W dzisiejszej prasie - co Wy na to ?

[serafin666]

w dzisiejszej "RZ" (prawo co dnia); kolejne licencjonowane zagrożenie :

PRAWO EUROPEJSKIE Unia wymaga potwierdzenia, że domy nie tracą za dużo ciepła
Certyfikat energetyczny z długim poślizgiem Polsce grożą kary, jeżeli nie
wdroży dyrektywy w sprawie certyfikatów energetycznych budynków. Nic się w
tym kierunku nie dzieje, a czasu zostało niewiele
Dyrektywa 2002/91/WE w sprawie charakterystyki energetycznej budynków zacznie
obowiązywać od 4 stycznia 2006 r. W tym samym dniu powinna wejść w życie
ustawa dostosowująca polskie przepisy do unijnych. Ministerstwo
Infrastruktury rozpoczęło prace nad projektem już w 2002 r. W czerwcu br.
Departament Architektury i Budownictwa przekazał gotowy projekt do uzgodnień
wewnątrzresortowych. Od tego czasu nic się z nim nie dzieje. Projektu nie
przekazano nawet do konsultacji zainteresowanym branżom.
Jakie obowiązki
Celem dyrektywy jest ograniczenie zużycia energii w budynkach oraz zachęcenie
do stawiania budynków energooszczędnych. Dla wielu właścicieli oznacza to
nowe obowiązki.
Projekt ustawy przewidywał, że będą musieli uzyskiwać świadectwa
energetyczne. Nie wszyscy jednak, lecz właściciele: nowych budynków
przeznaczonych do sprzedaży, wynajmu lub zmodernizowanych. Gdy chodzi o
mieszkania, to mają obowiązek się o nie postarać właściciele, którzy chcą je
sprzedaćlub wynająć. Projekt precyzował, że świadectwo (ważność zachowa przez
10 lat) będzie m.in. informowało o ociepleniu budynku i szczelności okien
według dziesięciu klas energooszczędności: od A do G. Im wyższa klasa, tym
lepszy standard budynku oraz niższe koszty jego eksploatacji. Klasa
świadectwa będzie miała więc wpływ na cenę mieszkania oraz wysokość opłat za
wynajem.
Mają być również przeprowadzane kontrole energochłonności kotłów grzewczych w
budynkach i domach jednorodzinnych oraz klimatyzacji (prawo budowlane nie
przewiduje takiego obowiązku).
Wydawaniem świadectw mają się zająć licencjonowani audytorzy energetyczni,
którym uprawnienia nada Ministerstwo Infrastruktury. Ich lista będzie ogólnie
dostępna. Koszt świadectwa to kilkaset złotych. Kontrole będą przeprowadzać
osoby z uprawnieniami do wykonywania samodzielnych funkcji technicznych w
budownictwie (o specjalności instalacyjnej).
Za brak świadectwa oraz za nieprzeprowadzenie kontroli będą grozić grzywny.
est jednak furtka Dyrektywa przewiduje, że kontrole oraz wydawanie świadectw
możnaodroczyć o trzy lata, czyli do 4 stycznia 2009 r. Ale tylko, gdy brakuje
specjalistów w tej dziedzinie. Te trzy lata państwo ma wykorzystać na ich
wykształcenie.
Z tej możliwości może skorzystać także Polska, ale musi wcześniej uchwalić
stosowne prawo, przewidujące trzyletni okres przejściowy. Przepisy unijne
nakazująrządom przedstawienie projektu ustawy implementującej dyrektywę co
najmniej trzy miesiące przed wejściem w życie dyrektywy. Polski rząd ma więc
czas do 4 października. Potem projektem muszą się jeszcze zająć Sejm i Senat
oraz prezydent. Z każdym dniem maleją więc szanse na zakończenie tego procesu
przed 4 stycznia 2006 r.
RENATA KRUPA-DĄBROWSKA
Co grozi Polsce Krzysztof Kuik, prawnik brukselskiego biura
kancelarii White & Case
Komisja Europejska z własnej inicjatywy lub na podstawie skargi zawiadamia
państwo, które ma opóźnienia w implementacji danej dyrektywy, o wszczęciu
procedury i prosi o złożenie wyjaśnień. Następnym krokiem, przewidzianym
przez art. 226 traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, jest
przedstawienie państwu tzw. uzasadnionej opinii. Kiedy to nie skutkuje,
Komisja może wystąpić do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości o
stwierdzenie naruszenia obowiązku implementacji. W razie niewypełnienia
obowiązku nałożonego przez ETS może on nałożyć kary finansowe na państwo.
Pierwsza w ten sposób została ukarana Grecja w 2002 r. Ostatnio ETS nałożył
wielomilionowe kary na Francję, która przez 20 lat nie implementowała
dyrektywy połowowej. Polska nie znalazła się jeszcze w takiej sytuacji.
Jeżeli dyrektywa przyznaje obywatelom określone prawa, mogą oni wystąpić
przeciwko swojemu państwu do sądu krajowego o odszkodowanie. Jeśli nakłada
tylko obowiązki, odpowiedzialność odszkodowawcza państwa nie wchodzi w grę.

[nati1011]

to ja poprosze o scertyfikowanie mojego męża. Jak nie będzie spełniał norm
unijnych bede mogła wymienić go na lepszy model. bezkarnie
A tak na powaznie to proponuję utworzyć na terenie unii czy może na
madagaskarze skansen gdzie zamkniemy wszystkuch urzędników i polityków a
granice obstawimy ciężkim sprzętem żeby czasem jakiś nie uciekł.

[babczyk]

To może ja go zastąpię. Zgodnie z normą UE mieszczę się w drzwiach i w.........

Pozdrawiam.

[serafin666]

idea unijnej dyrektywy nie jest zła - oszczędność energii ; ja tylko obawiam
się jej urzędniczej i "licencjonowanej" realizacji w polskich warunkach ; poza
tym jest tam ( dla mnie ) niejasność : wymóg certyfikatu przy sprzedaży
mieszkania - czy również "używanego" ?

[serafin666]

w "RZ" 13.09.2005 , prawo co dnia

Plan gospodarki odpadami, regulamin utrzymania porządku i czystości, zezwolenia
dla przedsiębiorstw wywożących śmieci - tymi instrumentami prawnymi samorząd
gminny będzie regulował kwestie zagospodarowania odpadów.

Nie można eksmitować na bruk. Trzeba dostarczyć przynajmniej tymczasowe
pomieszczenie. Nie uregulowano jednak, na jakich zasadach

[serafin666]

w dzisiejszej „RZ” – PRAWO CO DNIA

Co trzecia ekipa remontowo-budowlana nie chce podpisywać umów z klientami. Dwie
trzecie umów już podpisanych zawiera zakazane przez prawo klauzule

Dokumenty tylko po polsku
Umowy z zakresu prawa pracy oraz stosunków konsumenckich w Polsce muszą być
zawierane po polsku. Regulacje, które umożliwiają wybór języka takich
dokumentów, Trybunał uznał wczoraj za niezgodne z konstytucją. Chodzi o
przepisy wprowadzone w kwietniu 2004 r., które dostosowały polskie prawo do
standardów unijnych. Dopuściły one możliwość sporządzania umów o pracę oraz
konsumenckich także w innych językach oraz czynienia obcojęzycznych wersji
podstawą interpretacji zawartych w nich treści.

Do odprawy za utratę stanowiska członka zarządu spółki, prezesa, stosuje się
rygory prawa cywilnego, a nie kodeksu pracy przewidziane dla ochrony
wynagrodzenia.


Osoby, które rozpoczęły budowę domów z mieszkaniami na wynajem przed 1 stycznia
1997 r., mogą dowolnie dysponować tymi domami i mieszkaniami bez obawy utraty
ulgi podatkowej wykorzystanej w związku z ich budową

Doradca prawny nie różni się pod względem statusu procesowego od żadnej innej
osoby fizycznej powołanej w charakterze świadka przed sądem powszechnym.

[serafin666]

w dzisiejszej Gazecie Prawnej ;

PRAWO POCZTOWE. WYMIANA SKRZYNEK NA LISTY Zagrożone
tajemnice
Wymieniane na masową skalę przez Pocztę Polską nowe skrzynki na listy nie
chronią tajemnicy korespondencji – dowiaduje się „GP”. W Łodzi grupa
mieszkańców złożyła w tej sprawie zawiadomienie do prokuratury, twierdząc, że
brak jest w nich odpowiednich zabezpieczeń, istnieje zatem możliwość wyjęcia
przesyłek przez osoby nieuprawnione. Problem pojawił się także w Lublinie.
Prawo pocztowe nakłada na właścicieli nieruchomości obowiązek wymiany na własny
koszt starych skrzynek na nowe do końca 2008 r. Wymiana obejmie łącznie ponad
milion skrzynek. Dotychczasowe skrzynki są własnością Poczty Polskiej i teraz
to jej przypadnie główny ciężar ich wymiany. Jednak właściciele nieruchomości
mogą sami wybrać producenta, u którego zamówią skrzynki. Przepisy określiły
standardy dla skrzynek, precyzując ich wymiary, kształt itd.
Nowe skrzynki, wyprodukowane przez Zakład Transportu Samochodowego Poczty
Polskiej w Lublinie, nie spodobały się mieszkańcom jednego z łódzkich osiedli.
Ich zdaniem, nie są one bezpieczne, gdyż otwory wrzutowe są tak skonstruowane,
że pozwalają wyjąć korespondencję przez osoby nieuprawnione. Sprawa trafiła do
Prokuratury Okręgowej w Łodzi, która stwierdziła, że mimo iż skrzynki spełniają
standardy określone w rozporządzeniu, to zachodzą obawy, czy odpowiednio
zabezpieczają przesyłki.
Jak poinformował nas Mariusz Anaszewicz, rzecznik prasowy Poczty Polskiej, do
której zwróciła się prokuratura, sprawa jest badana. Według rzecznika,
konstrukcja skrzynek jest zgodna z rozporządzeniem i jeżeli istnieją jakieś
zastrzeżenia, należy je skierować do jego autorów.
– Nic podobnego – odpowiada Elżbieta Abramowicz, dyrektor Departamentu Poczty
Polskiej Ministerstwa Infrastruktury, która na mankamenty nowych skrzynek
zwracała uwagę już jakiś czas temu. – W rozporządzeniu określiliśmy tylko
ogólne wymogi. Natomiast producent ma obowiązek skonstruować skrzynkę w taki
sposób, aby dostarczana korespondencja była bezpieczna.
Proces wymiany skrzynek jest w toku, dlatego skala problemu rośnie z każdym
dniem. Jeżeli okaże się, że skrzynki nie są bezpieczne, Poczcie mogą grozić
procesy sądowe wytoczone przez osoby, którym zaginęły przesyłki. Kodeks cywilny
mówi wyraźnie o obowiązku zachowania tajemnicy korespondencji.
– Właściciel skrzynki może również skierować sprawę do sądu, powołując się na
zasadę ponoszenia odpowiedzialności przez producenta – mówi Mariusz Ziaja,
radca prawny. Poczta Polska, oprócz ewentualnych odszkodowań, będzie również
musiała wymienić wszystkie skrzynki.

Bezpieczne skrzynki pocztowe

[piotr_s]

Nie za bardzo rozumiem. Z jednej strony mamy:

"Prawo pocztowe nakłada na właścicieli nieruchomości obowiązek wymiany na własny
koszt [...]"

A trochę dalej:

"[...] teraz to jej [Poczcie Polskiej] przypadnie główny ciężar ich wymiany."

Czyli kto w końcu ma płacić za wymianę skrzynek na "unijne"? Jeśli Poczta, to
rozumiem, że to ona równiaż ponosi odpowiedzialność za montaż "bezpiecznych"
skrzynek (to akurat mniej więcej jest napisane na końcu: "oprócz ewentualnych
odszkodowań, będzie również musiała wymienić wszystkie skrzynki").


Potwierdzam, że skrzynki z otworami do wrzucania listów nie są zbyt bezpieczne.
U mnie w budynku zamontowano takie, że nie dość, że osoby o sprawniejszych
paluszkach bez problemu wyjmą wszystkie listy przez ten otwór, to jeszcze cały
przedni panel jest zamontowany na wcisk, więc jego zdjęcie zajmuje 15 sekund.
Poprawka, po tym jak ktoś ukradł jeden taki panel zostały one przykręcone dwoma
śrubami :D.

Poza tym cała skrzynka przymocowana jest do ściany na dwóch kołkach i - mam
wrażenie - jest tylko powieszona na uchwytach a nie mocno przyśrubowana.
Zastanawiam się kiedy teraz zniknie cała skrzynka...

Piotr

[babczyk]

Niezabezpieczona korespondencja

(Gazeta Prawna/ 14.09.2005, godz. 05:00)

Zastrzeżenia do nowych skrzynek produkowanych przez Pocztę Polską napływają z
całego kraju. Właściciele nowych skrzynek skarżą się na zbyt szerokie otwory
wrzutowe, które nie gwarantują bezpieczeństwa korespondencji. Nasz monopolista
jak na razie pozostaje niewzruszony, zasłaniając się przepisami rozporządzenia.
Tymczasem z dnia na dzień liczba wadliwych skrzynek montowanych na polskich
osiedlach rośnie.

Zastrzeżenia dotyczące nowych skrzynek mają nie tylko mieszkańcy Łodzi. Problem
podnieśli również mieszkańcy nowo wybudowanych bloków lubelskiego osiedla
Rudnik, na którym spółdzielnia mieszkaniowa częściowo wprowadziła już nowe
skrzynki.

Poczta Polska jak na razie ignoruje te sygnały, powołując się na przepisy
rozporządzenia. Jednak, jak się okazuje, błędnie, gdyż rozporządzenie nie
określa szczegółowo zabezpieczeń konstrukcyjnych, jakie powinna mieć skrzynka.
Zdaniem ekspertów, problem skrzynek Poczty Polskiej leży nie w wielkości otworu
wrzutowego, ale jego konstrukcji technicznej, a przede wszystkim jego kącie
nachylenia, który zaprojektowany właściwie uniemożliwiałby nieuprawnione
wyjęcie przesyłki.

Cóż mają zrobić mieszkańcy bloków, w których wprowadzono już nowe skrzynki. Od
sprawy odżegnuje się generalny inspektor danych osobowych, gdyż problem nie
leży w zakresie jego kompetencji. Najprostszą drogą jest więc reklamacja
wadliwego produktu lub w przypadku stwierdzenia kradzieży przesyłek skierowanie
sprawy do sądu.

Zasady wymiany skrzynek reguluje ustawa z 12 czerwca 2003 r. Prawo pocztowe.
Artykuł 90 określa termin wymiany oddawczych skrzynek pocztowych. Powinno to
nastąpić w ciągu pięciu lat od dnia wejścia ustawy, a więc do czerwca 2008 r.
Ten sam artykuł jako odpowiedzialnych za wymianę skrzynek oddawczych wyznacza
właścicieli bądź współwłaścicieli nieruchomości.

Koszt wymiany jednej skrzynki waha się w granicach 40-100 zł. Standardy dla
nowych skrzynek określa natomiast rozporządzenie ministra infrastruktury z dnia
24 września 2003 r. w sprawie oddawczych skrzynek pocztowych. Określa ono w
szczególności wymagania, jakim powinny odpowiadać oddawcze skrzynki pocztowe,
ich usytuowanie oraz warunki dostępu dla operatorów skrzynek pocztowych.

Tomasz Pietryga

[serafin666]

a ja wyczytałem w piątkowej łódzkiej "GW" , że Platforma Obywatelska chce
zrobić łódzkim wojewodą niejakiego Kusia ( aktualnie dyrektora wydziału
lokalowego UMŁ ) - odpowiedzialnego za próbę wyłudzania od najemców mieszkań
komunalnych w Łodzi tzw. II VAT-u i zmuszania wspólnot do wewnętrznych faktur
VAT

[dobud]

No i słusznie........co ma stołek polityczny do umiejętności merytorycznych ? :-
) :-).
A bo to mało urzędników - polityków, co na niczym się nie znają ? Co mu
naczelnik wydziału podsunie do podpisania, to podpisze, bo przecież nie ma
zielonego pojęvia o sprawie i prawie :-)

[serafin666]

W „RZ” – PRAWO CO DNIA

Dziś wchodzi w życie ustawa, która pozwala najemcom korzystnie wykupić
mieszkanie zakładowe. Niestety, zawiera ona błędy

Rzecznik praw obywatelskich wystąpił do Sądu Najwyższego o rozstrzygnięcie
rozbieżności na temat własności urządzeń technicznych przyłączanych do sieci
przedsiębiorstw.

Sąd Najwyższy musi się zastanowić, czy fakt niewykorzystania do dziś
nieruchomości przejętej na podstawie dekretu z 6 września 1946 r. o reformie
rolnej na cele tej reformy stanowi wystarczającą przesłankę do odebrania jej
skarbowi państwa.

Przepisy o tzw. zastępczym doręczaniu pism sądowych - które w efekcie nie
trafiają do rąk adresatów - nie gwarantują sprawiedliwego procesu

To nie właściciel nadużywa prawa, domagając się usunięcia urządzeń
energetycznych z jego działki, ale Zakład Energetyczny, który od lat nie płaci
za korzystanie z gruntu


W „RZ” – NIRUCHOMOŚCI

Gdy kupujemy mieszkanie, powinniśmy brać pod uwagę nie tylko cenę lokalu i
opłaty dodatkowe towarzyszące transakcji kupna. Warto też przeanalizować
przyszłe koszty utrzymania.

Jeżeli nawet nie jesteśmy bezpośrednimi sąsiadami inwestycji, to może ona mieć
negatywny wypływ na naszą nieruchomość. Jeśli to zagrożenie udowodnimy - możemy
zostać stroną i skutecznie protestować

DEWELOPER SIĘ MYLI
Stwierdziłem niezgodność z planem architektonicznym polegającą na połączeniu
mojego balkonu z balkonem sąsiada, podczas gdy w planie odległość między nimi
miała wynosić 102 cm. Odmówiłem odbioru mieszkania i prosiłem o usunięcie
niezgodności. Deweloper stwierdził, że nastąpił błąd w biurze projektowym i
budynek jest zgodny z planem złożonym w dzielnicy, a zmian dokonać się już nie
da i postawił mi ultimatum: albo odbieram mieszkanie takie jakie jest, albo on
rozwiąże umowę i zwróci pieniądze, ale z karnymi odsetkami w wysokości 5 proc.
W umowie przedwstępnej w formie aktu notarialnego nie ma jednak mowy o
możliwości rozwiązania umowy jednostronnie przez realizatora, jedynie z jego
winy. Czy deweloper może więc straszyć mnie rozwiązaniem umowy?
Wojciech I.
Radzi mec. Jakub Radłowski, Kancelaria Optimas:
Podpisana przez pana umowa z deweloperem jest umową wzajemną. W ramach
zobowiązań stron można wyróżnić świadczenia główne (tutaj wybudowanie i
przeniesienie własności lokalu mieszkaniowego oraz zapłata ceny), a także
świadczenia dodatkowe. Pan jak wynika z listu spełnił już swoje świadczenie
główne, a jedynie wstrzymuje się z podpisaniem protokołu odbioru ze względu na
niezgodność przedmiotu z umową. Z kontekstu wynika, że deweloper powołuje się
na przepis art. 491 § 1 kc, zgodnie z którym, jeżeli jedna ze stron dopuszcza
się zwłoki w wykonaniu zobowiązania z umowy wzajemnej, druga strona może
wyznaczyć jej odpowiedni termin, a w razie jego upływu od umowy odstąpić.
Zwłoka wierzyciela ma jednak miejsce wówczas, gdy wierzyciel bez uzasadnionego
powodu uchyla się od przyjęcia świadczenia. Tutaj zaś powodem jest niezgodność
lokalu z projektem będącym częścią umowy, dlatego stanowisko dewelopera jest w
tym zakresie nieprawidłowe.
Problem związany jest jednak z tym, że wady w opisanej sprawie nie da się
usunąć, mamy zatem do czynienia z częściową niemożliwością świadczenia z winy
dewelopera. Jak rozumiem, do przeniesienia własności jednak jeszcze nie doszło,
skoro powołuje się pan na umowę przedwstępną. Skoro tak, to zastosowanie mają
przepisy ogólne o niewykonaniu zobowiązań z umów wzajemnych.
W tej sytuacji najlepszym rozwiązaniem byłoby zawarcie ugody, na mocy której
pan przyjąłby lokal z połączonym balkonem, a deweloper na przykład obniżyłby
panu cenę lub wykonał jakieś prace dodatkowe. Jeżeli do porozumienia nie
dojdzie, to wówczas może pan od umowy odstąpić, żądając zwrotu zapłaconej kwoty
z odsetkami ustawowymi oraz ewentualnie naprawienia szkody.
Zobacz: art. 491 § 1 kc, 493 § 2 kc, 494 kc; art. 474 kc

[serafin666]

KSIĘGI WIECZYSTE Kto może wytoczyć powództwo
Rzecznik praw obywatelskich chce, aby Sąd Najwyższy wyjaśnił wątpliwości
związane z powództwem o usunięcie niezgodności między stanem prawnym
nieruchomości w księdze wieczystej a rzeczywistym stanem prawnym. Sąd Najwyższy
rozstrzyga o tym niejednolicie. Zgodnie z pierwszym, zdecydowanie przeważającym
kierunkiem orzecznictwa, uprawniony do wytoczenia takiego powództwa jest każdy,
kto ma interes prawny w tym, aby treść księgi wieczystej odpowiadała
rzeczywistemu stanowi prawnemu. Może to więc uczynić wierzyciel, który w drodze
egzekucji dokonał zajęcia prawa dłużnika. Może też osoba żądająca ujawnienia
właściciela nieruchomości (skarbu państwa), ponieważ chce domagać się wydania
(zwrotu) tej nieruchomości i twierdzi, że aktualny wpis właściciela do księgi
wieczystej nastąpił na podstawie nieważnej decyzji organu administracji
państwowej. Drugi kierunek polega na przyjęciu, że uczynić to może tylko osoba,
której prawo nie jest wpisane lub jest wpisane błędnie albo nastąpił wpis
nieistniejącego obciążenia lub ograniczenia. Tak więc prawo do wytoczenia
powództwa ma tylko ten, komu przysługuje własność lub inne prawo rzeczowe.
Rzecznik podziela pierwszy z tych poglądów. W jego ocenie powództwo o usunięcie
niezgodności między stanem prawnym nieruchomości, ujawnionym w księdze
wieczystej, a rzeczywistym stanem prawnym może wytoczyć każdy, kto ma interes
prawny w tym, aby treść księgi wieczystej odpowiadała rzeczywistemu stanowi
prawnemu.

PRAWO KARNE Pomoc dla ofiar przestępstw
Ofierze przestępstwa, która nie otrzymała żadnego odszkodowania, od jutra
przysługuje kompensata z budżetu państwa
Ustawa o państwowej kompensacie przysługującej ofiarom niektórych przestępstw
(Dz. U. nr 169, poz. 1415) obowiązuje od 21 września. Dzięki niej na pieniądze
mogą liczyć poszkodowani w wyniku przestępstw popełnionych po jej wejściu w
życie. Chodzi o ofiary przestępstw umyślnych, których skutkiem będzie choroba i
niezdolność do pracy, a także ich najbliższych (w razie śmierci ofiary). O
przyznaniu kompensaty ma decydować sąd rejonowy. Jego właściwość miejscową
określi miejsce popełnienia przestępstwa. Pieniądze zostaną wypłacone z budżetu
państwa. Jako uczestnik postępowania wystąpi prokurator, wnioskodawcą musi być
pokrzywdzony. W razie przyznania takiej kompensaty skarb państwa ma roszczenie
zwrotne do sprawcy lub sprawców przestępstwa umyślnego. Z powództwem może tu
wystąpić prokurator. Wprowadzenie państwowej kompensaty nie powoduje
zdejmowania odpowiedzialności ze sprawców ani przejmowania zadań instytucji
ubezpieczeniowych czy pomocy społecznej. Ma przysługiwać ofierze przestępstwa,
która nie otrzymała odszkodowania od sprawcy ani z innego źródła (np. z
ubezpieczenia). Kompensacji podlegają wyłącznie utracone zarobki lub inne
środki utrzymania, koszty leczenia oraz pogrzebu. Nie przewiduje ona pokrycia
szkód materialnych ani zadośćuczynienia z powodu krzywdy moralnej. Kompensata
może wynieść maksymalnie 12 tys. zł. Wniosek o jej przyznanie poszkodowany musi
złożyć w ciągu 2 lat od dokonania na nim przestępstwa. Kolejnym warunkiem jej
uzyskania jest wszczęcie postępowania karnego (chyba że nie było to możliwe,
np. z powodu śmierci sprawcy). We wszystkich sprawach związanych ze składaniem
wniosków uprawnionym będą pomagały odpowiednie prokuratury okręgowe. Do wniosku
należy też dołączyć zaświadczenia lekarskie i dokumenty z prowadzenia
postępowania karnego, które ofiara przestępstwa otrzymuje jako poszkodowany.
Pokrzywdzony musi być obywatelem Polski lub kraju członkowskiego Unii
Europejskiej.

[serafin666]

Prawo użytkowania wieczystego w prawo własności
Kogo obciążają koszty przekształcenia

Nie można obciążać strony, na której wniosek dokonano przekształcenia prawa
użytkowania w prawo własności, kosztami zakończonego postępowania
administracyjnego.
13 października tego roku, kiedy ustawa z 29 lipca o przekształceniu
użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości (Dz. U. nr 175, poz.
1459) wejdzie w życie, utracą moc ustawy: z 4 września 1997 r. o
przekształceniu prawa użytkowania wieczystego przysługującego osobom fizycznym
w prawo własności; z 26 lipca 2001 r. o nabywaniu przez użytkowników
wieczystych prawa własności nieruchomości.
Nowa ustawa wprowadza zasadniczo odpłatny sposób przekształcenia (wyjątki
określa art. 5).
Decyzję administracyjną w tej sprawie wydaje:
> starosta - dla nieruchomości stanowiących własność skarbu państwa, w tym
również nieruchomości, w stosunku do których prawo własności skarbu państwa
wykonują inne państwowe osoby prawne,
> wójt, burmistrz, prezydent miasta, zarząd powiatu albo zarząd województwa
- odpowiednio dla nieruchomości stanowiących własność jednostek samorządu
terytorialnego.
Osoba fizyczna, na rzecz której dokonano przekształcenia, ma obowiązek uiścić
dotychczasowemu właścicielowi opłatę z tytułu tego przekształcenia (art. 4 ust.
1). Bezsporna zatem jest konieczność sporządzenia operatu szacunkowego wyceny
gruntu pozostającego w użytkowaniu wieczystym wnioskodawcy. Należy bowiem
określić wartość prawa użytkowania wieczystego nieruchomości, gdyż różnica
między wartością rynkową prawa własności a wartością prawa użytkowania
wieczystego stanowić będzie dane wyjściowe do ustalenia opłaty należnej za
przekształcenie. Wartość nieruchomości jest więc tym elementem, który organ
musi ustalić z urzędu. Jego wydatki z tym związane zalicza się do kosztów
postępowania administracyjnego w sprawie przekształcenia prawa użytkowania
wieczystego w prawo własności.
Zasadę rozdziału kosztów postępowania między stronę i organ administracji
publicznej ustalają przepisy kodeksu postępowania administracyjnego. Zgodnie z
art. 262 § 1, stronę obciążają te koszty, które wynikły z jej winy; zostały
poniesione w interesie lub na żądanie strony, a nie wynikają z ustawowego
obowiązku organów prowadzących postępowanie.
Organ ponosi więc koszty tych czynności, które obowiązany jest podjąć z urzędu,
zgodnie z zasadą prawdy obiektywnej nakazującą mu w sposób wyczerpujący zebrać
i rozpatrzyć cały materiał dowodowy. Zakres tych czynności wynika z art. 77 § 1
k.p.a. oraz przepisów odrębnych nakazujących dokonanie odpowiednich czynności
procesowych.
Takim przepisem jest właśnie art. 4 ust. 2 nowej ustawy, zgodnie z którym do
ustalenia opłaty za omawiane przekształcenie stosuje się odpowiednio art. 67
ust. 1, art. 68 ust. 1, art. 69 oraz art. 70 ust. 2 - 4 ustawy z 21 sierpnia
1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t. j.: Dz. U. z 2004 r. nr 261, poz.
2603 ze zm.). Ta konstrukcja prawna powoduje, że organ obciążony jest kosztami
normalnego administrowania, niezależnie od tego, czy postępowanie zostało
wszczęte z urzędu, czy na wniosek strony (wyrok NSA z 6 grudnia 2000 r., II
SA/Gd 2016/98).
Ustawodawca nie sformułował żadnych wyraźnych zasad umożliwiających obciążenie
strony kosztami zakończonego postępowania przekształceniowego (koszty opinii
biegłego rzeczoznawcy w postaci operatu szacunkowego). Wobec tego obciążają one
organ administracji publicznej, wynikają bowiem z wykonania ustawowego
obowiązku prowadzenia orzecznictwa w zakresie przekształcenia prawa użytkowania
wieczystego w prawo własności. A koszty te zostały poniesione w wykonaniu
przepisu ustawy, który mówi o ustaleniu wysokości opłaty za przekształcenie
jednego prawa w drugie na podstawie wartości nieruchomości ustalonej przez
biegłego rzeczoznawcę (art. 67 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, w
związku z art. 4 ust. 1 i 2 nowej ustawy).
W przeszłości w orzecznictwie organów jednostek samorządu terytorialnego
pierwszej instancji wyrażano niekiedy pogląd, jakoby koszty wyceny
nieruchomości poniesione były wyłącznie w interesie i na żądanie strony. A
tylko taka sytuacja uprawniałaby do obciążenia jej kosztami postępowania.
Pogląd ten jest błędny.
Trzeba bowiem uwzględnić dwupłaszczyznowość rozstrzygnięcia dotyczącego
przekształcenia użytkowania wieczystego nieruchomości we własność. W sprawie
zakończonej decyzją organu pierwszej instancji interes prawny strony (lub stron
w razie współuczestnictwa) niewątpliwie wyraża się w uzyskaniu przez nią prawa
własności konkretnej nieruchomości gruntowej (przysporzenie). Ale w grę wchodzi
nie tylko interes strony (wnioskodawcy).
Elementem pochodnym przekształcenia jest obowiązek uiszczenia dotychczasowemu
właścicielowi opłaty z tego tytułu, będącej formą rekompensaty (ekwiwalentu) za
utratę prawa własności gruntu. Ustalenie tej opłaty leży więc w interesie
dotychczasowego właściciela (skarbu państwa, jednostki samorządu
terytorialnego).
Jej wysokość zależy od wartości nieruchomości, określonej w operacie
szacunkowym. Skoro tak, to nie można obciążać strony, na której wniosek
dokonano przekształcenia, kosztami zakończonego postępowania administracyjnego.
Reasumując: koszty zakończonego postępowania wynikają z ustawowego obowiązku
organu prowadzącego to postępowanie i nie zostały poniesione wyłącznie w
interesie strony. Jedynie jej wina, jeśliby została ustalona, lub przepis
szczególny, którego nie ma, mogłyby uzasadniać nałożenie na nią obowiązku
zwrotu kosztów postępowania.
Krzysztof Sobieralski, etatowy członek Samorządowego Kolegium Odwoławczego we
Wrocławiu, adiunkt na Wydziale Prawa, Administracji i Ekonomii Uniwersytetu
Wrocławskiego

[serafin666]

w PRAWO CO DNIA :

Właściciele gruntów zajętych w przeszłości w różnych okresach i w różny sposób
na drogi publiczne utracili ich własność 31 grudnia 1998 r. Ostateczny termin
składania wniosków o odszkodowania za te grunty upłynie 31 grudnia 2005 r.

Garaż można postawić bez pozwolenia na budowę, ale nie większy niż 25 mkw. Tak
uważają Ministerstwo Infrastruktury oraz Główny Urząd Nadzoru Budowlanego.

Wydając wyrok, sąd nie może brać pod uwagę jedynie faktów ustalonych przez
organy skarbowe. Musi też odnieść się do argumentów podatnika i wskazać to w
uzasadnieniu.

[dobud]

serafin666 napisał:
> Garaż można postawić bez pozwolenia na budowę, ale nie większy niż 25 mkw.
Tak uważają Ministerstwo Infrastruktury oraz Główny Urząd Nadzoru Budowlanego.

To tylko na motocykl lub.....Malucha :-)

[goscdw]

no przesadziłeś 6x4 m to mało że starczy

"To tylko na motocykl lub.....Malucha "

[serafin666]

PRAWO KONSUMENCKIE Niedozwolona klauzula
Budujący nie pożyczy na konto klienta

Deweloper nie może w umowie z klientem zastrzec, że w niektórych sytuacjach
może zaciągnąć w jego imieniu kredyt na sfinansowanie kosztów budowy mieszkania
Przekonała się o tym spółdzielnia Inwest-Dom z Bielska-Białej, która buduje
mieszkania i apartamenty. Katowicka delegatura Urzędu Ochrony Konkurencji i
Konsumentów krytykowała spółdzielnię za to, że we wzorze umowy przedwstępnej
stosowała klauzule, które są niezgodne z obowiązującym prawem.
Jeden z zapisów upoważniał spółdzielnię do zaciągnięcia w imieniu klienta
kredytu hipotecznego na kwotę niezbędną do ukończenia budowy jego apartamentu.
Zaciągnięcie kredytu byłoby możliwe, gdyby klient z ważnej przyczyny (np. z
powodu wypadku losowego, siły wyższej) nie był w stanie wpłacać terminowo rat
albo bez uzasadnionej przyczyny nie zapłacił kolejnej. Klient ponosiłby też
koszty związane z zaciągnięciem kredytu.
Pozew przeciwko spółdzielni trafił do Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.
Urząd argumentował, że klient byłby obciążony kosztami kredytu, nie wiedząc, w
jakim banku spółdzielnia go zaciągnie, jakie będą jego wysokość, oprocentowanie
i inne opłaty.Naruszałoby to art. 3853 pkt 4 kodeksu cywilnego, czyli zakaz
umieszczania w umowie klauzul, które przewidują postanowienia, z którymi klient
nie miałby możliwości zapoznać się przed zawarciem umowy.
Urząd zaznaczył też, że nierzadko negatywne dla klienta skutki mogłyby nastąpić
nawet w okolicznościach, za które nie ponosi on odpowiedzialności. To byłoby
sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco naruszało interesy konsumentów.
Sąd podzielił te wątpliwości i uznał upoważnienie spółdzielni do zaciągnięcia
kredytu w imieniu klienta za niedozwoloną klauzulę umowną.
Sąd uznał też, że niezgodny z prawem był zapis, który przewidywał, że w razie
jakichkolwiek sporów na tle stosowania umowy będą je rozstrzygać sądy w Bielsku-
Białej (rejonowy lub okręgowy, w zależności od wartości przedmiotu sporu).
Klauzula taka narzucała bowiem rozpoznanie sprawy przez sąd, który według
ustawy nie byłby miejscowo właściwy.
W pozwie urząd podkreślał, że takie postanowienie, choć formalnie nie zamyka
klientowi spółdzielni drogi sądowej, to faktycznie może ją utrudniać i oddalać.
Sąd się z taką argumentacją zgodził.
Wyrok nie jest jeszcze prawomocny, a spółdzielnia może go kwestionować przed
sądem II instancji (sygn. XVII Amc 68/04).

[serafin666]

NIERUCHOMOŚCI Kiedy najemca mieszkania zakładowego chce być spółdzielcą
Lokatorskie bez wpłacania wkładu

Najemcy byłych mieszkań zakładowych mogą stać się spółdzielcami, i to na
korzystnych zasadach
Od połowy lat 90. przedsiębiorstwa państwowe nieodpłatnie przekazywały
spółdzielniom mieszkaniowym budynki zakładowe wraz z lokatorami. Robiły to na
podstawie ustawy o zasadach przekazywania zakładowych budynków mieszkalnych.
Wciąż wielu lokatorów tych budynków ma status najemcy. Nic jednak nie stoi na
przeszkodzie, by go zmieniło. Przepisy dają im prawo żądania od spółdzielni
zawarcia umowy o ustanowienie lokatorskiego lub własnościowego prawa do lokalu
albo prawa własności (art. 48 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych). Wybór
jednego z tych trzech tytułów prawnych należy do najemców. Spółdzielnia nie ma
prawa im odmówić; jeżeli to zrobi, najemcy mogą wystąpić przeciwko niej do
sądu, a ten nakaże jej w orzeczeniu zawarcie takiej umowy.
Prawo lokatorskie jest najsłabszym z praw, podobnym do najmu. Mieszkania nie
można odziedziczyć (dziedziczy się tylko wkład mieszkaniowy) ani też sprzedać.
Jego zaletą jest to, że najemcy nie muszą wpłacać wkładu mieszkaniowego tak jak
inni spółdzielcy ubiegający się o to prawo (przepis w tej sprawie obowiązuje od
22 lipca 2005 r.). Dotyczy to jednak tylko tych, którzy zajmują mieszkania w
budynku przekazanym spółdzielni nieodpłatnie. Później mogą ubiegać się o
przekształcenie lokatorskiego prawa w mocniejsze: własnościowe lub własność.
Przyszły posiadacz mieszkania lokatorskiego musi zostać przyjęty w poczet
członków spółdzielni - za to się już płaci.
Najemca może żądać ustanowienia własnościowego prawa lub własności bez
wcześniejszego ubiegania się o lokatorskie.
Wielu osobom własnościowe prawo myli się z pełną własnością. Różnica jest w
zasadzie jedna. Właścicielem mieszkania własnościowego jest spółdzielnia,
posiadaczowi przysługuje ograniczone prawo rzeczowe. Inaczej jest w wypadku
pełnej własności. Właścicielem jest jego posiadacz. Dla przeciętnego członka
spółdzielni różnica nie ma jednak wielkiego znaczenia. Oba mieszkania można
sprzedać, odziedziczyć lub wynająć. Tak naprawdę ważna jest przy
przekształceniu lokatorskich praw. Łatwiej stać się posiadaczem własnościowego
mieszkania niż jego pełnym właścicielem.
Spółdzielnia nie może przenieść własności żadnego lokalu, dopóki nie podejmie
uchwały, a ta nie wejdzie w życie. Uchwała określa m.in., kto i jakie lokale
może nabyć na własność, czy i jakie pomieszczenia przynależne (piwnica,
komórka) będą do nich należeć oraz czy na mieszkaniach ciążą długi.
Przekształcanie we własnościowe prawo jest znacznie prostsze. Spółdzielca nie
musi czekać na żadną uchwałę. Po złożeniu wniosku spółdzielnia informuje go
tylko, jakie musi uregulować zobowiązania.
Najemcy nie mogą liczyć na specjalne ulgi przy ustanawianiu własnościowego
prawa lub odrębnej własności. Spółdzielnia ma prawo żądać od nich takiej samej
kwoty jak od innych nabywców swoich mieszkań. Muszą więc wpłacić wkład
budowlany oraz długi ciążące na lokalu (kaucję mieszkaniową zalicza się na
poczet wkładu). Przysługuje im 50 proc. bonifikaty. Jedyne preferencje dotyczą
kosztów zawarcia umowy notarialnej, założenia księgi wieczystej oraz wpisu do
niej. Za każdą z tych czynności najemcy zapłacą dwa razy 1/3 minimalnego
wynagrodzenia za pracę.

[serafin666]

Ekspert odpowiada - gmina jako członek wspólnoty

Czy gmina, jako członek wspólnoty mieszkaniowej, może bez zgody wspólnoty
przekształcić swoje lokale mieszkalne w socjalne?
Wiele wspólnot obawia się takiej sytuacji, gdyż lokale socjalne nie podlegają
sprzedaży, nie ma więc możliwości, aby wspólnota składała się wyłącznie z osób
fizycznych, do czego dążą właściciele lokali wyodrębnionych pragnący
samodzielnie zarządzać wspólną nieruchomością. - Ponadto, skoro najemcy lokali
socjalnych są niezamożni, niewątpliwie płacić nie będą, z czym pozostali
członkowie wspólnoty godzić się nie mogą - argumentują przedstawiciele jednej
ze wspólnot.
Zapewnienie dachu nad głową
O pomoc poprosiliśmy eksperta Genowefę Baziuk-Płaską ze Stowarzyszenia
Wspólnota Mieszkaniowa.
- Każdy właściciel ma prawo swobodnego dysponowania swoim lokalem bez zgody
wspólnoty. W szczególności, może mieszkanie sprzedać lub wynająć, dowolnie
ustalając stawkę czynszu. Oczywiście gmina nie jest gorszym członkiem wspólnoty
i też może swoje lokale wynajmować dowolnym osobom - wyjaśnia Genowefa Baziuk-
Płaska.
Na marginesie zauważyć należy, że termin "lokal socjalny" nie może dotyczyć
mieszkania niezasiedlonego. Lokal staje się dopiero wtedy socjalnym, gdy
zostanie wynajęty na czas określony osobie o bardzo niskich dochodach. A
ponieważ do zadań własnych gminy należy zapewnienie dachu nad głową
najuboższym, więc trudno się dziwić, że gmina im właśnie lokale wynajęła.
Co nie ma znaczenia
Nie ma żadnego znaczenia, czy członkiem wspólnoty mieszkaniowej jest osoba
fizyczna czy gmina. Ustawa z 24 czerwca 1994 r. o własności lokali nie odróżnia
właścicieli prywatnych od nieprywatnych, każdy ma te same prawa i obowiązki -
uważa Genowefa Baziuk-Płaska.
W opisywanym przez czytelnika przypadku wspólnota jest "duża" (12 lokali), a
udział gminy w nieruchomości wspólnej wynosi 0,31. Nic nie stoi na
przeszkodzie, aby właściciele lokali wyodrębnionych, mający większość udziałów
w nieruchomości wspólnej, zdecydowali o formie zarządu i powierzyli zarządzanie
wybranemu przez siebie podmiotowi.
Nie ma też znaczenia, komu właściciel mieszkanie wynajmie. Wspólnota to ogół
właścicieli lokali, a najemcy członkami wspólnoty nie są. Nie ma znaczenia, czy
najemca jest zamożny czy nie, on przecież nie ma żadnych zobowiązań wobec
wspólnoty, gdyż koszty zarządu nieruchomością wspólną obciążają wyłącznie
właściciela lokalu. Jeśli wynajmie mieszkanie najemcy biednemu lub
nierzetelnemu, będzie ponosił konsekwencje swojej decyzji - podpowiada ekspert.
Prawdopodobnie jednak problem istnieje. Domyślam się, że tkwi w umowie o
dostawę wody i odprowadzenie ścieków, która jest zawarta między
przedsiębiorstwem wodno-kanalizacyjnym a wspólnotą lub zarządem. Zapewne umowa
ta wskazuje wspólnotę jako płatnika, a gmina uważa, że za wodę i kanalizację ma
wspólnocie płacić najemca. Pogląd ten, niestety przez wiele gmin uznawany za
poprawny, pozostaje w sprzeczności z art. 13.1 ustawy o własności lokali, w
którym zostało wyraźnie zapisane, że właściciel ponosi wszelkie koszty związane
z utrzymaniem swojego mieszkania. Najemca lokalu komunalnego powinien więc
płacić swoje zobowiązania gminie, a ta wspólnocie, i to bez względu na to, czy
najemca jest rzetelny czy nie. Uświadomieniem władzom gminy, że muszą stosować
się do zapisów ustawy o własności lokali, powinien zająć się zarząd wybrany
przez wspólnotę.

[serafin666]

Ekspert odpowiada - czy muszę płacić więcej za ciepło?

Należę do wspólnoty mieszkaniowej, która liczy 10 lokali. W naszym bloku nie ma
mierników pobranego ciepła. Koszty ogrzewania rozłożone są na wszystkich według
powierzchni lokalu. Wymieniłem stare żeliwne grzejniki w swoim mieszkaniu na
nowe stalowe (dokonałem tego za zgodą pozostałych właścicieli, grzejniki są
dobrane do wielkości pomieszczeń). Remont został przeprowadzony wiosną,
natomiast wraz ze zbliżającym się sezonem grzewczym pojawiły się wątpliwości
pozostałych, co do sprawiedliwego rozłożenia kosztów za ogrzewanie. Obawy
dotyczą tego, że będę zużywał więcej ciepła niż inni. Pozostali właściciele
chcą, bym płacił więcej. Czy jest to zgodne z prawem? Jak wybrnąć z tej
sytuacji? Dodam, że wspólnota nie ma swojego statusu, a grzejniki nie zostały
ujęte jako własność wspólna w odrębnej uchwale. Zbigniew G., Warszawa

O odpowiedź poprosiliśmy eksperta Aleksandra Snarskiego, prawnika z Polskiego
Stowarzyszenia Zarządców Nieruchomości. W opisanej sytuacji bez znaczenia jest
fakt, czy wspólnota ma, czy też nie ma statutu. Postanowienia zawarte w
statucie wspólnoty, jako akcie niższego rzędu, zawsze muszą być zgodne z
regulacjami ujętymi w ustawie, jako akcie wyższego rzędu, w tym przypadku w
ustawie o własności lokali. A w ustawie o własności lokali instalacja
centralnego ogrzewania wraz z grzejnikami jest zaliczana do nieruchomości
wspólnej, bo nieruchomość wspólną stanowią grunt oraz części budynku i
urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali. Zatem
instalacja centralnego ogrzewania jest urządzeniem, z którego korzystają
wszyscy właściciele lokali, ponieważ czynnik grzewczy doprowadzany jest zarówno
do ich lokali, które stanowią odrębne nieruchomości, jak i do części wspólnych
budynku.
Wymiana grzejników w jednym lokalu, jak pisze czytelnik, dobranych do wielkości
pomieszczeń, nie musi, ale może doprowadzić do zakłóceń bilansu cieplnego
budynku. Aby do tego nie doszło, nowe grzejniki powinny mieć te same parametry
techniczne, co grzejniki demontowane.
W przeciwnym wypadku może wystąpić zachwianie bilansu cieplnego, czego
następstwem będzie konieczność wykonania dokumentacji instalacji centralnego
ogrzewania obejmującej bilans cieplny budynku wraz z wykonaniem projektu
regulacji przepływów dla poszczególnych odbiorników - grzejników w lokalach.
Jeśli natomiast czytelnik, wymieniając grzejniki żeliwne, zamontował o tych
samych parametrach technicznych grzejniki stalowe, to nie będzie zużywał ani
więcej, ani mniej energii cieplnej, od pozostałych właścicieli lokali. Ponadto,
właściciele lokali w podjętej uchwale przyjęli sposób rozliczania energii
cieplnej zużytej do ogrzania budynku, określając, że energia ta będzie
rozliczana według powierzchni użytkowej lokali. Nie ma żadnych podstaw, aby
czytelnik z tego tytułu ponosił większe obciążenia niż pozostali właściciele
lokali. Ustawa o własności lokali dopuszcza możliwość zwiększenia obciążeń
związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, ale tylko i wyłącznie w
przypadku lokali użytkowych, jeżeli uzasadnia to sposób korzystania z tych
lokali. Oczywiście, optymalnym rozwiązaniem byłoby zamontowanie w każdym lokalu
podzielników ciepła lub liczników ciepła w instalacji centralnego ogrzewania.

ILE ZAPŁACIMY W SĄDZIE ZA SPRAWY CYWILNE

[babczyk]

Za około 5 miesięcy wejdzie w życie nowa ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o
kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Zmienia ona wysokość opłat sądowych,
które będziemy musieli ponieść, wytaczając komuś proces. Wprowadzone przez nią
nowe stawki znacząco różnią się od tych, które obowiązują obecnie – niektóre z
nich spadły, inne zaś uległy podwyższeniu. Mimo że do wejścia w życie nowej
regulacji pozostało jeszcze kilka miesięcy, warto już teraz zastanowić się, czy
z załatwieniem sprawy sądowej (np. wytoczeniem powództwa) nie opłaca się
poczekać aż zaczną obowiązywać nowe przepisy, czy wręcz przeciwnie – już teraz
powinniśmy udać się do sądu.

Nowa ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych
(Dz.U. nr 167, poz. 1398) zacznie obowiązywać 2 marca 2006 r. Zastąpi ona
obowiązującą od niemal czterdziestu lat i mocno już przestarzałą ustawę z dnia
13 czerwca 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz.U. z 2002
r. nr 9, poz. 98 z późn. zm.).

Jednak po wejściu w życie nowej regulacji podstawowe zasady uiszczania kosztów
sądowych nie zmienią się. Wpis nadal będzie musiała uiszczać osoba wnosząca do
sądu sprawę, chyba że uzyska zwolnienie od kosztów. Dopiero, gdy wygra proces,
będzie mogła od strony przegranej domagać się zwrotu kosztów, które poniosła
wnosząc sprawę.

cdn...

infor.pl/dane/?serwis_isp=inforradzi&tresc=sprawy_cywilne

[alladyn-solar-batt]

serafin666 napisał:

> Ekspert odpowiada - czy muszę płacić więcej za ciepło?
>
> Należę do wspólnoty mieszkaniowej, która liczy 10 lokali. W naszym bloku nie
ma
>
> mierników pobranego ciepła. Koszty ogrzewania rozłożone są na wszystkich
według
>
> powierzchni lokalu. Wymieniłem stare żeliwne grzejniki w swoim mieszkaniu na
> nowe stalowe (dokonałem tego za zgodą pozostałych właścicieli, grzejniki są
> dobrane do wielkości pomieszczeń). Remont został przeprowadzony wiosną,
> natomiast wraz ze zbliżającym się sezonem grzewczym pojawiły się wątpliwości
> pozostałych, co do sprawiedliwego rozłożenia kosztów za ogrzewanie. Obawy
> dotyczą tego, że będę zużywał więcej ciepła niż inni. Pozostali właściciele
> chcą, bym płacił więcej. Czy jest to zgodne z prawem? Jak wybrnąć z tej
> sytuacji? Dodam, że wspólnota nie ma swojego statusu, a grzejniki nie zostały
> ujęte jako własność wspólna w odrębnej uchwale. Zbigniew G., Warszawa
>
> O odpowiedź poprosiliśmy eksperta Aleksandra Snarskiego, prawnika z Polskiego
> Stowarzyszenia Zarządców Nieruchomości. W opisanej sytuacji bez znaczenia
jest
> fakt, czy wspólnota ma, czy też nie ma statutu. Postanowienia zawarte w
> statucie wspólnoty, jako akcie niższego rzędu, zawsze muszą być zgodne z
> regulacjami ujętymi w ustawie, jako akcie wyższego rzędu, w tym przypadku w
> ustawie o własności lokali. A w ustawie o własności lokali instalacja
> centralnego ogrzewania wraz z grzejnikami jest zaliczana do nieruchomości
> wspólnej, bo nieruchomość wspólną stanowią grunt oraz części budynku i
> urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali.

To bład Ustawy i Ustawodawcy sprzeczny i naruszający prawa nabyte włascicieli,
którzy nabyli swe lokale przed 1 stycznia 1995 roku. Jednakże własciciele nie
mogą ponosić skutków błedu ustawodawcy -czyli organu państwowego. Równiez pan
ekspert Snarski (jak widać) jest dobry teoretykiem, co doprawdy nie zawsze ma
zastosowanie w praktyce
> Zatem instalacja centralnego ogrzewania jest urządzeniem, z którego
> korzystają wszyscy właściciele lokali, ponieważ czynnik grzewczy
> doprowadzany jest

domniemanie - winien byc doprowadzany (w idealnych warunkach). Nie zawsze tak
jest
> zarówno do ich lokali, które stanowią odrębne nieruchomości, jak i do części
> wspólnych budynku.
> Wymiana grzejników w jednym lokalu, jak pisze czytelnik, dobranych do
> wielkości pomieszczeń, nie musi, ale może doprowadzić do zakłóceń bilansu
> cieplnego budynku. Aby do tego nie doszło, nowe grzejniki powinny mieć te
> same parametry techniczne, co grzejniki demontowane.
> W przeciwnym wypadku może wystąpić zachwianie bilansu cieplnego, czego
> następstwem będzie konieczność wykonania dokumentacji instalacji centralnego
> ogrzewania obejmującej bilans cieplny budynku

Dowiadujemy sie tutaj, że ekspert - prawnik ze stowarzyszenia orzeka o
nastepstwach (chipotetycznie)zachwiania bilansu cieplnego- zupełnie jakby miał
o tym zielone pojęcie. Widać, ze ktoś mu podpowiadał co ma na ten temat
powiedzieć, albowiem w nastepnych zdaniach pan prawnik udatnie podaje skutki
zachwiania ,,bilansu cieplnego'' mówiąc o konieczności dokonania ,,regulacji
przepływów'' - co (tak jak poprzednio w odniesieniu do ,,wykonania
dokumentacji instalacji centralnego ogrzewania obejmującej bilans cieplny
budynku jest zbędne. Tylko ludzie biorący duza kasę za ,,projektowanie''- mogą
formułować tego rodzaju wnioski, przypisując koniecznośc wykonania
takowych ,,projektów'' do skutków jakie może wywołac wymiana grzejnika u
pojedynczego własciciela (lub nawet 3-ch grzejników). Dla niezorientowanych
podam, ze gdybyż prawda było to co prawnik mówi i systemy ciepłownicze były
podatne na destrukcyjna destabilizacje w wyniku zwiekszenia odbioru mocy o
KILKASET watt- to żaden z nich nie ogrzewałby żadnej nieruchomości
wielorodzinnej po otwarciu... jednego okna na klatce schodowej domu
wielorodzinnego w środku zomy z 8-mio stopniowym mrozem.

> regulacji przepływów dla poszczególnych odbiorników - grzejników w lokalach.
> Jeśli natomiast czytelnik, wymieniając grzejniki żeliwne, zamontował o tych
> samych parametrach technicznych grzejniki stalowe, to nie będzie zużywał ani
> więcej, ani mniej energii cieplnej,

> to prawda

> od pozostałych właścicieli lokali.

ponownie wielka bzdura pana prawnika !! Bo i co ma moc cieplna grzejników u
rzeczonego czytelnika PO ZMIANACH, do rzeczywistej mocy zainstalowanej
u ,,pozostałych włascicieli lokali'' - o czym zaiste prawnik wypowiadając się
nie ma bladego pojęcia. Na jakiej więc podstawie porównuje te dwa parametry-
skoro ich nie zna i ocenia wyrokując ,,nie będzie zużywał ani więcej, ani mniej
energii cieplnej od pozostałych właścicieli lokali''. Ciekawe ile zapłacono mu
za takie ,,fachowe'' wypowiedzi. Niech prawnicy zajmą sie egzekwowaniem
przestrzegania prawa- zamiast zajmować się zastosowaniem prawniczej ,,logiki''
w ciepłownictwie.

>
> właściciele lokali w podjętej uchwale przyjęli sposób rozliczania energii
> cieplnej zużytej do ogrzania budynku, określając, że energia ta będzie
> rozliczana według powierzchni użytkowej lokali.

Panie prawniku, panie ekspercie (pożal sie boże)....Czytajcie UWL. Własciciele,
uchwałą, mogą decydować tylko w odniesieniu do kosztów powstających w części
wspólnej. O ile wszystkie lokale wyodrębnionow nieruchomości PO 1 stycznia
1995, to prawdziwe jest stwierdzenie, ze w każdym z nich instalacja c.o. jest
(zgodnie z UWL) częścia wspólną, a co za tym idzie Wspólnota może odnosić swe
uchwały do tego wyposażenia i powstających w nim kosztów wspólnych w w/w
sposób. Nie w każdej nieruchomości tak będzie. Wypowiadanie się więc w
arbitralny sposób w formie publicznych wypowiedzi jest nieuprawnione i
niepowazne.
> Nie ma żadnych podstaw, aby czytelnik z tego tytułu ponosił większe
> obciążenia niż pozostali właściciele lokali.

To prawda

> Ustawa o własności lokali dopuszcza możliwość zwiększenia obciążeń
> związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, ale tylko i wyłącznie w
> przypadku lokali użytkowych, jeżeli uzasadnia to sposób korzystania z tych
> lokali.

Zdanie prawdziwe, ale ma sie nijak do omawianego przykładu i tematu.

> Oczywiście, optymalnym rozwiązaniem byłoby zamontowanie w każdym lokalu
> podzielników ciepła lub liczników ciepła w instalacji centralnego ogrzewania.


Absurd. Tutaj nie ma zadnego ,,lub''. Toz to są zupełnie odmiennie działające
urzadzenia. Odczyt pierwszego jest jedynie wskaźnikowy (niewiele ma wspólnego
z ,,zuzyciem ciepła'' i powstajacymi w wyniku tego kosztami), zas odczyt
drugiego z wymienionych urzadzeń w istocie może (po zastosowaniu własciwego
modelu i konfiguracji) być bliski zuzyciu ciepła w mieszkaniu odbiorcy-
własciciela.

Nie ma tutaj też niczego oczywistego, bo kwestie rozliczenia zuzycia ciepła w
nieruchomościach wspólnych na poszczególnych włascicieli z pewnością nie
zostały jak dotychczas rozwiazane przez ,,ekspertów teoretyków'' lub prawników-
choćby przeczytali wszelkie wydawnictwa fachowe z dziedziny ciepłownictwa i
hydrauliki. Wie o tym ten- kto sam spróbował jeść chleb z tego pieca, a takich
jest niewielu.

[wprost5]

No, no, pojawiła się nam na forum następna "tęga głowa" i chwała za to...(no,
nie wiem, komu).

W każdym razie przeczytałem z dużym zainteresowaniem jego tj. alladyna-solar-
batta wywody i coś intuicyjnie wydaje mi sie, że ma bardzo wiele racji. Podoba
mi się zwłaszcza jego opinia o pożal sie Boże "ekspertach" np. w osobie pana
Snarskiego wypowiadającego się na tematy techniczne. Ze swej strony chetnie
łykne troche wiedzy od alladyna-solar-batta, bo mam poważne problemy z
gospodarka cieplna w swojej spółdzielni, gdzie zaobserwowalem wydawanie bardzo
dużych pieniędzy na tzw. projekty regulacji instalacji grzewczej, które
praktycznie chyba niewiele daja oprócz wyciągnięcia nam z kieszeni pieniędzy.
Te projekty robia teraz dla kilku lub kilkunastu budynków po ich ociepleniu.
Co ciekawsze, w zawartych umowach z projektantem nie znalazłem zapisu, który
mówiłby co ma być ostatecznym wynikiem takiego projektu.

Z duzym zaciekawieniem przeczytalem fragment dotyczący pomiaru zużytego w
lokalu ciepła, bo wiele osób uważa, że ten problem załatwiają definitywnie
ciepłomierze. Też tak sądziłem do pewnego momentu, ale po przemysleniach
doszedłem do wniosku, że są one jednak w kontekście całego zagadnienia nieco
lepszymi podzielnikami kosztów w stosunku do podzielników kosztów wyparkowych
lub elektronicznych. Większość nibyspeców zapomina po prostu o przenikaniu
ciepła przez przegrody, co w dużym stopniu fałszuje faktyczne zużycie ciepła. I
ku mojemu zadowoleniu, alladyn-solar-batt ma chyba tego świadomość co jeszcze
bardziej zwiększyło moje zaufanie do jego wypowiedzi.

Oczekuję więcej tego typu wypowiedzi ze względu na wartość merytoryczną i
nazywanie pewnych rzeczy po imieniu a nie używanie nowomowy robiącej
przciętnemu obywatelowi jedynie mętlik w głowie.

[serafin666]

to mi się podoba ( kilka lat namawiałem bezskutecznie durnych urzędników w
Łodzi do powołania stałego sądu polubownego dla rozstrzygania sporów wspólnoty-
gmina ) ;

WYMIAR SPRAWIEDLIWOŚCI Mediacja Społeczna rada na spory i konflikty
Sąd powinien być ostatecznością, a rozwiązywanie konfliktów, problemów i sporów
powinno odbywać się w drodze negocjacji, kompromisu i konsensusu - twierdzi
Andrzej Kalwas, minister sprawiedliwości, który utworzył Społeczną Radę do
spraw Alternatywnych Metod Rozwiązywania Konfliktów i Sporów.
Rada jest zespołem doradczym ministra, który powołuje do niej 20 osób. Wśród
nich znaleźli się m.in. dr Janina Waluk z Polskiego Centrum Mediacji i prof.
Andrzej Murzynowski. Pierwsze posiedzenie zaplanowano na 5 października.
Zadaniem rady jest m.in. opracowanie standardów postępowania mediatora i
prowadzenia mediacji oraz przygotowanie kodeksu etyki osób prowadzących
postępowanie. Mediacja traktowana jest przez Unię Europejską jako istotny
środek regulowania sporów w całym kręgu oddziaływania europejskiej kultury
legislacyjnej. Już we wrześniu 2000 r. Parlament Europejski postulował
wzmocnienie znaczenia alternatywnych metod rozwiązywania sporów. Dotychczasowe
doświadczenia wskazują, że strony chętnie korzystają z zaoferowanego im
postępowania. Pokrzywdzony i oskarżony chcą rozwiązać konflikt szybko,
pokrzywdzony jest zainteresowany szybkim otrzymaniem odszkodowania lub
zadośćuczynienia, a mediacja stwarza taką szansę.

[serafin666]

Taras bez podatku od nieruchomości

W 2001 r. zgłosiłem dom jednorodzinny do użytkowania i wprowadziłem się do
niego. Do domu przylega taras, który z jednej strony nie ma fundamentu ani
przegrody budowlanej. Powstała wątpliwość, czy taki taras może być uważany za
budynek albo jego część i obciążony podatkiem od nieruchomości. Urząd gminy
przyjął, że tak. Ja jednak mam wątpliwości.

Izabela Lewandowska Pana wątpliwości są jak najbardziej uzasadnione. Stanowisko
urzędu było słuszne na gruncie przepisów ustawy z 1991 r. o podatkach i
opłatach lokalnych, normującej podatek od nieruchomości w wersji obowiązującej
do końca 2002 r. Od 1 stycznia 2003 r. przepisy się zmieniły. Od tej daty
budynkiem jest według nich tylko obiekt budowlany w rozumieniu prawa
budowlanego trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą
przegród budowlanych oraz posiadający fundamenty i dach. Taras nie jest
budynkiem w rozumieniu prawa budowlanego. Jego powierzchni nie zalicza się do
powierzchni użytkowej pomieszczeń budynku.
W związku z tym nie jest ona objęta podatkiem od nieruchomości. To samo dotyczy
loggii. Jeśli urząd skarbowy nadal wymierza podatek od nieruchomości także od
powierzchni zadaszonego tarasu, powinien pan przede wszystkim skorygować
informację o nieruchomości będącą podstawą do ustalania podatku przez gminę.
Gmina może wypowiedzieć najem
Jestem najemczynią mieszkania komunalnego. Staram się o wykupienie go od gminy
na własność, ale sprawa wciąż nie jest sfinalizowana. Na mocy testamentu
uzyskałam w czerwcu 2005 r. prawo do mieszkania spółdzielczego własnościowego.
Zamierzam przekazać je w drodze darowizny dorosłemu synowi. Czy w tej sytuacji
gmina może mi odebrać mieszkanie komunalne?
Izabela Lewandowska Tak. Istnieje taka możliwość, jeśli czynsz, który płaci
pani za mieszkanie komunalne, jest niższy niż 3 proc. wartości odtworzeniowej
tego lokum. O wysokości czynszów w mieszkaniach komunalnych decydują rady gmin
i z reguły są one niższe od tej wartości.
Artykuł 11 ust. 3 pkt 2 ustawy z 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów,
mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie kodeksu cywilnego (tekst jedn. Dz. U. nr
32, poz. 266 z późn. zm.) pozwala właścicielowi mieszkania (gminie), w którym
czynsz jest niższy niż 3 proc. wartości odtworzeniowej, wypowiedzieć najem
osobie, której przysługuje tytuł prawny do innego mieszkania położonego w tej
samej miejscowości, a lokator może go używać. Takim tytułem prawnym jest m.in.
spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu.
Najemca nie mógłby używać tego drugiego mieszkania, gdyby np. było ono zajęte
przez inne osoby. Wtedy wypowiedzenie mu najmu nie byłoby dopuszczalne. To
drugie lokum, do którego najemcy przysługuje prawo, musi spełniać co najmniej
warunki przewidziane dla lokalu mieszkalnego. Najem właściciel może w tej
sytuacji wypowiedzieć z zachowaniem miesięcznego terminu wypowiedzenia, na
koniec miesiąca kalendarzowego. Zaznaczyć trzeba, że gmina może, jeśli ma pani
prawo do odziedziczonego mieszkania spółdzielczego własnościowego, wypowiedzieć
pani najem na podstawie wskazanego przepisu, ale nie musi. Jeśli daruje pani
spadkowe lokum albo sprzeda je, gmina po wyzbyciu się go przez panią nie będzie
już miała podstaw do wypowiedzenia.

[serafin666]

PROCEDURA CYWILNA Mediacje Amerykanom się udało
Mediacja - alternatywny sposób rozstrzygania spraw cywilnych, ma szansę
odciążyć polskie sądy. Byle starczyło entuzjazmu, takiego jak Amerykanom,
którzy są w tej dziedzinie pionierami. To wnioski ze zorganizowanej w piątek
przez Centrum Prawa Amerykańskiego Uniwersytetu Warszawskiego konferencji z
udziałem wybitnych amerykańskich prawników. Dlaczego Amerykanie? Dlatego że
przed ponad dwudziestu laty, kiedy u nich - jak u nas obecnie - procesy
ciągnęły się latami, postanowiono sięgnąć po mediację. Zaczęła Floryda
(szerzej: rozmowa z sędzią Benjaminem Overtonem), gdzie zaległości w sądach
były szczególnie dotkliwe. Rozpoczęto od spraw rodzinnych, a ponieważ mediacja
się sprawdzała, rozszerzano ją na inne stany i na wszelkie rodzaje sporów,
nawet te z organami państwa. Mówiła też o tym mecenas Ewa Gmurzyńska, szefowa
Centrum, autorka pracy doktorskiej o mediacji w USA i możliwości wykorzystania
jej w Polsce. Sceptycznym w kwestii powodzenia mediacji w Polsce, także
sędziom, na których barki spada wdrożenie nowej procedury, odpowiedziała, że
gdy pierwszy raz obserwowała w USA mediację, to zwątpiła w jej powodzenie,
tymczasem po kilku godzinach sprawa skończyła się ugodą. Mediacja bowiem nie
powinna trwać dłużej niż od godziny do czterech, a tylko wyjątkowo - przy
wielkich sprawach gospodarczych - dzień czy dwa. Jeżeli nie ma efektu, tj.
ugody, sprawa wraca do sądu i toczy się wnormalnym trybie. Na Florydzie
większość spraw już nie wraca. Mecenas Maciej Bobrowicz, wiceprezes Krajowej
Rady Radców Prawnych, ekspert ds. mediacji, wskazał z kolei miasto w Anglii,
gdzie 60 proc. spraw kieruje się do mediacji, z czego trzy czwarte kończy się
ugodą, i Getyngę w Niemczech, gdzie wyniki są jeszcze lepsze. Konkluzja jest
taka: tam, gdzie są zwolennicy mediacji, ich entuzjazmem zarażają się też inni,
i jest sukces. W Polsce jest podobnie: stosowana od 1998 r. mediacja w sprawach
karnych w jednych sądach odnosi sukcesy, w innych kuleje. Życie pokaże, jak
będzie ze sprawami cywilnymi i gospodarczymi. Ramy prawne już są, 10 grudnia
wchodzi w życie nowela kodeksu postępowania cywilnego wprowadzająca do niego
ten sposób rozstrzygania sporów. Wybór ścieżki mediacyjnej należy do stron, ale
do zakończenia pierwszego posiedzenia także sąd może na nią skierować. To jedna
z bardziej kontrowersyjnych reguł, gdyż mediacja z natury jest dobrowolna. Inna
dyskusyjna kwestia to mediatorzy. Ustawa przyjęła liberalnie, że mediatorem
może być właściwie każdy, a wybór pozostawiono stronom. Uznano, że umiejętność
mediacji to w dużej mierze kwestia osobowości. Przedstawiciele korporacji
prawniczych wskazywali jednak (inni zresztą też), że pewne kwalifikacje,
zwłaszcza prawnicze, mediator powinien mieć.

[serafin666]

VAT Porady prawne Bezpłatne bez podatku „RZ” – prawo co dnia – 11.10.2005

Nie pobierajmy VAT od bezpłatnych usług prawnych - apeluje do ministra finansów
rzecznik praw obywatelskich.Kwestia opodatkowania poradnictwa prawnego
świadczonego bezpłatnie dla najuboższych nadal budzi wątpliwości prawne. Przed
dwoma miesiącami premier Marek Belka poinformował rzecznika, że opodatkowaniu
VAT podlega co do zasady odpłatne świadczenie usług. Natomiast usługi
świadczone nieodpłatnie, wśród nich pomoc prawna dla osób ubogich i
potrzebujących, VAT nie podlegają. Podobne stanowisko zajął przed pół rokiem
ówczesny minister gospodarki i pracy Jerzy Hausner. Stwierdził, że
opodatkowanie usług prawniczych świadczonych nieodpłatnie przez prawników może
spowodować, że albo zaprzestaną oni tej działalności, albo nie będą deklarować
podatku z tego tytułu.Jednak ani te wyjaśnienia, ani stanowisko premiera Belki
nie mogą zastąpić działań, które wcieliłyby te zasady w życie, czyli
odpowiednich zmian w przepisach - stwierdza rzecznik. Dziś według art. 5 ustawy
o VAT opodatkowaniu podlega świadczenie usług za odpłatnością. Jednak art. 8
ust. 2 tej samej ustawy zrównuje usługi świadczone nieodpłatnie z płatnymi,
jeśli podatnik odzyskał podatek naliczony związany z zakupem towarów i usług
wykorzysty-wanych do nieodpłatnego świadczenia usług. Niektórzy eksperci
podatkowi wskazują, że w ogóle nie można mówić o podatku, skoro pomoc prawna
ubogim nie jest de facto działalnością gospodarczą świadczących ją prawników.

[serafin666]

ODPADY

Unia wymaga badań


Już od dzisiaj na składowiska odpadów mają trafiać tylko przebadane śmieci.


To wymóg unijny, wprowadzony w Polsce rozporządzeniem o kryteriach oraz
procedurach dopuszczania śmieci do składowania na składowisku odpadów danego
typu (Dz. U. z 2005 r. nr 186, poz. 1553). Do tej pory takich wymagań nie było.

Nowe rozporządzenie jest kłopotliwe dla tych, którzy samodzielnie oddają
wytworzone u siebie odpady na składowisko, i tych, którzy zajmują się
gospodarką odpadami. - Te przepisy mają być kłopotliwe - zdradza Arkadiusz
Dzierżanowski z Departamentu Polityki Przemysłowej w Ministerstwie Gospodarki i
Pracy. - Mają zniechęcać do umieszczania odpadów na składowiskach, a zachęcać
do wykorzystywania ich w inny sposób. Charakterystyk nie trzeba bowiem
sporządzać dla odpadów, które przekazuje się do odzysku. Zanim śmieci trafią na
wysypisko, mają zostać przebadane w laboratorium, ponieważ przedsiębiorca musi
wykonać ich "podstawową charakterystykę" zgodnie z wymaganiami określonymi w
rozporządzeniu. Ta musi trafić do właściciela składowiska, który zweryfikuje,
czy otrzymane odpady są z nią zgodne. Nie dość tego: raz wykonana
charakterystyka nie wystarczy. Co roku przedsiębiorcy będą musieli
wykonywać "testy zgodności". Jeżeli przedsiębiorca wytwarza różne odpady w
różnych okresach, będzie miał jeszcze trudniej. Każda partia odpadów wytwarzana
nieregularnie będzie musiała zostać zaopatrzona w odrębną "podstawową
charakterystykę", zanim trafi na wysypisko.

W rozporządzeniu nie przewidziano żadnych okresów przejściowych. A to znaczy,
że przedsiębiorcy już powinni mieć przebadane odpady i od dzisiaj przekazywać
na wysypiska tylko te zaopatrzone w charakterystykę. Łagodniej będą traktowane
tylko gruz, szkło czy ziemia. Dla takich odpadów (o jakie dokładnie chodzi,
mówi załącznik do rozporządzenia) nie trzeba wykonywać charakterystyki.
Rozporządzenie wdraża postanowienia decyzji Rady nr 2003/33/WE z 19 grudnia
2002 r.

[serafin666]

Jeden właściciel, jeden głos we wspólnocie


Jeśli większość udziałów w nieruchomości wspólnej należy do jednego właściciela
albo suma udziałów nie jest równa 1, dla przyjęcia we wspólnocie głosowania:
jeden właściciel, jeden głos, wystarczy żądanie właścicieli co najmniej 1/5
udziałów.


Nie jest potrzebna uchwała o zmianie systemu głosowania - potwierdził Sąd
Najwyższy.

Wyrok zapadł wskutek sporu między jedną ze wspólnot mieszkaniowych z Łomży i
Wojskową Agencją Mieszkaniową, członkiem tej wspólnoty. Agencja zaskarżyła do
sądu dziewięć uchwał podjętych we wrześniu 2003 r. wedle systemu: jeden głos,
jeden właściciel. Zdaniem Agencji ten system nie mógł być zastosowany.

Podstawowy system głosowania we wspólnocie, przewidziany w art. 23 ust. 2
ustawy z 1994 r. o własności lokali, polega na tym, że uchwały zapadają
większością głosów liczoną wedle wielkości udziałów, chyba że w umowie albo w
uchwale podjętej w tym trybie postanowiono, że w określonej sprawie na jednego
właściciela przypada jeden głos. Agencja przekonywała przed sądem, że został
naruszony art. 23 ust. 2 ustawy, ponieważ nie podjęto przewidzianej w nim
uchwały o zmianie systemu głosowania. Sąd I instancji oddalił żądanie Agencji.
Sąd II instancji podzielił natomiast jej argumentację i zaskarżone uchwały
uchylił.

W kasacji wspólnota zarzucała przede wszystkim naruszenie art. 23 ust. 2a
ustawy z 1994 r. Wedle tego przepisu, jeśli suma udziałów w nieruchomości
wspólnej nie jest równa 1 albo większość udziałów należy do jednego właściciela
lub oba te warunki spełnione są łącznie, głosowanie według zasady: jeden
właściciel, jeden głos, wprowadza się na każde żądanie właścicieli mających co
najmniej 1/5 udziałów w nieruchomości wspólnej. Wspólnota twierdziła, że takie
żądanie zostało odpowiednio wcześnie zgłoszone. Sąd Najwyższy uwzględnił
kasację i uchylił zaskarżony wyrok.

- Sąd II instancji wyszedł z błędnego założenia - tłumaczyła sędzia Barbara
Myszka - że warunkiem głosowania: jeden właściciel, jeden głos, jest uchwała w
tej sprawie podjęta w głosowaniu wedle większości udziałów. Uszedł jego uwagi
art. 23 ust. 2a. Zgodnie z protokołem zebrania przejścia na ten system
głosowania domagali się posiadacze 205/1000 udziałów, a więc warunki
przewidziane w tym przepisie zostały spełnione. Agencja to kwestionowała.
Rzeczą sądu jest w takim wypadku wyjaśnienie, czy rzeczywiście warunek
zgłoszenia żądania został spełniony. Sąd tego nie wyjaśnił, dlatego sprawa
musiała powrócić do ponownego rozpoznania (sygn. IV 129/05).

[serafin666]

Zamiana sprawnych urządzeń na własny koszt


Lokator może wymienić urządzenie sprawne technicznie na bardziej mu
odpowiadające. Nie powinien jednak liczyć na zwrot kosztów, chyba że właściciel
lokalu zobowiązał się do tego na piśmie.


Na potwierdzenie tego można przywołać wyrok Sądu Najwyższego z 14 września 2000
r. (sygn. V CKN 8/00). Dotyczy on wprawdzie interpretacji art. 16 starej ustawy
z 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych, ale
jest w pełni aktualny. Dokładnie bowiem takie samo postanowienie w kwestii
rozliczania ulepszeń zawiera teraz art. 6d ustawy z 21 czerwca 2001 r. o
ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie kodeksu
cywilnego (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. nr 31, poz. 266 ze zm.). Wedle tego
przepisu najemca może wprowadzić w mieszkaniu ulepszenia tylko za zgodą
wynajmującego i na podstawie pisemnej umowy określającej sposób rozliczeń z
tego tytułu.

Ogrzewanie własne zamiast wspólnego
Najczęściej przedmiotem kontrowersji są wydatki na zmianę systemu ogrzewania i
ciepłej wody. Wiadomo, że koszty ogrzewania rosną, lokatorzy szukają więc
oszczędności. Nie bez znaczenia jest też chęć uniezależnienia się odciepła z
sieci czy uniknięcia konfliktów na tym tle z innymi lokatorami. Wydatki zaś
związane z takimi zmianami są z reguły niemałe, jest więc o co się spierać.
Takiej też zmiany dotyczył wspomniany wyrok Sądu Najwyższego.

Chodziło o centralne ogrzewanie w domu będącym własnością szpitala. Są w nim
trzy mieszkania. Nie mogąc dogadać się z pozostałymi lokatorami w kwestii
rozliczenia kosztów centralnego ogrzewania, jedna z lokatorek po uzyskaniu
zgody wynajmującego postanowiła założyć własną tzw. etażową instalację.
Wymagało to przebudowy komina. Właściciel nie chciał przeprowadzić takich prac
na swój koszt. Lokatorka w związku z tym wystąpiła do sądu, domagając się m.in.
udostępnienia jej sprawnych techniczne przyłączy kominowych.

Przebudowy komina nie będzie
W sądzie I instancji lokatorka przegrała. Natomiast sąd II instancji przyjął,
że najemczyni ma prawo do korzystania z odpowiadającego jej potrzebom przewodu
kominowego i zobowiązał wynajmującego do wykonania w wyznaczonym terminie
stosownych prac. W jego ocenie zainstalowanie ogrzewania etażowego nie jest
ulepszeniem mieszkania. Jednocześnie przyjął, iż obowiązkiem wynajmującego jest
zapewnienie najemcy dostępu do sprawnych i bezpiecznych urządzeń budynku. SN
zmienił werdykt sądu II instancji, uwalniając właściciela od obowiązku
przebudowy przewodu kominowego. Uzasadnienie wyroku jest istotne ze względu na
zawartą w nim wykładnię pojęcia "ulepszenie", którym posługuje się teraz art.
6a ustawy z 2001 r., oraz obowiązków wynajmującego wobec najemcy.

Co musi wynajmujący
Wedle aktualnej ustawy z 2001 r. o ochronie praw lokatorów wynajmujący jest
zobowiązany zapewnić sprawne działanie istniejących urządzeń technicznych
związanych z budynkiem, umożliwiających najemcy korzystanie z wody, paliw
ciekłych i gazowych, ciepła, energii elektrycznej, dźwigów osobowych i innych
urządzeń należących do wyposażenia lokalu lub budynku. Obowiązany jest też do
napraw i wymiany wielu instalacji wewnętrznych, w tym centralnego ogrzewania.

Te powinności to w ocenie SN minimum tego, czego może oczekiwać lokator
najemca, a mogą być przez niego wyegzekwowane środkami prawnymi. Nie dotyczy to
innych urządzeń, o charakterze niestandardowym, choćby nawet celowych z punktu
wiedzenia potrzeb najemcy.

Lokator żądać nie może
Do "innych urządzeń" o charakterze niestandardowym należą także urządzenia
alternatywne, o których można mówić wtedy, gdy najemca zastępuje urządzenia
innymi, kierując się w wyborze ich wyższą przydatnością. Takie ulepszenia, po
pierwsze, wymagają zgody wynajmującego, a po drugie, nie obciążają go. Dotyczy
to zarówno kosztów samego urządzenia, jak i instalacji z tym urządzeniem
związanych, nie wyłączając przystosowania określonych elementów konstrukcji
budynku.

Najważniejsze jest jednak stwierdzenie SN, że wymiana urządzenia sprawnego
technicznie i spełniającego swą funkcję nie jest ulepszeniem, a więc lokator
nie może żądać od właściciela rozliczenia wydatków poniesionych na ten cel.
Dotyczy to zwłaszcza urządzeń, które z racji swego przeznaczenia są tożsame z
urządzeniami wymienianymi. Tak właśnie zakwalifikował SN wymianę instalacji
centralnego ogrzewania na etażową.

[serafin666]

Komunalne też można prywatyzować


Samorząd gminny nie jest zobligowany do pozostawania właścicielem
przedsiębiorstw świadczących takie usługi, jak np. zaopatrzenie w wodę lub
usuwanie ścieków



Ciągle trwa proces prywatyzacji państwowych przedsiębiorstw. Rodzi się pytanie,
czy i w jakim zakresie powinien on dotyczyć także firm komunalnych.

Taka prywatyzacja mogłaby obejmować przedsiębiorstwa zajmujące się dystrybucją
ciepła, dostarczaniem wody i odbieraniem ścieków oraz spółki prowadzące
gospodarkę śmieciami, działające w miastach zamieszkanych przez co najmniej 100
tys. mieszkańców. Spółki odpowiadające takim parametrom mają bowiem potencjał
pozwalający na uzyskiwanie zysku w skali, która może być interesująca dla
potencjalnych inwestorów.

Trzeba odpowiedzieć na pytanie, czy samorządy w świetle obowiązującego prawa
mogą sprzedawać spółki realizujące ich podstawowe zadania własne.

Zadania nieobowiązkowe
Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym do
zadań własnych gminy należy m.in.: zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty w
zakresie wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania
ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych,
wysypisk i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenia w energię
elektryczną i cieplną oraz gaz.

Należy jednak podkreślić, że zadania te nie mają charakteru obowiązkowego. Brak
bowiem przepisu ustawowego, który tak kwalifikowałby te zadania, na równi
chociażby z organizacją nauczania w szkołach. W odniesieniu do zaopatrzenia w
ciepło art. 18 ust. 1 ustawy z 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne
wskazuje, że do zadań własnych gminy w zakresie zaopatrzenia w energię
elektryczną, ciepło i paliwa gazowe należy planowanie i organizacja
zaopatrzenia w ciepło, energię elektryczną i paliwa gazowe na obszarze gminy.
Jest więc oczywiste, że funkcja dostarczania energii cieplnej jako zadanie
własne gminy nie oznacza ani tego, że zaopatrzenie w energię cieplną
mieszkańców gminy należy tylko do gminy, ani też tego, że wynika zeń obowiązek
zaopatrzenia w energię cieplną.

Powyższy przykład pozwala postawić tezę, że realizacja zadań określonych w art.
7 ustawy o samorządzie gminnym polega co do zasady na podejmowaniu przez gminę
czynności o charakterze organizatorskim, umożliwiających dostawę energii
elektrycznej i cieplnej, zapewniających funkcjonowanie wodociągów lub
utrzymanie czystości na obszarze gminy. Samorząd może więc samodzielnie
zdefiniować sposób realizacji takich zadań, który w szczególności może polegać
na zapewnieniu funkcjonowania na terenie gminy przedsiębiorstwa lub
przedsiębiorstw świadczących odpowiednie usługi na rzecz wspólnoty
samorządowej.

Gmina nie musi sama
Samorząd nie jest w żadnym stopniu zobligowany do samodzielnego świadczenia
usług w tym zakresie ani do pozostawania właścicielem przedsiębiorstw
świadczących takie usługi. Realizacja zadań, o których mowa w art. 7 ustawy o
samorządzie gminnym, może mieć zatem postać zarówno utrzymywania przez samorząd
własnej spółki świadczącej usługi użyteczności publicznej, jak i wyboru dla
takich spółek długoterminowego, stabilnego inwestora branżowego lub
finansowego, zapewniającego dostawy takich usług przez dłuższy czas, a
jednocześnie stwarzania warunków do stabilizacji cen usług komunalnych, na
przykład przez pozyskiwanie konkurencyjnych źródeł zaopatrzenia w ciepło w
ramach realizacji polityki zagospodarowania przestrzennego.

Cel sprzedaży
Odpowiedź na pytanie, dlaczego sprzedawać, wydaje się oczywista z punktu
widzenia każdego skarbnika - dla pieniędzy. Przychody z prywatyzacji
komunalnych spółek użyteczności publicznej stanowić mogą istotną część
przychodów budżetowych. Natomiast dochody, jakie samorząd uzyskuje z dywidendy,
są niewielkie, jeśli w ogóle się pojawiają. Jeżeli zadanie samorządu polega na
zapewnieniu stabilnych dostaw ciepła lub wody, to niewątpliwie funkcja taka
będzie realizowana także po sprzedaniu spółki i to, być może, bardziej
skutecznie niż do tej pory. W końcu inwestor kupuje spółkę wodociągową lub
ciepłowniczą nie dla przyjemności jej posiadania, lecz po to, by zarabiać
pieniądze poprzez świadczenie usług.

Nie bez znaczenia jest także możliwość poprawy jakości usług komunalnych i
dostosowania ich do standardów europejskich, co najczęściej wymaga inwestycji.
Oczywiście mogą one zostać sfinansowane długiem zaciągniętym przez spółkę
komunalną, lecz w tym zakresie istnieje wiele ograniczeń.

Sprzedaż spółki w procesie prywatyzacji najczęściej będzie zaś połączona z
nałożeniem na nabywcę zobowiązań w zakresie przeprowadzenia określonych
inwestycji, często finansowanych ze środków własnych.

Prywatyzacja może więc oznaczać lepszą jakość wody w kranach lub mniejsze
ubytki ciepła w sieci. Pamiętać należy wreszcie i o tym, że inwestorzy branżowi
najczęściej mają dużą wiedzę i doświadczenie w zarządzaniu przedsiębiorstwami
usług komunalnych, co może zapewnić większą efektywność ich funkcjonowania.

Jak to prywatyzować
Z prawnego punktu widzenia odpowiedź wydaje się prosta. Zgodnie z art. 1 ust. 2
pkt 1a) ustawy z 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji
przedsiębiorstw państwowych znajduje ona zastosowanie do zbywania akcji w
spółkach należących do skarbu państwa.

Stosownie do zapisu art. 68 ust. 1 przepisy ustawy oraz przepisy wydane na jej
podstawie znajdują zastosowanie odpowiednio do komercjalizacji i prywatyzacji
przedsiębiorstw komunalnych. Podobnie art. 12 ustawy o gospodarce komunalnej
stanowi, że do zbycia udziałów i akcji w spółkach tworzonych przez gminy
stosuje się przepisy działu IV (Prywatyzacja pośrednia) ustawy o prywatyzacji.

Przewidziane w ustawie o prywatyzacji kompetencje ministra właściwego do spraw
skarbu państwa wykonuje wobec spółki przewodniczący zarządu jednostki samorządu
terytorialnego, a w gminie wójt (burmistrz, prezydent miasta), zgodnie z art.
12 ust. 3 ustawy o gospodarce komunalnej.

Potrzebna zgoda rady
Odpowiednie stosowanie do gminy przepisów stworzonych dla administracji
rządowej nie zawsze jest proste. Na przykład art. 33 ust. 3 ustawy o
prywatyzacji zezwala na zbywanie akcji lub udziałów prywatyzowanych spółek przy
zastosowaniu innego aniżeli opisany w ustawie tryb po uzyskaniu uprzedniej
zgody Rady Ministrów.

Odpowiednie stosowanie tego przepisu oznacza zaś w szczególności możliwość
podjęcia przez gminę decyzji o zastosowaniu innego niż opisany w art. 33 ust. 1
ustawy o prywatyzacji trybu prywatyzacji oraz konieczność podjęcia w tej
sprawie decyzji przez organ, który jest odpowiednikiem Rady Ministrów w
strukturze samorządu gminnego. Odpowiednie zastosowanie art. 33 ust. 3 do gminy
napotyka jednak pewne trudności interpretacyjne. Wynika to z faktu, że ustrój
samorządu gminnego nie przewiduje istnienia terytorialnego organu wykonawczego,
jakim jest Rada Ministrów.

Wobec powyższego kompetencje do przyjęcia tzw. pozaustawowego trybu
prywatyzacji można by przypisywać zarówno prezydentowi, wójtowi, burmistrzowi
(jako organom wykonawczym), jak i radzie gminy jako organowi stanowiącemu, a
więc łączącemu uprawnienia organu stanowiącego prawo z kompetencjami
wykonawczymi. Bardziej prawidłowe wydaje się przyznanie kompetencji z art. 33
ust. 3 ustawy o prywatyzacji radzie gminy, ale sprawa nie jest jednoznaczna i
może w praktyce rodzić kontrowersje.

Szukając odpowiedzi na pytanie, jak prywatyzować, odwołać się należy zatem nie
tyle do prawa, ile do wiedzy praktycznej, budowanej na podstawie doświadczenia
związanego z przeprowadzonymi już procesami.

Wiesław Oleś, radca prawny, Kancelaria Oleś & Rodzynkiewicz z Krakowa

[serafin666]

Porażka niemieckich wypędzonych


Pruskie Powiernictwo nie wystąpi w najbliższym czasie na drogę sądową w celu
odzyskania majątków niemieckich wypędzonych w Polsce. Kolejna kancelaria
adwokacka odmówiła reprezentowania interesów Pruskiego Powiernictwa.

- Polityczna złożoność całej sprawy sprawia, że nasza pomoc prawna nie może być
sensownie wykorzystana i grozi wywołaniem procesu, który wymknie się spod
naszej kontroli - powiedział wczoraj "Rz" adwokat Matthias Druba z kancelarii
adwokackiej Schwarz Kelwing Wicke Westpfahl.

Rudi Pawelka, szef Pruskiego Powiernictwa, zapewniał, że nie otrzymał z
kancelarii żadnych oficjalnych informacji o odstąpieniu od umowy
reprezentowania interesów kierowanej przez niego instytucji.

Jest to już druga nieudana inicjatywa Pruskiego Powiernictwa. Kilka miesięcy
temu instytucja ta nie zdołała zapewnić sobie obsługi prawnej przez renomowaną
kancelarię Michaela Witti. Zdaniem berlińskiego adwokata Stefana Hambury,
reprezentującego w Niemczech interesy Polskiego Powiernictwa, trudności w
znalezieniu opieki prawnej przez instytucję Rudiego Pawelki mogą być przejawem
wyraźnego zdystansowania się od niej przez niemieckie elity polityczne.

Polskie Powiernictwo powstało w odpowiedzi na działalność Pruskiego
Powiernictwa i jak zapewniła "Rz" Dorota Arciszewska-Mielewczyk, szefowa
polskiej organizacji, trudności Pawelki nie wpłyną w żaden sposób na plany jej
instytucji.

Na konferencji w Berlinie, w budynku, gdzie odbywają się spotkania
przedstawicieli rządu z prasą, Pruskie Powiernictwo zamierzało dzisiaj
poinformować o rozpoczęciu działań prawnych zmierzających do odzyskania dawnych
majątków niemieckich wypędzonych w Polsce. Z wcześniejszych zapewnień Rudiego
Pawelki wynikało, że pozwy skierowane zostaną do sądów polskich, w USA oraz do
Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu. Trybunał miał być właściwym miejscem,
gdyż w opinii wielu działaczy Pruskiego Powiernictwa wypędzenie Niemców po II
wojnie światowej miało znamiona zbrodni przeciwko ludzkości i nie ulega
przedawnieniu. Licząc się z odrzuceniem pozwów przez polskie sądy Pruskie
Powiernictwo zamierzało także złożyć je przed sądami amerykańskimi, licząc na
uzyskanie orzeczeń, na podstawie których możliwe byłoby zajęcie mienia
Rzeczypospolitej Polskiej w Stanach Zjednoczonych. Wszystko to miało wywrzeć
nacisk na polski rząd i skłonić go do negocjacji na temat odszkodowań dla
niemieckich wypędzonych. W grę miałyby wchodzić nieruchomości znajdujące się w
posiadaniu skarbu państwa.

Kierownictwo Pruskiego Powiernictwa rozważało także możliwość wystąpienia o
odszkodowania pod adresem rządu niemieckiego. Prawną podstawą takiego działania
miałoby być oświadczenie kanclerza Gerharda Schrödera złożone w Warszawie w
roku ubiegłym. Kanclerz zapewnił wówczas oficjalnie, że niemiecki rząd nie
wesprze pozwów wypędzonych i stanowisko to będzie reprezentował
przed "międzynarodowymi trybunałami". Niektórzy eksperci dopatrywali się w tym
sformułowaniu oficjalnego zrzeczenia się przez niemiecki rząd pomocy
dyplomatycznej, co mogłoby być podstawą skierowania przez wypędzonych pozwów
pod adresem niemieckiego rządu.

Zdecydowana większość niemieckich specjalistów jest zdania, że roszczenia
restytucyjne i odszkodowawcze Pruskiego Powiernictwa nie mają szans powodzenia.
Nie wyklucza to sukcesów niektórych obywateli Niemiec w staraniach o
nieruchomości w Polsce.

[serafin666]

w dzisiejszej „RZ” :

Jeżeli polskie przepisy są sprzeczne z regulacjami unijnymi, podatnik może je
pominąć i stosować się do norm wspólnotowych.

Unijne rozporządzenie w sprawie europejskiego nakazu zapłaty prawdopodobnie
zostanie wydane już w grudniu.

Gminom, właścicielom nieruchomości i przedsiębiorcom przybywa obowiązków
związanych z usuwaniem śmieci, a sprawca wypadku płaci za unieszkodliwienie
pozostałości po nim.

Spółdzielcy, którzy złożyli wnioski o przekształcenie lokatorskiego prawa do
mieszkania we własność na preferencyjnych zasadach, powinni móc z nich
skorzystać, mimo że preferencje zostały uchylone.

[serafin666]

WSPÓLNOTA MIESZKANIOWA Kiedy właściciel potrzebuje pełnomocnika
Reprezentować może każdy
O interesy właściciela, który sam nie jest w stanie podejmować decyzji i
uczestniczyć w zebraniach wspólnoty, ma prawo zadbać jego pełnomocnik.
Wiele starszych osób wykupiło mieszkania komunalne. Teraz same lub z gminą
tworzą wspólnotę mieszkaniową. Często z racji wieku nie mogą uczestniczyć w
zebraniach ani dbać o swoje interesy we wspólnocie. Wyjściem z sytuacji jest
ustanowienie pełnomocnika. Jest to również dobre rozwiązanie dla osób, które są
właścicielami mieszkania w innym mieście lub wyjechały za granicę i nie są w
stanie dobrze się nim zaopiekować. Swojego pełnomocnika nie musi natomiast
posiadać jedyny spadkobierca zmarłego właściciela, jest on natomiast wymagany,
gdy spadkobierców jest kilku.
- Pełnomocnika ustanawia się na podstawie art. 98 kodeksu cywilnego. Może to
być każdy: od właściciela zależy, komu zechce zaufać i powierzyć swoje sprawy -
mówi Aleksander Snarski, prawnik z Polskiego Stowarzyszenia Zarządców
Nieruchomości. -
Do jego ustanowienia - wyjaśnia - wymaga się formy pisemnej, ale wizyta u
notariusza nie jest konieczna. Trzeba jeszcze pamiętać o naklejeniu znaczków
skarbowych za 15 zł i ich przekreśleniu oraz poinformować zarząd wspólnoty o
ustanowieniu pełnomocnictwa.
Pełnomocnictwo może być ogólne i rodzajowe. Ogólne upoważnia do podejmowania
czynności zwykłego zarządu, czyli wszystkich dotyczących bieżących spraw
wspólnoty. Osoba, która nim dysponuje, może także głosować na zebraniach
wspólnoty lub w drodze indywidualnego zbierania głosów.
Ale uwaga! Wystarczy ono tylko do podejmowania uchwał w zwykłym trybie (o
liczbie przysługujących właścicielowi głosów decyduje liczba jego udziałów w
nieruchomości wspólnej).
Gdy wspólnota chce przeprowadzić głosowanie, w którym jednemu właścicielowi
przysługiwałby jeden głos, potrzebne jest pełnomocnictwo rodzajowe (patrz
orzeczenie Sądu Najwyższego z 15 października 2002 r., sygn. akt II CKN479/00).
Oznacza to, że właściciel musi udzielić umocowania pełnomocnikowi do czynności
określonego rodzaju (w tym wypadku dla potrzeb głosowania: jeden właściciel -
jeden głos). W przeciwnym razie jego głos będzie nieważny.

komentuję ( serafin, brałem udział w tej sprawie ) :
Snarski źle cytuje sygnaturę ( 1479 a nie 479 ) i sentencje wyroku, który
dotyczył wprowadzania głosowania 1-1 na mocy uchwały w trybie art. 23 ust. 2