Czy osoba mająca za sobą pobyt w psychiatryku

[mawe.67890]

jest już skreślona przez was, towarzysko/rodzinnie/zawodowo ?

1. Rodzinnie - mam na myśli kontakty rodzinne czyli po prostu mając takie info, unikacie kontaktów bo nie wiadomo jak będzie.
2. Towarzysko - podobnie ( bo nie wiadomo z czym wypali i czego się spodziewać)
3. Zawodowo - nie zatrudniacie takiej osoby.

4. Czy pobyt w psychiatryku wyklucza normalne życie po ?
5. Czy może dopiero pobyt w więzieniu wyklucza jednostkę społecznie?
Czy

[marta.graca]

Nie jest i nie wyklucza. Także po pobycie w więzieniu

[mawe.67890]

Po pobycie w więzieniu to chyba zależy za co odsiadka. Jesli za morderstwo itp. - to wyklucza.
Jesli za długi i przekręty finansowe - to nie wyklucza.

[ichi51e]

Bzdury gadasz

[berdebul]

Zależy za co. Z pedofilem nie chciałabym pracować, ale z człowiekiem którego posadzili za batonik (Grzesiek? Princepolo?) to luz.

[abecadlowa1]

A skąd niby miałabyś o tym wiedzieć?

[emateczka]

Za batonik nie idzie się siedzieć, opanuj się.

[an0malia]

emateczka napisała:

> Za batonik nie idzie się siedzieć, opanuj się.

Skąd was biorą?

tvn24.pl/polska/chory-psychicznie-trafil-do-aresztu-za-kradziez-batonika-ra355463-3444219

[emateczka]

Po pierwsze, jest to wypaczenie systemu. Zdarza się, oczywiście nie powinno, ale sie zdarza (i zostało naprawione).
Po drugie, za kradzież ten człowiek dostał karę grzywny, ale jej nie zapłacił, i za to trafił za kratki.

[taki-sobie-nick]

I na długo trafił?

[taki-sobie-nick]

A z takim, co siedział za pobicie ze skutkiem śmiertelnym (tzn. delikwent zmarł kilka dni po pobiciu)?

[marta.graca]

A z żoną, która po 10 latach nie wytrzymała i zabiła męża alkoholika znęcającego się nad nią i dziećmi?

[eagle.eagle]

Znam taką kobietę, minęło dużo czasu jak dzieci jej wybaczyły. Ale kobieta, po wyjściu z więzienia prowadziła normalne życie.

Znam też kobietę która jako nastolatka zabiła swojego ojczyma pijaka, ta nie siedziała w więzieniu. Wzięła sobie pijaka za męża , później długo nie pił , ok 10 lat i jak zaczął pić to już się zapił.

[kklamra]

No co Ty. Nigdy nie wiadomo czy my tam nie wylądujemy.

[mawe.67890]

Mało pocieszające

[ichi51e]

Również i pobyt w więzieniu nie wyklucza. Zdaje się że stawiasz wóz przed koniem - to nie pobyt w szpitalu skreśla tylko osoba która znalazła się w szpitalu psychiatrycznym często jest dla innych zwyczajnie meczaca.

[mawe.67890]

Z jakiego względu męcząca ?

[marta.graca]

Z takiego, że powtarza w kółko to samo, jak ty na forum.

[ichi51e]

O to też. I nie słucha nigdy a w komunikacji powinna być wzajemność i zrozumienie

[jeste_m_sobie]

Że narzuca innym swoje lęki i oczekuje ciągłego odbarczania z nich. Czyli inni mają się zająć jej emocjami. I żeby nie było: generalizuję. Tak nie musi być, ale tak bywa. I męczy taka właśnie postawa, a nie fakt, że człowiek był w szpitalu psychiatrycznym.

[stara-a-naiwna]

z doświadczenia
odstawianie leków i wracanie niczym obrotowymi drzwiami
czyli z dobrego stanu po szpitalnego znowu popadanie w chorobę

miliony pacjentek które leczyć sie nie muszą bo... są "zdrowe" i wszyscy w około przesadzają

[mawe.67890]

stara-a-naiwna napisała:

> miliony pacjentek które leczyć sie nie muszą bo... są "zdrowe" i wszyscy w okoł
> o przesadzają

Ja się leczę. Nie chcę wracać do szpitala.
I tak, czuję się chora. A nawet bardzo chora
Chciałabym poczuć się normalnie - ale nie ma szans
Straciłam swoje zdrowie, nie jestem już zdrowa.
I prawdopodobnie nigdy już nie będę...

[mawe.67890]

I to czekanie: kiedy...?
Kiedyś wklejałam tutaj zdjécia, cieszyłam się życiem i każdym dniem...

[pursuedbyabear]

Co masz na myśli mówiąc "psychiatryk"? Oddział dzienny, zamknięty? Kogoś, kto po ulicy z siekierą latał czy kogoś z leczoną depresją/ADHD/OCD?

Czy pobyt w psychiatryku wyklucza normalne życie po? A jakiej chcesz odpowiedzi, bo mam wrażenie, że zakładasz setny wątek o tym samym tylko po to, by uzyskać potwierdzenie, że już nic się nie da, skreślona, tylko siedzieć i płakać, i bez sensu się leczyć. No skoro tak wolisz to trudno.

[mawe.67890]

pursuedbyabear napisała:

> Co masz na myśli mówiąc "psychiatryk"? Oddział dzienny, zamknięty?

Kogoś kto spedził 7 tygodni w oddziale zamkniętym z rozpoznaniem psychoza ( słyszał to czego nie było, widział to czego nie było i miał myśli prześladowcze)

[jeste_m_sobie]

A zamierzasz to sobie na czole wytatuować i na tabliczce na drzwi napisać?

[alpepe]

1. rodzina cię już przed pobytem w psychiatryku unikała, więc nihil novi
2. jesteś tak skupiona na sobie, że bez różnicy czy przed, czy po, kontakty z tobą raczej nie wydją się być przyjemne.
3. sama się sabotujesz, więc nawet osoba odważna, która by cię zatrudnila, musiałaby ignorować wszystkie czerwone flagi.

[mawe.67890]

Już po pracy. Po normalnym życiu

[jeste_m_sobie]

Jesteś w terapii?

[mawe.67890]

jeste_m_sobie napisał(a):

> Jesteś w terapii?

Terapia to nie magiczna różdżka

[jeste_m_sobie]

To prawda. Ale nie odpowiedziałaś na moje pytanie. A raczej odpowiedziałaś tak, że wnioskuję, że nie jesteś. Terapia to nie magiczna różdżka, ale długa i trudna droga pełna pracy. Jeśli nie wykona się na niej pierwszego kroku, nie wykona się tym bardziej kolejnych.

[mawe.67890]

Tak, jestem. W grupowej i indywidualnej.

[szeptucha.z.malucha]

I na ematce
Jeżeli lepiej się czujesz po pisaniu tutaj, to Ok. Ale jeśli gorzej - odetnij to. I tak z każdą sprawą.

[eagle.eagle]

mawe.67890 napisała:

> Już po pracy. Po normalnym życiu

Ale nie dlatego że byłaś w szpitalu, albo że się leczysz psychiatrycznie. Tylko bardziej dlatego, że masz aktywną chorobę i jeszcze musisz się ciągle leczyć.
Podobnie ja z depresją, osoba która ma aktywną depresję może się czuć wykluczona, lub sama się wykluczać z życia rodzinnego i społecznego. Ale przez większość życia ta depresja jest zaleczona ( o ile jest leczona cały czas) i wtedy dana osoba normalnie funkcjonuje i chodzi do pracy.

[mawe.67890]

Ja bědě się leczyć latami. Może nawet do końca życia

[marta.graca]

Podobnie jak setki innych chorych psychicznie osób.

[eagle.eagle]

Można się leczyć latami i normalnie funkcjonować, wszystko zależy jak bardzo zaawansowana jest twoja choroba.
Przełóż to sobie na ciężkie złamanie kończyn dolnych z powikłaniami. Na początku chory lezy i nawet do łazienki nie może sam pójść, czasami to trwa i rok lub dłużej - wtedy niestety ale dużo znajomych się zawija, rodzina przestaje przychodzić, prawie niemożliwa jest praca zarobkowa. Ale w miarę czasu i leczenia, chory zaczyna chodzić i jego życie społeczne zaczyna się rozwijać. Daj sobie czas na wyzdrowienie.

[szeptucha.z.malucha]

Dobrze napisane.

[igge]

Tak.

[eagle.eagle]

Pewnie że nie. Pobyt w szpitalu psychiatrycznym z niczego nie wyklucza ( chyba że chciałabyś pracować z bronią - to może to trochę utrudnić). Bardziej nieleczona choroba psychiczna wykluczy z tego wszystkiego.

[paszczakowna1]

Nie jest problemem pobyt w szpitalu psychiatrycznym (mam co najmniej dwoje znajomych po pobycie w szpitalu psychiatrycznym, w tym jedną, która potrzebuje tego regularnie z racji trudnej do leczenia depresji endogennej), ani epizod psychotyczny (co najmniej jedną osobę znam po takim epizodzie, wyszedł z tego, epizod okazał się pojedynczy). Problemem ewentualnie może być niekontrolowana choroba psychiczna.

[szare_kolory]

Nie wiem jaki jest cel Twoich licznych postów nawiązujących do choroby. Czy chcesz słyszeć, że będzie dobrze i się ułoży? No to tak, ułoży się i jeszcze będzie dobrze. Tak to jest w życiu, że raz jest lepiej a raz gorzej. Teraz akurat przeżywasz trudne czasy, ale kiedyś przyjdzie ulga. A sprawy, życie - zawsze jakoś się układają.
Ty się koncentrujesz na swojej chorobie i myślisz, że otoczenie nei robi nic innego tylko w głowach przerabia Twoje trudności. A tak nie jest, każdy żyje swoim życiem, postrzeganie chorób bardzo się zmieniło względem Twoich wyobrażeń. Np, podczas spotkania ze znajomymi/ rodziną temat może się nie pojawić albo ktoś zapyta czy masz leki, leczysz się i jak się czujesz. A potem powie, że Jadźcee spod piątki ukradli odkurzacz a ta sałatka pierwszorzędna, proszę podać przepis. No tak to działa. Nikt - poza Tobą - nie koncentruje się AŻ tak na Twoim życiu.

[jeste_m_sobie]

10/10

[szare_kolory]

A jeszcze: idę o zakład, że zaraz powiesz, "ale to nie tak, ale u mnie jest inaczej, ale przecież...".
Bawisz się w zabawę "tak, ale". Nie wiem z czego to wynika, może z niskiej pewności siebie, może jeszcze z jakichś innych przyczyn. Dla otoczenia, dla forum ta przyczyna jest drugorzędna. Pierwszorzędne znaczenie za to ma fakt, ze w ogóle tak wałkujesz ten temat i jesteś odbierana jako męczybuła. I tak sobie myślę, może to jest jakaś strategia, bo ludzie będą komentować to, że wałkujesz i wałkujesz jeden temat a nie będą się koncentrować na Twojej chorobie (bo to dla nich daleki temat i wielu może nawet nie ma bladego pojęcia, że chorowałaś/ chorujesz).

[mawe.67890]

Boję się, że nigdy nie wrócę do pracy.
Boję się, że psychoza będzie wracać i stracę kontrolę nad własnym życiem.
Boję się, że najbliżsi będą się mnie bać.

[eagle.eagle]

Strach, niepokój to część twojej choroby. Więc to nic dziwnego że tak czujesz.

[pursuedbyabear]

Ale na pewno się boisz? Czy po cichu liczysz, że tak właśnie będzie? Że do pracy nie będziesz musiała wracać, że kontrolę nad życiem stracisz i ktoś będzie musiał ci je organizować za ciebie? Najbliżsi też wcale nie muszą się bać, natomiast mogą zacząć po prostu mieć cię dość i zacząć cię unikać. Zwłaszcza jeśli będą widzieć, że twoja wola leczenia jest bliska zeru i wolisz użalać się nad sobą, marnując sobie życie. Wtedy cóż można zrobić. Wzruszyć ramionami i powiedzieć "a niech robi, co chce, jeśli jej tak dobrze".
Moja lekarka zwykła mówić, że problem z diagnozami jest taki, że są ludzie, którzy będą się nimi zasłaniać, zamiast podjąć pracę nad sobą. I ty dla mnie jesteś właśnie taką osobą, szczególnie że jesteś głucha jak pień na głosy osób, które miały problemy ze zdrowiem psychicznym, za to jak katarynka co tydzień powtarzasz to samo. Tylko czemu nam, a nie psychoterapeutom?...

[szare_kolory]

mawe.67890 napisała:

> Boję się, że nigdy nie wrócę do pracy.
> Boję się, że psychoza będzie wracać i stracę kontrolę nad własnym życiem.
> Boję się, że najbliżsi będą się mnie bać.

Bardzo mi przykro, że musisz przez to przechodzić. To brzmi trochę inaczej niż rozterki,.które tu formułujesz, jest bardziej konkretne. Ktoś tu mądrze napisał Ci, że ten strach to część choroby. On Cię nie definiuje, nie określa Twojej wartości. Ja w ogóle sobie myślę, że takie przełamania w życiu, takie punkty zwrotne mogą być - nomen omen - uzdrawiające. Mam nadzieję, że terapia pozwoli Ci rozjaśnić nieco mroki różnych skostniałych przekonań i kiedyś odetchnąć pełną piersią. Że uwolni Cię z tego gorsetu, że coś trzeba, że coś się musi, że trzeba liczyć się z czyjąś opinią. Otóż życie jest jedno, toczy się tu i teraz. W każdym momencie podejmujesz decyzję: możesz płakać a możesz przestać płakać i spróbować jakoś się urządzić. Tych decyzji jest w życiu tak dużo, że nie ma bata, kiedyś musi się popełnić błąd, pomylić się albo i nawet świadomie podjąć decyzję, z której wynikną dotkliwe konsekwencje. Tak bywa, nie zawsze wszystko idzie po naszej myśli. Osoby, które mają dużą pewność siebie albo muszą podejmować decyzje dotyczące wielu osób wcale nie zawsze są przekonane, że robią dobrze. Oni poprostu czasem liczą się z błędem/ porażką. Poprostu, czasem trzeba zdecydować a co będzie dalej-to się zobaczy. Nie możesz zamartwiać się teraz czymś, co się nie wydarzyło. Twoja wartość nie zależy od tego co sobie ktoś na Twój temat pomyśli. Ty teraz toczysz poważną walkę. Nie poddałaś się, jest ciężko, ale idziesz do przodu, choć może czasem nie widzisz drogi a każdy krok to jak skok w przepaść. Krok za krokiem. Upadasz, otrzepujesz się, wstajesz, idziesz dalej. I tak cały czas. Kiedyś ta droga była lżejsza i kiedyś znów będzie. Daj sobie przestrzeń na oddech. Przyjmij świadomość, że nie jesteś doskonała i pogódź się z nią. Rozsypałaś się i poskładasz się na nowo. Inna, nowa, silniejsza. Bo tak to działa.

[mawe.67890]

Mam nadzieję, że to nie schizofrenia.

[pursuedbyabear]

Czyli znowu nie czytasz, co ludzie do ciebie piszą, pewnie w ogóle nie słuchasz terapeutów, jeśli w ogóle do nich chodzić i generalnie ",ojoj, jaka jestem biedna i już nigdy nie do uratowania, bo mi tak dobrze".
Mam nadzieję, że nie na NFZ ta twoja terapia, bo zajmujesz miejsce potrzebującym, którzy chcą poprawić swój dobrostan.

[mawe.67890]

Słucham i czytam.
Na razie nikt mi nie zdiagnozował schizofrenii - i tak sobie myślę, czy to nie błąd w postawieniu diagnozy? Bo może ja mam schizofrenię.

[marta.graca]

I co, myślisz, że tu na forum dostaniesz lepszą diagnozę, niż wystawili lekarze w szpitalu?

[eagle.eagle]

mawe.67890 napisała:

> Słucham i czytam.
> Na razie nikt mi nie zdiagnozował schizofrenii - i tak sobie myślę, czy to nie
> błąd w postawieniu diagnozy? Bo może ja mam schizofrenię.

A co by Ci dała ta diagnoza ? Czułabys się lepiej ?

Myślisz że na leczeniu szpitalnym nie zdiagnozowali by tego jakbyś rzeczywiście ją miała ?

[mawe.67890]

eagle.eagle napisała:

> A co by Ci dała ta diagnoza ? Czułabys się lepiej ?

Nie. Bardzo sié bałam (boję) tej diagnozy.

[eagle.eagle]

Wydaje mi się schizofrenia nie byłaby gorsza od tego co teraz masz. Z schizofrenią ludzie normalnie żyją, pracują.

[mawe.67890]

Wiem, że żyjã normalnie - ale ja nie mogłabym normalnie żyć i pracować.
Ja nawet teraz nie mogę ( takie czekanie na najgorsze)

[marta.graca]

Dlaczego nie mozesz? Lekarz orzekł, że nie jesteś w stanie pracować?

[mawe.67890]

marta.graca napisała:

> Dlaczego nie mozesz? Lekarz orzekł, że nie jesteś w stanie pracować?

Powiedział, że jest za wcześnie aby coś orzec i nie wiadomo, na tym etapie, czy bédę w stanie pracować

[pursuedbyabear]

Nie mogłabyś, bo tak ci wygodnie. Czy tak ci powiedział lekarz, albo terapeuci? Niech zgadnę - nie.
Fajna osłonka przed życiem. Wypieraj dalej, że ludzie z mitycznymi żółtymi papierami normalnie żyją.

[briar_rose]

mawe.67890 napisała:

> Wiem, że żyjã normalnie - ale ja nie mogłabym normalnie żyć i pracować.
> Ja nawet teraz nie mogę ( takie czekanie na najgorsze)

Szczerze mówiąc, jak dla mnie to jest ci bardzo wygodnie z tym, że "nic nie musisz" i przemawia przez ciebie zwyczajne lenistwo...

[taki-sobie-nick]

eagle.eagle napisała:

> Wydaje mi się schizofrenia nie byłaby gorsza od tego co teraz masz. Z schizofre
> nią ludzie normalnie żyją, pracują.

Skąd wiesz?

[eagle.eagle]

taki-sobie-nick napisała:

> eagle.eagle napisała:
>
> > Wydaje mi się schizofrenia nie byłaby gorsza od tego co teraz masz. Z sch
> izofre
> > nią ludzie normalnie żyją, pracują.
>
> Skąd wiesz?

Bo znałam jedną taką panią, i mama mi opowiadała o takich ludziach, ich życiu, (mama bywała w szpitalach psychiatrycznych bardzo regularnie i dość często, stąd jej znajomości wśród ludzi z tą chorobą).

[taki-sobie-nick]

OK, ja akurat poznałam takich, co byli średnio normalni, bo ponad normę rozleźli i niemrawi (tzw. objawy negatywne, jak się później dowiedziałam).

Poza tym praca w sortowni śmieci to nie jest jednak normalne życie.

Niemniej twoje argumenty są przekonujące, być może ci, których ja spotkałam, to mniejszość (a może i nie).

[pursuedbyabear]

I pomyśl, kto lepiej wie? Sztab lekarzy i terapeutów, którzy diagnozowali setki ludzi, czy ty, która już utwierdziłaś

[pursuedbyabear]

się w przekonaniu, że jesteś tak chora, że nie ma ratunku?
Kiedy o tym rozmawiałaś z terapeutą lub lekarzem?

Nigdy, prawda? No.

[szare_kolory]

mawe.67890 napisała:

> Mam nadzieję, że to nie schizofrenia.

Jesteś mistrzynią świata w grę "tak, ale". Za Tobą psychoza, a Ty zbolałym tonem twierdzisz, że istnieją jeszcze dotkliwsze opcje. Współczuję Ci i kibicuję, ale nie umiem tego pokonać.

[kira_03]

Szkoda czasu i klawiatury. Mogłaś rownie dobrze napisać: "bla bla bla", a do autorko dotarłoby dokładnie tyle samo, czyli nic.

[panna.nasturcja]

Nieprawda. Szukasz pretekstu by nie musieć wracać do pracy, pojechać do męża i żyć znów na jego utrzymaniu nic nie robiąc oraz nie zajmując się dzieckiem, bo jesteś niebezpieczna. Chcesz mieć życie jak przed ucieczką z UK, ale nie będziesz miała, bo porzuciłaś męża i on Cię już nie chce.

[szeptucha.z.malucha]

Jeżeli skoncentrujesz się na wspólnym działaniu z innymi, to będziesz budować relację. Jeżeli w rozmowie koncentrujesz się na sobie i mówisz ciągle o zakończeniu normalnego życia, to w końcu inni tego nie uniosą i się wycofają.
Z własnego doświadczenia, gdy dwie znajome miały remisje fajnie mi się z nimi współpracowało i kolegowało. Problem był tylko w czasie aktywnych urojeń i halucynacji. Wtedy kontakt był trudny. Gdy zmieniłam miasto zamieszkania znajomosci nie przetrwały, bo właśnie na odległość było trudno, lepiej jak razem coś robiłyśmy - wyjście gdzieś, wspólne aktywności.
W każdym razie - nie jest tak, ze wszystko się skończyło. Jest inaczej i nauczysz się z tym żyć. Pilnuj tylko terapii, leczenia. Nie Ty jedna doświadczyłaś epizodu psychotycznego. Nijak to Ciebie nie wyklucza. Pomysł, to tylko Twoja choroba, epizod, nie Ty. Choroba przyszła i odchodzi.
Mnie bardzo cieszą zmiany w zakresie normalnego mówienia o chorobach psychicznych..

[arista80]

Rodzinnie i towarzysko - kompletnie nie ma to wpływu, mam w rodzinie osobę, która ma za sobą pobyt w szpitalu psychiatrycznym i jest traktowana zupełnie normalnie. Sam pobyt w szpitalu jest traktowany tak jakby leżał w szpitalu na wyrostek - nie jest to żadne tabu. W tym miejscu od razu odniosę się też do punktu 4 i 5 - pobyt w psychiatryku nie wyklucza normalne życie, tak samo jak nie wyklucza pobyt w więzieniu. Przy czym jeśli chodzi o więzienie to zależy od rodzaju przestępstwa.

2. Zawodowo - trochę zależy od typu. Pracowałam kiedyś osobą z chorą na depresję. Mówiła o tym otwarcie: brała leki i chodziła na terapię. Ze swoich obowiązków wywiązywała się dobrze. Była koleżanką z pracy jakich wiele. Pracowała w administracji - faktury. Natomiast w obecnej pracy szukaliśmy do magazynu osoby ze statutem prawnie chronionej (czyli osoby z zaświadczeniem o niepełnosprawności co we Włoszech obejmuje zarówno niepełnosprawność fizyczną jak i psychiczną np. osoby niewidome lub z lekką niepełnosprawnością umysłową bądź chorobami umysłowymi) i tutaj kilka osób trzeba było odesłać ze względu na charakter i obowiązek zapewnienia bezpieczeństwa w pracy.

[taki-sobie-nick]

arista80 napisała:

> Rodzinnie i towarzysko - kompletnie nie ma to wpływu, mam w rodzinie osobę, któ
> ra ma za sobą pobyt w szpitalu psychiatrycznym i jest traktowana zupełnie norma
> lnie.

To jeszcze czasem zależy od tego, na co się tam siedziało.

[shule_aroon]

A może jednak chyba od dobrowolnej kontynuacji leczenia, itp? Jeżeli mowa o czymś z nagłym poczatkiem, jak u watkodajki?

[leni6]

Oczywiście że nie, co to w ogóle za pomysł. Mam jedną taka osobę w rodzinie i jedną koleżankę, to znaczy o tylu wiem, że byli w szpitalu psychiatrycznym. Mamy normalne, serdeczne kontakty.

[kaki11]

Nie wyklucza z żadnej z tych sfer. Dla mnie osobiście, ale też ogólnie, ludzie po takich epizodach żyją normalnie w społeczeństwie. Powiem więcej, w więzieniu też nie, choć tu w moich kontaktach towarzyskich widzę rozróżnienie co do tego za co był to pobyt - bo jednak przykładowo włamania do samochodów to nie to samo co gwałty.

[taki-sobie-nick]

Epizodach psychotycznych?

[demono2004]

To zalezy, co jest powodem tego, ze ta osoba znalazła się w szpitalu psychiatrycznym. Inaczej sie patrzy na kogoś, kto jest chory psychocznie a inaczej na człowieka, który ląduje na leczeniu w takim miejscu z powodu losowego czego przykladem moze byc np śmierc bliskiego członka rodziny itd...
Osób chorych psychiocznie ( schozofreników), ludzie na ogół sie boją i ich sie raczej unika.

[szeptucha.z.malucha]

Znajomy psycholog prowadzi osoby ze schizofrenią w trakcie remisji i mówi, ze nikt postronny by się nie zorientował, ze te osoby chorują i pilnują leczenia, by nie pojawił się kolejny epizod.

[princesswhitewolf]

Dokladnie

[mawe.67890]

szeptucha.z.malucha napisała:

> Znajomy psycholog prowadzi osoby ze schizofrenią w trakcie remisji i mówi, ze n
> ikt postronny by się nie zorientował, ze te osoby chorują

Co nie zmienia faktu, że ludzie się ich boją

[szeptucha.z.malucha]

Kto się oswoi, ten się nie boi.
Za to może pomoc jak następują niepokojące objawy.
Cieszą mnie głosy osób chorujących w przestrzeni publicznej. Czasem oglądam vlogi osób, które opowiadają lub ilustrują jak się czuły w czasie epizodu. To pomaga nie demonizować tej choroby. Bo można z nią żyć. Niestety, po epizodzie psychozy np. schizofrenii, często zagraża depresja.

[marta.graca]

Mam w rodzinie schizofreniczkę i się jej nie boję. Tych gadających do siebie w zbiorkomie też się nie boję.

[szare_kolory]

mawe.67890 napisała:

> szeptucha.z.malucha napisała:
>
> > Znajomy psycholog prowadzi osoby ze schizofrenią w trakcie remisji i mówi
> , ze n
> > ikt postronny by się nie zorientował, ze te osoby chorują
>
> Co nie zmienia faktu, że ludzie się ich boją

Mawe, a co z tego, że ktoś się ich boi? I co to za ludzie, którzy się boją? Czy myślisz, że tym osobom coś to robi?

[demono2004]

Dawno temu w moim sąsiedztwie, mieszkala kobieta chora na schizofrenie i ona stwarzała zagrozenie dla innych. Była agresywna i niebezpieczna. Takich osób ludzie sie boją jednak.

[princesswhitewolf]

Przeciez jak ustabilizuja twoje zdrowie odpoaiednimi lekami to bedziesz funkcjonowac jak zdrowa osoba.

Jednakze unikalabym wysoko stresujacych sytuacji zyciowych a niestety wiele zawodow takowe niesie

[jak_zwykle_wszystko_zajete]

I jeszcze jeden, i jeszcze raz…

[szeptucha.z.malucha]

Moim zdaniem to jeszcze efekt choroby, dlatego wymaga wsparcia. Najgorszy jest moment zdrowienia, gdy właśnie człowiek uświadamia sobie chorobę i zmienione perspektywy.
Ma potrzebę, to pisze. Jak ktoś nie chce, nie musi tego czytać.
Ja mam wiele sympatii dla osób chorych - na moich oczach zachorowały dwie lubiane przeze mnie osoby, z dwóch różnych środowisk. Wiem jak im było trudno potem.

[angazetka]

Nie, nie jest skreślona. Za to osoba, która non stop mędzi o jednym i nie zamierza brać odpowiedzialności za własne życie - już tak.

[eva_evka]

Odnoszę wrażenie, że nie korzystasz z psychoterapii. W przeciwnym wypadku terapeuta by odpowiedział na wszystkie Twoje powyżej,sze pytania.

[panna.nasturcja]

Ona była na dwóch spotkaniach, nie ma mowy o terapii jeszcze.
Poza tym nawet najbardziej genialny psychoterapeuta nie zrobi nic jeśli klient nie chce.

[eva_evka]

Ale czy chodzi dalej?

[szafireczek]

Tu nie potrzeba innych - sama siebie koncertowo nieustannie nakręcasz, sabotujesz i prowokujesz do zmaterializowania się czarnych scenariuszy. Wygląda na to, że jesteś swoim największym nieprzyjacielem.

[mawe.67890]

Ja pragnę normalnie żyć ale tego co się stało nie wymarzę z przeszłości. To się JUŻ stało.

[szafireczek]

Nikt Ci nie każe wymazywać tylko - postawić kropkę nad przeszłością, a potem dokładnie zamknąć drzwi i się nie odwracać.

[taki-sobie-nick]

Była taka baśn, w której należało podjąć zadanie - i najtrudniejszym było właśnie się nie odwracać. Ergo to nie takie proste.

[szeptucha.z.malucha]

Żadnych zdarzeń z przeszłości nie da się wymazać ale można je zaakceptować i sprawić, ze będą częścią historii, doświadczenia życiowego. Może trudno jest Ci sobie wyobrazić ale bywają zdarzenia, które jeszcze bardziej chciałoby się cofnąć np. śmierć bliskiej osoby, dziecka. I nie da się. Trzeba z tym żyć. Po to jest żałoba. Ty też ją przechodzisz, tyle, ze po zdrowiu. Ale masz szanse nauczyć się żyć na nowo, inaczej, z większa uwagą na jakość zycia.

[szare_kolory]

mawe.67890 napisała:

> Ja pragnę normalnie żyć ale tego co się stało nie wymarzę z przeszłości. To się
> JUŻ stało.

No i co z tego wynika?

[waleria_bb]

Ty jeszcze przed chorobą bałaś się normalnego życia i tu tkwi problem. Tworzysz niezliczone scenariusze: a co będzie i nie podejmujesz żadnego działania.

[szeptucha.z.malucha]

Bo być może choroba jest powiązana z zaburzeniami osobowości lub miała objawy prodromalne przez lata? Forum nie podleczy ale może wspierać, żeby to leczenie było kontynuowane.

[waleria_bb]

Pewnie tak. Po prostu zwracam uwagę na ten aspekt, że już wcześniej dostrzegało się, że autorka powinna iść do psychiatry.

[mawe.67890]

waleria_bb napisał(a):

> Tworzysz
> niezliczone scenariusze: a co będzie i nie podejmujesz żadnego działania.

A więc powinnam zdać się na los: co będzie to będzie, i po prostu postarać się normalnie żyć? Mam leki, mam terapię. Może to coś da?

[briar_rose]

To rób coś z tym zamiast się wyłącznie użalać nad sobą.

[cegehana]

Nie, takich osób są tysiące i nie siedzą w obozie na Syberii tylko żyją wśród nas i wiodą bardziej lub mniej satysfakcjonujące życie.

[zerlinda]

Ile jeszcze założysz wątków w tym temacie? Należy brać leki i żyć dalej.

[joyce_byers]

Nie. Ale to zależy jaki był powód hospitalizacji. Jeżeli depresja, nerwica itp to żaden problem.
Jeżeli schizofrenia lub inne urojeniówki to ucinam kontakt dla własnego dobra. Tutaj akurat kwestia doświadczenia, gdzie otoczenie w pracy i pozapracowe miało mocno pod górkę przez osobę chorująca na schizofrenię w trakcie epizodu. A nie mieliśmy informacji i tym, że osoba ta jest chora. Niestety kilka dotąd zdrowych osób odchorowało jej epizod i to co wyczyniała przez tygodnie w robocie i poza nią kilku osobom. Dlatego gdybym tylko teraz dowiedziala się, że dana osoba była hospitalizowana z powodu schizofreni to natychmiast uciełabym kontakt łącznie z rozważeniem zmiany pracy przeze mnie na inną. Dla mnie taka osoba jest skreślona. Ale jak wspomniałam kwestia złego doświadczenia.

[sloneczna_paraolka1]

Zależy czy taka osoba jest bezpieczna dla otoczenia
czy można z nią rozmawiać .

5. Czy może dopiero pobyt w więzieniu wyklucza jednostkę społecznie?

Niestety osoby po więzieniu są u mnie wykluczone.
Najczęściej są to osoby z patologii z zachowaniem takim którego nie lubię.

[samanta1010]

absolutnie nie, pobyt w szpitalu po prostu i tyle

[szeptucha.z.malucha]

W moim odbiorze też - po prostu szpital. Na studiach miałam praktyki, potem znajome osoby trafiały. To mi pomogło się oswoić. Choroby psychiczne też jedne mają cięższy przebieg, inne lżejszy, różne rokowania, podobnie jak wszystkie inne choroby. Jeszcze 20-30-40 lat temu ludzie w PL bardzo się wstydzili chodzić nie tylko do psychiatry, czy psychologa ale nawet do neurologa. To się znacząco zmieniło.
Oczywiście, rozumiem, ze ludzie obawiają się niezrozumiałych zachowań ale jak się zna ich przyczynę, dynamikę, to same w sobie nie budzą strachu. Wiadomo może być w niektórych przypadkach element nieprzewidywalności, agresji z poczucia zagrożenia (mam na myśli objawy wytwórcze np. omamy, urojenia, które, oczywiście, nie wszyscy chorzy mają i tylko cześć z nich jest przerażająca, część niegriźna) Ale zwykle w tych rzadkich sytuacjach daje się to opanować lekami. Na pewno należy być uważnym i zabezpieczyć siebie, otoczenie i chorego. Drażni mnie śmianie się z osób chorych. Czasem jednak zdarzają się sytuacje komiczne, rozbawiające w tym dramacie. To bliskim pomaga przetrwać.

[taki-sobie-nick]

Zależy od diagnozy.