Co to jest wsparcie, na czym polega rodzina?

[ciszej.tam]

Trochę na bazie wątku o zdradzanej cioci, bo tam pojawiła się krytyka siostrzenicy że ściągnęła ciotce siostrę zamiast sama z nią siedzieć.

Przez inne osoby jako wsparcie proponowana była borejkowska dyskrecja i wiele innych.


Co rozumiecie jako wsparcie?
Jak wyobrazacie sobie wspierająca rodzinę?

Niekoniecznie w sytuacji odkrycia zdrady, oczywiście.

[koronka2012]

Tak ze ten ktoś oferuje mi pomoc wtedy kiedy jest potrzebna i biorąc pod uwagę MÓJ interes a nie własne dobre samopoczucie.

[gryzelda71]

Dokładnie tak samo myślę.

[chococaffe]

Przede wszystkim jako taką, która słucha (a nie tylko "słyszy")

[ciszej.tam]

Fajnie to sformułowałaś

chococaffe napisała:

> Przede wszystkim jako taką, która słucha (a nie tylko "słyszy")
>

[kura17]

powiem, jak jest u nas. uwazam, ze mam swietna rodzine, choc na pewno idealna nie jest.
wiem - wszyscy wiemy to o sobie - ze zawsze moge na nia (na rodzine) liczyc (i oni na mnie!). nawet jak uwazaja, ze skrewilam strasznie, to mi pomoga i przy mnie beda (i wiem to praktycznie, nie teoretycznie). to bardzo duzo daje w zyciu, taka pewnosc, ze ma sie bezpieczne zaplecze.

[ciszej.tam]

Btw ja mam różne doświadczenia ze wsparciem, przy załamaniu nerwowym koleżanka załatwiła mi terapeutkę i pożyczyła pieniądze na pierwsze kilka sesji,
Jak miałam próbę samobójczą moja rodzina dyskretnie i z szacunkiem xd nie poruszała tematu jak również nie pytała jak się czuję.
Bardziej podobała mi się ta pierwsza wersja wsparcia, szczerze mówiąc.
Koleżanka niedyskretnie dała też znać innej dziewczynie że jest źle i potrzebne mi towarzyszystwo, z czego wynikła fajna przyjaźń na lata.

Jak u was?

[kosmos_pierzasty]

Wcześniej przyjaciółki, teraz mąż. Dalsza rodzina nigdy w niczym mnie nie wspierała. W wykonaniu przyjaciółek to wysłuchanie i pocieszenie.

Dopiero z forum dowiedziałam się, że relacje z ciotkami czy kuzynkami mogą być miłe, bo sądziłam, że to, co działo się u mnie, czyli sztywne spotkania dwa razy do roku, i takież rozmowy telefoniczne przy okazji imienin to norma.

Mama finansowo w pewnym momencie - ale to na jej zasadach, a z perspektywy czasu widzę, że potrzebowałam zupełnie innej pomocy (wcale nie finansowej) w zupełnie innym czasie, albo nawet nie pomocy, po prostu żeby przestała na mnie wisieć - a poza tym, to odkąd skończyłam jakieś 15 lat z reguły była moim głównym życiowym problemem, w którym potrzebowałam wspierania...

Tak że w sumie to nie wiem, co to wsparcie rodziny, ale wydaje mi się to fajne, i myślę, że ludziom, którzy to mają, żyje się znacznie łatwiej.

[ciszej.tam]

U mnie w rodzinie normą jest zastępowanie kasą/przedmiotami jakichkolwiek czynów, takie typowe zapychanie.
To jest dobre na pokaz bo o drogich prezentach które się komuś kupiło można szeroko opowiadać i tworzyć sobie dobry PR.
Ale IMO nie ma to nic wspólnego ze wsparciem.

[kosmos_pierzasty]

No nie wiem. Kiedy nie ma innego wsparcia, to i kasa może być pomocna. Byle mądrze wydawać. Znacznie łatwiej jest się np. usamodzielnić osobie, która dostaje jakieś wsparcie materialne niż tej, która wychodzi z domu rodzinnego z jedną walizką i zszarpanymi nerwami.

[magdallenac]

Zgadzam się, a za najgorszych uważam rodziców, którzy mają w bród dóbr materialnych, ale puszczają dziecko z domu z jedną walizką pyerdoląc, że oni zapewnili wykształcenie, a teraz bądź dorosły i radź sobie sam. Dzięki temu, że rodzice kupili mi mieszkanie i utrzymywali na studiach, mogłam przeżyć najlepszą młodość jaką mogłam sobie wyobrazić, rodzice przyjaciółki wyszli z takiego samego założenia i dzięki temu zwiedziłyśmy pomiędzy 20-30 lat prawie cały świat. Obie jesteśmy świetnie radzącymi sobie dorosłymi

[tereso]

Ja też tak miałam. Pomogli mi i wiele zmartwień mi odeszło. Zrobili to w piękny sposób, bo bezwarunkowy. I tego nigdy im nie zapomnę i dlatego tak dziwią mnie w innym wątku podawane deklaracje uzależnienia pomocy od wyborów dzieci. Mnie w ogóle coś przykrego się budzi jak słyszę że rodzice jak tylko dziecko dorośnie to koniec pomocy.

[magdallenac]

No, kiedy jeszcze podczytywałam to forum, to pojawił się wątek na podobny temat. Byłam w poważnym szoku, kiedy czytałam o tych wszystkich młodych pasożytach, których z tobołkiem na kiju powinno się wyprawić w świat w chwili ukończenia 18 lat. To ma niby kształtować osobowość i charakter młodego człowieka. Panie jedna przez drugą przekrzykiwały się jak to one zapewniły wykształcenie ( w kraju gdzie szkolnictwo wyższe jest darmowe) i to powinno niewdzięcznemu pasożytowi wystarczyć.

[agniesia331]

Magdalenac - ja też byłam w szku. Wiele razy tu pisalam, że kończenie studiów na WUM, Polibudzie na najtrudniejszych kierunkach to wielkie wyrzeczenie że strony dziecka. Mój b zdolny kończył zajęcia ok 17 i potem po 3,5 godzin się i uczył. W weekendy też sporo. Zostałam zakrzyczana, że mają pracować. Akurat pochodzę że środowiska, gdzie rodzice sporo zarabiają, dzieci na najtrudniejszych kierunkach i nikt z nas nie karze pracować 23 latkom. Ale już teraz nieśmiało po pierwszych obronach inżynierach, na mgr dzieci wiedzą, że muszą za chwilę podjąć pracę, by móc się utrzymac w swoich mieszkaniach zakupionych przez nas, które dostaną za około rok. Bo o wielkie larum, wszyscy jak jeden mąż całe 8 rodzin kupiliśmy dzieciom nowe mieszkania i to nie kawalerki. Nam rodzice 1sze też pokupowali. Tłumaczenia moje, że jak dziecko wywala się z domu 19 lat to nie ma szans na lepszą przyszłość zostało wyśmiane. A ja znam też takie przekonanie (koleżanki z LO, z osiedla, które mało zarabiają) i dzieci właśnie z domu wywaliły. Efekt? 23 latek tylko z matura, niepełna matura dorabiający u byłego męża. Mamusia dumna, że zarabia 4 netto. Tylko że to 3 netto to będzie jego limit. Tu nie będzie Dky os the limit. Tu będzie powielanie stylu życia rodziców. Tzw bieda warszawska bczesto

[konsta-is-me]

ciszej.tam napisała:

> U mnie w rodzinie normą jest zastępowanie kasą/przedmiotami jakichkolwiek czynó
> w, takie typowe zapychanie.
> To jest dobre na pokaz bo o drogich prezentach które się komuś kupiło można sze
> roko opowiadać i tworzyć sobie dobry PR.
> Ale IMO nie ma to nic wspólnego ze wsparciem.


Nie ma?
Chyba za dużo tych przedmiotów/kasy dostałaś...
Akurat kasa może b .pomoc w trudnych sytuacjach.
Wyobraź sobie że nie ma kasy ani innego wsparcia-lepiej ?

[ciszej.tam]

No nadinterpretacja.
Nie napisałam, że w momencie kiedy potrzebujesz wsparcia finansowego jest ono zbędne.

[lily_evans11]

Jako samotna matka użerająca się z przemocowym psychicznie facetem i walcząca o alimenty zostałam pozostawiona sama sobie, od matki słyszałam jakieś na przemian zgryźliwe i kompletnie nierealistyczne komentarze, od ojca, że tatuś mojego dziecka "powinien to i to", a reszta rodziny miała uciechę i obrabiała mi du... po kątach.
Nie piszę tego, żeby coś z siebie wylewać, choć chciałabym móc mojej kuzynce i ciotkom powiedzieć prosto w twarz "jesteście pier... suki". Byłoby mi przyjemniej i lżej od tego.
Co do znajomych, zemściło się niestety to, że ogólnie jestem osobą powierzchowną w relacjach, zdystansowaną emocjonalnie i nie zależy mi na nawiązywaniu więzi, a raczej na miłym spędzaniu czasu/dobrej imprezie. Moje perypetie też wówczas nikogo nie obeszły, zresztą wstydziłam się opowiadać coś więcej, latami czułam się totalnym przegrywem.
I uważam, że jednak do rodziny należy udzielenie tego wsparcia.

[kosmos_pierzasty]

>Jako samotna matka użerająca się z przemocowym psychicznie facetem i walcząca o alimenty zostałam pozostawiona sama sobie, od matki słyszałam jakieś na przemian zgryźliwe i kompletnie nierealistyczne komentarze, od ojca, że tatuś mojego dziecka "powinien to i to",

Też miałam "przygodę" z przemocowym partnerem, jak mi się udało dorwać do telefonu w czasie jednej z jego akcji i zadzwoniłam do mamy, zdążyłam tylko zawołać "wezwij policję!", zanim mi wyrwał telefon, to moja mama co zrobiła? Zadzwoniła do niego, spytać, co się dzieje.

[ciszej.tam]

Moja matka nad moją głową omawiała moje sprawy z siewcą terroru i podejmowała realne decyzje o moim życiu z tym człowiekiem za moimi plecami.

[kosmos_pierzasty]

Ojp, skąd te matki się biorą?
I dlaczego ludzie uważają, że matka to matka, należy się to, to i to, niezależnie, jaka to matka?

[lily_evans11]

Oh fuck.
U mnie nie było przemocy fizycznej, nigdy i dlatego bardzo długo wydawalo mi się że jest w porządku. Ze to ja jestem tą złą i głupia. Ale matka wcześniej widziała jak ten chłop mną kręci i manipuluje. W takiej sytuacji stworzyłabym swojemu dziecku bezpieczne zaplecze żeby mogło się wycofać. A ja miałam psychikę tak zjechana już na mniej niż zero że samej trudno było mi się ogarnąć.
Nie wiem czasami czy rodzice tacy głupi są czy tylko udają.

[lily_evans11]

Ale moja mama ogólnie mało życiowa jest i nie umie komuś konkretnie pomoc tylko ględzic. Natomiast drwinek rodziny i obrabiania mi dudy kompletnie nie rozumiem. Niestety to są po prostu szuje.

[ciszej.tam]

IMO zazwyczaj rodzice mają jakąś własny interes w tym.
Moja matka poszła na wcześniejszą emeryturę mówiąc w pracy, że dlatego że musi mi pomagać przy dziecku, jednocześnie jak pracowałam na dwie prace bo spłacalam długi po ojcu dziecka, to moja koleżanka zwolniła się z pracy i poszła z moim dzieckiem do lekarza, matka odmówiła.
W ogóle to jest kobieta która nie musiała gotować, nie zna pojęcia szukania opieki do dziecka, odeszła na emeryturę tuż po 50 i wyzywa ludzi naokoło od leniwych xd

Ja kupowałam latami jej wersję we wszystkim, tak jak zresztą całe otoczenie. Ostatnio do mnie dotarło, że jestem starsza niż ona była kiedy narzekała że jest na wszystko za stara, zbyt zmęczona etc i że latami robiłam dużo więcej i przestała mi ta jej historyjka grać.

[ciszej.tam]

Poza tym ona "nic nie wie" i "nic nie widziała".
Moja siostra ma od mniej więcej 14 lat nieleczoną depresję, były momenty kiedy nie mając 30 wyglądała jak umęczona 60 latka. Mówiłam matce miliony razy, żeby się jej przyjrzała i okazała czułość. "Ale ja nic nie widzę!".
Ja byłam w związku z człowiekiem który mnie niemal ubezwłasnowolnił, widziała mnie na podłodze z krwotokiem (że stresu miałam krwawienia z uszu, z za przeproszeniem tyłka, masę objawów somatycznych) i potem "ale ja nic nie wiedziałam". O mojej próbie samobojczyjej o której zrobiła mi regularną awanturę też potem nie wiedziała.

Nwm niektórzy ludzie tak chyba mają, coś jak ten Julian z kreskówki, znudziło mnie bo nie było o mnie, tylko to nie jest śmieszne.

[kosmos_pierzasty]

Współczuję...

[tereso]

Gdy miałam trudności, mąż, dzieci, rodzice, brat stanęli za mną murem. Wtedy też stanęli za mną przyjaciele, a właściwie również koleżanki, które w wyniku tego stały się przyjaciółkami. Mam pewność, że mam grupę za plecami. Sama też stanowią taka grupę dla tych samych osób. Tak, to powoduje że czuje się silniejsza.

[konsta-is-me]

W ogóle sobie nie wyobrazam.
Moja rodzina jest moim przekleństwem.
Czymś wyłącznie negatywnym.
Dalsza ,czyli kuzyni itp są porozrzucani po kraju ,czyli wiadomo że kontakt jest sporadyczny.
Wsparcie miałam tylko od przyjaciół i partnerów życiowych (albo i nie).

[daniela34]

Miałam i mam bardzo wspierających rodziców, materialnie (w miarę możliwości), organizacyjnie, ale przde wszystkim psychicznie. Od zawsze szłam przez życie z taką świadomością, że mogę na nich liczyć. Mam nadzieję, że teraz z wiekiem i pojawiającymi się chorobami oni też mają poczucie, że jestem dla nich wsparciem. Przy czym to nie jest jednostronne, to nie jest tak, że przedtem oni mnie, to teraz tylko ja ich, nadal w różnych sprawach to oni wspierają nas.
Z dalszą rodziną bywa różnie, jak jest naprawdę źle (smierc, choroba) to się mobilizuje.
Przyjaciółki- jak potrzeba, to wiem, że w nocy o północy.

[magdallenac]

Od dziecka zarówno ja jak i siostra miałyśmy ogromne wsparcie rodziców, a sposób w jaki nas wychowali sprawił, że obydwie jesteśmy bardzo szczęśliwymi, pewnymi siebie kobietami. Nie wyobrażam sobie skąd czerpali wiedzę na temat wychowania dzieci, bo obydwoje byli bardzo młodzi, kiedy ja się urodziłam (23lata) i były to późne lata 70, kiedy mnóstwo dzieci było po prostu hodowanych, a nie wychowywanych. U mnie rodzina zapewniła mi bardzo mocny i zdrowy fundament do budowania mojego dalszego życia. Rodzice mieli takie możliwości, więc zadbali też o to, abyśmy miały bezstresowy start w dorosłe życie. Teraz ja mam 42 lata i nadal jestem blisko z rodzicami i siostrą pomimo, że chwilowo mieszkam na innym kontynencie. Jeśli chodzi o najbliższą rodzinę czyli męża, to zapewnia mi 100% poczucie bezpieczeństwa i jest do bólu lojalny- zawsze trzyma moją stronę. Gdybym kogoś zamordowała to on i moja siostra pomagali by mi ukryć ciało

[tereso]

Poza szczegółami, mam dokładnie tak samo.

[bywalec.hoteli]

Super, Magdac, że rodzice Cię tak wspierali i wyposażyli. A ucieszyli się, że się przeprowadziłaś 10 tys. km od nich?

[magdallenac]

Cieszą się, ze jestem szczęśliwa, co nie wyklucza, ze tęsknią za mną i moja rodzina. Jednak czas szybko leci i zostały nam tylko 4 lata za oceanem, wiec to już z górki 🙂

[ajriszka]

magdallenac napisała:

> Jednak czas szybko leci i zostały nam tylko 4 lata za oceanem, wiec to ju
> ż z górki 🙂

Magdallenac, wracasz do Polski za te 4 lata? Czy dzieci skończyły edukację za oceanem i wracają z Wami?

[magdallenac]

ajriszka napisała:

> Magdallenac, wracasz do Polski za te 4 lata? Czy dzieci skończyły edukację za o
> ceanem i wracają z Wami?

Taki był plan, a ja jako wieczna optymistka mam nadzieję, że coś się w Polsce zmieni przez najbliższe 4 lata. Jeśli nie, to jakieś fajne europejskie miasto, lub wyspa z bezpośrednim połączeniem lotniczym z Krakowem. Dziecko jak na razie deklaruje, że zostaje w Stanach, ja mam nadzieję, że zmieni zdanie i wybierze uniwersytet w Europie.

[ajriszka]

magdallenac napisała:

> Dziecko jak na razie
> deklaruje, że zostaje w Stanach, ja mam nadzieję, że zmieni zdanie i wybierze
> uniwersytet w Europie.

Dzięki za odpowiedź. A więc dziecko to już prawie dorosły człowiek...

[magdallenac]

ajriszka napisała:


>
> Dzięki za odpowiedź. A więc dziecko to już prawie dorosły człowiek...

Wczesna nastolatka, dlatego liczę, że jej się za parę lat odmieni i będzie miała ochotę na europejskie przygody

[bywalec.hoteli]

czyli chcecie wrócić? A mąż tez chce? w końcu to on zarabia w tej rodzinie pieniądze i może jest mu za dobrze w firmie starego i z jego majątkiem, domami? Przemyślałas to?

[magdallenac]

Próbowałam normalnie z Tobą gadać bywalec, ale niestety nie da się. To był ostatni raz, kiedy Ci odpowiedziałam, lub udzieliłam się w Twoim wątku.

[bywalec.hoteli]

magdallenac napisała:

> Próbowałam normalnie z Tobą gadać bywalec, ale niestety nie da się. To był osta
> tni raz, kiedy Ci odpowiedziałam, lub udzieliłam się w Twoim wątku.

Myślisz, że jak nakrzyczysz czy się nie będziesz odzywać to problem zniknie?

[kira02]

Ale zazdrościsz, nieładnie 😁

[bywalec.hoteli]

Nie zazdroszczę. Buduję sobie swoje własne szczęście w kraju. Jak najbardziej da się. Tylko zauważyłem, że Magdallena przedstawia cukierkowo-idylliczne historie swego żywota, tylko jak się zauważy jakieś pęknięcie na marmurowym image, to reaguje agresywnie i to bardzo. Jest też bardzo agresywna wobec ludzi, którzy mają inne podejście.
Niby rodzice tak super wychowali, wychuchali, dali mieszkania, taką super karierę naukową robiła, dorobiła się, poznała męża milionera, wyjechała aż za ocena realizować swój amerykański sen...jako housewife, teraz mówi że za 4 lata wróci do Polski. A ja nie sądzę. Wydaje mi się, że będzie coraz bardziej znudzona i sfrustrowana jako "żona męża" i będzie nam tu dosrywać coraz bardziej.

[karme-lowa]

Najbardziej sfrustrowany to jesteś ty padalec. Nie masz żadnego życia, rodziny. Niczego. Zostało ci tylko kobiece forum.

[magdallenac]

Nie widzę już co on pisze, bo go wygasiłam. To forum jest ewenementem na skalę internetu jeśli chodzi o poziom dyskusji, uczestniczek i mnogość poruszanych tematów. Wielka szkoda, że nie ma możliwości wyeliminowania takich trolli jak BH, które to forum rozwalają i przez których fajne, wartościowe osoby odchodzą, bądź przestają pisać.

[bywalec.hoteli]

Podpisałaś pod moim postem, więc chyba nie wygasiłaś

[karme-lowa]

bywalec.hoteli napisał:

> Podpisałaś pod moim postem, więc chyba nie wygasiłaś
>
Idioto, podpięła się pode mnie. Ty niczego nie ogarniasz.

[karme-lowa]

bywalec.hoteli napisał:

> Myślisz, że jak nakrzyczysz czy się nie będziesz odzywać to problem zniknie?
>
Oj tłuku padalcu, ale zazdrościsz.
Żal ci dupę ściska, że miernoto.

[maly_fiolek]

Wspieranie to pomoc bez narzucania siebie i swojej wizji. Jeśli ciotka powie że jej córka chce na studia do Warszawy to zapewnię jej córce miejsce w pokoju dopóki nie znajdzie mieszkania.

[ferra]

Warto zastanowic sie najpierw na czym polega doroslosc (na samodzielnosci i nie szukaniu, na kim mozna się uwiesic)

[ciszej.tam]

Tam np ta ciocia z wątku o zdradzie spędzając weekend z siostrą "uwieszała się" na niej?

Rozwiń to uwieszanie bo to ciekawe jest.

Jakie sytuacje są wg ciebie legit a jakie są uwieszaniem?

[ferra]

Uwieszanie to obarczanie innych (rodziny, znajomych ) swoimi problemami. Od tego są profesjonalisci.

[konsta-is-me]

To od czego jest rodzina i znajomi ?

[magdallenac]

ferra napisała:

> Uwieszanie to obarczanie innych (rodziny, znajomych ) swoimi problemami. Od teg
> o są profesjonalisci.
>
Serdecznie Ci współczuję. Fajnie mieć męża, siostrę, rodziców, przyjaciółkę i obgadać problem, zanim się człowiek wybierze do specjalisty.

[ferra]

Naprawdę obgadujesz z koleżanką/siostrą/matką/mężem problem np. zepsutego auta? Ja biorę drugie i dzwonię po serwis, żeby zabrał pierwsze. Nie potrzebuję do tego wyręczenia rodziną/znajomymi.

[fitfood1664]

brzmisz jak ktoś kto nie miał nigdy poważnych problemów

[ciszej.tam]

Tzn z rodziną i znajomymi nie rozmawiasz w ogóle o ich sprawach, nie wiesz co u nich?

Nwm dla mnie to niezdrowe, nie mieć żadnej wspólnoty i nie być jej częścią.

To jest wg mnie ważniejsza strona koleżeństwa - zauważyć koleżanki zmęczenie i zająć się jej dziecmi by mogła pospać, wyciągnąć "do ludzi" osobę po rozstaniu czy innym trudnym momencie.
Nie raz sprzątałam jakiejś znajomej chatę w czasie jakiegoś załamania nerwowego.

I sama, tak jak napisałam wcześniej, w krytycznym momencie dostałam pożyczkę n terapeutkę, o którą nikogo nie prosiłam. Najbardziej wspierające było w tym właśnie to że nie musiałam prosić czy opowiadać, bo one dostrzegły same. Wg mnie to bycie realnie zauważonym jest tu ważne.

Znajomi i rodzina z którymi wymienia się wyłącznie uwagi o tym jak nam się podobał aktor w sztuce teatralnej, lub jak smakowało ramen w knajpce , to jest wg sytuacja braku więzi.
Można z ludźmi z pracy równie dobrze iść do tego teatru i knajpy, ale nie jest to przyjaźń ani bliskość.

[ferra]

Brniesz w kierunki wspólnoty w niedoli. Bardzo niezdrowe.

[ciszej.tam]

Rozwiń.

[lily_evans11]

A ja zawsze myślałam, że profesjonaliści wkraczają wtedy, kiedy bliscy nie są w stanie udzielić ci wsparcia. Swojemu dziecku w jego życiowych perypetiach też powiesz to samo, co tutaj?

[taki-sobie-nick]

O co chodzi z ciotką i czy borejkowska dyskrecja czymś się różni od klasycznej dyskrecji (tj. trzymania dzioba na kłódkę)?

[ciszej.tam]

Borejkowska dyskrecja to była np jak się przemilczała latami temat ojca, który odszedł, nawet jak dziecko uciekało z domu przez to.

Wiem, że niektórzy są bardzo dumni z takiego podejścia, ja uważam je za słabe, a w wielu sytuacjach zwyczajnie okrutne.

[ciszej.tam]

Co do ciotki to zdumiały mnie zarówno porady dla siostrzenicy żeby udawała że nic nie wie jak i napadanie na nią, że sama nie siedziała z ciotką tylko sprowadziła do niej swoją matkę (ciotki siostrę). Wydaje mi się, że mało osób wolałoby zwierzać się pokolenie młodszej siostrzenicy niż siostrze z którą ma dobry kontakt, dlatego te ataki były dziwne dla mnie

[iberka]

Jako taką, która nie narzuca własnego zdania, ale pomaga tak jak tego wymaga sytuacja. Ach, no i nie robi tego na zasadzie 1:1 zawsze oczekując "oddania" przysługi

[joana012]

Wsparcie to towarzyszenie bliskiej osobie bez oceniania i zbędnych oczekiwań typu wsparłem to teraz oczekuję, że Ty....
Ja w dorosłym życiu nie doświadczyłam wsparcia rodziny. Mama zmarła jak jeszcze byłam na studiach, ojciec kilka lat później i jeszcze długi jego spłacałam, brat sobie nie radzi i pije. Więc życie trochę mnie przeczołgałoci musiałam sobie radzić sama wielokrotnie. Ale i uodporniło, jestem samowystarczalna i nie straciłam pogody ducha. Lubię siebie i wiem że jestem lubiana. To dużo.
Teraz w czasie pandemii gdy byłam w izolacji sporo osób dzwoniło, oferowało pomoc choćby w zakupach. Mimo braku rodziny można mieć też wsparcie.

[tereso]

Bardzo fajnie. Oczywiście że można mieć wsparcie z różnych stron.

[iberka]

Moja "rodzina" pomaga i pamięta tylko w zamian za coś. Niestety gros znajomych również.

[takie.rzeczy1]

Pomoc w trudnych chwilach. Bezinteresowna.

[igge]

Podpiszę się

[agrypina6]

Że jak zechce pół mieszkania siostry, brata lub wujka to dostanę całe.

[igge]

Nie muszę sobie wyobrażać, mam wspierającą rodzinę. Tę najbliższą mam na myśli, parę osób tylko.
Sama nie wiem czy jestem dość wspierająca za to, choć i chcę.

[lily_evans11]

Wyobrażam sobie to na przykład tak, że kiedy popełnię jakiś błąd, to ktoś nie będzie mi brzęczał "a nie mówiłam", ani pogardliwie wyśmiewał mnie za plecami, ale np. spróbuje podsunąć konstruktywne rozwiązanie problemu i pomoże mi radą albo działaniem wyjść z dołka (tak się nie stało w poważnej sytuacji i dlatego uważam, że rodzinę mam słabą po całości, no ale trudno).
Jeśli dzieje się coś, czemu nie można zapobiec i co ma ciężki kaliber, to też rodzina danej osobie pomaga, np. przy złamaniu nogi, utracie pracy itp.
Ogólnie - chodzi o to, żeby coś zrobić dla kogoś, kogo przytłoczyły życiowe okoliczności, a nie mu nad uchem i za plecami pieprzyć.

[anorektycznazdzira]

To zależy. Inne wsparcie sobie wyobrażam od męża, córki, czy siostry, a inne od kuzyna znad morza albo ciotki widywanej co drugi rok na święta.
Najbliżsi o ile układ jest zdrowy mogą a czasem powinni mocno ingerować w życie, bo potrafią wyciągnąć z niezłego błota. Osoby formalnie spokrewnione lub powinowate powinny być życzliwe i ewentualnie wesprzeć dobrym słowem lub przysługą, jeśli sytuacja tak się ułoży, ale to coś jak znajomi i koledzy- czyli bez przesady.