Ambicje życiowe: dobre życie

[alina460]

W temacie o dobrym życiu. Uznajmy, że dobre życie to zaspokojenie potrzeb: przyzwoite warunki mieszkaniowe, brak większych problemów finansowych, zdrowotnych i ogólne jako takie zadowolenie. Czyli względny dobrobyt, a ponadto rodzina, partner, dzieci, znajomi , może jakiś zwierzak. Do tego hobby, praca. Tak zwane "normalne życie ", czyli w sumie dobre życie. Choćby wystarczająco dobre.
Czy to Wam wystarczy?

Wiem, że każdy jest inny i ludzie mają różne potrzeby. Ale generalnie potrzebujemy zwykle tej bazy: rodzina, dom, praca, zdrowie.
Czy to wystarcza? Wiem, że jednemu tak, innemu nie i właśnie o to pytam.

I kluczowe pytanie: czy myślicie, że wystarczy, że w życiu jest tak po prostu dobrze, czy uważacie, że należy dążyć do tego, żeby było fajnie? Fajnie, czyli no nie wiem... ciekawie, różnorodne, żeby się coś działo itp.

Może durne te moje rozkminy, ale to w końcu forum i chyba można czasem i o takich rzeczach porozmawiać, prawda?

[welcome_back]

To chyba zależy od momentu w życiu
Bo z jednej strony - jak się wszystko tylko i wyłącznie układa, bez żadnych choćby nawet chwilowych dołów, to albo człowiek przestanie doceniać, albo zacznie kombinować (albo jedno wynikiem drugiego). Dla mnie dobre życie to takie z przeszkodami czy problemami na tyle małymi, żebyśmy byli je w stanie ogarnąć, ale które nie pozwalają zapomnieć, że generalnie mamy fajnie.

[alina460]

To prawda, że czasem nie doceniami i za bardzo kominujemy i ja chyna jestem tego chodzacym przykladem.
Natomiast problemy i problemiki to zawsze gdzieś tam będą. Aż tak dobrze nie ma, żeby było idealnie.

[triss_merigold6]

Mnie styka + elementy urozmaicenia i adrenaliny dla przyjemności, tak w granicach rozsądku. Przy czym sama baza to za mało, raczej szybko się nudzę.

[alina460]

Adrenalina, czyli co? Jakieś sporty ekstremalne czy coś takiego?

[triss_merigold6]

Mam swoją jazdę konną i rajdy, rzadziej niż bym chciała, ale jest. Chodziłam 2 lata na kravmagę i defendo, mam nadzieję, że znów zacznę, to był intensywny, mocny wysiłek, dający niesamowitego kopa energetycznego. Jestem control freakiem, więc każdy wyjazd jest planowany dokładnie, to też jakaś zmiana i adrenalina. W pracy elementy monotonne są na zmianę z dużymi spięciami, teraz przymierzam się do zmiany fabryki, co też jest jakimś wyzwaniem.

[triss_merigold6]

Ale, umówmy się, że to nie jest poziom nawet zaliczania via ferrata, nurkowania w grotach czy skoków ze spadochronem.

[alina460]

Ale nie jest to na pewno zwyczajne życie typu: praca-dom-rodzina, a nawet przyznajmy, że jest to całkiem fajne życie

[triss_merigold6]

Dominuje rytm praca-dom-rodzina.

[alina460]

Czyli należysz do tej kategorii, której dobre i zwyczajne życie nie wystarcza i do satysfakcjonujacego życia potrzebujesz dodatkowych wrażeń. Ja chyba też tak mam tylko wrażeń brak :-p

Ja nawet nie wiem, co to jest kravmaga i defendo

[triss_merigold6]

IMO mam zwyczajne życie.

[alina460]

Oj, chyba nie tak bardzo zwyczajne

[kosmos_pierzasty]

Jeśli mogę się wtrącić, to zgadzam się z Triss. Fajne, zwyczajne, życie.

[cruella_demon]

Ja też. Normalne życie plus hobby.

[kosmos_pierzasty]

Hobby to chyba właśnie element normalnego życia?
Ja rozumiem, że haftowanie różni się od himalaizmu, ale życie bez hobby? No nie wiem... Chciałam napisać, że nie widzę tego, ale może właśnie ktoś tak ma i jest zadowolony?

[chococaffe]

A jak tym hobby są...np dalekie podróże - to jeszcze zwyczajne życie czy już nie?

[alina460]

Nie. Wtedy już bardziej niezwyczajne.

[chococaffe]

Od ilu km od domu zaczyna się niezwyczajne?

Wracając to postu wyjściowego to taką podstawą jest po prostu wyjazd wypoczynkowy niekoniecznie taki , który nam odpowiada, ale obiektywnie spełnia warunki wypoczynku typu np zmiana klimatu, miasta na naturę i odwrotnie. To co ponad to jest życiem niezwyczajnym.

[alina460]

Zgadzam się całkowicie

[kosmos_pierzasty]

Wg mnie to nie odległość jest decydująca, a sposób podróżowania. Co z tego, że odbędziesz podróż dookoła świata, jeśli jedynym twoim wysiłkiem będzie zakup biletu na wycieczkowiec np. Z drugiej strony, jak obejdziesz Polskę np. na wrotkach bez kasy, to to już zwykłe nie jest.

[alina460]

Całkowicie się z Tobą zgadzam

[chococaffe]

Czyli kupienie tygodniowej wycieczki za 10 000 euro na osobę jest zwyczajnym życiem?

[kosmos_pierzasty]

Czyli zwyczajność lub niezwyczajnosc sprowadza się do kasy?
Tak, zwyczajnym życiem zamożnego człowieka 🙂

[chococaffe]

Pytam się bo to nie zostało jasno określone W poście wyjściowym była sugestia (albo źle odczytałam), że zwyczajność to taka zwyczajna praca i zarobki - ok, ale bez szaleństw. Czyli to zwyczajne życie wyklucza rzeczy ekstremalnie drogie

[kosmos_pierzasty]

Ale to jest ogromnie subiektywne. Nie da się określić, co jest nadzwyczajnie drogie, bo każdy będzie patrzył wg własnych doświadczeń życiowych. No chyba że mówimy np. o zakupie obrazów za setki milionów dolarów, to tak, to już jest niezwyczajny poziom życia 🙂

[chococaffe]

Z wpisu zrozumiałam (może błędnie), że chodzi o średnią/przeciętną - zarobków, warunków mieszkaniowych, zadowolenia z pracy, zdrowia itd.

[chococaffe]

dokładnie było napisane "względny dobrobyt"

[kosmos_pierzasty]

Otóż to - dobrobyt.

[kosmos_pierzasty]

Średnia... Ciekawe jaki procent osób ma świadomość, jak ta średnia wygląda? No i jaka średnia by to miała być? Polska? Europejska? Globalna? Warszawska czy podlubelskiej wioski?

[chococaffe]

"względny dobrobyt"

Jeżeli uwzględnai to przykładowe wakacje a 10 000 euro za osobę za tydzień to ok.

[kosmos_pierzasty]

🙂

[alina460]

Dziewczyny, może mgliście, ale nakreśliłam w poście startowym ,co dla mnie oznacza względny dobrobyt: przyzwoite warunki mieszkaniowe, brak większych problemów finansowych, zdrowotnych . W żadnym razie nie jest to nadmiar dobrobytu, raczej slabo nawet, ale ja naprawdę nie potrzebuję raczej niczego materialnego do szczęścia. Mieszkanie, jedzenie, ubrania mam. Szału nie ma, ale... jak wyżej

[leosia-wspaniala]

Zwyczajność i niezwyczajność to pojęcie względne, musi mieć punkt odniesienia. Większość ludzi żyje zwyczajnie - bo z definicji zwyczajność to coś pospolitego. Naprawdę jest niewielu ludzi, których życie można jednoznacznie określić jako niezwyczajne. W wielu przypadkach, jeśli coś będzie nadzwyczajne dla Ciebie - np. życie brytyjskiej śmietanki towarzyskiej z otoczenia dworu królewskiego - to już dla tych ludzi tak urodzonych i wychowanych, będzie to coś zupełnie normalnego.

[ponis1990]

Dałabym lubię to, gdybym mogła ;p Moim marzeniem jest ziwedzenie całej polski jeżdząc autobusami czy coś, ale nie tak że pksem dalekobieżnym, ale komunikacja miejska ;p

[cruella_demon]

Hobby to chyba właśnie element normalnego życia?

No nie zawsze, bo znam też zadowolonych z życia ludzi, którzy żadnego hobby nie mają i nigdzie nie wyjeżdżają, ewentualnie co roku na tydzień w to samo miejsce do jakiegoś Władka czy Łeby.

[kosmos_pierzasty]

No pomyślałam właśnie, że teoretycznie to możliwe, ale chyba trzeba mieć predyspozycje. Albo tę słynną pracę, będącą pasją 😁

[chococaffe]

dlaczego słynną?

[alina460]

Tak słynną jak duchy: wszyscy o nich mówią, a nikt nie widził

[chococaffe]

niektórzy widzieli

[alina460]

Zazdroszcze. Może, jakbym miała taką pracę.... Ech... Life, jak to mówi biscotti.

[memphis90]

U niektórych "nowe" powoduje stres - a czy nie będzie głośno, a czy nie będzie śmierdziało, a czy będą fajni ludzie obok, albo czy nie będzie za głośno i za imprezowo, a gdzie będziemy jeść i czy nie będzie za drogo. Wakacje to ma być wypoczynek, więc jeśli ktoś wypoczywa najlepiej w doskonale sobie znanym Władku, to chwała mu. Wielbicielki Himalajów, stolic Europy czy parków narodowych Patagonii powinny się cieszyć, że im te Wladki gór nie zadeptują i nie generują tłumu przed Mona Lisą.

[kura17]

> Wielbicielki Himalajów, stolic Europy czy parków narodowych Patagonii
> powinny się cieszyć, że im te Wladki gór nie zadeptują i nie generują
> tłumu przed Mona Lisą.

kiedy ostatni raz bylas w luwrze?
ja zabaralm dzieciaki rok temu i do mona lisy byla kolejka, taka trasa ograniczona slupkami z linami oraz 3 osoby przy obrazie, ktore pilnowaly, zeby za dlugo pod nim nie stac ... masakra ...

[magdallenac]

Kiedy byłam ostatnio, to jeszcze trzeba było stać w kilometrowej kolejce, aby do luwru w ogóle wejść, a dopiero później w kolejnej kilometrowej do ML

[chococaffe]

Dlatego ja ...nie byłam nigdy w Luwrze i się nie wybieram, omijam szerokim łukiem

[bialeem]

Żałuj. Ja byłam jakoś tak, że w kolejce nie stałam. Dopchać się nie dało tylko do Lizy. Kolekcja holenderskich portrecistów wywarła na mnie takie wrażenie, że do dziś wspominam, a byłam prawie dwie dekady temu. Generalnie niesamowite miejsce. Byłam tylko jeden dzień, a mogłabym tam miesiąc mieszkać i się nie nudzić.

[magdallenac]

Podpisuje sie.

[chococaffe]

Nie żałuję. Jedyny obraz , który zrobił na mnie wrażenie na żywo to Guernica. Nic poza tym.

[kosmos_pierzasty]

Serio?
Zaskakujące.
Znaczy, że tylko ten.

[chococaffe]

Jestem bardziej uchem niż okiem. Odnosi się to do odbioru kultury jak i codziennego funkcjonowania. Z wielu powodów byłam (i pewnie będę) wielu galeriach ...i...ok, w porządku. Byłam widziałam i fajnie, ale ..to nie to, nie ma motylków, to nie moja "wyprawa" , poza paroma wyjątkami, jakoś tak na zimno to oglądam. Nawet kiedyś ulubionych impresjonistów.

A to co się dzieje pod Luwrem to tragedia. Pamiętam, że chyba w 2019 Luwr był zamknięty przez jakiś krótki czas, chyba chodziło o demonstracje, żółte kamizelki itd. Boże, jakie pustki wokół, wierzyć mi się nie chciało - wtedy teoretycznie mogłabym wejść (gdyby był otwarty )

Ale póki człowiek żyje to zawsze może się coś zmienić, kto wie może za 10 lat pokocham malarstwo na żywo?

[chococaffe]

p.s. swoją drogą ciekawe czy inne wielkie galerie lepiej sobie radzą z organizacją czy faktycznie Luwr odwiedza o wiele, wiele więcej gości niż np Prado czy Rijksmuseum

[kosmos_pierzasty]

To chyba jest do sprawdzenie, takie dane istnieją, tylko nie wiem, gdzie
"Na oko" tow Luwrze bez porównania więcej ludzi i dodatkowo też nieporównywalnie bardziej obszerna ekspozycja.

[kosmos_pierzasty]

pl.wikipedia.org/wiki/Lista_najcz%C4%99%C5%9Bciej_odwiedzanych_muze%C3%B3w_sztuki_(2017)

[chococaffe]

Z tej listy nie znam 2 i 3, ale Watykan (4) znam i mam wrażenie, że "luz" był o wiele większy (luty) - nie pamiętam jak kupowaliśmy bilety (co świadczy o sytuacji dobrze) a w środku mogliśmy chodzić we własnym tempie, nikt nas nie "przepędzał" bo gdzieś za długo stoimy i nie musieliśmy patrzeć się na wybrany obiekt zza łokcia pana przed nami. Ponieważ zabraliśmy też teściową, która wtedy miała lekkie problemy z chodzeniem, pamiętam, że były też krzesełka, gdzie mogła sobie od czasu do czasu przycupnąć.

Natomiast samo przejście koło Luwru prowokowało u mnie atak klaustrofobii i lekkiej paniki I wracając do "adrenaliny" - pewnie bym to wszystko (i więcej) wytrzymała gdyby mi naprawdę bardzo zależało. Ale uczucia były letnie - nie większe niż oglądanie albumu. Już bardziej się zaangażowałam w gapienie na górę Cezanne'a o różnych porach dnia.

Guernica jest natomiast ciekawa bo jakoś intuicyjnie bardzo chciałam ją zobaczyć, ale nie spodziewałam się, ze mi łezka pocieknie po policzku - nie potrafię tego wytłumaczyć. Ale intuicja to nie taka najgłupsza rzecz na świecie.

[kosmos_pierzasty]

Guernika jest monumentalna. Jak widziałam ją w muzeum, była tam też wystawa Chagalla. I to jest bardziej mój klimat 😉

[bialeem]

Mnie się marzy komnata lilii wodnych Moneta.

[chococaffe]

Kiedyś Covid się skończy! Działaj

kosmos też życze powodzenia, ale ona już chyba zaczęła działać tyle, że wszystko się pokręciło w tym/tamtym roku

[bialeem]

Spokojnie. Jak do tej pory jestem całkiem niezła w spełnianiu swoich kolejnych marzeń

[chococaffe]

To fajnie.

[kosmos_pierzasty]

Mnie ogromnie ekscytuje oglądanie na żywo słynnych obrazów i porównywanie z wyobrażeniami

[kosmos_pierzasty]

bialeem napisał:

. Byłam tylko jeden dzień, a mogłabym tam miesiąc mieszkać i się nie nudzi
> ć.
Mam takie samo poczucie niedosytu. I nawet mam taki pomysł, by jechać kiedyś na tydzień lub dwa do Paryża, najlepiej sama, tylko po to, by zwiedzać Luwr, codziennie po trochu. Może kiedyś się uda

[chococaffe]

Haczyk może tkwić w "względny dobrobyt" Jak i w praca/hobby

[alina460]

Owszem, ale zakładam na potrzeby tego wątku, że owe dobre życie to ogólne zadowolenie z finansów czy pracy. Czyli: jest dobrze, nie jest źle.

[chococaffe]

Czyli ogólne zadowolenia z podstaw vs szukanie adrenaliny/pasji?

[alina460]

Chyba dobrze to ujęłaś. Nawet chyba idealnie

[chococaffe]

No więc nie wiem czy wystarczy - znam osoby, którym to wystarczy i nie mówię tego w negatywnym znaczeniu - to osoby, dla których te podstawy i dbanie o nie to cel i przyjemność. I w pewnym sensie pewnie czują tę "adrenalinę" wybierając kolor kafelków.

Z drugiej strony ja potrzebuję chyba chwil "unoszenia się nad ziemią". I nie wiem jak bym funkcjonowała bez tego, bo naturalnie to sobie organizuję. Zawsze było coś. (w ogóle 'na starość" podejrzewam, że mam jakieś niezdiagnozowane ADHD)

[alina460]

Chococaffe, a jak sobie organizujesz to unoszenie się nad ziemią?

[chococaffe]

To nie jest tak, że siedzę i kombinuję "a weekend urządzę sobie bieg przez płotki". Dużo zależy od szczęścia, dużo zależy od umiejętności zauważania otwartych drzwi/okien. I ogólnie chyba nastawienia, umiejętności cieszenia się? Nie wiem jak to nazwać. Plus chyba odwagi nabieranej przez lata. I kumulacji historii życiowych wraz z doświadczeniem, kontaktami itd. I chyba umiarkowanej pazerności bo oczywiście chciałabym zarabiać milion euro miesięcznie , ale trochę rzeczy robię za darmo.

[alina460]

OK, rozumiem mniej więcej. Ja czasem udaję, że się cieszę i że na przykład wycieczka rowerowa sprawia mi przyjemność. Ok, może byc, ale to nie ten poziom emocji.

[kosmos_pierzasty]

Dlaczego więc nie zaplanujesz przedsięwzięcia, zapewniającego ich poziom odpowiedni dla Ciebie?

[alina460]

Bo chyba nie do końca wiem, co miałoby to być. Może jakaś ekspedycja badawcza gdzieś na drugą stronę globu?

[panna.nasturcja]

kosmos_pierzasty napisała:

> Dlaczego więc nie zaplanujesz przedsięwzięcia, zapewniającego ich poziom odpowi
> edni dla Ciebie?

Ponieważ nie wie czego by chciała.
Wydaje jej się, ze ma puste życie mimo względnego dobrobytu i nie wie czym je zapełnić.
Wiec pyta czym je zapełniają inni.
A tymczasem tego się nie da nauczyć od innych.
To ma się, lub nie, w sobie.
Jest się ciekawym świata (nie chodzi mi o zwiedzanie), ma się apetyt na życie, otwartość na ludzi, na nowe doświadczenia albo się nie jest.
Autorka wydaje się nie mieć skoro fascynujące jej się zdaje całkiem zwyczajne życie Triss.
Tu nie chodzi o adrenalinę tylko o to co się ma w głowie.

[igge]

Dokładnie.

[chococaffe]

p.s. jak się ma np

Fajnie, czyli no nie wiem... ciekawie, różnorodne, żeby się coś działo itp.

do

hobby w wersji podstawowej. Nawet w filatelistyce może coś się dziać (patrz Chmielewska )

[black_halo]

W zyciu najwazniejsze sa relacje, cala reszta jest wtorna. Nawet gdzies takie badania robili nad poczuciem szczescia, chyba przez kilkadziesiat lat przepytywali absolwentow jakiejs szkoly w USA. No i wyszlo im, ze najszczesliwsze zycie wiedli Ci co mieli dobre relacje z rodzina, sasiadami, w pracy. Bez roznicy jaka ta prace mieli, czy byly wloty czy upadki. W sumie sie z tym zgadzaam.

Jesli masz zaspokojne porzeby mieszkaniowe, jedzeniowe, ubraniowe, stac cie na rozrywke, urlop, realizowanie zainteresowan i do tego relacje z rodzina i przyjaciolmi to naprawde jest bardzo OK.

W sumie w czasie pandemii stracilam robote. To co mnie trzyma w pionie to wlasnie dobre relacje w niektorymi osobami. Zobaczylam kto zostal w zyciu bez tej otoczki wychodzenia w weekend. Z przyjaciolka biore kawe w kubku termicznym i pijemy na lawce w parku. Pare osobsie wykruszylo bo okazuje sie, ze jak nie ma dodatkow to nie bardzo jest o czym rozmawiac. W sumie wiec jestem ze wszystkiego bardzo zadowolona.

[alina460]

Fajnie, że piszesz o tych relacjach.

Mam nadzieję, że odnalazłaś się już na rynku pracy i zmiana wyszła lub w perspektywie wyjdzie Ci na dobre.

[black_halo]

Tez mam taka nadzieje, narazie robie rozne szkolenia i postanowilam zmienic zawod. Po prostu pandemia pozwolila mi zastanowic sie nad pewnymi rzeczami.

Co do relacji - dokladnie widze, ze sa najwazniejsze.

[eliksir_czarodziejski]

Ta szkoła to był Harvard. Aż się poświęciłam i sprawdziłam. Połowa tych mężczyzn była studentami tejże uczelni. Łatwiej jest czuć się szczęśliwym kiedy skończyło się najbardziej prestiżowa uczelnie na świecie. Zapewne też więcej osób chce cię wtedy znać..

[leosia-wspaniala]

>Łatwiej jest czuć się szczęśliwym kiedy skończyło się najbardziej prestiżowa uczelnie na świecie.

Nie sądzę. Co ma prestiż uczelni do poczucia szczęścia? A jeśli studiujesz tam pod presją rodziny, chociaż wcale nie chciałeś być prawnikiem, wolisz być aktorem teatralnym?

>Zapewne też więcej osób chce cię wtedy znać..

Wtedy obracasz się w środowisku podobnych sobie - zamożnych, zdolnych i wpływowych, dla których ukończenie Harvardu nie jest jakimś kosmosem.

[konsta-is-me]

To możesz się sprzeciwić rodzinie i być aktorem.
A co jeśli chcesz studiować na Harvardzie ale rodzice mowia-idz do zawodówki ??
To lepiej?
Nie ma co się oszukiwać że wszyscy mają takie same szanse- są ludzie uprzywilejowani i ci pod nimi.
I lepiej płakać w Mercedesie niż pod mostem, taka jest prawda.

[igge]

Relacje są szczęściotwórcze fakt
I praca lub i nauka, rozwój.

[igge]

Oddzielną kategorią szczęściodajną dla mnie jest też muzyka.

[nuclearwinter]

Tak, mnie to wystarcza. Lubię swoje życie i nie mam takiego poczucia, że muszę koniecznie coś zmienić, bo "kto stoi w miejscu, ten się cofa" (grrr nie znoszę tego określenia xD). Lubię zmiany wyłącznie na lepsze i szybko się do nich przyzwyczajam, ale jestem z mojego aktualnego życia na tyle zadowolona, że nie mam najmniejszej potrzeby nic w nim zmieniać i ulepszać. Może to brak ambicji, ale wystarczy mi że jestem szczęśliwa.

Co do poszukiwania adrenaliny, to nie mam takich potrzeb - wiem, że zwyczajne życie potrafi wystarczająco dokopać i dostarczyć takich wrażeń, że nie mam potrzeby dodatkowo ich szukać gdzie indziej, więc cieszę się aktualnym spokojem 🙂

[tokyocat]

Jak najbardziej. Plus podroze.

[chococaffe]

Czekałam na podróże, bo na pewno musiały się pojawić

No właśnie - "zwykłe hobby" czy coś ponad to?

[kosmos_pierzasty]

Zależy jakie podróże... 🙂 Pieszo dokoła świata, to raczej coś ponadto, wynajęcie domu wakacyjnego nad Adriatykiem, już niekoniecznie.

Zresztą to przecież też zależy od tego, co człowiek uważa za standard, co widział w rodzinie pochodzenia, w jakim środowisku się obraca... To wszystko jest względne.

[magdallenac]

Moje najlepsze podróże to były te, kiedy z przyjaciółka pakowałyśmy do plecaka po 1500 dolarów w gotówce i leciałyśmy samolotem z Polski do Mexico City, wypożyczałyśmy samochód i zostawałyśmy w Meksyku dopóki kasa się nie skończyła, nierzadko ryzykując zdrowiem, czy nawet życiem. To było podróżowanie, a nie to co teraz jakieś allinkluzywy

[kosmos_pierzasty]

Z kolei ja najlepiej wspominam interrail, a potem samochodowe podróże przez cały kraj, każdy nocleg gdzie indziej. Na AI raz się skusiłam i zdecydowanie nie jest to moja bajka. Wygodnicko to malowniczy dom tylko dla nas plus zwiedzanie okolicy.

[leanne_paul_piper]

magdallenac napisała:

> Moje najlepsze podróże to były te, kiedy z przyjaciółka pakowałyśmy do plecaka
> po 1500 dolarów w gotówce i leciałyśmy samolotem z Polski do Mexico City, wypoż
> yczałyśmy samochód i zostawałyśmy w Meksyku dopóki kasa się nie skończyła, nie
> rzadko ryzykując zdrowiem, czy nawet życiem. To było podróżowanie, a nie to co
> teraz jakieś allinkluzywy

Ja pamiętam, kiedy mój ówczesny chłopak, a właściwie fling powiedział - pojedź ze mna na północne wybrzeże, pokaże ci mój dom. Później pamiętam tylko jakieś urywki, niewyobrażalny kurz i upał Mombasy, tłumy na promie, ja w czerwonej sukience, otoczona przez autochtonów, później bieg na łeb na szyję, aby zdażyć na na karmienie hipopotamów i aligatorów, później matatu jedno, drugie, spanie w wiosce bez pradu na zakurzonym materacu i najlepszy seks ever. I latanie po całej wiosce po mleko dla kotka. Jak wróciliśmy parę dni później, to nawet nie próbowałam wyszczotkować włosów.
Myślę, że to fajnie jest mieć ograniczone środki finansowe, bo przygoda ich wcale a wcale nie potrzebuje.

[chococaffe]

Myślę, że to fajnie jest mieć ograniczone środki finansowe, bo przygoda ich wcale a wcale nie potrzebuje.


Wiesz ja kiedyś podjęłam pewne decyzje w myśl "nie wyglądam na to, że ktoś da za mnie okup, mam cokolwiek cennego i raczej nie wyglądam, że mam narządy warte uwagi transplatologa

[magdallenac]

No to jest dość istotne, kiedy podróżuje się w takich dzikich miejscach. Myśmy przeżyły napad w Meksyku i pewnie gdybyśmy były Amerykankami to byśmy z tego cało nie wyszły. Uratowało nas polskie obywatelstwo i sentyment gangsterów do Jana Pawła II

[chococaffe]

Wiesz, moim 'dzikim" miejscem była dzielnica gdzie nawet "policja boi się przyjeżdżać" i wybór zostać sama na ulicy przez całą noc albo wejść do przypadkowego samochodu w tejże dzielnicy, który cię odwiezie do "cywilizacji" - jakąś decyzję trzeba było podjąć

P.S. Tak lubię spędzać wakacje

[magdallenac]

Tak jak Ty masz swoją Afrykę tak ja mam Meksyk- jeździłam do Tulum, kiedy było ono dziką, rybacką wioską i można było spać na plaży, straszna szkoda, że Tulum zamieniło się w meksykańskie Zakopane. Nadal jeżdżę do Meksyku kilka razy do roku, ale to już nie są te szalone beztroskie podróże jak wtedy, kiedy miałam 20 parę lat.

[bi_scotti]

magdallenac napisała:

> Tak jak Ty masz swoją Afrykę tak ja mam Meksyk- jeździłam do Tulum, kiedy było
> ono dziką, rybacką wioską i można było spać na plaży, straszna szkoda, że Tulum
> zamieniło się w meksykańskie Zakopane. Nadal jeżdżę do Meksyku kilka razy do r
> oku, ale to już nie są te szalone beztroskie podróże jak wtedy, kiedy miałam 20
> parę lat.

Sorry, ze spytam, to ile Ty masz lat? Bo ja objechalam Yucatan plus Chiapas po raz pierwszy w 1986 roku i honestly, honestly, juz wtedy Tulum bylo lekko nieznosnym "Zakopanem" (zeby nie wspomniec o Playa del Carmen czy samym Cancun, ale tez chocby i Chetumal lub Merida, w ktorej wtedy byly tlumy starych hippis) - bylas tam w latach 70tych czy kiedy? BTW, $1500.00 to jest bardzo duzo pieniedzy, nawet teraz. Jesli sie mamy licytowac, to ja na pierwsze 6 tygodni hitchhiking po Francji mialam $10.00 I czulam sie Krolowa Swiata! Cheers.

[magdallenac]

43, byłam tam pierwszy raz pod koniec lat 90tych. Piękna, rybacka wioska, turyści byli, ale to był inny typ turysty- nie celebryta, a obieżyświat To samo Playa, a o Cancun to nawet nie wspomnę, bo o ile mam wielki sentyment doYukacanu, to Cancun nigdy mi się nie spodobało. Za to Playa, Puerto Morelos i Tulum zawsze będę darzyć ogromnym sentymentem. Ja się nie licytowałam, ale canaile poniżej wytknęła mi, że $1500, 20 lat temu to nie było wcale tak dużo- skoro teraz minimalna pensja w Meksyku to około $400/mies, to $1500 ponad 20 lat temu to była tam mała fortuna. My pojechałyśmy z zamiarem pozostania tak długo, na ile starczy nam środków- wystarczyło na 5 miesięcy.

[bi_scotti]

Przypomnialas mi mojego meza, z ktorym nudzilismy sie na plazy w Playa del Carmen chyba w 1995 albo1996 roku, czekalismy na znajomych, ktorzy sie spozniali. I w pewnym momencie ten moj maz ukochany rzekl cos takiego "to jest koniec Meksyku dla nas - topless Wloszki i Niemki juz tu dotarly!" A teraz czytam, ze podobny czas to dla Ciebie byl "the beginning" Twoich Mexican adventures - moze dla kogos, kto w 2021 po raz pierwszy sie tam pojawi to tez bedzie to "dzikie" miejsce, ktore w 2050 bedzie wspominac jako super special Punkt widzenia ... etc. Cheers.

[magdallenac]

Pamiętaj też, że ja jechałam z przaśnej Polski lat 90, a Ty z Kanady, dla mnie to było jak objawienie- inny egzotyczny świat.

[bywalec.hoteli]

no i wytknęła Ci magdallenolac, nasza kanadyjka, że twoje wakacje w 1999 to nie były żadne wakacje marzeń, tylko przeciętne amerykańskie wakacje do dupy
ona pewnie lepsze wakacje spędza w swoim kanadyjskim 5 stopniowym lecie

[magdallenac]

Mam nadzieję, że Biscotti nie miała tego na myśli...Mnie bardziej zdziwiło, że siedziała na przepięknej plaży w Playa del Carmen i się nudziła. Ale tak jak napisała- punkt widzenia...Dla mojego pokolenia egzotyką w dzieciństwie była Bułgaria i Jugosławia i to nie dla każdego. Kiedy myśmy organizowały nasz wyjazd do Meksyku, to było jak wyprawa na inną planetę.

[alina460]

Hola hola! Kto te kilkadziesiąt (tak zakładam) lat temu miał te 1500 dolarów w plecaku?
Pamiętam uciułane centy od jakiejś ciotki, za które kupiłam batonika i miniaturowego miśka w Pewexie. To był powiew luxusu.

[magdallenac]

20 lat temu $1500, to nie była jakaś zawrotna suma. Bilet około $1000 plus każda z nas $1500 w gotówce.

[alina460]

Cóż, 20 lat temu zarabiałam w szkole 700zł. 1 dolar wtedy to prawie 4,35zł, czyli moja pensja to ok. 191 dolarów. Utrzymywałam się sama. Czyli na te 1500 dolarów musiałabym pracowac 8 miesięcy w tym czasie nie jedząc i nie płacąc rachunków. Punkt widzenia...

[magdallenac]

Ok, jesli cisniesz, to moi rodzice bardzo mnie finansowo wspierali, wiec za ich pieniadze moglam sie bujac przez dlugi czas po swiecie i nie musialam na studiach pracowac.

[alina460]

Domyslałam się. Fajnie, że mialas takie mozliwości
Mysle, że dla każdego przeciętnego Kowalskiego było to wtedy dużo pieniędzy. Dla mnie kompletnie poza zasiegiem.
Dla mnie nadal zresztą jest to sporo, ale przez rok na pewno dałabym rade odlożyć. I to nie głodując

[magdallenac]

To co było fajne to za takie pieniądze wtedy w Meksyku można było luksusowo żyć przez conajmniej pół roku.

[alina460]

To poszalałyście! Co przeżyłyście, to Wasze
Jak masz ochotę to chętnie poczytam

[canaille]

??? Albo dolar w stosunku do peso zaliczył w międzyczasie spadek wartości albo słabo się zorganizowałam, bo objechałam Meksyk ok. 2004 r. i jednak stawkę miałam ok. 30 dolarów na dzień - czyli Twoje 1500 wystarczyłoby mi na 50 dni. Taniej niż objazdówka po Europie (40 EUR), ale żaden luksus. Sporo jednak szło na transport, w końcu to objazdówka. Nocowałam w schroniskach, w hotelikach tylko w pojedynczych wypadkach.

[magdallenac]

W 99 we 2 spędzilysmy 5 mies. w Meksyku za w sumie $3000, nie żałowalysmy sobie niczego, jeździłyśmy wynajętym autem i taksówkami. Mieszkalysmy w fajnych na ówczesne czasy hotelach i namiocie na plazy.

[bywalec.hoteli]

fajna historia, dobrze, że przeżyłyście namiot
przypomina mi się tułanie po Rumunii i Krymie kilka lat później

[leanne_paul_piper]

chococaffe napisała:

> Czekałam na podróże, bo na pewno musiały się pojawić
>
> No właśnie - "zwykłe hobby" czy coś ponad to?

Konieczność życiowa. Tlen potrzebny do życia. Albo uzależnienie.

[leanne_paul_piper]

Powiedziała Leanne, która już sprawdziła ceny na marzec. I teraz przyczajona czeka.

[alina460]

Zazdraszczam

[serdecznamatka]

Obecnie wystarczy taka baza, aczkolwiek brakuje mi bardzo wyjazdów (brak ich z wiadomych powodów). Ale nie zawsze tak było - jest tak od pewnego czasu, w okolicy 40 roku życia. Wcześniej się musiałam naszarpać, żeby tą bazę osiągnąć (czyli sukces w pracy, zabezpieczenie finansowe, warunki mieszkaniowe i stabilizację w kręgu rodziny i znajomych).
Dla mnie fajnie jest synonimem dobrze. Ważne żeby w rodzinie dla wszystkich oznaczało to samo. Bo co z tego, że jednemu to wystarcza, a drugiemu już nie i kłopot gotowy (akurat koleżanka dzis zakończyła sprawę rozwodową, tak mi się skojarzyło).

[nangaparbat3]

To, czy trzeba żeby się działo, czy niekoniecznie, jest kwestią temperamentu, więc można wziąć w nawias.
Maslow badał ludzi zadowolonych z życia, wydał o tym książkę "W stronę psychologii istnienia", jest w pdf.). Czytałam wiele lat temu i zapamiętałam, że osoby te łączyło posiadanie nieosiągalnego celu, do którego można dążyć przez całe życie, ale nigdy nie można powiedzieć, że się go w pełni osiągnęło. Być może to bardzo bliskie albo tożsame z poczuciem sensu.
Z tego, co widziałam, we własnej rodzinie, najważniejsze są więzi z innymi i dająca poczucie sensu praca.

[alina460]

Fajna teoria z tym nieosiągalnym celem. To jak u mnie z fajnym życiem

[chococaffe]

Ale czego ci brakuje? Potrafisz to mniej więcej określić , nawet sama dla siebie?

[alina460]

Dziania się. Mam nudne życie. Marazm. Czuję się jak emerytka. Dramat.

[chococaffe]

Wiele zależy od etapu na jakim się znajdujesz (np wieku dzieci) - bo jednak priorytetem jest ta baza - dzieci muszą mieć dom najogólniej mówiąc a wtedy może nie być (ale może być) czasu energii na coś więcej poza pracą/domem/wakacjami-podróżami itp.

Na pewno nie wszystko zależy od Ciebie ale sporo zależy. Mnie kiedyś ktoś (o niemal identycznych warunkach wyjściowych) powiedział, że zazdrości mi, że...mi się chce.

[alina460]

Dzieckiem już dawno nie ejstem, a swoich nie posiadam.

Mi się też ogolnie nie chce (marazm okołocovidowy), ale jednocześnie bardzo chcę czegoś, czego nie umiem do końca określić. Jakiegoś światełka tam w tunelu, zmian...?

[chococaffe]

przepraszam...ale jedyne co mi teraz przychodzi do głowy to znienawidzone przez wszystkich "wyjdź poza sferę komfortu"

[alina460]

Mnie to określenie w ogóle nie przeszkadza. A poza te sferę to ja wychodze ostatnio dośc często, choć ostatnie pół roku to nuuuda.
W ciągu ostatnich 5 lat: totalna zmiana pracy, zmiana życia, sprzedaż mieszkania, kupno nowego mieszkania, sprzedaż samochodu, kupno samochodu, zmiana miejsca zamieszkania jakieś 8 razy, zmiana kraju, miasta, mieszkałam za granica, w Polsce, w Warszawie, we Wrocławiu, podjęcie studiów, nowa praca, zwiazek, brak związku, a teraz wróciłam do punktu wyjścia! Chip , chlip!!!!
Jest dobrze, jest stagnacja, ale wieje nudą, brakiem wszystkiego, a zwłaszcza emocji.

[chococaffe]

Ale te lata, o których piszesz , te zmiany dawały ci poczucie , ze "jest fajnie"? I dopiero większa stabilizacja zaczęła być nudna?

[alina460]

Tak, dokładnie. Zmiany mnie nakrecają, dają adrenalinę itd.

[kosmos_pierzasty]

To może zwyczajnie przywykłaś do zmian i bez nich Ci trudno. Albo poszukaj więc nowych, fajnych doświadczeń, albo zaakceptuj, że życie nie zawsze musi tak wyglądać, być tak intensywne jak opisałaś. Wybór należy do Ciebie 🙂

[alina460]

Kosmos, pewnie masz racje. Po pracy w turystyce ciężko przywyknąć do domowych pieleszy. Kwestia wyboru, a może przyzwyczajenia. Może zmaiast pracy wow, musze znaleźć po prostu jakieś hobby, sport, odskocznię? dziekuję

[kosmos_pierzasty]

Masz kilka opcji i czas na przemyślenia Poukładasz sobie, jak chcesz i nie musisz sobie wmawiać, że masz super, nawet jeśli obiektywnie (cóż to znaczy?) masz, skoro dla Ciebie akurat to za mało.

[nangaparbat3]

A może jest jakieś zajęcie, o którym marzyłaś jako dziecko, i które gdzieś tam ciągle się w myslach przewija?

[alina460]

Po cichutku marze o jeździe konnej, ale mam chyba zbyt duży lęk przez nieprzewidywalnością konia. To się chyba nazywa instynkt przetrwania

[nangaparbat3]

To może motocykl? Podobny, a przwidywalny

[alina460]

Oj, chyba nie. Za bardzo cenię sobie życie, dla mnie to zbyt niebezpieczne, ale sam pomysł jest dobry.

[nangaparbat3]

A rower? A w koszyczku jakieś zwierzę? W sumie to prawie koń

[alina460]

Rower już szybciej. Tylko, że rower zaliczam do rozrywek w stylu: może być, szału nie ma.

[triss_merigold6]

Nie, to się nazywa brak umiejętności i praktyki. Tak, koń to duże i w pewnym zakresie nieprzewidywalne zwierzę, wypadki się zdarzają, to urazowy sport, ale śmiem twierdzić, że mniej urazowy niż np. narty czy mountain biking.

[alina460]

Jazda konna to piękny sport. Jednak mój lęk jest chyba większy niż sam koń
Jeździłam kiedyś, dawno, dawno. Kilka razy mnie koń poniósł i chyba mam traumę. Tu na froum też było o wypadkach końskich: włos się mi wtedy na głowie jeżył.

[triss_merigold6]

Trollujesz. Teraz jestem pewna.
Guzik, a nie jeździłas, a "koń poniósł" oznacza pewnie, że zrobił dwa kroki szybciej i schylił łeb.
Piszesz w taki sposób, że nie wiadomo o co Ci chodzi, sama nie wiesz, o co Ci chodzi.

[primula.alpicola]

I dużo wypytuje innych, bardzo dużo.

[alina460]

Przykro mi, że tak myślisz. Przy czym ja doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że nie do końca wiem, o co mi chodzi i tak to naświetliłam w watku startowym.

Kon poniósł, bo jako początkujący jeździec, za bardzo naciągałam wodze (tak myslę) i w końcu koń się albo na to wkurzył, albo czegos przestraszył. Pogalopował po padoku czy parkurze, w pewnym momencie spadłam i troche mnie przewlół po podłozu, ale na szczęście strzemię się wypięło i mnie uwolniło. Serio, tak bylo. Miałam wtedy z 15 lat. Sorry, jak brzmi idiotycznie, nie znam się na jeździectwie, ale tak to wyglądało i pozostało w pamięci nastolatki.

[igge]

Wybierz stajnie z bardziej przewidywalnymi końmi. Dobrymi instruktorami. Zachowanie konia nie musi wcale być nieprzewidywalne jeśli wiesz coś o koniach. Interesujesz się nimi, ich zachowaniem.
Lubisz adrenalinę?
Moje dziecko jeździ już 12 lat i żyje
A Tobie będzie łatwiej.
Sama kiedyś wsiądę na konia

[nangaparbat3]

alina460 napisała:

> Dziania się. Mam nudne życie. Marazm. Czuję się jak emerytka. Dramat.

Rozumiem.
Przez parę lat pracowałam w zacisznej i szacownej bibliotece naukowej. Bylam na skraju szaleństwa i ciągle chorowałam. Odeszłam do podstawówki, ponad 3000 dzieci, blokowisko, uczyłam w klasach o, p, r.
Działo się bez przerwy, nie byłam pewna dnia ani godziny, i zawodowo to był najszcześliwszy okres w moim życiu.

[alina460]

Szkołę podstawową już przerabialam. Faktycznie, sprawdza się w temacie dziania się, ale teraz rodzice są zbyt roszczeniowi, więc chwilowo to opcja po moim trupie

[boogiecat]

nangaparbat3 napisała:

> alina460 napisała:
>
> > Dziania się. Mam nudne życie. Marazm. Czuję się jak emerytka. Dramat.
>
> Rozumiem.
> Przez parę lat pracowałam w zacisznej i szacownej bibliotece naukowej. Bylam na
> skraju szaleństwa i ciągle chorowałam. Odeszłam do podstawówki, ponad 3000 dzi
> eci, blokowisko, uczyłam w klasach o, p, r.
> Działo się bez przerwy, nie byłam pewna dnia ani godziny, i zawodowo to był na
> jszcześliwszy okres w moim życiu.
>
>
Alina ma midyllajf krajsis!
Chec "czegos wiecej"- jasne, owszem, odczuwam caly czas. Jest to cos co mnie dotyka/porusza, lub ktos (niekoniecznie chodzi o wyjscie z zyciowej monotonii, tak jak ty to przedstawiasz); ale nie widze tego jako braku (nie potrzebuje wiec okreslac czy to co mam mi "wystarcza"), tylko wlasnie jako chec, czyli sile samonapedzajaca, a nie mamrotanie o przegapieniu czegos w zyciu :p

[alina460]

Owszem, sama o tym wspomnialam.
Ale ja nie czuję, że zamykają się drzi, że trzeba nadrabiać tlyko zwyczajnie: brak mi większych emocji, adrenaliny, dziania się, może czegoś innego. Głupie te moje rozkminy. Ciesz sie, kobieto, tym co masz, a nie smęć

[daniela34]

Dobre życie dla mnie to: bliscy ludzie, zdrowie bliskich i własne, bezpieczeństwo mieszkaniowe i finansowe, hobby, które w moim przypadku nie jest ani źródłem wyrzutów adrenaliny ani szczególnego wysiłku fizycznego. Do tego trochę przyjemności (kino, teatr, restauracja, spotkania raz na jakiś czas). Od czasu do czasu przygoda czyli podróż czy wakacje. Dawkę adrenaliny zapewnia mi praca o więcej jej nie potrzebuję. Nie mam też potrzeby tzw.rozwoju osobistego, wychodzenia ze strefy komfortu (jak słyszę to dostaję wysypki). Nie musi "się dziać", w robocie się dzieje i to mi doskonale wystarcza.

[chococaffe]

Mnie nie wystarcza tylko jeszcze bardziej nakręca

[daniela34]

A w kwestii ambicji życiowych: nie krzywdzić i żeby się czasem udało komuś pomóc, jak najczęściej

[bi_scotti]

daniela34 napisała:

> A w kwestii ambicji życiowych: nie krzywdzić i żeby się czasem udało komuś pomó
> c, jak najczęściej

Point! Jako classic doer nakrecam sie tym, ze moge "cos" zrobic, najlepiej gdy jest to "cos dla kogos" - reszta to bonus, ktory moze byc ale nie musi. Yes, objechalam pol swiata, wiekszosc continents, bylam i tu, i tam, i jeszcze w paru miejscach. Za duze pieniadze i bez pieniedzy Ale to sa takie troche zabawy dla dzieci. To, co mi "robi" to completely selfish, wlasna-dusze-glaszczace i wlasny-plec-patting uczucie, ze komus w czyms pomoglam, czasem wrecz zmienilam czyjes zycie na lepsze. That's my "fix". Zarowno zawodowo jak i jako volunteer. I taka tez mam rodzine - z mezczyzna o podobnych potrzebach sie zwiazalam, tak NIE sobie a swiatu (jak panbog na wlasne podobienstwo ) wychowalismy nasze dzieci. I ja nie chce zeby to zabrzmialo jakos tak bogoojczyznianie - ja mam pelna swiadomosc, ze bycie good dla kogos robi MNIE dobrze - to ja sie tym nakrecam, to ja mam satisfaction, to ja mam motivation zeby isc dalej i te adrenaline, ktora inni biora z nurkowania w grotach czy bungee jumping A ze w obecnej sytuacji mam za to godziwie placone, moge sobie robic inne przyjemnosci typu teatr (geeeez - kiedy znowu???), muzea, wystawy, concerts, travels, good food etc. etc. etc. Na obecnym etapie moja ambicja zyciowa jest moc bardziej wspierac kilka charities po swiecie, z ktorymi jestem jakos tam zwiazana i miec just pure joy spotykania sie z ludzmi, ktorzy dzieki moim wplatom moga sobie ukladac swoeje wlasne skromne, spokojne, zwyczajne, nudne (???) zycie Cheers.