Jak tam dzieci wychowywane bez kar?

[geez_louise]

Lub prawie bez kar?

Patrzę na swoje oraz dzieci znajomych i rodziny. Te miśki są czasem wręcz za grzeczne, zbyt empatyczne, za bardzo przejmują się każdym złym zachowaniem (swoim i innych).

Żadnych większych kryzysów wychowawczych, żadne nie uciekało i nie wpadało pod samochody, znają zwroty grzecznościowe, rozumieją co to znaczy „nie”, robią rodzicom herbatę

[aguar]

Moje dobrze, dziękuję.

[chococaffe]

I tak całkiem nikomu, ale to nikomu nie ucięły głowy?

Niemożliwe

[molik28]

Jeszcze nie, z naciskiem na jeszcze

[koraleznasturcji]

Nie jestem ekspertem, ale wydaje mi się, że głowy ucinają dzieci, których się w domu nie zmusza do jedzenia. Te niekarane wypruwają flaki.

[molik28]

O matko. To moi są straceni. Nie zmuszam do jedzenia, a są grymaśni. Do tego każdy z nich ma inne preferencje kulinarne.

[buldog2]

Matka psycholog, wychowywała dziecko właśnie tak, bez cienia przymusu (za wyjątkiem niejedzenia słodyczy) i bez kar. Wcześniej znałem ją, śliczna i bardzo miła dziewczyna, okres "rodzicielski" znam z opowiadań kolegi. W wieku 15 czy 16 lat dziecko zabiło kogoś, jakoś tak, że na śledczych i prokuratorze zrobiło wrażenie tak wielkie, że przy pomocy jakichś kruczków rozciągnęli procedury i sądzili jako dorosłego. O szczegóły nie pytałem, może za mało czasu przyłożonego do rozróżniania pomiędzy dobrem i złem, ugruntowania zasad, że nie wszystko wolno, nie wiem...

[escott]

Moim zdaniem nie ma dzieci wychowanych bez kar. Nigdy nie wymyślałam żadnych kar w rodzaju „jak zrobisz coś tam, to nie dostaniesz loda”, o fizycznych oczywiście nie wspominając w cywilizowanym towarzystwie. Ale jak dziecko robi rzeczy, które mnie denerwują, to jestem zła, odezwę się szorstko - i to jest kara. Albo następnym razem odmawiam zgody na coś, co poprzednio spowodowało nieprzyjemną sytuację - i to tez jest kara. Wiec nie kupuję zupełnie tego bliskosciowego bełkotu o braku kar i nagród. Ze jak powiem „narusza to moje granice, że nie odniosłas talerza, chociaż cię wiele razy prosiłam, i teraz muszę zaopiekować moją irytację” to nie jest kara (sama ta nowomowa jest najgorszą karą...).

[geez_louise]

Oczywiście, że zawsze są konsekwencje typu ktoś jest zły, komuś jest przykro itd. I dzieci niekarane w sposób celowy moim zdaniem na takie konsekwencje są często bardzo wyczulone.

Mnie po prostu zawsze zastanawia, jak można w trakcie wychowywania dziecka nie dojść do wniosku, że te wszystkie zabierania kieszonkowego, chowania laptopa itp. są zupełnie niepotrzebne. Albo nawet szkodliwe, bo kierują myślenie dziecka w zła stronę.

[aguar]

"zawsze są konsekwencje typu ktoś jest zły, komuś jest przykro"
Tak, tylko tego typu rzeczy są też w relacjach między dorosłymi ludźmi, którym nie przyjdzie do głowy karać się nawzajem w taki sposób, w jaki wciąż uchodzi przy wychowywaniu dzieci.

[dolcenera]

No nie wiem, w takich układach z dziećmi jest jednak jest pewne niebezpieczeństwo wpędzania dzieci w system „ jak tak robisz to mamusię serce boli”. Pewnie wielu by wolało konsekwencje albo nawet karę zamiast poczucia winy.

Cywilizacja kary i cywilizacja winy w natarciu.

[geez_louise]

Nie, niewymyślanie kar to również brak jazd z bolącym serduszkiem.

[dolcenera]

Mam nadzieję. Bo niebezpieczeństwo istnieje.

[black_halo]

A dlaczego nie mozna komus powiedziec "twoje zachowanie sprawia mi przykrosc"?

[mama303]

black_halo napisała:

> A dlaczego nie mozna komus powiedziec "twoje zachowanie sprawia mi przykrosc"?

ja uważam, że nawet trzeba. Trzeba nazwać uczucia i o nich jasno powiedzieć bo dziecko czasem nie zdaje sobie z tego sprawy

[escott]

Granica między mówieniem o odczuciach a szantażowaniem emocjonalnym jest super płynna, zwłaszcza, jeśli ktoś sam jest nie do końca poskładany. Mnóstwo ludzi szczerze uważa, że to, co robią inne osoby robi im jakąś krzywdę albo jest jakoś wymierzone przeciwko nim, nawet, jeśli to zupełnie neutralne rzeczy. I szczerze może powiedzieć, że im przykro, że ktoś się zachowuje w określony sposób. To się wcale nie musi dziać z pełną premedytacją i na ogół niestety jest zupełnie poza kontrolą tej osoby.

[dolcenera]

Miałam odpowiedzieć, ale escott mnie uprzedziła

[mama303]

escott napisała:

> Granica między mówieniem o odczuciach a szantażowaniem emocjonalnym jest super
> płynna, zwłaszcza, jeśli ktoś sam jest nie do końca poskładany. Mnóstwo ludzi s
> zczerze uważa, że to, co robią inne osoby robi im jakąś krzywdę albo jest jakoś
> wymierzone przeciwko nim, nawet, jeśli to zupełnie neutralne rzeczy.

często robi krzywdę chociaż być może nie jest celowo wymierzone w tę osobę. To tez warto zakomunikować bo osoba może być nieświadoma że kogoś rani. Bądźmy czuli i uważni na drugiego

[black_halo]

Nie wiem jakie to sa neutralne rzeczy, ktore mozna odebrac jak przykre jesli takimi nie sa. Jest sporo osob, ktore z pelna premedytacja mowia i robia przykre rzeczy a potem zrzucaja wine na osobe, ktorej sprawili przykrosc i maja tendencje do mowienia "no przeciez tylko zartowalem" albo "jestes przewrazliwiona". Uwazam, ze rowniez dzieci trzeba uswiadamiac, ze pewne ich zachowania i slowa moga byc dla innych przykre i ze nalezy brac odpowiedzialnosc za swoje slowa, czyny i emocje.

[escott]

Skrajny przypadek: mojej matce jest przykro, jak dziecko chce kanapkę z serem zamiast kanapki z szynką (nie, nie zrobiła jeszcze, po prostu ona umyśliła, że dziecko powinno woleć z szynką albo na odwrót z jakichś przyczyn). Było też jej kiedyś przykro, jak w marcu spadł śnieg - to była moja wina, bo ja lubię śnieg. No ale to jest poza granicą obłędu. Natomiast tu jest mnóstwo wątków o toksycznych ludziach, którym jest przykro, bo zasadniczo dorosłe dzieci albo partnerzy chcą żyć bardziej po swojemu i nie spełniają ich oczekiwań.
ALE, uwaga, pełna zgoda, że jest mnóstwo ludzi przeginających w drugą stroinę. I główny powód, dla którego nienawidzę NVC to taki, że tam jedn z głównych sloganów to ten, że nie jesteśmy odpowiedzialni za cudze emocje. Że jak ktoś coś mówi, to to jest o nim, nie o nas. Czyli my niby mamy mieć kontrolę, czy coś nam sprawia przykrość, a jak my coś mówimy, i to komuś innemu sprawia przykrość, to też jego błąd. Tego nie cierpię i to jest gruba przesada w drugą stronę.

[pade]

"ALE, uwaga, pełna zgoda, że jest mnóstwo ludzi przeginających w drugą stroinę. I główny powód, dla którego nienawidzę NVC to taki, że tam jedn z głównych sloganów to ten, że nie jesteśmy odpowiedzialni za cudze emocje. Że jak ktoś coś mówi, to to jest o nim, nie o nas. Czyli my niby mamy mieć kontrolę, czy coś nam sprawia przykrość, a jak my coś mówimy, i to komuś innemu sprawia przykrość, to też jego błąd. Tego nie cierpię i to jest gruba przesada w drugą stronę."

Zgadzam się.

[canaille]

Fajnie, że to piszesz. Nie jestem pewna, czy w swoim myśleniu dotarłam do tego jak bardzo NVC może wpędzać drugą stronę w poczucie winy. Na pewno wiedziałam, że nic nie wskóram z ludźmi, którzy moje uczucia mają w odwłoku więc na szkoleniu dla matek z NVC () spytałam i wtedy właśnie uzyskałam odpowiedź: skoncentruj się na opisie faktów. No, ok, w sumie jak się stłucze mój imbryk to mam imbryk stłuczony i pal sześć, że będzie mi się śnił po nocach, tak go lubiłam. Ważne, że miałam, nie mam i trzeba kupić nowy.
I tak jak pisałam, problemem dla mnie w stosowaniu NVC okazało się, że niektórzy ludzie (raczej nie dzieci) kwestionują fakty. Jaki, #@$$% imbryk?

Natomiast widzę, że NVC, jak wszystko, to rodzaj broni. Może pomóc, może zaszkodzić. A czy wolałabym, żeby moja matka odwołała się do mojej wrażliwości i powiedziała, że ojciec jest zmęczony po trasie niż po prostu mnie zbiła za to, że byłam za głośno?

[ichi51e]

Sek w tym ze male dziecko moze swietnie rozumiec ze Tata po trasie zmeczony ale jednoczesnie nie umiec sie opanowac bo emocje rozsadzaja. W takiej sytuacji klaps moze zadzialac metoda terapii szokowej - zastraszylismy I jest cicho (do tego rodzic ma wyrzuty sumienia bo kazdy ma wiec laskawszy) a gadanie mimo zrozumienia i najszczerszych checi moze nie zadzialac bo dziecko moze jeszcze nie byc na takim poziomie rozwoju/samokontroli.
Czy to znaczy ze nalezy bic? Oczywiscie ze NIE rozsadny rodzic zabiera kota I daje dziecku wyzyc sie w inny sposob - dajac zajecie zabieraja na podworko etc. tyle ze trzeba miec na to sily I uwzglednic to zawczasu.

[araceli]

black_halo napisała:
> A dlaczego nie mozna komus powiedziec "twoje zachowanie sprawia mi przykrosc"?


Ponieważ wg. ekspertek forum jematka rodzice prawa do uczuć nie mają

[pade]

A to akurat guzik prawda.

[escott]

Oczywiście, że przychodzi. Nie dostaniesz premii, awansu. Nie zaproszę cię na imprezę, bo zachowałaś się niefajnie. NIe będzie randki, bo mam focha. Nie będzie seksu, bo byłeś niemiły. I na odwrót - specjalnie się postaram, zrobię pyszny obiad. Często mam wrażenie, że te zupełnie sztuczne konsekwencje wymyślane dla dzieci typu brak loda za to, że nie sprzątnęło po sobie są jakieś o wiele lżejsze i mniej toksyczne w istocie niż ten świat przykrości i emocjonalnych konsekwencji.

[yadaxad]

Jeszcze karanie odmawianiem jedzenia bywało. Typu, pójdziesz spać głodny.

[manala]

To teoretyzując - masz nastolatka, który mimo twoich prób ograniczania mu czasu na komputerze, nie stosuje się do zasad. Gra cały czas, nauka szkolna leży. Rozumiem, że nie reagujesz?
Albo 15-latkę, która pali fajki.
Nie zabierzesz kieszonkowego?
Tia, wiem dziecko ematki nigdy takie nie będzie. No ale właśnie. Dzieci bywają różne. Czasem w tej samej rodzinie wyrasta wrażliwiec i mały pierun. Moim zdaniem nie zawsze na wszystko mamy wpływ. Metody wychowawcze też powinny być elastycznie dostosowane do konkretnego osobnika. Czasem lepiej zadziała kara, czasem rozmowa.

[geez_louise]

Mam nastolatka, który często za dużo gra. Jak coś zawali, albo wytknę mu, że ciągle gra i robi się od tego półprzytomny, to wygłasza samokrytykę i sam robi sobie odwyk.

[escott]

Nie mam nastolatki jeszcze, ale myślę, że to bardzo realne, że będzie chciała ciągle grać a nie odrabiać tony niepotrzebnych w większości prac domowych. Oczywiście, że możliwe, że spróbuje fajek - myślę, że łamanie zasad tego typu, próbowanie używek itp. to element dorastania i nie będę zszokowana. Moim zadaniem jest naturalnie kontrolowanie, żeby nie zrobiła sobie krzywdy, wyznaczanie zasad i ram, poza które będzie chciała wykraczać. Jak tego nie zrobię, to będzie miała wrażenie, że mam ją w nosie, po prostu, i to jest bardzo groźne, i dla niej i dla naszej relacji.
Natomiast za bogów nie wiem, jak zabranie kieszonkowego ma załatwić problem, który polega na tym, że gry są ciekawsze niż lekcje a fajki niezdrowe. No fajki to akurat naprawdę trzeba wytłumaczyć i przekonać, bo inaczej nauczy się wyłącznie sprytniejszych metod unikania wykrycia.

W fundamentalne życiowe znaczenie stopni szkolnych akurat nie wierzę w ogóle. Trudno mi sobie wyobrazić, rzeczywiście, że w wieku nastoletnim nie będzie miala żadnej własnej, wewnętrznej motywacji do nauki, nic jej nie będzie ciekawiło ze świata, nie będzie miała absolutnie żadnego planu na życie, marzenia. Że to granie będzie po prostu 17/24 i NIC poza tym. Gdyby tak było, to by świadczyło o jakichś zaburzeniach, depresyjnych czy innych i wymagało po prostu leczenia, a nie karania. A jeśli będzie miala, to moją rolą jest wytłumaczyć, co trzeba zrobić, żeby je osiągnąć, i że nie da się wyłącznie grając, a nie wymusić zewnętrznie mechaniczne odbębnianie czynności, które dla niej są bez sensu.
Ja byłam tak traktowana - wszystko dzikim, przemocowym przymusem, w szkole byłam chodzącym "sukcesem", średnia 5,8 itp. Psychicznie byłam wrakiem, a po ucieczce od przemocy przez resztę życia walczę z brakiem jakiejkolwiek autentycznej motywacji wewnętrznej. A nawet jak znajduję sobie sama cele, to nie potrafię w ogóle sama zmuszać się do ich realizacji. W ogóle. Tak silny jest efekt tego, że skoro nikt nade mną nie stoi z batem, to nie muszę nic robić. Osiągam 1/5 tego, co moglabym, gdyby pozwalano mi rozwijać się autentycznie i w zgodzie z tym, czego sama chcę i potrzebuję.

[1matka-polka]

"Osiągam 1/5 tego, co moglabym, gdyby pozwalano mi rozwijać się autentycznie i w zgodzie z tym, czego sama chcę i potrzebuję."

A moze to sa twoje pobozne zyczenia, bo jestes stworzona do wykonywania polecen innych a nie do samostanowienia.

[escott]

Walczy we mnie w tej chwili nauczycielka, która chce Ci wytłumaczyć, czym się różni w ogóle samostanowienie od nawyków i motywacji z wieloletnią czytelniczką forum, która wie, jaki jest sens ciągnięcia dyskusji z bucerskim nikiem. Oj, chyba czytelniczka wygrała.

[dziennikaktywnosci]

manala napisała:

> To teoretyzując - masz nastolatka, który mimo twoich prób ograniczania mu czasu
> na komputerze, nie stosuje się do zasad. Gra cały czas, nauka szkolna leży. Ro
> zumiem, że nie reagujesz?
> Albo 15-latkę, która pali fajki.
>

Może problem jest w tym, że trzeba od początku tak wychowywać dziecko, żeby nie musieć zabierać tego kieszonkowego? Ani jakoś inaczej drastyczniej reagować?

Może mam szczęście, ale do mojego dziecka zawsze trafiały logiczne argumentacje. Zawsze wszystko szło się wytłumaczyć, znaleźć kompromis...

Nawet jak był mały i wskakiwał w kałuże. Wystarczyło wytłumaczyć, że nie może tego robić w takich butach i spodniach. Ma kalosze, gumowe spodnie i w takim ubraniu może się taplać.

Wystarczyła jedna rozmowa i miałam spokój. Mogłam iść swobodnie gdziekolwiek bez cyrkowania.

Że zgrozą patrzę na znajomych, którzy mogą gadać do zdarcia gardła, a ich czterolatek za każdym razem wlezie w kałuże. Zmoczy spodnie, buty i trzeba lecieć do chaty go przebierac. Bo chorowity.

Zastanawiam się, czemu nigdy nie wezmą mu tych cholernych kaloszy na spacer. Nigdy.

I nie wiem czy to dziecko jest krnąbrne czy rodzice bez polotu.

[mama303]

dziennikaktywnosci napisał(a):


> Może problem jest w tym, że trzeba od początku tak wychowywać dziecko, żeby nie
> musieć zabierać tego kieszonkowego? Ani jakoś inaczej drastyczniej reagować?

zdecydowanie przeceniasz rolę rodzica w kwestii kształtowania cech człowieka. Na pewne rzeczy rodzice nie mają wpływu.

[jehanette]

Ale kalosze na spacer można zabrać a gardło oszczędzić na ważniejsze sprawy niż walkę z czterolatkiem o kałużę...

[memphis90]

>Albo 15-latkę, która pali fajki.
>Nie zabierzesz kieszonkowego?
I od tego przestanie palić..? Jakoś w to wątpię...

[trilllian]

manala napisała:


> Albo 15-latkę, która pali fajki.
> Nie zabierzesz kieszonkowego?

Ach ta wiara w magiczną moc kar.
Zabierzesz kieszonkowe i młoda przestaje palić, tadam.

[igge]

Raz na 20 lat przypominam sobie zabrałam spontanicznie starszakowi komórkę bo godzinami wystawał z dziewczyną gdzieś po drodze ze szkoły i coś tam przez to kiedyś nie halo było. Matka tej dziewczyny (mniej liberalna od nas zresztą) była wstrząśnięta jak mogłam! Przecież wtedy kontroli i smyczy dzieciak nie ma. Ta jedyna kara w życiu była bolesna dla dziecka ( nastolatek ok 14 lat), chyba po kilku dniach oddałam.
Sama byłam zaskoczona, że ta kara taka dotkliwa w oczach dzieciaka.
Więcej kar dla obojga raczej nie pamiętam żebyśmy kiedykolwiek zastosowali.

[pade]

„narusza to moje granice, że nie odniosłas talerza, chociaż cię wiele razy prosiłam, i teraz muszę zaopiekować moją irytację”

boskie

[nangaparbat3]

"Bez kar" to chyba znaczy bez kar intencjonalnych.

[jehanette]

To o czym piszesz, to nie są kary, tylko konsekwencje, przecież zdenerwowanie osoby narażonej na efekty głupiego zachowania jest naturalne. Oczywiście można sobie różnie poradzić z irytacją i jednego dnia przejść nad czymś do porządku dziennego, a drugiego się mocno zdenerwować - i to też jest naturalne, uczy dziecko że świat nie jest czarno-biały, a relacje między ludźmi stałe. Odmowa zgody na coś co ostatnio doprowadziło do niefajnej sytuacji, też jest konsekwencją, ma logiczny związek z wcześniejszymi wydarzeniami. Odmowa zgody na coś, "bo masz złe stopnie" jest karą, bo te dwa fakty nie łączy żaden związek.

[mama303]

chyba odwrotnie jest: są dzieci które kar nie potrzebują i to nie zawsze jest wynikiem działania rodziców

[mama303]

mama303 napisała:

> chyba odwrotnie jest: są dzieci które kar nie potrzebują i to nie zawsze jest w
> ynikiem działania rodziców

przykładem jest mój chrześniak, już dorosły. Nigdy nie potrzebował kar, jego matka marzyła, żeby czasem popspocił, popyskował, taki był zawsze dobrze poukładany i grzeczny. Taki charakter i już

[gaskama]

Swiete słowa.

[molik28]

Zgadzam się. Mam dwóch synów i to co samo przychodziło z pierwszym w przypadku drugiego w ogóle nie skutkowało. I strasznie się cieszę, że ten młodszy był i jest wyzwaniem, bo dzięki temu wiele zrozumiałam, nauczyłam się i chyba jestem lepszym człowiekiem. Obaj są wspaniali, każdy na swój sposób, ale to dzięki młodszemu mogę robić "doktorat z pcychologii, sprytu, konsekwencji, wytrwałości słonia i ekwilibrystyki pedagogicznej". I pewnie jeszcze wiele przede mną, chociaż jak na razie są sukcesy oj są.

[gaskama]

😀👍

[milva24]

Się podpiszę.

[bi_scotti]

mama303 napisała:

> chyba odwrotnie jest: są dzieci które kar nie potrzebują i to nie zawsze jest w
> ynikiem działania rodziców
>

Exactly. Kazde dziecko jest individual! Wychowywanie/wychowanie kazdego jest niepowtarzalnym experiment na zywym organizmie. Nic dwa razy ... etc. jak to tam u Szymborskiej Jedne dzieci potrzebuja aparatow korekcyjnych na zeby a inne pomocy w odrabbianiu homework z matematyki, to samo z dyscyplina - jedne to, drugie tamto ... Zalozenie, ze wszystkie dzieci swiata mozna i nalezy wychowywac jedna, jedyna metoda bez jakichkolwiek kar jest, in my opinion (!), wybitnie bledne. Life.

[koraleznasturcji]

Są nawet takie dzieci, które bardzo mocno przeżywają (bo w swojej głowie wyolbrzymiają) rozczarowanie, jakie sprawiły rodzicom zachowując się niewłaściwie. W ich przypadku można sobie nawet pozwolić na głośne umniejszanie znaczenia różnych drobniejszych przewinień, a i tak nie wychowa się zdemoralizowanego buca.

[demodee]

Jeśli nie przy pomocy kar, to w jaki sposób stawiane są dzieciom granice?

[aguar]

W taki, jak nie dzieciom.

[demodee]

Czyli rodzice tłumaczą 2-latkowi, że nie wolno tarmosić kota za uszy po raz pierwszy. A po raz drugi, trzeci i pięćdziesiąty piąty?

Bo dorosły za drugim razem dostaje karę za złe zachowanie. Dorosłemu nikt nie tłumaczy po raz drugi i trzeci...

[rulsanka]

Nie daje się kary, tylko zabiera dziecko od kota lub na odwrót. Uniemożliwia się złe zachowanie.

[demodee]

> Nie daje się kary, tylko zabiera dziecko od kota lub na odwrót. Uniemożliwia się złe zachowanie.

Nawet jeśli uda się dziecko odseparować od tego konkretnego kota, to co w przypadku innych kotów i interakcji z nimi, których rodzic nie widzi? A psów?

[escott]

Z czasem dziecko zaczyna być lepiej zdolne do panowania nad sobą i nierobienia krzywdy zwierzętom. I jeśli wszystko idzie dobrze, to dzieci po prostu tej krzywdy nie robią, jeśli tylko wiedzą i rozumieją, co to ból itp. A to, że zdarza się, że dziecko zrobi coś okrutnego z bezmyślności/ciekawości, typu złapie żabę i zabije, nie ma żadnego związku z tym, czy zostało ukarane za tarmoszenie kota, czy też czy tylko dowiedziało się, że nie wolno tego robić, bo.

[koraleznasturcji]

Można rozważyć niezostawianie dwulatka sam na sam z żadnym kotem. Nawet jak komuś nie żal kota, to chociażby ze względu na tego dwulatka - broniące się zwierzę może uszkodzić małego agresora.

[mamtrzykotyidwa]

A to może być tak, że rodzic nie widzi, co robi dwuletnie dziecko??

[hanusinamama]

Ale to jest kara...zabierasz dziecku kota.

[bardzo.cicho]

Koty same sobie radzą. To po pierwsze, a po drugie dzieci tak traktują koty jak traktują je dorośli. Jeśli tata ma zabawę bo zawiąże kotu coś na szyi to nic dziwnego, że ostatecznie kot trafia na olx, bo się rzekomo rodzince się trafił "wyjątkowo złośliwy i agresywny" kot. Jestem przeciwniczką kar i nagród. Jedno i drugie deprawuje. Uczy działania mechanicznego, bez głębszej refleksji.

[demodee]

No, ale są dzieci, które nie wychowują się ze zwierzętami. I pójdą w gości, a tam nowa zabawka - pies gospodarzy! I dalejże tarmosić za uszy!

[memphis90]

To proponuję strzelic rodzicow w pysk z liścia. Najdalej za 2 razem się naucza pilnować bachora. Albo się obrażą i już nie przyjdą. Win - win.

[chatgris01]

demodee napisała:

> Czyli rodzice tłumaczą 2-latkowi, że nie wolno tarmosić kota za uszy po raz pie
> rwszy. A po raz drugi, trzeci i pięćdziesiąty piąty?
>

Spoko, w takim akurat przypadku rodzice nie będą musieli tłumaczyć nawet drugi raz, kot mu to od razu sam wytłumaczy. Behawioralnie

[demodee]

Z kotami to może zły przykład, bo one rzeczywiście potrafią stawiać asertywnie granicę, ale psy? Psy raczej nie ugryzą ani nie podrapią 2-latka, najwyżej przejdą do innego pokoju. A dziecko za pieskiem... I tak cały czas, bo to taka świetna zabawa...

[mama303]

demodee napisała:

> Z kotami to może zły przykład, bo one rzeczywiście potrafią stawiać asertywnie
> granicę, ale psy?

albo świnka morska, królik ....

[manala]

Nie wszystkie koty tak się zachowają. Miałam taki egzemplarz, że dziecka nie ruszyła, pomimo, że dwulatek nie zawsze łagodnie się z nią obchodził,

[canaille]

To prawda, w sumie mój kot też do pewnego momentu uznawał moją córkę za nietykalną.
Inna sprawa, że to zasadniczo model nie do zabawy, potrafiący ugryźć i podrapać, więc lepiej go omijać, a przy głaskaniu nie spuszczać z oka

[livia.kalina]

Tłumaczą, sami dają dobry przykład, nie dają dwulatkowi okazji do krzywdzenia kogokolwiek.

[nangaparbat3]

demodee napisała:

> Czyli rodzice tłumaczą 2-latkowi, że nie wolno tarmosić kota za uszy po raz pie
> rwszy. A po raz drugi, trzeci i pięćdziesiąty piąty?

Moje dziecko w takiej sytuacji dostało od kota po buzi. Przybiegła do mnie do kuchni, miała czerwone ślady pazurków na policzku, "Popatrz, co mi Kicia zrobiła!", utuliłam ją i usłyszałam: Ale wiesz, Kicia miała rację.

[trilllian]

demodee napisała:

> Czyli rodzice tłumaczą 2-latkowi, że nie wolno tarmosić kota za uszy po raz pie
> rwszy. A po raz drugi, trzeci i pięćdziesiąty piąty?
>
> Bo dorosły za drugim razem dostaje karę za złe zachowanie. Dorosłemu nikt nie t
> łumaczy po raz drugi i trzeci...

Akurat kot sam zadba o to żeby tarmoszenie miało swoją naturalną konsekwencję
Albo drapnie a jak będzie miły to sobie po prostu pójdzie, co dla dziecka też będzie niepożądanym obrotem sprawy.

[canaille]

Niekoniecznie. Dziecku łatwiej postawić granice, bo dziecko kocha rodzica i jego samopoczucie ma dla dziecka znaczenie. Obcy nie dość, że ma w dupie jak się czujesz, to jeszcze kwestionuje fakty...

[milupaa]

I 2 latek rozumie stan samopoczucia rodzica? 😁 Moje się moim samopoczuciem jakos nie przejmuje mimo że się kochamy, dzieci są z natury egoistyczne to instynkt przetrwania. Starszemu można powiedziec że mamie jest przykro ale nie wiem czy to wystarczy.

[canaille]

2latki nie wiedzą, 2latki wyczuwają. Moja 2,5 latka, jak byłam kiedyś w złym stanie i przyszła do domu ekipa pomocowa nie wiedziała co się dzieje. Ale wyczuwała. Przyniosła mi swoje pluszaki.

[trilllian]

milupaa napisała:

> I 2 latek rozumie stan samopoczucia rodzica?

Oczywiście że rozumie, już noworodki wyczuwają nastrój

[milupaa]

Nastrój tak, ale to nie znaczy że jak mu powiesz ze ci przykro, że dużo płacze to przestanie 🙂 Starsze 1, 2 letnie dziecko też nic sobie z tego nie zrobi. Musi nauczyć się empatii, bardzo małe dziecko tego nie rozumie.

[trilllian]

Mamie przykro mi że on płacze a ma wykazać się empatią i przestać płakać??

[trilllian]

*"a on ma się wykazać"

[demodee]

Ale w moim przypadku chodzi o samopoczucie kota, nie rodzica!

Czy rodzic powinien dwulatka boleśnie wytargać za uszy, żeby poczuł, jak to jest?

[canaille]

Przyprowadź dwulatka do mnie, niech spróbuje wytargać za uszy mojego kota. Zabierz też plaster i środki do odkażania.

Nie potrafię Ci odpowiedzieć czemu niektóre zwierzęta się nie bronią. Któreś w końcu zaatakuje dziecko. W takich wypadkach po prostu odseparowałabym zwierzaka w bezpiecznym miejscu. Kot nie jest do zabawy, trudno. Moja kotka zresztą często się ewakuuje z domu gdy mamy małych gości, dzieci przychodzące na urodziny czy z wizytą pytały: a gdzie kot?! a ja mówiłam, że wyszedł. Wracał po wyjściu gości.

[trilllian]

demodee napisała:

> Ale w moim przypadku chodzi o samopoczucie kota, nie rodzica!
>
> Czy rodzic powinien dwulatka boleśnie wytargać za uszy, żeby poczuł, jak to jes
> t?

Dwulatek nie złapie tego przekazu, nie zrozumie dlaczego rodzic go targa za uszy.

[milupaa]

W mojej rodzinie 4 latek jeszcze meczy kota, mimo że rodzice ostro reagują. Jakoś do niego nie dociera.

[dolcenera]

Granice już się robią has been w pewnych kręgach

[canaille]

Ciekawe w jakich?

[dolcenera]

Juul +++

[canaille]

A konkretnie?

[canaille]

Nie podoba mi się Twoja odpowiedź, klasyczne "wiem, ale nie powiem, domyśl się". Wklikaj sobie ją w google i zobacz wyniki

[dolcenera]

Już lecę klikać, co mi obcy byt internetowy poleca.

Pytasz to ci odpowiadam, jak nie znasz dorobku Juul’a w zakresie edukacji, to faktycznie nie ma o czym gadać.

[canaille]

Aleś agresywna... Zajmujesz się edukacją?

A jeśli zatrzymałam się na Twoim kompetentnym dziecku, Nie z miłości i jeszcze 2-3 książkach to znam czy nie znam?

Bo co niby oznacza "+++"? Jakieś nowe teorie nadbudowane na Juulu czy jego książki? Juul o granicach nie pisze? Oczywiście, że pisze, dzięki niemu w ogóle poznałam ten termin.

[ichi51e]

Mozna sie domyslic ze jak po kazdym zmarlym ktory pozostawil po sobie spuscizne pojawili sie interpratorzy i dopisywacze. Wazyscy wielcy przez to przechodza

[canaille]

Ok - a jakieś linki? Nazwiska? Ja chętnie poczytam, a odpowiedź dolcenery tylko wpisuje się w moje spostrzeżenia o porozumieniu bez przemocy: ludzie mają w dupie Twoje uczucia (tu: ciekawość nowych teorii) i przechodzą do porządku dziennego nad faktami - i potem słyszysz, że pytasz, bo nie słyszałaś o Juulu, ignorantko i nie odpowiada się na pytania bytu internetowego. A co ma piernik do wiatraka?

Dziwić się dzieciom, że zapominają albo słabo się komunikują. A dorośli?

[dolcenera]

Jeżeli „ciekawość nowych teorii” wyrażasz jako „ nie podoba mi się twoja odpowiedz”, to może wróć do analizy transakcyjnej Berne’a zanim się przekopiesz przez bazę NVC, i jeszcze do znaczenia terminu „manipulacja - wilk w owczej skórze”.

Ichi już Ci odpowiedziała.

[canaille]

Zadałam Ci dwa pytania. Potraktowałaś mnie protekcjonalnie, jak debilkę.
W gry Berne'a zawsze byłam słaba.
W dupie z NVC, dla mnie jesteś agresywna, wredna i nieżyczliwa. Po prostu spytałam. To takie polskie, znam to od dziecka - dziecko pytające zawsze było traktowane jak problematyczne i było ośmieszane.

[dolcenera]

W gry Berne'a zawsze byłam słaba.

😆

[aguar]

"Granice już się robią has been w pewnych kręgach"
Fajnie, nigdy mnie to nie przekonywało.

[canaille]

Naprawdę, nie przekonuje Cię posiadanie własnych granic? Wszystkim wolno w stosunku do Ciebie?

[canaille]

...wszystko... ?

[yennefer.00]

Zdrowe granice to podstawa u dzieci i dorosłych, są też naturalną ludzką potrzebą, a wymysły o tym, że są niepotrzebne to jakieś szkodliwe brednie i myślę, że częściowo ich efekt już widać w społeczeństwie w różnych zachowaniach, na które wszyscy narzekamy...

[nangaparbat3]

demodee napisała:

> Jeśli nie przy pomocy kar, to w jaki sposób stawiane są dzieciom granice?

Czasem mówiłam, że nie wolno, czasem odsuwałam, odstawiałam, przestawiałam dziecko - ale przede wszystkim szanowałam granice dziecka i męża, a mąż moje i dziecka, a wszyscy razem granice psa i kota.

[araceli]

nangaparbat3 napisała:
> demodee napisała:
>
> > Jeśli nie przy pomocy kar, to w jaki sposób stawiane są dzieciom granice?
>
> Czasem mówiłam, że nie wolno, czasem odsuwałam, odstawiałam, przestawiałam dzie
> cko - ale przede wszystkim szanowałam granice dziecka i męża, a mąż moje i dzie
> cka, a wszyscy razem granice psa i kota.


Czyli - nic nie rozbiłaś. I tak to właśnie jest - ci dostają prosty egzemplarz uważają, że mają patent na wychowanie

[nangaparbat3]

Mój egzemplarz wcale nie był prosty, prowokował, nierzadko sie zawziął, uparty jak osioł i twardy jak ze stali. Absolutnie nie ma łatwego charakteru. Najróżniejsze problemy zaczęły się jak miała 3, a skończył mniej więcej po 20 latach. Teraz jest wspaniałą młodą kobietą.
Ale poza dwoma klapsami po łapie (jej tato) i dwoma laniami (ja, już wiele razy o tym pisałam) nigdy nie była karana. Zresztą i klapsy i lania miały znaczenie "stop" - trudno je nazwać karą.

Co do robienia i nicnierobienia - uważam, że przy dzieciach nie wolno za dużo grzebać, bo im więcej "robimy", tym gorsze efekty. Z dziećmi trzeba być, rozmawiać, słuchać, co mają do powiedzenia, bawić się, czytać , opowiadać, podróżować, tulić, żartować i szanować. Reszta jest nieistotna lub szodzi

[araceli]

nangaparbat3 napisała:
> Mój egzemplarz wcale nie był prosty, prowokował, nierzadko sie zawziął, uparty
> jak osioł i twardy jak ze stali.

Jeżeli 'szanowanie granic' działało to był łatwiutki.

[milupaa]

O rany przecież to zalezy od dziecka. Dzieci mają różne charaktery, w mojej rodzinie jedno do rany przyłóż od urodzenia złote dziecko. Drugie jego brat diabełek wcielony, złośliwy, wrzaskliwy, wszystko dla niego, z trudem nauczył się dzielić, ulubione zajęcie męczenie kota - rodzice od początku uczą ze to zywe stworzenie i czuje, słaby efekt. To dziecko bez kar ustawiło by cała rodzinę pod ścianą. Tego starszego praktycznie prawie nie trzeba było karać więc to nie jest jeden model dla każdego dziecka. Kary mogą być humanitarne, bezpieczne, kara jest nawet "idź do kata masz karę 5 minut".

[memphis90]

>jedno do rany przyłóż od urodzenia złote >dziecko. Drugie jego brat diabełek wcielony, >złośliwy, wrzaskliwy,
Szufladkowanie dzieci aniołek/diabełek to przepis na 100% porazke.

>To dziecko bez kar ustawiło by cała rodzinę >pod ścianą
Pewnie, skoro z natury jest złe, to trzeba karać, karać, karać...

>rodzice od początku uczą ze to zywe >stworzenie i czuje, słaby efekt
Ale jak to - skoro kary mają tak spektakularny efekt, to jakim cudem to dziecko nadal się niczego nie nauczyło...?

[fitfood1664]

rodzice często nie zdają sobie sprawy z różnic w traktowaniu poszczególnych dzieci a potem się dziwią że jedno "aniołek" a drugie "diabełek" a tu po prostu najczęściej zachowanie wobec dzieci jest różne, nie można mieć identycznej relacji z kilkoma osobami

[milupaa]

Nie prawda. Traktują ich jednakowo ale starszy po prostu nie rozrabia. Poza tym ma juz 11 lat, można mu wytłumaczyć i dociera. Do młodszego dużo gorzej.

[fitfood1664]

obstaję przy swoim, wychowanie dziecka zaczyna się od urodzenia, 11 lat to już stan "zastarzały" nawet jeśli drugi jest sporo młodszy to i tak te kilka lat życia to pole dla wielu błędów wychowawczych

[milupaa]

Czyli pierwsze wychowali lepiej a drugie, z większym doświadczeniem gorzej?

[fitfood1664]

na pierwszym się skupili, bo było jedno, więc dobrze im poszło, dla drugiego mieli mniej czasu i na pewne rzeczy mogli machnąć ręką, no bo skoro ze starszym im tak łatwo poszło to po co się starać?

[milupaa]

Jasne. Otwórz gabinet wróżb i przepowiedni 😃

[memphis90]

Nigdy nie traktuje się dwojga roznych ludzi "jednakowo".... Nawet, jeśli tak im się wydaje.

[araceli]

memphis90 napisała:
> Nigdy nie traktuje się dwojga roznych ludzi "jednakowo".... Nawet, jeśli tak im
> się wydaje.

Ale dwójka dzieci rodzi się jednakową 'białą kartką' bez cech osobistych i to wina rodziców, że są tacy a nie inni <facepalm> <facepalm> <facepalm>

[fitfood1664]

i któreż to cechy osobiste tak bardzo niweczą trudy wychowania? włączając w to poziom intelektualny, bo każde dziecko da się wychować, jedynie metodę trzeba dostosować

[araceli]

fitfood1664 napisał(a):
> i któreż to cechy osobiste tak bardzo niweczą trudy wychowania? włączając w to
> poziom intelektualny,

Choćby odwaga. Są dzieci z natury spokojne, bojaźliwe, wrażliwe (HSP) którym znacznie łatwiej wyjaśnić, a są takie, które wolą eksplorację na własny rachunek, co przy mniejszej wyobraźni kończy się różnie.


< bo każde dziecko da się wychować, jedynie metodę trzeba d
> ostosować

No pacz pani a tutaj trzepią, że ględzenie dobre na wszystko

[fitfood1664]

acha, i bicie takiego odważniaka ma jakiś sens? przecież jeśli dziecko szuka mocnych wrażeń to lanie właśnie takim jest, dlaczego ludzie to tacy ignoranci?

[araceli]

fitfood1664 napisał(a):
> acha, i bicie takiego odważniaka ma jakiś sens? przecież jeśli dziecko szuka mo
> cnych wrażeń to lanie właśnie takim jest, dlaczego ludzie to tacy ignoranci?

A ja pisałam o biciu? Rzucasz się w tym wątku do każdego nie ogarniając nawet co pisze. Pięknie się rodzice 'wychowali'

[milupaa]

👍

[fitfood1664]

przecież piszę jak mnie wychowali, więc jeśli chciałaś mi dogryźć to raczej ci się nie udało
ja doskonale ogarniam kto co pisze, to inni nie ogarniają konsekwencji tego co piszą

[araceli]

fitfood1664 napisał(a):
> przecież piszę jak mnie wychowali, więc jeśli chciałaś mi dogryźć to raczej ci
> się nie udało
> ja doskonale ogarniam kto co pisze, to inni nie ogarniają konsekwencji tego co
> piszą

Nie ogarniasz - poniżej odpowiadziałaś po raz kolejny na ten sam post

[milupaa]

A kto mówi o biciu?? To inaczej karać się nie da? Dla małego dziecka powiedzenie masz teraz karę 5 minut już jest kara.

[fitfood1664]

[milupaa]

A ja pisałam że zle?? To stereotyp. Trudne po prostu. Trudny charakter. Nikt go nagminnie nie karze, rodzice mu tłumacza, tłumacza i tłumacza. A czasami zarządza karę. Gdzieś są jakieś granice. Chyba działa bo chłopiec jednak zachowuje się już lepiej niż jak pamiętam jeszcze rok temu a więc się uczy. Po prostu też dorasta i więcej rozumie. Ale jeśli chodzi o bójki dziś nawet widzialam zawsze zaczyna młodszy. Starszy też ma go czasami dosc.

[fitfood1664]

po prostu naprawiają to co sami spieprzyli, i jeszcze zwalają na trudny charakter

[milupaa]

O nie wiedziałam że znasz mogą rodzine, a gdzie się spotkaliście? Bo rozumiem że skoro wydajesz taka opinie to masz poważne podstawy no bo jakze by inaczej.

[fitfood1664]

no przecież ty mnie też znasz skoro wiesz jak mnie rodzice wychowali to o co chodzi?

[milupaa]

Ja? Ale ci się już wszystko myli 😂

[memphis90]

Diabel, wrzaskliwy, złośliwy, trudny charakter - nie pisałaś tego...?

[fitfood1664]

niektórzy rodzice wzmacniają niewłaściwe zachowania, bo jak małe dziecko źle się zachowuje, to dla niektórych dorosłych jest to takie zabawne, takie słodkie, a potem dziecko rośnie i sytuacja wymyka się spod kontroli... klasyka
btw podam przykład, moje dziecko zaczęło namiętnie gryźć kiedy pojawiły się pierwsze ząbki, mnie ugryzło tylko raz, tatusia, babcię apotem niestetyi inne dzieci gryzło namiętnie, ciekawe dlaczego?

[milupaa]

A ja nie wiem jakie błędy popełniasz w wychowaniu dziecka. Moje nigdy nikogo nie ugryzlo ani nie uderzyło.

[fitfood1664]

bo nie istnieje

[milupaa]

Moje że nie istnieje czy ty nie istniejesz? 😂

[milupaa]

Żartem.

[canaille]

Czasem "prawie" robi różnicę.

[kanna]

Ja z tych matek, co nie wierzą w skuteczność kar. Wierzę w negocjowanie, dogadywanie się i ustalanie, oraz konsekwencje.
Moje dzieci świetnie Jedno dorosłe, drugie prawie.

Samodzielne, odpowiedzialne, empatyczne. Ludzie je lubią, ona lubią ludzi. Syn świetnie zarządza innymi, córka wynegocjuje absolutnie wszystko, oraz znakomicie czyta innych .

Mamy kłótnie i spory, oczywiście, ale bez problemu puszczam je wszędzie, gdzie chcą - i zawsze wiem, że dotrzymają umowy i będą na czas.

Ja tez jestem z tych matek, co dzieciom ufają i na bardzo dużo im pozwalają.

[demodee]

Sorry, kanna, ale jako matka tych dzieci nie jesteś obiektywna...

[gaskama]

Nie ma czegoś takiego jak obiektywizm przy ocenie innego człowieka. Każda ocena jest "naszą" ocena.
Ale mogę nieobiektywnie powiedzieć, że mam identyczna sytuację jak Kanna. Syna uczyłam dyskusji, argumentacji i wręcz namawiałam do bunty. Nigdy nie karałam, ba nawet glosu nie podnosiłam. Nie ma drugiej osoby na świecie, do której miałabym tyle cierpliwosci. Ale mam szczęście i mam niesamowicie mądre dziecko. Inteligentne, mądre, empatyczne.

[demodee]

Ty też jesteś matką. Ok, jako bezdzietna staram się zrozumieć.

[gaskama]

Mam identycznie. I rozumiem, ze dwulatek ma prawo do buntu, 7 latek często cos gubi, 16 może przyjść podpity do domu. To dla mnie nie są powody do karania.

[mama303]

gaskama napisała:

> Mam identycznie. I rozumiem, ze dwulatek ma prawo do buntu, 7 latek często cos
> gubi, 16 może przyjść podpity do domu. To dla mnie nie są powody do karania.

a jakby Ci wyciągnął kasę z portfela i nic nie powiedział? jakby nie wrócił na noc i wyłączył telefon żebyś się nie mogła dodzwonić. Pysknął cos wulgarnego? takie przykłady ale się zdarzają niestety....jak wtedy reagować?

[gaskama]

Nie wiem, nigdy syn tak się nie zachowywał. Mamy w domu bardzo partnerskie stosunki. Sym może się przyznać do każdej głupoty. Godzimy się na popełnianie błędów przez niego. Uczciwość w naszym domu to norma. Nie ma oglądania filmów ba cda, nie ma ściągania nielegalnego oprogramowania, nie ma oszukiwania. Wiec nie na miejsca na podciąganie kasy z portfela. Ale podkreślam JA mam szczęście z synem. Nie zawsze mamy wplyw na to, jakie nasze dzieci są, jak się zachowują. Nie absolutnie przełożenia 1:1 dbajacy, kochahacy rodzic : szczęśliwe i mądre dziecko. Nie jestem naiwną kretynką. Ale mam koleżanki, które miewały opisane przez ciebie problemy. Radzą sobie z nimi przy wsparciu osychologow rodzinnych. Czesto okazuje się, że znajduje się przyczynę takiego czy innego zachowania. Ale tez nie zawsze.

[mama303]

gaskama napisała:

> Ale mam koleżanki, które miewały opisane przez c
> iebie problemy. Radzą sobie z nimi przy wsparciu osychologow rodzinnych. Czesto
> okazuje się, że znajduje się przyczynę takiego czy innego zachowania. Ale tez
> nie zawsze.

ja tez miałam jedną z opisanych wyżej sytuacji i kara sie sprawdziła. Czasem po prostu nie ma innego wyjścia. Psychologowie też to zalecają nazywając czasem ładnie konsekwencją

[gaskama]

Bardzo możliwe. Ja mowie w imieniu mojego dziecka. Ja jako dziecko byłam często karana. Za totalnie bezsensowne rzeczy. Albo w sytuacjach, kiedy wiedziałam, że zrobiłam błąd. Były nawet kary cielesna. DNO. A byłam tez normalna, rozsadna dziewczynka.

[kanna]

>psychologowie też to zalecają nazywając czasem ładnie konsekwencją

kara jest czymś kompletnie różnym od konsekwencji.

W skrócie: konsekwencja to mandat za brak biletu w autobusie.
Kara: kiedy kontroler wyciągnie pałę i cię walnie parę razy.

[kanna]

Mój ukradł karty piłkarskie koledze.
Cała klasa brała, on tez wziął.

Nie było żadnych kar - usiedliśmy w trójkę, była rozmowa czemu tak postąpił, co on myślał, co on czuł, jak kolega się poczuł, co on by poczuł/pomyślał, gdyby ktoś mu zabrał karty.

Zależało mi, żeby zrozumiał, motywy swojego postepowania i odczucia kolega. Zrozumiał. Rozmowa była dla niego bardzo trudna.

Potem rozmawialiśmy o zadośćuczynieniu. Oddanie kart, to oczywiste, ale co jeszcze. Wybrał swoje karty, która miał dać tamtemu dzieciakowi.

Poszłam z nim do szkoły, wskazał dzieciaka, poprosiłam panią ze świetlicy, żeby go zawołała. dzieciak przyszedł, syn przeprosił, dał swoje karty.

Co by w tej sytuacji kara zmieniła? Nic.

I - oczywiście - każda matka subiektywnie ocenia swoje dziecko.
Ale ja tez dostaję zwroty od innych ludzi, nauczycieli, trenerów, znajomych co oczywiste.

Ale tez syn np. jeździ jako kadra na obozy i tam jest ewaluowany.

[bi_scotti]

gaskama napisała:

> Mam identycznie. I rozumiem, ze dwulatek ma prawo do buntu, 7 latek często cos
> gubi, 16 może przyjść podpity do domu.
>

Well, podpity 16latek to dowod przestepstwa. Ktos sprzedal/podal alcohol nieletniemu a ow nieletni skorzystal wiedzac ze popelnia wykroczenie, przynajmniej tu, gdzie ja mieszkam. To nie jest dokladnie ten sam caliber, co zbuntowany 2latek, ktory nie chce umyc zabkow. I consequences musza byc inne. Oczywiscie, jesli komus zalezy na wychowaniu praworzadnego obywatela. Life.

[ichi51e]

No nie do konca bo o ile nastolatek nie moze kupic alkoholu- wypic moze - nie ma w PL zakazu picia

[gaskama]

Coz, na imprezie z 18 latkami bywa alkohol. Za pierwszym razem można nie mieć świadomości, ze trzy piwa za jednym zamachem może być to much. W niektórych krajach piwo czy wino może kupić 16 latek. Ja się wychowałam nie w Polsce i dla mnie 17 latek z piwkiem do obiadu to nie przestępstwo i nie patologia.