Nie tylko na Śląskim Szlaku III

[madohora]

[madohora]

🌍

[madohora]

[madohora]

NA ŚLĄSKIM SZLAKU

[madohora]

NA ŚLĄSKIM SZLAKU II

[madohora]

NA ŚLĄSKIM SZLAKU III

[madohora]

NA ŚLĄSKIM SZLAKU IV

[madohora]

NA ŚLĄSKIM SZLAKU V

[madohora]

NA ŚLĄSKIM SZLAKU VI

[madohora]

NA ŚLĄSKIM SZLAKU VII

[madohora]

NA ŚLĄSKIM SZLAKU VIII

[madohora]

NA ŚLĄSKIM SZLAKU IX

[madohora]

TO CO ŚLĄSKIE W SZEROKIM ZAKRESIE

[madohora]

NIE TYLKO NA ŚLĄSKIM SZLAKU

[madohora]

NIE TYLKO NA ŚLĄSKIM SZLAKU

[madohora]

NIE TYLKO WYŻYNA KRAKOWSKO - CZĘSTOCHOWSKA (JURA)

[madohora]

PIĘKNA NASZA POLSKA CAŁA

[madohora]

*

[madohora]

CHŁAPOWO

[madohora]

WŁADYSŁAWOWO

[madohora]

GDYNIA

[madohora]

Mocą zawartego ze Stolicą Apostolską konkordatu wschowskiego w 1737 roku królowie Polski mieli prawo mianować tutaj opatów komendatoryjnych

[madohora]

ZWIEDZANIE LUBLINA OGÓRKIEM - GUTKIEM - www.tokfm.pl - 03.07.2022

[madohora]

BESKIDY. WYPADEK W JASKINI MALINOWSKIEJ - Interia - 29.07.2022

[madohora]

Malowana wieś, czyli Zalipie

Zalipie to bez wątpienia jedna z najciekawszych atrakcji w okolicy Krakowa. Malownicza wieś położona jest 75 km od miasta, w widłach Wisły i Dunajca. Tradycja ręcznego ozdabiania domów jest tu żywa od lat.
W niewielkiej miejscowości można zobaczyć malowane w charakterystyczne kwiaty domy, kaplice, studnie, a nawet płoty i psie budy. Co ważne, nie jest to skansen - w Zalipiu mieszkają ludzie prowadzący normalny tryb życia.
We wsi działa również niewielkie muzeum - oddział Muzeum Regionalnego w Tarnowie - które pozwala na bliższe poznanie historii tego miejsca.

[madohora]

Kopalnia Wapienia Czatkowice – odkrywkowa kopalnia (kamieniołom) wapieni w Czatkowicach w województwie małopolskim, w powiecie krakowskim, w gminie Krzeszowice. Obecnie jest to część miasta Krzeszowice. Znajduje się na w północnej części Góry Mazurowej na Wyżynie Olkuskiej wchodzącej w skład Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej.

[madohora]

HEL

[madohora]

DŹWIŻYNO

[madohora]

Errata

DŹWIRZYNO

[madohora]

TRZEBIATÓW

[madohora]

KOŁOBRZEG

[madohora]

KRAKÓW

[madohora]

TWORÓG

[madohora]

KRAKÓW NIECO INACZEJ

[madohora]

PROMOCYJNE PRZEJAZDY DO KRAKOWA, KTÓRYCH NIE BYŁO

[madohora]

TURYŚCI W PIENINACH RAŻENI PIORUNEM

[madohora]

.

[madohora]

WISŁA MAŁA

[madohora]

STUDZIONKA

[madohora]

KOŃCZYCE MAŁE

[madohora]

PUŃCÓW

[madohora]

PAWŁOWICE

[madohora]

ŁĄKA

[madohora]

SOŚNICOWICE

[madohora]

SZAŁSZA

[madohora]

GLIWICE. ŚLADY EWANGELIKÓW

[madohora]

CMENTAŻ ZYDOWSKI W GLIWICACH II NA PIASKU

[madohora]

MUZEUM ODLEWNICTWA ARTYSTYCZNEGO W GLIWICACH

[madohora]

GLIWICE TO NIE TYLKO WILLA CARO

[madohora]

FATA MORGANA NAD GLIWICAMI W 1915 ROKU

[madohora]

GLIWICE

[madohora]

[madohora]

RZEŹBY Z MALACHITU

[madohora]

[madohora]

[madohora]

Muzeum Twórczości Władysława Wołkowskiego w Dworku Machnickich.

Władysław Wołkowski urodził się w 1902 r. w Sulisławicach koło Wolbromia. Po
ukończeniu gimnazjum w Miechowie w 1920 r. wstąpił do Szkoły Rzemiosł
Budowlanych w Kazimierzu nad Wisłą, gdzie miał okazję po raz pierwszy zetknąć
się z wikliną.
W 1926 r. rozpoczął studia w ASP. Z przerwą, w trakcie której prowadził kurs
wikliniarski w Krzeszowie, skończy studia w 1934 r. i to aż na trzech
wydziałach: malarstwa, architektury wnętrz i pedagogiki. W 1937 r. na Światowej
Wystawie w Paryżu współtworzył Pawilon Polski, który został nagrodzony Złotym
Medalem. W 1939 r. walczył w obronie Warszawy.
Później zapisał partyzancką kartę w Batalionach Chłopskich. Po 1945 r
odbudowywał przemysł wikliniarski. W 1966 r. przeszedł na rentę i skupił się
wyłącznie na pracy artystycznej. W następnym roku nawiązał kontakt z olkuskim
środowiskiem artystycznym. Właśnie w Olkuszu, istnieje od 1970 r., największa
kolekcja jego prac. Wołkowski zmarł w 1986 r. Ten oryginalny twórca pozostawił
po sobie wspaniałą kolekcję prac wykonanych w wiklinie, trzcinie, sznurku,
piórach czy bambusie.
W wielu wypadkach jest to sztuka użytkowa (stoły, krzesła, taborety), nie
brakuje tu jednak kompozycji stricte
artystycznych. Do szczególnych osiągnięć Władysława Wołkowskiego należą tzw.
strojeńce - duże, barwne makaty i kilimy, których cały cykl jest w Olkuszu.
Prace artysty wystawiane były m. in. w Niemczech, Francji, Szwajcarii, ZSRR, USA
i Chinach. Władysław Wołkowski jest też autorem koncepcji mieszkania
poetyckiego, propagował też terenoplastykę czyli koncepcję plastycznego
kształtowania terenu). Muzeum posiada w swych zbiorach także notatki i
dokumentację pozostałą po artyście.

[madohora]

[madohora]

Baszta w Olkuszu - nieznana z nazwy, jedna z kilkunastu baszt w obrębie murów miejskich Olkusza.

[madohora]

OLKUSZ BASZTA

[madohora]

W czasie powstania styczniowego kopiec został zniszczony przez Rosjan, a ci, którzy zainicjowali jego usypanie, zostali zesłani na Sybir. W 1917 z okazji obchodów 100. rocznicy śmierci T. Kościuszki usypano nowy kopiec. Kopiec ma u podstawy średnicę 18 m, wysokość 7 m. Krzyż wraz z betonowym postumentem na szczycie kopca ma wysokość 8 m.

[madohora]

[madohora]

Cmentarz leży w centrum Olkusza, pomiędzy ulicami Króla Kazimierza Wielkiego i Francesco Nullo. Ma powierzchnię 0,65 hektara. Jest cmentarzem typu parkowego; w 1982 roku w jego obrębie rosło 190 drzew. Jest otoczony murem z wapienia

[madohora]

Cmentarz został założony pomiędzy 1815 a 1821 rokiem. Pierwotnie miał mniejszą powierzchnię, jednakże w II połowie XIX wieku został powiększony o tereny przylegające od strony północnej. Cmentarz formalnie zamknięto w 1914 roku. Nadal jednak odbywały się pojedyncze pochówki w grobach rodzinnych, ostatnie miały miejsce w latach 30. XX wieku. Liczba osób pochowanych na cmentarzu pozostaje nieznana.

[madohora]

Podczas I wojny światowej w północno-wschodniej części cmentarza grzebano zmarłych i poległych żołnierzy armii austro-węgierskiej. W tym celu wydzielono część kwatery prawosławnej (ok. 30% jej pierwotnej powierzchni). Prawdopodobnie zbiorowa mogiła żołnierska została ekshumowana po wojnie, a szczątki przeniesiono na cmentarz wojenny urządzony przy nowym cmentarzu katolickim[7]. Według niektórych świadków w czasach stalinizmu w kwaterze prawosławnej potajemnie grzebano zwłoki ofiar olkuskiego Urzędu Bezpieczeństwa.

[madohora]

W 1977 roku wysunięto pomysł przekształcenia cmentarza w plac zabaw dla dzieci, ostatecznie nie został on jednak zrealizowany. W 1982 roku na zlecenie olkuskiego magistratu przeprowadzono szczegółową inwentaryzację obiektów znajdujących się na cmentarzu. Działania społeczne mające na celu odnowienie cmentarza były prowadzone także w latach 90. XX wieku. W tym okresie mur oddzielający część katolicką od prawosławnej zaczęto przekształcać w „ścianę pamięci”.

[madohora]

W 2005 roku na cmentarzu odsłonięto pomnik upamiętniający mieszkańców powiatu olkuskiego pomordowanych w niemieckich więzieniach, obozach koncentracyjnych i obozach zagłady

[madohora]

Do najważniejszych obiektów znajdujących się na cmentarzu należy zaliczyć grób i pomnik Francesco Nullo. Obok włoskiego pułkownika spoczywają dwaj inni powstańcy polegli pod Krzykawką, Władysław Romer i N.N. „Julian”[a], których upamiętniają osobne płyty nagrobne. Nieopodal grobu i pomnika znajduje się kilka tablic pamiątkowych[b] oraz kamienny postument z dwoma metalowymi masztami flagowymi, na którym wyrzeźbiono płaskorzeźby przedstawiające herby Bergamo i Olkusza

[madohora]

W latach 90. XX wieku mur oddzielający część katolicką od prawosławnej zaczęto przekształcać w tzw. ścianę pamięci. Zainstalowano na nim liczne tablice, upamiętniające m.in.: Włochów poległych w powstaniu styczniowym, mieszkańców ziemi olkuskiej poległych w wojnie polsko-bolszewickiej – w tym żołnierzy V Batalionu Strzelców Olkuskich im. płk. Francesco Nullo, mieszkańców ziemi olkuskiej walczących na frontach II wojny światowej – uczestników kampanii wrześniowej, żołnierzy 2 Korpusu Polskiego, żołnierzy 1. i 2. Armii Wojska Polskiego, żołnierzy 23. i 106. Dywizji Piechoty Armii Krajowej, którzy walczyli na ziemi olkuskiej w składzie oddziałów partyzanckich „Surowiec” i „Suszarnia”

[madohora]

W 2009 roku, w ślad za inicjatywą polskiej i niemieckiej młodzieży, na starym cmentarzu wzniesiono obelisk z krzyżem upamiętniający ofiary wojen w Europie. W tym samym roku z inicjatywy olkuskich harcerzy w północno-zachodniej części cmentarza wzniesiono obelisk z drewnianym krzyżem, który upamiętnia powstanie warszawskie

[madohora]

kamienica zwana Batorówką – najstarszy budynek na olkuskim Rynku
kamienica Myszkowskich na rynku nr 29 – z XVI w., z renesansowym portalem z głową aniołka. Piwnice o 4 kondygnacjach.
kamienica na Rynku nr 24 – piwnice pałacu Tęczyńskich
kamienica na Rynku nr 20 – kamienica zwana Batorówką albo Królewską
kamienica na Rynku nr 16 – portal gotycki z piaskowca z kościoła augustianów (w fasadzie fragmenty gotyckie).
kamienica na Rynku nr 15 – w fasadzie fragmenty gotyckie z XV w.
kamienica na Rynku nr 11 – przebudowany dawny pałac Wielopolskich
„Stare starostwo” z 1828 r. – w miejscu mennicy Stefana Batorego.
Pod Rynkiem znajduje się sieć korytarzy łączących okoliczne kamienice.
pomnik „ofiarom komunizmu”
dawny pomnik milicjanta (obecnie jeszcze niezagospodarowany)

[madohora]

Stary cmentarz żydowski w Olkuszu – kirkut znajdujący się w Olkuszu.

[madohora]

[madohora]

WIEŻE CIŚNIEŃ

[madohora]

Dworzec PKP Olkusz – stacja kolejowa w Olkuszu, w województwie małopolskim, w powiecie olkuskim. Kasa biletowa i poczekalnia zostały zamknięte w maju 2012 roku. W roku 2017 stacja obsługiwała 50–99 pasażerów na dobę.

[madohora]

Powstała w 1907 roku fabryka zajmuje obecnie czołową pozycję w branży emalierskiej na polskim rynku. Wynika to z wysokiej jakości naszych wyrobów, osiąganej dzięki wykorzystaniu nowoczesnych technologii w połączeniu z umiejętnościami doświadczonej załogi.

[madohora]

Najstarsza wzmianka o parafii w Pielgrzymowicach pochodzi z roku 1335 i znaj-
duje się w rejestrze sporządzonym przez nuncjusza papieskiego Gelharda. Kolejny
zapis w dokumencie z 1447 roku informuje, że kościół w „Pilgremsdorff” płacił na
ręce opolskiego archidiakona Mikołaja Wolffa sześć groszy w ówczesnej monecie,
jako grosz świętego Piotra. Pierwszy, drewniany kościół zbudowano prawdopodob-
nie u schyłku XIII wieku. Źródłem informacji jest najstarsza kronika pielgrzymowic-
kiej szkoły. Kronikarz zastrzegł, że nie opierał się na niepewnych domniemaniach,
ale przytaczał dane, przekazane przez badacza dziejów Śląska, księdza Augustyna
Weltzela, proboszcza z Tworkowa.

[madohora]

W 1939 roku wnętrze kościoła ozdobiono wielobarwnymi malowidłami (po-
lichromią); prace malarskie według projektu Pawła Stellera wykonał artysta Stefan
Kątski (Kontski). Polichromia zachowała się do czasów współczesnych.

[madohora]

W okresie od 1945 do 1994 roku szkoła mieściła się w dawnym pałacu Reitzensteinów.
Kolejnymi kierownikami placówki byli: Franiszek Gazda, Alfred Gumola,
Grzegorz Pycek, Józef Brzezina, Zyta Kapel. W grudniu 1986 roku oddano do użytku
salę gimnastyczną, natomiast w roku 1989 rozpoczęła się budowa nowej szkoły,
którą zakończono w 1994 roku. Budynek szkolny połączony z salą gimnastyczną stoi
w pobliżu dawnej rezydencji Reitzensteinów

[madohora]

Pielgrzymowice są rodzinną wsią Karola Miarki, który urodził się 22 października
1825 roku w drewnianej organistówce. Był synem pielgrzymowickiego nauczyciela
i organisty, Antoniego Miarki. W połowie XIX wieku zapoczątkował pisanie pierwszej
kroniki szkoły w Pielgrzymowicach. Dokument przetrwał do czasów
współczesnych i stanowi cenne źródło wiedzy o dziejach wsi.

[madohora]

Karol von Gusnar (1750–1790), właściciel dóbr w Pielgrzymowicach w latach
1776–1790, w ramach kolonizacji fryderycjańskiej założył osadę Mała Strona,
pierwszy królewski nadkomisarz (kwatermistrz) powiatu pszczyńskiego

[madohora]

Budynek probostwa z 1820 roku (ul. Miarki 6)

[madohora]

Tablica pamiątkowa poświęcona Karolowi Miarce (budynek Publicznego Przedszkola, ul. Miarki 8)

[madohora]

KOŚCIÓŁ W PIELGRZYMOWICACH

[madohora]

Pierwsze wzmianki na temat Pielgrzymowic pochodzą z ok. 1305 roku, choć na podstawie czasu powstania księgi biskupstwa wrocławskiego, gdzie wieś odprowadzała dziesięcinę, można przyjąć, że jej początki sięgają XIII wieku. W księdze tej Pielgrzymowice wymienione są w szeregu wsi położonych w okolicy Żor i Wodzisławia (ville circa Zary et Wladislaviam) jako Peregrini villa. Przebiegał tędy stary szlak handlowy przez Bramę Morawską, a w średniowieczu znajdowała się tu twierdza warowna, będąca przedmiotem sporów między książętami śląskimi a której pochodzenie historycy datują na okres wcześniejszy od daty powstania państwa polskiego. Twierdza warowna umiejscowiona była podobno na terenie istniejącej po dziś dzień rezydencji Reizensteinów (właściciele tych ziem na przełomie XIX i XX wieku), a obecnie sąsiadującej ze Szkołą Podstawową im. Karola Miarki. Pierwsze informacje o pielgrzymowickim szkolnictwie pochodzą z roku 1679. W czasach panowania pruskiego postawiono budynek szkolny, w którym od połowy XIX w. nauczał urodzony w Pielgrzymowicach znany polski działacz narodowy Karol Miarka. Z początkiem dwudziestego stulecia "Miarkówka" okazała się zbyt ciasna i zbudowano nowy obiekt w miejscu obecnej strażnicy OSP, który został zniszczony podczas drugiej wojny światowej. Na początku lat 70. doszło do przebudowy dawnej "Miarkówki", natomiast w roku 1994 oddano do użytku nowy gmach, w którym mieści się obecnie szkoła podstawowa oraz gimnazjum. Pamięć o Karolu Miarce, wybitnym krzewicielu polskości na Śląsku jest w Pielgrzymowicach stale kultywowana. Corocznie wręczana jest tutaj Nagroda im. Karola Miarki przyznawana najwybitniejszym działaczom kultury Górnego Śląska, której laureatami są m.in. Wojciech Kilar oraz Henryk Mikołaj Górecki, a w roku 2010 została uhonorowana nią społeczność Pielgrzymowic[9]. Dodatkową atrakcją turystyczną, jaką oferują uczestnikom organizatorzy zimowych ferii z kontrabasem w roli głównej jest zwiedzenie drewnianego kościoła z XVII wieku z organami w oryginale zachowanymi od czasów, kiedy grali na nich Miarkowie - ojciec i syn Karol.
W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie katowickim.

[madohora]

[madohora]

WIELKIE OTWARCIE PLANETARIUM ŚLĄSKIEGO - Nasze Miasto - 11.06.2022

[madohora]

PROTEST PRZECIW PCK - Radio Katowice - 11.06.2022

[madohora]

Mikołów uzyskał lokację miejską w 1276 roku, ponowne nadanie praw miejskich przed 1300 rokiem.

[madohora]

1222 – pierwsza historyczna wzmianka o Mikołowie – w dokumencie wydanym przez księcia opolskiego Kazimierza I dla biskupa wrocławskiego Wawrzyńca, gdzie jako świadek wymieniony jest hrabia Andrzej, kasztelan z Mikołowa (oryg. comes Andreas, castellanus de Miculow). Świadczy to o tym, iż Mikołów pełnił już funkcje w administracji państwowej jako gród i siedziba kasztelanii.

[madohora]

1265–1280 – rozbudowa miasta przez Jana z Grabia.

[madohora]

1375 – książę raciborski Jan I sprzedaje miasto Mikołów i Pszczynę z okolicami księciu opolskiemu Władysławowi.

[madohora]

1545 – król czeski Ferdynand I nadaje miastu Mikołów prawo do urządzania jarmarków i targów tygodniowych.

[madohora]

1630 – parafia mikołowska wraca w ręce katolików (proboszczem zostaje Tomasz Aleksander Czarniecki).

[madohora]

1794 – 20 maja największy pożar w historii miasta, centralna część miasta uległa zniszczeniu – pożar prawdopodobnie wybuchł w domu kowala Marcina Kozaka znajdującym się na rynku miasta.

[madohora]

1845 – Tomasz Nowacki zakłada w Mikołowie polską drukarnię

[madohora]

1921 – plebiscyt na Górnym Śląsku; w Mikołowie większość głosów pada za Niemcami (3059 do 2434).

[madohora]

Najstarszy zachowany nagrobek pochodzi z pochodzi z 1726 roku i należy do Chaima syna Judy Lejba. W 1828 roku cmentarz powiększono. Chowano tutaj Żydów mikołowskich oraz wyznawców judaizmu z okolic, m.in. z Pszczyny i Żor. W okresie międzywojennym przy wejściu stał dom przedpogrzebowy, a teren otoczony był murem ceglano-kamiennym.

[madohora]

W latach 50. XX wieku z części dawnej nekropolii wydzielono fragment i umieszczono tam pamiątkowy pomnik ofiar "Marszów śmierci" i tylko ta część cmentarza nie była zaniedbana.

[madohora]

[madohora]

[madohora]

Ratusz w Mikołowie – mikołowski ratusz położony jest przy zachodniej pierzei Rynku. Został zbudowany w latach 1870 - 1872 w stylu neorenesansowym. Bryłą przypomina zamek. Obecnie w budynku, swoją siedzibę ma Urząd Miasta.

[madohora]

MIKOŁÓW RYCERZ

[madohora]

WOJCIECH RYBICKI

Urodził się 19 kwietnia 1851 roku w Gnieźnie, w mieszczańskiej, głęboko katolickiej rodzinie, jako syn Piotra i Elżbiety (z domu Kucharska). Ukończył tam szkołę podstawową (elementarną) oraz gimnazjum po czym zdobywał naukę zawodu aptekarskiego. Obowiązki pomocnikA aptekarskiego (apteczną praktykę zawodową) odbywał w Szczecinie i kilku innych miastach pruskich dzisiejszego Pomorza Zachodniego. W latach 1878 – 1880 był słuchaczem nauk przyrodniczych ze ściślejszym uwzględnieniem nauk farmaceutycznych na Uniwersytecie Wrocławskim i 11 maja 1880 roku, po złożeniu w Berlinie egzaminu państwowego, pruskie władze udzieliły mu aprobacji (zgody) na samodzielne zarządzanie apteką na obszarze Rzeszy niemieckiej. Po odbyciu swej pierwszej pracy zawodowej, jako pierwszy receptariusz (w Bytomiu), w 1881 roku objął na własność aptekę na terenie Turyngii, którą prowadził do 1887 roku kiedy to ją sprzedał i przeniósł się do Gorzowa Śląskiego gdzie otworzył i prowadził przez krótki okres aptekę wiejską. W okresie tym w aptece jego odbywały się tajne zebrania i spotkania w języku polskim na których śpiewano patriotyczne pieśni w tym języku. Rybicki należał do pionierów ruchu narodowo-wyzwoleńczego na Śląsku, jednakże wobec szykan stosowanych przez pruskie władze miasteczka zdecydował się aptekę sprzedać i przenieść do Bytomia gdzie Polonia była już dobrze zorganizowana. Powstawał tam przemysł (kopalnie i huty) zatrudniający polskich robotników, rozwijał się handel i rzemiosło. Nie przewidział jednak tego, że nazwisko jego zostało wpisane na listę wrogów państwa pruskiego, określanych mianem „Grosspolen”. Sprawujący w Bytomiu najwyższą władzę komisarz graniczny (Grenzkomisar) nie wyraził zgody na nabycie przez niego najstarszej bytomskiej apteki, której właściciele – spadkobiercy szukali chętnego do jej prowadzenia.

[madohora]

23 marca 1927 roku Rada Miejska miasta Mikołowa na swym posiedzeniu dokonała ponownie wyboru na kolejną kadencję sześciu lat Wojciecha Rybickiego, na stanowisko zastępcy burmistrza. Wybór ten został zatwierdzony przez wojewodę Grażyńskiego pismem z dnia 20 kwietnia 1927 roku. Funkcję tą pełnił do śmierci – zmarł 6 maja 1928 roku w Mikołowie i tu pochowany.

[madohora]

Kolejną tablicą uhonorowano Jana Koja

[madohora]

W 1902 ukończył ośmioletnią szkołę podstawową w Bielszowicach. Jako Polakowi odmówiono mu nauki w pruskich szkołach średnich, dlatego rozpoczął naukę w gimnazjum Salezjanów w Ivrea we Włoszech, które ukończył w 1909. Następnie uczęszczał do polskiego gimnazjum w Bochni, niemieckich gimnazjów w Cieszynie i Ołomuńcu. W 1913 złożył egzamin dojrzałości i rozpoczął studia teologiczne w seminarium duchownym w Widnawie. W 1914 uzyskał dodatkową immatrykulację na Uniwersytecie Wrocławskim na wydziałach filozofii i teologii katolickiej. W 1916 rozpoczął przymusową służbę wojskową w armii austriackiej, gdzie z racji biegłej znajomości sześciu języków obcych pełnił funkcję tłumacza.

[madohora]

ako czołowy działacz i polityk Rzeczypospolitej Polskiej, a także organizator i uczestnik powstań śląskich (a więc bojownik walki z wojskami niemieckimi), z chwilą rozpoczęcia II wojny światowej zmuszony był uchodzić z kraju. Chcąc pozostać nierozpoznanym w celu możliwości prowadzenia działalności na rzecz Polski, zatrudniony został jako pielęgniarz w Klinice Ortopedii Uniwersytetu Lwowskiego u prof. Grucy, a później jako woźny w Instytucie Medycyny. Uczestniczył także w wykładach z bakteriologii i został współpracownikiem i asystentem w Instytucie prof. Weigla.3

[madohora]

6 maja 1948, wyczerpany nieustannymi atakami na swoją osobę ze strony komunistów, zmarł w klinice w Krakowie.

[madohora]

Z wykształcenia inżynier mechanik, specjalista w zakresie energetyki, w 1973 ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Energetycznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach (specjalizacja w zakresie aparatury przemysłowo-chemicznej).
Po studiach pracował jako konstruktor w Wyrskich Zakładach Budowy Urządzeń Chemicznych, zaś od 1976 kierował wydziałem remontów w Fabryce Samochodów Małolitrażowych w Tychach. W latach 1979–1981 i 1985–1990 pracował na stanowisku samodzielnego specjalisty w Głównym Instytucie Górnictwa – Instytucie Karbochemii, a w latach 1981–1985 był nauczycielem w szkole podstawowej w Mizerowie.
W latach 1990–1998 zajmował stanowisko burmistrza Mikołowa. W tym samym czasie zasiadał również w radzie miasta. Od 1999 do 2001 był starostą i członkiem rady powiatu mikołowskiego.
W 2001 został wybrany do Sejmu IV kadencji z listy Platformy Obywatelskiej w okręgu rybnickim. W 2005 po raz drugi uzyskał mandat poselski. W 2007 nie ubiegał się o reelekcję. Objął stanowisko prezesa zarządu Górnośląskiej Agencji Przekształceń Przedsiębiorstw S.A. (spółki SP). W 2014 został wybrany do rady miejskiej w Mikołowie.

[madohora]

TABLICA

[madohora]

WŁADYSŁAW KIEŁBASA

[madohora]

CYPRIAN KAMIL NORWID W MIKOŁOWIE, JEST PAMIĄTKOWA TABLICA - Nasze Miasto - (archiwum)

[madohora]

MIKOŁÓW POMNIK ŚWIĘTEGO WOJCIECHA

[madohora]

Wojaczek wywodził się ze znanej i poważanej w mieście rodziny. Jego ojciec - Edward był nauczycielem gimnazjalnym (później sprawował funkcję dyrektora I Liceum Ogólnokształcącego w Prudniku), matka - Elżbieta ukończyła anglistykę, pracowała w wydawnictwie. Był bardzo zdolnym człowiekiem; opanowywanie języków obcych przychodziło mu bez trudu, podobno miał pamięć fotograficzną. Uczył się w liceach ogólnokształcących w Mikołowie, Katowicach-Ligocie i Kędzierzynie-Koźlu. Z powodu pierwszej próby samobójczej pod koniec 1964 roku, przebywał na moment w szpitalu psychiatrycznym. Wojaczek regularnie się ciął, przez co całe ciało pokryte miał bliznami[3]. Studiował krótko polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, ale oblawszy łacinę, przeprowadził się do Wrocławia. Pracował chwilę jako dyspozytor MPO, później utrzymywał się z honorariów oraz regularnego wsparcia finansowego ze strony ojca. Fascynował się burzliwym życiem Marka Hłaski, do którego nawiązywał w poezji.
W 1965 roku z decyzji Tymoteusza Karpowicza zadebiutował zestawem wierszy w pierwszym numerze Poezji, co odbiło się szerokim echem w środowisku literackim. W 1969 roku ukazał się jego debiutancki tom Sezon, znakomicie przyjęty przez krytyków, zaś w 1970 ukazał się drugi i ostatni wydany za życia Wojaczka zbiór Inna bajka. Miał jedno dziecko, córkę Dagmarę

[madohora]

Rafał Wojaczek do dziś uchodzi za jedną z najbardziej legendarnych postaci artystycznego środowiska Wrocławia z czasów głębokiego PRLu. Wojaczek był zadeklarowanym alkoholikiem, aczkolwiek wiarygodność tej deklaracji podważają znajomi, twierdząc, że była to najczęściej poza, służąca zwróceniu na siebie uwagi. Legendę poety traktuje także z przymrużeniem oka wieloletni przyjaciel i biograf Wojaczka Bogusław Kierc, który zapamiętał Wojaczka jako bardzo dobrze wychowanego człowieka, z którym nie wypił „ani kropli alkoholu”. Do największych i niejednokrotnie szokujących ekscesów Wojaczka należą „wychodzenie” z lokali szybą zamiast drzwiami, wieszanie szatniarzy na hakach oraz wyskakiwanie z okien z czwartego piętra. Fascynacja Rimbaudem powodowała, że w swojej ekstrawagancji bywał niebezpieczny dla siebie, jak i dla swojego otoczenia. Awanturnicze, protopunkowe życie Wojaczka prędko spowodowało, że stał się on jednym z najbardziej charakterystycznych autorów przypisanych do grupy poetów przeklętych.

[madohora]

• Odsłonięcie ławeczki Rafała Wojaczka w Mikołowie

[madohora]

MIKOŁÓW KAMIENICA*

[madohora]

MIKOŁÓW BIBLIOTEKA

[madohora]

Kolejna kamienica w secesyjnym stylu z przełomu XIX i XX w. ok 1910 roku. Wyjątkowe zdobienia stawiają budynek w czołówce kamienic w Mikołowie. Znajduje się na zbiegu ulic Jana Pawła II oraz Stefana Okrzei. Jasna glazurowana cegła, ornamenty roślinne oraz głowy satyrów (ludzie z koźlimi nogami i uszami) przy wykończeniach balkonów. Róg kamienicy stanowi połączenie prawego i lewego skrzydła, tam też umiejscowione jest wejście do lokalu, ktore od początku przeznaczone było na działalność gospodarczą. Szczyt wykończony jest wieżyczką z hełmem i iglicą.

[madohora]

ARCHITEKTURA DREWNIANA NA ŚLĄSKU I W POLSCE

[madohora]

W roku 1925 ksiądz Paweł Czaja (ur. w 1874 roku w Pielgrzymowicach) podarował
piętrowy dom rodzinny wraz z przyległymi gruntami (3 ha) Zgromadzeniu Sióstr
św. Jadwigi. Ich działalność charytatywna obejmowała opiekę nad chorymi i starcami,
katechizację, prowadzenie domu wypoczynkowego (letniska), przedszkola,
domu opieki społecznej, posługi w kościele. Siostry w Pielgrzymowicach pełnią służbę do dziś

[madohora]

RZEŻBA RAFAŁA WOJACZKA. NIE CHCIAŁA JEJ RADNA PIS - Wyborcza - (archiwum)

[madohora]

ZANDKA NOWĄ DZIELNICĄ ZABRZA

[madohora]

[madohora]

CMENTARZ MAYER DOLOROSA W BYTOMIU

[madohora]

BYTOM NA 6 CZĘŚĆ III

[madohora]

BYTOM NA 6

[madohora]

O ŁODZI MÓWI,Ą MIASTO ZOMBIE CZY BYTOM BĘDZIE NASTĘPNY

[madohora]

OSIEDLE STASZICA W RUDZIE ŚLASKIEJ

[madohora]

POWIEDZMY ŻE REPORTAŻ Z RUDY ŚLĄSKIEJ

[madohora]

DWORZEC KOLEJOWY RUDA ŚLĄSKA CHEBZIE

[madohora]

RUDA ŚLĄSKA

[madohora]

OLKUSZ KAPLICA W 1916 ROKU

[madohora]

Rabsztyn – wieś w Polsce położona w województwie małopolskim, w powiecie olkuskim, w gminie Olkusz, przy drodze wojewódzkiej nr 783. Do 1954 siedziba gminy Rabsztyn. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa katowickiego. W 1827 roku miejscowość liczyła 5 domów i 45 mieszkańców

[madohora]

Właścicielem zamku był Spytko II, który w wieku 18 lat został wojewodą krakowskim, następnie otrzymał od Władysława Jagiełły tytuł zarządcy Podola (zginął 12 lub 16 sierpnia 1399 roku nad Worsklą, walcząc z Tatarami). Jego synowie Jan i Spytek byli politycznymi przeciwnikami Zbigniewa Oleśnickiego. Spytek, kasztelan Biecki oprócz Rabsztyna był właścicielem m.in. zamku w Melsztynie. Poległ w bitwie z wojskami króla Władysława Warneńczyka pod Grotnikami w 1439 roku.
W latach 1587–1588 podczas kampanii antyhabsburskiej dowódcą załogi zamku w Rabsztynie był rotmistrz Hawryło Hołubek.

[madohora]

Zamek w Rabsztynie – ruiny zamku wybudowanego na Wzgórzu Rabsztyńskim (447,5 m) na Wyżynie Krakowsko-Częstochowskiej we wsi Rabsztyn w województwie małopolskim, w powiecie olkuski. Wchodził w skład tzw. Orlich Gniazd.

[madohora]

ZAMEK W RABSZTYNIE

[madohora]

[madohora]

[madohora]

upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/b2/Zamek_w_Rabsztynie4.jpg/120px-Zamek_w_Rabsztynie4.jpg

[madohora]

[madohora]

Ruiny zamku w Rabsztynie pojawiły się w filmie w reż. Giacomo Battiato Karol. Człowiek, który został papieżem.

[madohora]

SŁAWKÓW

[madohora]

CMENTARZ MIKOŁÓW POMNIK

[madohora]

Urodził się 9 lutego 1863 w ówczesnej Hucie Laura (dziś Siemianowice) w rodzinie górnika, potem dozorcy maszyn Wojciecha i Weroniki z d. Walkiewicz, pochodzących z Królestwa. Szkołę ludową ukończył w Siemianowicach. Po tragicznej śmierci ojca, dzięki korepetycjom i pomocy brata, kontynuował naukę rozpoczętą jesienią 1876 roku w Gimnazjum św. Macieja. W gimnazjum studiował historię i literaturę polską, posiadał dzieła Mickiewicza, Korzeniowskiego i Malczewskiego. Choć pisał wiersze niemieckie wzorowane na J. Eichendorffie, wkrótce przeszedł wyraźną ewolucję narodową pod wpływem podjętych wycieczek i pielgrzymek: w 1883 roku do Krakowa i w 1884 roku do Częstochowy. W tej ostatniej podjął decyzję poświęcenia się pracy duchownego. 16 marca 1885 otrzymał świadectwo maturalne. 28 kwietnia 1885 immatrykulował się na Wydział Teologiczny Uniwersytetu Wrocławskiego. Zaangażował się w organizacjach studentów polskich, takich jak Towarzystwo Literacko - Słowiańskie, Towarzystwo Górnośląskie czy Societas Hosiana. W październiku 1885 roku brał udział w zjeździe polskich akademików w Gnieźnie. W latach 1886-1887 odbył obowiązkową służbę wojskową w armii pruskiej. Dyplom ukończenia studiów uzyskał 10 sierpnia 1888 i jesienią wstąpił do wrocławskiego alumnatu.
Po uzyskaniu 27 czerwca 1889 święceń kapłańskich został skierowany do parafii św. Barbary w Królewskiej Hucie, a w sierpniu tegoż roku został przeniesiony do parafii św. Jadwigi w Królewskiej Hucie. Tu nawiązał kontakty z polską młodzieżą (m.in. z Wojciechem Korfantym), oddziałując na nią w duchu narodowym i pomagając tajnemu kółku oświatowemu.
W 1892 roku został przeniesiony do Łącznika w powiecie prudnickim, a potem do Solca pod Białą. Po śmierci proboszcza w 1894 roku przez pewien okres zarządzał tą ostatnią parafią. W grudniu 1894 roku został przeniesiony do Szymiszowa w powiecie strzeleckim, gdzie pod koniec 1895 roku został proboszczem. Rok później przeniósł się do parafii w Ligocie pod Białą (powiat prudnicki). W 1900 roku był jednym z organizatorów Towarzystwa Szerzenia Elementarzy im. ks. Engela.
Po wyborczym zwycięstwie Korfantego (25 czerwca 1903) podjął pod koniec lipca tegoż roku inicjatywę utworzenia Polskiego Towarzystwa Ludowego, którego został pierwszym prezesem. W 1904 roku został przedstawicielem Śląska w Polskim Centralnym Komitecie Wyborczym. Od 1906 roku stał się przywódcą nielicznej grupy duchowieństwa śląskiego otwarcie opowiadającego się po stronie polskiej. W wyborach do parlamentu (25 stycznia 1907) został wybrany posłem, jednak z powodu niezadowolenia kard. G. Koppa zrzekł się mandatu.
Od tej chwili jego działalność społeczna i polityczna, aż do wojny, uległa poważnemu ograniczeniu. W tym czasie skoncentrował się na sprawach duszpasterskich. W latach 1908-1909 wybudował w Ligocie nowy kościół pw. św. Stanisława Biskupa (konsekrowany 16 czerwca 1912). Ozdobił go trzema witrażami wykonanymi według projektów specjalnie przygotowanych przez Włodzimierza Tetmajera. Był autorem wielu wierszy pisanych przeważnie przed wojną, początkowo po niemiecku i po łacinie. Od 1884 roku coraz częściej pisał po polsku.
W czasie I wojny światowej był przewodniczącym Śląskiego Komitetu Wykonawczego Niesienia Pomocy Głodującej Ludności Królestwa (koniec 1915 roku). Był tymczasowym przewodniczącym „Towarzystwa Oświaty na Śląsku im. św. Jacka", utworzonego w Opolu 1 października 1917. Za główne zadanie członków towarzystwa uznawał kształcenie się w języku, literaturze narodowej i nauce społecznej. W 1920 roku złożył prezesurę towarzystwa jako zbyt uciążliwą wobec odległości Ligoty od głównych centrów polskich, wybrano go jednak prezesem honorowym.
W grudniu 1918 roku sejm dzielnicowy zaboru pruskiego wybrał go do Naczelnej Rady Ludowej. 30 kwietnia 1920 uzyskał nominację na dziekana. 27 kwietnia 1921, zagrożony zamachem na swe życie, usunął się na Śląsk polski. Dopiero latem 1922, gdy zwolniła się parafia św. Wojciecha w Mikołowie, został mianowany tam proboszczem. Zdążył jeszcze 29 czerwca 1922 witać w tym mieście wkraczające wojsko polskie. Odnowił kościół i zbudował dom parafialny.
Zasłużonego duchownego i działacza spotykały różne zaszczyty. O tym, jak był ceniony świadczy, iż strona polska stawiała w 1922 roku jego kandydaturę na biskupa katowickiego. Gdy funkcję administratora apostolskiego na polskim Śląsku objął ks. August Hlond, został powołany do grona księży - konsultorów. Po utworzeniu diecezji katowickiej, w styczniu 1926 roku otrzymał nominację na archidiakona Kapituły Katedralnej, a 26 stycznia 1928 – na komisarza biskupiego regionu zachodniego. Szczyt godności duchownych osiągnął, gdy w 1930 roku obdarowano go tytułem prałata, a 29 kwietnia 1931 (po śmierci ks. Kapicy) mianowano prepozytem Kapituły. Państwo polskie już 2 lutego 1923 odznaczyło go Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 3 października 1934. W jego pogrzebie wzięli udział bp S. Adamski i bp J. Gawlina, a kazanie wygłosił jego wieloletni towarzysz walk narodowych, ks. Paweł Brandys. Spoczął w kaplicy na mikołowskim cmentarzu.

[madohora]

KOŚCIÓŁ ŚWIĘTEGO WOJCIECHA ZABYTKOWE DRZWI

[madohora]

Jest to budowla wybudowana w stylu neoromańskim w latach 1843–1861, konsekrowana 25 września 1861 roku przez sufragana wrocławskiego Adriana Włodarskiego. We wnętrzu świątyni znajdują się m.in. obrazy Męki Pańskiej pędzla Jana Bochenka z 1868 roku oraz XIX-wieczne witraże z tzw. szkoły krakowskiej. Zabytkowe organy pochodzą z 1862 roku, zostały wykonane przez Johanna M.V. Hassa. Od 2008 bazylika mniejsza. W 2018 roku Metropolita Katowicki arcybiskup Wiktor Skworc ukoronował obraz Matki Boskiej Mikołowskiej.

[madohora]

Mikołów jest jednym z najstarszych miast na Górnym Śląsku. Pierwsza wzmianka w źródłach historycznych dotycząca jego istnienia pochodzi z 1222 roku. Już w XII wieku istniał tutaj kościół św. Mikołaja, przy którym została zorganizowana parafia. W latach 1260-1270 zbudowano drugi kościół, noszący wezwanie św. Wojciecha. Po kilku latach prawa parafialne z kościoła św. Mikołaja przeniesiono na kościoł św. Wojciecha. Nowy kościół zbudowano w stylu gotyckim. Prawdopodobnie był drewniany. Wzmianki świadczące o tym, że mogła to być budowla kamienna pochodzą dopiero z 1598 roku. W XVI wieku kościół, podobnie jak inne katolickie kościoły znajdujące się na terenach należących do księcia pszczyńskiego, został zajęty przez luteran. Do 1861 roku był kościołem parafialnym dla Mikołowa oraz okolicznych miejscowości.

[madohora]

Ze względu na wzrastającą liczbę mikołowskich parafian w 1843 roku rozpoczęto budowę drugiego kościoła. Budowę kościoła parafialnego pod wezwaniem św. Wojciecha, z przerwami, prowadzono w latach 1843 – 1861. Jest to kościół trójnawowy w stylu neoromańskim, z dwiema dwukondygnacyjnymi wieżami, w których znajdują się cztery dzwony. Fasada mieszcząca wejście zwieńczona jest trójkątnym szczytem. Ołtarz główny z obrazem św. Wojciecha, biskupa i męczennika, zdobią figury św. Piotra i św. Pawła. W nawie bocznej po stronie prawej znajduje się ołtarz Najświętszego Serca Pana Jezusa z figurami św. Jadwigi i św. Elżbiety, w nawie bocznej po stronie lewej – ołtarz z obrazem Matki Boskiej Mikołowskiej, z figurami św. Józefa i św. Anny. Kościół zdobią witraże z XIX wieku ze szkoły krakowskiej oraz stacje Drogi Krzyżowej – dzieło znanego artysty malarza Jana Bochenka, namalowane w 1868 roku. Na szczególną uwagę zasługują organy zbudowane w 1862 roku przez Johanna M.V. Haasa.

[madohora]

Nowy kościół również poświęcony św. Wojciechowi został konsekrowany 25 września 1861. Tak też do 1960 roku istniały w Mikołowie dwa kościoły pod wezwaniem św. Wojciecha. W tym czasie jednak nastąpiła zmiana i stary kościół zyskał nowe wezwanie - Matki Boskiej Śnieżnej.

[madohora]

W 1996 roku ówczesny proboszcz ks. Alfons Janik zwrócił się do Rady Miasta z prośbą o podjęcie uchwały o nadaniu miastu Mikołów patronatu św. Wojciecha. Uroczystość ogłoszenia św. Wojciecha Patronem Mikołowa z udziałem metropolity katowickiego abpa Damiana Zimonia odbyła się 25 kwietnia 1998.
14 marca 2008 papież Benedykt XVI wyniósł kościół do godności bazyliki mniejszej.