Tatrach. Z punktu widzenia systematyki zaliczany jest do rodziny wiewiórkowatych, a jak zapewne większość z nas wie, wiewiórki żyją głównie na drzewach. Nic bardziej mylnego, oprócz świstaka, w Polsce, także susły są przedstawicielami tzw. wiewiórek ziemnych. Ich życie toczy się przede wszystkim na ziemi oraz pod nią.

[madohora]

Rodzina świstaków może składać się z kilkunastu członków, natomiast kilka rodzin żyjących obok siebie tworzy dość sporą kolonię. Jak się okazuje osobniki żyjące w tych koloniach, a przede wszystkim samce, co jakiś czas ruszają na obchód zajmowanego przez nie skrawka ziemi. Przy okazji kontroli swojej „granicy”, zwierzęta znakują teren wydzieliną pochodzącą z gruczołów umieszczonych w okolicy odbytu, na poduszkach łap oraz na policzkach. W ten sposób dają znać sąsiadom, że to ich „prywatna” działka, na którą lepiej nie wchodzić. Jeżeli samiec napotka na obce osobniki, wówczas zaczyna je odstraszać. Najpierw stroszy sierść i podnosi ogon pionowo do góry charakterystycznie machając i udając przy tym jeszcze większego niż jest naprawdę. Zazwyczaj takie odstraszanie pomaga a osobnik, który otrzymał tak wyrazisty sygnał zawraca na pięcie i odchodzi w swoją stronę. Przede wszystkim na granice rewirów zapuszczają się ciekawskie osobniki młodociane, nie znające jeszcze wielu zagrożeń. Trochę tacy nastolatkowie, przekładając na nasze, ludzkie rozumienie struktury wiekowej danej populacji. Bywają również takie sytuacje, kiedy dochodzi do konfrontacji między dorosłymi samcami przebywającymi na granicy terytorium. Wtedy sygnały wizualne raczej nie pomagają i dochodzi do walki, często na śmierć i życie. Największa bronią każdego świstaka są siekacze. Ssak potrafi nimi naprawdę bardzo mocno zranić przeciwnika. Gdy walka nie ma zwycięzców, a żaden z toczących bój nie chce ustąpić, zwierzęta będą ją toczyć aż do skutku, dopóki jeden z nich nie odpuści. Jeszcze będąc dziećmi, samce są przysposobiane do takich incydentów. Latem można obserwować jak młodociane osobniki toczą między sobą walki na niby, podczas których zdobywają umiejętności służące w życiu dorosłym

[madohora]

jest nieco bardziej powściągliwym zwierzęciem. Aczkolwiek może dać się we znaki, zwłaszcza tym, którzy swoje posiadłości mają blisko lasów lub nawet żyją w lasach. Przygody z tym zwierzęciem są niemal identyczne, jak z kuną domową. Też może zamieszkać na strychu, też może zjadać kury, też może wejść pod maskę samochodu, i wreszcie też może być stałym bywalcem naszej działki. Tumak kojarzy nam się raczej z kimś lub czymś „głupawym”, niezbyt orientującym się, oczadzonym. Czy o kunie leśnej przez pryzmat jej nazwy ludowej należy też tak myśleć? Czy także trzeba na nią spoglądać jak na tumaka z lasu?

[madohora]

Gdy już się obudzi, rozpoczyna swoją wędrówkę za zdobyczami, a ta może być naprawdę długa, bo obliczono, że kuny przemierzają średnio odległości rzędu 10 km, zazwyczaj w swoim terytorium. Jego wielkość oprócz dostępności pokarmu oraz samic, jest także podyktowana bytnością wrogów naturalnych i konkurentów z innych gatunków polujących na ten sam pokarm. W zależności od tego jak duża jest konkurencja i ilu wrogów ma kuna, tak duży jest zajmowany przez nią areał. Samcze terytoria mają większą powierzchnię niż obszary zajmowane przez samice. Zazwyczaj jest tak, że w terytorium samca, swoje granice mają stanowiska zamieszkane przez kilka samic. Samiec jest niejako „właścicielem” osobników płci pięknej żyjących w jego włościach. Także kontakty między poszczególnymi osobnikami w okresie godowym odbywają się nocą. Za dnia łatwiej o atak ze strony wroga, bo jest się lepiej widocznym, a gdy przyjdzie chuć, wtedy trzeba naprawdę uważać, bo hormony jedne zmysły wyostrzają, a inne osłabiają. Zatem w cieniu tych informacji nocne życie kuny wydaje się jak najbardziej racjonalne.

[madohora]

Jednak z reguły nie jest to takie łatwe. Dlaczego? Bo samiec musi pilnować zajętego przez siebie obszaru, by żaden przeciwnik się doń nie przedarł. A jeśli do tego dojdzie, wówczas rozpoczyna się walka o przybytek. W końcu nie tylko o terytorium, ale także – a może przede wszystkim – o samice chodzi. Dobry obszar to taki, w którym są samice, jest dużo jedzenia, no i kryjówek, gdzie można się schować. Gra warta świeczki! Z reguły zwycięzcą zostaje tylko jeden osobnik. Przegrany odchodzi w niesławie, często poraniony, natomiast zwycięzca ma prawo do zapłodnienia. Jeśli wszystko zadziało się tak jak powinno, samica zachodzi w ciążę, która trwa – uwaga – do 240 dni! Spytacie dlaczego tak się dzieje? Kuna jest średniej wielkości ssakiem drapieżnym. Ciąża u wilków już trwa krócej, bo około 60 dni, a kuna taka mała, a tak długo chodzi w ciąży. W tym miejscu warto pochylić się nad zjawiskiem ciąży przedłużonej. Polega ono na tym, że zarodki, które osiągnęły stadium blastocysty nagle przestały się rozwijać i nie zdążyły jeszcze zagnieździć w macicy. Dzieje się tak, ponieważ zima jest bardzo trudnym okresem, w którym przyszła matka musi zapewnić byt także sobie. Gdyby nosiła w łonie jeszcze płody, być może nie przetrwałaby tej najtrudniejszej pory roku. Zarodek w stadium blastocysty nie jest aż tak dużym obciążeniem dla organizmu, dzięki czemu ssak spokojnie dożywa wiosny. Do implantacji zarodka dochodzi w lutym lub marcu, a młode przychodzą na świat na przełomie kwietnia i maja. W miocie jest ich od trzech do sześciu, rodzą się ślepe i głuche. Przez następne 45 – 50 dni ssą mleko matki, a potem zaczynają na własną łapę poznawać świat. Kuna leśna osiąga dojrzałość płciową w wieku dwóch lat, ale nie zawsze wtedy przystępuje do rozrodu. Wszystko zależy od tego w jakim środowisku znajdzie się zwierz oraz czy na swojej drodze napotka samicę bądź samca. W niewoli może przeżyć do 15 lat, natomiast na wolności średnia długość życia tych zwierząt wynosi 8 – 10 lat.

[madohora]

Na świecie jest ponad 17,5 tysiąca gatunków motyli. To zaledwie ułamek wszystkich gatunków owadów, których znamy już milion, a naukowcy wierzą, że jest nawet 10 razy więcej. Jest jednak coś wyjątkowego w dużych, barwnych skrzydłach, co sprawia, że rozpoznają je łatwo już najmniejsze dzieci. Nic dziwnego, że najpiękniejsze motyle na świecie to kategoria zoologiczna, która wzruszy każdego estetę.

[madohora]

Ciekawostka: Motyle barwy dzieli się na dwa typy. Pierwszy to strukturalny, złożony z łusek i opalizujący w promieniach słońca. Drugi typ to klasyczny pigment będący po prostu określonym związkiem chemicznym.

[madohora]

Skuteczność szczepionki wynosi od 82 do 96 procent. Co więcej, nie ma też żadnych poważnych skutków ubocznych. Kolejnym etapem będzie przetestowanie szczepionki na dzieciach i większej liczbie osób dorosłych, a także ustalenie, czy konieczne okażą się zastrzyki przypominające dla zapewnienia długotrwałej odporności na boreliozę.

[madohora]

Uważany za największego motyla na świecie, gatunek Ornithoptera alexandrae zamieszkuje niżej położone lasy tropikalne Papui Nowej Gwinei. Rozpiętość skrzydeł samicy sięga nawet 25-28 cm, ale jest ona ubarwiona dość minimalistycznie – na brązowym tle deseń tworzą dwa rzędy białych plamek ułożonych w jodełkę. Samce są mniejsze, nie przekraczając szerokością 20 cm, ale za to żywo umaszczone: z żółtym odwłokiem i żółto-zielono-niebieskimi plamami ograniczonymi czarnymi krawędziami niczym witraż. Niestety, gatunek jest zagrożony wyginięciem ze względu na ekspansywne praktyki rolnicze. Obecnie występuje jedynie na ograniczonym obszarze nieprzekraczającym 100 km2, a sytuacji nie pomaga fakt, że kolekcjonerzy za skrzydła motyla Królowej Aleksandry są gotowi zapłacić nawet kilka tysięcy dolarów.

[madohora]

Jednym z najbardziej rozpoznawalnych motyli na świecie jest pochodzący z Ameryki Środkowej i Południowej Morpho menelaus. Przy rozpiętości skrzydeł sięgającej 12 cm owad nie da się przeoczyć ze względu na intensywnie szafirową i silnie opalizującą barwę. Kontrastuje ona pięknie z czarnymi obrzeżami i brązowym podbrzuszem. Złożone skrzydła są również ciemnobrązowe, co daje fantastyczny efekt podczas trzepotania. Naukowcy, którzy od dłuższego czasu zgłębiają tajemnice kolorystyki tego cennego gatunku, doszli do wniosku, że dzięki mikroskopijnym strukturom łusek reakcja z widzialnym światłem jest wyjątkowo silna – motyl wydaje się wręcz błyszczeć na słońcu.

[madohora]

Do najpiękniejszych motyli świata z czystym sumieniem zaliczyć można azjatycki gatunek Parthenos sylvia. Występujący dość powszechnie w krajach takich jak Indie, Sri Lanka, Myanmar, Tajlandia czy Malezja, wygląda jak misterna ludowa wycinanka. Na czarnym tle występują lustrzane pola o różnych wielkościach i kształtach wybarwione różnymi tonami bieli, żółci, zieleni czy niebieskiego. Wyróżnia się nawet 25 podgatunków, z których każdy, w zależności od obszaru występowania, ma nieco inną kolorystykę. Motyl ma rozpiętość skrzydeł ok. 9 cm i słynie z nieprzeciętnie szybkiego lotu. Co ciekawe, często dryfuje w powietrzu z horyzontalnie rozłożonymi skrzydłami wykonując jedynie drobne ruchy.

[madohora]

[madohora]

Mimo, że wciąż jest zimno, a miejscami prószy śnieg zabielający krajobrazy, to jednak w lasach pojawiły się pierwsze kleszcze. Wszystko wskazuje na to, że przetrwały one łagodną zimę i właśnie przystępują do rozmnażania się.

[madohora]

Ugryzienie kleszcza, jak wynika z badań nawet co trzeciego, może się skończyć dwiema groźnymi chorobami. Na szczęście na pierwszą z nich zaszczepić można się już od dawna. To kleszczowe zapalenie mózgu, na które umiera średnio 1 osoba na każde 50 zarażonych.

[madohora]

W pierwszym okresie choroby u 20-30 procent zakażonych osób pojawia się rumień wędrujący, w środku którego widać przejaśnienie. Rumień ma kolor czerwony lub niebieskoczerwony, jest ocieplony ale niebolesny.

[madohora]

Na skórze pojawia się wtórny mnogi rumień wędrujący, występujący niezależnie od miejsca ukłucia przez kleszcza. Obserwuje się również zmianę w postaci ziarniniaka chłonnego (chłoniak rzekomy) - jest to niebolesny, niebiesko-czerwony guzek lub blaszka, któremu towarzyszą złe samopoczucie, stany podgorączkowe, bóle kostno-stawowe, objawy neurologiczne.

[madohora]

[madohora]

CHORZOWSKIE ZOO POKAZUJE JAK NIE POWINNO SIĘ ZACHOWYWAĆ W ZOO - www.katowice24.info - 09.03.2023