Chce drugie dziecko, ale pierwsze ma ZA

[eliza2016]

Moje dziecko ma zespół Aspergera. To zaburzenie, które charakteryzuje się tym, że jest wybuchowy, agresywny. Nie ma hamulca, często nie panuje nad sobą. W przedszkolu nie dogaduje się z dziećmi. Przeklina.. Naśladuje złe zachowania.
W domu jest generalnie dobrze. Ma gorsze dni. Więcej lepszych. Natomiast w przedszkolu jest źle.
Ma nauczyciela do pomocy specjalnie dla niego, a i tak on nie zawsze daje radę.
Chciałabym mieć drugie dziecko. Niestety boję się. Mąż boi się jeszcze bardziej. Nie chce ryzykować.
Ja nie chce by syn, był kiedyś na świecie sam. Zwłaszcza z jego problemami. Myślę, że gdyby miał rodzeństwo to istnieje szansa, ze byłoby mu raźniej, łatwiej . Nie wiem co robić. . Jakie macie zdanie ? Może miał ktoś podobne rozterki?

[1.wetta.1]

Mój ma młodsze siostry bliźniaczki. Neurotypowe. Dziękuję losowi, że syn nie będzie kiedyś sam. Z tym że teraz jest wysokofunkcjonujący, ale w dzieciństwie było naprawdę ciężko.
U nas ZA objawiło się jak już córki się urodziły, więc nie miałam takich rozterek.
A bierzesz pod uwagę, że kolejne dziecko może urodzić się też z ZA?
Wiem, że takie przypadki nie są wcale odosobnione.

[agjot]

Mój najstarszy to autysta, ma neurotypowe rodzeństwo w postaci siostry i brata. Tez się baliśmy ale zaryzykowalismy i nie żałujemy.

[aqua48]

eliza2016 napisał(a):

> że jest wybuchowy, agresywny. Nie ma hamulca, często nie panuje nad sobą. W prz
> edszkolu nie dogaduje się z dziećmi. Przeklina.. Naśladuje złe zachowania.

> Myślę, że gdyby miał rodzeństwo to istnieje szansa, ze byłoby mu raźniej, łatwiej

A ja myślę, że chcesz kosztem kolejnego dziecka zapewnić temu które już jest lepsze (?) życie. Skazać go na dożywotniego opiekuna dla brata. Jakim prawem?
Zapewnienie łatwiejszego życia dziecku jest Twoim obowiązkiem, nie rodzeństwa.
Znajdź dobrą terapię temu które już jest na świecie, wyciszaj, eliminuj złe zachowania. Uspołeczniaj, wychowuj. Poświęć mu więcej swego czasu i wysiłku. A nie myśl o kolejnym..

[rb_111222333]

Ale ją zjechałaś Przecież nie chodzi o to, żeby młodszy był opiekunem starszego. Moja szwagierka, mając zdrowego syna, na, drugie dziecko zdecydowała się właściwie z podobnych pobudek - żeby pierwszy miał bratnią duszę.

[jammer1974]

rb_111222333 napisał(a):

> na, drugie dziecko zdecydowała się właś
> ciwie z podobnych pobudek - żeby pierwszy miał bratnią duszę.

Raczej opieke niz bratnia dusze.

[kicifura]

W rodzinach zdrowych dzieci to też jest toksyczne: urodzę ci bratnią duszę.

[jammer1974]

kicifura napisała:

> W rodzinach zdrowych dzieci to też jest toksyczne: urodzę ci bratnią duszę.

Nie powinno sie miec dzieci gdy chodzi tylko o bratnia dusze dla rodzenstwa albo opieke nad kimkolwiek (np.rodzicem na starosc)

[mamdomek]

No to właściwie po co się ma dzieci (świadomie)?

Jak się zastanowisz, to ZAWSZE i KAŻDA decyzja życiowa, także ta o posiadaniu dziecka, jest spowodowana czymś co można uznać za wyrachowanie, egoizm, wygodnictwo, strach itp.
Tylko bezmyślnie działana sa pozbawione tej wady, ale z koliei takie działania mają skazę bezmyślności (głupoty).

[kicifura]

mamdomek napisał:

> No to właściwie po co się ma dzieci (świadomie)?
>
> Jak się zastanowisz, to ZAWSZE i KAŻDA decyzja życiowa, także ta o posiadaniu d
> ziecka, jest spowodowana czymś co można uznać za wyrachowanie, egoizm, wygodnic
> two, strach itp.
> Tylko bezmyślnie działana sa pozbawione tej wady, ale z koliei takie działania
> mają skazę bezmyślności (głupoty).

Oczywiście każda decyzja o posiadaniu dziecka jest egoistyczna. Ale ja widzę jednak różnicę pomiędzy: zrobię sobie dziecko bo chcę być matką, a: zrobię dziecko żeby starszy miał towarzystwo, trening spoleczny i kogoś kto o niego zadba (albo: zrobię sobie dziecko żeby mną się na starość opiekowało).

Pierwsza motywacja nie zakłada uwiązania i konkretnych oczekiwań co do całego życia tego planowanego dziecka.

[milupaa]

O rany, a wyobrażasz sobie taką wyłącznie motywację, że chce opieke na starość lub rodzeństwo dla istniejącego dzecka?? Głupoty piszesz, motywacji może być kilka na raz, nikt nie ponosi trudu ciąży, wychowania i kosztów kolejnego dziecka dla "towarzystwa", tym bardziej jeśli już wie jak to wygląda.

[3-mamuska]

rb_111222333 napisał(a):

> Ale ją zjechałaś Przecież nie chodzi o to, żeby młodszy był opiekunem starszego

Dobrze ze pojechała.

> . Moja szwagierka, mając zdrowego syna, na, drugie dziecko zdecydowała się właś
> ciwie z podobnych pobudek - żeby pierwszy miał bratnią duszę.

Majac zdrowe 😂😂😂, z agresorem nie da się przyjaźnić i stworzyć więzi.

[memphis90]

>żeby pierwszy miał bratnią duszę.
Skrajny optymizm przez to przebija...

[lauren6]

Jakim prawem ty oceniasz jej decyzje życiowe. Ma pełne prawo pragnąć macierzyństwa neurotypowego dziecka.

Jej syn jest mały i pewnie wyrośnie z 90% trudnych zachowań. Nie będzie potrzebował by ktoś w dorosłym życiu podcierał mu tyłek.

[aqua48]

lauren6 napisała:

> Jakim prawem ty oceniasz jej decyzje życiowe.

Odpowiadam na pytanie o moje zdanie cytuję: Jakie macie zdanie ?

Ma pełne prawo pragnąć macierzyństwa neurotypowego dziecka.

Ma, ale jeśli pisze, że chce drugiego dziecka (nie ma żadnych gwarancji że będzie ono neurotypowe) po to by nie neurotypowemu było w życiu łatwiej, to dla mnie jest niemoralne, takie programowanie od początku służebnej roli drugiego dziecka wobec pierwszego.

> Jej syn jest mały i pewnie wyrośnie z 90% trudnych zachowań. Nie będzie potrzeb
> ował by ktoś w dorosłym życiu podcierał mu tyłek.

Jeśli będzie samodzielny i akceptowany społecznie na tyle by utrzymać jakąkolwiek pracę. A w tym żeby mu się to udało pomóc mu i pracować z nim i to bardzo intensywnie muszą rodzice. Teraz, a nie rodzeństwo kiedyś.

[kicifura]

lauren6 napisała:

> Jakim prawem ty oceniasz jej decyzje życiowe. Ma pełne prawo pragnąć macierzyńs
> twa neurotypowego dziecka.
>
> Jej syn jest mały i pewnie wyrośnie z 90% trudnych zachowań. Nie będzie potrzeb
> ował by ktoś w dorosłym życiu podcierał mu tyłek.

Ale ona taka właśnie podała motywację: żeby syn nie był sam, zwłaszcza z tymi problemami.

[eliza2016]

Oczywiście. Żeby nie był sam na świecie, mając to co ma. Ale gdzie napisalam, że chce opiekuna dla tego dziecka?

[lily_evans011]

Ale może to drugie dziecko wolałoby, napiszę brutalnie, normalnego brata?

[ichi51e]

jakby jakiekolwiek dziecko milocokolwiek do gadania w wyborze rodzica czy rodzeństwa.

[lauren6]

A może to drugie dziecko wolałoby się urodzić, a nie nieistnieć, bo pańcia z forum autorytarnie uznała, że nie polubi brata?

[leosia-wspaniala]

>A może to drugie dziecko wolałoby się urodzić, a nie nieistnieć

Grubo Ciężko, żeby ktoś kto nie istnieje cokolwiek wolał, ale jeśli przyjmujesz taki punkt widzenia, powinnaś rodzić co roku.

[milupaa]

Aha, czyli rodzice mają się starać lub nie o dziecko, dla widzimisię tego, które już istnieje 🤦🙂

[jammer1974]

kicifura napisała:

> Ale ona taka właśnie podała motywację: żeby syn nie był sam, zwłaszcza z tymi p
> roblemami.

Chce skazac drugie dziecko na opieke nad pierwszym. Zeby pierwsze nie bylo same.

[milupaa]

A dlaczego na opieke? Równie dobrze można by napisać, że fundując dzecku młodsze rodzeństwo, skazuje je się na opiekę nad nim. No bo przecież zwykle to starsze trochę jednak zajmuje się młodszym. Niektórzy to mają traumy z dzieciństwa 🙂

[hanusinamama]

Tak ma prawo ale tez pisze, ze nie chce aby syn był kiedyś sam. Co jak co ale robienie sobie 2 bobo aby kiedys zajmowało się tym z problemami to jest bardzo nie ok.
Wyrośnie albo i nie.

[3-mamuska]

lauren6 napisała:

> Jakim prawem ty oceniasz jej decyzje życiowe. Ma pełne prawo pragnąć macierzyńs
> twa neurotypowego dziecka.
>
> Jej syn jest mały i pewnie wyrośnie z 90% trudnych zachowań. Nie będzie potrzeb
> ował by ktoś w dorosłym życiu podcierał mu tyłek.


Bzdura dojdzie dojrzewanie i agresja się pogłębi.
W wybuchowego charakteru się nie wyrasta.
Charakter mamy taki sam całe życie.

[eliza2016]

Ale można się nauczyć panować nad pewnymi rzeczami. Prawda?

[3-mamuska]

eliza2016 napisał(a):

> Ale można się nauczyć panować nad pewnymi rzeczami. Prawda?

Niekonicznie.
Jak ci przyjdzie stresowa sytuacja to choćbyś uczyła
1000 razy ze ma nie bić walnie a potem będzie przepraszał płakał ze nie chciał. Ze nie będzie itp. Mam takich sytuacji codziennie kilka. W domu, w pracy.

[triss_merigold6]

Ty masz dziecko głęboko uposledzone, którego nie można spuścic z oka nawet na minutę, nie tylko z ZA.

[lauren6]

Brak cierpliwości to cecha, nad którą się u dzieci pracuje. Nie znasz przyczyn agresji tego konkretnego chłopca. U dzieci ze spektrum agresję często wywołują szeroko rozumiane problemy z komunikacją i z czasem będzie lepiej. Wszystko zależy od rodziców, szkoły, wsparcia terapeutycznego.

To dziecko jest w przedszkolu. Jak czytam opinię, że charakter przedszkolaka jest na całe jego życie to mam taką reakcję: 🤦‍♀️

[3-mamuska]

lauren6 napisała:

> Brak cierpliwości to cecha, nad którą się u dzieci pracuje. Nie znasz przyczyn
> agresji tego konkretnego chłopca. U dzieci ze spektrum agresję często wywołują
> szeroko rozumiane problemy z komunikacją i z czasem będzie lepiej. Wszystko zal
> eży od rodziców, szkoły, wsparcia terapeutycznego.


Skoro jest taki inteligenty tu raczej nie ma problemu z komunikacja.

> To dziecko jest w przedszkolu. Jak czytam opinię, że charakter przedszkolaka je
> st na całe jego życie to mam taką reakcję: 🤦‍♀️

Tak charakter ma się jeden można nad nim pracować ,ale pewne cechy zostają.


Chyba musisz charakter człowieka , z zachowaniem i rozwojem.

[katriel]

> Skoro jest taki inteligenty tu raczej nie ma problemu z komunikacja.

To zdanie świadczy o wyjątkowej ignorancji.

[milupaa]

Tak tak, charakter już w przedszkolu widać i zostanie on dziecku na całe życie 😅 Widziałaś kiedyś przedszkolaka?

[eliza2016]

Wiedziałam, że takie komentarze się pojawią. Ok to Twoje zdanie.

[eliza2016]

Zawsze chciałam mieć dwójkę dzieci, nie widzę powodu by zmieniać zdanie. Martwię się jedynie tym czy fizycznie damy radę. Syn jest samodzielny jeśli chodzi o ścisłość, ale wymagający. Tak bym to określiła.
Nie jest zamknięty, nie ma swojego świata. Jest nietypowy, i bardzo otwarty na ludzi. Łaknie towarzystwa.

[aqua48]

eliza2016 napisał(a):

> Zawsze chciałam mieć dwójkę dzieci, nie widzę powodu by zmieniać zdanie.

To po co pytasz na forum?

> Syn jest samodzielny jeśli chodzi o ścisłość, ale wymagający. Tak bym to określiła.

Określasz "wymagającym" i "nietypowym" wybuchowego agresywnego, nie panującego nad sobą chłopca, który naśladuje złe zachowania?

> Łaknie towarzystwa.

A jak to towarzystwo na niego reaguje? Dzieci garną się do niego, lubią z nim przebywać, bawić się wspólnie, jest chętnie zapraszany, współpracuje z innymi?

[asia_i_p]

To jest dziecko z zaburzeniem ze spektrum, które weszło w nowe towarzystwo, więc się uczy jego reguł. W domu, który zna, jest spokojny. No niestety nie da się tych ze spektrum zamknąć w wieży jak Roszponkę i tam socjalizować.

[3-mamuska]

eliza2016 napisał(a):

> Zawsze chciałam mieć dwójkę dzieci, nie widzę powodu by zmieniać zdanie. Martw
> ię się jedynie tym czy fizycznie damy radę. Syn jest samodzielny jeśli chodzi o
> ścisłość, ale wymagający. Tak bym to określiła.
> Nie jest zamknięty, nie ma swojego świata. Jest nietypowy, i bardzo otwarty na
> ludzi. Łaknie towarzystwa.



Tak tak i wali w łeb. 🤦‍♀️
Tak palny się zmienia jak sytuacja tego wymaga.

Pomyślałaś o synu? Jaki wpływa na niego będzie miło to ze będzie musiał się tobą dzieci?
Towarzystwo jest fajnie jak się może od niego odizolować wrócić do ciszy i spokoju. A nie do płaczącego niemowlaka.

W pierwszym poście coś innego pisałaś . A teraz nagle zmieniasz front bo ci się odpowiedzi nie podobają. Mam tylko nadzieje ze twój mąż ma więcej rozumu, a nie buzujące hormony.

[milupaa]

Nie no ty wiesz lepiej od niej 😀 Tak, skazywanie pierwszego dziecka na towarzystwo i płacz niemowlaka, te miliony skazanych dzieci, które mają rodzeństwo, zgroza.

[igge]

Ostrożnie napiszę, że Ty masz prawo hcieć i być drugi raz matką.
Nie ma absolutnie żadnej gwarancji, że Wasze drugie dziecko będzie zdrowe czy sprawne taj samo I w drugą stronę.
Wielu rodziców dziecka z niesprawnością mega boi się powtórzenia kłopotów ze zdrowiem czy sprawnością u swojego ewentualnego dziecka. Bardzo wielu. Rozmawiałam z rodzicami z wielu zakątków świata o tym.
Część rodziców w efekcie nie decyduje się.
Część rodziców mimo strachu i tak decyduje się.
Nie jest to żadna reguła ale Ci, z którymi ja akurat w życiu osobiście rozmawiałam na ten temat ( ja marzyłam kiedyś o trzecim dziecku) tzn co ważne Ci konkretnie z nich którzy mieli to drugie dziecko w takiej sytuacji - mieli zdrowe i sprawne to drugie.
Tak akurat los chciał.
Jak drugie vzy trzecie dziecko dopiero rodziców się z chorobą czy niesprawnością to sytuacja pod tym wątkowym względem jest łatwiejsza i zazwyczaj rodzice nie czują takiej mocnej potrzeby kolejnego dziecka i tak.
A macierzyństwo i tacierzyństwo jest i to nazwijmy to trudniejsze i to nazwijmy to zwykłe,łatwiejsze. Jednocześnie mamy na stanie dziecko/ dzieci zdrowe i chore. Sprawne i z niepełnosprawnością.

Dobrze, że czytasz różne opinie różnych osób autorko. Dla Twojego ewentualnego drugiego dziecka, nie ma przeproś, niepełnosprawność/ choroba starszaka będzie wyzwaniem.
Są i dobre są i złe strony takiego układu dla młodszego.
Dla starszego jednak też.
Masa spraw się zmienia.
Nie do końca przewidywalny jest kierunek i formą tych zmian.
Dla rodziców to samo.
Pewne jest, że będzie Wam trudniej przy dwójce. I to pod każdym względem.
Jedynacy to w sumie bułka z masłem😉
Ja nie odbieram Twojego wątku jako chęci urodzenia opiekuna czy towarzystwa, kolegi, przyjaciela dla starszaka.
Ale dobrze, że ktoś I o takim niebezpieczeństwie napisał.
Na pewno , jeśli zdecydujecie się na powiększenie rodziny, nic już nigdy nie będzie tak samo. Megatrudniej będzie.
Wasza decyzja czy mega szczęśliwiej?

[igge]

Aha jeszcze drobiazg. Doba nie jest z gumy NA PEWNO I Ty i mąż będzieciecie mieli mniej czasu dla każdego z maluchów indywidualnie.

Już teraz oględnie ( mnie nie trzeba szczegółów naprawdę) piszesz że Wasze jedyne dziecko jest " WYMAGAJĄCE".
Po urodzeniu drugiego Wasze pierwsze nie stanie się raczej mniej wymagające.
Drugie będzie wymagające nawet sprawne I zdrowe.
Tak naprawdę Kwestią jest czy chcecie ewentualnie się zajęta vzy nie.
Jeśli chcecie i dacie radę macie różne superpowers🙃... To nie zachęcam/ nie odradzam.

Ja tam zawsze chciałam kiedy byłam młodsza i silniejsza chyba. Tzn nie zawsze ale po urodzeniu pierworodnego odkryłam, że i owszem chcę dzieci.

Rodzice dzieci zdrowych i sprawnych to tak sobie teoretyzują tylko...

[igge]

Sorry za cholerny domyślacz. Mistrzem pióra i tak nie jestem ale to urządzenie powoduje chaos kompletny.

[eriu]

Zgadzam się. Takie oczekiwania wobec dziecka, że ma być dla drugiego rodzeństwa po coś to jest ogromne brzemię. Nie można takiego ciężaru zrzucać na barki dziecka. Dziecko powinno się mieć, bo się chce mieć i je kochać a nie żeby bratu było łatwiej i raźniej.

A zresztą nigdy nie będziesz mieć gwarancji, że pod ciężarem takich wymagań dziecko się nie wkurzy i nie wyjedzie w siną dal. Albo po prostu nie będą się dogadywać. No i co? I nic.

[jednoraz0w0]

jakiego dożywotniego opiekuna? przecież z ZA się żyje samodzielnie.

[igge]

Z wieloma innymi niesprawnościami czy chorobami często też.

[vivi86]

Mądrego to i miło poczytać.

[ninanos]

Ja mam naeurotypowe dzieci, ale dlugo bo różnica między chlopakami jest 8 lat nie mogłam się zdecydować na drugie. Nie dlatego, że starsze było upierdliwe, bo był i jest bardzo fajnym chłopakiem, zero problemów, ale przez sytuacje pracowe mojego męża cięzko bylo mi się zdecydować na drugie bejbi. Ale wiesz, że chyba najbardziej przekonało mnie to, że sama mam rodzeństwo, rożnie z nami bylo i był foch i wielka miłość, ale w momentach krytycznych mogłyśmy na siebie liczyć. I wiem, że jak działoby mi się coś złego to one zrobiłyby wszystko, zeby mi pomóc. W końcu nei ma na świecie genetycznie bliższych mi ludzi.
I też chciałam, żeby mój synek takiego kogoś na świecie miał, choćby jedną osobę. I serce mi rośnie jak widzę jak starszy podnosi pięciolatka po przewrotce i całuje mu kolanka, a młody dzierga z zapełem w przedszkolu serce dla brata, bo go kocha.
Także taki powód rówiniez jest w rodzinach gdzie dziecko jest zdrowe, a rodzice nie chcą jedynaka zostawić samego na świecie.

[mama-ola]

Moja koleżanka wyprowadziła syna z ZA intensywną terapią, ma którą chodził nie tylko syn, ale i rodzice. Zdiagnozowali, gdy miał dwa lata. Teraz chłopak jest w liceum. Pod koniec podstawówki psycholożka szkolna, która miała go pod obserwacją, powiedziała mojej koleżance, że gdyby poznała go dopiero teraz, nie stwierdziłaby by u niego ZA, bo funkcjonuje bardzo dobrze na wszystkich polach. Tak więc działajcie - im szybciej, tym lepiej.
A drugie dziecko jest osobnym bytem. Jeśli macie siły i środki, to czemu nie.

[eliza2016]

Dzięki. Super się czyta takie historie, jednak myśle, że u niego to mogło nie być ZA. Aspergera raczej ciezko stwierdzić u dwulatka. Może autyzm atypowy?
U nas wyszło gdy poszedł do przedszkola. Do tej, pory nikt z otoczenia nie wie. Syn stwarza wrażenie niegrzecznego dziecka. Ciągle dostaję rady by go porządnie zlać to zacznie się słuchać

[aqua48]

eliza2016 napisał(a):

> Ciągle dostaję rady by go porządnie zlać to zacznie się słuchać

A co radzi psycholog? Terapeuta? Jak z nim pracujecie żeby wykonywał polecenia, jak eliminujecie złe zachowania, wyciszacie? Jakimi metodami?

[eliza2016]

Syn jest przewlekle chory. Gdy mamy zajęcia dwa razy w miesiącu to jest już dobry wynik. To samo tyczy się przedszkola.
Terapeuta nakazuje cierpliwość, zrozumienie, i tłumaczenie metoda zdartej płyty. Kary na dziekco z Aspergerem nie działają, bo ono nie rozumie, że coś robi źle.
Z równiesnikami dogaduje się słabo. Jeden na jeden ok, ale w grupie dramat.

[koronka2012]

Wy powinniście z tym dzieciakiem ćwiczyć codziennie, I zmienić psychologa jeśli jedyny jego pomysł to cierpliwość 😱. Zmieńcie mu przedszkola integracyjne albo domagajcie się od przedszkola realizacji zaleceń no bo chyba ma orzeczenie?

[koronka2012]

U znajomych stwierdzili to w przedszkolu integracyjnym. Badania potwierdziły diagnozę chociaż to przypadek wysoko funkcjonującego bardzo inteligentnego dziecka. Ale też są problemy z emocjami chociaż bez agresji.

[igge]

Znam 1 taką osobę. Bardzo inteligentną, oczytaną, wysoko funkcjonującą. Też nikt prócz bliskich nie wie.
Tak na zewnątrz to rzuca się w oczy " samotność", zero przyjaciół i znajomych przez w zasadzie wszystkie etapy edukacyjne.
Teraz młodziak siedzi w domu, nie wychodzi, przykleja się mimo wysiłków do kompa. Niestety mimo zdolności i zainteresowań ( nie były to przypadkowe kierunki studiów) nie udaje się tej osobie ukończyć studiów. Ani państwowych ani prywatnych. Impas.
Szkoda bo zdolności są I potencjał . W dodatku powody oblewania są często dość groteskowe np nie wyjdzie na czas na egzamin. Albo w ogóle zapomni.
No i ma tylko rodzinę, a jest w wieku kiedy rówieśnicy spędzają czas wyłącznie niemal że znajomymi.

[koronka2012]

Tamten dzieciak jest bardzo towarzyski i w ogóle nie ma problemu z relacjami. Gorzej w sytuacjach gdzie trzeba było wyrazić co mu leży na wątrobie - totalnie się w sobie zamyka - jeśli się nie zgadło o co chodzi to sam nie powiedział. Terapia pomaga, jest znacznie lepiej z emocjami, choć nadal widać że mówienie o tym co czuje i z czym mu źle przychodzi mu z dużym trudem.

[igge]

No widzisz, w Twoim opisanym przypadku ja, osoba z zewnątrz nie dostrzegłabym zupełnie nic wskazującego na dysfunkcje, ZA.

[aqua48]

No widzicie, a ja znam dorosłego człowieka z zaburzeniami ze spektrum ZA. Jest piekielnie inteligentny uzdolniony i pracowity i skończył trzy kierunki studiów. Jest dobrym merytorycznie pracownikiem. Jednak nie jest w stanie utrzymać dłużej niż kilka miesięcy żadnej pracy ze względu na swój charakter - bezkompromisowość i walenie prawdą w oczy. Żaden szef nie będzie wchodził z nim w dyskusje dlaczego warto/trzeba się w firmie podporządkować idiotycznym niekiedy zasadom i wymaganiom, zamilczeć i przeczekać zamiast mówić głośno. Jest otwarty i nie waha się wypowiadać tego co uważa za stosowne wtedy kiedy chce i do tego do kogo chce. I wylatuje z pracy..
Nie jest też w stanie utrzymać żadnego związku.

[jan.kran]

aqua48 napisała:

> No widzicie, a ja znam dorosłego człowieka z zaburzeniami ze spektrum ZA. Jest
> piekielnie inteligentny uzdolniony i pracowity i skończył trzy kierunki studiów
> . Jest dobrym merytorycznie pracownikiem. Jednak nie jest w stanie utrzymać dłu
> żej niż kilka miesięcy żadnej pracy ze względu na swój charakter - bezkompromis
> owość i walenie prawdą w oczy. Żaden szef nie będzie wchodził z nim w dyskusje
> dlaczego warto/trzeba się w firmie podporządkować idiotycznym niekiedy zasadom
> i wymaganiom, zamilczeć i przeczekać zamiast mówić głośno. Jest otwarty i nie w
> aha się wypowiadać tego co uważa za stosowne wtedy kiedy chce i do tego do kogo
> chce. I wylatuje z pracy..
> Nie jest też w stanie utrzymać żadnego związku.

———————-> Piszesz jeden do jednego o moim ex Ale ... nigdy nie miał diagnozy, dopiero kiedy był dorosły i nasz syn został zdiagnozowany zapaliła mi się czerwona lampka. Było już po herbacie i po rozwodzie . Ex skończył studia w PL , potem specjalizacja z anestezjologii w DE w bardzo prestiżowej klinice i sześć lat pracy tam. Plus niemiecki doktorat.Jest świetny i przyjmowano go otwartymi rękoma ale z powodów jak piszesz zmieniał nie tylko prace jak rękawiczki ale i kraje, pracował w pięciu.Nasz syn który moim zdaniem ma większe problemy niż ojciec funkcjonuje dobrze i w pracy i w związku i socjalnie.Ale za tym stoją lata pracy jego ,mojej ,siostry oraz grona terapeutów i nauczycieli.

[ninanos]

Ja mam kuzyna z ZA, bardzo inteligentny, wysokofunkcjonujący. We wczesnych etapach edukacji to była jedna wielka tragedia, dzieciaki go strasznie męczyły. On nigdy agresywny nie był, raczej unikał towarzystwa, malo mówił, albo jak mówił to nawijał o rzeczach, które nikogo nie interesowały. W szkole bradzo dobrze się uczył z wybranych przedmiotów. Dla mnie, a jestem od niego kilka lat młodsza był mega dziwny. W szkole średniej o tyle bylo lepiej, że trafił do klasy z naszym kuzynem, więc tamten krzywdy mu nie pozwolił zrobić, a ten z ZA mu w nauce pomagał. Jak poszedł na studia już był bardzo zsocjalizowany, dalej cichy, nawijający o wybranej dziedzinie (ale to studiował), miał opinie dziwaka, ale raczej był lubiany. ZOstał na studia doktoranckie na uczelni, potem odszedł sam z uczelni i nie potrafił utrzymać żadnej pracy. Tzn on był bardzo zaangażowany, czym wszytskich do siebie zrażał, bo on zawsze na 100% i walił prosto z mostu. Wrócił na uczelnie, zdobywa kolejne stopnie naukowe i tam się realizuje, na uczelni dorosły z ZA jest określany mianem odklejonego, ale nie on jedyny, jakoś się wkomponował w towarzystwo. Dalej jest dla mnie takim kosmitą, ale lubie go jako człowieka, naprawdę. Daleką drogę przeszedł, niektórzy na nim krzyżyk stawiali, bo idiota, głąb, nie potrafi się zachować, ale ciotka z wujkiem zawsze o niego walczyli.

[ninanos]

Dodam, że zdiagnozowany jako dorosły, bo w latach 80 wiedza o ZA była zerowa. To co on osiągnął to ciężka praca własna i jego rodziców. On był jedynakim, ale miał chmarę kuzynostwa i zawsze uczono nas go akceptować. Nie był dla nas wtedy równorzęnym partnerem zabaw, ale był z nami.

[igge]

To Twoje ninanos ostatnie zdanie jest trafne co do jedynej osoby z ZA, którą lepiej znam.

[mamdomek]

To niczego nie dowodzi. Jest milon odmian i gradacji ZA.
I na to się nakłada milion możliwych opcji życiowych i przypadków, w jakich te osoby się znajdą.

Nie ma co za dużo kombinować nad sprawami na które nia mamy wpływu. Jest dziecko z ZA, to należy się nim zająć. Tak samo możliwie dobrze, jak dzieckiem bez ZA. I to tyle co można i należy zrobić.

[sabina211]

Rozterek nie miałam, zwłaszcza, że w momencie diagnozy syna (dziś studenta) na świecie było już 3 z 4 moich dzieci. ZA ma tylko najstarszy. Nigdy też nie był agresywny, jeśli już to wycofany i uciekający do swojego świata. Ja bardzo się cieszę, że nie pozostał jedynakiem. Oczywiście ktoś inny może mieć inaczej.

[princesswhitewolf]

>Nigdy też nie był agresywny, jeśli już to wycofany i uciekający do swojego świata.

No wlasnie

[3-mamuska]

princesswhitewolf napisała:

> >Nigdy też nie był agresywny, jeśli już to wycofany i uciekający do swojego
> świata.
>
> No wlasnie


No właśnie.
Tez mam siostrę ZA bez diagnozy bo kto 40 lat temu diagnozował.
Ale ona żyje we własnym świecie ,pracuje kupiła dom z drugą siostrą na pół, ale kontakty społeczne leżą. Ma swój zamknięty krąg. Właśnie nie ma znajomych przyjaciół. Widać ze w większym gronie złe się czuje.
Jest dość szorstka w obejściu, mówi co myśli wiec czasem wychodzi niezręcznie, nie łapie żartów. Je wyborczo ,ubraniowe tez ,nadwrażliwa dotykowo. Jakbyście zobaczyły jak tabletki łyka heheh.
Zdolna inteligenta bestia ale tez właśnie przez kontakty nie rozwinęła kariery.

Ale ona nigdy nigdy nie była agresywna.
Z takimi wysoko funkcjonującym i agresywnymi jest najgorzej. Bo wydaje się ok do czasu stresowej dla nich sytuacji. Wtedy brak hamulców różnie się kończy.

[igge]

U tych moich znajomych też chyba żadnej agresji nie ma. I raczej nie było.
Wycofanie I uciekanie do własnego świata za to bardzo rzucające się w oczy.
No i fakt, rodzeństwo na plus.

[wkswks]

Ja bym nie chciała urodzić się jako towarzystwo dla agresywnego brata.
Wyobrażasz sobie, ze młodsze dziecko moze spotkać ostracyzm rówieśniczy z powodu zachowania brata? Przychodzi dziecko w odwiedziny i zostaje zaatakowane przez o kilka lat starszego chłopaka?

[eliza2016]

Syn w domu nie przejawia zachowanie agresywnych w stosunku do naszych znajomych, rodziny i ich dzieci.. Przejawia agresję w stosunku do nas, oraz do dzieci w dużej grupie rówieśniczej.

[koronka2012]

Prawdopodobnie jest przebodźcowany, i jest mu trudno. Powinien być w mniejszej grupie i prowadzone przez panie które mają w tym kierunku wykształcenie.

[eliza2016]

Jasne. Złożyłam podanie do 5 przedszkoli, obdzwoniłam wszystkie w obrębie 30 km. Nie ma miejsc. Owszem były, ale w przedszkolach specjalnych. Syn rozwija się ponad normę, czyta w wieku 5 lat.

[joyce_byers]

No to będzie przebodzcowany z noworodkiem, a potem małym dzieckiem w domu.
Ja bym się nie zdecydowała. Piszę to jako osoba z ADHD mająca (pewnie to wiesz skoro masz synka z ZA) mnóstwo wspólnych cech z osobami ze spektrum autyzmu.

[kicifura]

eliza2016 napisał(a):

> Jasne. Złożyłam podanie do 5 przedszkoli, obdzwoniłam wszystkie w obrębie 30 km
> . Nie ma miejsc. Owszem były, ale w przedszkolach specjalnych. Syn rozwija się
> ponad normę, czyta w wieku 5 lat.

A co jest złego w przedszkolach specjalnych? Twoje dziecko potrzebuje fachowego podejścia i tam ma. A to największe szanse.

[kicifura]

Poprawka: (...) i tam ma na to największe szanse.

[koronka2012]

Akurat w przypadku dziecka które jest ponad przeciętnie inteligentne nie jest to najszczęśliwsze rozwiązanie. O ile mówimy o przedszkolu dla dzieci z opóźnieniem umysłowym. Nie wiem jak to jest zorganizowane?
Nawet państwowe Przedszkole powinno prowadzić terapię zalecaną w orzeczeniu, dostają na to kupę kasy

[kicifura]

Lepiej żeby siedziało w domu?

[kicifura]

Ok, to ja nie rozumiem w końcu czy to dziecko jest w placówce czy nie?

[3-mamuska]

koronka2012 napisała:

> Akurat w przypadku dziecka które jest ponad przeciętnie inteligentne nie jest
> to najszczęśliwsze rozwiązanie. O ile mówimy o przedszkolu dla dzieci z opóźnie
> niem umysłowym. Nie wiem jak to jest zorganizowane?
> Nawet państwowe Przedszkole powinno prowadzić terapię zalecaną w orzeczeniu, do
> stają na to kupę kasy



To ze czytał w wieku lat 5 nie oznacza od razu wybitej inteligencji.

[furiatka_wariatka]

>
> To ze czytał w wieku lat 5 nie oznacza od razu wybitej inteligencji.

To prawda, znam z bliskiej rodziny 2 przypadki takich dzieci czytających w wieku 5, nawet 4 lat. No i generalnie nic z tego nie wyniknęło, ot zwykle nastolatki bez wybitych osiągnięć. Po prostu mieli jakiś "talent" do literek we wczesnym dzieciństwie, widocznie jakąś część mózgu rozwinęła się wcześniej, podobnie jak niektóre dzieci ładnie malują czy śpiewają, ale nie świadczy to wcale o jakiejś ponadprzeciętnej inteligencji i nie przekłada się potem na wybitne osiągnięcia.

[igge]

Ale powiedz to ich matkom😉

[milupaa]

Bo ponad przeciętna inteligencja czy zdolności to nie wszystko. Muszą zaistnieć warunki, aby mogły się rozwinąć. Mnóstwo ludzi je marnuje, nie wykorzystuje. A niektórzy mają to szczęście, że mają mądrych rodziców, trafia w odpowiednie środowisko, mają odpowiedni charakter (wytrwały, pracowity). Cała zagadka.

[ichi51e]

w przedszkolu specjalnym autystycznym np zle jest to ze dziecko jak rozumiem mówiące, zaczynające czytać będzie prawdopodobnie w grupie z 3 może 4 dzieci maks które być może będą werbalne a być może nie. Moje dziecko raportowali ze najgorsza jest samotność bo inne dzieci nie były zainteresowane niczym poza swoimi fiksacjami.

[kicifura]

A w zwykłym wpadnie w grupę 28 dzieci i na pewno będzie lepiej..
Zresztą wszystko zależy od konkretnej placówki, a ja odebrałam to jako skreślanie przedszkola specjalnego z zasady, bo specjalne. Jakby to był wyrok

[ichi51e]

rozwojowo na pewno tylko lepiej żeby np przychodziło na 2-3 godzinki a nie kiblowalo tam do 17

[hanusinamama]

A skąd wiesz czy nie bedzie agresywny dla rodzeństwa...skoro jest do was? To ze nie jest dla sąsiadki córki nie znaczy ze nie bedzie dla rodzenstwa, które jest ciągle z nim w domu

[lauren6]

Matkobosko, hanka czy ty masz dzieci? Co to za pytanie "czy nie bedzie agresywny". Rodzeństwo często się leje między sobą regularnie. Nawet to neurotypowe.
Twoje argumenty w tym wątku można streścić: rodziny posiadające więcej niż 1 dziecko to patologia.

[hanusinamama]

A czy ja napisałam, ze to dotyczy tylko ZA?? Ona pisze, ze nie jest agresywny dla dzieci znajomych wiec nie bedzie dla rodzeństwa...no dość optymistyczne założenie.
Po pierwsze, jej sprawa ile ma dzieci. Po drugie nigdzie nie napisałam, ze wiecej niz 1 to patologia.
Rozumiem chęc posiadania drugie czy kolejnego dziecka.
Nie rozumiem chęci zrobienia sobie dziecka aby pierwsze miało towarzystwo lub nie zostało same w dorosłości. BO to akurat jest bez sensu

[3-mamuska]

lauren6 napisała:

> Matkobosko, hanka czy ty masz dzieci? Co to za pytanie "czy nie bedzie agresywn
> y". Rodzeństwo często się leje między sobą regularnie. Nawet to neurotypowe.
> Twoje argumenty w tym wątku można streścić: rodziny posiadające więcej niż 1 dz
> iecko to patologia.


Tylko ze zwykle rodzeństwo z tego wyrasta.
I bija się jak maja 2-3 lata nie 6.
Moje się nie biły nigdy. Kłóciły ale się nie lały zreszta z różnica wieku 5 lat nie było o co. Inny czas inny rozwój.
Ja ze swoimi tez nie. Może przez różnice wieku a tu taka będzie.
Nie dasz gwarancji ze on wyrośnie.
Jak jest przez stymulowany w grupie to myślisz ze przy ryczącym niemowlaku nie będzie.

[eliza2016]

Ja miałam 18 lat i biłam się z bratem. O komputer

[jammer1974]

lauren6 napisała:

> y". Rodzeństwo często się leje między sobą regularnie. Nawet to neurotypowe.

Jest roznica miedzy laniem sie przez dziecko neurotypowe a laniem przez dziecko ktore sie nie hamuje i nie dostrzega granic.
Mialam taka siostra wiec wiem co mowie.

[hanusinamama]

Jest róznica miedzy laniem się rodzeństwa (równo) a agresją jednego wobec drugiego.

[plain-vanilla]

Drugie dziecko tylko wtedy, jeśli sama tego pragniesz. Gwarantuję ci, że dziecku z ZA jest to kompletnie obojętne i prawdopodobnie nie będzie potrzebowało żadnej bratniej duszy w postaci brata lub siostry.
Mam starsze dziecko z ZA i od początku nienawidziło brata, nigdy nie chciało rodzeństwa o czym mnie poinformowało z wielkimi pretensjami w wieku lat 4. Drugie dziecko nie pojawiło się na świecie, żeby zapewnić starszemu szczęśliwsze życie ani być jego bratnią dusza. Jest neurotypowe i tym samym zupełnie inne od starszego.

[sabina211]

A moje dzieci mają między sobą fajną więź. Syn z ZA jest bardzo zżyty z siostrami i opiekuńczy w stosunku do najmłodszego. Myślę, że relacje wśród rodzeństwa nie są skazane na niepowodzenie tylko dlatego, że jedno z nich ma ZA. Zresztą mój mąż też ma (niezdiagnozowane, ale wyraźne), a z rodzeństwem był nierozłączny długo, do teraz mają dobre relacje.

[kicifura]

Ludzie z ZA nie są zrobieni w tej samej foremce.
Mnie by ta agresja niepokoiła. Rozumiem chęć drugiego dziecka i nie twierdzę żeby jej nie ulegać. Ale to na pewno będzie trudniejsze. No i trzeba baaardzo uważać żeby tego młodszego nie traktować instrumentalnie, bo odebrałam ten wątek tak że młodsze dziecko ma już określoną rolę w życiu.
Trzeba sobie (samemu, a nie tu na forum) szczerze odpowiedzieć na pytanie czy to ma być dziecko dla samego dziecka (z własnym, oddzielnym życiem i pewnie swoim własnymi problemami) czy ułatwienie dla starszego i ulga dla rodziców że nad tym starszym po naszej śmierci będzie ktoś czuwał.

[koronka2012]

Ale ta agresja występuje tylko w określonych okolicznościach. Wtedy gdy dziecko jest otoczone hałasem i ma zbyt wiele bodźców, przed którymi nie ma się jak ukryć/odciąć. Takie sytuacje dla niego to jak chińska tortura, bardzo intensywną opieką przynajmniej psychologa przedszkolnego, a z tym jest kicha…

[kicifura]

Otoczone hałasem i przebodźcowane - brzmi jak pierwsze 2 lata życia nowego dziecka w domu

[eliza2016]

Dokładnie tak. Nie ma u nas psychologa. Do integracyjnego sie nie dostał.

[koronka2012]

eliza2016 napisał(a):

> Dokładnie tak. Nie ma u nas psychologa. Do integracyjnego sie nie dostał.

Jeśli masz orzeczenie i zalecenia pracy z psychologiem, to przedszkole powinno zatrudnić bo to staje na to kupę kasy.

[igge]

My mieliśmy orzeczenie on i dostać się do przedszkola to była pestka. Bo orzeczenie.
A było to okazało się wyjątkowo dobre integracyjne przedszkole, o które zabijali się rodzice sprawnych dzieci. Z wielką kolejką chętnych. Wiele osób nie dostawało się.

[hanusinamama]

Tu tez bedzie spora róznica wieku (skoro dziekco juz jest w szkole)...wiec jakie bratnie dusze??

[lauren6]

Akurat różnica wieku zupełnie nie przekłada się na stosunki między rodzeństwem. To są pobożne życzenia, że ktoś urodzi dzieci rok po roku i będą się razem bawić, przyjaźnić. Czasami nastarsze trzyma z najmłodszym itd. Tego się nie da przewidzieć.

[eliza2016]

Zgadzam się. Różnica między dziećmi wynosiłaby 7 lat. Znam rodzeństwo odmienne płci, 10 lat różnicy, a w ogień by za sobą skoczyli.

[hanusinamama]

Ale nie mozesz tego zakładać. A co jak nie będa sie lubić? I nie dlatego ze starsze ma ZA...tak zwyczajnie.

[3-mamuska]

eliza2016 napisał(a):

> Zgadzam się. Różnica między dziećmi wynosiłaby 7 lat. Znam rodzeństwo odmienne
> płci, 10 lat różnicy, a w ogień by za sobą skoczyli.


Może i by by poszli tylko ze nie da się stworzyć więzi z osoba adresowaną no chyba ze wychowasz ofiarę która musi się na to godzić bo to chory brat.
No i z pewnymi cechami nie zawsze nam po drodze. Wiec może a nie musi.

[hanusinamama]

Tak ale nie można zakłądac, ze skoro w przedszkolu-szkole nie ma towarzystwa dla siebie to 7 lat młodsze rodzeństwo bedzie tym towarzystwem...a o to tu m.in. chodzi. Pierwsze 3-4 lata to zadne towarzystwo. Potem dla 12 latka 5 latek...No więź moze być jak najbardziej ale nie kompan do zabawy

[mamdomek]

Gwarantujesz na podstawie czego? Swojego pojedynczego doświadczenia?
Śmieszne, ale typowe...

[zuzanna_a]

Trzeba brac kazdy scenariusz pod uwage. Na pewno tez typ ZA i kontakty rowiesnicze.

Mlodsze rodzenstwo to zawsze „zaraza” - najpierw dracy sie niemowlak, potem irytulacy i burzacy wszystko dwu-trzylatek. Do kompletu nowy czlonek rodziny ktory skupia na sobie 100% uwagi. Jak mniemam dziecko z potrzebami ma jej od was mnostwo. Jak maluch bedzie miec kolki i bedzie wisiec na piersi - dasz starszakowi 15% czasu. Nie wiem jak to na niego zadziala. Czy nie upatrzy w nowym dziecku wroga numer 1.
Wiec pierwsze lata beda trudne.
Dopiero pozniej mozna budowac jakas trwala relacje, u was jak rozumiem roznica wieku to tak lekko liczac bedzie kolo 5 lat. I tak dosc duza.

Zwrocilabym uwage na sytuacje przedszkolne. Skoro w domu jest ok znaczy ze jest ok bo nie ma innych dzieci. W przedszkolu sa - cos zburzą, cos zabiorą i pojawia sie brak hamulców i agresja. Jak wiec bedzie reagowac jak mlodsza siostra rozwali mu w mak klocki? Albo mlodszy brat bedzie halasowac, popychac, zacznie dokuczac?
Co jesli kolejne dziecko bedzie miec ZA - jeszcze w wersji gdzie sa zachowania agresywne - jak wtedy beda wygladac relacje dzieci i codziennosc? Bijatyki? Agresja? Wyzwiska?

Mialabym ogromne rozterki. W mojej ocenie po tym co opisujesz - choc rozumiem calym sercem chec posiadania drugiego dziecka - musicie brac pod uwage rozne scenariusze, rowniez zle i pomyslec jak bedzie funkcjonowac wasza rodzina i czy jestes na to gotowa.

Argument ze szkoda zeby nie byl na swiecie sam, hmmm…
Zawsze mnie zastanawia - czy to jakas katastroficzna wizja, ze nastepuje koniec swiata i zostaja na nim tylko rodzeństwa?
Zakladajac ze dociagniecie z mezem do 85 ( a niech wam los da i wiecej) - opuscicie ziemski padól jak syn bedzie miec 55-60 lat? Do tego czasu bedzie miec pewnie zone, dzieciaki, szwagra/ kuzynow, moze wnuki, ludzi z pracy, znajomych, przyjaciol i tyle ludzi w okol ze w momencie waszego pochówku jeden brat czy siostra nie wplyną na statystyki otaczajacych osób jakos znacząco

[pytajacakinga]

Nie rób tego nie sprowadzaj dziecka na świat tylko po to żeby starsze miało rodzeństwo. Tym bardziej że jeżeli ma ZA to i tak woli być w swoim bardziej samotnym świecie.

[eliza2016]

Skąd wy bierzecie te stereotypy? Syn nie jest samotnikiem. Przeciwnie. To dusza towarzystwa. On tylko nie umie pracować w grupie z dziećmi.

[nickbezznaczenia]

No to zdecyduj się.
Albo umie współpracować albo nie

[elenelda]

eliza2016 napisał(a):

> Skąd wy bierzecie te stereotypy? Syn nie jest samotnikiem. Przeciwnie. To dusza
> towarzystwa. On tylko nie umie pracować w grupie z dziećmi.


Dusza jakiego konkretnie towarzystwa?

[3-mamuska]

eliza2016 napisał(a):

> Skąd wy bierzecie te stereotypy? Syn nie jest samotnikiem. Przeciwnie. To dusza
> towarzystwa. On tylko nie umie pracować w grupie z dziećmi.


Oj chyba zakliszasz rzeczywistość.
Coś jak moja Kolezanka.

Jaka dusza towarzystwa jak nie umie współpracować?
Jej syna tez dusza towarzystwa wszędzie go pełno a ze wlanie tu uszczypnie tu uderzy to nic ale z niego wydusza towarzystwa.
Szkoda ze młodsza siostra nie chcą koleżanek do domu przyprowadzać ani go nigdzie zabierać . Bo on dusza towarzystwa się wciska w krąg dziewczynek tylko 2/3 lata młodszych. Ale przy tym zawsze któraś oberwie. I on to nie robi z agresji po prostu musi taki odruch. Tak jak niektóre musza 3 razy otrzymać drzwi i dopiero przez nie przejść tak on musi szczypać, ścisnąć osobę z która ma słowny kontakt.

[koronka2012]

Piszesz jakieś kosmiczne bzdury. Zachowanie twojego syna absolutnie nie jest charakterystyczne dla ZA.

Mały może mieć sprzężone dysfunkcje, albo jest źle prowadzony, agresja i wybuchowość jest skutkiem tego że sobie nie radzi z emocjami.

I mam nadzieję że jest na terapii, natomiast nie bardzo podoba mi się podejście że drugie dziecko miałoby się kiedyś w przyszłości opiekować bratem….

[pytajacakinga]

koronka2012 napisała:

> Piszesz jakieś kosmiczne bzdury. Zachowanie twojego syna absolutnie nie jest ch
> arakterystyczne dla ZA.
>
> Mały może mieć sprzężone dysfunkcje, albo jest źle prowadzony, agresja i wybuch
> owość jest skutkiem tego że sobie nie radzi z emocjami.
>


Racja, moja córka ma ZA i nigdy nie była wybuchową czy agresywna raczej spokojna i obojętna bardzo ciężko wyprowadzić ją z równowagi.

[eliza2016]

Syn może mieć też zadatki ADHD. Jednak jakby nie było emocje i kontakty z dziećmi w grupie mocno kuleją

[elenelda]

Dlatego potrzebuje intensywnej terapii a nie rodzeństwa.

[hanusinamama]

Ale to dzieci z ZA są fabrycznie robione?? Jedno nie ejst agresywne inne moze być. Nie wiem czmu rodzice dzieci z ZA wykluczają, ze dziecko z ZA moze byc agresywne...

[ichi51e]

Może być agresywne jak każde dziecko nt. Chodzi o to ze agresja nie jest żadnym wyznacznikiem autyzmu jedynie pojawia się wtórnie.

[hanusinamama]

NO nie jest. I tu chyba autorka źle napisała fakt (jakby to wynikało z ZA) ale nie piszmy, ze dzieci z ZA nigdy nie są agresywne bo to tez bzdura

[jan.kran]

Nie przeczytałam wszystkich wypowiedzi ,zrobię to w wolnej chwili ale chcę się podzielić naszą historią. Nie masz pewności czy drugie dziecko będzie miało ZA i jak będzie funkcjonować. Co do stosunku z rodzeństwem to taka sama loteria jak u osób NT. Ja mam syna ZA. 33 lata, późna diagnoza w wieku 16 lat i córkę NT 36 lat oraz exa z niezdiagnozowanym ZA. Ex całe życie był nieszczęśliwy powodu braku rodzeństwa i bardzo chciał dwoje dzieci. Córka i syn żyli trochę obok siebie do czasu rozwodu .Kiedy mieli 12/16 lat zostaliśmy we troje a zarazem oni się zbliżyli. Syn po diagnozie dostał ogromną pomoc w Norwegii ,szkoła średnia to była dla mnie masakra i bym się wielokrotnie poddała gdyby nie pedagog , psycholog i nauczyciele. Syn był spokojny i w sumie ok ale problemy ze snem ,depresja i problemy z nauką niektórych przedmiotów dały mi w kość. Wszyscy w szkole uważali że jest wybitny,długo by pisać ale miał tak indywidualne wsparcie że maturę z norweskiego zdał super ,inne przedmioty ok. Na dziś ma licencjat z antropologii kulturowej ,jest tłumaczem ustnym w czterech językach i jest w udanym związku od dwóch lat, ma znajomych i przyjaciół.Następny odcinek o nim i o siostrze

[jan.kran]

C i B budowali swój związek powoli. Jako dzieci lubili się ale żyli obok , jako nastolatkowie zaczęli się zbliżać. Kiedy córka studiowała a syn zaczął studia mieli coraz więcej wspólnego ,zresztą zawsze mieli podobne gusta i zainteresowania. Po diagnozie syna, miał 16 lat , córka 19 ja i dzieci uczyliśmy się żyć w nowej sytuacji. Bywało różnie ale na dziś C i B są przyjaciółmi, partnerami intelektualnymi a C. jest dumna z brata i nie ma problemu mówić otoczeniu że jest Aspie. My , ja i córka mamy autyzm nabyty komunikujemy i myślimy nieco inaczej niż osoby NT. B. oprócz niewątpliwych problemów dał mnie i córce bardzo wiele ,rozszerzył nasze spostrzeganie świata i nas wzbogacił. Nie tylko nas bo dziewczyna syna ,są dwa lata razem , studiuje psychologię i wybrała sobie w czasie studów praktyki z osobami z autyzmem i ZA a po studiach chce pracować z osobami ze spektrum. Mój syn jest świetnym człowiekiem, dobrym synem ,bratem i partnerem ,ma wielu fajnych ludzi wokół siebie, pracę którą lubi .Droga do tego była długa i czasami wątpiłam ,dziś też są momenty cięższe ale nie zamieniłabym mojego autystycznego syna na nikogo innego. Jego autyzm jest częścią jego i naszego świata,bywa problematyczny ale też wzbogacający.

[la_mujer75]

Och, jak miło mi czytać o Twoim synu. Nawet niedawno zastanawiałam się, co tam u Was słychać.
Cieszę się, że ma się dobrze

[jan.kran]

la_mujer75 napisała:

> Och, jak miło mi czytać o Twoim synu. Nawet niedawno zastanawiałam się, co tam
> u Was słychać.
> Cieszę się, że ma się dobrze


——————> Teraz jest bardzo dobrze ale czasem jak patrzę w przeszłość to się zastanawiam jak przeżyłam szkołę średnią syna i okres dojrzewania. Nie było problemów z agresją, był miłym towarzyszem intelektualnym ale komunikacja ,problemy ze snem i depresja nie pomagały. Do dziś mam momenty że mi płetwy opadają ale podchodzę z humorem do jego zachowań Na pewno pomaga to że żyjemy w kraju tolerancyjnym gdzie ludzie są mało wścibscy i tolerancyjni a wiedza o autyźmie spora.

[la_mujer75]

U nas sen też jest problemem.
Plus koncentracja.
Ma lekarstwa na koncentrację, ale tylko w wyjątkowych sytuacjach po nie sięga, bo potem ma podwójny cyrk ze spaniem.
Ech, ciężkie to jest, ale miło poczytać, że i aspi potrafią się odnaleźć To daje nadzieję .

[samawsnach]

"Piszesz jakieś kosmiczne bzdury. Zachowanie twojego syna absolutnie nie jest charakterystyczne dla ZA."
Oczywiście, że jest - spektrum, jak sama nazwa wskazuje, jest szerokie i jedno dziecko z ZA będzie totalnie wycofane, łaknące jedynie ciszy, drugie nadaktywne i nakręcone.
Natomiast głosy o opiece nad niepełnosprawnym bratem, czy brzemieniu na całe życie pokazują małą wiedzę niestety. Osoby z ZA często nie mają orzeczenia o niepełnosprawności i funkcjonują zupełnie normalnie, zwłaszcza, gdy są od wczesnych lat w terapii i mają mądrych, wspierających rodziców.

[samawsnach]

A co do twoich autorko wątpliwości, to najważniejsze, żeby decyzja była z mężem wspólna (niby oczywistość). Umówcie się na konsultację do lekarza, który zajmuje się spektrum, porozmawiajcie o ryzyku. Ja znam wiele rodzin, gdzie tylko jedna dziecko ma ZA, reszta jest neurotypowa, nawet jeśli to chłopcy, czyli potencjalnie większe ryzyko. I może to przypadek, ale lepiej funkcjonują te dzieci, które rodzeństwo mają.

[ichi51e]

To chyba do wróżki bo lekarz to raczej nie pomoże.

[ichi51e]

Dla autyzmu charakterystyczna to jest triada autystyczna nie agresja czy nadaktywność. Tego w ogóle nie ma w kryteriach diagnostycznych.

[koronka2012]

Ale wybuchowość i agresja to NIE są cechy charakterystyczne dla ZA. „Normalne” dzieci tez bywają.

[sandrasj]

My mamy. Mamy syna z autyzmem, ma teraz ponad 6 lat i mamy wątpliwości co do starania się o drugie. Choć chcielibyśmy.

[ichi51e]

Ja tez bym chciała drugie. Ale jakoś pierwsze tyle wymaga ze prezentowanie mu brata/siostry wydaje się nie fair.

[kamin]

Ja mam drugie. Obaj z ZA/autyzmem atypowym.
Nawet przez minutę nie żałowałam decyzji o drugim dziecku. O pierwszym też nie
Staram się przede wszystkim nie przesadzić z terapią i próbami "naprawienia" dziecka. Mają mieć dobre dzieciństwo i być szczęśliwi.

[sandrasj]

A ja się boję że nie dam rady z dwoma autystami (mój syn ma autyzm wczesnodzieciecy). Po prostu. Chciałabym doświadczyć macierzyństwa z neurotypowym dzieckiem. Ale się boję, i skupiam się na synu. Nie podjeliśmy jeszcze ostatecznej decyzji.

[sandrasj]

Ja mam z kolei wrażenie że drugie, jeśli byłoby neurotypowe, i mimo że młodsze, i tak miałoby dużo mniej uwagi, z racji brata.

[princesswhitewolf]

>To zaburzenie, które charakteryzuje się tym, że jest wybuchowy, agresywny. Nie ma hamulca, często nie panuje nad sobą. W przedszkolu nie dogaduje się z dziećmi. Przeklina.. Naśladuje złe zachowania.


Ciekawe bo moj domowy Aspergeryk lat 53 w ogole nie jest wybuchowy, wrecz flegmatyczny.

Ta wybuchowosc to niekoniecznie wynik ZA. Poza tym moze sie jeszcze bardzo zmienic. To przedszkolak dopiero!

[asu1981waw]

Znam historię, że w rodzinie z dzieckiem z ZA pojawiło się drugie dziecko - z zespołem Downa.
Starsze całkowicie odrzuciło młodsze, samo zaczęło zachowywać się dużo gorzej, wręcz cofnęło się z wypracowanymi już zachowaniami.
Oczywiście to przypadek skrajny, ale bywa i tak...

[simply_z]

czyli ci ludzie mieli jakiś skopany genotyp....ZA, down..

[kiddy]

Zespół Downa nie ma nic wspólnego ze skopaną genetyką. To ruletka i może trafić na każdego.

[taki-sobie-nick]

Niemniej z niewłaściwym genotypem ma 100% wspólnego.

[kicifura]

kiddy napisała:

> Zespół Downa nie ma nic wspólnego ze skopaną genetyką.

Jak nie jak tak?

[jammer1974]

kicifura napisała:

> kiddy napisała:
>
> > Zespół Downa nie ma nic wspólnego ze skopaną genetyką.
>
> Jak nie jak tak?

Nie.