Hobby ma sens, ale z kimś? (nastolatki i dorośli)

[powodzenia_juno]

Właśnie się dowiedziałam, że hobby ma sens, jak uprawia się je razem - żeby można potem omówić wszystko i to jest ta frajda.
Nie ukrywam, że nie jestem zachwycona. Temat wypłynął przy okazji tego, że ktoś zrezygnował pójścia na zajęcia, więc moje dziecko też nie idzie. Nie dało się przetłumaczyć, że nie można uzależniać decyzji od innych ludzi i odmawiać sobie przyjemności, bo ktoś rezygnuje.
Nie miałam wyjścia, jak odwołać również zajęcia mojego dziecka. Na siłę nie wypchnę... A co będzie, jak ktoś w ogóle zmieni zdanie i przerwie naukę (bo to nauka czegoś tam)?
To norma rozwojowa? Mam się niepokoić czy nie? Jak ewentualnie wpłynąć na zmianę podejścia?

A Wy jak macie? Przypomniała mi się w tym kontekście czyjaś wypowiedź na emamie - że jakaś osoba czytuje książkowe nowości, bo można o nich potem dyskutować ze znajomymi. Argument na tyle dla mnie egzotyczny, że pamiętam go chyba po kilku latach, bo to dość dawno było.

[szara.myszka.555]

To pewnie zależy od charakteru danego osobnika. Osobiście preferuję hobby indywidualne - ale rozumiem, że ktoś może się czuć wyobcowany sam na zajęciach (szczególnie dzieciak).

[daniela34]

Ja macie inaczej zwykle wszystkie hobby i zajęcia dodatkowe wybierałam tylko dla siebie. Jeśli przy okazji udało się poznać kogoś na zajęciach to fajnie.

[mayaalex]

Nie, mam raczej odwrotnie - choc jako niesmiale dziecko i nastolatka lubilam chodzic na zajecia z kims, kogo juz znalam. A moze Twoj syn poszedl na zajecia tylko ze wzgledu na towarzysza/towarzyszke (bo jest w tej osobie zakochany na przyklad, albo zafascynowany jako kumpel) i bez tej osoby te akurat zajecia nie maja dla niego sensu a juz na jakies inne moglby chodzic? Albo moze w ogole nie lubi zajec dodatkowych? Albo na tych samych zajeciach jest ktos, kto go stresuje i bez obstawy nie chce isc? Poczekaj i zobacz jak sie sprawa rozwinie, to na szczescie nie jest problem z kategorii “koniec swiata”, tylko raczej ciekawe podejscie. Moze za jakis czas sam lepiej wyjasni o co chodzi i dlaczego bez tej osoby absolutnie nie. Albo sie wciagnie i jednak pojdzie. No i wszystko zalezy od wieku, siedmiolatek nie idacy bez przyjaciela to inna sprawa niz siedemnastolatek.

[raczek47]

Jak nie chce chodzić sam,to znaczy,że to nie hobby ,tylko chodzenie dla towarzystwa .
Prawdziwą pasję realizuje się bez względu na towarzystwo czy okoliczności.

[geoardzica_z_mlodymi]

Otóż to. Czasem chodziłam gdzieś, bo towarzystwo było fajne. I to zajęcie podobało mi się tylko w ukladzie.

[extereso]

Ponieważ w ogóle mam bardzo dużo kontaktów z ludźmi, to hobby realizuje samotnie lub z mężem. Natomiast jest dla mnie zupełnie zrozumiały argument kolega zrezygnował to ja też. Nic bym nie tłumaczyła, nie chce chodzić sam to nie, chce to proszę bardzo. Niech te dzieciaki mają okazję same popróbować co im pasuje i w jakim układzie.

[mikams75]

tak bywa jak dziecko idzie na zajecia z kims i sie nie integruje z reszta grupy, no bo przeciez ma kolege.

[aqua48]

Przede wszystkim ile dziecko ma lat? Ja jako wczesna nastolatka realizowałam moje hobby wyłącznie z zaprzyjaźnionymi koleżankami. Sama w życiu bym nigdzie nie zapisała się ale chodziłam na zajęcia już niezależnie od tego czy na nich były, czy nie.
Dziecku można przetłumaczyć że po zajęciach opowie/przekaże co na nich było nieobecnemu koledze z korzyścią dla niego.

[powodzenia_juno]

aqua48 napisała:

> Przede wszystkim ile dziecko ma lat?
14

[nenia1]

Przyznam, że nie rozumiem do końca o co ci chodzi? Niektórzy ludzie czerpią radość z kontaktów z innymi ludźmi. Widocznie hobby daje mu radość gdy może dzielić je z innymi dziećmi. Jesteś introwertykiem?

[grey_delphinum]

Mój syn ma tak samo. Przestał chodzić na pewne zajęcia, bo koledzy zrezygnowali. Ja akurat to dobrze rozumiem, więc nie naciskałam.

[powodzenia_juno]

Naciskać nie bardzo mogę, nawet gdybym chciała. Bo to nic nie da przecież. Co z tego, że pójdzie jak na skazanie? Czego by to miało nauczyć?

[powodzenia_juno]

Ale tylko ( !), gdy je może dzielić? Tu widzę ewentualny problem. I mam poczucie marnowania czasu i pieniędzy na coś co zależy od humorów innych ludzi. Dla mnie to tak, jakby hobby samo w sobie było obojętne, co najmniej drugorzędne. I tego nie ogarniam. A pytam dlatego, że być może to moje podejście jest bez sensu. Np. planowałam kupić pod choinkę coś do hobby. Jednak w takiej sytuacji chyba sobie daruję.

[jasnozielona_roslinka]

No niestety ale dzieci zmieniają hobby, dla tego najlepsze są hobby tanie: oaza, szkolne kółko warcabów, oglądanie Tv... tylko dolicz koszty psychiczne do tego

[pyza-wedrowniczka]

A co to za hobby w ogóle?

[powodzenia_juno]

Jazda konna.

[jasnozielona_roslinka]

Wstydliwe i dlatego nie napisała , albo takie które się okaże teraz bardzo drogie i wymagające drogiego sprzętu - to drama się nakręci

[daniela34]

powodzenia_juno napisała:

> Ale tylko ( !), gdy je może dzielić? Tu widzę ewentualny problem.

Mogę się wtrącić z poradą bezdzietnej lambadziary? Wydaje mi się, że problemem to by było, gdyby była to faktyczna pasja nastolatka. Coś co kocha robić, w czym jest świetne, ale rezygnuje pod wpływem otoczenia. Wtedy to by chyba było niepokojące, takie uzależnienie swojego "dobra" od innych, którzy przecież nie Twoje dziecko a siebie stawiają na pierwszym miejscu (zrozumiałe). Tu chyba to nie był ten przypadek, przynajmniej tak mi z opisu wynika, nie życiowa pasja tylko po prostu coś miłego, co jednak dla Twojego dziecka jest mile tylko o ile może się tym dzielić z kimś jemu bliskim

[powodzenia_juno]

Chyba trafiłaś w sedno, bezdzietna lambadziaro I mnie rozbawiłaś przy okazji

[nenia1]

w tym wieku jest ogromna potrzeba kontaktu z rówieśnikami. A hobby nie zawsze wyrasta z jakiejś wielkiej wewnętrznej pasji. Trudno też do końca oceniać, bo nie znam dokładnie waszej sytuacji, a z drugiej strony też jak ty uważam, że czasem warto dziecko zachęcić do jakiejś wytrwałości, sama grałam na pianinie i wiem, że pojawiało się zniechęcenie, które jednak mijało. A najbardziej mijało gdy właśnie rówieśnicy doceniali to jak gram Albo jak mama jednej z dziewczynek podeszła i powiedziała: chciałbym aby moja córka kiedyś tak grała jak ty. Czyli znowu satysfakcja w interakcji z ludźmi. Wszystko zależy od sytuacji, ja byłam dziecko wiatr, do trenowania lekkoatletyki, biegania, skakania, nikt mnie nie musiał zachęcać, bo to lubiłam to sama z siebie, to był mój żywioł, ale już z grą na pianinie było trudniej, trzeba było siedzieć i w kółko grać gamy i etiudy, a na kółko plastyczne chodziłam głównie z powody przystojnego kolegi. Różne są motywacje, trzeba rozmawiać z dzieckiem, bo nie zawsze da się wyczuć co z czego wynika. Człowiek ogólnie jest z jednej strony prosty, a z drugiej złożony.

[powodzenia_juno]

nenia1 napisała:

> Człowiek ogólnie jest z jednej strony prosty, a z drugiej złożony.
Fakt!

[aqua48]

Twoje podejście jest sensowne, jednak dla 14 latka towarzystwo jest najważniejsze..

[pyza-wedrowniczka]

To zupełnie normalne. Zwłaszcza u nastolatka często ciężko mówić o prawdziwej pasji, większość zajęć hobby to przede wszystkim fajne spędzenie czasu. I może bez tego kolegi to już nie takie fajne. Albo z nikim więcej się nie zakumplował i nie będzie miał z kim gadać na zajęciach i będzie nudno.

[powodzenia_juno]

O, nudno. To samo słyszałam. To po co człowiekowi hobby, które uważa za nudne?!

[pyza-wedrowniczka]

On ma 14 lat i pewnie nie traktuje tego hobby tak, jak ty uważasz. Nie zdarzyło ci się zapisywać w szkole na zajęcia pozalekcyjne tylko dlatego, że koleżanki szły?

[powodzenia_juno]

Nie.

[jasnozielona_roslinka]

Ech niektórym to się marzy żeby mieć dziecko-małego dorosłego a najlepiej to jeszcze takiego dziecko które myśli w ten sam sposób co dorosły rodzic.
To jest normalne u każdego nastolatka, jak chcesz to możesz tłumaczyć mu , tylko po co ?

[powodzenia_juno]

Ale wiesz co, ja też chodziłam na różne zajęcia w tym wieku, ale nie dostosowywałam ich do koleżanek, a do własnych zainteresowań. Inne dzieci poznawałam na miejscu. Pewnie, że na pierwszych zajęciach miałam mały stres przez to, ale potem już przecież nie. I wcale nie byłam dorosła

[pyza-wedrowniczka]

Ja np. w podstawówce to bym wolała pójść na kółko biologiczne (a to nie był mój ulubiony przedmiot) z koleżankami, niż na warsztaty z pisania sama.
Pewnie jakbym się przełamała i poszła na warsztaty z pisania, to już po miesiącu bym miała koleżanki, ale kryterium wyboru na początku byłoby towarzyskie raczej.

[jasnozielona_roslinka]

Bo ty jesteś ty, ja jestem ja, a twój syn to twój syn. Ty nie dopasowywałas, ale on dopasowuje i jeszcze wiele innych rzeczy w życiu będzie robił inaczej niż ty w jego wieku.
Twoje oczekiwania są nieadekwatne.
A jak hobby drogie to następnym razem mu powiedz żeby zajął się czymś tanim. Chyba że cię stać, to co to za różnica czy płacisz za warsztaty ceramiki 100 zł/h przez 3 miesiące a potem warsztaty kreslarstwa za tą samą sumę ,kolejne 3 znów coś innego, a potem znów, czy za zajęcia przez cały rok z jego tematu. Jeśli chodzi o sprzęt to mu nie kupiluj i tyle, albo używany

[powodzenia_juno]

No właśnie chyba tak zrobię - odpuszczę, co nie jest niezbędne i już.
I OK. Dlatego założyłam wątek, żeby to sobie ułożyć w głowie.

[extereso]

No to Ty. A ja latałam z koleżankami. Lubiłam harcerstwo np ale nie dla samego harcerstwa tylko kumpli. Odeszli z drużyny, ja też. Zupełnie normalne i prawidłowe w rozwoju nastolatka.

[aqua48]

powodzenia_juno napisała:

> ja też chodziłam na różne zajęcia w tym wieku, ale nie dostosowyw
> ałam ich do koleżanek,

A Twoje dziecko jest inne niż Ty. I co poradzisz?

[ichi51e]

uprawiam hobby samotnie. Nie wiem o czym miałaby z kimś na ten temat gadac - jak już wszystko wiem najlepiej lubię sobie pooglądać cudze prace zainspirować się zobaczyć jakieś techniki - ale wole w sieci. Sama tez czasem wrzucę ale rzadko bo ja nie ten poziom. Tyle ze tylko czasem jak cos ciekawego zauważę to tyle. Kto zainteresowany sobie patrzy lajkuje i tyle.

[ichi51e]

a i jeszcze - hobby uprawiam w celu relaksu i upuszczenia stresu - najlepiej mi to wychodzi samotnie

[jehanette]

Dla dziecka to chyba norma, dla dorosłego już niekoniecznie.

[arthwen]

Mojemu mężowi zdarza się odwołać zajęcia, jak jego partner do debla nie idzie Ale też trudno, żeby grał sam...
Ja i dziecko mamy zdecydowanie bardziej indywidualne hobby, więc cudze decydzje na nas nie wpływają

[kaki11]

Zależy od człowieka i od konkretnego hobby.
Jeżeli syna cieszy robienie tego co robi kiedy dzieli to ze znajomym to znaczy, że tak ma. Ani to złe ani dobre, jego. Jeżeli go to nie będzie cieszyć jeśli nie może się tym dzielić z bliskimi to znaczy, że dla niego to hobby ma sens tylko dzielone.
Ja kocham np. chodzić po górach, ale nie lubię robić tego sama, zawsze chodzę z kimś i cieszę się, że poza tym mam też znajomych z którymi mogę się później wymienić wrażeniami.
Tak samo co do książek, fajnie jest rozmawiać o książkach. Miałam czas kiedy nie miałam z kim, i teraz bardzo to doceniam. Przy czym mnie wystarczy, że ktoś mnie wysłucha i dopyta. Nie musi jej czytać, wystarczy, że pozwoli mi wyrzucić to co mi leży na sercu. A nie o każdej książce mam potrzebę. Ale jak ktoś ma tak, że poza czytaniem chce z kimś rozmawiać to czyta to o czym może dyskutować. Jeśli w jego środowisku to są popularne nowości to czemu nie?. Mam rzeczy które mogę robić sama bez dzielenia z kimś (np. większość książek, teraz chodzę na pole dance)
Serio hobby jest fajne dla określonych ludzi w określonych konfiguracjach. W tym dzieleniu się lub nie. I uważam, że powinno się totalnie pozwolić się innym mieć frajdę ze swoich pasji tak jak sam czuje. Po co zmieniać jego nastawienie? przecież to jego odczucia.

[cegehana]

To nie norma rozwojowa, ale cechą osobnicza. Nie masz się niepokoic, a jeśli chcesz nauczyć dziecko samodzielności w podejmowaniu decyzji, to najlepiej zostaw to jemu.

[wapaha]

Fajnie mieć wspólne hobby choćby po to , by znaleźć zrozumienie ( przy kolejnym wyjściu na trening/wyjeździe na obóz/zakupie kolejnego sprzętu itp )
A zrozumienie i wyrozumiałość w związku są bardzo ważne - poza tym- wspólne zainteresowania sprzyjają motywowaniu , wspieraniu ale również pozwalają zaplanować wolny czas/urlop/wyjazd wakacyjny . Każdy element wspólny, łączący - ma charakter mocno więziotwórczy

Dzieci- jak najbardziej rozumiem, że można mieć hobby i widzieć w nim sens- gdy wykonuje się wspólnie

[emateczka]

U dzieci i nastolatków takie podejście to norma rozwojowa. Oczywiście, nie wszyscy tak mają, ale często widzę (uczę w szkole więc przegląd nastolatków mam).

Co do książek, na tym założeniu (że czytamy i dyskutujemy) opieraja się popularne na całym świecie kluby książkowe. Też naleze, i bardzo sobie chwalę. Niektórych książek w życiu bym nie przeczytała, a klub mnie zachęcił i bardzo mi się podobały!