Nie tylko na Śląskim Szlaku IV

[madohora]

[madohora]

[madohora]

NA ŚLĄSKIM SZLAKU

[madohora]

NA ŚLĄSKIM SZLAKU II

[madohora]

NA ŚLĄSKIM SZLAKU III

[madohora]

NA ŚLĄSKIM SZLAKU IV

[madohora]

NA ŚLĄSKIM SZLAKU V

[madohora]

NA ŚLĄSKIM SZLAKU VI

[madohora]

NA ŚLĄSKIM SZLAKU VII

[madohora]

TNA ŚLĄSKIM SZLAKU VIII

[madohora]

NA ŚLĄSKIM SZLAKU IX

[madohora]

TO CO ŚLĄSKIE W SZEROKIM ZAKRESIE

[madohora]

NIE TYLKO NA ŚLĄSKIM SZLAKU

[madohora]

NIE TYLKO WYŻYNA KRAKOWSKO - CZĘSTOCHOWSKA (JURA)

[madohora]

PIĘKNA NASZA POLSKA CAŁA

[madohora]

NIE TYLKO NA ŚLĄSKIM SZLAKU III

[madohora]

.

[madohora]

CHŁAPOWO

[madohora]

WŁADYSŁAWOWO

[madohora]

GDYNIA

[madohora]

HEL

[madohora]

DŹWIRZYNO

[madohora]

TRZEBIATÓW

[madohora]

KOŁOBRZEG

[madohora]

WYBRZEŻE BAŁTYCKIE

[madohora]

NAD MORZE JAK OSADNICY

[madohora]

KRAKÓW NIECO INACZEJ

[madohora]

PUSTYNIA BŁĘDOWSKA

[madohora]

TURNIEJ POWOŻENIA ZAPRZĘGAMI TRADYCYJNYMI

[madohora]

ŚWIERKLANIEC

[madohora]

OSTROPA

[madohora]

PALMIARNIA W GLIWICACH MOIMI OCZAMI

[madohora]

GLIWICE

[madohora]

W dokumencie sprzedaży dóbr pszczyńskich wystawionym przez Kazimierza II cieszyńskiego w języku czeskim we Frysztacie w dniu 21 lutego 1517 r. wieś została wymieniona jako Boyssowy. Następnie miejscowość leżała w północno-wschodniej części księstwa pszczyńskiego.

[madohora]

[madohora]

Według niemieckiego językoznawcy Heinricha Adamy’ego nazwa pochodzi od polskiej nazwy - ćwikły - von cwikla = Runkelrübe. W swoim dziele o nazwach miejscowych na Śląsku wydanym w 1888 roku we Wrocławiu wymienia jako najstarszą zanotowaną nazwę miejscowości Cwiklice podając jej znaczenie Runkelrübendorf czyli po polsku Wieś buraków, ćwikły]. Pierwotna nazwa została później przez Niemców zgermanizowana na Cwiklitz i utraciła swoje znaczenie. Współcześni polscy badacze skłaniają się w kierunku stwierdzenia, że nazwa wywodzi się od imienia Ćwik lub przezwiska Ćwikła.[6] Założone w podobnym okresie sąsiednie miejscowości posiadają nazwy patronimiczne – jak na przykład Jankowice od imienia Jan.

[madohora]

Franciszkanie, kultywując tradycję swojego zakonu, każdego roku w grudniu, przypuszczalnie od r. 1908, ustawiali stajenkę bożonarodzeniową.
Adoracja przy żłóbku ściągała zawsze do kościoła w Panewnikach tłumy wiernych. Co roku w okresie świąt stajenka betlejemska gromadzi w każdą sobotę i niedzielę wiernych archidiecezji katowickiej według różnych stanów, m.in.: kobiety, mężczyzn i dzieci, chóry kościelne, młodzież i chorych.

[madohora]

W związku z nadaniem kościołowi w roku 1954 tytułu „Wniebowzięcia NMP” i zaliczeniem zespołu sakralnego w Panewnikach do sanktuariów maryjnych, postanowiono zbudować wokół klasztoru 15 kaplic różańcowych. Pierwsze wykopy pod ich budowę rozpoczęto 7 maja 1955 r. Poświęcenia dokonano kolejno: części radosnej – 21.11.1957 roku, bolesnej – w roku 1959, chwalebnej – 22.09.1963 roku.

[madohora]

Panewniki widok na staw

[madohora]

Grotę poświęcono w sierpniu 1905 roku. W obecności blisko 30 tysięcy pielgrzymów aktu poświęcenia dokonał przełożony Kustodii św. Jadwigi z Wrocławia – o. Krystian Kozubek.

[madohora]

1902 (22 grudnia)
Sprowadzenie franciszkanów do Katowic.

[madohora]

1905 (28 sierpnia)
Poświęcenie groty lourdzkiej.

[madohora]

TO TU BYŁO UZDROWISKO - Radio90 - 27.05.2023

[madohora]

Informacje o diabłach sądzących w Piotrkowie pojawiają się również w książce Janusza Tazbira Arianie i katolicy z 1971. W rozdziale zatytułowanym Zagłada ariańskiej stolicy znaleźć można zdanie, jakie na sejmie w 1638 wygłosił podobno poseł rawski Stanisław Studziński. Miał on powiedzieć do zebranych Panowie, bójmy się, żeby tu diabli nie sądzili miasto nas, jak i w Piotrkowie sądzili. Również Bohdan Baranowski w swojej książce Kultura ludowa XVII i XVIII w. na ziemiach Polski Środkowej podawał, że do diabelskiego sądu doszło właśnie w Piotrkowie.

[madohora]

Scenę przedstawiającą trzech diabłów w szlacheckich strojach stojących przy stole trybunalskim można znaleźć na elewacji kamienicy Rynek 4 w Lublinie. Wykonano ją techniką al fresco w 1954 podczas odbudowy i renowacji budowli Starego Miasta. Autorami polichromii, odnowionej w 2011, byli Stanisław Brodziak i Piotr Wollenberg. Poniżej, w kartuszu, widoczna była „ręka diabelska” (dziś już nieczytelna).

[madohora]

W 2018 na placu im. Lecha Kaczyńskiego w Lublinie odsłonięto instalację artystyczną typu site-specific. Jej pomysłodawcą był Kamil Filipowski, a autorem rzeźby Paweł Pawluk. Przedstawia wielką, wyrastającą z ziemi czerwoną dłoń, ściskającą pień drzewa. Zimą 2018/2019 lubelska grupa „Bombardowanie Włóczką” przybrała ją w wełnianą rękawiczkę, a w marcu 2020 Filipowski zorganizował przy niej happening, zachęcający do mycia rąk w dobie epidemii

[madohora]

Kamień nieszczęścia – kamień znajdujący się w Lublinie na skrzyżowaniu ulic: Prezydenta Teodora Gruella i Jezuickiej. Legendy dotyczące tego kamienia mówią o tym, że dotknięcie go przynosi nieszczęście.

[madohora]

Kościół powstał przypuszczalnie pod koniec XIII wieku lub na początku XIV wieku. Poglądy o tym, że kościół istniał już od 876 są niepoparte naukowo. W niektórych pracach pojawia się informacja, że kościół został zbudowany po pożarze Lublina w 1282 r., jednak też nie jest to pewne i bardziej prawdopodobne jest, że kościół powstał jednak w późniejszym okresie.

[madohora]

W 1769 w wyniku burzy kościół spłonął, szczególnie uszkodzona została wieża. Farę jednak ponownie odbudowano. Po przeniesieniu biskupa z Krasnegostawu do Lublina w latach 1826-1832 świątynia pełniła funkcje katedry. Była jednak w bardzo złym stanie, więc katedrą stał się dawny kościół Jezuitów. Przeniesiono tam cudowny krucyfiks oraz przedmioty ze skarbca kościoła św. Michała. Fara popadała w ruinę i groziła zawaleniem. W 1846 podjęto decyzję o rozbiórce fary. Nie spotkało się to z żadnym sprzeciwem władz kościelnych ani lublinian. Z kościoła zabrano chrzcielnicę, dzwon Michał oraz tablicę z epitafium Sebastiana Klonowica, trafiły one do katedry lubelskiej, obraz Sen Leszka Czarnego do kościoła Kapucynów, ołtarze trafiły do podlubelskich kościołów. Rozbiórka kościoła trwała w latach 1846-1852. Napotkała ona duże problemy. Nie można było zniszczyć starych gotyckich murów, używano do tego celu dynamitu. Gruz posłużył do budowy domku ogrodnika oraz drogi w kierunku Lubartowa. Podobno w miejscu ołtarza znaleziono pień dębu, pod którym miał spać Leszek Czarny. Tygodnik Ilustrowany z 1860 roku podaje: „Jakoż w rzeczy samej przy rozbieraniu murów tego gmachu znaleziono pod nawą wielkiego ołtarza pień dębowy, starannie cegłą wokoło obmurowany, którego część znaczną znakomity nasz pisarz J. I. Kraszewski w zbiorach swoich starożytności posiada.". Krypty kościoła oraz fundamenty zasypano, uformowano w tym miejscu plac. Również w 1852 zlikwidowano cmentarz, który znajdował się obok fary, prochy ekshumowano i przeniesiono na nowo powstały cmentarz przy ul. Lipowej, pochowano je w zbiorowej mogile

[madohora]

Kościół był budowlą murowaną. Do środka prowadziły solidne drewniane drzwi. Po wejściu do kruchty oczom wiernych ukazywało się wnętrze świątyni. Posadzka wykonana była z czarnego i białego marmuru. W niektórych miejscach widoczne były płyty nagrobne. Kościół nie posiadał krypt z prawdziwego zdarzenia. Chcąc dokonać pochówku we wnętrzu świątyni, niszczono fragment podłogi, wykopywano otwór i tam umieszczano trumnę ze zmarłym. Na miejscu spoczynku wmurowywano tablicę nagrobną

[madohora]

Fara posiadała siedem kaplic bocznych. Fundowali je rajcy lubelscy oraz szlachta. W kaplicy Jezusa Miłosiernego wisiał Krzyż Trybunalski. W kaplicy "Ogród Jezusa" w Wielki Tydzień odgrywano Misterium Męki Pańskiej.

[madohora]

Mały Ratusz – do tego budynku przenosiły się władze miejskie Lublina podczas urzędowania Trybunału Koronnego. Dawniej była tu szkoła parafialna. Przez pewien okres mieszkał tutaj jako student KUL Stefan Wyszyński, późniejszy prymas Polski. Na froncie budynku umieszczony jest łaciński napis Bene merentibus pax (dobrze zasłużonym pokój). Obecnie mieszkają tu emerytowani nauczyciele.

[madohora]

W latach 1936-1938 odkopano fundamenty świątyni, znaleziono wtedy resztki sklepień żebrowych oraz inne fragmenty z kościoła św. Michała. Przez wiele lat na placu Po Farze w kilku miejscach widoczne były zarysy fundamentów kościoła. W 2002 dokonano zagospodarowania placu, wyeksponowano fundamenty kościoła, wmontowano w nie oświetlenie, położono kostkę, mury wykonane są z wapienia. Dzięki nim widać, jakich rozmiarów był kościół św. Michała. Obecnie plac Po Farze jest częstym miejscem koncertów oraz spotkań lublinian.

[madohora]

W 1727 podczas posiedzenia Trybunału Koronnego, krzyż wiszący w sali obrad jakoby zapłakał łzami. Krucyfiks uroczyście przeniesiono do jednej z kaplic w farze św. Michała i odprawiono mszę. W związku z tym wydarzeniem powstała legenda mówiąca, że krzyż zapłakał podczas sądu diabelskiego, w wyniku którego pewna kobieta, która niesłusznie przegrała sprawę w Trybunale, została sprawiedliwie osądzona przez szatanów.

[madohora]

początek XIV wieku – wybudowanie nowego kościoła w stylu gotyckim

[madohora]

II poł. XIV wieku – odbudowa świątyni

[madohora]

początek XVI w. – kościół staje się kolegiatą, budowa plebanii, mansjonarii

[madohora]

1596 – kardynał Radziwiłł wizytując Lublin, zwiedza zniszczoną farę, upomina władze miasta, aby dały pieniądze na remont świątyni.

[madohora]

1653 – fara ponownie ulega pożarowi

[madohora]

1741 – odbudowa kościoła

[madohora]

1826 – kościół przestaje być kolegiatą, nadal jest farą

[madohora]

1846 – 1852 – rozbiórka kościoła

[madohora]

1936 – 1938 – prace archeologiczne badające fundamenty świątyni

[madohora]

[madohora]

Prywatna wieś szlachecka Ziemaki, położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie radomskim województwa sandomierskiego. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa radomskiego.

[madohora]

Prywatna wieś szlachecka, położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie radomskim województwa sandomierskiego. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa radomskiego.

[madohora]

1909
Postawiono główny ołtarz w prezbiterium.

[madohora]

1914
Objęcie duszpasterstwem Panewnik, Ligoty i Piotrowic z przynależnością do parafii w Mikołowie.

[madohora]

1925
Poświęcenie organów przez ks. administratora apostolskiego Augusta Hlonda.

[madohora]

1932
Powstanie drukarni.

[madohora]

1934 (12 lutego)
Utworzenie parafii dla Panewnik i Ligoty.

[madohora]

1950 – 1963
Wybudowano 15 kaplic różańcowych.

[madohora]

1973 (19 lutego)
Wpisanie kościoła i klasztoru do rejestru zabytków.

[madohora]

1990
Powstanie Franciszkańskiego Ruchu Ekologicznego oraz Festiwalu Piosenki Ekologicznej.

[madohora]

1995 (październik)
Ukazał się pierwszy numer gazetki parafialnej „Głos Świętego Ludwika”

[madohora]

2003
Postawiono krzyże w miejsce przyszłych kaplic Tajemnic Światła.

[madohora]

2005
Rozbudowa żłóbka – dobudowa lewego skrzydła w nawie bocznej.

[madohora]

2007 (24 marca)
Pierwsze Misterium Męki Pańskiej „Kalwaria Śląska”

2007 (25 grudnia) – 2009 (2 lutego)
Rok Jubileuszowy 100-lecia konsekracji bazyliki.

[madohora]

2009 (12 lutego)
75-lecie erygowania parafii panewnickiej.

2009 (listopad) – 2011 (listopad)
Generalny remont organów bazylikowych.

[madohora]

2011 (czerwiec – listopad)
Wymiana posadzki oraz mebli w zakrystii bazylikowej.

[madohora]

2013 (6/7 grudnia)
Pierwsza nocna adoracja Najświętszego Sakramentu – zapoczątkowanie dzieła wieczystej adoracji Najświętszego Sakramentu.

[madohora]

2016 (6 stycznia)
Uroczyste uruchomienie nowej iluminacji bazyliki w ramach projektu „Bazylika światłem obleczona”.

2016 (14 maja)
Jubileusz 50-lecia Franciszkańskiego Ośrodka Duszpasterstwa Akademickiego (FODA)

2016 (12 czerwca)
W ramach Artystycznego Weekendu w Panewnikach wystawiona została Opera Góralska „Ojciec Święty Jan Paweł II na Podhalu” autorstwa Franciszka Łojasa-Kośli z Poronina, będąca hołdem dla św. Jana Pawła II.

2016 (19-25 lipca)
Światowe Dni Młodzieży. W ramach „Dni w diecezji” gościliśmy młodzież z Francji, Irlandii, Republiki środkowej Afryki oraz delegację młodzieży boliwijskiej pod opieką panewnickiego misjonarza o. Paschalisa, a także niespodziewanych gości z Włoch.

2016 (27 sierpnia)
Uruchomiona została nowa strona internetowa parafii.

2016 (11 września)
Na terenie naszej parafii zamieszkała rodzina syryjskich uchodźców z ogarniętego wojną Aleppo.

2016 (13 października)
Wizyta ministra generalnego Zakonu Braci Mniejszych o. Michaela Perry’ego OFM i definitora generalnego o. Ivana Sesara OFM.

[madohora]

Wieniawa pierwotnie była wsią szlachecką, a w XIV w. stanowiła własność Mikołaja dziekana kieleckiego. W drugiej połowie XV w. została nabyta przez Wieniawitów, którzy zaczęli swoją część wioski nazywać Wieniawą, a dla pozostałej zachowała się nazwa Kłodno (dziś Kłudno). Pierwotny kościół drewniany pw. NMP i św. Katarzyny; został zbudowany w 1264 przez ks. Hieronima Strzembosza. W początkach XIV w. Mikołaj, dziekan kielecki dobudował do istniejącego kościoła murowaną kruchtę, zakrystię i kaplicę św. Stanisława w stylu gotyckim. W drugiej połowie XIV w. zbudowano murowany kościół. W 1510 proboszcz Stanisław Młodecki cały kościół podniósł o 6 m i nadał mu styl renesansowy. Kościół był restaurowany w początkach XX w. Wnętrze zostało gruntownie restaurowane i odnowione w latach 1987–1999 staraniem ks. Jana Blicharza.

[madohora]

Mały Żabi Staw Mięguszowiecki (Malé Žabie pleso Mengusovské) – o powierzchni 1,2 ha i głębokości 13 m, położony na wysokości 1919 m n.p.m.,

[madohora]

Nazwa stawów pochodzi od skały wystającej z Wielkiego Żabiego Stawu. Skała ta według niektórych przypomina swoim kształtem żabę i stąd wzięła się nazwa tego stawu, a od niej pozostałych.

[madohora]

Nazwa stawu pochodzi od niewielkiej skalnej wysepki, która swoim kształtem przypominała niektórym żabę. Staw położony jest powyżej skalnego progu przywalonego dużą moreną. Dawniej był połączony z Małym Żabim Stawem, wał pomiędzy nimi wznosi się jedynie kilkadziesiąt centymetrów powyżej powierzchni wody

[madohora]

Wołowa Turnia (słow. Volia veža, dawniej Volova veža, 2373 m) – turnia w Wołowym Grzbiecie (Volí chrbát) w Tatrach Wysokich. Znajduje się w głównej grani Tatr na granicy polsko-słowackiej, pomiędzy Wielką Wołową Szczerbiną (Veľká Volová štrbina, ok. 2355 m) na północnym zachodzie, a Żabią Przełęczą Mięguszowiecką (Východná volia štrbina, ok. 2315 m) na południowym wschodzie.

[madohora]

Ściana północna ma wysokość ok. 300 m i ograniczona jest dwoma kominami schodzącymi z Żabiej Mięguszowieckiej Przełęczy oraz z Wielkiej Wołowej Szczerbiny. Drugi z kominów nazwano Kominem Stanisławskiego. Podstawę ściany stanowi Zachód Grońskiego, a najniższy punkt ściany znajduje się po prawej stronie żlebu z Żabiej Mięguszowieckiej Przełęczy. W ścianie tej wyróżnia się kilka wyraźnych pięter:

[madohora]

Żabia Przełęcz (niem. Froschseejoch, słow. Žabie sedlo, węg. Békás-tavi-csorba, 2224 m, według wcześniejszych pomiarów 2225 m) – przełęcz w głównej grani Tatr usytuowana pomiędzy Rysami (2501 m) a Żabim Koniem (Žabí kôň, 2291 m)

[madohora]

Ze stopnia ponad przełęczą rozciąga się oryginalny widok na Żabiego Konia i okoliczne szczyty

[madohora]

Władysław Cywiński w 9 tomie przewodnika Rysy. Przewodnik szczegółowy opisuje następujące drogi wspinaczkowe:
Od północy przez ściankę Żabiego Konia; II w skali tatrzańskiej, kruszyzna, czas przejścia od znakowanego szlaku na Rysy 1 godz.
Od północy przez zachodnią grań Rysów; II, 1 godz.
Od południa przez zachodnią grań Rysów; I, 45 min
Wprost od południa z Kotlinki pod Żabim Koniem; VI, 1 godz. 30 min

[madohora]

Mały Żabi Staw Mięguszowiecki (słow. Malé Žabie pleso Mengusovské, niem. Kleiner Froschsee, Mengsdorfer Kleiner Froschsee, węg. Kis-Békás-tó, Menguszfalvi Kis-Békás-tó) – staw położony na wysokości 1919 m n.p.m., w Dolinie Żabiej Mięguszowieckiej (odnoga Doliny Mięguszowieckiej), w słowackich Tatrach Wysokich. Pomiary wykazują, że ma on powierzchnię 1,19 ha i głębokość ok. 12,6 m. Ze stawu wypływa Żabi Potok Mięguszowiecki, który jest dopływem Hińczowego Potoku. Staw nie leży bezpośrednio przy szlaku czerwonym na Wagę i dalej prowadzącym na Rysy, ale znajduje się od niego w niewielkiej odległości. W pobliżu znajduje się Wielki Żabi Staw Mięguszowiecki, a nieco wyżej Wyżni Żabi Staw Mięguszowiecki.

[madohora]

od wschodu z Doliną Ciężką (Ťažká dolina), odnogą Doliny Białej Wody (Bielovodská dolina), rozdziela je odcinek głównej grani Tatr od Ciężkiego Szczytu do Rysów,

[madohora]

Wołowa Kotlinka (Volia kotlinka), pomiędzy Wołową Turnią (Volia veža), Hińczową Turnią i Wołowcem Mięguszowieckim,

[madohora]

W Dolinie Żabiej znajdują się trzy Żabie Stawy Mięguszowieckie:

Wielki Żabi Staw Mięguszowiecki (Veľké Žabie pleso Mengusovské),
Mały Żabi Staw Mięguszowiecki (Malé Žabie pleso Mengusovské), z którego wypływa Żabi Potok Mięguszowiecki (Žabí potok), dopływ Hińczowego Potoku (Hincov potok),
Wyżni Żabi Staw Mięguszowiecki (Vyšné Žabie pleso Mengusovské)

[madohora]

[madohora]

Jest dobrze widoczny znad Morskiego Oka jako przysadzista, granitowa płetwa. Widziany od wschodu lub zachodu (wzdłuż grani) ma wygląd ostrej iglicy

[madohora]

Nazwa turni została nadana przez Janusza Chmielowskiego i Klimka Bachledę w 1905 r., kiedy razem z Jędrzejem Marusarzem Jarząbkiem schodzili z Rysów na Żabią Przełęcz. Wówczas turnia była jeszcze nienazwana i niezdobyta. Bachleda określił ją ze względu na wąski i stromy charakter „koniem” (koniem skalnym taternicy nazywają bardzo ostre i przepaściste fragmenty grani), a Chmielowski dodał przymiotnik „Żabi” ze względu na bliskość Żabich Stawów Mięguszowieckich[5]. Klimek Bachleda powiedział wówczas o Żabim Koniu: Jeszcze się taki nie narodził co by na tę turnię wylazł. Następnego dnia Żabi Koń został zdobyty przez Bröske i Häberleina. Tego drugiego upamiętniają niemiecka i węgierska nazwa szczytu.

[madohora]

Wschodniej grani Żabiego Konia wielu taterników przyznaje wyższy stopień trudności niż II. Według W. Cywińskiego jest to spowodowane być może wyjątkową jej ekspozycją i dłuższym ciągiem trudności, faktyczne trudności jednak nie przekraczają II

[madohora]

Szczegółowo na miejscu Wołowiec Mięguszowiecki został zbadany i opisany w 2006 roku przez Władysława Cywińskiego w 12 tomie przewodnika Tatry. Pisze on, że szczyt ten wyróżnia się ilością błędów i konfabulacji w dotychczas publikowanych opisach … Nie ten zwornik w głównej grani, nie ta ilość wierzchołków, wreszcie kompletny galimatias w opisach dróg wspinaczkowych!. Inaczej, niż podawał to polski tatrolog Witold Henryk Paryski, w jego grani są trzy wierzchołki. W.H.P. Paryski za najwyższy uznawał środkowy, tymczasem najwyższy jest północny, przewyższający go o około 20 m. Wersję Paryskiego powtórzyli także słowaccy tatrolodzy; Arno Puškáš i Ivan Bohuš; wszyscy zapewne oceniali wysokości tych wierzchołków z daleka, co jest mylące z powodu perspektywy

[madohora]

Pierwsze wzmianki o kościele położonym w tym miejscu pochodzą z 1326 roku. Obecny kościół został wzniesiony na zrębach pierwotnej świątyni, przez długi czas uważano, że stało się to na przełomie XVI i XVII wieku, ale ostatnie badania drewna pobranego z więźby świątyni wskazują, że pochodzi ona z lat 1464–1466. Ćwiklicka świątynia jest, obok kościoła w Łaziskach, prawdopodobnie najstarszym na Śląsku kościołem drewnianym o konstrukcji zrębowej. Kościół został wybudowany w stylu gotyckim, jednak w ciągu swojej historii przeszedł wiele zmian. Został przebudowany w XVIII wieku, zaś na przełomie XIX i XX wieku, podczas prac remontowych, oryginalny kształt kościoła został zdeformowany. W 2010 roku powódź zniszczyła podwaliny i posadzkę świątyni.

[madohora]

Miejscowi katolicy posiadali (prawdopodobnie od 1518 r.) filialny kościół p. w. Najświętszej Marii Panny. Drewniany, konstrukcji zrębowej, z niską wieżą i wydatnymi sobotami, był klasycznym przykładem kościołów z tzw. grupy śląsko-małopolskiej i należał do najcenniejszych zabytków drewnianego budownictwa sakralnego w Polsce. Spłonął do szczętu w październiku 1973 r.

[madohora]

W lutym i marcu 1945 roku, w wyniku walk pomiędzy wojskami radzieckimi
i niemieckimi, wieś została w 75% zniszczona i wyludniona. Na podstawie spra-
wozdania Powiatowego Komisarza Ziemskiego w Pszczynie, aż 52 gospodarstwa
w Golasowicach uznano za poniemieckie. Właściciele zostali wysiedleni i wyjechali
na Zachód. Latem 1945 roku do Golasowic przybyły polskie rodziny chłopskie, wy-
pędzone przez władze sowieckie z Kresów Wschodnich. Kresowiacy pochodzili
z województwa tarnopolskiego, ze wsi Skorodyńce, Białobożnica, Byczkowce i Biała
Czortkowska. Napływowi mieszkańcy, po trudnym początkowym okresie asymilacji,
znaleźli wspólny język z miejscową ludnością w myśl zasady, że zgoda buduje,
a niezgoda rujnuje.

[madohora]

Na uwagę zasługuje również w e
zwanie św. Jana Kantego, jego kanonizacja
nastąpiła w 1767 r., a rozszerzenie świę
ta (20 X) na cały świat nastąpiło tuż przed
rozbiorami. Chodziło o to by cały Kościół
katolicki modlił się za upadającą Polskę, 1
0 czym świadczą słowa zachowanej modlitwy: 1
„O qui negasti nemini opem roganti, pa-
trium regenum tuere, postulant cives Po-
loni et exteri” („Ty, coś nikomu z biednych
rzesz wsparcia nie skąpił nigdy wprzód, dziś i
ojców twych Królestwa strzeż, Polski i obcy
błaga lud”)ió. Święty jest głównym patro
nem archidiecezji krakowskiej. Pojawienie
się określonego wezwania kościoła odzwier
ciedlało żywotny kult świętego w danej epo
ce17.
Dziś drewniana architektura sakral
na stanowi jeden z najistotniejszych ele
mentów dziedzictwa kulturowego Górnego
Śląska i posiada linię rozwojową sięgającą
czasów średniowiecza.
Nic nie potrafi zastąpić zadumy
1 medytacji w starym drewnianym kościół
ku, uważnych spojrzeń drewnianych świę
tych, rzezanych przez ludowego snycerza
i półmroku, delikatnie rozświetlonego przez
światło, padające z okienek w południowej
ścianie świątyni...

[madohora]

Jesienią 2007 roku pasjonat historii Ludwik Wojciech zawiadomił Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Katowicach o kopcu, którego położenie i forma sugerują istnienie w tym miejscu średniowiecznego gródka rycerskiego. Badania archeologiczne na kopcu w Ćwiklicach rozpoczęto pod kierownictwem dra Pierzaka. Potwierdziła się teza, że w tym miejscu istotnie znajdował się XIV-wieczny gródek rycerski

[madohora]

Centralną część placu zajmuje Pomnik Świętej Jadwigi, patronki Śląska i prowincji zakonnej, z której wywodzili się franciszkanie organizujący i zarządzający budową klasztoru w Panewnikach − Prowincja św. Jadwigi Zakonu Braci Mniejszych. Obecnie dom zakonny przy placu Klasztornym jest siedzibą ministra prowincjalnego Prowincji Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny Zakonu Braci Mniejszych w Katowicach. Autorem postumentu był br. Meinard Wieczorek OFM, zaś autorem rzeźby, wykonanej we Wrocławiu, był Bruno Tschötschel. Uroczystego odsłonięcia i poświęcenia pomnika dokonano 21 lipca 1912. Przed II wojną światową na cokole znajdowały się napisy dedykacyjne w językach: łacińskim, niemieckim i polskim. Obecny napis polski jest kopią zniszczonego przez Rosjan w 1945.

[madohora]

Rezerwat Głazowisko Fuledzki Róg został ustanowiony w 1963 roku. Do roku 1989 funkcjonował jako samodzielny rezerwat, później został wchłonięty przez utworzony w 1976 roku rezerwat Jezioro Dobskie[1]. Zajmował powierzchnię 39,91 ha, powstał w celu zachowania reliktowego krajobrazu polodowcowego, mającego charakter pierwotnego głazowiska, które jest położone w utworach moreny czołowej. Znajduje się tu około 6000 głazów porośniętych unikatowymi roślinami. Największy ma 9,3 m w obwodzie i wysokość 2 m.

[madohora]

We wsi Wełecz k/Buska Zdroju stoi "sosna na szczudłach" zwana też sosną kroczącą. Jest to stuletnia sosna pospolita, której wyjątkowy kształt nadają korzenie. Sosna od 2002 roku jest pomnikiem przyrody.

[madohora]

PROMOCYJNE PRZEJAZDY DO KRAKOWA, KTÓRYCH NIE BYŁO

[madohora]

TURYŚCI W PIENINACH RAŻENI PIORUNEM

[madohora]

[madohora]

GDZIE BY TU

[madohora]

MIKUSZOWICE KRAKOWSKIE

[madohora]

PIELGRZYMOWICE

[madohora]

KOŃCZYCE MAŁE

[madohora]

PUŃCÓW

[madohora]

PAWŁOWICE

[madohora]

ŁĄKA

[madohora]

RAJCZA, UJSOŁY, WĘGIERSKA GÓRKA

[madohora]

GOCZAŁKOWICE

[madohora]

SKOCZ DO SKOCZOWA

[madohora]

OSTRAVA ZOO W OSTRAVIE

[madohora]

JASTRZĘBIE ZDRÓJ

[madohora]

MIASTECZKO WESTERNOWE W ŻORACH

[madohora]

PSZCZYNA. MOTOCYKLIŚCIE. ZBIÓRKA KRWI

[madohora]

BESKIDZKIE SZLAKI

[madohora]

PSZÓW

[madohora]

RACIBÓRZ

[madohora]

SIEWIERZ

[madohora]

LEŚNIÓW

[madohora]

PILICA

[madohora]

OGRODZIENIEC

[madohora]

KRZYKAWKA

[madohora]

BRYNEK

[madohora]

TOSZEK

[madohora]

BOBROWNIKI

[madohora]

SZOBISZOWICE

[madohora]

CMENTAŻ ZYDOWSKI W GLIWICACH II NA PIASKU

[madohora]

GLIWICE TO NIE TYLKO WILLA CARO

[madohora]

RCHITEKTURA DREWNIANA NA ŚLĄSKU I W POLSCE

[madohora]

ZANDKA NOWĄ DZIELNICĄ ZABRZA

[madohora]

NAJŁADNIEJSZE PODWÓRKO ZNAJDUJE SIĘ W BYTOMIU

[madohora]

O ŁODZI MÓWI,Ą MIASTO ZOMBIE CZY BYTOM BĘDZIE NASTĘPNY

[madohora]

RUDA ŚLĄSKA NOWY BYTOM TROCHĘ FOTEK

[madohora]

RUDA ŚLĄSKA BYKOWINA

[madohora]

PIEKARY ŚLĄSKIE

[madohora]

Do tego plemienia prócz kaczek morskich należą również tracze, a w niektórych ujęciach systematycznych także i edredon (Somateria mollissima, kaczka edredonowa). U prawie wszystkich kaczek morskich występuje dymorfizm płciowy. Samce są przeważnie czarne lub czarno-białe, nierzadko z opalizującymi zielonymi lub niebieskimi głowami czy błękitnym albo zielonym zabarwieniem niektórych części ciała. Samice reagują na zaloty słabiej niż u kaczek pływających. W przypadku edredonów szczególną wartość ma puch, którym samica wyścieła gniazdo – dla wielu islandzkich farmerów stanowi on źródło dochodu.

[madohora]

Czy dziś jeszcze proszę kaczki
Zdarzają się nam dziwaczki
Kwa kwa tak widziałam
Lecz sąsiadki nie wydałam

[madohora]

Kura domowa (Gallus gallus domesticus) – ptak hodowlany z rodziny kurowatych, hodowany na całym świecie. W środowisku naturalnym nie występuje. Uważa się, że stanowi formę udomowioną kura bankiwa (Gallus gallus), lecz nie wyklucza się domieszki innych gatunków południowoazjatyckich kuraków (zarówno żyjących, np. kur siwy, jak i wymarłych). Udomowienie nastąpiło prawdopodobnie w III tysiącleciu p.n.e. w Indiach, chociaż badania archeologiczne wykazały, że pierwsze kuraki udomowiono w Chinach już w VI tysiącleciu p.n.e. Około 1000 p.n.e. kury hodowano już powszechnie w Chinach, a ok. 500 p.n.e. w Egipcie i Europie, w tym w Polsce (odnaleziono kości kur podczas wykopalisk w Biskupinie). W tym okresie w Chinach prowadzono już sztuczne wylęganie. Jak wykazały badania, ówczesne kury przypominały dzisiejsze kury bezrasowe, lecz miały lepiej rozwinięte skrzydła.

[madohora]

MAJÓWKA W TATRACH - www.msn.com.pl - 29.04.2023