Pies a pies to nie to samo

[default]

Jest to oczywiste, każdy jest inny. Niby to wiedziałam, a jednak wzięłam nowego psa 2 miesiące po śmierci poprzedniego.
Pies jest świetny, śliczny, przytulaśny. Ale nie jest TAMTYM psem i juz wiem, ze mi go nie zastąpi. Będę ją bardzo lubić - już ją lubie, ona się nie da nie lubić, jest słodka.
Ale Mela była wyjątkowa. Ciągle mi się śni i ciągle za nią okropnie tęsknię. Ona była najważniejszym psem w moim życiu. A miałam ich dużo. Po żadnym tak nie rozpaczałam.

[chatgris01]

Rozumiem Cię doskonale, choć ja tak mam z kotem. Miałam ich sporo, ale tego jednego wyjątkowego żaden nie zastąpi. Odszedł 3,5 roku temu i nadal za nim tęsknię, nie ma dnia, żebym o nim nie myślała.
Tulę.

[asiairma]

To prawda, szczególnie jest trudno jak się ma pewne oczekiwania. Dlatego wydaję mi się, że lepiej zmienić rasę wygląd psa "następcy"- łatwiej nie mieć oczekiwań.
Ale nie martw się- zżyjesz się i poczujesz nowe- inne przywiązanie.

[dominika9933]

U mnie sytuacja była o tyle inna, że po odejściu mojego pierwszego psa cierpiałam okrutnie. Wytrzymałam miesiąc. I ten pierwszy, Jozinek mój najukochańszy, i obecny Lolus, to psy trudne, z adopcji. Rasa ta sama. Ale też byłam pewna, że Lolka nie pokocham, zapełni mi tylko pustkę i będę go lubić. Wszyscy bliscy, którzy widzieli, jak go traktuję, mówili, że brak tego uczucia. Minęło trochę czasu i już wiem, że kocham go, bliscy się dziwią, jak do niego mówię i jaki mamy kontakt, jest uczucie. Ale Józio był jedyny, mychol mój.

[default]

Ja pewnie te Irenke w końcu pokocham, ale Meli nie zapomnę nigdy. Miałyśmy ze sobą braterstwo dusz.

[dominika9933]

default napisała:

> Ja pewnie te Irenke w końcu pokocham, ale Meli nie zapomnę nigdy. Miałyśmy ze s
> obą braterstwo dusz.
A Irenka piękne imię. Pokażesz zdjęcie? Meli chyba też nie widziałam i chętnie zobaczę księżniczkę

[default]

Na pierwszym Irenka, na drugim Mela. Całkiem różne. Mela niskopodłogowy futrzak, Irenka mieszaniec z jakimś małym chartem, być może whippetem. Miałam kiedyś whippety, Irenka jest takim trochę deja vu 😊

[mirkabella]

A nie Jack Russell? Piękna jest, i ma taki inteligentny wyraz twarzy

[default]

No nie, nogi ma dłuuuuugaśne 😀

[mirkabella]

No tak. Tylko z twarzy JR

[magia]

sa Jacki na dlugich nogach. Znam jednego. Mnie tez na jacka wygląda.

[bimbambombom]

Jack na długich nogach to Parson Russell Terrier jeszcze kilkadziesiąt lat temu to była jedna rasa, potem rozdzielili krótkonogie od długonogich i zrobili dwie rasy
Obie sunie piękne, każda inna, obie cudne <3

[majenkir]

Przypomina trochę rat terriera ta Twoja Irenka. Słodka jest 🥰.
Myśmy też się nie wstrzelili z ta nasza przybłęda, co robić 🤷🏼‍♀️.

[morekac]

Przypomina wiele ras.
Kiedyś widziałam psa, który mnie zdumiał.
Był trochę niższy od spaniela, ale dłuższy, tułów , łapy i ogon miał wyżła, a łeb - wilka. Cudownie brzydki.

[dominika9933]

default napisała:

> Na pierwszym Irenka, na drugim Mela. Całkiem różne. Mela niskopodłogowy futrzak
> , Irenka mieszaniec z jakimś małym chartem, być może whippetem. Miałam kiedyś w
> hippety, Irenka jest takim trochę deja vu 😊
Dwa słodziaki lub dwie słodyczki. Faktycznie odmienne. Ciekawe, ja jednak jednej urodzie wierna jestem, choc w domu rodzinnym, jako dziecko, miałam najpierw spanielke (wredna była, że hej, a potem pudelka miniaturke ( ten przecudowny, przewdzieczny i przemadry). Życzę szybkiego pokochania Irenki

[folivora]

Obie prześliczne Daj szansę Irence, z czasem może się okazać, że nie jest Melą, ale też jest najwspanialsza.

[homohominilupus]

default napisała:

> Ja pewnie te Irenke w końcu pokocham, ale Meli nie zapomnę nigdy. Miałyśmy ze s
> obą braterstwo dusz.


Pokochasz. Ja z moja suka miałyśmy trudny start.
Troche czasu upłynęło i juz wiem ze ja kocham.

[sofia_87]

Meli Ci ona nie zastąpi, ale będzie sobą, fajnym, kochanym psem i to wystarczy by zdobyć Twoje serce.
Ja też tęsknię za moim psem, był wyjątkowy, taki koci i dystyngowany, jedyny w swoim rodzaju.
Ale wiem, że miał długie i szczęśliwe życie i tylko to się liczy.

[default]

Mela miała za krótkie życie jak na małego kundelka. Powinna źyć z 15 lat albo więcej. Ale zabił ją guz mózgu w wieku niespełna 13 lat. Nie mogę się z tym pogodzić. Wiem, ze nic nie mogłam na to poradzić... ale tak strasznie mi zal, ze odeszła za wcześnie.
Wychowałam ją niemal od oseska, miała miesiąc, gdy ją zabrałam ze wsi, gdzie planowano utopić czy zakopać cały miot.
Irenka z kolei jest z Wojtyszek, obozu koncentracyjnego dla psów. Ciesze się ze ją uratowaliśmy, ciesze się ze jest z nami, ale... nie jest Melą.

[sofia_87]

Mela żyła i była szczęśliwa i kochana.
To najważniejsze.
A Irenka jest Irenka, jedyna w swoim rodzaju. Nie oczekuj od niej, że zastąpi Malcie
Mnie pomógł Testament kochanego psa, może Tobie także pomoże.

[pani_tau]

Osiem lat minęło od śmierci mojej suni a wciąż za nią tęsknię. Własna matka mnie tak nie kochała jak ona.

[heca7]

Mam dokładnie to samo, przytulam Słowo w słowo mogę napisać to o moim kocie Kotorze. A Panna Cota jest świetna, śliczna , przytulaśna ale nie jest KOTOREM i już wiem, że mi go nie zastąpi. Kotor był wyjątkowy , okropnie za nim tęsknię, ciągle mam wrażenie, że go słyszę (jak je chrupki, jak wskakuje na parapet na balkonie) i był najważniejszym kotem w moim życiu a miałam ich dużo. Po żadnym tak nie rozpaczałam. A weśśśś, popłakałam się

[dominika9933]

Widać, tak jest, że zawsze jest ten jedyny/ta jedyna. Smutne to, ale przynajmniej wiem, że nie jestem jedynym przypadkiem z Joziem. Myślałam, że to może syndrom pierwszego psa. Byliśmy sobie stworzeni najwyraźniej... Też mi się smutno zrobiło.

[heca7]

Też myślałam sobie, że jestem chyba jakaś dziwna, niedojrzała czy coś. Bo przecież ludzie mają PRAWDZIWE problemy a ja tu płaczę po kocie. Ale on był jedyny, wyjątkowy, z żadnym nie czułam takiej więzi. Nie uprałam po nim kocyka, nadal jest na nim jego futro. Nie mogę się zdobyć, chyba zapakuję w torbę i schowam głęboko.

[magata.d]

Dziewczyny, czytam co piszecie i łzy mi lecą. Miałam jednego psa w życiu, całe dzieciństwo, od 4 klasy podstawówki do początków studiów. Ból po stracie pamiętam do dziś. Nigdy potem już nie miałam żadnego innego. Teraz (po bardzo wielu latach) mam kota (nie decydowałam się na niego, znajda-kocia bida sama się wprosiła ) i pokochałam go tak, że nie mogę w to uwierzyć.

[la_mujer75]

Ja miałam takiego Rywina.
Był tym naj...!
Przed nim miałam kotkę- cudna, mądra, najmądrzejsza. Potem była Fretka- trudna kocica, oj trudna.
Teraz mam przygarnięte dwa kociaki. Kocica- bardzo mądra, dobra, plus jej syn.
Ale Rywin! On był jedyny !
W kwietniu minie 15 lat od jego śmierci, a nadal potrafi mi się śnić. I budzę się z żalem, że to tylko sen.
Nadal mam wyrzuty sumienia, że nie zauważyłam, że jest chory. I za późno dotarliśmy do weterynarza, a ten też źle zdiagnozował go.
Całą noc umierał na moich rękach... Nie wiedziałam wtedy.
Kilka dni po jego śmierci, miałam takie bóle w klatce, że myślałam, że mam zawał. Tak ciężko to przeżyłam.
I długo go "słyszałam". I wręcz czułam jego obecność.
Nie był może najmądrzejszych z moich kotów, ale kochał mnie całym sobą.
Pokochał mojego syna od pierwszego wejrzenia.
Nikt obcy nie mógł do niego podejść, jak mnie w pobliżu nie było. Normalnie warczał na każdego. Nawet na męża.
Raz tylko pacnął syna łapą (bez pazurów). Akurat nagrywałam filmik z nimi. Mina syna - bezcenna. Rywin natychmiast go przepraszał, tuląc się do niego.
To był ich przedostatni wspólny film.
Ostatni nakręcony był trzy dni przed śmiercią Rywina. Do tej pory nie mogę go oglądać, bo beczę.

[default]

Moja Melcia, gdy mnie nie było w domu kilka dni, to w ogóle nie wychodziła na spacery, tylko małe siku w ogrodzie i myk - do sypialni, gdzie zagrzebywała się w moją nocną koszule. Zawsze jej zostawiałam taką używaną, niepraną, żeby się miała do czego przytulać. Kochała i męża i córkę, ale ja byłam najważniejsza.

[magata.d]

Przytulam. Wiem, jak bardzo ci smutno. Życzę ci nowego pięknego uczucia i relacji z nowym pieskiem. Będzie dobrze.

[heca7]

Mój Kotor jak córka na noc nie wracała do domu stawał w drzwiach jej pokoju i znacząco się patrzył. Ciągle tam zaglądał, czekał kiedy wróci, niepokoił się. Uwielbiał ją. Mam filmiki ponagrywane jak się do niej przytula, bodzie ją głową, patrzy jej w oczy. Jak chciał iść spać do niej do pokoju a ona była na dole to przychodził po nią i ją prowadził. Niesamowicie trafnie/ zrozumiale umiał nam przekazać swoje potrzeby. Śmialiśmy się, że w poprzednim życiu był człowiekiem

[lilia.z.doliny]

Wiem, o czym mowisz

[hamerykanka]

Zawsze tak jest. Kazdy pies to inny charakter i inaczej przypada do serca. Moja dobermanka ktora mialam jako nastolatka byla moja druga polowka serca. Teraz mam to z Chinook.

[aandzia43]

Raz, dwa razy na całe życie trafiają się nam zwierzęta wyjątkowe, po których płacze się już zawsze.

[astomi25]

Jej, jak ja Cie rozumiem
Do dzis zdarza mi sie poryczec za moja Skierką. To byl najmadrzejszy pies na swiecie!
Mieszaniec jamnika szorstowlosego z niewiadomo czym. Jedyna, wyjatkowa taka. Iq z tysiac piecet. Rozumialysmy sie bez slow
Ech...
Ucaluj Irenke.

[mirkabella]

Mieliśmy dwa koty, i jak wyjechaliśmy za granicę, zajeli się nimi moi rodzice. Oba już za Tęczowym Mostem..
Potem umarła babcia, zostały po niej dwa koty. Znowu są u mojej mamy, i mama cały czas powtarza, że fajne są, ale nie takie, jak tamte... Są zupełnie inne, mile bardzo, podobne charakterami, tak jakby powtarzają schemat tamtych - ale jednak nie nasze. Kochamy je bardzo, i tęsknimy za tymi, których już nie ma
Tak to już jest.

Z drugiej strony, z nowym psem musisz zbudować swoją historię, swoje doświadczenia, przeżycia. To na pewno zajmie trochę czasu.
Pozdrawiam Ciebie i ją

[tiszantul]

"Mieliśmy dwa koty, i jak wyjechaliśmy za granicę, zajeli się nimi moi rodzice. Oba już za Tęczowym Mostem..
Potem umarła babcia"

Koty przechodzą za Tęczowy Most, a babcie banalnie umierają

[la_mujer75]

Trochę wstydu by się przydało. Nie psuj wątku.

[mirkabella]

Wstydu? Do kogo ty to piszesz?

[hrabina_niczyja]

Daj sobie czas. Wiem co czujesz, miałam tak samo. Po śmierci mojej kluski nie umiałam sobie miejsca znaleźć, miała dopiero 5 lat i pieprzonego chloniaka. Nie da się opisać tej rozpaczy. Odeszła mi na rękach, zakopałam ją i pustka. Powiedziałam sobie żadnego psa więcej. Dwa miesiące później zobaczyłam pieguske i adoptowałam na drugi dzień. Bez rozmyślania nawet, po prostu jakąś siła mówiła mi, że muszę mieć tą psiulke i koniec, pojechałabym po nią na drugi koniec Polski nawet. A potem szok, szczeniak, wychowanie, uczenie wszystkiego. A miałam już mądrego, wychowanego psa, mojego psa. Minęły dwa lata i wiesz co? Kocham ją, tęsknię za nią, uwielbiam się w nią wtulać, gadać z nią, kocham patrzeć na ten piegowaty nochal. Wglądem różnią się bardzo, ale zachowaniem? Nie ma różnicy, tak samo mądra, tak samo cudowna, przywiązana, przytulaśna i kochana. Gdyby jakimś cudem kluska wstała to miałabym je dwie, nie umiałabym już wybrać jednej.

[dominika9933]

Mój Józio miał 6,5 roku, wrodzona wadę serca, adoptowalam Go, jak miał ok. 1,5 roku, potem zdiagnozowano wadę. Było ok, badania okresowe w normie, a potem szybko poszło. Też odchodził na moich rękach, też go pogrzebałam i smutek. Po miesiącu przyjaciele znaleźli mi buldozia z adopcji, innego, ale też trudnego. Pustkę zapełnił, teraz Go kocham, ale to co innego. Widać tak musi być.

[madzioreck]

Jeszcze się nie zdarzyło tak, żeby mi jeden zwierzak "zastąpił" innego. Nawet TEN zwierzak nie zastąpił żadnego poprzedniego, i zresztą przecież nie da się... Każdy jest tylko jeden. Chyba nie można robić takich założeń po prostu...

[mid.week]

Czuję w kościach, że mam teraz własnie tego jedynego psa, i że żaden kolejny go do końca nie zastąpi... Z drugiej strony nie taka rola zwierząt w naszym życiu. Każde jest inne i uczy nas czegoś nowego. Przytulam Def

[kryzys_wieku_sredniego]

Pies ja czlowiek, nie ma dwóch identycznych.
Mój drops był moim super psem, teeaz mam lolkę i na początku bylam zwiedziona, że ona taka glupiutka ale teraz po 4 latach nauczyla się nas, my jej i jest super.
Kocham ją bardzo czy tak samo jak dropsa? Nie wiem to inna milość może nawet większa.

[kanna]

Nie dałaś sobie czasu na żałobę po Meli. Dlatego trudniej Ci przyjąć nowego psa.

I żadne zwietrzę nie może zastąpić poprzedniego.

[3-mamuska]

Nic nowego tak jak kolejne dzieci nie zastąpią tych zmarłych.
Tak samo jest w ukochanymi zwierzakami.
Nie da się zastąpić kogoś kogo się kocha i traci 😔

[bei]

Mimo, ze boleśnie smutny, to piękny wątek.
Irenka nie zastąpi Meli, ale to nie oznacza, ze jest gorsza, jest po prostu inna. Ukojenia życzę. I pięknego nowego związku dusz.

[default]

Dziękuję. Irenka póki co jest szczeniakiem, ma ok. 8 miesięcy, wiec jeszcze trudno powiedzieć jaki będzie miała charakter docelowo. W każdym razie juz widać, ze jest inteligentna, nieraz nas nawet zaskakuje jak dużo rozumie i jak szybko łapie znaczenie wydawanych jej poleceń.

[igge]

Zbudowanie porządnej więzi ze zwierzakiem musi potrwać. Ze dwa lata?
I zastąpić jednego drugim młodszym nie da się, trudno.
My cieszymy się naszą staruszką i mega rozpieszczamy.
Jak w "Żonie modnej" - wchodzi pani do karety, za nią '"suczka faworyta" . Wiem, że 13 lat to dużo dla psa.
Trochę nie wyobrażam sobie naszego domu, rodziny bez husky .

[koraleznasturcji]

Miałam bardzo podobnie - kiedy moja ukochana sunia odeszła, byłam pewna, że następca nie będzie w stanie zająć jej miejsca. No i nie zajął. Zajął swoje.

Ale dalej tęsknię za pierwszą sunią, to był wyjątkowy pies. Na dodatek umarła za młodo - przyplątało się choróbsko, obiektywnie rzecz biorąc, zrobiliśmy wszystko, co było można, żeby ją uratować, a i tak napadają mnie czasem myśli, że może można było zauważyć pierwsze objawy wcześniej.

[default]

Och, mam tak samo. Ciągle myślę ze może coś przegapiłam, ten moment kiedy jeszcze coś można było zrobić

[magdallenac]

Jakos Cie tolerowalam i omijalam do tej pory...ale to tak jak ze smierdzacym gownem, zawsze sie w koncu wdepnie. Kawal pospolitego buca z ciebie tiszantul.

[tiszantul]

Jakos Cie tolerowalam i omijalam do tej pory...ale to tak jak ze smierdzacym gownem, zawsze sie w koncu wdepnie. Kawal pospolitego buca z ciebie tiszantul"

Ryzykowne porównanie dla miłośniczki psów, przecież odchodów, w które można wdepnąć nie zostawiają na ulicach hejterzy psów, tylko wręcz przeciwnie - psy i ich sympatycy, którzy nie sprzątają.
Wpis zresztą pokazuje istotną prawidłowiść - wystarczy zaprzeczyć wielce wrażliwym, empatycznym, pełnym najpiękniejszych uczuć sympatykom psów, by natychmiast zaczęli porównywać swojego oponenta do fekaliów. To nie przypadek, to zasada

[la_felicja]

Tak, tiszantul, wiemy, że prawacy nienawidzą zwierząt, wiemy, że przywiązanie do zwierzaka to lewackie wymysły, napisz coś nowego.

[la_felicja]

Z drugiej strony - nawet wasz Wielki Wódz lubi koty, więc jak to w końcu jest?

[la_felicja]

Wiem, jak to jest...
Najlepiej, moim zdaniem, kiedy nowy pies jest przeciwieństwem poprzedniego. Mniej porównań, mniej wspomnień.
Pocieszę Cię, że z czasem wspomnienia stają się coraz przyjemniejsze, radośniejsze, coraz łatwiej przychodzą rozmowy o poprzednim psie.
Nie myśl, że Irenka zastąpi Ci Melę. Nie zastąpi.
Skupiaj się na tym że Irence uratowałaś życie.

[default]

Tak wyglądała Irenka po zabraniu ze "schroniska". Zagłodzona kompletnie, szkielet, dopiero teraz powoli dochodzimy do unormowania trawienia.
Serce rośnie, gdy patrzymy jak się poprawia jej kondycja i wygląd.
Jest inna, całkiem inna niż Mela.... ale lubie ją coraz bardziej. Jest mądrym psem, ma zadatki na bycie psem wybitnym Trzeba tylko przeczekać jakoś ten szczeniecy czas

[la_felicja]

No widzisz??? Będzie dobrze!!!

[astomi25]

Wstaw akutalne zdjecie prosze...

[default]

Aktualne zdjecia są powyżej,ale tu jeszcze zrobione przed chwilą - z kością 😁

[magata.d]

Jesteś cudowna, ze wzięłaś Irenkę. Ona ci tę dobroć odda zwielokrotnioną, zobaczysz. Zazdroszczę ci, bo bardzo bym chciała adoptować psa ze schroniska, ale teraz nie mogę.

[la_mujer75]

Widać było, że jest nieszczęśliwa...
Mam ostatnio taką fazę, że co wieczór- na Youtube oglądam filmy o ratowaniu i adopcji różnych zwierząt. Głównie psów.
Boże, serce boli... W oczach tych zwierząt smutek, rezygnacja, samotność.
A potem- wielka radość. Dla tych momentów oglądam.

[magata.d]

la_mujer75 napisała:

> Widać było, że jest nieszczęśliwa...
> Mam ostatnio taką fazę, że co wieczór- na Youtube oglądam filmy o ratowaniu i
> adopcji różnych zwierząt. Głównie psów.
> Boże, serce boli... W oczach tych zwierząt smutek, rezygnacja, samotność.
> A potem- wielka radość. Dla tych momentów oglądam.
>
Ja też, i wzruszam się
Teraz siedzę szukam wieści o kocie, bezdomnym, którego rannego oddałam do lecznicy i schroniska. I zastanawiam się, ze to chyba normalne nie jest

[hosta_73]

Serce się kraje... Jaka biedulka😓.
Daj jej szansę, nie porównuj, nie zastąpi pierwszej suni ale zajmie swoje miejsce.
Świetna babka z ciebie❤️

[kura17]

wiecie co? ja nie jestem "zwierzeca" i nie do konca Was rozumiem - ale sciskam Was bardzo mocno!
to jest swietny watek, choc troche smutny.

moja siostra miala/ma psy i tez ma tego jednego, najukochanszego (juz odszedl).
rowniez moj syn sposrod psow siostry ma tego "jednego jedynego", ktorego kocha najbardziej (obecny).

buziak dla Was i zwierzakow, tych obecnych i tych, ktore odeszly

[basiastel]

Żaden z moich psów nie był mi tak bliski jak mój pierwszy. Odszedł dziesiątki lat temu. Nie porównuję. Szukam radości z obcowania z każdym kolejnym i ją znajduję, ale to już nie są te emocje, ta miłość. To był wymarzony pies, z którym spędziłam swoje późne dzieciństwo/młodość. W życiu dorosłym żadnemu nie mogę poświęcić tyle czasu, a jako dzieci robiliśmy cuda na kiju z tym psem - to tworzy więź. Po jej śmierci nie chciałam mieć innego psa przez wiele, wiele lat. Kolejny pojawił się w moim życiu, gdy miałam 4 miesięczną córeczkę, dla niej. Wiedziałam ile radości wnosi pies do życia dziecka i nie wyobrażałam sobie, że mogłabym moją córcię tego pozbawić. Zwierzaki mają się u nas dobrze, są cudowne, rozpieszczane, ale ja nie odczuwam już tak silnej z nimi więzi, jak z moja pierwszą sunią - owczarkiem niemieckim.

[default]

Przeżyłam śmierć 7 moich psów... zawsze było przykro, ale nigdy tak jak po śmierci Meli.

[basiastel]

A może, gdy pomyślisz o tym, co chciałaby Twój ukochany piesek Ci zostawić w testamencie, byłoby Ci łatwiej?
Wystukaj sobie w google hasło: TESTAMENT KOCHANEGO PSA. Ja w ten sposób próbowałam ukoić ból mojej córci, gdy odszedł pies, z którym spędziła całe swoje dzieciństwo. Po 8 miesiącach powiedziała, że jest gotowa pokochać innego psa, ale musi być ze schroniska. Wzięła zabiedzoną, chudą sunię z wytartym futerkiem od łańcucha, a po latach drugą kilkutygodniową i znów kocha.