jak mnie wnerwia to, że gęby nie mam do kogo

[iloneczka27]

otworzyc przez pół dnia. Siedzę na zadupiu, dzieci w
szkole/przedszkolu, maz w pracy a ja siedze w domu. Jak juz wroca to
chwile zaminimy kilka zdan a pozniej kazdy idzie w swoj kat. Z mezem
to juz w ogole nie rozmawiam. Niby nie ma kiedy bo dzieic wciaz na
glowie, nawet spimy kazde z innym dzieciem bo one nie pojda spac
dopoki i my sie nie polozymy.
Czuje sie jak babka a nie kobieta w kwiecie;) wieku.
Zaniedbany babol nie mający do kogo gęby otworzyć.

[myzia111]

witam, wiesz ile by niektóre osoby dałyby za takie nieotwieranie
gęby? :-). Ja - kiedyś dużo. Lubie ciszę i spokój. Ale miałam taki
rok niepracujący, to faktycznie trochę się męczyłam dopóki nie
znalazłam sobie zajęcia :-). A tak na marginesie - niedobre jest
takie "kilka zdań" - trzeba coś z tym zrobić

[lisia312]

iloneczko,. W jakim wieku dzieci, że same nie chodzą spać? Przyzwyczailiście,
spróbuj zmienić dzieciakom przyzwyczajenia, bo długo Ci to małżeństwo może nie
potrwać.

[monia420]

oj, już nie straszcie dziewczyny. Normalna sprawa, że dzieci są w
domu, a tym ktoś musi się zająć. Dobrze że znalazła to forum i się
wyżaliła:)A teraz kalendarz do ręki i znajdź sobie jakieś zajęcie na
te kilka godzin, żebyś miała o czym z mężem i dziećmi przy kolacji
porozmawiać:)

[elcia401]

Fajnie się pisze Tym co nie siedzą w domu.Ja też siedzę już parę ładnych lat i
dziewczynę rozumiem a jak rozmawiam z koleżankami o tym to wychodzi na to,że
wszystkie pracujące są baaardzo nieszczęśliwe a ja super szczęściara
jestem.Szlak mnie trafia na takie gadanie,no!

[trb74]

Podzielilam Wasz los. Chcialabym z kims doroslym pogadac.

[lisia312]

też byłam w domu, 10 lat z trójką dzieci, jak odchowałam i wróciłam do pracy, to
się okazało, że czwarte dzieciątko w drodze. Ale rozpoczęłam działalność gosp i
tak już trwam 20 lat...
Doskonale rozumiem kurki, bo wiem, co to znaczy rozmawaić z dziećmi cały dzień.
A ciemu?, a po cio?

[aga-kosa]

Dawno temu oglądałam grecki film o kobiecie ,która odchowała trójkę
dzieci ,naturalnie była kurą domową .Dzieci wyfrunęły jak
ptaki ,została ze swoim "starym" ,który chodził do
pracy ,wracał ,krył się za gazetą .
Ona wracała z zakupów i mówiła "cześć lodówka ,spotkałam tą Ruda ,co
jej chłop poszedł do młodszej.Hej ,kuchenka ,muszę ci powiedzieć
itd,itp.
Młode kurki ,czas biegnie nieubłagalnie,grozi Wam syndrom
opuszczonego gniazda .Życie biegnie .A Wy nawet jeśli się nie
cofacie to szukajcie sposobu żebyście z maszynką do mięsa rozmawiać
nie musiały.

[trb74]

haha, ja mowie do kota... czy to juz ten objaw? ;)

[3-joanna]

Witam ja też podzielam Twój los ale dochodzę do wniosku że ludziom
trudno dogodzić. Zanim urodziłam pierwszego syna 10 lat pracowałam
zawodowo i jak tylko dowiedziałam się że jestem w ciąży to ogromnie
się ucieszyłam z tego że będę matką ale i z tego że nie będę musiała
chodzić do pracy, że w końcu odpocznę. Będąc na urlopie wychowawczym
urodziłam drugiego syna i znów kolejny urlop i tak w sumie uzbierało
sie prawie 6 lat i też dostaję już świra. Tak jak mówisz mąż w
pracy, jak wraca to jest tak zmęczony, że trochę się zakręci i idzie
spać nawet nie chce nam się za bardzo ze sobą gadać bo jesteśmy już
tak zmęczeni tym wszystkim, mąż pracą a ja wychowaniem moich
łobuziaków. Kiedyś wydawało mi się, że to tak fajnie posiedzieć w
domu z najbliższymi ale też już mam dosyć. Przez to że nie ma do
kogo otworzyć gęby to zdecydowanie za dużo zaczęłam ją otwierać do
żarcia ( przytyłam 30 kilo). Nie mogę na siebie patrzeć. Czuję się
zaniedbana, niedowartościowana i gdzie się podziała ta dawna wesoła
ładna pełana wigoru dziewczyna?

[isowawa]

z tego, co piszesz wynika, że dzieci Twe już nie są takie małe, to
pewnie chodzą do szkoły i przedszkola, więc chyba masz po prostu za
dużo pustego czasu, zapisz się może na siłownię, idź na basen to
schudniesz, jak będziesz ćwiczyć sobie, a nie siedzieć w domu i się
objadać, zawsze możesz przecież iść sobie do kina w ciągu dnia lub
do biblioteki poczytać coś ciekawgo

[3-joanna]

Dzięki za radę. Właśnie zaczęłam widzieć światełko w tunelu mam
nadzieję że coś się zmieni. Starszy syn w grudniu skończył 5 lat i
chodzi do przedszkola natomiast młodszy w marcu skończy 4 lata no i
właśnie zwolniło się miejsce w przedszkolu także od dwóch dni ( na
razie z wielkimi oporami)ale też chodzi. Także biorę się za siebie i
za szukanie pracy!!!!

[koontza]

to jak tak jak ty ...tez zaczęłam DG : bo dziecko z w szokle coraz dłuzej a maż
przychodzi coraz pózniej...wiec jakos zabijam czas i zarabiam na "waciki"

[annataylor]

skoro mąż i dzieci poza domem, to może warto samemu wyjść, a nie
siedzieć w 4 ścianch? moze jakis kurs języowy albo aerobik? skoro macie
pare godzin dla siebie, to nie warto ich marnować

[lucusia3]

Ja też kiedyś tak siedziałam i to się tylko tak wydaje, że można zapisać łatwo się na aerobik czy kurs językowy.
Po pierwsze, nie wszyscy mieszkają w dużym mieście, gdzie takie rzeczy są i to w godzinach przedpołudniowych.
Po drugie to kosztuje, a kurze domowej nic nie sprawia większej trudności, jak wydawanie pieniędzy na siebie. Zwłaszcza przy "przyjacielskich" argumentach typu "A po cóż ci angielski w kuchni?"
Po trzecie - te parę godzin zanim wrócą dzieci, wydają się najkorzystniejsze na zrobienie wszystkiego zaległego, gdy nikt nie zawraca głowy, czegoś chce, coś mu trzeba podać.
Najlepiej się sprawdza kółeczko wzajemnej adoracji - mamuśki w takiej samej sytuacji. takie kółeczko bardzo często mobilizuje a i dostarcza godziwej rozrywki. Kółeczko można znaleźc zapisując, dla odmiany, dzieci na różne sporty, kółka teatralne, itp. Zawsze jest grupka, która czeka na młodych, zagaja się rozmowa, znajomi gotowi.

[0wiolcia0]

hmmm na to, że nie ma do kogo gęby otworzyć to nie wiele mogę poradzić,
ewentualnie na skypie czy podobnym komunikatorze jest coś takiego że są różne
grupy o różnych tematach i ze sobą rozmawiają. Jeśli ktoś byłby zainteresowany
to mogę podpytać brata bo on w takim czymś uczestniczył.
na wolny czas jeśli ktoś lubi robić na drutach, hafty,szydełko, albo chciałby
robić sztuczną biżuterię mogę coś przesłać na pocztę ;)

[mycha78km]

Ja mowiłam do ścian , a one do mnie nic!Dzieci 6 i 8 lat.poszukałam sobie
pracy,jak mnie zwolnili poszukałam drugiej, jak mnie zwolnią to w planie mam
jakiś kurs albo szkoła zależy co mi wpadnie w oko.Zawsze jest jakiś kontakt z
ludzmi i ze światem i jakis cel, a kto wie może sie potem przydać do ciekawej pracy.

dziękuję dziewczyny za słowa wsparcia

[iloneczka27]

teraz się trochę zmieniło - dzieci wyjechały na ferie;) Jesteśmy
jeszcze tylko do niedzieli samo w domu - wiele rzeczy robimy
wspólnie (tego mi właśnie brakowało). Rozmawiamy więcej bo dzieci
nie przerywają...
oby tak zostalo na dłużej.
Pisałyście żebym wyszła do ludzi - ja na wsi mieszkam - najblizsza
siłownia 15 km...
Nie moge sobie pozwolic na wypady - 7 rano rozwoże dzieci - i meza ,
wracam do domu o 8. O 11 po syna do szkoly (2km), o 14 po corke do
przedszkola (15km), i po meza do pracy. Wracam o 16 do domu.
A wszelkie zajęcia dodatkowe są w godzinach wieczornych (bo to
miasto to tez taka wieksza wiocha)

[izek86]

Oj nawet nie wiesz jak Cie rozumiem tylko ze ja za granicą mieszkam ale siedzą z
córką w domu już wydaję mi się ze się robie coraz mniej towarzyska każdego dnia
to samo i na dodatek nic ciekawego. Możan popaść w depresję daltego rozumiem Cie
100 procentowo!

[iloneczka27]

i najgorsze jest to, ze jak juz małżowina z pracy wróci to ja tylko
jaką to kupkę córka zrobiła albo jak tam synowi w szkole idzie,
albo, że pomidorówka już podgrzana...
paranoja

[izek86]

Dokładnie ja powiedziałam mężowi, że któregoś dnia jak wróci to będę chyba mówić
tak jak moja córka siedzieć i sie klockami bawić ja wiem że to piękne opiekować
się dzieckiem i Ci co pracują to powiedzą że marzą ale uwierzcie to nie takie
super, bo nie ma się zadnego kontaktu z ludxmi a to może być dobijające:)

[koontza]

> Pisałyście żebym wyszła do ludzi - ja na wsi mieszkam - najblizsza
> siłownia 15 km...

Iloneczka, to tylko internet i znajomosci z forum Ci zostały :)
a na tej wsi ma żadnej innej sympatycznej kobiety w Twojej sytuacji ?

[stranda73]

Witam Was, ja też mieszkam na wsi, rozmawiam często z moją 2,5
letnią córką, która jest juz bardzo mądra i wygadana, mąż często
wyjeżdża, więc na ogół jesteśmy same i mamy "dom na głowie". Ja
pochodzę z dużego miasta i ludzie tutaj raczej sa mi przychylni, ale
ja nie piję piwa, nie palę, nioe imprezuję, więc nie jestem dla nich
fajnym towarzystwem, mamy tutejsze raczej mają inne problemy niz ja.
Ja czuję w sobie zapał, jestem społeczniczką, angażuję się w
projekty dla dzieci, itp. Dla nich jestem raczej dziwna.A ja bym
chciała, by te dzieci miały lepsze warunki do rozwoju czy zabawy,
och trudny temat. Pozdrawiam i cieszę się, zę jest takie fajne forum.

Współczuję Ci bardzo.

[ginalina]

Rozumiem Cię doskonale, bo byłam w identycznej sytuacji. Uciekłam z tej wsi, mąż
tam pozostał, a ja z dziećmi teraz w mieście, on przyjeżdża.
Spróbuj znaleźć sobie "grupę wsparcia". Poznaj się z innymi matkami, których
dzieci chodzą z Twoim do szkoły. Może część nie pracuje, może będziecie w stanie
zorganizować sobie jakiś wspólny aerobik (najłatwiej), nawet w wynajętej klasie
przy płycie :-). A może wystarczy Ci, że pogadasz przy kawie po odebraniu
dziecka. Zaproś do siebie matki z dziećmi. Ja właśnie tak robiłam, to mi
pomogło. Umów się z którąś z matek, ze zabierzesz dziecko po szkole do siebie
(to np. pomoc, gdy ona będzie zajęta), A ona odbierze je potem i przy okazji
kawka. Potem rewanż. To naprawdę bardzo pomaga.
Od czasu do czasu zostawcie z kimś dzieci i wyskoczcie do miasta na obiad, jeśli
restauracji brak, to na pizzę. Egzekwuj od męża te swoje małe przyjemności,
niech on też aktywnie uczestniczy w Waszym życiu. Niech czasem Ci pomoże.
A dlaczego on nie zawozi dziecka do przedszkola, tylko Ty wozisz obydwoje? To
też bardzo obciążające.

I jeszcze jedno.

[ginalina]

Dzieci są na tyle duże, że mogą chodzić spać wcześniej, i to same. Włącz sobie
czasem TVN Style i pooglądaj programy o nianiach. One pomagają załatwić takie
sprawy i okazuje się czasem, że to wcale nie dziecko robi problemy ze spaniem,
tylko rodzice. :-) Kilka sztuczek i po problemie.

[iloneczka27]

tak robię!
Syn co jakis czas jeździ do kolegów a poźniej w ramach rewanżu
zabieram ich do siebie. Wspólna zabawa, obiad i wygłupy. mam remont
w domu co też utrudnia kontakty towarzystkie bo ilez można się
tłumaczyć i przeraszac za bałagan, ale oby do maja - na komunie syna
musi byc na błysk.
Kolezanek tu mam niewiele.
Moze ze dwie. reszta to zasiedziałe kobity - świnie, krowy - czasu
NI MA na posiadówki. Ale sa dwie (dzieciw tym samym wieku) czasmai
sie spotykamy na pogaduchy, wiem, ze to pomaga.
Aerobik - juz o tym myslałyśmy ale nie ma gdzie tego zorganizowac
ani nie wiem kto miałby to poprowadzic? ja z oponą? Odpada:))

[ginalina]

iloneczka27 napisała:

>
> Aerobik - juz o tym myslałyśmy ale nie ma gdzie tego zorganizowac
> ani nie wiem kto miałby to poprowadzic? ja z oponą? Odpada:))

W salonie przed dużym telewizorem, puścić płytę na DVD :-) może być joga.

[ymelyn1]

WITAJ!
MAM DOKŁADNIE TAK SAMO!!
A NAJGORSZE JEST TO ŻE MIESZKAŁAM W MIEŚCIE :)WIEC WIEM JAK ZYCIE PŁYNIE TU
I TAM:/
WIEŚ TO MASAKRA ,GDYBYM MIAŁA MIESZKANIE W MIEŚCIE NAWET SEKUNDY BYM
SIĘ NIE ZASTANAWIAŁA ŻEBY TAM WRÓCIĆ!!
NAJGORZEJ W ZIMIE!!!
ALE TERAZ WIOSNA CHCE SIĘ ZYĆ!!
MI POMAGAJA SPACERY PO WSI!!
A NAJBARDZIEJ DENERWUJE MNIE FAKT ŻE WÓZKIEM DZIECIECYM DO ŻADNEGO
SKLEPU NIE WJADE:/BO TAK CIASNO !!!BRRRRRR
KOLEŻANEK NIE MAM WCALE TUTAJ!!
MĄŻ ZAWOZI SYNA DO PRZEDSZKOLA A CIOTKA MI GO ODBIERA WIEC BYWA
CZASAMI TAK ŻE SPACER JEST JEDYNĄ ROZRYWKĄ W CIĄGU DNIA:/

TESKNIE ZA MIASTEM ZA LUDZMI ,ZA PRZYJACIÓŁMI,ZA KINEM,PLACEM ZABAW I
ROZMOWAMI Z INNYMI CALKIEM OBCYMI MAMAMI:)NAWET ZA MARKETAMI :)PO
KTORYCH MOŻNA ZROBIĆ ZAKUPY Z DZIECMI .

CZASAMI CzUJE SIE JAK WIĘZIEŃ WŁASNEGO DOMU!!!
MĄŻ DO PRACY JEDZIE SAMOCHODEM ,WYJEZDZA JUZ O 7:30 A WRACA O 19:40
W SB JEST W DOMU 16STEJ.CAŁY DZIEŃ SAMA!!


ŻE JA JESZCZE NIE ZWARIOWAŁAM ?!:)TO SIĘ SOBIE DZIWIĘ:)

3MAJ SIĘ !
aneta

[mka76]

wspolczuje, bo wiem o czym piszesz, dobrze zer ida zmiany i ze
troche czasu mogliscie spedzic razem z mezem, oby tak dalej!

[akusia_26]

to doskonale:(U mnie jeszcze gorzej,a przez większość tygodnia rozmawiam tylko z
dziećmi,raz czasem dwa razy w tygodniu jadę do rodziców.Powoli mam wrażenie że
się cofam w rozwoju ehh:(

[mgilewska]

trzeba do roboty... czuje się podobnie. Mam wrażenie że jestem stara (a nawet
jeszcze przed 30stką). Jak córki pójdą do przedszkola muszę zacząć znowu pracować.

[hankawoslo]

doskonale Cie rozumiem. wlasnie taki post na kobieca polonia
zaczelam, kiedy koncza sie tematy do rozmow...sama nie wiem co o tym
myslec. Kocham go i mieszkam teraz w jego kraju, gdzie czuje sie nie
za dobrze. Mialam prace przez jakis czas, teraz znow nie pracuje,
jezyk jako tako znam. Nie lubie jednak tu mieszkac, wszystko mi nie
pasuje. Mieszkalam juz w roznych innych krajach i bylo super... on
nie przeniesie sie nigdzie indziejm nawet nie ma mowy...czasem mysle
ze bardziej mu zalezy na miejscu zamieszkania niz na mnie ale wstydze
sie to glosno przyznac. Latem sie pobierzemy i choc jest to wesola
okazja, czuje jakbym sie zamykala w wiezieniu...on pracuje od 7 do 21
prawie, jak wroci to czyta gazete i idzie spac a w czasie wolnym jest
ze mna ale ostatnio mowi ze chce wiecej czasu spedzac na innych
rzeczach, nie caly czas ze mna. Rozumiem ze on potrzebuje czasu dla
siebie, w koncu caly dzien jest w pracy. Chce zeby byl szczesliwy. A
ja,nie moge znalezc pracy w mojej branzy w tym kraju/miescie, nie
sadze ze to fair zebym zaczela kariere od poczatku, ale pewnie bede
musiala, moj wybor to albo bycie z nim albo wszystko inne

[mka76]

hankawoslo, wspolczuje, musi Tobie byc wyjatkowo ciezko. Ja tez
wyjechalam za granic z owodu pracy meza (jest matematykiem), ale
jest polakiem i kazda wolna chwile poswieca nam, przepraszam ze
napisze wprost, ale zastanowilabym sie powaznie nad tym slubem
skoro masz takie odczucia. We wspolnym zyciu trzeba czesto isc na
kompromis, a to pojecie chyba jest obce Twojemu mezczyznie, nie
widze tego w rozowych barwach, chyba ze Tobie taki uklad odpowiada

[lucusia3]

Dołączam się do mki.
Ja,jak ona kilka razy byłam za granicą z mężem - też naukowiec, jak u mki, wiem co to zaczynać od zera. Ale mój, mimo, że pracoholik, wyrywać się nie próbował. Spędzał ze mną i dziećmi pewnie więcej czasu niż chciałby. A byliśmy już razem parę ładnych lat. Tyle, że ja się szybko asymiluję a potrzebuję marginesu czasu i przestrzeni bez mojego męża, więc znowu go tak nie maltretowałam sobą.
Zastanów się nad tym ślubem, bo to nie wygląda dla Ciebie zbyt optymistycznie jeżeli niedobrze się czujesz w jego kraju. To, że on jest Tobą zmęczony może być dlatego, bo jesteś wyłącznie skupiona na nim, osaczasz go ze wszystkich stron. Rozumiem go, bo mnie tez by było duszno. Rozumiem tez Ciebie - jak się czujesz obco i źle, skupiasz się na tym, co takie nie jest, czyli na nim. Zastanów się, czy to miejsce, gdzie teraz żyjesz może być Twoje, jak nie, to zwijaj chorągiewkę i szukaj lepszego.

[stranda73]

DO HANKI: W Oslo byłam u męża w pracy, wracał późno, ale przychodził
też w ciągu dnia, byśmy mogli np. razem zjeść. Później był w innych
rejonach Norge i też mogłam do niego jechać czasem. Wolny czas,
czyli noce były cudowne, mimo jego zmęczenia pracą. Teraz pracuje w
Polsce, do domu przyjeżdza np, w środę wieczorem padnięty i rano o 6
już jedzie do pracy, potem wraca w piątek, jedzie z rana w PN. Ma
odpowiedzialną pracę,sam pracuje ciężko fizycznie i psychicznie, ale
rodzina, mała córcia, to cały jego świat. Ja go wspierach, wiem,
że "kocha" swoją pracę, choć często mówie, że ma już dość i jest
przemęczony, ale jest w niej świetny, klienci sa zadowoleni, itp.
Zdaża się też tak, że muszę czekać "na swoją kolej", bo wszysto jest
akurat najważniejsze, ale jego pracowitość mnie też motywuje do
działania i ciągłego rozwijania, nie chcę być bluszczem, tylko jego
ostoją i planetą. Dziwię si e że źle się czujesz w Oslo, tam jest
tak pięknie i tyle możliwości, piszesz że znasz język, moze gdybyś
pracowała, on nie musiałby robić nadgodzin, mielibyście czas dla
siebie, ale to tylko hipoteza, bo z tego co piszesz to jemu na Tobie
za bardzo nie zależy, przynajmniej z tego opisu, więc nie rób nic
przeciw sobie, bo to się zemści podwójnie

[koontza]

tak jak inne proponuje w samochód i pojechac na jakies zajęcia? Lub zacznij
robic to na co miałas zawsze ochotę a nie miałaś czasu ?
Serio weim jak moze byc nudno samej w domu i dlatego tym bardzij musisz sobie
jakies hobby/ zajecie wynaleść :)


iloneczka27 napisała:

> otworzyc przez pół dnia. Siedzę na zadupiu, dzieci w
> szkole/przedszkolu, maz w pracy a ja siedze w domu.

[lolarun]

Oj i ja wiem co to znaczy nie mieć do kogo gęby otworzyć. Co prawda w domu sama
jestem od 5 miesięcy, ale i tak już zaczynam odczuwać samotność. Właśnie wczoraj
miałam mega kryzys, gdy mąż wrócił z pracy przed 22. Ale zwalam też na szalejące
hormony.
Kilka rzeczy, które ułatwiają mi te kilka/kilkanaście godzin samej.
Od niedawna mogę ruszać się z domu i to wprawia mnie w zachwyt nad zachwyty.
Spacery i posiadywanie na ławkach. Nigdy mi nie sprawiały takiej przyjemności.
Książki, książki, gazetki i internet. Uwielbiam. Czasem jak się zaczytam to
nawet nie wiem kiedy zleci dzień. A ponadto mam jeszcze o czym pogadać z mężem.
(No ja akurat na brak tematów do rozmów nie narzekam tylko, że czasu mało
strasznie).
Filmy, głównie na dvd. Nadrabiam zaległości, dokańczam oglądanie tych na których
usnęłam.
W weekendy umawiam się z pracującymi koleżankami, gdy te mają czas. Ale rozumiem
że często go nie mają.
Pies i koty. Do nich można mówić i w przeciwieństwie do lodówki czy kuchenki (a
propos' co to był za film? bardzo mnie zaintrygował) reagują. Kręcą głowami,
pomiauczą, powarczą, wpakują się na kolanach i chodzą krok w krok żeby nie
przeoczyć możliwości podchwycenia jakiejś przekąski.
I mimo że czasem narzekam, to cieszę się że chwilowo jestem w domu. Ale to może
dlatego że wiem że góra za 1,5 roku będę znów pracować.
Pozdrawiam Was wszystkie gorąco!!!
Ale się wygadałam;)

[nsm.2010]

coś czuje że i mnie takie coś czeka:/ usadzona przy dziecku i tyle.mąż w pracy
od 6 do 18, ja niby dopiero miesiąc z młodym terrorystą w domu, ale wcześniej
ciąża przeleżana bo zagrożona więc już tak ładny kawał czasu siedzę w domu i
usiłuje nie zwariować, zwłaszcza w porównaniu z życiem "sprzed ciąży" gdzie był
szał, ani chwili spokojnie na czterech literach usiedzieć, praca w knajpie, i to
ogromnej więc setki ludzi dookoła, wyjazdy z mężem..a teraz przewijanie,
karmienie, kąpanie, usypianie, ćwierkanie i czytanie książek, gapienie się w
monitor, bo w telewizor już siły nie mam...

[lika78]

Ilonko,
zatem bardzo słusznie zrobiłaś angażując się w to forum:) Tu chyba
masz z kim pogadać:))) No i jak najczęściej rezerwujcie sobie z
chłopem wieczory tylko dla siebie. Dziciurki niech już śpią
oddzielnie... Po całym dniu z nimi i domem na głowie masz prawo
pobyć tylko z mężem:) Wyluzować, wypić chłodne piwko i zatrzepotac
doń rzęsami:)))

[zosia9]

Ja siedziałam w domu ale nie wytrzymałam.Dla mnie to było jak
więzienie. Teraz kiedy znów pracuje zaczełam mieć plany, chcę
rozwinąć własną działalność i idę na studia podyplomowe. moze cos
takiego sobie znajdziesz, zjazdy nie są aż tak męczące a sporo
możesz robić w domu.
Oczywiście możesz zapisać się na język. Wcale nie musi to być
angielski, rozglądnij się w okolicy może ktoś daje korepetycje np z
rosyjskiego? Nawet jak będiesz miała zajęcia po południu, to rano
poczytasz i porobisz ćwiczenia.
A moze jakaś praca chrytatywna??? Na pewno coś znajdziesz.