Czy boicie się śmierci?

[madi138]

Czy boicie się śmierci? Tak w klimacie dzisiejszego dnia.
Ja nie. Swoje przeżyłam, z racji zawodu wiem jak wygląda starość, więc chętnie bym jej uniknęła. Poza tym wychodzę z założenia, że co ma być to będzie i że to po drugiej stronie jest lepiej.

[tanebo001]

OK. To kiedy skaczesz?

[leanne_paul_piper]

Nie, nie boję się. Jakość życia ma dla mnie dużo większe znaczenie, niż samo życie.
Żyję tak, aby jutro nie było mi żal umierać.

[joanna05]

Własnej - nie, zupełnie nie. Bliskich - tak, oczywiście.

[daniela34]

Podobnie. Dodałabym jeszcze, że o ile śmierci się nie boję, to boję się umierania. Dlatego chciałabym umrzeć szybko, najlepiej we śnie.

[igge]

Ja podobnie

[ggrruu]

Tak. Ale to nie jest tak że codziennie o tym myślę. Ale uważam że to jednak zdecydowanie za wcześnie. Poza tym zwyczajnie smutno będzie kończyć imprezę, bo lubię swoje życie. Aha i wiem, że nie ma żadnej drugiej strony

[disco-ball]

Mam dokładnie tak samo.

[nuclearwinter]

Samej śmierci wcale, ale złego życia - bardzo. Boję się śmierci bliskich osób, chorób, starości, zniedołężnienia i biedy. Jednocześnie żal by mi było teraz umierać, lubię bardzo swoje życie - takie jakie jest teraz, gdyby jego jakość miała się znacząco pogorszyć, to je bez żalu pożegnam.

I nie wierzę w żadną drugą stronę, po śmierci wszystkie atomy, z których się składamy, wracają z powrotem do obiegu i tyle.

[bistian]

nuclearwinter napisała:

> I nie wierzę w żadną drugą stronę, po śmierci wszystkie atomy, z których się sk
> ładamy, wracają z powrotem do obiegu i tyle.

Nie mogę nie skorzystać z zagajenia

Wykład o krążeniu materii
Andrzej Waligórski

...więc była raz sobie żabka zbudowana z mnóstwa atomów
(bo z atomów wszystko się składa, począwszy od żabek do domów
I do ludzi. Z atomów ty się składasz i twoja ciocia),
Ale wracajmy do żabki. Otóż tę żabkę zjadł bocian,
I strawił ją dokładnie paskudny bocian ladaco,
I śliczną, zieloną żabkę przerobił, nie powiem wam na co,
I to coś spadło na ziemię. Była wiosna, świeciło słonko,
I wietrzyk przyniósł z daleka jakieś nieduże nasionko,
I usadził je na tej hm... żabce, i przeszedł jeden dzionek
I drugi, i z tego nasionka wylazł od dołu korzonek,
A od góry to znowuż łodyżka, czy - jeśli wolicie - szypułka,
I kwiatek na tej szypułce, a na kwiatku usiadła pszczółka
I kroplę miodu wyjęła pyszczkiem czy może łapką,
Nie myśląc wcale o tym, że ten miód był niedawno żabką.
Więc podsumujmy: Część żabki bocianowi wrosła w pierze,
Część jest w ziemi, część w kwiatku, część w miodzie, który
pszczółka właśnie bierze.
Lecz nim go zaniesie do ula, to trochę uszczknie czułką
I połknie, i ciut tej żabki stanie się właśnie pszczółką,
A resztę, zawartą w miodzie, zjedzą na śniadanie dzieci,
I tak się początkowa żabka po całym świecie rozleci,
A każdy atom w czymś innym, ba! Nawet w innym kraju!
Ale, być może, za milion lat te atomy się znowu spotkają
Zgodnie z rachunkiem prawdopodobieństwa, i po króciutkiej odsapce
Powiedzą: - Toż myśmy przecież już były raz w jednej żabce!!!
I zaczną się ściskać, całować, i będzie wielka laba,
A potem się zastanowią: - Czy my znowu jesteśmy żaba?
Ba! Któż to może wiedzieć? Ten twór, zupełnie nowy,
To może być żaba - rzekotka lub Żabka Alojzy, księgowy,
Lub... zresztą któż wszystkie ewentualności wymieni?
O rany... koledzy... to straszne, z czego my jesteśmy zrobieni!!!

[nuclearwinter]

🙂

[hexella]

aż chce się żyć i umierać

[b.bujak]

nuclearwinter napisała:

> I nie wierzę w żadną drugą stronę, po śmierci wszystkie atomy, z których się sk
> ładamy, wracają z powrotem do obiegu i tyle.

"w przyrodzie nie ma życia ani śmierci, są tylko różne formy bytu, z których jedne pozwalają nam być naukowcami, inne tylko odczynnikami chemicznymi - cała w tym rzecz, żeby nie tracić czasu na głupoty, lecz coś zrobić"

z pamięci piszę, więc mogą być małe błędy...

[35wcieniu]

Własnej?
No zależy jak miałaby wyglądać, jak długa i w męczarniach to oczywiście że średnia perspektywa i raczej napawająca strachem.
Ale samego faktu śmieci - nie, no skąd, niby dlaczego.

[alicia033]

Nie.

[silenta]

Śmierci nie. Boję się umierania, bólu, zależności od innych, leżenia godzinami w brudnym pampersie. Bardzo bym chciała by była dostępna eutanazja, bo mogę być w takim stanie, że sama nie dam rady strzelić sobie np. fiolki insuliny.

[fitfood1664]

na poziomie "pierdu pierdu" nie, nie boję się, w sytuacji zagrożenia życia pewna jestem na 200% że owszem, bardzo

[kkalipso]

Pewnie, że tak. Chcę jeszcze tyle zobaczyć, przeżyć, zrobić.... Przestanę się bać jako staruszka o ile dożyję.

[feiticeira]

Tak. Moje dziecko jeszcze nie jest gotowe, żeby iść beze mnie przez życie.

[mia_mia]

Nie chcę jeszcze gasić światła zwłaszcza ze względu na dziecko. Dla mnie po drugiej stronie nie ma nic, choć chciałabym
żeby było, najchętniej reinkarnacja
Wizja nieba i piekła też byłaby niezła mogłabym poznać tylu świętych😂

[lot_w_kosmos]

Umierania się nie boję.
Ale na razie nie chcę umierać.
Jeszcze nie czas wg mnie.

[magdallenac]

Boję się bardzo, bo mam świetne życie i bardzo dużo książek do przeczytania.

[dolcenera]

Tak, odkąd mam dzieci

Ale jeszcze bardziej boje się starości i niedołężności.

[nenia1]

Wydaje mi się, że to naturalne bać się śmierci, zwykły instynkt samozachowawczy. Po drugiej stronie, po śmierci, jest to samo co przed urodzeniem, czyli nic. Więc tak, boje się, ale nie na zasadzie, że ciągle o tym myślę i odczuwam lęki, raczej powiedziałabym, że mam świadomość śmierci, krótkiej chwili jaką jest życie i dlatego staram się żyć dobrze.

[malgosiagosia]

nenia1 napisała:

> . Po drugiej stronie, po śmierci, jest to samo co przed urodzeniem, czyli nic.

Skad wiesz, ze nic?

[pani_tau]

Raz zdarzyło mi się umrzeć. Zapadłam się w ciemność i koniec, swiadomość znikła.
Nie było to złe uczucie, wprost przeciwnie, bo pamiętam moment cudownej, wszechogarniajacej ulgi tuż przed osunięciem się w niebyt.
Z tego wnioskuję, że sama śmierć jest przyjemna, gorzej z umieraniem.

[malgosiagosia]

pani_tau napisał(a):

> Raz zdarzyło mi się umrzeć. Zapadłam się w ciemność i koniec, swiadomość znikła
> .
> Nie było to złe uczucie, wprost przeciwnie, bo pamiętam moment cudownej, wszech
> ogarniajacej ulgi tuż przed osunięciem się w niebyt.

Fajne, ale skad wiesz, ze osunelas sie w niebyt?

[summerland]

To co ci bylo?

[konsta-is-me]

Zdarzyło ci się zemdleć, znaczy ...

[fredzia098]

Nie boję się. Uważam dokładnie tak jak ty. Z jedną różnicą. Po drugiej stronie NIC nie ma. Zostanie z nas proch, na którym wyrośnie nowe życie i to jest fajna perspektywa. Jeśli go oczywiście rozsypiemy po świecie zamiast zabetonować w grobowcu.

[nangaparbat3]

Babcia mi się śniła - nie żyje od prawie 30 lat - i mówiła, zebym się nie bała.
Ale tak szczerze to pewnie, ze się boję - diabli wiedzą, co i jak.
Babcia i tato, oboje lekarze, w pewnym momencie powiedzieli, że już dość, żeby ich zostawić w spokoju. I też bym tak chciała - żebym mogła powiedzieć, że już chcę odejść. Ale teraz wydaje mi się, że oni mieli wielie szczescie i wcale nie musi tak być.

[damartyn]

Nie. Rodzimy się i umieramy.

[anika772]

Tak, oczywiście- jak większość ludzi.

[aguar]

Tak, boję się. Na myśl o tym ogarnia mnie przerażenie, panika, nie czuję się gotowa. Niby zasypia się przyjemnie. Jak mnie kiedyś znieczulali do zabiegu, to też przeżyłam przyjemny odlot. Tym próbuję sama siebie przekonywać, że nie będzie tak źle. Nie wierzę, że jest coś po. Nawet teraz, jak o tym piszę, jakiś taki niepokój mnie ogarnia. Brrr!

[dziennikaktywnosci]

Jeszcze nie teraz. Mam za dużo do zrobienia.

Ale także ogóle to się nie boję. Tylko samego procesu umierania. Bólu.

[alpepe]

Nie. Trochę jestem na siebie zła, że nie spisałam testamentu, ale córki wszystko odziedziczą, mam nadzieję, że nie będą wobec siebie świniami.

[damartyn]

alpepe napisała:

> Nie. Trochę jestem na siebie zła, że nie spisałam testamentu, ale córki wszystk
> o odziedziczą, mam nadzieję, że nie będą wobec siebie świniami.
>
To napisz teraz.

[rb_111222333]

Ja się boję. Bardzo nie podoba mi się fakt, że jestem śmiertelna

[joanna05]

rb_111222333 napisał(a):

> Ja się boję. Bardzo nie podoba mi się fakt, że jestem śmiertelna
Wolałabyś wiecznie żyć jako staruszka? Schorowana, niewidoma, głucha? Z demencja? a w życiu. Mam w rodzinie 100-letnia osobę. No nie jest to jakość życia, z która chciałabym być nieśmiertelna. Dziękuję, poproszę 80 lat i chcę zasnać na Bahamach jak Connery.