Zaburzenia odżywiania

[bazia_morska]

Dziecko nastoletnie, nie moje. Rodzina z gatunku zamiatających pod dywan i skrajnie kontrolujących dla dobra dziecka. Oficjalnie chłopiec trenuje kosza i zdrowo się odżywia. W rozmowie online przyznał, że kontrola sprawia mu frajdę, poza tym musi się odchudzać. Odmierza każdy platerek rzodkiewki, łyk mleka. Obsesyjnie.
Tak, wiem co to oznacza, ale rodzice nie przyjmą do wiadomości, że sprawa jest poważna (wspierają syna, uważają, że super dba o dietę).
Co można zrobić? Psycholog szkolny? Mogłabym dotrzeć, ale czy będzie chciał słuchać obcej osoby?

[eriu]

Jak rodzina kontrolująca i jeszcze wspierająca obsesję to drąmat. Bo kontrola żywienia to jedyne ujście dla dziecka. Ja bym opiekę społeczną zawiadomiła i szkołę. Dlaczego i to i to? Żeby się nie dało zamieść pod dywan.

[bazia_morska]

Tak, wiem. Dziecko nie może wyrazić buntu, sprzeciwu, jest markotne, przygnębione. W dodatku to taki młodszy nastolatek. Jedzenie to jedyny obszar, nad którym ma kontrolę.

[35wcieniu]

Ale zawiadomiła o czym?
Jak dziecko jest wychudzone czy niedożywione to owszem, ale jak nie to co niby opieka społeczna miałaby zrobić.

[eriu]

Dziecku nie jest zapewniona opieka medyczna, bo rodzice ignorują problem a wręcz się cieszą z objawów. Zaburzenia odżywienia da się zdiagnozować, bo nie jest ważna waga dzieciaka ale jego podejście do jedzenia. Nie ma co czekać aż zaburzenia mu zaczną zagrażać na poziomie życia. Świadomość problemu i ignorowanie go przez rodzica jest poważnym zaniedbaniem narażającym zdrowie a w pewnym momencie jeśli sprawy zajdą daleko i życie dziecka.

Opieka ma chociażby załatwić rodzinie nadzór i sprawdzać czy rodzice leczą dzieciaka.

[35wcieniu]

No w teorii spoko. W praktyce nie wiem jakim tokiem i jaką procedurą musiałoby to iść żeby najpierw doprowadzić do diagnozy zaburzeń odżywiania u dziecka o normalnej wadze a później regularnie nadzorować czy jest leczone.
Jeśli w ogóle ktoś może na tym etapie zareagować to wychowawca/psycholog szkolny. I raczej rozmową z dzieckiem/rodzicami, niż zgłaszaniem gdziekolwiek.

[bene_gesserit]

ED często jest objawem czegoś o wiele głębszego i niewidocznego w systemie rodzinnym. To sprawia, że takie sytuacje (rodzice nie widzą problemu wielkości słonia) są, według mojej wiedzy, dość częste. Cena dostrzeżenia problemu może być wysoka (obalenie świętego przekonania, że 'jesteśmy idealnymi rodzicami z idealnym dzieckiem', 'jesteśmy wspaniałymi rodzicami', 'jesteśmy ludzmi sukcesu na każdym możliwym polu, także rodzicielskim' itd itd). Na tyle wysoka, że może dojść do tragedii.

Na twoim miejscu najpierw upewniłabym się co do podejrzeń, zwłaszcza jeśli macie z dzieciakiem dobry kontakt. Np to jest może jakiś punkt wyjścia www.idrlabs.com/pl/zaburzenia-odzywiania/test.php - poczytaj też i opowiedz mu o ortoreksji. Dla mnie plan byłby taki - pogadać z dzieciakiem, obojętnie od wyników rozmów, jeśli twoje podejrzenia się potwierdzą, pogadałabym z rodzicami, a dopiero potem - o ile wszyscy troje wypierają, a problem istnieje - poszukałabym pomocy na zewnątrz. Psycholog szkolny (tu niestety jestem sceptyczna), trener?

Tak czy inaczej, jeśli sprawa się rypnie, to znaczy jeśli rodzice odkryją, że próbujesz robić coś w tej sprawie, dotyczącej ICH dziecka, nie będą ci wdzięczni - raczej żywiołowo cię znienawidzą.

[bazia_morska]

Nie mogę za dużo napisać, ale spróbuję delikatnie z rodziną (bo nie rodzicami) i trenerem porozmawiać. Akurat reakcję rodziców wobec mnie mam gdzieś, raczej boję się, że to negatywnie odbije się na dziecku i jeszcze bardziej "uszczelnią" jego srodowisko.

[hanusinamama]

Ja bym nie gadała z rodziną Poszłabym do pedagoga szkolnego.

[extereso]

A kim jesteś dla rodziny?

[bazia_morska]

Nabrałam wody w usta. 😶

[motyllica]

Czyżby nauczycielka czy raczej teściowa?

[bazia_morska]

Pudło.

[mamtrzykotyidwato5]

Obawiam się, że to ty robisz z igły widły?

[hanusinamama]

Nawet jeżeli tak to i tak lepiej sprawdzić. Jezeli ma racje a dzieciak siedzi w tym głeboko..to jest tragedia.
Znam dziewczynę która na anoreksje zachorowała mając lat 12, teraz ma 16 i nie jest z nią dobrze. Tu rodzice też bardzo póxno przyjeli do wiadomości. W domu był kult szczupłęgo ciała, długo uważali, ze córka dba o siebie...za długo

[eriu]

Astolatek obsesyjnie martwiący się każdą rzodkiewką nie brzmi zdrowo. Może mu ratować życie i zdrowie. Dobrze, że nie ignoruje sytuacji tylko się interesuje. Ile ofiar pedofilii i innych tragedii by to uchroniło gdyby się po prostu ktoś zainteresował.

[jol484]

moim zdaniem warto zareagować, nawet jeśli to fałszywy alarm. sama zmagam się z zaburzeniami i żałuję, że u mnie nikt w porę nie zwrócił uwagi

[asfiksja]

Ile waży przy jakim wzroście? Bo sportowcy muszą uważać, co, ile i kiedy jedzą - to chyba wiadomo. Ktoś z zewnątrz może mieć mylne wrażenie - mnie samą kiedyś posądzano o ortoreksję i obsesyjną manię kontroli tego, co jem (autorką tych podejrzeń była osoba ze znaczną otyłością i cukrzycą typu II, mająca dzieci w moim wieku z nadwagą i wiecznym jojo).