Adopcja cd. - czyli jaka motywacja jest wlasciwa?

[d.o.s.i.a]

Przeczytalam watek o adopcji i troche zdziwily mnie komentarze i
stwierdzenia, ktore czesto gesto padaly w stylu "takim jak Ty nie
powinno sie dawac dziecka", albo "mam nadzieje, ze Twoj wniosek
zostanie odrzucony". A byly to komentarze uzasadniane rzekoma ZLA
motywacja pewnej forumki do adopcji dziecka.

No i teraz zastanawiam sie. Jaka jest waszym zdaniem ta dobra,
WLASCIWA motywacja do adopcji? Zawsze wydawalo mi sie, ze motywacja
jest zapewnienie niechcianemu dziecku dobrego domu. Ale podobno
motywacja w stylu "dobra Pani" jest be i, jak to mowia
Anglicy "frowned upon".

No to jaka jest wlasciwa? Podejscie biznesowe, bezuczuciowa
kalkulacja zyskow i strat, a moze masochizm i chec poniesienia
ofiary w trudzie i znoju? Bo jak inaczej wytlumaczyc np. chec
adopcji niepelnosprawnego dziecka, skoro zwyczajna potrzeba serca
jest niewlasciwa motywacja? Naprawde moze istniec tu inna motywacja?

[cherry.coke]

Wydaje (!) mi sie, ze chodzi o to, ze potrzeba pomocy dziecku musi byc polaczona
z wlasna potrzeba rodzicielska. Bo inaczej to dobroczynnosc, a nie adopcja.

[verdana]

Przy adopcji motywacja powinna być taka sama jak przy dziecku
biologicznym "Chcę mieć dziecko". Wg mojej przyjaciółki, ktora
pisała prace doktorską o motywacjach adopcji, dwie pozostałe "chcę
być matką" 9czyli pełnić spoleczną rolę matki, co jest istotne dla
wielu kobiet) , a przede wszystkim "chcę zrobić dobry uczynek" źle
wróżą powodzeniu adopcji.
Inaczej jest wtedy, gdy adoptuje się nie "jakieś dziecko", a
konkretne dziecko - osierocone dziecko przyjaciół czy rodziny, albo -
co bywa - dziecko, w ktorym ktos zakochał się "od pierwszego
wejrzenia", choc np. przyszedł do DD w zupełnie innej sprawie.

[d.o.s.i.a]

> Przy adopcji motywacja powinna być taka sama jak przy dziecku
> biologicznym "Chcę mieć dziecko".

Nie wiem, nie przekonuje mnie ta motywacja. Bo w domu dziecka to nie
towar, ktory sie wydaje, bo ktos "chce miec dziecko", prawda?

Poza tym nie udawajmy przeciez, ze juz sam zamysl adopcji dopuszcza
pierwiastek dobrego uczynku. Nie wierze, ze czlowiek potrafi isc do
domu dziecka i ani przez chwile nie pomyslec, ze swoim uczynkiem
daje dziecku szanse na lepsze zycie. Mysle, ze wiara w to, ze ludzie
po prostu "chca dziecka" i ani tyci nie czuja satysfakcji z dobrze
spelnionego uczynku jest zludna.

[kawka74]

Bo w domu dziecka to nie
> towar, ktory sie wydaje, bo ktos "chce miec dziecko", prawda?

Wyciągasz wnioski na podstawie wyrażenia 'mieć dziecko', które nie oznacza
przecież brania dziecka na własność, jak rzeczy.
Poza tym rodzice adopcyjni muszą spełnić szereg wymagań, nie można sobie wejść z
ulicy i zażądać.

Poza tym nie udawajmy przeciez, ze juz sam zamysl adopcji dopuszcza
> pierwiastek dobrego uczynku

Nie, nie dopuszcza.

[kropkacom]

Myślę, że tylko przy adopcji niemowlęcia jest samo - "Chcę mieć dziecko".

[kawka74]

Nieprawda.

[kropkacom]

Nie musisz się ze mną zgadzać.

[kawka74]

Odpowiedź była lakoniczna z powodu dziecka na ręku ;p
Nie zgadzam się, bo pamiętam o własnych i cudzych doświadczeniach.

[melmire]

Znajoma mamy adoptowala dzieci wlasnie w mix-motywacji "chce byc mama" i "chce
byc dobra pania".Zeby nie bylo ze jej nie sprawdzono, adoptowala pokatnie, i
podejrzewam ze byc moze nie za darmo, wtedy adoptant z Ameryki to bylo cos. Ta
adopcja to horror, a dzieciaki, a wlasciwie mlodych ludzi nazwalabym wrakami,
gdyby nie to ze pojecie "wrak" zaklada ze sie kiedys bylo w dobrym stanie, a
dopiero potem popsulo.

[d.o.s.i.a]

Czyli, ze dziecko ma sie stac takim prezencikiem dla potrzebujacych
rodzicow? Zeby mogli realizowac swoje instynkta macierzynskie i
ojcowskie? Hmmm... No nie wiem.

[croyance]

No z takich wlasnie przyczyn wiekszosc osob ma dzieci, a z jakich by
innych? Instynkt zachowania gatunku. BTW, wydaje mi sie, ze rasa ludzka
ma nieco wygorowane mniemanie o swojej wyjatkowosci.

[d.o.s.i.a]

A co z dziecmi niepelnosprawnymi? Ktory rodzic tak po prostu chce
dziecka niepelnosprawnego? Jak wytlumaczyc motywacje w tym przypadku?

[verdana]

Własne dziecko też się ma z egoizmu, dla siebie. I co w tym złego?

[echtom]

Też mi się tak wydaje. To po prostu opcja dla ludzi z ogromnym, wszechogarniającym instynktem rodzicielskim, którzy nie mogą mieć dzieci albo nie mogą tyle, ile by chcieli. Podobny mechanizm działa w przypadku rodzin zastępczych.

[kawka74]

Najlepszą motywacją jest chęć posiadania dziecka.
Zostało to przez pracowników ośrodka ujęte mniej więcej tak: "chcemy mieć
dziecko i chcemy, żeby dziecko miało nas".
Potrzeba ofiarowania swojego serca sierotce kończy się zwykle ciężkim
rozczarowaniem.

[d.o.s.i.a]

To ja bede drazyc. Co to jest ta chec posiadania dziecka jesli nie
chec kochania tego dziecka i ofiarowania mu swojego serca? Czy
dzieci sie kupuje, hoduje, wystawia w gablotkce?

Dla mnie takie podejscie jest podejrzane moralnie, bo juz narodzone
dziecko staje sie przedmiotem, prezentem dla potencjalnych rodzicow.

[kawka74]

Może jeszcze raz napiszę: 'aby mieć dziecko i aby dziecko miało nas'.
Mam dziecko biologiczne, chociaż miałam mieć adoptowane. Nie zastanawiałam się
nad tym, co i jak chcę mu ofiarować, czy ma być prezentem, czy będzie w
gablotce, po prostu radość sprawia mi samo jego istnienie. W przypadku
rodzicielstwa adopcyjnego jest tak samo.

[majenkir]

A co w przypadku dzieci chorych/kalekich?
Wiadomo, ze lepiej miec zdrowe dzieci.
Czym wiec kieruja sie ludzie bioracy dzieci obciazone?
Wiadomo - chca POMOC dziecku, ktore ma podwojnie pod gorke.
Co zlego jest w checiu niesienia pomocy, poprawy zycia, itp.?
Kupy sie to nie trzyma...

[kawka74]

Adopcja dziecka ciężko chorego czy niepełnosprawnego jest czymś innym, niż
adopcja dziecka zdrowego/względnie zdrowego. Nie mieszajmy dwóch różnych spraw.

[majenkir]

IMO to jest to samo. I motywy kierujace ludzmi sa te same.

[kawka74]

Nie, to nie jest to samo.

[kiniox]

A dlaczego nie? Tzn. chore dziecko WOLNO zaadoptować, bo się jest
dobrą panią, a zdrowego nie? Bo zdrowe dziecko adoptowane zasługuje
na bycie kochanym i chcianym za sam fakt istnienia, a chore nie?
Wytłumacz mi, proszę, bo to nie jest dla mnie jasne.

[verdana]

Moja przyjaciółka wzięła chore dzieci, po prostu dlatego, zę chciała
mieć dzieci. Widziała dzieci, nie ich chorobę - nie zrobila tego
dla "biednych sierotek" tylko dla siebie. I choć czasem, jak
twierdzi, ma ochotę dzieci udusić, jest szczęśliwa, bo te dzieci
kocha.
Nie ma cienia poczucia, ze chiała pomóc dzieciom, sobie tylko chiała
pomóc - i pomogła, bo jak twierdzi, jej życie teeraz ma sens.

[kawka74]

Ale dzieci poważnie chore jednak adoptuje się w pewnym stopniu i po to, aby im
pomóc, dać im szansę na odzyskanie zdrowia czy też poprawienie jakości życia.

[a.nancy]

kawka74 napisała:

> Ale dzieci poważnie chore jednak adoptuje się w pewnym stopniu i po to, aby im
> pomóc, dać im szansę na odzyskanie zdrowia czy też poprawienie jakości życia.

a zdrowym dzieciom nie chce się poprawić jakości życia?

[kawka74]

Każdemu dziecku chce się zapewnić jak najlepsze warunki, to chyba logiczne.
Jednak nie to jest motywem adopcji.

[szyszunia11]

kawka74 napisała:

> Ale dzieci poważnie chore jednak adoptuje się w pewnym stopniu i po to, aby im
> pomóc, dać im szansę na odzyskanie zdrowia czy też poprawienie jakości życia.

a czy w takiej motywacji jest coś złego? jak dla mnie to niepotrzebne dzielenie
włosna na czworo. Pewnie sama podejmując decyzję o dziecku miałam kiepska
motywację... ale motywacja ludzka nigdy nie jest idealna. Moim zdaniem gdybysmy
czekali z czynieniem dobra na stan az osiagniemy doskonałą motywację, to nikt
nigdy nie zrobiłby nic dobrego, za to zamiast skupić się na innych skupialibyśmy
sie na własnej "doskonałości".

[d.o.s.i.a]

> a czy w takiej motywacji jest coś złego? jak dla mnie to niepotrzebne dzielenie
> włosna na czworo. Pewnie sama podejmując decyzję o dziecku miałam kiepska
> motywację... ale motywacja ludzka nigdy nie jest idealna. Moim zdaniem gdybysmy
> czekali z czynieniem dobra na stan az osiagniemy doskonałą motywację, to nikt
> nigdy nie zrobiłby nic dobrego, za to zamiast skupić się na innych skupialibyśm
> y
> sie na własnej "doskonałości".

Szyszunia. Doskonale to ujelas. Zastanawia mnie od kiedy chec robienia dobra
przestala byc zaleta, a stala sie wada.

[cherry.coke]

> Szyszunia. Doskonale to ujelas. Zastanawia mnie od kiedy chec robienia dobra
> przestala byc zaleta, a stala sie wada.

Nie jest wada - ale sama chec czynienia dobra to jeszcze nie dosc w sprawie tak
waznej jak przyszlosc i szczescie dziecka. Adopcja to duze wyzwanie na wielu
polach i jesli jedyna motywacja rodzicow jest motywacja stricte dobroczynna, to
w starciu z rzeczywistoscia moze sie ona szybko posypac, z ogromna szkoda dla
dziecka.

[d.o.s.i.a]

> waznej jak przyszlosc i szczescie dziecka. Adopcja to duze wyzwanie na wielu
> polach i jesli jedyna motywacja rodzicow jest motywacja stricte dobroczynna, to
> w starciu z rzeczywistoscia moze sie ona szybko posypac, z ogromna szkoda dla
> dziecka.


Wiesz, dla mnie to lepsza motywacja, niz "a bo my chcemy dziecko". Czy Ci,
ktorzy tylko, a jedynie "chca dziecko" nie posypia sie w starciu z
rzeczywistoscia? Bo przeciez oni tylko chcieli dziecko, a to dziecko takie
trudne jakies...

[cherry.coke]

d.o.s.i.a napisała:

> Wiesz, dla mnie to lepsza motywacja, niz "a bo my chcemy dziecko". Czy Ci,
> ktorzy tylko, a jedynie "chca dziecko" nie posypia sie w starciu z
> rzeczywistoscia? Bo przeciez oni tylko chcieli dziecko, a to dziecko takie
> trudne jakies...

Ja uwazam, ze wazne sa obie motywacje - chec bycia rodzicem (nie myslic z "chce
byc mama jak w filmie") i chec pomocy dzieciom tez. Ale ta pierwsza jest
niezbedna. Z sama druga to mozna byc wolontariuszem w placowkach.

[iwles]

Zastanawia mnie od kiedy chec robienia dobra
> przestala byc zaleta, a stala sie wada.
>



a skąd w tobie pewność, że dla tego dziecka twój dom to "lepsze"
dobro, niż dom dziecka ?

[d.o.s.i.a]

> a skąd w tobie pewność, że dla tego dziecka twój dom to "lepsze"
> dobro, niż dom dziecka ?

Mozna tak powiedziec o kazdym domu, nawet tym z "idealna" motywacja...

[iwles]

dlatego "idealna motywacja" takich wniosków nie zakłada.

Pycha

[aandzia43]

Zastanawia mnie od kiedy chec robienia dobra
> przestala byc zaleta, a stala sie wada.

Sama w sobie wadą nie jest, oczywiste. Ale chęć czynienia dobra jako
podstawa czynów z kategorii "niełatwe relacje międzyludzkie" mocno
trąci pychą. A pycha to podstawowy grzech, z niego cała reszta.
"Jakiż ze mnie dobry człowiek" - wzrusza się na dnie duszy taki
człek. I właściwie na wzruszeniach się kończy. Żeby czyn
przeprowadzony został "sprawnie" i z dobrym skutkiem potrzeba
organicznej, wewnętrznej, przynoszącej zwyczajną radość potrzeby
obcowania z obiektem naszych uczynków.

[d.o.s.i.a]

> człek. I właściwie na wzruszeniach się kończy. Żeby czyn
> przeprowadzony został "sprawnie" i z dobrym skutkiem potrzeba
> organicznej, wewnętrznej, przynoszącej zwyczajną radość potrzeby
> obcowania z obiektem naszych uczynków.
>


Juz dawno naukowo udowodniono, ze dobroczynnosc wynika z
egoistycznej potrzeby i nigdy nie jest altruistyczna. Za kazdym
razem laczy sie z "nagroda" w postaci zastrzyku dopaminy, czy czego
tam jeszcze. Ludzie czynia dobro, bo jest to dla nich przyjemne.
A nad pycha i megalomania trzeba po prostu, tak po chrzescijansku,
panowac. Bo to pokusa jak kazda inna.

[majenkir]

verdana napisała:
> Nie ma cienia poczucia, ze chiała pomóc dzieciom, sobie tylko
chiała pomóc - i pomogła, bo jak twierdzi, jej życie teeraz ma sens.


Taa, jej zycie ma teraz sens, bo poczula sie LEPSZA....
Czy gdyby adoptowala zdrowe dzieci, to jej zycie nie mialoby sensu?

[gaja78]

majenkir napisała:

> Taa, jej zycie ma teraz sens, bo poczula sie LEPSZA....
> Czy gdyby adoptowala zdrowe dzieci, to jej zycie nie mialoby sensu?

Nie poczuła się lepsza (od kogo właściwie ? Co najwyżej od dawnej "siebie")
Poczuła się spełniona.

[d.o.s.i.a]

> Moja przyjaciółka wzięła chore dzieci, po prostu dlatego, zę chciała
> mieć dzieci. Widziała dzieci, nie ich chorobę - nie zrobila tego
> dla "biednych sierotek" tylko dla siebie. I choć czasem, jak
> twierdzi, ma ochotę dzieci udusić, jest szczęśliwa, bo te dzieci
> kocha.
> Nie ma cienia poczucia, ze chiała pomóc dzieciom, sobie tylko chiała
> pomóc - i pomogła, bo jak twierdzi, jej życie teeraz ma sens.

Mysle Verdano, ze to co piszesz to utopia. W praktyce kazda adopcja wiaze sie
bardziej, czy mniej z checia dania pomocy, bo tego sie po prostu oddzielic nijak
nie da. Ta pomoc wyplywa wprost z definicji - bierzemy dziecko z domu dziecka
vide: bierzemy je do lepszego zycia. No nie da sie inaczej po prostu. Ludzie
biorac takie dzieci MUSZA sobie zdawac sprawe z tego, ze to konkretny czyn,
ktory te dzieci tak czy inaczej uszczesliwi. Trzeba by byc cyborgiem zeby
zamykac sie na taka ewentualnosc, nie widziec jej, nie chciec, nie brac pod
uwage. Tego sie po prostu nijak nie da oddzielic.

[verdana]

Nie, zdecydowanie to nie jest utopia.
nie rozumiesz, że mozna po prostu chcieć mieć dziecko, uważać, ze
życie bez dziecka jest nieudane? I nie sądzić, ze się bedzie dla
dziecka jakimś blogosławieństwem, bo po dzieci do adopcji czeka
kolejka i żadnego 'dobra" człowiek biorac je nie czyni. I tak znajdą
dom. trzeba być bardzo zadufanym, aby sadzić, ze na 100% gorszy.
Przy takiej motywacji "bierzemy dziecko do lepszego życia" moze się
okazać, ze dziecko wcale lepszego życia nie doceni. I wtedy całą
motywację trafia szlag, a dziecko uznane jest za niewdzięcznego
bachora.
Mylisz się sądzżać, ze adopcja uszczęśliwia dziecko. Tak naprawdę,
wiele adoptowanych dzieci ma już zaburzenia wiezi i nie
uszczęśliwimy ich wcale tak bardzo. A juz na pewno nie, jeśli to
będzie nasza głóna motywacja, bo trzeba liczyć się, ze dziecko wcale
nie będzie szczęśliwe...

[d.o.s.i.a]

> nie rozumiesz, że mozna po prostu chcieć mieć dziecko, uważać, ze
> życie bez dziecka jest nieudane?

Verdano, to wyjasnij co to znaczy chciec miec dziecko. Po co? W jakim celu?
Jakie pragnienia ma ono zaspokajac? Tak je miec, zeby bylo, w kacie stalo? Czy
moze jednak milosc i chec zapewniania cieplego domu to jednak cecha kazdego
normalnego rodzica?

[verdana]

Chęć posuadania dziecka jest instynktowana. zaspakają chęć
posiadania dziecka.
Rodzę dziecko nie dlatego, zeby mu zapewnić dom, naprawdę.

[aandzia43]

> Verdano, to wyjasnij co to znaczy chciec miec dziecko. Po co? W
jakim celu?
> Jakie pragnienia ma ono zaspokajac? Tak je miec, zeby bylo, w kacie
stalo? Czy
> moze jednak milosc i chec zapewniania cieplego domu to jednak cecha
kazdego
> normalnego rodzica?

Ja nie Verdana, ale się postaram. "Chcieć mieć dziecko" to moim
zdaniem psychiczna potrzeba wejścia w interakcję ze szczenięciem
ludzkim, jaka dopada w pewnym momencie większość samic rodzaju
ludzkiego. Wyznanie, poziom cywilizacyjny, krąg kulturowy -
nieistotne. To potrzeba przytulania, komunikowania się cieleśnie a
potem werbalnie i ścisłego połączenia swojej drogi życiowej i całego
swojego jestestwa z tym stworzeniem. Z tym łączy się oczywiście
potrzeba przychylenia nieba obiektowi westchnień. Ale brutalnie
powiem: jak ci się w mózgu nie jarzy ośrodek nagrody na kontakt z
obiektem, to w buty możesz sobie wsadzić tzw. szlachetne intencje
wobec obiektu. Z tej mąki chleba nie będzie. Nie ta kolejność uczuć;-
)

[a.nancy]

majenkir napisała:

>
> A co w przypadku dzieci chorych/kalekich?
> Wiadomo, ze lepiej miec zdrowe dzieci.
> Czym wiec kieruja sie ludzie bioracy dzieci obciazone?

może tak:
"bardzo chcę mieć dziecko, i czuję, że wystarczy mi sił by zaopiekować się
dzieckiem niepełnosprawnym. skoro już zdecydowałam się na adopcję, chcę również
dać szansę dziecku, któremu trudniej byłoby znaleźć rodzinę".
hmmm, zbyt idealistyczne?

[verdana]

Nie, przypadkowo znam motywacje w tym przypadku. Koleżanka
opowiadała mi "Bardzo chcę mieć dziecko. Dziecko, nie zalezy mi na
zdrowym, tylko na własnym. Akurat do adopcji było chore rodzeństwo -
pokazali mi je i to były moje dzieci." Tyle.

[a.nancy]

no i fajnie

[verdana]

Dziecko byłoby przedmiotem, gdyby wybierało sie konkretne,
pzychodząc ot tak, z ulicy. Tymczasem trzeba do adopcji się
przygotować, nie kazdy chcacy dziecko dostanie, nie ma też
możliwosci wyboru. Mniej-więcej tak, jak w przypadku biologicznego -
też decyduje się na posiadanie dziecka, a nie na konkretny
egzemplarz.
Dziecko bierze się, aby je kochać i wychowywać, a nie mieć - tak
samo po to sie dziecko rodzi.

[kropkacom]

> przygotować, nie kazdy chcacy dziecko dostanie, nie ma też
> możliwosci wyboru

Nie wmówisz mi, że nie można chcieć niemowlęcia, dziewczynki albo chłopca.

[kawka74]

Można powiedzieć: chcielibyśmy adoptować dziecko do dwóch lat, względnie zdrowe,
najchętniej chłopca.
Tyle że z tych chęci dość często wychodzi trzyletnia dziewczynka, witana przez
rodzinę adopcyjną z otwartymi ramionami ;p

[kropkacom]

> rodzinę adopcyjną z otwartymi ramionami ;p

Albo nie z otwartymi

[kawka74]

Z otwartymi, otwartymi.
Spotkałam się tylko z dwoma przypadkami odmowy, reszta godziła się bez
zastrzeżeń, chociaż zamiast sześciotygodniowego chłopczyka była roczna dziewczynka.

[majenkir]

Kazdy z nas ma jakies wyobrazenia i gdy rzeczywistosc sie z nimi
nie pokrywa, czujemy sie z lekka rozczarowani. Ja chcialam druga
corke, a urodzil sie chlopak. No i? Kocham go tak samo jakby byl
dziewczynka .

[kawka74]

I dlaczego rodzice adopcyjni mają myśleć inaczej?

[majenkir]

Tez mowie, ze nie .
Dziwi mnie tylko, dlaczego jesli chec adopcji motywuja
swoim "dobrym sercem" i checia zrobienia "dobrego uczynku", to jest
zle

[verdana]

Bo takie adopcje się nie udają. Nie zawsze, ale często. Rodzice,
ktorzy chcą pokazać "dobre serce" i "pomóc dziecku" sa zazwyczaj
znacznie bardziej rozczarowani, gdy dziecko wcale nie okazuje
wdzięcznosci, gdy pyskuje, gdy mowi (jak wielu nastolatków) "Nie
lubie was". Branie dziecka z takiej motywacji ma w sobie założenie,
ze dziecko będzie zadowolone, szczęśliwe, a wychowanie się uda.
Problem w tym, ze gdy okazuje się, że dziecko wcale nie jest
szczęśliwe, a rodzice odnoszą (jak wielu innych) porażkę za porazką,
cały pomysł wzięcia dziecka wydaje się chybiony.
Tacy rodzice potrafią oddać dziecko, bo słabo się uczy. Bo wagaruje.
Bo nie jest zadowolone. Bo zamiast poczucia, ze robią coś dobrego,
mają poczucie, ze się nie udało.

[gaja78]

verdana napisała:

> Bo takie adopcje się nie udają. Nie zawsze, ale często. Rodzice,
> ktorzy chcą pokazać "dobre serce" i "pomóc dziecku" sa zazwyczaj
> znacznie bardziej rozczarowani, gdy dziecko wcale nie okazuje
> wdzięcznosci, gdy pyskuje, gdy mowi (jak wielu nastolatków) "Nie
> lubie was". Branie dziecka z takiej motywacji ma w sobie założenie,
> ze dziecko będzie zadowolone, szczęśliwe, a wychowanie się uda.

Moim zdaniem niewiele się taka sytuacja różni od posiadania dzieci
biologicznych. Rodzice biologiczni bywają rozczarowani swoimi biologicznymi
dziećmi, które pyskują, mówią "nie lubie was", robią wszystko
nie-tak-jak-trzeba. Może być tak, że w przypadku adoptowanych dzieci to
sprzężenie zwrotne od rodziców jest bardziej agresywne, negatywne, bo "przecież
cię adoptowałem z dobrego serca i tyle mnie to wysiłku kosztowało". Obiektywnie.
Ale z punktu widzenia dziecka nie wydaje mi się, żeby to miało bardziej
destrukcyjną moc niż "przecież tyle dla ciebie zrobiłem, tyle wysiłku mnie
kosztowałeś" z ust biologicznego rodzica w kierunku biologicznego dziecka.

> Problem w tym, ze gdy okazuje się, że dziecko wcale nie jest
> szczęśliwe, a rodzice odnoszą (jak wielu innych) porażkę za porazką,
> cały pomysł wzięcia dziecka wydaje się chybiony.
> Tacy rodzice potrafią oddać dziecko, bo słabo się uczy. Bo wagaruje.
> Bo nie jest zadowolone. Bo zamiast poczucia, ze robią coś dobrego,
> mają poczucie, ze się nie udało.

Racja, to jest ta największa, najbardziej hardkorowa różnica między adopcją a
urodzeniem dziecka: adoptowane można w mniemaniu niektórych po prostu oddać z
powrotem

[kawka74]

Nie chodzi o to, że to jest samo zło. Ba, jest to dość częste. Chodzi o to, że
taka motywacja nie wróży powodzenia. Powiedz, czy Twojemu dziecku wystarczy
kucharka, niania, pielęgniarka i nauczycielka, czy raczej potrzebuje osoby,
która kocha dziecko tylko dlatego, że jest? Dzieci w dd niczym się nie różnią od
tych w rodzinach biologicznych - nie potrzebują kolejnych opiekunów tym się
tylko różniących, że indywidualnych, potrzebują rodziców.

[iwles]

bo chęć zrobienia dobrego uczynku bardzo często wiąże się z
oczekiwaniami wdzięczności, a tego przy adopcji oczekiwać od dziecka
absolutnie nie należy, nie można tez dac nigdy dziecku
odczuć, że wdzięczności za adopcję oczekujemy.

[d.o.s.i.a]

> bo chęć zrobienia dobrego uczynku bardzo często wiąże się z
> oczekiwaniami wdzięczności,

Dla mnie to zupelnie inne rzeczy. A mam wrazenie, ze m.in. Verdana je utozsamia.

Nie zgadzam sie z takim podejsciem. Mozna miec potrzebe pomocy, a jednoczesnie
zdawac sobie sprawe z tego, ze adopcja to wyrzeczenie i nie zawsze jest bajka.

[iwles]

> Dla mnie to zupelnie inne rzeczy. A mam wrazenie, ze m.in.
Verdana je utozsamia


i ja się z nią zgadzam. Bo tak jest, że kierując się głownie chęcią
niesienia komuś pomocy - oczekujemy, że ta pomoc zostanie z
wdzięcznością przyjęta, wszak ofiarujemy swoje serce i
chcielibysmy, aby zostalo to docenione. A z dziećmi tak się nie da -
dzieci są dziećmi, wystarczająco skrzywdzone przez los, nieufne i to
my - dorośli - powinnismy byc im wdzięczni, kiedy nas pokochają i
obdarzą zaufaniem, a nie odwrotnie.

[wieczna-gosia]

(nie chce adoptowac dziecka)
ale chcialam miec wlasne. No chcialam po prostu byle byly. I mysle ze
tak samo czlowiek chce miec dziecko adoptowane.
Mysle tez ze w przypadku starszych/ chorych dzieci moze zadzialac
zwykla chemia- moja kolezanka chciala zostac rodzina zastepcza lub
zalozyc rodzinny dom dziecka, ale weszla kiedys do domu dziecka, z
ktorym wspolprcowala i zobaczyla swoja coreczke- lysa, ze swierzbem
na skorze, nie chodzaca, wyjaca. I jak mowi juz wlasnie wiedziala ze
nie zalozy zadnego domu dziecka bo oto spotkala corke. Teraz po kilku
latach mloda nie nadrobila tych straconych lat, nie chodzi itd, ale
naprade widac ze to ich dziecko i ze je kochaja.

[d.o.s.i.a]

> ktorym wspolprcowala i zobaczyla swoja coreczke- lysa, ze swierzbem
> na skorze, nie chodzaca, wyjaca. I jak mowi juz wlasnie wiedziala ze
> nie zalozy zadnego domu dziecka bo oto spotkala corke.

No wlasnie, bo ta wlasnie dziewczynka wzbudzila w Twojej kolezance najwieksze
wspolczucie/najwieksza potrzebe opieki itp. itd. Bo wlasnie przy takiej lysej i
ze swierzbem mogla poczuc sie lepiej, mogla sie poczuc potrzebna i poczula
potrzebe "uratowania malej sierotki". I przykro mi, tak wlasnie uwazam. Nie
wierze, ze w tym przypadku byla to zimna kalkulacja, o ktorej mowi Verdana pt.
"bo ja chce miec dziecko, a moje intencje sa czyste, nie przyszlam tu ani czynic
dobra, ani zbawiac swiata". I tylko tak przypadkiem wybieram najbiedniejsza
sierotke...

I smiem twierdzic, ze tak wlasnie sie dzieje w wiekszosci adopcji. Ludzie CHCA
dac szanse odrzuconemu dziecku. Dla mnie taka motywacja jest ok.

Tyle sie mowi o adopcji, tak sie do niej zacheca. A tu nagle sie okazuje, ze
taka chec jest zla.

[szyszunia11]

d.o.s.i.a napisała:
Bo wlasnie przy takiej lysej i
> ze swierzbem mogla poczuc sie lepiej, mogla sie poczuc potrzebna i poczula
> potrzebe "uratowania malej sierotki". I przykro mi, tak wlasnie uwazam.

dlaczego przykro? ja się buntuje przeciwko takiemu podejściu. Nie wymagajmy od
ludzi, żeby byli aniołami, bo są tylko ludźmi, w każdym z nas jest potrzeba
"nagrody", nikt nie jest doskonale bezinteresowny, ani rodzic biologiczny, ani
adopcyjny ani w ogóle żaden człowiek. Zreszta "rodzic doskonały" - to by był
dopiero dramat dla dziecka.
Ja czasem myślę o adopcji za kilka lat, może jak juz będę miała dwójke
biologicznych. Myślę, że jestem fajną mamą i szkoda marnować potencjał, w
ciązy nie lubie być, zwłaszcza, że mam komplikacje a poza tym - o zgrozo - żal
mi dzieci w domach dziecka i pomyślałam, że moglibyśmy któremuś z nich pomóc.
Teraz widzę, że moje motywacje mnie dyskwalifikują...

[d.o.s.i.a]

> dlaczego przykro? ja się buntuje przeciwko takiemu podejściu.


Szyszuniu11. Ja sie z Toba w stu procentach zgadzam
Mysle, ze gdyby wiecej ludzi kierowalo sie ta niepozadana motywacja jaka jest
zwyczajne czynienie dobra i uszczesliwianie innych ludzi, to domow dziecka by
nie bylo. A czekanie na "rodzicow doskonalych", cyborgow w ludzkiej skorze, jest
zwyczajnie okrutne.

[cherry.coke]

d.o.s.i.a napisała:

> A czekanie na "rodzicow doskonalych", cyborgow w ludzkiej skorze, jes
> t
> zwyczajnie okrutne.

Jakich tam doskonalych, po prostu majacych realistyczne oczekiwania i cos
realnego do zaoferowania. Piszesz o adopcji w celu uszczesliwiania - a jesli to
dziecko nie jest i nie bedzie szczesliwe, bo na przyklad za wiele przeszlo? Moga
je oddac, bo sie nie dalo uszczesliwic?

Chec pomocy i uszczesliwania jest czynnikiem waznym, ale nie wystarczajacym.

[szyszunia11]

cherry.coke napisała:


> Jakich tam doskonalych, po prostu majacych realistyczne oczekiwania i cos
> realnego do zaoferowania. Piszesz o adopcji w celu uszczesliwiania - a jesli to
> dziecko nie jest i nie bedzie szczesliwe, bo na przyklad za wiele przeszlo?

ale chyba od tego są szkolenia, które rodziny chcace adoptowac przechodzą.
Uswiadamia im sie fakt, że nie mogą opierać swojej motywacji na chęci otrzmania
wdzięczności. To jest troche co innego, niz chec pomocy, uszczęsliwienia.


Mog
> a
> je oddac, bo sie nie dalo uszczesliwic?


chyba wystarczyłoby poczucie odpowiedzialności, które powinno towarzyszyc
każdemu, kto zakłada rodzinę, ma dzieci. Że sa na zawsze, po prostu. Tak samo te
biologiczne, jak adopcyjne.
>
> Chec pomocy i uszczesliwania jest czynnikiem waznym, ale nie wystarczajacym.

tak, ale w każdym z nas jest egoizm przeciez, tylko może róznie on się wyraża.
jeden chce ładne, zdrowe dziecko bo po prostu takie sobie wymarzył, z takim
będzie mu łatwiej i tyle, inny spełni się pomagając dziecku trudnemu,
pokrzywdzonemu przez los. Czy którys jest gorszy albo lepszy? To, że ktos "po
prostu strasznie chce dziecka" tez da się psychologicznie rozłozyc na czynniki
pierwsze i wtedy wyjdzie jakie potrzeby mu to dziecko ma zaspokoić. A co jesli
nei zapsokoi?

[cherry.coke]

> ale chyba od tego są szkolenia, które rodziny chcace adoptowac przechodzą.
> Uswiadamia im sie fakt, że nie mogą opierać swojej motywacji na chęci otrzmania
> wdzięczności. To jest troche co innego, niz chec pomocy, uszczęsliwienia.

Troche co innego, ale nadal sa to motywacje zewnetrzne, a nie wewnetrzne. Tak
jak pisza dziewczyny, sa dzieci, ktorym bardzo trudno jest pomoc albo je
uszczesliwic - czyli podejmuje sie dzialanie z gory skazane na niepowodzenie. A
to sie moze zle skonczyc. Co jest gorsze dla dziecka - pobyt w domu dziecka czy
tez zwrocenie do domu dziecka po pobycie w nieudanej rodzinie adopcyjnej?

> chyba wystarczyłoby poczucie odpowiedzialności, które powinno towarzyszyc
> każdemu, kto zakłada rodzinę, ma dzieci. Że sa na zawsze, po prostu. Tak samo t
> e
> biologiczne, jak adopcyjne.

I wtedy taka rodzina bedzie sie meczyc z obowiazku i z odpowiedzialnosci. To i
tak lepiej, niz oddac dziecko, gdy tylko wypali sie motywacja dobroczynna. Ale
chodzi o to, zeby rodzice adopcyjni mieli szanse dzieci naprawde pokochac, tak
"dla siebie", a nie tylko dbac o "ich" potrzeby.

[szyszunia11]

cherry.coke napisała:


> chodzi o to, zeby rodzice adopcyjni mieli szanse dzieci naprawde pokochac, tak
> "dla siebie", a nie tylko dbac o "ich" potrzeby.

ja się z tym zgadzam. Ale co to znaczy "pokochac dla siebie"? tak konkretnie?
może to, zeby dziecko nie było tylko problemem ale tez radością? bo każdy
człowiek ma prawo byc radościa dla innego? jesli tak, to się zgadzam. Ja się
tylko upieram przy tym, ze chęć pomocy dziecku z domu dziecka (oprócz samej
chęci dziecka - bo się chce je mieć) nie powinna dyskwalifikowac, bo to utopia.
Nie zaspakajasz tej potrzeby, to zaspakajasz inną.

[iwles]

no ale wlasnie caly czas o tym dyskutujemy, że chęc uszczęsliwienia
dziecka może byc motywacją, ale nie głowna i nie jedyną.

[d.o.s.i.a]

> no ale wlasnie caly czas o tym dyskutujemy, że chęc uszczęsliwienia
> dziecka może byc motywacją, ale nie głowna i nie jedyną.
>

O nie, nie. Dyskusja jest o tym, ze taka motywacja dyskwalifikuje. I o ile
rozumiem sytuacje, gdy przychodzi "pancia" po trojeczke sierotek, bo ona je
ratowac bedzie laskawie, to nie rozumiem dlaczego normalni ludzi, ktorzy oprocz
tego, ze pragna dziecka, ujawnia, ze maja nadzieje zapewnic dziecku szczesliwe
zycie, maja byc przez to zdyskwalifikowani.



---------

A po co tu jakaś logika, racjonalizm, konkrety? Katolikowi styka jak jest
patetycznie i lekko mrocznawo.

[d.o.s.i.a]

Kurcze, ale przeciez nawet z dobroczynnosci nikt normalny nie wezmie dziecka
jesli go zwyczajnie NIE CHCE! Ktos kto CHCE miec dziecko, a do tego czuje, ze
adopcja to wlasnie to, bo przy okazji ma szanse dac nowe zycie komus innemu.

[szyszunia11]

d.o.s.i.a napisała:

Ktos kto CHCE miec dziecko, a do tego czuje, ze
> adopcja to wlasnie to, bo przy okazji ma szanse dac nowe zycie komus innemu.
>
>
no własnie. Nie przyszło mi do głowy, że może mysleć o adopcji ktoś, kto nie
chce dziecka (lub kolejnego dziecka). To jest chyba domyslne, że dziecko taka
osoba chce mieć, a że przy tym ktoś zamiast domu dziecka będzie miał dom
rodzinny - to chyba nic złego.

[cherry.coke]

d.o.s.i.a napisała:

> Kurcze, ale przeciez nawet z dobroczynnosci nikt normalny nie wezmie dziecka
> jesli go zwyczajnie NIE CHCE! Ktos kto CHCE miec dziecko, a do tego czuje, ze
> adopcja to wlasnie to, bo przy okazji ma szanse dac nowe zycie komus innemu.

No to przeciez to wlasnie mowie. Tylko ja mowie, ze trzeba chciec byc rodzicem
oraz pomoc, a ty mowisz, ze trzeba chciec pomoc oraz byc rodzicem. Zgodzisz sie
chyba, ze sama chec pomocy to nie dosc.

[d.o.s.i.a]

> oraz pomoc, a ty mowisz, ze trzeba chciec pomoc oraz byc rodzicem. Zgodzisz sie
> chyba, ze sama chec pomocy to nie dosc.


No, ale czesc forumek pisze, ze ta chec pomocy jest dyskwalifikujaca, bo
motywacja musi byc "czysta".

[annamariamuff]

d.o.s.i.a napisała:

> > zwyczajne czynienie dobra i uszczesliwianie innych ludzi, to
domow dziecka by
> nie bylo. A czekanie na "rodzicow doskonalych", cyborgow w
ludzkiej skorze, jes
> t
> zwyczajnie okrutne.
Ale dla mnie Ci "rodzice doskonali" "cyborgi w ludzkiej skorze "jak
to okreslilas to wlasnie Ci rodzice chcacy czynic dobro i
uszczesliwic biedna sierotke.Zdrowa egoistyczna chec zostania
rodzicem jest najlepsza bo pozwala pokochac dziecko takim jakim
jest ,bo to Ty chcialas miec dziecko a nie chcialas uszczesliwisc
jakas bedna sierotke.Pomijajac wszystkie problemy jakie moze miec
dziecko adoptowane lacznie z zaburzeniem przywiazania -do tego
naprawde trzeba duzo pokladow milosci i zwyczajnej zdrowej checi
zostania rodzicem a nie wybawicielem
>
>

[d.o.s.i.a]

> dziecko adoptowane lacznie z zaburzeniem przywiazania -do tego
> naprawde trzeba duzo pokladow milosci i zwyczajnej zdrowej checi
> zostania rodzicem a nie wybawicielem

Nie popadajmy w skrajnosci. Ja nie pisze o wybawicielstwie, tylko zwyklej
potrzebie przygarniecia, zaopiekowania sie, dania domu i milosci.

A zdaje sie wlasnie o pokladach milosci napisalas...

Nie wierze w motywacje posiadania dzieci dla samego posiadania. Bo czymze byloby
to niby? Posiadam dziecko tak jak posiadam samochod? Dzieci ma sie rowniez po
to, zeby je kochac. Takze te z domu dziecka.

[iwles]

to jest pułapka, bo co zrobią rodzice adopcyjni, kiedy dziecko w
okresie dojrzewania zacznie się buntować i sprawiac klopoty zamiast
być potulne i wdzięczna ?

Co w sytuacji, kiedy rodzice "danie szansy" zrozumieją
jako "realizowanie ich ambicji"? czyli wdzięczne dziecko ma się
dobrze uczyć, zawsze być posłuszne, bez mrugnięcia okiem sprzątac i
pomagac rodzicom ? no bo przecież biedna sierotka zostala przez
rodzicow wybawiona od spędzenia życia w domu dziecka ?

Co w sytuacji, kiedy dziecko będzie chcialo pójśc swoją wlasną
drogą - i nie będzie chciało wykorzytsać danej mu szansy ?

Naprawdę chciałabyć wychowywac się w domu, w ktorym czulabyś, że
musisz być wdzięczna za miłość rodzicow do ciebie ?
Milośc rodzicielska musi byc bezinteresowna.

[d.o.s.i.a]

Iwles. Ale dlaczego sie tak usilnie czepiasz tej wdziecznosci. Ludzie adoptujac
dziecko WIEDZA, ze nie adoptuja go do realizacji wlasnych ambicji, do bycia
aniolkiem i chodzacym idealem. Wiedza, ze to dziecko porzucone, z trudna
przeszloscia. Czy uwazasz, ze kazdy kto kieruje sie taka motywacja to idiota i
zly czlowiek oczekujacy wdziecznosci?

"Niesienie dobra" to dla mnie danie dziecku szansy, czegos, czego to dziecko nie
ma, a co my mamy i chetnie ofiarujemy. Kochajacego domu, fajnych rodzicow. A
nie "rodzicow jedynie wymagajacych wdziecznosci". Dla mnie to zupelnie inne kwestie.

[wieczna-gosia]

wella jak sie przy takiej malej sierotce nie czujesz lepiej? nie
sadze byc sie czula lepiej przy wyjacaym kilkuletnim dziecku z ktorym
nie ma zadnego kontaktu ( a tak na poczatku bylo), ktore robi pod
siebie i ma niezdiagnozowana ilosc chorob i po paru miesiacach boisz
sie isc do lekarza bo gdzie nie dotkniesz tam wychodzi cos zlego.

I przykro mi ale chec zbawiania swiata w konfrontacji z taka
rzeczywistoscia czesto idzie sie mowiac brutalnie je.bac. I nie
czujesz sie lepiej tylko wrecz przeciwnie czujesz jakie twoje zycie
przed bylo piekne i POCO ci to bylo. Nie, patrzac sie na moja
kolezanke miotajaca sie czasami z rozpaczy i klnaca na czym swiat
stoi nie powiedzialabym ze czula sie z tym lepiej.
Ona zas sama mowi ze w zyciu nie wzielaby chorego dziecka i nie ma
pojecia dlaczego je wziela po prostu czula ze to jej dziecko.

Dosiu postanawiasz dac sierotce szanse. A sierotka postanawia z tej
szansy nie skorzystac, klnie, pije i wagaruje oraz puszcza sie na
lewo i prawo. I twoja motywacja robi papa- ja tak to widze. Czlowiek
ktory ma dziecko z potrzeby mania dzieci idzie sie wyryczec po
czym nastepnego dnia zaczyna od nowa. Bo chcial to ma. Nie wiem czy
czlowiek "dajacy sierotce szanse jest w stanie sie cieszyc ze 6 latka
zasygnalizowala ze chce siusiu. Bo mialo byc idealnie a jest
codzienny kierat.

[d.o.s.i.a]

Wieczna-gosiu. NIe rozumiem dlaczego twierdzisz, ze motywacja pt. "czynie dobro"
zaklada od razu oczekiwanie wdziecznosci. Dla mnie to jest blad logiczny. Dla
mnie ta motywacja oznacza "chce dac komus szanse na dobre zycie, bo mam w sobie
duzo milosci i potrzebe przygarniecia dziecka, ale wiem, ze moze byc to
cholernie trudne i pewnie bedzie trudne, ale jestem gotowa podjac ten trud, bo
to dziecko, kurcze, zasluguje na lepsze zycie, a noz widelec uda sie".

Nie wiem skad zalozenie, ze rodzice, ktorzy tylko "chcieli dziecko" nie beda
rozczarowani, ze taki egzemplarz im sie trafil... Przeciez roznie moze byc.

Ja uwazam, ze to kwestia bardziej dojrzalosci niz motywacji.

[cherry.coke]

> mnie ta motywacja oznacza "chce dac komus szanse na dobre zycie, bo mam w sobie
> duzo milosci i potrzebe przygarniecia dziecka, ale wiem, ze moze byc to
> cholernie trudne i pewnie bedzie trudne, ale jestem gotowa podjac ten trud, bo
> to dziecko, kurcze, zasluguje na lepsze zycie, a noz widelec uda sie".

Czyli jest to poswiecenie sie w zamian za szanse na efekt (szczescie, dobre
zycie dziecka). Tylko czasami efektu nie ma, albo sie go nie dostrzega, albo
poswiecenie przerasta efekt. I wtedy zonk, bo brakuje motywacji ze srodka.

[szyszunia11]

cherry.coke napisała:


>
> Czyli jest to poswiecenie sie w zamian za szanse na efekt (szczescie, dobre
> zycie dziecka).

no ja myslę. Ta szansa musi być jak dla mnie. Gdybym wiedziała, że takiej szansy
nie ma, nie podejmowałabym się tego, bo szkoda zycia na działania bezsensowne i
z góry skazane na porazkę.

Tylko czasami efektu nie ma, albo sie go nie dostrzega, albo
> poswiecenie przerasta efekt.

zawsze, w każdej relacji jest takie ryzyko.

[cherry.coke]

Ale wlasnie chodzi o to, zeby nie bylo poswiecenia na rzecz dziecka (motywacja
zewnetrzna), tylko chec bycia rodzicem dla tego dziecka (motywacja wewnetrzna).
Naprawde nie wiem, jak to lepiej wytlumaczyc.

[szyszunia11]

cherry.coke napisała:

> Ale wlasnie chodzi o to, zeby nie bylo poswiecenia na rzecz dziecka (motywacja
> zewnetrzna)

tylko, ze rodzicielstwo niezależnie od formy, łaczy się z poświęceniem. Np. ja
to przez pierwszy rok zycia małego cholernie mocno odczułam. Za to poświęcenie
dostajemy różne formy gratyfikacji.

, tylko chec bycia rodzicem dla tego dziecka (motywacja wewnetrzna).
> Naprawde nie wiem, jak to lepiej wytlumaczyc.

nie musisz tłumaczyc, bo rozumiem, co masz na mysli, tylko ja bym sie jednak
upierała przy rozbiorze tej mitycznej "motywacji wewnętrznej" na czynniki
pierwsze i pokazaniu, że tak naprawdę funkcjonuje ona na tych samych zasadach.
ja bym zastosowała takie kryterium: czy naprawde chcesz adoptować dziecko? czy
moze ma byc to tylko twoja "zasługa w niebie"?

[d.o.s.i.a]

> poswiecenie przerasta efekt. I wtedy zonk, bo brakuje motywacji ze srodka.

Aha, bo twierdzisz, ze taka gola, pierwotna i bezosobowa motywacja "bo ja chce
miec dziecko" bedzie tak zawsze silna? I to wystarczy do happy endu? Dla mnie to
juz science fiction z pogranicza robotyki. "Tak, Macius co prawda wyrosl na
przestepce, ale to nic, bo my wlasciwie tylko chcielismy dziecko"...

[cherry.coke]

Nie - to dziala w tandemie.

Ale sorki, opuszczam watek, bo juz sie ekstremalnie kreci w kolko

[paszczakowna1]

> Aha, bo twierdzisz, ze taka gola, pierwotna i bezosobowa motywacja "bo ja chce
> miec dziecko" bedzie tak zawsze silna? I to wystarczy do happy endu?

Ja to widzę tak. A ma motywację 'chcę mieć dziecko'. Adoptuje dziecko. I ma
dziecko. Sukces - pragnienie zostało zaspokojone. Że dziecko jest z piekła rodem
i zatruwa życie, to jakby inna sprawa.

B ma motywację 'chcę uszczęśliwić dziecko'. Adoptuje dziecko. I co? Dziecko
ewidentnie uszczęśliwione nie jest. Porażka - pragnienie nie zostało
zaspokojone. A do tego dziecko jest z piekła rodem i zatruwa życie.

[szyszunia11]

d.o.s.i.a napisała:


> Nie wiem skad zalozenie, ze rodzice, ktorzy tylko "chcieli dziecko" nie beda
> rozczarowani, ze taki egzemplarz im sie trafil... Przeciez roznie moze byc.

dokładnie. Nie rozumiem tego idealizowanie "tylko chcenia" - powtarzam - nie ma
totalnej bezinteresowności, zawsze zaspokajamy jakies potrzeby i zawsze się może
zdarzyć, że cos stanie na przeszkodzie. No chyba ze to jedynie potrzeba
przekazania nazwiska - to na pewno się uda, wystarczy papierki podpisać.


>
> Ja uwazam, ze to kwestia bardziej dojrzalosci niz motywacji.
>
>
dokładnie. Oczywiście trzeba czuc w sobie te dyspozycję pokochania obcego
dziecka i bezwzglednie trzeba zdac sobie sprawę, ze nie możemy liczyc na nic
więcej, niż w przypadku dziecka biologicznego. Nastepnie oszacować, czy nas na
to emocjonalnie stać.

[szyszunia11]

wieczna-gosia napisała:

mania dzieci idzie sie wyryczec po
> czym nastepnego dnia zaczyna od nowa. Bo chcial to ma.

ja nie wierzę w idealna motywację. Chciejstwo bezgraniczne tez niczego nei
gwarantuje, ilez to depresji poporodowych "bo miało być tak pieknie"... Potrzeba
mania to kompilacja kilku innych potrzeb, np. potrzeba czucia się potrzebym.

[zofijkamyjka]

Najlepsza motywacja jest trochę egoistyczna tzn. "bardzo chcemy miec
dziecko a nie możemy miec biologicznego".

Oczywiście sa tez ludzie kierujący się innymi pobudkami bardziej
altruistycznymi, tacy ludzie mają przepracowaną chęć niesienia
pomocy trudniejszym przypadkom: dzieciom chorym, liczniejszemu
rodzeństwu, dzieciom po przejściach.
Niektórzy decyduja się na bycie rodziną zastępczą, rodzinnym domem
dziecka w zasadzie bez praw do dziecka.

Są tacy ludzie, ale to są naprawdę szczególne przypadki.Nie jest ich
dużo.

Ja np. mam adoptowana córkę, ale na adopcję dziecka chorego nie
zdecydowałabym się, bałabym się że nie poradze sobie z takim
ciężarem.
Dlatego nie lubie jak ktoś mnie podziwia, bo ja nic szczególnego nie
zrobiłam poza egoistycznym zaspokojeniem swojej ogromnej potrzeby -
posiadania i kochania dziecka. Jestem szcześliwa, przy okazji jest
szcześliwe moje dziecko i kilkoro innych ludzi, którym przynosi ona
radość.

[szyszunia11]

dodam jeszcze, ze moim zdaniem jesli rodzic adopcyjny za bardzo sobie to
przybierze do głowy, ze nie wolno mu oczekiwac wdzięczności, to może wpaść w
niezłą nerwicę i przegiecie w druga stronę

[kinas3]

Ja adoptowałam bo chciałam być mamą, mieć dziecko, bo jestem
bezpłodna. Kocham moją córkę do szaleństwa. Nie rozumiem tego
waszego roztrząsania się nad motywacją adopcji.
Ludzie nie mogący mieć dzieci patrzą na to z innej strony.

[majenkir]

Znam kilka rodzin, ktore adoptowaly dzieci z Chin i Rosji i jedna
rodzine z dziecmi z Haiti (po trzesieniu ziemi). Wszystkie pary
mialy juz swoje biologiczne dzieci. Dzieci wzieli, bo chcieli jak
mowia "podzielic sie swoim szczesciem z potrzebujacym dzieckiem".
Czyli wedle Waszych kryteriow zadna z tych par nie nadaje sie i nie
powinni dostac dzieci. A tymczasem "sierotki" maja wspaniale domy i
kochajace rodziny. Ale z tego, co tu czytam lepiej by bylo, zeby
dalej siedzialy w jakims przytulku i robily pod siebie, bo starajacy
sie o nie mieli "niewlasciwa motywacje"... ech....

[evee1]

Ja tez znam trzy takie rodziny, jedna z nich adoptowala dwojke
dzieci niepelnosprawnych. Rodzice mieli juz starsze dzieci
biologiczne, ale zamiast miec kolejne wlasne postanowili adoptowac
takie, ktore juz na tym swiecie sa. Rodziny sa szczesliwe, dzieci
rozwijaja sie swietnie, choc oczywiscie na poczatku mieli problemy.
W przypadku jednego dziecka borykali sie z RAD, ale jest juz coraz
lepiej. Wszyscy mieli jednak swiadomosc, ze adopcja, to nie jest
bulka z maslem i byli do tego przygotowani.
A gdyby nie ta "niesluszna" motywacja polegajaca na checi dzieciom
pokrzywdzonym przez los, dwojka z tych dzieci prawdopodobnie nadal
tkwilaby w domach dziecka (jeden chlopczyk czekal na adopcje 6 lat).
Sorry, ale nikt mi nie wmowi, ze tak byloby lepiej dla tych dzieci.

I powiem Wam, ze podejscie "adopcja tylko dla bezdzietnych" jest
dosc specyficzne dla Polski wlasnie, gdzie strasznie podejrzliwie
patrzy sie na osoby, ktore chca adoptowac, mimo, ze maja wlasne
dzieci. A jak jeszcze wyrazaja chec adopcji dzieci chorych, to juz
kompletna klapa.

[gaja78]

Ta najczęstsza to zapewne "chcę/chcemy mieć dziecko, biologicznie to niemożliwe".

Jest też ta altruistyczna. Równie dobra. Jestem człowiekiem z mózgiem
rozwiniętym tak a nie inaczej. Jestem w stanie wygenerować warunki materialne i
emocjonalne - takie a nie inne. Według jakieś miary na wysokim poziomie
abstrakcji mój wysiłek to nic w porównaniu z zyskiem, jakie może mieć dziecko
adoptowane przeze mnie. Czasem chodzi mi po głowie myśl, że na końcu życia może
mi być wstyd, że się tego nie podjęłam. Tak więc może się jednak kiedyś podejmę,
choć na chwilę obecną brakuje mi odwagi. Nie tej odwagi "jakie to będzie
dziecko", ale "czy sobie poradzimy jako rodzina".

[verdana]

Moi dziadkowie adoptowali dziecko, częściowo własnie "z litosci",
zeby dac osieroconemu dziecku dom. Pewnie, ze lepiej było temu
dziecku niż w DD, ale nie bylo żadnych watpliwosci, ze nie jest ono
ich rodzonym dzieckiem. Traktowali go tak samo, jak moją mamę, w
spadku dostał znacznie więcej, ale ta motywacja byla tak widoczna,
ze nawet nie wiedzac jeszczeo adopcji, jako dziecko - widziałam, ze
cos jest nie tak.
Oni nie chcieli tego dziecka, chcieli być dobrzy. I byli. Ale
obawiam się, ze moze lepiej byloby temu dziecku u ludzi, którzy nie
chcieli być dobrzy, tylko mieć dziecko.

[gaja78]

verdana napisała:

> Moi dziadkowie adoptowali dziecko, częściowo własnie "z litosci",
> zeby dac osieroconemu dziecku dom. Pewnie, ze lepiej było temu
> dziecku niż w DD, ale nie bylo żadnych watpliwosci, ze nie jest ono
> ich rodzonym dzieckiem. Traktowali go tak samo, jak moją mamę, w
> spadku dostał znacznie więcej, ale ta motywacja byla tak widoczna,
> ze nawet nie wiedzac jeszczeo adopcji, jako dziecko - widziałam, ze
> cos jest nie tak.

Widocznie nie poradzili sobie z wychowaniem dziecka, co jest z goła innym
problemem, niż motywacja prowadząca do adopcji.

Masa rodziców krzywdzi swoje biologiczne dzieci każdego dnia - brakiem
wyobraźni, brakiem myślenia, ignorancją. A przecież mają dziecko, bo chcieli
mieć dziecko. Jeśli twoi dziadkowie dali plamę wychowując dziecko adoptowane,
skąd wiesz że nie skrzywdziliby tego dziecka, gdyby było ich własne, biologiczne
? Nie wierzę, że dla swojego biologicznego dziecka byli świetnymi rodzicami. Już
sam fakt, że wyróżniali negatywnie dziecko adoptowane, musiało być trudne dla
twojej mamy. Ale to już jest problem umiejętności wychowawczych twoich dziadków,
problem ich wyobraźni i wiedzy. Motywacja, która doprowadziła do adopcji, moim
zdaniem niczemu nie jest tutaj winna. Gdyby taką motywacją kierował się człowiek
posiadający potrzebę uczenia się rodzicielstwa, a nie tylko chęć posiadania
dzieci i czynienia dobra, mogłoby być jak w bajce.


> Oni nie chcieli tego dziecka, chcieli być dobrzy. I byli. Ale
> obawiam się, ze moze lepiej byloby temu dziecku u ludzi, którzy nie
> chcieli być dobrzy, tylko mieć dziecko.

Mogłoby trafić do ludzi, którzy chcieli mieć dziecko, ale w praktyce nie mieliby
dla niego czasu, nie rozmawialiby z nim, krytykowaliby na każdym kroku,
stawialiby zbyt wysokie wymagania, etc.

IMHO motywacja "altruistyczna" adopcji nie implikuje błędów w procesie
wychowania adoptowanego dziecka. Implikuje je przekonanie, że jak już się jest
rodzicem, to niczego się w tej materii uczyć nie trzeba, bo przecież rodzicami
wszyscy potrafią być.

[verdana]

Świetnie sobie poradzili - nie mieli żadnych problemów
wychowawczych, wujek jest fajnym facetem, skonczył studia, założył
rodzine, z dziadkami był zżyty aż do konca ich zycia. Tyle, ze go
nie kochali tak, jak kochali swoje rodzone.
Moi dziadkowie wżadnen sposób nie wyróżniali mamy. Ani finansowo,
ani w poswięcaniu czasu czy uwagi - ale cos jednak było widać.
Obawiam się, ze własnie motywację - oni chcieli byc dla tego dziecka
bardzo dobrzy, stworzyć mu dom, nieba przychylic - tylko chyba tego
dziecka nie bardzo chcieli.

[gaja78]

verdana napisała:

> Świetnie sobie poradzili - nie mieli żadnych problemów
> wychowawczych, wujek jest fajnym facetem, skonczył studia, założył
> rodzine, z dziadkami był zżyty aż do konca ich zycia. Tyle, ze go
> nie kochali tak, jak kochali swoje rodzone.

Skąd możesz to wiedzieć ?

[verdana]

Cóż, stąd np. że statanawiałam sie nad tym, zanim się dowiedzialam,
że wujek jest adoptowany. Czyli - było widać.

[d.o.s.i.a]

Mysle Verdano, ze dzielisz wlos na czworo, albo starasz sie wepchnac
w ramki rzeczy, ktorych natura jest naprawde zbyt skomplikowana, aby
zamknac je w dwoch roznych motywacjach "bo oni tylko chca dziecko",
albo "bo oni chca dziecku pomoc". Nic nie jest czarno-biale i w
zyciu te motywacje, czy chcesz, czy nie chcesz beda sie przenikac.

Nie podoba mi sie podejscie, w ktorym na dziecko zasluguja tylko Ci,
ktorzy jedynie chca miec dziecko. A co jezeli ciutke poczuja, ze
pomagaja? Jak sie pozbyc tego uczucia? U psychoanalityka? Wyprac w
pralce? Powiem wiecej, ktos kto bierze dziecko z domu dziecka dla
wlasnego chciejstwa, a nie przemknie mu przez glowe, ze "transakcja"
jest jakby dwustronna, bo jakby nie bylo daje temu dziecku dom, jest
moim zdaniem nienormalny zwyczajnie i nie rokuje jako rodzic.

Zastanawiam sie jak to sie dzieje, ze istnieja cale kampanie
spoleczne pt. daj dziecku dom (np. w Anglii), gdzie zacheca sie do
tworzenia rodzin zastepczych i adopcji. Przeciez te kampanie jak w
morde strzelil odwoluja sie do motywacji "daj cos z siebie". A u nas
musi byc to postawione na glowie.

Mysle, ze gdyby wiecej ludzi dawalo cos z siebie po prostu, to domy
dziecka swiecilyby pustkami. W momencie kiedy wchodzimy w dywagacje,
czy aby na pewno ja sie nadaje na rodzica, a zaraz potem dochodzimy
do wniosku, ze jestem podejrzany i patologia ze mnie, bo mi blyska,
ze ratuje dziecko, to dla mnie to jakas koszmarna manipulacja.

[verdana]

Cóż, dlaczego zatem w badaniach mojej przyjkaciółki zdecydowanie
gorzej wypadały adopcje z przyczyn altruistycznych? Dlaczego w tych
rodzinach częściej oceniano adopcje jako nieudane, nie mowiąc już o
oddawaniu dzieci? Przez przypadek?
Rodziny zastępcze to nie są rodziny adopcyjne. I niestety, na
przykład w USA wcale system rodzin zastępczych nie jest taki dobry
dla dzieci...
Domy dziecka są zamieszkałe przez dzieci, których nie można
adoptować, ponieważ mają rodziców nie pozbawionych praw. Moga one
iść najwyżej do rodzin zastepczych, a co Cie może zdziwić i
zbulwersować - część starszych dzieci absolutnie tego nie chce.
malutkie dzieci - tak, one zdecydowanie nie powinny być w DD. Ze
starszymi bywa różnie. Wiele dzieci po 13 roku życia odmawia
adopcji - to, zę absolutnie wszystkie chcą adopcji to też mit. Wiele
chce, ale zdecydowanie nie wszystkie.
Problem jest w tym, ze dzieci z DD często nie są szczęśliwe. Ci, co
czują, zę "pomagają", są tym głęboko rozczarowani, ich dobre serce i
chęci nie zostały docenione. A człowiek nie jest święty - zaczyna
mieć o to pretensję do dziecka.

[d.o.s.i.a]

Widzisz Verdano, nie potrafisz sie wyzbyc przekonania, ze chec
pomocy rownoznaczna jest z rozczarowaniem. Sa ludzie, ktorzy w
pierwszym odruchu chca pomoc, w drugim zdaja sobie sprawe, ze to nie
do konca tak wyglada, bo nie o pomoc chodzi, a adopcja moze byc
trudna, a w trzecim godza sie, ze i tak chca tego dziecka bez
wzgledu na to co bedzie. Po to jest proces adopcyjny, zeby to
wszystko zrozumiec, prawda? Nie sadze, ze ostatecznie, ktorykolwiek
z rodzicow adopcyjnych mysli, ze dalej to bedzie juz bajka.

I moze byc odwrotnie. Dajcie nam jakiekolwiek dziecko bo chcemy byc
rodzicami. A potem sie okazuje, ze jak to, taki diabel wcielony?
Moje wlasne dziecko pewnie byloby inne i po co mi to bylo. Jak
moglismy byc tak naiwni.

Nie wiem dlaczego w badaniach Twojej przyjaciolki wypadly gorzej
adopcje z przyczyn altruistycznych. Nie wiem w jaki sposob badano
motywacje. Rozumiem, ze byly to dane sprzed procesu adopcjnego?

[verdana]

Nie, nie mogę wyzbyć się przekonania, ze Ci, ktorzy chca pomoc MOGĄ
się rozczarować. Spore ryzyko, placi cała rodzina, a dziecko w
szczególnosci.
Gorzej, znając badania przyjaciółki, ja wiem, że te rozczarowania są
bardzo częste. W tym "bez względu na to co będzie" razdoku
uwzglednia się opcję "dziecku nie będzie u nas dobrze" - po prostu.
Moja znajoma badała rodziny PO adopcji, często wiele lat po.

[d.o.s.i.a]

> Moja znajoma badała rodziny PO adopcji, często wiele lat po.

OK. Ale czy motywacje zebrala, ze tak powiem "na wejsciu", czy po wielu latach.
Pytam, bo z biegiem lat motywacje moge ulec zmianie, albo ludzie po prostu
bardziej sklonni sa je zastapic innymi. W stylu: wydawalo mi sie, ze zwyczajnie
chcialam dziecko, a teraz widze, ze pewnie chcialam je tylko uszczesliwic i
dlatego nie wyszlo.

Chodzi mi o to, ze zeby takie badania byly pelne, motywacja musialaby byc
okreslana b. dokladnie na samym poczatku badania, a wnioski po wielu latach
obserwacji. Aby nie wpasc w pulapke dorabiania tezy do wyniku. Mam nadzieje, ze
rozumiesz o co mi chodzi.

[szyszunia11]

verdana napisała:
Ci, co
> czują, zę "pomagają", są tym głęboko rozczarowani, ich dobre serce i
> chęci nie zostały docenione. A człowiek nie jest święty - zaczyna
> mieć o to pretensję do dziecka.

ale nasza dyskusja nie dotyczy adopcji wyłacznie z litości dla dziecka. Chodzi o
to, że np. ja chciałabym miec trójkę, ale to trzeci emogłoby byc adoptowane, bo
upiekę dwie pieczenie na jednym ogniu - będę miała dziecko i zrobię coś dobrego
(jestem przekonana, że wzięcie dziecka z domu dziecka jest czyms dobrym).
Owszem, człowiek nie jest święty, owszem, jest interesowny, co cały czas
podkreślam, ale chyba każdy mniej więcej po równo - ten co "po prostu chce" i
ten, co widzi w tym i nutkę czynienia dobra.
Reszta to kwestia dojrzałości.
To nie jest tak, że ta motywacja czynienia dobra musi być koniecznie tak
fałszywa i wyrachowana, że chodzi tylko o wdzięczność i poklaska dla samego
siebie a jak nie ma to lipa. Zresztą ludzka pycha potrafi pokonać i tę trudność
- jak sobie wytłumaczę, że pomagam, nic z tego nie mam, nawet odrobiny
wdzięczności, satysfakcji, ale mimo wszystko to robię, bo nie dla siebie tylko
dla dziecka, to ...

[d.o.s.i.a]

> Obawiam się, ze własnie motywację - oni chcieli byc dla tego
dziecka
> bardzo dobrzy, stworzyć mu dom, nieba przychylic - tylko chyba
tego
> dziecka nie bardzo chcieli.

Nawet jesli tak bylo, to co to zmienia? Ja uwazam, ze moi rodzice
kochaja moja siostre bardziej (wielu ludzi tak mysli o swoim
rodzenstwie) - czy to znaczy, ze powinni mnie byli oddac do domu
dziecka? Ze nie zapewnili mi domu, edukacji, rodziny? Ze byloby
lepiej gdyby mnie oddali?

A co z dziecmi niechcianymi, wpadkowymi. Czy na wszelki wypadek
lepiej je oddac? Dla mnie to jest dokladnie taki sam wybor jak
adopcja dziecka z domu dziecka, ktorego sie chce I ktoremu chce sie
dac dom.

[verdana]

Nie, zupełnie inna. W wypadku biologicznego dziecka włączają się
hormony. I jeszcze nie spotkałam sie z tym, aby ktos rodził dziecko
z litosci, aby zapewnić mu dom.

[d.o.s.i.a]

> hormony. I jeszcze nie spotkałam sie z tym, aby ktos rodził
dziecko
> z litosci, aby zapewnić mu dom.

Rozumiesz roznice miedzy litoscia, a pragnieniem podzielenia sie
wlasnym szczesciem?

Trudno rodzic biologiczne dziecko z litosci, bo trudno czuc litosc
do kogos kto nie istnieje. Natomiast trudno nie czuc niczego w
stosunku do dziecko, ktore jest. Nie sa to hormony, ale zwykla
ludzka zyczliwosc, instynkt opiekunczy chocby, czasem zapewne bedzie
to i litosc, jesli jest to np. dziecko chore, albo bardzo
zaniedbane. To sa ludzkie uczucia. Ktos kto nie czuje ich w
obecnosci dziecka opuszczonego, nie jest chyba czlowiekiem. I nie
wmowisz mnie, ze takie dziecko mozna traktowac "na zimno" tylko z
perspektywy wybujalych pragnien rodzicielskich.

Jesli rodzice adopcyjni nie czuja tej zyczliwosci do dziecka
adoptowanego, to w jaki sposob maja z siebie wykszesac milosc do
niego? Skad ta milosc sie bierze?

[kawka74]

> Rozumiesz roznice miedzy litoscia, a pragnieniem podzielenia sie
> wlasnym szczesciem?

Wyobraź sobie rozczarowanie rodziców, których dziecko nie ma najmniejszego
zamiaru tego szczęścia z nimi dzielić.

To sa ludzkie uczucia. Ktos kto nie czuje ich w
> obecnosci dziecka opuszczonego, nie jest chyba czlowiekiem.

Uczucia takie są jak najbardziej w porządku, jeśli są wtórne wobec pragnienia
posiadania dziecka jako zasadniczej motywacji. Źle jest wtedy, kiedy ludzie
powodowani litością, współczuciem, życzliwością decydują się na adopcję. Pod
taką motywacją kryje się - mniej lub bardziej uświadomione - oczekiwanie, że
dziecko z wdzięcznością przyjmie wszystkie dary, którymi rodzice chcą je
obsypać, że będzie się cieszyło z domu i własnego pokoju, i tak dalej. A gdy
wdzięczności brak, jest dramat.

> Jesli rodzice adopcyjni nie czuja tej zyczliwosci do dziecka
> adoptowanego, to w jaki sposob maja z siebie wykszesac milosc do
> niego? Skad ta milosc sie bierze?

Dosiu, a jakie są Twoje motywy posiadania dziecka? Czemu chciałaś/chcesz je mieć?

[d.o.s.i.a]

> Wyobraź sobie rozczarowanie rodziców, których dziecko nie ma
najmniejszego
> zamiaru tego szczęścia z nimi dzielić.

Myslisz, ze rodzice "dobrze umotywowani" nie beda rozczarowani tak
samo faktem, ze dziecko ich nie kocha? Czy Twoim zdaniem istnieja
rodzice biologiczni nierozczarowani tym faktem?

> Dosiu, a jakie są Twoje motywy posiadania dziecka? Czemu
chciałaś/chcesz je mie
> ć?

Chce miec wlasne dzieci, bo pewnie fajnie bedzie je miec, a takze
dlatego, ze wiem, ze moge im zapewnic "godne" zycie. Ze nie urodza
sie w patologicznej i biednej rodzinie. Byc moze chcialabym
adoptowac, ale wlasnie dlatego, zeby pomoc. I nie. Nie oczekuje
wdziecznosci. Czuje przymus podzielenia sie tym co mam z innym
czlowiekiem, bo ja mam zwyczajnie, po prostu fajne zycie.
Ograniczanie adopcji tylko do bezdzietnych jest niemadre. W moim
mniemaniu to wlasnie bezdzietnosc grozi przelaniem na dziecko zbyt
silnych uczuc rodzicielskich, nadopiekunczoscia, traktowaniem
dziecka jako "skarbu" itp. itd. i WIELKIM rozczarowaniem na koniec.

[verdana]

Bęą rozczarowani, ale bęą dziecko nadal kochali. Jeżeli głównym
motywem było samo danie domu sierotce, aby sierotka była szczęśliwa -
a ona nie jest zadowolona, to być moze, uznają całą adopcję za
nieudaną. Bo ich cel nie został osiągnięty, satysfakcja jest zerowa.
A samo dziecko i jego wychowanie nie było żadnym celem, dziecko tak
naprawdę nie bylo im potrzebne - sądzili, ze oni sa potrzebni
dziecku.
Co się dzieje, gdy nie są?

[kawka74]

> Myslisz, ze rodzice "dobrze umotywowani" nie beda rozczarowani tak
> samo faktem, ze dziecko ich nie kocha?

Będą, ale nie przestaną kochać dziecka.

> Chce miec wlasne dzieci, bo pewnie fajnie bedzie je miec, a takze
> dlatego, ze wiem, ze moge im zapewnic "godne" zycie. Ze nie urodza
> sie w patologicznej i biednej

Yhy ;p

W moim
> mniemaniu to wlasnie bezdzietnosc grozi przelaniem na dziecko zbyt
> silnych uczuc rodzicielskich, nadopiekunczoscia, traktowaniem
> dziecka jako "skarbu"

Czyli rodzice, którym rodzi się pierwsze dziecko, są z góry skazani na porażkę
wychowawczą?

[d.o.s.i.a]

> Będą, ale nie przestaną kochać dziecka.

Skad ta pewnosc? I skad pewnosc, ze "zle umotywowani" go nie kochaja? I skad
pewnosc, ze mozna kochac dziecko, ktore nie wzbudza w nas zadnych uczuc ("dobrze
umotywowani")? Jak rozroznic kto kocha bardziej "na starcie"? Naprawde wydaje Ci
sie, ze to jest takie czarno-biale? Ze mozna czuc potrzebe opieki nie czujac
milosci, albo, ze mozna poczuc milosc nie czujac potrzeby opieki? Np. w stosunku
do dziecka niepelnosprawnego? Ktos przytacza tu przyklad kobiety, ktora
zobaczyla dziewczynke ze swiezbem i juz wiedziala, ze to bedzie jej dziecko. Coz
to jest, jak nie nagle uderzenie tkliwosci i potrzeba roztoczenia opieki? Jak
swiat swiatem ludzie sie "lapia" na takie obrazki, na biedne dzieci z Afryki i
jak swiat swiatem adoptuja je z powodzeniem. I dobrze!

> Czyli rodzice, którym rodzi się pierwsze dziecko, są z góry skazani na porażkę
> wychowawczą?

Oczywiscie, ze nie. Ale czesto jedynacy, maja... hmmm.. trudno. A jezeli jeszcze
wiadomo, ze to jest jedyne i ostatnie dziecko, w dodatku "otrzymane" po latach
staran, bo to MY chcemy byc rodzicami, a nie ze to DZIECKO czegos potrzebuje, to
coz, moze nie byc takiemu dziecku latwo.

Jak widzisz, do wszystkiego sie mozna przyczepic. Dla mnie szczesliwa rodzina, w
ktorej juz sa dzieci i ktora bierze kolejne aby "podzielic sie szczesciem",
bedzie zdrowsza zdrowsza opcja, po prostu.

[analist73]

Jeżeli motywacją jest pragnienie podzielenia się własnym szczęściem to co będzie
jeżeli to szczęście się skończy?

[mama303]

verdana napisała:

> Nie, zupełnie inna. W wypadku biologicznego dziecka włączają się
> hormony. I jeszcze nie spotkałam sie z tym, aby ktos rodził
dziecko
> z litosci, aby zapewnić mu dom.

Nie ma hormonów miłości.

[verdana]

A klto pisał o hormoanach milosci? Po urodzeniu dziecka matki - w
wiekszości - zaczynają instynktownie zajmować sie potomstwem,
przywiązując się do niego. Inaczej wszystkie małe ssaki zmarłyby
zaraz po urodzeniu.
Nawet w świecie zwierząt porzucanie młodych jest raczej rzadkie.

[d.o.s.i.a]

> A klto pisał o hormoanach milosci? Po urodzeniu dziecka matki - w
> wiekszości - zaczynają instynktownie zajmować sie potomstwem,
> przywiązując się do niego. Inaczej wszystkie małe ssaki zmarłyby
> zaraz po urodzeniu.
> Nawet w świecie zwierząt porzucanie młodych jest raczej rzadkie.

Alez ten instynkt to nic innego jak silna potrzeba opieki nad SLABSZYM. Samica
nie dlatego opiekuje sie malym, bo fajne jest i fajnie marszczy nosek, ale
dlatego, ze czuje, ze male jej POTRZEBUJE. A instynkt nakazuje jej ta potrzebe
opieki zrealizowac. Ja uwazam, ze to samo mozna poczuc w stosunku do nieswojego
dziecka. I wielu ludzi to czuje. Czy to litosc? Czy potrzeba niesienia pomocy,
czy INSTYNKT wlasnie, to dla mnie jest dokladnie ta sama motywacja.

[szyszunia11]

d.o.s.i.a napisała:

> Alez ten instynkt to nic innego jak silna potrzeba opieki nad SLABSZYM.

otóż to!

Samica
> nie dlatego opiekuje sie malym, bo fajne jest i fajnie marszczy nosek, ale
> dlatego, ze czuje, ze male jej POTRZEBUJE. A instynkt nakazuje jej ta potrzebe
> opieki zrealizowac. Ja uwazam, ze to samo mozna poczuc w stosunku do nieswojego
> dziecka. I wielu ludzi to czuje. Czy to litosc? Czy potrzeba niesienia pomocy,
> czy INSTYNKT wlasnie, to dla mnie jest dokladnie ta sama motywacja.
>

[iwles]

> Alez ten instynkt to nic innego jak silna potrzeba opieki nad SLABSZYM. Samica
> nie dlatego opiekuje sie malym, bo fajne jest i fajnie marszczy nosek, ale
> dlatego, ze czuje, ze male jej POTRZEBUJE. A instynkt nakazuje jej ta potrzebe
> opieki zrealizowac.



z tą małą rożnicą, że dziecko z domu dziecka potrzebuje nie tylko zaopiekowania, ale i poczucia miłości i tego, że jest dla kogoś najwazniejsze. Tak jak dziecko biologiczne - potrzebuje miłości, a miłość rodzicielska jest bezwarunkowa i, tak mi się wydaje, bo tak jest w moim przypadku, rodzic bez wahania oddałby życie za swoje dziecko. I to samo powinien czuć rodzic dziecka adoptowanego.
To jest wg mnie dzielenie się szczęściem, a nie tylko sam fakt, że dziecko ma do kogo mówić : mamo tato.

[d.o.s.i.a]

> z tą małą rożnicą, że dziecko z domu dziecka potrzebuje nie tylko
zaopiekowani> a, ale i poczucia miłości i tego, że jest dla kogoś
najwazniejsze.


Juz wytlumaczylam, ze dla mnie ten instynkt oznacza potrzebe opieki
i milosci w jednym. A to Wy dzielicie wlos na czworo oddzielajac
potrzebe milosci od instynktownej potrzeby opieki.
Ja twierdze, ze to uczucie nie jest jedynie zarezerowane dla
bezdzietnych i takie rozgraniczenia sa w moim mniemaniu sztuczne.
Zeby powiedziec dosadniej, jakim prawem ktos twierdzi, ze uczucie
bezdzietnego jest tym czystszym, a kogos kto ma juz dzieci juz nie?
Bo bezdzietny jest bardziej nieszczesliwy? Skad twierdzenie, ze jak
ma sie wlasne, to obcego nie pokocha sie w takim samym stopniu?

[iwles]

chęć opieki nad kimś nie jest równoznaczna z miłością.


No to może inaczej:
czy chciałbyś, aby chęć poślubienia ciebie u twojego męża podyktowana była
wspólczuciem i uczuciem uczynienia dobra ? Bo ma on warunki, abyś ty prowadziła
lepszą egzystencję w jego domu ? Bo mąż twój miał silną potrzebę zaopiekowania
się kimś ?


czy raczej wolałabyś, aby motywacją męża była potrzeba miłości ?

[d.o.s.i.a]

> No to może inaczej:
> czy chciałbyś, aby chęć poślubienia ciebie u twojego męża
podyktowana była> wspólczuciem i uczuciem uczynienia dobra ? Bo ma
on warunki, abyś ty prowadziła> lepszą egzystencję w jego domu ? Bo
mąż twój miał silną potrzebę zaopiekowania> się kimś ?

Nie mialabym nic przeciwko, jesli ta perspektywa odpowiadala mi
bardziej, niz ta w ktorej znajduje sie obecnie. Gdyby maz chcial
mnie przyjac do rodziny ze szczerym sercem i zamiarami, jak
najbardziej. Ale moze to dlatego, ze ja akurat wierze w zwiazki
zawierane z rozumu.

>
>
> czy raczej wolałabyś, aby motywacją męża była potrzeba miłości ?

A jak bys sie czula, gdybys wiedziala, ze maz wzial Ciebie tylko
dlatego, ze Zoska z podworka obok juz zajeta, a on nie chce byc sam?
Albo, bo zmarla mu zona, a on chce zapewnic pustke.

[evee1]

iwles napisała:
> chęć opieki nad kimś nie jest równoznaczna z miłością.
> No to może inaczej:
> czy chciałbyś, aby chęć poślubienia ciebie u twojego męża
podyktowana była
> wspólczuciem i uczuciem uczynienia dobra ? Bo ma on warunki, abyś
ty prowadziła
> lepszą egzystencję w jego domu ? Bo mąż twój miał silną potrzebę
zaopiekowania
> się kimś ?
> czy raczej wolałabyś, aby motywacją męża była potrzeba miłości ?
Ale co to jest ta potrzeba milosci, tak konkretnie?
I dlaczego te potrzebe milosci do dziecka nie urodzonego przez
siebie zarezerwowana jest tylko dla bezplodnych. A moze ta "potrzeba
milosci" to tylko taki konstrukt myslowi i przyjelismy, ze tylko w
przypadku osob nie mogacych miec dzieci jest ona szczera.

Zreszta w przypadku adopcji, w odroznieniu od slubu, nie adoptujesz
dziecka, bo go kochasz, bo go najczesciej w ogole jeszcze nie znasz.
Rodzicow adopcyjni, szczegolnie dzieci starszych, tez nierzadko
musza sie tej milosci uczyc.

I jeszcze jedno. Ktos tu napisal, ze syty glodnego nie zrozumie. Ale
to tez dziala w druga strone . Byc moze osobom, ktore nie moga
miec dzieci nie miesci sie w glowie, ze mozna chciec adoptowac
dziecko pomimo, ze mozna miec wlasne. Moze dla kobiet, ktore nie
maja problemu z zajsciem w ciaze, to czy dziecko sama urodzily, czy
urodzila je jakas inna kobieta nie jest az tak istotne. Ja swoich
dzieci nie kocham tylko dlatego, ze to ja je urodzilam.

[sanna.i]

Cytuję:

Dobrze zdiagnozowana rodzina adopcyjna powinna pragnąć dziecka i chcieć
wprowadzić je do domu po prostu dlatego, że jest jej źle ze swoją bezdzietnością
i że odczuwa brak dziecka, jako podstawową przeszkodę do osiągnięcia pełni swego
życia i pełni swego osobowego rozwoju.25

Niekorzystnie rokuje dominacja motywów egoistycznych, wyrażających się między
innymi traktowaniem dziecka jako środka do uzyskania różnych korzyści (opieka na
starość, dodatkowe ręce do pracy, integrowanie małżeństwa zagrożonego rozwodem,
podniesienie własnej wartości poprzez sukcesy dziecka,26 traktowanie dziecka
jako lekarstwa na nerwicę matki ujawnioną po stracie rodzonego dziecka).27

Rodziny charakteryzujące się takim typem motywacji, pragnące rozwiązać swoje
problemy osobiste lub rodzinne poprzez przyjęcie dziecka do rodziny, narażone są
na duże niebezpieczeństwo niepowodzeń wychowawczych.28

[evee1]

Czyli chyba adopcja dziecka umotywowana tym, ze chce sie dac dom
dziecku bez niego nie kwalifikuje sie jako czysto egoistyczna.
Adopcja dziecka nie jest w tym przypadku droga do osiagniecia celu,
ale jest celem samym w sobie.

dosia

[jkl13]

Poczytałam sobie wątek i widzę, że nigdy nie dotknął cię problem niepłodności i
nigdy też nie rozważałaś na poważnie adopcji. Bo gdybyś choć zetknęła się z tym
problemem wiedziałabyś, o czym pisze verdana czy kawka i co chcą ci przekazać. I
nie odczytuj tego jako złośliwości czy zarzutu wobec ciebie, po prostu syty nie
zrozumie głodnego, a teoretyczne rozważania w przypadku adopcji można sobie w
d... wsadzić. Dopiero gdy człowiek zetknie się z niepłodnością, powalczy kilka
lat o dziecko bio. i stanie przed wyborem adopcja albo brak dzieci, wtedy
zrozumie, że adopcja to chęć posiadania dziecka dla samego "chcenia", bez
dodatków altruistycznych. Z czysto egoistycznych pobudek, a nie z chęci
ratowania biednych sierotek przed domem dziecka. I taka adopcja ma największe
szanse powodzenia, bo niczego od dziecka nie oczekujesz. Po prostu ma być.
Nieważne jakie, ale ma być.

[d.o.s.i.a]

> ratowania biednych sierotek przed domem dziecka. I taka adopcja ma
największe
> szanse powodzenia, bo niczego od dziecka nie oczekujesz. Po prostu
ma być.
> Nieważne jakie, ale ma być.


Co nie znaczy, ze jest to JEDYNA, sluszna motywacja! Co nie znaczy,
ze ludzie majacy juz swoje dzieci nie sa zdolni pokochac dziecka
obcego, ze musza miec wobec niego oczekiwania. Uzurpowanie sobie
takiego prawa przez bezdzietnych jest bardzo nie fair.

[aandzia43]

> Co nie znaczy, ze jest to JEDYNA, sluszna motywacja!

Ale podstawowa, jeśli adopcja ma zakończyć się sukcesem

Co nie znaczy,
> ze ludzie majacy juz swoje dzieci nie sa zdolni pokochac dziecka
> obcego, ze musza miec wobec niego oczekiwania.

Oczywiście, że są zdolni. Właśnie POKOCHAĆ! A żeby kogoś pokochać,
musisz czuć do niego miętę. Dziecko, facet, wszystko jedno. Biologia.
Czy jako kto woli konieczność niezaniedbywania tzw. duchowości
niższej i nie dopuszczanie do przerostów duchowości wyższej. Zakonnik
Grunn o tym pisał.

[d.o.s.i.a]

> Oczywiście, że są zdolni. Właśnie POKOCHAĆ! A żeby kogoś pokochać,
> musisz czuć do niego miętę.

No, wiele osob twierdzi tutaj, ze miete czuja tylko i wylacznie
bezdzietni.
Ze sie gornolotnie wyraze, dla mnie roztkliwienie na widok dziecka z
domu dziecka i potrzeba zapewnienia mu domu to wlasnie ta mieta, o
ktorej piszesz. Instynkt.

[aandzia43]

> Ze sie gornolotnie wyraze, dla mnie roztkliwienie na widok dziecka
z
> domu dziecka i potrzeba zapewnienia mu domu to wlasnie ta mieta, o
> ktorej piszesz. Instynkt.

Ja też odczuwam roztkliwienie i potrzebę, by biec z odsieczą
krzywdzonym dzieciom. I jest to pewnego rodzaju instynkt - instynkt
ochrony stworzeń swojego gatunku. Ale nie mam zamiaru wprowadzać tego
w czyn, bo wiem, że to nie jest Miłość do dziecka, która to Miłość ma
się opierać na przemożnej potrzebie obcowania z tym dzieckiem za
wszelką cenę, nawet w obliczu wielkich trudności i braku
bezpośredniej satysfakcji. Nie tylko na roztkliwieniu i solidarności
z dziećmi w ogóle.

[evee1]

> Ja też odczuwam roztkliwienie i potrzebę, by biec z odsieczą
> krzywdzonym dzieciom. I jest to pewnego rodzaju instynkt -
instynkt
> ochrony stworzeń swojego gatunku. Ale nie mam zamiaru wprowadzać
tego
> w czyn, bo wiem, że to nie jest Miłość do dziecka, która to Miłość
ma
> się opierać na przemożnej potrzebie obcowania z tym dzieckiem za
> wszelką cenę, nawet w obliczu wielkich trudności i braku
> bezpośredniej satysfakcji.
Ale widzisz, niektorzy te potrzbe serca wlasnie wprowadzaja w zycie
(i cale szczescie!!). Wprowadzaja ja na rozne sposoby. Niektorzy
zostaja lekarzami i jada leczyc (nie tylko zreszta dzieci) do
roznych krajow (Médecins Sans Frontières), niektorzy opiekuje sie
dziecmi pokrzywdzonymi przez wojny czy sytuacje spoleczna (na
przyklad BobbiBear), a niektorzy adoptuja dzieci, mimo ze moga miec
wlasne, bo chca im dac dom i rodzine.
Dzialania sa podytktowane miedzy innymi wewnetrzna potrzeba pomocy
drugiemu czlowiekowi i za to nie oczekuje sie wdziecznosci (choc byc
moze niektorym trudno to zrozumiec). Argumenty o "dobrej pani" w
ogole nie maja tu racji bytu, bo nie to jest tu motywacja.

[aandzia43]

> Ale widzisz, niektorzy te potrzbe serca wlasnie wprowadzaja w zycie
> (i cale szczescie!!). Wprowadzaja ja na rozne sposoby. Niektorzy
> zostaja lekarzami i jada leczyc (nie tylko zreszta dzieci) do
> roznych krajow (Médecins Sans Frontières), niektorzy opiekuje sie
> dziecmi pokrzywdzonymi przez wojny czy sytuacje spoleczna (na
> przyklad BobbiBear), a niektorzy adoptuja dzieci, mimo ze moga miec
> wlasne, bo chca im dac dom i rodzine.

Wydaje mi jednak, że adopcja (czyli macierzyństwo), to nie to samo,
co bycie lekarzem bez granic. Lekarz bez granic jedzie, ryzykuje,
tyra jak wół, a potem wraca do swojego kraju, życia prywatnego i
zawodowego. Jego pacjenci, jak bliscy by mu nie byli, to nie jest
jego rodzina.

[selavi2]

Moim zdaniem "potrzeba serca" a "chcę dać dziecku dobry dom", to trochę dwie
różne motywacje.
Potrzeba serca to jestem szczęśliwa i zadowolona, mamy z męzem w sobie tyle
miłości, że się nią podzielimy, ono (to dziecko) nas potrzebuje więc zaspokoimy
jego potrzeby emocjonalne w pierwszej kolejności. Osoby z taką motywacją mają
potem mniejsze problemy z zaakceptowaniem sytuacji, kiedy dziecko nie spełnia
ich oczekiwań i zaczynają się problemy.
www.adtaily.pl/redirect/lxch9rB5X1WpywF
"Chcę dać dziecku dobry dom", jestem nieszczęśliwa, bo nie mam dziecka,zarabiam
całkiem nieżle, dam mu opiekę dobre wykształcenie i wreszcie będę miała
szczęśliwą rodzinę, tylko jak namówię męża jest dla mnie dyskusyjne, bo właśnie
z pozycji "dobrej Pani", która dzieckiem chce sobie wypełnić pustkę. Osoby z
takim podejściem, kiedy przychodzą problemy, często czują się oszukane, mają
podskórną złosc do dziecka i takie tam.
Nie zapominajmy, że domy dziecka całkiem dobrze i sprawnie zaspokajają potrzeby
materialne.

Oczywiście powyższe przykładowe motywacje do posiadania dziecka występują bardzo
często wśród rodziców biologicznych, ale nie to jest teraz przedmiotem dyskusji.

Ten link z NiVEA

[selavi2]

To sam się wkleił.
Dlaczego?
Nie chcę go!

[d.o.s.i.a]

> Potrzeba serca to jestem szczęśliwa i zadowolona, mamy z męzem w
sobie tyle> miłości, że się nią podzielimy, ono (to dziecko) nas
potrzebuje więc zaspokoimy> jego potrzeby emocjonalne w pierwszej
kolejności. Osoby z taką motywacją mają potem mniejsze problemy z
zaakceptowaniem sytuacji, kiedy dziecko nie spełnia> ich oczekiwań i
zaczynają się problemy.


O takiej sytuacji mowie.


> "Chcę dać dziecku dobry dom", jestem nieszczęśliwa, bo nie mam
dziecka, zarabiam> całkiem nieżle, dam mu opiekę dobre wykształcenie
i wreszcie będę miała> szczęśliwą rodzinę, tylko jak namówię męża
jest dla mnie dyskusyjne, bo właśnie> z pozycji "dobrej Pani", która
dzieckiem chce sobie wypełnić pustkę.

W tym przykladzie ja widze dwie rozne motywacje. Wypelnienie pustki,
to motywacja wlasnie wielu bezdzietnych rodzicow. Chca sobie zalatac
da pustke jakims dzieckiem. Dla mnie niezbyt, a wg. wielu to jest
wlasnie ta wlasciwa motywacja. Ta druga motywacja to "dobra Pani",
ktora Ty niepotrzebnie tu mieszasz.

[selavi2]

Oj tam zaraz "niepotrzebnie mieszasz"...
W ogóle baaardzo niezawiły i gramatyczny post napisałam.;-PPP

[evee1]