Zwierzęta w wierzeniach ludowych

[madohora]

BOCIANY

Bocianom w naszym kraju oddawano coś w rodzaju czci. Zawsze przecież
oczekiwano ich wiosennego powrotu do starych gniazd, co nieodmiennie witano z
wyraźną radością. Uważano, że bociany powinny wracać z zimowisk najpóźniej na
zwiastowanie Matki Boskiej. Gdy bociany nie pojawiały się do 25 marca uważano
to za zły znak, zwiastujący nieurodzaj w nadchodzącym roku. W północno -
wschodniej Polsce piekło się na ten dzień "busowe łapy", które swym kształtem
przypominały łapy bociana.

[madohora]

[madohora]

[madohora]

Czy aby na pewno kury wywodziły się z chilijskiej dżungli? – Zdania są podzielone i nie jestem w stanie w tej, z konieczności skróconej wersji, dokładnie je opisać. Profesor Prado, z katolickiego Uniwersytetu w Santiago, twierdzi, że Indianie nie mieli kur do momentu przywiezienia ich do Ameryki Południowej z Europy – powiedział Stanisław Olbryś, który w swojej hodowli posiada kilka kur z rasy Araucana.

[madohora]

[madohora]

[madohora]

JAPONIA. WILK ROBOT MA ODSTRASZAĆ NIEDŹWIEDZIE - www.polsatnews.pl - 28.09.2023

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

ŻÓŁWIE MORSKIE MOGĄ WYGINĄĆ - Gazeta - 07.10.2023

[madohora]

W przeciwieństwie do rewizji Lucasa i Sobus, publikacja chińskich badaczy z 2003 sugeruje uznanie Indricotherium i Dzungariotherium za pewne rodzaje, w związku z czym P. prohorovi nie należałby do Paraceratherium. Uznają także takie gatunki, jak P. lipidus, P. tienshanensis i P. sui. Praca z 2004 napisana przez chińskiego paleontologa nazwiskiem Tao Deng i współpracowników podaje trzy odrębne rodzaje. Niektórzy autorzy zachodni także używają nazw uznawanych za niepewne od rewizji 1989, nie podając jednak drobiazgowej analizy i nie próbując uzasadniać takiego stanowiska.

[madohora]

[madohora]

Linia ewolucyjna sfenodontów oddzieliła się od łuskonośnych prawdopodobnie około 250 mln lat temu. Przedstawiciele niektórych rodzajów mezozoicznych sfenodontów, takich jak Clevosaurus, występowali na całym świecie.

[madohora]

Obecnie sfenodonty reprezentowane są przez jeden lub dwa gatunki z rodzaju Sphenodon, zaliczanego do rodziny Sphenodontidae. Pozostałe wymarły około 60 mln lat temu.

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

Z przedwyborczych obietnic chcą skrupulatnie rozliczyć polityków organizacje zrzeszone w koalicji “Antyfutro” (Koalicji na Rzecz Zakazu Hodowli Zwierząt Futerkowych w Polsce) – 24 listopada o godz. 13:00 Fundacja Viva! i Otwarte Klatki organizują pod Sejmem wydarzenie z okazji Międzynarodowego Dnia Bez Futra i zachęcają do udziału w nim wszystkich obywateli, którym los zwierząt futerkowych nie jest obojętny.

[madohora]

Organizatorzy wydarzenia zapowiadają, że nie pozwolą politykom nowej kadencji Sejmu zapomnieć nie tylko o oczekiwaniach wyborców, ale przede wszystkim o milionach zwierząt, które wciąż cierpią na fermach futrzarskich.

[madohora]

Po wygranych wyborach politycy koalicji wypowiadali się już w mediach na temat hodowli zwierząt na futro. Borys Budka, zapytany 25 października w programie “Gość Radia Zet”, czy koalicja dotrzyma obietnicy wprowadzenia zakazu, odpowiedział: “Będziemy to proponować naszym partnerom z koalicji” i pomimo potencjalnego oporu ze strony PSL, “Donald Tusk jasno deklarował od strony Platformy Obywatelskiej, że taki zakaz powinien być wprowadzony”.

[madohora]

7 listopada goszczący w Radiu 357 Paweł Suski również wprost zapowiedział powrót do pracy nad korzystnymi dla zwierząt zmianami w prawie, w tym zakazu ich hodowli na futro.

[madohora]

W Europie 20 krajów zakazało hodowli zwierząt na futro, m.in. Wielka Brytania, Holandia, Czechy, Słowacja, Estonia, Litwa, Łotwa, Norwegia, Irlandia i Włochy. W niektórych krajach wymogi dotyczące warunków utrzymania zwierząt na fermach futrzarskich zostały tak podniesione, że hodowla przestała tam istnieć (Niemcy, Szwajcaria).

[madohora]

– Mamy nadzieję, że politycy koalicji dotrzymają swoich przedwyborczych obietnic i zakaz hodowli zwierząt na futra zostanie w Polsce wprowadzony jeszcze przed potencjalnym zakazem na poziomie całej Unii Europejskiej – podsumowuje Cezary Wyszyński.

[madohora]

Wilga zwyczajna (Oriolus oriolus) to jedyny gatunek z rodziny wilgowatych, który występuje w Polsce, przede wszystkim na obszarach niżu, i jedyny rozmnażający się strefie umiarkowanej półkuli północnej. Pozostałe wilgi upodobały sobie raczej egzotyczną Azję, Afrykę oraz Australię.

[madohora]

Samica nie ustępuje samcowi rozmiarem, ale ma znacznie skromniejszą szatę. Jej grzbiet łączy tony żółtego z poszarzałą zielenią, a skrzydła są wręcz oliwkowe. Gardło i szyja wybarwione są w kolorze brudnej bieli i mają charakterystyczne pionowe kreseczki, jak gdyby ktoś muskał ptaka pędzlem. Ogon samicy, choć sam w sobie jest oliwkowozielony, również posiada żółte rogi, jak u samca. Co ciekawe, z wiekiem samice wyraźnie żółkną i upodabniają się do samców, ale zawsze zdradza je oliwkowa opaska wokół oczu.

[madohora]

Wilgi zwyczajne zamieszkują bardzo różne siedliska, pod warunkiem, że są w nich drzewa. W naszej części Europy spotyka się je przeważnie w lasach mieszanych i iglastych, ale na zachodzie preferują lasy liściaste, plantacje, laski, sady, a nawet duże ogrody. Jesienią opuszczają chłodne strefy i przemieszczają się do Afryki, aż za Saharę. Polskie wilgi zwyczajne odlatują już we wrześniu, a powracają na swoje tereny lęgowe dopiero w maju, mniej więcej na Zimną Zośkę.

[madohora]

Podczas jesiennych migracji wilgi zwyczajne nie pogardzają również owocami, które czerwienią się na drzewach i krzewach. Z ochotą połykają wiśnie, czereśnie, winogrona oraz figi, co nie przysparza im popularności śródziemnomorskich farmerów. Czasami posilają się również mniejszymi jaszczurkami i gryzoniami, a także jajeczkami i pisklakami innych gatunków ptaków. Za to nikt już ich jednak nie gani.

[madohora]

Warto jeszcze dodać, że wilgi zwyczajne są bardzo wrażliwe na zmiany wilgotności powietrza i anonsują je w głos właśnie owym melodyjnym śpiewem. Zasłyszany w większej częstotliwości spośród koron drzew zwiastować może deszcz, za kilka godzin, albo nawet nazajutrz. Owa prognoza pogody bywa przekazywana dalej, gdyż szpaki z wielkim entuzjazmem naśladują zasłyszany właśnie śpiew wilgi.
Odgłosy wydawane przez wilgi intensyfikują się nie tylko w związku z deszczem, ale i okresem lęgowym. Połączone w pary ptaki śpiewają często w duecie – samiec pyta, a samica mu odpowiada.

[madohora]

Jeśli para ma już staż, najpewniej powróci do swojego własnego gniazda – w końcu wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej. Jeśli zostało ono zniszczone albo wilgi zwyczajne dopiero rozpoczynają wspólne życie, przychodzi pora na budowę, której jedynym uczestnikiem jest samica. Samiec co najwyżej odważy się donieść nieco materiału konstrukcyjnego, ale ingerować w kształt siedziby najwidoczniej nie chce albo nie może.

[madohora]

Plagiozaur (Plagiosaurus depressus) – rodzaj temnospondyla z rodziny Plagiosauridae

[madohora]

[madohora]

HYBODUS
niewielkich rozmiarów, wymarły rekin.
Jego skamieniałe szczątki znajdowano we wszystkich osadach ery mezozoicznej.Zamieszkiwał wody płytkich, ciepłych mórz. W triasie był jednym z najważniejszych drapieżników.

[madohora]

Ciało nieznacznie ścieśnione, dobrze rozwinięte płetwy piersiowe i brzuszne, przypominające nieco łapy, łuski duże i cienkie. Płuco pojedyncze, prymitywne, powstało z przekształconego pęcherza pławnego. Duże okazy dochodzą do 2 m długości i osiągają masę kilkudziesięciu kilogramów.

[madohora]

W okresie suszy, gdy rzeki i zbiorniki wysychają, rogoząb oddycha powietrzem atmosferycznym, płuco częściowo przejmuje funkcje skrzeli, umożliwiając zwierzęciu przetrwanie w błotnistych zatokach i większych kałużach. Nie zapada w stan estywacji. Dorosłe okazy żywią się mięczakami i rybami, młode osobniki jedzą glony.

[madohora]

[madohora]

PLUSKWY W AULACH UNIWERSYTETU ŁÓDZKIEGO - Gazeta - 13.10.2023

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

Ślimak

[madohora]

ŻUBR ZABITY PRZEZ WOJSKOWĄ CIĘŻARÓWKĘ - www.oko.press - 13.11.2023

[madohora]

[madohora]

23 grudnia 1995 Osvaldo Rosado z portorykańskiej miejscowości Guánica miał zostać napadnięty przez nieznaną istotę. Jak później opowiadał, został chwycony od tyłu przez dziwne, podobne do goryla zwierzę, co skończyło się dla niego ranami tułowia

[madohora]

José Febo miał zobaczyć chupacabrę w Canóvanas, niedługo po tym, jak zabiła tam kilka owiec. 8 stycznia Febo dostrzegł stworzenie siedzące na tamaryndowcu. Gdy stwór zauważył mężczyznę, zeskoczył z drzewa i uciekł, poruszając się podobnie do gazeli

[madohora]

W 1997 wiele doniesień o rzekomych spotkaniach z chupacabrą zaczęło masowo pojawiać się na łamach brazylijskich gazet. Jedna z relacji pochodzi od funkcjonariusza policji, który twierdził, że doznał silnego ataku nudności, gdy ujrzał dziwaczne, podobne do psa stworzenie, siedzące na drzewie

[madohora]

Dwa podobne ciała zostały znalezione w Teksasie w 2005. Okazały się one zwłokami kojotów cierpiących na choroby skórne

[balzack]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

SKOWRONKI

W zwyczajach ludowych skowronka posądzano o to, że całą zimę śpi na polu pod
miedzą i dlatego jako pierwszy z ptaków wiosną albo jeszcze w zimie pojawia się
na polach.

[madohora]

DZIWNE ZWIERZĘ NA KLATCE SCHODOWEJ - www.msn.com.pl - 01.11.2023

[madohora]

[madohora]

[balzack]

[madohora]

JASKÓŁKA

co do jaskółek to z kolei wierzono, że one zimują w stawach i jeziorach. Wiosną
wróżono, że kto pierwszy zobaczy przelatującą jaszczurkę mógł przez nadchodzący
rok liczyć na powodzenie i szczęście.

[madohora]

[madohora]

KUKUŁKA

Kukułka budziła w człowieku lekki niepokój. Przypisywano jej właściwości
"wieszczenia". Do dziś dość powszechnie wierzy się, że wiosenne kukanie kukułki
wróży obfitość grosza lub liczbę lat życia.

[madohora]

[madohora]

[madohora]

SOWA

Sowy, puszczyki i puchacze ze względu na ich nocny, aktywny tryb życia uznawano
za ptaki mające kontakt z "tamtym światem" Z pohukiwań tych ptaków wieszczono
różne nieszczęścia. Z głosów ptaków wróżono też urodzaj a nawet przepowiadano
pogodę.

[madohora]

[madohora]

KOŃ

"Gdzie koń się tarza tam przechodzić nie można zwłaszcza bosą nogą, bo taki
człowiek może dostać okropnych boleści żołądka lub na rękach i nogach brodawek"
(O. Kolberg)Tak więc koniowi przypisywano talent do rozpoznawania miejsc
zagrażających zdrowiu. Pamiętam, gdy jeszcze jako dziecko jeździłam na wieś, to
mój (+) wujek zawsze mówił, że jak chce się napić wody (ze stawu, źródła itp.)
to pił tylko tam gdzie piły konie, bo uważał je za zwierzęta niezwykle czyste.

[madohora]

KOŃ FRYZYJSKI CZYLI WSPOMINANY PRZEZE MNIE KIEDYŚ "FRYZ"

[madohora]

KOT

Wyjątkowym mieszkańcem ludzkich siedzib był kot. Łazęga wylegujący się w dzień a
wychodzący gdzieś w nocy. O wyrazistych oczach i dziwnie się poruszającym
ogonie. Czczony już w starożytnym Egipcie jako zwierzę święte do dzisiaj budzi
różne emocje i kontrowersje. Jeżeli ktoś "wierzy" w reinkarnację kot jest chyba
jedynym zwierzęciem, któremu przypisuje się posiadanie więcej niż jednego życia.
Przypisywano mu konszachty z ciemnymi mocami. Do dzisiaj pokutują przesądy o
tym, że kot jest w stanie zaatakować człowieka by go zagryźć. Ja się przekonałam
na skórze kota mojej znajomej, że nie zawsze też kot spada na cztery łapy. Ten
spadł i złamał łapę. Jednak zwierzak wciąż budzi w nas emocję. Patrząc na
wierzenia ludowe, dzisiejsze naukowe dowody, że koty nas wykorzystują wracamy do
tego w co wierzyli nasi nie oświeceni przodkowie.

[madohora]

[madohora]

NIETOPERZE

Tym zwierzętom przez lata zrobiono straszną krzywdę karmiąc nas różnymi
przesądami na ich temat. Wiem, że te przesądy jeszcze pokutują gdzieś na wsiach.
Pamiętam jak starsze kobiety, gdy jeszcze chodziłam po skałkach i zaglądałam do
jaskiń przestrzegały mnie, nie przed tym że mogę złamać nogę ale właśnie przed
nietoperzami i właśnie tym że mogą mi się wkręcić we włosy i co gorsza ja sama
mając naście lat wierzyłam w to. No cóż nietoperze nie mają zbyt sympatycznych
twarzyczek więc trudno się dziwić przesądom, które wokół nich narosły
********************************************************************
W wierzeniach ludowych mówiono, że to to jest zły duch. Gdy udano się go
uśmiercić stawał się amuletem od wszelkiego złego.

[madohora]

[madohora]

WĘŻE

Węże były zarówno symbolem szczęścia jak i grozy. Ludzi fascynowało życie i
sposób poruszania się węży, które nierzadko osiedlały się w pobliżu ludzkich
domostw. Do dzisiejszego dnia niewiele przetrwało wierzeń dotyczących węży. Może
dlatego, że przez wiele lat wykorzystywano je oraz bano się ich przez co bez
skrupułów tępiono.

[madohora]

[madohora]

PSZCZOŁY

O tych owadach mówiło się, że pochodzą z nieba i są darem Bożym. W żadnym ze
społeczeństw pszczół nie wolno zabijać a właściciele pasiek oprócz przepisów
prawa mają także swoje "prawo" obwarowane różnymi obostrzeniami. Do dzisiaj też
pokutuje przekonanie, że podczas zakupu pasieki pod żadnym pozorem nie wolno się
targować.

[madohora]

[madohora2]

[madohora2]

Kukułka

[madohora]

Na pewno każdy z nas słyszał, że kukułka wywróżyć może swoim kukaniem ile ktoś będzie miał dzieci,

[madohora]

Ja pamiętam z dzieciństwa jak się liczyło ile razy kukułka zakuka to tyle będzie jeszcze lat życia przed nami

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

Posiadał spłaszczoną czaszkę (dł. czaszki 35 cm), krótki pysk i szerokie podniebienie

[madohora]

Wilga zwyczajna nie tylko jest lojalna i wierna jako partner, ale wiarygodna i troskliwa jako rodzic. Na przełomie maja i czerwca samica składa w przygotowanym skrzętnie gniazdku 3-5 jaj, po jednym każdego ranka w przeciągu kilku dni. Jest to jej jedyny lęg w danym roku kalendarzowym. Jajeczka są niewielkie (ważą ok. 7 g), białe, kremowe lub bladoróżowe, ozdobione kilkoma czarnymi plamkami. Wysiadywaniem zajmuje się głównie mama wilga zwyczajna, ale ornitologom udało się zaobserwować, że tata wyręcza ją czasami, aby partnerka mogła się najeść.

[madohora]

Wilga zwyczajna zajmuje szerokie siedliska od zachodniej Europy i północno-zachodniego wybrzeża Afryki, po Skandynawię i dalej na wschód aż do Chin. Ten ogromny zasięg występowania w połączeniu z relatywnie bezpiecznym chowem młodych zapewnia ptakom liczebną stabilność. Szacuje się, że obecnie na świecie żyje 17-32 milionów wilg zwyczajnych, z tego populacja lęgowa w Europie liczy ok. 3,5-7 milionów par. Według Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody (IUCN) gatunek ma więc status najmniejszej troski (LC).

[madohora]

Rozwój liczebności populacji asocjowany z cieplejszymi zimami w Europie, choć mechanizm ten nie jest do końca zrozumiały, gdyż wilgi emigrują przecież na południe. Tak czy inaczej, wygląda na to, że ten akurat gatunek ma się na świecie dobrze i będzie jeszcze długo urzekać nas swoim proroczym, muzykalnym śpiewem.

[madohora]

Zięba zwyczajna w Europie występuje prawie wszędzie, aż do północnego koła podbiegunowego, czyli za wyjątkiem najbardziej wysuniętych na północ części Skandynawii. W Azji zajmuje większość wschodniej części Rosji oraz północny Kazachstan. W Afryce zasiedla jedynie obszar na południe od Sahary i Wyspy Kanaryjskie. Zięba zwyczajna zasiedlała obecne tereny już od kilkudziesięciu tysięcy lat. Miłośnicy tego ptaka introdukowali go również na Nową Zelandię (w 1862 r.) oraz na południe RPA (w 1898 r.).

[madohora]

Cechą rozpoznawczą gatunku są dwie białe pręgi na skrzydle i zielony kuper. Ptaki mają następujące rozmiary: 15,5 cm długości ciała i 26,5 cm rozpiętości skrzydeł, a waży 17 - 26 g. Upierzenie samców reprezentuje feerię barw. Wiosną ich głowa i kark są popielate, czoło jest czarne. Szara „czapeczka” zachodzi na kark, niekiedy sprawiając wrażenie szaroniebieskiej. Grzbiet ich jest brązowy, brzuch biały, piersi i spód ciała wraz z podgardlem są różowo ceglaste, a kuper zielony. Mają ołowiano-niebieskie, nieco stożkowate, dość grube, lecz ostro zakończone dzioby, o nieco masywniejszych górnych połowach. Skrzydła ptaków są z kolei ciemne, lecz znajdują się na nich dwie białe pręgi, przy czym jedna jest o wiele grubsza od drugiej. Ogon mają czarny, ale zewnętrzne jego sterówki są białe. Samice są mniejsze, wprawdzie podobnie do samców ubarwione, ale tony ich ubarwienia są bardziej szare. Jesienią jednak kolory te wyraźnie przygasają, ponieważ wtedy wyróżniają się płowe obrzeżenia piór. Oprócz tego dziób staje się jasnobrązowy.

[madohora]

Często przed burzą zięba zwyczajna odzywa się charakterystycznym głosem, składającym się z regularnie powtarzanych krótkich wibrujących dźwięków, które mogą się różnić się w zależności od rejonu występowania, np. „hiit”, „hjuit” albo „rrhiu”. Niektórzy określają to jako tzw. „wołanie na deszcz”. Sądzą oni, że ptaki mogą w ten sposób wyrażać zaniepokojenie wywołane spadkiem ciśnienia atmosferycznego. Chociaż obserwatorzy przyznają, że podobny śpiew usłyszeć można również w najpiękniejszą pogodę. Podobnie brzmią odgłosy wydawane przez samce podczas godów. Te dźwięki wydaje samiec również wtedy, gdy chce oznaczyć granice terytorium, na którym przebywa jego partnerka. Na południu Polski zięby mogą pojawić się już w lutym. Na miejsce lęgów najpierw przylatują samce, które znajdą sobie odpowiednie stanowiska i będą wytrwale śpiewać. Nieco później pojawiają się samice, które od razu zabierają się za budowę gniazd, a jest to zadanie, należące wyłącznie do nich. W trakcie toków samiec puszy pióra na spodzie ciała i na głowie, co sprawia wrażenie uniesionego czuba. Poza tym odstawia na bok barki i odsłania białe plamy na skrzydłach. Śpiew samca jest krótką zwrotką o bardzo wyraźnie akcentowanym początku i zakończeniu, utrzymaną w szybkim tempie. Terytorium samca jest niewielkie, wynosi 40-60 m wokół gniazda. Samiec śpiewa intensywnie przez cały dzień w jego obrębie, zmieniając miejsca śpiewu co kilka - kilkanaście strof, aż do czasu wylęgu piskląt. Śpiew ten można by zapisać jako „cicicicittjutjutju cettir” lub wg innych „cicicitiotiojutjut - eiwir”. Młode samce zięby uczą się śpiewu od ojców już w kilka dni po opuszczeniu gniazda. Najpierw nasłuchują, a potem powtarzają. Ptaki chowane od pisklęcia bez kontaktu z ptakami dorosłymi odzywają się w sposób bardzo uproszczony.

[madohora]

Zięba zazwyczaj żeruje na ziemi. Porusza się wówczas małymi szybkimi kroczkami w nierównym rytmie, rzadko podskakując. Zjada głownie nasiona oraz owoce jagodowe, owoce jabłek, śliwek, porzeczek i gruszek. Sporadycznie spija nektar z kwiatów i sok spływający z drzew. Wiosną, w okresie lęgowym, owady i inne bezkręgowce zbiera z liści i gałązek, a w pozostałą część roku podstawę pożywienia stanowią nasiona chwastów, roślin zielnych, drzew i krzewów, a czasem też pąki drzew. Poza tym od wiosny do jesieni zjada owoce, owady i pajęczaki, zbierane z gałązek i ziemi. Zięba zwyczajna jest ptakiem niezbyt płochliwym - dystans ucieczki wynosi 10 - 15 m. Przestraszona stara się nie poruszać lub jeśli może, przywiera do gałęzi.

[madohora]

Na zimowiska z północnych części areału gniazdowego zięby zwyczajnej wędrują jesienią na południe zwykle niedaleko - najdalej nad Morze Śródziemne. Miejscem docelowym wędrówki naszych zięb i zimowania jest zachodnia Europa, podobnie jak dla zięb gniazdujących w krajach położonych na wschód i północny - wschód od Polski.

[madohora]

Podczas zimowania zięby wykorzystują otwarte tereny rolnicze, które dostarczają im wystarczającą ilość pokarmu. Podczas sroższych zim zbliżają się do osad ludzkich i tam szukają pożywienia. Żerują często na ziemi, korzystając z resztek ziaren. Można je także spotkać przy karmnikach.

[madohora]

Mimo dużej częstotliwości występowania, pięknego ubarwienia samców oraz charakterystycznego śpiewu, ptak ten jest u nas mało znany. Jest długowieczny, często żyje ponad 20 lat; najstarsza zięba w niewoli dożyła lat 29. W kraju podlega całkowitej ochronie.

[madohora]

Pomaganie zwierzętom często wymaga konsultacji ze specjalistą. Niedawno powstała aplikacja Animal Helper, która działa jak 112 dla zwierząt, i która takie działania ma ułatwić.

[madohora]

Zasada działania jest bardzo prosta i ułatwia i przyspiesza zgłaszanie sytuacji, w których zwierzętom dzieje się krzywda. Poprzez aplikację można zgłaszać każdy przypadek, mowa tu zarówno o zwierzętach domowych, jak i dzikich czy gospodarskich. Takie zgłoszenie trafia do centrali, w której specjalnie przeszkoleni pracownicy przetwarzają je i przekierowują do odpowiedniej dla danego miejsca i rodzaju zdarzenia jednostki reakcyjnej. Tak, by użytkownik nie tracił czasu na zastanawianie się, gdzie zgłosić dany przypadek i by nie odbijał się od zamkniętych drzwi.

[madohora]

Zgłoszenia z Animal Helper trafiają również do organizacji pozarządowych. – Gdzie zawodzi system, tam pojawiają się oni, jako ostatnia deska ratunku dla skrzywdzonych zwierząt – dodaje.

[madohora]

Aplikacja ruszyła pilotażowo w województwie pomorskim.

[madohora]

Angielska nazwa zimorodka - common kingfisher - nie wzięła się znikąd. Natura obdarzyła go szeregiem cech sprawiających, że stał się mistrzem w swojej sztuce. Przyczajony na gałęziach do 2 metrów nad wodą, z dziobem skierowanym ku jej tafli, wypatruje jakiegokolwiek ruchu, świadczącego o zbliżającej się ofierze. Ułamek sekundy później jest już tylko błękitną błyskawicą, znikającą na krótką chwilę tuż pod powierzchnią wody, by wystrzelić z powrotem w górę, trzymając w silnym dziobie ogon niewielkiej ryby. Teraz pozostaje tylko unieruchomić ofiarę, uderzając nią kilkakrotnie w gałąź, z której pierwotnie wystartował.

[madohora]

To, co przyciąga naszą uwagę przy pierwszym spojrzeniu na zimorodka to jego wspaniałe barwy. Jak się okazuje, sposób, w jaki ptak ten osiąga te wspaniałe kolorystyczne efekty bez wątpienia zasługuje na podziw. Pomarańczowa barwa piór podbrzusza zimorodka wynika z najzwyklejszego pigmentu, powszechnie obserwowanego w przyrodzie. Cała magia tkwi jednak w lazurowej, opalizującej barwie jego grzbietu i skrzydeł. Nie bez przyczyny intensywnie niebieski kolor jest tak rzadko spotykany w przyrodzie. Nie powstaje on bowiem za pomocą pigmentu - jest to barwa typowo “strukturalna”. W 2011 roku naukowcy z Uniwersytetu w Cambridge pod przewodnictwem doktora Brodo Wilts’a odkryli, że promienie piór zimorodka zawierają przezroczyste, gąbczaste nanostruktury o zróżnicowanych wymiarach, które w połączeniu z padającym na nie światłem o krótkiej fali, wywołują swoisty efekt, rejestrowany przez ludzkie oko jako opalizujący błękit. Ze względu na ich niedoskonałą, zakłóconą strukturę, dającą ograniczony zakres opalizacji w porównaniu do, dla przykładu, piór pawich, naukowcy nazwali je “częściowo opalizującymi” (ang. semi-iridescent).

[madohora]

Bielik to symbol siły, wielkości i władzy, uważany przez niektórych za wysłannika bogów. Swoim imponującym wyglądem zasłużył sobie na stałe miejsce w sztuce, a zwłaszcza heraldyce - wizerunek tego drapieżnego ptaka znalazł się w godłach 25 krajów, w tym Polski, gdzie dumnie figuruje z koroną nad głową - jak przystało na króla ptaków, którym zwykło się go nazywać. Chociaż jego rzeczywisty wygląd znacznie odbiega od „orła białego” którego wizerunek jest nam tak bliski, jego nazwa nie wzięła się znikąd - nawiązuje ona do wachlarza białych piór ogona charakterystycznych dla dojrzałych osobników; stąd też jego nazwa angielska, czyli white-tailed eagle.

[madohora]

Bielika trudno jest pomylić z jakimkolwiek innym gatunkiem podniebnego drapieżnika - jego nadzwyczajna wielkość (długość ciała może sięgać 90 cm, a rozpiętość skrzydeł nawet 2,4 m) obok masywnego, intensywnie żółtego dzioba oraz podobnie zabarwionych szponów wyraźnie odróżnia go na tle innych zamieszkujących Polskę gatunków i nadaje mu tytuł największego występującego tu ptaka drapieżnego. W locie można rozpoznać go po długich, prostokątnych skrzydłach oraz dosyć krótkim, tępo zakończonym ogonie o klinowatym kształcie. W przeciwieństwie do tendencji występującej u ssaków, wśród bielików to samice osiągają większe rozmiary. Na odległość trudno jest określić dymorfizm płciowy, ale poza wielkością ciała u samic możemy zaobserwować szersze skrzydła i ostrzej zakończony ogon. Nieprofesjonalne oko będzie miało jednak problem z oznaczeniem płci bez zbliżenia się do tego ptaka na odległość, której w zdecydowanej większości przypadków sobie nie życzy. Upierzenie bielika znacznie różni się od tego śnieżnobiałego, znanego nam z godła. Dorosłe osobniki są w większości brązowe, z jasnymi krawędziami, które gdzieniegdzie wizualnie rozjaśniają upierzenie. Głowa, szyja i pierś, zwłaszcza u starszych osobników są znacznie jaśniejsze, niekiedy osiągając barwę żółtoszarą

[madohora]

Zdecydowana większość populacji tych ptaków preferuje osiadły tryb życia, ale zarówno wśród młodszych osobników, jak i tych zamieszkujących północne i wschodnie krańce zasięgu występowania gatunku zdarzają się migracje. Przyczyną tych wędrówek jest poszukiwanie pokarmu - wraz z zaostrzeniem się warunków klimatycznych zdobycie jego odpowiednich ilości, aby spełnić potrzeby tak wielkich drapieżników staje się nie lada wyzwaniem. Im surowszy klimat, z którym przychodzi im się mierzyć, tym dalej migrują - zaobserwowano osobniki oddalające się od swoich lęgowisk na nawet 5 tysięcy km, jednak w Europie zwykle nie wędrują daleko, pozostając w promieniu 50 km od miejsca wyklucia. W kwestii zdobywania pokarmu bieliki po raz kolejny mogą pochwalić się dużą niewybrednością - znane są głównie z ich zdolności drapieżniczych, ale jak się okazuje nie odmówią także znalezionej padliny. Ich główne źródło pokarmu, ściśle związane z siedliskami, na których występują to ryby i ptaki wodne, rzadziej chwytają ssaki lądowe. Jako naczelne drapieżniki nie przebierają w ofiarach - zaobserwowano, że polują na ponad 170 różnych gatunków ptaków, w tym na dorosłe drapieżniki wysiadujące jaja - w przypadku nieobecności rodziców zdarza im się także rabować gniazda zarówno z jaj, jak i piskląt. Zaskakującą rolę w żywieniu tych ptaków ma padlina - stanowi nawet ⅓ diety bielików, mając szczególnie duże znaczenie w czasie srogich zim, gdy ich normalnie preferowane ofiary ukryte są pod grubą pokrywą lodu.

[madohora]

Podobnie jak większość drapieżnych ptaków bieliki przez większość roku pozostają samotnikami, łącząc się a w grupy tylko w przypadku młodocianych osobników w czasie srogich zim. Ich terytorializm nie jest mocno zaznaczony - ścisłej ochronie podlega tylko niewielki obszar wokół gniazda zajmowanego przez parę lub pojedynczego osobnika. Pora lęgowa tych ptaków trwa od stycznia do lipca wśród populacji występujących na południowej części zasięgu i od kwietnia do września u północnych populacji. Bieliki to ptaki monogamiczne - dobierają się w pary na całe życie, jednak w przypadku śmierci jednego z partnerów, drugi potrafi zastąpić go nowym osobnikiem. Już wczesną wiosną rozpoczynają się popisowe toki, w czasie których pary odbywają podniebne tańce godowe przy akompaniamencie głośnych okrzyków zarówno samców, jak i samic. Jeśli zaloty okażą się satysfakcjonujące dla partnerki, zakończą się kopulacją, po której wkrótce ptaki rozpoczną budowę gniazda. Wybierają w tym celu rozwidlenia wysokich drzew, a budową zarządza samica, podczas gdy głównym zadaniem samca pozostaje dostarczanie surowców. W okolicy marca (wśród populacji europejskich) samica składa jaja i rozpoczyna się 1,5 miesięczny okres ich wysiadywania, podczas którego samiec tylko niekiedy zastępuje ją w tym obowiązku. Zdecydowaną większość czasu przyszły ojciec piskląt jest odpowiedzialny za zdobycie pokarmu i ochronę samicy, która nawet w obliczu zagrożenia pozostaje w gnieździe, bacznie strzegąc jaj. Z lęgu w ponad 50% przypadków bieliki wyprowadzają tylko jedno puchate pisklę, które będzie zupełnie zależne od rodziców aż do około 90. dnia życia, kiedy to ptaki zdobywają zdolność lotu. Młode bieliki są narażone na szereg zagrożeń, rozpoczynając od kanibalizmu ze strony rodzeństwa, poprzez warunki klimatyczne, aż po ataki drapieżników jak lisy, kuny czy niedźwiedzie. Główne zagrożenie, z którym muszą się zmierzyć zarówno młodociane, jak i dorosłe osobniki jest jednak znacznie poważniejsze niż którekolwiek z wcześniej wymienionych, a przy okazji, w przeciwieństwie nich, bieliki nie są na nie przygotowane.

[madohora]

Nie da się odmówić nieodzownej roli bielików w ekosystemie, dlatego pomimo statusu najmniejszej troski tych ptaków na liście IUCN należy dokonać wszelkich starań, by zarówno bierna, jak i aktywna forma ochrony pozostała na wysokim poziomie. Poza szeroko rozpowszechnioną na terenie Europy reintrodukcją, prowadzone są akcje zimowego dokarmiania, oraz budowy platform gniazdowych, a także zabezpieczanie linii energetycznych, które stanowią potencjalne zagrożenie dla populacji tych zwierząt. Polska dumnie nosi wizerunek tego ptaka w swoim godle, a także jest trzecim w Europie krajem pod względem liczby gniazdujących osobników bielika, a ścisła ochrona daje nadzieję na to, że tak pozostanie.

[madohora]

Blisko spokrewniona z łososiem troć (Salmo trutta) to gatunek, który od XVIII w. sprawia zoologom wiele problemów w zakresie taksonomii. W pewnym okresie rozdzielono go wręcz na 50 odrębnych gatunków, ale po dalszych debatach scalono ponownie w jeden, z wieloma różnymi formami. Okazuje się bowiem, że troć doskonale potrafi adaptować się do bardzo rozmaitych warunków – jednym słowem jest klasycznym oportunistą.

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

[madohora]

Naukowcy z Australii i Japonii zakasali rękawy i postanowili rozszyfrować zagadkę gdakania kur. Jednak zrozumienie odgłosów wydawanych przez kury nie byłoby możliwe bez użycia AI - czyli sztucznej inteligencji. Badania zostały przeprowadzone przez Australijczyka Adriana Cheoka profesora pracującego na iUniversity w Tokio oraz Juna Caia i Ying Yana.

[madohora]

Badacze twierdzą, że o ich pracy naukowej nad kurzym językiem należy mówić w kategoriach "przełomowej". Dlaczego? Otóż dzięki sztucznej inteligencji i uczenia maszynowego, uczeni opracowali system pozwalający na interpretowanie różnych stanów emocjonalnych kurczaków. Pozwala on na zrozumienie, czy dana kura wydaje dźwięki związane z niepokojem, podnieceniem, poczuciem głodu, strachu, złości lub zadowolenia

[madohora]

PTASIA GRYPA DOPROWADZIŁA DO ŚMIERCI - Interia - 28.09.2023

[madohora]

[madohora]

Sranie w banie. Oczywiście szkoda dzieciaka ale:
1 Koń pasł się za elektrycznym pastuchem - to jak mógł zaatakować dziecko?
2. Koń bez powodu nie zaatakuje, chyba że czuje się zagrożony
3. Dziadek był trzeźwy, ale trzeźwy nie zawsze znaczy myślący realnie

[madohora]

[madohora]

[madohora]

W KARKONOSZACH POJAWIŁY SIĘ WILKI - Gazeta - 12.10.2023

[madohora]

LAMA W KARKONOSZACH - Gazeta - 12.10.2023

[madohora]

WĄŻ OD KILKU DNI UKRYWA SIĘ W ELEWACJI BUDYNKU - Gazeta - 12.10.2023