Odpowiedni wiek na wprowadzenie partnera/ki

[patrzpada]

Wolno dzisiaj w pracy czas idzie stąd aż dwa wątasy Jaki jest wg Was odpowiedni wiek dziecka na wspólne zamieszkanie z partnerem bądź partnerką na stałe zajmującego się nim rodzica? Czy może żaden (czyli, gdy dziecko się już wyprowadzi)? Ja wiem, że dużo zależy od dziecka i partnera/ki, ale jednak są pewne ogólne trendy. Ja bym obstawiała albo 7+, gdy dziecko jest już w miarę samodzielne, ale przed trudnym okresem dorastania, albo 15+, gdy już wyszło z okresu pierwszego buntu nastoletniego. Ze znanych mi przypadków właśnie takie wprowadzenia nowego partnera/ki się sprawdziły, a najgorszej z kolei było z dziećmi poniżej 7 roku życia i w okresie 12-15 lat. Ale może to przypadek. Jak sądzicie?

[ggrr.ruu]

U nas było 8 i 11, tyle miały dzieci mojego partnera jak z nimi zamieszkałam. Moim zdaniem jest dużo różnych czynników, wiek to tylko jeden i nie ma decydującego znaczenia.

[zielonyjeziorak]

Główny czynnik to odpowiedni partner. Potem długo nic moim zdaniem.

[ggrr.ruu]

Odpowiedni to szerokie pojęcie. Poza tym to jest naprawdę multum czynników. Mnie trochę czasu zajęło znalezienie przyczyny, dlaczego syn partnera co jakiś czas ma falę złości i niechęci do mnie bez żadnego konfliktu który by to poprzedzał. W końcu do mnie dotarło, że jak jest ok z matką to relacja ze mną też jest ok a jak ona zawali to całą złość kieruje na mnie, bo to bezpieczna strategia.

[joana012]

Od niemowlaka do ok 8, 9 roku życia. Później to już żaden nie jest odpowiedni. Dorastających dziecko nie toleruje obcych kręcących się po jego terytorium. Może się to udać przy mega udanym partnerze, który rozumie potrzebę przestrzeni dzieci i nie wychowujący na siłę w jakiś patologiczny sposób.

[ggrr.ruu]

Bzdury jakieś 🙄 Po 10 latach związku syn partnera ma ze mną luźną, bezproblemowa relację (pogadamy o pierdolach, wymienimy się uwagami o tym, że bułgary to zło i gdzie są promki na białko, memy sobie wysyłamy) a córka uważa mnie za p.o. matki jak mówi Co nie znaczy, że nie było nigdy kłótni i konfliktów, ale one są w każdej rodzinie.

A to,,się ktoś nie wychowuje w patologiczny sposób to jest norma a nie bycie mega udanym.

[zielonyjeziorak]

Nie napisałam, że odpowiedni partner to gwarancja zera problemów, z dziećmi zawsze są jakieś problemy.

Ale jest to zdecydowanie podstawa, przy której można nad różnymi innymi czynnikami pracować.

[sueellen]

Jeżeli dziecko i partner się nie lubią, to dopiero gdy dziecko jest dorosłe. A jak się lubią i dogadują, wiek nie ma znaczenia.

[dwa_kubki_herbaty]

Nie chciałabym mieszkać z obcymi dziecmi.

[imponderabilia22]

Żaden. Z perspektywy dziecka - nie chciałabym, aby jakiś facet łaził mi po domu (a jak ma własne dzieci to już w ogóle masakra) albo mieszkanie u kogoś - no nie wyobrażam sobie.

Z perspektywy osoby bezdzietnej, bez zobowiązań - no way, po co komplikować sobie życie.

[natalyaxx]

Jestem bezdzietna i już tak zostanie, gdybym w teorii rozstała się z obecnym partnerem i znalazła sobie dzietnego, to nie wyobrażam sobie zamieszkania z jego dzieckiem. To chyba najlepiej funkcjonuje, jak oboje są dzieciaci albo dzieciata jest kobieta, a facetowi to nie przeszkadza. No w innej konfiguracji dla mnie niewyobrażalne.

[ggrr.ruu]

Działa też jak facet ma dzieci a kobiecie to nie przeszkadza
Za to nie bardzo sobie wyobrażam łączenie dwóch rodzin z dziećmi, musi być bardzo trudne

[zielonyjeziorak]

Też mi się wydaje, że łączenie rodzin z dziećmi jest najtrudniejszą opcją. Chociaż podejrzewam, że wszystko da się zrobić, jeżeli każda ze stron układu jest traktowana z szacunkiem i na poważnie.

Na pewno dużo zależy od tego, jak dzieci były wychowywane przed rozstaniem rodziców, i jak przebiegło rozstanie. U nas wszystko było robione spokojnie i powoli, rozstanie zostało zakomunikowane wspólnie, przez 2 lata mieszkaliśmy z dziećmi tydzień na tydzień w systemie gniazdowym. Nowych partnerów (i ja, i ex mąż) poznaliśmy już po rozstaniu, spotykaliśmy się z nimi przez dłuższy czas (ponad rok na pewno) zanim doszło do zapoznania najpierw nowego partnera z drugim rodzicem , potem zapoznania nowego partnera z dziećmi na neutralnym gruncie. Spotkania na początku były krótkie, po roku pierwsze wspólne wyjazdy, po 2 latach zamieszkanie (tak mniej więcej). Dzieci w momencie zamieszkania miały 13 i 11 lat. Dogadują się zarówno z moim partnerem, jak i z partnerką ex męża, z tym że nikt w role p.o. rodzica u nas nie wchodzi. Zaryzykowałabym stwierdzenie, że się nawet lubią Mają też bardzo silną więź z młodszym rodzeństwem. Moim zdaniem najlepiej świadczy o poprawnym przeprowadzeniu całego procesu fakt, że opowiadają mi często o partnerce exa, o wspólnych wyjazdach, pokazują zdjęcia, wszystko zupełnie naturalnie.

[zielonyjeziorak]

Zapomniałam w sumie dodać - ani mój partner, ani partnerka exa nie mieli dzieci wcześniej, teraz w obu nowych rodzinach pojawiły się maluszki.

[beneficia]

Zapoznanie partnera z drugim rodzicem?
W jakim celu?

[zielonyjeziorak]

A tak się umówiliśmy zgodnie z ex że fajnie poznać człowieka, z którym nasze dzieci będą potencjalnie spędzać dużo czasu.

[zielonyjeziorak]

Z tego co pamiętam to pomysł wzięliśmy z jakiegoś psychologicznego poradnika ale z perspektywy oceniam, że to było całkiem mądre. Po pierwsze - i tak się regularnie widujemy przy okazji jakiś spotkań dziecięcych oficjalnych albo przy zawożeniu/odbieraniu, no i dla dzieci to, że się znamy, to było jakieś potwierdzenie, że wszystko jest ok, że to w porządku osoba.

[beneficia]

To ma prawo działać pod warunkiem że rodzice rozstali się we względnej zgodzie, wiem gratuluję

[beneficia]

*Więc

[zielonyjeziorak]

A dziękuję, trochę się nad tym zgodnym rozstaniem najpierw musiałam napracować. Ex mnie zdradzał i oszukiwał, trochę czasu się z tym zmagałam, były próby terapii par, w sumie do czasu oficjalnego rozstania zdążyłam sobie jakoś wytłumaczyć, że lepiej sobie życie ułożę bez kogoś, komu nie mogę ufać.

No i faktycznie tak się stało

[abecadlowa1]

Z perspektywy samodzielnej matki - żaden. W życiu i tak jest już trudno, po cholerę dokładać stresorów.

[trampki-w-kwiatki]

Młoda miała dwa lata, gdy mój partner zaczął z nami pomieszkiwać i w końcu przeszedł płynnie w mieszkanie razem. Jego obecność w jej życiu jest oczywistością. Mija sześć lat naszej relacji a między nimi nie było nigdy żadnego poważnego zgrzytu.
Z mojej perspektywy im wcześniej tym lepiej.

[auksencja15]

Jako nastolatka nie chciałabym mieszkać z obcym facetem