Jak nauczyć się cierpliwości

[czarna_sroka]

Cierpliwości do wszystkiego, do pędu na co dzień, do ludzi w koło, do czekania w kolejce w sklepie, do wiecznego braku czasu na wszystko.

[berdebul]

Reorganizacja życia i więcej czasu na relaks/lepsze techniki, zadbanie o dobry sen.

[unikotka]

Może uważność? W sensie np. kurs online?

[pepsi.only]

Wyspać się? Joga z medytacją? Nauka oddechów?
Odpuścić sobie- i nie brać tyle na głowę.

[koronka2012]

wydaje mi się że to o czym piszesz to nie jest cierpliwość tylko brak wkurwu 😜,
A na to nie pomoże lepsza organizacja dnia pracy tylko dotarcie do sedna problemu. Tego, który leży u podstaw nerwowości.

U mnie dobrze podziałało zakończenie nieudanego małżeństwa 😂

[igge]

Warunki obiektywne, ich zmiana - może zastąpić kilka lat pracy nad swoją cierpliwością

[unikotka]

koronka2012 napisała:

> wydaje mi się że to o czym piszesz to nie jest cierpliwość tylko brak wkurwu 😜
> ,
Może tak być 😁

[pade]

czarna_sroka napisała:

> Cierpliwości do wszystkiego, do pędu na co dzień, do ludzi w koło, do czekania
> w kolejce w sklepie, do wiecznego braku czasu na wszystko.

Nie da się. Nie żartuję.
Pęd/brak czasu=presja=stres.
Chcesz cierpliwie znosić stres?

Warto sobie zrobić rozpiskę na pilne, ważne, niepilne, nieważne. Sprawdzić co się da oddelegować, a z czego trzeba zrezygnować. Nie planować jednej rzeczy po drugiej, tylko robić sobie okienka, na dojazd, na odsapnięcie, na kolejkę.
Warto też nauczyć się odpuszczać i w chwilach pośpiechu powtarzać sobie "spokojnie, przecież się nie pali".

[igge]

Mnie się wydaje, że nie chodzi o cierpliwe znoszenie stresu tylko o to, by tego stresu czuć dużo mniej lub mniej w sytuacjach, które innych, tych mniej cierpliwych stresują.

[pade]

igge napisał:

> Mnie się wydaje, że nie chodzi o cierpliwe znoszenie stresu tylko o to, by tego
> stresu czuć dużo mniej lub mniej w sytuacjach, które innych, tych mniej cierpl
> iwych stresują.

Jak biegasz z miejsca na miejsce z wywieszonym jęzorem i masz z tyłu głowy, że jak wrócisz do domu to czeka Cię pierdylion obowiązków, to trochę trudno być cierpliwym. Owszem, można, ale sporym kosztem.

[alpepe]

Ale co zrobić, jak jest wszystko, wszędzie i zawsze pilne? Ja jestem ostatnio tak zestresowana, że nawet ja nie jestem, to jestem.

[pade]

Na pewno?
Owszem, są takie sytuacje, kiedy wszystko się nawarstwia i człowiek ledwo zipie, tak bywa, ale to jest zwykle ograniczone czasowo. Da się znieść.
Gorzej jak ktoś w ogóle taki tryb życia prowadzi.

[alpepe]

Niestety tak. Wiem, że to minie i wiem, że po prostu czas, czas, czas, ale po raz pierwszy chyba czuję, że mógłby mnie faktycznie trafić szlag, a bardziej naukowo, że mogłabym mieć udar. Najchętniej upijałabym się do nieprzytomności, tylko jakoś nie mam ochoty na alkohol, ale to pewnie jest u mnie związane z potrzebą kontroli. Dziś nawet powiedziałam bratu, że te sprawy załatwiam i po ich załatwieniu idę na emeryturę, w sensie, koniec z moimi biznesami i pracą, bo nie mam kiedy wypocząć, po prostu nie da się. Sprawy mi się komplikują z przyczyn ode mnie niezależnych kompletnie, tam nie ma ani grama mojego błędu, no, chyba, że taki, że nie sądziłam, że aż tyle osób ma na wszystko wyrąbane i do tego są one niekompetentne.

[black.emma]

Przyjrzyj się temu bliżej. Moja siostra tak ma, ciagle spotyka stada niekompetentnych osób a ja widzę z boku, że jest kompletnie niezorganizowana i oderwana od realiów. Żeby jej projekty zamknęły się w założonym czasie, to każda osoba po drodze musiałaby wszystko rzucić i od ręki dać z siebie 100%. A tak nie ma.

[alpepe]

No, nie. Jeśli dopiero, kiedy ja dzwonię do sądu, oni się orientują, że dali dupy i pojawia się w tym dniu, od czapy zresztą, wzmianka w księgach wieczystych, i jeszcze dowiaduję się, że nie doczytali, o co wnioskuję, więc odwalili wniosek, to nie, to nie jest moje niezorganizowanie i oderwanie od realiów. Jeśli ja się umawiam na jakiś termin z kimś, a wiadomo, że muszę mieć termin na mur beton, bo to za granicą, a ktoś nagle unika kontaktu, a potem usprawiedliwia się kompletnie bez sensu, bo jego powody to naprawdę nie moje zmartwienie, to nie jest to moje niezorganizowanie i oderwanie od realiów. Wiem, o czym piszesz odnośnie swojej siostry, bo miewam podobne pomysły ze strony byłego męża, który uważa, że nie mam nic do roboty, więc mogę to czy tamto.

[black.emma]

alpepe napisała: Jeśli ja
> się umawiam na jakiś termin z kimś, a wiadomo, że muszę mieć termin na mur bet
> on, bo to za granicą, a ktoś nagle unika kontaktu, a potem usprawiedliwia się k
> ompletnie bez sensu, bo jego powody to naprawdę nie moje zmartwienie,

Ciężko się odnieść bez konkretnych przykładów ale dla kogoś te powody właśnie są zmartwieniem. Jak podchodzisz tak roszczeniowo to nie licz na zrozumienie z drugiej strony bo… właśnie twoje powody to tez nie jego zmartwienie. I tak się kręcicie w kółko.

[igge]

Do szału mnie doprowadza kiedy jestem umówiona na jakiś termin i ktoś go nie dotrzymuje. Nawet jak ma swoje powody by być nieterminowym czy nawet tylko niepunktualnym.

Cała wypracowana CIERPLIWOŚĆ i wyrozumiałość mi znika w oka mgnieniu.
Wkurzona jestem na mega maksa. Spokój i równowaga pryska.
Żeby chociaż ktoś wykazał minimum kultury i uprzedził, że jakiś umówiony termin zawali. Wtedy, jeśli to jednorazowa wpadka to ostatecznie ok.

Nie wiem jak w takich przypadkach być cierpliwą i spokojną. Chciałabym. Nie umiem. Stres mnie rozwala.

[m_incubo]

Zacząć myśleć rozsądnie.
Zdecydowanie NIE wszystko, NIE wszędzie i NIE zawsze jest pilne.

[alpepe]

No chyba, że właśnie jest. To, co nie jest pilne, mam poorganizowane, i tu życie toczy się praktycznie beze mnie.

[unikotka]

alpepe napisała:

> No chyba, że właśnie jest. To, co nie jest pilne, mam poorganizowane


>
Tak to właśnie jest z dobrymi radami. Owszem, jest grupa osób niezorganizowanych, czy samodzielnie generujących w głowie stres bez umocowania w realiach, że tak to określę, ale są też ludzie, którzy zwyczajnie mają tyle obowiązków, że mają kołowrót i praktycznie nie mogą tego rzucić, nawet częściowo.

Pewnie po części wynika to z faktu, że nie mają sensownego wsparcia w pracy czy w domu, no ale jest jak jest i nie zmienią tego w pięć minut, bo przyczyny takiego stanu rzeczy tkwią głęboko.

Lub mają zwyczajnie niesprzyjający moment, nawet taki dłuższy "moment" w życiu, wystarczająco długi, by okazał się wyczerpujący.

I tu wkraczają kołcze, autorki artykułów o work-life balance i dobrze chcące, ale oderwane od realiów osoby. Czy to może pomóc? Wątpię. Wychodzę z założenia, że ludzie są jednak mądrzy i każdy stara zadbać o siebie jak najlepiej w danej sytuacji. Trudno jest, nie znając osoby w realu, podsunąć coś sensownego... Pomóc tak, żeby to miało ręce i nogi.

Bo co z tego że ja z boku uważam, że kluczem będzie najlepiej codziennie (no ok, choć te trzy razy w tygodniu) przez godzinę uprawiać jogę, jeszcze przez pół ćwiczenia oddechowe i medytację, a potem iść na długi spacer wśród przyrody, a by mieć na to wszystko czas, to przejść w pracy na pół etatu, skoro dla kogoś to będą bajki z mchu i paproci - z różnych przyczyn, od ekonomicznych, przez wynikające z układów rodzinnych, po osobowość.

[alpepe]

Jak to sobie ostatnio z moją córką, studentką medycyny dowcipkowałam, a ona pracuje też dodatkowo u chirurga plastycznego: wszystko dobrze, tylko doba ma za mało godzin. I dziś wstałam, pchnęłam kilka rzeczy do przodu ze swojej strony, ale czekam na odpowiedzi i działanie ze strony innych i to znów stres, bo jak się nic nie dzieje, to nie dzieje się absolutnie nic, a jak zacznie, to nie wiadomo, jak się uchronić przed bombardowaniem wiadomościami.

[m_incubo]

No to nie pomogę, bo ja z kolei rzeczami, na które nie mam żadnego wpływu, nie stresuję się w ogóle. Dotyczy to również spraw dużego kalibru, typu matka w szpitalu czy zalane mieszkanie - przerabiałam.
Ale wątpię czy tego można się nauczyć, to raczej wrodzony typ osobowości.

[igge]

Ale np czy rzeczywiście można nie stresować się sprawami dużego kalibru typu zdrowie dzieci?
Piszesz o mamie w szpitalu.
Staram się też, jak Ty, nie stresować tym, co niezależne ode mnie.
Szkoda zdrowia i energii...Ale to teoria. W praktyce ten stres jest.

Natomiast wydaje mi się, że mój partner ma właśnie wrodzony typ osobowości taki bezstresowy. Rzeczy niezależne od niego od razu ( automatycznie jakby bezwiednie) mąż odsuwa ze swojego pola zainteresowania. Akceptuje. Nie przejmuje się. Nie próbuje robić rzeczy niemożliwych, nie stara się czegoś wymyśleć, nie spala się próbując zmienić coś czego zmienić się nie da. Nie ulega stresom.

[jednoraz0w0]

Delegować?

[asia_i_p]

Powiedz to dyspozytorowi karetek albo kontrolerowi ruchu lotniczego.

[m_incubo]

Co mam powiedzieć dyspozytorowi lub kontrolwerowi ruchu?
Że jego niecierpliwość w kolejce w sklepie jest w pełni uzasadniona, bo 12 h temu nie pozwolił komuś lądować?

[asia_i_p]

Że nie wszystko jest pilne.

[black.emma]

Nie wszystko. Ci akurat wiedzą o tym najlepiej.

[klaramara33]

Ja podobno mam cierpliwość do dzieci. Dużo osób mi to mówiło. Chyba takim ważnym punktem jest, ze je rozumiem a jak nie rozumiem to wiem, że to dziecko a nie dorosły. Może spróbuj innych zachowania rozumiem , żebyś za każdym razem nie wnerwiala się jak coś nie pomyśli.

[jednoraz0w0]

Mnie generalnie pomaga na wyluzowanie przyjęcie, ze nie każdy ma tak, jak ja. I zauważyłam, ze ludzie którzy tego nie pojmują (tzn nie ze nie każdy ma tak jak ja, tylko ze nie każdy ma tak jak oni) chodzą cały czas wkurwieni i czuja się otoczeni przez idiotów. Zresztą ja lubię patrzeć na zachowania i decyzje ludzi i rozkminiać ich wewnętrzne motywacje, wtedy się budzi jakaś sympatiami czułość do nich zamiast wkurwi nawet jak głupoty robią.

[abecadlowa1]

Przeczytaj Rozmyślania Aureliusza.
Uświadom dobie, że w skali kosmosu jesteś nic nie znaczącą cząsteczką.
Praktykuj uważność.
Bądź w kontakcie ze sobą, swoimi odczuciami, potrzebami, swoim ciałem.
Koncentruj się na oddechu.

[simply_z]

Mnie zawsze pomaga wyjazd na południe Europt, może być wioseczka i nagle jest spokój.

[igge]

Nie wiem czy można się nauczyć.
Jedni ludzie mają ogromną odporność na stres i nie wkurzają się.
Innym stres uniemożliwia wykazanie się tą cierpliwością.
Sama nie jestem zbyt cierpliwa ale znam takich, co to nic niemal ich nie potrafi wytrącić z równowagi.
Zen

Można chyba dbać o siebie i swoją równowagę.
Niektórzy chyba rodzą się bardziej spokojni i cierpliwi i nie ulegają stresom jak inni.

[kanna]

Ludzie się różnią długością lontu zanim odpalą Jedni mają króciutki, inni długi.
Ale nawet te króciutkie można wydłużać, technikami jak wyżej.

[unikotka]

A najbardziej szokujące jest, kiedy efekty stosowania tych technik zaczynasz obserwować u siebie 😊 Choćby z pewnym niedowierzaniem 🤓

[abecadlowa1]

To ulubione tłumaczenie wszystkich choleryków z mojego otoczenia

[unikotka]

Jakie to prawdziwe! Piszę, jako ekscholeryczka, której od dziecka wmawiano, że ma "taki temperament". Otóż nie mam. A na marginesie: był to objaw depresji.

[igge]

Mnie też zdziwiło kiedy dowiedziałam się, że drażliwość to objaw depresji.
Wydawało mi się, że kiedy nie ma siły na nic to także nie ma sił na wkurzanie się.

[homohominilupus]

A po co?

Zawsze się spieszę i brakuje mi cierpliwości. Można z tym żyć.

[mysiulek08]

przeprowadzic sie do am pld 🤣

troche mi zajelo ale manianizm jest ok

[asia_i_p]

Na krótką chwilę, tak tylko żeby nie wybuchnąć, pomaga zajęcie myśli czymś wymagającym zastanowienia, bo to uruchamia korę przedczołową, a ona hamuje emocje. Tylko lepiej, żeby się zastanawiać nad czymś, co z powrotem cię nie wkurzy. 😉

Na dłuższą metę pomaga zadbanie o siebie, wypoczynek, spacery, ruch i ciepłe podejście do siebie (czyli jak zapomniałaś o czymś, to nie wyzywasz siebie od sklerotycznych krów, tylko się pocieszasz tak, jakbyś pocieszała przyjaciółkę w takiej sytuacji).

[unikotka]

Co do kory, to wystarczy odpalić net i stronę w obcym języku, żeby wymusić na niej pracę. Można też wziąć się za łamigłówki. Początkowo trudno się w nerwach skupić, ale przy odrobinie dyscypliny da się i wtedy już po chwili czuć, jak kora się uaktywnia i przejmuje kontrolę.

[laokoon]

Ogranicz węglowodany, wyrzuć alko i ćwicz regularnie, nawet te 15 minut kilka razy w tygodniu. Zdecydowanie poprawia samopoczucie.

[homohominilupus]

Bez węglowodanów i alko to bym dopiero miała wkurwa 😅

[nika_1985]

Może czas bardziej myśleć o sobie, jak robić dzień, planować swój czas pod siebie. Lekko egoistyczne,ale myślę,że działa. Mniej skupiać się nad tym jak zrobić ludziom dobrze tylko sobie. Wstawać wcześniej...to gwarantuje duży rozbieg

[nuta15]

Pomyśl w jakich sytuacjach najbardziej brakuje ci cierpliwości i czy faktycznie mają one wpływ na twoje życie. Być może zmiana nastawienia już ci pomoże nabrać dystansu. W wiele sytuacji, związków z ludźmi wchodzimy sami, a można ich uniknąć, odpuścić, odciąć się mentalnie i emocjonalnie. Nadmiar spraw do załatwienia też można ogarnąć lepszą organizacją , podzielić się obowiązkami z bliskimi, skupić się na najbliższych, najważniejszych celach, być może niektóre można odpuścić. Relaks taki jaki lubisz, robienie sobie drobnych przyjemności zredukują stres, pomogą wyciszyć negatywne emocje.

[jolie]

Nauka cierpliwości u mnie równa nauka odpuszczania. Po prostu. Zajęło mi to trochę czasu, nadal są obszary, gdzie ciężko mi coś zaakceptować, wtedy muszę włączyć racjonalizację i porównanie w dół (na zasadzie - 'to przecież nie jest aż tak ważne, ważne jest zdrowie/więź/sprawność/to, że nie ma wojny). Pamiętaj - cierpliwość jest gorzka, lecz słodkie są jej owoce 😀.

[nuta15]

Zgadzam się z Tobą. Odpuszczanie w sytuacjach, które mnie bezpośrednio dotyczą przychodzi najtrudniej. Do przepracowania jest kilka kwestii. Po pierwsze nie muszę być życiową "zosią samosią", nie muszę być perfekcyjną , będę mniej krytyczna wobec siebie i innych, daję sobie i innym prawo do błędów.

[jolie]

Tak, dawanie sobie i innym prawa do błędu jest bardzo ważne. Muszę to jeszcze rozumowo kontrolować, ale to naprawdę wykonalne tzn. emocje za rozumem nadążają. I dodam, że pomaga poczytanie wojennej literatury faktu (to znowu porównanie w dół) - przeczytam jakieś wspomnienia i od razu łapię dystans do własnych zmartwień.

[jammer1974]

Usiasc i zapytac siebie czego czlowiek chce od zycia. Czy wlasnie tego pedu i braku czasu na wszystko.
Jesli tak to wtedy trzeba to zaakceptowac.
Jesli nie to zmienic.
Tu nie ma czego sie uczyc.

[pierwszykot]

Nie da się
Też tak mam

[jednoraz0w0]

czarna_sroka napisała:

> Cierpliwości do wszystkiego, do pędu na co dzień, do ludzi w koło, do czekania
> w kolejce w sklepie, do wiecznego braku czasu na wszystko.

Zacznij od zdiagnozowania problemu, dlaczego nie masz nigdy czasu? Overcommitment? Impulsywne decyzje bez sprawdzania czy masz czas?dajes sobie wchodzić na głowę? Jesteś perfekcjonistka?