Nastolatka z depresją i fobią...poddaję się...

[lampasufitowa]

Zjazd mam psychiczny, spadek formy....
Dziecię moje z fobią, depresją ( choć żaden specjalista nie powiedział tego głośno).
Siły mnie opuszczają...
Każdy jej uśmich to moja euforia, każdy smutek jest moim... I mówimy dziś że I tak nie będzie dobrze mamo,
Ma ustawiane leki, na ten moment FEVARIN odstawiany bo źle znosi fizycznie. Terapia przetwana, rozeznaję w sieci ...Wrocław może podpowiecie..
Q..rwą idę ryczeć....

[71tosia]

Próbowałaś ja zaangażować w sport? Jest to jedna z metod wspomagających leczenie farmakologiczne depresji, zwłaszcza u młodych ludzi.

[lampasufitowa]

Tak wiem. Raz w tygodniu konno.
Z dzieciakami na etapie SP jest łatwiej, Więcej czasu...
3 kl LO, dużo nauki, korepetycje, dojazdy do szkoły, ciągle zmęczenie bo wyśmiewane tutaj hashimoto. Tak że ten sport max raz w tyg. Nie zdana odznaka brązowa podcięło skrzydła...

[71tosia]

Odpuscie naukę, nawet kosztem jakiegoś zagrożenia (swoją droga nauczyciele powinni chyba wiedzieć o problemie} czy gorzej zdanej matury. Zdrowie dziecka ważniejsze. Skoncentrowałabym się na zdrowiu nawet kosztem szkoły.

[lampasufitowa]

Tak też robimy na ile się da. Odpuszcza kucie niematuralnych przedmiotów. Szkoła ma opinię z PPP oraz info na bieżąco o stanie corki. Właściwie zaangażowani wszyscy, szkoła, wychowawca, pediatra, jest psychiatra, w domu jest zaopiekowana (zweryfikuję bo zakrawa na wyręczanie). Córka nie chce indywidualnego twierdzi ze więcej wynosi z lekcji w szkole, ma ambicję skończenia LO i zdania matury w terminie.
Pojawiła się propozycją od rodziny na wyjazd na ferie do Kanady na zasadzie rekonesansu co robić po maturze jest pomysł letnich kursów tam. Mówi że chce. I to taki promyczek nadziei że się może otwiera... Ale boję się o nią czy podoła.
I tak jeden kork do przodu trzy do tyłu. .

[makurokurosek]

"Pojawiła się propozycją od rodziny na wyjazd na ferie do Kanady na zasadzie rekonesansu co robić po maturze jest pomysł letnich kursów tam."

Zauważ, że nadal wszystko toczy się wokół szkoły i nauki.

[juzjesien]

Ja bym dziecku odpuściła naukę, korepetycje, wyscig szczurów jeśli ma tak wrazliwa psychike. Szkole bym zmienila na taka gdzie nie wyśmiewają i jechala z dzieckiem w jesien do jakiegoś słonecznego kraju zeby złapało slonce energię antydepresant naturalny

[kamin]

Chyba nie było mowy o wyśmiewaniu w szkole, a nie zawsze zmiana jest na lepsze.

[vre-sna]

Odpuściłam zobowiązania.
Nie dało się inaczej.
Gdy została ustawiona dawka (wcześniej inny lek nie zadziałał) brak nacisku plus jakieś własne chęci, które się pojawiły, spowodowały, że chęć do życia wróciła.
No i psycholog.

[esperantza]

A może edukacja domowa ? Uczyłaby die w swoim rytmie , korepetytor pomógłby ogarnąć ?

[georgia.guidestones]

esperantza napisała:

> A może edukacja domowa ? Uczyłaby die w swoim rytmie , korepetytor pomógłby oga
> rnąć ?
Tjaaa widzialas kiedys jednego jedynego korepetytora od wszystkich przedmiotow w LO naraz? Jak stac, to raczej kameralne spoleczne LO.

[esperantza]

A dlaczego na być jeden ?

[asfiksja]

>Nie zdana odznaka brązowa podcięło skrzydła...
To jest super informacja, serio. COKOLWIEK, na czym człowiekowi w depresji zależy i chce mu się to znak, że trzyma się życia. Nie chcę cię straszyć, ale może być też tak, że nie zależy już na niczym, wtedy już jest źle.
Wspierałabym w poprawie egzaminu na odznakę i podziwiałabym/wychwalała/była głośno dumna, jak już zda. Plus dobre ustawienie leków przez endokrynologa i psychiatrę.

[rainbow_dash]

czekaj czekaj. Ciągłe zmęczenie przy leczonym Hashimoto nie powinno występować. jeżeli ma takie objawy i depresję to niedoczynność pewnie jest cały czas! Ja miałam tak, dopóki nie ustawiłam odpowiedniej dawki leków. Bez uporządkowania tego możecie sobie do śmierci próbować wyleczyc depresję.
Oprócz odpowiedniej dawki trzeba by włączyć magnez z wit B6, wit B12 i może dietę

[swinka-morska]

lampasufitowa napisała:

> Tak wiem. Raz w tygodniu konno.
> Z dzieciakami na etapie SP jest łatwiej, Więcej czasu...
> 3 kl LO, dużo nauki, korepetycje, dojazdy do szkoły, ciągle zmęczenie bo wyśmi
> ewane tutaj hashimoto. Tak że ten sport max raz w tyg. Nie zdana odznaka brązow
> a podcięło skrzydła...

Jazda konna raz w tygodniu nie załatwia sprawy.
To powinno być co częstszego, ruch aerobowy, idealnie jeśli przy naturalnym świetle. Jeśli dacie radę to najprostsze spacery, bieganie, nordic walking, aerobic w klubie koło domu żeby sobie życia nie utrudniać dojazdami i trudnym organizacyjnie sportem.

[juzjesien]

Trzymaj sie. To musi być bardzo ciezkie dla matki. Jednak miałabym w tej sytuacji nadzieje ze jest mloda i wszystko z czasem się ustabilizuje i psychika dojrzeje. Sama bedac nastolatka do 20kilku lat balam się wystapien publicznych brałam przed kropelki nervosol ale to nie wystarczało i zawsze łamał mi się glos i mislam pustkę w głowie. Teraz po latach nadal nie jestem rozgadana panna ale nie przeżywam az tak tych wystapien publicznych. SSRI dobrze działają na leki chyba doraznie afobam. Ale ja psychiatra nie jestem wiec nie wiem. Moim zdaniem z czasem z wiekiem bedzie lepiej.

[kanna]

Przytulam,
Zacznij od siebie, kochana.
Jak Tobie zabraknie sił, to nikt dzieciowi nie pomoże.
Terapia dla Ciebie.

[kaska_800]

Mój syn 13 letni też depresja. Też pod stałą kontrolą psychiatry dziecięcego . Na lekach. Też ma lęki przed ludźmi, przed ogólnie światem. Siedziałby tylko w czterech ścianach w.swoim świecie. Staram się nie pokazywać, że od środka mnie wszystko rozpier....dala, ale czasem też nie daje rady, bo nie wiem kazdego dnia, co bedzie.
Mój mi powiedział, ze i tak się zabije, bo to wszystko nie ma sensu
I też nie wiem co dalej robić.

[grey_delphinum]

Dziewczyny, przytulam mocno!!!

Nie umiem nic mądrego napisać w temacie, ale myślę o Was i Waszych dzieciach bardzo ciepło i mam ogromną nadzieję, że wszystko, co złe, wkrótce minie jak straszny sen.

[71tosia]

Współczuje, nie ma sposobu by wyciągnąć go z tych czterech ścian? Próbowałaś np kontaktu ze zwierzętami? Sportu?

[kaska_800]

On taki był praktycznie zawsze. To już głębszy problem, jakny od dziecka.
Mamy zwierzaki, jedna kotka jest bardzo za nim, śpi z nim. On sprząta, zawsze to lubił i robił, ale teraz to już jakaś obsesja
Info od męża też jego najbardziej dobiło, co jeszcze pogłębiło to wszystko

[iziula11]

Kasia,przytulam. Sama zmagam się z depresją od wielu lat i wiem jakie to ciężkie i trudne do zrozumienia przez osoby z zewnątrz.

Jeśli syn jest w miarę w dobrym stanie proponuję jakiegoś zwierzaka. By poczuł się odpowiedzialny.
Nie wiem na jakie zwierzątko macie warunki ale chomik,papużka,kot,świnka morska pies. Zwierzaki mają działanie terapeutyczne.
Może go to zaangażuje i choć trochę wyciągnie że smutku.

Przytulam ❤️

[kaska_800]

Mamy właśnie zwierzaki. Myślę, że gdyby nie one to byłoby gorzej. Ale i tak jest kiepsko, a najgorsze, że nie wiem, co dalej.

[iziula11]

Tego nikt nie wie.
Raz będzie lepiej raz gorzej.
Wiem,że dzieci leczy się gorzej niż dorosłych ale mam nadzieję że w końcu jakieś leki zadziałają i ustabilizują nastrój.
Może inny lekarz, inna terapia?

[bergamotka77]

Kasiu i lampo bardzo wam współczuję i trzymam kciuki aby dzieciom sie poprawiło. Tak mi szkoda tych młodych ludzi... Nie wiem jak wam pomóc, ale życzę i wam i im dużo dobrego. Wyjścia z tego...
.

[kaska_800]

Boje się, że mojemu synowi się pomóc tak do końca nie da. Już kiedyś o tym pisałam. Wszystko jest za głęboko, za bardzo, w wieku nastoletnim się nasiliło + doszła depresja + rodzinne zawirowania

[pade]

Da się, ale przede wszystkim Ty się musisz ogarnąć.
Po tym co wypisujesz na forum wnioskuję, że masz w głowie totalny bałagan, w emocjach jeszcze większy. Matka w takim stanie nie jest żadnym wsparciem, nie jest opoką. Odpuść sobie kupowanie biżuterii i wydaj tę kasę na porządną terapię. I dla siebie i dla syna. Zresztą rodzinna, czyli Ty z synami też by się Wam przydała, chociaż kilka spotkań, żeby dzieciaki usłyszały, że wszystko co czują w związku z odejściem ojca jest ok.
Długotrwałe unieważnianie emocji dziecka jest jedną z przyczyn depresji. A z Twoich wpisów wnioskuję, że jest to Twój stały sposób reagowania. Zaprzeczanie, ignorowanie, bagatelizowanie, a nawet wyśmiewanie.
Przeczytaj to i weź sobie do serca:
www.edukowisko.pl/teoria-ktora-pomoze-ci-lepiej-reagowac-emocje-dziecka/

Polecam Ci też bloga dziecisawazne i książkę Juula Twoje kompetentne dziecko.

[kaska_800]

U mnie terapia nie ma sensu. Bo ja nie jestem w stanie otworzyć się w pełni przed nikim , nawet przed lekarzem. Więc po co terapia w takim przypadku? Żeby miała sens musiałabym wyrzucić wszystko

[pade]

Mało kto potrafi się otworzyć od razu i wywalić wszystko z siebie na dzień dobry. Tak się nie pracuje. Terapia to jest proces.
Twój problem przekłada się na rodzinę, na dzieci. Nie ma takiej opcji, że ich to nie dotyczy. Rodzina to układ, a układ dąży do homeostazy. Niedobór wyrównuje się nadmiarem, skrzywienie w jednym miejscu - wykrzywieniem w innym, po to, by utrzymać "równowagę".
Nie musisz być idealną matką, nikt od Ciebie tego nie wymaga, ale winnaś być wystarczająco dobrą. Dla swoich synów. Oni tego potrzebują. I taka wystarczająco dobra matka poszłaby na terapię, nawet uznając, że to nie ona, to inni/świat, choćby po to by spróbować, by dowiedzieć się jak to, co ona robi wpływa na jej dzieci.

[pade]

A terapia po to, że masz bałagan. I za ten bałagan jesteś wyłącznie TY odpowiedzialna.
Owszem, doświadczyłaś wiele, nie twierdzę, że jest Ci łatwo, na pewno nie, ale z drugiej strony widać, że robisz wszystko by było Ci trudniej. Zamiast zmierzyć się z tym co jest, uciekasz od problemów. Fantazjujesz, kupujesz, zagłuszasz pustkę. Ludzie w stresie robią różne rzeczy, owszem, ale Ty nie szukasz i pociechy i rozwiązania problemów, pomocy, tylko chowasz głowę pod kołdrę i udajesz, że Cię nie ma.
Wystarczy, ze ojciec Twoich synów okazał się nieodpowiedzialnym dupkiem. Pokaż synom, że chociaż jeden rodzic bierze się za bary z całym tym balastem i nie ucieka od odpowiedzialności.

[kaska_800]

Wiem, że jestem choojową matka. Zwłaszcza dla starszego . Nawet nie potrafiłam go nigdy chwalić, co mi ostatnio uświadomił jeden post aguar . I niby traktowałam równo, żadnego nie wywyższałam, ale jednak.. dla młodszego zawsze miałam więcej serca i troski. Tutaj jest za późno na jakiekolwiek naprawiania czy terapię

[bib24]

za pozno to jest jak ktoś umrze. póki żyje to ZAWSZE można poprawić sytuację.

[kaska_800]

Wiem, że terapii potrzebuje i że może by mi nawet pomogła, ale nie potrafię . Jestem za bardzo anty, żeby przełamać blokadę na to

[pade]

kaska_800 napisała:

> Wiem, że terapii potrzebuje i że może by mi nawet pomogła, ale nie potrafię . J
> estem za bardzo anty, żeby przełamać blokadę na to

Ale na co anty?
Czego tak naprawdę się obawiasz?

[kaska_800]

Anty do terapii/terapeutów.
A mam się czego obawiać. Czasem żałuję, że się psychicznie blokuje na taką formę pomocy, ale to siedzi głęboko we łbie.

[sasia62]

Mogę polecić świetną terapeutkę z dużym doświadczeniem w obszarze "dysfunkcyjnych rodzin", trudnych relacji z dziećmi, niewłaściwych postaw wychowawczych itd. Pracuje w terapii opartej na rozwiązaniach, jeśli jej zaufasz i zaczniesz zmieniać swoje zachowania zgodnie z jej zaleceniami, bardzo szybko zobaczysz efekty.

[bib24]

to najwyżej zmarnujesz dziecko i relacje z nim. twój wybór.

[kaska_800]

Ja się o starszego nie boję. On sobie da radę w życiu. Taki typ. Jest mu łatwiej, bo jest otwarty. Śmiały i ciągnie do ludzi. Nie zginie w świecie.
Pewnie, że idealnie nie jest. On nie lubi swojego mlodszego brata, olewa go, dokuczanie też było. Nie mamy idealnych relacji, teraz to coraz bardziej widzę. Już wtedy też pisałam, chociaż niektóre forumki mówiły,.że pewnie jest inaczej: starszy ma wylane na ojca, nie ruszyło go to, a mnie nawet powiedział, że lepiej, że nie wraca.

zresztą łatwo się mówi. Powiedz o wszystkim terapeucie- obcej osobie - to nie jest nic miłego

[kaska_800]

Jeszcze jak powiem, ze jedno dziecko wolę bardziej, to mam łatkę wyrodnej matki na wstępie

[pade]

kaska_800 napisała:

> Jeszcze jak powiem, ze jedno dziecko wolę bardziej, to mam łatkę wyrodnej matk
> i na wstępie

He, he, he, jaka piękna projekcja To Ty jesteś pierwsza do oceniania a nie randomowy terapeuta.

Kaska, terapeuta nie ma prawa przyklejać łatek czy oceniać, to jest niezgodne z etyką.
Jeśli powiesz coś takiego jak wyżej, to raczej usłyszysz: Tak? A co pani lubi w młodszym synu, za co go pani "woli"? czy coś w tym stylu.

[pade]

kaska_800 napisała:

> Ja się o starszego nie boję. On sobie da radę w życiu. Taki typ. Jest mu łatwie
> j, bo jest otwarty. Śmiały i ciągnie do ludzi. Nie zginie w świecie.
> Pewnie, że idealnie nie jest. On nie lubi swojego mlodszego brata, olewa go, do
> kuczanie też było. Nie mamy idealnych relacji, teraz to coraz bardziej widzę. J
> uż wtedy też pisałam, chociaż niektóre forumki mówiły,.że pewnie jest inaczej:
> starszy ma wylane na ojca, nie ruszyło go to, a mnie nawet powiedział, że lepie
> j, że nie wraca.
>
> zresztą łatwo się mówi. Powiedz o wszystkim terapeucie- obcej osobie - to nie j
> est nic miłego

A za co ma go lubić? Bo jest jego bratem?
Starszy najpierw został zepchnięty na bok bo urodził się brat, potem zobaczył, że matka woli młodszego, że go bardziej kocha. Nie obrócił się przeciwko Tobie bo jesteś jego matką, ale brat to zupełnie co innego. Starszy odreagowuje na nim emocje, jakie TY z mężem w nim wywołałaś.

I co Ty z tym nie zginie w świecie? Marzy Ci się, żeby się wyprowadził, wiem, więc wmawiasz sobie, że chłopak da radę. Owszem, da, ale jakim kosztem.
Z tego co piszesz wnioskuję, że starszy ma dużo właśnie z Ciebie, to jest Twoje lustro, ale Ty nie chcesz tego widzieć, więc wolisz wypchnąć chłopaka z domu.

Rozmowa z terapeutą to nic miłego? Nie pomyliło Ci się ze spowiedzią? A nawet, jak sobie uświadomisz, że coś spieprzyłaś to co się stanie? Piekło Cię pochłonie?

[kaska_800]

A czemu miałby go nie lubić? Młodszy jest wrazliwszy, nieśmiały, ludzie mogliby nie istnieć, wyjazdy tez, bo dom lepszy. Starszy go właśnie ma za dziwaka, bo młodszy jest inny..jak inny to przecież ,,gorszy". A teraz jeszcze doszla depresja mlodego i nasilenie jego lęków.
Zresztą nigdy starszemu nie wybaczę tego, co usłyszałam te parę miesięcy temu, że ma na brata wyje.bane.
Teraz to oni oboje się nie cierpią. Jedno wynika z drugiego, w końcu doszło do tego etapu, że się znać nie chcą i pewnie tak będzie już, niestety bo nad tym ubolewam, zawsze.
Że chciałabym, żeby starszy się wyprowadził? Tak. Byłoby tak lepiej dla całej naszej trójki. Ale wiem, że to się nie stanie teraz i to nie oznacza, że starszego wyrzuce.
Piekło mnie nie pochłonie, wiem, ale czego się mam spodziewać? I JAK się otworzy na takie terapie?

[pade]

kaska_800 napisała:

> A czemu miałby go nie lubić?
Bo nie ma takiego obowiązku? Bo młody go drażni swoją wrażliwością, porusza czułą strunę, a starszy chce być twardzielem i wrażliwość to wyklucza?

Młodszy jest wrazliwszy, nieśmiały, ludzie moglib
> y nie istnieć, wyjazdy tez, bo dom lepszy. Starszy go właśnie ma za dziwaka, bo
> młodszy jest inny..jak inny to przecież ,,gorszy". A teraz jeszcze doszla depr
> esja mlodego i nasilenie jego lęków.

To nie jest problem starszego. On też jest dzieckiem.
Kuźwa mać!!! Pakujesz 18-latka w buty dorosłego mężczyzny, domagasz się od niego opieki nad młodszym, niuniania, przejmowania się nim razem z Tobą. Oszalałaś?? To jest rola Twojego męża a nie syna! Kobieto weź się wreszcie ogarnij! Dzieciaki mają dziadków? Jesli tak to do nich uderzaj po pomoc, do teściów, a nie do małolata!

> Zresztą nigdy starszemu nie wybaczę tego, co usłyszałam te parę miesięcy temu,
> że ma na brata wyje.bane.

Sorry, ale Ty durna jesteś. Słowa to nie czyny. Owszem, ranią, ale Twój syn to podwójnie odrzucone dziecko, a Ty jeszcze od niego wsparcia oczekujesz i wyrozumiałości, rany boskie...


> Teraz to oni oboje się nie cierpią. Jedno wynika z drugiego, w końcu doszło do
> tego etapu, że się znać nie chcą i pewnie tak będzie już, niestety bo nad tym u
> bolewam, zawsze.

No i trudno. Chyba lepiej, żebyś miała dobre relacje z każdym z nich z osobna, niż za jakiś czas wcale, co??
To są jeszcze dzieci a Ty lamentujesz: już zawsze, już nigdy, nie da się ojojoj, a co robisz, żeby się dało?

> Że chciałabym, żeby starszy się wyprowadził? Tak. Byłoby tak lepiej dla całej n
> aszej trójki. Ale wiem, że to się nie stanie teraz i to nie oznacza, że starsze
> go wyrzuce.

Tiaa, najlepiej. Najlepiej to pozamiatać problemy pod dywan, a jak się wybrzuszy uklepać.

> Piekło mnie nie pochłonie, wiem, ale czego się mam spodziewać? I JAK się otworz
> y na takie terapie?

Normalnie, mówisz to, co piszesz na forum. Albo to, co chcesz. Nikt Cię nie będzie przepytywał, spowiadał, to nie szkoła ani kościół. Ty masz kontrolę na terapii, nic Ci się tam nie stanie.

[kaska_800]

Chyba nie ma sensu dalej tego ciągnąć.
Tym bardziej, że to wątek Lampy, a nie mój.

[berdebul]

Ciekawe kto wychował starszego, że inny=gorszy. Zbierasz co zasiałaś. Starszy tez powinien trafić na terapię, bo jest skrzywdzonym dzieciakiem, w dodatku pakowanym w buty partnera matki, który ma się opiekować młodszym.
Ma rację, że ma wy.jebane, bo to nie jego dziecko.

[kaska_800]

Świetne podejście 👍 uprawiajmy wyjebing na wszystko

[berdebul]

Nie, nie na wszystko, ale to jak z maską w samolocie - najpierw zakładasz sobie, później ewentualnie pomagasz innym. Jeżeli nie masz zasobów, żeby chronić siebie, to nie będziesz się przejmować bratem, zwłaszcza takim, który jest ulubieńcem jedynego dostępnego dorosłego.

[pade]

kaska_800 napisała:

> Świetne podejście 👍 uprawiajmy wyjebing na wszystko

A dlaczego Ty mając wy.ebane na starszego, oczekujesz od niego, że nie będzie miał wy.ebane na brata?
Przecież sama go tego nauczyłaś?

[kaska_800]

Myślisz, że jakny starszy miał problemy to bym go kopnela w dupe i radź sobie sam? Nie
I on dobrze o tym wie, że jakby trzeba było, to bym pomogła

[cosmetic.wipes]

kaska_800 napisała:

> Myślisz, że jakny starszy miał problemy to bym go kopnela w dupe i radź sobie
> sam?

Oczywiście, że byś go kopnęła. Kopiesz go od zawsze.

[kaska_800]

Widzisz i tu się myślisz. Aż taka sucza nie jestem, nie zapominam,że to też mój dzieciak
To, że dla młodszego jestem w stanie zrobić więcej nie oznacza,że na starszego mam wyebane jak stąd na Ural

[cosmetic.wipes]

Jesteś.
Gdybyś "tylko" im nie pomagała, to pół biedy, ale ty obu swoich synów krzywdzisz.
I oczywiste jest, że w życiu się do tego nie przyznasz.

[kaska_800]

Nie pomogłabym w sytuacji gdyby wpadł w jakieś gówno, typu ćpanie
A tak żadnemu z nich nie dałabym krzywdy zrobić

[bib24]

muszę powiedzieć że jeżeli nie jesteś trollem to jesteś wyjątkowo wstrętnym indywiduum. szkoda dzieci.

[kaska_800]

Wstrętna, odpad, pos.rana
Fajne niektóre panie są 👍

[ferra]

Dzieci naśladują dorosłych. Najbardziej wyjebane ma ojciec dzieci - czyż nie? Druga w kolejce jestes Ty.
Nie chcesz terapii bo boisz się oceny.

[pade]

ferra napisała:

> Dzieci naśladują dorosłych. Najbardziej wyjebane ma ojciec dzieci - czyż nie? D
> ruga w kolejce jestes Ty.
> Nie chcesz terapii bo boisz się oceny.
>
>
>

Jaki kontrast w tym wątku...
Jedna matka na głowie staje by pomóc dziecku, druga gra w "nie da się" i "ojojoj jaka ja jestem biedna"

[kaska_800]

Czyli uważasz, że młodszy sam załatwił sobie psychiatrę i leki?

[kaska_800]

Zresztą nieważne

[pade]

kaska_800 napisała:

> Zresztą nieważne

Psychiatra i leki to nie wszystko jeśli otoczenie dziecka jest chore.
Pójście z dzieckiem na wizytę to nie jest wyczyn. Nie dostaniesz za to medalu.
Za to medal będzie Ci się należał, jak zrobisz ze sobą porządek i przestaniesz krzywdzić tych swoich chłopaków.

Bardzo mi ich szkoda, bardzo. I mało kto mnie wkurza na forum jak Ty. Ostentacyjnie chwalisz się swoją nieudolnością i niechęcią do naprawienia szkód.
Wiesz, podejrzewam, że każda matka ma czasem życia po kokardy, nie może patrzeć na swoje dzieci, wkurwiają ją, ma z nimi jakieś kłopoty. Ot life, jak mawia Ciasteczko.
Tyle, że Ty się z tym afiszujesz i tylko z tym! Nie pomagasz młodszemu tylko się nad nim użalasz i sądzisz, że leki załatwią sprawę. Nie ogarniasz siebie tylko się nad sobą użalasz, sądząc, że jakoś to będzie. I tak już nic się nie da zrobić, to po co się starać. Olewasz starszego bo on już jest stary, radzi sobie, więc go skreślasz i czekasz aż zrobi wypad z domu. To jest jakaś totalna masakra!
Kobieto weź się w końcu ogarnij! Zawsze byłaś taka bezwolna?

[waleria_s]

kaska_800 napisała:

> Czyli uważasz, że młodszy sam załatwił sobie psychiatrę i leki?
To twój z.asrany obowiązek. Nawet nie traktowałabym tego w kategoriach specjalnego dbania o dziecko, to jest mus jak dentysta, leczenie grypy itd.
Zrozum jedno, depresja u jednego członka rodziny sprawia, że dla wszystkich w tym układzie jest ciężko. Ludzie nie dają sobie czasem rady z depresją partnera, a Ty wymagasz, że późny nastolatek potrafił to dźwignąć. Robisz bardzo źle, że nie chcesz pomocy psychologicznej dla siebie i starszego.

[igge]

Oceniać żaden terapeuta klientki/ pacjentki nie będzie. Kaśka nie musi bać się oceniania bo nie od tego jest terapeuta. Nie wolno mu. Oceny to ona ma na forum, które neutralne i życzliwe nie jest w przeciwieństwie do ewentualnego terapeuty/ terapeutki wybranej. Terapeuta też nie będzie próbował Kaśki zmienić. To nie jego rola. Tego też mu nie wolno. Tak samo jak udzielać rad.
Za swoją tewentualną terapię I ewentualne zmiany w sobie odpowiedzialny jest klient/ pacjent.
Terapeuta może tylko pomóc lepiej zrozumieć siebie. I chyba wspierać po prostu.

Czytanie forum i problemów/ trudności innych ludzi, nawet takie czysto empatyczne, z "dobrego serca", może być też ucieczką od własnych trudności. Pozwala nie myśleć o swoich problemach / trudnościach.
Myślimy o innych i dzięki temu nie myślimy o swojej trudnej sytuacji.

[igge]

Nie móc wybaczyć/ zapomnieć słów to można partnerowi ale nie własnemu dziecku.
18 letniemu dziecku.
No i trochę wcześnie myślisz o jego wyprowadzce..
To raczej pełnoletniego dziecka li i jedynie decyzja i ewentualne pragnienie, a nie Twoje musi być.
Ma wywalone na brata to ma, zastanów się, najlepiej z terapeutą lub innym specjalistą, dlaczego...
Ciesz się Kaśka, że choć jedno dziecko Twoje jest zdrowe. O ile jest. Nic nie jest na zawsze, za chwilę możesz żałować swojego skupienia na młodszym synu wyłącznego jak starszy, odpukać, zachoruje. Na cokolwiek, na depresję też może zachorować.
Zamiast przyklejać sobie etykietkę słabej matki, uświadom sobie, że masz dwoje dzieci w trudnej sytuacji, nie tylko jedno...
Masz prawo być zmęczona, uciekać od problemów, ale nie zasklepiaj się w jedynym, które znasz i które stosujesz (świadomie i nie) podejściu do swoich dzieci. Daj sobie i im szansę na zmianę.
Zmiana to rozwój.

[igge]

Ile lat ma Twój starszy syn Kaśka 800 ????

[kaska_800]

Na początku roku skończy 19

[igge]

Dzięki, doczytałam. Nie znam całego wątku.
On też, jak młodszy nadal dojrzewa. Młodziak.
Dzieci to dzieci. Małe dzieci maly kłopot, duże dzieci duży klopot😉.
Relacje ze swoimi dziećmi masz na całe życie i warto o nie dbać.
Nie skreślaj starszego pliss. Nie wolno Ci.
Na pewno trudno mieć siły na więcej swoich latorośl gdy z jednym jest tyle pracy co ze zdrowymi trzema ale Próbuj kobieto, nie poddawaj się. Ktoś wyżej napisał słusznie, że lepiej późno niż później.
Nie możesz sobie odpuścić bo coś tam nie wyszło w przeszłości.

W tej chwili Twoi synowie nie lubią się.
Cóż😒.
Ale to nie znaczy, że kiedyś nie będą mieli dobrych relacji i Tobie nie wolno psuć tych ewentualnych przyszłych relacji. Wyróżniając młodszego, Twoim zdaniem tego bardziej potrzebującego opieki I wsparcia Twojego - psujesz je.
Pomyśl też, że takie, ewentualne i potencjalnie dobre relacje w przyszłości są dla obu Twoich synów bezcenne.

[pade]

kaska_800 napisała:

> Anty do terapii/terapeutów.
> A mam się czego obawiać. Czasem żałuję, że się psychicznie blokuje na taką form
> ę pomocy, ale to siedzi głęboko we łbie.

Wiesz co, gdybyś już była na terapii i miała jakieś nieprzyjemne doświadczenia z nią związane, to jeszcze bym zrozumiała. Ale takie anty, jakie Ty sobie tworzysz w głowie jest idiotyczne.
Idiotyczne bo nie jesteś jasnowidzem i nie masz zielonego pojęcia jak by to wszystko wyglądało. To jest zwykła wymówka. Skąd wiesz, że nie znajdziesz osoby, która będzie jak najlepsza mama albo wspaniała przyjaciółka?
Od razu podkreślę, terapeuta to nie zastępczyni mamy czy przyjaciółki. Chodzi mi o stworzenie takiego miejsca, takiej relacji, w której czujesz się wysłuchana, zrozumiana i masz wsparcie.

[kaska_800]

Wcale nie jest łatwo znaleźć dobrego terapeuty w tej mnogości tego wszystkiego.

[pade]

kaska_800 napisała:

> Wcale nie jest łatwo znaleźć dobrego terapeuty w tej mnogości tego wszystkiego.
>

To usiądź i poczekaj aż sam do Ciebie przyjdzie.
W międzyczasie dzieci dorosną, pójdą w świat i będziesz miała z głowy. A, że będą miały spapraną psychikę to już nie Twój problem, Ty nie będziesz doświadczać skutków, prawda?

[angazetka]

Gdyby tylko można było zapytać ludzi o polecajki, zrobić rozeznanie w necie...

[georgia.guidestones]

angazetka napisała:

> Gdyby tylko można było zapytać ludzi o polecajki, zrobić rozeznanie w necie...
Pade podala dwa namiary na terapeutow/ terapeutki we Wroclawiu. Prawdopodobnie jesli nie na sobie sprawdzila, to na córce.

[kaska_800]

Autorka wątku mieszka we Wrocławiu. Ja do Wrocławia na terapię nie pojadę

[angazetka]

A skąd jesteś? I teraz masa terapeutów przyjmuje online, więc może być i na księżycu.

[kaska_800]

Potrzebowałabym kogoś ba terenie woj śląskiego

[pade]

angazetka napisała:

> Gdyby tylko można było zapytać ludzi o polecajki, zrobić rozeznanie w necie...

Angazetka, to wcale nie jest takie proste. Wiele razy rozmawiałyśmy o tym na forum. Jednemu dany terapeuta podpasuje, inny stwierdzi, że to jakaś pomyłka.
Ja akurat znam sporo osób z wrocławskiego środowiska, mogę polecić kilka osób, ale to nie oznacza, że dla kogoś będzie to osoba trafiona w punkt. Trzeba próbować. Tak, wiem, to kosztuje masę wysiłku, ale bez determinacji wiele się w terapii nie osiągnie.

[bib24]

nie jestem wystarczająco ostra. czy ktoś może kaśkę porządnie na rozpęd kopnąć w zadek?

[pade]

Ona jest na to odporna.
Ale już przestała pluć wściekłością, więc jest nadzieja, że ta odporność na refleksję się zmniejszy

[pade]

kaska_800 napisała:

> Wiem, że jestem choojową matka. Zwłaszcza dla starszego . Nawet nie potrafiłam
> go nigdy chwalić, co mi ostatnio uświadomił jeden post aguar . I niby trakto
> wałam równo, żadnego nie wywyższałam, ale jednak.. dla młodszego zawsze miałam
> więcej serca i troski. Tutaj jest za późno na jakiekolwiek naprawiania czy ter
> apię

Ocipiałaś kompletnie???
On ma DOPIERO 18 lat, a nie 90.
Ja mam 48 lat i gdyby moja mama powiedziała mi, że jej przykro, że zawsze ode mnie wymagała a nigdy nie chwaliła, poryczałabym się z radości.
Przyznanie się do błędu bardzo dużo zmienia. Bardzo. Twój syn może po pierwsze: nauczyć się, że przepraszanie jest ok i od tego się nie umiera, po drugie: on czuje, że wolisz młodszego, wie, że go nie chwaliłaś, ale gdy to nazwiesz (tylko czasem nie bądź szczera do bólu w stylu: wolę młodszego) to uprawomocnisz jego emocje. Będzie wiedział, że nic mu się nie wydawało, nie jest przewrażliwiony, ma prawo czuć się odrzucony przez ojca i przez matkę. To jest bardzo ważne. Czasami jedna taka sytuacja (szczere przeprosiny) może całkowicie zmienić czyjeś życie.

Odpuściłaś już dzieciom i pozwoliłaś im mówić, że ojciec je opuścił?

[kaska_800]

Niektórzy w rodzinie o tym wiedzą..Ale to było pewne, że takie coś i tak się rozniesie, a i mąż też się jakoś przestał przed rodzinką ukrywać

[pade]

Pytam czy dzieci mogą wyrazić na głos co myślą/czują w związku z dezercją ojca.

[umi]

Zacznij teraz, zmien to co robilas nei tak. 18 lat to malo jest. Samodzielnie sie mysli ok 30stki. A doroslym sie jest miedzy 21 a 24 rokiem zycia. Wiec masz jeszcze kilka lat na korekcje. Idz na ta terapie, dla dzieci. Im szybciej zorientujesz sie co robilas zle, tym szybciej naprawisz.

[kira02]

Nie widzicie, ze Kaśka wszystkimi porami wypiera fakt, ze terapia jest jej/ im potrzebna tu i teraz? Nie pójdzie 🙄 mam nadzieję, ze jednak wkrótce otrząśnie się z tego "niedasie" i coś z tym zrobi ze względu na dzieci.

[waleria_s]

umi napisała:

> Zacznij teraz, zmien to co robilas nei tak. 18 lat to malo jest. Samodzielnie s
> ie mysli ok 30stki. A doroslym sie jest miedzy 21 a 24 rokiem zycia. Wiec masz
> jeszcze kilka lat na korekcje. Idz na ta terapie, dla dzieci. Im szybciej zorie
> ntujesz sie co robilas zle, tym szybciej naprawisz.
Kaśka po prostu wypcha z domu nieszczęśliwego człowieka. Taka młoda osoba ma na starcie przewalone i łatwo będzie wpakować jej się w kanał, miotać w życiu.

[igge]

Zawsze trzeba próbować...
Odpuścić przecież możesz potem...
Co Ci szkodzi spróbować terapii..
Może będzie dla Ciebie zwyczajnie wsparciem w trudnym życiu?...

[igge]

Jak szkoda Co kasy na terapię, poszukaj możliwości na NFZ

[kaska_800]

Tutaj w ogóle o pieniądze nie chodzi. To nie ma dla mnie większego znaczenia.
Ja nie umiem się przekonać do terapii. Ta mnogość terapeutów, to wszechobecne przekonanie, że terapia jest jak magiczny plaster na wszystko (nawet na ematce jak ktoś ma problem z czymkolwiek, to często pada zdanie o przepracowaniu tego na terapii). Nie wiem jak rozmawiać z takim terapeutą. Musiałbym powiedzieć w miarę o wszystkim, żeby taki terapeuta miał jak najlepszy obraz całej sytuacji. Jak taki terapeuta to odbierze? Czy taka terapia w sumie nie jest jak.gadka z dobrą znajomą czy ciotką/kuzynką?
I gdzieś tam z tyłu głowy czuje, że może to nie byłoby złym pomysłem, a z drugiej mam dużo wątpliwości

[igge]

Krótko i na temat powiem, że faktycznie nie jest terapia czarodziejską różdżką I panaceum na wszystko😄.
Oraz, że niestety możesz trafić na kogoś nieodpowiedniego i utopić kasę oraz generalnie nie skorzystać.

Zorganizuj sobie i dzieciom/ dziecku terapię.
Nawet jak jesteś osobą, której niełatwo się otworzyć. Na terapii przecież nic nie musisz.

Ale spróbować warto. Naprawdę warto choć Twoja niechęć czy lęki przed terapią są hmm zrozumiałe dla mnie. Jednak bezpodstawne tzn wynikają z niewiedzy. W sensie warto, warto i jeszcze raz warto.
Spróbuj.
Nie oczekuj efektów błyskawicznych bo nie będzie.
A i tak warto.

Nie jest to jak gadka z kuzynką czy ciotką.

Może choć rozszerzyć horyzonty i pokazać Ci nowe rzeczy. Z nowej perspektywy.

Choćby w ten sposób możesz Ty i Twoje dzieci skorzystać i polepszyć cokolwiek.

Albo zmienisz swoje podejście albo nie. Twój wybór i decyzja.

[igge]

A Twoje dzieci/ dzieci zyskają wsparcie.
Nieuwikłane wsparcie.
Z tego, co piszesz potrzebują wsparcia.

[igge]

Jeszcze dodam, że jeżeli dobry, sprawdzony, etyczny, certyfikowany doświadczony, nie tani albo tani bo na NFZ terapeuta nie wniesie czegoś dobrego do Twojego albo/i Twoich dzieci/ dziecka życia - to będę tym mega zdziwiona.

Jeśli nie poprawa dobrostanu całej rodziny czy Twojego jest celem, który można osiągnąć, to chociaż zmiana na lepsze maleńkiego fragmentu obszaru funkcjonowania Twojego czy w konsekwencji Twojej rodziny jest bezcenną wartością.
Malutki, tyci krok, kroczek w dobrym kierunku jest też warty każdych pieniędzy i czasu i własnego wysiłku, i otwartości na terapię i jej ewentualne konsekwencje.
Czasem radykalna zmiana tylko i wyłącznie dzięki terapii to mrzonka i naiwność.
Ale każdy fragmencik Twojej czy Twoich dzieci rzeczywistości zmieniony na lepsze - jest cenny.
Terapia to jeden z wielu elementów wielopłaszczyznowej i wielokierunkowej pracy/ chęci/ wysiłku zdrowienia nie tylko Twojego młodszego dziecka, na którym jesteś zafiksowana ( co jest w sumie nie do uniknięcia trochę) ale też zdrowienia i lepszego funkcjonowania Ciebie i całej Twojej rodziny, bliskich.
Podobno każda rodzina z chorobą czy niesprawnością jednego tylko jej członka jest z definicji dysfunkcyjna.
Warto być tego świadomym i robić co można i kiedy można by wspierać dzieci, wszystkie dzieci i nie obwiniać się o bycie rodzicem takim czy innym.
Każdy rodzic może robić coś by poprawić sytuację swojej progenitury.
Nie trzeba celować w rzeczy niemożliwe i niezależne od nas ale terapia jest możliwa zawsze, w każdym momencie i zależy tylko od Ciebie.

[borsuczyca.klusek]

Przede wszystkim terapia to nie jest cudowne remedium na wszystkie problemy, ale może bardzo pomóc.
Pierwsza wizyta jest konsultacyjna, ogólnie mówisz z czym masz problem i co byś chciała przepracować. Jeżeli terapeuta ci nie przypasuje więcej nie będziesz musiała go oglądać na oczy.
I teraz tak terapeuta nie będzie cię oceniał, ganił, pouczał. Nie da ci też gotowych rad czy rozwiązań, ale sama rozmowa może pomóc rozjaśnić Tobie w głowie.
I pamiętaj, że robisz to też dla siebie, żeby twoje życie było lepsze, albo chociaż bardziej znośne. Daj sobie szansę.

[kaska_800]

Musiałabym mieć kogoś sprawdzonego, bo w końcu chodzi o dość istotne rzeczy
A nikogo chodzącego na terapię nie znam

[kira02]

To wchodzisz na grupę/ forum i pytasz o namiary. Albo wchodzisz na znanego lekarza i szukasz i czytasz opinie. Naprawdę się da, trzeba chcieć. Zrob to dla dzieci.

[borsuczyca.klusek]

kira02 napisał(a):

> To wchodzisz na grupę/ forum i pytasz o namiary. Albo wchodzisz na znanego leka
> rza i szukasz i czytasz opinie. Naprawdę się da, trzeba chcieć. Zrob to dla dzi
> eci.
>

Będę tu trochę w opozycji i napiszę, że powinna to zrobić przede wszystkim dla siebie. To jej życie jest w tej chwili bliskie udręki i powinna zadbać o siebie w pierwszej kolejności.

[kira02]

Przecież napisała, ze dla siebie nie chce i nie czuje tego. To może ze względu na dzieci to zrobi. One wyboru nie mają.

[borsuczyca.klusek]

Poczytaj profile na znanym lekarzu. Popatrz kto w czym się specjalizuje i w jakim nurcie prowadzi terapię. Daj sobie na to czas, bez pośpiechu. Może być też tak, że ktoś ci z twarzy podpasuje i będzie to strzał w 10.

[kaska_800]

Z tym znanymlekarzem może być dobry pomysł
Zobaczę, może akurat

[igge]

Też przeczytałam Pade. Thanks🙂
Nie wiem po co czytałam bo dzieci mam już dorosłe. Ale zawsze warto coś w sobie poprawić, czemu się przyjrzeć z dystansem, by być lepszym wsparciem lub po prostu by nie spocząć na laurach gdy relacja z dzieckiem/ dziećmi jest ok.

[pade]

Dorośli sobie nawzajem też unieważniają emocje. "Przesadzasz, przewrażliwiona jesteś, nic się nie stało, wszystko będzie dobrze" itd., itd.

[snakelilith]

pade napisała:

> Dorośli sobie nawzajem też unieważniają emocje. "Przesadzasz, przewrażliwiona j
> esteś, nic się nie stało, wszystko będzie dobrze" itd., itd.
>

Uparałaś się pade tych emocji, jakby to był rozwiązanie na wszystko. O ile w relacji dorosły-dziecko unieważnianie emocji może faktycznie narobić szkód, to u dorosłych, równouprawnionych ludzi sprawa nie jest taka prosta. Emocje nie biorą się z kosmosu i nie są obiektywne, znaczy nie u każdego w podobnej sytuacji takie same. On są wypadkową naszej predyspozycji, naszych doświadczeń życiowych i wyobrażeń o tym, jak funkcjonuje świat. Te wyobrażenie mogą być jednak niekorzystne, nierealistyczne, dysfunkcjonalne, fałszywe. Dajmy na to, ktoś jest przekonany, że grubi ludzie są gorsi i nie zasługują na akceptację i miłość. Każda uwaga dotycząca podwyższonej wagi może być wtedy obniżeniem samooceny i potwierdzeniem odrzucenia. To powoduje bardzo gwałtowne emocje, ale te emocje wymagają refleksji. Więcej, te negatywne założenie, które do tych emocji doprowadziły, wymagają refleksji. W bardzo niekorzystnych przypadkach mogą prowadzić bowiem do depresji. To dosyć znana teoria.
Emocje więc nie zawsze są adekwatnym, słusznym i trafionym odbiciem faktycznej sytuacji. Nie należy ich negować, ale nie można zawsze traktować jako wyrocznię i na nich budować. Wielu ludziom bardziej by się przydało, by mniej się na nich koncentrowali, a więcej zaczęli racjonalnie myśleć i pytać, skąd te nieprzyjemne uderzenia w brzuch ciągle się u nich biorą.

[pade]

Snake, ja odpowiadam na posta, który wiąże się z zalinkowanym wyżej artykułem a nie sobie a muzom, bo akurat mam fazę na emocje😀
Pomijając wszystko to co napisałaś i z czym się zgadzam, lekceważenie czyichś odczuć wyrażeniami, które umieściłam w cudzysłowie jest zwyczajnie szkodliwe. I nie pomoże nikomu a tym bardziej osobie, która ma nieadaptacyjne przekonania i reaguje nieadekwatnie.
Bagatelizowanie, umniejszanie czy wręcz wyśmianie nie tylko nie sprzyja refleksji ale zwyczajnie niszczy relacje.
Są badania na studentach, które wykazały, iż długotrwałe unieważnianie prowadzi do depresji.

[makurokurosek]

Jak długo była na lekach i jak długo prowadzona była psychoterapia?

[lampasufitowa]

Leki od końca czerwca. Ustawiane, pierwszy nie pomógł drugi skutki vol brzucha, zawroty głowy, zasłabnięcia. .psychoterapia od jesienią 2020 bez dobrych efektów. Teraz przerwa.

[makurokurosek]

Proponuję zacząć od zmiany psychoterapeuty. Kolejna rzecz czy stary psychoterapeuta znalazł przyczynę wpływającą na pogorszenie stanu psychicznego córki? Czy córka ma jakieś hobby?
Z depresją nie jest prosto, ale dobrze prowadzona psychoterapia, odizolowanie od rzeczy dodatkowo wpływających na stan psychiczny bardzo pomaga.
Niestety ale coraz więcej nastolatków boryka się z problemami psychicznymi. My borykaliśmy się z problemami córki, udało nam sie wyjść na prostą, ale pewne konsekwencje pozostały

[pade]

Sylwia Wolna - Rybak, Anna Kohut
przytulam mocno!

[ginger.ale]

Nic nie jestem w stanie doradzić, ale mocno przytulam. Trzymaj się, musisz też dbać o siebie i swoją psychikę, żeby mieć siłę pomóc córce.

[iziula11]

Idź i płacz. To dobrze zrobi tobie.
Spróbuj poszukać wsparcia dla siebie jakieś grupy dla rodziców chorych dzieci: stacjonarne lub online.
Może kilka spotkań z terapeutą dla ciebie,aby choć trochę odzyskać równowagę.

Przytulam ❤️

[ga-ti]

O matko, Dziewczyny, Lampa i Kaśka, przytulam.
Sama mam nastolatki w domu, starszy zalicza co jakiś czas zjazdy nastroju związane z ograniczeniem życia towarzyskiego, ale szybko odzyskuje humor.
Gorzej z młodszym, klasa 8, w szkole cisną, dołują, przyszłość niepewna, pomysłów na dalszą naukę brak, ale w domu staram się jak najrzadziej ten temat poruszać. Najgorsze są huśtawki nastrojów, dołki typu jest beznadziejnie, wszyscy są do kitu, życie nie ma sensu, nie ma na nic nadziei, jest źle i czarno. Tulę, tłumaczę, słucham, czasem wyleję kubeł zimnej wody na głowę, żeby potrząsnąć małolatem. Wyciągam z domu, namawiam na kontakt ze znajomymi w realu, wkładam w rękę smycz z psem, wołam do siebie do pokoju, żeby samo nie siedziało... Męczy mnie to.
Więc tym bardziej Was przytulam i trzymam kciuki!

[asia_i_p]

Jeżeli to jest trzecia klasa liceum trzyletniego, jest pełnoletnia i jeśli nie boisz się jej przebywania samej w domu w tygodniu, rozważcie zmianę szkoły na szkołę dla dorosłych. Tak zrobiła moja siostra w klasie maturalnej i odżyła, maturę zdała w terminie, nierewelacyjnie, ale jednak..

[kasiaasia1]

a jaki córka ma kontakt z rowiesnikami? W tym wieku grupa rówieśnicza jest bardzo ważna i może tutaj dzieje się coś niepokojacego? Może jest izolowana, odrzucana?

[vre-sna]

Asentra.
Pomogła.

[iziula11]

vre-sna napisała:

> Asentra.
> Pomogła.

Ulotka informuje że Asentra u dzieci i młodzieży jest stosowana przy zespole nerwicowo kompulsywnym (?) ,nie depresji. W sumie można porozmawiać o tym z lekarką.
Bioxetin daje też pozytywny efekt,to odpowiednik Prozaku.

Ale potwierdzam,że Asentra jest niezła. U mnie dała szybkie i dobre efekty.
Obecnie biorę Setraline,norweski odpowiednik Asentry.

[vre-sna]

Dobry psycholog plus leki.
Tyle, że leki nie zawsze są tymi, które pomogą i trzeba je zmienić.
Póki leki są nieustabilizowane szukaj, najlepiej z polecenia, dobrego psychologa.

[vre-sna]

Współczuję, trzymaj się.

[3-mamuska]

Przytulam, córka miała podobnie tez myśleliśmy o depresji ale nie została stwierdzona , została fobia społeczna. Na szczęście nam zamknięcie szkół pomogło ,bo córka złe znosiła końcówkę gimnazjum.
Pomogły konie chęć z tym miała przerwę.
Teraz po 2 latach znalazła nowa szkole poprzednia po roku zmieniła. Odżyła.
Ma terapie raz w tygodniu przez telefon.
Została członkiem samorządu szkolnego i sama pomaga uczniom z takimi problemami.

[morekac]

Depresja to długotrwała choroba i bardzo ciężka dla bliskich.
I nie na wszystko masz wpływ. Tak po prostu.

[edka12]

Przerabiałam depresję z fobia społeczna u córki. Miała 14 lat podczas diagnozy, zaczęło się chyba rok wcześniej. Stan był poważny wymagał hospitalizacji. Mimo że szpital psychiatryczny jest koszmarny, to mam wrażenie że jednak był potrzebny, kto wie może uratował jej życie. Odrzuciła terapię ale brała leki. Otrzymała bardzo dużo wsparcia od rodziny, z nauką nie cisnęliśmy. Teraz jest dobrze, matura zdana, studia rozpoczęte, córka uśmiechnięta z prawie prawidłowymi relacjami społecznymi. Nam pomogła psychiatra dr Dorota Kiszakiewicz (Wrocław). No i leczenie zdiagnozowanej w międzyczasie poważnej anemii . Pozdrawiam, jak masz pytania to chętnie odpowiem

[edka12]

Aha i rok temu córka dała się przekonać i zapisałam ja na lekcje rysunku mimo że nie jest wielkim talentem, po prostu lubi rysować. Te lekcje to był strzał w dziesiątkę. Kilkoro nastolatków, każdy że swoją sztaluga, niby osobno ale w grupie. To był duży krok jeśli chodzi bo relacje społeczne.

[waleria_s]

Właśnie, to może też być dobry trop. Jak stan zacznie się stabilizować dzięki lekom, warto rozglądać się za zajęciami i czymś, co da dziecku radość, gdzie będzie mogło przebywać w akceptującym środowisku. Bardzo wrażliwe nastolatki moim zdaniem dobrze odnajdują się właśnie w takich artystycznych klimatach. Rysunek, rzeźba itd. Zawsze to jest pewien wentyl bezpieczeństwa, to może zadziałać na zasadzie: Nie idzie w szkole, wszystko jest źle, ale mam jakąś tam swoją pasję i to pomaga (choć trochę) w kryzysowych momentach. Za to jak ognia wystrzegałabym się presji na oceny i sukces w szkole, potem dobre studia.

[b.bujak]

edka12 napisał(a):

> Nam pomogła psychiatra dr Dorota Kiszakiewicz (Wrocław).

a nam nie pomogła, nawet nie postawiła pełnej diagnozy;
co z tego, że jest miła i uśmiechnieta, skoro oferuje pacjentowi zbyt krótką chwilkę - i tak zrobiła postęp, bo jeszcze pare miesięcy temu wszystkie wizyty nawet tą pierwszą ustawiała na 15 minut, teraz pierwszą wydłużyła do 30 minut ale to ciągle za mało, kiedy trzeba zebrac wywiad z rodzicem i pogadac z dzieckiem - tym sposobem wali leki trochę na oślep, czasem skutecznie, czasem nie....
generalnie pani mocno nastawiona na kasę i hurtowy przerób pacjentów i wizyt

[edka12]

b.bujak napisała:

> edka12 napisał(a):
>
> > Nam pomogła psychiatra dr Dorota Kiszakiewicz (Wrocław).
>
> a nam nie pomogła, nawet nie postawiła pełnej diagnozy;
> co z tego, że jest miła i uśmiechnieta, skoro oferuje pacjentowi zbyt krótką ch
> wilkę - i tak zrobiła postęp, bo jeszcze pare miesięcy temu wszystkie wizyty na
> wet tą pierwszą ustawiała na 15 minut, teraz pierwszą wydłużyła do 30 minut ale
> to ciągle za mało, kiedy trzeba zebrac wywiad z rodzicem i pogadac z dzieckiem
Możliwe, faktycznie wizyty są krótkie. Mojej córce podpasowala może dlatego, że nie ciągnęła z niej zwierzeń na siłę. Leki, które zaproponowała jako drugie (pierwsze przepisane były nieskuteczne) u nas akurat zadziałały.

[mieszkaanka]

Bardzo polecam Fundacje "Harmonia" przy ul.Bednarskiej. Byl czas, kiedy bylo nam szczegolnie ciezko i holowali praktycznie cala nasza rodzine. A z zupelnie innej strony zajecia w Domu Kultury. Niezwykle serdecznych, wspierajacych, pelnych pasji i zaangazowania ludzi pamietamy z MDK "Fabryczna" przy ul. Zemskiej, tuz przy SP 113. Te 2 miejsca wspominamy jak najlepszych przyjaciol. Przepraszam za brak polskiej czcionki.

[evee1]

No mnie Fevarin nie działał, to może na Twoją córkę też nie. Jakiś inny lek może?

[igge]

😘

Próbuj nie zlewać się tak z drugą osobą, Twoim dzieckiem. Nadmiar empatii przeszkadza we wspieraniu dziecka. Twoje samopoczucie nie może być aż tak zależne od córki.
Chyba, że to chwilowe załamanie. I rozpacz🥺.
Ona potrzebuję mamy, i dłuuugo będzie potrzebować, nie dasz rady dziewczyno jeśli opuszczą Cię siły.
Spokój i oddzielenie rzeczy zależnych od niezależnych od Ciebie.


Szkoda mi Ciebie bardzo. Przytulam.
Dziecko wyzdrowieje. Trzymam kciuki. Trzeba dać jej i sobie na to czas ale wyzdrowieje.

[kolteta]

Dorota Waszczyk, 507615 594. Dzięki niej moja córka wyszła na prostą. Jeśli potrzebujesz też psychiatry to polecam mentalclinic.com.pl/

[k.messi]

Lampo, napisałam do Ciebie maila na pocztę gazetową, zajrzyj.

[lampasufitowa]

Dziękuję za informacje.