"Martwię się o ciebie"

[default]

Co myślicie, czujecie, gdy bliska osoba Wam to mówi ?
Czy odbieracie to jako:
1) wsparcie, chęć pomocy
2) wtrącanie się w Wasze sprawy
3) przemoc psychiczną
?

[extereso]

Zależy kto Zależy jak

[35wcieniu]

Zależy kto ale ogólnie jako zawracanie dudy. Co niby mam zrobić z tą informacją? To jest dla mnie jak pytanie 700 razy jak się czuje kiedy jestem chora. No jak się mam czuć. Jakbym była chora. Co mam więcej powiedzieć? A już nie daj buk pytanie jak się czuje kiedy jestem zdrowa. No kurcze... Normalnie. Normalnie się czuję.
Ale wiem że niektórzy lubią.

[daniela34]

Jakoś założyłam, że po tym "martwię się o ciebie" następuje jakieś uzasadnienie. Na przykład "martwię się o ciebie, bo gwałtownie zeszczuplałaś"- wbrew pozorom czasem bywa tak, że człowiek sam zmian nie widzi (może widzieć nie chce), a te zmiany mogą oznaczac coś złego (nie tylko wyglądu, także zachowania). Ale faktycznie jak mam jakąś wszystkim znaną kijową sytuację to powtarzanie "martwię się o ciebie" jest bez sensu i chyba tylko tej osobie robi dobrze.

[35wcieniu]

Są tez osoby, które mają świra na punkcie dręczenia otoczenia swoimi schizami a martwią się w losowych momentach. Te wszystkie "Nie siedź za długo bo będę się martwić." , "Przyszłam bo nie odbierałaś telefonu i się martwiłam" itd.
Tak jakby ich samopoczucie było najważniejsze, kij tam że ktoś się świetnie bawi albo odbywa drzemkę, ważne kto się martwi.

[daniela34]

Prawda.

[default]

No właśnie tak. To jest bardzo egoistyczne stwierdzenie. JA się martwię. "O ciebie" w tym momencie traci znaczenie, na pierwszy plan wysuwa się "JA". Dlatego napisałam o przemocy psychicznej, bo można kogoś bliskiego (dziecko, rodzica, męża, żonę) w ten sposób manipulować, obarczać pośrednio winą - ty masz problemy, ale to JA się martwię, robisz mi tym krzywdę. Przez ciebie źle się czuję. Twoja wina (domyślnie).
Sama nie wiem, jakie słowa uznałabym za szczerą chęć wsparcia, pomocy, a nie molestowanie psychiczne.
"Martwię się o ciebie" na pewno nimi nie są.

[anilorak174]

Tez tak to odbieram. Mam w rodzinie bliską osobę, która ciągle się "martwi" o mnie, o moje dzieci, o męża. Do tego stopnia, że o niczym nie opowiadam, bo znowu znajdzie powód do "martwienia się".

[magdallenac]

Moja matka każdej zimy musi mi conajmniej raz dziennie napisać, że się martwi. Zmartwienia mojej mamy: że będziemy pić zimne, że nie nosimy czapki, że myjemy włosy przed wyjściem z domu (w zimie, głowę wolno myć tylko wieczorem), że nam krzyże widać spod krótkich kurtek. Paleta zmartwień o moje dziecko, a jej wnuczkę jest jeszcze szersza. W ogóle mnie to nie dotyka, ani nie przeszkadza, trochę tylko śmieszy.

[homohominilupus]

magdallenac napisała:

> Moja matka każdej zimy musi mi conajmniej raz dziennie napisać, że się martwi.
> Zmartwienia mojej mamy: że będziemy pić zimne, że nie nosimy czapki, że myjemy
> włosy przed wyjściem z domu (w zimie, głowę wolno myć tylko wieczorem), że nam
> krzyże widać spod krótkich kurtek.

Cudne 🤩

A prawdziwych zim szczerze zazdroszczę. Pilabym ciepłe i nosiła czapkę.

[mikams75]

ale musze przyznac, ze to picie zimnego w usa w zimnym otoczeniu jest zaskakujace Ja sie nie tyle martwie, co sie nadziwic nie moge. U mnie to sie zawsze zle konczy np. zgrzalam sie mocno jadac rowerem pod gore i taka zasapana wypilam wode z bidonu wiszacego na rowerze. W efekcie glos stracilam na tydzien. Zakladam, ze ty nie pijalas wody z lodem od niemowlaka (a swojemu dziecku w usa tak serwowalas?) i udalo ci sie dostosowac do tych zwyczajow?

[35wcieniu]

Przecież to kwestia osobnicza. Mnie nigdy nic nie było po zimnej wodzie, wiadomo że nie piję jej na mrozie, ale w każdych innych warunkach i owszem. Utrata głosu od zimnego napoju spotyka jednak raczej mniejszość niż większość ludzi.

[mikams75]

wlasnie sie zastanawiam czy kwestia osobnicza czy wychowania. Ja wychowana na cieplych herbatkach nie lubie zimnego, a w usa woda z lodem od malego jest norma i nikomu nie szkodzi.

[homohominilupus]

mikams75 napisała:

> wlasnie sie zastanawiam czy kwestia osobnicza czy wychowania. Ja wychowana na c
> ieplych herbatkach nie lubie zimnego, a w usa woda z lodem od malego jest norma
> i nikomu nie szkodzi.

W Hiszpanii podobnie!
Pizga złem, śnieg i chłód a oni siedzą w kawiarnianych ogródkach i piją zimne piwo.

Ja też team #cieplaherbatka. Od picia zimnego wszystko mi się wychladza.

[magdallenac]

Kwestia wychowania. Ja się nie przestawiłam i nadal pijam wodę nie z lodówki, noszę szaliki, w zimie nie odczuwam potrzeby dodawania do czegokolwiek lodu. Dziecko pod tym względem jest totalnie zamerykanizowane (a może zminnesotyzowane) na polu -20, a ona idzie na przystanek niosąc w ręku bidon z wodą z lodem (tak samo reszta dzieci). Im nigdy nie jest zimno, rzadko kiedy noszą kurtki, na przystanek idą w conversach, lub klapkach, po treningach wychodzą w koszulkach z krótkim rękawem, ci najbardziej wytrzymali noszą szorty w zimie. Dla mnie polskiego ciepłolubnego ziemniaczka zawsze szokujący jest widok dziewczyn o 8 rano na przystanku, na zewnątrz -15, a im parują włosy, bo są nadal mokre po umyciu, albo metrowe zaspy śniegu, a dzieci w gumowych klapkach. Jesteśmy jedynymi rodzicami, którzy uważają, że nie jest to normalne. Dzieci prawie w ogóle nie chorują.

[mikams75]

ja wobec mojego dziecka stosowalam zimny chow (opinia babci) i hartowalam, nie tak ekstremalnie jak w usa (bywalam nie raz zima i widywalam regularnie to co opisujesz, przy -20 mialam wrazenie, ze tylko my chodzimy zapieci pod szyje i w czapkach, a widywalam dzieci w letnich sukienkach bez rajstop, w klapkach, niemowleta pijace wode z lodem) i faktycznie dziecko nie chorowalo, niemal 100% frekwencji od zlobka. Ale do czasu, w wieku nastoletnim nie wiem czemu sie zaczelo, jakos ta odpornosc sie skonczyla i zmienialam sie w kwoke zwracajaca uwage na zapinanie kurtki itp.
Z ekstremalnych zachowan w naszej okolicy to pamietam powroty ze szkola na rowerach z basenu. Spod kasku wisialy mokre wlosy, po dojechaniu na miejsce to byly sople. I dzieciom nic nie bylo, a teraz byle co i mi dziecie sie przeziebia

[beata985]

mikams75 napisała:

> ale musze przyznac, ze to picie zimnego w usa w zimnym otoczeniu jest zaskakuja
> ce
Ale tak właśnie powinno się robić
Jeść lody zimą, bo latem grozi nam angina czy inne tego typu
A latem pragnienie gasić ciepłą herbatą ..wbrew pozorom szybciej niż zimnym napojem i patrz wyżej...problemy z gardłem

[21mada]

Ma racje. Mycie głowy rano to głupota.

[anilorak174]

W moim przypadku jest "martwię się o Ciebie bo przy trojce dzieci chodzisz do pracy".
Albo "martwie się bo ciagle gdzieś biegasz" - to na opowiesc o odbytej jednego dnua wycieczce...

[daniela34]

1 chyba że osoba tylko formalnie bliska, a tak naprawdę daleka, to wtedy 2, na pewno nie 3.

[sueellen]

Zależy kto to mówi, komu i w jakim kontekście.

Jeśli mówi to matka synowi idącemu na wojnę, to chyba całkiem normalne...?

[nangaparbat3]

Nie. Matka wierzy, że syn wróci jako zwycięzca. Wierzy w niego, ufa. Przecież nie mówi: Będę się o ciebie martwić tylko raczej: Będę na ciebie czekać.
PS
Córki też chodzą na wojnę.

[luderka]

4.jako informację o stanie emocjonalnym osoby która to mówi.

[po_godzinach_11]

Bliska osoba? Jak dowód troski.

[jednoraz0w0]

Może to być tez forma gaslightingu.

[po_godzinach_11]

Mówimy o bliskich ludziach

[nangaparbat3]

A co to, bliscy nie stosują przemocy?

[po_godzinach_11]

nangaparbat3 napisała:

> A co to, bliscy nie stosują przemocy?
>

Jeśli stosują przemoc to znaczy, że nie są bliscy

[nangaparbat3]

Skrajnie idealistyczne podejście.

[po_godzinach_11]

nangaparbat3 napisała:

> Skrajnie idealistyczne podejście.
>

Ja nie traktuję ludzi stosujących wobec mnie przemoc jak ludzi bliskich.

[nangaparbat3]

Świat nie ogranicza się do Ciebie.

[po_godzinach_11]

nangaparbat3 napisała:

> Świat nie ogranicza się do Ciebie.
>

Przecież mówię wyłącznie w swoim imieniu.

No i do ciebie też się nie ogranicza

[pani_tau]

Zależy kto to mówi. Czasem ktoś wypowiada to w taki sposób, że jedyne co można odpowiedzieć to "Martw się o siebie".

[pepsi.only]

2.

[asfiksja]

Ten tekst kojarzy mi się wyłącznie niemiło, żadna naprawdę bliska, pomocna osoba nigdy mi go nie zaserwowała. Dla mnie to wyraz zawoalowanej dezaprobaty.

[black_magic_women]

Niżej próbowałam to jakoś rozpisać, a ty trafiłaś w punkt. Moja mama tak wyraża dezaprobatę, kiedy się po prostu martwi, używa innych sformułowań.

[ykke]

Dla mnie to dziwne aby brać pod uwagę punkty inne niż 1 i doszukiwanie się w tym stwierdzeniu złych intencji, wscibstwa czy innych...

[bulzemba]

współczuję tak toksycznych relacji z osobami "bliskimi" że w ogóle wpadłaś na 2. i 3.

[kicifura]

A to akurat bardzo toksyczne co napisałaś. Paradoksalnie

[anilorak174]

Irytuje mnie. Zwlaszcza, że jest wypowiadane kompletnie nieadekwatnie do sytuacji, najczesciej wiąże się z ubzduraniem sobie czegos przez rozmówcę.
Poza tym jest zwracaniem na siebie uwagi, a nie rzeczywistym zainteresowaniem moimi problemami.

[nangaparbat3]

Czuję wściekłośc.
Mówię: To się nie martw.
Słysze coraz rzadziej.

[black_magic_women]

Moja mama stosuje to i stosowała zawsze w taki sposób, że wiedziałam "oho zaraz pójdzie z grubej rury". Zaraz się dowiem co jej się w moim życiu nie podoba... Na szczęście powoli zaprzestaje. I nie, nigdy nie znaczyło to po prostu "martwię się o ciebie", takie lęki ubierała w inne słowa.

[nangaparbat3]

Pewnie. W tych słowach jest krytyka, brak zaufania w możliwości danej osoby, jakaś podskórna zła wróżba. Można przecież powiedzieć: Ta sytuacja jest naprawdę trudna, gdybym się mogła przydać, to jestem.
Ale to martwienie się nie musi być wcale manipulacją - są osoby, które z różnych względów mają wpisany niepokój o bliskich, o przyszłość, bo na przykład ich rodziny doświadczyły katastrofy wcześniej niewyobrażalnej - lęk, niepokój siedzą mocno pod skórą, wynikają z autentycznego doświadczenia. Ech.

[szare_kolory]

Podobnie robi moja mama, z tym, że u niej to trochę wynika z nieumiejętności komunikowania może. Chciałaby czasem pomóc (tak mi się wydaje), ale nie umie tego inaczej wyrazić. Jest przepełniona lękiem - boi się czegoś nieokreślonego, co miałoby się wydarzyć niewiadomo kiedy i niewiadomo z jakim skutkiem. Mnie to wprawia w zniecierpliwienie, bo ileż można (mam ponad 40 lat). Wiem natomiast, że nie podoba się jej moje życie, bo mam partnera, ale nie męża i w dodatku nie mamy dzieci. Boi się wyrazić to wprost, bo wie, że moja odpowiedź będzie stanowcza. Staram się też, żeby nie wiedziała za wiele o moim życiu, rozmowy ograniczają się do opowiadania o tym co na obiad. Czuje się w obowiązku natomiast, co jakiś czas oznajmić mi, że się martwi o mnie. Ja się nauczyłam odpowiadać na to milczeniem. Nie mam lepszego pomysłu, a nie chce mi się wdawać się w dyskusje z nią na ten temat, bo takie rozmowy prowadzą tylko do jej łez, tego, że czuje się obrażona i niedoceniona. Pokręcone.

[mid.week]

JA sie martwię - tu nie chodzi o druga osobe tylko o emocje pierwszej. Nie jest to komunikat wspierający, wrecz przeciwnie, bo dokłada poczucie odpowiedzialnosci za złe emocje martwiącego się.

[stephanie.plum]

o, właśnie.

[mikams75]

Zalezy od kontekstu. Ale raczej 1.
No moze czasem 2.

[152kk]

Ja nie lubię tego sformułowania.
Wolę jak ktoś powie: "widzę, że cię coś martwi / coś złego się dzieje, czy mogę pomóc"? Wtedy jest oczywiste, że ktoś myśli o tobie, a nie mówi to, żeby się sam lepiej poczuć. Sama staram się stpsować właśnie to drugie

[kocynder]

Zależy kto, jak i w jakich okolicznościach. Bo jeśli to telefoniczne "Martwię się o ciebie. A wiesz, że Kasia za mąż wychodzi, s Zosią spodziewa się bliźniąt?" to kicham na takie "martwienie. Ale jeśli za "martwię się o ciebie" idzie realna troska, chęć konkretnej pomocy itp - to traktuję to jako fajne wsparcie.

[trudneslowa]

Przeważnie jako trucie dupy.

[aagnes]

Nienawidze jak ktoś coś takiego mowi do mnie a ja unikam takiego stwierdzenia wobec kogokolwiek. to znaczy literalnie NIC, fałszywa troska.
to takie "będzie dobrze" jak dzieje sie cos zlego.

[pyza-wedrowniczka]

Ja raczej jako 1. Ale ja najpierw zawsze dopatruję się dobrych intencji w ludziach i punktem wyjścia jest to, że ktoś chce dobrze. Dopiero jak mam konkretne sygnały, że ktoś zacznie mi potem monolog, co źle robię itp. to zacznę myśleć, że może 2.

[kaki11]

Zależy kto i zależy co mówi po tym (no bo to jednak nigdy nie jest rzucone w przestrzeń). Jeśli to mąż czy przyjaciele, to jestem pewna dobrych intencji, wsparcia i chęci pomocy, a poza tym brzmi to w stylu "martwię się, bo często cię boli/ostatnio chodzisz smutna/odsunęłaś się jakoś" i wtedy ok, odczytuję tylko w takich kategoriach i cieszę się,
Gorzej kiedy mówią to rodzice ew brat czy jakaś dalsza rodzina. To znaczy jeśli to jest "martwię się" w kontekście np. ja mam problem ze zdrowiem, to rozumiem, ze chcą żebym wiedziała, i to rodzaj wsparcia. Jeśli to jest takie "martwię się czy dobrze robisz decydując o tym czy tamtym" to traktuję jako wtrącanie się, bo też mamy relacje jakie mamy i zawsze mam wrażenie, ze jest to dokładnie podszyte chęcią współdecydowania. A to mnie tylko denerwuje więc ucinam.

[stephanie.plum]

cóż, nie cierpię tego tekstu, choć przemoc psychiczna to chyba za dużo powiedziane...

odczytuję, że powinnam przestać się zachowywać w sposób, który przeszkadza tej osobie, albo chociaż lepiej ukrywać moje zmęczenie/chorobę/cokolwiek, bo przyczyniam zmartwienia tej sobie, co mi właśnie uświadamia.

brrr.

[mamkotanagoracymdachu]

Oczywiście, że zalezy od kontekstu. Jeśli idzie za tym realna pomoc / propozycja pomocy / wsparcie, to jest to pozytywny komunikat.

Ale bywa też, że oznacza to "ZRÓB COŚ, ŻEBYM SIĘ NIE MUSIAŁA MARTWIĆ". Passive agressive na pełnej.