Ratunku! Upodabniam się do niej!

[kozaki_za_kolano]

Zauważyłam, że różne zachowania, miny, gesty wzięłam od mojej mamy. Im jestem starsza, tym bardziej mama ze mnie wychodzi.

I wcale by mnie to nie martwiło, bo mama ogólnie świetna, ale jak każdy miewa denerwujące zachowania i jakieś mniej dobre cechy.

Dzisiaj w kuchni rozsypałam mąkę i dokładnie jak ona zaczęłam lamentować, zamiast posprzątać, a skończyłam szlochając przy kuchennym stole i czekając, aż ktoś mnie pocieszy. Ta cecha u mamy jest wkurzająca. Dopiero jak szłam po chusteczki i zobaczyłam się w lustrze, to uświadomiłam sobie, że zachowałam się kropka w kropkę jak mama, nawet mina złapana w lustrze była taka sama

Nie pierwszy raz się łapię na byciu jej kopią, niestety bardziej w złym niż dobrym. Chętniej czerpałabym z dobrego.

Czy to już tak będzie? Im dalej w las, tym gorzej? A może da się to jakoś zatrzymać?

[gama2003]

Tylko po wydłubaniu gena.

Wychodzą ze mnie rodzice coraz bardziej.

[kozaki_za_kolano]

Czyli to jednak geny? Myślałam, że wieloletnie obserwacje, kto z kim przestaje...

[furiatka_wariatka]

kozaki_za_kolano napisała:

> Czyli to jednak geny? Myślałam, że wieloletnie obserwacje, kto z kim przestaje.
> ..

Wg mnie to nie geny, tylko właśnie to co piszesz, wieloletnie obserwacje, czy wpłaty środowiska jak kto woli. Najwyraźniej twoja matka lubiła wchodzić w rolę ofiary, czyli gdy coś się jej przytrafiło wołała lamentować i czekała na pocieszenie. To jasne, że przejmuje się zachowania rodziców, bo od nich się uczysz wszelkich zachowań. To da się odkręcić, jak najbardziej, tylko jest trudne. Musisz się obserwować, i np zamiast od razu wpadać w lament, to zrobić krótką obserwacje, co się stało, jak się z tym czujesz, i wyłapać ten moment, że zaraz wpadniesz w lament, bo potrzebujesz zrobić z siebie ofiarę. Jest to bardzo trudne, ale da się

[brenya78]

"
Wg mnie to nie geny, tylko właśnie to co piszesz, wieloletnie obserwacje, czy wpłaty środowiska jak kto wo"

Do niedawna myślałam to samo dopóki w zeszłym tygodniu nie spotkałam swojej 75letniej cioci, której nigdy nie znalalm i która nie wiedziala nawet że ma jakąś rodzinę. Tocka w tocke zachowania, mimika, gesty mojego taty. A to nawet nie rodzeństwo tylko kuzyni poerwszego stopnia. Geny tylko i wyłącznie. Było to aż przerażające.

[mikams75]

Nie zawsze. Ja się wychowałam bez ojca a nie raz usłyszałam o różnych zachowaniach, które mam po nim.

[mgla_jedwabna]

To mogło być zwykłe wyładowanie złości i dokopywanie tobie, że jesteś taka jak ojciec, niekoniecznie obiektywna prawda.

[mikams75]

ale to nie musza wcale byc negatywne cechy.

[tt-tka]

Ano nie musza...
kiedy po kilku latach niewidzenia sie odwiedzilam siostre, przywitala mnie okrzykiem "o rany, myslalam, ze to nasza mama" i nie chodzilo o twarz (rzeczywiscie urode mam po mamie i babci, podobienstwo ogromne), tylko o sylwetke, sposob poruszania sie, postawe... zeby bylo smieszniej, siostra wychowana w tym samym domu i rodzinie jest podobna zupelnie do nikogo z wygladu i zachowan. Za to jej corka ogromnie przypomina mi mimika, gestykulacja brata dziadka, ktory primo nie byl z nami spokrewniony (ojczym mamy), a secundo nie widziala go nigdy w zyciu, zmarl przed jej urodzeniem. Dziwy, panie tego.

[alina460]

Potwierdzam. To z pewnością geny, choć nie wykluczam też wyuczonych reakcji na podstawie obserwacji i współżycia rodzinnego.
Co do genów: kto ma żyjących rodziców, może nie wierzyć.

[inny.kwiatek]

To nie są żadne geny, wyuczone od dziecka zachowania i reakcje.

[1matka-polka]

inny.kwiatek napisała:

> To nie są żadne geny, wyuczone od dziecka zachowania i reakcje.

Moja 5 letnia corka zachowywala sie tak samo, jak jej prababcia, a kontakt miala z nią prawie zerowy.

[brenya78]

Mój tato i moja ciocia, a jego kuzynka pierwszego stopnia. Nigdy się nie spotkali, ciocia nawet nie wiedziała że ma rodzinę- jej tato wyjechał z Polski tuż po wojnie.
Zachowania identyczne z moim tata. Mimika, gesty. Dość przerażające to było w gruncie rzeczy.
Czyste geny.

[asia_i_p]

Raczej częściowo jedno, częściowo drugie. Reaktywność układu nerwowego, wrażliwość na bodźce jednak się dziedziczy.

[pade]

Ostatnio grałam z rodzicami w karty i przysłuchiwałam się ich przekomarzankom, zastanawiałam się co mi to przypomina. Po chwili jak grom z jasnego nieba pojawiła się myśl "rany, jakbym siebie słyszała"

[kozaki_za_kolano]

O właśnie

[krwawy.lolo]

Ja jestem po matce leniwy. Nie wstydzę się tego w ogóle.

[tromedlov]

Nie ma takiej opcji, żebym była moją matką.
A to dlatego, że pamiętam ją, jak była w moim wieku. Pewne rzeczy zrzucam u niej na wiek, a potem sobie przypominam, że heloł, w moim wieku ona to...
I żeby nie było - jedne rzeczy są u niej na minus, a drugie na olbrzymi plus

[kozaki_za_kolano]

Ejtam, na pewno trochę jesteś, tylko jeszcze tego nie odkryłaś

[inny.kwiatek]

Nie, niektórzy żyją świadomie, rozumieją swoje zachowania i reakcje, pracują nad nimi i nie powielają nieświadomie fatalnych wzorców z domu jeśli je przepracowali.
Geny to przede wszystkim temperament, reaktywność układu nerwowego, ale nie konkretne zachowania po wysypaniu mąki. To modelowanie z dzieciństwa.

[kk345]

To ciekawe, że komentując w sumie neutralny wpis i równie neutralną na niego odpowiedź skręciłaś gładko w stronę "świadomego życia" i "fatalnych wzorców z domu"...

[marinella]

Nasturcja pisze o sobie zapewne.

[tromedlov]

Nie ma mowy.
Na plus dla mojej mamy - absolutnie nie jestem techniczna, a moja matka w moim wieku jedną ręką zmieniała koło w samochodzie. I naprawiała silniki. Więc sorry, ale no nie dogonię nigdy.

Na minus dla mojej mamy - jest histeryczką, którą musiałam uspokajać podczas traumatycznych dla mnie wydarzeń. Tzn. ja miałam traumatyczne wydarzenie, a musiałam uspokajać ją, zeby ona się nie przejmowała i żeby złapała dystans. Np. wtedy, kiedy jako ośmiolatka czekałam na izbie przyjęć na szycie uda, z mięsem na wierzchu. Ja - luz. Moja matka - histeria. No też nie dogonię nigdy (mam nadzieję)

[marinella]

Tzn. ja miałam traumatyczne wydarzenie, a musiałam uspokajać ją, zeby ona się nie przejmowała


Jak dla mnie parentyfikacja, mam na to straszną alergię

[aghula]

O masz! Jak ja tego nie znoszę! Moja teściowa - wypisz wymaluj!

[alpepe]

Można zatrzymać. W ogóle można zacząć żyć świadomie, a nie na autopilocie.

[kozaki_za_kolano]

Rozwiniesz?
Trochę w to nie wierzę, świadomość świadomością, a jak napisała gama "tylko po wydłubaniu gena"

[inny.kwiatek]

Ale to nie są żadne geny.

[kozaki_za_kolano]

inny.kwiatek napisała:

> Ale to nie są żadne geny.

Co do tego nie mam pewności

[pade]

Ostatnio słuchałam wywiadu z prof. Barbarro i on np. twierdzi, że ma podobne zachowania do swojego dziadka, którego nigdy nie widział, bo zmarł przed jego narodzinami.

[alpepe]

I nie wstyd temu profesorowi tak pieprzyć? Przecież to jest tylko mowa-trawa. Żaden dowód na cokolwiek, wątpię, by on dysponował np. nagraniami czy zapisem działań dziadka. To tylko rodzice profesora chcieli widzieć podobieństwa i tyle.

[pade]

Nie wiem czy mu wstyd. Nie pytałam. Po drugiej stronie lapka był, rozumiesz, no i to nie było na żywo
Z mojego doświadczenia wynika, że najbardziej nie chcą widzieć podobieństw do swoich rodziców/przodków ci, którzy są wręcz ich kopiami. I te podobieństwa nie są in plus, oj nie.
Ot, takie wyparcie.

[alpepe]

Nie wiem, mnie to nie dotyczy, daj Panie Boże Nieistniejący wszystkim taką autorefleksję, jaką mam ja. Moja córka już mi mówi, że staje się mną.

[daisy]

Nie ma żadnej zgodności w klasycznej już debacie: geny czy wpływ środowiska w kształtowaniu ludzkich postaw i zachowań. Kiedy ostatnio o tym czytałam, geny zyskiwały coraz więcej punktów. Osobiście uważam, że są absolutnie decydujące. Gdyby liczył się tylko wpływ środowiska, nie trzeba by wcale wychowywać dzieci, wystarczyłby przykład rodziców - a wszystkie wiemy, jak bardzo to nieprawda.

[turbinkamalinka]

alpepe napisała:

> I nie wstyd temu profesorowi tak pieprzyć? Przecież to jest tylko mowa-trawa. Ż
> aden dowód na cokolwiek, wątpię, by on dysponował np. nagraniami czy zapisem dz
> iałań dziadka. To tylko rodzice profesora chcieli widzieć podobieństwa i tyle.
>
Nie do końca. Faxet zwyczajnie powielił zachwanie powiedzmy po ojcu. I tak idzie z pokolenia na pokolenie np łapanie się za ucho w momencie dużego skupienia

[1matka-polka]

pade napisała:

> Ostatnio słuchałam wywiadu z prof. Barbarro i on np. twierdzi, że ma podobne za
> chowania do swojego dziadka, którego nigdy nie widział, bo zmarł przed jego nar
> odzinami.
>

To tak, jak moja corka i prababcia. Ja bym to podciagnela pod epigenetykę...

[cegehana]

Geny nie determinują naszych zachowań. Mają na nie wpływ (duży), ale nie odbierają nam świadomości. Klasyka klasyki terapii: policz do dziesięciu zanim zareagujesz. W czasie tych dziesięciu sekund mamy możliwość wycofać się z kierunku, w który pchają nas geny i doświadczenia i pojsc w innym kierunku.

[1matka-polka]

cegehana napisał(a):

> Geny nie determinują naszych zachowań.

Ale determinuja np. natezenie bodzcow potrzebnych do pobudzenia ukladu nerwowego.
I potem mamy cholerykow i flegmatykow...

[cegehana]

Może, ale to nadal nie przekłada się na zachowanie, które z tego wynika. Na to ostatnie mamy wpływ, a ze mozg jest plastyczny to w ciągu naszego życia moze wytworzyć nowe schematy reakcji/zachowan. To pocieszające, kiedy mamy po rodzicach jakieś niepożądane i szkodliwe dla nas samych skłonności.

[inny.kwiatek]

Otóż to.

[mallard]

Nic z tym nie zrobisz. Mój syn (33), ostatnio narzekał, że ja coraz bardziej z niego wyłażę 🤦

[kozaki_za_kolano]

Czasem takie "wyłażenie" jest fajne.
Mam kolegę, który jest już niestety starym marudą i nudziarzem, ale też szalenie szarmanckim i uśmiechniętym. A jego syn wziął po nim właśnie tą szarmanckość i uśmiech, natomiast w żadnym razie nie jest marudą ani nudziarzem.

[zosia_1]

"natomiast w żadnym razie nie jest marudą ani nudziarzem."
Jeszcze

[marusia_ogoniok_102]

Ja nijak nie jestem charakterologicznie podobna do mamy. A szkoda, życie by było łatwiejsze.

Na emocje niewiele można poradzić, na reakcje można spróbować podziałać terapią, jeśli, oczywiście, serio chcesz coś zmienić.

[irma223]

Szloch przy rozsypanej mące to brak witaminy D i witamin z grupy B, a nie charakter.
Uzupełnij niedobory i zaczniesz inaczej patrzeć na świat i inaczej reagować. Mamie też doradź uzupełnienie witamin.

[lu_na_be]

To chyba nie wystarczy... wiem, bo miałam takie stany, a przy poziom witaminy D wysoki.

[milva24]

Z zachowaniami to nie bardzo bo się pilnuję ale im jestem starsza tym bardziej robię się do niej podobna z wyglądu. To mi akurat nie przeszkadza tylko zdziwiona jestem bo mi się zmarszczki mimiczne w tych samych miejscach robią

[ga-ti]

Ematka nie zawodzi! Zapisz się już na terapię, traumy z dzieciństwa, zaburzone emocje, nieświadomość swoich zachowań i reakcji... odkładaj kasę.
Ech, a to tylko upływający czas.
Zawsze byłam podobna do ojca, aż tu nagle ujrzałam w lustrze własną matkę i co jakiś czas wyłazi ze mnie niepostrzeżenie.
Także jesteś normalna 😁

[kamin]

Ja dostrzegłam w sobie swoją matkę gdzieś koło trzydziestki. Dotarło do mnie, że jest szalenie irytująca w swoich zachowaniach, oraz że na swój sposób reaguję podobnie. Wieczne przekomarzanki, wciskanie na.siłę żartów i "celnych" ripost do każdej konwersacji. Wyraźnie obie przedawkowałyśmy Chmielewską swego czasu

[krypteia]

Strasznie jesteś infantylna, to kolejny wątek który jest tego dowodem

[kozaki_za_kolano]

I weszłaś tu, żeby to napisać? Strasznie jesteś przemądrzała, nie po raz pierwszy.

[marinella]

To epigenetyka. Nie musisz wydłubywać, możesz modelować ( jeśli chcesz )

[1matka-polka]

marinella napisał(a):

> To epigenetyka. Nie musisz wydłubywać, możesz modelować ( jeśli chcesz )

O, no wlasnie.

[malaperspektywa]

Genów nie oszukasz. Czychają zamaskowane, żeby ujawnić się z wiekiem.

[brenya78]

Jestem podobna do mamy coraz bardziej podobna. Wiele cech wręcz nienawidzę i staram się walczyć. Zobaczymy jak będzie.

[princesswhitewolf]

>jak ona zaczęłam lamentować, zamiast posprzątać, a skończyłam szlochając przy kuchennym stole i czekając, aż ktoś mnie pocieszy

Zrob coś z tym. Boze jak mnie takie zachowania irytuja.

[bruy-ere]

kozaki_za_kolano napisała:

>
> Dzisiaj w kuchni rozsypałam mąkę i dokładnie jak ona zaczęłam lamentować, zamia
> st posprzątać, a skończyłam szlochając przy kuchennym stole i czekając, aż ktoś
> mnie pocieszy.

To niesamowite, ja nawet nie jestem w stanie wyobrazić sobie mojej matki lamentującej, że rozsypała mąkę.

Co do upodobniania się do swojej matki - cóż, widzę u siebie pewne przeszkody. Po pierwsze, mamy zupełnie różne charaktery. Po drugie - nie mam nawet 10% energii życiowej, którą dysponuje moja matka. Nie jestem w stanie jak ona gnębić wszyskich naokoło, że mają np. sprzątać, bo nie mam ma to siły (jak i motywacji).
Są też jej zachowania, które u siebie świadomie wypleniłam, np. doradzanie. Oczywiście nie wszystkie jej cechy są złe, o nie.

[asia_i_p]

Moim zdaniem, jeżeli mąka cię rozwala, to znaczy że jesteś załadowana robotą/ stresem po sufit i nie ma już miejsca nawet na tę mąkę.

I to nie brak odporności czy "robienie z siebie ofiary" jest dziedzictwem po matce, tylko skłonność do pakowania sobie roboty pod sufit. Dobrze by było rozgryźć dlaczego i trochę sobie odpuścić, poopiekować się sobą, to będziesz miała mniejszą potrzebę tej opieki ze strony innych.

[loganberry]

I ja tak mam, wejście w rolę matki moim zdaniem bardzo ten proces przyspiesza. Zauważyłam to słysząc swoje pierwsze "ja tylko chodzę i po was sprzątam"

[princesswhitewolf]

Bo to trzeba tak

Tekst linku

[woman_in_love]

czy słucha radia maryja i odnalazła jezusa po menopauzie?