czy Wam też praca determinuje tak życie

[heynos]

Mam 40 lat. Niby wiele sukcesów, doszłam do stanowiska Dyrektora. Zarabiam przyzwoicie, ale.... nic tak nie determinuje mojego życia jak praca. Nie umiem olać, nie umiem mieć tego wszystkiego gdzieś. Kosztem rodziny, życia prywatnego. Wszystko zawsze podporządkowane pracy. mam dosyć! od tego wszystkiego leczę się na depresję i stany lękowe. Nie mam przyjemności z życia bo...praca. Ratunku! dłużej tego nie wytrzymam.

[madame_rita]

A co na to terapeuta - korzystasz?

[heynos]

tak, korzystam. Wałkujemy ten temat non stop, czasem lepiej, czasem gorzej

[brenya78]

", korzystam. Wałkujemy ten temat non stop,"

A moze zamiast walkowac temat, twoj terpeuta moglby zaproponowac pare strategii w ramach terapii CBT. Czyli KONKRETNE działania które będą skutkować 1) przeniesieniem części obowiązków na inne osoby, 2) odłączeniem się fizycznym i mentalnym od pracy. Metoda małych kroków.

Czasem jedynym lekarstwem jest po prostu zmiana pracy. Nic tak nie zmienia perspektywy. Tyle tylko, że jeśli masz takie skłonności to wpadniesz w nie też w nowej pracy, więc nie proponuję tego rozwiązania w twoim przypadku.

[kubek0802]

brenya78 napisała:

>
>
> Czasem jedynym lekarstwem jest po prostu zmiana pracy. Nic tak nie zmienia pers
> pektywy. Tyle tylko, że jeśli masz takie skłonności to wpadniesz w nie też w no
> wej pracy, więc nie proponuję tego rozwiązania w twoim przypadku.

No gdzie, przecież w nowej to dopiero będzie wykazywanie się zaangażowaniem, dyspozycyjnością i czym tam jeszcze. Właściwą relację z pracą zdecydowanie należy zacząć ćwiczyć na starych śmieciach.

[brenya78]

"No gdzie, przecież w nowej to dopiero będzie wykazywanie się zaangażowaniem, dyspozycyjnością i czym tam jeszcze. Właściwą relację z pracą zdecydowanie należy zacząć ćwiczyć na starych śmieciach."

Tak. Masz rację. Cofam co napisałam. Zdecydowanie trzeba włączyć hamulec w starej.

[berber_rock]

Tak. Masz rację. Cofam co napisałam. Zdecydowanie trzeba włączyć hamulec w starej.

> Nie wiem. Chyba nie do konca sie zgadzam.
> Ja tak probowalam. Wrocilam do pracy po kilku miesiacach powaznej choroby. Na poczatku na pol etatu. No ale nie mozna byc wiecznie na pol etatu. Jak tylko moja polowka sie skonczyla, zaczelo sie od nowa. Cwiczenie ustawiania granic w miejscu gdzie Cie dobrze znaja i w dodatku w moim przypadku po chorobie to nie jest latwe cwiczenie. Uznalam zatem ze latwiej mi bedzie zmienic i przejsc do miejsca gdzie mie nie znaja.
> ustawianie granic zatem dopiero przede mna - pewnie sie tu bede pokazywac z pytaniami

[shmu]

Mam podobne doświadczenie - zmieniłam pracę, i się nauczyłam stawiać granicę. Przerwa w pracy (pomiędzy pracami) uświadamia też, ile czasu zmarnowałam pracując za darmo, kosztem przyjemności, rodziny, czasu dla siebie. Jestem w stanie dać z siebie więcej okazjonalnie lub przez krótszy okres, ale musi to być symetryczne, np. ja odbiorę telefon po godzinach pracy, ale jak muszę któregoś dnia wyjatkowo zaprowadzić dziecko na zajęcia sportowe w godzinach pracy, to nikt mi tego nie wypomina.
Jest jeszcze jeden aspekt - mnie akurat w nowej pracy moja szefowa wysyłała do domu jeśli zostałam dłużej, wyciągała na dłuższą przerwę, czy wysyłała do domu jak miałam słabszy dzień, bo podkreślała, że zdrowie i work-life balance jest najważniejsze. To pomaga.

[mae224]

tak, wielu osobom determinuje.
bo to warunek przeżycia.

[leosia-wspaniala]

Nie, przejmowanie się każdą pierdołą, praca w weekendy, nadgodziny, branie na siebie nadmiaru obowiązków i przekonanie, że firma się rozleci, jak weźmiesz dłuższy urlop to nie są warunki przeżycia.

[yannefer]

jeszcze dodam - firma sie rozleci jak się pomylę. A prawda jest taka,że o ile to nie jest operacja na otwartm sercu to wszystko można odkrecic

[samaasma]

Popracuj z młodymi, z tymi z pokolenia Z

ich stosunek do pracy naprawdę otwiera oczy i pokazuje bezsens tego co robisz

[heynos]

zazdroszczę im błękitne ptaki, pracują żeby żyć...

[samaasma]

No właśnie nie pracują

[nutella_fan]

A gdzie oni mieszkają dajmy na to? Mają dzieci na wychowaniu? Takie pierdolenie że rzygać się chce.

[samaasma]

No wiesz oni są tacy młodzi że raczej większość nie ma dzieci

I co ns wspólnego??????
😘przecież chodzi o to że oni znajdują pracę bardzo dobrze płatną nawet i w dobrej firmie ale po prostu nic nie robią

Chyba nie rozumiesz co to jest to ni młodsze pokolenie

[yannefer]

o mam kilka takich w pracy! już sie napatrzyłam i uczę się od nich

[simply_z]

Tylko wiesz, ty pracujesz w korpo, jak ktoś popełni błąd, to na niższym szczeblu w zasadzie nikogo to nie obejdzie, ale jak trafisz do lekarza lub na SOR albo do dentysty, i młodsze pokolenie będzie mieć takie olewcze podeście, to nie wróżę ci dobrze.

[yannefer]

tak, ja oceniam z punktu widzenia pracownika korporacji.

[nenia1]

no co ci poradzić, musisz sobie priorytety w głowie poukładać. Jak się leczysz na stany lękowe to może właśnie u ciebie taka postawa w pracy wnika głównie z lęku, cierpisz na perfekcjonizm?

[heynos]

dokładnie tak, perfekcjonizm- moja zmora.

[mayaalex]

Leczysz sie, to juz dobry pierwszy krok (choc jesli leczysz sie od jakiegos juz czasu a wciz czujesz, ze juz nie dajesz rady, to moze warto rozwazyc zmiane lekow?). Teraz zabierz sie za kolejny czyli terapie. Pomalutku jakos sobie wszystko poukladasz i bedzie lepiej. Nie wiem, jak bardzo jestes do tej pracy uwiazana finansowo (np czy masz duzy kredyt na mieszkanie, ktorego szybko nie sprzedasz/dzieci w szkolach z duzym czesnym)? Bo moze moglabys troche odpuscic, znalezc cos innego, co nie bedzie wysysalo z
Ciebie calej energii? To czasem moze byc bardzo trudne i tylko Ty wiesz, czy w ogole mozliwe ale moze warto przemyslec plan B i C? Jak juz bedziesz w trakcie terapii oczywiscie.

[heynos]

jestem w trakcie terapii

[mayaalex]

a rozwazasz w ogole zmiane pracy? i czy jest to mozliwe? Jestes odpowiedzialna finansowo za rodzine? Czy mozesz troche odpuscic? Lubisz to, co robisz? Masz jakies marzenia?
Mysle, ze jesli jestes w trakcie terapii to powinnas zobaczyc swiatelko w tunelu - a jesli trwa to dlugo i wciaz nie widzisz to moze trzeba zmienic terapeute/metode/leki? Bo piszesz, ze dluzej juz tego nie wytrzymasz, to jest bardzo niepokojace, terapia i leki powinny jednak pomagac, jesli nie pomagaja to moze trzeba cos zmienic?

[heynos]

z jednej strony kocham to co robię i serio idzie mi świetnie, z drugiej strony mnie to wykańcza. I właśnie ten brak decyzji, ta stagnacja i ten stan doprowadzają mnie do szału...aj żeby to było wszystko takie proste. Właśnie rozważam, żeby to wszystko rzucić i może spróbować coś swojego. Mam męża, który prowadzi swoje firmy i idzie mu dobrze, ale moje zarobki to mocny filar. Właśnie...czy ja mam swoje marzenia? Mam wrażenie, ze wiekszość spełniłam. Teraz to chyba podróz do Japonii i do USA.

[simply_z]

zastanawiam się na ile piszesz szczerze, na ile jest to kolejne trololo.

[berber_rock]

simply_z napisała:

> zastanawiam się na ile piszesz szczerze, na ile jest to kolejne trololo.
>
Dlaczego? Jak dla mnie zupelnie realistyczna sytuacja ...

[pepsi.only]

Tak. Wszystko ostatnio kręci się wokół pracy. Niestety.
A potem dopiero czas na pozostałe życie, choć u mnie bardziej w tak zwanym miedzy czasie , miedzy spotkaniami, między zleceniami, między projektami mam czas na życie domowe, rodzinne. jakieś drobne radości i przyjemności.

[primula.alpicola]

Nie, zupełnie nie. Praca trochę czasami przeszkadza w życiu, ale to nic szczególnie wielkiego.
No ale jestem nauczycielką, a nie Dyrektorem.

[heynos]

to nie ma znaczenia kim jesteś, bo nie zawsze byłam dyrektorem...a zawsze praca była najważniejsza

[primula.alpicola]

heynos napisał(a):

> to nie ma znaczenia kim jesteś, bo nie zawsze byłam dyrektorem...a zawsze praca
> była najważniejsza

Hmm, współczuję.

[heynos]

dzieki

[trampki-w-kwiatki]

Aaaa, to jak zawsze była najważniejsza to masz gruby problem.

Ja na przykład wiem, że gdyby od mojej pracy zależało czyjeś życie, to bym się tym stresowała i wpadła w perfekcjonizm.
Świadomość, że jeśli coś skaszanię to najwyżej ktoś bardzo bardzo bogaty będzie miał te marne tysiące na koncie mniej (czego nawet nie zauważy) albo będzie musiał zapłacić 30 tyś kary (czego też prawie nie zauważy) pozwala mi spać spokojnie. Moje zdrowie jest cenniejsze niż kolejny zegarek na ręce jakiegoś Oligarchy mieszkającego na innej półkuli.

Jak coś skaszanię w mojej działalności to najwyżej zapłacę karę, będę mieć trochę załatwiania spraw w urzędach oraz nie zarobię za bardzo. Też jest to na mojej osobistej wadze mniej istotne, niż czas z dzieckiem czy zdrowy sen.

[little_fish]

To tak jak ja. Praca ingeruje w moje życie o tyle, że muszę do niej chodzić. Wykonuję ją sumiennie i z zaangażowaniem, ale od kilku lat sukcesywnie wycofuję się z wszystkich dodatkowych rzeczy i staram się o taki przydział czynności, który nakłada minimum dodatkowych obowiązków. Praca, nie misja.

[heynos]

marzę o tym, żeby mieć takie podejście. Tymczasem ja: bezsenność, wciąż jestem w pracy, relacje ze starsza córką w opłakanym stanie ( bo mnie w ogóle nie ma).

[primula.alpicola]

heynos napisał(a):

> marzę o tym, żeby mieć takie podejście. Tymczasem ja: bezsenność, wciąż jestem
> w pracy, relacje ze starsza córką w opłakanym stanie ( bo mnie w ogóle nie ma).


Mam nadzieję że terapia Ci pomoże, bo to wszystko brzmi jak koszmar.

[sol_13]

little_fish napisała:

> Wy
> konuję ją sumiennie i z zaangażowaniem, ale od kilku lat sukcesywnie wycofuję s
> ię z wszystkich dodatkowych rzeczy i staram się o taki przydział czynności, któ
> ry nakłada minimum dodatkowych obowiązków. Praca, nie misja.

O, to tak jak ja. Cokolwiek dodatkowego ponad standardowe obowiązki w pracy mnie wpienia.

[rozwiane_marzenie]

Jakbym czytała o sobie. Mam trochę więcej niż 40, ale praca też mnie pochłania całkowicie. Nasze pokolenie już chyba tak ma . Powinniśmy uczyć się od młodych.
Pracuję ponad siły, przeważnie 14 godzin dziennie, czasami więcej, rzadko mniej. Z jednej pracy do drugiej, trzeciej... i tak już od wielu, wielu lat. Kosztem swojego życia, zdrowia, rodziny. Nie potrafię już tego zmienić, oby tylko dotrwać do emerytury. I też często dochodzę do muru. I co? Odbijam się i dalej ciągnę to samo. Czasami obiecuję już sobie, że nie wezmę dodatkowych zleceń, a potem znowu to samo, praca ponad siły, bo przykro odmówić, bo może następnym razem się nie trafić takie zlecenie, i tak z roku na rok.
Nie pomogę Ci, mogę tylko przytulić wirtualnie, nie jesteś sama.

[beneficia]

1. Zastanów się, dlaczego to robisz? Czy potrzebujesz tak dużo pieniędzy? I jeśli tyle pracujesz, to czy masz czas je wydawac?
2. Na emeryturze będziesz miała 14 godzin wolnego każdego dnia, co będziesz robić?
Jest duże prawdopodobieństwo, że wpadniesz w depresję, serio.

[heynos]

juz wpadłam, leczę się

[heynos]

przytulam też dziękuję !

[abecadlowa1]

rozwiane_marzenie napisała:

> oby tylko dotrwać do emerytury

Obawiam się, że się nie odnajdziesz na emaryturze

[sol_13]

14h dziennie? Masz w ogóle czas na cokolwiek prócz pracy i spania?

[kropkaa]

Bałabym się, że nie doczekam emerytury.

[pyza-wedrowniczka]

Nie. Kończę pracę i zapominam o niej do kolejnego poranka. Dla mnie ważne w pracy jest to, że nie mam nadgodzin, mogę brać urlop kiedy mi pasuje (oczywiście szef zatwierdza, ale nie zdażyło mi się, żeby odmówił terminu) - praca musi mi nie przeszkadzać rodzinie i pasji inaczej bym nie zniosła.

Ale mnie też dużo daje to, że pracuję w biurze. Nie mam poustawianych firmowych rzeczy na domowym laptopie, nie mam jak zajrzeć po godzinach. Jak pracowałam z domu wtedy bardziej praca mi ingerowała w życie prywatne, dlatego wróciłam do biura - w godzinach pracy skupiam się na pracy, a nie na obiedzie czy wstawieniu prania, ale mam większą motywację, żeby skończyć i wyjść.

Może zacznij od wyłączenia telefonu służbowego po pracy oraz od wyłączania laptopa chowania do szuflady? I ustalenia sobie sztywnych godzin pracy, a nie elastycznych

[m_incubo]

Nikt ci nie pomoże, jeśli sama sobie nie pomożesz 🤷🏻‍♀️
Nie, praca nie determinuje mi życia.

[heynos]

dokładnie, tylko dlaczego to jest takie trudne powiedzieć sobie: weź to pie..ol

[brenya78]

"dokładnie, tylko dlaczego to jest takie trudne powiedzieć sobie: weź to pie..ol"

A probowalas w ogole?

[lilia-anna]

Mam podobnie. 44 lata, dobre stanowisko, fajne zarobki. Niby praca 7-15, nadgodziny do odbioru, ale zdarza się, że trzeba przyjść w sobotę czy niedzielę (albo popracować wówczas z domu) w gorącym okresie. Dlugo dojeżdżam w obie strony, do tego mam duży dom, 2 dzieci, wiecznie jestem zmęczona i niedospana Zdarza mi się myśleć o pracy po pracy albo obudzić się w nocy, "bo chyba nie wysłałam maila, nie ujęłam jakichś danych w prezentacji, zapomniałam gdzieś zadzwonić"... A praca z tych cholernie trudnych merytorycznie i odpowiedzialnych, więc i stresować się jest czym Na plus dobra atmosfera w biurze, fajna bezpośrednia przełożona, no i ta przyzwoita pensja. To mi rekompensuje trudy

[heynos]

czy my nie zmądrzejemy?

[biala_ladecka]

Mam wlasnie zamiar przetestowac w praktyce stara maksyme "miej wy..ebane, a bedzie ci dane". Ale przyznaje, ze dlugo do tego dojrzewalam.

[heynos]

daj znać jak poszło. Trzymam kciuki!

[yannefer]

o ja tez trzymam kciuki i napisz jak poszło!

[krwawy.lolo]

Może zacznij od pisania dyrektora małą literą? 😜

[kaki11]

Na szczęście nie, ale ja też zawsze miałam dość luźne podejście do pracy (ma być dość przyjemna z dobrą atmosferą żebym się tam dobrze czuła i względnymi pieniędzmi, nie dla mnie szukanie okazji do awansu przez kolejne szczeble kariery jako planowany sukces). Tylko, co Tobie mogę poradzić- leczysz stany lękowe, korzystasz z terapii, masz świadomość, że coś nie gra w sumie to pewnie zwyczajnie potrzebujesz czasu, żeby ci się to w głowie poukładało, ewentualnie zmiany pracy na mniej stresującą i wymagającą czasu. Tylko na to też musisz być gotowa.
Trzymam kciuki!

[natalyaxx]

Nigdy nie pracowałam, mam 38 lat i zacznę dopiero w wieku 41-42 lat. Podziwiam koleżanki, które robią kariery, poświęcają się dla pracy, u mnie totalny high life przez 3/4 życia, śpię do której chcę i robię co chcę, jednak niestety nic nie trwa wiecznie. Chciałabym trochę tak jak Ty, ale wiem, że nigdy taka nie będę.

[asiairma]

Też ciekawie, a co planujesz robić zawodowo jak już zaczniesz?

[natalyaxx]

Będę pielęgniarką idę na studia, pielęgniarstwo mi z nieba spadło, bo w innym zawodzie z taką przerwą zawodową byłoby krucho.

[rozwiane_marzenie]

No dobra, ale kto Cię utrzymuje? Możesz sobie pozwolić na przyjemności (chodzi mi o koszty)? Czy mąż zarobi tyle żeby starczyło na wszystko dla Ciebie, dla niego i dla dzieci?
W moim miejscu zamieszkania większość zarabia średnią krajową albo i najniższą, nie wyżylibyśmy z jednej wypłaty, a nawet z dwóch. Musielibyśmy wtedy zrezygnować z przyjemności i mocno oszczędzać, dlatego pracuję tak dużo.

[simply_z]

Chłop ją utrzymuje i chyba jakaś kasa od rodziny.

[natalyaxx]

Nie mam męża ani dzieci. Mam partnera od 10 lat i on mnie utrzymuje plus mam też kasę od Ojca. Nie będę pisać kto ile daje, ale łącznie z 5000zł miesięcznie dla siebie mam, więc spokojnie na wszystko starcza, bo to nadal dość ok kasa jak na 1 osobę. U mnie moja Mama też 3/4 życia nie pracowała i pewnie stąd takie wzorce. Absolutnie się nie chwalę i z perspektywy czasu uważam, że popełniłam jednak błąd, bo praca to nie tylko pieniądze, to też wyjście do ludzi, socjalizacja, nauka odpowiedzialności i obowiązkowości. Jestem na pewno o wiele bardziej niedojrzała niż osoby, które pracują i się utrzymują.

[trampki-w-kwiatki]

No to jak ten Ojciec czy Partner zejdą z tego świata, to możesz być w czarnej Upie.

[wapaha]

Nie obawiasz się ze po takiej przerwie -w reżimie pracy (obowiazki,godziny,podporządkowanie sie itd )+bardzo specyficzny jednak zawód-możesz nie podolac ?
Życzę oczywiście jak najlepiej, może okaże się to praca życia i odkryjesz powołanie ale to jednak nie jest praca np kelnerki czy referentki

[waleria_bb]

Myślę, że po tylu latach bez obowiązków (szkoła, praca) jednak dobrze jest postawić sobie jasny cel i nie z gatunku minimum. To napędzi, da kopa, może akurat pielęgniarstwo ją mocno wciągnie. Jak pieniądze nigdy nie były problemem, ważniejsze jest w moim odczuciu właśnie to znalezienie sensu, swojego powołania. Prosta praca bez możliwości rozwoju tego nie da.

[wapaha]

Jasne ,zgadzam się. Może błędnie oceniam po prostu bo wg mnie to zawod z misja (no tylko to pomoże znosić smród rzygoein kału ciała, miec kontakt z drugim człowiekiem w roznym stanie wykonywac zabiegi nie jak w filmie-młodym pięknym ale starym zaniedbanym chorym )
Ciekawią mnie pobudki

[extereso]

Poszłabym na najdłuższe możliwe zwolnienie i leczyła się intensywnie. To brzmi naprawdę bardzo bardzo obciążająco. Nigdy tak nie żyłam.

[heynos]

tak, to jest obciążające. W dzieciństwie moja matka zawsze mi wmawiała, ze praca i zdrowie są najważniejsze ( lata 90-te, bezrobocie, lęk przed utratą pracy). Cholernie mi się to zakorzeniło we łbie...

[primula.alpicola]

heynos napisał(a):

> tak, to jest obciążające. W dzieciństwie moja matka zawsze mi wmawiała, ze prac
> a i zdrowie są najważniejsze ( lata 90-te, bezrobocie, lęk przed utratą pracy).
> Cholernie mi się to zakorzeniło we łbie...


No i skupiłaś się na pracy, a zdrowie całkowicie olałaś i właśnie Ci się sypie

[berber_rock]

heynos napisał(a):

> tak, to jest obciążające. W dzieciństwie moja matka zawsze mi wmawiała, ze prac
> a i zdrowie są najważniejsze ( lata 90-te, bezrobocie, lęk przed utratą pracy).
> Cholernie mi się to zakorzeniło we łbie...

To tak jak u mnie, z wyjatkiem tego ze nie mieszali do tego zdrowia, a do pracy sie wedlug nich chodzi aby miec osiagniecia. Tak - dobrze czytasz.
Stad kiedys mialam odruchy odbierac maile nawet bedac na L4.
To na szczescie mi przeszlo.

[leosia-wspaniala]

Nie, nie determinuje. Lubię ją, robię co do mnie należy, angażuję się, wiem, że jestem cenioną pracowniczką, ale o 16 zamykam laptopa i tyle mnie widzą (no chyba, że naprawdę muszę coś zrobić po godzinach, ale to w najgorętszym okresie).

[imponderabilia22]

Nie pomogę, bo ja z tych co kończę o 15 i potem mam wszystko gdzieś. Może masz mało interesujące życie popracowe? Gdybyś miała więcej ciekawych zajęć i aktywności to może łatwiej byłoby Ci to oddzielić?

[heynos]

Mam wspaniałą rodzinę, staram się być na fitnesie dwa razy w tygodniu, kocham moją działkę...ale nie przynosi mi to takiej frajdy bo...praca, praca, praca...nie pomagają inne rzeczy.

[turzyca]

>staram się być na fitnesie dwa razy w tygodniu, kocham moją działkę...ale nie przynosi mi to takiej frajdy

Kurczę, zabrzmię jak asma, ale cóż robić. Porównujesz wymagającą, angażującą intelektualnie i emocjonalnie pracę z fitnessem i działką. Nie masz wrażenia braku równowagi? Twoje przyjemności są przyjemnościami ale zdecydowanie nie pasją. Potrzebujesz czegoś, o czym będziesz śnić w nocy, uciekać myślami podczas nudnych zebrań, rozgryzać, jadąc do pracy. I nie wiem, co to jest. Ty musisz to odnaleźć. Może będzie to boks (jak opanować prosty z półobrotem?), może garncarstwo (jak uzyskać szkliwienie typu marble?), może modelarstwo, a może nosework z psem?
Spróbuj podjąć Postanowienie sierpniowe, że raz na x tygodni wypróbujesz coś nowego. Rób też koniecznie rzeczy zupełnie nie w Twoim stylu. Ja się przez przypadek zapisałam na zajęcia, których normalnie bym kijem nie tknęła, ale tylko to zostało w terminie, który mi pasował, a obiecałam sobie, że będę tego dnia chodzić na zajęcia sportowe z instruktorem. Po czym okazało się, że nie jestem w stanie doczekać się kolejnego treningu. Ćwiczę w domu, na ile się bezpiecznie da, oglądam filmiki, rozgryzam, jak osiągnąć dany efekt. Aż muszę się teraz uśmiechać, to jest tak ekscytujące.
To co? Co ile tygodni wypróbowujesz potencjalne pasje? I pd czego zaczynasz? Określ jak i gdzie, a najlepiej zapisz się na zajęcia próbne.

[samanta1010]

turzyca fajna rada z tym probowaniem różnych rzeczy

[primula.alpicola]

Doskonała. Jakem nudna rutyniara, potwierdzam. Odkąd pilnuję, żeby próbować czegoś nowego, nawet nieco wbrew swojej naturze, życie dostało intensywnego smaku.
W sezonie 2022/2023 to były kąpiele w zimnej wodzie (nie lubię słowa "morsowanie"). Od "nigdy przenigdy, to nie dla mnie, gdzie jest sauna" do "o boże jakie fantastyczne uczucie jak juz się wyjdzie".

[yannefer]

musi mieć kochanka

[primula.alpicola]

Tylko co chwilę innegoo, żeby spełnić warunek "nowości"😝

[sol_13]

41 lat, pracuję od 18, ciągle w tej samej branży.
W pierwszej i drugiej pracy brałam nadgodziny i się przejmowałam. Obecnie o 16.00 wyłączam kompa i mam gdzieś. Roboty jest tyle, że nie do przerobienia, wręcz przybywa, a etatów ubywa.

[atoness]

Nie. Kończę i mam gdzieś. Pracę mam fajną, w miłym towarzystwie. Wieczorami i w weekendy miewam drugą, tę, która była marzeniem mojego życia i do której jestem stworzona. Jeśli mam ochotę albo potrzebę, żeby dodatkowo zarobić, to biorę zlecenie. Bywało, że musiałam o te zlecenia zabiegać, teraz mogę wybrzydzać.

[triss_merigold6]

Może nie nadajesz się na to stanowisko? Mieliśmy typa, który maile czytał i wysyłał np. o 1 w nocy albo o 6 rano, pisal do ludzi o chorych porach, biedaka po prostu przytloczyl zakres i specyfika zadań departamentu.
Miewam stresy pracowe, nie miewam stanów lękowych i nie czuję się nadodpowiedzialna.

[awf-33]

Nie, nie determinuje.
Nie znam osoby, która na łożu śmierci żałowaliby, ze za mało poświęcała się pracy.

Praca nie jest moim życiem. Ma służyć mnie i mojej rodzinie, nigdy odwrotnie.

[simply_z]

Nie, ostatnio pracuję dużo, bo potrzebuję kasy ale ogólnie nigdy jakoś nie byłam pracoholikiem.

[jieva1]

Miałam kiedyś pracę, która bardzo mnie stresowała, było to związane z przełożonym, który gnębił ludzi, wydawał sprzeczne polecenia itp. Nie raz praca śniła mi się po nocach. Po zmianie pracy mam święty spokój. O 16 wyłączam laptopa, połowę czasu pracuję z domu. Praca nie zaprząta mi głowy po godzinach. U mnie na stres wpływały czynniki zewnętrzne, nie mam charakteru "pracoholika". U Ciebie wygląda to tak, że jest to związane z Twoim wewnętrznym stosunkiem do pracy. Masz wdrukowane, że żyjesz aby pracować, a powinno być odwrotnie. Musisz spróbować przepracować swój stosunek do pracy, inaczej zmiana pracy nic nie wniesie.