ślepe zaułki diagnozowania

[kotletymielone5]

www.onet.pl/styl-zycia/onetkobieta/autyzm-u-dzieci-ich-mamy-szukaja-wsparcia-w-sieci/g4egw47,2b83378a
No więc ja byłabym skłonna przyznać rację teściowej. rozumiem, że model wychowywania dzieci przeważający jakoś tak do lat 80-tych (a raczej w głębokich latach 50-60-70) mógł odciskać traumy na psychice, ale teraz chyba obserwujemy wychylenie się wahadła w drugą stronę i to też będą traumy, tylko inne, tym razem głównie traumy otoczenia, ale w końcu samego delikwenta też, bo kto go będzie lubił. Znalezienie złotego środka pt. klapsy i krzyki nie, ale dać wejść sobie na głowę też nie - wydaje się niemożliwe.

[asiairma]

Od lat się mówi o overdiagnosis w medycynie. Dla Polaków wydaje się to śmieszne- bo u nas wczesne wykrywanie chorób, szczególnie onkologicznych kuleje. Ale w stanach powstało już lata temu dużo publikacji o "naddiagnozowaniu" np. raka prostaty i skutkach zbyt radykalnego leczenia.
Teraz zaczyna się wspominać o overdiagnosis w autyzmie i ZA.
Szczerze- to nie mam wyrobionego zdania, ale przeraża mnie ilość diagnoz dookoła. A mam wrażenie, że gównym problemem jest przebodźcowanie.

[aguar]

Ja mam zawsze wątpliwości co do wczesnego diagnozowania i męczenia małego dziecka od najmłodszych lat terapiami, zamiast dostosować się do niego (nieposyłanie do żłobka i zbyt wcześnie do przedszkola, zapewnienie rutyny, spokoju, niekoniecznie młodsze rodzeństwo natychmiast, niezabieranie w miejsca, w których może źle reagować, po prostu nienarażanie na te bodźce). Wydaje mi się, że sam proces diagnozowania może być traumatyzujący, dziecko orientuje się, że coś jest z nim nie tak, rodzice nie do końca go akceptują, jest zabierany w obce miejsca, obcy ludzie go jakoś sprawdzają, testują itd. I potem te terapie - jest jakoś "naprawiany". Zyskuje łatkę, traci pewność siebie i poczucie własnej wartości. Ogólnie nie uważam, że im szybciej tym lepiej, z czasem jednak pewne problemy same się rozwiązują w zwłaszcza w spokojnych, dających poczucie bezpieczeństwa warunkach.

[ichi51e]

nie ma tez co stygmatyzować dziećmi okularami! zwłaszcza malucha - wyśmieją krzywdę może sobie zrobić w zabawie odstaje jako okularnik. Niech siedzi w domu okulary to znak ze rodzice nie akceptują i chcą naprawiać.

Stuknij się w globus

[asiairma]

Zakres zachowań i odczuć jest bardzo szeroki. I trudno określić co jest norma, a co już normę przekracza. Ostrość wzroku dużo łatwiej ująć cyferkowo.

[ichi51e]

no ale tu właśnie chyba mowa o dzieciach które wyraźnie odstają. Których najbliżsi opiekunowie mówią "to nie może być normalne".

[kub-ma]

asiairma napisała:

> Zakres zachowań i odczuć jest bardzo szeroki. I trudno określić co jest norma,
> a co już normę przekracza. Ostrość wzroku dużo łatwiej ująć cyferkowo.

Ale po to mamy specjalistów.
Taki np. ZA diagnozuje psychiatra i psycholog, niezależnie od siebie badają dziecko i później ustalają wspólną diagnozę.

[kub-ma]

aguar napisała:

> Ogólnie nie uważam, że im szybciej tym lepiej, z czasem jednak pewne problemy sam
> e się rozwiązują w zwłaszcza w spokojnych, dających poczucie bezpieczeństwa war
> unkach.
>

A ja uważam, że im wcześniej tym lepiej. A późniejsza terapia i podejście do dziecka mają być mądre i przemyślane.

[mamtrzykotyidwa]

A ty w ogóle wiesz, o czym jest ten artykuł?

[ichi51e]

"Znalezienie złotego środka pt. klapsy i krzyki nie, ale dać wejść sobie na głowę też nie - wydaje się niemożliwe."
nie bardzo rozumiem o co pytasz. Klapsy i krzyki u autysty nic ci nie pomogą (podobnie jak rozmowa z autystyczna 6 latka która prędzej odgryzie ci palec niż założy to czego nie chce) Ten złoty środek to terapia dziecka i nauczenie rodzica jak ma postępować. Do tego nie ma tu jednej skutecznej metody - a często te najbardziej skuteczne są kompletnie przeciwstawne (jak sonrise vs behawioralna)

[g.r.uu]

Dlaczego niemożliwe? Jest mnóstwo dzieci, które zachowują się normalnie i nie są wychowywane karami, krzykami i biciem. Natomiast trzeba mieć realistyczne oczekiwania. Jak ktoś zabiera zmęczonego trzylatka do supermarketu, w którym dorosły może oszaleć od dźwięków, świateł i zapachów to żadne wychowanie nie pomoże, skończy się płaczem i krzykiem, bo dziecko w tym wieku nie ma dojrzalszych reakcji.

[kub-ma]

g.r.uu napisała:

> Dlaczego niemożliwe? Jest mnóstwo dzieci, które zachowują się normalnie i nie s
> ą wychowywane karami, krzykami i biciem. Natomiast trzeba mieć realistyczne ocz
> ekiwania. Jak ktoś zabiera zmęczonego trzylatka do supermarketu, w którym doros
> ły może oszaleć od dźwięków, świateł i zapachów to żadne wychowanie nie pomoże,
> skończy się płaczem i krzykiem, bo dziecko w tym wieku nie ma dojrzalszych rea
> kcji.

Też tak uważam. Trzeba mieć realistyczne oczekiwania, zarówno co do wieku dziecka, jak i co do predyspozycji tego konkretnego dziecka.

[ichi51e]

przecież matki z art maja dość realistyczne - chcą dziecko odpieluchowac wysłać do przedszkola bez awantur ubrać... i nie da się.

[triss_merigold6]

To prawda, lekceważenie czysto fizjologicznych potrzeb dziecka (rytm dnia, sen, odpowiednia temperatura, dawkowanie bodźców etc.) się mści. Z drugiej strony, autysta czy nie, dziecko powinno być wychowywane i socjalizowane, żeby było znośne dla otoczenia.

[kub-ma]

triss_merigold6 napisała:

> Z drugiej strony,
> autysta czy nie, dziecko powinno być wychowywane i socjalizowane, żeby było zno
> śne dla otoczenia.

I dlatego wczesna diagnoza to ułatwia

[blue_meerkat1]

Ja tam wciaz widze mase stereotypowych wyobrazen o autyzmie i brak rozwiazan systemowych poza sugestia terapeutyzowania czego sie da u dziecka. To ze autyzm jest widoczny jest od 1 roku zycia (z artykulu) to mit, jak rowniez to ze im wiecej terapii dziecka tym lepiej zeby otoczenie je lubilo (autyzmu sie nie wyleczy, a terapia powinna obejmowac rodzicow, zwlaszcza jesli sami maja takie przekonania lub, co czeste, tez maja autyzm), autyzm =uposledzenie umyslowe lub wynik wychowania. Nic o doroslych diagnozowanych w wieku 30/40/50 lat. Brak odniesienia do FAS ktore wystepuje o wiele czesciej a moze wygladac podobnie. Tesciowa i meza litosciwie pomine.

[lauren6]

> obserwujemy wychylenie się wahadła w drugą stronę i to też będą traumy,

Przeciwstawiasz opinię babci, prostej kobiety do DIAGNOZY zespołu składającego się z psychiatry/neurologa, psychologa dziecięcego + często opinii innych specjalistów pracujących z dzieckiem: neurologopedy, pedagoga specjalnego? Widocznie sama jesteś prostą babą, która łyka takie 💩 artykuliki.