Może macie jakąś radę na... ???

[kalokabb]

Kiedy urodził się Kubuś (2m-ce temu) przeprowadziłam sie do rodzinnego domu
męża (Bielsko-Biała), bo on tak chciał,tłumacząc, że nie musi dojeżdżać do
pracy (ma służbowy samochód i nie płaci za paliwo), że wszędzie blisko itp...
Nie chciałam (już w ciąży mu to mówiłam) i cały czas proszę go aby przemyślał
możliwość przeprowadzki do mojego rodzinnego miasta (40km od Bielska), ale on
kategorycznie odmawia. W Bielsku nie znam nikogo, nie mam tu nawet jednej
koleżanki, tylko teściową, do porządnego sklepu trzeba dojechać samochodem, a
ja nawet prawka nie mam i dodatkowo mówi, że nie chce zostawiać w mieście
matki samej, bo ona nie ma już nikogo, a starszy brat też się wyprowadził. On
chyba nie wziął po uwagę, że ja musiałam zostawić dom, mamę (siostra mieszka w
tym samym mieście, jest już mężatką i ma dziecko, ale rzadko bywa u mamy, bo
dziecko ma małe i zaczęła pracę miesiąc temu), przyjaciół, pracę, dosłownie
wszystko na jego korzyść... Moje prośby i tłumaczenia go nie przekonują, może
Wy Panowie macie jakąś radę jak sobie z tym poradzić???

[toja76]

Zrób prawo jazdy - będziesz bardziej mobilna, pogadaj z teściową o
zajmowaniu się dzieckiem poszukaj jakiejś pracy, masz jeszcze trochę
czasu do końca macierzyńskiego. Może na spacerze z dzieckiem poznasz
inne mamy? Zagadaj tutaj: forum.gazeta.pl/forum/72,2.html?
f=36868&w=71101519
Może tam znajdziesz jakąś bratnią duszę?

Piszesz, że pochodzisz z miejscowości 40km od BB to wnioskuję, że
jest to raczej małe miasteczko. W BB napewno są wieksze możliwości
znalezienia pracy, więcej się dzieje niż w mniejszym mieście. Akurat
mieszkania z teściową Ci nie zazdroszę, ale to kwestia do
rozwiązania.

[kalokabb]

Pochodzę z Wisły. Już się zapisałam na prawko, teściowa czasem zajmuje sie
synkiem, ale mi to nic nie daje, bo niby co ja mogę wtedy?? albo spać,albo
sprzątać - żadna przyjemność. Ja mam pracę w moim rodzinnym mieście i chciałabym
tam wrócić ale finansowo mi sie nie opłaca, mąż zarabia 5 razy tyle co ja... Nie
szukam ani nowych koleżanek ani bratniej duszy, chciałabym wrócić do tych
starych. Wisła może i mała, ale nie oznacza, że gorsza, w Bielsku brudno,
śmierdzi spalinami, a to, że niby sie więcej dzieje to jakaś bajka, a nawet
gdyby to z małym dzieckiem na imprezę nie pójdę przecież...
ja nie chcę zaczynać wszystkiego od nowa, niech mój mąż zaczyna skoro jest taki
mądry, on w Wiśle też może sobie życie poukładać, on ma już prawo jazdy,
samochód, może więcej niż ja, dlaczego więc on nie może sie trochę poświęcić dla
mnie?? ja całymi dniami siedzę sama w domu z dzieckiem, nie mam z kim pogadać.
Mąż może z kolegami na papierosa wyjść przed dom, a ja?? gdybym paliła nie
miałabym nawet z kim papierosa wypalić...

[purpurowa_komnata]

Przepraszam ale to dziecinne tłumaczenie.Jeśli mówisz,że ktoś dla kogoś ma się poświęcać. Może nie jesteś świadoma ale zaczęłaś wszysto od nowa wiążąc się z mężczyzną i rodząc dziecko.Płacz "nad rozlanym mlekiem nic nie daje". Zacznij logicznie działać.

[toja76]

Któreś z Was musi się poświęcić. NIestety dla Ciebie mąż ma więcej
argumentów za. Pomyśl rozsądnie, bo Twoje argumnety są dziecinne

[egon26]

Zauważ że dla Ciebie spotykania z koleżankami to rozrywka, a dla męża praca to
ciężki obowiązek. Więc naprawdę zachowujesz się wyjątkowo dziecinnie.

[kalokabb]

Więcej argumentów?? Jakich?? Przecież one dotyczą jego, a co ze mną?? Czy moje
potrzeby naprawdę się nie liczą?? Moje argumenty są dziecinne?? Dlaczego??

[purpurowa_komnata]

Dlatego,że to jest licytacja pt"Zrobisz tak jak ja chcę i nic mnie więcej nie obchodzi"Chodzi o dobro rodziny a nie o postwienie na swoim. Wg mnie to bardzo proste rozgraniczenie

[kckk]

Jak dotąd to on stawiał na swoim, nie?

[purpurowa_komnata]

Otóż nie

[kckk]

Racja, przecież on biedny wciąż dojeżdża

[kalokabb]

No tak, ślub był bez wesela, bo on nie lubi imprez. Chrzciny w kościele
katolickim, bo w Bielsku więcej katolików,i bo on jest katolikiem. Mieszkanie w
Bielsku bo on tak chciał. Rodzić też miałam w Bielsku, bo chciał żeby dziecko
miało w akcie urodzenia napisane Bielsko-Biała, ale z tym sobie poradziłam... I
kto tu jest dziecinny??

[adellante1]

"Moje prośby i tłumaczenia go nie przekonują, może
Wy Panowie macie jakąś radę jak sobie z tym poradzić???"

Oczywiscie.
Nalezy się z tym pogodzic. Albo wychodzisz za mąż albo zostajesz z mamusią.
Ty nie pracujesz, wiec dlaczego facet ma dymac 80 km dziennie żebys ty przy
mamusi mogła zostac... Nie rób scen. Pokaz ze jestes dorosła kobietą.

[kalokabb]

To,że nie pracuje nie oznacza, że nie mam żadnych praw do spełniania swoich
potrzeb... Ty sobie myślisz, że moje macierzyńskie na co idzie?? na dom i
dziecko, ja robie za swoje pieniądze zakupy, płace rachunki itp. Dlaczego nie
wytkniesz mu, że został przy mamusi?? To jego mamusia jest ważniejsza od mojej?
Czy o co tu chodzi??

[kckk]

> Nalezy się z tym pogodzic.
Nie

> Albo wychodzisz za mąż albo zostajesz z mamusią.
Też nie, bywa że w rodzinie ma się najwierniejszych przyjaciół.

> Ty nie pracujesz,
Nic nie rozumiesz. Szukaj *

> wiec dlaczego facet ma dymac 80 km dziennie żebys ty przy mamusi
> mogła zostac...
Dlatego, że to nie problem dla normalnego człowieka.

> Nie rób scen.
* Zostań przez miesiąc z dzieckiem w podobnej sytuacji, rób to co Ona robi dzień
w dzień, bądź pozbawiony weekendów, świąt, wizji odmiany przez następne
miesiące, może lata i do tego ogranicz jeszcze dotychczasowe upodobania...
Zaczynasz kojarzyć?

> Pokaz ze jestes dorosła kobietą.
Przyznaj, że jesteś nieświadomym jej sytuacji człekiem.

[purpurowa_komnata]

Może i świadomy jest ale tylko teoretycznie a jak wiadomo prawie robi wielką różnicę. Po drugie gdyby sam znalazł się na miejscu (tej aktualnie kobiety)to by Jej chociaż częściowo przyznał rację. Nie przyznaje bo ma prace, rodzinę i możliwość żeby stwaiać warunki.

[purpurowa_komnata]

Muszę uściślić- sens wypowiedzi miał być taki- ma pracę i rodzinę na raczej swoich warunkach. Jest bardzo silną osobowością i to On stawia warunki -a poza tym jest nowoczesny i postępowy- wiem, wiem słowa z sygnaturki dotyczą Jagiełły - ale w tej sprawie(króla naturalnie) nie bedę sobie odmawiać fachowości

[purpurowa_komnata]

Nie jestem Panem.. ale coś Ci powiem -na przeprowadzkę do Twojego rodzinnego miasta wg mnie nie masz co liczyć, poniewż Ty przystałaś na to co masz teraz. Druga sprawa prawo jazdy to dobry pomysł- będzie Ci łatwiej funkcjonować- a poza tym to zacznij myśleć co zrobić żeby Wasza rodzina funkcjonowała jak należy- czyli były spełnione potrzeby wszystkich jej członków: Twoje, Męża i Kubusia. Podstawa to rozmowa z Mężem. Jesteś inteligentną osobą- pozostaje Ci albo poczucie krzywdy(które masz teraz i które będzie narastać) albo działanie...Życzę Wam wszystkiego dobrego.

[purpurowa_komnata]

I jeszcze jedno- wydaje mi się,że nie pracujesz zawodowo -a w domu. Pewnie się również nudzisz (wiem,że wychowywanie maleństwa to cieżka praca). Czujesz się więc osamotniona i odcięta od świata. Skoro to mąż zarabia Wasze wspólne pieniądze to z pewnością uznał,że tak jest ok.Nie koniecznie kierował się egoizmem. Może Twoja praca zawodowa coś by na to osamotnienie pomogła?

[egon26]

kalokabb napisała:
> W Bielsku nie znam nikogo, nie mam tu nawet jednej koleżanki,

A powiedz mi codziennie spotykasz się z koleżankami?? Przy małym dziecku raczej
będzie to trudne. Dojazdy do pracy to nie tylko pieniądze na paliwo ale także
czas, 80 km dziennie to miedzy 1:10 a 2 godziny - ten czas lepiej spędzić z
rodziną.
Wiem że trudno jest się znaleźć w nowej miejscowości ale pomyśl tez o mężu że
może coś z tego życia też chciałbym mieć oprócz pracy i dojazdów do niej. Z
teściową też nie mieszka się najlepiej ale jak już musisz to lepiej trzymać ją
na lekki dystans by nie pozwalała sobie na zbyt wiele.

[kalokabb]

On z życia ma więcej niż ja, on spotyka się z kolegami, chodzi na imprezy
firmowe, ja nie, bo tu nie mam z kim i nie mam gdzie...

[kckk]

Na zimę lepiej być w Bielsku, lecz wiosną nie widzę powodu, dla którego mąż nie
miałby się zgodzić na dojeżdżanie do pracy przez max 50min w jedną stronę
podziwiając przy okazji piękno okolicy

Racja, walcz o swoje, szukaj kompromisu i nie poświęcaj się do reszty. Mam
nadzieję, że mąż nie zje Ciebie, a Ty jego

[kalokabb]

Dzięki, jedna osoba, która rozumie o co mi chodzi!

[kckk]

Kłaniam się

[kalokabb]

Mężczyzna zawsze ważniejszy moje uczucia się w ogóle nie liczą i potrzeby nie
mają żadnego znaczenia dziękuję za rady

[purpurowa_komnata]

Cały czas Ci piszę,że nie jest ważniejszy- teraz to nie jesteś Ty , ON i Kubuś - teraz jest Wasza rodzina- Mąż wam jedynie zapewnia byt materialny (albo aż)>Czyli ten byt spododował,że ucierpiałaś - zacznij działć aby i Tobie było dobrze i rozmawiaj z mężem (nie z pozycji podwładnej bo wcale nie jesteś mniej ważna.

[kckk]

Tyle że może ona czuje te dwie strony, z jednej mąż, praca i wszystko inne w
dupie, z drugiej dziecko plus osamotniona matka z problemami nie do rozwiązania
na skinięcie ręki?

[egon26]

purpurowa_komnata napisała:
> (nie z pozycji podwładnej bo wcale nie jesteś mniej ważna.

Moim zdaniem jednak jest mniej ważna, tyle że nie od samego męża ale od męża i
dziecka. Ja mimo że nie tracę czasu na dojazdy do pracy po pracy z dzieckiem
spędzam około 2-2,5 godziny bo potem idzie spać. Gdybym z tego miał odjąć 50-60
minut zostało by już naprawdę nie wiele. I to w imię czego?? By żona mogło iść
na ploty z koleżankami kilka razy w tygodniu?? Niech sobie wykupi tanie rozmowy
do przyjaciółek i może wisieć na telefonie pół dnia.

[kckk]

Ale Ty...
bez wyobraźni jesteś Egon (w tym przypadku)

[egon26]

kckk napisał:
> Ale Ty...
> bez wyobraźni jesteś Egon (w tym przypadku)

Akurat tu mi wyobraźnia potrzebna nie jest bo kiedyś dojeżdżałem do pracy 80 km
w jedna stronę i wiem jak człowieka szlak trafia jak widzi ile czasu traci na
dojazdy. Czasu który może spędzić z rodziną lub po prostu odpocząć. Niech
pracuje 8 godzin dziennie z dojazdami wychodzi mu koło 9,5 czyli około 18% czasu
traci na dojazdy. Bez sensu.

[kckk]

To jest odpowiedź godna męża naszej koleżanki
Teraz powinieneś spojrzeć na zaistniałą sytuację z jej strony i napisać
odpowiedź godną obiektywnego spojrzenia.
Przykro mi, tak uważam.

Ładny ten czerwony takie barwy obronne?

[arienne07]

A ja cię autorko wątku doskonalę rozumię. Kobieta zawsze aktywna
zawodowo, która miała własną forsę nagle ma poczucie że jest
ostatnia w hierarhii rodzinnej. Niemowlaczek, wiadomo najważniejszy-
zwłaszcza jak karmisz piersią to trudno gdzieś się wyrwać, i mąż- bo
was utrzymuje. A ty sobie przecież SIEDZISZ w domu. Przypuszczam, że
teraz akurat jesteś bardzo rozgoryczona i stąd prośba o pomoc-
odczekaj parę dni aż ci ten żal trochę przejdzie i jeśli ci naprawdę
na tym zależy to nie daj się zbyć. Tylko potem nie narzekaj, że mąż
późno z pracy wraca
Acha, i nie wyobrażam sobie mieszkania z kimkolwiek, a z teściową to
już w ogóle.

[arienne07]

Aaa, i jeszcze jedno. Kocham Wisłę, to jest miejsce w którym
mogłabym mieszkać. Gdybym odnowiła kontakty, to miałabym tam więcej
znajomych niż tutaj(też się przeprowadziłam rok temu i nie mam
znajomych, a to że się poznaje inne matki na spacerach to bzdura).
Nie wyprowadziłabym się z Wisły do brudnego Bielska

[kalokabb]

Ja też nie chciałam, ale mój mąż nie dał mi wyboru powiedział, że nie chce
mieszkać w Wiśle i albo jesteśmy razem w BB, albo mieszkamy osobno tak mówił
od początku mojej ciąży...

[miacasa]

fatalnego męża sobie wybrałaś, takie sprawy jak dzieci, mieszkanie, pieniądze
uzgadnia się przed ślubem, później to musztarda po obiedzie

[purpurowa_komnata]

W rzeczy samej nie jest mniej ważna od męża - a tego jak mniemam dotyczy między Nimi konflikt(czyli czyje potrzeby są ważniejsze). Jak się ma rodzinę to trudno tak patrzeć na życie. Rodzina i jej potrzeby jako całości są najważniejsze. I jeszcze jedna sprawa- problemem może też być apodyktyczny ton męża...(albo żony)

[purpurowa_komnata]

I jeszcze jedno- diametralna zmiana trybu życia- niedawny poród i niezadowolenie z postępowania męża może powodować frustrację (a ona jest i to duża)Przykro mi. Może trzeba dać sobie trochę czasu na wyciszenie negatywnych emocji a potem zacząć działać?

[kalokabb]

Zacząć działać czyli??

[purpurowa_komnata]

A co chcesz osiągnąć?. Nie licz na to,że mąż zrezygnuje z aktualnego trybu życia(wg mnie).Druga sprawa- pewnie przydałaby Ci się pomoc na stałe.Może to brutalne ale ten, kto ma pieniądze- ten rządzi(trochę generalizuję.)Wg mnie pójście do pracy- między ludzi- spowoduje,że będziesz partycypować w kosztach utrzymania a jednocześnie staniesz się partnerką do decywowania.(Również trochę upraszaczam).Nie jest niestety wykluczone,że mąż tym pomysłem(pracy zarobkowej) zachwycony nie będzie. Niestety Wisła to już przeszłość. Teraz jesteś w nowym miejscu i tu poszukaj pracy. I jeszcze jedno- życzliwa przyjaciółka choćby nawet przez e-maile pomaga odnaleźć się w nowej rzeczywistości.

[kalokabb]

Albo wrócimy do Wisły albo zatruję mu życie na maksa, nie będę od dziś sprzatac
ani gotować, w końcu to nie mój dom tylko jego

najlepiej się rozwiedź

[toja76]

[kalokabb]

A jak można komuś pomóc przez maila???

[kalokabb]

I jeszcze jedno, nie będę szukać nowej pracy skoro juz mam stałe zatrudnienie,
teraz nikt mnie nie zatrudni wiedząc, że mam malutkie dziecko...

[purpurowa_komnata]

Napisałam to wszystko nie dlatego, że się wymądrzam- wiem jedno jeśli na czymś mi zależy i uważam to za słuszne to sama działam- nie czekając na kogoś ,kto to za mnie zrobi.Mogłoby się okazać,że ten ktoś nie będzie patrzył na moje dobro a na własną wygodę. Bywa trudno to fakt- ale zawsze mam na względzie dobro całej rodziny. Nie zawsze rozwiązanie albo Twoje albo Męża jest tylko jedynie słuszne. Czasem istnieje też 3-cia droga rozwiązania problemu. Powodzenia.

[purpurowa_komnata]

Nie zawsze bywało miło- czasem wszyscy byli na nie i to bardzo ostro. Jednak mam satysfakcję. Po czasie zawsze słyszałam- jednak miałaś rację i dobrze zrobiłaś...Pewnie dlatego,ze nigdy nie próbowałam dbać tylko o moją wygodę- patrzyłam na zagadnienie szerzej.

[purpurowa_komnata]

Ostatni raz się wtrącę- nie znam ani Ciebie ani Twojego Męża i być może się mylę , ale myślę,że z Jego punktu widzenia wygląda to tak:to On swoją zaradnością i umiejętnościami zarabia na Wasz wspólny byt a spotkania firmowe to część Jego pracy(oczywiście przychodzi się tam bez żony/męża)i niekoniecznie jest to takie super przyjemne- czasem wręcz męczące. W związku z tym musi odreagować i czasem wyjść z kolegami sam naturalnie.
Gdyby nie Jego praca to Ty byś sobie nie poradziła (przecież Ty zarabiałaś 5 razy mniej)więc Twoją pracę zawodową można poświęcić bo to wynika z rachunku ekonomicznego...Skoro pracuje to znaczy,że się bardzo o rodzinę troszczy. Przeprowadzka miała spowodować ułatwienie Waszego wspólnego życia i powinnaś mu być wdzięczna- bo i jest dłużej w domu(brak dojazdów)i jest taniej bo za benzynę nie płaci.Ty powinnaś Mu być wdzięczna bo nie musisz iść do pracy- możesz w komfortowych warunkach wychowywać Kubusia.Twoje pretensje traktuje jako atak na swoją osobę- bo przecież powinnaś być zadowolona a tu nie wiadomo dlaczego czepiasz się niewinnego człowieka- przecież siedzisz sobie w domu. Podejrzewam,że nie rozumie o co masz pretensje i dlaczego między Wami jest nienajlepiej. W każdym razie On nie zawinił a Ty robisz aferę o bzdury. Wg mnie On to tak widzi. Oczywiście nie powiem,że się z taką argumentacją utożsamiam. Pozdrawiam.

[kalokabb]

No właśnie nie znasz nas, prosiłam o rade i zrozumienie, a nie o potępienie
moich potrzeb. Żyć mi sie odechciało po Twoim tekscie, on jest cudowny, a ja
podła... Co do imprez to on je uwielbia, z kolegami spotyka sie i pije kiedy
chce, dlaczego ja nie moge? bo mniej zarabiam?? On pracuje przez 5 dni w
tygodniu, a ja 7 dób na 7, zajmuje sie domem, dzieckiem, wszystkimi sprawami, on
przychodzi z pracy siada przed kompem, je obiad i to wszystko, a ja wstaje w
nocy do dziecka, rano gotuje potem sprzatam, piore, prasuje ide na zakupy, przez
cały dzien zajmuje sie dzieckiem, nie mam chwili dla siebie, robie wszystko zeby
był zadowolony i najwyrazniej to mało?? On nie jest wdzieczny za moje
poświecenie, za to, że cięzko pracuje całymi dniami z bólem głowy, kręgosłupa i
świeża rana po cesarskim cięciu... Twój tekst jest niesprawiedliwy!

[purpurowa_komnata]

Kobieto- miałam się nie odzywać ale napiszę jeszcze raz NIE UTOŻSAMIAM SIĘ Z PRZEDSTAWIONĄ ARGUMENTACJĄ (czyli nie koniecznie zgadzam)- czytaj ze zrozumieniem- napisałam to dlatego,że nie zawsze mężczyźni nawet mają świadomość co jest tak ważne i istotne dla kobiet i odwrotnie zresztą- i nie każdy mężczyzna uważa,że praca w domu i zajmowanie się dzieckiem to wyczerpująca, odpowiedzialna praca. Dla niektórych to jest tylko siedzenie w domu (akurat podejście wg mnie bardzo krzywdzące). Czyli reasumując być może Twój mąż ma inne podejście do sprawy niż Ty -i tyle. Nie zamierzam nikogo osądzać ani pouczać. Mam nadzieję,że nie zostanę więcej źle zrozumiana- nie pisże o niczyjej cudowności ani podłości- napisałam o 2-giej stronie medalu i to wszystko.Wszystkiego dobrego życzę. Przykro mi,że jest Ci źle w zaistniałej sytuacji (szczerze).

[adellante1]

wiesz co tak sobie czytam ten watek i co:
1. Wredny mężczyzna zabrał cie od mamusi
2. On pracuje ty siedzisz w domu
3. On ma zanjomych ty musisz zacząć zycie w nowym miescie
4. On ma wyjscia i imprezy tobie się skończyło.

Po co ty kobieto w ogóle wychodziłas za mąż?
Nie dorosłaś ani do małżeństwa ani tym bardziej do załozenia rodziny.
Zastanów się czego ty chcesz..

[kalokabb]

1. On siedzi u mamusi!
2. Ja chce pracować, ale nie mam z kim dziecka zostawić, chętnie sie z nim
zamienię. niech on sobie siedzi w domu!
3.Tak on ma przyjacioł, a ja nawet nie mam do kogo buzi otworzyć przez cały
dzień, a potem jeszcze ma pretensje jak któras koleżanka mnie gdzieś zaprasza!
4.On ma, dlaczego ja miałabym nie mieć?? Tzn. ja juz nie mam do tego prawa??

Wyszłam za niego bo go kochałam, ale jak widać miłość to nie wszystko!

[breuszek]

nie masz kim zostawić dziecka? ja bez trudu w większym mieście za 4-5zł znajduję
nianię więc chyba też możesz. Jeśli mąż zarabia 5 razy co Ty to choćbyś
zarabiała min. pensję to macie imho spory budżet domowy.
Piszą Ci przedmówcy abyś coś zrobiła,a nie tylko szukała kółka wsparcie a Ty
traktujesz wszystkich jak atakujących?

Rusz się i coś zrób a nie narzekasz.

[kalokabb]

nie wiem co robic...

[miacasa]

Byłam w podobnej sytuacji, wyprowadziłam się z dużego miasta do małego
miasteczka, na czas wykańczania domu z miesięcznym dzieckiem wprowadziłam się do
teściów, mąż od rana do nocy w pracy + budowa, zero znajomych, z fajnej dobrze
płatnej pracy siup w pieluchy.....ale ja byłam zdecydowana osiąść w tym mieście
na stałe i była to moja przemyślana, dobrowolna decyzja więc malucha w wózek i
podczas spacerów poznawałam okolice, oswajałam przestrzeń, czytałam o
budownictwie, wspierałam męża w podejmowaniu decyzji na budowie i chyba powoli
dorastałam, bo wiek wcale nie świadczy o naszej dojrzałości, no i rodzina to coś
więcej niż zbiór indywidualności.
Zatruwanie życia mężowi w odwecie za własne rozczarowanie to tragiczny pomysł,
nic dobrego z tego nie wyniknie, poszukajcie jakiegoś kompromisu, czy wy musicie
mieszkać z mamusią ? Nie ma tu znaczenia czy jego czy twoją. Nie macie planów by
zamieszkać samodzielnie? Może jest takie miejsce, które obydwoje zaakceptujecie?
Przyjaźnie można utrzymywać również przy pewnej odległości, twoje dziecko będzie
rosło i choć teraz masz ochotę je komuś podrzucić i pofrunąć do ludzi, wyrwać
się do pracy, to już niedługo będzie na tyle kontaktowe, że być może odnajdziesz
się w tej nowej roli. W twoim życiu wszystko się zmieniło, to taki rodzaj
kryzysu, przejdziesz go i pozwoli ci on się rozwinąć i dorosnąć.

[kalokabb]

Ale ja nie chce tu osiąść na stałe, okolica brzydka, same fabryki i tiry, a na
osiedlu podczas spaceru spotykam same stare babcie, które potem plotkują... Ty
wspierałaś męża, ja też to robiłam do czasu gdy kategorycznie zadecydował o tym,
że będziemy mieszkać u niego w Bielsku. Do porodu byłam w Wiśle, myślałam, że
może tam wynajmiemy mieszkanie. No niestety on uznał inaczej... Pomijam fakt, że
już druga noc po moim przyjeździe do Bielska wybył na imprezę firmową i świetnie
się bawił, gdy ja z parodniowym noworodkiem zostałam sama, po znieczuleniu
bardzo bolał mnie kręgosłup i głowa, rana po cięciu też... Może bym nawet
przeżyła tą sytuacje z mieszkaniem w Bielsku gdyby chociaż mąż zgodził się na
przeprowadzkę np. do bloku gdzieś bliżej centrum na jakieś osiedle, ale on
wiecznie tylko o domu gada że`niby taniej, bo czynszu nie płacimy, pomijam,że
trzeba dach nowy położyć i komin naprawić, kto za to zapłaci?? My...niestety...
Nic nas taniej nie wyjdzie bo tu też płacimy rachunki, dokładamy się do
wszystkiego. Spotykanie teściowej wszędzie gdzie wyjdę jest cholernie
denerwujące, zero swobody, zapomniałam dodać, że w pokoju obok naszej części
domu mieszka lokator pijak, który niby jest czysty, ale w nocy zawsze zostawia
światło wszędzie i spać sie nie da... dziecka nie będę do tego mieszać, tylko
Kubuś trzyma mnie przy mężu, ja ojca nie miałam i nie chce żeby on też cierpiał,
jestem tu tylko dla niego.

[egon26]

kalokabb z tą przeprowadzką postaraj się odczekać jeszcze trochę, teraz przy
małym dziecku w nowej sytuacji możesz ogólnie mieć doła i nie myśleć
racjonalnie. Więc lepiej trochę przeczekaj.
Ja jako mąż będąc w takiej sytuacji pewnie bym jednak walczył o BB, z drugiej
strony po przemyśleniu rozumiem też ciebie bo też jestem do mojej miejscowości
przywiązany bardzo (też góry i nawet wysokość nad poziomem morza ta sama co
Wisła) Jednak weź pod uwagę też fakt że z czasem może komuś zacząć
przeszkadzać fakt że mąż za firmowe pieniądze przejeżdża 400 km tygodniowo.
Tobie bardziej radziłbym by wprowadzić równe obowiązki wobec rodziny/ dziecka,
tak by mąż po pracy też dzieckiem się zajął i byś ty po skończeniu karmienia też
mogła wyskoczyć 1-2 razy w tygodniu gdzieś sam - choćby do Wisły. Tak moim
zdaniem będzie najrozsądniej.

[purpurowa_komnata]

Sens Twojej wypowiedzi próbowałam przekazać autorce wątku- złość i rozgoryczenie nic to nie dadzą- mąż z własnej inicjatywy nie zmieni swojej postawy(przecież to normalne,że nie będzie chciał przystać na mniej wygodne dla siebie warunki- dlaczego tak jest nie będę się powtarzać.)Jedynie wtedy może się zmienić jeśli zrozumie,że trzeba- czyli rozmowa, rozmowa i jeszcze raz rozmowa...A to się sprowadza do kompromisu- część spraw odpuszcza kobieta a częśc mężczyzna-np;skoro On nie chce żebyście mieszkali przy Twojej mamie a Ty nie chcesz mieszkać u teściowej to propozycją sensowną jest mieszkać w innym domu lub mieszkaniu i tak ze wszystkim...To Ty musisz konsekwentnie dążyć do poprawy swojej sytuacji droga autorko wątku- Twój mąż nie widzi zapewne takiej potrzeby.

[purpurowa_komnata]

Oczywiście była to odpowiedź na to co napisała Miacasa.Możliwość osiągania kompromisów to wyznacznik dojrzałości małżonków. Jest to konieczne zwłaszcza jeśli jest dziecko.

[kalokabb]

Kolejna kłótnia z mężem, poddaje się, to wszystko i tak nie ma sensu...

[purpurowa_komnata]

Kobieto- jesteś przybita i obowiązkami i sytuacją a Twój mąz nie ma zamiaru odpuścić i zapewne uważa,że się czepiasz bez sensu- więc bądź pewna,że kłótnią swoich racji nie osiągniesz- patrz na swoje dobro i stopniowo małymi kroczkami je osiągaj.To bardzo ciężka praca. A problem jest jeszcze większy bo przytawałaś na to co chciał mąż..może za bardzo przystawałaś- to teraz idąc tym tokiem mężowskiego myślenia nadal masz przystawać.Otóż nie uważam,że masz się całkowicie podporządkować- to nie jest dobre dla rodziny jeśli jedna osoba czuje,ze ma się tylko poświęcać a o niej to już nikt nie pamięta. Jeszcze jedno- wywalczyłaś narodziny Kubusia poza BB to nadal dbaj o swoje dobro-bedzie trudno ale dasz radę- ludzie kiedy muszą są niewiarygodnie silni. Ostatnia sprawa takie problemy jak Twój a raczej Wasz przeżywa niestety sporo kobiet\rodzin.

[miacasa]

co nie ma sensu?

[kalokabb]

wszystko

[kckk]

A czy nie ma możliwości aby Twoja mama zamieszkała z Wami przez jakiś czas?

[kalokabb]

Ale moja mama tu nie ma nic do rzeczy.

[miacasa]

a może cała ta sytuacja wpędziła cię w depresję? najczęściej udaje się odszukać
jakieś rozwiązanie w podobnych okolicznościach ale ty masz chyba mega dół
psychiczny a brak zrozumienia i docenienia twoich wysiłków ze strony męża dobija
cię dodatkowo, nie wiem jak cię pocieszyć, moja mądra znajoma w takich chwilach
zawsze mówiła "To wszystko minie, pamiętaj, to wszystko minie" i miała rację,
sama przeżyła wielkie dramaty a mimo to potrafi pogodnie żyć już 85 lat, trzymaj
się, zrób jutro sobie jakąś przyjemność

[hanka_ch1]

Pytam bo czytając wszystkie wątki widzę,że rad dano Ci ogrom ale
Tobie one zwyczajnie nie pasują.
Może zadowolona byłabyś gdyby napisano Ci-stawiaj spawę na ostrzu
noż albo BB albo MY,zagroź rozwodem,wyprowadz się do mamy itp.
Niestety dano Ci dorosłe i mądre rady a nie dziecinne.
Powiedz co w takim razie zrobilabyś na moim miejscu.Mój mąż dostał
świetnie płatną pracę w...Toronto,jego pensja miała być o 8 razy
wyższa od obecnej,miał możliwość awansu,mieliśmy otrzymać domek-
ogólnie wiadomo Canada-lepsza perspektywa.
Nie wyobrażałam sobie tej przeprowadzki córka miala wówczas 5
lat.Tu miałam wszystko-rodzinę,znajomych,pracę i to WSZYSTKO miałam
praktycznie stracić.Ty mozesz odwiedzać mamę często 40 km to mała
odległosc ale ja...
Było mi z tym cholernie źle al epojechałam-rzuciłam wszystko bo
rodzinna trzyma się razem,bo pomijając kwestie uczuciowe-
rodzina,przyjaciele-Toronto mogło zaproponować i nam i naszym
dzieciom o wiele lepszy start.
Było cholernie cieżko-mąż całe dnie w pracy a ja sama z
dziećmi.Nie znałam nikogo,język miałam opanowany w stopniu raczej
nieciekawym-jednym słowem TRAGEDIA.Pobiadoliłam tak kilka tygodni a
potem uznałam,ze czas wziaźc się w garść.Córkę zapisałam do
polskiego przedszkola z nauką języka-dzięki temu poznałam wiele
Polek.
Zaczęlam szlifowac jezyk w czym pomocni okazali
się...sąsiedzi,cholernie wyrozumiali i pomocni ludzie,którzy nie
zważając na to,że mówiłam do nich w typie-jak Kali zabić krowę to
Kali jeść-przeplataną polszczyzną.Po jakimś czasie poszłam do szkoły
uczyć się języka i odpowiedniego dialektu,akcentu.
Po jakimś czasie na naszej ulicy poczułam się jak u siebie.Jasne,że
trochę to trwało ale JA TEGO CHCIAŁAM.
Dziś jestem już mamą dwójki malców,właśnie mój synek skończył rok a
ja wracam do ukochanej pracy-jestem psychologiem i po jakimś czasie
znalazłam tu fantastyczną pracę.
Mąż awansował jest teraz szefem oddziału i jest zadowolony że ta
przeprowadzka,która była dla mnie koszmarem tak diametralnie
odmieniła nasze życie na lepsze.Do Polski przyjeżdzamy kiedy się da
ale niestety nie jest to zbyt często i wiesz meile,telefony też
duuuuuuużo dają )
A mogłam tak jak Ty siąść,zamknąć się w domu,płakać i męczyć nas
ciągłymi kłótniami o powrót.To co robisz jest chyba bezsensu!!
Wierzę,że nie jest Ci łatwo ale nie zamykaj się na ludzi.Nie
ograniczaj swojego życia do Wisły bo ono może być równie atrakcjyjne
w byle jakiej pipidówie-wystarczy pogodzić się z faktami i spróbować
spojrzeć na świat jaśniej.Szkoda życia i małżeństwa na kłótnie )A
jeśli jest Ci aż tak źle to porozmawiaj spokojnie z mężem może
wymyślicie jakiś kompromis.Może wakacje,święta i jego urlop
spędzicie w Wiśle ))

[hanka_ch1]

przepraszam za pisanie dziećmi-kiedy było tylko jedno ale to z
rozpędu )

[kalokabb]

Ty chciałaś, ale ja nie chce!

[mongolia4]

Zrob prawko,rob wyprawy do Wisly do rodziny w tygodniu czy jak
pogadaj z mezem ze TY tez bys chciala troszeczke odpoczac,idz na
zakupy zostawiajac dziecko z mazem....
Ja poszlam za meze do USA pozostawiajac w PL wysztko,nieumialam
jezyka,niemialam prawka,niemialam zadnych znajomych....i nawet
dziecka ktore by mi zajmowalo czas..i nie moglam pracowac bo
niemialam wizy do pracy tylko na pobyt.Maz przychodzac z pracy byl
zmeczony i nie chcial nigdzie wychodzic ze mna a bez samochodu to
jak bez reki,tam trzeba bylo wszedzie dojechac...POradzilam
sobie...nie bede pisac ile mnie to kosztowalo,,bylo bardzo ciezko
ale jak niezaczniesz dzialac to tak Ci to pozostanie i bedziesz
tylko plakac nad swoim losem..

[qunegunda]

primo: TORONTO to nie BIELSKO
secundo: JEDYNYM, podkreślam JEDYNYM beneficjentem tej przeprowadzki
do bielska jest pan i władca, który jak widać ma żonę głęboko w
dupie.

Wielki mi zywiciel rodziny, który nawet własnego kąta nie potrafi
jej zapewnić tylko sie gniezdzi u mamusi z wysoka (podobno) pensja.

Na miejscu autorki wątku postawiłabym warunek: przeprowadzka do
bielska tylko do własnego domu. U mamusi to nich sobie synuś sam
mieszka.

Tak na marginesie to niewidze jakoś przyszlości dla zwiazku z takim
niedojrzalym gnojkiem i wcale sie nie dziwie, ze dziewczyna kurczowo
trzyma sie bezpiecznej bazy (rodzina, przyjaciele, praca - zwłaszcza
praca !), którą ma w rodzinnym miescie, bo przeciez ten jej fagas
poczucia bezpieczenstwa nie jest w stanie jej zapewnic.

[gdzie-idziesz]

Witaj
Być może nie napiszę nic co nie zostało tu wcześniej powiedziane.
Rozumiem Cię dobrze, rozumiem poczucie oderwania i totalnego
zagrzebania w pieluchach. Przechodziłam to, wiem co się czuje, jak
nie masz z kim pogadać, wyżalić się, nikt Cię nie rozumie. Spacer -
cały czas te same trasy, te same twarze.
Pora to zmienić, z tym że jak piszą inni trzeba działać dorośle,
poważnie. Analizować rzeczywiste argumenty za i przeciw mieszkania w
BB. Na pewno to nie tylko widzimisie męża, to nie jego miłość do
mamuśki kierowała tym, że się przeprowadziliście. Myślę że jemu jest
przykro, że Ty się męczysz. Ale to tylko Ty możesz zmienić,
zmieniając swoje podejście do życia. Jak narazie zamknęłaś się w
klatce rozżaleń i skarg. Dlaczego? Jeśli nie zechcesz poznać nowych
ludzi, nie zrobisz tego. Jeśli ne zechcesz znależź pracy, będziesz
siedzieć w domu. Zresztą z maluchem nie trzeba siedzieć w domu,
zawsze możesz spakować dziecko do nosidła, pieluchy w plecak i
pojechać na cały dzień do ukochanej Wisły, do przyjaciół czy
rodziny. Zresztą pewnie nie zauważyłaś, ale stosunek Twoich
bezdzietnych znajomych do Ciebie się zmienił, być może odkryjesz, że
nie macie o czym rozmawiać, oni nie rozumieją Twojego obecnego życia
z malutkim Kubusiem u boku.
Piszę tak, ponieważ sama mam podobne dylematy. Nadal mam ochotę być
czasem nieodpowiedzialną małolatą, polecieć na imprezę zamiast całą
dobę siedzieć przy dziecku. Również mieszkam z teściami, teściowa
wtrąca się za bardzo więc łatwo nie jest. Pięć osób na 50 metrach.
ale jakoś dam radę, bo wiem w imie czego to przeżywam. W imie
lepszego jutra, które nadejdzie, własnego domu, który buduje mąż po
pracy zamiast wracać do domu i pomóc mi przy dziecku.
Pozdrawiam i życzę zdrowia dla Kubusia

[kalokabb]

Nie wiem jak zmienić podejście do życia...

[gdzie-idziesz]

Witaj
Po pierwsze daj sobie czas. Drugi i trzeci miesiąc życia malucha
jest chyba najtrudniejszy ze względów emocjonalnych dal mamy. Ja
wtedy czułam się podobnie - nie odczuwasz jeszcze zbyt wielu
korzyści z posiadania maluszka, tylko niekończące się obowiązki, a
jednocześnie zaczyna docierać co się straciło - wolność, czas dla
siebie i na swoje przyjemności. Radziłabym Ci cierpliwość. I
przeczytanie jeszcze raz swojego pierwszego postu, tak na spokojnie,
jakby był napisany przez kogoś innego. Żebyś sobie odpowiedziała w
duszy szczerze - czy rzeczywiście wszystko jest prawdą? Hormony
jeszcze szaleją, dobrze jest mieć tego świadomość i nie unosić się
niepotrzebnie. Jak zaczyna się nastrój "narzekania", ponarzekaj tak
bardzo jak tylko jesteś w stanie, przed sobą sie poużalaj, ale miej
świadomość, że te żale wynikają z twojego samopoczucia, i
niekoniecznie są do końca prawdziwe. Ja tak robię, jestem
człowiekiem, który lubi czuć się ofiarą, ale uświadomiłam sobie, że
to jest droga, która prowadzi do nikąd. Wiem już mniej więcej, kiedy
dopada mnie zły nastrój i staram się hamować. Święta nie jestem,
często nie udaje mi się to, ale czasem tak i jestem z tego dumna.
W tych nastrojach krzywdzę czasem najbliższe mi osoby - męża i
teściową i jest mi potem strasznie przykro i wstyd.
Mam przyjaciółkę, rónież dzieciatą z którą czasem się spotykamy
na "użalanie się nad sobą", żeby się wygadać, wyżalić. Ta druga
wtedy pociesza. Obie wiemy, że czasem to co sobie opowiadamy jest
wyolbrzymione, ale zrobić z siebie ofiarę "jaka jestem biedna i
nieszczęśliwa" jest korzystne. Zwłaszcza jeśli potem możemy na
spokojnie przeanalizować swoje rzeczywiste i wydumane problemy.
Mam nadzieję, że jakoś pomogłam Ci dojść do sedna problemu. Jeśli
asz ochotę porozmawiać to zapraszam na gazetowego maila
Cieplutkie pozrdowienia
Nosek do góry, wkrótce zobaczysz pierwsze świadome uśmiechy synka i
wszystkie humory Ci przejdą

[kalokabb]

Mój synek już się świadomie śmieje, jest cudowny... Moim głównym problemem jest
to, że w Bielsku nie mam nikogo, nie mam z kim pogadać, wyżalić się, ponarzekać.
Pojechałam teraz na parę dni do Wisły, spotkałam się z koleżanką (ma dwóch
synów, jest starsza ode mnie o jakieś 12 lat, ale super nam sie gada), tu nie
mam nikogo takiego, kiedy siedzę w domu SAMA nachodzą mnie takie głupie myśli.

[gdzie-idziesz]

Może spróbuj wejść na forum regionalne z Twojego regionu i napisać
tam post, że chętnie poznasz mamę dziecka w wieku Twojego synka z
Bielska Białej. Widziałam takie listy. Zawsze są jakieś odpowiedzi
na nie. Cieszę się, że już Twoje samopoczucie się poprawia.
A jak Twój mąż musi wyjechać na delegację, czy inne służbowe
spotkanie wykorzystaj jego nieobecność, spakuj malucha w chustę, czy
nosidło i jazda do WisłyPrzenocujesz u rodziny, spotkasz się ze
znajomymi. Moja córa uwielbia takie wycieczki, na obczyźnie lepiej
je, lepiej śpi
Pozdrowionka cieplutkie

[kalokabb]

Już tak zrobiłam. Odpisało parę osób, ale potem się przestały odzywać

[toja76]

wejdź na forum mamy z Bielska-B i okolic. Na początek pogadaj
wirtualnie a potem wybierz się na której z organizowanych spotkań.
Może znajdziesz tam bratnią duszę?

[kalokabb]

Już tam byłam, poznałam jedną dziewczynę z mojej okolicy, miła, naprawdę bardzo
sympatyczna, ale Ona jest inna...

?????

[toja76]

tzn??? Na czym jej inność polega????)))

[kalokabb]

No po prostu różnimy się... Nie wiem o czym z nią rozmawiać itp...

[gdzie-idziesz]

cieszę się że coś robisz. NIe wiem na czym polega "inność" koleżanki, ale może
warto to spróbować zaakceptować. W końcu nie ma ludzi idealnych, a często pod
fasadą gbura i zarozumialca kryje się człowiek bardzo wrażliwy i
nieśmiałyWażne że potraficie ze sobą rozmawiać.
A do pozostałych osób, z którymi kontakt się urwał napisałabym na Twoim miejscu
malia. Takiego niezobowiązującego, tylko po to żeby się przypomnieć. Jak nie
otrzymasz odpowiedzi, będziesz wiedzieć, że im nie zależy na znajomości.
Cieplutkie pozdrowienia bo za oknem zimnica

[kalokabb]

Tak wiem, powinnam zaakceptować nie tylko nowych ludzi, ale i nowe życie... To
trudne niestety, brakuje mi starych znajomych, nawet sprzedawców w sklepach,
których znałam od dziecka. Brakuje mi wolności, tęsknie za wypadami na zakupy do
większego miasta (wtedy właśnie z Wisły do Bielska), do kina z chłopakiem (bez
obowiązku wracania do domu), do knajpki na kawę czy do herbaciarni na fajkę
wodną ... Czasami jak jeszcze byłam w ciąży i jeździłam gdzies autobusami
obserwowałam młodych ludzi (w sumie w moim wieku), oni są tacy beztroscy, jadą
gdzieś nie martwiąc sie o nic, tak jak ja kiedyś... A teraz nie mogę sobie już
pozwolić na szaleństwo, nie ma już randek, miłych chwil w fajnych miejscach...
Teraz jest juz tylko odpowiedzialność, muszę zapomniec o tym kim byłam i kim
chciałam być...

[gdzie-idziesz]

Witaj
To jest jasne, że brakuje Ci tego co było. W sumie zmiana w Twoim
życiu jest nowa, tak jak już pisałam widzisz narazie tylko ciemne
strony zaistniałej sytuacji. Ale zastanów się, czego Ci brakuje -
przecież te rzeczy o których piszesz są tak naprawde "płytkie" i
niewiele warte w porównaniu z tym co właśnie przeżywasz. Fakt, życie
się zmieniło, ale na lepsze. Zyskałaś poczucie bezpieczeństwa (mam
nadzieję), kogoś kto Cię wspiera i do kogo możesz przytulić się po
ciężkim dniu. Zyskałaś stabilizację, wiesz mniej więcej jak będzie
wyglądało Twoje życie. Zyskujesz dojrzałość, i co najważniejsze masz
malutkiego człowieczka, dla którego jesteś i długo będziesz
najważniejszą osobą w jego życiu. Straciłaś, beztroskę, swobodę,
niezależność, to fakt, ale to wszystko i tak się traci w momencie
póścia do pracy, samodzielnego zamieszkania. Z beztroskiej
nastolatki stałaś się kobietą. Myślisz, że inne, świeżo upieczone
mamy nie mają takich dylematów, albo ojcowie? My z mężem cały
czas marzymy o wypadzie w góry, połazić sobie cały dzień, jesienią
góry są takie piękne, zmęczyć się porządnie - nawet nie wiesz jak
bardzo. Albo pójść do kina, czy kawiarni, bez liczenia godzin,
ciągłego patrzenia na zegarek. Teściom małej zostawić nie można bo
będzie gadanie, trzeba się dostosować. Myślę, że lepiej jest nie
rozpamiętywac tego co było lecz skupić się na zaletach zaistniałej
sytuacji. Pracować nad pogłębianiem więzi z nową rodziną, mężem,
poszukać nowych znajomych. I nakazać sobie wyaźne NIE
rozpamiętywaniu tego co było.
Pozdrawiam

[kalokabb]

Nie jest chyba tak jak piszesz... Owszem moje życie się zmieniło, ale nie do
końca na lepsze. Mój mąż niestety nie jest takim wspierającym partnerem jak
można by sądzić... Nie wiem jak będzie wyglądać moje życie, tego nikt nie wie, a
co dojrzałości, jestem młoda i chciałabym na razie jeszcze uniknąć
odpowiedzialności i obowiązków związanych z rodziną.

[egon26]

kalokabb napisała:
> co dojrzałości, jestem młoda i chciałabym na razie jeszcze uniknąć
> odpowiedzialności i obowiązków związanych z rodziną.

O tym warto pomyśleć przed zapłodnieniem, albo bardzo uważać by do zapłodnienia
nie doszło przypadkiem.

Z mężem po prostu postaw sprawę jasną że jak kończy pracę to wraca do domu i
pomaga ci przy dziecku. Tak będzie lepiej dla was wszystkich i dla męża i dla
dziecka też. Nie daj sobie wmówić że on haruje całymi dniami bo ty tez to robisz
tylko w domu.

[kalokabb]

Ale do niego nic nie dociera, a ja już nie mam sił z nim walczyć... Nie potrafię
już inaczej niż wrzaskiem, on się wścieka i tak na okrągło... Próbowałam na
różne sposoby tłumaczyć mu co się dzieje, ale on nie rozumie, że ja dostaję
świra siedząc w domu z małym, nie mam z kim pogadać, pożalić sie, czuję bardzo
samotna, on wszystko ma na miejscu, ja muszę ponad godzinę jechać żeby spotkać
się z kimś, coś załatwić itp. Tzn. ja nie mam nic przeciwko siedzeniu z małym w
domu, ale brak własnego życia jest dobijający. Ja zawsze byłam osobą pełną
energii, a teraz nawet na spacer nie chce mi się wyjść

[gdzie-idziesz]

Posłuchaj
To Ty jesteś źródłem problemów w domu. Wybacz tak ostre słowa, ale z
tego co piszesz tak wynika. Mam wrażenie, że jesteś nastawiona
wyłącznie na negowanie wszystkiego i widzenie wyłącznie złych stron
w każdej sytuacji. Sama musisz sobie odpowiedzieć na pytanie - czy
czasem Twój mąż nie ucieka z domu z Twojego powodu. Co zastaje
wracając z pracy - stertę wyrzutów i obelg? Skoro zamiast rozmawiać
z nim potrafisz tylko wrzeszczeć? Wrzeszczy człowiek zdesperowany
albo przestraszony. Może podświadomie czujesz, że nie masz racji, a
wrzaskiem tłumisz w sobie sumienie. Uważam że znajdujesz się na
pochylni, spadasz w dół i jeśli Ty czegoś nie zmienisz w Swoim
zachowaniu to spieprzysz sobie życie. I Kubusiowi również.
Przejżałam inne dyskusje, w których brałaś udział, chciałam wyrobić
sobie opinię o Twoim problemie żeby jakoś konkretnie Ci pomóc, nie
działać po omacku. Ty na forum i w życiu szukas pocieszenia, kogoś,
kto pogłaszcze Cię po główce i powie "tak, jesteś biedna i
pokrzywdzona przez Zycie" zawsze kogoś takiego znajdziesz, ale wierz
mi - z takim nastawieniem nigdy nie będziesz szczęśliwa. W życiu
tego samego oczekujesz od znajomych. Niestety ludzie szukają czegoś
innego w otoczeniu. Lepiej spędza się czas z optymistycznie
nastawionym do życia człowiekiem, niż z wiecznym marudą.
Nie nastawiaj się proszę negatywnie do mnie - ja naprawdę chcę Ci
pomóc, tylko Ty musisz uświadomić sobie źródło problemów, żeby
zacząć walczyć. Walczyć o szczęśliwe życie dla siebie, Kubusia i
męża. To Tylko od Ciebie zależy.
Pozdrawiam

[kalokabb]

Ja jestem źródłem problemów? Przecież to on stawia na swoim zawsze, to on chciał
mieszkac w bb i mieszka, ja mam sie przystosować do jego życia dla jego własnego
dobra i Kuby?? A moje dobro??? Mam się obwiniać o nasze niepowodzenie, tylko
dlatego, że nie chce mieszkać u jego matki, w mieście którego nie znam, w
samotności?? A on ma prawo miec wszystko?? I ja mam sie na to wszystko godzić??
No teraz to wyszło, że on jest pokrzywdzony... On nie ucieka ode mnie, za to ja
tak, uciekam, bo rozmowa z nim nie ma sensu, on nigdy nie poszedł na kompromis.
Nie dał mi wyboru miejsca zamieszkania, wyboru kościoła w którym mamy chrzcić
dziecko też, na ślub kościelny też się nie godzi bo po prostu go nie chce... Ale
oczywiście potulnie spuszczam głowę i biorę winę na siebie...

[qunegunda]

Kaloka,
nic nie musisz i niczego nie powinnas
nie daj sobie robic prania mozgu na forum, najlepiej nie zagladaj
juz tutaj. Pomysl czego TY chcesz dla SIEBIE i realizuj to, chcesz
wrocic do Wisły - zrób to.
Jesli bedziesz rezygnowala z siebie staniesz sie wycieraczka dla
swojego tzw. malzonka, w kocu albo nie wytrzymasz tego, albo on
bedzie mial cie dosc. Tylko po co Ci to?
Na podstawie tego, co piszesz nie mogę pojąć po co Ty mu jesteś
potrzeban w tym Bielsku? Chyba tylko po to aby miał nad kim
dominować.
Zewiązek, w którym ważne są potrzeby tylko jednej strony to nie jest
żaden związek. Twój mąż pracuje na siebie, buduje swoją karierę,
pracuje na swoją przyszłość. Zostając z dzieckiem, rezygnując z
pracy poświęciłaś się już wystarczająco i on nie ma prawa nic więcej
od Ciebie wymagać.

Radziłabym Ci pojechać do rodzinnego miasta (wstępnie na jakiś
czas), odpocząć, wyciszyć się, zastanowić pomyśleć czego naprawde
chcesz i konsekwentnie to realizować.

Odwagi.

[kalokabb]

I jeszcze jedno, ja nigdy go nie obraziłam słowami, w przeciwieństwie do niego

[egon26]

kalokabb napisała:
> Ale do niego nic nie dociera, a ja już nie mam sił z nim walczyć...

Nie walcz z nim po prostu z nim porozmawiaj, że twoja praca w domu też jest
ciężka i tobie też należy się odpoczynek. Więc jak on przychodzi z pracy to
niech się zajmie dzieckiem godzinę lub dwie. Tyle nie w kłótni po prostu mu to
oznajmij i już. Bez dyskusji, on też musi nawiązać wieź z dzieckiem a nawiąże ją
właśnie przez zajmowanie się nim.

[kalokabb]

Próbowałam z nim rozmawiać, wiele razy, ale to nie przynosiło żadnych efektów...
Zawsze kończy sie kłótnią.

[miacasa]

Przykro mi to pisać ale Twoje odpowiedzi są bardzo infantylne, piszesz, że
jesteś młoda i chciałabyś być beztroska jak inni, no teraz to już chyba trochę
za późno. Młodość mija z wiekiem, nie martw się Tobie też przejdzie. Szkoda
tylko, że tracisz życie na takie dziecinne gierki, życie jest dość krótkie a
wbrew pozorom od nas sporo zależy jak je przeżyjemy. Lubisz się użalać i
zachowywać jak mała rozkapryszona dziewczynka to miej świadomość, że możesz od
życia klapsa dostać. Choć pewnie wytłumaczysz sobie, że to mąż, teściowa, zła
sąsiadka, pies kolegi lub inne stworzenie ponosi odpowiedzialność za wszystkie
Twoje krzywdy. Smutne to Twoje życie, z samą sobą jest Ci źle a to nie pozwala
ułożyć sobie dobrych relacji z innymi ludźmi. Rozważ czy nie wzięła Cię depresja
poporodowa, bo takie życie to nie życie.

[kalokabb]

Tzn mam się pogodzić z jego wizją naszego życia, bo wtedy będę szczęśliwa?? Co
jest złego w tym, że chcę móc zyć chociaż trochę tak jak chciałam, a nie tylko
według potrzeb męża. Przecież osiągnął co chciał, mieszkam w jego domu, mam go
jeszcze dalej uszczęśliwiać? On nawet nie sprobował uszczęśliwić mnie...

[miacasa]

Ja tylko odniosłam wrażenie, że tak naprawdę to Wy nie macie wizji WSPÓLNEGO
ŻYCIA, każde z Was szarpie kołdrę w swoją stronę, jest tu masa żalu, wzajemnych
oskarżeń, roszczeń i pretensji, a przecież nie tego chyba chcieliście dla
siebie. Chyba mieliście jakieś plany na wspólne życie? Małżeństwo i pojawienie
się dzieci zmienia całe życie, elastyczność i chęć ulepszania życia powinna
cechować obie strony i chyba sama zauważyłaś, że krzykiem mąż nie jest w stanie
przekonać Ciebie do swoich racji, nawet jeśli go posłuchasz, to nie zgodzisz się
z jego zdaniem. Co innego po dobroci, prawda? Kiedy jest miło, planujecie razem,
rozmawiacie jakoś to inaczej wygląda. Oboje jesteście w trudnym, przełomowym
okresie życia, dlaczego nie mielibyście nawzajem być dla siebie bardziej
wyrozumiali, cierpliwi, dobrzy? Masz jednak zupełną rację, chcieć muszą dwie
strony. Jedna może natomiast drugą zachęcić swoim zachowaniem do podjęcia próby
porozumienia, luz odwrotnie - zniechęcić do jakichkolwiek starań. To Ty musisz
zdecydować czy chcesz zmienić Wasze życie i jeśli tak, to trochę wysiłku przed
Tobą. Ale stawka jest wysoka, warto powalczyć o własną szczęśliwą rodzinę, która
daje oparcie i siłę w trudnych sytuacjach.

[gdzie-idziesz]

Słuchaj
Na początku dorosłego życia, z mężem u boku i małym dzieckiem nie ma
miejsca na "ja" "mnie", "moje"
Jest "nasze", "mniejsze zło" itp. Niestety życie to sztuka
kompromisów, zwłaszcza na początku, kiedy ustalają się relacje w
małżeństwie. Czasem trzeba zapomnieć o swoich marzeniach, planach.
Oczywiście na jakiś czas, nim dziecko podrośnie.
W Swoich żalach kierujesz się pobudkami czysto egoistycznymi, czy
nie obchodzi Cię dobro Twojego synka, który bardzo przeżywa to co
się dzieje w domu, Twojego męża, który abyś miała towarzystwo miałby
codziennie dojeżdżać mnóstwo kilometrów, po ciemku, w mrozie. Nie
boisz się o bezpieczeństwo tego, kogo pokochałaś? Koleżanki są
ważniejsze?
Obudź się
Nie mówię że tylko Twoja wina jest w tym co się u was dzieje, ale
nie znam przecież drugiej strony, nie wiem co sądzi o tym wszystkim
Twój mąż. A z Twoich słów wynika, niestety, że to ty jesteś źródłem
problemów.
Piszesz na innym forum, że mąż kwiatka Ci przyniósł, zabiera Cię na
zakupy. Czy nie są to wyraźnie oznaki tego, że próbuje poprawić Ci
samopoczucie, że się stara?
To Ty musisz teraz wykazać się dojrzałością, postarać się naprawić
to co popsuliście. Rozumiem, że brakuje Ci czasów przed urodzeniem
Kubusia, ale teraz On jest już na świecie i tego nie zmienisz. Twoją
misją jest by On był szczęśliwy. Pewnie lepiej dla wszystkich by
było, żeby się nie urodził, mielibyście więcej czasu by dojrzeć.
Stało się inaczej i tylko od Was zależy jakim będzie człowiekiem.
Pozdrawiam

[qunegunda]

gdzie-idziesz napisała:

> Słuchaj
> Na początku dorosłego życia, z mężem u boku i małym dzieckiem nie
ma
> miejsca na "ja" "mnie", "moje"

Powiedz to panu małżonkowi Koalki

[kalokabb]

Wiesz jesteś jedną z niewielu osób która dostrzegła problem sytuacji. Dzięki

[kalokabb]

Może faktycznie przesadzam czasem, ale on w ogóle mnie nie słucha, nie próbuje
mnie zrozumieć. Wciąż tylko powtarza, że muszę się przystosować, że takie jest
życie itp. On nie rozumie, że ja nie mam nikogo w BB, nie mam do kogo pójść żeby
pogadać, rozluźnić się, cały czas siedzę w domu, milczę bo nie mam do kogo się
odezwać... On nie wie co ja czuję, uważa tylko, że tak już jest i ja muszę się
dostosować próbowałam, szukałam zajęcia, sprzątanie, gotowanie itp. żeby
tylko nie myśleć, żeby czas szybciej mijał, czekałam aż mąż wróci z pracy, a on
jak przyszedł usiadł przed kompem, zjadł obiad i tak mijał czas az do spania,
każdy kolejny dzień wygladał tak samo, powiedziałam mu, że mógłby poświęcać
więcej czasu mi i Kubusiowi. Kubusiowi owszem zaczął poświęcać więcej czasu, ale
mi nie, gdy mu o tym znowu przypomniałam, to mi zarzucił, że siedzę w domu, mam
mnostwo wolnego czasu, a on pracuje i chciałby odpocząć po pracy i zająć sie
swoimi zainteresowaniami itp. Może przesadzam, ale nie jestem winna temu, że nam
się nie układa, tzn nie tylko ja jestem winna, on też...

[miacasa]

A może Twój mąż próbuje Cię zrozumieć tylko nie potrafi i stąd taka jego
szorstka postawa obronna? W pewnym stopniu ma rację, że teraz tak musicie żyć,
bo dziecko jest malutkie i musicie je jeszcze trochę odchować byś Ty mogła
złapać oddech i pójść trochę "do ludzi". Jest Ci bardzo ciężko, bo zmiana jest
ogromna ale powoli wszystko będzie się układało lepiej, maluszek z każdym dniem
będzie bardziej kontaktowy, Ty mniej przeciążona i bardziej zadowolona ze
swojego życia. Czas jest tu bardzo istotny, na wszystko przychodzi czas a teraz
właśnie Ty musisz na trochę schować część swoich potrzeb do szuflady, Twój mąż
teraz musi intensywnie pracować na Wasze utrzymanie. To taki okres w życiu,
jeśli razem go przejdziecie, to będzie wszystkim łatwiej.

[kckk]

Trzymaj się młoda
Pozdrawiam

[gdzie-idziesz]

Cieszę się, z nowego tonu w Twoim poście.
Macie w BB basen? jeśli tak to zapisz się. Jutro na przykład, albo
poproś męża żeby kupił Ci karnet. Małego zostawisz z teściową, sama
odżyjesz. Zobaczysz. Zawsze możesz po tym pójść na jakąś kawę,
poobserwować ludzi i zatęsknić za Kubą. Zacznij działać, nie
będziesz miała czasu na rozmyślanie nad tym w jakim położeniu się
znalazłać.
Pozdrawiam jeszcze raz

[kalokabb]

Ale sama, sama na basen, sama na kawę, wszystko sama...

[kalokabb]

A na basen nie pójde, raz, ze mam daleko, dwa to nie wyjde w kostiumie
kąpielowym do ludzi, jestem za gruba, wstyd sie pokazać

[gdzie-idziesz]

Zawsze znajdziesz jakieś przeciwskazania. To grubi na basen nie
chodzą? Jeśli kupisz karnet to przy odrobinie chęci najdziesz na
basenie osoby, z którymi da się zapoznać. A pływając regularnie
zyskasz lepszą sylwetkę i samopoczucie.
Jeśli Co basen tak bardzo nie odpowiada to zaproponuj - co mogłabyś
i chciałabyś robić poza zajmowaniem się dzieckiem. I nie pisz o
spotkaniach z przyjaciółmi, tylko realnie - co w obecnej sytuacji
możesz robić.
Pozdrawiam

[kalokabb]

Nie wiem co mogłabym robić, w okolicy w której mieszkam nie ma pływali, żadnych
zajęć dla kobiet (np joga czy cuś) siłowni też. Wszędzie muszę dojechać i to
spory kawałek. Siłownia którą zaproponował mi mąż jest ponoć dobra, ale na
drugim końcu miasta, no i od przystanku też trzeba trochę przejść, nie mam z kim
dziecka zostawić na np 4 godziny dwa czy trzy razy w ciągu tygodnia (4 godziny z
dojazdem przepraniem sie, prysznicem i wszystkim oczywiście).

[gdzie-idziesz]

dziecko zostaw z teściową, przecież jest w porządku kobita.
Umów się na zajęcia w godzinach popołudniowych, kiedy mąż wraca z
pracy. Dla niego to też szansa - pobyć z synkiem sam na sam.
Pozdrawiam

[kalokabb]

Zadzwoniłąm do jednej siłowni, może już jutro tam pojadę...

[miacasa]

no to idź do fryzjera i to najlepiej do jakiegoś najbardziej gadatliwego a na
kawę pędź sama i nie kwękaj, że sama bo czas polubić swoje towarzystwo, w końcu
to ze sobą spędzasz najwięcej czasu więc bądź dla siebie miła

[kalokabb]

Kurde całe dnie spędzam sama, chciałabym się do kogos odezwać a nie do siebie.

[miacasa]

no to zrób się na bóstwo, powiedz teściowej, że i idziesz na randkę z mężem i
poproś by malucha popilnowała a tymczasem spotkaj się w kawiarni z mężem na pół
godziny (tylko nie pisz, że nie może wyskoczyć z pracy, bo skoro ma samochód
służbowy to pewnie jeździ do klientów i coś tam może ze swojego czasu wykroić),
a później połaź po sklepach, możesz już poszukać pomysłów na gwiazdkowe
prezenty. Widzę, że masz trochę lepszy humor a taka "randka" jest fajna bo
obydwoje "kradniecie" trochę czasu dla siebie, miłe rzeczy mogą wyniknąć z
takiego spotkania, tylko jest na nich zakaz gderania i użalania się nad losem,
co najwyżej można westchnąć jak to miło tak znowu tylko we dwoje........

[kalokabb]

Mąż ma trasę w innym mieście, nie ma szans żeby się wyrwał, sam dojazd to ponad
godzina, a gdyby go ktoś z firmy zobaczył to juz nie miałby kto nas utrzymywać...

[miacasa]

z pewnością wymyślisz coś innego, co będzie przyjemnością dla Was obojga a nie
zagrozi bezrobociem , każde małżeństwo wypracowuje sobie swoje własne sposoby
na relaks i umacnianie więzi, to była luźna propozycja

[kalokabb]

Spróbuję, ale to będzie trudne, bardzo się różnimy, ja lubię spędzać czas poza
domem a on jest typowym domatorem, kocham konie, wyprawy górskie, spacery z psem
po lesie itp.a on komputery, gry samochody i motory. Oj ciężko będzie znaleźć
coś co moglibyśmy zrobić razem.

[egon26]

kalokabb napisała:
> Oj ciężko będzie znaleźć coś co moglibyśmy zrobić razem.

A nie lepiej było znaleźć męża który ma podobne zainteresowania??

[kalokabb]

Miłość jest ślepa. Kiedyś jeszcze na początku i gdy po prostu bylismy parą
wszystko było ok. Potrafiliśmy robić różne rzeczy razem, on zabrał mnie na zjazd
motocyklistów, a ja namówiłam go na coś innego... teraz jakoś nic nas juz nie
łaczy, prócz dziecka, no niby się kochamy, ale nie umiemy już tej miłości
pielęgnować

[toja76]

a w której części BB mieszkasz? w Straconce jest stadnina koni
Hubertus. Jeśli z mężem nie widzisz możliwości wspólnego spędzania
wolnego czasu to chociaż sobie zrób przyjemność

[kalokabb]

W Wapienicy... Owszem mogę sama chodzić wszędzie, wszystko sama robić, więc nie
wiem po co mi mąż?

[gdzie-idziesz]

Witaj
Jeśli chcesz, żeby Kuba miał pełną rodzinę to nauczcie się tę miłość
pielęgnować. Gadanie "co by było gdyby" i marzenie o cofbnięciu
czasu nic nie zmieni. Być może źle się stało, żeście się pobrali, że
urodził się Kubuś, ale stało się. Teraz trzeba szukać sposobu by to
życie wspólnie przeżyć, by nie stało się horrorem dla Waszej trójki.
W życiu nie ma małżeństw idealnych, idealnie dobranych charakterów.
W każdym pojawiają się wkońcu różnice zdań. Trzeba pracować nad
porozumieniem. Nie tylko Was spotyka kryzys, prędzej, czy później
dotyka to kaźde małżeństwo.
Ja wrócę jeszcze do siłowni - zapisałaś się, czy wynalazłaś kolejne
argumenty przeciw ruszeniu się z domu?
A jak radzisz sobie na prawku jazdy?, kiedy masz egzamin?
Pozdrawiam

[kalokabb]

Do końca listopada mam teorie potem praktyka i może w styczniu egzaminy, a jakoś
sobie radzę, chociaż nie mogę się skoncentrować na tym co gada Marcin (tzn mój
instruktor). Nie zapisałam się na siłownie, bo nie wiem gdzie się zapisać,
znalazłam pare na internecie, może coś wybiore, zresztą muszę dres i buty
kupić.. Tylko tak cholernie mi sie nie chce tam iść, krępuje mnie obecność ludzi
w niektórych sytuacjach. Teściowa mi ciągle gada żebym wyszła z Kubą na spacer,
a najlepiej siedziała z nim na polu cały dzień, a mi się nie chce, nic mi się
nie chce. W czym się idzie na chrzciny???

[gdzie-idziesz]

Przestań być takim wrażliwcem! Co to znaczy, że Cię krępują ludzie -
nogę masz trzecią, czy dwa nosy, że wszyscy się za Tobą mają
oglądać NIe jesteś pępkiem świata, jest dużo brzydszych, grubszych
(bo to pewnie o to chodzi) ludzi na świecie, i nikt specjalnie nie
zwraca na nich uwagi. A jeśli zamkniesz się w czterech ścianach to
przez to nie schudniesz.
Teściowa niestety ma racje - czas na dworzu posłuży nie tylko
małemu. Ty odetchniesz powietrzem, zmęczysz się trochę fizycznie,
mały nabierze odporności, zahartuje się. Kiedy ja siedziałam z córką
w domu chodziłam na trzy, cztery godziny bardzo szybkim marszem.
Potrafiłam zrobić nawet 10 kilometrów. Nadwagę (5 kg) zgubiłam w pół
roku.
Co do tego "nie chce mi się" to zrozumiałe - zasiedziałaś się w
domu, zmęczona jesteś rutyną, ale to tylko Ty możesz zmienić. Żadna
zmiana sama do Ciebie nie przyjdzie. Dlatego ważne jest żebyś
zapisała się na regularne zajęcia, odbywające się raz, dwa razy w
tygodniu i chodziła na nie. Zobaczysz po paru wyjściach "na siłę"
zaczniesz znajdować w tym pzyjemność. A czy brak dresu i butów to
problem? czy kolejna wymówka To kiedy się zapisujesz?
Jeśli siłownia Ci nie odpowiada (mi by zdecydowanie nie
odpowiadała) zappisz się na konie. Lubisz to przecież. Stadniny są
w okolicy. Zapiszesz się do grupy, będziesz mogła się poruszać,
pogadać z ludźmi. Przy koniach nawiązuje się łatwo znajomości i nie
ma czasu na narzekanie. Chyba że Cię tyłek rozboli) Największą
trudnością jest zacząć coś robić, później już będzie lepiej.
Więc do boju, kobieto dzielna, zacznij działać
Pozdrawiam

[gdzie-idziesz]

Znalazłam coś ciekawego, na co możesz wybrać się z Kubą
bielskobiala.naszemiasto.pl/imprezy/124540.html
BWA zrganizuje też wystawę mandali
Wyjdź z domu
Pozdrawiam

[kalokabb]

sorry ale to mało interesujące, a Kuba ma 13 tyg, nie wytrzyma tam nawet 20 min.

[kalokabb]

No widzisz ja mam sie zmobilizować i próbować żyć tutaj w bielsku, a mój mąż
cały szczęśliwy bo nawet z domu nie musi wychodzić żeby mu było dobrze, przecież
równie dobrze mógłby w Wiśle też spróbować. To niesprawiedliwe Powiedz tylko
dlatego że on pracuje to wszystko musi być jak chce?? Nie pójde do siłowni ani
na basen ani nigdzie, po co i tak z domu nie wychodzę, z mężem też nie, w domu
piękna byc nie musze... ide zapalić przynajmniej to mi zostało!

Dziewczyno, to nie zawracaj ludziom głowy!!

[toja76]

To nie pisz!!

[kalokabb]

[toja76]

Dziewczyno, ale ty odrzucasz wszelkie rady!! Wygląda to tak: gdzie-
idziesz i inni się produkują, podrzucają Ci różne propozycje
urozmaicenia życia itp. a Ty wciąż malkontencisz. Ty wcale nie
chcesz dobrej rady, nie chcesz poprawienia Waszych stosunków
małżeńskich.
Co chcesz usłyszeć?? Może rada w stylu: rozwiedź się bardziej będzie
Ci odpowiadać? To rozwiązałoby część Twoich problemów, wróciłabyś do
Wisły, do mamusi, do swojego otoczenia. MOże też mamusia zajęłaby
się wychowaniem Twojego dziecka? Poczułabyś się nowu wolna.
Czy ta rada Cię satysfakcjonuje?

[kalokabb]

Ale o co biega z tą mamusia?? czy ja chce wrócić do mamy czy do Wisły?? To chyba
jest różnica!?!?! Doceniam Wasze rady, ale one są jednoznaczne, mam sie
pogodzić, a właściwie poddać, bo uważacie, że mąż ma racje i w bielsku będzie
sie nam lepiej żyć, jemu na pewno tylko co ze mną

[kalokabb]

EE 5kg w pół roku?? tak długo??

[gdzie-idziesz]

W takim układzie kiś się w swoim własnym sosie. Narzekaj, marudź,
płacz, celem Twojego życia jest bycie nieszczęśliwą. Spełnienia
marzeń nie muszę Ci życzyć, bo właśnie je spełniasz. Tylko za rok
obudzisz się z ręką w nocniku, kiedy mąż Twój, podobnie jak Twój
ojciec matce, oświadczy Ci że ma dość takiego życia, że masz sobie
sama radzić. Że on woli żyć przy boku innej, może niekoniecznie
szczuplejszej ale z całą pewnością radośniejszej kobiety. Wtedy już
niczego Ci nie będzie brakowało - nie dość że wywieziona z
ukochanych rodzinnych stron, zakopana w pieluchy bez możliwości
wyjścia z domu, zdradzona i porzucona przez męża. Przypomnisz sobie
moje słowa.
I ode mnie już nic nie przeczytasz
Pozostałym śledzącym ten wątek proponuję to samo - dajcie
dziewczynie kisić się w swoim sosie, ją bycie nieszczęśliwą
uszczęśliwia, narzekanie i marudzenie to cel jej życia. Nie piszcie
więcej dobrych, czy mniej dobrych rad. Szkoda czasu na to.

Przepraszam bardzo, to tylko praca magisterska...

[kalokabb]

Kaloka jest moją dobrą kumpelą, pozwoliła mi korzystać z tego nicka. Mam na imię
Ania i studiuję psychologię, piszę właśnie prace magisterską i wykorzystałam to
forum żeby mieć jakieś oparcie w swojej pracy.Szczerze uważam, że forum jest tak
jak sam internet świetnym miejscem do zabawy i żartów. A Wasze rady często
zamiast pomagać są jeszcze bardziej dołujące. Na szczęście Kaloka nie jest aż
tak zdesperowana jak myślicie chociaz łatwo jej pewnie nie było bo post jest
prawdziwy Pozdrawiam i przepraszam jeśli kogoś zdenerwowałam bądź uraziłam

[purpurowa_komnata]

Raczej potraktowałaś jak materiał do badań. Wg mnie darmowy...(i nie chodzi tu o pieniądze)Wypadałoby przynajmniej każdej osobie z osobna podziękować za pomoc w Twojej pracy.To tyle.

[kalokabb]

A tak masz rację, zapomniałam wszystkim podziękować. Owszem to było dla mnie coś
w rodzaju badań, ale gdybym od razu przyznała sie do tego co robię nie
uzyskałabym takich efektów. zrobię to na ogóle tak chyba będzie lepiej.

[purpurowa_komnata]

Napisałam to, ponieważ badania - mówiąc ogólnie nie są mi obce- oczywiście przyznanie się na początku to zerowy efekt. Każdy człowiek to indywidualność- indywidualne podziękowania więc z pewnośćią spowodowałyby odczucie,ze wypowiedzi zostały potraktowane serio-.Kultura badacza + świadomość oddania przysługi nauce w jednym

[kalokabb]

Tak masz racje, powinnam też podziekować koleżance. Pozwoliła mi wykorzystać
swoją historię, a ja chyba trochę przesadziłam. Muszę jednak przyznać po
przemysleniu całej sprawy uważam, że na tym forum sa całkiem fajni ludzie i może
sama się zarejestruje... tylko, że ja nie mam dzieci i w ciąży też nie jestem
ale może kiedyś...

[kalokabb]

I jeszcze jedno - Serdecznie Tobie dziękuję za udział w moich badaniach i
zarazem przepraszam, że oszukiwałam...