savoir vivre naszych rodziców, teściów i in.

[keep.sweet]

Na fali wątków o atencyjnych seniorkach chciałam Was zapytać o 'prywatny savoir vivre' seniorów w Waszym otoczeniu. W celach humorystycznych podaję kilka przykładów:
1. Należy obchodzić urodziny i imieniny i zapraszać gości
2. Uroczystość trwa w godzinach 13-18 i składa się z obiadu, kawy i ciast oraz z kolacji
3. W trakcie można wyjść zbiorczo na papierosa, ale poza tym trzeba siedzieć przy stole
4. Oprócz ciast z cukierni wszystko musi być przygotowane własnoręcznie, nawet jeśli wszystko boli i trwa do 2 dni
5. Zaprasza się gości, których się nie lubi (szwagierka, kuzyn) bo oni przecież też zaprosili.
6. Zabranie gościowi brudnego talerza i podanie czystego oznacza, że gość ma już iść do domu (!)
7. Stukanie palcem w stół 'wszystko ma być zjedzone' a po wyjściu gości narzekanie, że jakis gość dużo zjadł (!)
8. Narzekanie na otrzymane prezenty (kupiłam teściowej książkę o kobietach PRL i stwierdziła, że książka nie warta swojej ceny bo ja w szkole uczyli inaczej)

Podajcie Wasze przykłady

[alina460]

Dziwne te godziny, bo u moich krewnych w 1900 imprezy trwały od wieczora to grubo po północy i nikomu nie przeszkadzał dymek w pokoju. Poza tym, jakie ciasta z cukierni? Weź! Piekło się ten serniczek i skubaniec w domu.

[leosia-wspaniala]

Nie mam, na szczęście nie żyje w takim mentalnym skansenie, nawet moja babcia nie ma żadnych jazd na tym punkcie.

[trampki-w-kwiatki]

Moje seniorki nie mają już siły na to, by tego typu savoir vivre utrzymywać, ale pamiętam, że faktycznie były jego strażniczkami, gdy miały tak 50 czy 60 lat i wciąż jeszcze pracowały, biegały z wywieszonym językiem a jednocześnie wszystko samodzielnie szykowały. Pamiętam, że "kupne ciasto" uchodziło wśród pań z tych roczników za coś w rodzaju uhybiebia, więc mama oszukiwała system i zlecała przyrządzenie ciasta sąsiadce (za opłatą), bo nie wyrabiała na zakrętach.
Dziś te same panie bez oporu zamawiają catering lub rezerwują stolik w restauracji i mają zacytowany savoir vivre w tyle. Kupują ciasta w cukierni, zapraszają wyłącznie najbliższych. Zmieniło im się, na szczęście.

[mgla_jedwabna]

Często ten przymus "samodzielnego robienia" kończył się chodzeniem na skróty i używaniem gotowych sklepowych półproduktów. Efekt niezbyt smaczny.

Babcia męża robi jedno takie fantastyczne ciasto - z kategorii suchych, które można kroić w plastry i jeść trzymając w ręku jak kromki razowca. I zawsze musi do niego zrobić taką paskudną sztuczną polewę z torebki, żeby lepiej wyglądało. W związku z tym każdy kęs dobrego ciasta z górnej części tego "plastra" czuć tanią chemią i jeszcze jest czym palce ubrudzić przy jedzeniu. Ale polewa musi być, bez niej ciasto nie byłoby "na bogato", a przecież święta są.

A ja mam zakodowane, że zostawianie kawałka, który mi nie smakuje, to "wydziwianie", więc tej górnej skórki z polewą nie zostawiam.

[laura.palmer]

Moja babcia umiała zrobić fantastyczny jabłecznik - zwykły biszkopt przełożony musem ze świeżych jabłek, coś pysznego. Niestety nie chciała go robić, bo jej zdaniem to było zbyt "zwykłe" ciasto ma okoliczność podjęcia gości i ona by się wstydziła podać takie byle co. 🙄 Zamiast jabłecznika na stół wjeżdżały jakieś dziwaczne, ciężkie torty poprzekładane właśnie tymi kupnymi kremami oraz dekorowane sztucznymi polewami i posypkami. Jak już udało się jakimś cudem namówić babcię na upieczenie jabłecznika, to też go psuła lukrem z paczki i taką wstrętną, kolorową posypką. 🤢 A on idealnie smakował posypany tylko cukrem pudrem z cynamonem.

[trampki-w-kwiatki]

O, znam to! Uwielbiałam pączki babci, ale najlepiej takie "na biednie" czyli bez nadzienia i bez polewy. Niestety, gdy przychodziły święta czy inna ważna okazja babcia pączki faszerowała "na bogato", wsadzając do środka kilo marmolady i polewając pączki ogromem lukru cytrynowego z mnóstwem skórki z pomarańczy. Paskudztwo.

Sama robię totalnie proste ciasta, o ile w ogóle cokolwiek robię. Uwielbiam najprostsze możliwe desery.

[loganberry]

Chyba już tu kiedyś pisałam o popisowym cieście, które w pewnym znanym mi domu uświetnia wszystkie uroczystości. Ciasto ma wysokość Empire State Building, gdyż składa się z warstw (kolejność losowa) kruchego, marmolady, bezy, dżemu, biszkoptu, kajmaku, piernika, powideł i innych. Smak tego wszystkiego jest oczywiście kompletnie niewyczuwalny w towarzystwie reszty, ale wszystko i tak ginie pod warstwą polewy z margaryny i kakao oraz kolorowej posypki.
Osoba, która to ciasto robi, robi też absolutnie genialną drożdżówkę, ale podjąć gości zwykłą drożdżówką wszak nie wypada

[mgla_jedwabna]

Jeszcze jedną fascynującą kwestią przy tych ciastach seniorek jest to, że nie żałują pieniędzy na posypki, sztuczne dodatki itp., ale zawsze używają margaryny, nigdy masła. Bo "za drogo".

[bene_gesserit]

To konsekwencja życia w czasach niedoboru. Oszczędzać na maśle, bo oszczędzać trzeba, ale zrujnować się na posypki, bo takich za ich czasow nie było i kuszą.

[chatgris01]

Ha, to w mojej rodzinie wręcz punktem honoru było pieczenie na maśle (nawet za PRL).
Na margarynie się zdarzało, ale rzadko (a masy/kremy nigdy).

[waleria_bb]

U mnie babcia piekła na margarynie, niestety. Dopiero jako dorosła zaczęłam kupować takie naprawdę dobre wypieki na maśle i różnica kolosalna.
Nie sądzę, że motywem była oszczędność. Jak pytałam babcię o margarynę w ciastach, tłumaczyła to przepisem i tym, że nie chce zepsuć sprawdzonego x razy wypieku. Coś w tym jest, bo faktycznie w starszych gazetach, poradnikach wiele przepisów było z margaryną. Dalej kwestia przyzwyczajenia, skoro tak piekło się całe życie, trudno to zmienić na stare lata.

[jolie]

Cóż, dla mnie prawie każde domowe ciasto (wyjątek - ciasta z proszku upieczone w domu oraz ciasta z kremami z margaryny) smakują jednak lepiej niż te z cukierni. Problemem znanych mi seniorek "wszystko ma być domowe" było to, że wymyślały tych ciast za dużo, gdy wystarczyłoby gościom jedno.

[anilorak174]

1. Zapraszanie na ślub musi byc indywidualnie u kazdego w domu. Jesli jeżdżąc z zaproszeniami zastanie się panstwa A goszczacych u panstwa B to wreczenie zaproszeń także im podczas tej wizyty to ciężka obraza.
2. To dorosłe dziecko ma dzwonić do rodzica. Jak nie dzwoni np dwa dni to rodzic się obraża. Rodzic do dziecka ma dzwonić? Niedopuszczalne!

[niemcyy]

1a. Kolejnosc zapraszania swiadczy o randze gosci

[trampki-w-kwiatki]

Dobrze, że nie znałam tych zasad z zapraszaniem osobistym gości na ślub, bo bym chyba zwariowała. Zaproszenia wstaliśmy pocztą, nawet nie dzwoniliśmy z osobistą zachętą. Na szczęście goście przybyli 😜

[sol_13]

Też pierwsze słyszę.
Wydawało mi się, że kolejnosc zapraszania jest uzależniona od tego, kto gdzie mieszka (żeby po kolei objechać), ale widzę, że to bardziej skomplikowane 😁

[beataj1]

Rany, pamiętam te kilometrowe wątki o tym jakim uchybieniem jest brak osobistego zaproszenia. A już zaproszenie wysłane mailem to była hekatomba.

No i szczegółowe analizy kiedy zaproszenie przyszło. Bo jak istniało cień szansy że zaproszenie jest z "listy rezerwowej" po odmówieniu kogoś innego to był koniec i kaplica. Absolutnie nie można było iść.

[ayelen40]

Ludzie to chyba mają za dużo czasu i za wysokie/niskie mniemanie o sobie.

[anilorak174]

Ja tez nie znałam, dopóki takiej "wtopy" nie popełnilismy. Bo zastaliśmy wuja i ciotkę u innej ciotki, do której przyjechalismy z zaproszeniem więc wreczylismy zaproszenie także im.
Później się dowiedzieliśmy, ze bardzo się obrazili...

[1maja1]

anilorak174 napisała:


> 2. To dorosłe dziecko ma dzwonić do rodzica. Jak nie dzwoni np dwa dni to rodzi
> c się obraża. Rodzic do dziecka ma dzwonić? Niedopuszczalne!

Moja tesciowa! Nie zadzwoni do mojego meza, no chyba ze sie pali! Ale tak, po prostu spytac sie co slychac, absolutnie. Bo to do niej trzeba wydzwaniac, a najlepiej jak sa jacys goscie akurat w tym czasie, to mozna sie pochwalic, jak to syn ukochany do mamusi wydzwania i pyk, skierowanie kamery telefonu na kazda osobe, coby synus mogl do kazdego z osobna pomachac i pozdrowic. Cyrk!

[daniela34]

Zupełnie nie.

Oraz jakie ciasto z cukierni???

[chatgris01]

daniela34 napisała:

> Zupełnie nie.
>
> Oraz jakie ciasto z cukierni???


U mnie identycznie

[furiatka_wariatka]

No właśnie, moja babcia już nie żyje, ale ciasto z cukierni, czyli tak zwane ciasto kupne, to jej się w głowie nie mieściło

[chatgris01]

Jak byłam dzieckiem, to moja Mam o kupnym cieście na święta mówiła szeptem pełnym zgrozy
Teraz jej się odmieniło na tyle, że czasami kupuje (trzeba jednakowoż zauważyć, że dzisiejsze kupne ciasta a kupne ciasta z PRL na margarynie i starych jajkach to niebo a ziemia), ale na większą okazję jak święta czy imieniny musi być własnoręcznie upieczone.

[ayelen40]

Aż dziwne, że cukiernie w tych dawnych czasach funkcjonowały.

[chatgris01]

Za PRL cukiernie w moim miasteczku zarabiały głównie na lodach i ciastkach dla (bardzo licznych) turystów, gotowych całych ciast czy tortów i tak nie było (pojawiły się dopiero w latach 90).

[kokosowy15]

To ciekawe. W biednej, zapyzialej Łodzi były trzy państwowe wytwórnie cukiernicze (Łódzkie Zaklady Gastronomiczne), sieć państwowych cukierni i kawiarni których było więcej niż obecnie i trochę prywatnych, z najbardziej znanymi Gostomskich, Granowskiej, Honoratki.

[chatgris01]

W moim dwudziestotysięcznym miasteczku państwowej cukierni nie było żadnej, były trzy prywatne (istnieją zresztą do dziś, prowadzą je dorosłe dzieci poprzednich właścicieli), coctajl-bar z deserami i mlecznymi koktajlami (też prywatny), a z państwowych kawiarnie w MDK i Empiku. Mieszkańcy miasta też oczywiście korzystali, zwłaszcza z lodów na kultowy niedzielny spacer po parku, ale nastawione były głównie na turystów (turystów było mrowie a mrowie, zwłaszcza w lecie).

[suki-z-godzin]

kokosowy15 napisał(a):

> To ciekawe. W biednej, zapyzialej Łodzi były trzy państwowe wytwórnie cukiernic
> ze (Łódzkie Zaklady Gastronomiczne), sieć państwowych cukierni i kawiarni który
> ch było więcej niż obecnie i trochę prywatnych, z najbardziej znanymi Gostomski
> ch, Granowskiej, Honoratki.

😂😂😂😂 "Biedne i zapyziale" czwarte co do liczby mieszkancow miasto w kraju...
A slyszales kiedys o takim Zamosciu? Tam tez zyja i zyli ludzie.


Odklejenie od reala zaiste godne ematki.

[mgla_jedwabna]

Duże też może być i biedne, i zapyziałe. Zwłaszcza po upadku wielkich zakładów przemysłowych.

[danaide2.0]

Przecież on jest z Łodzi. Kokietuje, bo pewnie ktoś mu tę Łódź wypomniał.

[kokosowy15]

Łodzią nie da się "kokietować". Popatrz na średnie place, mediane zarobków, przeciętne warunki mieszkaniowe, liczbę mieszkań bez bieżącej wody itp. Oczywiście, rewolucja kapitalistyczna podniosła poziom życia, bo już kaczki i porządki nie musiały pracować na trzy zmiany, a nawet nie musiały pracować wcale, bo nie miały gdzie. A wtedy było to drugie, nie czwarte miasto w Polsce.

[little_fish]

Ale przecież nikt nie twierdzi że nie było cukierni. Raczej nie było zwyczaju kupowania w nich dużej ilości ciasta na rodzinne imprezy czy święta. Ciasto spożywano na miejscu, ewentualnie kupowano porcję czy dwie do zjedzenia w domu, ale nie hurtem na przyjęcia.

[kokosowy15]

Ciasto (drożdżowe, babki, piaskowe) robiło się często w domu i nosiło na blasze do najbliższej piekarni, która je piekła. Małych piekarni było dużo, przemysłowa produkcja jeszcze się nie rozwinęła. Oczywiście, nie wszyscy potrafili robić ciasta więc je kupowane, na rodzinne przyjęcia także. Trochę dziwne, że urodzeni w 1980 najlepiej pamiętają lata 50 - 60, zarówno jeśli chodzi o zaopatrzenie, smak wędlin i lodów jak i mode.

[chatgris01]

To chyba zależy od regionu, w Galicji większość kobiet potrafiła piec w domu ciasta (a nawet torty) i to dobre. Taka tradycja (może po Austrii?).

[kochamruskieileniwe]

Torty z cukierni Camargo były... straszne. Wyczuwalna podła margaryna oraz dekoracja z obowiązkową anżeliką. Ugh...
Prewatnych cukierni nie było aż tak wiele...W Warszawie owszem było kilka, ale nie wszystkie robiły np torty na zamówienie.
Piszę o zamierzchłych czasach, wtedy obecni seniorzy byli młodzi🤪

[kochamruskieileniwe]

Starych jajkach? Nie... to były jajka tzw chłodnicze (czysta zgroza)

[chatgris01]

Tak, te chłodnicze miałam na myśli, śmierdoliły okrutnie.

[ekstereso]

Również, co to jest cukiernia.
A mniej więcej od 80rz imprezy z pełnym składem ( ja i brat z rodzinami to 20 osób) odbywają się w restauracji.

[pepsi.only]

Z mojego podwórka:

Należy obchodzić urodziny, dzień dziecka (nie ważne że się od kilku dekad nie jest się dzieckiem) i wszelkie inne dni i durnowate święta, nawet jeśli ma się inne plany na ten dzień, np wyjazd na urlop, albo w drugą stronę w robocie armagedon i jest się zapracowanym, albo chorym, zmęczonym, czy prozaicznie- ma się wywalone na to, że dziś imieniny, czy np wczoraj był Dzień Taniego Wina.

Trzeba cieszyć sie z prezentu (= być WDZIECZNYM)
a i tak trzeba mieć świadomość, że ów prezent zostaje wypomniany, zwłaszcza że: wszyscy tylko oczekują prezentów. Ja nie mam siły łazić i kupować prezenty. I stały tekst, powtarzany ni z gruszki, ni pietruszki, i totalnie bez okazji: "wymyślanie prezentów mnie męczy"

Lub odwrotnie- w dobrym tonie jest narzekanie na otrzymane prezenty: co ta szwagierka kupiła, no masakra, nie ma zupełnie gustu.
I taki prezent to spokojnie można podać dalej, na imieniny ciotki Wieśki bedzie jak znalazł

Zaproszenie na ślub, komunia, itd nie liczy się, jeśli nie jest osobiste zaproszenie. Trzeba przyjechać, choćby z drugiego końca kraju.

[lilia-anna]

Z życzeniami należy zadzwonić RANO, inaczej nie liczy się, bo to tak, jakby się nie pamiętało (zdanie seniorek rodu). Hmmm...

[daniela34]

U mnie zawsze do ciotki - seniorki dzwoni się wieczorem i ona zawsze dzwoni wieczorem. Optymalna pora - po "Kropce nad i" którą namiętnie ogląda 😄

[lilia-anna]

A tutaj musi być rano i nieważne, że dorośli w pracy a dzieci w szkole

[novembre]

Moja mama robi listę i odhacza, kto już dzwonił, a kto nie

[35wcieniu]

Koszmar. Coś jak lista poweselna "kto ile dał".

[taje]

No koszmar. Przy czym lista poweselna wcale nie jest specjalnością polską. Bardzo się zdziwiłam, kiedy koleżanka z pracy, Chinka z Hongkongu, opowiadała, jak to noc poślubną spędziła z mężem otwierając koperty i odnotowując kto ile dał... Ponoć to powszechne w kulturze chińskiej - trzeba wiedzieć kto ile, żeby móc zrewanżować się jego rodzinie taką samą kwotą przy innej okazji.

[35wcieniu]

U nas też już niektórzy tak robią.

[mamamisi2005]

Przypomniałam sobie, że babcia miała listę dot. kartek świątecznych wysyłanych pocztą. Służyła uporządkowaniu adresatów oraz odhaczania, od kogo przyszły życzenia. Ale jakoś nie miałam poczucia, że chodzi o rozliczanie, bo babcia faktycznie cieszyła się z tych kartek.

[asia.sthm]

> Z życzeniami należy zadzwonić RANO

O tak, moja jedna seniorka miała tak całe życie i nadal trzyma.
Kiedyś mnie to wkurzało ale teraz ścigamy się kto jaki medal otrzyma i czy uplasujemy się w pierwszej dziesiàtce tej swoistej dyscypliny sportowej w Igrzyskach rodziny i przyjaciół.
Parę razy zajęłam ostatnie miejsce więc się spiełam i w październiku mam bràzowy medal.
Zawsze co podium to podium

[primula.alpicola]

Dzwoń o północy, jest szansa że będziesz pierwsza

[asia.sthm]

primula.alpicola napisała:

> Dzwoń o północy, jest szansa że będziesz pierwsza

Owszem, przyszlo mi to glowy wiele razy ale jednak zawsze stchorzylam. Do tego jedna z atrakcji jest zaraz po zlozeniu zyczen, wysluchanie ktora jestes na tegorocznej liscie, kto zajal pierwsza lokate co mowil, kto z zeszlorocznej czolowki jeszcze nie zadzwonil, komu z poprzednikow kot uciekl, kto sie przeziebil i chrypil itd.
Wlasciwie cala rodzine i pol znajomych mozna zaktualizowac w rejestrze im pozniej sie zadzwoni. W drugiej dziesiatce dopiero robi sie nieprzyjemnie, bo ten telefon dzwoni i dzwoni caly dzien, nie mam juz sily a TY dopiero teraz. Wtedy ma sie niesmiertelna odzywke: Dzwonilam, dzwonilam juz sto razy, ale ciagle zajete
Obcykane juz to mam.

[kachaa17]

Też hołduję tej zasadzie choć nie aż tak rygorystyczne. U mnie w domu też życzenia składało się rano.

[summerland]

U mnie tez i jest to w zasadzie przyjemne dla solenizanta, dzień zaczyna się miło, a nie tak że cały dzień przeleci i solenizant się zastanawia czy wogole ktoś pamięta o jego urodzinach/imieninach

[lilia-anna]

O, i jeszcze: gospodyni przyjęcia obowiązkowo musi narzekać "Nic a nic mi się w tym roku sernik nie udał, pieczeń zbyt sucha, pierożki zwykle ładniej odsmażam!" i nie przyjmować żadnych protestów ze strony gości, że "A skąd, Halinko, no wspaniała pieczeń!" W dobrym tonie jest także narzekanie: "Nic nie zjedliście, no jedzcie... Co, może nie smakuje?"

[primula.alpicola]

lilia-anna napisała:

> O, i jeszcze: gospodyni przyjęcia obowiązkowo musi narzekać "Nic a nic mi się w
> tym roku sernik nie udał, pieczeń zbyt sucha, pierożki zwykle ładniej odsmażam
> !" i nie przyjmować żadnych protestów ze strony gości, że "A skąd, Halinko, no
> wspaniała pieczeń!" W dobrym tonie jest także narzekanie: "Nic nie zjedliście,
> no jedzcie... Co, może nie smakuje?"

"No nie zjedliśmy, Halinko, bo ta pieczen sucha a pierożki nierównomiernie obsmażone"

[lilia-anna]

Nawet nie chcę sobie wyobrażać reakcji

[primula.alpicola]

lilia-anna napisała:

> Nawet nie chcę sobie wyobrażać reakcji


Błagam zrób to i napisz potem

[lilia-anna]

Boję się

[daniela34]

Hmm...Jako trzylatka, zapytana przez ciocię, czy mi dołożyć mięska, odpowiedziałam "A dołóż, ciociu, dołóż, bo ten kotlecik był jakiś taki DROBNY." 😄😄😄

[ayelen40]

Ja przyjaciółce mojej mamy palnęłam, że jedzenie było dość dobre. Ale był foch i zgroza (naprawdę gotuje dużo, uważa się za kulinarne guru, ale obiektywnie to niesmacznie u niej jest).

[annaboleyn]

primula.alpicola napisała:


>
> "No nie zjedliśmy, Halinko, bo ta pieczen sucha a pierożki nierównomiernie obsm
> ażone"


O Boże, ujrzałam tę scenę i się uradowałam!

[quilte]

"O, i jeszcze: gospodyni przyjęcia obowiązkowo musi narzekać "Nic a nic mi się w tym roku sernik nie udał, pieczeń zbyt sucha, pierożki zwykle ładniej odsmażam!"

Jezu, tak! Skąd im się to bierze?

[pepsi.only]

lilia-anna napisała:

> O, i jeszcze: gospodyni przyjęcia obowiązkowo musi narzekać "Nic a nic mi się w
> tym roku sernik nie udał, pieczeń zbyt sucha, pierożki zwykle ładniej odsmażam
> !" i nie przyjmować żadnych protestów ze strony gości, że "A skąd, Halinko, no
> wspaniała pieczeń!" W dobrym tonie jest także narzekanie: "Nic nie zjedliście,
> no jedzcie... Co, może nie smakuje?"

TAK! Moja mama i siostra. Tragedia.
Nauczyliśmy się odpowiadać: a to nie, to idziemy, skoro sernik niesmaczny, pieczeń i pierożki nieudane, to nic tu po nas.

[gama2003]

Moja mama ma jeszcze - i co ? dało się zjeść ?

Używa też dopytując o jedzonko na wynos. Gotuje genialnie. Kuchnia polska w jej wykonaniu to majstersztyk legendarny.
Ale zawsze - eeeee, nie ! te rolady okropne mi wyszły, mięso bylo twarde i pewnie wszystko niesłone !

[paszczakowna1]

> Moja mama ma jeszcze - i co ? dało się zjeść ?

Też tak mam, ale to z powodu autentycznego braku pewności w kwestii gotowania. Nie przepadam za tą czynnością i często coś nie tak robię z przyprawami.

[jeste_m_sobie]

To o mojej śp. babci!

[anilorak174]

O tak. Tez koniecznie trzeba rano. Telefon po 10 to już za późno i słychać foch i obrazę w głosie solenizanta.

[lilia-anna]

Babcia (ze łzami słyszanymi w głosie): "Ja wiem, wy jesteście zajęci, ja wszystko rozumiem..."

[anilorak174]

"no w końcu sobie przypomniałaś"
Dzwoniłam około 11...

[primula.alpicola]

anilorak174 napisała:

> "no w końcu sobie przypomniałaś"
> Dzwoniłam około 11...


OJP, boże nie pozwól żebym kiedykolwiek stała się kimś takim.

[little_fish]

U mnie w rodzinie (w sensie od naszego pokolenia) jesteśmy nienachalnie przywiązani do wszelkich świąt i rocznic. Absolutnie nie dziwi brak życzeń właściwego dnia, więc mam nadzieję że mi się nie poprzestawia 😁

[primula.alpicola]

U mnie to samo, little_fish 😄

[mamamisi2005]

Ehh moja teściowa tak miała i to od czasów, kiedy bynajmniej nie była seniorką. Trwało to do czasu, gdy kiedyś przegapiła z teściem imieniny mojego męża, a swojego syna. Zadzwonili kolejnego dnia z życzeniami i usprawiedliwieniem, ale mój mąż zawodził, jak bardzo czekał i jak bardzo było mu smutno, i że już nic tego nie zmieni. To było bardzo piękne i terapeutyczne, teściowa się wyleczyła 😉

[lilia-anna]

Piękne!

[primula.alpicola]

Widzę to zawodzenie i dramatyzowanie

[ayelen40]

I broń Boże pierwsza nie może zadzwonić kobieta!

[mgla_jedwabna]

W dobrym tonie jest zabawianie towarzystwa cudzymi gafami, wpadkami itp. Szczególnie dotyczy to dzieci (tzn. opowiadania o dzieciach, choć jeśli dziecko wypaple o maminej gafie, to wujkowie też chętnie się pośmieją).

Telewizor musi być włączony przez cały czas spotkania. Co jakiś czas (około kwadransa) należy skakać po kanałach i finalnie zostawić inny niż poprzednio. Jeśli leciał film, który jednym okiem oglądaliśmy i zdążyliśmy zacząć rozumieć fabułę (choć oglądamy od środka) albo wiemy, że zbliża się nasza ulubiona scena (dotyczy evergreenów w rodzaju "Potopu"), to jest ten moment, by przełączyć na końcówkę "Familiady".

Resztki jedzenia ze stołu należy zapakować gościom nawet, jeśli otwarcie protestują.

[pepsi.only]

Nienawidzę spakowanych resztek ze stołu. Odmawiam, to są sceny prawie jak z Kingą ze Ślubu od pierwszego wejrzenia.

[35wcieniu]

Nie wiem jakie są sceny z Kingą ale też bym nie wzięła.

[black_magic_women]

pepsi.only napisała:
Odmawiam, to są sceny prawie jak z Kin
> gą ze Ślubu od pierwszego wejrzenia.
>
Wszyscy po niej jechali w internecie, a u nas też to wygląda podobnie. Mama/teściowa pakuje nam słoiki, pudełka, napoczęte serki i ogórki, a my z mężem wyjmujemy. Różnica tylko taka, że nie ma przy tym kamer i jednak jesteśmy sympatyczniejsi niż Kinga 😉

[anilorak174]

A i jeszcze :
Osoby niepelnoletnie nie mają prawa decydować co i ile zjedzą. Jesli mówią, że czegos nie lubią to "wydziwiają".

[anilorak174]

I należy skrytykować publicznie ubiór /fryzurę /kolor włosów nastolatka. A następnie dziwić się, że tak rzadko owe nastolatki przychodzą w odwiedziny.

[lilia-anna]

A nie, to muszę przyznać, że tutaj starsze pokolenie prezentuje postawę "dzieci zawsze mądre, ładne, ślicznie ubrane, no i ach, jakie grzeczne!" Złego słowa nie można powiedzieć, bo jest "Ale to tylko dzieci!" (8-latka i 11-latek ). Tu jest pełne zrozumienie, jeśli czegoś nie lubią, nie jedzą itd. W czasach mojego dzieciństwa było tak samo i akurat to dobrze wspominam - samo chwalenie, żadnego ganienia za stopnie, zacohwanie, fryzurę itp.

[anilorak174]

Pełne zrozumienie było tylko jak były kilkulatkami. Od kiedy są nastolatkami i ośmielaja się mieć swoje zdanie, decydować o ubiorze, włosach czy wyborze szkoły to już podlegają krytyce.
Na szczęście krytyka plynie z ust tylko jednej części rodziny a następnie żale, że do innych czesciej przychodzą nawet bez okazji.

[mgla_jedwabna]

W wielu rodzinach to i pełnoletnim się wpycha/dokłada nie przyjmując odmowy do wiadomości lub demonstrując niezadowolenie z odmowy.

[kura17]

moja babcia nigdy nie obchodzila "publicznie" urodzin (mozna byla jej zlozyc zyczenia i odwiedzic), za to na imieniny zawsze byla huczna impreza, duzo gosci, swietna wyzerka - i dobra zabawa.

[hanusinamama]

Nie chce mi się komentować całości...natomiast nie wiem jaki jest sens kupować ksiązkę o PRLu osobie..ktora go przeżyła i dobrze pamięta. Moja mama np. nie lubi filmów któe się dzieją w tych czasach, książek...przeżyła to, nie uważa, że to były fajne czasy. Ja chętnie oglądam, czytam ale dla mnie to taka "ciekawostka".
Książka jest dobrym prezentem...o ile znasz dobrze gust osoby, której ksiązkę dajesz. Bardzo łatwo można wtopić.

[keep.sweet]

Sama byłam w szoku, bo teściówka lubi książki Jaruzelskiej i o Annie Dymnej - takie biograficzne. Myślałam, że się wstrzelę z taką książka a jubilatka poczyta sobie o ciekawostkach, których nie znała. Żartuję sobie, że widocznie propaganda PRL-u nadal trzyma 😜

[bei]

Ja lubię książki i filmy o PRLu, mimo, ze żyłam w tamtych czasach 😉, dziękuję, za polecajkę.
Zwyczaje, o których napisałaś nie są u nas praktykowane, ani u dalszej rodziny czy u znajomych. Ciasta pieczone w domu, i niekoniecznie w ramach deserów ciasta, bo przyjęły się lekkie sałatki, lub musy i koktajle.

[koronka2012]

A ja np. bardzo lubię wszelkie książki o PRL-u. choć doskonale go pamiętam

[hanusinamama]

Nie pisałam, ze nikt wtedy żyjący i pamietający tych książek czytał nie będzie...pisałam, że trzeba znać dobrze gust osoby obdarowywanej. Ludzie myślą ze ksiązka to świetny prezent...no jak nie trafisz w gust to raczej nie

[leosia-wspaniala]

Pisałaś ogólnie o "osobie żyjącej w PRL", a nie ogólnie o gustach.

[alterego72]

Urodziny są nieprzekładalne - imprezę urodzinową należy organizować w dzień urodzin.

[nogazmatmy111]

O tak, i choćbyś miała pracę w swoje urodziny do 20, to i tak przyjdę na twoje urodziny. Oczywiście musi też być kolacja i ciasto własnoręcznie robione.

[aqua48]

Pierwsze słyszę o takich "zasadach".
Kupne ciasto nie wchodziło nigdy w grę na żadnym przyjęciu rodzinnym!

[szmytka1]

Ciasto z cukierni to nie wypadaaaaa

[aqua48]

U na gdy ciocia dzwoni z życzeniami w jakiś powszedni dzień tygodnia, stałym punktem programu jest pytanie - to co pewnie macie gości? Na co równie stała odpowiedź brzmi - nie ciociu, impreza była/będzie w sobotę/niedzielę po czym następuje riposta cioci z kompletnym niezrozumieniem w głosie, no tak, rozumiem, dzisiaj wszyscy PRACUJĄ.

[35wcieniu]

I co w tym dziwnego? Kiedyś było dość normalne wpadanie do kogoś z życzeniami ale dniu urodzin.

[35wcieniu]

w dniu*

[aqua48]

35wcieniu napisał(a):

> I co w tym dziwnego? Kiedyś było dość normalne wpadanie do kogoś z życzeniami a
> le dniu urodzin.

W moim otoczeniu ZAWSZE się zapraszało na konkretny dzień i godzinę i nikt nie przychodził spontanicznie na urodziny.

[35wcieniu]

No ale u ciotki pewnie nie, jak u chyba większości w PRLu.
Nawet jak się robiło imprezę na dany dzień to sąsiadki z bloku/sąsiedzi ze wsi itp. wpadali z życzeniami w tygodniu. Nie zapowiadając się z przyczyn oczywistych.

[aqua48]

35wcieniu napisał(a):

> No ale u ciotki pewnie nie, jak u chyba większości w PRLu.

Ciocia męża, więc jakby nie z mojego dawnego otoczenia. Dlatego mnie to dziwi. Jak i to że sytuacja powtarza się od lat co roku i co rok jest taki sam dialog.

> Nawet jak się robiło imprezę na dany dzień to sąsiadki z bloku/sąsiedzi ze wsi
> itp. wpadali z życzeniami w tygodniu.

Nie znam tego.

[mgla_jedwabna]

W niektórych środowiskach, w czasach, gdy nie każdy miał w domu telefon, osoby mieszkające tuż obok wpadały z KRÓTKĄ wizytą - tyle, aby złożyć życzenia i EWENTUALNIE wypić małą kawkę z kawałkiem ciasta. To miało sens - jeśli miał do solenizanta trzy minuty, mógł "zajść na chwilę", a taka wizyta, trwająca kwadrans, góra dwa, nie wymagała od solenizanta wielkich przygotowań ani nie odrywała go zbytnio od zaplanowanych zajęć. Natomiast głupio by było wpadać z krótkimi życzeniami trzy dni przed imieninami albo trzy dni po nich. "The day of" jest jedynie słuszny.

Co innego małe przyjęcia imieninowe, urodzinowe itp. - na to nie wybiera się bez zaproszenia na konkretny dzień i godzinę wyznaczone przez gospodarza, nie wypada wychodzić po dwudziestu minutach, a gospodarzowi nie wypada nie przygotować solidnego poczęstunku.

Tymczasem mam wrażenie, że niektórym starym ciotkom te dwa tryby się pomieszały: oczekują "the day of" przygotowania gospodarza jak w tym drugim typie. A już oczekiwanie, że w dzień swych imienin/urodzin solenizant/jubilat nie będzie miał nic lepszego do roboty, niż przyjmowanie życzeń to post-szlachetczyzna. Podobnie post-szlachetczyzną wonieje w drugą stronę - zachowywanie się, jak gdyby inni nie mieli obowiązków poza towarzyskimi, ergo: oczekiwanie życzeń od rana. Tu zresztą znowu mamy wybiórcze traktowanie dawnego s-v, kiedy to poranki nie były porą na spełnianie obowiązków towarzyskich.

[hanusinamama]

MOja mama ma tak teraz. A dobrze pamietam jak ją krew zalewała jak jej rodzice robili jej takiej naloty z okazji urodzin, imienin. MIała dzieci, pracę i nie miałą na to ochoty...chyba wyparła bo sama takie naloty urządza

[little_fish]

"taka wizyta, trwająca kwadrans, góra dwa, nie wymagała od solenizanta wielkich przygotowań ani nie odrywała go zbytnio od zaplanowanych zajęć." - no faktycznie. Zwłaszcza jeśli przyszło z pięć różnych osób, każda o innej godzinie. To zupełnie nie psuło planów 😁

[35wcieniu]

No ale tak dokładnie było. Tzn. w miejscach gdzie się to praktykowało nie odrywało to nikogo od planów, bo to był plan - tzn. było wiadomo że sąsiedzi wpadną, nikt się nie umawiał ale zaskoczenia nie było bo taki zwyczaj. W moim bloku to funkcjonowało, do mamy przychodziły sąsiadki, ona chodziła do nich, czasami się zdarzyło że przyszły 2 czy 3 o tej samej godzinie, no to się robiła dłuższa "impreza", ale wszystko to było w konwencji zwykłego "wpadnięcia" na kawę a nie przyjęcia. Pamiętam że wszystkie one zawsze miały na takie okazje upieczone ciasta "jakby ktoś przyszedł".

[35wcieniu]

W sumie nie wiem dlaczego mówię o tym w czasie przeszłym, nie mieszkam tam już, pewnie dlatego, ale mama i jej sąsiadki to dalej praktykują. Mama mi zawsze oświadcza telefonicznie coś w rodzaju: "Piekę ciasto bo może kogoś jutro przyniesie"

[little_fish]

No tak, jak ktoś planuje przyjmować gości, to przyjście gości mu planów nie rujnuje. Ale chyba nie o to chodziło mgle jedwabnej 😉

[35wcieniu]

Myślę że o to, bo opisała to samo, tylko nie zaznaczyła że gospodarza te wizyty nie dziwią.

[mgla_jedwabna]

Jak ktoś planuje przyjmować krótkie wizyty, to będzie tego - bo ja wiem? - pięć osób, z czego trzy po dwadzieścia minut, jedna na pół godziny, a ostatnia też na pół godziny, ale w czasie, który się pokrywa z tą pierwszą dwudziestominutową. Łącznie półtorej godziny wyjęte z życia między 16 a 21. Da się w międzyczasie rozstawić prasowanie w drugim pokoju, obejrzeć program w telewizji, zmyć naczynia i poczytać "Przyjaciółkę", czyli z grubsza "dzień jak co dzień".

[figa_z_makiem99]

Moja teściowa tak ma, niewolnica Isaura. Towarzystwo się wykrusza bo stare i zaprasza nowych. A potem płacze jaka urobiona i nikt jej nie pomaga.

[turbinkamalinka]

figa_z_makiem99 napisała:

> Moja teściowa tak ma, niewolnica Isaura. Towarzystwo się wykrusza bo stare i za
> prasza nowych. A potem płacze jaka urobiona i nikt jej nie pomaga.

A to moja babcia podobnie tylko że ona lubiła gości. Jak już przestała wychodzić z domu (ale w domu jeszcze sama wszystko ogarniała z małą pomocą rodziny) to zapraszała gości (urodziny, imieniny, dzień matki, dzień babci). Tylko że ona miała system że zapraszała każdą rodzinę z osobna. Powiedzmy jedną córkę z mężem w poniedziałek, Innego dnia syna tej córki z żoną i dzieciakami, w jeszcze inny córka tej ciotki z mężem i synem... Dzie ci miała 3, dorosłych wnuków z rodzinami 5. Więc to było 8 dni wizytacji gości. Ja wiem że ona tak robiła bo była samotna i ten sposób zapewniała sobie towarzystwo. Ona miała lekką obsesję że o niej zapomnimy. Ale te wszystkie uroczystości rozciągały się na cały miesiąc . Przy czym uważam że córki odwiedzały ją dośc często bo każda przynajmniej raz w tygodniu, dorosłe wnuku też wpadały. Mój tata z nią mieszkał ale ze dwa tygodnie w miesiącu go nie było bo pracował jako kierowca. Od 15 roku zycia ja z nią mieszkałam. Miała dwie sąsiadki które wpadały ze 2 razy w tygodniu. Więc nie było dnia aby ktoś u niej nie był.
No ale babcia miała też misję nas dokarmiać i ten system zaproszeń miał gwarantować że każdy dostanie co lubi (przynajmniej według niej) bo Kazio lubi sałatkę śledziową i makowca, a krysia szarlotkę i sałatkę jarzynową. Karol z żoną i dzieciakami to pewnie zjedzą bitki i ciato ze sliwkami, a mateuszkowi (kawaler) zje pomidorówkę i zrazy no i trzeba mu ugotowac na tydzień bo on dużo pracuje zresztą co to za gotowanie dla jednej osoby

[bene_gesserit]

Żaden z opisanych przez ciebie punktów nie ma zastosowania w mojej rodzinie, a moi rodzice są starsi od najstarszych grzybów (poza tym pkt 8 nie ma nic wspólnego z s-v, przeciwnie).

Najświętsze przekonania, które wyniosłam z domu, to
- że trzeba jeść furę warzyw, a jak się ma ochotę na coś słodkiego, to przecież są jabłka.
- że trzeba czytać książki.

Jeśli chodzi o gości, to tylko tyle, zeby ich ugościć jak najlepiej, a dom ma przed ich przybyciem być wylizany, łącznie z oknami i pod szafkami.

Goszczę, ale okna myję wtedy, jak mi się zachce.

[nellamari]

Najświętsze przekonania, które wyniosłam z domu, to
- że trzeba jeść furę warzyw, a jak się ma ochotę na coś słodkiego, to przecież są jabłka.
- że trzeba czytać książki.

Jesteś najwidoczniej moim dzieckiem.

[35wcieniu]

"Fura warzyw" to domena ematki. Jak kiedyś spytałam co to w sumie jest ta codziennie jedzona fura warzyw to mi któraś odpisała czy nie wiem że istnieją np. buraki i marchew? No wiem, ale jak to w tej furze wygląda to nadal nie mam wyobrażenia.

[panna.nasturcja]

Mo u nas na śniadanie był dziś twarożek ze szczypiorem, rzodkiewka, kolorową papryką, suszonym pomidorem plus dla każdego cały pomidor malinowy. Mąż zjadł jeszcze kanapkę z pasztetem i do niej ogórka małosolnego.
Na obiad była zupa krem z dyni, batata, marchwi, cebuli plus ziemniaki, ryba w sosie porowo cukiniowym surówka z pora i marchewki, surówka z kiszonej kapusty, surówka z białej.
Na kolację tarta z warzywami (cukinia, cebula, papryka, pieczarki, bakłazan) plus sałata z mieszanych zielonych liści, ogórka zielonego, pomidorków koktailowych, oliwek.
Dla mnie to jest sporo warzyw.

[mgla_jedwabna]

Podziwiam, że chcialo ci się robić trzy różne surówki do obiadu i kolację na ciepło!

[quilte]

Wigilia się nie liczy, jeśli gospodyni nie jest śmiertelnie uchetana. To zmęczenie gospodyni nadaje jej ważność. Od kilku lat robimy Wigilię u siebie, zapraszamy rodziców i teściów. Dzielimy się potrawami do przygotowania, pierogi i uszka robimy z dużym wyprzedzeniem i zamrażamy. No, robimy wszystko, żeby było fajnie - i żeby gospodyni nie padła na nos - i czuć w powietrzu, że "to nie to, nie jest tak, jak być powinno"

[kamin]

Gości, którzy chcą wyjść trzeba namawiać do zostania, niemalże siłą przytrzymując na krześle, zawracając od drzwi na "strzemiennego" itp.
Nawet gdy jest już naprawdę późno i samemu się ma dosyć imprezy.

[mamkotanagoracymdachu]

kamin napisał(a):

> Gości, którzy chcą wyjść trzeba namawiać do zostania, niemalże siłą przytrzymu
> jąc na krześle, zawracając od drzwi na "strzemiennego" itp.
> Nawet gdy jest już naprawdę późno i samemu się ma dosyć imprezy.


Ooo, nienawidzę tego. I do dokładki.
Ja nie namawiam, co moja osobista matka odbiera jako obrazę, praktycznie jakbym ją wyrzuciła z domu 😂

[qwirkle]

mamkotanagoracymdachu napisała:

> kamin napisał(a):
>
> > Gości, którzy chcą wyjść trzeba namawiać do zostania, niemalże siłą przy
> trzymu
> > jąc na krześle, zawracając od drzwi na "strzemiennego" itp.
> > Nawet gdy jest już naprawdę późno i samemu się ma dosyć imprezy.
>
>
> Ooo, nienawidzę tego. I do dokładki.
> Ja nie namawiam, co moja osobista matka odbiera jako obrazę, praktycznie jakbym
> ją wyrzuciła z domu 😂


I to to. To namawianie do dokladek, wciskanie 'na wynos'...
Ale zacznijmy od zapraszania... Osobiście należy zapraszać i przekonywać, że tak, na pewno w danym terminie, czy ciocia zechciałaby, tak, wtedy a wtedy, tak tak, koniecznie, oczywiście zapraszam Ciocię... Adresu nie pamięta? Jest on taki a taki... Daleko strasznie, a jaki dojazd? Ojej, daleko. Ktoś pojedzie po Ciocię i odwiezie. Ojej, a po co tyle kłopotu...

[konsta-is-me]

No ale to brzmi jakby ciocia usiłowała się wymigać a to wy ja przymuszacie 😃

[qwirkle]

Dla mnie też to tak brzmi, jak przymuszanie
Oburz zebrałam, gdy kiedyś tam ponownie zaprosiłam i uslyszawszy listę przeciwności i utrudnień dojazdu nie kontynuowałam przekonywania, że może jednak.

Moja Mama oburzona moim zachowaniem przekazała mi potem przy okazji, że obraziłam Ciocię.
Nie zapraszam już do siebie nikogo z rodziny, bo nie mam siły na przekonywanie 'że może jednak'.

[konsta-is-me]

Ja ogólnie czytając cały ten wątek, doszłam do wniosku ,że żyje na innej planecie a moja rodzina to kosmici 🤪
Nikt się nie obraża ,nikt nie certoli ani nawet nie dzwoni z życzeniami, jakoś wszyscy są dość bezpośredni i konkretni i mało sentymentalni raczej.Nie mówię czy to lepiej czy gorzej, po prostu wszystko to dla mnie egzotyczne jest.

[laura.palmer]

Dla mojej matki czymś niedopuszczalnym jest nieodebranie telefonu, kiedy się widzi lub słyszy że dzwoni. Dzwoniący telefon ma zawsze absolutny priorytet. Czyli na przykład przyjeżdżam do niej na godzinę omówić istotną sprawę, w trakcie zadzwoni do niej znajoma, to przerwie rozmowę ze mną w pół słowa, odbierze i będzie gadać pół godziny o d.pie maryny (matka nigdy nie umie sama zakończyć rozmowy, kończy zawsze rozmówca). Albo siadamy do kolacji wigilijnej, ciepłe potrawy już na stole, a tu nagle dzwoni jej telefon, widzi że to jakaś ciotka, ale no musi odebrać zaraz natychmiast, bo jej zdaniem nie wypada nie odebrać gdy ktoś dzwoni z życzeniami. Gada i gada, a jedzenie stygnie. Jeśli naprawdę nie może rozmawiać, bo jest w pracy albo jest w trakcie załatwiania sprawy w urzędzie czy płaci za zakupy, i tak odbierze i przeprasza, że nie może rozmawiać. Nie mieści jej się w głowie, że można po prostu nie odebrać telefonu i oddzwonić później jak robi chyba każdy normalny człowiek. Nie wiem o co tu chodzi, pewnie przyzwyczajenie z czasów telefonów stacjonarnych, kiedy jak człowiek nie odebrał to przepadło. Ojciec zachowuje się podobnie, ale nie aż na taką skalę.

[35wcieniu]

Dużo starych ludzi tak ma, jakoś nie mogą ogarnąć że im się wyświetli kto dzwonił i będą mogli oddzwonić. Chyba dalej mają nawyki ze stacjonarnych.

[maslova]

Taką przypadłość ma moja 46-letnia koleżanka z pracy. Odbiera telefon zawsze, chyba że wyjątkowo z jakiegoś powodu nie ma go przy sobie. W niektórych sytuacjach jest to niezwykle irytujące.

[laura.palmer]

Moja matka identycznie, dodam że ona pracuje w szkole. Dzwonię do niej pewna, że już skonczyła pracę, a ona odbiera mówiąc "oj przepraszam, nie mogę teraz rozmawiać, mam tutaj mamę ucznia". 🤦‍♀️

[mamkotanagoracymdachu]

O kurde, chyba bym jednak tylko mamusi porcji dała ostygnąć, z resztą gości normalnie usiadłabym do stołu wigilijnego.

[mgla_jedwabna]

Ja moją matkę próbowałam przyuczyć tymi słowy: to jest TWÓJ telefon, więc ma służyć TOBIE, a nie tym, którzy dzwonią. Jeżeli jest ci to nie na rękę, nie odbieraj. To nie jest smycz, którą każdy może szarpnąć i cię przyciągnąć do siebie.

[qwirkle]

I udało się? 🤔

[mgla_jedwabna]

Częściowo. Nadal ma odruch zrywania się na dźwięk telefonu, czasem zreflektuje się w porę, że "przecież mogę potem oddzwonić", czasem leci odebrać i tak "bo a nuż to coś ważnego?". Czasem odbiera, mówi "nie mogę teraz rozmawiać" i natychmiast się rozłącza, nie dawszy dzwoniącemu dojść do głosu. Mówiłam - to już lepiej rozłącz bez odbierania, przynajmniej rachunku komuś nie nabijesz. "Ale to by było niegrzeczne."

[default]

Z tego co tu opisane, to tylko dzwonienie rano z życzeniami kojarzę - moja mama bardzo tego przestrzegała i mnie również rozliczała w tym zakresie.
Natomiast uświadomiłam sobie, że w sumie bardzo mało bywałam na tego rodzaju przyjęciach, jak tu opisane. Moi rodzice imieniny wyprawiali do lat 80-tych mniej więcej. Potem już nie, najwyżej ktoś (kuzynka, sąsiadka, znajomy) wpadał na kawę i ciasto (domowe). A i te dawne "przyjęcia" nie były aż tak wystawne, raczej w formie kolacji, jedno nieduże ciepłe danie, jakieś przystawki, ciasto. I nie zapraszali nielubianych osób, zresztą przeważnie byli to raczej przyjaciele, znajomi, a nie rodzina - bo z rodziny to na miejscu były tylko dwie kuzynki. Byłam dzieckiem, ale te imprezy fajnie mi się kojarzą - luz i miła atmosfera.
Takie jak opisujecie spędy, to przeżyłam dosłownie kilka razy w życiu - w wykonaniu sióstr mojego męża, bywaliśmy w początkach naszego związku, potem już nie. Okropnie męczące.

[35wcieniu]

Ja też nigdy nie bywałam na czymś takim ale w wielu rodzinach to jest popularne. Miałam koleżankę, z którą się nie dalo umówić na weekend bo miała liczną rodzinę i non stop urodziny/imieniny/rocznicę ślubu/chrzciny itd. Słuchałam opowieści o tym jak o najgorszym koszmarze.

[35wcieniu]

I w ogóle zawsze jak słyszę jak to wspaniale mieć dużą rodzinę i znać przodków to mi sie ta umęczona koleżanka przypomina

[chatgris01]

Ja mam BARDZO dużą rodzinę, ale takich stałych przyjęć nie było (za PRL też nie).