Czy są tu emamy dzieci z orzeczeniem o kszt specj

[strachliwamama]

Mój synek który chodzi do 1 klasy takie orzeczenie ma( niepełnosprawność intelektualna w st lekkim). Nie umiem pogodzić się z tym. Synek chodzi do normalnej szkoły, ma 2 h dodatkowej rewalidacji. Ciagle o tym rozmyślam, nie umiem pogodzić się z tym faktem.

[stara_i_brzydka]

Moja córka takie orzeczenie ,(Asperger). Również chodzi do normalnej szkoły i tea rewalidację. Z czym Ci się ciężko pogodzić?

[stara_i_brzydka]

*też

[larix_decidua77]

Górna granica? Dolna? Ma dodatkowe zaburzenia?

[ichi51e]

A jakie masz wyjscie?

[potworia116]

Moja trzyletnia córka ma orzeczenie o KS, na etapie przedszkola to świetna sprawa, podobno w szkole bywa gorzej.
Boli cię orzeczenie, to, jak jest realizowane, czy niepełnosprawność synka?

[zwyczajnamatka]

Już na poziomie pierwszej klasy ma orzeczenie o kształceniu specjalnym i stopień niepełnosprawności? Nie za wcześnie? Może na wyrost mu dali, tym bardziej, że stopień lekki. To jeszcze małe dziecko.

[kaskaz1]

Orzeczenie można mieć już w przedszkolu czemu nie? A dziecko nie ma stopnia niepelnosprawnosci.

[ichi51e]

W szkolnym systemie chyba ma bo dzieci z lekkim w edukacji domowej nie zdaja egzaminow a jedynie rozliczaja sie z ipetu i pracy.

[georgia.guidestones]

ichi51e napisała:

> W szkolnym systemie chyba ma bo dzieci z lekkim w edukacji domowej nie zdaja eg
> zaminow a jedynie rozliczaja sie z ipetu i pracy.
>
Nie stopien w formie prawnej, do 16 roku stopnia nie (np dziecko calkowicie niewidome lub nieslyszace tez ma samo orzeczenie, a nie stopien znaczny). Akurat przy iq nizszym niz standardowe po prostu są 3 "poziomy", w tym lekki.

[ichi51e]

System jest podwojny jest dziecko uposledzone w systemie szkolnym plus niepelnosprawnosc. To sa dwie rozne rzeczy zalatwia sie osobno. Dziecko moze miec ks i w nim wpisany stopien niepelnosprawnosci a jednoczesnie wcale nie byc oficjalnym niepelnosprawnym. Taki mamy system.

[ichi51e]

“ 3. Co oznacza pojęcie „uczeń niepełnosprawny”?
Uczeń niepełnosprawny to uczeń z orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego, wydanym z racji niepełnosprawności. Przepisy podają katalog dziewięciu niepełnosprawności, uprawniających do uzyskania orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego. Orzeczenia mogą otrzymać dzieci:
1. niesłyszące,
2. słabosłyszące,
3. niewidome,
4. słabowidzące,
5. z niepełnosprawnością ruchową, w tym z afazją,
6. z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim,
7. z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym, 8. z autyzmem, w tym z zespołem Aspergera,
9. z niepełnosprawnościami sprzężonymi.
Podst. prawna: par. 1 Rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 17 sierpnia 2017 r. w sprawie organizacji kształcenia, wychowania i opieki dzieci niepełnosprawnych, niedostosowanych społecznie i zagrożonych niedostosowaniem społecznym (Dz. U. 2017 poz.1578)

Ważne: Według stanowiska Ministerstwa Edukacji Narodowej, dzieci z diagnozą “całościowe zabu- rzenia rozwoju” (F.84.5) nie mają prawa do uzyskania orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalne- go. Orzeczenia przysługują tylko na niektore diagnozy zaburzeń ze spektrum autyzmu, tj: autyzm, autyzm atypowy, zespół Aspergera. Więcej informacji na naszej stronie, po kliknięciu na link”

[livia.kalina]

Mieszasz zupełnie różne rzeczy. Stopień niepełnosprawności, jak pisała powyżej georgia, można w Polsce mieć dopiero od 16 roku życia. Ten stopień określa LEKARZ orzecznik. Dziecko autorki wątku ma niepełnosprawność intelektualną w określonym stopniu (nie niepełnosprawność), zdiagnozowaną przez PPP, czyli psychologa i pedagoga specjalnego, zapisaną w orzeczeniu o potrzebie kształcenia specjalnego.

[panna.nasturcja]

Ale autorka wątku nie pisze o stopniu niepełnosprawności tylko o stopniu upośledzenia umysłowego, to nie jest to samo.

[panna.nasturcja]

Sorry, dopiero doczytałam, że Ty piszesz to samo, co ja.

[kamin]

Mieszasz stopień niepełnosprawności z poziomem upośledzenia.
Upośledzenie umysłowe (teraz się mówi raczej niepełnosprawność intelektualna) może być w stopniu lekkim, umiarkowanym, znacznym i głębokim.
Stopień niepełnosprawności można mieć lekki, umiarkowany lub znaczny. Stopnie niepełnosprawności orzeka się tylko u dorosłych. Dziecko może dostać co najwyżej orzeczenie o niepełnosprawności, bez ustalonego stopnia.
To są dwie niezależne kwestie. Dorosły z lekkim upośledzeniem umysłowym zwykle nie kwalifikuje się do otrzymania orzeczenia o niepełnosprawności (o ile nie ma innych schorzeń poza u.u).

[livia.kalina]

O, tez to napisałam, zanim przeczytałam twoją odpowiedź.

[nessy]

W PPP to standard. Znajome z czymkolwiek nie pójdą, to mają podobnie. Każdy rodzic zna swoje dziecko bo przebywa z nim cały czas. Jak po 2-3 godz mozna wydać takie orzeczenie i do tego takiemu małemu dziecku?

[asia_i_p]

Mam zerówkowicza z orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego ze względu na afazję. Znajdź sobie na Facebooku jakąś grupę wsparcia - to naprawdę dużo daje, kiedy rozmwaiasz z ludźmi w tej samej sytuacji, mówisz sobie luzikiem, że we frustracji uderza głową w lodówkę albo że nadal nie zjadł więcej niż kilku potraw i zamiast krytyki twoich umiejętności rodzicielski albo serii odkrywczych pytań typu "czy konsultowałaś się ze specjalistą" albo "czy próbowałaś go sadzać z wami przy stole?" słyszysz szczerze zainteresowane pytanie, czy zostają wgniecenia i czy się da z nimi coś zrobić . A jak już trafisz na matkę dziecka, które ma ten sam problem co twoje, ale jest już nastolatkiem, to to jest kopalnia wiedzy i mnóstwo wsparcia.

[ichi51e]

Asia ja pociesze - moje dziecko jadlo chleb ryz i ziemniaki mleko i maslo. Do tego kurczaka w panierce i kielbase z grilla. Na wiekszosc warzyw uczulony z owocow truskawki okazjinalnie banan i winogrona (marchew jablko itd) Ogorki i przetwory ogorkowe. Zupa pomidorowa i ogorkowa (sam plyn odcedzony przez sitko) rosol. I nagle 2 tygodnie temu oswiadczyl ze brokul tonjego ulibione warzywo zaraz po brukselce. I zaczal jesc warzywa. Nikt nie wie co sie stalo. Wyjatkowo dobre jablka sie trafily wiec dalam mu kawalek okazalo sie ze przestal puchnac... mi sie wydaje ze jednak jakas dojrzalosc rowniez wchodzi tu w gre na ktora nie dokonca mamy wplyw...

[kamin]

Dużo jadło.

[ichi51e]

Dalo sie jakos poukladac zeby wszystko bylo ale kazdy ma czasem watpliwosci ile mozna zoemniak i ryz ziemniak i ryz...

[kaka-llina]

Kiedy mu przeszło? Mój ma 8 lat i lsta jest znacznie krótsza niz ta twoja.... Zawsze uwazałam, ze dam mu czas ale teraz juz zaczyna mnie szlag trafiać. Warzyw nie je w ogóle (od urodzenia nie jadł, wyczuł nawet w papce- teraz papki, sosu itd... tez nie tknie)

[ichi51e]

8 i 4 miesiace. Jedyna zmiana jaka zrobilam to wywalilam mleko (w panice ze juz w ogole tylko ziemniak i ryz) bo alergolog kazal.

[szmytka1]

o czasie to ściema, nie wyrastają. Ja mam nestolatka, nie przeszło mu, a wręcz teraz je mniej rzeczy niż w czasach jak był kilkulatkiem. Wybiorcze odżywianie ma od czasów niemowlęcych. Jak był mały to miał orzeczenie o niepełnosprawności. NIe je żadnych warzyw, zup, niczego w sumie normalnego. Kilka rzeczy na krzyż, nalesniki (na sucho), kotlety i tu poszłąm w urozmaicenie z czego jest kotlet, a więc kurczak, indyk, schab, ryba w panierce.

[potworia116]

Byłam przeszczęśliwa, kiedy z etapu niejedzenia niczego, przeszłyśmy do etapu jedzenia węglodanów. Od roku czekam na następny krok, ale stoimy w miejscu: kasza, ryż, makaron, ziemniaki. Cukinia w formie placków. Jogurt wchodził w grę, ale wyszła alergia.

[agua_de_coco]

Mam czterolatkę z afazją - może diagnoza trochę na wyrost, ale walczyłam, żeby to słowo się pojawiło, bo dawało właśnie możliwość uzyskania KS, a co za tym idzie większej ilości różnych zajęć, które tylko pomogą.

[komorka25]

Czy mogę napisać na priv? Mam podobny problem.

[agua_de_coco]

Jasne, daj tylko znać, bo nie sprawdzam zazwyczaj gazetowego.

[kotejka]

to dobrze, ze masz to orzeczenie, ono jest dla dziecka
i ono jest na etap ksztalcenia, jeden, pozniej ponowna diagnoza
synek objety jest odpowiednia pomoca i ma dostosowanie metod i wymagan
to dziala na jego korzysc, z tego sie ciesz
w mojej szkole na przyklad bardzo sie o to dba
terapia, rewalidacja, logopeda, tyflopedagog, w zaleznosci od potrzeb
dostosowanie form pracy na lekcjach
z doswiadczenia powiem Ci, ze czesto bywa tak, ze orzeczenie na pierwszym etapie wcale nie jest powtarzane na drugi
dziecko intensywnie wspierane i stymulowane dogania dzieci i pozniej funkcjonuje calkiem dobrze

[enigma81]

Mój syn ma orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego (Zespół Aspergera) - ma zajęcia rewalidacyjne, psychologa i nauczyciela wspomagającego, dostosowanie form pracy na lekcjach - to duża pomoc dla niego.

Orzeczenie jest fajne, potrzebne. Sporo ułatwia nie tylko dziecku ale i tobie. O wiele trudniej jest dzieciakowi, który ma problemy ale rodzice wolą udawać, że wszystko z nim ok i nie dają pomóc.
Żałoba po zdrowym dziecku nie trwała długo, ale jednak była. To normalne.
Polecam znaleźć sobie jakąś grupę wsparcia na FB skupiającą rodziców dzieci z takimi samymi problemami jakie ma twój syn, może będzie ci łatwiej.

Orzeczenie to nie koniec świata.

[aerra]

Z czym nie możesz się pogodzić? Z niepełnosprawnością dziecka, czy z tym, że potrzebuje orzeczenia?
Mój syn ma orzeczenie (ze względu na ZA), w przedszkolu było niesamowicie potrzebne, teraz im jest starszy tym mniej (a dostaliśmy na całą SP - jeszcze za czasów 6-klasowej, potem przyszła reforma i mamy to orzeczenie do 8-klasy, nie wiem czy w LO będziemy w ogóle robić nowe (a jeśli nawet się wystąpi o orzeczenie, na wszelki wypadek, to pewnie wyląduje w szufladzie, własnie na ten wszelki wypadek)).
Z niepełnosprawnością na pewno jest ciężko się pogodzić - ale tak naprawdę, jaki masz wybór? Czy twoja niezgoda na to i brak akceptacji cokolwiek zmieni na plus? Bo raczej tylko na minus. A orzeczenie jest dla dziecka - ma być pomocą i ułatwieniem. Pamiętaj o tym, że jeśli dziecko ma orzeczenie, to szkoła musi ułożyć IPET i Ty jesteś jedną z osób, które na kształt tego IPETu mają wpływ. Nie tylko pedagog, psycholog szkolny czy wychowawca, rodzic również. Dlatego warto brać w tym aktywny udział, bo twoje uwagi szkoła powinna uwzględnić (znaczy sensowne uwagi, nie że od czapy) - bo chodzi o to, żeby dziecko w szkole czuło się dobrze i miało zapewnione odpowiednie warunki.

[cegehana]

Ja nie mam dziecka z orzeczeniem, ale pracowałam z dziećmi z niepełnosprawnością intelektualną. Orzeczenie, poprawna diagnoza może Twojemu dziecku tylko pomóc i tak postaraj się do tego podejść. Znałam rodziców, którzy celowo "naciągali" orzeczników na opinię słabszą niż wynika z rzeczywistych możliwości dziecka, bo taki papier oznacza więcej godzin rewalidacji. Do tego nie namawiam , tylko uświadamiam Ci, że z tego bardzo kulawego systemu edukacyjnego można dla dziecka też sporo wyłuskać (subwencja oświatowa, nauczyciel wspomagający, mniejsze klasy, wspomniany już ipet - zdrowe dzieci mogą pomarzyć o tak indywidualnym podejściu), więc nie zamartwiaj się tym co na papierze, tylko szukaj w tym szans. Osoby niepełnosprawne w stopniu lekkim naprawdę dużo mogą osiągnąć.

[strachliwamama]

Dziękuje za wsparcie, synek chodzi do 1 klasy, w przedszkolu i zerówce miał wczesne wspomaganie. Ma kłopoty ze skupieniem uwagi, nie chce czytać, nie umie gloskowac, ma problemy z grafomotoryka. Nie chce absolutnie czytać, gdy próbuje przekonać go by próbował-ucieka. Zniechęca go to z czym sobie nie radzi. Daleka jestem od porównywania dzieci, ale teraz w czasie lekcji online cały czas muszę z nim siedziec, bezemnie nie radzi sobie wogole. Widzę przepaść miedzy moim synkiem a innymi dziećmi, i to mnie tak boli.. z racji orzeczenia ma 2 godz tygodniowo zajec dodatkowych- to jedyny zapis w orzeczeniu. Dodatkowo raz w tygodniu uczęszczam z nim na zajęcia edukacyjne z pedagogiem specjalnym, staram się angażować go w wszystkie sfery zycia, dużo z nim rozmawiać, rysować, wykonywać zajęcia manualne, grafomotoryczne, jednak mój lęk przed jego przyszłością jest ogromny

[larix_decidua77]

Z lekkim może skończyć szkołę zawodową, zrobić prawo jazdy i założyć rodzinę. Lepiej żeby nie głoskował, zanim nauczy się czytać. Jeśli to dolna granica lekkiego, proponuję szkołę specjalną. Tam cała klasa uczy się wszystkiego wolniej i w okrojonym zakresie. Będzie miał kolegów, przyjaciół. To nie koniec świata.

[cegehana]

Pewnie, że boli, każda matka marzy o wspaniałym życiu dla swoich dzieci - życie Twojego dziecka też może takie być (szczęśliwe, spełnione, pełne miłości i satysfakcji z pracy), choć będzie wyglądało pewnie inaczej niż jego rówieśników co już na wczesnym etapie szkolnym jest widoczne. Szkoła specjalna to też rozwiązanie pod rozwagę - pracujący tam nauczyciele mają doświadczenie z naprawdę trudnymi przypadkami.

[arwena_11]

A sprawdzałaś zagrożenie dysleksją? Słuch fonematyczny? Moja córka tak miała. Nie chciała czytać, ortografia to była droga przez mękę. Mogłam z nią godzinami siedzieć nad czytanką, a ona dalej nie umiała. Znaczy umiała ja już na pamięć, ale przeczytać nie. Ponieważ mam syna, który się nauczył sam czytać w wieku 5 lat, to stwierdziłam, że coś jest nie tak. W PPP potwierdzili moje przypuszczenia i znaleźli jeszcze brak słuchu fonematycznego. Dużo pracowała w szkole oraz w domu. W tym roku matura. Pochłania książki, uczy się świetnie, jest w liceum z warszawskiego top15. Ale początki były ciężkie. Pracy ogrom, ale jak już wiedziałam jak z nią pracować to szło łatwiej. Najgorzej z językami obcymi przy braku słuchu fonematycznego. Zdiagnozuj syna jeszcze pod tym kątem.

[berdebul]

Jaką metodą uczy się czytać? Spróbuj Cieszyńskiej. Głoskowanie przy problemach ze słuchem fonematycznym/dysleksja/etc może dawać obraz problemów z rozwojem, co nie zawsze jest prawda. Byłaś z synek w poradni? Został dokładnie przebadany?

[arwena_11]

Dokładnie. Moja córka jest wzrokowcem i kiedyś polecono mi aby zrobić tablicę z angielskiego. Proste zdanie, pytanie, przeczenie. Na różne kolory oznaczyć podmiot, orzeczenie, resztę. Wtedy widziała, jak się zmienia pozycja np podmiotu w zależności od rodzaju zdania. To był strzał w 10. Ale cały salon miałam obklejony wielkimi kartonami.

[igge]

Online nauka dla Was rodzi dodatkowe stresy, większe niż dla wszystkich.

Miałam okres w życiu, mniej więcej kiefy dziecko było dokładnie na etapie kształcenia Twojego synka, kiedy normalnie NIE MOGŁAM siedzieć z dzieckiem nad lekcjami, bylo to ponad moje siły. Zdarzalo mi się wybuchać nad nią, kompletnie w pewnym momencie pracy nad rysowaniem liter - osiągałam punkt, kiefy NIE BYŁAM W STANIE zrozumieć istoty jej problemów, to bylo ponad moją wyobraźnię, empatię i wiedzę o jej niesprawności. A edukowałam się w temacie i na empatię swoją też nie narzekam, przeciwnie.
Byliśmy u kilku specjalistów i jeden z nich powiedział, że najlepiej gdyby te konkretne szkolne zadania z dzieckiem ktoś inny, nie ja, ojciec dziecka robił z dzieckiem. Raczej było to niemożliwe do zastosowania ale daliśmy radę.
Rozumiem, że pewne rzeczy mega trudno przeskoczyć. Trzymaj się.
Znam, przyjaźnimy się, mamę dziecka już dorosłego z niesprawnoścuą intelektualną w stopniu lekkim.
Dobrze dziecko sobie radzi choć nadal wsparcie finansowo- czasowe extra potrzebne.
Ono akurat ma liczne sukcesy w sporcie, który nie tylko fizycznie ale i umyslowo rozwija. Kilka dyscyplin trenuje.
U nas jakoś wspólnymi siłami pokonaliśmy te cholerne litery razem z zaburzonymi stosunkami przestrzennymi i niesprawnością palców tzn małej motoryki.
Duża motoryka u synka ok? Jak chodzi, utrzymuje równowagę w pionie, w ruchu, biega sprawnie to też bardzo ważne i cieszy
Taki drobiazg nieistotny jak widok rówieśnika małego sąsiada dziecka za oknem na pierwszym rowerku - potrafi złamać serce rodzica A przecież NIE WOLNO porównywać dzieci i ich rozwoju.
Rozwój dysharmonijny to też rozwój i daje masę radości.

[szmytka1]

spokojnie, moj to samo miał. Do szkoły poszedł jako 7latek a czytać nauczył się dopeiro na przełomie 2 i 3 klasy. Cały ten czas załowałam, że nie poszedł do specjalnej. Ze skupieniem uwagi ogromne problemy. Poziom intelektualny przeciętny ale możliwości nie wykorzystane przez problem z koncentracją, nadpobudliwy itd. W 3 klasie SP nadrobił, od 4 odkąd dają swiadectwo z paskiem, to takie przynosi. Nie najlepszy uczeń w klasie, ale jeden z lepszych. Moja rada, pracuj z nim w miarę swoich możliwości, do szkoły wymagaj realizacji zaleceń i bądź dobrej mysli. PPP zorientuj się jakie ma zajęcia dla takich dzieci, jak czasowo dasz radę i są sensownie prowadzone, to też warto. I jakiś sport też mu pomoże, ale taki gdzie ejst trener, trzeba słuchać co mówi, dostosować się, wspołpracować, moze piłka?

[szmytka1]

arwena dobrze o słuchu pisze, moj do tej pory niestety głoski dzwieczne z bezdzwięcznymi zamienia, mowi też nie najlepiej, no ale cóż, ile moglismy, tyle wypracowal

[klaramara33]

To normalne, że się martwisz. Każdy ma jakieś mocne strony, na pewno Twój syn jest w czymś mocny i niech w tym się rozwija. Nie ma sensu zamartwiać się swoimi słabymi cechami trzeba nauczyć się je akceptować czego życzę 😀. Będzie dobrze jak dasz mu wsparcie.

[igge]

I sama też musi mieć wsparcie.

[sabina211]

Mój syn miał orzeczenie o kszt.specjalnym (ZA) od 4 kl.SP do (tegorocznej) matury. Plus orzeczenie o niepełnosprawności od 11 do 16 roku życia, to drugie głównie ze względu na sensowne terapie współfinansowane przez PEFRON. Od zerówki do 3 kl.miał tylko opinię o ryzyku dysleksji, bo wtedy (lata 2007-2008), przynajmniej poza Warszawą, mało się jeszcze mówiło o ZA, a klasyczny autyzm wykluczono, bardziej sugerowano ADHD. Z perspektywy mamy studenta uważam, że orzeczenie ułatwiło mu i nam życie. W liceum było mniej potrzebne, bo społecznie syn funkcjonował już dużo lepiej, ale możliwość pisania matury na komputerze, wydłużony czas, a wcześniej dodatkowe zajęcia indywidualne z nauczycielami z problematycznych przedmiotów były znaczącym ułatwieniem. Też uważam, że orzeczenie to nie koniec świata, a jeśli trafi się na nauczycieli-betony to trzeba zmienić szkołę, żeby nie męczyć dziecka i siebie.

[igge]

Lekko nie jest i nigdy nie będzie.
Teraz nie przyspieszysz procesu akceptacji swojego, musi minąć czas.
Ale staraj się
To NAPRAWDĘ nie jest koniec świata.
Będzie wam trudniej niż 96% mam z dziećmi i tyle. Trudniej niekoniecznie znaczy gorzej. I na pewno Twoje dziecko, choć ma pod górkę ( i Ty), nie jest gorsze w źaden sposób.
Sorry, że to powiem, ale wręcz PRZECIWNIE, masz dziecko porszaka czy mercedesa najnowszego ( jeśli wolno mi porównać człowieka do samochodu ) - po prostu najdroższe, KOSZTOWNIEJSZE i wymagające włożenia więcej, między innymi, kasy.
Głowa do góry , każdy chce mieć trochę LUKSUSU w życiu, no nie?
Uściski.
Czas i kasa. Te dwie rzeczy potrzebne. Lub chociaż jedna z nich
Moja bentley-owa córeczka już studiuje, niestety zdalnie, i radzi sobie ŚWIETNIE.
Czasami będziesz musiała być bardzo elastyczna i dobrze zgadywać, co jest możliwe, a co nie.
Co z tego, że córka miała latami orzeczenie o kształceniu specjalnym?
Drobiazg nie warty łez, negatywnego myślenia i trosk i uwagi
Optymizmu więcej dziewczyno!

[sabina211]

I jeszcze jedna refleksja, która nie dotyczy już moich macierzyńskich doświadczeń. Uczę w szkole specjalnej na poziomie ponadpodstawowym, tzn szkoła branżowa specjalna i szkoła przysposabiająca do pracy i na co dzień widzę, że nieszczęśliwi i agresywni są tam ci młodzi ludzie, których na siłę pchano do integracji, szkół ogólnodostępnych i mnożono wymagania, żeby dorównali do normy. Bardzo szanuję rodziców, którzy zdecydowali się na naukę dziecka w szkole specjalnej widząc, że naprawdę w szkole ogólnodostępnej się męczy i nie ma szans na sukces edukacyjny albo towarzyski. Choć oczywiście są dzieci, które po pierwszych latach intensywnego wspomagania dają radę i idą do przodu. Jakby u Was nie było, niech będzie dobrze dla synka.

[igge]

Coś w tym jest co napisałaś sabina. Rozumiem czemu tak napisałaś.
Mam porównanie dzieci z dysharmonijnym rozwojem w szkołach, masowych, integracyjnych, specjalnych.
U nas akurat konkretnie obiektywnie nie było żadnych wskazań by w ogóle rozważać szkołę specjalną. Ale znam grupę dzieciaków z takich szkół. Towarzysko znam. I rodziców. Poza wszystkim innym, naprawdę potrafią się bawić
Natomiast, nieraz na forum pisałam, olaliśmy po doświadczeniu nienajlepszym z 7 latami podstawówki integracyjnej i kopneliśmy w dudę szkołę, klasę integracyjną mimo ostrzeżeń i straszenia specjalistów np pedagoga wspomagającego fajnego z podstawówki dziecka i wybraliśmy następną masową i bez doświadczenia kompletnego z jakimikolwiek niesprawnościami. Niedostosowaną wręcz, bez windy. I to był bardzo dobry nasz wspólny z dzieckiem wybór, nie żałujemy. Dyrekcja z początku lekko była w strachu ale to od dyrekcji, przez nauczycieli, po panie woźne była super szkoła. Życzliwa także.

Trochę co prawda skok na głęboką wodę i ryzyko.
Nigdy co prawda przenigdy jako rodzice nie mnożyliśmy żadnych wymagań edukacyjnych w stosunku do dziecka i nie wciskaliśmy go nigdy nigdzie na siłę, nie próbowaliśmy mieć swoich celów tylko obserwowaliśmy co jest tym, co dziecko samo chce robić, do czego ma uzdolnienia, zamiłowanie. Nawet jak nie była to szkoła wcale. Miało wsparcie jako maluch niezbędne tylko i jak chciało mieć. Im starsze było tym mniej, choć oczywiście moglibyśmy bardziej wykorzystać potencjał intelektualny i fizyczny dziecka gdybyśmy chcieli i na tym się mega skupili.

[tol8]

Mój syn jest już w szkole średniej z takim orzeczeniem. Głowa do góry!