Depresja w bliskim otoczeniu

[kozaki_za_kolano]

Pewnie są tu osoby mające w bliskim otoczeniu osobę z depresją. W bliskim to jak rodzic, kolega zza biurka, którego widzicie codziennie, przyjaciółka, partner, może dziecko.
Jak sobie radzicie? Czy depresja psuje relacje, obciąża otoczenie? Macie jakieś wypracowane sposoby radzenia sobie? A może uciekacie? Nie wiem, czego się spodziewać, porady z kolorowych magazynów to coś innego niż życie.
Dziewczyny z depresją - wybaczcie, że tak prosto z mostu, ale osoby bliskie kogoś z depresją też mają trudno...

[angazetka]

Musiałabym uciec od matki, męża i większości przyjaciół No i samej siebie.
Nie mam jakichś uniwersalnych porad. No tak, psuje i obciąża. Ale jak ci na kimś zależy, to ogarniasz, z dbaniem o siebie jednocześnie.

[beataj1]

Mam bliska osobę z depresją. Obecnie na lekach.
Trochę się zmieniło, ale zaakceptowałam.

Mi pomogło zdanie które gdzieś wyczytałam:nie oczekuje się że osoba że złamaną nogą będzie tańczyć. To jest choroba, która pewne aspekty życia zmienia. I trzeba sie z tym pogodzić.

Było trudno zanim ta osoba poszła po leki i zanim te leki dopasowała. Trudno było ja namówić. Teraz jest nowa normlnosc.

[jeste_m_sobie]

Od chorego można oczekiwać, że przyjmie do wiadomości fakt choroby, będzie się leczyć (tj. regularnie przyjmować leki, chodzić na psychoterapię, dbać o regularny tryb życia, wdrażać metody relaksacyjne itd. W słabszych momentach taka osoba ma prawo oczekiwać pomocy, motywowania ze strony bliskich. Tak, depresja obciąża i utrudnia życie. Może nawet bardziej, niż złamana noga, bo jej na pierwszy rzut oka nie widać. A my, ludzie, mamy skłonność sądzić, że jak czegoś nie widać, to tego nie ma. Ale życie utrudniają też rak, a nawet alergia na pyłki. Plusem może być dla otoczenia chorego motywacja do zadbania o siebie, psychoedukację, umiejętność oddzielania cudzych emocji i uczuć od własnych (to trudne, ale pomaga).

[waleria_bb]

Nie masz po co przepraszać, że tak prosto z mostu. Tak, bliscy mają ciężko, bo ta choroba wiele zmienia. W relacji z partnerem trzeba nauczyć się funkcjonować na nowo, mieć sposoby na czas, gdy jest gorzej. Wiem to z własnej perspektywy, że potrafiłam być nieznośna, gdy nie panowałam nad swoimi emocjami w tych okresach zaostrzenia. Były ataki złości, rzucanie przedmiotami i tu partner już nie wyrabiał. Muszę też to przyznać, że dla mnie depresja była czasem wymówką i łatwiej mi było rzucić: to przez chorobę. Łatwiej niż zacząć nad sobą pracować i szukać sposobów, żeby mi samej było lżej i nie mieć tych koszmarnych wybuchów złości itd.

[igge]

Mega do kwadratu trudno. Nikt nie zrozumie kto nie przeżył. Zero sensu opowiadania.

[waleria_bb]

Dziwię się aż, czemu ten wątek ma tak mało wpisów. Temat jest trudny, ale bardzo ważny.

[ggrr.ruu]

To jest dużo trudniejsze niż własna depresja. Nie da się wypracować żadnego uniwersalnego sposobu, to już sama musisz zobaczyć, co działa. Najgorsza jest bezsilność, to że się chce pomóc komuś, kogo się kocha, a nie bardzo jest jak.

[beaucouptrop]

》To jest dużo trudniejsze niż własna depresja. 《
Mowisz jak moja matka, która kiedyś mi oświadczyła, że ja nie zdaje sobie sprawy ile ją emocjonalnie kosztował mój rozwód i jak ona się o mnie martwiła. To jak ja to przeżyłam i w jakim stanie psychicznym byłam było dla niej najwyraźniej mniej ważne. Dla jasności sytuacji, nie dostałam od niej żadnego wsparcia w tamtym okresie.
Nie ma więc co porównywać w takich sytuacjach przeżyć i emocji, bo to jest bardzo subiektywne.

[ggrr.ruu]

Czekaj, nie mam prawa porównywać własnych emocji w dwóch różny sytuacjach?

[marta.graca]

Powinnaś była napisać: dla mnie to było trudniejsze. Bo nie zawsze tak jest.

[ggrr.ruu]

Ojp musisz się czepiać? Chyba logiczne, że wypowiadam się we własnym imieniu. Nie napisałam słowa zawsze

[beaucouptrop]

Marta ma rację. Nie sprecyzowalas, że masz doświadczenie z dwóch stron i że to twoje odczucia. Zabrzmiało jakby miało to być jedyną, nieomylna opinią.

[marta.graca]

Ja też to tak odczytałam. Cóż, jednak uważam, że dla osoby z mojej rodziny, która w depresji popełniła samobójstwo, była ona jednak trudniejsza niż dla członków jej rodziny, którzy byli zdrowi i nadal żyją.

[ggrr.ruu]

A dla mnie moja depresja była o wiele łatwiejszym doświadczeniem niż depresja bliskiej osoby

[ggrr.ruu]

Odpowiadam w wątku "pytanie do osób mających kogoś bliskiego z depresją", dla mnie logicznie z tego wynika, że sama też musiałam mieć depresję, jeśli porównuję te dwie sytuacje

[beaucouptrop]

Dla ciebie tak, dla czytelników, przynajmniej dwóch, twojego posta nie.

[ggrr.ruu]

To już na to nic nie poradzę, że ktoś wymyślił że porównuję dwie sytuacje nie mając z nimi doświadczenia.

[beaucouptrop]

Jeśli się nie mylę to zawodowo zajmujesz się pisaniem. Podstawą dobrej komunikacji jest pisanie tak żeby czytający zrozumiał od razu co masz na myśli. Interpretować to można literaturę piękną.

[ggrr.ruu]

Tutaj nie piszę zawodowo, tylko podzieliłam się na szybko osobistym doświadczeniem i emocjami.

[extereso]

No i ok bo już strach będzie coś napisać. Ja to w ogóle odebrałam jako figurę retoryczną, że bardzo trudne i tyle.

[turzyca]

Poszukaj literatury na ten temat, ale po polsku mało co jest, szukaj w językach obcych.
Poznaj mechanizmy choroby (coping with depression jest świetne), żeby rozumieć, co się dzieje.
Jeśli masz coś, co Ci ładuje baterie, to uczyń to priorytetem. Wspieranie śmiertelnie chorych zżera mnóstwo sił, ładuj je na bieżąco.
Świadomie używam określenia "śmiertelnie chory", bo depresja ma całkiem spory odsetek zgonów. A myślenie o niej jak o chorobie ciała (która odbija się na duszy), traktowanie jej podobnie jak np. raka, ułatwia życie.


Koniecznie przeprowadzaj samokontrolę albo kontrolę z pomocą specjalisty - dwie chore osoby, to komplikacje do kwadratu. A im wcześniej zacznie się leczenie, tym łatwiej jest wyleczyć.

[lu_na_be]

Czy możesz podać dokładny tytuł/autora tej książki? Po wpisaniu ""coping with depression" google nic nie pokazuje.
Polecona tutaj na forum książka o ADHD była świetna.

[tiffany_obolala]

Trafiłam na grupę wsparcia dla rodziców nastolatków - tam były najróżniejsze problemy, od trudnych rozwodów z przeciąganiem dziecka, przez spektrum autyzmu, depresję, po narkotyki. Tak naprawdę - to była grupa samoobrony przed dziećmi. Takie grupy przydałyby się też bliskim osób chorych na depresję. W znanych mi przypadkach kobiety chore na depresję obwiniają o wszystko siebie, mężczyźni - otoczenie, a najbardziej cięgi zbierają ci, którzy są najbliżej. Na przykład żona... Więc warto też iść na terapię, tak jak dla współuzależnionych, bo to jest rodzaj współuzależnienia. Żeby wiedzieć, za co się jest odpowiedzialnym, a za co nie. Które emocje są moje, a które nie moje. Jeśli jest problem, to czyj to problem? Gdzie są granice, jak ich bronić.
No i wiedza jest potrzebna o chorobie - jak działa, co zmienia, jak wygląda, co można zrobić, gdzie szukać pomocy.
Na depresję choruje cała rodzina, nie tylko sam chory. Jak zresztą na każdą ciężką chorobę.

[peggy1]

Ja sobie czasem nie radzę. Czasem mam dość i puszczają mi nerwy. Potem żałuję, bo mąż ma depresje. On się stara - bierze leki, chodzi na terapię, dodatkowo do psychiatry. Niby staramy się żyć normalnie, ale czasem jest ciężko

[kozica111]

Depresja ma niejedno imię..Niestety, ten kto widzi, mówi, daje kontakty, wspiera, nie ratuje..bo i tak..temat wymaga profesjonalnego wsparcia.

[edor67]

Mam koleżankę z depresją i masą chorób fizycznych. Od zawsze zawala robotę, my musimy za nią wykonywać jej obowiązki. Jak coś trzeba zrobić, to idzie na L4. Nie będzie się leczyć, bo nie. Już nie mam ochoty jej kryć ani pomagać.